• Sunday 13 Juli 2025 Show No. 1668

    NIEUW
    Abraham, Lee – The Same Life (live)
    Van het album “Stars Align: Live At The 1865” (F2 Music, 2025)

    Onlangs verscheen het eerste live-album van Lee Abraham. De opnames ervoor werden in februari van dit jaar gemaakt in zaal The 1865 in Southampton. De tevens van Galahad bekende gitarist/songschrijver zegt hierover: “ik ben blij dat we de opnamen van die avond hebben uitgebracht in 'official bootleg'-stijl. Het was een fantastisch concert, mede door het enthousiaste publiek en de medewerking van zangers Peter Jones en Marc Atkinson. Toen ik die opnamen hoorde, vond ik ze gewoon te goed om níet uit te brengen. De sterren stonden die avond blijkbaar op één lijn, vandaar dus de titel “Stars Align: Live At The 1865”.” De bandbezetting die avond: Lee Abraham - gitaar en achtergrondzang; Rob Arnold - toetsen en achtergrondzang; Ken Bryant – basgitaar; Gerald Mulligan – drums; én daarnaast dus de beide zangers Peter “Tiger Moth Tales” Jones en Marc Atkinson. Die laatste hoort u later in onze uitzending want hij is frontman van Moon Halo, maker van ons Album van de Maand juni! Peter Jones is de zanger in het door ons uitgekozen “'The Same Life”, waarvan de studioversie is te vinden op meest recente album “Origin Of The Storm” uit 2024.
    Websites:
    https://www.progrock.co.uk/abraham-lee-stars-align-live-at-the-1865-c2x41833119
    https://leeabrahammusic.bandcamp.com/
    https://www.facebook.com/leeabrahammusic/ .

    IN HET NIEUWS / LIVE-TIP
    Leap Day – Pseudo Science
    Van het album “From The Days Of Deucalion Chapter 2” (Oskar, 2015)

    “Na dertien edities komt er dit najaar een einde aan het Northern Prog Festival. Op zaterdag 1 november blaast het festival zijn laatste kaarsjes uit in De Uthof in Siegerswoude. Daarmee sluit een geliefd Fries proginstituut definitief de deuren. Het Northern Prog Festival werd in 2013 voor het eerst georganiseerd als opvolger van ProgFarm, dat vijftien jaar lang in Bakkeveen plaatsvond. Daarmee wisten de organisatoren twee dicht bij elkaar gelegen kleine Friese dorpen op de internationale progkaart te zetten, met een mix van gevestigde en onbekende acts uit binnen- en buitenland. “Het festival is altijd een groot feest geweest,” laat de organisatie weten in een verklaring, waar men ook de inzet van vrijwilligers, technici en het trouwe publiek met nadruk prijst. Voor de sloteditie is gekozen voor een gevarieerde line-up. Het festival opent met Sound Of Strangers uit Waddinxveen. Organiserende band Leap Day presenteert vervolgens nieuwe zanger Roelof Beeftink. Daarna betreedt het Italiaanse Wilson Project het podium, en Living In Shadows uit het Verenigd Koninkrijk sluit de avond af. Kaarten zijn vanaf nu te reserveren via https://northernprog.nl/ . “Nog één kans om de unieke festivalsfeer van het NPF te proeven en te zien waar zo’n klein dorp groot in kan zijn,” aldus de organisatie.” (Bron: Progwereld) Hopelijk komt er vanaf volgend jaar een nieuw festival in Friesland à la Progfarm of Northern Prog. Wij van Xymphonia zijn dan vast weer van de partij! Ter begeleiding van dit nieuws kiezen we het instrumentale openingsnummer van “From The Days Of Deucalion Chapter 2” van de organiserende band Leap Day, uit 2015: “Pseudo Science”.
    Websites:
    https://northernprog.nl/
    https://www.facebook.com/NorthernProgFest
    http://www.leapday.nl/
    https://www.facebook.com/leapdayprogrock .

