Xymphonia is sponsored by

NIEUW
Finally George - Why
- Child Of The Universe
Van "Painter" (Zoundr, 2025)

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Finally George, ofwel de Duitse muzikant Georg Hahn, heeft met zijn derde album "Painter" zijn sterkste album tot nu toe afgeleverd. En dat is best veelzeggend als men bedenkt dat de twee voorgangers, "Life Is Killer" (2018) en "Icy Skies" (2021), ook al bijzonder goed door ons en vele liefhebbers zijn ontvangen. Hahn nam ruim de tijd, moest vele muzikale obstakels overwinnen en twijfelde regelmatig of het album misschien niet te melancholisch zou worden. Maar zoals hij zelf stelt in de hoestekst is "Painter" een weerslag van de huidige tijd en de wereld waarin we leven en was het zijn manier om daarmee om te gaan. En dat heeft dus een parel van een album afgeleverd waar de emotie bij vlagen vanaf druipt. De melodieuze progrock van Finally George is verder verfijnd, de opnames nog weer net iets mooier; alles is in balans. Nu vallen ons ineens ook de sterke baspartijen van Hahn zelf op, daarnaast laat hij in “Child Of The Universe” puike, door Tony Banks geïnspireerde synthsolo's horen. Een vaste kern van muzikale vrienden staan hem verder her en der bij, waarbij de bijdrage op koperblaasinstrumenten wel haast beïnvloed moet zijn door Big Big Train. En dan zijn er, evenals op de vorige twee albums, nog de uiterst smaakvolle en prachtige opgenomen drumpartijen van de hand van Styx-drummer Todd Sucherman. Maar misschien wel het meest opvallend zijn Hahns sterke, emotioneel geladen zangpartijen: dat is waar echt duidelijk uit wordt dat "Painter" zijn meest persoonlijke album tot nu toe is. Vanavond presenteren we het al genoemde “Child Of The Universe” (nee, geen cover van de Barclay James Harvest-klassieker) voorafgegaan door “Why”, dat een behoorlijk intense wending kent, met vlammend drumspel van Sucherman.
Websites:
http://www.finallygeorge.com/
https://finallygeorge.bandcamp.com/
Todd Suchermans opnamesessie voor “Why”: .

NIEUW
Bainbridge, Dave – Hill Of The Angels
Van “On The Edge (Of What Could Be)” (Open Sky, 2025)

Vier jaar na “To The Far Away” heeft Dave Bainbridge een opvolger klaar in de vorm van een heuse dubbelaar: “On The Edge (Of What Could Be)”. Ook die voorganger was als 2CD-set verkrijgbaar, maar daar betrof het een album met toegevoegde bonusschijf met alternatieve versies. Nu overweldigt hij ons met 12 composities van tussen de 2 (het intro) en bijna 17 minuten lang. Zowel tussen de nummers onderling als binnen vooral de drie lange epische stukken is de dynamiek groot: van sacrale a capella samenzang van een viertal stemmen of solo akoestische gitaar tot superenergieke prog vol complexe drumritmes en roffels en flitsende toetsensolo's. Veel van de medewerkenden van de genoemde voorganger keren terug en werken vaak al jaren met de voormalige Iona-gitarist/toetsenist samen: zijn voormalige bandcollega's Frank van Essen (deze keer alleen viool en vioolarrangementen), David Fitzgerald (saxen en fluiten), Troy Donockley (Uilleann Pipes, fluiten), aangevuld met later aangehaakte muzikale vrienden als zangeres Sally Minnear, Lifesigns-collega en bassist Jon Poole en de ook van het huidge 10cc bekende Iain Hornal. Minnear en Hornal verzorgen de meeste leadzang maar in “Colour Of Time” staan ze die plek af aan de tegenwoordig overal opduikende Randy McStine (o.a. The Fringe, Porcupine Tree, Steven Wilson). Voor de zalvende a capella zangpartijen heeft Sally haar zus Susie Minnear erbij gevraagd, die nog wordt vergezeld van Rachel Walker én een vaak weerklinkende naam in Xymphonia de laatste tijd: de ook van Solstice bekende Ebony Buckle. Grootste verrassing mag echter wel de medewerking van superdrummer Simon Phillips worden genoemd. Die zorgt er altijd wel voor dat zijn virtuoze en kleur- en klankrijke drumpatronen fantastisch worden opgenomen en dat is ook hier het geval. Als je “On The Edge (Of What Could Be)” en het ook bepaald niet misselijk door Van Essen volgedrumde “To The Far Away” achter elkaar draait, dan valt op dat nu het energieniveau toch wel een graadje is opgevoerd en de contrasten door het inpassen van die engelenachtige zangpartijen nog wat groter zijn. Voor liefhebbers van een album als “Journey Into The Mourn” van Iona valt er veel te genieten, met de toevoeging dat er muzikaal gezien wat meer flitsende, soms haast jazzrockachtige passages zijn. Tekstueel zal de Iona-fan die vanuit een christelijke insteek die groep leerde kennen veel van zijn of haar gading vinden: Bainbridge keert hier, met hulp van tekstschrijfster Lynn Caldwell, terug naar eeuwenoude Keltische geschriften die vol staan van bijbelse verwijzingen. De atheïsten onder ons zullen zich er zich door de glorieuze muzikale overdaad nauwelijks aan storen, zo schatten we in.
Websites:
https://www.davebainbridgemusic.com/
https://www.facebook.com/DaveBainbridgeMusic/ .

NIEUW
Agropelter - The Book Of Hours Part II
- The Book Of Hours Part III
Van "The Book Of Hours" (The Laser's Edge, 2025)

Agropelter is een project van de Noorse multi-instrumentalist Kay Olsen. Deze relatieve nieuwkomer kreeg voor het debuutalbum "The Book Of Hours" de medewerking van onder anderen Mattias Olsson op onder meer Mellotron en Jonas Reingold op fretloze bas, terwijl Jacob Holm-Lupo zorg droeg voor de mix en mastering. Mede door deze namen en instrumenten en het veelvuldige gebruik van dwarsfluit zou je muziek verwachten in het verlengde van Änglagård. Ondanks enkele zwaar aangezette Mellotronpartijen en stevige symfonische passages, hebben de composities van Olsen in vergelijking met die van Änglagård een veel klassiekere benadering. Zo zijn er diverse impressionistische pianosolo's verwerkt en krijgen instrumenten als klavecimbel, cello en fagot veel ruimte. Daarnaast verwijzen de introverte solo's van Reingold eerder naar rustige stukken in jazzrocknummers, terwijl enkele synthesizerpassages meer naar de muziek van Vangelis neigen. Het grootste part van het album wordt in beslag genomen door titelnummer, waarvan de vier delen nog weer uit verschillende, niet gespecificeerde secties bestaan. Van dit "The Book Of Hours" hebben we de delen twee en drie uitgezocht.
Websites:
https://agropeltermusic.com/
(let op: de Facebook- en YouTube-link in de footer voeren naar pagina's van Shopify, niet van Agropelter)
https://lasersedge.bandcamp.com/album/the-book-of-hours
https://www.facebook.com/people/Agropelter/61576646708271/ .

ARCHIEFUITGAVE
Gabriel, Peter – Lay Your Hands On Me (live)
Van de streaminguitgave “Live At Womad 1982” (Real World, 2025)

Afgelopen week werd één van de eerste live-opnames uit het rijke archief van Peter Gabriel via streamingkanalen uitgebracht. Het markeert tevens een zeer belangrijk moment in diens solocarrière, want het betreft een registratie van zijn concert tijdens het befaamde eerste WOMAD-festival in 1982. Gabriel had ruim een jaar hiervoor het idee geopperd een evenement te organiseren dat kunst, dans en muziek uit de gehele wereld samen zou moeten brengen. Hij richtte hiervoor een nieuw bedrijf op en in het derde weekeinde van juni in 1982 vond de eerste editie plaats in Bath, met een line-up van artiesten uit diverse werelddelen. Ondanks het artistieke succes bleek het Britse publiek helaas nog niet klaar voor deze muzikale aardverschuiving. Het bezoekersaantal bleef beperkt en Gabriel bleef achter met een grote schuld, wat zelfs leidde tot bedreigingen. Zijn voormalige band Genesis was zonder hem inmiddels uitgegroeid tot een mondiaal succes en zijn ex-collega's besloten hem uit de brand te helpen met een unieke handreiking: een eenmalig reünieconcert waarvan de opbrengst naar de WOMAD-organisatie zou gaan. Zo gebeurde het dat Peter Gabriel op 2 oktober 1982 in een regenachtig Milton Keynes nog éénmaal de frontman was van de band die hij 7 jaar daarvoor had verlaten. Het concert werd geteisterd door (technische) problemen maar staat nog steeds te boek als één van dé magische Genesis-momenten waarbij Gabriel als eerbetoon aan een van zijn muzikale helden in een doodskist het podium op werd gedragen, gestoken in de outfit van Rael, hoofdpersoon van Genesis-dubbelaar “The Lamb Lies Down On Broadway”. Het succes van dit optreden zorgde voor de redding van het WOMAD-festival. En nu kunnen we dus genieten van het intense concert dat Gabriel met zijn toenmalige band op WOMAD gaf. Een uniek optreden omdat het concert op twee nummers na uit nieuw werk bestond dat nog moest uitkomen als zijn vierde “Peter Gabriel”-album, ofwel “Security”. Het publiek werd overdonderd door nummers als “San Jacinto”, “Lay Your Hands On Me” en “The Rhythm Of The Heat”. Het was voor de aanwezigen duidelijk dat het komende album zeer bijzonder zou worden, omdat traditionele rockmuziek plaats maakte voor een meer experimentele aanpak, met ruimte voor wereldmuziek, gecombineerd met new wave en veelvuldig gebruik van nieuwe technologie zoals de Fairlight. Een aanrader is de op YouTube te vinden Southbank Show-TV-special van eind 1981, over de opnames van het album. Opvallend zijn het heerlijke basspel van John Giblin (géén Tony Levin dus!) en het smaakvolle percussieve drumwerk van Jerry Marotta, die soms bijgestaan wordt door een flink leger percussionisten. Als speciale gast doet Peter Hammill mee als achtergrondzanger. Hij is echter niet zo goed te horen op de opnames. Vooralsnog is het optreden alleen via diverse digitale kanalen verkrijgbaar, maar er is een petitie gestart om een CD-release voor elkaar te krijgen. We hebben gekozen voor “Lay Your Hands On Me”.
Websites:
https://petergabriel.com/
https://petergabriel.bandcamp.com/album/live-at-womad-1982
https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=scmYG1Pv1_Q&t=0s .

