Xymphonia is sponsored by

NIEUW
Jethro Tull – The Tipu House
– Curious Ruminant
Van “Curious Ruminant” (InsideOut / Sony Music, 2025)

Sinds Ian Anderson bij InsideOut getekend heeft en zonder omhaal van woorden de naam Jethro Tull op zijn artistieke uitingen plakt, houdt de geboren Schot het tempo erin: na “The Zealot Gene” (2022) en “Rockflöte” (2023) is “Curious Ruminant” het derde album in drie jaar tijd. De band is grotendeels hetzelfde gebleven en was ook al de groep met wie Anderson de jaren ervoor onder eigen naam albums opnam. Bij het verschijnen van “Rockflöte” was al aangegeven dat gitarist Joe Parrish-James zich exclusief ging toeleggen op zijn eigen band Albion maar wel zijn collega-gitarist Jack Clark naarvoren schoof als vervanger. “Curious Ruminant” is het eerste album waarop de 31-jarige gitarist volwaardig te horen is en hij weet absoluut te overtuigen – soms met licks die zijn illustere voorganger Martin Barre in herinnering roepen. Bijzonder is wel dat twee ex-leden een rol hebben op dit album: toetsenist Andrew Giddings en drummer/percussionist James Duncan. De reden is dat Anderson voor dit album een opname van een sessie met hen van de plank heeft gehaald omdat het te mooi was om niets mee te doen. Dit heeft geleid tot het langste Jethro Tull-nummer in dik 50 jaar, het bijna 17 minuten lange “Drink From The Same Well”. Verwacht evenwel geen wervelende 'epic', want het stuk is vrij ingehouden van karakter. Clark ontbreekt bijvoorbeeld in dit nummer. Zijn fraaie gitaarwerk kan hij wel uitgebreid kwijt in het sterke titel titelnummer. Vertaald betekent “Curious Rumnant” een 'nieuwsgierige herkauwer', waarbij we 'herkauwer' ook kunnen lezen als 'contemplatief, meditatief ingesteld persoon'. In het voorwoord en de liedbeschrijvingen licht hij toe dat dit op hemzelf slaat, zijnde een spiritueel ingesteld iemand met brede interesse. We draaien dat nummer, alsmede het korte “The Tipu House” waarin vocale effecten zitten die vooral in de surround-versies extra goed tot hun recht komen.
Websites:
https://jethrotull.com/
https://www.facebook.com/officialjethrotull.

NIEUW
Swappers Eleven – Crawl
Van “The Hive EP” (eigen beheer, 2025)

Een deel van het team is vers terug van wellicht het laatste Marillion Weekend op Port Zélande. Het is altijd een bijzondere samenkomst van Marillion-fans uit alle windstreken. Op eerdere edities werd in het Weekend-onderdeel Swap The Band aan geoefende muzikanten de kans gegeven om met Marillion mee te spelen, waarbij steeds één van de leden zijn plek afstond. Dit leverde niet alleen unieke momenten, maar ook een nieuwe band op: in 2011 werd namelijk door 11 van deze muzikale fans Swappers Eleven opgericht, met als kern zanger Alessandro Carmassi, toetsenist Luiz Alvim en bassist/gitarist Gary Foalle. In 2020, in coronatijd, verscheen een volledig album met nieuwe eigen composities onder de titel “From A Distance”. Nu, na vijf jaar, is er een nieuwe EP waarop Carmassi plaats blijkt te hebben gemaakt voor zangeres Michelle Aragon en Enrico Rossetti de vaste drummer is. En laat dit gezelschap nu net in het vakantiehuisje pal naast de onze te resideren en op zondagmiddag een akoestisch optreden voor de deur te verzorgen. Dus wij konden op deze winderige maar zonnige middag in onze tuinstoelen naar een vermakelijke set van al dan niet geoefende Marillion-klassiekers luisteren. Er deden bovendien spontaan wat extra muzikanten mee en zelfs “Grendel” kwam voorbij. Typisch weer zo'n mooi moment dat deze weekenden zo uniek maakte.

De nieuwe EP kon zo ook mooi gescoord worden en die blijkt te bestaan uit vier nieuwe nummers en één heropgenomen track. Het is een voorproefje op het komende album “The Companion Star” dat in de tweede helft van dit jaar gaat verschijnen. Gezien het gebodene op deze EP kijken we zeker uit naar dat album. Het vooropgestelde doel was om meer muzikale invloeden van buiten het Marillion-spectrum te laten horen. Het titelnummer en “The Sun”, beiden gezongen door Aragon, hebben evenwel toch wel duidelijk een “Holidays In Eden”-vibe. “Reign Of Change”, met Mr. Punch-zanger Marco Vincini, valt op door het mooie duel tussen de toetsen van Alvim en de gitaar van Goalle. We gaan vandaag voor wat ons betreft het sterkste nummer: de met een mooie gitaarsolo opgetuigde ballad “Crawl”, dat wordt gezongen door Ian Humphrey van de band 300ft Gorilla.
Websites:
https://swapperseleven.bandcamp.com/album/the-hive-ep
https://www.facebook.com/swapperselevenband/.

NIEUW
Kolyadin, Gleb – Parallax
– Transient
Van “Mobula” (Kscope, 2025)

“Mobula” is het derde album dat Gleb Kolyadin via Kscope uitbrengt, maar heeft een beduidend ander karakter dan de twee voorgangers. De nu in Engeland wonende Russische pianist putte inspiratie uit het warme geluid van een honderd jaar oude Broadwood-vleugel die in alle nummers is te horen. Nu werkt hij 'ns een keer níet met progrockprominenten als Gavin Harrison en het ontbreken van diens prominente en drukke drumstijl alleen al maakt de muziek wat meditatiever, zonder overigens in de buurt van neoklassiek of New Age te komen. Nu werkt de Iamthemorning-helft met percussionist Evan Carson, die een achtergrond in folkmuziek heeft en gevarieerde en kleurrijke accenten aanbrengt. Het folkelement wordt versterkt door fluitist Ford Collier, die aan vijf tracks meewerkt en Keltische 'low whistles', bansuri en bombarde bespeelt. Hij is onder andere te horen in “Transient”, dat ook gitaarwerk van Vlad Avy bevat. Avy is met Kolyadin verantwoordelijk voor de productie en deed ook, zoals bij veel Iamthemorning- en Kolyadin-werk, de mix. Niet onvermeld mag bassist Zoltan Renaldi blijven, die ook al eerder met Iamthemorning werkte en o.a. een heerlijk zoemende lagesnarenpartij toevoegt aan “Parallax”.
Websites:
Websites: https://glebkolyadin.bandcamp.com/
https://kscopemusic.com/artists/gleb-kolyadin/
https://www.facebook.com/gleb.kolyadin.music/ .

NIEUW / LIVE-TIP
Wilson, Steven - Objects Outlive Us
van het album “The Overview” (Fiction Records / Virgin Music Group / Universal, 2025)

“Eén van de meest spraakmakende romans van de afgelopen tijd is “In Orbit” van Samantha Harvey, het verhaal van zes astronauten die in een internationaal ruimtestation leven en werken. Ze zijn in de ruimte, maar komen maar niet los van de aarde: de zwaartekracht houdt ze in bedwang en zorgt dat ze hun rondjes eromheen draaien. Geliefden zijn ver weg, maar emotioneel dichtbij: alles wat ze berichten, komt keihard binnen. De kwetsbaarheid van het leven beheerst steeds meer hun gedachten. Eenzelfde perspectief heeft “The Overview”, het nieuwe soloalbum van zanger, gitarist en producer Steven Wilson, waarop hij terzijde wordt gestaan door Craig Blundell (drums), Adam Holzman (keyboards), Randy McStine (gitaar) en tekstschrijver Andy Partridge van XTC. In twee lange stukken, bij elkaar 42 minuten, verwerken Wilson en Partridge de heftige indrukken waarover teruggekeerde astronauten vertellen. Indrukwekkend is in “Objects Outlive Us” de plotselinge overgang van minutenlange onrust en chaos naar wijsheid en rust. De heftigheid van de lancering en de sereniteit daarna: alsof Yes en Pink Floyd een monsterverbond hebben gesloten. Die twee archetypen klinken ook door in het titelnummer, net als Vangelis en 10cc. Maar op dit album klinkt Steven Wilson toch vooral als zichzelf, met telkens verrassende, wisselende klankbeelden en karakteristieke solo’s op gitaar en synthesizer. Stijlvormen uit een ander muzikaal tijdperk, die hij mooi naar het hier en nu weet te vertalen.” (Jan van der Plas, OOR) “The Overview” is verschenen op zwart en rood vinyl, CD én Blu-ray. Uiteraard bevat die laatste schijf door Wilson zelf gecreëerde Dolby Atmos- en een 5.1 Surround-mixen en gezien het spacy karakter van de muziek is dat toch echt wel het medium dat we adviseren om deze muziek goed tot u te nemen. Die Blu-ray maakt, met 2 CD's (dus met de nodige extra's) ook deel uit van de gelimiteerde, alleen via Steven Wilson Headquarters te bestellen Earbook die nu al voor twee keer zo veel geld te koop staat op Discogs als dat Wilson hem destijds in voornotering verkocht. Wilson gaat ook op tournee met deze plaat en is o.a. op 6 mei te aanschouwen in Düsseldorf in de Mitsubishi Electric Halle en op 22 mei in de Amsterdamse AFAS Live.
Websites:
https://stevenwilsonhq.com/
https://www.facebook.com/StevenWilsonHQ/.

NIEUW
Let See Thin - Sailors
- Sleeping On A Cloud
Van "Machine Called Life" (Lynx Music, 2025)

Via via ontvingen we drie promo's van het Poolse Lynx Music-label. En aangezien we de betreffende bands nog niet in ons programma hebben kunnen laten horen met ouder werk, zullen we dit de komende weken inhalen. We beginnen met Let See Thin. Deze in 2018 opgerichte vijfmansformatie debuteerde conform de titel twee jaar later met het downloadalbum "2 Years 2 Late", dat in 2021 door het Ierse Progressive Gears Records op CD werd gezet. Begin dit jaar verscheen opvolger "Machine Called Life" met acht songs over het leven, vergankelijkheid en hoe de musici tegen de veranderingen in de maatschappij aankijken. De teksten worden vertolkt in melodieuze, moderne progressieve rockcomposities die raakvlakken kennen met het vroege werk van het Twentse Marathon en Duitse bands als RPWL, maar dan zonder nadrukkelijke Pink Floyd-associaties. De rond de vijf minuten klokkende tracks hebben behoorlijk constante, midtempo ritmes. Verder beschikt de zich in behoorlijk Engels uitende Łukasz Woszczyński over een prettige, sensibele stem, die vaak fluisterend gedubbeld wordt. In die zin zijn tevens overeenkomsten bespeurbaar met Simple Minds' voortdenderende "Sparkle In The Rain" of "Shades Of Liberty", het intense debuut van de cultband Silent Running. Net als bij die groepen is de volle keyboardsound voornamelijk ondersteunend en valt er op gitaargebied vooral te genieten van een veelzijdigheid aan effecten, licks en riffs. Er duiken helaas slechts drie langere gitaarsolo’s op, maar die zijn wel mooi over het geheel uitgesmeerd, waarbij die in "Sailors" zowaar de nodige "Comfortably Numb"-allure heeft. Naar dat nummer gaan we nu luisteren, gevolgd door "Sleeping On A Cloud", eveneens met een fijne gitaarsolo.
Websites:
https://letseethin.com/
https://letseethin.bandcamp.com/album/machine-called-life
https://www.facebook.com/letseethin.

ALBUM VAN DE MAAND
Lönnmyr, John - Gycklaren
Van "Aftonland" (eigen beheer, 2023)

Er komt zó veel muziek uit dat het zelfs voor een goed ingevoerd team als Xymphonia haast niet mogelijk is om alles te horen, laat staan te presenteren in ons programma. En dus komt het voor dat je soms pas veel later bij toeval een juweel van een album ontdekt, dat als we het eind 2023 wel hadden opgepikt zeker in ons jaaroverzicht was opgedoken - want zo sterk is "Aftonland" van de Zweedse toetsenist John Lönnmyr. Een naam die ons in eerste instantie niks zei maar hij richtte met jeugdvrienden in de jaren 90 de progband Valinor's Tree op, speelde nog een tijdje in Simon Says en ging vervolgens aan de slag als sessiemuzikant. Sinds 2019 maakt hij deel uit van The Night Flight Orchestra. Daar waar Valinor's Tree sfeervolle, licht alternatieve prog maakte en hij als onderdeel van The Night Flight Orchestra de AOR uit de jaren tachtig nieuw leven inblaast, laat hij op "Aftonland" volbloed toetsengedomineerde retroprog horen in de beste Scandinavische traditie. Een uitgebreid arsenaal aan klassieke keyboards en synths komt voorbij op dit prachtig opgenomen album: orgels, analoge synths, piano's en natuurlijk ook de Mellotron. Voor de bas-, gitaar- en drumpartijen heeft hij een beroep gedaan op een aantal jeugdvrienden van Valinor's Tree en andere muziekcollega's, die Lönnmyrs muziek van perfecte groove en melodieuze aanvullingen voorzien. Als we de muziek dan toch ergens mee moeten vergelijken is het misschien met het werk uit de jaren zeventig van de eveneens Zweedse toetsenist Bo Hansson, hoewel wat ons betreft Lönnmyrs composities een stuk enerverender en spannender zijn. Vanavond presenteren we het stuk “Gycklaren”, met bombastische Mellotronklanken en fijn gitaarspel van Elof Hansson Svensson.
Websites:
https://johnlonnmyr.com/
https://johnlonnmyr.bandcamp.com/album/aftonland .

HERUITGAVE
Easter Island – Face To Face
Van “Easter Island” (Baal, 1979 / PQR-Disques Plusqueréel, 2025)

Afgelopen december hadden we geen Album maar een Label van de Maand: PQЯ-Disques Plusqueréel. Vanavond hebben we opnieuw aandacht voor dit heruitgavelabel, want het brengt ons deze maand een mooi verzorgde editie van het bijzondere eerste album van Easter Island. Net als het origineel is ook deze uitgave gelimiteerd, in dit geval tot een oplage van 400 stuks. Hiervan zijn er 150 op mooi turquoise splatter-vinyl geperst. In de bijgevoegde bio kunnen we lezen dat de band al in 1974 werd opgericht in Louisville. Onder de leden hadden enkelen hun sporen al in de Noord-Amerikaanse muziek nagelaten, zoals twee singles met de band Elysian Field in 1968. Eén van die nummers, “King Of Man”, werd zelfs gecoverd door Gregg Allman met zijn band Hour Glass. Ook werd er een sessie opgenomen met Elvis-producer Sam Phillips. Dat was wel andere koek dan Easter Island, dat muzikaal meer neeg naar een Brits geluid à la Gentle Giant, Yes, ELP en Genesis, aangelengd met een flinke dosis fusion, klassiek en elektronisch muziek. In 1977 werd het debuutalbum opgenomen in de bezetting bestaande uit gitarist Mark Miceli, toetsenist Ray Vogel, bassist Park Crain, drummer Mark Hendricks en zanger Rick Bartlett. Voorprogramma's voor o.a. Gong en vooral U.K. gaven Easter Island een geduchte live-reputatie, al voordat het debuut dan uiteindelijk in 1979 uitgebracht kon worden via het speciaal hiervoor opgerichte labeltje Baal. Helaas blijft het hierbij, want in 1980 viel mede om financiële redenen het doek nadat met nieuwe drummer Bob Chapman nog een voorprogramma voor Starcastle werd gespeeld. Laatstgenoemde was ook van de partij bij de succesvolle heroprichting in 1997, met alleen Miceli nog over van de originele bezetting. Deze line-up bracht in 1999 het album “Mother Sun” uit, dat stilistisch meer de kant van elektronische muziek opzocht. In 2001 was het alweer gedaan met Easter Island. Miceli bracht vervolgens als soloartiest wel veel meditatieve muziek uit. De uitstekende CD-heruitgave door ZNR Records in 1991 maakt dat het debuut werd ontdekt door een nieuwe generatie progfans. Termen als 'hidden gem' en 'cult classic' vielen, wat ons betreft terecht, regelmatig. In 2016 volgde een uitgave op het Japanse Belle Antique, met twee extra live-nummers. PQR-Disques Plusqueréel doet het nu anders: naast het vinyl met de originele albumtracks worden we verwend met een bonus-CD bomvol extra materiaal, waaronder een groot deel van het legendarische optreden als voorprogramma van U.K.. Ondanks dat het een publieksopname is, hoor je een geïnspireerde band die het publiek enthousiast krijgt. Deze opnamen alleen al maken de aanschaf waard. Verder vinden we hier vier live-nummers uit 2003 en de twee extra studiotracks die ook al op de eerste CD-uitgave uit 1991 te vinden waren. Mooi compleet dus, maar als u het studio-album op CD wil hebben, zult u toch óf de dure Japanse versie óf een tweedehandsje van de 1991-uitgave moeten opsporen. We gaan geen nummer van de bonus-CD laten horen maar hebben gekozen voor het openingsnummer van de LP: “Face To Face”, zoals op het origineel te horen is, dus zonder de later toegevoegde introductie. Overigens: op YouTube is net een recent interview met Miceli geplaatst; de link ernaartoe vindt u op onze site.
Websites:
PQЯ-Disques Plusqueréel op Bandcamp
Miceli's site:
Miceli's meditatieve muziek op Bandcamp:
Het genoemde interview op YouTube:
Meer info op Progarchives:
Recent interview: Psychedelic Baby mag.

NIEUW (jazzrock)
Andorra - Chroma & Luma
Van "III" (April Records, 2025)

In 2021 draaiden we voor het eerst muziek van het Deense Andorra en wel van het dat jaar verschenen titelloze debuut. De groepsleden kennen elkaar van de Funen Music Conservatory en hadden ieder voor zich al een naam opgebouwd. Zo speelde drummer Nikolaj Bundvig op het solodebuut van singer-songwriter Emmett Tinley van The Prayer Boat. Trompettist en bugelist Mads la Cour was verder onder meer lid van de Danish Radio Big Band, terwijl bassist Morten Jørgensen in de band van Sabya-zanger Søren Huss te horen is en gitarist Simon Krebs enkele soloplaten op zijn naam heeft staan. Toetsenman Peter Kohlmetz Møller tenslotte is naast technicus (bij onder andere Efterklang), bandlid van The Eclectic Moniker en sessiemuzikant ook lid van diverse orkesten. De muziek die het vijftal destijds produceerde is te omschrijven als een warme variant op de nu-jazz van onder andere Nils Petter Molvær, inclusief raakvlakken het werk van Eric Vloeimans' Gatecrash en Group 87. Andorra's groepssound ontwikkelde zich verder op "Current" uit 2023, terwijl de bandleden het onlangs verschenen "III" als meest ambitieuze werk beschouwen. Genoemde elementen zijn weer volop aanwezig met nog meer nadruk op groove, productie en ambiente passages. Van "III" hebben we "Chroma & Luma" geselecteerd.
Websites:
https://andorradenmark.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/WeareAndorra/
https://www.andorramusic.dk/.

(OP)NIEUW
Actionfredag - En Behagelig Durakkord Som Sier Noe Om Hvordan Det Er Å Se Uten Å Bli Sett
- Gadgetry Cum Dystopia
Van "Turist I Eget Liv" (LP: Hærverk Industrier, 2023 / CD: áMARXE, 2024)

Zo'n anderhalf jaar geleden lieten we voor het eerst muziek horen van Actionfredag. Dat jaar verscheen van deze Noorse band namelijk het debuut "Turist I Eget Liv" (“Tourist In Mijn Eigen Leven”). Het betreft een eigenzinnig kwintet (2 x gitaar, bas, toetsen, drums) bijgestaan door een flink aantal muzikale vrienden op blaasinstrumenten, viool, harp en vocalen. Onder die gastmuzikanten vinden we leden van andere Noorse bands zoals MEER, Panzerpappa en Jordsjø, die allemaal net even dat bijzondere accentje toevoegen aan de al niet misselijke muziek van Actionfredag. Deze swingende prog laat ontegenzeggelijk invloeden horen van de grote namen uit de Britse Canterbury-scene: Hatfield And The North, Caravan en National Health. Actionfredag voegt daar wel jeugdige energie aan toe die aanstekelijk werkt. Ja, er komt complexe muziek voorbij, maar zonder dat het in oeverloos gefröbel vervalt, want de heren weten ook pakkende melodieën te schrijven. In 2023 was het album alleen op LP en als download verkrijgbaar, maar in oktober 2024 werd door het Spaanse label áMARXE, dat zich specialiseert in Canterbury en avantgarde prog, een CD-versie uitgebracht met een extra track. Het bleek een voorbode op het verschijnen van Actionfredags tweede album in december 2024. Van dat “Lys Fremtid I Mørke” gaan we binnenkort zeker ook nog muziek laten horen, maar allereerst nieuwe aandacht voor het debuut in de vorm van “En Behagelig Durakkord Som Sier Noe Om Hvordan Det Er Å Se Uten Å Bli Sett” (wat zo veel betekent als "Een Aangenaam Majeurakkoord Dat Iets Zegt Over Hoe Het Is Om Te Zien Zonder Gezien Te Worden") en “Gadgetry Cum Dystopia”.
Websites:
https://amarxe.bandcamp.com/album/turist-i-eget-liv-expanded-edition
https://www.facebook.com/actionfredag/.

