• Sunday 14 December 2025 Show No. 1690

    NIEUW / COVER / LIVE-TIP
    Kebu & Johan Becker - Twilight
    Van de maxi-single (vinyl + dowload) "Twilight" (ZYX Music, 2025)

    De onder de naam Kebu opererende toetsenist Sebastian Teir hebben we wel al eens eerder in ons programma voorbij laten komen met zijn melodieuze elektronische muziek à la Jean Michel Jarre en Vangelis. De Fin is een typisch geval van een muzikant die zijn publiek vond door middel van YouTube-video's waarin hij zijn arsenaal aan analoge synths demonstreerde. Uiteindelijk leidde dat tot een album en daaruitvolgend een contract met het Duitse ZYX Music. Verrassend genoeg ging hij vervolgens ook met enige regelmaat op toernee door Europa, iets wat niet altijd van een leien dakje ging omdat die analoge synths nog wel eens temperamentvol kunnen zijn en niet precies doen wat de bespeler van ze verlangt. In die livesets zaten ook altijd bewerkingen van diverse synthpopklassiekers en het ziet er naar uit dat hij nu toe werkt aan een album in die stijl, gezien een recente samenwerking met de in Zweden woonachtige Finse zanger Johan Becker. De eerste voorbode van die nieuweling, die “Urban Skies” gaat heten, is dan wel weer een cover, maar wel gelijk een echte jarentachtigknaller: “Twilight” van Electric Light Orchestra, origineel te vinden op "Time" uit 1981. Deze cover is behoorlijk trouw aan het origineel, maar het knappe is wel dat alles met analoge synthesizers en drummachines gemaakt is. Op 21 en 22 april komt Kebu naar Cinetol in Amsterdam in het kader van zijn “Urban Skies”-toernee.
    Websites:
    https://www.kebu.fi/
    https://www.facebook.com/kebunator/
    Dit nummer op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=r-OEpiK_lbE.

    NIEUW
    Frøislie, Lars Fredrik – Presagio
    Van “Quattro Racconti” (Karisma Records, 2025)

    Hè, het tweede album van Lars Fredrik Frøislie binnen één jaar? Dat is wat we dachten toen we “Quattro Racconti” aangekondigd zagen. Want nog maar in mei verscheen “Gamle Mester”, waarmee de van o.a. Wobbler bekende toetsenist en componist opnieuw zijn diepe liefde voor seventiesprog en vooral ook analoog toetseninstrumentarium tentoonspreidde. Dat deed hij eerder al bij Wobbler en met “Fire Fortelling” uit 2023. Nu lijkt de hoes van “Quattro Racconti” wel erg veel op die van dat eerste solo-album van de Noor. En als we kennis nemen van het verhaal erachter snappen we het ook wel. Want al bij het maken van “Fire Fortelling” had Frøislie de stem van de legendarische Rock Progressivo Italiano-zanger Stefano 'Lupo' Galifi in gedachten. Al sinds hij het album “Zarathustra” van Museo Rosenbach ontdekte, was Frøislie gefascineerd door de voordacht van Galifi, ook al verstond hij er niets van. En die stem is perfect voor zijn eigen muziek waar immers een diep ontzag voor de glorieuze Italiaanse prog van groepen als Museo Rosenbach. En toen de kans zich voordeed en Galifi toehapte, was het zo gepiept. Na beluistering en vergelijking met de Noorstalige originelen kun je inderdaad stellen dat de Italiaanstalige versies met Galifi's zang veel vuriger klinken dan met Frøislie's bepaald niet expressieve stem. En zo is er na een album met Il Tempio Delle Clessidre (alweer 15 jaar geleden) en een handvul nummers met The Samurai Of Prog opnieuw een mogelijkheid geschapen om te genieten van Stefano 'Lupo' Galifi's zo herkenbare, meeslepende en doorvoelde zangstijl in nieuwer repertoire dan dat van zijn oude band.
    Websites:
    https://larsfredrikfroislie.bandcamp.com/album/quattro-racconti
    https://www.facebook.com/larsfredrikfroislie/.

    NIEUW
    Strange Moments – Be Home Soon
    - If All Else Fails
    Van “Skyscraping” (eigen beheer, 2025)

    Strange Moments bestaat uit zangeres Joanna Łukaszuk en multiinstrumentalist Wojciech Pieluże. “Skyscraping” is het onlangs verschenen tweede album van dit Poolse duo. Zelf omschrijven de twee hun muziek als intelligente pop gemengd met electronische rock en artrock. Het in pakkende melodieën en verraderlijk inventieve arrangementen grossierende Strange Moments past derhalve goed in één rijtje naast de Britse bands Chimpan A en Moon Halo. De lekker ritmische begeleiding van de vloeiende zanglijnen gebruikt als basis vooral gitaar, waarbij er hier en daar best wel wat stevige riffs opduiken, zoals bijvoorbeeld in “If All Else Fails”. Dit alles is gestoken in een sprankelende productie. Vaak begint een nummer vrij onschuldig, om halverwege toch een muzikale twist te krijgen. Zo is in “Ocean Dreams” bijvoorbeeld een fijne saxofoonsolo te horen door gastspeler Robert Kamalski. We kiezen vanavond twee nummers van “Skyscraping: eerst “Be Home Soon”, gevolgd door het genoemde “If All Else Fails”.
    Websites:
    https://www.facebook.com/StrangeMomentsPL/
    https://strangemoments.bandcamp.com/album/skyscraping .

