Sunday 10 Augustus 2025 Show No. 1672
NIEUW (verlaat)
Bramblett, Randall – We Had It All The Time
– Everything Is Stolen
Van “Paradise Breakdown” (Strolling Bones Records, 2024)
Twee weken geleden hadden we in één uitzending muziek op de randen van de prog van Danny Widdicombe & Trichotomy en Little Feat: bands die diverse stijlen op een progressieve manier mengen, waarin ook plaats is voor diverse rootsy en funky elementen. Liefhebbers daarvan zullen ook de output van Randall Bramblett waarderen. Deze 76-jarige multi-instrumentalist draait al zo'n 5 decennia mee in de muziekwereld maar een beroemdheid is hij nooit geworden. Wél geniet hij grote bekendheid onder collega's, dus hij is echt wat je noemt een 'musician's musician'. Zo vervulde hij de rol die wijlen Chris Wood anders vervuld zou hebben in de Traffic-reünie van 1994, alsmede een voornaam aandeel in Roger Glovers 'hobbyproject' The Guilty Party en tourde met uiteenlopende bands, waaronder Widespread Panic. Ook als songschrijver werd hij opgemerkt: Bonnie Raitt nam meerdere songs van hem op en voor Bettye LaVette schreef hij twee jaar geleden het gehele album “LaVette!” vol. Soloplaten maakt hij al sinds 1975, maar hij viel ons pas in 2001 op met het zeer geslaagde “No More Mr. Lucky”. Het vorig jaar september verschenen “Paradise Breakdown” is zijn eerste plaat voor het in Europa slecht gedistribueerde label Strolling Bones. Reden dat we nu pas een exemplaar voor een normale prijs hebben gescoord. Bramblett omringt zich hier met muzikanten waar je vergelijkbare jarenlange ervaring aan afhoort. De feel en frasering van gitarist Nick Johnson zijn een genot om naar te luisteren en de grooves die Gerry Hansen neerlegt zijn onweerstaanbaar. Niet voor niets is die drummer veel gevraagd en leende hij zijn kunsten aan een schier eindeloze rij artiesten. En dan zijn er uiteraard de hesige stem van Bramblett, alsmede zijn saxen en keyboards. In bonustrack “Everything Is Stolen” ontlokt hij nogal weirde sounds aan zijn synth. Maar eerst “We Had It All The Time”.
Websites:
https://randallbramblett.com/
https://www.facebook.com/RandallBramblett/ .
NIEUW (ARCHIEFOPNAMES)
Roxy Music - Editions Of You (live)
- Remake Remodel (live)
Van "Songs For Europe - Live 1974" (Audiovaults/Universal Audio, 2025)
Roxy Music klonk het meest dynamisch en symfonisch tijdens de periode met Eddie Jobson op toetsen en viool. Met name "Viva! Roxy Music" uit 1976 is daarom een iconische liveplaat. Helaas was dat een enkele LP, samengesteld uit opnames van meerdere concerten. Bij live-albums van bijvoorbeeld David Bowie, UK of Genesis werden latere edities nog wel eens aangevuld met nummers die in diezelfde periode waren opgenomen, maar bij "Viva!" is dit nooit gebeurd. Vandaar dat liefhebbers teruggrijpen naar geregeld uitgebrachte niet officiële releases, vaak samengesteld uit radio-opnames. Een van de laatste in die serie is "Songs For Europe - Live 1974", een dubbel-CD waarop twee concerten zijn te horen, aangevuld met enkele tracks van een Musikladen-optreden die eerder op DVD waren verschenen. Van het optreden in City Hall, Newcastle opgenomen voor radio-uitzending op 28 oktober 1974 hebben we de laatste twee, bijzonder uitbundige stukken geselecteerd, waarin heel wat korte solo's van onder andere Jobson te horen zijn, en wel "Editions Of You" en "Remake Remodel".
Websites:
https://www.roxymusic.co.uk/
https://facebook.com/roxymusic/ (werkt op het moment niet)
https://www.facebook.com/viva.roxymusic/ (fanpagina).