LIVE-TIP
Casual Silence – Now You're Gone
Van “Vertical Horizon” (eigen beheer, 2011)

Komende week zijn er weer wat concerttips te noemen. Zo vindt op 22 en 23 augustus in Poppodium Boerderij het elfde ProgDreams-festival plaats. Eén van de bands van de 23ste is Freedom To Glide, dat de dag ervoor al een optreden verzorgt (volgens ons het eerste buiten moederland Groot Brittannië) in De Pul in Uden. Voorprogramma aldaar is het Brabantse Casual Silence. Eigenlijk best wel schandalig dat de groep, die al in 1996 werd opgericht, maar één keer eerder in Xymphonia was te horen, met het titelnummer van destijds de zwanezang: “Vertical Horizon”, in 2011. Want verrassend genoeg hield het sextet er, vlak nadat dat vierde album uitkwam, mee op. Eerder dit jaar in een interview met Marcel Haster van LiveProg legde de band uit dat men zich na dit door veel progmedia als oeuvre-hoogtepunt betitelde album niet kon herpakken, temeer daar die positieve ontvangst zich niet vertaalde in meer vraag naar optredens. In 2021 besloten de heren, die altijd vrienden waren gebleven, er weer voor te gaan en sinds 2022 is er alweer een aantal optredens geweest. Een deel van de redactie heeft er twee meegemaakt en was zeer te spreken over de goed geconstrueerde en soms best wel complexe neoprog van de Brabanders, met daarin plaats voor prima gitaar- en toetsenwerk en ook aandacht voor details als verzorgde koortjes. Bij de optredens is al een zestal nieuwe nummers gespeeld, waarvan er 4 binnen niet al te lange termijn op een EP zullen worden uitgebracht. Wij vallen vandaag nog weer even terug op “Vertical Horizon”, met “Stand Of Tears”.
Websites:
https://www.facebook.com/CasualSilence/
Interview LiveProg:.

LIVE-TIP / 50 JAAR POPPODIUM BOERDERIJ
Pendragon – Back In The Spotlight
Van het album “The World” (Toff Records (= eigen beheer), 1991)

Pendragon heeft een loyale, internationale fanbase. De muziek van de Britse progressieve rockband wordt gekenmerkt door complexe composities, sfeervolle toetsenpartijen en verhalende teksten. Op woensdag 10 september spelen frontman Nick Barrett en zijn mannen het album “The World” in zijn totaliteit in Poppodium Boerderij, aangevuld met ‘favourites & oldies’. Dit in 1991 verschenen album wordt gezien als een van de meest invloedrijke Pendragon-werken. Het markeerde een belangrijk keerpunt in de muzikale stijl van de band en introduceerde de nu zo kenmerkende mix van melodieuze rock, symfonische elementen en diepgaande, verhalende teksten. Met thema’s die variëren van persoonlijke reflectie tot de zoektocht naar een plaats in een steeds veranderende wereld, is “The World” geliefd bij fans. Overigens viert het Zoetermeerse podium in 2025 het 50-jarig bestaan, met allerlei activiteiten, waaronder een speciale documentaire. Wij draaien als concerttip nu “Back In the Spotlight”.
Websites:
https://www.pendragon.mu/
https://www.facebook.com/PendragonHQ
Feestactiviteiten Poppodium Boerderij Zoetermeer: .

ALBUM VAN DE MAAND
Isgaard - From One To A Million
Van "The Water In You" (Art Of Music, 2025)

De Duitse zangeres Isgaard heeft, samen met haar muzikale partner Jens Lück, sinds 2000 gestaag gewerkt aan een sterke discografie waaraan ze na een pauze van bijna 6 jaar in mei album nr. 8, "The Water In You" heeft toegevoegd. In haar thuisland kent ze enige bekendheid omdat ze met haar kristalheldere stem te horen was op een tweetal vroege hitsingles ("Ein Schöner Tag" en "Dream Of You") van de elektronische act Schiller. In het begin van Isgaards muzikale carrière was de insteek om een muzikaal huwelijk te creëeren van Debussy, Björk, Pink Floyd en Peter Gabriel, wat neer komt op een mengeling van klassieke zang met artpop en progressieve rock. Het populair-klassieke aspect werd al vroeg achtergelaten, maar met de jaren werd muziek van Isgaard wel degelijk progressiever. De genoemde progrock-insteek is niet zo heel verrassend gezien het feit dat Jens Lück als producer en opnametechnicus betrokken was bij een aantal albums van Sylvan. En hoewel Lück nagenoeg alle partijen heeft ingespeeld op Isgaards albums, zijn er door de jaren regelmatige gastbijdragen geweest van diverse Sylvan-gitaristen, zoals Kay Söhl en Jan Petersen. De huidige gitarist van de Duitse band, Jonathan Beck, is op “The Water In You” te horen. Het album is niet alleen melodieus en toegankelijk, maar leent zich ook uitermate goed voor aandachtige beluistering. Naast het indrukwekkende feit dat Lück dus de meeste instrumenten zelf bespeelt, heeft hij het geheel weten te vatten in een sprankelende mix, die alle ruimte biedt aan Isgaards bijzondere stem en een aantal kippenvelverwekkende sterke gitaarsolo's.
Websites:
https://www.isgaard.com/
Bandcamp
Facebook.

(OP)NIEUW / ARCHIEFUITGAVE
Savarin, Julian Jay – Tell Me
Van “Beyond The Outer Mirr” (Rise Above Records, 2025)

In april draaiden we een lang nummer van het derde album van Julian Jay Savarin. Deze naam zal velen niets zeggen, maar de verzamelaars van oude prog zeker wel. Savarin werd geboren op het Caraïbische eiland Dominica maar verhuisde in 1962 naar Londen, waar hij al snel als organist in de muziekscene opdook. Daarnaast hield hij zich met beeldende kunst en schrijven bezig. Eind jaren zestig formeerde hij de band Julian’s Treatment die in 1970 voor het kleine label Youngblood al een heuse conceptdubbelaar mocht uitbrengen: “A Time Before This”. Dit album was tevens de basis voor zijn eerste sciencefictionboek “Waiters On The Dance”, deel één van de trilogie “Lemmus: A Time Odyssey”. De muziek op “A Time Before This” is een samensmelting van de psychedelica-sound van eind jaren zestig met progrock en werd vergeleken met die van Sandrose en vroeg werk van Earth & Fire. Door mismanagement viel de band al snel uit elkaar, maar Savarin werd door het platenlabel Birth gevraagd om een tweede album te maken. En zo verscheen in 1973 “Waiters On The Dance”, de titel die zijn eerste boek inderdaad ook al droeg. De bandnaam Julian's Treatment bleek vervallen, Savarins eigen naam stond op de cover, ook al had hij wel degelijk een band om zich heen. Zangeres van dienst was Lady Jo Meek, met een stem die wel wat doet denken aan Annie Haslam, maar met een bluesier timbre. Jo is overigens de zus van Anna Meek, de zangeres van Catapilla: ook al zo’n obscure Britse progband. Van een deel van de overige muzikanten zouden we nog veel gaan horen: drummer Roger Odell en bassist John Dover formeerden later met Trevor Horn de band Tracks, die later een doorstart zou beleven onder de naam Shakatak. Ondanks de nieuwe bezetting bleef de muziek toch redelijk identiek aan de voorganger, met de nadruk op het Hammondorgelspel van Savarin. Die zou zich na dit album toch vooral gaan richten op zijn schrijfcarrière en deed dat niet onverdienstelijk. Vooral in Japan verkochten zijn boeken goed. Daardoor dachten we altijd dat zijn muzikale nalatenschap uit maar twee albums bestond. Maar nu blijkt dat er al 50 jaar een derde album in het archief lag dat de titel van zijn tweede boek draagt: “Beyond The Outer Mirr”. Het Britse Rise Above Records heeft de hand weten te leggen op de opnamebanden en is erin geslaagd om de uitgaverechten te bemachtigen. En dat is mooi, want het blijkt een zeer fijn album te zijn dat aansluit op de twee voorgangers, maar ook groei laat horen. Het leunt meer naar de prog. Je hoort een vergelijkbare ontwikkeling als bij het eerdergenoemde Earth & Fire in diezelfde tijd. Vooral de lange albumafsluiter “Kizeesh”, met fraaie strijkersbijdragen, mag er zijn. Bij beluistering van “Tell Me” vraag je je af of er destijds in het grijze circuit misschien kopieën in het Amerikaanse Boston waren beland, want de overeenkomst met een bepaalde grote hit van enkele jaren later is méér dan een gevoel... Het album is zowel op CD als in gelimiteerde editie op LP verschenen, met uitgebreide biografie en archieffoto’s. Ondertussen hebben we de trilogie van Savarin te pakken gekregen en wat blijkt, de boekomslagen zijn allemaal van dezelfde tekenaar als van de platenhoezen, sterker nog, die van het eerste boek "Waiters On The Dance" is dezelfde tekening als de CD- en LP-hoes van "Beyond The Outer Mirr". Ter gelegenheid van dit leuke weetje draaien we nu het genoemde "Tell Me".
Websites:
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=827
https://riseaboverecords.com/product/beyond-the-outer-mirr/
https://www.facebook.com/riseaboverecords .

