NIEUW / LIVE-TIP
Satriani, Joe – Sailing The Seas of Ganymede
– Faceless
Van "The Elephants Of Mars" (earMUSIC, 2022)

In januari konden we u al vertellen dat er een nieuw album van Joe Satriani aan zat te komen, toen we de vrijgegeven track “Sahara” lieten horen. Het blijkt het openingsnummer van het nu verschenen “The Elephants Of Mars”. Het lijkt zo'n beperkt genre, instrumentale gitaarrock, maar de Amerikaanse virtuoos weet toch altijd nog weer originele wegen te vinden en boeiende melodieën te schrijven wat ook dit negentiende album weer de moeite waard maakt. Zo vallen er voorzichtige invloeden uit muziek uit diverse werelddelen te bespeuren, zonder dat de herkenbaarheid in het geding komt. De ritmesectie voor “The Elephants Of Mars” bestaat uit de teruggekeerde Bryan Beller (ook: The Aristocrats) en de ook op voorganger “Shapeshifting” aanwezige drummer Kenny Aronoff (o.a. Bob Seger). De toestenpartijen worden wisselend gespeeld door Eric Cardieux en Rai Thistlethwayte. Opvallend is verder dat het album verschijnt bij earMUSIC, wat betekent dat na 25 jaar zijn contract met het grote Epic voorbij is. Satriani heeft onlangs zijn Europese tournee een jaartje opgeschoven. De nieuwe datum voor het concert in de grote zaal van het Muziekcentrum in Enschede (waar de Metropool voor dit concert naar uitwijkt) is 13 april 2023. Een dag later bezoekt hij de Melkweg in Amsterdam, om vervolgens op 15 april af te zakken naar Parkstad Limburg Theaters in Heerlen. Op 17 april 2023 is hij in de Turbinenhalle in Oberhausen te aanschouwen. Wij draaien het met atmosferische keyboardpassages opgetuigde “Sailing The Seas of Ganymede” en het meeslepende “Faceless”.
Websites:
http://www.satriani.com/
https://www.facebook.com/joesatriani/.

VOORPROEFJE
Soft Ffog - Ken
Van "Soft Ffog" (Is It Jazz? Records, 27 mei 2022)

Het eerste album op Karisma’s sublabel Is It Jazz? Records is het titelloze debuut van de Noorse superband Soft Ffog. Gitarist Tom Hasslan, toetsenman Vegard Lien Bjerkan, bassist Trond Frønes en slagwerker Axel Skalstad zijn met formaties als Grand General, Krokofant, Red Kite en WIZRD in hun achterzak doorgewinterde musici. De op LP-formaat toegesneden vier instrumentale, gemiddeld acht minuten durende tracks zijn duidelijk met een enorme spelvreugde via jamsessies tot stand gekomen. In "Zangief" en "Dhalsim" zorgen zwaar rockende, groovy riffs of ruige, King Crimson-getinte gitaarmuren voor de aanzet, in "Chun Li" is dat een repeterend elektrisch pianothema en in "Ken" fusionachtige, zacht aanzwellende gitaarakkoorden. De invulling daarna wisselt, soms zelfs binnen één nummer. Zo worden enkele langgerekte, naar wilde climaxen toewerkende, met een overvloed aan distorsie vertolkte gitaarsolo’s in de geest van Jimi Hendrix gespeeld. Bjekran creëert daarnaast slepende, zwaar vervormde Moog- en elektrische pianopassages. En tenslotte is er een langdurig jengelende zessnaar in de beste Deep Purple-traditie te noteren. Ondanks enkele in die richting wijzende aanzetten en details is echter – ondanks de labelnaam – geen sprake van pure jazz of jazzrock. Daarvoor laat met name de vet in de mix geplaatste ritmesectie zich van een te zompig rockende kant horen, terwijl de meeste solospots eerder passen binnen klassieke hard- of southern rock. Als Soft Ffog met deze eersteling echter iets bewijst is het dat progressieve muziek gedijt bij onvoorspelbaarheid, zoals ook blijkt uit het door ons gekozen "Ken".
Websites:
https://softffog.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/Softffog.

NIEUW
Odin Dragonfly – Don't Wait Too Long
– Four & Twenty Moons
Van “Sirens” (Black Sand Records, 2022

Odin Dragonfly was ten tijde van het debuut “Offerings” in 2007 nog een zijproject van toenmalige Mostly Autumn-leden Heather Findlay en Angela Gordon. Nu, 15 jaar later is er een tweede album van de twee verschenen, die inmiddels beiden geen deel meer uitmaken van het moederschip. Odin Dragonfly maakt ingetogen akoestisch getoonzette folky liedjes. Ze worden veelal gezamenlijk gezongen en zijn afwisselend geschreven door Findlay of Gordon. Findlay speelt voornamelijk akoestische gitaar, met wat bijdragen op 'low whistle' en percussie; Gordon speelt piano en fluit. Heel symfonisch valt het bezwaarlijk te noemen, maar liefhebbers van Mostly Autumn en de vele andere 'offshoots' van die band, zullen vast en zeker genieten, al zullen er mensen zijn die een elektrischegitaaruitbarsting missen. In “Don't Wait Too Long” geeft het fluitthema van Gordon de song karakter; “Four & Twenty Moons” is de song met wellicht de meest prominente pianopartij op “Sirens”, waarbij Findlay in beide songs met akoestische gitaar de verdere instrumentale invulling verzorgt. Natuurlijk zijn het daarnaast vooral de stemmen van het duo die schitteren.
Websites:
https://www.blacksandrecords.com/odindragonfly
https://www.facebook.com/Odin.Dragonfly .

VOORPROEFJE
England - Midnight Madness
Van "The Concerts In Japan" (eigen beheer, 15 augustus 2022)

"Garden Shed" van England wordt door velen als een van de laatste klassieke symfonische rockplaten uit de gloriejaren van het genre beschouwd. Het zou jarenlang de enige plaat van het gezelschap blijven, op een restjesalbum na. Dit millennium volgden echter reünieconcerten en een nieuwe studio-CD. Van de reünieconcerten gehouden op 8 en 9 juli 2006 in Club Citta' Kawasaki in Japan verscheen later dat jaar "Live In Japan - "Kikimimi"", dat echter enigszins teleurstelde door de matige mix van de instrumenten en de zang. Op Bandcamp werd onlangs een nummer vrijgegeven van het in augustus te verschijnen "The Concerts In Japan". Dit "Midnight Madness" blijkt bij nadere beschouwing dezelfde versie te zijn als op "Kikimimi", alleen klinkt deze veel beter. Met name de samenzang en de instrumenten staan er prima op en we horen zelfs een Moogsolo, die op het origineel niet te ontwaren was. Of deze destijds slecht in de mix was gezet of later toegevoegd durven we niet te zeggen, maar het is een hele verbetering. Oordeel zelf. Overigens meldt de officiële website dat het om een CD- en LP-uitgave zal gaan.
Websites:
https://england1.bandcamp.com/
https://englandprogrock.wordpress.com/
https://www.facebook.com/EnglandProgressiveMusicGroup
Dit nummer op Bandcamp: https://england1.bandcamp.com/track/midnight-madness-live-taster.