    33 JAAR GELEDEN
    Dream Theater - Metropolis - Part I (The Miracle And The Sleeper)
    Van "Images And Words" (ATCO Records, 1992)

    Jubilea worden meestal gevierd op ronde jaartallen, maar het is bevredigend om stil te staan bij het 33-jarig jubileum van het tweede album van Dream Theater, "Images And Words". Iets in dat mooie ronde maar oneven getal past bij de bij vlagen zowel erg melodieuze als ook complexe progmetal van deze Noord-Amerikaanse band. Met dit album werd progressieve metal echt op de kaart gezet en een brug geslagen tussen progrockfans en metalliefhebbers. Openingstrack “Pull Me Under” werd zowaar een hit. Het succes leidde wereldwijd tot ontelbare geslaagde en minder geslaagde navolging. Voor Dream Theater zelf bleek "Images And Words" een springplank voor een bloeiende carrière. Eén van de meest complexe stukken, “Metropolis - Part I”, vormde zeven jaar later de inspiratie voor een compleet conceptalbum: "Metropolis Pt. 2: Scenes From A Memory". Dit jaar zagen we de release van “Parasomnia”, het eerste studio-album sinds de terugkeer van originele drummer Mike Portnoy. Ook wordt er uitgebreid getourd, waarmee tevens het 40-jarig bandjubileum wordt gevierd. Wij grijpen natuurlijk terug op "Images And Words" en naar “Metropolis - Part I (The Miracle And The Sleeper)”, dat gek genoeg nog nooit is gedraaid in Xymphonia.
    Websites:
    https://dreamtheater.net/
    https://www.facebook.com/dreamtheater .

    DEUTSCHPROG
    Epidaurus – Silas Marner
    Van “Earthly Paradise” (eigen beheer, 1977 / Garden Of Delight, 1998)

    Het zal u zijn opgevallen dat we de laatste tijd flink in de archieven van de Duitse progrock duiken en dan kan ook de cultklassieker “Earthly Paradise” van Epidaurus niet ontbreken. De Bochumse band was duidelijk beïnvloed door de klassieke prog van Genesis ten tijde van “Wind And Wuthering” en had met Gerd Linke en Günther Henne maar liefst twee toetsenisten aan boord. Beiden hadden het klassieke arsenaal bestaande uit Hammond, Moog, Clavinet, Fender Rhodes en natuurlijk de Mellotron tot hun beschikking. Vooral de warme Mellotron-tapijten maken het beluisteren van “Earthly Paradise” een genot. Hoewel Linke wel af en toe de twaalfsnarige akoestische gitaar ter hand nam, maakte er geen echte gitarist deel uit van de bezetting. Er zijn wat overeenkomsten met Renaissance en ook Epidaurus had in de persoon van Christiane Wand een zangeres. Ze kon echter niet tippen aan de vocale kwaliteiten van Annie Haslam en was met haar hoge stemgeluid zelfs een kleine storende factor. Maar gelukkig was haar bijdrage vrij beperkt. Het bleef in de jaren zeventig voor Epidaurus bij slechts één album. Een reünie in de jaren negentig leverde helaas alleen het zeer zwakke album “…Endangered” op. We gaan daarom terug naar dat debuut uit 1977 en gaan luisteren naar “Silas Marner”, vol met mooi toetsenspel.
    Websites:
    https://www.progarchives.com/artist.asp?id=571 .

    HERUITGAVE / MONUMENT
    Sancious, David - The Bridge
    Van "The Bridge" (Arista/Elektra, 1981 / Iconoclassic Records, 2025)

    Na een aantal progressieve jazzrockalbums met zijn band Tone bracht David Sancious in 1981 "The Bridge" uit. Het wordt zijn eerste pianoplaat genoemd, hoewel dit onlangs voor het eerst op CD heruitgegeven album behoorlijk afwijkt van het uit 2000 stammende "9 Piano Improvisations". Zo duiken er in "Invisible Dance" ritmische klanken van subtiel bespeelde percussie-instrumenten op. Tevens geven statige synthesizerflarden het stuk een allure die een paar jaar later menig Private Music-release zou kenmerken. De omringende nummers zijn grotendeels geconstrueerd uit melodieuze piano-improvisaties, waarin Sancious zijn geweldige techniek tentoonspreidt en zijn liefde voor genres als jazz, klassiek en blues uit. Ze roepen eenzelfde emotie op als, bijvoorbeeld, "The Köln Concert" van Keith Jarrett of Joachim Kühns "Snow In The Desert". De twee laatste nummers maken evenwel de meeste indruk. "Flight Of Light" is een elegante synthesizercompositie die fungeert als prelude op het ruim 16 minuten durende titelnummer, een met aansprekende thema’s en gevoelige solo’s opgesierde, meeslepende doch ingetogen symfonie voor elektronische keyboards, akoestisch gitaar, percussie-instrumenten en concertvleugel. Alleen al dit prijsnummer, dat we voor vanavond als monument opdienen, al is de aanschaf van deze kraakhelder geremasterde CD waard.
    Websites:
    https://www.therealdavidsancious.com/
    https://www.facebook.com/therealdavidsancious/
    https://iconoclassicrecords.com/album/the-bridge/ .

