-
Complete Archive
On this page you will find our archive of playlists. You can either browse by month or have a look at the complete alphabetical overview in the left column.
THIS MONTHS SHOWS:
-
Sunday 11 May 2025 Show No. 1659
NIEUW / LIVE-TIP
Nu Transatlantic waarschijnlijk voltooid verleden tijd is (al weet je maar nooit), werd het voor Neal Morse tijd om een nieuwe zogenaamde 'supergroep' op te tuigen. Dat is Cosmic Cathedral geworden, dat naast Morse bestaat uit drummer Chester Thompson (Frank Zappa, Genesis), gitarist Phil Keaggy (evenals Morse ook veel actief binnen de christelijke muziekscene) en bassist Byron House (o.a. bekend als begeleider van Robert Plant). Op 25 april verscheen het album “Deep Water” dat zijn oorsprong vindt in vele jamsessies. Het resultaat wordt door Morse zelf omschreven als ‘prog meets yachtrock meets The Beatles met fusion-invloeden. Thompson, Keaggy en House zijn echte groovers, zelfs als ze prog spelen krijgt het een Steely Dan-vibe.', legt hij uit. Dik twee maanden geleden lieten we al een 'teaser' horen middels een stukje uit de bijna 40 minuten lange titelsuite die het grootste deel van het album beslaat: de “Deep Water Suite”. Nu het album verschenen is, pakken we een ander stuk uit diezelfde 'epic'. Zoals we destijds al meldden, horen we ondanks de omschrijvingen van Morse toch vooral ook veel typische Morse-compositietrekjes, die teruggaan tot het vroegste Spock's Beard-werk, al gaat “Time To Fly” stilistisch wel wat meer richting yachtrock. Voor niet-christenen is het wel doorbijten want de teksten zijn vaak expliciet gewijd aan de liefde voor De Here. Uiteraard valt er met zo'n band om zich heen genoeg te genieten op muzikaal gebied, zoals in het nu uitgekozen “Nightmare In Paradise” bijvoorbeeld een fraaie bassolo van Byron House. De vraag is nu natuurlijk of er ook materiaal van dit album gespeeld gaat worden op het Midsummer Prog Festival op 23 mei. Daar zal weliswaar niet Cosmic Cathedral optreden, maar wel Morse, omringd door zijn vrienden Roine Stolt, Jonas Reingold, Eric Gilette, Ross Jennings en Collin Leijenaar. We merken het vanzelf... Overigens volgt meteen daarop een combi-tour van Neal Morse en zijn ándere nieuwe band The Resonance met Roine Stolts The Flower Kings. Er zijn twee optredens in Nederland: 6 juni in 013, Tilburg en 8 juni in de Oosterpoort in Groningen. Morse liet al weten dat de optredens vast en zeker zullen besluiten met een gezamenlijke slot-jam waarin ook Transatlantic-materiaal aan de orde komt. Of er ooit ook een tournee met Cosmic Cathedral komt, is nog afwachten.
Cosmic Cathedral – Deep Water Suite IV: Storm Surface
– Deep Water Suite IV: Nightmare In Paradise
– Deep Water Suite IV : Launch Out, Pt. Two
Van “Deep Water” (Inside Out / Sony Music, 2025)
Websites:
https://nealmorse.com/
https://www.facebook.com/nealmorse
https://www.insideoutshop.de/products/cosmic-cathedral-deep-water-ltd-cd-digipak.NIEUW
Het eind vorige maand verschenen "Dawning Eyes" is de vierde plaat van Death Machine, maar pas de eerste die in Xymphonia aandacht krijgt. Wellicht hebben we deze Deense band rondom zanger/gitarist Jesper Mogensen altijd links laten liggen vanwege de heavy metal suggererende groepsnaam. Die is echter gekozen om de contrasten in de muziek van Death Machine, waarin folk, noise rock, pop en indie opduiken, te accentueren. Op de 71 minuten durende ook op dubbel-LP uitgebrachte CD "Dawning Machine" zijn die contrasten door een andere aanpak dan op de voorgangers minder aanwezig. De 19 songs zijn trager, melancholischer en meer filmisch dan voorheen, waardoor zekere vergelijkingen met Patrick Watson, Villagers, een introverte Elbow en een soberder gearrangeerde versie van landgenoten Choir Of Young Believers te maken zijn. Het label omschrijft de muziek dan ook treffend als 'sci-fi indie folk'. Subtiele keyboardssounds, akoestische instrumenten en lekker lome zang zorgen voor een relaxte luistertrip. We hebben met "Black Holes" en "Morning Light" de twee langste stukken voor vanavond geselecteerd, zodat u een goed beeld van dit album krijgt.
