Xymphonia is sponsored by

IN HET NIEUWS (1)
Rush - Limelight
Van "Moving Pictures" (Mercury, 1981)

Groot nieuws afgelopen maandag: Rush gaat in 2026 weer optreden, ruim elf jaar na wat lang de laatste tour leek. In 2015 maakte drummer Neil Peart namelijk bekend dat hij zijn stokken aan de wilgen hing en bevestigden Alex Lifeson en Geddy Lee dat Rush-activiteiten 'voorlopig' zouden stoppen. Met het overlijden van Peart in januari 2020 leek het Rush-boek definitef gesloten. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en zo was er ineens een persbericht gevolgd door een persmoment (en video) vanuit the Rock & Roll Hall Of Fame in Cleveland. Lee en Lifeson legden daarin uit dat ze het samen live optreden voor publiek gemist hadden en ook dat er door de corona-pandemie eigenlijk nooit een goed eerbetoon aan hun overleden vriend is geweest. En dus gaan de heren van juni tot september 2026 in totaal 12 concerten geven in 7 steden in Canada, de Verenigde Staten en Mexico. Helaas dus geen optredens in Europa, maar wie weet blijft het na deze reeks nog kriebelen en komt er nog een toegift in de overige werelddelen. En dan de hamvraag: wie gaat de plek van Neil Peart in nemen achter de drums? Had je een week geleden de toen nog hypothetische vraag gesteld dan waren de geijkte namen genoemd: Mike Portnoy (Dream Theater), Marco Minnemann, Danny Carey (Tool) of Gavin Harrison.

Maar Rush zou Rush niet zijn als er niet met een zeer opvallende naam op de proppen gekomen was: Anika Nilles. Deze Duitse drumster hebben we de laatste jaren al vaker voorbij horen komen in Xymphonia met haar eigen sterke jazzrockcomposities (twee weken geleden zelfs nog!). Maar ze kwam bij de heren van Rush in het vizier toen ze in 2023 uitgebreid met Jeff Beck tourde. Uit het persmoment bleek ook dat er niet over één nacht ijs is gegaan want er is al meerdere keren met Nilles gerepeteerd – puur om te zien of er zowel muzikaal als persoonlijk wel een klik is. Al met al een verrassende keuze die ons zeker benieuwd maakt hoe de terugkeer van Rush in de schijnwerpers zal uitpakken. Vandaar het passend getitelde “Limelight”.
Websites:
https://www.rush.com/
https://www.facebook.com/rushtheband .

IN HET NIEUWS (2) / LIVE-TIP
Nilles, Anika - Mister
van "Pikalar" (Sakurai Records, 2017)

Met het nieuws dat drumster Anika Nilles zich bij de Canadese band Rush heeft gevoegd voor een serie optredens in 2026, grepen wij deze week weer eens naar de eerste twee albums (toevallig ook de enige die op CD zijn verschenen) van de 42-jarige Duitse. Haar explosieve maar groovende drumstijl op die albums past perfect bij de rijk gearrangeerde jazzrock met een funky inslag die ze presenteert op die albums. Al gravend in ons archief kwamen we er echter achter dat we nog nooit iets van haar debuutalbum "Pikalar" uit 2017 hebben laten horen en dus, voor diegenen die haar toch nog nooit gehoord hebben, presenteren wij bij deze de track “Mister”. Overigens treedt Anika Nilles met haar band Nevell op 18 oktober op in Jazzclub Minden te Minden: een plaats ten noorden van Bielefeld, op zo'n 2 uur rijden van hier.
Websites:
https://www.anikanilles.com/
https://www.facebook.com/AnikaNilles/.

NIEUW / LIVE-TIP
Suede – Somewhere Between An Atom And A Star
– June Rain
– Life Is Endless, Life Is A Moment
Van het album “Antidepressants” (BMG, 2025)

Het in 1989 in Londen opgerichte Suede was vooral populair in het Britpoptijdperk, met name door het album “Dog Man Star” uit 1994. Van de band verschenen 10 studioalbums, 6 verzamelalbums en 5 live-albums. Eind 2003 kondigde frontman Brett Anderson aan dat hij aan een nieuwe uitdaging toe was en dat Suede voorlopig zou ophouden met muziek maken, maar in 2013 werd de draad weer opgepakt. Er werden in deze periode behoorlijk wat uitstapjes gemaakt naar meer progressief getinte composities. De opeenvolgende albums “Blood Spots” uit 2013 en “Night Thoughts” uit 2016 (dat later en werd vergezeld van een door Roger Sargent geregisseerde film) en “Blue Hour” uit 2018 werden door Xymphonia dan ook enthousiast ontvangen. “Night Thoughts” schopte het zelfs tot Album van de Maand. Het in 2022 verschenen “Autofiction” ging al wat meer terug naar de aloude Britpopstijl en het vorige maand verschenen “Antidepressants” trekt die lijn verder door. Voor de progressief ingestelde muziekliefhebber valt er nochtans nog steeds het nodige te genieten. Luister maar naar de door ons geselecteerde drie nummers: “Somewhere Between An Atom And A Star”, “June Rain” en “Life Is Endless, Life Is A Moment”. Natuurlijk blijft Anderson zich onderscheiden met zijn melancholische uithalen en zijn zang is hierdoor uit duizenden herkenbaar. Volgend jaar, op 11 maart, is Suede in het kader van de “Dancing With The Europeans Tour” te aanschouwen in 013 in Tilburg.
Websites:
https://suede.co.uk/homepage/
https://www.facebook.com/suedeofficial/ .