    HERUITGAVE
    K’Mono – Millipede Man
    Van “Mind Out Of Mind” (eigen beheer, 2023 / Apollon Records, 2024)

    K'Mono bracht in 2023 het album “Mind Out Of Mind” uit, opvolger van het debuut “Return To The E” uit 2021. Beide albums zijn gemaakt door dezelfde triobezetting, waarbij gitarist Jeffrey Carlson en bassist Chad Fjerstad de zang- en toetsenpartijen delen. Alleen drummer Timothy Java houdt het bij één instrument. We zijn behoorlijk onder de indruk van de moderne retroprog die de groep uit Minnesota ons voorschotelt. Zo is de albumopener, het bijna 10 minuten durende titelnummer, zwaar beïnvloed door de klassieke prog uit de jaren zeventig, met een vette knipoog naar het oude Yes. In contrast daarmee staat het aangenaam verrassende en psychedelische, bijna Mercury Rev-achtige "Good-Looking". Deze vorm van afwisseling houdt de band het gehele album vast. Zo moeten we bij “In The Lost & Found” opnieuw aan Yes denken, maar dan wel als ware de groep ten tijde van “Drama” in een funkband veranderd. “Tell Me The Lore” had dan weer zo op een Moon Safari-album had kunnen staan. Kortom: “Mind Out Of Mind” is een zeer sterk en verrassend tweede album dat absoluut meer aandacht verdient. Wij hadden het album al in juli 2023 in de peiling en het goede nieuws is dat er ondertussen een Europese uitgave is via Appolon Records! Goede reden om nu te gaan luisteren naar “Millipede Man” – en let op het lekkere basloopje.
    Websites:
    https://kmono.bandcamp.com/album/mind-out-of-mind
    https://www.apollonrecords.no/single-post/k-mono-mind-out-of-mind
    https://www.facebook.com/kmonoband/ .

    ALBUM VAN DE MAAND
    Moon Halo – You, Me & Everybody
    Van het album “Trichotomy” (eigen beheer, 2025)

    Moon Halo is een samenwerking van zanger Marc Atkinson (Riversea, in het eerste uur nog te horen met Lee Abraham), toetsenist Iain Jennings (Mostly Autumn) en bassist David Clements (Riversea, Mandalaband, Alchemy Live). Van Moon Halo verschenen al eerder twee albums: “Chroma” (2019) en “Together Again” (2022), waarop moderne melodieuze rock met een progressief tintje was te horen, voornamelijk te scharen onder het kopje neoprog. Twee maanden geleden verscheen het nieuwe, derde album van Moon Halo met de toepasselijke titel “Trichotomy”. Bij de opnamen, die de afgelopen drie jaar plaats vonden in diverse studio's, werd het genoemde drietal bijgestaan door gitarist Martin Ledger en drummer Alex Cromarty. Ook het maar liefst 71 minuten lange “Trichotomy” is weer een album met melodieuze en sfeervolle symfo. Zanger Marc Atkinson heeft een stem in de categorie 'fluwelen schoonheid'. Daarnaast is hij ook nog eens een zeer verdienstelijk tekstschrijver. Deze week hebben we gekozen voor het nummer “You, Me & Everybody”, waarin het zanggedeelte vloeiend overgaat in een mooie gitaarsolo.
    Websites:
    http://www.moonhalo.uk
    Bandcamp
    Facebook.