Death Machine - Black Holes
- Morning Light
Van "Dawning Eyes" (Celebration Records, 2025)
Websites:
https://deathmachine.bandcamp.com/album/dawning-eyes
https://celebrationrecords.dk/artist/death-machine
https://www.facebook.com/Deathmachinecph/.NIEUW
Op het tweede soloalbum van Lars Fredrik Frøislie zet de toetsenist de lijn door die hij inzette met zijn solodebuut “Fire Fortelling”. We kennen Frøislie natuurlijk als toetsenist van Wobbler, White Willow en Tusmørke. Net als de voorganger is “Gamle Mester” (“Oude Meester”) een hommage aan de Britse progressieve grootheden van het verleden zoals Emerson, Lake & Palmer en Yes, maar ook aan de Nederlandse groepen Earth & Fire en Ekseption en het Italiaanse PFM. Gewapend met een arsenaal aan vintage toetseninstrumenten zoals uiteraard de Mellotron, ARP, Solina Stringensemble en Fender Rhodes wordt in een zestal nummers een muzikaal beeld geschetst dat is geïnspireerd op een gedicht van Jørgen Moe. Dit “Den Gamle Mester” is vernoemd naar een oude eikenboom die in Krødsherad te vinden is. Frøislie wordt bijgestaan door Nikolai Hængsle op verschillende klassieke basgitaren waaronder de onvermijdelijke Rickenbacker en Fender Jazz Bass. De drumpartijen neemt Frøislie zelf voor zijn rekening. De muziek is o zo herkenbaar maar luistert daarom ook heerlijk weg op dit overwegend instrumentale album. In “Medusas Flåte” (“Medusa's vlot”) hoor je trekjes terug van White Willow ten tijde van “Storm Season” en op het langste nummer “De Tre Gratier” (“De Drie Gratiën”) bereikt “Gamle Mester” een climax, waarna stemmig wordt afgesloten met het korte “Skumring” (“Schemering”), waarin alleen piano, Mellotron en wat percussie is te horen. Het album is afgelopen vrijdag verschenen en verkrijgbaar via zowel Bandcamp als verschillende online progwebshops en te bestellen via reguliere platenzaken. We hebben gekozen voor het genoemde “Medusas Flåte” en albumafsluiter “Skumring”.
Frøislie, Lars Fredrik – Medusas Flåte
– Skumring
Van “Gamle Mester” (Karisma Records, 2025)
Websites:
https://larsfredrikfroislie.bandcamp.com/album/gamle-mester
https://www.facebook.com/larsfredrikfroislie.(OP)NIEUW / LIVE-TIP
Een maand geleden was de premiere van “Dominion”, het nieuwe album van IQ en we lieten u toen “Far From Here” horen. We kwamen tot de conclusie dat IQ met “Dominion” een gedegen album had afgeleverd en dat de nadruk toch meer op ingetogenheid ligt - en ja, het klinkt allemaal o zo lekker herkenbaar. Peter Nicholls' zang zweeft op dit album mooi boven de instrumentenmix en komt zodoende goed tot recht. Daarnaast is gitarist/componist Michael Holmes natuurlijk een ‘master’ in het schrijven van goede melodieën. Het heerlijke orgel- en Mellotronspel van toetsenist Neil Durant en de ronkende bas van Tim Esau maken het geheel compleet. De hoogste tijd voor meer aandacht en vanavond hebben we gekozen voor het slotnummer “Never Land”. IQ komt op zaterdag 23 augustus naar het Progdreams-festival in Poppodium Boerderij in Zoetermeer en zal daar een speciale set rond het album “Frequency” spelen. En op 13 december zal de traditionele Xmas Bash in diezelfde zaal plaatsvinden.