VOORPROEFJE / LIVE-TIP
Ranestrane - Cuore Di Tenebra
Van "Apocalypse Now" (Ma.Ra.Cash Records, 21 mei 2022)

RanestRane dragen wij bij Xymphonia een warm hart toe. De albums van de Italiaanse band fungeren als alternatieve soundtrack bij filmklassiekers. Eerder verschenen al de titels “Nosferatu Il Vampiro” en “The Shining”, plus als voorlopig hoogtepunt de maar liefst 3 CD's rondom “2001: A Space Odyssey”. Ook de RanestRane-versie van Pink Floyd's “The Wall” gaat uit van de filmversie van Alan Parker uit 1982. Verschil met de eerdere titels is dat de muziek niet zelf gecomponeerd is, maar die van Pink Floyd, zij het soms in verrassend alternatieve arrangementen. Binnenkort begint een cineconcerttournee genaamd "Apocalypse Now", gebaseerd op de filmklassieker van Francis Ford Coppola. Dit betreft weer zelfgecomponeerde muziek en een eerste voorproefje daarvan heeft RanestRane nu vrijgegeven in de vorm van het nummer “Cuore Di Tenebra (Heart Of Darkness)”, een titel die verwijst naar het boek “Heart Of Darkness” van Joseph Conrad, waarop Coppola zijn film losjes baseerde. Dat deze film helaas nog steeds niets aan zeggingskracht heeft verloren, blijkt wel weer uit wat er zich op dit moment afspeelt in Oekraïne. Ranestrane legt dan ook in de video bij dit voorproefje de connectie met de nieuwsbeelden die ons overspoelen en heeft deze gebruikt in de video, met een waarschuwing voor het heftige karakter van die beelden. De muziek zelf is op en top RanestRane en doet ons toch wel met veel enthousiasme uitkijken naar het nieuwe album en naar het CineConcert dat de band op 11 juni 2022 gaat geven in de Boerderij in Zoetermeer.
Websites:
https://www.ranestrane.net/
https://www.facebook.com/RanestRane
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/6eHTvPzpp6M .

HERUITGAVE MET EXTRA'S
Rush - The Camera Eye
Van “Moving Pictures - 40th Anniversary Deluxe Edition” (Anthem / Mercury, 1981 / 2022)

“Moving Pictures”, een van de meest iconische albums van Rush, was vorig jaar alweer 40 jaar oud. Om dit te vieren is er met enige vertraging een nieuwe editie uitgebracht met voor het eerst de in 2015 al digitaal en op LP uitgebrachte remaster op CD. Maar er is natuurlijk meer. Ook voor het eerst is onder de titel “Live In YYZ” de complete set van de befaamde Maple Leaf Gardens-concerten die de band op 24 en 25 maart 1981 gaf te beluisteren. Een fiks deel hiervan werd destijds gebruikt als basis voor het semi-livealbum “Exit…Stage Left”. De “40th Anniversary Deluxe Edition” van “Moving Pictures” maakt “Exit...Stage Left”, op kant 2, na in feite overbodig. Terry Brown, destijds ook al de producer, heeft de opnames gemixt, met als bron de oorspronkelijke multitrack-masters en we kunnen wel zeggen dat het resultaat fenomenaal klinkt. Je hebt bijna het gevoel dat je bij de band op het podium staat. Natuurlijk staat het destijds gloednieuwe “Moving Pictures” centraal, dat op “Witch Hunt” na integraal wordt gespeeld. Maar ook het zelden live gebrachte “Natural Science” van voorganger “Permanent Waves” (1980) stond op de setlist. Natuurlijk is het drumwerk van Neil Peart fenomenaal, maar luister vooral ook naar het basspel van Geddy Lee. Er is ook een nieuwe surround mix gemaakt in zowel in Dolby Atmos en HD-Master Audio op Blu-ray. Helaas is deze voor nu alleen nog te vinden in de zeer prijzige 'Super Deluxe Box', waarbij je dan wel ons inziens overbodige extra’s krijgt als een schaalmodel van een rode Ferrari 166MM 'Barchetta' uit 1948, de sportauto die voorkomt in de song “Red Barchetta”. Laten we hopen dat die Blu-ray ook los verkrijgbaar wordt. Er is overigens ook een heus Rush bier verkrijgbaar momenteel met de naam “Moving Pitchers”. We gaan luisteren naar ‘The Camera Eye”.
Websites:
https://www.rush.com/
https://www.facebook.com/rushtheband
Rush bier: https://shophendersonbrewing.com/collections/rush/products/copy-of-rush-moving-pictures-al e.

LIVE-TIP
Van Der Graaf Generator – Embarrassing Kid
Van “A Grounding By Numbers” (Esoteric Recordings, 2011)

Het lijkt er nu toch eindelijk van te komen na drie keer uitstel: de tournee van Van Der Graaf Generator die Nederland en Duitsland aandoet. De afgelopen maanden waren korte tournees door Scandinavië en Groot-Brittannië al doorgegaan. Komende week, op 28 april, is het trio in Die Kantine in Keulen te aanschouwen. Twee weken later, op zondag 15 mei, is Paradiso Amsterdam aan de beurt. De tournee staat niet in het teken van een nieuw album. De meest recente uitgave is de kloeke boxset met al het materiaal dat in de jaren zeventig werd opgenomen voor het label Charisma, met de nodige interessante extra's. De eerste oplage van die box was vorig jaar in no-time uitverkocht en het is goed om te weten dat op 29 april een tweede oplage verschijnt. Voor nieuw studiomateriaal moeten we terug naar 2016, toen “Do Not Disturb” verscheen: een gedragen werkstuk met nostalgisch stemmende teksten. Mede gezien de tekst van het slotnummer “Go” vermoeden vele fans dat er geen opvolger meer van zal verschijnen. Voorganger “A Grounding By Numbers” is juist veel energieker en klinkt door mede door de productie van sterproducer en verklaard VDGG-fan Hugh Padgham (o.a. bekend van Genesis, XTC en The Police) ook lekker fris. Opvallend is dat het album voor Van Der Graaf Generator-begrippen opmerkelijk korte songs bevat, die nochtans meteen herkenbaar klinken, mede door de onnavolgbare ritmische wisselingen.
Websites:
http://www.vandergraafgenerator.co.uk/
https://www.sofasound.com/
https://www.facebook.com/vandergraafgeneratorhammill.