    NIEUW
    Reticent, The - The Chance (Those Who Let Go)
    Van "please" (Generation Prog Records, 2025)

    Chris Hathcock vraagt met zijn progmetalband The Reticent aandacht voor aangrijpende issues die ook hemzelf persoonlijk raken. Zo stond het vijfde album "The Oubliette" (2020) alzheimer centraal. Op "please" (met een kleine “p”) breekt de Amerikaanse zanger/gitarist/drummer een lans voor mensen met mentale problemen. De plaat heeft de vorm van een therapietraject, van "Intake", via "Diagnosis 1" en "Diagnosis 2", naar het afsluitende "Discharge", waarbij de eerste drie stadia bestaan uit twee, gemiddeld zeven minuten klokkende sessies. Hierin komen voornamelijk vanuit de patiënt verwoorde aandoeningen, uiteenlopend van slapeloosheid tot worstelingen met suïcidegedachten, aan bod. Maar ook de ontkenning en vooroordelen van de buitenwereld en pseudowetenschap, zoals voorkomend bij depressie krijgen een onthutsende stem. Deze tot nadenken stemmende materie wordt gestalte gegeven in composities waarin strak gespeelde gitaarpatronen en brede gitaarlagen de basis leggen voor Hatchcocks sterke zangpartijen, waarin hij de uit de therapiewereld bekende 'primal scream' aanvankelijk slechts op de achtergrond toepast. Dat verandert echter halverwege als hij in het angstaanjagende, door eng zoemende wespen omgeven, nachtmerrieachtige "The Bed Of Wasps (Those Consumed With Panic)" over paniekaanvallen overschreeuwd wordt door de grunts van Brian Kingsland van deathmetalformaties Nile en Imperishable. In het refrein van "The Scorn (Those Wo Don't Understand)" blijkt Hathcock overigens zelf eveneens zulke, in dit geval functionele, doodsrochels te kunnen produceren. Het contrast met het prachtig, invoelend gezongen "The Riptide (Those Without Hope)" en vooral "The Chance (Those Who Let Go)" kan niet groter zijn. De bij de strot grijpende cyclus krijgt extra lading door gesproken, met veel effecten en ambient omgevingsgeluiden omgeven teksten en subtiele keyboardsounds. Van dit behoorlijk confronterende album hebben we het meest melodieuze stuk gekozen, het genoemde "The Chance (Those Who Let Go)".
    Websites:
    https://www.thereticent.net/
    https://thereticent.bandcamp.com/album/please
    https://www.facebook.com/thereticentmusic .

    NIEUW
    Machinary – Take A Bow
    Van de streaming-/download-EP “Machinary” (eigen beheer, 2025)

    We zien wel vaker dat ooit aan een muzikale carrière werkende artiesten die uiteindelijk een reguliere baan in de burgermaatschappij verkozen, zo rond hun pensioengerechtigde leeftijd de draad weer oppakken om zo de plotse vrije tijd mee op te vullen. We treffen dat verschijnsel nu vaak bij bands die in de loop van de jaren tachtig inactief werden. In sommige gevallen is de herstart succesvol, maar in andere gevallen wordt bij lange na de energie en het niveau van oudsher niet hervonden. Toen we het verhaal achter Machinary onder ogen kregen, werden we wél meteen nieuwsgierig naar de muziek. In deze Schotse neoprog-'supergroep' treffen we enkele bekende namen uit verschillende in de jaren tachtig gestarte progbands. Toetsenist Hew Montgomery kennen we van Abel Ganz, Mark Spalding en Bruce Levick van Comedy Of Errors; de grote verrassing in deze band is wel voormalig Pallas-zanger Euan Lowson. Machinary bestaat overigens al een tijd, maar nog maar kort in deze samenstelling. Wat kan je dan verwachten van deze heren? De EP die onlangs is verschenen laat een compacte, rockende sound horen die zeker niet als neoprog valt te classificeren en al helemaal niet de symfonische klanken van klassieke prog laat horen. De nadruk ligt op het gitaarspel van Spalding, die bijv. een fijne solo in “Always” laat horen, waarbij Montgomery een dienende rol heeft. Helaas moeten we ook concluderen dat de zang van Lowson op deze nummers niet erg goed uit de verf komt. Alleen op de afsluiter “Take A Bow” staat zijn karakteristieke stemgeluid goed in de schijnwerpers.
    Websites:
    https://machinary.bandcamp.com/album/machinary
    https://www.facebook.com/machinarymusic.glasgow.

    NIEUW
    Marsh, Rhys & Mandala – Darkest Day
    Van “Until The End Of Time” (Autumnsongs Records, 2025)

    “Until The End Of Time” is het derde Mandala-album, netjes vijf jaar na het tweede werkstuk van de Noors-Britse band, “The Echoes Of Your Mind”, dat op zijn beurt vijf jaar na het debuut “Midnight Twilight” verscheen. Er is nu wel een verandering, want zanger/componist/multi-instrumentalist Rhys Marsh heeft nu zijn eigen naam voor de bandnaam gezet en speelt nu ook de baspartijen, want oorspronkelijk bassist Francis Booth ontbreekt. Als we een naam voor deze muziek zouden moeten verzinnen, zou het 'doomprog' zijn. Het album bevat vijf lange, trage stukken met bepaald niet vrolijk stemmende uitgerekte melodieën waarvan een bezwerend karakter uit gaat. De vaak laag geïntoneerde zanglijnen van Marsh zetten die donkere sfeer nog een keer extra dik aan. Een deel van de tracks komt in de laatste minuten tot een grootse ontlading, waarbij Marsh ineens een flinke stem blijkt te kunnen opzetten. Drummer Will Spurling houdt zijn spel veelal minimaal; Marsh stapelt daarop zijn gitaar- en toetsenpartijen, waarbij vooral de soms dik uitgespreide Mellotron-tapijten de progliefhebber zullen aanspreken. Marsh was al nooit de vrolijkste thuis, of dit nu solo was, met The Autumn Ghost of met Kaukasus, maar het in gelimiteerde editie op professionele CD-R uitgebrachte “Until The End Of Time” is toch wel de donkerste doemplaat die de al jaren in Noorwegen wonende Brit tot nu toe heeft gemaakt.
    Websites:
    https://www.facebook.com/rhysmarshmusic/
    https://rhysmarsh.com/ (niet actueel)
    https://burningshed.com/store/autumnsongsrecords/rhys-marsh-and-mandala_until-the-end-of-time_cd .

