Sunday 23 November 2025 Show No. 1687
NIEUW
Morse Band, Steve – Off The Cuff
– The Unexpected
Van “Triangulation” (Music Theories Recordings / Mascot, 2025)
Gitarist Steve Morse speelde zich al in de jaren zeventig in de picture met Dixie Dregs om later ook platen onder eigen naam en met het trio Steve Morse Band te gaan maken. Ook was hij in de jaren tachtig lid van Kansas om in de jaren negentig verrassenderwijs tot Deep Purple toe te treden. Hij heeft veel langer bij die beroemde hardrockband gediend dan oorspronkelijk gitarist Ritchie Blackmore en verbond zich ook nog eens aan Flying Colors, maar nam een paar jaar geleden afscheid om thuis voor zijn doodzieke vrouw Janine te kunnen zorgen. In diezelfde tijd kreeg hij ook steeds meer problemen met zijn handen. Vorig jaar werd hij helaas weduwnaar en hij is niet bij de pakken gaan neerzitten: met “Triangulation” maakt hij een fris nieuw album met zijn Band, maar liefst 16 jaar na “Out Standing In Their Field”, waarbij we niets merken van zijn hand-issues. Zijn bezielde spel klinkt als altijd vloeiend en nooit priegelig, zijn toon is aldoor vol. In drie stukken is er plaats voor gastgitaristen: Eric Johnson en John Petrucci zijn gewaagd aan Morse in uptempo stukken, zoon Kevin speelt mee op akoestische gitaar in het korte, roerende slot “Taken By An Angel”, dat ongetwijfeld verwijst naar het heengaan van Janine. Naast drummer Van Romaine heeft vooral basvirtuoos Dave LaRue (die tevens lid van Flying Colors was) een opvallende rol. Zijn melodieuze baslijnen zijn aldoor prominent aanwezig en bovendien krijgt hij ruimte voor enkele solo's. In het behoorlijk funky “Off The Cuff” nog wel het meest. “The Unexpected” heeft met z'n rondcirkelende thema een subtieler karakter dat terug doet denken aan een Dixie Dregs-album als “What If”, toen met producer Ken Scott (die in diezelfde tijd Happy The Man onder zijn hoede had) progressieve vaarwateren werden opgezocht. Dit zijn de twee stukken die we voor vanavond hebben geselecteerd.
Websites:
https://www.stevemorseofficial.com/
https://www.facebook.com/stevemorseguitar.
NIEUW (sterk verlaat)
Gardening Club, The - Mr Forster Reflects
Afkomstig van "Another Country" (Melodic Revolution Records, 2024)
We zijn de laatste maanden bezig met een kleine inhaalslag van werk van Martin Springett. Vanaf de heruitgave in 2017 van "The Gardening Club" uit 1983 is Springett aan zijn tweede muziekjeugd begonnen en bracht hij albums uit onder eigen naam en van zijn projecten The Gardening Club en A Gardening Club Project. Vanavond aandacht voor het meest recente album van The Gardening Club, het vorig jaar verschenen "Another Country". Het eerste gedeelte van de plaat beweegt zich tussen geraffineerd gearrangeerde poprock met hints naar Steely Dan en Springetts solowerk en progressieve poprock die ietwat aan het solowerk van Peter Gabriel doet denken. Toch zorgen smeuïg slidewerk, dwingende fretloze baspatronen en Springetts stem voor een herkenbare sound, wat nog wordt versterkt door de wederom opduikende orkestrale arrangementen. Dit gaat ook op voor het acht minuten klokkende "Mr Forster Reflects". Het afsluitende titel-epos wisselt orkestrale pracht en woordloze zang van sopraan Danie Friesen af met subtiele, percussiezware rockpassages en akoestische, balladeachtige fragmenten. Van dit album draaien we echter het eerder genoemde "Mr Foster Reflects".
Websites:
https://thegardeningclub.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/people/The-Gardening-Club/100041018869969/#
(NB: de eigen website https://gardeningclubmusicandart.ca/ is gekaapt!).
