NIEUW
Stick'N'Stones - On The Road
- Ross Theme
Van "Dryland Rock" (Lynx Music, 2024)

De tweede promo van het Poolse Lynx Music waar we deze weken aandacht aan besteden is afkomstig van Roman Odoj. Hij debuteerde vier jaar geleden als soloartiest met het wat onevenwichtige conceptalbum "Fiasko". Voor de opvolger, het vorig jaar september uitgebrachte "Dryland Rock", is de gitarist/componist in de huid gekropen van Ross Fromjoy, een Amerikaan die in 2112(!) de band Stick’N’Stones opricht met bassist Arcadio Rusc (een pseudoniem voor Arkadiusz Suchara) en toetsenman Peter Noray (in het echte leven Piotr Dziadkowiec genaamd). Samen met de nieuwe drummer Doctor Tornado, een militaire android (vermoedelijk een eufemisme voor een drumcomputer) produceren ze in het jaar 2123 "Dryland Rock”, een instrumentale soundtrack bij de graphic novel "Futuro Darko" van Krzystztof Nowak. Opvallend genoeg heeft deze werkelijk bestaande postapocalyptische, humoristische western een geluidsdecor aangemeten gekregen dat grotendeels in de synthipoprock van begin jaren 80 gesitueerd is. Naast de nergens storende drumprogrammering en de voor die periode typische synthesizergeluiden valt op dat synth- en slapbassen concurrentie krijgen van regulier vervaardigde knorrende patronen. Opener "On The Road" klinkt wat dat betreft als een rockend equivalent van Paul Youngs hit "Come Back And Stay", inclusief Pino Palladino-gimmick. Odoj alias Fromjoy pepert het geheel echter flink op met jubelende, spaghettiwesternachtige thema’s en solo’s, ingehouden shred-uitbarstingen, aan Nile Rodgers (Chic, Daft Punk, etc.) refererende funky akkoordjes, AOR-riffs en zelfs Floydeske uithalen. Van "Dryland Rock" draaien we het genoemde "On The Road", gevolgd door "Ross Theme". Overigens heeft Odoj deze maand samen met elektronicaspecialist Przemysław Rudź weer een plaat onder eigen naam uitgebracht, getiteld "Daydreamer & Nightwalker".
Websites:
https://romanodoj.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/rosomek
De oorspronkelijke crowdfundingpagina.

NIEUW
Solstice – Firefly
- Frippa
Van “Clann” (ProgRock.com's Essentials, 2025)

Er zijn vele voorbeelden van bands die hun creatieve piek beleven in hun beginjaren. Maar daar zijn zeker uitzonderingen op en Solstice, geleid door Andy Glass, is hier een perfect voorbeeld van. Twee jaar na “Light Up” is deze week alweer het derde album met leadzangeres Jess Holland verschenen: “Clann”, het derde album in de “Sia”-trilogie. We dachten bij de voorganger al dat Solstice de overtreffende trap had bereikt. Maar na de eerste luisterbeurten van “Clann” is duidelijk dat de Britse band er met dit album toch weer een tandje bij heeft gedaan en het voor elkaar heeft gekregen te blijven verrassen. Het album houdt je van begin tot einde op het puntje van je stoel en trapt middels een catchy keyboardlijntje van Steven McDaniel af met het opzwepende “Firefly”. Het o zo herkenbare Solstice-geluid - een mix van symfo, folk en veel meer – zweeft aan de hand genomen door het vioolspel van Jenny Newman uit je speakers. De productie is om door een ringetje te halen en klinkt loepzuiver. De stereodimensie is geweldig, waardoor het net is of de band rondom je aan het musiceren is. De lagen van vocalen, verzorgd door Holland, Ebony Buckle en Dyane Crutcher bewegen om je heen. Het basspel van Robin Phillips ronkt uit je speakers en je hoort ieder detail van het drumspel van Peter Hemsley. De composities nemen de tijd om zich aan je te ontvouwen; een goed voorbeeld daarvan is “Life” dat, zoals zo vaak bij Solstice het geval is, vanaf halverwege opbouwt naar een climax. In één adem zijn de eerste vier nummers alweer voorbij, maar zet je dan maar schrap voor het lange “Twin Peaks”. Het melancholisch vioolspel en tokkelende gitaarwerk die in de opening de breekbare vocalen van Holland begeleiden, doen de haren op je arm overeind staan. De zang is blijkbaar in één take opgenomen. Het gelaagde middendeel waar veel vocalen over elkaar zijn gelegd op een bed van sprankelende keyboard-sequencing en percussie, is indrukwekkend. Als toetje is nog het oude “Earthsong”, oorspronkelijk van debuut “Silent Dance” uit 1984, maar nu met leadzang van Buckle, aan het album toegevoegd. Ga de band vooral live aan het werk zien als je in de gelegenheid bent: Solstice is een van de optredende acts op de eerste dag van het tweedaagse Midsummer Prog Festival, vrijdag 23 mei aanstaande in de binnentuin van de Muziekgieterij in Maastricht. We hebben twee nummers uitgezocht om als introductie op “Clann” te laten horen: albumopener “Firefly”, gevolgd door “Frippa”.
Websites:
https://solsticeprog.uk/
https://www.facebook.com/solsticeprog
https://solstice3.bandcamp.com/ .