    AOR
    Tubes, The - A Matter Of Pride
    Van "The Completion Backward Principle" (Capitol Records, 1981 / 2020)

    Hoewel Steve Lukather alleen in het mede door hem geschreven openingsnummer "Talk To Ya Later" gitaar speelt, heeft "The Completion Backward Principle" van The Tubes een duidelijke Toto-sound. Niet dat het theatrale karakter van de Amerikaanse act op dit vijfde studioalbum geheel verdwenen is, maar de band kwam in 1981 samen met producer David Foster met een meer AOR-gericht geluid op de proppen. Het leverde in Nederland met "Don't Want To Wait Anymore" zelfs de enige Tip-notering voor Fee Waybill en de zijnen op. Van deze bijna 45 jaar oude, maar nog steeds fris klinkende plaat hebben we voor vanavond echter een andere song uitgekozen en wel "A Matter Of Pride".
    Websites:
    https://thetubes.com/
    https://www.facebook.com/thetubesgroup .

    NIEUW
    Tribe³ - Falls Like Rain
    - The Front Line
    Van "Life Amongst Strangers" (eigen beheer, 2025)

    In de stortvloed aan releases hebben we niet ieder nieuw album meteen in de peiling. Zo kwam pas recent het zo'n 9 maanden geleden verschenen "Life Amongst Strangers" van Tribe³ op ons pad. Maar we moeten bekennen dat we ook het in 2023 uitgebrachte debuut van het Britse trio totaal over het hoofd hebben gezien. Als dat ook maar enigszins in de buurt komt van het niveau van de opvolger, dan hebben we nog werk te doen. Want de muziek die Tribe³ brengt zal vele luisteraars moeten bekoren: gloedvolle, kamerbreed klinkende Britse neoprog, die gedomineerd wordt door de toetsenpartijen en baspedalen van Steve Hughes die tevens de bassnaren beroert, de lyrische gitaarpartijen van Chris Jones die daar tussendoor verweven zijn en het solide drumwerk van Jonathan Kinsey. Laatstgenoemde maakt overigens nog meer indruk als zanger en tekstschrijver én levert nog wat aanvullend toetsenwerk. De heren hebben er schijnbaar al een lange muzikale carrière op zitten. Zo zat Hughes ooit in de allereerste bezetting van de band Ezra. Hij heeft sinds die tijd behoorlijk wat bijgeleerd, wat vooral blijjkt uit zijn toetsenspel. Tribe³ volgt het bombastische neoprogpad van IQ en Arena (met elementen van die volle sound van “Power Windows” van Rush), zonder dat het resultaat gelijk een slaafse kopie is geworden. OK, de finale van het slotstuk “Evening Tide” had zo van IQ's “Ever” of “Frequency” kunnen komen, maar het levert wel een echt kippenvelmoment op dat we zeker binnenkort nog een keer voorbij laten komen. Niet dat de rest zwakker is, want "Life Amongst Strangers" is als geheel echt een parel. We kiezen voor twee tracks. Eerst “Falls Like Rain” waarin Jonathan Kinsey zingt over de machtshonger van technocraten en autoritaire leiders, maar ons op het hart drukt dat uiteindelijk ook zij niet alles onder controle kunnen houden. In “The Front Line” horen we een soldaat voorbij komen die de afweging zit te maken of hij voor eigen lijfsbehoud kiest dan wel strijdend ten onder moet gaan.
    Websites:
    https://www.tribe3.net/
    https://tribe3.bandcamp.com/album/life-amongst-strangers-2 .

    SYMFONISCHE JAZZROCK
    Yamamoto, Maoki - In My World (excerpt)
    Van "In My World" (King Records, 2021)

    De energieke Japanse jazzrock/fusionformatie Dezolve produceerde vanaf 2016 tot en met 2020 steevast één album per jaar. Het eerstvolgende album daarna, "CoMOVE", verscheen pas in 2023. Toch hebben de musici in die eerste Coronajaren zeker niet stilgezeten. Een van de creatieve vruchten uit die periode is de soloplaat "In My World" die drummer/multi-instrumentalist Maoki Yamamoto in 2021 uitbracht. Mede omdat zijn Dezolve-collega's op diverse tracks meespeelden kan de CD blindelings door de fans van deze band worden aangeschaft. Grootste stijlbreuk is echter het bijna 23 minuten titelnummer. Hierin toont Yamamoto zich een uitstekend arrangeur van bombastische, romantische orkestrale muziek vermengd met rockinstrumenten. Hoewel de orkestklanken in de suite zijn vervaardigd door middel van programmering en synthesizers klinken ze toch natuurlijk. De muziek waarin vooral Engelse componisten als Holst doorklinkt heeft daarbij raakvlakken met het symfonische werk van Pat Metheny, zoals "Still Life (Talking)". Om een indruk te krijgen van dit werkstuk laten we het slotgedeelte horen, waarin ook partijen voor twee elektrische gitaren zijn verwerkt.
    Websites:
    https://maoki-yamamoto.com/
    https://www.facebook.com/maoki.yamamoto
    https://www.youtube.com/@yamamotomaoki5690
    https://www.dezolve.net/ .

    DELUXE HERUITGAVE IN DE MAAK?
    Porcupine Tree – Remember Me Lover
    Van het album “The Incident” (Roadrunner, 2009)

    Het album “The Incident” van Porcupine Tree verscheen in 2009. Het is een thematische conceptplaat over incidenten die wij als mensen meemaken in ons leven – en de invloed die dergelijke incidenten vervolgens op ons hebben. Het betreft een suite, bestaande uit 15 hoofdstukken. Tevens is er een tweede schijfje, dat 4 losse nummers bevat. Met “The Incident” grijpt de groep rond Steven Wilson weer terug naar het geluid van albums als “Lightbulb Sun” en “Stupid Dream”. Natuurlijk is er niet helemaal gebroken met het grauwe geluid van “Fear Of A Blank Planet” en wordt er zo nu en dan nog wel eens stevig van leer getrokken, maar over het algemeen is “The Incident” veel melodieuzer en daardoor ook meer gedragen. “Remember Me Lover” is het laatste van de vier losse nummers en daarmee het slotnummer van het album. Het handelt over een pijnlijke breuk, waarbij de verteller reflecteert en de leugens en misstappen toegeeft, maar de geliefde uiteindelijk toch alleen achterlaat, omdat dit zijn of haar verdiende loon is. De afgelopen jaren werden we verblijd met fraaie heruitgaven van de Porcupine Tree-albums die in het eerste decennium van deze eeuw verschenen: “In Absentia”, “Deadwing” en “Fear Of A Blank Planet”. Nu is dus “The Incident” aan de beurt. Hopelijk brengt 2026 die ons.
    Websites:
    https://porcupinetree.com/
    https://www.facebook.com/PorcupineTreeOfficial/ .