    NIEUW (sterk verlaat)
    Electric Gauchos - Blockhead (live)
    - Heptaparaparshinokh (live)
    Van "Live At CCK - Volume 1" (Ballistic Music = eigen beheer, 2023)

    Vorige week draaiden we muziek van het titelloze album van Prometheus, een band in 1992 opgericht door Sanford Ponder en Steve Ball. Ball startte vervolgens in 1997 samen met Fernando Kabusacki een nieuwe formatie, Electric Gauchos, omschreven als 'international improvised instrumental architecture'. Beiden zijn afkomstig uit aan Robert Fripps Guitar Craft/Guitar Circle-cursussen verwante groepen als The League Of Crafty Guitarists. Het met medecursisten aangevulde gezelschap is vooral live actief en kreeg in de beginjaren versterking van gastmuzikanten als Trey Gunn, Bill Rieflin en Tony Geballe. De band speelt een mengeling van eigen composities en bewerkingen van nummers van gerelateerde bands als King Crimson, California Guitar Trio en The League Of Gentlemen. In 1998 werden twee opgenomen optredens uitgebracht op het album "Blue Orb". In de jaren daarna werden ook veel concerten op CD aangeboden op Balls website. Zo is het in 2022 gehouden concert in twee delen uitgebracht: het uit 2023 stammende "Live At CCK - Volume 1" en het vorig jaar als download beschikbaar gestelde "Volume 2". De setlist bestond naast genoemd werk tevens uit covers van Kate Bush, Robert Fripp en Brian Eno. Gezien het feit dat op het podium minstens vier snarenvirtuozen de genoemde opleidingen hebben gevolgd, ligt het voor de hand dat er een overvloed aan razendsnel getapte Fripperiaanse arpeggio’s weerklinken. Toch bevat de setlist ter compensatie genoeg afwisseling in de vorm van atmosferische ballades, eigenwijze poprocksongs en ambient-passages. Beide volumes sluiten af met een studiotrack, waaronder een interpretatie van Peter Gabriels "DIY". Volgens de bandwebsite werkt men aan een studioplaat, terwijl aldaar meer liveopnames te beluisteren zijn. Van "Live At CCK - Volume 1" draaien we "Blockhead" (oorspronkelijk van California Guitar Trio) en "Heptaparaparshinokh" (van The League Of Gentlemen).
    Websites:
    http://www.steveball.com/EG/
    https://www.facebook.com/stevebal (met 1 "l").

    IN MEMORIAM LUIS JARDIM
    Marillion – Sierra Leone
    Van “An Hour Before It’s Dark” (Ear Music, 2022)

    Afgelopen week is Luis Jardim ons ontvallen op 75-jarige leeftijd. De percussionist heeft een lange carrière gehad in de popmuziek waarbij hij zijn diensten aanbood aan vele grootheden. Zelfs als zijn naam u niets zegt, is de kans groot dat u toch een album in de kast heeft staan waar hij aan meewerkte. Zo is hij te horen op plaatwerk van, om er een paar te noemen, The Bee Gees, Coldplay, David Bowie, David Gilmour, Diana Ross, Duran Duran, Elton John, Elvis Costello, George Michael, Grace Jones, Jeff Beck, Paul McCartney, Rolling Stones, Tears For Fears, The The, Tom Jones en Yes. Ook was hij betrokken bij veel projecten van Trevor Horn en was zelf in de jaren zeventig lid van de band Casablanca. Ook was er een connectie met Marillion die vele jaren terug gaat, want Jardim speelde al mee op Steve Hogarths solo-album “Ice Cream Genius” uit 1997. Vijfentwintig jaar later werd hij gevraagd percussie toe te voegen aan het recentste Marillion-album “An Hour Before It’s Dark”. Dit beviel zo goed dat de Portugees vervolgens ook werd meegevraagd op tournee. Gezien zijn staat van dienst verdient Luis Jardim zeker een eerbetoon in Xymphonia en we kiezen dan natuurlijk een nummer van “An Hour Before It’s Dark”: het stemmige “Sierra Leone”.
    Websites:
    http://www.marillion.com
    https://en.wikipedia.org/wiki/Lu%C3%ADs_Jardim .