NIEUW
Watson, Patrick - Peter And The Wolf
- Uh Oh
Van "Uh Oh" (Secret City Records, 2025)
Zanger/multi-instrumentalist Patrick Watson liet zich in een interview met Volkskrant Magazine ontvallen dat hij een tijdje terug plotseling zijn stem kwijt raakte. Aangezien hij zijn muzikale ideeën toch wilde realiseren zocht hij voor het album waaraan hij werkte allerlei zangeressen uit om teksten te zingen bij zijn composities. Vandaar dat op "Uh Oh" bij tien van de elf korte songs de namen van onder andere Martha Wainwright en November Ultra vermeld staan. Geleidelijk aan vond Watson zelf zijn stem terug, zodat hij openingsnummer "Silencio" kan beginnen met de woorden "I lost my voice 'cause I talked too loud". Nu is de Canadees op zijn albums niet gauw te betrappen op hard zingen en dat gebeurt op "Uh Oh" dus ook niet. De artistieke singer-songwriterliedjes hebben vooral door de grillige opbouw en Watsons ingenieuze gebruik van een modulaire synthesizer immer een progressief randje, vandaar dat we in Xymphonia al jarenlang graag aan zijn platen aandacht besteden. Van "Uh Oh" hebben we het titelnummer uitgezocht, waarop Charlotte Oleena de achtergrondvocalen verzocht, maar eerst hoort u "Peter And The Wolf", dat Watson samen zingt met Anachnid (een pseudoniem voor Anna Khesickhway Harper). Onlangs was hij te aanschouwen in Carré, maar voor wie dit gemist heeft: u kunt in januari nog naar Berlijn reizen, of uw geluk beproeven in Zwitserland, Spanje of Portugal. Daarna vervolgt de Canadees zijn "Uh Oh"-tour in Mexico en de V.S.
Websites:
https://patrickwatson.net/
https://patrickwatsontour.com/
https://www.secretcityrecords.com/pages/patrick-watson
https://www.facebook.com/patrickwatsonofficial .
HERUITGAVE
Way's Wolf, Darryl - Toy Symphony
Van "Saturation Point" (Deram, 1973), deze versie van "Cadenza: The Complete Recordings 1973-1974" (Esoteric Recordings, 2025)
Na zijn vertrek uit Curved Air richtte violist/toetsenman Darryl Way de groep Wolf op, waarvan alleen de bezetting al opvallend was. Zo vormde bassist/zanger Dek Messecar, die later bij Caravan belandde, een ritmetandem met de toekomstige Trace-, Steve Hackett- en Marillion-drummer Ian Mosley. Verder maakte gitarist John Etheridge zijn opwachting, voordat hij ging excelleren bij Soft Machine en 2nd Vision, en werd King Crimsons Ian McDonald ingehuurd als producer (en daarvoor geëerd met het magistrale "McDonald’s Lament"). Op "Night Music", het derde en laatste Wolf-album kwam daar nog zanger John Hodkinson (ex-If) bij. Die plaat uit 1974 is onlangs samen met de een jaar daarvoor verschenen voorgangers, "Canis Lupus" en "Saturation Point", opnieuw uitgebracht in de boxset "Cadenza: The Complete Recordings 1973-1974". Net als bij Curved Air werd het rockgroepsgeluid verlevendigd door klassiek getint vioolspel. Maar vanaf de eerste noten was overduidelijk dat Etheridge een jazzspeler was in de traditie van John McLaughlin. Dit leverde met het solistische, Jack Bruce-achtige basspel en functionele drumwerk een boeiende clash op tussen rock, klassiek en rockjazz. Met de steeds nadrukkelijker aanwezige keyboardbijdragen en geregeld poppy melodieën resulteerde dit in een originele vorm van progressieve rock. De in deze box verzamelde versies verschillen overigens van de in 2008 individueel heruitgebrachte edities. De op de eerste twee CD’s toegevoegde, deels non-albumtracks bevattende singles zijn weliswaar identiek, het debuut is uitgebreid met vijf voor BBC Radio One “In Concert” opgenomen, uitstekend uitgevoerde livetracks. In een ver verleden lieten we u al eens het genoemde "McDonald's Lament" van het debuut horen. Vanavond draaien we ter gelegenheid van het uitkomen van deze box het instrumentale "Toy Symphony", oorspronkelijk afkomstig van "Saturation Point".