IQ – Never Land
Van “Dominion” (GEP (Giant Electric Pea), 2025)
Websites:
https://www.iq-hq.co.uk/
https://www.facebook.com/IQHQLive/.(OP)NIEUW / LIVE-TIP
De muzikale interesse bij Bjørn Riis werd begin jaren 80 aangewakkerd toen hij Kiss, Black Sabbath en Whitesnake ontdekte. De Noor nam al snel de gitaar ter hand en studeerde urenlang op de klassieke riffs van die groepen. Later speelden Pink Floyd en Porcupine Tree een cruciale rol in zijn vormende jaren als songwriter. Na de doorbraak van zijn band Airbag, verdiepte Riis zich in zijn eigen muzikale roots en nam in 2014 zijn eerste soloalbum op, “Lullabies In A Car Crash”. Het succes gaf hem het vertrouwen en de inspiratie om meer buiten Airbag te gaan doen. Voor zijn solowerk haalt Riis zijn inspiratie uit verschillende genres en stijlen. De bands waarmee hij opgroeide zijn alomtegenwoordig, maar zijn unieke sound verwijst ook naar singer-songwriters uit de late jaren 60, americana, elektronica en filmmuziek. Inmiddels is Riis toe aan zijn vijfde solo-album, dat vorige maand verscheen. De titel “Fimbulvinter” verwijst naar de Noorse mythologie, het verhaal van de lange winter die leidt naar Ragnarok – het einde van de wereld en een nieuw begin. Riis speelt alle instrumenten zelf en zingt, maar er zijn ook bijdragen van toetsenist Vegard Sleipnes en maar liefst drie drummers: Henrik Bergan Fossum van Airbag, Arild Brøter van Pymlico en Kai Christoffersen, die speelde bij o.a. Orango. Riis is, met Oak als special guest, in oktober twee keer in ons land te aanschouwen: 17 oktober in de Cacaofabriek, Helmond en 18 oktober in Poppodium Boerderij, Zoetermeer. Enkele weken geleden introduceerden we het album bij u middels het titelnummer, nu draaien we "She".
Riis, Bjørn - She
Van het album “Fimbulvinter” (Karisma Records, 2025)
Websites:
https://www.bjornriis.com/
https://bjornriis.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/BjornRiisArtistPage.(OP)NIEUW
In maart draaiden we al eens muziek van het Poolse Let See Thin. Deze in 2018 opgerichte vijfmansformatie debuteerde in 2020 met "2 Years 2 Late". Begin dit jaar verscheen opvolger "Machine Called Life" met acht songs over het leven, vergankelijkheid en hoe de musici tegen de veranderingen in de maatschappij aankijken. De teksten worden vertolkt in melodieuze, moderne progressieve rockcomposities die raakvlakken kennen met het vroege werk van het Twentse Marathon en Duitse bands als RPWL, maar dan zonder nadrukkelijke Pink Floyd-associaties. De rond de vijf minuten klokkende tracks hebben behoorlijk constante, midtempo-ritmes. Verder beschikt de zich in behoorlijk Engels uitende Łukasz Woszczyński over een prettige, sensibele stem, die vaak fluisterend gedubbeld wordt. In die zin zijn tevens overeenkomsten bespeurbaar met Simple Minds' "Sparkle In The Rain" of "Shades Of Liberty", het intense debuut van de cultband Silent Running. Net als bij die groepen is de volle keyboardsound voornamelijk ondersteunend en valt er op gitaargebied vooral te genieten van een veelzijdigheid aan effecten, licks en riffs. Er duiken helaas slechts drie langere gitaarsolo’s op, waarbij die in "Sailors" zowaar de nodige "Comfortably Numb"-allure heeft. Dat was een van de nummers die we in maart draaiden, vanavond aandacht voor het krachtige "How".
Let See Thin - How
Van "Machine Called Life" (Lynx Music, 2025)
Websites:
https://letseethin.com/
https://letseethin.bandcamp.com/album/machine-called-life
https://www.facebook.com/letseethin.ALBUM VAN DE MAAND
Orkestr uit Horst aan de Maas noemt zichzelf een spacerockband. Maar na beluistering van het debuut “I” vinden we dat die omschrijving wel erg beperkt. Het jonge kwartet heeft namelijk een vrij uniek geluid. We zouden het gebodene ook kunnen bestempelen als elektronische popmuziek. Zeker, er zijn invloeden van Pink Floyd te ontwaren, maar Orkestr is wel degelijk eigentijds door bijvoorbeeld de nodige knipogen naar het Franse Air en Britse shoegaze en New Wave. Oh en ja, “I” is een conceptalbum of beter gezegd een sciencefictionverhaal over een mijnwerker die door het winnen van een loterij een reis per ruimteschip naar een nieuwe planeet kan kopen, om zich daar te gaan settelen. Met dit gegeven snap je ook beter de lijn van het album dat zich als een soundtrack ontvouwt. En jawel, er zitten ook muzikale referenties naar de spacy synthmuziek van bijvoorbeeld Vangelis in, maar het is vooral de soms opvallend vette keyboardsound die dan weer aan een band als Archive doet denken. In “Touching From A Distance”, inclusief bassolo, horen we ook trekjes van het oude werk van The Cure. De Limburgers hebben een kleine vier jaar gewerkt aan dit werkstuk en vroegen kunstenaar Jan Janssen-Jenze om de muziek te voorzien van een animatiefilm. Daarnaast is er ook een mooi stripboek dat je bij de vinylversie krijgt, maar ook los is aan te schaffen. Zeker een mooie ontdekking deze band. Helaas hebben we dit vorig jaar verschenen album te laat ontdekt voor de jaarlijstjes. Het is lastig een nummer uit te kiezen omdat er zoveel moois op staat dat we willen laten horen en dat gaan we deze maand ook zeker doen. We hebben deze week gekozen voor “Time At The Speed Of Light”.