    3 MAAL IS SCHEEPSRECHT
    P.F.M. (Premiata Forneria Marconi) - L'Isola Di Niente
    Van "L'Isola Di Niente" (Numero Uno, 1974)

    Derde albums zijn vaak cruciaal in de carrière van artiesten en bands. Bij Genesis was dat “Nursery Cryme”, waarop de klassieke line-up voor het eerst te horen viel. Bij Camel en Marillion was het de trigger naar de grote doorbraak, met respectievelijk “Music Inspired By The Snow Goose” en “Misplaced Childhood”. De derde plaat kan ook het eerste echte creatieve hoogtepunt markeren. Dit was voor wat betreft de solocarrière van Peter Gabriel het geval en het gold ook voor P.F.M.. De Italiaanse progband had in een jaar tijd twee albums met teksten in de eigen taal uitgebracht, waarna al snel een Engelstalige versie van het tweede album volgde. Niet dat de heren vervolgens van plan om muzikale compromissen te sluiten voor snel internationaal succes, want album nummer 3, "L'Isola Di Niente" (wat zoveel betekent als “Het Eiland Van Niets”) lijkt uit zijn voegen te barsten van creatieve energie. Jazzrockinvloeden doen zich voor het eerst gelden in de slottrack “Via Lumière” maar de klassiek getinte prog, zoals in “La Luna Nuova” of het titelnummer, blijft ook belangrijk. Dat titelstuk, tevens openingsnummer van “L' Iisola Di Niente”, begint met een bijdrage van een klassiek koor, gevolgd door een King Crimson-achtige uitbarsting. Daarnaast blijft de ook de kenmerkende klassiek getinte progsound van de band gehandhaafd. De slotpassage bouwde Franco Mussida op met zijn spel op zowel akoestische als elektrische gitaren. Overigens verscheen ook van dit album een Engelstalige versie, met teksten van King Crimson- en ELP-tekstschrijver Peter Sinfield. De titel is bepaald geen vertaling van de originele Italiaanse editie: “The World Became The World”. Wij kiezen voor het Italiaanstalige origineel: “L'Isola Di Niente”.
    Websites:
    https://www.pfmworld.com/
    https://www.facebook.com/premiataforneriamarconiofficial .

    PRE-HISTORIE / 55 JAAR
    Octopus – Tide
    Van het album “Restless Night” (Penny Farthing, 1970 / Green Tree Records, 1996)

    Aan het eind van de jaren zestig werd rockmuziek zwaarder en wilder. De gevestigde orde moest flink zijn best doen om de nieuwe ontwikkelingen bij te houden. Dit gold ook voor The Cortinas, in 1963 opgericht door gitarist Paul Griggs en zijn broer Nigel, die de bas hanteerde. Het was, in die tijd dat The Beatles floreerden, eerst een komen en gaan van bandleden, maar na het toetreden van drummer Brian Glascock en gitarist Rick Williams kreeg de band een meer professionele vorm. In 1968 werd een contract getekend bij Polydor en de bandnaam gewijzigd in Octopus. Het werd een opwindende tijd voor Octopus, want er konden voorprogramma's worden gespeeld voor o.a. Yes, Humble Pie, Status Quo en Ginger Baker's Airforce. Na de korte flirt met Polydor werd er getekend bij het label Penny Farthing, dat de debuutsingle “Laugh At The Poor Man” uitbracht. Er volgden nog enkele singles en tevens werd er gewerkt aan het debuutalbum “Restless Night”. ...Maar toen kwam er zand in de geoliede machine: Glassock en Williams verlieten de band en werden vervangen door Malcom Green en John Cook. De opnamen voor “Restless Night” werden afgerond en de plaat verkocht redelijk, maar niet genoeg om in de Britse albumlijsten te komen. De band ging vervolgens toeren door Duitsland, Italië en Spanje en werd daar naar verluidt enthousiast onthaald. Wegens gebrek aan groot succes op platengebied werd in 1972 besloten te stoppen. Paul Griggs sloot zich aan bij Guys 'n Dolls. Ja, inderdaad, de oude band van het later vooral in Nederland succesvolle Grant & Forsyth! John Cook stapte over naar Mungo Jerry en Nigel Griggs en Malcom Green verkasten naar Nieuw Zeeland om daar toe te treden tot het later succesvolle Split Enz. We gaan luisteren naar “Tide”, een gemeenschappelijke compositie van John Cook en Nigel Griggs. Het is teven het eindnummer en het meest progressieve nummer van “Restless Night”: duidelijk een album uit de pre-historie van de prog, ook wel proto-prog genoemd.
    Websites:
    https://www.progarchives.com/artist.asp?id=1086 .