Websites:
https://www.darrylway.com/
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=1339
https://www.cherryred.co.uk/darryl-way-s-wolf-cadenza-the-complete-recordings-3cd-box-set
https://www.facebook.com/EsotericRecordings/.
NIEUW / IN HET NIEUWS
Big Big Train – The Florentine (live)
Van “Are We Nearly There Yet? – Live Around The World” (English Electric Recordings, 2025)
Het leek even of het weer 2016 of 2017 was, toen de Big Big Train-uitgaven over elkaar heen buitelden, de één nog indrukwekkender dan de ander. Nou ja, het was van iets bescheidener aard, want onlangs verscheen de live-dubbelaar “Are We There Yet? – Live Around The World”, met o.a. vorig jaar tijdens het Big Big Train-weekend in Zoetermeer opgenomen materiaal. Die lag nog op de stapel 'te draaien' toen de volgende studioplaat al werd aangekondigd! Dit “Woodcut” verschijnt op 6 februari en zal het eerste volledig conceptuele werkstuk van de internationaal samengestelde groep worden. Er is nu zelfs al een single te streamen, het vertrouwd klinkende “The Artist”. Vóórdat we daar aandacht aan gaan besteden willen we “Are We Nearly There Yet?” niet onder laten sneeuwen. De overlap met het nog maar vorig jaar verschenen uitgebreide live-document “A Flare On The Lens - Live In London” is namelijk minimaal. De eerste schijf laat nagenoeg het gehele “The Likes Of Us” (het eerste studio-album met huidige zanger Alberto Bravin) horen, het tweede is een keus uit materiaal dat origineel gezongen werd door de betreurde David Longdon en grotendeels uit de tijd dat ook Dave Gregory, Danny Manners en Rachel Hall nog deel uitmaakten van de bezetting. Die laatste twee zijn intussen opgevolgd door respectievelijk Oskar Holldorff en Clare Lindley. De nationaliteit van de huidige frontman is niet de enige link met Italië: de groep rond Italië-liefhebber Gregory Spawton maakte namelijk in 2019 “Grand Tour”. In weerwil van de aankondiging van het komende werkstuk was dat toch ook conceptueel, want het volgde de reizen door het oude Europa die welgestelde jonge Britten in de 19de eeuw ondernamen. En dan werden natuurlijk Italiaanse steden als Rome en Florence aangedaan. Van “Grand Tour” werd op de afgelopen tournee een door Longdon geschreven song gespeeld over een beroemdheid uit laatstgenoemde stad. Er valt veel te genieten in dit stuk, dat we nog niet eerder in Xymphonia hebben gedraaid, maar let vooral op de prachtige subtiele keyboardsolo van Holldorff. De aankondiging doet Bravin zelf. Laat je niet in de luren leggen door de 'valse stop' een minuut voor het einde!
Websites:
https://www.bigbigtrain.com/
https://www.facebook.com/bigbigtrain/ .