NIEUW / LIVE-TIP
Colosseum – If Only Dreams Were Like This
Van “Restoration” (Repertoire, 2022)

Na het overlijden van drummer Jon Hiseman in 2018, verwachtte iedereen dat het wel gedaan zou zijn met Colosseum, de legendarische jazzprogband waarvan hij de oprichter en leider was. Niets is minder waar. De overgebleven leden besloten door te gaan met wat vers bloed en er is nu zelfs een nieuw studio-album! Hoewel er geen origineel lid meer over is, haakten zanger Chris Farlowe, gitarist Clem Clempson en bassist Mark Clarke al enkele jaren na de oprichting aan en waren zodoende onderdeel van de meest gelauwerde bezetting van Colosseum. Wijlen Hiseman is opgevold door niemand minder dan Malcolm Mortimore, 50 jaar geleden kortstondig Gentle Giant-drummer. Oorspronkelijk toetsenist Dave Greenslade is al enige tijd niet meer van de partij en blijkt nu opgevolgd door Nick Steed. De originele saxofinist Dick Heckstall-Smith overleed al in 2004 en werd destijds opgevolgd door Hisemans vrouw Barbara Thompson. Zij is nu vervangen door Kim Nishikawara. Natuurlijk zal er altijd een vergelijking worden gemaakt met het oude werk van Colosseum. Met “Restoration” zoekt deze band echter wel een nieuw pad. Zo opent het album met twee vrij stevige nummers die stilistisch meer op het werk van Colloseum II of Cream lijken. Vooral het tweede nummer bevat lekker orgel- en saxspel tegen het einde. Vanaf dit punt biedt “Restoration” een mooie mengeling van rustiger tracks, met de nodige blues- en jazzaspecten. Hoewel nauwelijks vergelijkbaar met klassiekers als “Valentyne Suite” of “Daughter Of Time”, is “Restoration” en zeer fijn album geworden. Colosseum is straks op 24 juli een van de bands op de laatste dag van het Night Of The Prog festival. Op 13 september is de groep iets dichterbij, in de Harmonie in Bonn, te aanschouwen. We gaan luisteren naar “If Only Dreams Were Like This”, een instrumentaal nummer dat is aangeleverd door Nick Steed.
Websites:
http://www.clemclempson.com/colosseum/
https://www.facebook.com/Colosseum.Band
Dit nummer op youtube: https://youtu.be/DoMnEd7Bprk .

LIVE-TIP
Rani, Hania - Come Back Home
Van "Home" (Gondwana Records, 2020)

Onlangs zond de Frans-Duitse kunstzender Arte de documentaire "The Sound Weavers" uit. In deze film werd het werk neoklassieke componisten als Ludovico Einaudi en Joep Beving belicht aan de hand van interviews en optredens. Ook de Poolse Hania Rani kwam aan bod. Net als haar genregenoten bevat haar muziek invloeden van Erik Satie en minimalisten als Philip Glass, maar door haar gebruik van synthesizers naast de piano en een licht groovende ritmesectie bespeuren we soms ook een gelijkenis met bijvoorbeeld het Esbjörn Svensson Trio. Daarnaast horen we door Rani's ingetogen zang ook verwantschap met de muziek van Agnes Obel. Genoeg reden om haar CD "Home" uit 2020 erbij te pakken en daarvan "Come Back Home" te draaien. Hania Rani zal op 25 mei in LantarenVenster te Rotterdam haar muziek live ten gehore brengen. Dit concert is overigens al uitverkocht.
Websites:
https://haniarani.com/
https://www.facebook.com/haniaranimusic
https://www.arte.tv/en/videos/107064-002-A/hania-rani/ (een recent soloconcert, ook uitgezonden door Arte)
https://www.lantarenvenster.nl/programma/hania-rani-2022/.

(OP)NIEUW / LIVE-TIP
Amos, Tori – Metal Water Wood
Van “Ocean To Ocean” (Decca / Universal, 2021)

Het vorig jaar oktober verschenen nieuwste album van Tori Amos klinkt meteen herkenbaar en vertrouwd. Toch heeft dit “Ocean To Ocean” absoluut bestaansrecht. Enerzijds omdat de songs vrijwel allemaal zeer aansprekend zijn, anderzijds omdat de arrangementen en de productie zo prachtig verzorgd zijn. Daarbij is het opvallend dat in veel nummers het instrument waarmee je de Amerikaanse meteen associeert, de Bösendorfer-vleugel, niet eens het meest in het oor springend instrument is. John Philip Shenale is verantwoordelijk voor het spel op Chamberlin, Optigan, Maxophone, alsmede 'Philly's Hyperion Orchestra', waarmee volgens ons door Shenale digitaal gegenereerde orkestpartijen worden aangeduid (zoals bijv. Roger King dat bij Steve Hackett doet). In “How Glass Is Made” is de fluit van de Chamberlin (de voorloper van de Mellotron) goed te horen, naast Tori's eigen Wurlitzer. Verder is dit een van de vele nummers waarin het basspel (in dit geval zoemende staande bas) van Jon Evans heerlijk prominent in de mix is gezet. Zelden in zijn toch al meer dan 2 decennia aan dienstjaren voor Amos viel diens rol in de arrangementen zo op als hier. En dat wérkt ontzettend goed! Tori Amos zou eerst afgelopen maart in Carré te aanschouwen zijn, maar die concerten zijn uitgesteld naar 6 en 7 april 2023.
Websites:
https://toriamos.com/
https://www.facebook.com/toriamos.