Orkestr – Time At The Speed Of Light
Van “I” (Sound Effect Records, 2024)
Websites:
https://www.orkestr.nl/
Bandcamp
Facebook.NIEUW / LIVE-TIP
Anderhalf jaar na voorganger “Look At You Now” is het alweer tijd voor een nieuw album van The Flower Kings – het zóveelste nadat Roine Stolt deze band oprichtte met muzikanten die hadden meegewerkt aan zijn onder eigen naam verschenen album “The Flower King” uit 1994. Hoeveel het er precies zijn, hang af van of je genoemd album en “Manifest Of An Alchemist” uit 2018, waarmee de doorstart van The Flower Kings werd ingeluid, wel of niet meetelt. Doe je dat wél, dan is “Love” het 19de TFK-album. De Zweedse band treedt aan in dezelfde bezetting als op de voorganger, dus opnieuw met toetsenvirtuoos Lalle Larsson en de teruggekeerde bassende broer Michael. Enige niet-Zweed in de line-up is de Italiaanse drummer Mirko De Maio, present sinds “Waiting For Miracles” (2019) en natuurlijk ontbreekt zanger/gitarist Hasse Fröberg niet, die al te horen was op het genoemde oer-album “The Flower King”. Diens voornaamgenoot en oud-bandlid Hasse Bruniusson is opnieuw van de partij als gastpercussionist. Wat opvalt is dat voor The Flower Kings-begrippen de composities vrij compact zijn, met 'slechts' 2 nummers van boven de 10 minuten, waaronder het glorieuze “Considerations” dat opvallend genoeg van de hand van Michael Stolt is, die in dat slotnummer ook een deel van de leadzang voor zijn rekening neemt. Enige andere compositie die niet van de bandleider/gitarist/zanger is, is de korte toetseninstrumental “World Spinning” van Larsson. Die krijgt overigens ook zo zijn solo-ruimte in andere songs, met name in – wat ons betreft – albumhoogtepunt “Burning Both Edges”. Zijn vingervluggen en vloeiende toetsenspelstijl schittert alvorens de typische The Flower Kings-apotheose wordt ingezet en na dat Roine Stolt zelf al heeft laten horen dat hij nog immer verrassende geluiden en notenriedels aan zijn gitaar kan ontlokken. Ondanks genoemde virtuositeit is het toch vooral een volle symfonische rockstijl die je hoort op “Love”. Zappiaanse fratsen en jazzrock-uitstapjes zoals die in de 'middentjid' nog wel eens opdoken, moet je niet verwachten. “Love” is welluidend en toegankelijk, maar klinkt absoluut geïnspireerd. In juni gaan The Flower Kings op tournee met Neal Morse & The Resonance. Er zijn twee optredens in Nederland: 6 juni in 013, Tilburg en 8 juni in de Oosterpoort in Groningen. De heren lieten zich al ontvallen dat de toegift een gezamenlijke zal zijn, met vast ook Transatlantic-materiaal. Stolt is trouwens, met o.a. ex-The Flower Kings-bassist Jonas Reingold, te gast op een muzikaal feestje rond Neal Morse op de eerste dag van het Midsummer Prog Festival, op vrijdag 23 mei. We hebben onze al aangehaalde favoriet “Burning Both Bridges”uitgekozen voor vanavond.