NIEUW
Latimer, Andrew – The Cellist
– The Phoenix
Van “War Stories” (eigen beheer via Bandcamp, 2025)

Een kleine maand geleden verscheen er ineens een nieuw nummer van Andrew Latimer op Bandcamp. Schijnbaar heeft de Camel-frontman dit platform ontdekt en besloten om in de archieven te duiken en bijna wekelijks wel wat met het grote publiek te delen. Het zijn veelal werkversies en jams, maar ook complete suites. Soms zijn het ideeën die voor Camel bedoeld waren, maar er zit ook muziek bij die hij voor de lol met bevriende muzikanten heeft opgenomen. Het is niet duidelijk waarom er opeens zo’n overvloed aan materiaal wordt vrijgegeven. Zoals bijvoorbeeld een erg mooie akoestische versie van “Drafted” met cellist Barry Phillips. En wat dacht je van “Second Chance”: een niet gebruikt nummer voor “Harbour Of Tears”, waarvan we ons afvragen waarom het niet is gebruikt! Afgelopen week verscheen er een heuse suite van bijna 50 minuten genaamd “War Stories”. Het is een stemmig muziekstuk samengesteld uit 14 delen waarvan het merendeel door Latimer is ingespeeld, maar ook met de muzikanten waarmee hij de laatste decennia in Camel heeft gespeeld. Een van de nummers stamt nog uit de periode dat de 10 jaar geleden overleden Guy LeBlanc Camels toetsenist was. Tevens is het ook los verkrijgbare, met Peter Jones geschreven “In The Dark” aan deze suite toegevoegd. Jones zingt dit ook, alsmede de emotionele afsluiter “Going Home”, met een zinderende gitaarsolo van Latimer en pianospel van LeBlanc. Dit is echt een van de hoogtepunten van het album. Hoewel het om demomateriaal gaat, word je gelijk meegevoerd in de van de Camel-frontman bekende melancholische schrijfstijl. De nadruk ligt op stemmig toetsenwerk met veel piano, orkestratie en zelfs koorzang, waar regelmatig dat zo karakteristieke en pakkende gitaarspel doorheen is verweven. Denk hierbij aan de rustige momenten van bijvoorbeeld “Harbour Of Tears”. De suite is momenteel alleen digitaal via Bandcamp te downloaden (hoewel het ook al door iemand op YouTube is gezet). De delen van de suite hebben wel een eigen naam, maar er is niet vermeld wanneer die beginnen, dus dat is soms een beetje gokken. We hebben een tweetal nummers gekozen om vandaag te laten horen. Geen van de vocale tracks, maar twee meeslepende stukken: “The Cellist” en “The Phoenix”. Beiden hadden niet misstaan op “Harbour Of Tears”. Oplettende fans hadden wellicht al in de gaten dat ook Colin Bass al een tijd actief is op Bandcamp en ook hij heeft de laatste weken wat nieuwe muziek beschikbaar gemaakt. En je raadt het al: jawel, het is eigenlijk Camel-muziek, waaronder een bijzondere compilatie van jams die de band deed om tijdens tournee-repetities even de teugels te laten vieren.
Websites:
https://andrewlatimer.bandcamp.com/track/war-stories
https://www.facebook.com/groups/4672323866
https://colinbass.bandcamp.com/ .

50 JAAR
Camel - Friendship (live with LSO, 1975)
- Migration (live with LSO, 1975)
- Rhayader Alone (live with LSO, 1975)
Van "A Live Record" (Decca, 1978 / 2002)

Bijna een halve eeuw geleden, om precies te zijn op 17 oktober 1975, trad Camel op in The Royal Albert Hall te Londen om het nieuwe album "The Snow Goose" uit te voeren. Op die plaat waren diverse stukken georkestreerd met arrangementen van David Bedford. Voor deze concertopvoering liet de band rond Peter Bardens en Andy Latimer zich echter volledig begeleiden door The London Symphony Orchestra, waarbij Bedford de baton hanteerde. Gelukkig werd de audio van dit optreden vastgelegd, zodat drie jaar later, bij de release van "A Live Record", iedereen van deze prachtige show kon genieten. Ter gelegenheid van de verjaardag van deze gebeurtenis draaien we drie, volgens het archief nog niet eerder in Xymphonia gedraaide stukken van deze emotionele, instrumentale conceptplaat en wel de drie afsluiters van de oorspronkelijke kant A, "Friendship", "Migration" en "Rhayader Alone". En uiteraard kiezen we voor de live-versies met het symfonieorkest.
Websites:
https://www.camelproductions.com/
https://www.facebook.com/camel.latimer
https://www.facebook.com/p/Camel-Band-100044216270328 .

40 JAAR
Parsons Project, The Alan - Stereotomy
Van "Stereotomy" (Arista, 1985)

Aanstaande vrijdag komt er een uitgebreide boxset uit met alles uit de “I Robot”-sessies, inclusief een nieuwe surround-mix. Wij vieren vanavond het jubileum van een andere titel uit de catalogus van The Alan Parsons Project. De eerste jaren van de eighties waren commercieel gezien zeker succesvol voor Alan Parsons en Eric Woolfson, met hitsingles zoals “Games People Play”, “Eye In The Sky”, “Old And Wise” en “Don't Answer Me”, maar zo rond 1985 leek de sleet er in te komen. Het album “Vulture Culture” viel nogal tegen, maar aan het eind van dat jaar revancheerde het duo zich enigszins met de opvolger "Stereotomy". Een album dat een typisch product is van de jaren 80: high tech glossy productie met wat we nu archetypische jarentachtigsynthesizerklanken vinden. Hoewel critici ook dit werkstuk niet echt prezen, waren de fans er duidelijk meer over te spreken. De nummers waren allemaal ietsje langer dan op “Vulture Culture”, er waren weer orkestbijdragen van Andrew Powell en naast Chris Rainbow en Gary Brooker was oer-APP-zanger John Miles ook weer als zanger terug op het nest, waarbij met name de naar AOR neigende openings- en tevens titelsong het grote prijsnummer is.
Websites:
https://www.the-alan-parsons-project.com/
https://www.facebook.com/TheAlanParsonsProject .