ALBUM VAN DE MAAND
Tangerine Dream - Raum
Van "Raum" (Kscope / Eastgate, 2022)

Tangerine Dream draait al sinds 1967 mee in de muziekwereld. De Duitse formatie begon als een avantgardistische variant op een psychedelische rockband, maar liet onder leiding van oerlid Edgar Froese al gauw de geijkte rockpaden achter zich. De muziekstukken lieten zich voortaan het beste omschrijven als klanklandschappen. De sound werd al snel elektronischer van aard en met het album “Phaedra” kwam in 1974 met name in het Verenigd Koninkrijk de grote doorbraak. Hiermee was Tangerine Dream een van de grondleggers van de jarenlang invloedrijk gebleken elektronische muziekstijl die Berliner Schule werd gedoopt. Maar Froese en consorten bleven zich alsmaar verder ontwikkelen, daarbij gebruik makend van de modernste instrumenten. Het leverde grote successen in de Verenigde Staten op, vooral ook op het gebied van filmmuziek. Muzikanten kwamen en gingen maar de constante factor was aldoor muzikaal visionair Edgar Froese. Met diens overlijden leek in 2015 het doek gevallen voor Tangerine Dream, maar het werd al snel duidelijk dat het zijn uitdrukkelijk wens was dat de band door zou blijven gaan met aan het roer Thorsten Quaeschning. Sinds Froeses verscheiden zijn al de nodige uitgaven verschenen, waaronder het studio-album “Quantum Gate” in 2017, dat eind februari werd opgevolgd door “Raum”. Opvallend is dat voor beide albums nog gebruik is gemaakt van materiaal waaraan Froese nog heeft meegewerkt. Voor de liefhebbers is fijn om te weten dat de muzikale koers niet drastisch is gewijzigd, met dien verstande dat er nu duidelijk weer meer inspiratie is gehaald uit het klassieke jarenzeventiggeluid van de band, maar dan wel met een modern tintje. Daar waar vanaf de jaren 90 op niet al te succesvolle wijze saxofoon opdook in de muziek, keert Quaeschning terug naar de klassieke TD-sound met prachtig gebruik van sequencers en moderne analoge synths. Die sequencers zijn ook opvallend aanwezig in het titelnummer, de op één na langste track van het album. Ook hier zijn diverse synths in repeterende patronen in allerlei vormen zijn te horen: al vanaf de jaren 70 het herkenbare geluid van Tangerine Dream. Op 2 juni treedt Tangerine Dream op in Q-Factory in Amsterdam.
Websites:
https://www.tangerinedreammusic.com/
https://www.facebook.com/TANGERINEDREAM.OFFICIAL .

HERUITGAVE MET EEN TWIST
Twelfth Night – East Of Eden
Van “Smiling At Grief... Revisited” (eigen beheer, 1981 / 2022)

Er is het laatste jaar veel bedrijvigheid in het Twelfth Night-kamp. Naast de vele archiefuitgaven van live-opnamen en de recente klassiek-getinte albums van Clive Mitten is er nu ook een nieuwe versie van “Smiling At Grief…”. In 1982 was dit een cassetteband-uitgave die diende als introductie van de nieuwe line-up met zanger Geoff Mann. Op het origineel was naast ‘oud’ werk ook al een aantal nieuwe nummers te horen, dat later op het eerste officiële studio-album van de band zou verschijnen. Het idee achter deze 2022-versie was om de originele nummers door verschillende collega-muzikanten te laten remixen, waarbij deze vrijgelaten werden er zelfs een eigen draai aan te geven, om deze vervolgens samen uit te brengen. Steven Wilson bijt de spits af met “East Of Eden”, dat goed het hybride geluid van New Wave en progressieve rock van Twelfth Night weergeeft. Dit maakte de band volgens hem ook zo uniek in die tijd. Andere bijdrages komen van o.a. Peter Jones, Rob Reed, alsmede Tim Bowness, die “Makes No Sense” opnieuw inzong. Voor het eerst is het album ook op vinyl verkrijgbaar. De nieuwe CD-versie heeft 7 extra nummers met nog weer alternatieve 'remixed'-versies en er is ook een digitale download die zelfs 22 nummers bevat. We gaan een van de Steven Wilson-remixes laten horen, het uptempo “East Of Eden”.
Websites:
https://twelfthnightuk.bandcamp.com/album/smiling-at-grief-revisited
https://twelfthnight.info/?news=smiling-at-grief-revisited
https://www.facebook.com/NightTwelfth.

HET DEBUUT / VAN EIGEN BODEM / LIVE-TIP
Agua de Annique – Sunken Soldiers Ball
Van “Air” (eigen beheer, 2007)

Op 5 juni 2007 maakten Anneke Van Giersbergen en The Gathering bekend dat ze na 13 jaar uit elkaar zullen gaan. Op 26 oktober 2007 bracht Van Giersbergen met Agua de Annique het album “Air” uit. De band bestond uit echtgenoot Rob Snijders (ex-Celestial Season, ex-Kong), Jacques de Haard (ex-Celestial Season) en Joris Dirks. Met Agua De Annique maakte Van Giersbergen moody, licht-progressieve alt-pop, die voortborduurt op de softere kant van laat Gathering-werk. Vanaf het tweede album werd de naam trouwens uitgebreid naar Agua de Annique & Anneke van Giersbergen. Na 2010 bracht ze haar albums gewoon onder eigen naam uit. Daarnaast heeft de zangeres aan een groot aantal projecten meegewerkt en bovendien albums uitgebracht met o.a. Danny Cavanagh van Anathema, de IJslandse band Árstíðir, het Residentie Orkest en Kamerata Zuid. In 2021 verscheen bij InsideOut haar meest recente studioalbum ''The Darkest Skies Are The Brightest'', waarmee in 2023 getoerd gaat worden. Voor het zover is begint in mei de enkele malen uitgestelde, intieme “Anneke Goes To Church”-tournee, die haar op 14 mei bijvoorbeeld naar het Academiehuis van De Grote Kerk in Zwolle brengt.
Websites:
https://www.annekevangiersbergen.com/
https://www.facebook.com/annekevangiersbergenofficial.