NIEUW (verlaat) / LIVE-TIP
Trentemøller - In A Storm
- Nightfall
Van "Dreamweaver" (In My Room, 2024)

De Deen Anders Trentemøller debuteerde als soloartiest in 2006 met "The Last Resort", nadat hij eerst in diverse indierockbands had gespeeld en enkele EP's had gemaakt. Sindsdien bracht hij meerdere platen uit, waarbij hij zijn voornaam achterwege liet. Toch zijn het vooral zijn compilatiealbums die hem bredere erkenning brachten. Zo mixt hij op de "Harbour Boat Trips"-CD's op ingenieuze wijze nummers van onder andere Emilliana Torrini, Beach House, Suicide, Slowdive en Soft Cell tot een hallucinerende trip. Mede hierom mocht hij dat kunstje ook uitvoeren op één van de populaire "LateNightTales"-platen, waarop hij onder meer muziek van This Mortal Coil, Velvet Underground & Nico, Nick Cave & Warren Ellis en The Shangri-Las moeiteloos aaneenrijgt. Vorig jaar verscheen met "Dreamweaver" weer een CD met eigen werk. Hierop komen zijn invloeden prachtig naar voren. Van aan Julee Cruise en Twin Peaks herinnerende verstilling en op de oude The Cure geïnspireerde vroege New Wave naar stemmige synthipop, triphop, Depeche Mode-sfeertjes en subtiele gitaarwave. Trentemøller bespeelt nagenoeg alle instrumenten, terwijl de dromerige zang afkomstig is van Disa Jacobs. Van "Dreamweaver" draaien we het uptempo "In A Storm" en vervolgens het mijmerende "Nightfall". De Deen treedt overigens 17 mei op in Patronaat te Haarlem, gevolgd door een show op 20 mei in Doornroosje te Nijmegen.
Websites:
https://www.trentemoller.com/
https://www.facebook.com/trentemoller/ .

NIEUW
Kayak – Looking Down From My Window
– Kaja (live)
– Merlin (live)
Van de 2CD+DVD-set “Back To Shore: The 2022 Farewell Tour” (OOB Records, 2025)

Kayak werd in 1972 opgericht door toetsenist Ton Scherpenzeel en drummer Pim Koopman en staat sindsdien bekend om melodieuze, ingenieus gecomponeerde symfonische rock, voorzien van memorabele teksten. In 2022, na het verschijnen van het studio-album “ Out Of This World” volgde een tournee, waarvan Scherpenzeel aangaf dat het de laatste tournee zou worden. Deze Farewell Tour werd een groots feest ter ere van Kayaks legendarische nalatenschap. Gelukkig werden er opnamen gemaakt, in Poppodium Boerderij in Zoetermeer én bij het allerlaatste concert in de Vorstin, op slechts enkele tientallen meters afstand van de plek waar Kayak 50 jaar eerder werd opgericht. Die opnamen, op zowel 2 CD's als – met beeld – DVD, zijn nu verschenen onder de noemer ”Back to Shore: The 2022 Farewell Tour”. Ook al is de band gestopt met touren, de muziek blijft nieuwe generaties progressieve rockliefhebbers inspireren. Bovendien gaf Scherpenzeel in zijn afscheidsspeech al aan dat hij de deur niet helemaal dichtgooit en dat er de mogelijkheid bestaat dat er af en toe op één of andere wijze nog een Kayak-activiteitje mogelijk is. Dat blijkt meteen al uit de laatste twee nummers op deze set, want dat zijn twee gloednieuwe studionummers! “Back To Shore: The 2022 Farewell Tour” bevat daarnaast dus alle 22 nummers die gespeeld werden bij de afscheidsconcerten. Daaronder het nodige werk van de recente twee studio-albums die (grotendeels) opgenomen zijn met de huidige bezetting: Ton Scherpenzeel (toetsen), Hans Eijkenaar (drums), Bart Schwertmann (zang, gitaar), Marcel Singor (gitaar, zang) en Kristoffer Gildenlöw (basgitaar). Uiteraard ontbreken de klassiekers uit de jaren zeventig niet, zoals natuurlijk “Starlight Dancer” en “Ruthless Queen”. Zelfs het instrumentale thema van de film “Spetters” (1980) komt voorbij. Wij gaan luisteren naar de nieuwe single, het kersverse studionummer “Looking Down From My Window”, gevolgd door twee live-opnamen: “Kaja” (origineel van het laatste studioalbum “Out Of This World” uit 2021) en de klassieker “Merlin” (origineel uit 1981, uitgebreid tot conceptalbum in 2003).
Websites:
https://www.kayakonline.info/
https://www.facebook.com/kayakmusicband
 .

(OP)NIEUW
Irvine Band, The John - The End Of Days Suite: An Aerial Cage
Van "Here Come The Robots!" (Head In The Door Records, 2025)

Nogmaals aandacht voor "Here Come The Robots!", het laatste deel van "The End Of Days"-trilogie van The John Irvine Band. In 2023 verscheen deel 1, "Scanning The Dark Horizon", een jaar later gevolgd door "The Starships Are Gathering". Na dat tweede deel waren we nieuwsgierig in welke richting zowel het verhaal als ook Irvine's muziek zich zou gaan ontwikkelen. Het verhaal lijkt zeer positief te beginnen maar uiteindelijk blijken de robots uit de titel het van de mensheid over te nemen en zich op ingenieuze wijze van ons ontdaan te hebben. De muziek wordt net als op de voorgangers gedomineerd door synthesizerspel. Irvine, van oorsprong toch vooral bekend als gitarist, omschrijft het zelf als zijn hommage aan de muziek van Vangelis maar afgezien van één of twee synthsounds horen we dat niet echt terug in de muziek. "Here Come The Robots!" is duidelijk meer op de composities gericht en die zijn dan ook nog eens rijk georkestreerd, waarbij de Schot nog minder ruimte voor zijn fraaie gitaarsoli reserveert. Vanavond aandacht voor de climax "The End Of Days Suite: An Aerial Cage". In deze elf minuten durende eindscène laat het duo alle remmen los, wat resulteert in een opeenvolging van rockende gedeeltes, sierlijk Moog-gefröbel in de stijl van "Follow You Follow Me" en eindelijk die weliswaar subtiele, maar niet minder virtuoze, in de jazzrock gewortelde gitaarsolo.
Websites:
Websites: https://johnirvine.co.uk/
https://www.facebook.com/johnkeirirvine
https://thejohnirvineband.bandcamp.com/album/here-come-the-robots.

HET (CD-)DEBUUT
Rudess, Jordan - Across The Sky
Van "Listen" (Invincible Records, 1993)

Toetsenvirtuoos Jordan Rudess bracht in 1988 met het neoklassieke "Arrival" zijn eerste album uit. De muziek was echter, tot een digitale download in 2001, alleen op cassette leverbaar. Daarom beschouwen we "Listen" uit 1993 als zijn echte debuutalbum, zeker ook omdat die plaat hem in de schijnwerpers zette, waardoor hij onder meer in de belangstelling kwam te staan van Dixie Dregs en vooral Dream Theater. Dat zal waarschijnlijk niet zijn geweest vanwege zijn musical-achtige zang, waarbij hij ook nog eens geregeld duetten aangaat met Barbara Bock. Nee, zoals de hoes al laat zien staan de keyboards in the picture, hoewel gitarist Chris Amelar ook af en toe van zich laten horen. De muziek wisselt van New Age-achtige pop naar soulvolle, naar Yes neigende symfonische pop. In "Across The Sky" komt dit alles goed tot uiting.
Websites:
https://www.jordanrudess.com/
https://www.facebook.com/jordanrudessofficial .

NIEUW / LIVE-TIP
Avantasia, Tobias Sammet's – Avalon
Van het album “Here Be Dragons” (Napalm Records, 2025)

“Here Be Dragons” is het tiende studioalbum van Avantasia. De muziek van de Duitser Tobias Sammet, het muzikale brein achter dit alles, heeft een enorme aantrekkingskracht. Deze is melodieus en pakkend, ja klinkt wellicht zelfs simpel, maar in de arrangementen en het spel zit een schat aan details en kunde. Het is niet voor niets dat Avantasia al decennialang geliefd is bij velen. Avantasia was oorspronkelijk de naam waaronder Sammet in 2001 en 2002 een tweedelige powermetalopera (“The Metal Opera”) uitbracht, als uitstapje naar zijn band Edguy. Groot verschil met de moederband was de flinke hoeveelheid gastzangers en de hoge ambitie van het project. In 2008 pakte Sammet de projectnaam weer op en inmiddels staat Avantasia voor zoveel meer dan alleen powermetal en past de vlag 'symfonische metal' veel beter om de muziek op de sindsdien verschenen 8 albums te kenschetsen. Overigens staat Edguy nu al jaren in de ijskast. Ook “Here Be Dragons” kent weer mooie ballades, rappe nummers en filmische songs met een episch randje en bomvol bombastische arrangementen. Ondanks dat het album klinkt zoals we Avantasia al enige tijd kennen, is er toch sprake van een bescheiden koerswijziging. De tien nieuwe songs zijn namelijk steviger en compacter, tenminste: voor Avantasia-begrippen. Er doet opnieuw een scala aan gasten mee: Michael Kiske (Helloween), Geoff Tate (ex-Queensrÿche), Ronnie Atkins (Pretty Maids), Bob Catley (Magnum) en Roy Khan (Conception, ex-Kamelot) waren al eerder te horen geweest op een plaat van de Duitser. Tommy Karevik (Kamelot), Kenny Leckremo (H.E.A.T) en Adrienne Cowan (Seven Spires) zijn nieuwkomers in de wereld van Avantasia. “Here Be Dragons” is een buitengewoon aangename plaat van iemand die zijn vak verstaat. Ondanks de kleine koerswijziging is het Avantasia-geluid duidelijk herkenbaar en bevat dit album vrijwel alle elementen waar liefhebbers dol op zijn. We gaan luisteren naar het nummer “Avalon” met zangeres Andrienne Cowan van de Noord-Amerikaanse symfonische metalband Seven Spires. (gebruikte bron: Metalfan.nl) Tobias Sammet gaat ook op tournee met Avantasia. De enige Nederlandse show is in de Tilburgse 013 op 29 maart. Op 22 maart kun je al naar Rurhcongress in Bochum en op 6 april is het concert in het Keulse Palladium ook nog enigszins 'in der nähe'.
Websites:
https://avantasia.com/
https://www.facebook.com/avantasia/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Lönnmyr, John - Vargtimmen
Van "Aftonland" (eigen beheer, 2023)

Er komt zó veel muziek uit dat het zelfs voor een goed ingevoerd team als Xymphonia haast niet mogelijk is om alles te horen, laat staan te presenteren in ons programma. En dus komt het voor dat je soms pas veel later bij toeval een juweel van een album ontdekt, dat als we het eind 2023 wel hadden opgepikt zeker in ons jaaroverzicht was opgedoken - want zo sterk is "Aftonland" van de Zweedse toetsenist John Lönnmyr. Een naam die ons in eerste instantie niks zei maar hij richtte met jeugdvrienden in de jaren 90 de progband Valinor's Tree op, speelde nog een tijdje in Simon Says en ging vervolgens aan de slag als sessiemuzikant. Sinds 2019 maakt hij deel uit van The Night Flight Orchestra. Daar waar Valinor's Tree sfeervolle, licht alternatieve prog maakte en hij als onderdeel van The Night Flight Orchestra de AOR uit de jaren tachtig nieuw leven inblaast, laat hij op "Aftonland" volbloed toetsengedomineerde retroprog horen in de beste Scandinavische traditie. Een uitgebreid arsenaal aan klassieke keyboards en synths komt voorbij op dit prachtig opgenomen album: orgels, analoge synths, piano's en natuurlijk ook de Mellotron. Voor de bas-, gitaar- en drumpartijen heeft hij een beroep gedaan op een aantal jeugdvrienden van Valinor's Tree en andere muziekcollega's, die Lönnmyrs muziek van perfecte groove en melodieuze aanvullingen voorzien. Als we de muziek dan toch ergens mee moeten vergelijken is het misschien met het werk uit de jaren zeventig van de eveneens Zweedse toetsenist Bo Hansson, hoewel wat ons betreft Lönnmyrs composities een stuk enerverender en spannender zijn. Vanavond presenteren we het stuk “Vargtimmen”, met een mooie rol voor trompettist Kristin Lidell, maar het is Lönnmyr zelf die schittert met een sterke synthesizersolo.
Websites:
https://johnlonnmyr.com/
https://johnlonnmyr.bandcamp.com/album/aftonland .

ONDERGEWAARDEERD ALBUM
Enid, The - Longhome
Van "The Seed And The Sower" (eigen beheer, 1988)

Eind jaren 70 viel de originele bezetting van The Enid uit elkaar, waarna toetsenist Robert John Godfrey en gitarist Stephen Stewart de Britse band begin jaren 80 een doorstart gaven. Met behulp van hun fancluborganisatie The Stand wisten ze de oude fans weer te bereiken en met de vele concerten ook nieuwe liefhebbers voor zich te winnen. Maar na 3 studio-albums was er de nodige sleet op het muzikale partnerschap gekomen en werd besloten nog één album op te nemen en het dan voor gezien te houden. Dat album werd “The Seed And The Sower”, dat in eerste instantie onder de duonaam Godfrey & Stewart werd uitgebracht, hoewel het natuurlijk gewoon een The Enid-album was. De muziek had een exotisch tintje gekregen door het gebruik van percussie op een aantal tracks, maar was bij vlagen ook een stuk ingetogener dan eerder werk. De onderhuidse spanning die voelbaar is op de eerste paar albumtracks krijgt zijn ontlading in het ruim 15 minuten durende “Longhome”, als de orkestrale toestenklanken van Godfrey en de meervoudige gitaarpartijen van Stewart naar een ultieme climax toe werken. Na dit album en de bijbehorende toernee hielden de twee heren het ook daadwerkelijk voor gezien, waarna Stewart zich richtte op zijn carrière als studio-technicus. Godfrey begon met enkele zeer jonge muzikanten Come September, maar zou al snel The Enid nieuw leven in blazen en is na de nodige tussenpozen nog steeds actief met die band. Zo treedt de huidige bezetting op 3 mei op in het prachtige The Stables in Milton Keynes in de UK.
Websites:
https://www.theenid.co.uk/
https://www.facebook.com/TheEnid.

50 JAAR
Beck, Jeff - Cause We've Ended As Lovers
Van "Blow By Blow" (Epic, 1975)

Het is deze maand 50 jaar geleden dat Jeff Becks eerste solo-album “Blow By Blow” verscheen. Op dat moment was hij al sinds 1963 actief in de muziek, onder andere als lid van The Yardbirds, The Jeff Beck Group en Beck, Bogert & Appice. Die groepen lieten toch voornamelijk stevige rock horen, maar “Blow By Blow” markeert het begin van een muzikale koerswijziging waarbij hij elementen uit blues, rock, jazzrock en fusion met elkaar ging vermengen. Op latere platen kwamen daar ook invloeden uit elektronische muziek bij. “Blow By Blow” had midden jaren 70 de tijdsgeest mee: het waren immers de jaren van de grote jazzrock- en fusionbands, zoals Mahavishnu Orchestra, Weather Report en Return To Forever. Beck week daar in zoverre vanaf dat hij altijd oog hield voor sterke melodieën. Zo ook op “Blow By Blow”, waarop hij naast eigen stukken ook een Beatles-song onder handen nam, met als leuk detail dat 'vijfde Beatle' George Martin het album heeft geproduceerd. Maar het meest in het oor springend zijn wel de twee songbijdragen van niemand minder dan Stevie Wonder, met als hoogtepunt de ballade “Cause We've Ended As Lovers”. Al gravend in ons archief kwamen we erachter dat we wel ooit een live-opname hebben laten horen, maar nog nooit de studioversie. Jeff Beck is ons helaas twee jaar geleden ontvallen, maar we lazen in concertrecensies dat het nieuwe grote gitaartalent Matteo Mancuso ook “Cause We've Ended As Lovers” tijdens zijn concerten speelt.
Websites:
https://www.facebook.com/jeffbeck/
https://www.jeffbeck.com/ (is down...).

LIVE–TIP
Arena – Solomon (live)
Van het album “Lifian: Tour MMXXII” (Verglas Music, 2023)

In 2025 viert Arena de dertigste verjaardag van debuutalbum “Songs From The Lions Cage”. De symfonische rockband gaat een tour doen door Europa, met op 28 mei een concert in de Hengelose locatie van Metropool. Arena werd in 1995 opgericht door Clive Nolan, toetsenist bij Pendragon en Shadowland, en Mick Pointer, die we allemaal kennen als de originele drummer en mede-oprichter van Marillion. Progrock zit in het DNA van de band, maar daarnaast zijn er soms hardrockinvloeden te horen. In de afgelopen dertig jaar heeft Arena tien studioalbums, vijf live-albums en drie EP’s uitgebracht. De band stond hoog in de hitlijsten in onder meer Duitsland, Groot-Brittannië, Nederland en Zwitserland. Arena bestaat anno 2025 uit Clive Nolan, Damian Wilson, John Mitchell, Kylan Amos en Mick Pointer. Daarmee staat er een groep routiniers op het podium met bandnamen als Asia, Marillion, Pendragon, Frost*, Landmarq, Threshold, Ayreon en It Bites op hun lange CV's. Naast het genoemde concert heb je nog meer mogelijkheden om het kwintet aan het werk te zien: 9 mei in Zeche Carl in Essen, 29 mei 2025 in de Bosuil in Weert, 30 mei in De Pul in Uden en 31 mei in Poppodium Boerderij te Zoetermeer. Overigens bracht de vorige tournee, ter promotie van het studio-album “The Theory Of Molecular Inheritance” (2022), de groep óók al naar de Hengelose Metropool. We draaien vanavond een song van het live-verslag van die tournee, het dubbelalbum “Lifian: Tour MMXXII”, in de vorm van “Solomon”.
Websites:
https://www.arenaband.co.uk/
https://www.facebook.com/ArenaBandOfficial.

NIEUW
Pattern-Seeking Animals – The Seventh Sleeper
Van “Friend Of All Creatures” (GEP (Giant Electric Pea), 2025)

Na vier albums die vrij snel achter elkaar tussen 2019 en 2023 bij InsideOut verschenen, markeert het vijfde Pattern-Seeking Animals-album een overgang naar GEP. Dit is het label dat Thomas Waber, de man die ook InsideOut oprichtte, met IQ's Michael Holmes bestiert. Pattern-Seeking Animals is het kindje van John Boegehold, die sinds het vertrek van Neal Morse uit Spock's Beard een flink deel van het repertoire voor die band schrijft. Voor zijn eigen project schrijft hij alles, speelt ook allerlei instrumenten, maar doet daarnaast vooral ook een beroep op een deel van zijn Beard-maten, want de groep wordt al sinds het debuut gecompleteerd door zanger/gitarist Ted Leonard, bassist Dave Meros en voormalig Spock's Beard-drummer Jimmy Keegan. Door het ontbreken van de typische gitaarfratsen van Alan Morse en de ronkende orgels en snerende synths van Ryo Okumoto is Pattern-Seeking Animals wel degelijk anders klinkend. Misschien ontbreekt dat rauwe randje dat genoemde twee aan de moederband toevoegen, maar de songs van Boegehold zijn toch altijd weer doorwrocht en bevatten sterke twists en wendingen. Daarbij herkennen we na deze reeks albums ondertussen typisch P-SA-DNA in bijvoorbeeld de melodievoeringen die de groep herkenbaar maken, zonder dat er aan zelfplagiaat wordt gedaan. Bovendien leveren alle muzikanten aansprekende bijdragen en is Leonards zang als altijd vrij intens en doorvoeld van aard. We kiezen vanavond voor “The Seventh Sleeper”.
Websites:
https://www.psanimals1.com/
https://www.facebook.com/psanimals1.

NIEUW / JAZZROCK (archiefopnames)
Paz - Lefthand Righthand
Van "Variation And Creation: The Story Of Paz" (Jazz In Britain, 2025)

Paz zal waarschijnlijk bij weinig luisteraars bekend zijn. Toch was deze in 1972 door vibrafonist Dick Crouch opgerichte Britse jazzrock/fusionformatie een gewilde uitvalsbasis voor menig muzikant van naam. Zo zijn in de vele samenstellingen van de band musici als Ray Warleight, Dave MacRae, Allan Holdsworth, Brian Godding en Laurence Cottle te ontdekken. Paz bracht weliswaar enkele studioalbums uit, maar was toch vooral een liveband. Enkele jaren geleden startte Jazz In Britain een project om de geschiedenis van de groep vast te leggen, nadat het label van de toen nog levende Ron Mathewson zijn complete archief van 300 casssettetapes had ontvangen, waarvan er 16 van de naam Paz waren voorzien. Ook door de weduwe van toetsenman Geoff Castle werden banden met onder meer Paz-opnames gedoneerd, terwijl in de jaren daarna nog meer archiefmateriaal opdook. Uit meer dan 35 uur muziek is de 3-CD-set "Variation And Creation : The Story Of Paz" samengesteld, waaraan een informatief boekwerkje is toegevoegd. De over het algemeen redelijk opgepoetste opnames laten een breed spectrum van de jazzfusion horen die Paz in de loop der jaren produceerde. Naast het overgrote eigen materiaal zitten daar ook bewerkingen bij van composities van onder andere John Coltrane, Joe Zawinul, Fauré en Michael Shrieve/Richard Kermode (het Santana-nummer "Yours Is The Light" van "Welcome"). Wij hebben echter het nummer "Lefthand Righthand" uitgekozen dat gedragen wordt door gitarist Brian Godding en toetsenman Geoff Castle.
Websites:
https://jazzinbritain1.bandcamp.com/album/variation-and-creation-the-story-of-paz
https://www.facebook.com/jazzinbritain .

NIEUW (ietwat verlaat)
Minster, Anastasia - Black Narcissus
Van "Song Of Songs" (eigen beheer, 2024)

Afgelopen oktober hadden we u graag kennis willen laten maken met "Song Of Songs", de derde CD van Anastasia Minster. Helaas belandde ons exemplaar van het via een Kickstarter-project gefinancierde album ergens in het niemandsland tussen Canada en Nederland. De in Moskou geboren zangeres en pianiste verhuisde namelijk in 2014 naar Toronto en debuteerde in 2017 met het donkere kamerpop-album "Hour Of The Wolf", in 2020 gevolgd door "Father". Op laatstgenoemde plaat werd ze op drie nummers begeleid door de ons welbekende Steve Jansen (Japan, Exit North), terwijl de veelgevraagde cellist Raphael Weinroth-Browne tevens enkele bijdragen leverde. Laatstgenoemde is op "Song Of Songs", waarvan we uiteindelijk toch een exemplaar ontvingen, ook weer present evenals musici op contrabas, drums en trompet dan wel bugel, terwijl er tevens een belangrijke rol voor een 30 muzikanten tellend orkest is. Minster zelf noemt "Song Of Songs" haar donkere 'ethereal orchestral album', gebaseerd op een oud gedicht met die titel. Een van de hoogtepunten is het nu gedraaide bijna zes minuten durende "Black Narcissus". Overigens heeft Minster inmiddels een nieuw downloadalbum uitgebracht getiteld "Noir Covers", maar om dat te bemachtigen moet u een zogenaamde 'patreon' van haar worden.
Websites:
https://anastasiaminster.com/
https://anastasiaminster.bandcamp.com/album/song-of-songs
https://www.facebook.com/anastasiaminster .