VOORPROEFJE
Sleep Token - Emergence
Van "Even In Arcadia" (RCA Records, 9 mei 2025)

Wie ook maar enigszins interesse heeft in moderne (progressieve) metal, moet de afgelopen jaren in aanraking zijn gekomen met Sleep Token. De Britse band heeft een mysterieus aura om zich heen gebouwd: de leden proberen zoveel mogelijk anoniem te blijven door zich te verschuilen achter pseudoniemen, het dragen van gewaden en maskers en zelfs zwarte bodypaint. Overigens zijn de echte namen van de bandleden toch vrij eenvoudig te achterhalen met een beetje doorzoeken op internet. Kern van de band wordt gevormd door zanger/multi-instrumentalist/songschrijver Vessel en drummer II. Op het podium wordt dat duo bijgestaan door bassist III, gitarist IV en een achtergrondzangtrio genaamd Espera. Eén van de leden van Espera blijkt overigens Lynsey Ward te zijn, die vaste Xymphonia-luisteraars zouden kunnen kennen van Exploring Birdsong. Sinds 2019 heeft Sleep Token drie albums uitgebracht. De recentste, het in 2023 verschenen "Take Me Back To Eden", zorgde voor een doorbraak naar een groter publiek, waarbij de groep een allegaartje aan stijlen op een grote hoop gooit: metal, pop, hiphop, elektronische muziek en ambient. Lang niet alles van Sleep Token is geschikt voor de gemiddelde Xymphonia-luisteraar, omdat soms zeker qua metalstijl behoorlijk het extreme opgezocht worden. Ook zou je kunnen denken dat die geheimzinnigheid toch vooral een gimmick is. Maar luister dan vooral naar het onlangs als voorproefje op het in mei te verschijnen vierde album "Even In Arcadia" uitgebrachte nummer “Emergence”. Het nummer kent een zeer melodieus en melancholiek begin, alvorens er elektronische en hiphop-invloeden voorbij komen maar ook epische rockpassages waarbij de bijzondere stem van Vessel de rode draad vormt. Aan het eind zit er nog een verrassing die zelfs bij grote Sleep Token-fans voor de nodige verbaasde reacties zorgde: een stemmige saxofoonsolo die ons dan weer deed denken aan het slot van het nummer “Capricorn” van IQ's conceptalbum “Subterranea”.
Websites:
https://www.sleep-token.com/
https://www.facebook.com/sleeptoken/
YouTube (audio):
YouTube (video): .

NIEUW / LIVE-TIP
Mostly Autumn – Seawater
Van het album “Seawater” (eigen beheer, 2025)

Het in 1995 opgerichte Mostly Autumn heeft door constant touren een flinke reputatie opgebouwd zonder ooit een platencontract bij een groot label te hebben getekend. Dat maakt het ook verklaarbaar dat er meer live-albums dan studio-albums van de Britse band verschenen: in dertig jaar tijd maar liefst 18 live-documenten! De muziek is sterk beïnvloed is door progressieve rock en folk uit de jaren 70. Eind februari verscheen het 15de studio-album “Seawater”. De line-up anno 2025 bestaat uit: Bryan Josh (gitaar en zang), Olivia Sparnenn-Josh (zang), Iain Jennings (toetsen), Chris Johnson (gitaar), Andy Smith (basgitaar), Angela Gordon (fluit, achtergrondzang) en tenslotte Henry Rogers (drums). Te gast is de van Iona en Nightwish bekende Troy Donockley, die speelt op zijn Uilleann pipes en low whistle. “Seawater” brengt wat we van Mostly Autumn gewend zijn: veel afwisseling in sfeer, waarbij vanuit een ingetogen gedeelte de spanning langzaam wordt opgevoerd, toewerkend naar een hoogtepunt met de kenmerkende heldere stem van Olivia Sparnenn-Josh en het splijtende gitaarwerk van Bryan Josh als middelpunten, ondersteund door een muur van keyboards. Het is misschien meer van hetzelfde, maar het is het soort muziek dat de fans willen en waar trouwens ook de bandleden zelf van genieten. We eindigen vanavond het eerste uur van Xymphonia met het magnum opus van het album in de vorm van het titelnummer “Seawater”. Bijna twintig minuten Mostly Autumn op z'n best. Op dit moment treedt de band op in Zentrum Altenberg in Oberhausen. Later dit jaar, op 5 december, is Mostly Autumn nog te aanschouwen in Poppodium Boerderij te Zoetermeer.
Websites:
https://www.mostly-autumn.com/
https://www.facebook.com/p/Mostly-Autumn-100044538073149/ .