NIEUW
Soft Ffog – Focus
Van het album “Focus” (Is This Jazz? Records, 2025)
Sommige bands laten je gissen waar in vredesnaam de muzikale invloeden vandaan komen. Soft Ffog doet daar duidelijk niet aan mee. Als de titel “Focus” van het tweede album van de Noorse groep al niet een hint geeft, dan toch de namen van de slechts vier stukken op deze krap 37 minuten durende CD: “Camel”, “Pocus”, “Focus” en “Oh Jimi”! Inderdaad is onze Nederlandse trots de meest duidelijke referentie in deze instrumentale muziek, en dan de meer jazzy kant van het jarenzeventigrepertoire van Van Leer, Akkerman en consorten. Er zijn veel lange solo's die leunen op improvisatie, maar wel ingebed in een rockstructuur, zodat Soft Ffog nergens pure jazz maakt. De verwijzing naar Jimi Hendrix kunnen we duiden door de vingervlugge gitaarstijl van Tom Hasslan. Diens stijl – de frasering als ook de melodievorming in de improvisaties - op in ieder geval dit album zit wel duidelijk meer in de richting van Akkerman. Hasslan is tevens de componist en producer van het album en geeft zichzelf ook de meeste soloruimte, al speelt Vegard Lien Bjerkan wel een fraaie lange synthsolo in het titelnummer in overigens een stijl die in het geheel niet aan die van Van Leer doet denken. In het slotnummer “Oh Jimi” weet hij spacy geluiden te ontlokken aan een Fender Rhodes met heel veel effecten – iets wat ook bepaald niet aan de naamgever van het stuk doet denken. Zo heeft Soft Ffog toch voldoende eigen smoel, wat je ook verwacht met een band waarvan de vier leden hun sporen in vele op het snijvlak van (space)rock en jazz operende groepen, zoals Krokofant, hebben verdiend en daarnaast naar eigen zeggen 'met zo ongeveer iedereen in de Noorse jazzscene hebben gespeeld'. Het bondige album blijft dan ook boeien bij vakere beluistering.
Websites:
https://softffog.bandcamp.com/album/focus
https://www.facebook.com/Softffog/ .
HERUITGAVEN
Happy The Man - Hidden Moods
- I Forgot To Push It
Van "Happy The Man" (Arista, 1977 / Iconoclassic Records, 2025) respectievelijk "Crafty Hands" (Arista, 1978 / Iconoclassic Records, 2025)
Deze maand verschenen bij Iconoclassic Records, waarvan de labelnaam alle eer wordt aangedaan gezien de klassiekers die er op (her)uitgebracht worden, nieuwe uitgaven van de eerste twee platen van Happy The Man, te weten het titelloze debuut uit 1977 en "Crafty Hands" uit 1978.
Websites:
https://happytheman.bandcamp.com/
https://iconoclassicrecords.com/artist/happy-the-man/
http://www.happytheman.com/
https://www.facebook.com/happythemanmusic/ .
DESTIJDS GEMIST
Banco Del Mutuo Soccorso – Cadere O Volare
– La Maldicenza
Van het album “Orlando: Le Forme Dell'Amore” (InsideOut/Sony Music, 2022)
Banco Del Mutuo Soccorso, kortweg Banco, wordt in een adem genoemd met Le Orme en Premiata Forneria Marconi (PFM). Deze bands behoren tot de top van de Rock Progressivo Italiano (RPI), die begin jaren ’70 ontstond en toen ook een bloeiperiode kende. Bijzonder is dat ze alledrie nog steeds bestaan, zij het in flink gewijzigde bezettingen. Zo kreeg Banco een grote schok te verwerken toen in 2014 het boegbeeld, zanger Francesco Di Giacomo bij een auto-ongeluk op 66-jarige leeftijd om het leven kwam. Toetsenist/bandleider Vittoria Nocenzi pakte door en gaf aan Tony D’Alessio de ondankbare taak om in de voetsporen te treden van zijn charismatische voorganger. Die was voor het eerst te horen op ”Transiberiana” uit 2019. Het bleek het begin van een trilogie over het bestaan van de mens. “Transiberiana” werd daarbij door de band omschreven als een metafoor voor de reis van het leven. In 2022 bestond Banco 50 jaar en daarvoor wilde Nocenzi iets bijzonders doen. Deel twee heeft daardoor dan ook een speciale plaats in de genoemde trilogie. Nocenzi heeft jarenlang met zijn zoon Michelangelo en tekstschrijver Paolo Logli gewerkt aan het op muziek zetten van het 16de-eeuwse gedicht “Orlando Furioso” van Ludovico Ariosto. Resultaat is “Orlando: Le Forme Dell’Amore”, naar eigen