VOORPROEFJE MET EEN TWIST
Big Big Train - The Last English King (live)
YouTube-release, opgenomen op 28-09-2024 in Poppodium Boerderij, Zoetermeer; origineel van “Bard” (eigen beheer, 2002 / English Electric Recordings, 21 maart 2025)

Afgelopen september stond Big Big Train twee avonden in een volle Zoetermeerse Boerderij in het kader van de tournee rond het nieuwe album “The Likes Of Us”. Een heus Big Big Train Weekend dus, gevuld met prachtige muziek gespeeld door gepassioneerde muzikanten voor een enthousiast publiek. De setlist van beide avonden hadden maar een kleine overlap, met misschien wel als grootste verrassing dat op de eerste avond, 28 september, “The Last English King” gespeeld werd. Dit is het openingsnummer van het in 2002 verschenen “Bard”. Met name bandleider Gregory Spawton heeft niet echt goede herinneringen aan dit album dat in een voor deze voor de band zeer lastige tijd tot stand kwam. Een reden dat “Bard” in het heruitgavenprogramma werd overgeslagen en daardoor lang niet meer te verkrijgen was. Dat er materiaal live van zou worden gespeeld werd al helemaal voor onmogelijk gehouden. Met het verstrijken van de jaren is Spawtons oordeel echter milder geworden en op 21 maart wordt “Bard”, in een compleet nieuwe mix, in gelimiteerde oplage zowel op CD als vinyl als via Bandcamp heruitgebracht. Op andere streaming- of downloadplatforms zal het album echter niet beschikbaar komen. In de aanloop naar de releasedatum heeft Big Big Train nu de genoemde live-uitvoering van “The Last English King” op YouTube gezet. Er zal overigens ook een opname van vorig jaar op de heruitgave te vinden zijn, maar die is op een andere avond opgenomen.
Websites:
https://www.bigbigtrain.com/
https://www.facebook.com/bigbigtrain
Dit nummer op YouTube: Youtube .

NIEUW
Ghost Of The Machine – After The War
Van “Empires Must Fall” (ProgRock.com's Essentials, 2025)

Afgelopen vrijdag, 7 maart, verscheen van Ghost Of The Machine het tweede album, getiteld “Empires Must Fall”. De line-up van de uit This Winter Machine voortgekomen band is dezelfde als op het in 2022 verschenen debuut “Scissor Games”. Ook muzikaal gezien wordt het ingeslagen pad verder bewandeld in sterk opgebouwde composities vol pakkende thema's. Daarbij wordt er vol overtuiging gespeeld en gezongen en is het geheel gegoten in een heldere productie. We zullen begin volgend jaar zien of “Empires Must Fall” net zo aanslaat bij de Xymphonia-redactie als de voorganger, die in 2022 op de vijfde plek eindigde in onze jaarlijst. “Empires Must Fall” bevat 6 nummers en klokt op bijna een uur, waarbinnen Ghost Of The Machine een zorgvuldige balans vindt tussen kortere, toegankelijkere nummers en epische stukken. Zanger Charlie Bramald vertelde aan het online magazine The Progressive Aspect: “”Scissor Games” eindigde met de tirannieke Puppet King die werd verslagen door zijn laatste slachtoffer: ze doodde hem met een schaar! Dus vroegen we ons af wat de gevolgen zouden zijn van die gewelddadige maar bevrijdende laatste daad. We begonnen met een simpele vraag die alleen complexe antwoorden kent: wat is ware gerechtigheid? Slaagt de moordenaar van de Puppet King - de pas gekroonde keizerin van het licht - erin een goedmoedige leider te zijn? Kan ze al het onrecht dat ze zelf heeft geleden, rechtzetten? En wat is er nodig om de cyclus van geweld en dwang eindelijk te doorbreken?” We pakken flink uit met het 14 minuten durende, absoluut epische eindnummer van het album: ''After The War''.
Websites:
https://ghostofthemachine.bandcamp.com/
https://ghostofthemachineofficial.com/
https://www.facebook.com/ghostofthemachineofficial .

LIVE -TIP
Mann's Earth Band, Manfred – Blinded By The Light
Van het album “The Roaring Silence” (Bronze, 1976)

Manfred Mann heeft al ruim 50 jaar ervaring in de muziekindustrie en was dan ook getuige van ongeveer alle grote veranderingen die de business heeft doorgemaakt. De Zuid-Afrikaan heeft zijn carrière al meerdere malen met succes opnieuw leven ingeblazen – zo ging hij mee met de sixties-popstroming en experimenteerde hij met jazzrock. Na laatstgenoemde korte uitstapje, waarmee Mann aantoonde zijn tijd ver vooruit te zijn, kwam hij begin jaren zeventig uiteindelijk per toeval in de Britse progrockbeweging terecht. Deze stroming bood ruimte aan keyboard- en gitaarvirtuozen, vaak door middel van langere nummers, een expressieve manier van spelen en zware muzikale statements met betekenisvolle teksten. Hoewel zijn band werd opgericht zonder richtlijnen of specifieke ideeën en met als enige doel om gewoon te spelen waar de leden zin in hadden, paste deze aanpak precies in het straatje van de progrockstroming. De formatie kreeg al snel de reputatie van uitmuntende liveband en bracht in korte tijd een hele rits albums uit, grotendeels gevuld met radicale bewerkingen van bestaande nummers. Het grootste succes kwam met “The Roaring Silence” in 1976. Dit album bevat een interpretatie van Bruce Springsteens “Blinded By The Light”, dat uitgroeide tot absolute wereldhit. (bron: website De Victorie, Alkmaar) Komende week tourt Manfred Mann's Earth Band weer door ons land en is op 13 maart te aanschouwen in De Victorie in Alkmaar, 14 maart in de Bosuil te Weert en16 maart in de Arnhemse Luxor Live. Voor ons in Twente is het interessant dat op 15 maart de Münsterse Jovel Music Hall wordt aangedaan.
Websites:
https://www.manfredmann.co.uk/
https://www.facebook.com/manfredmannearthband/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Lönnmyr, John - Borck
- Traktatet
Van "Aftonland" (eigen beheer, 2023)

Er komt zó veel muziek uit dat het zelfs voor een goed ingevoerd team als Xymphonia haast niet mogelijk is om alles te horen, laat staan te presenteren in ons programma. En dus komt het voor dat je soms pas veel later bij toeval een juweel van een album ontdekt, dat als we het eind 2023 wel hadden opgepikt zeker in ons jaaroverzicht was opgedoken - want zo sterk is "Aftonland" van de Zweedse toetsenist John Lönnmyr. Een naam die ons in eerste instantie niks zei maar hij richtte met jeugdvrienden in de jaren 90 de progband Valinor's Tree op, speelde nog een tijdje in Simon Says en ging vervolgens aan de slag als sessiemuzikant. Sinds 2019 maakt hij deel uit van The Night Flight Orchestra. Daar waar Valinor's Tree sfeervolle, licht alternatieve prog maakte en hij als onderdeel van The Night Flight Orchestra de AOR uit de jaren tachtig nieuw leven inblaast, laat hij op "Aftonland" volbloed toetsengedomineerde retroprog horen in de beste Scandinavische traditie. Een uitgebreid arsenaal aan klassieke keyboards en synths komt voorbij op dit prachtig opgenomen album: orgels, analoge synths, piano's en natuurlijk ook de Mellotron. Voor de bas-, gitaar- en drumpartijen heeft hij een beroep gedaan op een aantal jeugdvrienden van Valinor's Tree en andere muziekcollega's, die Lönnmyrs muziek van perfecte groove en melodieuze aanvullingen voorzien. Als we de muziek dan toch ergens mee moeten vergelijken is het misschien met het werk uit de jaren zeventig van de eveneens Zweedse toetsenist Bo Hansson, hoewel wat ons betreft Lönnmyrs composities een stuk enerverender en spannender zijn. Vanavond presenteren we een tweeluik met eerst het korte “Borck”, dat zo dienst had kunnen doen als thema van een sciencefiction- of misdaadserie in de jaren tachtig, gevolgd door “Traktatet”.
Websites:
https://johnlonnmyr.com/
https://johnlonnmyr.bandcamp.com/album/aftonland .

NIEUW
Karmakanic – Brace For Impact
– All That Glitters Is Not Gold
Van “Transmutation” (Reingold Records (= eigen beheer), 2025)

Net als bij het elders in deze uitzending te horen Pattern-Seeking Animals geldt ook voor de nieuwe Karmakanic dat die niet zoals de directe voorgangers op InsideOut verschijnt: Jonas Reingold heeft “Transmutation” op zijn eigen label uitgebracht, waarop tot nu toe vooral wat 'kleinere' releases zoals een live-plaat en een jazzrockproject op verschenen. Er valt nog wat op: na het debuut “Entering The Spectra” uit 2002 verschenen er vier albums met een min of meer vaste bezetting. “Transmutation” is echter een solo-project van de bassist/componist, waarop de vaste bandleden wel in meer of mindere mate te horen zijn, maar wat vooral een 'who is who' van alle progmusici is waarmee Reingold door de loop der jaren heeft gewerkt. De laatste jaren tourde de in Oostenrijk wonende Zweed intensief met Steve Hackett: de gitarist, alsmede vrijwel al z'n bandleden werkten mee, naast onder andere drummers Simon Phillips en Nick D'Virgilio en gitarist/zanger Randy McStine. Van de vaste Karmakanic-bezetting hebben gelukkig gitarist Krister Jonsson en toetsenist Lalle Larsson enkele malen fraaie glansrollen - vooral ook in het 23 minuten lange titelnummer. John Mitchell doet het merendeel van de leadzang en dat doet hij prima, maar toch vinden we het een beetje jammer dat Göran Edman zo weinig te horen is: die verder voornamelijk in metal actieve zanger gaf Karmakanic mede het eigen karakter; Mitchell horen we immers al in zoveel andere progbands. Compositorisch laat Reingold zich trouwens van zijn meest toegankelijke kant horen: de plaat bevat veel gemakkelijk in het gehoor liggende melodieën waarvan je je afvraagt of ze al niet bestonden. “Transmutation” klinkt daardoor meteen vertrouwd. Eén van de meest afwijkende nummers is “All That Glitters Is Not Gold”: enerzijds door de zwierige bijdrage van de Servische accordeonist Lelo Nika, anderzijds door het jazzy spel van Hackett-bandmaat Rob Townsend op tenor- en sopraansax. Daarnaast is het leuk dat we hier op toetsen Reingolds voormalige The Flower Kings-compaan Tomas Bodin weer 's horen. Een lekkere inkomer is de denderende instrumental “Brace For Impact”, waarin de rollende orgelnoten van Andy Tillison het duel aangaan met synthsweeps van Lalle Larsson en razende gitaarlicks van Krister Jonsson. Reingold zelf gebruikt het wahwah-pedaal om de rinkelende Rickenbacker-licks uit te vergroten, waarbij het onmiskenbaar Simon Phillips is die op zijn toms roffelt.
Websites:
https://www.jonasreingold.se/
https://www.facebook.com/KarmakanicOfficial.

LIVE -TIP
Journey – The Way We Used To Be
Van het album “Freedom” (Frontiers, 2022)

Wat was het vorig jaar een teleurstelling voor de die-hard-Journey-fans, waaronder vele Nederlanders...! De tickets, hotel en reis waren al maanden ervoor geboekt en ze waren er helemaal klaar voor. Toen kwam het bericht dat de tournee door het Verenigd Koninkrijk en Ierland ter gelegenheid van het 50-jarige bandjubileum was geannuleerd. Deze tournee, tevens in het teken van het in 2022 verschenen album “Freedom”, zou in het najaar van 2024 beginnen, met Cheap Trick in het voorprogramma. Als reden werden 'omstandigheden buiten de macht van de band' aangehaald. Het ziet er niet naar uit dat we de in 1973 in San Francisco opgerichte groep op korte termijn live kunnen bewonderen aan deze kant van de Atlantische Oceaan. Wat wél kan: aankomende zaterdag 15 maart, naar het Ommense Café De Herberg gaan voor een optreden van de tributeband Another Journey. Die groep focust op materiaal van de line-up van 1977 t/m 1996, de jaren met frontman Steve Perry, inderdaad. Als voorproefje laten wij echter nog een nummer horen van het met de Filipijnse zanger Arnel Pineda opgenomen recentste Journey-album “Freedom” uit 2022: “The Way We Used To Be”.
Websites:
https://journeymusic.com/
https://www.facebook.com/journey
https://www.anotherjourney.nl/
https://www.facebook.com/anotherjourney.nl.

MONUMENT
Blackwater Flood / Sunset Mission – Eternal Flight
Van “Eternal Flight” (digitale EP, 2021)

Het uit Worcester, Massachusetts afkomstige Blackwater Flood maakt naar eigen zeggen een mengsel van klassiek, metal, elekronische muziek en heel veel meer. En dat kunnen we na beluistering beamen. In 2019 debuteerde het als kwintet met een EP, een jaar later gevolgd door het volwaardig album “Hidden Reveries”, bomvol korte dromerige melancholische folky liedjes, gearrangeerd met strijkers, akoestische gitaar en piano. Maar dat album sluit af met een lang stuk van bijna 10 minuten dat achteraf een voorbode bleek van wat volgde. ...Want een jaar later werd het in negenkoppige bezetting opgenomen epische “Eternal Flight” uitgebracht, overigens het recentste levensteken van Blackwater Flood. En dat is met recht een indrukwekkend nummer, waarin we meegenomen worden langs verschillende muzikale landschappen, van ingetogen bijna dromerige folk naar een massaal en massief progrockslot. Opvallend is dat er op de streamingplatforms nóg een bandnaam bij het nummer staat vermeld: Sunset Mission. Na wat speurwerk zien we dat leden van Blackwater Flood ook opduiken in Sunset Mission en dat die bands even parallel aan elkaar hebben bestaan (zoals Parliament / Funkadelic van George Clinton, HB). Het uit zeven nog jonge leden bestaande Sunset Mission is druk bezig met werken aan een nieuw album, als opvolger van het in 2019 verschenen “Journey To Lunar Castellum”, dat een mengsel van progmetal, math rock en klassieke prog laat horen. Ook over dat album zijn we zeer te spreken en zullen we binnenkort aan de orde laten komen.
Websites:
https://blackwater3.bandcamp.com/track/eternal-flight
https://www.facebook.com/SunsetMissionMusic/ .

NIEUW / A.O.R.
RadioActive – Sentimental
Van het album “Reset” (Frontiers, 2024)

RadioActive is een project van Tommy Denander (bijnaam: Mister A.O.R.). Denander is een van de drukste muzikanten in Zweden, met een carrière van bijna 45 jaar als gerespecteerd studiogitarist/songschrijver en succesvol producer. Hij speelde met de bekendste namen in de muziekwereld: Michael Jackson, Paul Stanley, Alice Cooper, Deep Purple, Anastacia, Ricky Martin, Jeff Beck, Peter Cetera, Richard Marx, Steve Perry en nog vele anderen. Zijn bekendste eigen project is RadioActive. Denander begon hiermee in 2000 en tot op heden verschenen er 6 studio-albums, het recentste afgelopen oktober. Dit “Reset” heeft een goed gekozen titel want het album laat horen dat Radioactive 'op de resetknop drukt' en teruggaat naar het geliefde A.O.R.-geluid waar Denander zijn bijnaam aan ontleent. Hij wendt daarvoor een (voor RadioActive) nieuwe groep zangers aan, waaronder Jim Jidhed (Alien), Jeff Paris, Robin McAuley (McAuley Schenker Group, Grand Prix), Joey Vana (Mecca) en 'Dio' Harris. Er zijn ook compositie- en achtergrondzangbijdragen van Mutt Lange (producer van o.a. Def Leppard, The Cars, AC/DC en Shania Twain) en gitaarpartijen van de van Bryan Adams' groep bekende Keith Scott. Openingsnummer “Sentimental” laat horen dat Denander nog steeds bedreven is in het combineren van lagen gitaar en toetsen. Jim Jidhed is hier de zanger van dienst en laat horen Steve Perry-achtige uithalen in huis te hebben.
Websites:
https://www.facebook.com/tommydenanderradioactive
https://www.facebook.com/tommydenanderofficial/ .

NIEUW
Legacy Pilots – Don't Chase The Rainbows (live)
Van “Night Flight” (eigen beheer, 2025)

Legacy Pilots begon als een puur studio-project van toetsenist/componist/zanger Frank Us, die op de 5 tussen 2018 en 2024 verschenen albums een best indrukwekkende internationale cast van prominente namen wist aan te wenden voor de diverse instrumentale en vocale partijen. Klassedrummers Todd Sucherman (Styx) en Marco Minnemann (o.a. Steven Wilson) waren steeds van de partij en ook o.a. gitarist/zanger John Mitchell en zanger Jake Livrgren waren te horen. Zijn beste vriend Finally George leverde ook altijd wel wat gitaar-, bas- of zangpartijen aan. Afgelopen jaar werd er dan toch een live-band opgetuigd. Us beperkt zich binnen de groep tot de toetsenpartijen, soms aangevuld met zang, zoals hij dat op de albums ook soms doet. Finally George was echter de gemakkelijke keuze voor het merendeel van de zangpartijen. Die nam ook gitarist John Engehausen mee, die op zijn beide eigen platen ook al te horen is. De ritmesectie Daniel Otte (bas) en Kai Weidle (drums) werkten echter aan geen van beider platen mee maar kwijten zich prima van hun taak, zo is nu te horen op het live-album “Night Flight”. De opnamen werden gemaakt in The Docks, een zaal in standplaats Hamburg. Let wel: dit was het eerste officiële optreden, als voorprogramma van The Steve Rothery Band, de eigen groep van de Marillion-gitarist die ook menigmaal op Legacy Pilots-plaatwerk was te horen. Meteen al bij dit eerste optreden valt op dat Legacy Pilots ook zonder al die prominente namen weet te overtuigen; Frank Us en Finally George hebben beiden een prettige zangstem die live overeind blijft en Engehausen en Us spelen mooie, aansprekende solopartijen op hun instrumenten. Het meest symfonische en tevens langste nummer op de setlist is “Don't Chase The Rainbows”. Het kent een mooie opbouw met na een fraaie lange gitaarsolo uiteindelijk een climax met breed uitwaaierend keyboardtapijt. De studioversie is te vinden op het recentste album “Thru The Lens”, dat vorig jaar verscheen. Ook Liza, naar we aannemen de dochter van Us, heeft hier net als in de studioversie een zingende bijrol.
Websites:
https://www.legacypilots.com/
https://legacypilots.bandcamp.com/album/night-flight.

NIEUW / LIVE-TIP
Aurora Project, The – Freedom Of Thought
Van “EVOS 12” (FREIA Music, 2025)

The Aurora Project is na 9 jaar terug met een nieuw studio-album. En zoals altijd bij deze Katwijkse band, betreft het een concept-album. Sterker nog: “EVOS 12” is deel 1 van een tweeluik; naar verluidt is “EVOS 13” al grotendeels klaar. Wat opvalt is dat het geluid wel iets meer 'guitar heavy' is dan op voorganger “World Of Grey” (2016), wat niet gek is, want met Alex Ouwehand, tevens bekend van Golden Caves, aan boord naast Remco van den Berg, heeft de groep weer twee gitaristen. Blikvanger in het bandgeluid is ook nu weer de heldere, sterke zangstem van Dennis Binnekade, die met zijn dictie de gave heeft je meteen geconcentreerd naar zijn strofes te doen luisteren – wat ook mede in de hand gewerkt wordt door de goed geschreven zanglijnen. Het concept en de teksten is opnieuw afkomstig van sciencefictionliefhebber Marcel 'Mox' Guijt, die onlangs aan Progwereld hierover het volgende uitlegde: “het idee ontstond eigenlijk tijdens de creatie van onze vorige plaat, “World Of Grey”. Die plaat behandelt de dreiging van een mogelijke dystopische toekomst, en dat zette me aan het denken: Hoe zou zo’n dystopische wereld eruitzien / hoe zou het leven van een individu zich afspelen in zo’n situatie? En wat zou er nodig zijn om de mensheid daar weer uit te trekken?“. De toetsenist is een fanatiek podcastsluisteraar en heeft ook het initiatief genomen tot een podcastserie rond dit albumtweeluik. Via de linktree kun je de podcast zowel op Spotify als op YouTube bereiken. Je moet er wel de tijd voor nemen want de serie is behoorlijk uitgebreid. Het vergoedt het feit dat bij de CD-uitgave van “EVOS 12” enige uitleg of een boekje ontbreekt. Afgelopen vrijdag kondigde The Aurora Project een eigen festival aan: TAPFest, op 29 maart in Scum in Katwijk. Naast natuurlijk de organisator zelf treden Enma, Armed Cloud en Artifice aan. Dat zijn overigens wel drie bands met een meer in metal geworteld geluid dan The Aurora Project anno 2025 laat horen. Maar terug naar “EVOS 12” nu: we hebben voor vanavond gekozen voor het slotstuk “Freedom Of Thought”.
Websites:
https://linktr.ee/the_aurora_project
https://theauroraprojectnl.bandcamp.com/album/evos12
https://www.facebook.com/theauroraproject/.