NIEUW / LIVE-TIP
Midlake – The Ghouls
Guardians (feat. Madison Cunningham)
Van “A Bridge To Far” (Bella Union, 2025)
Nadat Tim Smith in 2012 Midlake verliet, bracht die groep zonder hem al snel een album uit, maar daarna duurde het vele jaren voordat we weer wat hoorden van zowel de ex-frontman als de band die hij achterliet. Midlake verblijdde ons in 2022 met het uitstekende “For The Sake Of Bethel Woods”, Smith liet begin vorig jaar eindelijk weer van zich horen met het met zijn echtgenote opgezette Harp. Beiden bleven 'gewoon' bij Bella Union, het label dat zich lijkt te specialiseren in artiesten die met een mengsel van progressieve pop, spacy klinkende rock en lichte folky en rootsy trekjes ietwat schuren tegen het randgebied van progressieve rock. Nu is het weer de beurt aan Midlake, met het weldadig warme “A Bridge To Far”. Let op: 'to' met één 'o', dus niet een brug té ver, maar een brug náár de verte. De kalme, met zichzelf gedubbelde stem van Eric Pulido past prachtig bij de licht melancholieke songs die ondanks het feit dat ze extreem vol zijn gearrangeerd nooit topzwaar klinken. Vooral Jesse Chandler is met zijn vele antieke keyboards, fluiten, klarinetten en saxofoon verantwoordelijk voor al die over elkaar gedrapeerde partijen, waar je de fluit vaak nog nét het meest bovenuit hoort komen. In een song als het al maar doordrijvende, op een aanstekelijk dalend loopje gebaseerde “The Ghouls” werkt dat uitermate goed. Als de instrumenten wat gedoseerder worden ingezet, zoals in “Guardians”, is het effect raadselachtig, haast sprookjesachtig. In dat laatste nummer draagt de stem van Madison Cunningham daar nog aan bij. Deze dame maakte onlangs trouwens een uitermate sterk eigen album. Van dat “Ace” zullen we binnenkort nog muziek laten horen. Hoe Midlake al die rijke arrangementen naar het podium vertaalt, valt op 10 februari te controleren, wanneer de groep zal optreden in het hoofdstedelijke Paradiso. Voor het zover is draaien wij de genoemde songs “The Ghouls” en “Guardian”.
Websites:
https://midlakeband.com/
https://www.facebook.com/midlake.
VOORPROEFJE / VAN EIGEN BODEM
Molstone – Gate Of Salvation
– Edens Curse
Van het binnenkort te verschijnenalbum “Master Of Illusion” (eigen beheer, eind 2025/begin 2026)
Molstone is een 5-koppige rockband afkomstig uit Leeuwarden die in 2017 voor het eerst in de spotlights kwam door een optreden op het groots opgezette festival City Rock Leeuwarden, met ook optredens van onder andere: Europe, UFO en Fisher Z. De zanger en toetsenist van Molstone is een oude bekende van Xymphonia: Sieberein Schaaf, zanger en toetsenist op de eerste drie albums (als je een demo-album meetelt) van Flamborough Head en dus ook zanger en tekstschrijver van het naar ons programma vernoemde nummer “Xymphonia”. In Molstone werkt hij samen met vier andere ervaren en talentvolle muzikanten, wat zorgt voor een meeslepende rockervaring. Tot nu toe vermengt de Friese groep bij optredens eigen nummers met covers van Pain Of Salvation, Deep Purple, Uriah Heep, Gov't Mule en Joe Bonamassa. Hier valt een link te leggen met het eigen repertoire: een stevig gearrangeerde vorm van rock met een progressieve inslag. Op het officiële YouTube-kanaal kun je 11 video’s vinden en zeer binnenkort zal het eerste studioalbum “Master Of Illusion” verschijnen. Dat de groep alles zeer professioneel aanpakt is niet alleen te zien aan de voornoemde YouTube-video's maar ook te horen: voor de mix is Ross Pallone gestrikt, die als studiotechnicus werkte met vele groten, van The Jacksons tot Alan Parsons en die nu op tournee is als front-of-house-mixer van Toto en Christopher Cross. Onlangs waren enkele leden van het Xymphonia-team aanwezig op het Northern Prog Festival in het Friese Siegerwoude. Daar was ook Schaaf aanwezig en bij de stand van de organiserende band Leap Day viel een promo-CD van het ons toen nog onbekende Molstone te bemachtigen. We laten u alvast horen: het instrumentale “Gate Of Salvation’’ en het bijna tien minuten durende klassieke progressieve rocknummer “Edens Curse”.
Websites:
https://www.molstone.nl/
https://www.facebook.com/Molstone
YouTube-kanaal: https://www.youtube.com/@molstonerockband1111.