Flower Kings, The – Burning Both Edges
Van het album “Love” (Inside Out / Sony Music, 2025)
Websites:
https://www.roinestolt.com/
https://www.facebook.com/TheFlowerKings/.DESTIJDS GEMIST / LIVE-TIP
Kalandra - Valkyrja
Kalandra - Brave New World
Kalandra - Helheim
Van "Kingdom Two Crowns: Norse Lands - Extended Soundtrack" (By Norse Music, 2022)
en "The Line" (By Norse Music, 2020)
Websites:
https://www.kalandra.no/
https://www.facebook.com/Kalandramusic
https://kalandra.bandcamp.com/album/kingdom-two-crowns-norse-lands-soundtrack-extended.FUSION
De Amerikaanse band Montreux ontstond midden jaren 80 als een samenwerking tussen violist Darol Anger, pianist Barbara Higbie en gitarist Mike Marshall. Ze debuteerden in 1984 op het label Windham Hill met een live-album, dat werd opgenomen tijdens het beroemde jazzfestival in Montreux. Op basis hiervan werd uitgebreid getourd en uiteindelijk voegde ook bassist Michael Manring zich bij het trio. En zo ontstond een soort Windham Hill-supergroep, die in 1987 het album “Sign Language” uitbracht, waarbij als groepsnaam de stad werd gekozen waar de kiem werd gelegd. De timing was perfect voor het soort fusion dat dit viertal hier laat horen: een kristalhelder klinkend samenspel van akoestische gitaar (en soms mandoline), viool, piano, de fretloze bas van Manring en percussie. Met name door de concerten werd Montreux zodoende één van de grootste succes-acts op het Windham Hill-label. In 1989 volgde het derde album “Let Them Say”, dat voortbouwde op dit succes en werd geproduceerd door Pat Metheny Group-bassist/producer Steve Rodby. Een jaar na dit album viel de groep uit elkaar, maar de leden bleven door de jaren heen nog wel in diverse constellaties met elkaar samenwerken. Montreux had een stijl die qua openheid van klank wel te vergelijken valt met het titelloze debuut van de Pat Metheny Group uit 1978 en Metheny's solo album “New Chautauqua” uit 1979.
Montreux - Road To Vernazza
Van "Let Them Say" (Windham Hill Records, 1989)
Websites:
https://www.discogs.com/artist/201642-Montreux
https://en.wikipedia.org/wiki/Montreux_(band)
https://barbarahigbie.com/
https://www.facebook.com/barbarahigbiemusic
https://darolanger.com/
https://www.facebook.com/DarolAngerFiddler/
https://mikemarshall.net/
https://nl-nl.facebook.com/mikemarshall.mando
https://manthing.com/
https://www.facebook.com/michaelmanring/.HERUITGAVE
Amarok bestaat al ruim 25 jaar. Van de Poolse band verschenen zeven albums waarvan de recentste, het vorig jaar verschenen “Hope”, afgelopen februari tot Xymphonia's Album van de Maand werd verkozen. Vorig jaar verscheen er ook een heruitgave van “Metanoia”. Dit derde werkstuk van de groep rond multi-instrumentalist/componist Michał Wojtas stamt oorspronkelijk uit 2004. De 11 nummers vertegenwoordigen het moderne gezicht van alternatieve progressieve rock met spannende elektronische geluiden en beats als ondergrond voor onder andere sterke rockgitaarriffs. Marta Wojtas is verantwoordelijk voor de teksten. Een deel van het album is instrumentaal en is verrijkt met bijdragen van enkele gastinstrumentalisten. Daarnaast worden zes van de elf nummers gezongen door Michals vriend Mariusz Duda (Riverside, Lunatic Soul). Zijn melancholieke, gevoelvolle zang vormt een grote verrijking, zoals goed te horen is in bijv. “Canticle”. Let wel: van Riverside was destijds alleen nog het album “Out Of Myself” (2003) verschenen. “Metanoia” laat misschien geen prog 'pur sang' horen, maar is wel een aangenaam album dat nét even anders is dan wat de vele neoprog-landgenoten van Amarok laten horen. We kiezen twee nummers, het genoemde “Canticle” en “The Moment”, die samen een mooie afsluiting vormen van ons programma deze week.
Amarok feat. Mariusz Duda – Canticle
– The Moment
Van het album “Metanoia” (Ars Mundi, 2004 / Oskar Records, 2024)
Websites:
https://amarok.pl/
https://www.facebook.com/amarokofficial. -
Vanwege de 4 mei-programmering van Radio 350 is de huidige uitzending helaas NIET via bovenstaande weg te beluisteren. We hebben voor U daarom een Spotify playlist gemaakt van de gedraaide muziek.
Sunday 4 May 2025 Show No. 1658
4 MEI 2025
Hammock - We Try To Make Sense Of It All
Van "Silencia" (Hammock Music, 2019)
I Spy - While The War Began 1
Van "Kite" (VIA, 1991)
Snell, Adrian - Fear
Van "Song Of An Exile" (Myrrh / Word, 1989)
Websites:
https://www.hammockmusic.com/
https://www.facebook.com/hammockmusic
https://ispyband.nl/
https://www.facebook.com/ispyband/
https://www.adrian-snell.com/
https://www.facebook.com/AdrianSnellMusic .