SEVENTIESPROG
Fruupp – Knowing You
Van “The Prince Of Heaven’s Eyes” (Dawn, 1974 / Esoteric Recordings, 2019)

Er is de laatste jaren weer wat reuring rondom de nooit écht doorgebroken Noord-Ierse band Fruupp. Na het opduiken van wat live-opnames die zeer gelimiteerd op vinyl en CD werden uitgebracht, volgde er zowaar een single en afgelopen jaar een boxje met meer live-opnames op CD én op DVD waarvoor beelden en muziek uit verschillende bronnen zijn gesynchroniseerd. Ook kwamen twee voormalige leden voor een laatste keer bijeen om akoestisch een nummer te spelen. Inmiddels is het hoofdstuk Fruupp toch echt gesloten, mede doordat een van de oerleden, bassist Peter Farrelly, afgelopen maart overleed. Dat de band echter een zeer loyale fanbasis heeft blijkt wel uit het feit dat diens basgitaar een goed thuis heeft gekregen bij een Nederlandse fan. We hebben door de jaren heen al het een en ander van Fruupp laten horen, vooral van het laatste album “Modern Masquerade” uit 1975, dat geproduceerd werd door Ian McDonald (King Crimson, Foreigner). Maar we hebben nog nooit iets laten horen van het een jaar eerder verschenen conceptalbum “The Prince Of Heaven’s Eyes”. Dat verhaalt over Mud Flannigan die op zoek gaat naar de pot met goud aan het eind van de regenboog en die onderwijl de nodige avonturen meemaakt. We zien hem ook lopend door het Noord-Ierse landschap afgebeeld op de hoes, die anders dan bij andere Fruupp-covers niet is ontworpen door Peter Farrelly. Op dit album koos Fruupp voor een wat lieflijker geluid, dat aanschoof bij dat van Genesis van twee jaar eerder. Het album is door de loop der jaren al een aantal keren op CD uitgebracht maar die bevatten telkens weer fouten in de tracklistings en tijden. Esoteric Recordings kwam in 2019 met een kloppende heruitgave. We hebben van die editie gekozen voor het lange “Knowing You”, waarin duidelijk de Genesis-invloeden hoorbaar zijn. We kunnen overigens ook melden dat het debuutalbum “Future Legends” uitt 1973 onlangs door Music On Vinyl opnieuw is uitgebracht, waarbij de schijf in een fraaie rood-wit marmerpatroon is uitgevoerd.
Websites:
https://en.wikipedia.org/wiki/Fruupp
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=140 .

PROGRESSIEVE FOLK
Clannad feat. Steve Perry – White Fool – Reimagined
Van het streamingalbum “In A Life Time (The Immersive Collection)” (eigen beheer / BMG, 2022)
Clannad - Who Knows (Where The Time Goes)
Van het carrière-overzicht “In A Lifetime” (BMG, 2020)

Aanvankelijk maakte de begin jaren zeventig opgerichte familiegroep Clannad Ierse traditionele folk, maar vanaf begin jaren tachtig ging de groep ook elektrisch versterkte instrumenten gebruiken en werden er invloeden uit pop, rock en new age geïntegreerd, waardoor je zou kunnen spreken van progressieve folk. In 2016 overleed één van de oprichters, Pádraig Duggan, op 67-jarige leeftijd. Niet lang daarna besloot de groep ermee te stoppen om daarmee precies 50 bestaansjaren rond te maken. Een afscheidstournee werd georganiseerd en een nieuwe compilatie werd uitgebracht: “In A Lifetime”, met een keuze uit de complete bandcarrière, van 1973 tot 2020. De standaardversie was een 2CD-set maar er zijn meerdere configuraties, met als klap op de vuurpijl een flinke superdeluxe boxset met vier CD's, drie LP's, een vinylsingle, een boek, ansichtkaarten en een poster. De extra LP in deze set is het album “Macalla” uit 1985. Dat laatste jaartal 2020 slaat op twee nieuwe nummers die voor deze set zijn opgenomen: “A Celtic Dream” en een nieuw nummer dat bijzonder genoeg dezelfde titel heeft als een Fairport Convention-klassieker, maar het is het niet: “Who Knows (Where The Time Goes)”. Vanwege de corona-pandemie moest die tournee overigens worden uitgesteld. Maar hij gíng wél door en was zó succesvol (met o.a. een optreden op nota bene Fairport Conventions festival Cropredy), dat besloten werd om toch door te gaan. Dit ondanks dat het noodlot opnieuw toesloeg, want in 2022 overleed ook Pádraigs tweelingbroer Noel. Sindsdien heeft de groep het 40-jarig jubileum van succesalbum “Legend” uit 1985 gevierd, o.a. met een concert in de Royal Albert Hall. Van genoemde compilatie hebben we twee nummers uitgekozen. Straks het genoemde “Who Knows (Where The Time Goes)”, maar we beginnen met “White Fool”, dat oorspronkelijk te vinden was op het tiende Clannad-album “Sirius” uit 1987. Bijzonder is dat hierop Journey-zanger Steve Perry te horen is. We kiezen voor een speciale versie hiervan, waarop Perry's bijdrage beter is uitgelicht: “White Fool (Reimagined)” dat in 2022 op de alleen digitaal via de bekende streamingkanalen verschenen compilatie “In A Life Time (The Immersive Collection)” werd uitgebracht.
Websites:
https://www.clannad.ie/
https://www.facebook.com/ClannadMusic/
“White Fool – Reimagined” op YouTube: .

NIEUW (verlaat)
Bramblett, Randall – We Had It All The Time
– Everything Is Stolen
Van “Paradise Breakdown” (Strolling Bones Records, 2024)

Twee weken geleden hadden we in één uitzending muziek op de randen van de prog van Danny Widdicombe & Trichotomy en Little Feat: bands die diverse stijlen op een progressieve manier mengen, waarin ook plaats is voor diverse rootsy en funky elementen. Liefhebbers daarvan zullen ook de output van Randall Bramblett waarderen. Deze 76-jarige multi-instrumentalist draait al zo'n 5 decennia mee in de muziekwereld maar een beroemdheid is hij nooit geworden. Wél geniet hij grote bekendheid onder collega's, dus hij is echt wat je noemt een 'musician's musician'. Zo vervulde hij de rol die wijlen Chris Wood anders vervuld zou hebben in de Traffic-reünie van 1994, alsmede een voornaam aandeel in Roger Glovers 'hobbyproject' The Guilty Party en tourde met uiteenlopende bands, waaronder Widespread Panic. Ook als songschrijver werd hij opgemerkt: Bonnie Raitt nam meerdere songs van hem op en voor Bettye LaVette schreef hij twee jaar geleden het gehele album “LaVette!” vol. Soloplaten maakt hij al sinds 1975, maar hij viel ons pas in 2001 op met het zeer geslaagde “No More Mr. Lucky”. Het vorig jaar september verschenen “Paradise Breakdown” is zijn eerste plaat voor het in Europa slecht gedistribueerde label Strolling Bones. Reden dat we nu pas een exemplaar voor een normale prijs hebben gescoord. Bramblett omringt zich hier met muzikanten waar je vergelijkbare jarenlange ervaring aan afhoort. De feel en frasering van gitarist Nick Johnson zijn een genot om naar te luisteren en de grooves die Gerry Hansen neerlegt zijn onweerstaanbaar. Niet voor niets is die drummer veel gevraagd en leende hij zijn kunsten aan een schier eindeloze rij artiesten. En dan zijn er uiteraard de hesige stem van Bramblett, alsmede zijn saxen en keyboards. In bonustrack “Everything Is Stolen” ontlokt hij nogal weirde sounds aan zijn synth. Maar eerst “We Had It All The Time”.
Websites:
https://randallbramblett.com/
https://www.facebook.com/RandallBramblett/ .

NIEUW (ARCHIEFOPNAMES)
Roxy Music - Editions Of You (live)
- Remake Remodel (live)
Van "Songs For Europe - Live 1974" (Audiovaults/Universal Audio, 2025)

Roxy Music klonk het meest dynamisch en symfonisch tijdens de periode met Eddie Jobson op toetsen en viool. Met name "Viva! Roxy Music" uit 1976 is daarom een iconische liveplaat. Helaas was dat een enkele LP, samengesteld uit opnames van meerdere concerten. Bij live-albums van bijvoorbeeld David Bowie, UK of Genesis werden latere edities nog wel eens aangevuld met nummers die in diezelfde periode waren opgenomen, maar bij "Viva!" is dit nooit gebeurd. Vandaar dat liefhebbers teruggrijpen naar geregeld uitgebrachte niet officiële releases, vaak samengesteld uit radio-opnames. Een van de laatste in die serie is "Songs For Europe - Live 1974", een dubbel-CD waarop twee concerten zijn te horen, aangevuld met enkele tracks van een Musikladen-optreden die eerder op DVD waren verschenen. Van het optreden in City Hall, Newcastle opgenomen voor radio-uitzending op 28 oktober 1974 hebben we de laatste twee, bijzonder uitbundige stukken geselecteerd, waarin heel wat korte solo's van onder andere Jobson te horen zijn, en wel "Editions Of You" en "Remake Remodel".
Websites:
https://www.roxymusic.co.uk/
https://facebook.com/roxymusic/ (werkt op het moment niet)
https://www.facebook.com/viva.roxymusic/ (fanpagina).