NIEUW
Propaganda - They Call Me Nocebo
- Love:Craft
Van "Propaganda" (Bureau B., 2024)

De Duitse band Propaganda werd begin jaren 80 door Ralf Dörper van Die Krupps opgericht. Samen met onder andere Claudia Brücken en Michael Mertens werd in 1982 het debuut "A Secret Wish" uitgebracht. De singles gingen vergezeld van duistere videoclips van Anton Corbijn. Ook andere bekende artiesten werkten aan de plaat mee, zoals David Sylvian, Ian Mosley, Steve Howe en Derek Forbes, terwijl Trevor Horn voor de vaak bombastische productie zorgde. Het album is bij progressieve rockfans vooral geliefd door de uitgesponnen opener "Dream Within A Dream". Na de LP "1234" viel de band uit elkaar, hoewel er tal van reünieconcerten en afsplitsingen volgden, zoals vrij recent nog xPropaganda. In 2024 namen Dörper en Mertens met zangeres Thunder Bae als Propaganda een titelloos album op. Hoewel opener "They Call Me Nocebo" een synthipop-getint intro heeft, vormt het de opmaat voor een melancholieke plaat die ver van de Trevor Horn-sound af staat. Genoemd nummer heeft zelfs een prachtig verstilde gitaarsolo. "Love: Craft" en het instrumentale "Dystopian Waltz" worden daarnaast deels gekenmerkt door intrigerende orkestraties die wel wat weg hebben van het werk van Hans Zimmer. Qua melancholisch gehalte vormt afsluiter "Wenn Ich Mir Was Wünchens Dürfte" een hoogtepunt. Het betreft hier een bewerking van een door Friedrich Hollaender geschreven en onder andere door Burt Bacharach en Marlene Dietrich uitgevoerd lied. Wij hebben echter gekozen voor "They Call Me Nocebo" en "Love:Craft".
Websites:
https://www.facebook.com/propagandamabuse/
https://www.xpropaganda.co.uk/(site van afsplitsing).

NIEUW
Sanderson, Dominic – From The Weeping Cradle
Van “Blazing Revelations” (eigen beheer, 2025)

Na twee EP’s bracht Dominic Sanderson in 2023 zijn eerste album “Impermanence” uit, dat in september van dat jaar gelijk tot Album van de Maand werd benoemd bij Xymphonia. De jonge Brit maakte destijds op eigen wijze een mash-up van twee Xymphonia-favorieten; Steven Wilson en Änglagård. Nu, na twee jaar werken, is er een opvolger: “Blazing Revelations”. We waren natuurlijk benieuwd of Sanderson ons nogmaals weet te verrassen. We kunnen u geruststellen, want de lijn van de voorganger wordt doorgetrokken en we worden op het eerste nummer gelijk meegenomen in de hoogste versnelling door middel van vele tempowisselingen en complexe thema’s zoals we die ook hoorden bij eerdergenoemde artiesten. Wat gelijk opvalt is de expressieve zang, in lijn van de Italiaanse progschool of bijvoorbeeld Discipline's Matthew Parmenter of - jawel we gaan hem weer noemen - Peter Hammill. Net als bij veel van onze helden van weleer – denk aan King Crimson, Yes en Genesis – is er een strakke ritmesectie met ronkende basgitaar en onvermijdelijke baspedalen alsmede vol toetsenwerk met natuurlijk heerlijke Mellotrongolven. Maar ook zijn er duidelijk Canterbury-invloeden in bijvoorbeeld het tweede nummer “Faithless Folly”. Van de vier composities op het album klokken er drie ruim boven de 10 minuten. Het relatief korte “A Rite Of Wrongs” is daartussen het rustpunt in volle retro-Genesis-glorie. Ook albumafsluiter “Lullaby For A Broken Dream” doet ons soms aan Genesis denken, mede door de rustige opbouw en de heerlijke gitaarsolo die het geheel afsluit. Toch weet Sanderson ook aan dit nummer een afwijjkende twist te geven door de toevoeging van blazers. We hebben voor nu gekozen voor de albumopener “From The Weeping Cradle”. Ga er maar even 12 minuten voor zitten.
Websites:
https://www.dominicsanderson.com/
https://dominicsanderson.bandcamp.com/album/blazing-revelations
https://www.facebook.com/dominicsanderson1999/.

(OP)NIEUW / LIVE-TIP / IN HET NIEUWS
Von Hertzen Brothers - Ascension Day
Van het album “In Murmuration” (Doing Being Music (= eigen beheer), 2024)

In Xymphonia schenken we aandacht aan progressieve, melodieuze en symfonische rock in al zijn uitingsvormen. We zoeken daarbij bewust ook de grenzen op van deze genres zonder overigens de klassiekers volledig uit het oog te verliezen. De uitstapjes richting progressieve pop, progressieve singer/songwriter, elektronische muziek, AOR, jazzrock en progmetal maken van Xymphonia meer dan een standaard-symfoshow, zeg maar gerust een progressief programma. Von Hertzen Brothers is zo'n band die regelmatig de grenzen opzoekt en dit komt duidelijk naar voren op het negende album van deze Finnen: “In Murmuration”, dat afgelopen jaar verscheen. Opnieuw zijn de vocale harmonieën van de broers Mikko, Kie en Jonne Von Hertzen de grote kracht. Die genetische connectie zorgt ervoor dat hun stemmen zo goed samensmelten dat het lastig is ze onderling te onderscheiden, wat resulteert in prachtige harmonieën. Wat opvalt op dit album is enerzijds het grotere gehalte aan rockende uptempo nummers waarbij de drums een prominentere plaats in de mix hebben dan voorheen, maar de muziek blijft zoals we gewend zijn bij de broers groots en breeduit klinkend. Anderzijds zijn er nummers die een meer gedragen en langzaam opbouwende vorm hebben, die meer in het symfonische rockstraatje passen. Op 15 maart kunnen we dat controleren in Poppodium Boerderij in Zoetermeer, waar de Finnen zullen aantreden met de Nederlandse Zweed Kristoffer Gildenlöw als voorprogramma.

Overigens is er goed nieuws te melden rond het bij progliefhebbers zo geliefde poppodium in Zoetermeer. Poppodium Boerderij in Zoetermeer krijgt een gloednieuw gebouw! De gemeenteraad van Zoetermeer heeft recent ingestemd met nieuwbouwplannen voor het populaire poppodium. Het nieuwe pand zal verrijzen naast de huidige locatie aan de Amerikaweg. De nieuwbouw voorziet in een flinke capaciteitsuitbreiding. Waar de huidige grote zaal plaats biedt aan 750 bezoekers, zal de nieuwe concertzaal maar liefst 1300 bezoekers kunnen ontvangen. Ook komt er een kleine zaal voor 400 mensen, plus een podiumcafé en oefenruimtes. (bron: Entertainment Business)
Websites:
https://www.vonhertzenbrothers.com/
https://www.facebook.com/vonhertzenbrothersofficial
https://www.eblive.nl/podia-en-eventlocaties/poppodium-boerderij-krijgt-nieuwbouw/ (nieuwsbericht).

ALBUM VAN DE MAAND
Lönnmyr, John - Aftonland
Van "Aftonland" (eigen beheer, 2023)

Er komt zó veel muziek uit dat het zelfs voor een goed ingevoerd team als Xymphonia haast niet mogelijk is om alles te horen, laat staan te presenteren in ons programma. En dus komt het voor dat je soms pas veel later bij toeval een juweel van een album ontdekt, dat als we het eind 2023 wel hadden opgepikt zeker in ons jaaroverzicht was opgedoken - want zo sterk is "Aftonland" van de Zweedse toetsenist John Lönnmyr. Een naam die ons in eerste instantie niks zei maar hij richtte met jeugdvrienden in de jaren 90 de progband Valinor's Tree op, speelde nog een tijdje in Simon Says en ging vervolgens aan de slag als sessiemuzikant. Sinds 2019 maakt hij deel uit van The Night Flight Orchestra. Daar waar Valinor's Tree sfeervolle, licht alternatieve prog maakte en hij als onderdeel van The Night Flight Orchestra de AOR uit de jaren tachtig nieuw leven inblaast, laat hij op "Aftonland" volbloed toetsengedomineerde retroprog horen in de beste Scandinavische traditie. Een uitgebreid arsenaal aan klassieke keyboards en synths komt voorbij op dit prachtig opgenomen album: orgels, analoge synths, piano's en natuurlijk ook de Mellotron. Voor de bas-, gitaar- en drumpartijen heeft hij een beroep gedaan op een aantal jeugdvrienden van Valinor's Tree en andere muziekcollega's, die Lönnmyrs muziek van perfecte groove en melodieuze aanvullingen voorzien. Als we de muziek dan toch ergens mee moeten vergelijken is het misschien met het werk uit de jaren zeventig van de eveneens Zweedse toetsenist Bo Hansson, hoewel wat ons betreft Lönnmyrs composities een stuk enerverender en spannender zijn. En omdat we vermoeden dat veel mensen "Aftonland" anderhalf jaar geleden gemist hebben, leek het ons een prima kandidaat om nu als Album van de Maand eens echt uitgebreid in het zonnetje te zetten. We openen de maand met het titelnummer, vertaald “Avondland” geheten.
Websites:
https://johnlonnmyr.com/
https://johnlonnmyr.bandcamp.com/album/aftonland .

NIEUW (jazzrock, ietwat verlaat) / LIVE-TIP
Henderson, Scott - Sea Around Us
Van "Karnevel!" (eigen beheer, 2024)

Scott Henderson komt ook na het ontbinden van Tribal Tech, zijn progressieve jazzrockformatie die hij mede met Gary Willis gestalte gaf, met enige regelmaat met een nieuw album op de proppen. Het solowerk van de gitarist is nog steeds diep in de jazzrock geworteld, maar bevat duidelijk de invloedsfeer van bluesrock. Op het vorig jaar verschenen album "Karnevel!" valt daarbij wederom het gemak op waarmee de Noord-Amerikaan op schijnbaar relaxte wijze de meest wonderlijke klanken uit zijn gitaar tovert. Wat dat betreft is het niet overdreven om hem de ware opvolger van Jeff Beck te noemen. Na een intro dat de luisteraar de wereld van de kermis in sleurt, volgen enkele melodieuze tracks, waarop vaak meerdere gitaarmelodieën door elkaar klinken, zoals in het voor vanavond uitgekozen "Puerto Madero". In de latere stukken zitten diverse passages waarin Henderson, bassist Romain Labaye en drummer Archibald Ligonniere de improvisatiekant opgaan, om evenwel steeds weer terug te keren naar de aanstekelijke, vaak syncopische thema's. Dit trio komt overigens binnenkort voor een toernee naar Europa en zal daarbij op 4 april De Beurs in Tiel aandoen, een dag later gevolgd door een concert in Musicon, Den Haag, een optreden dat gecombineerd wordt met een masterclass. Tevens is hij op 10 april in de Hot Jazz Club in Münster te aanschouwen.
Websites:
https://www.scotthenderson.net/
https://www.facebook.com/scotthendersonmusic .

VOORPROEFJE / LIVE-TIP
Cosmic Cathedral – Deep Water Suite I: Introduction / II: Launch Out, Pt. One
Van “Deep Water” (InsideOut / Sony Music, 25 april 2025)

Nu Transatlantic waarschijnlijk voltooid verleden tijd is, werd het voor Neal Morse tijd om een nieuwe zogenaamde 'supergroep' op te tuigen. Dat is Cosmic Cathedral geworden, dat naast Morse bestaat uit drummer Chester Thompson (Frank Zappa, Genesis), gitarist Phil Keaggy (evenals Morse ook veel actief binnen de christelijke muziekscene) en bassist Byron House (Robert Plant). Op 25 april verschijnt het album “Deep Water” dat zijn oorsprong vindt in vele jamsessies. Het resultaat wordt door Morse zelf omschreven als ‘prog meets yachtrock meets The Beatles met fusion-invloeden. Thompson, Keaggy en House zijn echte groovers, zelfs als ze prog spelen krijgt het een Steely Dan-vibe.', legt hij uit. Het duurt dus nog een week of acht eer het album er is, maar er is al wel een 'teaser' middels een stukje uit de bijna 40 minuten lange titelsuite die het grootste deel van het album beslaat: de “Deep Water Suite”. Overigens is er ook tournieuws te melden rond Morse. Enerzijds zijn nu alle vrienden bekend waarmee Morse gaat aantreden op het Midsummer Prog Festival. Dat zijn namelijk: Roine Stolt, Jonas Reingold, Eric Gilette, Ross Jennings en Collin Leijenaar. Daarnaast is er een combi-tour aangekondigd van Neal Morse en zijn ándere nieuwe band The Resonance met Roine Stolts The Flower Kings. Er zijn twee optredens in Nederland: 6 juni in 013, Tilburg en 8 juni in de Oosterpoort in Groningen. Morse liet al weten dat de optredens vast en zeker zullen besluiten met een gezamenlijke slot-jam waarin ook Transatlantic-materiaal aan de orde komt. Wellicht volgt er ook ooit een tournee met Cosmic Cathedral. Voor het zover is, gaan we luisteren naar de genoemde 'single': “Deep Water Suite I: Introduction / II: Launch Out, Pt. One”, waarin we toch vooral ook veel typische Morse-compositietrekjes horen die teruggaan tot het vroegste Spock's Beard-werk.
Websites:
https://nealmorse.com/
https://www.insideoutshop.de/products/cosmic-cathedral-deep-water-ltd-cd-digipak.
Dit nummer op YouTube: .

OBSCURE UK NEW WAVE
National Pastime – Shades Of Evening
Van “Built To Break” (Victor, 1985 / /CNR, 1986)

Twee weken geleden draaiden we een song van Boys Brigade. Op CD is dat enige album van deze Canadese band alleen beschikbaar in een combipack met “Built To Break” van National Pastime. Deze Russische uitgave is dan ook niet officieel. Net als Boys Brigade heeft ook deze Britse band maar één album uitgebracht. De eerste uitgave was bijzonder genoeg alleen in Japan, op zowel LP als CD. Die CD-versie is echter zeer zeldzaam en haast onbetaalbaar. Een jaar later verscheen het album ook in Europa: het kreeg een uitgave op het Nederlandse label CNR. Daarnaast was er een Scandinavische en Australische release, maar daar bleef het bij. Gek genoeg is “Built To Break” dus nooit in het eigen Groot-Brittannië uitgebracht. Gelukkig is ook van deze band alles op Spotify te horen. Net als bij Boys Brigade valt er een leuk prog-gerelateerd feitje te noemen rond National Pastime: gitarist Steve Broomhead was destijds net vertrokken uit Maestoso, de groep rond voormalig Barclay James Harvest-toetsenist Woolly Wolstenholme. Ook speelde hij mee op de albums van de Mandalaband. Je hoort daar overigens geen sporen van terug in de New Wave in kenmerkende jarentachtigstijl die National Pastime produceerde. Eén van de fijnste nummers van het album is de ballad “Shades Of Evening” met mooi spel op fretloze bas en akoestische gitaar.
Websites:
https://www.facebook.com/nationalpastimeofficial
Album op Spotify
https://www.discogs.com/artist/1378910-National-Pastime .

(OP)NIEUW
Dark Sky Alliance - Warm Inlet
Van "Interdwell" (Spotted Peccary Music, 2024)

Vorig jaar verscheen het album “Interdwell” van het Amerikaanse kwartet Dark Sky Alliance dat zijn oorsprong had in een samenwerking tussen toetsenist Rupert Greenall, drummer Jerry Marotta en gitarist Eric "the" Taylor op een projectalbum onder de naam The Fragile Fate in 2017. Met toevoeging van multi-instrumentalist David Helpling ontstond daaruit Dark Sky Alliance. “Interdwell” bleek een prachtig album dat door de inbreng van gastmusici als gitarist Jamie West-Oram (Greenalls collega in The Fixx), vibrafonist Joe Locke en Robert Rich rijk ingekleurde ambientprog laat horen. De meeste tracks hebben een dromerig arrangement, ietwat tussen instrumentale composities van David Sylvian en Brian Eno of de soundtracks van Peter Gabriel in, maar in het titelnummer en enkele andere stukken klinkt Dark Sky Alliance door de zwevende gitaarsolo's ook als een enigszins Floydeske progressieve rockband. Wij gaan luisteren naar ”Warm Inlet” dat een uitbundiger variant biedt op de instrumentale tracks van David Sylvians “Gone To Earth”.
Websites:
https://darkskyalliance.com/
https://www.facebook.com/darkskyalliancemusic/ .

PROGRESSIEVE SINGER-SONGWRITER / IN HET NIEUWS
Harper, Roy & Jimmy Page – Nineteen Forty-Eightish
Van het album “Whatever Happened To Jugula?” (Beggars Banquet, 1985)

“Whatever Happened To Jugula?” is het dertiende studioalbum van de Engelse singer-songwriter en gitarist Roy Harper. Zijn goede vriend Jimmy Page speelt ook gitaar op dit album uit 1985. Ja, inderdaad, dé Jimmy Page, die internationaal succes boekte als gitarist van Led Zeppelin. Dat die groep bewondering had voor Harper bleek al uit “Hats Off To (Roy) Harper”, slotnummer van “Led Zeppelin III” uit 1970. “Whatever Happened To Jugula?” is opgenomen op een frisse en spontane manier, vaak met alleen het unieke geluid van Ovation-gitaren en zang, aangevuld met synthesizer en elektrische gitaar. Het hoesontwerp is gebaseerd op een opengeklapt pakje Rizla vloeipapier. Het betrof al het vijfde album waaraan Harper en Page samen hadden gewerkt, maar het is wel het eerste dat het duo volledig samen heeft gemaakt. Page's gitaarspel is duidelijk te horen op het hele album en is een natuurlijke aanvulling op Harpers unieke gitaarwerk. Overigens prijkt de naam van nóg een prominente gitarist in de albumcredits: David Gilmour schreef namelijk mee aan “Hope”. Openingsnummer “Nineteen Forty-Eightish” verwijst naar George Orwells beroemde boek “Nineteen Eighty-Four” en bereikt een hoogtepunt met het leadgitaarspel van Page. Over Led Zeppelin gesproken: sinds afgelopen donderdag draait de muziekdocumentaire “Becoming Led Zeppelin” in de Nederlandse bioscopen. Of Harper ook nog genoemd wordt in de film valt maar op één manier te controleren: gáán.
Websites:
https://www.royharper.co.uk/
https://www.facebook.com/harperroy
https://jimmypage.co.uk/
https://www.facebook.com/jimmypage .

NIEUW (archiefuitgave) / OPENER
Antimatter – Angelic (Parallel Matter)
– Sleep
Van “Parallel Matter” (Music In Stone, 2025)

Antimatter trad 17 januari jongstleden op in De Kleine Willem in Enschede. De band rond Mick Moss bracht een gloednieuw dubbelalbum mee, dat echt nét uit was (releasejaar 2025, staat dan ook op de hoes). Het biedt niet alleen met allerlei bijzondere opnamen een goed beeld van de veelzijdigheid van de band, het boekwerk is ook prachtig verzorgd en bevat zelfs een in Enschede gemaakte foto van band met publiek (Metropool, 2022). Met het goudkleurig bedrukte “Parallel Matter” worden niet alleen de Antimatter-archieven geopend, hiermee wordt tevens het 25-jarig jubileum van Antimatter gevierd. Als je het overigens bij het optreden kocht, kreeg je er ook nog een CD met thuisdemo's van Moss bij: "Prototapes : The Home Recordings 1995-99”. Ongeveer de helft van de 20 opnamen op “Parallel Matter” betreft live-opnamen, voor de rest vinden we enkele uitgeklede akoestische versies, maar ook zo ongeveer het omgekeerde (een stevige versie van een oorspronkelijk ingetogen nummer), enkele niet eerder uitgebrachte songs, remixen en een enkele demo. Wij kiezen voor “Angelic (Parallel Matter)”, dat 24 jaar geleden op het album "Saviour" een ingetogen, spaarzaam gearrangeerd nummer was, dat gezongen werd door gastzangeres Hayley Windsor. Nu is het voorzien van een trage beat en enkele stevige 'doomy' uitbarstingen. Deze nieuwe versie werd vorig jaar zomer opgenomen en door Moss zelf gezongen. Twee jaar eerder legde Moss “Sleep” vast, dat tot nu toe op de plank was blijven liggen. Het begint enigszins onheilspellend en soundtrack-achtig om over te gaan in een feature voor saxofonist Paul Thomas, wiens stijl ons enigszins doet denken aan Dick Parry's bijdragen aan Pink Floyd-albums. Met “Refraction” staat er trouwens nog zo'n sfeertekenende soundtrack-getinte niet eerder uitgebrachte track op dit “Parallel Matter”.
Websites:
https://www.antimatteronline.com/
https://www.facebook.com/antimatteronline
.

NIEUW
Limite Acque Sicure - Joker
- Natale 1914
Van "Un’Altra Mano Di Carte" (Minotauro Records, 2025)

Het Italiaanse Limite Acque Sicure debuteerde ruim twee jaar geleden met een fraai titelloos album. Hoewel de in 2005 opgerichte band zegt beïnvloed te zijn door Banco, waren op die plaat meerdere invalshoeken te ontwaren, waardoor de grenzen van Rock Progressive Italiano meermaals werden overschreden. Zo doken Neil Peart-geïnspireerde drumpatronen, jazzrockachtige basloopjes, funky clavinetaanslagen, progmetalriffs en virtuoze hammer-on-technieken op en weerklonken er diverse folky passages met akoestische gitaargetokkel en vloeiend dwarsfluitspel. Op "Un’Altra Mano Di Carte" zijn deze elementen wederom mede bepalend voor het groepsgeluid, maar toch klinkt dit album meer coherent dan de eersteling. Op het conceptalbum wordt in zes gemiddeld negen minuten durende tracks via verschillende fictieve en bestaande figuren de wispelturigheid van het lot bezongen aan de hand van een kaartspel. Duidelijk is dat de musici nog beter op elkaar zijn ingespeeld, waarbij de interactie en de groepsarrangementen meer gewicht in de schaal leggen dan de overigens ruimharig aanwezige solo’s. De klassieke symfonische rocksound wordt daarbij geregeld verlevendigd door stijlkenmerken uit de neoprog en synthipop. Het leeuwendeel van de leadvocalen komen wederom van de als een berustende Maurizio Di Tollo overkomende Andrea Chendi, waarbij hij met name in de overtuigende, krachtig voorgedragen refreinen ondersteund wordt door Ambra Bianchi. Overigens is het opvallend dat uitgerekend in de finale van "Chita", de enige compositie waarin laatstgenoemde de vocale kar trekt, de operateske kant van RPI aan de oppervlakte komt. Van "Un’Altra Mano Di Carte" draaien we "Joker" en "Natale 1914" (met een wat verlate kerstmelodie).
Websites:
https://limiteacquesicure.it/
https://www.facebook.com/limiteacquesicure.