NIEUW / A.O.R.
Giant – It's Not Right
Van het album “Stand And Deliver” (Frontiers, 2025)

De broers Dann (zang/gitaar) en David Huff (drums) richtten in 1987 samen met keyboardspeler Alan Pasqua en bassist Mike Brignardello Giant op. In 1990 kende het gezelschap succes met de powerballad “I'll See You In My Dreams”. Er verschenen door de jaren, met grote tussenpozen, 5 albums van de uit de V.S. afkomstige band. Nu is er, als opvolger van “Shifting Time” uit 2022 een nieuw album uitgebracht: “Stand And Deliver”. Op “Shifting Time” werd Perfect Plan-frontman Kent Hilli als nieuwe zanger geïntroduceerd en hij heeft die positie op “Stand And Deliver” behouden. Nieuw is de Finse gitarist Jimmy Westerlund (die tevens al jaren actief is in One Desire); hij vervangt de ook van Winger bekende John Roth. De composities zijn nog steeds fraai en zorgen voor een uitgebalanceerd A.O.R.-album. Voor vanavond hebben we de openingssong “It's Not Right” geselecteerd: een sterk nummer vol tempowisselingen en een prachtige solo.
Websites:
https://www.frontiers.it/artist/266
https://www.facebook.com/Giant.The.Band/.

ALBUM VAN DE MAAND
Harrison/Johnston - When The Flesh Was Cast Away
Van "Early Mercy" (Sheet Happens, 2025)

Voor het Album van de Maand gaan we in oktober op herhaling. Dat predicaat gaven we namelijk in januari 2017 aan "Remarkably Human", de vierde soloplaat van Nick Johnston. Daarop werd de Canadese gitarist/toetsenman onder andere begeleid door superdrummer Gavin Harrison en bassist Brian Beller. Daarna verloren we hem uit het oog, zodat we zijn platen daarna, "Wide Eyes In The Dark" (2019), "Young Language" (2021) en "Child Of Bliss" (2024) misten. Voor het vorige maand uitgebrachte "Early Mercy" hernieuwde hij zijn samenwerking met Harrison, terwijl Evan Marien (Virgil Donati, Sebastiaan Cornelissen, Steve Hunt) voor de vrijuit zoemende baspatronen verantwoordelijk is. Het aan een van de thema’s uit Steven Wilsons "Luminol" verwante motief van opener "Sorcerer" (verderop geraffineerd herhaald in "Sorcerer II") zou de indruk kunnen wekken dat Harrison zich weer profileert als de hardhitter die hij vaak in zijn Porcupine Tree-jaren was. Hij manifesteert zich echter als de subtiel, gedetailleerd spelende slagwerker, herkenbaar van zijn solowerk en gastbijdragen aan acts als Fjieri, Jakko M. Jakszyk en Mick Karn. Hierdoor is beluistering van "Early Mercy", ondanks de volop aanwezige virtuositeit, een bijzonder relaxte bezigheid. Alle acht melodieuze instrumentals volgen daarbij enigszins het zelfde golvende pad. Na een thema bestaat de uitwerking uit korte melodieuze, soms licht shreddende solo’s, gevolgd door een ambient-tussenstuk dat de opmaat vormt voor een variatie op dat thema, waarna de vervolgens gespeelde solo’s net iets afwijken en de arrangementen voller worden. Al naar gelang de compositielengte herhaalt dit patroon zich totdat een symfonische climax wordt bereikt. Net als, bijvoorbeeld, Brett Garsed, produceert Johnston daarbij gevoelige gitaartonen, tegelijkertijd met keyboard- en akoestische gitaarklanken een orkestrale sound voortbrengend. In afsluiter "When The Flesh Was Cast Away" voegen zich daarbij nog delicate sequencermotieven en Vangelis-achtige synthesizerflarden. Redenen genoeg derhalve om van "Early Mercy", dat wordt uitgebracht als duoplaat van Harrison en Johnston, tot Album van de Maand oktober te promoveren. Dit keer aandacht voor het genoemde "When The Flesh Was Cast Away".
Websites:
https://harrisonjohnston.bandcamp.com/album/early-mercy
https://www.facebook.com/NickJohnstonOfficial/
https://nickjohnstonmusic.com/
https://www.facebook.com/drummergavinharrison/
(Harrisons website http://www.gavharrison.com/ (werkt niet meer).

IN MEMORIAM: Edward Reekers (1957 – 2025)
Reekers, Edward – Valley Of The Shadow Of Day
Van “The Last Forest” (CNR, 1980 / Shaded Moon Entertainment, 2017)
Kayak – Breaking The News
Van “Letters From Utopia” (SMH, 2009)

Afgelopen dinsdag overleed Edward Reekers, veel te jong, op 68-jarige leeftijd. Het is snel gegaan, want nog maar anderhalve maand eerder had hij laten weten dat hij zich wegens een ongeneeslijke ziekte 'met grote tegenzin' moest terugtrekken uit muzikale activiteiten. We kennen Reekers, in 1957 geboren in Hengelo als zoon van een plaatselijke wethouder, natuurlijk vooral als zanger van Kayak. Hij had als grote fan gesolliciteerd toen Max Werner zich vanaf 1978 liever achter het drumstel ging verschuilen en viel met zijn neus in de boter, want “Ruthless Queen”, het nummer waarmee we hem leerden kennen, werd een hit – tot op heden de grootste van Kayak. In 1980 verscheen Reekers eerste solo-album, met veel hulp van Kayak-collega's Johan Slager en Max Werner en geproduceerd door de vaak in Xymphonia genoemde Stephen W. Tayler. In de jaren erna ontwikkelde hij zich ook tot veelgevraagd stemacteur én zong hij vele reclamespotjes in. Deze eeuw was hij betrokken bij diverse tributebands, al dan niet samen met zijn 'zangmaatje' Cindy Oudshoorn, die hij ontmoette toen hij in 2005 terugkeerde bij Kayak. Zeker vermeld dient zijn medewerking aan enkele Ayreon-albums én de bijzondere concertseries die Arjen Lucassen met Ayreon in de Tilburgse 013 organiseerde. Nog maar twee jaar geleden verscheen Reekers' laatste onder eigen naam verschenen “The Liberty Project”, dat klinkt als een verkapt Ayreon-album, mede door de niet aflatende rij gasten die veelal ook al op Ayreon-albums waren te horen. We hadden zijn prachtige stem op die eigen plaat nog wel wat meer willen horen... We gaan ter nagedachtenis vanavond eerst terug naar Reekers' eerste solo-album “The Last Forest”. Naar onze bescheiden mening bevat “Valley Of The Shadow Of Day” één van zijn fraaist gecomponeerde zangmelodieën en ook muzikaal valt er veel te genieten, o.a. van het aan dat van Tony Banks refererende keyboardwerk (van Reekers' eigen hand!). Kayak mag ook niet ontbreken en we kiezen daarbij voor het minder bekende “Breaking The News”: een tekst van Reekers op muziek van de eveneens ons te vroeg ontvallen Pim Koopman, te vinden op “Letters From Utopia” uit 2009.
Websites:
https://www.edwardreekers.com/
https://www.facebook.com/edward.reekers
https://www.kayakonline.info/
https://www.facebook.com/kayakmusicband/.