NIEUW
Soft Ffog – Focus
Van het album “Focus” (Is This Jazz? Records, 2025)

Sommige bands laten je gissen waar in vredesnaam de muzikale invloeden vandaan komen. Soft Ffog doet daar duidelijk niet aan mee. Als de titel “Focus” van het tweede album van de Noorse groep al niet een hint geeft, dan toch de namen van de slechts vier stukken op deze krap 37 minuten durende CD: “Camel”, “Pocus”, “Focus” en “Oh Jimi”! Inderdaad is onze Nederlandse trots de meest duidelijke referentie in deze instrumentale muziek, en dan de meer jazzy kant van het jarenzeventigrepertoire van Van Leer, Akkerman en consorten. Er zijn veel lange solo's die leunen op improvisatie, maar wel ingebed in een rockstructuur, zodat Soft Ffog nergens pure jazz maakt. De verwijzing naar Jimi Hendrix kunnen we duiden door de vingervlugge gitaarstijl van Tom Hasslan. Diens stijl – de frasering als ook de melodievorming in de improvisaties - op in ieder geval dit album zit wel duidelijk meer in de richting van Akkerman. Hasslan is tevens de componist en producer van het album en geeft zichzelf ook de meeste soloruimte, al speelt Vegard Lien Bjerkan wel een fraaie lange synthsolo in het titelnummer in overigens een stijl die in het geheel niet aan die van Van Leer doet denken. In het slotnummer “Oh Jimi” weet hij spacy geluiden te ontlokken aan een Fender Rhodes met heel veel effecten – iets wat ook bepaald niet aan de naamgever van het stuk doet denken. Zo heeft Soft Ffog toch voldoende eigen smoel, wat je ook verwacht met een band waarvan de vier leden hun sporen in vele op het snijvlak van (space)rock en jazz operende groepen, zoals Krokofant, hebben verdiend en daarnaast naar eigen zeggen 'met zo ongeveer iedereen in de Noorse jazzscene hebben gespeeld'. Het bondige album blijft dan ook boeien bij vakere beluistering.
Websites:
https://softffog.bandcamp.com/album/focus
https://www.facebook.com/Softffog/ .

HERUITGAVEN
Happy The Man - Hidden Moods
- I Forgot To Push It
Van "Happy The Man" (Arista, 1977 / Iconoclassic Records, 2025) respectievelijk "Crafty Hands" (Arista, 1978 / Iconoclassic Records, 2025)

Deze maand verschenen bij Iconoclassic Records, waarvan de labelnaam alle eer wordt aangedaan gezien de klassiekers die er op (her)uitgebracht worden, nieuwe uitgaven van de eerste twee platen van Happy The Man, te weten het titelloze debuut uit 1977 en "Crafty Hands" uit 1978.

Wat maakt dat deze rereleases anders zijn dan voorgaande CD-uitvoeringen op onder meer Musea, One Way en Esoteric Recordings? In de omvangrijke boekjes die bij de nieuwe versies zitten wordt dit gedetailleerd uitgelegd. Belangrijkste verbeteringen zijn dat bij deze edities gebruik kon worden gemaakt van de teruggevonden masters. Hierdoor klinken de albums zoals ze destijds werden opgenomen, zodat zeker bij het debuut de basgitaar van Rick Kennell eindelijk goed te horen is. Omdat de oorspronkelijke plaatkanten samen meer dan 50 minuten aan muziek bevatten, moesten de lage tonen destijds flink gereduceerd worden voor een goede LP-weergave. Verder bleek dat in 1978 tijdens het omzetten van de originele masters van "Crafty Hands" deze iets te langzaam liepen. Mensen met een getraind muzikaal oor hoorden dan ook muziek die nét niet helemaal zuiver klonk. Dit en diverse andere zaken zijn genoeg argumenten om deze nieuwe versies aan te schaffen. Van beide platen hebben we zowaar een nummer kunnen vinden dat volgens ons archief nog nooit gedraaid is. Van het debuut is dat het ingetogen "Hidden Moods" en van "Crafty Hands" het super energieke "I Forgot To Push It".
Websites:
https://happytheman.bandcamp.com/
https://iconoclassicrecords.com/artist/happy-the-man/
http://www.happytheman.com/
https://www.facebook.com/happythemanmusic/ .

DESTIJDS GEMIST
Banco Del Mutuo Soccorso – Cadere O Volare
– La Maldicenza
Van het album “Orlando: Le Forme Dell'Amore” (InsideOut/Sony Music, 2022)

Banco Del Mutuo Soccorso, kortweg Banco, wordt in een adem genoemd met Le Orme en Premiata Forneria Marconi (PFM). Deze bands behoren tot de top van de Rock Progressivo Italiano (RPI), die begin jaren ’70 ontstond en toen ook een bloeiperiode kende. Bijzonder is dat ze alledrie nog steeds bestaan, zij het in flink gewijzigde bezettingen. Zo kreeg Banco een grote schok te verwerken toen in 2014 het boegbeeld, zanger Francesco Di Giacomo bij een auto-ongeluk op 66-jarige leeftijd om het leven kwam. Toetsenist/bandleider Vittoria Nocenzi pakte door en gaf aan Tony D’Alessio de ondankbare taak om in de voetsporen te treden van zijn charismatische voorganger. Die was voor het eerst te horen op ”Transiberiana” uit 2019. Het bleek het begin van een trilogie over het bestaan van de mens. “Transiberiana” werd daarbij door de band omschreven als een metafoor voor de reis van het leven. In 2022 bestond Banco 50 jaar en daarvoor wilde Nocenzi iets bijzonders doen. Deel twee heeft daardoor dan ook een speciale plaats in de genoemde trilogie. Nocenzi heeft jarenlang met zijn zoon Michelangelo en tekstschrijver Paolo Logli gewerkt aan het op muziek zetten van het 16de-eeuwse gedicht “Orlando Furioso” van Ludovico Ariosto. Resultaat is “Orlando: Le Forme Dell’Amore”, naar eigen zeggen 'de viering van het krachtigste gevoel dat de mens ooit heeft ervaren'. Fred Nieuwesteeg van Progwereld schreef er het volgende over: “De eerste klanken doen bijna sacraal en middeleeuws aan door het zachte toetsenspel, de akoestische gitaar en de bijpassende zang. Dit is het begin van een reis door het leven van Orlando, waar je letterlijk wordt ingezogen. Het verhaal wordt in het Italiaans gezongen en zonder er een woord van te verstaan maak je de emoties, hoogte- en dieptepunten van de hoofdpersoon mee. Daar zorgen het uitgekiende gebruik van alle instrumenten en het voortdurend wisselen van ritmes en stemmingen wel voor, en de stem van Tony D’Alessio niet te vergeten. Heel Italiaans legt hij zoveel emotie in zijn vocale bijdrage. Het is veel ook, op “Orlando”. Vijftien nummers met rond de vijf kwartier muziek, die je overigens bepaald niet cadeau krijgt. Een enkele luisterbeurt volstaat niet. Een van de hoogtepunten van het album is het instrumentale “La Maldicenza”, dat krachtig in de geest van Gentle Giant start, de nodige ritmische wendingen krijgt en met volle gitaar- en Moogklanken halverwege tot rust komt. Piano, akoestische gitaar en synthklanken luiden een piano-themaatje in dat in de herhaling gaat.” Tot zover de Progwereld-recensie. Begin dit jaar verscheen overigens al een opvolger, het trilogie-slot “Storie Invisibili”, dat ook vast nog wel een keer aan bod komt bij Xymphonia. Het omvat 'verhalen van onbekende mannen en vrouwen die ons allemaal vertegenwoordigen, in ons normale en alledaagse bestaan', legt de band op de officiële website uit. In deze uitzending het al omschreven “La Maldicenza”, maar we beginnen met het nummer ''Cadere O Volare''.”.
Websites:
https://www.bancodelmutuosoccorso.it
https://www.facebook.com/BancoDelMutuoSoccorso.Official/ .