NIEUW
Orphaned Bee, The – Ascendance
Van “Thinking Without Language” (Bird's Robe, 28 februari 2025)

The Orphaned Bee is het geesteskind van soundengineer en multi-instrumentalist Brett Tollis. Aanstaande vrijdag verschijnt zijn debuut onder deze naam. Dit “Thinking Without Language” is een mini-album met vijf tracks die de Australiër zelf omschrijft als melodieën die lekker zweven op progritmes, met veel gebruik van vocoders, jarentachtig-synthesizers, jarennegentig-gitaren en glitches die typerend zijn voor de jaren '00. Prima beschrijving, die bondig kan worden samengevat als 'denk aan het Franse Air, maar dan over het algemeen met wat meer rock-injecties'. Ook Air is immers niet vies van het gebruik van vocoders voor de zang. Tollis gebruikt dit elektronische stemvervormingsmiddel in alle tracks en dan ook nog zeer intensief. Wat ons betreft had hij dat wel een beetje meer mogen doseren. De dikke tapijten die hij met volvet klinkende synthesizers legt, waarmee hij ook een door hem niet genoemd seventiestrekje aanbrengt, maken voor onze symfo-oren veel goed. The Orphaned Bee moedigt zelf aan de vijf tracks achter elkaar te draaien. Dat doen wij vanavond niet: we kiezen het slotstuk van de EP, wat ons betreft het hoogtepunt: “Ascendance”, met naast genoemde elementen een fijn bubbelende sequencer die zo van Vangelis' “Spiral” lijkt weggezweven. De titel is goed gekozen: de glorieuze climax lijkt aan het stapelen van synthlagen geen eind te komen. Je zou de muziek goed kunnen gebruiken in een documentaire over het heelal, waarbij je op dat moment een grote planeet ziet opdoemen.
Websites:
https://linktr.ee/the_orphaned_bee
https://theorphanedbee.bandcamp.com/album/thinking-without-language
https://www.facebook.com/theorphanedbee/.

(OP)NIEUW
White, Snowy – All The Way Home
Van "Unfinished Business" (eigen beheer, 2024)

Helaas niet in ons jaaroverzicht te horen, vandaar in de herkansing nogmaals een nummer van het meest recente album van Snowy White. Net als twee jaar geleden, toen de gitarist/zanger met "Driving On The 44" nummer 9 van René Yedema's top 10 bevolkte, heeft hij hem met "Unfinished Business" weer verwarmd met een erg prettig bluesalbum. De Engelsman weet nog steeds die fijne, herkenbare toon uit zijn gitaar te toveren. Dat doet hij tegenwoordig veelvuldig met zijn zoon Thomas op drums en oude vertrouwelingen als Juan van Emmerloot, Max Middleton en Ferry Lagendijk op toetsen. Op "Unfinished Business" schieten vooral het prachtige instrumentale, ruim acht minuten durende slotakkoord "All The Way Home" en het qua tekst weinig optimistische "Endless Green, Deepest Blue" er bovenuit. Laatstgenoemde stuk draaiden we in september vorig jaar al, dit keer alle ruimte voor “All The Way Home”.
Websites:
http://www.snowywhite.com/
https://www.youtube.com/channel/UC0F_QA80shnike2ZAq55Rcw (Whites YouTube-kanaal)
https://www.facebook.com/white.snowy (fansite)
http://www.snowywhitefanclub.org/.

PROGRESSIEVE POP: DE SHEARWATER-CONNECTIE
Loma – Shadow Relief
Van “Loma” (Sub Pop, 2018)

In ons programma hebben we regelmatig aandacht besteeds aan Shearwater, maar dat is maar één van de bands waarin Jonathan Meiburg zich artistiek uit. Zo is er ook Loma, een samenwerking van de Texaan met het duo Cross Record. Emily Cross en Dan Duszynsk komen dan wel uit diezelfde oliestaat, maar hebben zich gevestigd in Cornwall, Groot-Brittannië. De in 2018 verschenen titelloze samenwerking biedt echt een meerwaarde: aan de ene kant horen we de door late Talk Talk-beïnvloede melancholie van Shearwater, maar met de vocalen van Cross (Meiburg houdt hier z'n mond) krijgt dat toch een heel andere lading. Bovendien maakt het kleurrijke geluidsdecor dat we bij vlagen even aan Britse triphop en artpop moesten denken, zoals gemaakt door bijvoorbeeld Massive Attack. Overigens is het niet bij dit ene album gebleven. Het schijnt dat de vele gratis promotie die Brian Eno voor dit album maakte het trio aanzette tot een tweede werkstuk, het in 2020 verschenen “Don't Shy Away”. En afgelopen jaar verscheen de derde titel, “How Will I Live Without A Body” met op de hoes hetzelfde rode hoofd als op het debuut, maar dan inderdaad zonder lichaam. Wij gaan nu eerst maar 's terug naar die eersteling uit 2018, met “Shadow Relief”, waar de omfloerste stem van Cross omgeven wordt door een akoestische gitaartokkel en stemmige elektronica.
Websites:
https://lomatheband.com/
https://www.facebook.com/lomatheband.

ALBUM VAN DE MAAND
Amarok [PL] – Perfect Run
Van het album “Hope” (OSKAR Records, 2024)

Ons Album van de Maand komt dit keer uit Polen, om precies te zijn van de band Amarok. Als je denkt dat Amarok een nieuwe band is in symfoland dan heb je het mis. Michał Wojtas en Bartosz Jackowski begonnen Amarok namelijk al in 1999. De groepsnaam is geïnspireerd op de titel van het album van de Britse muzikant Mike Oldfield uit 1990 . In de eerste jaren lieten de auteurs zich inspireren door de muziek van Oldfield en Pink Floyd. Er werden twee albums gemaakt: “Amarok” in 2001 en “Neo Way” in 2002. In 2003 werd Amarok in feite een soloproject van Michał Wojtas en ontstond een herkenbare eigen stijl, zoals te horen viel op het in 2004 verschenen derde album “Metanoia”. Vervolgens werd een lange pauze ingelast want pas in 2017 kwam Amaroks vierde album “Hunt” uit. Intussen bleek percussioniste en tekstschrijfster Marrta Wojtas toevoegd aan de vaste bezetting. Daarnaast waren Colin Bass en Mariusz Duda te gast. In 2019 werkte Wojtas samen met de Britse choreograaf James Wilton, wat resulteerde in Amaroks vijfde album, “The Storm”, met muziek die gebruikt werd in de gelijknamige show. Vanaf 2021 is de line-up uitgebreid met twee extra muzikanten – drummer Konrad Zielinski en multi-instrumentalist Kornel Poplawski. Amaroks zesde album, “Hero”, kwam uit in het najaar van 2021. In april 2024 verscheen het zevende album “Hope”, waarna een breder publiek kennis heeft kunnen maken met de Poolse groep. Zo waren er optredens op het Final Night of the Prog Festival op de Loreley en het mini-festival ProgDreams presents Polish Prog in Zoetermeer. Op “Hope” is veelzijdige, mooie neoprog te horen, overgoten met soundeffecten die refereren aan de vroegste Amarok-albums, alsmede gevarieerde artrock en uitgebalanceerde nostalgische aan Pink Floyd refererende muziek. ''Hope'' van Amarok verdient daarom terecht het predicaat “Album van de Maand februari”. Vanavond hebben we gekozen voor “Perfect Run”. Deze postrock-getinte instrumental past wel enigszins bij wat het Australische The Orphaned Bee laat horen en wordt gestut door een ritme dat best wel eens een perfect rentempo kan zij. Misschien een tip voor de playlist van fervente trimmers?
Websites:
https://amarok.pl/
https://www.facebook.com/amarokofficial.

DESTIJDS GEMIST / LIVE-TIP
Holland, Jools & David Gilmour – Blues For The End Of Time
Van “Pianola: Piano & Friends” (Warner Music UK, 2021)

Laatst hoorden we in een op veel lokale radiostations uitgezonden bluesprogramma een bekende gitaarstijl voorbij komen. Hoorden we daar niet David Gilmour soleren? Wel vreemd, want we kenden het nummer niet terwijl we dachten toch goed bij te houden wat de voormalige Pink Floyd-gitarist allemaal uitbrengt. De afkondiging (dat maakt een áfkondiging ook zo waardevol in vergelijking met een áánkondiging) maakte veel duidelijk. Ja, het wás Gilmour, maar dan als één van de vele gasten op Jools Hollands “Pianola: Piano & Friends”. Misschien was zijn gastrol een goedmakertje voor het feit dat Holland op zijn eigen “Rattle That Lock” (2015) meespeelde? We kenden wel de nodige albums van de Britse pianist en TV-presentator, waarop hij altijd weer een flink blik grootheden laat meedoen die ook ooit wel eens voorbij waren gekomen in zijn TV-show Later... With Jools, maar deze hadden we in 2021 gemist. Stilistisch gaat de plaat alle kanten op, van licht-klassiek met Lang Lang (een nummer dat opvallend genoeg “Love Letter To Groningen” heet) tot croonerjazz (met Gregory Porter) tot vooral ook veel boogie woogie, want dat is toch wel één van Hollands meest geliefde pianospeelstijlen. Zelfs Rick Wakeman gaat juist in die stijl een pianoduet met de mede-Brit aan. Het nummer van Gilmour “Blues For The End Of Time” is vooral een slepende, licht-symfonische bluesy ballad met ruim baan voor het emotievolle spel van Gilmour. Overigens is Holland, met volbezet rhythm & blues-orkest, op 8 maart te aanschouwen in het Muziekgebouw in Eindhoven en 9 maart in Schouwburg Odeon in Zwolle. Reken er niet op dat er dan iets symfo-getints voorbij komt, maar we noemen het toch maar voor de volledigheid. Dit “Blues For The End Of Time” willen we u echter niet onthouden.
Websites:
https://www.joolsholland.com/
https://www.facebook.com/joolsholland/
https://www.davidgilmour.com/
https://www.facebook.com/davidgilmour/.

NIEUW (verlaat) / LIVE-TIP
VanWyck – Unravel
– Another To Do
Van “Dust Chaser” (eigen beheer, 2024)

VanWyck is de naam waaronder Christine Oele al zo'n 8 jaar songs uitbrengt, die we maar even typeren als 'progressieve singer-songwritermuziek'. Door de loop der jaren werden door recensenten vergelijkingen gemaakt die uiteenliepen van americana-singer-songwriters tot Natalie Merchant en Leonard Cohen. Vooral die laatste twee snijden hout, al heeft ze zich, met hulp van producer/arrangeur/multi-instrumentalist Reyer Zwart absoluut een herkenbaar eigen geluid aangemeten. Voor het in september vorig jaar verschenen vijfde album “Dust Chaser” geldt dat wellicht nog wel het sterkst, al is haar Cohen-liefde nog steeds goed te horen in bijvoorbeeld “The Swell”. Maar toen we “Unravel” vorig jaar voor het eerst nietsvermoedend voorbij hoorden komen, dachten we eerst met een nieuw nummer van The Weather Station (Tamara Lindeman) van doen te hebben. Dat het even duurde voordat we de aandrang voelden deze muziek ook met u, progressieve muziekliefhebber, te delen, komt omdat hier het cliché dat deze songs langzaam onder je huid kruipen weer eens opgang doet. Andere aanleiding is dat VanWyck op 6 maart in onze voormalige standplaats Almelo, op goed te overbruggen afstand van Rijssen-Holten en Twenterand, te aanschouwen is in Hof 88. Op 12 april is ze trouwens een van de artiesten op het Heartland Festival in de Hengelose vestiging van Metropool. We gaan luisteren naar het genoemde “Unravel” en “Another To Do” (nee, geen “Another Tattoo”;-)), met melancholieke piano-akkoorden die bij aanvang klinken alsof Gary Brooker nog onder ons is en een bezonken Procol Harum-ballade inzet.
Websites:
https://www.vanwyck.nl/
https://vanwyck.bandcamp.com/album/dust-chaser
https://www.facebook.com/vanwyckmusic .

IN MEMORIAM: JAMIE MUIR (1942-2025)
King Crimson – Easy Money
Van “Larks' Tongues In Aspic” (E'G/Island Records, 1973 / heruitgaven: Panegyric, 2012/2023)

Percussionist Jamie Muir is op 17 februari overleden. Hoewel hij afkomstig was uit de freejazzwereld, kennen wij hem van zijn medewerking aan het baanbrekende King Crimson-album “Larks’ Tongues In Aspic”. Muirs benadering van muziekmaken was van grote invloed op de rest van de band en Bill Bruford heeft meermalen verklaard dat zijn kijk op drummen onder Muirs invloed radicaal veranderde. De invloed van Muir op de derde incarnatie van King Crimson kan dan ook nauwelijks worden onderschat. Zo kwam hij op de vraag van Robert Fripp hoe de muziek klonk met het bijzondere antwoord “Why, larks’ tongues in aspic, what else?” Een week na het verschijnen van het album vertrok Muir alweer. De reden was dat hij volgens de strikte regels van het boeddhisme wilde leven en hij vertrok daarom naar het Schotse klooster Samye Ling. Er is naast Bruford nóg een ex-Yes-lid dat, zij het op een andere wijze, een flinke invloed van Muir onderging. Tijdens de bruiloft van Bruford in het voorjaar van 1973 raakte Jon Anderson namelijk met hem Muir gesprek. Die tipte de Yes-zanger het boek “Autobiography Of A Yogi” van Paramahansa Yogananda. Een lange voetnoot op een van de pagina’s vormde uiteindelijk de inspiratie voor het dubbelalbum “Tales From Topographic Oceans”. Rond 1980 keerde Muir terug naar Londen en ging weer muziek maken, onder meer met mede-Crimson-alumnus Michael Giles, maar vanaf 1990 wijdde hij zich helemaal aan zijn schilderkunst. In 2022 was Muir te zien als één van de geïnterviewde ex-leden in de muziekdocumentaire “In The Court Of The Crimson King (King Crimson At 50 A Film By Toby Amies)”. Muir is 82 jaar oud geworden. Als we aan Muir denken, schieten meteen de opnamen van Beatclub 1972 in gedachten, met Muir in berenvel in een live-opname van “Larks' Tongues In Aspic Part 1”. Dat hebben we al eens gedraaid, maar tot onze verrassing kwam “Easy Money” nooit voorbij in Xymphonia. En laat dat nu ook – voor de oplettenden – vol zitten met vreemde maar fraaie vondsten op percussievlak.
Websites:
https://www.dgmlive.com/news/jamie-muir-1942-2025
https://www.facebook.com/kingcrimsonofficial/.

HET (SOLO)DEBUUT
Montrose, Ronnie - Town Without Pity
- No Beginning/No End
Van "Open Fire" (Warner Bros., 1978 / 1991)

De in 2012 overleden gitarist Ronnie Montrose werd vooral bekend om zijn melodieuze hardrockbands Montrose en Gamma. Na vier albums met eerstgenoemde formatie startte hij met "Open Fire" zijn solocarrière. Hiervoor riep hij de hulp in van toetsenman/producer Edgar Winter en enkele van zijn collega's bij Montrose. De plaat werd destijds vergeleken met "Blow By Blow" van Jeff Beck, mede omdat op beide schijven een orkest prominent te horen was. "Open Fire" opent zelfs met het bombastische, door Bob Alcivar (vader van Montrose- en Gamma-toetsenist Jim Alcivar die ook op deze plaat te horen is) "Openers". Montrose brengt echter meer akoestische instrumenten in stelling, zoals in het aan Harry Saksioni's "Vensters" herinnerende "My Little Mistery". Van dit solodebuut draaien we eerst "Town Without Pity", een bewerking van de titelsong van de gelijknamige film uit 1961 (waarvoor Black List-prominent Dalton Trumbo onder pseudoniem het scenario schreef), gevolgd door het complexe slotakkoord "No Beginning/No End".
Websites:
http://www.anti-m.com/montrose/ (fansite)
https://www.facebook.com/officialronniemontrose/.

(OP)NIEUW
Kite Parade – This World Is Mine
– Broken
Van “Disparity” (White Knight Records, 2024)

Andy Foster bracht onder de naam Kite Parade nog maar in 2022 zijn debuut “The Way Home” uit en onlangs was het derde album van de multi-instrumentalist al een feit. Dit “Disparity” bestaat uit 9 in elkaar over lopende tracks waarin de grote ongelijkheid (dispariteit) in de wereld van verschillende kanten belicht wordt. Vrijwel alle instrumentale partijen en zang worden weer door Foster zelf gedaan, van gitaar tot toetsen tot saxofoon. De ritmesectie is wel uitbesteed. De stuwende baslicks komen dit keer van Marcin Palider (onlangs ook te horen bij Kilbey Kennedy). Voor de drumpartijen wist hij op de voorgangers Nick D'Virgilio (Big Big Train, Spock's Beard, etc.) en Joe Crabtree (Pendragon, Wishbone Ash) te regelen, nu werden strakke en energierijke partijen ingespeeld door Jimmy Pallagrosi (Karnataka, ZIO). Hier en daar zijn wat kleine gastrollen, o.a. van de zangeressen Chrstina Booth (Magenta) en Lynsey Ward. Foster schreef opnieuw toegankelijke, pakkende symfosongs. Met zijn prettige stem draagt Foster de melodieuze zanglijnen en ieder nummer heeft wel óf een crispy gitaar, óf fijne toetsensolo. De ervaren en veelzijdige Foster (die z'n geld verdient als muzikant op cruiseschepen) lijkt het allemaal met het grootste gemak uit zijn mouw te schudden en Rob Aubrey zorgde net als voorheen voor de dynamische en zeer welluidende mix. Vanavond kiezen we voor “This World Is Mine” dat haast zonder dat je het in de gaten hebt overgaat in “Broken”.
Websites:
https://kiteparade.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/KiteParadeMusic/ .

NIEUW / LIVE-TIP
Dream Theater – In The Arms Of Morpheus
– Bend The Clock
Van “Parasomnia” (InsideOut / Sony Music, 2025)

Afgelopen week verscheen dan eindelijk het langverwachte album dat de reünie bezegelt van drummer en mede-oprichter Mike Portnoy met zijn oude Dream Theater-maten. De groep heeft er inmiddels al flink wat tournee-maanden opzitten, was onlangs nog in Amsterdam te bewonderen en bracht ook al drie singles uit van “Parasomnia”. Het werkstuk dat een complete CD-lengte van 70 minuten vult, betreft een conceptalbum over parasomnie. Onze steun en toeverlaat op feitjesgebied Wikipedia vertelt ons 'dat dit een verzamelwoord is voor veel slaapstoornissen. Lijders aan parasomnie vertonen ongewoon gedrag tijdens het slapen; ze doen iets onverwachts waardoor het lijkt alsof ze wakker zijn, zoals slaapwandelen. De slaper heeft tijdens het slapen geen enkel benul van wat hij doet.' Het Amerikaanse progmetalkwintet belicht de diverse verschijningsvormen van parasomnie in 7 nummers, waaronder een epic van bijna 20 minuten, aangevuld met een instrumentale ouverture. Progliefhebbers die wat minder kicken op dubbele bassdrums en bruut gitaargeweld, zullen het meest senang zijn met het relatief warme en ingetogen “Bend The Clock” alsmede grote delen van de epic “The Shadow Man Incident”. De andere songs laten Dream Theater toch vaak van de stevigste kant horen, met natuurlijk tussen de vele sfeer- en tempowendingen altijd wel plaats voor wat meer melodie of haast filmmuziek-achtige passages. Wij kiezen voor onze favoriet “Bend The Clock”, waarin John Petrucci ruim baan krijgt voor een meeslepende gitaarsolo, die jammer genoeg uiteindelijk wel een fade-out krijgt. Om een beeld te geven van de heftiger passages biedt voor ons de ouverture, “In The Arms Of Morpheus”, uitkomst. Die gaat na een kleine twee minuten van introducerende geluiden met denderend geweld van start. Mike Portnoy is terug met een ontzagwekkende drumkit en dat zullen we weten ook.:-) Zoals gezegd was Dream Theater onlangs nog in het land, maar de groep is nog lang niet klaar met touren, zo is te lezen in diverse interviews. De huidige tournee staat vooral in het teken van het 40-jarig bandjubileum. De echte “Parasmonia”-tour, waarbij het album in z'n geheel wordt gespeeld, moet nog komen. Op de agenda van de “40th Anniversary Tour” staat in ieder geval nog een concert in het kader van het jaarlijkse Kunstrasen-festival, op 10 juli in Bonn.
Websites:
https://dreamtheater.net/
https://www.facebook.com/dreamtheater .

NIEUW
Sounds Of New Soma - Toenivornia
- Himmlischer Wanderer
Van "The Story Of Sam Buckett" (Tonzonen Records, 2025)

Het Duitse duo Alex Djelassi en Dirk Raupach is onder de naam Sounds Of New Soma al ruim 10 jaar actief en maakte vanaf het begin muziek in de traditie van de Berlijnse school van elektronische muziek, die later vermengd werden met psychedelische en experimentele elementen. Deze week verscheen album nr. 14, “The Story Of Sam Buckett”, waar op de heren worden bijgestaan door saxofonist Andreas Lessenich en drummer Armin Schopper. Het geheel wordt gepresenteerd als een fantasy-conceptalbum over een wetenschapper die zich in het V.S. van de jaren 20 van de vorige eeuw bezig hield met onderzoek naar bemande ruimtevaart. Het verhaal is een eenvoudige kapstok voor de grotendeels instrumentale muziek van Sounds Of New Soma, die duidelijk een ode is aan wat Neu! en Tangerine Dream in de jaren zeventig produceerden. Door de gebruikte elektronische klanken, maar ook het soms licht rafelige gitaarspel horen we wel wat gelijkenis met de muziek van The Flaming Lips. "The Story Of Sam Buckett" is absoluut een aanrader voor de liefhebbers van deze bands, waarbij het helaas wel zo is dat de muziek alleen op vinyl en als digitale download te verkrijgen is.
Websites:
https://www.soundsofnewsoma.de/
https://www.facebook.com/SoundsOfNewSoma
https://soundsofnewsoma.bandcamp.com/ .