IN MEMORIAM: Danny Thompson (1939 – 2025)
Bush, Kate – Pull Out The Pin
Van “The Dreaming” (EMI, 1982)
Pentangle – Dragonfly
Van “Open The Door” (Castle Communications, 1984 / Talking Elephant, 2006)
Sylvian, David – Mother And Child
Van “Secrets Of The Beehive” (Virgin, 1987)

Op 23 september overleed de Britse contrabassist Danny Thompson op 86-jarige leeftijd. Hoewel hij in de vroege jaren zestig in jazzcombo's speelde, wordt hij door velen vooral geassocieerd met de Britse folkrockscene. Dat begon met zijn lidmaatschap van Pentangle: een invloedrijke band die samen met Fairport Convention vanaf eind jaren zestig een flinke boost aan de ontluikende folkrockstijl gaf. Door het virtuoze akoestische gitaarspel van Bert Jansch en John Renbourn in combinatie met de diep-zoemende noten van Thompsons contrabas had Pentangle in tegenstelling tot Fairport een lichte jazz-impuls. Maar Thompson speelde op tientallen, zo niet honderden platen van anderen. In de jaren zeventig vooral op die van collega's uit de Britse 'folkboom' als Nick Drake en John Martyn, vooral vanaf de jaren tachtig ook op vele (progressieve) pop- en rockplaten, van o.a. Kate Bush, David Sylvian, Sam Brown, Talk Talk, ABC en nog veel meer. Met o.a. Jakko M. Jakszyk vormde hij de wereldpop-crossovergroep Dizrhythmia en ook op de onder eigen naam verschenen platen van laatstgenoemde was hij regelmatig te horen. Vanaf de jaren negentig speelde hij ook veel met zijn achternaamgenoot Richard Thompson: zo een mooie brug slaand tussen Pentangle en Fairport Convention. Weinig in de folk- en popmuziek actieve contrabassisten konden hun instrument zo diep, warm en sonoor laten dóórzoemen als Thompson en om die eigenschap werd hij dan ook veelvuldig gevraagd. Wij laten voorbeelden horen van plaatwerk van Kate Bush en David Sylvian. Daartussen een progressief folknummer van Pentangle, van het album “Open The Door” uit 1984 waarop vier oorspronkelijke leden voor het eerst in jaren weer samen te horen waren.
Websites:
https://www.therealdannythompson.co.uk/
https://www.facebook.com/therealdannythompson/.

Fleetwood Mac – Oh Well Part 1 & 2
Single (1969), in 1970 toegevoegd aan “Then Play On” (oorspronkelijk: CBS, 1969)

We kennen allemaal de grote hits uit de jaren 70 van Fleetwood Mac, maar de vroege periode van de band kunnen we ook zeker scharen onder vooruitstrevende muziek. Dan wel niet onder de noemer van de progrock, maar voortgekomen uit de Engelse bluesrockboom onder leiding van John Mayall hebben de heren Fleetwood, McVie en vooral Peter Green toch een grote stempel op de Britse popmuziek gezet. Vooral het vooruitstrevend gitaarwerk van Green werd en wordt door veel gitaristen als invloedrijk gezien. Onder zijn adepten vinden we bijvoorbeeld David Gilmour, Gary Moore, Metallica-gitarist Kirk Hammett en vele anderen. Gary Moore heeft een hele plaat aan Green gewijd. De Noord-Ier speelde daarbij zelfs op Greens originele Gibson Les Paul Standard, genaamd Greeny, die Moore al in de jaren zeventig van Green had gekocht, maar in 2006 om financiële reden weer van de hand moest doen. Greeny is nu in bezit van Hammett. Ook leden van Judas Priest waren fan. Het laatste album dat Green met de Fleetwood Mac maakte was “Then Play On” in 1969. Op de originele uitgave ontbreekt “Oh Well”, maar toen deel 1 van het nummer een onverwachte hit werd, werden twee andere nummers van het album gehaald en op alle uitgaves vanaf 1970 is “Oh Well” in de complete 9 minutenversie te vinden. Het is een bijzonder nummer, met een stevige eerste deel dat laveert tussen bluesrock en proto-hardrock. Halverwege komt de omslag naar een uitgesponnen, bijna meditatieve instrumental met fluit, cello en mooi Spaans gitaarspel van de in 2020 overleden Green. Tijdens het herdenkingsconcert dat in dat jaar werd gehouden, speelde Gilmour de solo op dit nummer en in “Albatros”. Dat “Oh Well” nog nooit voorbij is gekomen in Xymphonia maken we nu goed door deel 1 én 2 te laten horen. En voor de feitjesliefhebbers: er is natuurlijk een connectie tussen Fleetwood Mac en Camel aangezien Green op het eerste soloalbum uit 1970 van Peter Bardens speelt en Bardens vervolgens in de jaren 80 in de band van Green zat.
Websites:
https://www.fleetwoodmacofficial.com/
https://www.facebook.com/FleetwoodMac .