VAN EIGEN BODEM
Illumion – The Craft Of Memory
– Sorrow's End
Van het album “The Waves” (FREIA Music, 2012)
Illumion is het geesteskind van afgestudeerd conservatoriumgitariste Eveline van Kampen. Ze begon ooit met het spelen van covers van Pain Of Salvation en is ook beïnvloed door Gong, Kate Bush, Loreena McKennitt, Rush en Nightwish. De zangeres is een andere alumna van hetzelfde conservatorium, Esther Ladiges, die ook al eens te horen was bij Ayreon. In de vijfpersoons basisline-up vonden we ook de van S.O.T.E. bekende bassist Peter H. Boer terug. In 2009 verscheen het debuut “Hunting For Meaning” bij het Zweedse label Progress Records. Dat Ladiges' voorliefde bij jazz ligt, was onmiskenbaar te horen op dit bijna een uur lange album. Ze is geen powerzangeres, maar legt heel veel techniek en gevoel aan de dag. In 2012 verscheen het tweede album: “The Waves”. Van de opener “Ember” tot de pastorale pianofiguren van “A Tale Of Kings” en alles daartussenin,wordt de spanning gedurende de negen nummers vastgehouden door de kwaliteit van de vijf muzikanten (met nu nóg een S.O.T.E-lid erbij: gitarist Gerton Leijdekker) en versterkt door de bijdragen op aanvullend instrumentarium als trompet en mandoline alsmede bijzondere instrumenten als op guzheng (een Chinese variant op de citer) en Chinese spijkerviool. Als gast werkt ook de grote man achter het al genoemde Ayreon mee: in “Mystify” is namelijk Arjen Lucassen te horen. Na 2012 is er geen album van Illumion meer verschenen en de laatste post op de Facebook-bandpagina is van 2019. Een google-actie leert dat bassist Peter H. Boer in 2022 is overleden, nog geen 50 jaar oud.
Websites:
https://www.facebook.com/p/Illumion-100062951152935/
https://thegrannyattic.com/projecten.php
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=4604
https://illumion.bandcamp.com/album/the-waves.
55 JAAR
Mason's Saucerful Of Secrets, Nick – If (live)
- Atom Heart Mother (live)
– If (Reprise) (live)
Van “Live At The Roundhouse” (Legacy / Sony Music, 2020)
Op 2 oktober 1970 kwam "Atom Heart Mother" uit, de vijfde studioplaat van Pink Floyd. We willen hier vanavond aandacht aan besteden door middel van een gedeelte van dat album zoals uitgevoerd in 2018 door Nick Mason's Saucerful Of Secrets. Mason had dit project opgezet om met een groep musici een tournee te ondernemen die zich zou richten op de pre-”The Dark Side Of The Moon”-periode. Toch wel verrassend als je bedenkt dat de drummer sinds de laatste Pink Floyd-tournee in 1994 weinig muzikaals had ondernomen. Hij schijnt te zijn overgehaald door Guy Pratt (bassist in Waters-loze Floyd-jaren) en diens maat Gary Kemp (gitarist van, jawel, Spandau Ballet), die gingen fungeren als de frontmannen van Nick Mason's Saucerful Of Secrets. Het was bovendien een mooi promotie-vehikel voor de toen recent verschenen groots opgezette “The Early Years”-boxset. Een afvaardiging van dit programma zag de naar het tweede Pink Floyd-album vernoemde groep aan het werk in het Amsterdamse Carré en tijdens Night Of The Prog op de Loreley en was aangenaam verrast door de setkeuze en het niveau van de uitvoeringen. Ook de visuele aankleding, natuurlijk inclusief vloeistofdia's, was geheel in stijl. De meeste leadvocalen werden verzorgd door Kemp, al zong Pratt ook menig deuntje (mee), zoals de hardst rockende Pink Floyd-song ooit, “The Nile Song”, van het soundtrackalbum “More” (1969). Vele songs uit de vroege Syd Barrett-jaren kwamen voorbij, waaronder zelfs de indertijd teruggetrokken single “Vegetable Man”, die Floyd zelfs toen al niet op het live-repertoire had. In 2020 werd een van de shows uitgebracht op de 2-CD/DVD-set “Live At The Roundhouse”, waarvan we destijds al eens muziek draaiden. Dit keer dus enkele toen eveneens uitgevoerde nummers van "Atom Heart Mother" en wel de symfonische finale van het titelnummer, omgeven door twee versies van het intieme "If".
Websites:
https://www.thesaucerfulofsecrets.com/
https://www.facebook.com/saucerfulofsecretsofficial.