NIEUW
Castle Mountain Moon – Suddenly
Van “Six Tales Of Perception” (eigen beheer, 2024)

Op het debuutalbum “Six Tales Of Perception” presenteert Castle Mountain Moon zich met gek genoeg zeven nummers. We gaan er derhalve van uit dat de Duitse groep het eerste instrumentale nummer “Perception” als intro ziet en niet als volwaardige compositie. Achter Castle Mountain Moon schuilt het duo Robert “Ropp” Köhler en Dirk Krause dat elkaar ruim een jaar geleden tegenkwam. Al snel werd duidelijk dat het tweetal een onderling gedeelde muzieksmaak heeft, met een voorkeur voor moderne progressieve rock. De muziek op “Six Tales Of Perception” leunt zwaar op het toetsenspel van Köhler, die her en der toch wel lekkere toetsentapijten neerlegt maar daarnaast de moderne elektronica niet schuwt en er soms ook lustig op los soleert. Krause biedt tegenwicht met een vrij lyrische gitaarsound, speelt tevens de baspartijen en neemt, hoewel hij geen echt spannende stem heeft, vrij verdienstelijk de zang voor zijn rekening. Gelukkig heeft het duo ervoor gekozen om de medewerking te vragen van een drummer van vlees en bloed in de persoon van Gerry Wassong. Na een aantal luisterbeurten is duidelijk dat het duo Köhler en Krause een gedegen debuutalbum heeft geproduceerd. Opvallend is bijvoorbeeld “Fly” dat na een lekker, IQ-achtig intro toch ook wat ELP-trekjes krijgt, vooral in het orkestrale einde. Beste nummer van de plaat is zonder meer de hekkensluiter "Suddenly”. Wat ook opvalt is dat het geluidsbeeld van de plaat rust uitstraalt en net vóórdat het wat saaitjes had kunnen worden, komt er weer een muzikale twist. De meeste recensies die op internet zijn te vinden, sluiten af met een overwegend positief oordeel. Opvallend is echter dat Progwereld het album niet zo hoog heeft zitten. Wij zouden zeggen: oordeel zelf. Het album is zowel als download als op CD te verkrijgen. We gaan luisteren naar het genoemde “Suddenly”, met in het slotdeel een heerlijke gitaarsolo.
Websites:
https://castlemountainmoon.bandcamp.com/album/six-tales-of-perception
https://cmm-music.de
https://www.facebook.com/castlemountainmoon.

NIEUW (sterk verlaat)
Inoue, Akira - DIA
- Who Forget?
Van "Rhapsodize"(Sony Music, 2023)

Van de Japanse toetsenist/zanger Akira Inoue hebben we in de loop der tijd al geregeld muziek gedraaid. Meestal kwam die van heruitgaven van zijn werk uit de jaren 80 en 90, waarop hij zich geregeld liet begeleiden door musici als John Giblin, David Rhodes en Alan Murphy, terwijl hij voor "Tokyo Installation" zelfs Bill Bruford wist te strikken. Zijn meest recente album "Rhapsodize" uit april 2023 hadden we over het hoofd gezien, maar is inmiddels ook goed bevonden voor vele luisterbeurten. Door het overlijden van Giblin zijn er nog maar enkele Engelse musici op te horen, zoals David Rhodes en Tessa Niles. Toch klinkt de muziek, op de relaxte, voornamelijk in het Japans gezongen melodieën na, behoorlijk westers. Zo heeft “DIA”, mede door de blazers, een behoorlijke Steely Dan-vibe, terwijl in slotstuk "Who Forget?" zeker wel wat David Gilmour-trekjes zitten. Naar die twee stukken gaan we nu luisteren.
Websites:
https://www.akira-inoue.com
https://www.facebook.com/akirainoue.pabloworkshop .

NIEUW / LIVE-TIP
Wakeman, Rick - Yessonata (excerpt)
Van "Yessonata" (Cherry Red Records/Fragile, 2024)

Met "Yessonata" vervolgt Rick Wakeman zijn Yes-recycleprogramma, waarin hij in 2023 onder meer diverse thema’s van de progdinosaurus verwerkte tot een medley, uitgevoerd door The English Rock Ensemble en The English Chamber Choir. Dit werk is te bewonderen in de 4-cd-box "Live At The London Palladium 2023". Het succes van deze show inspireerde hem om op basis van meer dan 30 fragmenten uit diverse Yessongs een half uur durende “Yessonata” voor solopiano te componeren. Ook dit stuk bracht hij succesvol op de planken, waarna hij een extractie van 20 minuten in de studio vastlegde om op LP en CD te worden uitgebracht. Vanzelfsprekend opent kant A met het piano-intro van het machtige "Awaken", dat als thema, net als bijvoorbeeld passages van "Close To The Edge", geregeld terugkeert. Voor kenners van Yes start hierna de ideale soundtrack van een rockquiz die als opdracht heeft zo snel mogelijk de vaak korte fragmenten te herkennen. Wakeman voelt zich bij de uitvoering duidelijk thuis in de neoklassieke stijl, met minieme uitstapjes naar ragtime en melodieuze jazz. Deze prachtig opgenomen sonate (eigenlijk meer een rapsodie) wordt op kant B gevolgd door "The King Arthur Piano Suite". Omdat dit stuk gebaseerd is op een van zijn conceptalbums voelt het meer aan als één geheel. Enkele fases klinken hierbij als het intro van Elton Johns gevoelige ballade "Your Song", wat interessant is omdat de gebrilde zanger "The Six Wives Of Henry VIII" als een van zijn favoriete platen beschouwt. Over recycling gesproken: Roger Deans hoesontwerp voor "Yessonata" stond al in zijn eerste boek "Views" uit 1975. Hoewel muziek voor solopiano niet vaak gedraaid wordt in Xymphonia, willen we u de beginminuten van "Yessonata" niet onthouden. Overigens komt Wakeman in mei naar ons land met “The Final One Man Solo Tour”: op 13 mei in de Groningse Oosterpoort, 14 mei in Muziekgebouw Eindhoven en 16 mei in de Haarlemse Phil.
Websites:
https://www.rwcc.com/
https://www.facebook.com/RickWakemanMusic/ .

OBSCUUR 1 – DE RUSH-LINK
Boys Brigade – Anger (The Hunter)
Van “Boys Brigade” (Anthem, 1983)

Soms komt er op Spotify nadat het gekozen album afgelopen is, een nummer voorbij waarbij je toch de oren even spitst. Dat gebeurde ons bij het nummer “Anger (The Hunter)” van Boys Brigade. We hadden nog nooit gehoord van deze Canadese band, maar na wat graafwerk komen we toch een paar leuke weetjes tegen. Boys Brigade werd in 1980 opgericht door Malcolm Burn en Tony Lester. Lester had daarvoor in het Britse Bandit gespeeld dat twee albums voor het grote Arista uitbracht, overigens in twee vrijwel volledig verschillende bezettingen. Feitje nummer 1: de enige die op beide albums is te horen is Danny McIntosh, de latere echtgenoot van Kate Bush. Feitje nummer 2: op het eerste album van Bandit vinden we Jim Diamond, ja de latere Ph.d.-zanger en de van zijn latere werk met Roger Waters bekende Graham Broad. Beiden spelen niet mee op het tweede album, waarop Tony Lester toegetreden blijkt. In deze bezetting scoort Bandit een bescheiden Bilboard Top 100-hit. Feit nummer 3: een derde album met ex-Procol Harum-gitarist Mick Grabham werd wel opgenomen maar is nooit uitgebracht. Na zijn vertrek naar Canada formeert Lester dus Boys Brigade. Feit nummer 4: die nieuwe groep kwam kortstondig onder de vleugels van de lichtman annex stagemanager van Rush en tekende al snel een deal met het aan Rush gelieerde Anthem Records. Dit bracht Boys Brigade onder de aandacht van Geddy Lee en die wilde het banddebuut wel produceren. En dat is zeker te horen in het geluid van het uiteindelijke, naar de band vernoemde album dat in 1983 verscheen. Vooral de nummers “Exodus”, het aan de sound van Rush' eigen “Grace Under Pressure” refererende “Saigon” en het voor vanavond uitgekozen “Anger (The Hunter)” leggen de link met het beroemde Canadese trio bloot. Check de bijtende gitaarriffs en de percussieve drumstijl, zoals we die ook van het Rush van begin jaren 80 gewend zijn. Ook horen we de geest van de Talking Heads en The Police terug in het bandgeluid. Een grote internationale hit bleef echter uit en na interne spanningen viel Boys Brigade al snel uit elkaar. Leadzanger en toetsenist Malcolm Burn ging zich, aanvankelijk onder de vleugels van Daniel Lanois, op productiewerk toeleggen en werkte onder andere met Iggy Pop en won met Emmylou Harris zelfs een Grammy. Lester probeerde hetzelfde maar met minder succes. Het genoemde album, het enige dus dat Boys Brigade maakte, is wel op CD verschenen maar helaas alleen in het grijze circuit als Russische counterfeit. Laten we hopen dat er nog eens een goede officiële versie verschijnt; het album staat wel in zijn geheel op Spotify. Na nog één single in 1986 viel ook voor deze band na het ontbreken van succes het doek.
Websites:
https://canadianbands.com/boys-brigade/.

ALBUM VAN DE MAAND
Amarok – Welcome
Van het album “Hope” (OSKAR Records, 2024)

Ons Album van de Maand komt dit keer uit Polen, om precies te zijn van de band Amarok. Als je denkt dat Amarok een nieuwe band is in symfoland dan heb je het mis. Michał Wojtas en Bartosz Jackowski begonnen Amarok namelijk al in 1999. De groepsnaam is geïnspireerd op de titel van het album van de Britse muzikant Mike Oldfield uit 1990 . In de eerste jaren lieten de auteurs zich inspireren door de muziek van Oldfield en Pink Floyd. Er werden twee albums gemaakt: “Amarok” in 2001 en “Neo Way” in 2002. In 2003 werd Amarok in feite een soloproject van Michał Wojtas en ontstond een herkenbare eigen stijl, zoals te horen viel op het in 2004 verschenen derde album “Metanoia”. Vervolgens werd een lange pauze ingelast want pas in 2017 kwam Amaroks vierde album “Hunt” uit. Intussen bleek percussioniste en tekstschrijfster Marrta Wojtas toevoegd aan de vaste bezetting. Daarnaast waren Colin Bass en Mariusz Duda te gast. In 2019 werkte Wojtas samen met de Britse choreograaf James Wilton, wat resulteerde in Amaroks vijfde album, “The Storm”, met muziek die gebruikt werd in de gelijknamige show. Vanaf 2021 is de line-up uitgebreid met twee extra muzikanten – drummer Konrad Zielinski en multi-instrumentalist Kornel Poplawski. Amaroks zesde album, “Hero”, kwam uit in het najaar van 2021. In april 2024 verscheen het zevende album “Hope”, waarna een breder publiek kennis heeft kunnen maken met de Poolse groep. Zo waren er optredens op het Final Night of the Prog Festival op de Loreley en het mini-festival ProgDreams presents Polish Prog in Zoetermeer. Op “Hope” is veelzijdige, mooie neoprog te horen, overgoten met soundeffecten die refereren aan de vroegste Amarok-albums, alsmede gevarieerde artrock en uitgebalanceerde nostalgische aan Pink Floyd refererende muziek. ''Hope'' van Amarok verdient daarom terecht het predicaat “Album van de Maand februari”. Vanavond hebben we gekozen voor het nummer “Welcome”.
Website:
https://amarok.pl/
https://www.facebook.com/amarokofficial.

UIT DE DONKERE KROCHTEN VAN DE JAREN 90
Ravana - Wherever You Are
Van "Common Daze" (Prognetik Records, 1996)

De jaren 90 brachten de opkomst van een groot aantal progressieve rockbands uit Scandinavië. Naast (voor progliefhebbers) bekende namen als Änglagård, Anekdoten, White Willow, The Flower Kings, Opeth en Landberk was er ook een groot aantal minder bekende tot zelfs obsure bands. Ravana mag met een discografie van slechts één album gerust tot die laatste categorie worden gerekend. De Noorse band werd geleid door toetsenist Anders Hunstad, die alle muziek schreef terwijl bassist Rune Carlsson tekende voor de meeste teksten, die dan weer gezongen werden door Sverre Olav Rødseth. Met name door zijn vocalen klinkt de muziek ook eigenlijk meer als typische 'alternative rock' uit die tijd (denk daarbij aan Smashing Pumpkins), maar dan wel met een fikse progrockinvloed, waardoor Ravana ook zeker wel wat muzikale verwantschap had met Anekdoten. Na dat ene album, het in 1996 verschenen “Common Daze”, werd het heel stil rondom de band, maar ondanks ontdekten we dat het album in 2022 in een nieuwe mix op vinyl is uitgebracht. En aangezien het originele album te lang was voor een enkele LP heeft men nog een aantal nummers uit het archief gehaald zodat er een goed gevulde dubbel-LP van gemaakt kon worden. Het geheel is overigens toen ook op streamingdiensten zoals Spotify verschenen. We kiezen vanavond voor wat oorspronkelijk de afsluiter van het album was, het 9 minuten durende “Wherever You Are”.
Websites:
https://ravana1.bandcamp.com/album/common-daze-2021-remix
https://www.facebook.com/UnwantedRecordings/.

OBSCUUR 2
Chameleon – Mirkwood Forest
Van de compilatie “Chameleon Rising” (ShroomAngel Records, 2013)

Chameleon is een van die vele Amerikaanse progbands die ten tijde van hun bestaan het niet voor elkaar kregen een album uit te brengen, ondanks het duidelijk aanwezige talent. Het zaadje werd geplant met de oprichting van de garagerockband Evolepoh (lees het van achter naar voren en het kwartje valt) in 1969, maar pas in 1972 werd de overstap naar prog gemaakt, nadat invloedrijke Britse albums van King Crimson, Yes, Genesis en Emerson, Lake & Palmer begonnen door te sijpelen naar muziekhongerige Texaanse oren. Zo rond 1975 werd de naam veranderd in Chameleon. Een treffende naam, want als je een compositie als “Mirkwood Forest” beluistert, hoor je de muziek nogal eens van kleur verschieten, waarbij de eerdergenoemde invloeden vaak duidelijk per passage worden prijsgegeven. Toch klinkt ook duidelijk door, met vaak een rockende attitude à la Styx en Kansas, dat we hier met een Noord-Amerikaanse groep te maken hebben. De heren repeteerden vaak en wisten live dan ook indruk te maken. Een aantal keren werden behoorlijk professionele studio-opnamen gemaakt, waarbij vooral twee sessies uit 1976 en (na een drummerswisseling) 1978 eruit springen. Maar ja, dan is wel een periode begonnen dat prog niet meer hip was en begin jaren 80 hield de groep het, nog steeds zonder album uitgebracht te hebben, voor gezien. Tapes van genoemde sessies waren wel in omloop en geliefd bij een kleine schare liefhebbers. De man achter heruitgavelabel ShroomAngel nam in 2013 contact op met ex-bandleden of hij dat uit kon brengen, wat leidde tot “Chameleon Rising”, dat een zeer luisterbare compilatie van prima seventiesprog is geworden. Zoals gezegd niet bijster origineel, maar wel met een speelse energie. Door de release leken de ex-leden ook weer van zins te gaan optreden, maar voor zover we weten is het daar niet van gekomen. Wel kwamen de leden voor promo-activiteiten weer samen en werd er een Facebook-bandaccount aangemaakt. Een laatste teken van eigen bandactiviteit dateert echter alweer van mei 2015; de recentste update uit 2020 is alleen een herinnering van het platenlabel dat de CD nog verkrijgbaar is – en daar is Xymphonia inmiddels ook achtergekomen...;-)
Websites:
https://www.facebook.com/chameleonrisingband/

Artikel uit Houston Press:
https://www.houstonpress.com/music/the-improbable-return-of-houston-prog-rockers-chameleon-7373361
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=8872 .

IN MEMORIAM: MIKE RATLEDGE (1943 – 2025) / LIVE-TIP
Soft Machine – Drop
Van “Fifth” (CBS, 1972)

Op 5 februari is Mike Ratledge overleden, een van de oprichters van de invloedrijke Canterbury-groep Soft Machine. Schoolhoofdzoon Ratledge werd als kind opgevoed met klassieke muziek en leerde samen met zijn kameraad Brian Hopper piano spelen. Toen in 1961 Daevid Allen naar Canterbury kwam, werden de muzikale horizonten van de toen 18-jarige Ratledge flink verlegd. Met Allen, de gebroeders Brian en Hugh Hopper en Robert Wyatt ging hij jazz spelen. Tijdens zijn studies in Oxford (hij studeerde af in zowel psychologie als filosofie) volgde hij ook lessen over avantgarde-muziek. Al die muzikale bagage kwam goed van pas toen zijn oude Canterbury-vrienden, intussen aangevuld met Kevin Ayers, hem in 1966 vroegen voor de nieuwe band Soft Machine. De muziek van die groep evolueerde van psychedelische rock naar jazzy experimenten naar jazzrock. In die jaren wisselde de groep ook voortdurend van bezetting en ten tijde van die jazzrockjaren (“Bundles” uit 1975 en “Softs” uit 1976) was Karl Jenkins, niet eens een origineel lid, de dominante figuur geworden. Tijdens de opnamen van “Softs” houdt Ratledge het voor gezien; de huidige Soft Machine-gitarist John Etheridge was toen net aangetreden en is dus de enige van de actuele bezetting die nog met hem gewerkt heeft. Ratledge bleef vervolgens wel actief in de muziek, maar nadrukkelijk uit de schijnwerpers: hij legde zich toe op zogenaamde 'library music' en af en toe muziek voor theater of film. Overigens waren dat vaak toch weer samenwerkingen met Karl Jenkins. De twee werkten in 1995 ook samen aan het succesvolle “Songs Of Sanctuary” onder de naam Adiemus. Al waren alle composities van Jenkins, Ratledge kreeg credits voor arrangeer- en percussieprogrammeerwerk. Jenkins ging nog jaren door met Adiemus, Ratledge hield het na het genoemde debuut voor gezien. Sindsdien vernamen we nog weinig van hem. In 2013 verscheen nog een CD met soundtrackmuziek, maar die bleek al opgenomen in 1977. Ratledge is 81 jaar geworden. Overigens treedt de huidige bezetting van Soft Machine, met genoemde John Etheridge als langst dienend lid, op 24 mei op in de Hot Jazz Club in Münster en op 25 mei in Poppodium Boerderij, Zoetermeer.
Websites:
https://www.softmachine.org/
https://www.facebook.com/softmachinelegacy.

VERKAPTE LIVE-TIP
Lo-Fi Resistance – Face Another Day
Van het album “Chalk Lines” (Burning Shed, 2012)

In 2010 verscheen het debuutalbum “A Deep Breath” van Lo-Fi Resistance. Dit is de naam waaronder songwriter en multi-instrumentalist Randy McStine muziek uitbracht. McStine richtte op 20-jarige leeftijd een kleine studio op in zijn appartement in Upstate New York en zo begon Lo-Fi Resistance zonder duidelijke agenda. Terwijl hij geld bij elkaar schraapte met solo-optredens, gitaarlessen en het maaien van gazons, begon hij in april 2009 met het schrijven en opnemen van het Lo-Fi Resistance-debuut. Aanvankelijk speelde McStine zelf alle instrumenten, maar uiteindelijk besloot hij externe ondersteuning in te schakelen voor de drumtracks, in de persoon van niemand minder dan Nick D'Virgilio. De voormalige Spock's Beard- en Tears For Fears-drummer speelde niet alleen op de meeste nummers, maar nam ook de rol van het mixen van het hele album op zich. Aanvullende partijen werden verder ingespeeld door Doug Pinnick (King's X) en Dave Meros (Spock's Beard). Twee jaar later, in 2012 verscheen het tweede album, “Chalk Lines”, waarop flinke rollen bleken weggelegd voor drummer Gavin Harrison en toetsenman/producer Dave Kerzner, die ooit bij Kevin Gilbert en Giraffe speelde. McStine werd door Kerzner wel eens vergeleken met Gilbert, vooral om hun overeenkomstige ongelofelijke muzikale veelzijdigheid. Op “Chalk Lines” is dat ook te horen. De progressieve rock is rijk gearrangeerd en heeft de afwisseling van het vroege Spock's Beard en het latere Porcupine Tree, echter zonder de instrumentale krachtpatserij. Dat er echter prima gemusiceerd wordt staat buiten kijf. Overigens is in het titelnummer de onlangs overleden John Giblin mooi bezig, terwijl de meeste andere baspartijen van de hand van voormalig Porcupine Tree-bassist Colin Edwin zijn. Het in 2014 verschenen derde album onder Lo-Fi Resistance-naam, “'The Age Of Entitlement” is stilistisch nauwelijks vergelijkbaar met de voorgangers, omdat rijk gearrangeerde progrock nu ontbreekt. McStine is hier dan ook de enige schrijver, muzikant, producer en mixer. Sindsdien zagen we McStine met Porcupine Tree op het podium en verzorgde hij solo voorprogramma's voor The Pineapple Thief. Ofwel: McStine heeft de relatie met Gavin Harrison warm gehouden. Daarnaast heeft hij een goede band met nog een superdrummer: Marco Minnemann, waarmee hij al twee duoplaten maakte, met een derde in aantocht. Op 22 mei kunnen we 'm weer op een Nederlands podium bewonderen als lid van de begeleidingsband van Steven Wilson. Onlangs lieten we u al muziek horen van zijn nieuwe solo-album “Mutual Hallucinations”. In begeleidende interviews laat hij weten dat hij de naam Lo-Fi Resistance ten grave heeft gedragen. We gaan vanavond terug naar 2012, naar het tweede album van Lo-Fi Resistance , dat in 2013 op een gedeelde achtste plek stond in de Xymphonia-jaarlijst. Van dit “Chalk Lines” het ruim 14 minuten durende afsluitende “Face Another Day”. Naast de genoemde Kerzner, Harrison en Edwin, horen we in dit nummer ook violist Joe Deninzon van Stratospheerius, die onlangs toetrad tot Kansas.
Websites:
http://www.lofiresistance.com/
https://lofiresistance.bandcamp.com/
https://www.randymcstine.com/
https://www.facebook.com/randymcstinemusic .