    ALBUM VAN DE MAAND
    Lunatic Soul - Self In Distorted Glass
    Van het album “The World Under Unsun” (InsideOut / Sony Music, 2025)

    Lunatic Soul is het eigen project van Riverside-componist en -zanger/bassist Mariusz Duda. Het debuutalbum, simpelweg “Lunatic Soul” geheten, verscheen in 2008. Hier en op de vervolgalbums toonde Duda telkens weer aan een zeer getalenteerd songwriter en instrumentalist te zijn. Ligt het accent bij Riverside meer op de (zwaardere) progressieve rock, Lunatic Soul is ingetogener, meer ambientesk. Ook verschaft de Pool zich creatieve vrijheden die hij binnen Riverside minder naar voren kan laten komen. Eind oktober verscheen het achtste studioalbum "The World Under Unsun". Het dubbel-album markeert het laatste hoofdstuk van een doorlopend verhaal dat met het Lunatic Soul-debuut werd begonnen, getiteld "The Circle Of Life And Death", waarin een eenzame kunstenaar reist tussen leven en dood. De muziek is moeilijk te categoriseren en draait om ambiance, atmosfeer, abstractie en ambivalentie. De Pool is erin geslaagd om op het album in elke compositie een perfecte balans aan te brengen. Er zijn erg mooie en sprankelende vocale bijdragen, zeer fraaie instrumentale partijen, soundscapes, toetsenpartijen, veelzijdige percussie – je valt als luisteraar van verrassing in verrassing. Niet om te imponeren, maar steeds passend binnen de flow van het album. Zoals altijd doet Duda bij Lunatic Soul heel veel zelf. Hij is verantwoordelijk voor de lead- en achtergrondzang, piano en andere keyboards, akoestische gitaar, bas, piccolobas en percussie. Hij wordt bijgestaan door de o.a. van de metalband Behemoth gekende drummer Wawrzyniec Dramowicz; daarnaast zijn er bijdragen van saxofonist Marcin Odyniec en gitarist/soundscape-maker Mateusz Owczarek. Wat opvalt is dat de muziek op "The World Under Unsun" op momenten dicht tegen die van (de rustige kant van) Riverside aanschurkt. Nooit eerder lagen Lunatic Soul en Riverside muzikaal zo dicht bij elkaar. Luister bijvoorbeeld maar naar “Self In Distorted Glass”.
    Websites:
    https://lunaticsoul.com
    https://www.facebook.com/lunaticsoulband
    https://bandcamp.com/discover/lunatic-soul.

  • Sunday 07 December 2025 Show No. 1689

    NIEUW
    Outernet, The - Menacing Images
    - Mortal
    Van "The Light & The Fury" (eigen beheer, 2025)

    Toetsenman Phil Turcio is een graag geziene gast in de Australische muziekscene. Hij schreef onder meer thema’s voor televisie en de 2000-editie van de Olympische zomerspelen, terwijl hij op albums van onder anderen Brett Garsed, Virgil Donati en Deluc belangrijke bijdrages leverde. Zijn eigen discografie is, met één soloplaat ("Signals", 2015) en CD’s met zangeres Lisa Edwards en bassist Ric Fierabracci wat bescheidener. Het onlangs van zijn project The Outernet verschenen "The Light & The Fury" is de uitwerking van sinds 2000 vastgelegde muzikale ideeën. De professioneel vervaardigde CD-R kent een fraaie balans tussen syncopisch gedreven progressieve jazzrock in het verlengde van Chick Corea’s creaties met Return To Forever en The Chick Corea Elektric Band en symfonisch getinte gitaarballades in de stijl van Neal Schon. Virtuoze stukken zoals "The Fury" en het tweedelige "The Crossing" worden daarbij op strategische momenten afgewisseld met subtiele nummers als "Mortal" en "The Light", waarin gitarist Emilio Kormanic aantoont de snaren ook gevoelig te kunnen aanslaan. Ondanks het tevens door bassist Pete Mollica en drummer Peter Drummond getoonde technische vernuft leunen Turcio’s composities voornamelijk op sterke melodieën en frisse interactie. In die zin zijn vooral in het driedelige "Running From The Aliens" eveneens vergelijkingen te maken met het vooruitstrevende werk van Stevie Wonder (let op die funky clavinet) en de compacte groepsthema’s van Happy The Man. We hebben het pittige "Menacing Images" en het meeslepende "Mortal" voor vanavond geselecteerd.
    Websites:
    https://theouternet.bandcamp.com/album/the-light-the-fury
    https://www.theouternetband.com/
    https://www.facebook.com/theouternetband.

    NIEUW
    Doracor – Remnants Of Memories
    Van het album “Unexpected Intersections” (AMS Records, 2025)