IN HET NIEUWS
Keats – Heaven Knows
– Tragedy
Van “Keats...Plus” (See For Miles Records, 1996), de CD-editie van “Keats” (EMI, 1984)

Afgelopen week kwam het bericht dat op 18 oktober een heruitgave verschijnt van “I Robot” van The Alan Parsons Project. Dit tweede werkstuk van Parsons en Eric Woolfson verscheen in 1977 en krijgt nu ook de surround-behandeling die enkel andere Project-albums al eerder hadden ondergaan. Vooralsnog is een Blu-ray met daarop een Dolby Atmos- en 5.1-mix alleen te vinden in een omvangrijke box met daarin ook 3 CD's vol demo's en outtakes, 2 LP's en een koffietafelboek. Hiervoor moet flink in de buidel getast worden. De geremixte CD en dubbel-LP verschijnen ook meteen los. Als het u puur om de surroundmixen gaat, kunt u verkiezen een paar maanden te wachten, want bij de eerdere uitgaven verscheen de Blu-ray ietsje later alsnog ook los... Tot zover de toekomst, we belichten in deze uitzending een aan The Alan Parsons Project gerelateerde band die kortstondig heeft bestaan: Keats. Het is een samenwerking van voormalig Camel-toetsenist Peter Bardens met de vaste kliek die op The Alan Parsons Project-platen was te horen: gitarist Ian Bairnson, bassist David Paton, drummer Stuart Elliot, plus de ook al aan enkele Project-platen meewerkende oud-Zombies-zanger Colin Blunstone. Saxofonist/toetsenist Richard Cottle zou pas ná Keats debuteren bij het moederproject. Uiteraard is Parsons de producer van keuze. Alex Driessen schreef hier op de Progwereld-website over: “op papier een relatief sterk ensemble. Wat volgt is een zeer gelikt, typisch jarentachtigalbum dat lijkt gericht op Alan Parsons Project-fans. Alle ingrediënten zijn aanwezig, toch ontbreekt er iets: misschien is het de creativiteit van Parsons' vaste songschrijver Eric Woolfson. Zelfs Blunstone kan een aantal van deze nummers niet tot leven brengen en dat ondanks het feit dat toetsenist Pete Bardens, toch niet de minste, voor het grootste deel van de composities tekent. De muziek klinkt over het algemeen vrij lichtvoetig en melodieus, zij het met progressieverockinvloeden, maar in een stijl die directer en commerciëler lijkt. Toch valt er nog genoeg te genieten.”
Websites:
https://www.the-alan-parsons-project.com/
https://www.facebook.com/TheAlanParsonsProject/
https://en.wikipedia.org/wiki/Keats_(band).

VOORPROEFJE / FILM TIP
Gilmour, David – Sorrow (live)
Van de 2-Blu-ray- en 3-DVD-set “Live at the Circus Maximus, Rome” en de 2CD- en 4LP-set “The Luck And Strange Concerts” (Sony Music, 17 oktober 2025)

Na het verrassende nieuwe soloalbum “Luck And Strange” dat David Gilmour in 2024 uitbracht, volgde er een tourtje waarbij de Pink Floyd-gitarist/zanger eigenlijk de werkwijze van de roemruchte “The Wall”-concerten uit 1980 en 1981 kopieerde. Ofwel: slechts op een paar locaties meerdere concerten geven. De eerste run was in Italië, in het antieke Circus Maximus in Rome. Daarna volgde nog een residentie in de Londense Royal Albert Hall, de Madison Square Garden in New York en bijzonder genoeg twee locaties in Californië: de Hollywood Bowl in Los Angeles en de Intuit Dome in Inglewood. Naast veel nummers van het nieuwe album werden er natuurlijk wat andere solo-favorieten en Pink Floyd-klassiekers gespeeld. De concerten in Rome zijn vastgelegd op film en daar gaat op 17 oktober een 2-Blu-ray- en 3-DVD-set van uitkomen. Maar een maand eerder is de concertfilm wereldwijd in de bioscopen te zien. Een actie die dus lijkt op wat Roger Waters deed met zijn nu net op Blu-ray en DVD verschenen “This Is Not A Drill”-concertfilm. Vanuit onze uitzendlocatie zijn de vertoningen in Enschede (zowel Kinepolis als Vue), Emmen (Kinepolis) en Zwolle (filmtheater Fraterhuis) op 17 en 21 september het dichtstbij. Naast de Blu-ray- en DVD-sets verschijnt er op 17 oktober ook een dubbel-CD- en 4LP-set, met een andere titel, omdat daarvoor songs zijn gecompileerd van diverse concerten van de genoemde mini-tournee. Op “The Luck And Strange Concerts” zijn in totaal 23 songs verzameld. Het eerste nummer van de film is nu al vrijgegeven, een mooie versie van Pink Floyds "Sorrow", oorspronkelijk van “A Momentary Lapse Of Reason” uit 1987.
Websites:
http://www.davidgilmour.com
https://www.facebook.com/davidgilmour
Dit nummer: .

ALBUM VAN DE MAAND
Isgaard - Now I Am The Water In You
Van "The Water In You" (Art Of Music, 2025)

De Duitse zangeres Isgaard heeft, samen met haar muzikale partner Jens Lück, sinds 2000 gestaag gewerkt aan een sterke discografie waaraan ze na een pauze van bijna 6 jaar in mei album nr. 8, "The Water In You" heeft toegevoegd. In haar thuisland kent ze enige bekendheid omdat ze met haar kristalheldere stem te horen was op een tweetal vroege hitsingles ("Ein Schöner Tag" en "Dream Of You") van de elektronische act Schiller. In het begin van Isgaards muzikale carrière was de insteek om een muzikaal huwelijk te creëeren van Debussy, Björk, Pink Floyd en Peter Gabriel, wat neer komt op een mengeling van klassieke zang met artpop en progressieve rock. Het populair-klassieke aspect werd al vroeg achtergelaten, maar met de jaren werd muziek van Isgaard wel degelijk progressiever. De genoemde progrock-insteek is niet zo heel verrassend gezien het feit dat Jens Lück als producer en opnametechnicus betrokken was bij een aantal albums van Sylvan. En hoewel Lück nagenoeg alle partijen heeft ingespeeld op Isgaards albums, zijn er door de jaren regelmatige gastbijdragen geweest van diverse Sylvan-gitaristen, zoals Kay Söhl en Jan Petersen. De huidige gitarist van de Duitse band, Jonathan Beck, is op “The Water In You” te horen. Het album is niet alleen melodieus en toegankelijk, maar leent zich ook uitermate goed voor aandachtige beluistering. Naast het indrukwekkende feit dat Lück dus de meeste instrumenten zelf bespeelt, heeft hij het geheel weten te vatten in een sprankelende mix, die alle ruimte biedt aan Isgaards bijzondere stem en een aantal kippenvelverwekkende sterke gitaarsolo's. Vanavond kiezen we voor “Now I Am The Water In You”, een broeierige ballade van het soort dat we kennen van de recentste paar albums van Peter Gabriel.
Websites:
https://www.isgaard.com/
Bandcamp
Facebook.

30 JAAR
Anekdoten - Book Of Hours
Van "Nucleus” (Virtalevy, 1995)

Wie Anekdoten zegt, zegt Mellotron. De Zweedse groep staat bekend om het weven van dikke tapijten met dit bijzondere instrument. Liefst met twee tegelijk, want naast toetsenist Anna Sofi Dahlberg, die ook orgel en Fender Rhodes bespeelt, heeft ook gitarist Nicklas Barker deze antieke sampler onder handbereik. We hebben toch al een behoorlijke tijd niet meer wat van deze band in Xymphonia voorbij laten komen, waarschijnlijk ook omdat het recentste album alweer 10 jaar geleden is verschenen. In 1995, toen de band langzaam door mond-op-mondreclame ook buiten eigen land naamsbekendheid begon te krijgen, verscheen het tweede album “Nucleus”. Hierop consolideerde de band het zware geluid dat schatplichtig is aan het vroege werk van King Crimson, maar ook aan dat van het Franse Magma. We vertellen u nog graag de, euhm, anekdote, dat een deel van het Xymphonia-team de eer had de band van zeer dichtbij te bewonderen in een Brusselse voormalige tapijtenwinkel, die ruimhartig bekleed was met de oude koopwaar. Niet een concertlocatie die je zou verwachten en daardoor ook nauwelijks vindbaar. Na een aantal keer langs de ‘zaal’ te zijn gelopen, kwamen er Mellotron-tapijten (pun intended) uit dat pand, daarmee de concertlocatie verradend. Het was het begin van een avond puur genieten van enerverende muziek, op aanraakafstand van Anna Sofi Dahlberg. Er zijn voor dit jaar weer eens een aantal concerten aangekondigd, maar die vinden plaats in Japan. We hopen natuurlijk dat de Zweden binnenkort ook wat dichter bij huis zijn te aanschouwen. Vanwege het 30-jarig jubileum van “Nucleus” kiezen we voor het hypnotiserende “Book Of Hours”, waarvan we nog nooit de studioversie hebben laten horen.
Websites:
http://www.anekdoten.se/
https://www.facebook.com/anekdoten/ .

NEW AGE SPACEROCK
Mind Over Matter - Pilgrims Of Eternity (live)
Van "Live In Concert" (Innovative Communication, 1993)

Midden jaren 80 vond Klaus Hoffmann-Hoock het tijd worden om eindelijk eens echt de muziek te maken waar zijn hart naar uit ging: een combinatie van spacy, elektronische muziek en new age, gelardeerd met door hem zelf in Azië opgenomen geluidsfragmenten. Dat resulteerde in 1987 in het debuutalbum "Music For Paradise" dat een onverwacht succes werd. Dat leidde tot meer albums, alsmede live-optredens, waarbij de Duitser de nodige muzikale vrienden om zich heen verzamelde om de stukken, die hij over het algemeen in zijn eentje in de studio had opgenomen, tot leven te brengen. Ook aan het visuele element werd gedacht, door dansers mee op tournee te nemen, waaronder zijn partner Dagmar. Een aantal van deze optredens vonden plaats in Nederland en opnamen van juist die concerten, onder andere vastgelegd in Amsterdam in 1991 en Breda in 1992, werden in 1993 gebruikt voor het album "Live In Concert". Het album opent met “Pilgrims Of Eternity”, waarvan de studioversie te vinden is op het vierde Mind Over Matter-album "In Search Of Eternity" uit 1992. Live lag er meer nadruk op het gitaarspel van Hoffmann-Hoock, waarbij de orkestrale synths en ook een Hammondorgel het geheel een heus symfonisch spacerockkarakter gaven. Klaus Hoffmann-Hoock is helaas in 2017 op 66-jarige leeftijd onverwacht overleden; zijn zoon Tim beheert een website die de nagedachtenis aan de brede muzikale output van zijn vader levendig houdt.
Websites:
https://mindala.de/mindovermatter/ .