LIVE-TIP
Weather Systems – Do Angels Sing Like Rain?
Van het album “Ocean Without A Shore” (Music Theories Recordings / Mascot Label Group, 2024)

Na een indrukwekkende carrière van 30 jaar besloot het door velen geliefde Anathema in 2020 een pauze te nemen. Voor medeoprichter en voormalig leadgitarist Daniel Cavanagh betekende dit echter geen einde, maar juist een nieuw begin, onder de naam Weather Systems (naar één van de populairste Anathema-albums). Binnen deze nieuwe groep bundelt hij, samen met voormalig Anathema-drummer en producer Daniel Cardoso, drie decennia aan muzikale ervaring. Wat begon in 2019 als materiaal voor een nieuw Anathema-album, groeide in de studio uit tot een verzameling nummers die zowel zwaar op de hand als mystiek en betoverend aanvoelen. Deze creaties vormen nu de basis voor het afgelopen september verschenen debuutalbum “Ocean Without A Shore”. Met dit album laat Cavanagh horen dat zijn creatieve vuur sterker is dan ooit. “Ocean Without A Shore” is een diep spirituele plaat die recht uit het hart komt en zowel oude Anathema-fans als nieuwe luisteraars zal raken. Het markeert een frisse start, maar voelt tegelijk als een logische voortzetting van Cavanaghs muzikale reis. Op 21 mei is Weather Systems te aanschouwen in 013 in Tilburg en vier dagen later in Hedon, Zwolle. Support komt deze avonden van Haunt The Woods. Deze Britse band heeft een onderscheidend geluid gecreëerd door geluiden uit alternatieve rock, prog, folk en pop te combineren en invloeden van artiesten als Pink Floyd, Muse, Jeff Buckley en Radiohead te verwerken. Tussen deze twee concerten in treedt Weather Systems aan op het Midsummer Prog Festival, dat op 23 en 24 mei plaatsvindt op de binnenplaats van de Muziekgieterij in Maastricht.
Websites:
https://www.facebook.com/p/Weather-Systems-61562089611433/ https://weathersystems.bandcamp.com/album/ocean-without-a-shore .

NIEUW
Riverside – Landmine Blast (live)
Van de 2CD+Blu-ray-set “Live ID.” (InsideOut / Sony Music, 2025)

Het album “ID.Entity” van Riverside eindigde in 2023 op een nette vierde plaats in de Xymphonia eindlijst over dat jaar. Er volgde een flinke tournee met o.a. optredens op zowel Night Of The Prog als het Midsummer Prog Festival en een uitverkocht concert in de grote zaal van TivoliVredenburg. Uiteraard werd er ook opgetreden in thuisland Polen. De nu verschenen 2CD+Blu-ray-set “Live ID.” laat het kwartet aan het werk zien in een grote hal in Warschau. Het publiek reageert razend enthousiast op een strak gespeelde set met veel werk van “ID.Entity”, afgewisseld met de nodige klassiekers. Het zijn daarbij vooral zanger/bassist Mariusz Duda en toetsenist Michał Łapaj die bewijzen echte podiumdieren te zijn. Łapaj maakt volop contact met de eerste rijen, Duda bespeelt met zijn gebaren en praatjes het publiek. Het materiaal “ID.Entity” lijkt gemaakt voor de 'live-experience', mede door de zeer pregnante, op new wave teruggrijpende baspartijen van Duda die menig lichaam in beweging zetten. Dat is vooral erg duidelijk in “Landmine Blast” met ook een aangrijpend gitaarthema van Maciek Meller en waarin Łapaj trouwens een fraaie Moogiaanse toetsensolo laat horen.
Websites:
https://riversideband.pl/en/
https://www.facebook.com/Riversidepl/ .

NIEUW (VERLAAT)
Look To Windward - Theia Arrived One Fateful Day (III)
Van “The Last Scattering” (eigen beheer, 2024)

Het Nieuw-Zeelandse Look To Windward bestaat al sinds 2009 en is ontstaan als studiosamenwerking van Andrew McCully en Benjamin Morley. Het idee was om een divers album te produceren met een stevige basis, aangevuld met lagen van rijke harmonieën, klassieke toetsen en ambient-soundscapes. In 2010 verscheen al het album “Fortunes Haze”, een 70 minuten epos van hoogstaande kwaliteit. Na zijn verhuizing nam McCully ook de naam mee, met dien verstande dat Morley nog wel betrokken bleef bij latere projecten. In 2014 kwam er een EP en in 2019 een album met ‘losse’ ideeën die nog op de plank lagen. Een officiële opvolger voor het debuut kwam er pas vorig jaar. En beter laat dan nooit hebben we gelukkig dit “The Last Scattering” nu ontdekt. We kunnen de muziek kenschetsen als moderne progressieve rock, van de latere Steven Wilson-school en voor liefhebbers van de nieuwe lichting bands als Haken, Vola of Anubis. We zouden Look To Windward ook kunnen omschrijven als een steviger versie van het Duitse Smalltape. Het zwaartepunt van “The Last Scattering” wordt gevormd door een drieluik dat bestaat uit “Earth Overture (I)”, “River Mercuty (II)” en “Theia Arrived One Fateful Day (III)”: een suite van bijna 17 minuten, tevens de meest proggy muziek van het album. Vooral het laatste deel staat bomvol Mellotron, lekker gitaarwerk en spetterende percussie. Denk hierbij vooral aan de stijl die Steven Wilson hanteerde op “Hand Cannot Erase”. McCully deelt net als op eerder Look To Windward-werk de zangpartijen met Emily Rice en ook de medeoprichter Morley doet nog op een paar nummers mee. Naast de reguliere CD-versie is er ook een editie die de CD in combinatie met Blu-ray bevat. Op die extra schijf staat een glorieuze 5.1-mix van het album, ondersteund door mooie visuals, waarbij we opnieuw de associatie met Smalltape hadden, daar op de Blu-ray van "The Hungry Heart" een soortgelijke aanpak gevolgd werd. We hebben afgelopen jaar deze release gemist, maar dat maken we goed met een lang stuk: het eerdergenoemde “Theia Arrived One Fateful Day (III)”.
Websites:
https://www.facebook.com/looktowindward
https://looktowindward.bandcamp.com/album/the-last-scattering-surface .

NIEUW / LIVE-TIP
Hackett, Steve – Jazz On A Summer's Day (live)
Van ”Live Magic At Trading Boundaries” (InsideOut / Sony Music, 2025)

Het is een traditie geworden dat Steve Hackett zo tegen de kerstdagen optreedt in Trading Boundaries in Sheffield Grean, East Sussex. Dat zijn geen full-blown rockconcerten, integendeel: de voormalig Genesis-gitarist beperkt zich tot de akoestische gitaar. Medemuzikanten John Hackett (fluit), Rob Townsend (fluit, 'whistle', sopraansax) en Amanda Lehmann (akoestische gitaar) spelen sowieso al akoestisch, Roger King neemt wél zijn elektronische keyboard mee. De ritmesectie en zanger Nad Sylvan mogen bij deze gelegenheden thuisblijven. Nu is een live-compilatie verschenen met 19 veelal korte nummers, soms in elkaar overlopend, die opgenomen zijn tijdens diverse van dergelijke kerstoptredens. Opvallend is dat Lehmann, overigens Hacketts schoonzus, twee stukken van haar solo-album “Innocence And Illusion” uit 2021 zingt. Het zijn de enige momenten met zang, waarbij Hackett bluesy mondharmonica speelt op “Only Happy When It Rains” (geen cover). Roger King imponeert met een deel uit een orgelconcert van de klassieke componist Poulenc. De band vertolkt overigens ook “Gnossienne No. 1” van diens landgenoot Satie, met een hoofdrol voor de fluit van broer John. Wij kiezen voor “Jazz On A Summer's Day” dat overigens met opnieuw Johns fluit alsmede Townsends 'whistle' eerder folky dan jazzy klinkt. Op 16 mei is Hackett, dan wel weer met volledige elektrische bandbezetting, te aanschouwen in 013, Tilburg, met een selectie uit de Genesis-klassieker “The Lamb Lies Down On Broadway” en solo-stukken.
Websites:
https://www.hackettsongs.com/
https://www.facebook.com/stevehackettofficial/ .

IN MEMORIAM: MARIANNE FAITHFULL – 1946-2025 (EN GARTH HUDSON - 1937-2025)
Faithfull, Marianne – Working Class Hero (live)
Van “Blazing Away” (Island Records, 1990)

Op 30 januari overleed op 78-jarige leeftijd Marianne Faithfull. Ze was haast nog een meisje toen ze onder de vleugels van The Rolling Stones met fluwelen stem het Jagger/Richards-liedje “As Tears Go By” de hitparade in zong. Drank en drugs brachten haar aan lager wal maar ze maakte met “Broken English” in 1979 een verrassende comeback als artpop-chanteuse met rasperig geworden stem. Het was het begin van een lange samenwerking met gitarist/producer Barry Reynolds en het leverde haar met Shel Silversteins “Ballad Of Lucy Jordan” een hit op. Al begin jaren zeventig had een vriend haar geadviseerd 'a record of your life' te maken. Pas in 1990 werd dit idee geconcretiseerd met producer Hal Willner, bekend van diverse bijzondere themaproducties waarvoor hij zijn uitgebreide Rolodex aansprak. Faithfull koos sleutelnummers uit haar carrière die daarnaast ook min of meer haar eigen levensverhaal schetsen. Onder die nummers bevinden zich o.a. “Sister Morphine”, een tekst van Faithfull op muziek van Jagger en Richards en door haarzelf eerder op plaat gezet dan door The Rolling Stones. Het geheel werd met veel sfeer opgenomen in St. Anne's Cathedral in Brooklyn, New York. Onder de aangrijpende vertolkingen bevindt zich ook John Lennons “Working Class Hero”, met een lange basgitaarsolo van de vooral van Lou Reeds band bekende Fernando Saunders én accordeonspel van Garth Hudson. Deze multi-instrumentalist was het laatste nog levende lid van The Band. Toevalligerwijs overleed hij 9 dagen voor Faithfull, op 88-jarige leeftijd. Het meest in ons programma passende stuk van die, ehm, band draaiden we in 2023 al toen Robbie Robertson was overleden. In “Chest Fever” liet Hudson aan Bach refererend orgelspel horen. Vanavond horen we hem in een meer dienende rol achter 'de grande dame der Britse artpop'.
Websites:
http://www.mariannefaithfull.org.uk/
https://www.facebook.com/mariannefaithfullofficial.

HOLLYWOOD GOES PROG (vervolg)
Zimmer, Hans - Interstellar (live)
Van "Live In Prague" (Eagle Records, 2017)

Filmsoundtrackcomponisten zijn er in allerlei soorten en maten, tussen traditioneel, werkend met symfonieorkesten, zoals Ennio Morricone en John Williams, tot grotendeels werkend met elektronische middelen. De Duitser Hans Zimmer opereert precies in het midden daarvan: hij staat namelijk bekend om het mengen van elektronische klanken, rock en orkest. Hij begon zijn carrière in de jaren 70 en 80 in Londen als synthesizerprogrammeur, die betrokken was bij o.a. The Buggles, Zaine Griff en de Spaanse band Mecano. Eind jaren 80 brak hij door als soundtrackcomponist met de film “Rain Man” en sindsdien heeft hij muziek gemaakt voor o.a. “Gladiator”, “The Last Samurai”, Christopher Nolans “Dark Knight Trilogy”, “Inception” en “Interstellar”. Wat we niet veel zien, is dat filmcomponisten ook op tournee gaan. Sinds het jaar 2000 doet Zimmer dat juist wel regelmatig, waarvoor hij een uitgebreide band samenstelde met opvalllend veel redelijk bekende namen. Wat te denken van Richard Harvey van Gryphon op blaasinstrumenten, Tina Guo op elektrische cello, gitaristen Mike Einziger (Incubus), Guthrie Govan (Steven Wilson) en Johnny Marr (the Smiths) en toetsenist Nick Glennie-Smith (Wally en Roger Waters' The Bleeding Heart Band)? Die laatste fungeerde tevens als bandleider naast Hans Zimmer, die zelf tijdens de optredens piano en andere toetsen bespeelt. In 2017 verscheen een registratie van een zeer sterk concert in Praag op zowel Blu-ray als dubbel-CD. Bij dit concert werd de Hans Zimmer Band ondersteund door het Tsjechische Nationale Symfonie Orkest & Koor. Het sterke eraan is, dat Zimmer zijn muziek speciaal bewerkt heeft voor het podium, waarbij muziek op ingenieuze wijze in thema-suites word gearrangeerd. Een van de hoogtepunten is de “Interstellar”-suite met veel gebruik van kerkorgel en aan het slot de huilende slidegitaar van Guthrie Govan.
Websites:
https://www.hanszimmerlive.com
https://www.facebook.com/hanszimmer.

ALBUM VAN DE MAAND
Amarok – Trail
Van het album “Hope” (OSKAR Records, 2024)

Ons Album van de Maand komt dit keer uit Polen, om precies te zijn van de band Amarok. Als je denkt dat Amarok een nieuwe band is in symfoland dan heb je het mis. Michał Wojtas en Bartosz Jackowski begonnen Amarok namelijk al in 1999. De groepsnaam is geïnspireerd op de titel van het album van de Britse muzikant Mike Oldfield uit 1990 . In de eerste jaren lieten de auteurs zich inspireren door de muziek van Oldfield en Pink Floyd. Er werden twee albums gemaakt: “Amarok” in 2001 en “Neo Way” in 2002. In 2003 werd Amarok in feite een soloproject van Michał Wojtas en ontstond een herkenbare eigen stijl, zoals te horen viel op het in 2004 verschenen derde album “Metanoia”. Vervolgens werd een lange pauze ingelast want pas in 2017 kwam Amaroks vierde album “Hunt” uit. Intussen bleek percussioniste en tekstschrijfster Marrta Wojtas toevoegd aan de vaste bezetting. Daarnaast waren Colin Bass en Mariusz Duda te gast. In 2019 werkte Wojtas samen met de Britse choreograaf James Wilton, wat resulteerde in Amaroks vijfde album, “The Storm”, met muziek die gebruikt werd in de gelijknamige show. Vanaf 2021 is de line-up uitgebreid met twee extra muzikanten – drummer Konrad Zielinski en multi-instrumentalist Kornel Poplawski. Amaroks zesde album, “Hero”, kwam uit in het najaar van 2021. In april 2024 verscheen het zevende album “Hope”, waarna een breder publiek kennis heeft kunnen maken met de Poolse groep. Zo waren er optredens op het Final Night of the Prog Festival op de Loreley en het mini-festival ProgDreams presents Polish Prog in Zoetermeer. Op “Hope” is veelzijdige, mooie neoprog te horen, overgoten met soundeffecten die refereren aan de vroegste Amarok-albums, alsmede gevarieerde artrock en uitgebalanceerde nostalgische aan Pink Floyd refererende muziek. ''Hope'' van Amarok verdient daarom terecht het predicaat “Album van de Maand februari”. Vanavond hebben we gekozen voor het nummer “Trail”.
Website:
https://amarok.pl/
https://www.facebook.com/amarokofficial.

20 JAAR / LIVE-TIP
RPWL - Day On My Pillow
Van "World Through My Eyes" (Tempus Fugit, 2005)

In januari 2005, nu dus 20 jaar geleden, verscheen het derde studio-album van RPWL: "World Through My Eyes". Het is een cruciaal album in de uitgebreide discrografie van de Duitse formatie, want het was het eerste dat ook in een versie met een surroundmix verscheen, een format dat uitstekend past bij de kamerbrede muzikale klanken van RPWL. En het is zeker wat betreft redactielid Christian het sterkste album dat RPWL heeft uitgebracht, door de combinatie van spacy prog, wat lichte Indiase invloeden en melodieuze rock. Dit alles is gegoten in een productie om door een ringetje te halen. Komende herfst viert de Duitse groep dit jubileum met een tournee die op 28 september de Bosuil in Weert aandoet en op 3 oktober Poppodium Boerderij in Zoetermeer. Voor mensen die in de grensstreek met Duitsland wonen is het interessant te weten dat op 30 september de Harmonie in Bonn wordt aangedaan en op 5 oktober Zentrum Altenberg in Oberhausen.
Websites:
https://www.rpwl.net/
https://www.facebook.com/rpwl.net.

20 JAAR / VAN EIGEN BODEM
Lady Lake – Radio Reminiscence
Afkomstig van “Supercleandreammachine” (Musea, 2005)

Lady Lake is genoemd naar het tweede album van het Schotse Gnidrolog. De band werd in 1973 in Deventer opgericht en kwam voort uit de bluesband Session. In de beginjaren waren er veel bezettingswisselingen maar in 1976 vonden Fred Rosenkamp, Leendert Korstanje, Joop van Leeuwen en Eddy Bakker elkaar en Lady Lake 2.0 ging van start. In 1978 verscheen het eerste album “No Pictures”, maar de leden waren niet tevreden over de sound. In 1982 viel het doek, maar vanaf 1991 volgden enkele reünies. Lady Lake, dat had besloten als trio verder te gaan, bestond vanaf toen uit Fred Rosenkamp (gitaar), Leendert Korstanje (keyboards) en Jan Dubbe (drums). Naar aanleiding van het feit dat het Franse label Musea verzocht om een CD-heruitgave van “No Pictures”, dook het drietal rond de jaarwisseling van 1996/97 zowaar de studio in om speciaal hiervoor enkele extra tracks op te nemen. Dit alles onder het toeziend oog en goedkeurend oor van Frans Hagenaars, de mede-oprichter van Excelsior Recordings. In 2005 volgde als donderslag bij heldere hemel een eveneens door Hagenaars medegeproduceerd tweede album “Supercleandreammachine”. In 2006 volgde “Unearthed” met opnamen, voornamelijk demo's en repetitie-opnamen uit begin jaren tachtig, die waren bedoeld voor de opvolger van “No Pictures”. Deze van cassettebandjes afkomstige opnamen werden door Wouter Bessels vakkundig opgepoetst. In de jaren daarna heeft Lady Lake een aantal nummers geschreven voor o.a. de “Colossus Divine Comedy”-trilogie, box sets die uitgebracht werden op het Musea-label. Ook heeft Korstanje een solostuk voor piano bijgedragen aan het Colossus-project "ILIAD". Lady Lake trad slechts af en toe op en was in de meeste gevallen te zien op progrockfestivals in Nederland en speelde ook in de Xymphonia-studio tijdens onze 666ste uitzending. In 2022 verscheen er na een lange pauze zowaar een nieuw album, “Not Far From Llyn Llydaw”, waarop Fred Rosenkamp bleek vervangen door violist Jurgen Houwers. Maar vanavond gaan wij 20 jaar terug in de tijd, met van het tweede album “Supercleandreammachine” uit 2005 het nummer “'Radio Reminiscence”.
Websites:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Lady_Lake_(band)
http://www.musearecords.com/ext_re_new_catselect.php?np=32738.

(OP)NIEUW / VAN EIGEN BODEM
TumbleTown – Rush Hour
Van “On The Highwire” (FREIA Music, 2024)

Voormalig Egdon Heath-gitarist Aldo Adema werkt onder de naam Tumble Town al sinds 2013 samen met voormalig Antares-zanger Han Uil. Daarvoor waren Uil en Adema elkaar al tegengekomen in Seven Day Hunt. Niet alleen vonden we daarin diverse Egdon Heath-ex-leden in terug, mede doordat Uils stemgeluid overeenkomsten vertoont met dat van Maurits Kalsbeek klonk “File This Dream” als een verkapte doorstart van die band. Vijf jaar later bleven in TumbleTown alleen Uil en Adema over, al speelde Marcel Copini op debuut “Done With The Coldness” (2013) nog alle baspartijen in. Silhouette-toetsenist Erik Laan was op die plaat in enkele nummers te gast en werd op “Never Too Late” (2018) geïnaugureerd als volledig lid. Laans zoon Bart (tevens bekend van Chain Reaktor en Skylake) was op dat tweede album al de drummer, maar werd niet als kernlid gepresenteerd. Op het begin 2024 verschenen derde werkstuk “On The Highwire” presenteert TumbleTown zich voor het eerst als kwartet en Bart geeft met zijn regelmatig galloperende stijl een lekkere drive aan het volledig door Uil gecomponeerde werk. Adema en Laan hebben wel een zeer voorname rol in de arrangementen, dat is wel duidelijk. Adema's gitaarlijnen, met vaak langer aangehouden noten die met een lichte triller een soort 'huiltoon' meekrijgen, zijn alomvertegenwoordigd. Laan pakt regelmatig een solo in op-en-top progstijl mee. De tien songs op “On The Highwire” klinken vol, maar zijn toch niet té dichtgesmeerd. De diverse instrumentlagen laten elkaar genoeg ruimte over. Het maakt ook dit derde TumbleTown-album een zeer welkome bijdrage aan de nederprogcatalogus die internationaal gehoord mag worden.
Websites:
http://tumbletown.nl/
https://tumbletown.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/tumbletownband.

40 JAAR / LIVE-TIP
Supertramp - Brother Where You Bound
Van "Brother Where You Bound" (A&M Records, 1985)

Het in mei 1985 verschenen "Brother Where You Bound" was het achtste studioalbum van Supertramp, maar belangrijker nog, het eerste zonder Roger Hodgson, tot op dat moment samen met Rick Davies de belangrijkste songwriter van de band. De LP en gelijktijdig verschenen CD bevatte de hitsingle "Cannonball", terwijl het titelnummer weer eens een ouderwetse epic van de Engelsen was. Laatstgenoemde nummer bevat voorgelezen teksten uit George Orwells "1984", terwijl Pink Floyds David Gilmour voor enkele kenmerkende gitaarsolo's zorgde. Ook Scott Gorham van Thin Lizzy is met ritmegitaarpartijen eh... van de partij. We hebben in ons rijke verleden al twee keer een track van dit album gedraaid, maar voor deze indrukwekkende compositie hebben we tot op heden geen plek kunnen vinden. Dat maken we bij deze goed. Zoals we in december vorig jaar al vertelden, verzorgt de Supertramp-tributeband Supertrap (met onder anderen de van Maryson en Ice gekende zanger/gitarist Hein van den Broek en de ook in Mangrove toetsenspelende Ebert Zwart) dit jaar enkele optredens in het kader van “The Goodbye Stranger”-tour. Zo staat de band op 15 februari op het podium van Theater De Storm in Winterswijk. In de maanden daarna zijn nog zes optredens gepland.
Websites:
Supertramp:
https://www.supertramp.com/
https://www.facebook.com/people/Supertramp/100044333834395/
(beiden sterk verouderd)

Supertrap:
https://www.supertrap.nl/
https://www.facebook.com/supertrap.