zeggen 'de viering van het krachtigste gevoel dat de mens ooit heeft ervaren'. Fred Nieuwesteeg van Progwereld schreef er het volgende over: “De eerste klanken doen bijna sacraal en middeleeuws aan door het zachte toetsenspel, de akoestische gitaar en de bijpassende zang. Dit is het begin van een reis door het leven van Orlando, waar je letterlijk wordt ingezogen. Het verhaal wordt in het Italiaans gezongen en zonder er een woord van te verstaan maak je de emoties, hoogte- en dieptepunten van de hoofdpersoon mee. Daar zorgen het uitgekiende gebruik van alle instrumenten en het voortdurend wisselen van ritmes en stemmingen wel voor, en de stem van Tony D’Alessio niet te vergeten. Heel Italiaans legt hij zoveel emotie in zijn vocale bijdrage. Het is veel ook, op “Orlando”. Vijftien nummers met rond de vijf kwartier muziek, die je overigens bepaald niet cadeau krijgt. Een enkele luisterbeurt volstaat niet. Een van de hoogtepunten van het album is het instrumentale “La Maldicenza”, dat krachtig in de geest van Gentle Giant start, de nodige ritmische wendingen krijgt en met volle gitaar- en Moogklanken halverwege tot rust komt. Piano, akoestische gitaar en synthklanken luiden een piano-themaatje in dat in de herhaling gaat.” Tot zover de Progwereld-recensie. Begin dit jaar verscheen overigens al een opvolger, het trilogie-slot “Storie Invisibili”, dat ook vast nog wel een keer aan bod komt bij Xymphonia. Het omvat 'verhalen van onbekende mannen en vrouwen die ons allemaal vertegenwoordigen, in ons normale en alledaagse bestaan', legt de band op de officiële website uit. In deze uitzending het al omschreven “La Maldicenza”, maar we beginnen met het nummer ''Cadere O Volare''.”.
Websites:
https://www.bancodelmutuosoccorso.it
https://www.facebook.com/BancoDelMutuoSoccorso.Official/ .
IN HET NIEUWS
Keats – Heaven Knows
– Tragedy
Van “Keats...Plus” (See For Miles Records, 1996), de CD-editie van “Keats” (EMI, 1984)
Afgelopen week kwam het bericht dat op 18 oktober een heruitgave verschijnt van “I Robot” van The Alan Parsons Project. Dit tweede werkstuk van Parsons en Eric Woolfson verscheen in 1977 en krijgt nu ook de surround-behandeling die enkel andere Project-albums al eerder hadden ondergaan. Vooralsnog is een Blu-ray met daarop een Dolby Atmos- en 5.1-mix alleen te vinden in een omvangrijke box met daarin ook 3 CD's vol demo's en outtakes, 2 LP's en een koffietafelboek. Hiervoor moet flink in de buidel getast worden. De geremixte CD en dubbel-LP verschijnen ook meteen los. Als het u puur om de surroundmixen gaat, kunt u verkiezen een paar maanden te wachten, want bij de eerdere uitgaven verscheen de Blu-ray ietsje later alsnog ook los... Tot zover de toekomst, we belichten in deze uitzending een aan The Alan Parsons Project gerelateerde band die kortstondig heeft bestaan: Keats. Het is een samenwerking van voormalig Camel-toetsenist Peter Bardens met de vaste kliek die op The Alan Parsons Project-platen was te horen: gitarist Ian Bairnson, bassist David Paton, drummer Stuart Elliot, plus de ook al aan enkele Project-platen meewerkende oud-Zombies-zanger Colin Blunstone. Saxofonist/toetsenist Richard Cottle zou pas ná Keats debuteren bij het moederproject. Uiteraard is Parsons de producer van keuze. Alex Driessen schreef hier op de Progwereld-website over: “op papier een relatief sterk ensemble. Wat volgt is een zeer gelikt, typisch jarentachtigalbum dat lijkt gericht op Alan Parsons Project-fans. Alle ingrediënten zijn aanwezig, toch ontbreekt er iets: misschien is het de creativiteit van Parsons' vaste songschrijver Eric Woolfson. Zelfs Blunstone kan een aantal van deze nummers niet tot leven brengen en dat ondanks het feit dat toetsenist Pete Bardens, toch niet de minste, voor het grootste deel van de composities tekent. De muziek klinkt over het algemeen vrij lichtvoetig en melodieus, zij het met progressieverockinvloeden, maar in een stijl die directer en commerciëler lijkt. Toch valt er nog genoeg te genieten.”