GEMIST
Crippled Black Phoenix feat. Vincent Cavanagh – House Of Fools
Van het album “Ellengæst” (Seasons Of Mist, 2020)

We kwamen erachter dat we nog geen aandacht hadden geschonken aan het meest recente album van Crippled Black Phoenix: het in 2020 uitgebrachte 10de studio-album “Ellengæst”. Het Britse collectief rond multi-instrumentalist Justin Greaves is moeilijk in een hokje te plaatsen. Waar op eerdere albums de labels 'stoner' en met name 'post-rock' werden geplakt, is de muziek op het in 2018 verschenen album “Great Escape” atmosferischer en warmer geworden. Deze lijn wordt voortgezet op “Ellengæst”. Helaas stapten toetsenist Mark Furnevall en zanger Daniel Änghede onverwacht uit de band. Justin Greaves moest dus binnen zijn netwerk op zoek naar gastmuzikanten en hiervoor regelde hij zeker niet de eersten de besten. Muziekvrienden van onder andere Anathema, Tribulation en Gaahl’s Wyrd wilden maar al te graag hun stem lenen aan het nieuwe werk. Het resultaat heeft opnieuw de kenmerkende kwaliteit van de band. Experimentele en progressieve uitspattingen zijn afgezwakt, maar zijn niet geheel afwezig. De grote afwisseling in gastvocalisten draagt eraan bij dat het album over de hele linie interessant blijft. Voor vanavond hebben we gekozen voor “House Of Fools”, met de zang van Anathema‘s Vincent Cavanagh.
Websites:
https://crippledblackphoenix.net/
https://www.facebook.com/CBP444.

NIEUW
Pattern-Seeking Animals – I Can't Stay Here Anymore
– Said The Stranger
Van “Only Passing Through” (InsideOut / Sony Music, 2022)

Bij het tweede album van Pattern-Seeking Animals, het twee jaar geleden verschenen “Prehensile Tales”, merkten we nog op dat deze Spock's Beard-spin-off het stilistisch wat breder trok – tot hints naar disco aan toe. Het nu verschenen “Only Passing Through” zouden we toch weer volmondig als een progalbum willen omschrijven. Daarnaast heeft componist en multi-instrumentalist John Boegehold een verzameling uitermate boeiende songs afgeleverd. Twee kortere door zanger/gitarist Ted Leonard aangeleverde stukken detoneren echter allerminst. Kroonwerk is het 13 minuten lange “Time Has A Way”, opgebouwd vanuit een motief van slechts vier noten, maar vol van wervelende afwisseling en met ook fraaie blazerspartijen. Het heeft daardoor wel ietwat de vibe van het album “V”, een van de sterkste albums van Spock's Beard. Hier, maar ook in ietwat kortere maar zeker niet minder enerverende songs als “I Can't Stay Here Anymore” en “Said The Stranger” laat Boegehold ook het nodige fraaie keyboardwerk horen met hier en daar verrassend originele sounds en op andere momenten juist de karakteristieke proggeluiden zoals Moog en Mellotron. Leonard levert scherpe gitaarpartijen tot, in zijn eigen “I'm Not Alright”, gevoelig bluesy aan toe. Omdat ze zo nauwelijks onderdoen voor de instrumentale bijdragen die bij Spock's Beard door respectievelijk Ryo Okumoto en Alan Morse worden aangeleverd, wordt gezien het feit dat de solide ritmesectie van P-SA bestaat uit Dave Meros en voormalig Beard-drummer Jimmy Keegan, het muzikale onderscheid met de moederband wel erg klein. Maar wie maalt daarom als de kwaliteit zo hoog is?!
Websites:
https://www.psanimals1.com/
https://www.facebook.com/psanimals1 .

VOORPROEFJE
Solstice - Siren Song (live)
Van "Solstice Live At MK11" (eigen beheer, 2022)

De 'nieuwe' line-up van Solstice, de Britse band die al sinds de jaren 80 actief is met aan het roer gitarist/songschrijver Andy Glass, heeft overduidelijk wat losgemaakt bij zowel Glass zelf als bij de vele fans. Het album "Sia" werd in 2020 opgenomen terwijl de bandleden in lockdown zaten in hun eigen huis, maar dat leidde ondanks dat tot een prachtig klinkend resultaat. Sindsdien is de line-up voor concerten uitgebreid met drie achtergrondzangeressen, die net zo jong zijn als leadzangeres Jess Holland. Die nieuwe energie zorgde voor dusdanige impulsen dat nu al begonnen kan worden met de opnamen van een nieuw album, dat nog dit jaar moet verschijnen. Daarvoor is een internetfondsenwervingscampagne gestart via de website ko-fi.com, waarbij het geld à la minute in de handen van de band zelf terechtkomt, zonder tussenpersonen die er nog even snel hun eigen dingetje mee kunnen doen. Je kunt intekenen voor een digitale versie van het album maar ook voor CD-uitgaven (al dan niet gesigneerd of met je naam in het boekje). Ongeacht waar je voor kiest, je krijgt na het inschrijven gelijk een volledig live-album toegestuurd, inclusief beeld, dat onlangs is opgenomen in de club MK11 in Milton Keynes, thuisbasis van Solstice. Het concert is simpel maar effectief gefilmd, waardoor je het gevoel krijgt op de eerste rij te staan; de geluidsmix van de hand van Andy Glass zelf is prima. Van dat live-album draaien we vanavond een geheel nieuw nummer dat op het aankomende album komt te staan, getiteld “Siren Song”.
Websites:
https://www.solsticeprog.uk/
https://www.facebook.com/solsticeprog
Artikel in The Guardian: https://www.theguardian.com/
Internetfondsenwervingscampagne: http://ko-fi.com/solsticeprog/commissions .

NIEUW
Bernard and Pörsti – The Island Of Despair
Van “Robinson Crusoe” (Seacrest Oy, 2021)