    We denken altijd de vinger aan de pols te hebben aangaande wat er wereldwijd gebeurt op progressief rockgebied. Toch moeten we constateren dat het kan gebeuren dat een Italiaans progproject al 30 jaar bestaat en pas met het nu verschenen tiende album onder onze aandacht komt. We hebben het dan over Doracor. Dit is een anagram van de voornaam van toetsenist/componist Corrado Sardella, die tussen 1997 en 2011 onder die projectnaam 8 albums bij Mellow Records zag verschijnen en zojuist na 9 jaar zijn tweede plaat voor AMS Records heeft uitgebracht. In de linernotes van het debuut “The Long Pathway” bedankt Sardella zijn invloeden, van logische legendarische landgenoot Le Orme tot, jawel, 'ons eigen' Cliffhanger! De meeste musici op de vroege albums komen ons niet bekend voor. Er is wel sprake van een aantal vaak terugkerende muzikale krachten, waarbij gitarist Riccardo Mastantuono en zangeres Elisa Montaldo eruit springen. Die laatste werkte al aan Doracor mee vóórdat ze zich als toetseniste/zangeres van Il Tempio Delle Clessidre in the picture speelde. Op het zevende album “Lady Roma”, uit 2008, zien we een eerste grote internationale gast: niemand minder dan Ian Mosley is hier verantwoordelijk voor een deel van de drumpartijen. Het 9 jaar geleden verschenen vorige album was een ambitieuze dubbel-CD waarop o.a. La Maschera Di Cera-zanger Alessandro Corvaglia te horen is. Op “Unexpected Intersections” pakt Sardella qua bekende gasten vooral uit met (op een kort intro na) het openingsnummer “Remnants Of Memories”. Flower Kings-drummer Mirko De Maio stelt zich druk roffelend aan ons voor, waarna hij met bassist John Jowitt de energie drive van het nummer neerzet. In de loop van het nummer speelt Sardella een virtuoze toetsensolo, maar hij geeft vooral ruim baan aan de Tsjechische gitariste Alexandra Zerner. De leadzang is de Britse zanger Paul Manners, die blijkens Discogs zich vooral bezig heeft gehouden met Italiaanse discoprojecten(!). Bij hem, maar ook bij de zangeressen, zit er een vreemd schel effect op de zang, wat niet past bij de algehele muzikale lading. Want in de loop van het album zijn ook nummers te horen die gezongen worden in het Italiaans en die taal past goed bij de warmbloedige muziek waarvan de glorieus opgebouwde akkoordenprogressies ons een aantal keren deed denken aan het Braziliaanse Sagrado Coração Da Terra. Onverwachte intersecties zijn er inderdaad, want tussen de progstukken zijn er korte uitstapjes naar andere genres, waarbij het naar smoothjazz neigende “Distant Lights (You Can't Forget)” nog al vervreemdend overkomt. Lichte jazzy trekjes zijn er soms in andere nummers door fraaie saxbijdragen en soepele fretloze baspartijen (soms van Sardella zelf). De albumtitel is echter vooral tevens de titel van de fraaie, onderhoudende 'epic' aan het eind van dit album dat nagenoeg de complete CD-ruimte gebruikt. Dit alles maakt ons benieuwd naar wat we de afgelopen kleine kwart eeuw allemaal gemist hebben. Wellicht komen we dus vaker op Doracor terug!
    Websites:
    https://doracor-ams.bandcamp.com/album/unexpected-intersections
    https://btf.it/en/prodotto/unexpected-intersections-cd/
    https://www.facebook.com/corrado.sardella.1/.

    NIEUW
    Kalandra - Mitt Hjerte Alltid Vanker
    Van het streaming- en downloadalbum "Mørketid" (eigen beheer, 2025)

    Kalandra was eerder dit jaar een verlate ontdekking van ons. De Noorse band is sinds 2012 bij elkaar, maar een albumdebuut volgde pas in 2020, met "The Line". Twee jaar later volgde een soundtrack voor de videogame “Kingdom Two Crowns: Norse Lands”, waarna vorig jaar september het tweede reguliere album verscheen in de vorm van “A Frame Of Mind”. De band mengt progressieve folkrock met invloeden uit Noorse folk, ambient en metal en smeedt dit alles tot een bijzonder sfeervol geheel, waarbij met name de liefhebbers van Iamthemorning aan hun trekken komen want Kalandra heeft duidelijk muzikale verwantschap met dat duo (maar dan wel met meer gitaren in plaats van piano). Daarbij heeft Kalandra's zangeres Katrine Stenbekk net zo'n sprookjesachtige stem als Iamthemornings Mariana Semkina. “A Frame Of Mind” heeft nu een opvolger in de vorm van een speciale download- dan wel streaming-EP getiteld "Mørketid", wat zo veel betekent als 'donkere tijd'. De muziek is dan ook ingetogen en speciaal gericht voor de donkere dagen zo aan het eind van het jaar. De vier tracks bevattende EP bevat naast twee eigen nummers ook twee bewerkingen: een themalied van een oud Noors kinder-TV-programma en een oude hymne getiteld “Mitt Hjerte Alltid Vanker” (“Mijn Hart Dwaalt Af”). Met name dat laatste stuk is zeker een fantastische aanvulling op het repertoire van Kalandra, omdat de leden het helemaal naar eigen hand hebben gezet.
    Websites:
    https://www.kalandra.no/
    https://www.facebook.com/Kalandramusic
    https://kalandra.bandcamp.com/track/mitt-hjerte-alltid-vanker .

    NIEUW (sterk verlaat)
    Neander, Ali - Boomer Bends
    - Splinterlude
    - The Backwards Temptation
    Van "Boomer Bends" (ESC Records, 2024)

    Vaste Xymphonia-luisteraars weten dat de Duitse Anika Nilles al een aantal jaren op onze radar staat als een uiterst getalenteerde drumster die ook nog eens sterke jazzrock maakt met haar band Nevell. Dat talent kon niet onopgemerkt blijven en dus werd ze door Jeff Beck gevraagd om in 2023 met hem op tournee te gaan. En dat leidde er weer toe dat het nog levende Rush-duo haar op de radar kreeg, met een tournee door Noord-Amerika tot gevolg. Dat alles bracht ons er toe om eens uit te zoeken of ze überhaupt nog meer sessiewerk heeft gedaan en zo ontdekten we de Duitse gitarist Ali Neander. Al sinds de jaren 80 is hij in eigen land actief als sessie-muzikant en al een jaar of 20 brengt hij in allerlei constellaties zelf albums uit, waarbij de muziek varieert tussen blues, worldfusion en, zoals bijvoorbeeld twee albums met Kraan-bassist Helmut Hattler, pure jazzrock. "Boomer Bends" uit 2024 maakte Neander met Anika Nilles op de meeste tracks, maar ook Moritz Müller van de Duitse alternatieve progband The Intersphere drumt op enkele stukken. De pure jazzrock van "Boomer Bends" past in de traditie van de output van bijvoorbeeld Jeff Beck, Brett Garsed en Richard Hallebeek. Opvallend is, hoe genereus Neander ruimte geeft aan diverse andere solisten, waarbij vooral het toetsenwerk eruit springt. De uitstekende kwaliteit van Neanders composities, niet te vergeten diens zeer aangename gitaarspel, gekoppeld aan ook nog eens een prachtige opnamekwaliteit maken “Boomer Bends” tot een echte jazzrockontdekking.
    Websites:
    https://www.facebook.com/ali.neander.5
    https://www.instagram.com/neanderali/.