4 MEI / LIVE-TIP
Freedom To Glide - A Better Way
- Dear Mum
Van "Sick To Death" (eigen beheer, 2014)
Freedom To Glide en dodenherdenking vormen een eenheid, aangezien de Engelse band vanaf de EP "The Wait" uit 2012 en het CD-debuut "Rain" uit 2013 de gruwelen van oorlogen heeft bezongen. Na dat debuut verscheen de 4-track EP "Sick To Death", waarop de op Pink Floyd geïnspireerde sound verder ontwikkeld werd tot een meer eigen geluid. We draaiden al eens twee songs van deze EP, "No White Stone" en het ruim negen minuten durende "Shell Shocked". Vanavond aandacht voor "A Better Way" en het korte "Dear Mum". Wie deze band live wil aanschouwen kan vrijdag 22 augustus naar de Pul in Uden (met in het voorprogramma Casual Silence) of een dag later naar De Boerderij in Zoetermeer alwaar Freedom To Glide een van de acts is op de tweede dag van ProgDream XI.
Websites:
https://freedomtoglide.bandcamp.com/
https://freedomtoglide.com/
https://www.facebook.com/FreedomToGlide/ .
4 MEI
Tristan Park – Memorial Day
Van “Looking Homeward” (Cyclops, 1998)
Tristan Park was een progressieve rockband, opgericht in oktober 1986 door songwriters Brian Coombes, Chuck Dyac en Marc Larochelle. De band debuteerde in mei 1989 in de omgeving van Boston. Hun eerste optredens betroffen een theater-/musicalproductie “The Screams For An Absent Dawn”. Het was een ambitieuze start voor een groep beginnende songwriters. Van Tristan Park verschenen 4 albums: “At The End Of The Day” (1994), “A Place Inside” (1995), Leave To Enter (live)” (1997) en “Looking Homeward” (1998). Tristan Park was in 1998 op uitnodiging van Stichting Symphel te bewonderen in de Lantaarn in Hellendoorn, maar helaas gooide de band nog datzelfde jaar de handdoek in de ring. In 2006 was er wel een eenmalige reünie in het kader van het 20-jarig jubileum. Het openingsnummer “Memorial Day”, van het geplande album “Looking Home”, is een harde herinnering aan hoe we deze feestdag als vanzelfsprekend beschouwen (een vrije dag van school of werk, om precies te zijn) zonder daarbij de offers te herdenken van de gevallen helden en degenen die vroeger voor ons gevochten hebben.
Websites:
http://en.wikipedia.org/wiki/Tristan_Park
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=338 .
ALBUM VAN DE MAAND
Orkestr – We'll Start Anew
– The Checklist
Van “I” (Sound Effect Records, 2024)
Orkestr uit Horst aan de Maas noemt zichzelf een spacerockband. Maar na beluistering van het debuut “I” vinden we die omschrijving wel erg beperkt. Het jonge kwartet heeft namelijk een vrij uniek geluid. We zouden het gebodene ook kunnen bestempelen als elektronische popmuziek. Zeker, er zijn invloeden van Pink Floyd te ontwaren, maar Orkestr is wel degelijk eigentijds door bijvoorbeeld de nodige knipogen naar het Franse Air en Britse shoegaze en New Wave. Oh en ja, “I” is een conceptalbum of beter gezegd een sciencefictionverhaal over een mijnwerker die door het winnen van een loterij een reis per ruimteschip naar een nieuwe planeet kan kopen, om zich daar te gaan settelen. Met dit gegeven snap je ook beter de lijn van het album dat zich als een soundtrack ontvouwt. En jawel, er zitten ook muzikale referenties naar de spacy synthmuziek van bijvoorbeeld Vangelis in, maar het is vooral de soms opvallend vette keyboardsound die dan weer aan een band als Archive doet denken. In “Touching From A Distance”, inclusief bassolo, horen we ook trekjes van het oude werk van The Cure. De Limburgers hebben een kleine vier jaar gewerkt aan dit werkstuk en vroegen kunstenaar Jan Janssen-Jenze om de muziek te voorzien van een animatiefilm. Daarnaast is er ook een mooi stripboek dat je bij de vinylversie krijgt, maar ook los is aan te schaffen. Zeker een mooie ontdekking deze band. Helaas hebben we dit vorig jaar verschenen album te laat ontdekt voor de jaarlijstjes. We compenseren dat door “I” te verkiezen tot Album van de Maand mei. Het is lastig een nummer uit te kiezen omdat er zoveel moois op staat dat we willen laten horen en dat gaan we deze maand ook zeker doen, beginnend met “We'll Start Anew” en “The Checklist”.