Drie weken geleden draaiden we muziek van het nieuwe album van The Rome Pro(G)ject, waarbij zoals altijd weer de nodige bekende en minder bekende progmusici gevraagd bleken hun steentje bij te dragen. Albums waarop dat ook het geval is, zijn de elkaar rap opvolgende werkstukken van The Samurai Of Prog-leden. De basisbezetting daarvan bestaat uit bassist Marco Bernard, drummer Kimmo Pörsti en violist Steve Unruh. Omdat de productie van Bernard en Pörsti nogal hoog is en Unruh veel minder tijd kan vrijmaken, brengt de ritmesectie ook albums uit onder de naam Bernard and Pörsti. Toen we onlangs “Past And Present”, een recent solo-album van Pörsti, bespraken, gaven we al aan dat we eigenlijk achter de feiten aanliepen, want ondertussen lag er alweer een conceptalbum van het duo. Dit vlak voor de jaarwisseling verschenen “Robinson Crusoe”, is dan vanavond aan de beurt. Mooi op tijd, want het volgende Samurai Of Prog-album, “The Anthem To The Phoenix Sun”, is alweer aangekondigd. Anders dan bij The Rome Pro(G)ject, waar stichter Vincenzo Ricca verantwoordelijk is voor de composities, laat het Italiaans-Finse duo het componeren voor dit conceptalbum totaal over aan de gasten. Niet alle medewerkenden zijn even bekend, opvallend is dat ook hier zowel fluitist John als gitarist Steve Hackett van de partij is. Daarnaast zullen ingewijde progliefhebbers de hedendaagse RPI-band Il Tempio Delle Clessidre kennen. De zanger ervan, Stefano Galifi, zingt een door Luca Scherani van Hostsonaten en La Coscienza Di Zeno geschreven compositie, waarin laatstgenoemde ook de toetsen bespeelt. Ons vaderlandse hart gaat sneller kloppen bij het ontwaren van opnieuw twee Kayak-namen bij een Samurai Of Prog-gerelateerd project. Marcel Singor levert weer enige gitaarpartijen en zanger Bart Schwertmann is brengt met veel overtuiging het centrale hoogtepunt van de plaat tot leven: “Island Of Despair”, met toetsenwerk van en geschreven door de van Mad Crayon en diverse eerdere Samurai-projecten gekende Alessandro Di Benedetti. Steve Hackett levert een heerlijk herkenbare solo en bij afwezigheid van Unruh speelt de van o.a. No-Man bekende Steve Bingham warme vioolpartijen. Niet alleen in dit nummer maar in nog twee songs. Al met al valt er weer veel te genieten voor liefhebbers van pure progrock, zonder dat er schokkende nieuwe wegen bewandeld worden, maar dat wordt ook niet beoogd. Met opnieuw een kleurrijke hoes van Ed Unitsky is dit opnieuw gewoon een zeer verzorgd werkstuk. Wij gaan luisteren naar het genoemde “The Island Of Despair” met glansrollen voor Schwertmann en Hackett.
Websites:
https://www.seacrestoy.com/bernard-and-porsti
https://www.facebook.com/thesamuraiofprog .

(OP)NIEUW
Abraham, Lee – Counting Down (part 1)
Van “Only Human” (F2 Music, 2021)

Van de brit Lee Abraham verscheen september vorig jaar zijn 6de album “Only Human”. Ook dit album laat weer een middenweg tussen melodieuze neoprog en krachtige AOR horen. Opnieuw bespeelt de van o.a. Galahad bekende Abraham niet alleen basgitaar, maar ook gitaar en keyboards, waarbij hij tevens verantwoordelijk is voor de opnametechniek en productie. Wederom verzorgt Gerald Mulilgan (Credo) het misschien wat al te recht-door-zee-drumwerk; pianist Rob Arnold heeft daarnaast een kleine rol. De vocalen worden om en om vertolkt door twee bekenden van eerder Abraham-werk, die bovendien veelvuldig geroemd worden als bezitters van enkele van de fraaiste stemmen binnen de hedendaagse prog: Marc Atkinson (Nine Stones Close, Riversea) en Peter Jones (Tiger Moth Tales, Red Bazar en Camel), geholpen door een beetje achtergrondzang van Mark Spencer (o.a. Galahad, Twelfth Night). De opener “Counting Down” is een 30 minuten durende vierdelige 'epic', die de toon zet voor een terugkerend thema op dit album: het voortschrijden van de tijd en het effect daarvan op ons. Peter Jones zingt het gehele stuk, waarbij opvallend is dat zijn stem in deze context nét een beetje anders klinkt dan bij andere genoemde acts waar hij als leadvocalist optreedt. Prettig, gezien diens alomtegenwoordigheid in de hedendaagse progscene. U hoort nu het eerste, tien minuten durende deel van “Counting Down”.
Websites:
http://2020.leeabraham.co.uk/
https://www.facebook.com/leeabrahammusic .

IN HET NIEUWS / LIVE-TIP
Dream Theater - The Alien
Van het album “A View From The Top Of The World” (InsideOut / Sony Music, 2021)

Dream Theater heeft op 4 april een Grammy in de wacht gesleept in de categorie 'best metal performance'. De jaarlijks uitgereikte Grammy Awards worden algemeen beschouwd als behorende tot de belangrijkste muziekprijzen ter wereld, vergelijkbaar met de Oscars voor de filmwereld. Dream Theater kreeg de Grammy voor het nummer “The Alien” van het vorig jaar verschenen album “A View From The Top Of The World”. De andere genomineerden in die categorie waren Deftones, Gojira, Mastodon en Rob Zombie. Het was in een carrière van meer dan drie decennia de eerste Grammy die Dream Theater won, na al wel twee keer eerder genomineerd te zijn geweest. De prijs werd opgehaald door gitarist John Petrucci. In zijn toespraak benadrukte hij dat de bandleden altijd verteld werd dat hun songs veel te lang waren, met teveel gitaarsolo's. Om nog maar te zwijgen over de rare maatsoorten. “Deze song (“The Alien” dus) is in 17/8ste! Probeer dat maar eens mee te tikken met je voet!”, vervolgde hij. Hij bedankte vervolgens o.a. ook de prog- en progmetalliefhebbers van over de hele wereld voor hun jarenlange steun en gaf aan dat deze muzieksoorten nog steeds leven. Op 13 mei kunnen we Dream Theater aanschouwen in AFAS Live in Amsterdam en een dag later in de Turbinenhalle in Oberhausen.
Websites:
https://dreamtheater.net/
https://www.facebook.com/dreamtheater .

50 JAAR / HET DEBUUT
Captain Beyond – Armworth / Myopic Void
Van “Captain Beyond” (Capricorn Records, 1972)

Captain Beyond zouden we kunnen kenschetsen als één van de meer over het hoofd geziene supergroepen in de rockgeschiedenis. De band werd in 1971 gevormd in Los Angeles door ex-Deep Purple-zanger Rod Evans, ex-Iron Butterfly-gitaristen Larry Reinhart en Lee Dorman en ex-Johnny Winter-drummer Bobby Caldwell. De band bracht slechts drie albums uit (“Captain Beyond” in 1972, “Sufficiently Breathless” in 1973 en “Dawn Explosion” in 1977) en bereikte nooit meer dan een cult-aanhang, maar het zijn wel degelijk drie sterke albums, waarop we een vorm van psychedelische gitaarrock horen die soms te omschrijven is als een zwaardere variant op de muziek van Pink Floyd uit die tijd. Tussen het tweede en derde album was de groep trouwens al enige tijd ontbonden. Na “Dawn Explosion” volgde er opnieuw een split, waarna er een kortstondige reünie volgde in 1998. Dat bleek toch niet het defnitieve einde, want in 2013 volgde een heroprichting en die samenstelling van Captain Beyond, met Boby Caldwell als enig origineel lid, bestaat vandaag de dag nog steeds. Het debuutalbum werd opgedragen aan de destijds recent verongelukte Duane Allman, met wie Captain Beyond-drummer Bobby Caldwell had gespeeld. Het album bevat een breed scala aan invloeden, waaronder latin en jazz, vaak met verschillende maatsoorten en een grote dynamiek binnen hetzelfde nummer. Het grootste deel van het album bestaat uit drie medleys van strak gearrangeerde onderling verbonden nummers. Van dit debuutalbum achtereenvolgens “Armworth” en “Myopic Void”.
Websites:
https://officialcaptainbeyond.com/
https://www.facebook.com/OfficialCaptainBeyond
https://captainbeyond.bandcamp.com/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Tangerine Dream - Along The Canal
Van "Raum" (Kscope / Eastgate, 2022)