NIEUW
Uil, Han – I Am
– Night Of Decision
Van “I Am” (eigen beheer / Dutch Music Works, 2025)

Han Uil staat op de hoes van zijn nieuwe album afgebeeld als een 'android', een robot met duidelijk zichtbare mechanische elementen maar met het hoofd van Uil. 'I consist of ones and zeros' zingt hij in het titelnummer “I Am”, maar even verderop ook 'I am a soul'. Het nummer is vormgegeven als een slepende ballad, met aan Procol Harum schatplichtige statige orgelpartij. Overigens staat niet het hele album in het teken van A.I., het betreft een losse verzameling progressieve singer-songwritersongs die de ene keer wat meer richting de meer symforockende stijl van Tumbletown gaan, andere keren geeft Uil zelf aan invloeden van helden als Mark Knopfler en Neil Young te hebben geïncorporeerd. Het langste en muzikaal ook meest enerverende en dynamische nummer is slotstuk “Night Of Decision”, met synth-solo in spectaculaire Keith Emerson-stijl vol 'sweeping' Moog-sounds, maar ook veel venijnig gitaarspel – alles trouwens van de hand van Uil zelf. In één nummer is er achtergrondzang van Elpida en daar blijft het qua externe bijdragen. Hoewel: de al aangehaalde bijzondere hoes is van de hand van Tumbletown-bandgenoot Aldo Adema, in een steeds verder verleden bekend van Egdon Heath.
Websites:
https://hanuil.com/
https://hanuil.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/hanuilmusician .

NIEUW
Electric Litany - Prism
– Bless
Van “Desires” (Flying Hearts, 17 oktober 2025)

“Desires” is het deze maand verschijnende vierde album van Electric Litany. De Londense band bestaat alweer 18 jaar en brengt hiermee een opvolger voor het uit 2019 stammende “Under A Common Sky”. Daar hadden we in 2020 in Xymphonia aandacht voor, waarna we de EP “Sonder” uit 2022 hebben gemist. “Under A Common Sky” putte uit postrock, synthpop en electronica, waardoor we muzikale elementen hoorden van bijvoorbeeld Radiohead en Sigur Rós, maar ook van jarentachtigsynthpopacts als OMD en Depeche Mode en een New Wave-groep als Joy Division. Die lijn wordt op “Desires” doorgezet, maar er is ook sprake van een meer experimenteel karakter. Twee van de bandleden maken veelvuldig gebruik van synths en samplers terwijl ook de nodige percussie-instrumenten en drumpads worden aangewend. Daarmee neigt “Desires” meer naar (dromerige) synthppop met progressieve invloeden, waarbij de nummers vaak filmisch aandoen. Liefhebbers van alternative rockbands met een progressief randje als War On Drugs of The National zullen Electric Litany ook zeker kunnen waarderen. Wat bij de eerste luisterbeurt al gelijk opvalt is het fijne toetsenwerk en de opzwepende percussie, plus dat ieder nummer wel een opvallend, soms vet synthriedeltje heeft. Zo mondt “Opia” uit in een hypnotiserend coda en klinkt het titelnummer als een moderne mix van Joy Division en The Cure. De vaak galmende vocalen roepen dan weer vergelijkingen op met die bij bij Mercury Rev en The Flaming Lips, terwijl met “Junkie” het meest bij Radiohead uitkomende pad wordt bewandeld. Er wordt, conform onze verwachtingen, episch afgesloten met “Bless”: het meest symfonische nummer dat zeker niet op een Sigur Rós-plaat had misstaan. Het album wordt alleen digitaal en op vinyl uitgebracht en is vanaf 17 oktober verkrijgbaar, maar wij laten nu al twee nummers van het album horen. We hebben gekozen voor het melancholische “Prism” met mooie trompetsolo aan het einde (wel jammer van die fadeout!) en het genoemde “Bless”.
Websites:
http://electriclitany.com/
https://www.facebook.com/ElectricLitany/
https://innerear-electriclitany.bandcamp.com/ (waar nu alleen het genoemde “Sonder” is te vinden).

NIEUW
We Lost The Sea - Everything Here Is Black And Blinding
Van "A Single Flower" (Bird's Robe Records, 2025)

We Lost The Sea ontstond in 2007 uit verschillende lokale bands, met als spil Mark Owen en Nathaniel D’Ugo. In 2009 verscheen het eerste album “Crimea”, waarop Chris Torpy als zanger te horen is. De muziek zou je kunnen omschrijven als postrock, maar dan wel met invloeden uit (doom)metal. Langzamerhand werd het bandgeluid verfijnd, tot dat We Lost The Sea na twee albums een fikse schok te verwerken kreeg met het overlijden van zanger Torpy. De draad werd opgepakt met een ode aan hem in de vorm van het album "Departure Songs" (2015). Dat was tevens onze eerste kennismaking met de groep, zij het pas 6 jaar later door een heruitgave door Bird's Robe Records. De lang uitgesponnen postrock van “Departure Songs” beviel ons toen meer dan prima. Daarop volgden een live-album, het vierde studiowerkstuk "Triumph & Disaster" (2019) en onlangs album nr. 5 "A Single Flower". De wereld is er sindsdien niet echt vrolijker op geworden en dat weerspiegelt zich ook in de nieuwe muziek. Die is een stuk donkerder en gruiziger geworden en dat maakt het album, dat ook nog eens maar liefst 70 minuten lang is, tot een uitdagende luistertrip. Nog steeds maakt deze Australische band muziek die we kunnen omschrijven als postrock, waarbij ook redelijk de geijkte paden van het genre worden gevolgd: het opbouwen van de spanning en het naar een climax toewerken wordt steeds weer tot het uiterste opgerekt. De track “Everything Here Is Black And Blinding” bevat een opvallende elektronische component, die voor de nodige variatie in het totaalplaatje zorgt.
Websites:
http://www.welostthesea.com/
https://welostthesea.bandcamp.com/album/a-single-flower
https://www.facebook.com/welostthesea .