    HERUITGAVE
    Air - Suicide Underground Francis Lai
    Van "The Virgin Suicides Redux" (oorspronkelijke titel "Original Motion Picture Score For The Virgin Suicides" (Source, 2000) / Aircheology, 2025)

    Het 15-jarig bestaan van de soundtrack "Original Motion Picture Score For The Virgin Suicides" vierde de platenmaatschappij van het Franse duo Air 10 jaar geleden met onder meer een dubbel-CD, waarbij de tweede schijf gevuld was met een live-uitvoering van de muziek bij de film van Sofia Coppola. Ter gelegenheid van de 25ste verjaardag is het album onlangs opnieuw uitgebracht, dit keer onder de titel "The Virgin Suicides Redux". De 2CD/Blu-ray-editie bevat dit keer, naast de reguliere plaat, een CD met demo's en rariteiten, maar de grootste aantrekkingskracht zal vooral uit gaan van de Blu-ray met daarop een Dolby Atmos-mix van het album. Met name de Mellotron-sounds komen prachtig tot uiting, ook als de muziek in de 5.1 surround mix wordt overgezet. Helaas kunnen we dat via de radio niet laten horen, vandaar dat we een nummer van de tweede CD draaien en wel een versie van het oorspronkelijke eindstuk "Suicide Underground", mysterieus getiteld "Suicide Underground Francis Lai".
    Websites:
    https://www.airfrenchband.com/
    https://www.facebook.com/intairnet.

    NIEUW
    Dream Theater – Under A Glass Moon (live)
    Van het live-document “Quarantième: Live À Paris” (InsideOut / Sony Music, 2025)

    In oktober 2023 werd aangekondigd dat Mike Portnoy na 13 jaar afwezigheid terugkeerde bij Dream Theater. Dat was net op tijd voor de viering van het feit dat het in 2024 40 jaar geleden was dat de drummer samen met gitarist John Petrucci en bassist John Myung Majesty oprichtten, dat binnen enkele jaren zou evolueren tot Dream Theater. Daar moest natuurlijk op getourd worden. Vóórdat die tournee in oktober 2024 van start ging was er al een nieuw album opgenomen mét Portnoy, maar dat verscheen pas in februari 2025, dit jaar dus. Tijdens de concerten werden daarom alleen de twee al verschenen singles gespeeld, naast een reis in vogelvlucht door het repertoire, met zelfs ook twee nummers uit de jaren dat Portnoy vervangen was door Mike Mangini. Van die tour is nu een registratie verschenen in verschillende configuraties (wij hebben hier de set met 3 CD's en 2 Blu-rays), die is opgenomen in een met 7000 personen gevulde Adidas Arena in Parijs. De groep heeft een hondstrouwe fanbase in Frankrijk en de oprichter van de Franse fanclub mocht zelfs de hoestekst aanleveren. Het best vertegenwoordigd op de setlist met drie uur aan materiaal is het absolute doorbraakalbum “Images And Words” uit 1992, tevens het eerste met zanger James LaBrie. Die is inmiddels de zestig gepasseerd, maar is wel zo geschoold dat hij handig de hoogste noten van destijds met een alternatieve melodie weet te omzeilen. Wel lijkt het of er een speciaal effect op z'n stem is gezet, wat vooral in de aankondigingen klinkt alsof er een storing op de microfoon zit. Een niet alleen door ons vreemd gevonden productiekeuze. Of was het een onherstelbare fout in de opnamen? Wij gaan vanavond terug naar “Images And Words” met wonderlijk genoeg het enige nummer dat we in al die jaren nooit van dit album hebben gedraaid: “Under A Glass Moon”.
    Websites:
    https://dreamtheater.net/
    https://www.facebook.com/dreamtheater.

    LIVE-TIP
    Mann's Earth Band, Manfred – Be Not Too Hard
    Van “The Good Earth” (Bronze, 1974)

    Manfred Mann's Earth Band tourt nog regelmatig en is volgend jaar maart weer vier keer op Nederlandse podia te bewonderen. Ondanks z'n 79 jaar gaat zanger/gitarist Mick Rogers tussendoor niet thuis achter de geraniums zitten, maar doet deze maand een solotournee die 'm naar vijf Nederlandse zalen brengt, waaronder komende zaterdag, 13 december, de Gashouder in Dedemsvaart. De website van deze unieke locatie meldt: 'Mick neemt je mee op een spectaculaire muzikale reis vanaf 1950 tot nu. De rockgitaar staat daarin centraal. De setlist is een dynamische mix van blues, rock, rockabilly, solowerk én volledig nieuw gearrangeerde versies van van Manfred Mann’s Earth Band-nummers.' Rogers was de eerste leadzanger van de Earth Band, tot hij in 1975 het veld ruimde voor Chris Thompson. Tien jaar later keerde hij weliswaar terug in de groep als leadgitarist, maar niet meer als eerste leadzanger. Zijn karakteristieke stem is nog wel degelijk af en toe op latere platen te horen én live natuurlijk in oude succesnummers als “Father Of Day, Father Of Night”. Wij gaan terug naar een van de fraaie albums uit vroege Earth Band-jaren: “The Good Earth” uit 1974. Eén van de singles van die plaat was “Be Not Too Hard”, dat wellicht ook op de huidige solo-tournee in een nieuw jasje is gestoken. Het zou zo maar kunnen, daar het ook nog eens een nummer is dat (half) van Mick Rogers' hand is. En de klokken in de originele versie brengen ons alvast een beetje in de kerststemming...;-)
    Websites:
    https://mickrogersmusic.com/
    https://www.facebook.com/p/Mick-Rogers-Music-61564173050412/
    https://www.manfredmann.co.uk/
    https://www.facebook.com/manfredmannearthband/.