Tangerine Dream draait al sinds 1967 mee in de muziekwereld. De Duitse formatie begon als een avantgardistische variant op een psychedelische rockband, maar liet onder leiding van oerlid Edgar Froese al gauw de geijkte rockpaden achter zich. De muziekstukken lieten zich voortaan het beste omschrijven als klanklandschappen. De sound werd al snel elektronischer van aard en met het album “Phaedra” kwam in 1974 met name in het Verenigd Koninkrijk de grote doorbraak. Hiermee was Tangerine Dream een van de grondleggers van de jarenlang invloedrijk gebleken elektronische muziekstijl die Berliner Schule werd gedoopt. Maar Froese en consorten bleven zich alsmaar verder ontwikkelen, daarbij gebruik makend van de modernste instrumenten. Het leverde grote successen in de Verenigde Staten op, vooral ook op het gebied van filmmuziek. Muzikanten kwamen en gingen maar de constante factor was aldoor muzikaal visionair Edgar Froese. Met diens overlijden leek in 2015 het doek gevallen voor Tangerine Dream, maar het werd al snel duidelijk dat het zijn uitdrukkelijk wens was dat de band door zou blijven gaan met aan het roer Thorsten Quaeschning. Sinds Froeses verscheiden zijn al de nodige uitgaven verschenen, waaronder het studio-album “Quantum Gate” in 2017, dat eind februari werd opgevolgd door “Raum”. Opvallend is dat voor beide albums nog gebruik is gemaakt van materiaal waaraan Froese nog heeft meegewerkt. Voor de liefhebbers is fijn om te weten dat de muzikale koers niet drastisch is gewijzigd, met dien verstande dat er nu duidelijk weer meer inspiratie is gehaald uit het klassieke jarenzeventiggeluid van de band, maar dan wel met een modern tintje. Daar waar vanaf de jaren 90 op niet al te succesvolle wijze saxofoon opdook in de muziek, keert Quaeschning terug naar de klassieke TD-sound met prachtig gebruik van sequencers en moderne analoge synths. Die sequencers zijn opvallend aanwezig in het korte "Along The Canal", waarbij diverse synths in repeterende patronen in allerlei vormen zijn te horen: al vanaf de jaren 70 het herkenbare geluid van Tangerine Dream. Op 2 juni treedt Tangerine Dream op in Q-Factory in Amsterdam.
Websites:
https://www.tangerinedreammusic.com/
https://www.facebook.com/TANGERINEDREAM.OFFICIAL .

OVER HET HOOFD GEZIEN
Warmrain – Fading Star
- Alone In Silent Harmony
Van ''Back Above The Clouds'' (Rain Recordings, 2019)

Warmrain bestaat naast twee gitaristen, Leon Russell en Matthew Lerwill, verder uit bassist Simon Bradshaw en drummer Craig Blundell. Laatstgenoemde is vooral bekend door zijn werk voor onder meer Steven Wilson, Steve Hackett en Frost*. De Britse band debuteerde al in 2011 met een EP, “Absent Friends”, waarna het tot 2019 duurde eer er een tweede EP verscheen: “Here Comes The Rain Again”. Dat bleek de voorbode van het in datzelfde jaar verschenen dubbel-album, getiteld “Back Above The Clouds”. Het telt maar liefst 15 nummers, met een totale speelduur van ruim anderhalf uur. Van beide EP's keert ook een deel in aangepaste vorm terug. De muziek van Warmrain doet sterk denken aan die van Pink Floyd, Blackfield, Airbag en Steven Wilson. De stem van Leon Russell lijkt daarbij ook nog eens op die van laatstgenoemde. Zeker voor liefhebbers van het meer rustige werk van Blackfield zullen veel van hun gading vinden. Sommigen zullen wellicht wat spanning of een muzikale uitbarstingen missen, maar de relaxedheid maakt dan wel weer dat je heerlijk bij deze muziek kunt wegdromen.De meeste nummers zijn flink uitgesponnen, met breed uitgemeten gitaarpartijen, die refereren aan de stijl van Pink Floyds David Gilmour. Er zit een heel verhaal achter de totstandkoming. Zo maakte de groep een pelgrimstocht naar de zee bij Cornwall, waar ook opnamen van zijn gemaakt die gebruikt zijn voor het album. Op Warmrains website kun je vanuit verschillende invalshoeken meer lezen over de beginselen van het het albumconcept. Albumopener ''Fading Star'' is meteen het stevigste nummer van het album, met een knipoog naar Led Zeppelins “Kashmir”. We vervolgen met ''Alone In Silent Harmony'', een instrumental met een Floydiaans karakter.
Websites:
https://warmrain.band/
https://www.facebook.com/warmrainofficial/ .

SFEERVOLLE EIGHTIESPOP
Icehouse - Man Of Colours
Van "Man Of Colours" (Chrysalis, 1987)

Icehouse was in de jaren 80 in thuisland Australië één van de populairste bands. Hier in Nederland kennen we de groep rond zanger/songschrijver/multi-instrumentalist Iva Davies met name van de twee hits “Hey Little Girl” (1982) en “Crazy” (1987). Icehouse was van oorsprong meer gericht op pubrock, maar ontwikkelde later een broeierig mengsel van New Wave en synthpop. In 1987 verscheen het succesvolste album "Man Of Colours", waarvan 5 singles het in Australië tot hit schopten, waaronder het eerdergenoemde “Crazy” dat het daarnaast niet alleen in Europa, maar ook in de VS erg goed deed. "Man Of Colours" werd in Australië en Groot Brittannië opgenomen onder leiding van producer David Lord, die wij met name kennen van zijn werk met The Korgis, Peter Gabriel en Peter Hammill. Het titelstuk is met zijn atmosferische toetsenklanken en gebruik van een althobo een van de opvallendste nummers van dit verder ook sterke album voor wie van sfeervolle eightiespop houdt.
Websites:
https://icehouse-ivadavies.com/
https://www.facebook.com/ICEHOUSE .