NIEUW / LIVE-TIP / IN HET NIEUWS
King Gizzard & The Lizard Wizard – Eternal Return
– Phantom Island
Van het album “Phantom Island” (p(doom) records, 2025)

King Gizzard & The Lizard Wizard moet wel zo ongeveer de productiefste band ter wereld zijn. Sinds de oprichting in Melbourne in 2010 verschenen er 98 albums volgens Discogs. OK, dat is wel inclusief vele live-albums en een stapeltje restjesplaten, maar dan houden we nog een flinke reeks albums over die stilistisch alle kanten uit schieten. Veelal wordt de output van het Australische gezelschap onder 'psychedelische rock' gerubriceerd, maar Motorpsycho heeft ook al aangetoond dat daar veel muzikale diversiteit onder valt te scharen en King Gizzard & The Lizard Wizard trekt dat nog wat breder dan die Noorse groep: van garagerock tot, jazeker, progressieve en zeer symfonische muziek. Dit voorjaar kwam namelijk de aankondiging dat de groep op 7 november optreedt in de Brabanthallen in Den Bosch mét symfonie-orkest. Het betreft hier Sinfonia Rotterdam o.l.v. Chad Kelly. Tegelijkertijd verscheen de eerste single van het album “Phantom Island”, dat daadwerkelijk met orkest is opgenomen. Intussen is het gehele album uitgebracht en blijkt “Phantom Island” het openende titelnummer te zijn, dat ons tot aan de rockende versnelling erg deed denken aan de sfeer die Caravan neerzet op het live-album met The New Symphonia uit 1974. Niet alle nummers op “Phantom Island” zijn even progressief: soms luisteren we meer naar rock-met-een-symfonisch arrangement. Vaak, bijvoorbeeld in “Deadstick”, springen de speelse blazerspartijen er echt uit. Het valt te verwachten dat veel van dit album voorbij komt bij het Bossche concert. Voor mensen die meer voor de stevige, vuige kant van de Australiërs gaan, is er een dag eerder een concert met een zogenaamde 'rave-set' in 013, Tilburg. Afgelopen week kwam de band overigens nog op een andere wijze in het nieuws: een groot deel van het oeuvre is teruggetrokken van Spotify vanwege de betrokkenheid van de Spotify-CEO bij financiering van oorlogsindustrie. Gelukkig staat veel wel op Bandcamp. Voor vanavond ook handig want wij schaften “Phantom Island” via de bandwebsite aan op Blu-ray, voor de Dolby Atmos-mix die daarop te vinden is, dus u hoort in de uitzending de stereoversie via Bandcamp. Wij kiezen het fraaie Caravaneske titelnummer, voorafgegaan door “Eternal Return” waarin wat meer gedragen strijkers zijn te horen.
Websites:
https://kinggizzardandthelizardwizard.com/
https://kinggizzard.bandcamp.com/album/phantom-island
https://www.facebook.com/kinggizzardandthelizardwizard.

NIEUW (ietwat verlaat)
Philhelmon – A World Encased In Glass
- Shades Of Autumn – Winter Storm
Van het album “Into The Mist Of Time” (OOB Records, 2024)

In 2012, precies op zijn 60ste verjaardag, bracht Henk Bol onder de naam Philhelmon “Enjoy It While It Lasts” uit. Dit album was vooral via intensief internetverkeer tot stand gekomen. Zijn muzikale sparring partner Ky Fifer (zang) is namelijk een Noord-Amerikaan. Veel andere muzikanten op het album had Bol ook via internet leerde kennen. Daarnaast speelden oude vrienden als Cleem Determeijer (Finch, Ayreon) mee. Zes jaar later verscheen de opvolger “Perpetual Immobile”, met een veel indrukwekkender lijst medewerkenden dan op de voorganger: onder de 50 gastmusici vinden we o.a. Knight Area-gitarist Mark Bogert en wederom Determeijer. Na (opnieuw) zes jaar voltooide Philhelmon in de herfst van vorig jaar zijn langverwachte derde werkstuk, “Into The Mist Of Time”. De albums dienen samen gezien te worden als een pop-progtrilogie met een diepgaande reflectie op de vluchtigheid van tijd in een dystopische wereld. Dit internationale studioproject (nog steeds onder leiding van Henk Bol en Ky Fifer en opnieuw met medewerking van vele gastmuzikanten) combineert progressieve rock met boeiende melodieën en verkent thema's als leven, maatschappij en menselijke veerkracht. Nummers als “Carousel” en “A Piece Of The Machine” bekritiseren maatschappelijke verwachtingen en de sleur van modern werk, terwijl “A World Encased In Glass” de ethische implicaties van AI en andere technologie onderzoekt. Persoonlijke reflecties zijn te vinden in nummers als “Diamond Eyes”, “She” en “Dreamtime”, die relaties en herinneringen verkennen. In “Burning Bridge” bespreekt Philhelmon de kracht van het opkomen voor persoonlijke waarden, zelfs ten koste van relaties. Dit album is een reis door de tijd, technologie en de menselijke ervaring – en moedigt luisteraars aan om te reflecteren op hun eigen leven in een snelle wereld. Conclusie: als je de twee vorige Philhelmon-albums goed vond, dan zal “Into The Mist Of Time” je zeker bekoren.
Websites:
https://www.philhelmon.com/
https://philhelmon.bandcamp.com/album/into-the-mist-of-time
https://www.facebook.com/philhelmon .

15 JAAR + COVER / 80 JAAR
Schaffer, Janne - Härifrån Till Evigheten (live)
- Eagle - CD10 3 - 6:26
Van "Music Story" (Earmeal Production, 2010)

15 jaar geleden stelde de volgende maand 80 jaar wordende Zweedse gitarist Janne Schaffer de verzamelbox "Music Story" samen, waarin hij elf nagenoeg complete albums op negen CD's en drie DVD's samenbracht. In 2014 besteedden we al eens miniem aandacht aan deze box, bij deze doen we dat nog eens dunnetjes over. Dit keer draaien we twee nummers van de bonus-CD die de set tevens herbergt. Straks het nummer "Eagle", inderdaad het nummer van ABBA. De gitarist was niet alleen een graag geziene gast bij de progressieve rockband Isildurs Bane, maar tevens een vaste kracht in de live-band van de Zweedse hitmachine. Op deze uitvoering horen we Johan Boding als zanger. Maar eerst een live-uitvoering van een compositie van Schaffers trouwe kompaan op blaasinstrumenten en toetsen, de in 2013 overleden Björn J:son Lindh. "Härifrån Till Evigheten" (ofwel “Van Hier Tot In De Eeuwigheid”) stond oorspronkelijk op Lindhs soloplaat "Musik" uit 1981. De bonusplaat bevat verder een mengeling van symfonische gitaarstukken, AOR, funkrock en folkrock, terwijl tevens Stephen Sondheims "Send In The Clowns" een gitaarbehandeling krijgt.
Websites:
https://www.janneschaffer.se/
https://www.facebook.com/janneschaffermusic.

ORKESTRALE FUSION
Lydian Collective x Capital Orchestra - Loops
Van "Lydian Collective x Capital Orchestra (Live At Cadogan Hall)" (Lydian Label, 2022)

De twee dames en twee heren die samen Lydian Collective vormen, zijn niet alleen los van deze band al redelijk gepokt en gemazeld, maar hun video's op YouTube zijn al door 2 miljoen mensen bekeken. De band maakt zeer aangenaam in het gehoor liggende muziek, die een gebied ergens tussen fusion en instrumentale pop bestrijkt. Hun debuut als collectief, “Adventure”, verscheen in 2018 op het eigen Lydian Label. Die kreeg met “Return” in oktober 2022 een opvolger en aan het eind van 2023 kwam daar nog een kadootje bij in de vorm van een gratis download-only-release: "Lydian Collective x Capital Orchestra (Live At Cadogan Hall)". De titel verklapt al gelijk wat het is, namelijk een samenwerking tussen Lydian Collective en het ruim 80-koppige Londense Capital Orchestra. De zonnige muziek van Lydian Collective is verpakt in prachtige orkestarrangementen, waardoor het resultaat bij vlagen doet denken aan Pat Metheny's meesterwerk “Secret Story”. Dit live-album is overigens in zijn geheel gratis te downloaden via de Bandcamp-pagina van Lydian Collective. De live-video's zijn te bekijken op de YouTube pagina van de band. Sinds deze uitgave heeft Lydian Collective helaas nog maar één nieuw nummer uitgebracht, in 2024, maar er wordt nog wel regelmatige in de UK opgetreden.
Websites:
https://www.facebook.com/LydianCollective
https://www.lydiancollective.com/
https://www.youtube.com/lydianlabelonline
https://lydiancollective.bandcamp.com/.