NIEUW / LIVE-TIP
Faun – Nimue (feat. Chelsea Wolfe)
- Umay (feat. Fatma Turgut)
Van het album “Hex” (Aisa Music, 2025)

Op 5 september bracht Faun “Hex” uit, het 12de studioalbum van deze Duitse band. Diep geïnspireerd door vrouwelijke genezers, wijze vrouwen en heksen, duikt Faun hiermee in de wereld van hekserij. De albumtitel “Hex” is afgeleid van 'Hexe' – Duits voor heks –, maar Faun wil ver wegblijven van het cliché van de boze sprookjesheks. De groep wil juist de diverse aspecten van vrouwelijke magie in verschillende culturen belichten en de terechte vraag waarom we nog steeds bang zijn voor boze heksen, in plaats van voor de mensen die hen hebben verbrand. Er wordt daarbij gebruikt gemaakt van allerlei historische muziekinstrumenten, waardoor een folkloristische en sprookjesachtige sfeer ontstaat, in contrast met de eigentijdse elektronische beats. We hebben twee nummers uitgekozen van “Hex”. Eerst “Nimue” (met de met eigen werk flink aan de weg timmerende zangeres Chelsea Wolfe). Hiermee duikt Faun diep in de Koning Arthur-legende. Nimue is een belangrijke figuur: een tovenares, vergeleken met Morgan La Fay uit diezelfde legende. Nimue werd dan ook 'Lady of the Lake' genoemd: soms is ze een watergeest, en dan weer een godin, die het zwaard Excalibur naar de Ridders van de ronde tafel brengt. Elders in de legende wordt ze als student van de grote tovenaar Merlin genoemd. We vervolgen met “Umay”, gezongen door de Turkse Fatma Turgut. Umay is de naam van een zeer oudaardse vruchtbaarheidsgodin. De eerste verschijning van deze godin vinden we terug in de Orchon Inscripties: dit zijn teksten in het oudst bekende Turkse schrift. 'Orchon' verwijst naar een riviervallei in Mongolië waar belangrijke inscripties die leidden tot ontcijfering van dat schrift gevonden zijn. Via Turkse vrienden is Faun in contact gekomen met Turgut en hebben ze haar kunnen overtuigen om een zegening voor Umay te zingen, gebaseerd op een onderschrift op een muurschildering voor de godin Otüken. “Hex” is verschenen op LP, CD en als een fraai verzorgde 'deluxe hardcover edition'. Faun heeft een reeks optredens in Duitsland op de agenda staan en het dichtsbijzijnde optreden is op 23 oktober in de Tonhalle in Düsseldorf. In Nederland is de band vooral te aanschouwen geweest op de jaarlijkse Castlefests.
Websites:
https://faune.de/en/
https://de-de.facebook.com/FaunOfficial/ .

NIEUW / JAZZROCK / LIVE-TIP
Visser, Sebastiaan – Evaporate
Van “Always There” (ZenneZ, 2025)

Afgelopen vrijdag was het dan eindelijk zo ver: Sebastiaan Vissers tweede album “Always There” werd officieel uitgebracht door het jazz- en jazzrocklabel ZenneZ én ten doop gehouden op Cultuurschip Thor (eigendom van ex-Scope-toetsenist/fluitist Rik Elings!) in Vissers woonplaats Zwolle. Eindelijk, want gek genoeg had hij al fysieke exemplaren bij zich toen hij tweeënhalve maand(!) geleden optrad in muziekcafé De Cactus in Hengelo. Omdat we het een beetje raar vonden zo ver van tevoren wat van die plaat te laten horen, hebben we u vorige maand opgewarmd met een track van debuut “In The Box” uit 2023 dat we bij datzelfde Hengelose concert hebben aangeschaft. Constante op beide albums is Vissers vriendin, bassiste Deborah Slijkhuis, met wie hij tevens het meer poppy duo Deb & Seb vormt. Beiden spelen overigens ook in de jazzpopband Koi Forest, waarin de zang van Selma Ebbens centraal staat. Je gelooft het niet, maar óók van die Deb & Seb én Koi Forest verschenen eerder dit jaar complete albums! De andere twee muzikanten die we in De Cactus konden bewonderen, toetsenist Matthijs Geerts en drummer Christopher Verweij, werkten ook beiden mee aan “Always There”, maar worden afgewisseld door toetsenist Igor Herstel, die op “In The Box” nog in alle nummers meespeelde, en drummer Sebastiaan Cornelissen. Er was een tijd dat diens naam regelmatig viel in Xymphonia, omdat we eigen werk van Cornelissen lieten horen, waarbij hij samenwerkte met grootheden als Lalle Larsson, alsmede stukken van Richard Hallebeek Project. Tot slot leverde de in Arnhem woonachtige Level 42-saxofonist Sean Freeman twee bijdragen op tenorsaxofoon en horen we in één track percussionist Martin Verdonk, via wie een Xymphonia-afvaardiging voor het eerst met Visser kennismaakte bij een concert in de Hengelose Metropool. “Always There” staat net als “In The Box” vol toegankelijke jazzrock met veel gevoel voor melodie en sfeer. Visser speelt prachtig vloeiend met een altijd mooi ronde toon, Slijkhuis voegt inventieve baslijnen toe. Zowel Geerts als Herstel krijgen regelmatig ruimte voor spannende synthsolo's, maar weten zich met bijvoorbeeld goedgeplaatste pianoakkoorden ook in te houden als nodig. Beide drummers geven het genoeg afwisseling biedende materiaal de juiste drive en energie. Maar het is natuurlijk vooral de gitaar van Visser die heerst, zoals in wellicht het meest melodieuze stuk “Evaporate”, dat je evenwel door het consequente 7/8ste ritme wel steeds op het verkeerde been zet. Er is ook vers concertnieuws te melden, want op zondagmiddag 25 januari 2026 speelt Visser opnieuw in Hengelo. Dit keer in de Metropool en als de site-informatie klopt, dan neemt hij niet alleen Slijkhuis, Geerts enVerweij mee, maar ook saxofonist Freeman.
Websites:
https://sebastiaanvisser.com/
https://sebastiaanvisser.bandcamp.com/album/always-there
https://www.facebook.com/visserseb/
Podcast Get In! van Benjamin Herman gewijd aan Visser: https://npo.nl/luister/podcasts/256-get-in-met-benjamin-herman/130853 .