    ALBUM VAN DE MAAND
    Lunatic Soul - Hands Made Of Lead
    Van het album “The World Under Unsun” (InsideOut / Sony Music, 2025)

    Lunatic Soul is het eigen project van Riverside-componist en -zanger/bassist Mariusz Duda. Het debuutalbum, simpelweg “Lunatic Soul” geheten, verscheen in 2008. Hier en op de vervolgalbums toonde Duda telkens weer aan een zeer getalenteerd songwriter en instrumentalist te zijn. Ligt het accent bij Riverside meer op de (zwaardere) progressieve rock, Lunatic Soul is ingetogener, meer ambientesk. Ook verschaft de Pool zich creatieve vrijheden die hij binnen Riverside minder naar voren kan laten komen. Eind oktober verscheen het achtste studioalbum "The World Under Unsun". Het dubbel-album markeert het laatste hoofdstuk van een doorlopend verhaal dat met het Lunatic Soul-debuut werd begonnen, getiteld "The Circle Of Life And Death", waarin een eenzame kunstenaar reist tussen leven en dood. De muziek is moeilijk te categoriseren en draait om ambiance, atmosfeer, abstractie en ambivalentie. De Pool is erin geslaagd om op het album in elke compositie een perfecte balans aan te brengen. Er zijn erg mooie en sprankelende vocale bijdragen, zeer fraaie instrumentale partijen, soundscapes, toetsenpartijen, veelzijdige percussie – je valt als luisteraar van verrassing in verrassing. Niet om te imponeren, maar steeds passend binnen de flow van het album. Zoals altijd doet Duda bij Lunatic Soul heel veel zelf. Hij is verantwoordelijk voor de lead- en achtergrondzang, piano en andere keyboards, akoestische gitaar, bas, piccolobas en percussie. Hij wordt bijgestaan door de o.a. van de metalband Behemoth gekende drummer Wawrzyniec Dramowicz; daarnaast zijn er bijdragen van saxofonist Marcin Odyniec en gitarist/soundscape-maker Mateusz Owczarek. Wat opvalt is dat de muziek op "The World Under Unsun" op momenten dicht tegen die van (de rustige kant van) Riverside aanschurkt. Nooit eerder lagen Lunatic Soul en Riverside muzikaal zo dicht bij elkaar als hier. Vorige maand lieten we u al twee nummers horen van deze fraaie dubbelaar, deze maand meer aandacht, te beginnen met “Hands Made Of Lead”.
    Websites:
    https://lunaticsoul.com
    https://www.facebook.com/lunaticsoulband
    https://bandcamp.com/discover/lunatic-soul.

    PROGFOLK
    Mellow Candle - Lonely Man
    Van "Swaddling Songs" (Deram/Decca, 1972 / Esoteric Recordings, 2008)

    Het is een bekend verhaal: jonge band wordt ontdekt door groot label, mag een album maken, album doet vervolgens niks of weinig, waarna je er tijdenlang niets meer over hoort. ...Tot het album jaren na dato als klassieker wordt bestempeld. Ook voor Mellow Candle en het album “Swaddling Songs” geldt dit verhaal min of meer. Deze Ierse band werd geformeerd rondom de vriendinnen Alison O'Donnell en Clodagh Simonds, die samen in 1968 al een single hadden mogen opnemen. De met drie heren op gitaar, bas en drums aangevulde band had destijds zelfs nog even dezelfde manager als Thin Lizzy. Die Ted Carroll kreeg het voor elkaar dat Mellow Candle een album mocht opnemen voor het Decca-sublabel Deram. Het resulterende "Swaddling Songs" verscheen in 1972 vrij geruisloos. Wat trouwens niet het einde van de muzikale carrière van O'Donnell en Simonds betekende. Beiden bleven aldoor muzikaal actief en doken in allerlei interessante projecten op: daar waar O'Donnell vooral binnen de folk acteerde, bewandelde Simonds muzikaal een beduidend progressiever pad. Zo dook ze de jaren 70 nog op op albums van Thin Lizzy, maar ook op Mike Oldfields “Ommadawn”. Later maakte ze onder de noemer Fovea Hex bijzondere muziek met een elektronisch karakter en werkte ze samen met o.a. Robert Fripp, Steven Wilson en Brian Eno. En onderwijl was “Swaddling Songs” tot een klassieker uitgegroeid. Wij grijpen vanavond maar weer eens terug op dat enige Mellow Candle-album dat bij vlagen een beduidend gespierder karakter heeft dan wat je zou verwachten bij progfolk. Dat is zeker goed te horen in “Lonely Man”, met ferm pianospel van Simonds en een robuust spelende ritmesectie. Wie overigens meer wil weten, de Ierse omroep RTE heeft een mooie radio-documentaire gemaakt over het album. De link geven we hier.
    Websites:
    https://www.progarchives.com/artist.asp?id=790
    Radio-documentaire: https://www.rte.ie/culture/2022/0608/1303399-swaddling-songs-at-50-the-story-of-an-irish-acid-folk-classic/
    https://www.alisonodonnell.com/
    https://www.facebook.com/alison.odonnell.7/
    https://foveahex.bandcamp.com/
    https://www.facebook.com/foveahex.

    (OP)NIEUW
    Beat - Neal And Jack And Me (live, Strange Spaghetti-version)
    Van “Neon Heat Disease: Live In Los Angeles” (InsideOut / Sony Music, 2025)