WERELD VOL MUZIEK
O Têrço - Crucis
Van het album “Time Travellers” (Record Runner, 1992)

O Têrço was een van de eerste progressieve rockbands uit Brazilië. De band, waarvan de naam 'rozenkrans' betekent in het Portugees, werd opgericht in 1968. Het eerste album, “O Têrço” (1970), was nog niet volledig prog, maar wel een baanbrekend werk in de geschiedenis van de Braziliaanse progressieve muziek. Er zijn duidelijke invloeden van de Moody Blues en Pink Floyd te horen. Met het tweede album, kortweg “Terço” geheten, stapte de band in 1973 over van psychedelische naar zwaardere geluiden, in de trant van King Crimson en Led Zeppelin . Opvolger “Criaturas Da Noite” uit 1975 was een grote hit: het eerste klassieke Braziliaanse progalbum, waarmee O Têrço een plaats in de muziekgeschiedenis opeiste. Van de band verschenen tot aan 1999 in totaal 11 studio-albums. Wij pakken vanavond het achtste werkstuk, “Time Travellers” uit 1992, erbij, waarmee de Brazilianen na stilistische omzwervingen terugkeerden naar hun oorspronkelijke liefde: de progressieve rock. Wel is het bandgeluid in een voor die tijd nogal moderne mal gegoten, een stijl die eigenlijk gewoon neo-prog heet. Bandleider zanger/gitarist Sergio Hinds was deze ommezwaai wel aan de liefhebbers van O Têrço verplicht aangezien hij ze twee jaar eerder had opgezadeld met een dramatisch slecht album vol misplaatste glamrock en metal. Hinds bouwde vervolgens een nieuwe band om zich heen. Zo haalde hij oudgediende Franklin Paollilo terug voor de drumpartijen en rekruteerde hij daarnaast bassist Andrei Ivanovic. Als kers op de taart wist hij de geweldige toetsenist Luis De Boni binnen te halen. Laatstgenoemde heeft tevens de mix en de engineering gedaan, schreef de songteksten en deed de achtergrondzang - een veelzijdig iemand dus. De ervaren leden van deze bezetting wisten elkaar muzikaal moeiteloos te vinden. Het door ons gekozen instrumentale ”Crucis” begint meteen lekker uptempo en duikt vervolgens via enkele scherpe sfeerwisselingen in een gedragen middenstuk met prachtig Moog-spel en een fantastische gitaarsolo. “Time Travellers” is een geweldig album voor liefhebbers van neo-prog. De passie en de goede bedoelingen spetteren van het schijfje af en omdat O Têrço z’n beheersing kent blijft het album boeien. Het was daarmee een fraaie toevoeging aan de lijst met progressieve muziek uit Zuid-Amerika. (bronnen: Wikipedia en Dick van der Heijde's website)
Websites:
https://www.facebook.com/p/BANDA-O-Ter%C3%A7o-100063608226624
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=275
Recensie Dick van der Heijde: https://progenrock.com/o-terco-time-travellers-2/ .

25 JAAR (en een beetje)
Timothy Pure – The Fly-Man And The Snake
Van “Island Of The Misfit Toys” (Isosceles Records (= eigen beheer), 1999)

Er zijn van die albums waarvan, als je ze na tijden weer eens tevoorschijn haalt, je na beluistering je weer realiseert hoe goed die wel niet zijn. Die ervaring hadden we met het laatste album dat het Noord-Amerikaanse Timothy Pure heeft gemaakt. Het sfeervolle album is alweer meer dan 25 jaar oud en eigenlijk het tweede deel van een trilogie waarvan het laatste dus nooit is verschenen - maar wél aangekondigd indertijd, met songtitels en al. Dit zal mede te maken hebben met het drukke schema van bandleider Matt Still, die als producer/mixer en engineer niet met de kleinste namen mag werken. Zo zien we onder anderen Elton John, Lady Gaga en zelfs Charles Aznavour op zijn CV staan. Toch hopen we dat Still een keer tijd vindt om Timothy Pure nieuw leven in te blazen. Van de andere bandleden is mede-componist Andre Neitzel inmiddels aan het werk als psychotherapeut en is drummer Chris Wallace verkast naar Schotland. Wat er met stergitarist Zod is gebeurd, is tot nu een raadsel. We hebben door de jaren al veel van het album laten horen en nu kiezen we voor “The Fly-Man And The Snake”.
Websites:
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=119
https://www.facebook.com/matt.still/.

ALBUM VAN DE MAAND
Isgaard - See Red Light
Van "The Water In You" (Art Of Music, 2025)

De Duitse zangeres Isgaard heeft, samen met haar muzikale partner Jens Lück, sinds 2000 gestaag gewerkt aan een sterke discografie waaraan ze na een pauze van bijna 6 jaar in mei album nr. 8, "The Water In You" heeft toegevoegd. In haar thuisland kent ze enige bekendheid omdat ze met haar kristalheldere stem te horen was op een tweetal vroege hitsingles ("Ein Schöner Tag" en "Dream Of You") van de elektronische act Schiller. In het begin van Isgaards muzikale carrière was de insteek om een muzikaal huwelijk te creëeren van Debussy, Björk, Pink Floyd en Peter Gabriel, wat neer komt op een mengeling van klassieke zang met artpop en progressieve rock. Het populair-klassieke aspect werd al vroeg achtergelaten, maar met de jaren werd muziek van Isgaard wel degelijk progressiever. De genoemde progrock-insteek is niet zo heel verrassend gezien het feit dat Jens Lück als producer en opnametechnicus betrokken was bij een aantal albums van Sylvan. En hoewel Lück nagenoeg alle partijen heeft ingespeeld op Isgaards albums, zijn er door de jaren regelmatige gastbijdragen geweest van diverse Sylvan-gitaristen, zoals Kay Söhl en Jan Petersen. De huidige gitarist van de Duitse band, Jonathan Beck, is op “The Water In You” te horen. Het album is niet alleen melodieus en toegankelijk, maar leent zich ook uitermate goed voor aandachtige beluistering. Naast het indrukwekkende feit dat Lück dus de meeste instrumenten zelf bespeelt, heeft hij het geheel weten te vatten in een sprankelende mix, die alle ruimte biedt aan Isgaards bijzondere stem en een aantal kippenvelverwekkende sterke gitaarsolo's.
Websites:
https://www.isgaard.com/
Bandcamp
Facebook.

LIVE-TIP
Atomic Rooster – Time Take My Life
Van “Made In England” (Dawn, 1972)

Op 15 november kunnen we een avondvullend programma met progressieve rock gaan beleven in de verse locatie van Metropool in Almelo, de oude thuishaven van Xymphonia. Na coverbands die het repertoire van Camel en King Crimson belichten, zal als afsluiter de legendarische heavy progband Atomic Rooster het podium beklimmen. Die Britse band werd al opgericht in 1969 door toetsenist Vince Crane en drummer Carl Palmer, na het uiteenvallen van The Crazy World Of Arthur Brown. Eerst zou ex-Rolling Stones Brian Jones het derde lid worden, maar die verdronk in zijn zwembad, waarna met Nick Graham het debuut werd opgenomen. Nadat zowel Palmer als Graham de band verlieten, ontstond met naast Crane gitarist/zanger John Du Cann en drummer Paul Hammond dé klassieke Atomic Rooster-bezetting. Er werden zelfs hits gescoord: met “Tomorrow Night” (1970) was het single-succes nog bescheiden maar met "Devil's Answer" (1971) werd in de UK de nummer 4-positie bereikt. Maar toch bleef ook deze bezetting niet lang bestaan en wederom bleef Crane alleen over. Met een verse line-up waarin we gitarist Steve Bolton en zanger Peter French aantroffen, werd het album “Made In England” opgenomen en verschoof het bandgeluid meer richting soul. Leuk detail is dat de later met Pink Floyd werkende Doris Troy de achtergrondvocalen verzorgde op een aantal nummers. Ook daarna bleef het rommelen in de bezetting en in 1975 leek het helemaal gebeurd met Atomic Rooster, maar in 1980 volgde er een reünie van Crane en Du Cann, die met een sessiedrummer een titelloze plaat opnamen. Vervolgens keerde Hammond ook terug zodat héél even de klassieke line-up terug was, maar Du Cann hield het alweer snel voor gezien waarna op het laatste officiële studioalbum “Headline News” de gitaarhonneurs werden waargenomen door diverse gitaristen waaronder Bernie Tormé en niemand minder dan David Gilmour. In 2016, na het overlijden van zowel Vincent Crane als John Du Cann, richtten Peter French en Dave Bolton, van de “Made In England”-line-up, een nieuwe formatie op en deze speelt nog steeds én er komt zelfs een nieuw studio album, maar wel zonder de vorig jaar vertrokken French ...want een stabiele line-up, dat zou toch niet des Atomic Roosters zijn... We hebben gekozen voor de opener van “Made in England”: “Time Take My Life”.
Websites:
https://www.theatomicrooster.com/
https://www.facebook.com/AtomicRooster16 .