VOORPROEFJE / LIVE-TIP
ENorm – It's Time
Van het nog te verschijnen album “It's Time” (eigen beheer, 24 oktober 2025)

Later deze maand presenteren de leden van ENorm hun langverwachte nieuwe plaat “It's Time”. Volgens de Twentse band kunnen we een gelaagde en muzikale reis vol nieuwe songs die raken — persoonlijk, krachtig en actueel – verwachten. Met kenmerkende energie, muzikaliteit en meeslepende podiumpresentatie slaat ENorm zodoende bruggen tussen mensen, stijlen en verhalen. De albumpresentatieshow vindt plaats op 24 oktober in het Oldenzaalse theater De Bond. Uiteraard zal dit concert in het teken staan van deze plaat, maar er zullen vast ook oudere fanfavorieten voorbij komen, inclusief een handvol songs van voorloper Marathon. Gisteren verscheen de tweede single “Alcatraz I”, gebaseerd op “A Forest” van The Cure; iets eerder was al het titelnummer, “It's Time” dus, uitgebracht en dát is wat u vanavond hoort. Naast het concert in De Bond staan er nog meer ENorm-concerten op het program. In december vinden de traditionele Kerst Met Ballen-shows plaats, op 19 en 20 december opnieuw in De Bond en op 21 december in De Mattelier in Groenlo. Volgend jaar zijn er reguliere concerten: op 4 april in Poppodium Boerderij in Zoetermeer en 29 mei in Metropool, Hengelo.
Websites:
https://enormmusic.com/
https://www.facebook.com/ENormOfficial
Dit nummer: https://www.youtube.com/watch?v=486HbyhGM_Y .

ALBUM VAN DE MAAND
Harrison/Johnston - Sorcerer
Van "Early Mercy" (Sheet Happens, 2025)

Voor het Album van de Maand gaan we in oktober op herhaling. Dat predicaat gaven we namelijk in januari 2017 aan "Remarkably Human", de vierde soloplaat van Nick Johnston. Daarop werd de Canadese gitarist/toetsenman onder andere begeleid door superdrummer Gavin Harrison en bassist Brian Beller. Daarna verloren we hem uit het oog, zodat we zijn platen daarna, "Wide Eyes In The Dark" (2019), "Young Language" (2021) en "Child Of Bliss" (2024) misten. Voor het vorige maand uitgebrachte "Early Mercy" hernieuwde hij zijn samenwerking met Harrison, terwijl Evan Marien (Virgil Donati, Sebastiaan Cornelissen, Steve Hunt) voor de vrijuit zoemende baspatronen verantwoordelijk is. Het aan een van de thema’s uit Steven Wilsons "Luminol" verwante motief van opener "Sorcerer" (verderop geraffineerd herhaald in "Sorcerer II") zou de indruk kunnen wekken dat Harrison zich weer profileert als de hardhitter die hij vaak in zijn Porcupine Tree-jaren was. Hij manifesteert zich echter als de subtiel, gedetailleerd spelende slagwerker, herkenbaar van zijn solowerk en gastbijdragen aan acts als Fjieri, Jakko M. Jakszyk en Mick Karn. Hierdoor is beluistering van "Early Mercy", ondanks de volop aanwezige virtuositeit, een bijzonder relaxte bezigheid. Alle acht melodieuze instrumentals volgen daarbij enigszins het zelfde golvende pad. Na een thema bestaat de uitwerking uit korte melodieuze, soms licht shreddende solo’s, gevolgd door een ambient-tussenstuk dat de opmaat vormt voor een variatie op dat thema, waarna de vervolgens gespeelde solo’s net iets afwijken en de arrangementen voller worden. Al naar gelang de compositielengte herhaalt dit patroon zich totdat een symfonische climax wordt bereikt. Net als, bijvoorbeeld, Brett Garsed, produceert Johnston daarbij gevoelige gitaartonen, tegelijkertijd met keyboard- en akoestische gitaarklanken een orkestrale sound voortbrengend. In afsluiter "When The Flesh Was Cast Away" voegen zich daarbij nog delicate sequencermotieven en Vangelis-achtige synthesizerflarden. Redenen genoeg derhalve om van "Early Mercy", dat wordt uitgebracht als duoplaat van Harrison en Johnston, tot Album van de Maand oktober te promoveren. In september draaiden we als kennismaking al het met een lekker ritmespelletje verfraaide "Misericorde", dit keer aandacht voor het al genoemde, tien minuten durende openingsnummer "Sorcerer".
Websites:
https://harrisonjohnston.bandcamp.com/album/early-mercy
https://www.facebook.com/NickJohnstonOfficial/
https://nickjohnstonmusic.com/
https://www.facebook.com/drummergavinharrison/
(Harrisons website http://www.gavharrison.com/ (werkt niet meer).

LIVE-TIP
Riis, Bjørn – Icarus
Van “A Storm Is Coming” (Karisma, 2019)

De muzikale interesse bij Bjørn Riis werd begin jaren 80 aangewakkerd toen hij Kiss, Black Sabbath en Whitesnake ontdekte. De Noor nam al snel de gitaar ter hand en studeerde urenlang op de klassieke riffs van die groepen. Na de doorbraak van zijn band Airbag, verdiepte Riis zich in zijn eigen muzikale roots en nam in 2014 zijn eerste soloalbum op, “Lullabies In A Car Crash”. Het succes gaf hem het vertrouwen en de moed om meer buiten Airbag te gaan doen. Voor zijn solowerk haalt Riis zijn inspiratie uit verschillende genres en stijlen. De bands waarmee hij opgroeide zijn alomtegenwoordig, maar zijn unieke sound verwijst ook naar singer-songwriters uit de late jaren 60, americana, elektronica en filmmuziek. Later speelden Pink Floyd en Porcupine Tree een cruciale rol in zijn vormende jaren als songschrijver. Met “A Storm Is Coming” bracht Riis in 2019 zijn derde solowerkstuk uit. De Noor bespeelde op dit album de meeste instrumenten zelf, behalve drums en piano. Net als op de twee voorgangers vinden we hier voornamelijk ruim uitbouwende filmische composities, waarin de Pink Floyd-geest nog steeds duidelijk hoorbaar is. Het overkoepelende thema van “A Storm Is Coming” is verlies, wat zeer goed wordt verklankt. Hoogtepunt is absoluut het bijna 14 minuten duurden “Stormwatch”. Ondertussen is Riis twee albums verder, want eerder dit jaar verscheen “Filmbulvinter”. We hebben echter nog maar weinig aandacht aan “A Storm Is Coming” geschonken, vandaar dat we nog even 6 jaar terug gaan in de tijd en met “Icarus” een inhaalslag doen. Riis is, met Oak als special guest, in oktober twee keer in ons land te aanschouwen: 17 oktober in de Cacaofabriek, Helmond en 18 oktober in Poppodium Boerderij, Zoetermeer.
Websites:
https://www.bjornriis.com/
https://bjornriis.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/BjornRiisArtistPage .