(Exact) 30 JAAR GELEDEN
Porcupine Tree – Moonloop (Deel)
Van “The Sky Moves Sideways” (Delerium, 1994)

Soms lijken dingen in je geheugen nog niet zo lang geleden. Zo ook de befaamde eerste tour van Porcupine Tree in Nederland in 1995. De toen hippe nieuwe band rond Steven Wilson had net het derde studio-album “The Sky Moves Sideways” uitgebracht. Het Britse kwartet had al 2 keer eerder in ons land opgetreden. Omdat de respons hier, naast die in het thuisland, goed was, werd voor dit nieuwe album een heuse eerste Nederlandse tour georganiseerd. Het ging om vier concerten, waarvan het eerste vandaag exact 30 jaar geleden plaatsvond, op 9 februari 2024 in de Drieluik in Zaandam. Voor de tour had de band de lichtshow van collegaband Ozric Tentacles geleend. Het toen gloednieuwe album “The Sky Moves Sideways” werd integraal gespeeld, maar natuurlijk werden ook de hoogtepunten van de eerste twee albums gespeeld, zoals “Radioactive Toy”, “Not Beautiful Anymore” en “Burning Sky”. Het tweede concert in Den Bosch vond plaats op 10 februari in een een zo goed als volle én enthousiaste zaal. Wat moet het voor de beleving door de bandleden een wereld van verschil zijn geweest toen de heren de dag erop in 'of all places' Zaal Pan in Silvolde voor een klein en select publiek moest spelen! Daarbij was er nog een stoorzender in de vorm van voorprogramma Kava Kava dat het schijnbaar nodig vonden om dik een uur later te beginnen dan gepland. Dit lever wel de mooie anekdote op rond het opvliegende karakter van Chris Maitland die na de reguliere set van Porcupine Tree dusdanig geïrriteerd was dat hij zijn drumstel omvergooide. De band sloot de tour echter met verve af in de Haagse concerttempel Paard van Troje op 12 februari. En zo werd het Nederlandse publiek een vaste waarde in de geschiedenis van de band. Al deze verhalen en meer over de relatie van Porcupine Tree en Steven Wilson met Nederland zijn te lezen in een mooi boek: “Voyage 31 – Porcupine Tree en Steven Wilson in Nederland” door Wouter Bessels, dat in 2019 verscheen. Het boek is nog verkrijgbaar via onderstaande link. We gaan nu luisteren naar een groot deel van het 'spacy', instrumentale "Moonloop". Trouwens: over exact een maand verschijnt het nieuwe album van Steven Wilson: dit “The Overview” belooft een terugkeer te zijn naar spacey progressieve rock en bevat 'slechts' twee lange nummers. Op 22 mei komt hij vervolgens naar de AFAS Live in Amsterdam.
Websites:
https://porcupinetree.com/
https://www.facebook.com/PorcupineTreeOfficial/
Het genoemde boek:
https://www.tonefloat.com/product/5912255/tf999-voyage-31-porcupine-tree-en-steven-wilson-in-nederland-book-7.

NIEUW
Mile Marker Zero – Far From Here
– Towns To Grow Up In
Van “Coming Of Age” (eigen beheer, 2024)

Mile Marker Zero kwam nog niet op ons netvlies, ondanks dat deze groep uit de Amerikaanse staat Connecticut al in 2006 debuteerde met de EP “The Haunted” en met “Coming Of Age” eind vorig jaar al aan het vierde full-length album toe is. En volwassen klinkt dit vijftal absoluut, maar de stevig gespeelde prog maakt ook aldoor een kakelfrisse indruk. De vrij intense, jongensachtige vocalen van Dave Alley en de heerlijk drijvende drums van diens broer Doug zijn daar mede debet aan. De composities zijn pakkend en zitten vol memorabele melodielijnen en laten sterk spel horen door niet alleen de ritmesectie maar ook door de gitarist John Tuohy en toetsenist Mark Focarile, die beiden ook enkele sterke solo's laten horen. Er zit een conceptuele samenhang in deze songs over opgroeien, waarbij in het coda van slotnummer “End Of August” op fraaie wijze het refrein van de (na het korte intro “A Place In Time” volgende) openingssong “Best Is Yet To Come” terugkeert. We gaan luisteren naar “Far From Here” dat besluit met een bondige bassolo van Jaco Lindito en vervolgen met “ Towns To Grow Up In”.
Websites:
https://www.milemarkerzero.com/
 https://mmzofficial.bandcamp.com/album/coming-of-age
https://www.facebook.com/milemarkerzero.

NIEUW / VAN EIGEN BODEM
Orkestr – Engines Humming
- Touching From A Distance
- Daytime
Van “I” (Sound Effect Records, 2024)

Orkestr uit Horst aan de Maas noemt zichzelf een spacerockband. Maar na beluistering van het debuut “I” vinden we dat die omschrijving wel erg beperkt. Het jonge kwartet heeft namelijk een vrij uniek geluid. We zouden het gebodene ook kunnen bestempelen als elektronische popmuziek. Zeker, er zijn invloeden van Pink Floyd te ontwaren, maar Orkestr is wel degelijk eigentijds door bijvoorbeeld de nodige knipogen naar het Franse Air en Britse shoegaze en New Wave. Oh en ja, “I” is een conceptalbum of beter gezegd een sciencefictionverhaal over een mijnwerker die door het winnen van een loterij een reis per ruimteschip naar een nieuwe planeet kan kopen, om zich daar te gaan settelen. Met dit gegeven snap je ook beter de lijn van het album dat zich als een soundtrack ontvouwt. En jawel, er zitten ook muzikale referenties naar de spacy synthmuziek van bijvoorbeeld Vangelis in, maar het is vooral de soms opvallend vette keyboardsound die dan weer aan een band als Archive doet denken. In “Touching From A Distance”, inclusief bassolo, horen we ook trekjes van het oude werk van The Cure. De Limburgers hebben een kleine vier jaar gewerkt aan dit werkstuk en vroegen kunstenaar Jan Janssen-Jenze om de muziek te voorzien van een animatiefilm. Daarnaast is er ook een mooi stripboek dat je bij de vinylversie krijgt, maar ook los is aan te schaffen. Zeker een mooie ontdekking deze band. Helaas hebben we dit vorig jaar verschenen album te laat ontdekt voor de jaarlijstjes. Het is lastig een nummer uit te kiezen omdat er zoveel moois op staat dat we willen laten horen. Voor nu hebben we gekozen voor het blokje nummers dat kant 1 afsluit.
Websites:
https://www.orkestr.nl/
https://orkestr.bandcamp.com/album/i
https://www.facebook.com/ORKESTRBAND .

IN MEMORIAM: JOHAN SLAGER (1946 – 2025) / IN HET NIEUWS
Kayak - Where Do We Go From Here?
Van "Starlight Dancer" (Vertigo, 1977)

Vorige week bereikte ons het bericht dat gitarist Johan Slager is overleden. Slager was in 1972 samen met toetsenist Ton Scherpenzeel, drummer Pim Koopman en zanger Max Werner mede-oprichter van Kayak en bleef aan totdat de band in 1982 (voor de eerste keer) stopte . Begin jaren 80 was hij ook te horen in het heropgerichte Ekseption en viel als gitarist in bij een Earth & Fire-toernee. Vervolgens dook hij op in het kleinere clubcircuit als begeleieider van o.a. Alquin-zanger Michel van Dijk. Begin jaren 90 waren er een paar reünie-optredens van Kayak waar hij ook nog meespeelde maar bij de echte doorstart in 1999 was hij niet betrokken. Slager viel vooral op met zijn prachtige melodieuze gitaarsolo's, die een muzikaal wapen vormden dat de belangrijkste componist binnen Kayak, Ton Scherpenscheel, ten volle wist te benutten. Wat te denken van die prachtige uitbarstingen in de song “Merlin” van het gelijknamige album uit 1981, of het sterke “Daphne” van Kayaks meest succesvolle album “Phantom Of The Night” (1978)? Wij kiezen vanavond voor de afsluiter van het album “Starlight Dancer” uit 1977: “Where Do We Go From Here”, waar het hele slot ingeruimd is voor Slagers melodieuze gitaarspel. Johan Slager is 78 jaar geworden. Overigens: Van de laatste bezetting van Kayak verschijnt eind deze maand de 2CD+DVD-set “Back To Shore - The 2022 Farewell Tour”. Gitarist van dienst was toen inmiddels Marcel Singor. Op zondagmiddag 2 maart vind in Azotod in De Meern een releaseparty plaats, waar de concertfilm op groot scherm wordt getoond.
Websites:
https://www.kayakonline.info/
 https://www.facebook.com/kayakmusicband.

NIEUW
KÎND – Philosopher’s Wish
Van de EP “Philosophers Wish” (eigen beheer, 2024)

Hoewel KÎND (let op de spelling: hoofdletters, met een accent circonflexe op de I) al vijf jaar bestaat, hadden we tot voor kort nog nooit van deze Ierse band gehoord. Nu bestaat het oeuvre ook nog maar uit een handvol nummers dus heel gek is is dat niet. De nieuwste single is afgelopen november uitgebracht en begin 2024 verscheen de EP “Philosopher's Wish”. KÎND wordt geleid door gitarist/zanger Matt Redmond die tevens verantwoordelijk is voor de composities. Het kwintet wordt gecompleteerd door zangeres Jane Patterson, drummer Ryan McClelland, bassist Charlie McCarthy en tweede gitarist en toetsenist Eoin Butterfield. Bij het horen ”Philosopher’s Wish” veerden we meteen op: het nummer heeft de intensiteit van Frost*, maar daar waar die band het geluidsspectrum vaak overvol smeert is het KÎND gelukt de zaken mooi in balans te houden. Op Spotify en Bandcamp is een aantal nummers te vinden, waaronder een live-sessie, maar we kijken vooral halsreikend uit naar een volledig studio-album. Naar wij begrepen wordt daar druk aan gewerkt. Hopelijk verschijnt het nog dit jaar.
Websites:
https://kindband.bandcamp.com/album/philosophers-wish
https://www.facebook.com/KindIsTheBand .

Agents Of Mercy – The Black Forest
Van “The Black Forest” (Foxtrot Records, 2011)

Agents Of Mercy is ontstaan uit een 'low key' akoestisch project dat Roine Stolt van The Flower Kings in 2008 wilde doen, maar nadat zanger Nad Sylvan (die net met het gelijknamige album van Unifaun 'in the picture' was gekomen) aan boord werd gehaald om een paar gastvocalen te doen, werd het een 'full blown' progalbum waarbij Sylvan meer betrokken raakte en het grootste deel van de lead- en achtergrondvocalen op het album deed. Nummers werden langer, uitgebreider en symfonischer en de gemeenschappelijke liefde voor prog uit de late jaren 60 en vroege jaren 70 is overal op hun albums te vinden. Muzikaal zijn de verschillen met The Flower Kings niet levensgroot, ze zijn vooral merkbaar op toetsengebied. De synths worden hier namelijk beroerd door fusionvirtuoos Lalle Larsson. Compositorisch heeft Stolt dus de touwtjes ook hier in handen. Overigens trad Larsson in 2023 toe tot de bezetting van The Flower Kings en was alszodanig vorige week nog te aanschouwen op het MidWinter Prog Festival in Utrecht. Nad Sylvan is intussen alweer jarenlang de leadzanger van Steve Hacketts liveband. We gaan luisteren naar de ruim 11 minuten durende albumopener “The Black Forest”, titelnummer van het derde en tevens laatste studioalbum van Agents Of Mercy uit 2011.
Websites:
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=4650
https://www.nadsylvan.com/the-black-forest
https://www.facebook.com/TheFlowerKings .

(OP)NIEUW / OPENER
Perfect Storm – Don't Go
Van het album “Stairs” (Glassville Records, 2024)

We hebben vorig jaar nog maar één nummer gedraaid van het tweede album van Perfect Storm. Weliswaar het langste, maar het is hoog tijd voor meer aandacht. In juli 2021 was “No Air” van Perfect Storm ons Album van de Maand. Dit Groningse debuut belandde vervolgens op de eerste plaats in Hermans eindlijst van dat jaar. Sindsdien konden we enkele keren genieten van live-optredens van dit sextet, op Northern Prog en Midsummer Prog. Hoewel afwisselend genoeg, bekroop ons bij het songmateriaal van “No Air” en vooral ook de manier waarop Adel Saflou en Hiske Oosterwijk samen de zangpartijen invullen wel de gedachte: 'heel mooi en vooral ook bijzonder doorvoeld, maar hopelijk vindt de groep de juiste inspiratie om een voldoende afwijkend vervolg te produceren'. En daar is men met “Stairs” zeer wel in geslaagd! Gitarist Gert Jan Schurer levert composities af die over de hele linie een wat epischer karakter hebben, met een uitgekiende opbouw en een afgewogen mix van zanggedeelten met teksten van Oosterwijk en spannende instrumentale passages. De ervaren- en geschooldheid is weer goed af te horen aan de fascinerende partijen die Schurer, toetsenist Jan Munnik (opvolger van Ard Offers), bassist David Klompmakers en drummer Wieger Dijkstra (opvolger van Jesse Bosman) hebben vastgelegd, zonder ook maar een moment de structuur van de song uit het oog te verliezen. En de solo- en samenzang van Saflou en Oosterwijk raakt de luisteraar gegarandeerd in het hart. Vooral ook omdat Ralph Fokkema (engineer), Niels Voskuil (mix) en Frans Vollink (mastering) ervoor zorgen dat alles opnieuw klinkt als een klok. Het hoesontwerp is wederom van VERA-kunstenaar Vlerk en sluit goed aan bij dat van de voorganger. “Stairs” haalde de zevende plaats in Hermans eindlijst over 2024, te laag voor een plaatsje in de uitzendingen van de afgelopen twee weken, maar dat maken we nu dus goed.
Websites:
https://perfectstormsounds.bandcamp.com/album/stairs
https://www.facebook.com/p/Perfect-Storm-music-100063596649463/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Amarok – Stay Human
Van het album “Hope” (OSKAR Records, 2024)

Ons Album van de Maand komt dit keer uit Polen, om precies te zijn van de band Amarok. Als je denkt dat Amarok een nieuwe band is in symfoland dan heb je het mis. Michał Wojtas en Bartosz Jackowski begonnen Amarok namelijk al in 1999. De groepsnaam is geïnspireerd op de titel van het album van de Britse muzikant Mike Oldfield uit 1990 . In de eerste jaren lieten de auteurs zich inspireren door de muziek van Oldfield en Pink Floyd. Er werden twee albums gemaakt: “Amarok” in 2001 en “Neo Way” in 2002. In 2003 werd Amarok in feite een soloproject van Michał Wojtas en ontstond een herkenbare eigen stijl, zoals te horen viel op het in 2004 verschenen derde album “Metanoia”. Vervolgens werd een lange pauze ingelast want pas in 2017 kwam Amaroks vierde album “Hunt” uit. Intussen bleek percussioniste en tekstschrijfster Marrta Wojtas toevoegd aan de vaste bezetting. Daarnaast waren Colin Bass en Mariusz Duda te gast. In 2019 werkte Wojtas samen met de Britse choreograaf James Wilton, wat resulteerde in Amaroks vijfde album, “The Storm”, met muziek die gebruikt werd in de gelijknamige show. Vanaf 2021 is de line-up uitgebreid met twee extra muzikanten – drummer Konrad Zielinski en multi-instrumentalist Kornel Poplawski. Amaroks zesde album, “Hero”, kwam uit in het najaar van 2021. In april 2024 verscheen het zevende album “Hope”, waarna een breder publiek kennis heeft kunnen maken met de Poolse groep. Zo waren er optredens op het Final Night of the Prog Festival op de Loreley en het mini-festival ProgDreams presents Polish Prog in Zoetermeer. Op “Hope” is veelzijdige, mooie neoprog te horen, overgoten met soundeffecten die refereren aan de vroegste Amarok-albums, alsmede gevarieerde artrock en uitgebalanceerde nostalgische aan Pink Floyd refererende muziek. ''Hope'' van Amarok verdient daarom terecht het predicaat “Album van de Maand februari”. Vanavond hebben we gekozen voor het nummer “Stay Human”.
Website:
https://amarok.pl/
https://www.facebook.com/amarokofficial.

NIEUW
Irvine Band, The John - Here Come The Robots!
- The End Of Days Suite: The City Lights At Twilight
Van "Here Come The Robots!" (Head In The Door Records, 2025)

John Irvine heeft schijnbaar iets met de datum 31 januari, want alle delen van zijn albumtrilogie "The End Of Days" verschenen op die datum, exact een jaar van elkaar gescheiden. In 2023 verscheen "Scanning The Dark Horizon", een jaar later gevolgd door "The Starships Are Gathering" en eergisteren het slotdeel "Here Come The Robots!". Na deel 2 waren we nieuwsgierig in welke richting zowel het verhaal als ook Irvine's muziek zich zou gaan ontwikkelen. Het verhaal lijkt zeer positief te beginnen maar uiteindelijk blijken de robots uit de titel het van de mensheid over te nemen en zich op ingenieuze wijze van ons ontdaan te hebben. De muziek wordt net als op de voorganger gedomineerd door synthesizerspel. Irvine, van oorsprong toch vooral bekend als gitarist, omschrijft het zelf als zijn hommage aan de muziek van Vangelis maar afgezien van één of twee synthsounds horen we dat niet echt terug in de muziek. "Here Come The Robots!" is duidelijk meer op de composities gericht en die zijn dan ook nog eens rijk georkestreerd, waarbij de Schot nog minder ruimte voor zijn fraaie gitaarsoli reserveert. Dat is misschien dan ook het enige minpuntje wat we zouden kunnen opnoemen, want voor de rest is dit album een prima slotstuk van een boeiende trilogie.
Websites:
https://johnirvine.co.uk/
https://www.facebook.com/johnkeirirvine
https://thejohnirvineband.bandcamp.com/album/here-come-the-robots .

NIEUW / IN MEMORIAM TONY CLARKIN (1946-2024)
Magnum – Lost On The Road To Eternity (live)
Van het album “Live At KK's Steel Mill” (Steamhammer / SPV, 2025)

Magnum-mastermind Tony Clarkin overleed alweer meer dan een jaar geleden, 7 januari 2024, anderhalve maand na zijn 77-ste verjaardag. De allerlaatste opname van Clarkin die samen met de vaste stem van Magnum, Bob Catley, nummers van dit Britse progressieve hardrockinstituut speelde, werd gemaakt op 10 december 2022 en volgens Catley was het '...de perfecte avond. We sloten onze 'The Monster Roars'-tour af in afgeladen volle KK's Steel Mill in Wolverhampton. We hadden ons geen waardiger afscheid van Tony kunnen voorstellen dan die opnames...'. Die zijn een jaar na Clarkins overlijden nu uitgebracht onder de naam “Live At KK's Steel Mill”. Het is een passende herinnering aan hoe de band een blijvende goodwill van de fans heeft gekoesterd en opgebouwd. Het is niet alleen de ontroering van het evenement die mensen ertoe zal verleiden dit album te kopen en om zo hun laatste eer te bewijzen aan Tony Clarkin. Dit is een energieke, heldere, stormachtige live-opname van wat duidelijk een zeer vermakelijke avond was, zowel voor de band als voor het publiek. De setlist is een perfecte mix van nieuwe en oude nummers. Wij kozen daaruit “Lost On The Road To Eternity”: één van de progressievere nummers uit het Magnum-oeuvre, waarbinnen het kenmerkende bandgeluid naar een hoger plan tilt wordt. De songschrijfvaardigheden van Tony Clarkin en de fantasierijke mix van stijlen en invloeden die hij zo goed gebruikt om zijn muzikale verhaal te vertellen, worden hier in optima forma getoond. Zoals gebruikelijk brengt zanger Bob Catley, nadat hij de rest van de band heeft voorgesteld, een eerbetoon aan zijn grote vriend, de enige echte Tony Clarkin, en zoals gebruikelijk gaat het publiek dan uit zijn dak. (bron: https://theprogressiveaspect.net/)
Websites:
http://www.magnumonline.co.uk/
https://www.facebook.com/magnumbandpage.

50 JAAR / MONUMENT
Caravan - The Dabsong Conshirtoe
Van "Cunning Stunts" (Decca, 1975); gedraaide versie van "Ring The Bells And Sing - Progressive Sounds Of 1975" (Esoteric Recordings, 2024)

In juli is het 50 jaar geleden dat het zesde studio-album van Canterbury Scene-legende Caravan verscheen. De plaat had eigenlijk "Toys In The Attick" moeten heten, maar Aerosmith was de band net voor met die titel, vandaar dat het met dit 'spoonerisme', net als voorganger "For Girls Who Grow Plump In The Night", weer een titel werd met een seksueel spel van woorden. Op "Cunning Stunts" is voor het eerst voormalig Curved Air-bassist Mike Wedgwood te horen als vervanger van de naar Quantum Jump overgestapte John Perry. Wedgwood schreef ook twee korte composities, maar het grootste compositorische aandeel aan de plaat had toetsenist Dave Sinclair. Hij was verantwoordelijk voor de epic die we vanavond uitzenden, het bijna 18 minuten durende "The Dabsong Conshirtoe", bestaande uit de volgende delen:

a. The Mad Dabsong
b. Ben Karratt Rides Again
c. Pro's And Con's
d. Wraiks And Ladders
e. Sneaking Out The Bare Quare
f. All Sorts Of Unmentionalbe Things

Het laatste deel eindigt met de steeds herhaalde zin "Ring The Bells And Sing" en laat dit nu de titel van de verzamelbox zijn die vorig jaar verscheen met als ondertitel "Progressive Sounds Of 1975". Uiteraard is Caravan een van de bands die daarop te bewonderen is. Overigens treedt Caravan nog sporadisch op, weliswaar als akoestisch trio bestaande uit Pye Hastings, Geoffrey Richardson en Mark Walker. Het eerstvolgende optreden vindt plaats op 22 maart a.s. in het zeer op progressieve rock en jazz gerichte Trading Boundaries te Sussex.
Websites:
https://officialcaravan.co.uk/
https://www.facebook.com/OfficialCaravan
https://www.tradingboundaries.com/caravan-acoustic.html (informatie over het komende optreden).