Websites:
https://www.orkestr.nl/
Bandcamp
Facebook.
NIEUW / LIVE-TIP / VAN EIGEN BODEM
This Beautiful Mess – Nothing Buttery
Van “The Soft Powers” (eigen beheer, 2025)
In het eerste decennium van deze eeuw maakte This Beautiful Mess tweeënhalve plaat met melancholieke, sfeervolle alternatieve rock met een progressief tintje. De muziek viel in goede aarde bij liefhebbers van Radiohead, het vroege werk van Coldplay en bijv. het Deense Kashmir. Recensenten haalden ook The Church aan als referentie en de muziek heeft ook zeker wel elementen van eighties-wavebands. Na het mini-album “Away With The Swine” hoorden we lang niets meer van deze Vlissingse band, tot er in 2021 na 15 jaar opnieuw een mini-album was: “Second Mountain Songs”. Er werd al snel een volledig album aangekondigd dat deze maand eindelijk verschijnt, zij het alleen op vinyl en via Bandcamp-stream. Het is alsof de tijd heeft stilgestaan. Opnieuw worden we getrakteerd op zorgvuldig gecomponeerde songs met zowel veel emotionele lading (vooral door de meeslepende zang van Arjen van Wijk) als sfeer. Er zijn vooralsnog twee optredens gepland om het album ten doop te houden: op 10 mei in Bibelot te Dordrecht en precies een week later in De Helling in Utrecht.
Websites:
https://thisbeautifulmess.bandcamp.com/album/the-soft-powers
https://www.facebook.com/thisbeautifulmess/.
(OP)NIEUW / LIVE-TIP
Solstice – Life
Van “Clann” (Progrock Essentials, 2025)
Er zijn vele voorbeelden van bands die hun creatieve piek beleven in hun beginjaren. Maar daar zijn zeker uitzonderingen op en Solstice, geleid door Andy Glass, is hier een perfect voorbeeld van. Twee jaar na “Light Up” is alweer het derde album met leadzangeres Jess Holland verschenen: “Clann”, het derde album in de “Sia”-trilogie. We dachten bij de voorganger al dat Solstice de overtreffende trap had bereikt. Maar nu we “Clann” inmiddels een dikke maand in huis hebben, is duidelijk dat de Britse band er met dit album toch weer een tandje bij heeft gedaan en het voor elkaar heeft gekregen te blijven verrassen. Het album houdt je van begin tot einde op het puntje van je stoel en trapt middels een catchy keyboardlijntje van Steven McDaniel af met het opzwepende “Firefly”. Het o zo herkenbare Solstice-geluid - een mix van symfo, folk en veel meer – zweeft aan de hand genomen door het vioolspel van Jenny Newman uit je speakers. De productie is om door een ringetje te halen en klinkt loepzuiver. De stereodimensie is geweldig, waardoor het net is of de band rondom je aan het musiceren is. De lagen van vocalen, verzorgd door Holland, Ebony Buckle en Dyane Crutcher bewegen om je heen. Het basspel van Robin Phillips ronkt uit je speakers en je hoort ieder detail van het drumspel van Peter Hemsley. De composities nemen de tijd om zich aan je te ontvouwen; een goed voorbeeld daarvan is “Life” dat, zoals zo vaak bij Solstice het geval is, vanaf halverwege opbouwt naar een climax. In één adem zijn de eerste vier nummers alweer voorbij, maar zet je dan maar schrap voor het lange “Twin Peaks”. Het melancholisch vioolspel en tokkelende gitaarwerk die in de opening de breekbare vocalen van Holland begeleiden, doen de haren op je arm overeind staan. De zang is blijkbaar in één take opgenomen. Het gelaagde middendeel waar veel vocalen over elkaar zijn gelegd op een bed van sprankelende keyboard-sequencing en percussie, is indrukwekkend. Als toetje is nog het oude “Earthsong”, oorspronkelijk van debuut “Silent Dance” uit 1984, maar nu met leadzang van Buckle, aan het album toegevoegd. Ga de band vooral live aan het werk zien als je in de gelegenheid bent: Solstice is een van de optredende acts op de eerste dag van het tweedaagse Midsummer Prog Festival, vrijdag 23 mei aanstaande in de binnentuin van de Muziekgieterij in Maastricht.. We gaan luisteren naar “Life”.
Websites:
https://solsticeprog.uk/
https://www.facebook.com/solsticeprog
https://solstice3.bandcamp.com/ .