Websites:
https://www.the-alan-parsons-project.com/
https://www.facebook.com/TheAlanParsonsProject/
https://en.wikipedia.org/wiki/Keats_(band).
VOORPROEFJE / FILM TIP
Gilmour, David – Sorrow (live)
Van de 2-Blu-ray- en 3-DVD-set “Live at the Circus Maximus, Rome” en de 2CD- en 4LP-set “The Luck And Strange Concerts” (Sony Music, 17 oktober 2025)
Na het verrassende nieuwe soloalbum “Luck And Strange” dat David Gilmour in 2024 uitbracht, volgde er een tourtje waarbij de Pink Floyd-gitarist/zanger eigenlijk de werkwijze van de roemruchte “The Wall”-concerten uit 1980 en 1981 kopieerde. Ofwel: slechts op een paar locaties meerdere concerten geven. De eerste run was in Italië, in het antieke Circus Maximus in Rome. Daarna volgde nog een residentie in de Londense Royal Albert Hall, de Madison Square Garden in New York en bijzonder genoeg twee locaties in Californië: de Hollywood Bowl in Los Angeles en de Intuit Dome in Inglewood. Naast veel nummers van het nieuwe album werden er natuurlijk wat andere solo-favorieten en Pink Floyd-klassiekers gespeeld. De concerten in Rome zijn vastgelegd op film en daar gaat op 17 oktober een 2-Blu-ray- en 3-DVD-set van uitkomen. Maar een maand eerder is de concertfilm wereldwijd in de bioscopen te zien. Een actie die dus lijkt op wat Roger Waters deed met zijn nu net op Blu-ray en DVD verschenen “This Is Not A Drill”-concertfilm. Vanuit onze uitzendlocatie zijn de vertoningen in Enschede (zowel Kinepolis als Vue), Emmen (Kinepolis) en Zwolle (filmtheater Fraterhuis) op 17 en 21 september het dichtstbij. Naast de Blu-ray- en DVD-sets verschijnt er op 17 oktober ook een dubbel-CD- en 4LP-set, met een andere titel, omdat daarvoor songs zijn gecompileerd van diverse concerten van de genoemde mini-tournee. Op “The Luck And Strange Concerts” zijn in totaal 23 songs verzameld. Het eerste nummer van de film is nu al vrijgegeven, een mooie versie van Pink Floyds "Sorrow", oorspronkelijk van “A Momentary Lapse Of Reason” uit 1987.
Websites:
http://www.davidgilmour.com
https://www.facebook.com/davidgilmour
Dit nummer: .
ALBUM VAN DE MAAND
Isgaard - Now I Am The Water In You
Van "The Water In You" (Art Of Music, 2025)
De Duitse zangeres Isgaard heeft, samen met haar muzikale partner Jens Lück, sinds 2000 gestaag gewerkt aan een sterke discografie waaraan ze na een pauze van bijna 6 jaar in mei album nr. 8, "The Water In You" heeft toegevoegd. In haar thuisland kent ze enige bekendheid omdat ze met haar kristalheldere stem te horen was op een tweetal vroege hitsingles ("Ein Schöner Tag" en "Dream Of You") van de elektronische act Schiller. In het begin van Isgaards muzikale carrière was de insteek om een muzikaal huwelijk te creëeren van Debussy, Björk, Pink Floyd en Peter Gabriel, wat neer komt op een mengeling van klassieke zang met artpop en progressieve rock. Het populair-klassieke aspect werd al vroeg achtergelaten, maar met de jaren werd muziek van Isgaard wel degelijk progressiever. De genoemde progrock-insteek is niet zo heel verrassend gezien het feit dat Jens Lück als producer en opnametechnicus betrokken was bij een aantal albums van Sylvan. En hoewel Lück nagenoeg alle partijen heeft ingespeeld op Isgaards albums, zijn er door de jaren regelmatige gastbijdragen geweest van diverse Sylvan-gitaristen, zoals Kay Söhl en Jan Petersen. De huidige gitarist van de Duitse band, Jonathan Beck, is op “The Water In You” te horen. Het album is niet alleen melodieus en toegankelijk, maar leent zich ook uitermate goed voor aandachtige beluistering. Naast het indrukwekkende feit dat Lück dus de meeste instrumenten zelf bespeelt, heeft hij het geheel weten te vatten in een sprankelende mix, die alle ruimte biedt aan Isgaards bijzondere stem en een aantal kippenvelverwekkende sterke gitaarsolo's. Vanavond kiezen we voor “Now I Am The Water In You”, een broeierige ballade van het soort dat we kennen van de recentste paar albums van Peter Gabriel.