    Vorige maand lieten we u kennismaken met de band Beat. In 2023 kwam het bericht dat Adrian Belew graag weer eens aan de slag wilde met de muziek uit zíjn eerste King Crimson-periode, de jaren tachtig. Met de zegen van opper-Crimson Robert Fripp (die zelfs de nieuwe bandnaam bedacht) zocht Belew een bezetting bij elkaar die eer zou doen aan het werk uit deze zogenaamde “Discipline”-periode, toen de groep middels het drieluik “Discipline”, “Beat” en “Three Of A Perfect Pair” duidelijk een nieuw geluid liet horen. Natuurlijk is originele bassist Tony Levin weer van de partij en daarmee de enige verbindende factor met de laatste King Crimson-bezetting die tot 4 jaar geleden actief was. Als drummer werd een gekend fan gevraagd, die als Tool-lid al gezamenlijke tour-ervaringen had: Danny Carey. Maar wie laat je de gitaarpartijen spelen? Niemand minder dan Steve Vai nam de uitdaging aan! Met een c.v. dat zich meer laat lezen als een handleiding, was het nog wel spannend hoe Vai dit zou inkleuren. De fans konden gerust zijn, want na de eerste shows waren er alleen maar laaiend enthousiaste berichten. De band klinkt scherp en actueel en doet eer aan het materiaal. Vai beweegt zich rond de originele partijen van Fripp, maar geeft er toch ook zeker een eigen draai aan. Natuurlijk kan hij leunen op rotsen in de branding Levin en Belew, die het werk kunnen dromen en zijn spel kleurt goed met dat van Belew. Bij Carey is het toch een iets ander verhaal: hij zet een nét iets steviger basis neer dan Bruford destijds deed. Tony Levin liet zich onlangs in een interview ontvallen dat er sowieso nog meer optredens aankomen en er gaan geruchten dat er in 2026 nog wat shows in Europa volgen, maar daar zal het dan ook wel bij blijven: het is toch een gelegenheidsproject te noemen. Nu is er is gelukkig een 2CD/Blu-ray van de tour verschenen. De live plaat laat zo goed als alle muziek uit de “Discipline”-periode horen, inclusief minder bekende albumtracks als “Model Man”, “Dig Me” en “Industry”. Van die set draaiden we begin november twee nummers. Er is echter ook een zogenaamde artbook-versie uitgebracht, dat naast een fotoboek ook een extra CD bevat, "Strange Spaghetti" genaamd. De schijf is een compilatie met 12 tracks die gedurende de Noord Amerikaanse tour opgenomen zijn. Van die disk draaien we "Neal And Jack And Me".
    Websites:
    https://beat-tour.com/
    https://www.facebook.com/BEATtourofficial.

    LIVE-TIP / IN HET NIEUWS
    Lazuli – Les Chansons Sont Des Bouteilles À La Mer (live)
    Van de CD+DVD-set “ Lorelive: Live At Night Of The Prog 2022” (L'Abeille Rôde (= eigen beheer), 2024)

    De franse band Lazuli combineert progressieve rock met elementen uit wereld- en elektronische muziek. Naast gitaar, keyboards en drums bespelen de leden ook vibrafoon, blaasinstrumenten en (tot 2009) tevens marimba en de 'touch instrumenten' Chapman Stick en Warr Guitar. Bijzonder is de speciaal ontworpen Léode, toegesneden op Claude Leonetti, omdat hij zijn linkerarm niet meer kan gebruiken na een motorongeluk. Lazuli's songteksten zijn volledig in het Frans. Sinds het naar de band vernoemde debuut in 1998 volgden nog 10 studioalbums. Het meest recente 11de album verscheen in 2023 met de toepasselijke naam “Onze (11)”. Zowel in 2019 als in 2022 trad Lazuli op tijdens het Night Of The Prog Festival in het amfitheater op de Loreley in Duitsland. Van het optreden in 2022 zijn opnames gemaakt en deze zijn in 2024 uitgebracht op een CD+DVD-set. Er werd daar een flink blok gespeeld van het toen actuele album “Le Fantastique Envol De Dieter Böhm’’ dat in 2020 verscheen. Ook het door ons geselecteerde “Les Chansons Sont Des Bouteilles À La Mer” komt van dat album. Morgen, op 8 december, geeft Lazuli een headline show op de derde dag van het Marillion Weekend in TivoliVredenberg te Utrecht. Het is de dag dat Marillion zelf niet speelt om dinsdag op de slotdag weer fris en fruitig op het podium te kunnen verschijnen. Wellicht dat Lazuli morgen al werk speelt van het in januari te verschijnen gloednieuwe album “Être Et Ne Plus Être”. Zo niet, dan toch zeker in over drie maanden, als op 7 maart De Pul in Uden en 8 maart Poppodium Boerderij worden aangedaan.
    Websites:
    https://lazuli-music.com/
    https://www.facebook.com/Groupe.LAZULI.

    LIVE-TIP
    Infloyd – Late Home Tonight (Part I) (live)
    Van het album “Amused To Death Live In Amsterdam” (eigen beheer, 2018)

    Sinds 2013 is Infloyd een van de meest toonaangevende Pink Floyd-tributebands van Nederland. Met optredens in het Nederlandse clubcircuit heeft de band een sterke reputatie opgebouwd. Hoogtepunten waren de spectaculaire afsluitingen van tournees in 2017 en 2018 in wat in het eerste jaar nog nét de Heineken Music Hall heette en vlak daarna werd omgedoop tot AFAS Live, in Amsterdam. Inmiddels is Infloyd een vaste waarde in het livecircuit, met terugkerende optredens in bekende zalen en elk jaar een groeiende schare fans. Het bijzondere van Infloyd was dat de band in het drukbezette Pink Floyd-coverbandlandschap dingen deed die collega's links lieten liggen. Het integraal spelen van “The Final Cut” en Roger Waters' solomeesterwerk “Amused To Death” was wereldwijd uniek en is ook nooit door Floyd of Waters zelf gedaan. De groep speelde regelmatig in het Openluchttheater van Nijverdal, maar ook in de NAXT Stage in Almelo (inmiddels omgedoopt tot Metropool Almelo). Wij gaan terug naar Infloyds optreden in de Heineken Music Hall in 2017, waarvan opnames op CD zijn verschenen. Opnames waarbij ook toenmalige leadzanger en leadgitarist Marco Bouwmans floreerde. Helaas is Bouwmans in 2021 overleden op slechts 49-jarige leeftijd. Tijdens de shows in 2025 en2026 viert Infloyd het 50-jarig jubileum van “Wish You Were Here”, door het album integraal uit te voeren. Na de pauze wordt het meesterwerk “Animals” volledig ten gehore gebracht. Het concert wordt afgesloten met een selectie van hoogtepunten uit het oeuvre van Pink Floyd en Roger Waters. Er zijn de komende tijd geen concerten in Overijssel en directe omgeving. Eerstvolgende optreden is op 12 december in De Groene Engel Oss. Meer data vindt u op de site van Infloyd.
    Websites:
    https://www.infloyd.com/
    https://www.facebook.com/InfloydNL.