MARILLION WEEKEND-SPECIAL

Afgelopen week heeft Marillion in Polen het eerste Marillion Weekend van dit jaar gegeven. De komende maanden zal de band in verschillende landen dit event neer zetten. Echter, het Nederlandse Weekend in Port Zélande zal pas in 2023 plaatsvinden. Dit is dan ook volgens de band HET weekend, met allerlei door de band geregelde nevenfestiviteiten. Komende maand is Zweden aan de beurt waar het van 20 t/m 22 mei zal plaatsvinden. Op twee dagen zijn er voorprogramma’s door twee Noorse bands waar we bij Xymphonia ook zeker warm voor lopen: Oak, dat rond die tijd een nieuw album af hoopt te hebben en Dim Gray, waarvan het debuutalbum bij ons zelfs Album van de Maand was. Ook Dim Gray werkt momenteel aan een opvolger. Mooie reden om van deze bands weer onder de aandacht te brengen en om ook van het onlangs verschenen nieuwe Marillion-album nog twee nummers te laten horen.

Marillion – The Crow And The Nightingale
Van “An Hour Before It’s Dark” (Ear Music, 2022)

Bijna 5 jaar na het succesvolle “FEAR” is afgelopen week studioalbum nummer 20 verschenen van Marillion. Net als de voorganger is “An Hour Before It’s Dark” geen makkelijk album geworden. Muzikaal ligt het album zeker in het verlengde van “FEAR”, maar grijpt ook terug naar albums als “Marbles”, “Marillion.com” en “Anoraknophobia”. Verschil is er ook, want daar waar het eerstgenoemde album je langzaam binnenhaalt, gaat de band nu iets voortvarender van start met wat meer 'drive'. Dit wordt op vooral het eerste deel van het album volgehouden. Na de single “Murder Machines” is er een omslag die wordt ingeluid door een heus koor en mooi pianospel op “The Crow And The Nightingale”, een ode aan Leonard Cohen. Op meerdere nummers keert het koor terug, met partijen die een mooie aanvulling blijken op de toetsentapijten van Mark Kelly. Zanger Steve Hogarth zingt tegenwoordig iets lager, maar zijn stem heeft nog steeds niets aan kracht ingeboet. Tekstueel heeft hij zich duidelijk laten inspireren door de gebeurtenissen die de afgelopen jaren markeren, getuige “Murder Machines” en “Care”. Maar gelukkig blijft het daar niet bij en worden ook onderwerpen als diamanthandel en het klimaat niet geschuwd. Wie ook zeker bepalend is voor het albumgeluid is drummer Ian Mosley. Zijn spel klinkt op het eerste gehoor zeer herkenbaar, maar dan zijn er toch weer van die onverwacht briljante momenten. Er is ook weer genoeg ruimte voor Steve Rothery die gelukkig de nodige solo’s ten gehore brengt: zijn gitaarspel knalt soms echt uit de speakers. Vandaag gaan we luisteren naar het eerdergenoemde “The Crow And The Nightingale”.
Websites:
https://www.facebook.com/MarillionOfficial
https://www.marillion.com .

Oak – Psalm 51
Van “False Memory Achive” (Karisma records, 2018)

In 2013 verscheen het debuutalbum “Lighthouse” van Oak. Maar het duurde uiteindelijk bijna 3 jaar voor dat het album echt werd opgemerkt en dat was pas na de heruitgave via het label Apollon Records:PROG. Toen kwam het album ook pas op onze radar en we waren gelijk verkocht. Schitterende moderne progressieve rock waarin op een ingenieuze wijze elektronische elementen verwerkt zijn. In 2018 verhuisd de band naar dat andere Noorse proglabel, Karisma Records, waar album nummer twee, “False Memory Archive” is verschenen. De Noren hebben afscheid genomen van gitarist Ole Michael Bjørndal, maar dat biedt ruimte voor gastbijdragen van gitaristen Stephan Hvinden (Pymlico) en, net als op het debuut, Bjørn Riis (Airbag). Op dit album vaart Oak een wat donkerder koers, maar is het groepsgeluid nog steeds zeer herkenbaar. We horen nu ook wel iets terug van het solowerk van Steven Wilson. Die associatie doemt met name op in “Lost Causes”, met gitaarwerk van Riis en een grote rol voor saxofonist Steinar Refsdal. De titeltrack laat Oak op zijn toegankelijkst horen, waarmee we de muzikale bandbreedte van deze fascinerende band over het voetlicht brengen. We gaan echter luisteren naar het stemmige slot nummer van de plaat: “Psalm 51”.
Websites:
https://www.oakinoslo.com/
https://www.facebook.com/oakinoslo
https://oakinoslo.bandcamp.com/album/false-memory-archive .

Dim Gray – Light Anew
Van “Flown” (eigen beheer, 2020)

Het pad dat deze landgenoten van OAK bewandelen is duidelijk beïnvloed door bands als Sigur Rós en Radiohead. Daarnaast zijn er indie-folk- (à la Fleet Foxes), kamerpop- en ook zeker een flinke dosis Steven Wilson-invloeden door de muziek verweven. Juist deze combinatie zorgt voor een uniek geluid. “Flown” is een conceptplaat, met als hoofdthema's verlies en eenzaamheid. In 12 liedjes creëert de band een doorlopend verhaal dat van heel klein (“Wandering”; alleen piano en zang) tot groots en episch klinkt, zoals bijvoorbeeld het einde van “Light Anew”. Wat gelijk opvalt is de sterke zang, die zo nu en dan wat weg heeft van die van Keane's Tom Chaplin. In “Light Anew” vormen die vocalen een perfecte combinatie met het cleane gitaarspel. Dim Gray beschikt overigens niet over één maar twee begenadigde zangers – iets wat vol wordt uitgebuit in het melancholische en o zo mooie “Ouroborus”, met verder vrijwel uitsluitend strijkinstrumenten en percussie. Zoals de band zelfs ook al pretendeert, is “Flown” meer dan de som der delen en moet ook zeker als een geheel worden geluisterd en dan kom je uiteindelijk uit bij album afsluiter “Black Sun”.
Websites:
https://dimgray.no/
https://www.facebook.com/DimGrayMusic
https://dimgraymusic.bandcamp.com/releases .