WERELD VOL MUZIEK: ACHTER HET IJZEREN GORDIJN
Silly – Angst In Der Nacht
Van het destijds onder de naam Familie Silly uitgebrachte “Tanz Keiner Boogie?” (AMIGA, 1981 / BMG/Sony, 2010)

Een half jaar geleden schonken we aandacht aan de van oorsprong Oost-Duitse band Silly. De band werd in 1977 in Oost-Berlijn opgericht als Familie Silly door gitarist Thomas Fritzsching en bassist Mathias Schramm, beiden daarvoor actief in Phönix. Ze voegden Familie toe aan de bandnaam nadat de Oost-Duitse autoriteiten weigerden Silly alleen toe te staan, omdat ze het als een anglicisme beschouwden; de band beweerde dat Silly de naam was van hun mascotte, een kat, die zich op een maffe (silly) manier gedroeg. Van de eerste line-up maakten ook de toetsenisten Ulrich Mann en Manfred Kusno en drummer Mike Schafmeier deel uit. Ze rekruteerden zangeres Tamara Danz, dochter van een diplomaat en ex-taalkunde-student, die daarvoor had gewerkt in zowel de Oktoberklub, een politiek geladen zanggroep, als de Horst-Krüger-Band, een populair progressief rockensemble. Silly werd één van de populairste bands van de DDR, mede door het charisma van Danz. Er verschenen acht albums tot aan Danz' overlijden in 1996, aan de gevolgen van borstkanker. In 2005 begonnen de overgebleven leden weer op te treden als Silly, eerst met een aantal gastzangeressen, voordat actrice Anna Loos permanente vervangster van Danz werd. Het eerste album met de nieuwe bezetting, “Alles Rot”, werd het meest succesvolle album van de band tot nu toe en bereikte in 2010 de derde plaats in de Duitse hitlijsten. Wij gaan terug naar het tweede album “Tanz Keiner Boogie”, toen de band net kennis had gemaakt met dichter Werner Karma, die tot 1989 de teksten voor de Silly-albums zou blijven schrijven. Zijn complexe en vaak politiek geladen teksten gaven de band een sterke intellectuele aantrekkingskracht, maar brachten hen vaak in de problemen met de DDR-censuur, die veranderingen eisten voordat een nummer mocht worden uitgevoerd. Ook voordat “Tanz Keiner Boogie” kon worden uitgebracht kreeg Silly met censuur te maken. Van dit zeer gevarieerde album hoort u “Angst In Der Nacht”.
Websites:
https://silly.de/
https://www.facebook.com/Silly/ .

30 JAAR
Landmarq - Infinity Parade
Van "The Vision Pit" (SI Music / Roadrunner Records, 1995)

Je struint door je muziekcollectie, je oog valt op een album, je haalt het uit de kast om te draaien en je oog valt op het jaartal van release: 1995. Verdorie, dat betekent dat Landmarqs “The Vision Pit” 30 jaar is geworden. Toentertijd was dit het derde album van deze Britse band, dat ontstond na een ietwat roerige tijd, waarin zanger Damian Wilson was opgestapt, de band in 1994 optrad met een andere zanger, om vervolgens Wilson 1995 weer terug te verwelkomen voor “The Vision Pit”. En de tijden zouden na het verschijnen nog roeriger worden, want dit bleek officieel het laatste album dat het Nederlandse label SI Music zou uitbrengen. Gevangen in een wurgcontract met Roadrunner Records besloot labelbaas Willebrord Elsing om in 1996 er de stekker uit te trekken. Dat betekende overigens niet het einde van Landmarq, want hoewel Wilson opnieuw vertrok, werd met Tracy Hitchings een nieuw boegbeeld gevonden, die tot 2018 de zangeres blijven. Sindsdien is er geen nieuwe muziek verschenen, maar met een nieuwe zanger en drummer wordt er met enige regelmaat opgetreden in de UK én wordt er ook naarstig gewerkt aan nieuw materiaal. Wij gaan echter nu 30 jaar terug in de tijd met “Infinity Parade”. Inderdaad: dat was ook de titel van het toen voorgaande album, maar het was destijds Landmarqs traditie om het titelnummer te bewaren voor de opvolger.
Websites:
https://www.landmarq.net/
https://www.facebook.com/landmarqtheband .

HET DEBUUT
Never Been There - Galapagos
Van "Never Been There" (Intuition Records, 1987; Intuition Records /Capitol Records, 1989)

In september 2003 speelden we het nummer "Arrival", afkomstig van "Ambience", het in 1989 uitgebrachte tweede album van Never Been There. Deze Duitse band, die in 1995 nog de veelzeggend getitelde CD "Third Out Of Three" zou vervaardigen, is vooral interessant door het prominente gebruik van het hakkebord. Met Rudi Zapf en Wolfgang Neumann had men maar liefst twee bespelers van dit ook dulcimer genoemde snaarinstrument. Het tweetal had dit antieke instrument echter omgetoverd tot een "electro-acoustic chromatic hammered dulcimer", terwijl de band die ze om zich heen verzamelden tevens keyboards, drums, bas en gitaren hanteerden. De instrumentale muziek die dat opleverde is goed vergelijkbaar met die van harpist Andreas Vollenweider. We hebben onlangs het in 1987 in Europa en twee jaar later in de V.S. uitgebrachte titelloze debuut van Never Been There aan onze collectie toegevoegd en daarvan willen we u graag het afsluitende "Galapagos" laten horen, waarin gastmuzikant Lars Kurz een fraaie gitaarsolo speelt.
Websites:
http://www.rudizapf.de/ .