NIEUW / LIVE-TIP
Supersister – Anywhere The Wind
– Something In Return
Van “Nancy Never Knew” (eigen beheer, 2025)

In 2019 werd Supersister tot ieders verrassing nieuw leven in geblazen, zij het onder de naam Supersister Projekt. Aanleiding was de NTR-documentaire ‘De Tovenaar Van De Nederpop’ over Robert Jan Stips, die destijds zijn 50-jarig professioneel artiestenjubileum vierde. Met de enige ook nog levende Supersistergenoot Marco Vrolijk en diverse andere muzikanten die een rol in Stips' carrière hadden gespeeld, waaronder Golden Earring-bassist Rinus Gerritsen, werd een compleet nieuw album, “Retsis Repus”, opgenomen. Na enkele concerten met een groot deel van die gastmuzikanten ging er een trio met enige regelmaat de Nederlandse podia langs. Stips en Gerritsen werden daarbij niet vergezeld door Vrolijk, maar door Leon Klaasse, die net als Stips een Sweet d'Buster-verleden heeft, zij het dat ze niet tegelijkertijd in die ook al zo illustere Nederlandse groep zaten. Van die bezetting is nu een nieuw studio-album verschenen, dat met de titel “Nancy Never Knew” nadrukkelijk verwijst naar het Supersister-albumdebuut uit 1970: “Present From Nancy”. Bij beluistering heb je even het idee alsof de Nits-studio De Werf nooit afgebrand is, want de ruimtelijke sound doet denken aan die van Nits-platen als “In The Dutch Mountains”. Muzikaal draagt het album, dat eigenlijk als één suite van een kleine 40 minuten beluisterd dient te worden, duidelijk het DNA van vroeg Supersister-werk: de stukken doen dromerig en psychedelisch aan, waarbij dat laatste met name geldt voor het schetsmatige, meer dan 9 minuten lange “Out Of The Darkness”. Diverse stukken zijn niet echt individueel te beluisteren en heten niet voor niets “Interludes”. Een korte passage is live opgenomen tijdens een van de Haagse concerten met het Residentie Orkest. Uiteraard ontbreekt een factor Canterbury-achtige 'quirkyness' niet. Ook verraadt Stips zijn klassiek geschoolde pianistenachtergrond, o.a. in de single “Anywhere The Wind”. Nieuwe fans zal Supersister er niet echt mee winnen, zo schatten we in, maar voor de oude liefhebbers valt er absoluut het nodige te genieten. Supersister tourt ook door het land en is o.a. 15 mei in de Hengelose vestiging van Metropool te aanschouwen.
Websites:
https://supersister.nl/
https://www.facebook.com/supersisterband .

ALBUM VAN DE MAAND
Lönnmyr, John - Nostalghia
Van "Aftonland" (eigen beheer, 2023)