HERUITGAVE / IN HET NIEUWS
Van Der Graaf Generator – When She Comes (new stereo mix)
Van “World Record” (Charisma, 1976 / 2CD/Blu-ray-set: Esoteric Recordings, 2025)

In 2021 verscheen de box-set “The Charisma Years 1970-1978” met zoals de titel al aangeeft alles wat Van Der Graaf Generator én Van Der Graaf in die jaren uitbracht voor dat label, aangevuld met live-materiaal plus door Stephen W. Tayler zowel in stereo als in 5.1 surround sound geremixte versies van de vier bekendste albums van de groep rond Peter Hammill. “World Record”, het derde album na de heroprichting in 1975 en het tweede (!) VDGG-album dat in 1976 verscheen, hoorde daar niet bij. Nu heeft Tayler zich alsnog op de mastertapes geworpen en ook nu haalt hij dingen naar boven die eerst haast niet hoorbaar waren maar vooral in de 5.1-mix nu helder, crispy maar ook warm tot de luisteraar komen. Vergelijken kun je het ook nog, want in het boxje dat Esoteric Recordings heeft uitgebracht, is tevens een CD bijgevoegd met de oorspronkelijke mix. Hugh Bantons orgel ronkte al heerlijk op dat origineel maar komt nu nog beter uit de verf en de fluiten en saxen van David Jackson komen je in de 5.1-mix soms van alle kanten tegemoet. In vergelijking met de twee voorgangers “Godbluff” (1975) en “Still Life” (1976) is “World Record” muzikaal rauwer en directer en heeft meer een live-feel. De compositorische structuur is ook wat simpeler – er is zelfs plaats voor een reggaejam. Maar met “Wondering” sluit het album af met een heuse hymne en is daarmee qua muziekstijl dan juist het meest klassieke Van Der Graaf Generator-nummer. Niet voor niets is dit de enige compositie van de hand van Hugh Banton op een verder door Hammill volgeschreven album. Overigens is het begeleidende boekje voorzien van een nieuw essay door Esoteric Recordings-labeleigenaar Mark Powell. De afsluitende regel van zijn tekst zou je kunnen uitleggen alsof er in de toekomst óók nog een Steven W. Tayler-mix is te verwachten van het enige Van Der Graaf-studioalbum “The Quiet Zone/The Pleasure Dome”. Graag! Voor het überhaupt zover is, verschijnt er eerst een box van Peter Hammill op 26 september: “The Charisma & Virgin Recordings 1971–1986”, met veel extra's, maar helaas maar twee in 5.1 surround gemixte albums. Wij kiezen voor vanavond voor het openingsnummer van “World Record”: “When She Comes”, dat we ooit, in aflevering 330, al eens in de originele mix lieten horen.
Websites:
https://www.vandergraafgenerator.co.uk/
https://www.facebook.com/vandergraafgeneratorband/.

BRITS-IERSE KRAUTROCK
Passengers - One Minute Warning
Van "Original Soundtracks 1" (Island, 1995)

Aan het einde van de productie-periode voor “Zooropa” (1993) had het nogal obsessief focusen op allerlei details tot gespannen situaties binnen U2 geleid. Producer Brian Eno deed de suggestie om voor de afwisseling in de studio te gaan improviseren en jammen - niet met de druk dat het voor “Zooropa” gebruikt moest worden, maar puur voor de lol. Na de uitgebreide ZOO TV-tour keerde de Ierse band terug naar de studio. Hoewel er geen vooropgezet plan was, lag er nog wel de vraag of er misschien een soundtrack voor een film van Peter Greenaway kon worden gemaakt. Het viertal greep terug op het gevoel van die ontspanningssessies en ging onder leiding van Eno aan de slag. Dit leverde ook echt nieuwe muziek op, maar gezien de grote creatieve inbreng van Eno werd dit geen U2-album, maar werd hiervoor de projectnaam Passengers bedacht. De titel werd "Original Soundtracks 1” en Brian Eno leverde onder twee schuilnamen (waaronder het nogal doorzichtige anagram Ben O'Rian) een hoestekst waarin hij de bijbehorende films kort omschreef. Bijzonderheidje: op drie films na bestonden die niet eens! Door het ontbreken van de naam U2 op de cover en de afwijkende muzikale inhoud, verkocht het natuurlijk veel minder dan reguliere U2-albums, al leverde het met “Miss Sarajevo”, gezongen door Bono met Luciano Pavarotti, wel een top tien-hit op in vele landen. Het is muzikaal echter wel degelijk een zeer sterk album, waarin de muzikale werelden van Brian en U2 op een boeiende manier samenkomen. Dat resulteert bijvoorbeeld met “One Minute Warning” in iets dat we niet anders kunnen omschrijven dan als psychedelische Krautrock.
Website:
https://www.u2.com/music/other/4076
https://www.facebook.com/u2
https://www.brian-eno.net/
https://www.facebook.com/BrianEno .

IN MEMORIAM: OZZY OSBOURNE (1948 – 2025)
Osbourne, Ozzy – You Can't Kill Rock And Roll
Van “Diary Of A Madman” (Jet Records, 1981)

Op 22 juli overleed, toch nog vrij onverwacht, John Michael “Ozzy” Osbourne, oftewel The Prince of Darkness. De uitvaart vond op 30 juli in Ozzy's thuisstad Birmingham plaats, alwaar een indrukwekkend aantal toeschouwers afscheid kwam nemen en waar hij als een ware royalty werd uitgezwaaid. Na het ontdekken van de Beatles was er maar één pad dat Ozzy kon bewandelen: dat van de rockster. Met zijn zang completeerde hij het zware doomy geluid van de uitvinders van de heavy metal: Back Sabbath. Zijn karakteristieke nasale stemgeluid en bijzondere podiumpresentatie maakten hem een onwaarschijnlijke rockheld. Ozzy leefde een bewogen leven met veel 'ups', maar ook de nodige al dan niet over zichzelf uitgeroepen 'downs'. Vooral zijn excessieve gebruik van drugs en alcohol maakte hem onvoorspelbaar maar ook soms aandoenlijk. Hij bleef zijn gehele carrière terugkeren naar de met Black Sabbath gecreëerde basis, maar het bekendst werd hij als soloartiest, waarbij Ozzy het geluk had de juiste personen op het juiste moment tegen te komen. Vooral zijn levenspartner Sharon Osbourne (geboordenaam Arden) beet zich als aan pitbull vast, zoals het een goede manager betaamt. Het paar ontdekte het jonge gitaartalent Randy Rhoads en samen met Bob Daisley en Lee Kerslake werd er een magie gecreëerd die Osbournes eerste twee soloalbums bijzonder maken. Eén van de grootste 'downs' was het verongelukken van Rhoads op 25-jarige leeftijd, waarna de bandwisselingen bijna niet meer waren bij te houden. Toch bleef Ozzy goede albums uitbrengen, waarbij we zeker het album “Ozzmosis” met Rick Wakeman op toetsen, Geezer Butler op bas en Dean Castronovo op drums moeten vermelden. Maar ook “13”, het langverwachte studio-album met zijn oude maten van Black Sabbath, waar het na diverse reünies op het podium dan eindelijk van kwam, mag er zijn. Vaste waarde in de live-band van Ozzy was de laatste 20 jaar overigens niet Rick, maar diens zoon Adam Wakeman. Kijk vooral op Wikipedia voor een uitgebreid overzicht en diverse achtergrondverhalen. Nog geen drie weken geleden vond er onder de noemer “Back To The Beginning” een dagvullend programma plaats in Birmingham, met diverse jongere metalbands, maar ook een laatste solo-optreden van Ozzy én uiteindelijk van de originele Black Sabbath-bezetting. Het was Ozzy's afscheid van het podium gecombineerd met een eerbetoon door muzikanten die allemaal schatplichting zijn aan hem en Black Sabbath. Niemand had kunnen denken dat de man zo snel daarna zou overlijden, achteraf gezien was het Ozzy's passende afscheid van ons allemaal. We brengen onze ode aan hem met het nummer “You Can't Kill Rock And Roll” van zijn tweede solo-album “Diary Of A Madman” uit 1981.
Websites:
https://www.ozzy.com
https://www.facebook.com/ozzyosbourne/ .

ACTUEEL (NIEUW BOEK)
Phillips, Anthony - Sistine
- Sistine (alternative piano version)
Van "Private Parts & Pieces IV: A Catch At The Tables" (Passport, 1984 - deze versie van de boxset "Private Parts & Pieces I-IV" (Esoteric Recordings, 2015) + "Private Parts & Extra Pieces" (uit diezelfde box)

Naast Steve Hackett is Anthony Phillips ongetwijfeld de meest productieve muzikant van alle Genesis-musici. Bij Phillips komt dat met name doordat hij naast zijn reguliere soloplaten veelvuldig werkt als componist van zogenaamde "library music" (muziek die gebruikt kan worden voor allerlei doeleinden) en soundtracks en dat hij deze muziek tevens uitbrengt. Mooi dat Alan Draper een deel van dit werk onder de loep neemt in het onlangs verschenen boekje "On Track... Anthony Phillips 1977-1990: Every Album, Every Song". Deze periode bevat de albums "The Geese & The Ghost" uit 1977 tot en met "Slow Dance" uit 1990 met tussendoor zeven "Private Parts & Pieces"-delen plus "Missing Links"- en "Archive Collections"-verzamelaars. De beschrijvingen van de reguliere albums zijn gedetailleerd, met minieme muziektechnische opmerkingen en een persoonlijke noot. Zo vindt Draper "Sistine" het mooiste liedje van Phillips. De ballade was in 1983 opgenomen tijdens de sessies van de popplaat "Invisible Men", maar kreeg pas een plek op het een jaar daarna verschenen "Private Parts & Pieces IV: A Catch At The Tables". Ter gelegenheid van de publicatie van zijn boek draaien we dit nummer. We vullen dit aan met een instrumentale alternatieve pianoversie, te vinden op de extra schijf van de boxset "Private Parts & Pieces I-IV" (Esoteric Recordings, 2015). Leuk detail uit het boek: de mondharmonica in "Sistine" werd gespeeld door Judd Lander, die rond diezelfde tijd furore maakte met zijn solo in "Karma Chameleon" van Culture Club.
Websites:
http://www.anthonyphillips.co.uk/
https://www.facebook.com/AnthonyPhillipsOfficial
https://www.sonicbondpublishing.co.uk/on-track/anthony-phillips-1977-1990-on-track .