Websites:
https://www.isgaard.com/
Bandcamp
Facebook.
30 JAAR
Anekdoten - Book Of Hours
Van "Nucleus” (Virtalevy, 1995)
Wie Anekdoten zegt, zegt Mellotron. De Zweedse groep staat bekend om het weven van dikke tapijten met dit bijzondere instrument. Liefst met twee tegelijk, want naast toetsenist Anna Sofi Dahlberg, die ook orgel en Fender Rhodes bespeelt, heeft ook gitarist Nicklas Barker deze antieke sampler onder handbereik. We hebben toch al een behoorlijke tijd niet meer wat van deze band in Xymphonia voorbij laten komen, waarschijnlijk ook omdat het recentste album alweer 10 jaar geleden is verschenen. In 1995, toen de band langzaam door mond-op-mondreclame ook buiten eigen land naamsbekendheid begon te krijgen, verscheen het tweede album “Nucleus”. Hierop consolideerde de band het zware geluid dat schatplichtig is aan het vroege werk van King Crimson, maar ook aan dat van het Franse Magma. We vertellen u nog graag de, euhm, anekdote, dat een deel van het Xymphonia-team de eer had de band van zeer dichtbij te bewonderen in een Brusselse voormalige tapijtenwinkel, die ruimhartig bekleed was met de oude koopwaar. Niet een concertlocatie die je zou verwachten en daardoor ook nauwelijks vindbaar. Na een aantal keer langs de ‘zaal’ te zijn gelopen, kwamen er Mellotron-tapijten (pun intended) uit dat pand, daarmee de concertlocatie verradend. Het was het begin van een avond puur genieten van enerverende muziek, op aanraakafstand van Anna Sofi Dahlberg. Er zijn voor dit jaar weer eens een aantal concerten aangekondigd, maar die vinden plaats in Japan. We hopen natuurlijk dat de Zweden binnenkort ook wat dichter bij huis zijn te aanschouwen. Vanwege het 30-jarig jubileum van “Nucleus” kiezen we voor het hypnotiserende “Book Of Hours”, waarvan we nog nooit de studioversie hebben laten horen.
Websites:
http://www.anekdoten.se/
https://www.facebook.com/anekdoten/ .
NEW AGE SPACEROCK
Mind Over Matter - Pilgrims Of Eternity (live)
Van "Live In Concert" (Innovative Communication, 1993)
Midden jaren 80 vond Klaus Hoffmann-Hoock het tijd worden om eindelijk eens echt de muziek te maken waar zijn hart naar uit ging: een combinatie van spacy, elektronische muziek en new age, gelardeerd met door hem zelf in Azië opgenomen geluidsfragmenten. Dat resulteerde in 1987 in het debuutalbum "Music For Paradise" dat een onverwacht succes werd. Dat leidde tot meer albums, alsmede live-optredens, waarbij de Duitser de nodige muzikale vrienden om zich heen verzamelde om de stukken, die hij over het algemeen in zijn eentje in de studio had opgenomen, tot leven te brengen. Ook aan het visuele element werd gedacht, door dansers mee op tournee te nemen, waaronder zijn partner Dagmar. Een aantal van deze optredens vonden plaats in Nederland en opnamen van juist die concerten, onder andere vastgelegd in Amsterdam in 1991 en Breda in 1992, werden in 1993 gebruikt voor het album "Live In Concert". Het album opent met “Pilgrims Of Eternity”, waarvan de studioversie te vinden is op het vierde Mind Over Matter-album "In Search Of Eternity" uit 1992. Live lag er meer nadruk op het gitaarspel van Hoffmann-Hoock, waarbij de orkestrale synths en ook een Hammondorgel het geheel een heus symfonisch spacerockkarakter gaven. Klaus Hoffmann-Hoock is helaas in 2017 op 66-jarige leeftijd onverwacht overleden; zijn zoon Tim beheert een website die de nagedachtenis aan de brede muzikale output van zijn vader levendig houdt.
Websites:
https://mindala.de/mindovermatter/ .