NIEUW
Eveline's Dust – Rising 2
– Here There Nowhere
Van “Eveline's Dust” (Open Mind / Lizard, 2025)
In september 2019 was het derde album van Eveline's Dust ons Album van de Maand. Zat er destijds tussen de albums sinds het in 2013 verschenen debuut steeds een gat van drie jaar, nu hebben we bijna 5 jaar geduld moeten hebben eer de Italiaanse groep ons op nieuwe muziek trakteert. Was in 2019 de albumtitel al geminimaliseerd tot één letter, namelijk de K, nu ontbreekt een aparte titel geheel. Of die luidt gewoonweg “Eveline's Dust”. Wat op zich wel passend is, want diegenen die de eerdere verrichtingen hebben gevolgd, zullen meteen het kwartet herkennen. Dat laat namelijk muziek horen waarmee een eigen plek is gevonden, want de progressieve rock is opgetuigd met wat funky elementen en soberder rock. De arrangementen zijn zeer open gehouden en zanger/toetsenist Nicola Pedreschi is niet iemand van de volle keyboardtapijten. Zijn zang is daarbij ook bedaard en 'down to earth'. Gitarist Lorenzo Gherarducci houdt er wel van om af en toe even te rocken, maar heeft ook funky licks in huis en tovert vooral veel fraai akkoordenwerk uit zijn gitaar, zoals bijv. in “Here There Nowhere” goed te horen is. Hoewel Eveline's Dust behoort tot een niet aflatende stroom Italiaanse talentvolle progbands klinkt de groep helemaal niet 'typisch Italiaans'. Dramatiek is het viertal vreemd en dat is ook wel eens verfrissend.
Websites:
https://www.evelinesdust.com/
https://www.facebook.com/EvelinesDust/ .
JAZZROCK / 45 JAAR
Takanaka, Masayoshi - Explosion (live)
Van "Super Takanaka Live! (Kitty Records, 1980 / 1995)
De in 1953 als Chinees-Japanner in Tokyo geboren Masayoshi Liu veranderde zijn naam in Masayosi Takanaka toen hij de Japanse nationaliteit kreeg. De gitarist speelde voordat hij een solo-carrière begon in diverse bands, zoals de psychedelische progband Flied Egg, de Sadistic Mika Band (die het meer zocht in funk- en glamrock) en de jazzfunkgroep Bacco (leuk detail: Ph.D.'s Jim Diamond zingt op de enige plaat van deze band, "Bacco Cha Cha Me" uit 1979). Takanaka's eerste soloplaat "Seychelles" dateert uit 1976 en bevat subtiele fusion in de vroege stijl van Larry Carlton. Dat hij op het podium meer jazzrockinvloeden toeliet is goed te horen op "Super Takanaka Live!" uit 1980. Van dat album hoort u "Explosion", oorspronkelijk van de LP "Jolly Jive" uit 1979. Op zijn website is trouwens te zien is dat Takanaka nog steeds optreedt en in september begint met de "Super Takanaka World Live 2025-2026"-tour.
Websites:
https://takanaka.com/
https://www.facebook.com/MasayoshiTakanaka/ .
VAN EIGEN BODEM
Odyssice - Losing Her
Van het album “Moon Drive Plus” (Cyclops, 2003; heruitgave met extra's van “Moon Drive” (eigen beheer, 1996))
Het Nederlandse Odyssice opereerde binnen het genre instrumentale progressieve rock. De band is in 1986 opgericht en heeft sindsdien veel wisselingen in het personeelbestand gekend, met gitarist Bastiaan Peeters als constante factor. Een eerste aanzet voor kennismaking met de band was een optreden in Countdown Café van Kees Baars, normaliter behoorlijk in de weer met hardrock maar af en toe ook met progressieve rock. Een eerste platenrelease kwam in de vorm van “Moon Drive”; een mini-album in een oplage van 500 stuks. Er verschenen vervolgens twee volledige studio-albums van de band, plus een live-album en een met extra tracks uitgebreide heruitgave van “Moon Drive”. De originele vier tracks van die EP werden opgenomen in de Sandwijk geluidsstudio in De Bilt. Het is een instrumentale vertelling van een nachtelijke autorit. De EP was al snel niet meer verkrijgbaar. In 2003 verscheen daarom “Moondrive Plus”, met twee extra tracks, waaronder “Losing Her”, dat we voor vanavond hebben uitgekozen. Overigens volgde er in 2013 nóg een heruitgave, met 11 in 2001 opgenomen live-tracks op een tweede CD.
Websites:
http://www.odyssice.com/ (lang niet geactualiseerd)
Nummer op Bandcamp..