Er komt zó veel muziek uit dat het zelfs voor een goed ingevoerd team als Xymphonia haast niet mogelijk is om alles te horen, laat staan te presenteren in ons programma. En dus komt het voor dat je soms pas veel later bij toeval een juweel van een album ontdekt, dat als we het eind 2023 wel hadden opgepikt zeker in ons jaaroverzicht was opgedoken - want zo sterk is "Aftonland" van de Zweedse toetsenist John Lönnmyr. Een naam die ons in eerste instantie niks zei maar hij richtte met jeugdvrienden in de jaren 90 de progband Valinor's Tree op, speelde nog een tijdje in Simon Says en ging vervolgens aan de slag als sessiemuzikant. Sinds 2019 maakt hij deel uit van The Night Flight Orchestra. Daar waar Valinor's Tree sfeervolle, licht alternatieve prog maakte en hij als onderdeel van The Night Flight Orchestra de AOR uit de jaren tachtig nieuw leven inblaast, laat hij op "Aftonland" volbloed toetsengedomineerde retroprog horen in de beste Scandinavische traditie. Een uitgebreid arsenaal aan klassieke keyboards en synths komt voorbij op dit prachtig opgenomen album: orgels, analoge synths, piano's en natuurlijk ook de Mellotron. Voor de bas-, gitaar- en drumpartijen heeft hij een beroep gedaan op een aantal jeugdvrienden van Valinor's Tree en andere muziekcollega's, die Lönnmyrs muziek van perfecte groove en melodieuze aanvullingen voorzien. Als we de muziek dan toch ergens mee moeten vergelijken is het misschien met het werk uit de jaren zeventig van de eveneens Zweedse toetsenist Bo Hansson, hoewel wat ons betreft Lönnmyrs composities een stuk enerverender en spannender zijn. Als laatste nummer in deze maand kiezen we voor de weemoedige slottrack “Nostalghia”, die een sfeer heeft die best veel weg heeft van het eerste album van Paatos, dat net als Lönnmyr afkomstig is uit Zweden (en dit jaar met een nieuw album komt!).
Websites:
https://johnlonnmyr.com/
https://johnlonnmyr.bandcamp.com/album/aftonland .

NIEUW
Dim Gray – Attakulla
Van “Shards” (eigen beheer, 2025)

Na het verschijnen van het tweede album “Firmament” was Dim Gray regelmatig op internationale podia te aanschouwen, vooral als voorprogramma van Big Big Train. Het album was dan ook verschenen op het label van die groep, English Electric Recordings, én toetsenist/zanger Oskar Holldorff werd zelfs de vaste toetsenist van Big Big Train. De live-bezetting van de Noorse groep bestond uit het kerntrio, aangevuld met twee extra muzikanten. Op het nu uitgebrachte “Shards” blijken ze toegevoegd aan de vaste bezetting, waarmee Dim Gray dus een kwintet is geworden. Nog steeds hoor je duidelijk het verschil tussen de composities van Holldorff en die van gitarist/zanger Håkon Høiberg. Beiden componeren vanuit hun eigen instrument – in Holldorffs geval vaak met weidse sferen die zijn dramatisch aangezette zang weelderig ondersteunen; bij Høiberg draaiend rond een herhalend gitaarmotiefje dat soms uitmondt in iets dat op een folky jig lijkt. Lag op het debuut het zwaartepunt nog duidelijk op werk van Høiberg, nu is de rol van Holldorff nog centraler geworden. Maar Dim Gray bestaat uit méér dan dat duo en zo zijn er altijd wel momenten dat Tom Ian Klungland climaxen met flink percussief drumgeroffel opstuwt. Op “Shards” heeft hij vooral op “Little One” passages waarop hij kan schitteren. “Shards” sluit af met ruimschoots het langste nummer uit de Dim Gray-historie: het tien minuten durende “Attakulla”. Het leidt de luisteraar langs de nodige sfeerwisselingen, waarin de keyboard- en gitaar-input een goed huwelijk aangaan en waarin tevens een violiste en celliste prominente bijdragen leveren. Luister maar hoe in de tweede helft Holldorff met een klassiek aandoende pianopartij opbouwt naar zo'n typische cirkelende gitaarmotiefjespassage van Høiberg om uit te monden in een grootse, uiteraard met forse drumslagen van Klungland ondersteunde climax. En Xymphonia zou Xymphonia niet zijn als we gewoon voor dit zeer symfonische nummer gaan.
Websites:
https://www.dimgray.no/
https://dimgraymusic.bandcamp.com/album/shards
https://www.facebook.com/DimGrayMusic.

ACTUEEL
System Seven - Communion/The Outlaw Within
Van "Beyond Rock" (For Art Sake Records, 1992)

Als alles volgens plan is gegaan, sloot Rob Hanemaaijer gisteren zijn webshop. Menig album dat we in Xymphonia hebben laten horen is aangeschaft in deze in progressieve rock gespecialiseerde shop. Hanemaaijer was voordat hij hiermee begon een van de krachten achter de magazines Sym Info en SI Magazine, terwijl hij ook in de eerste jaren van iO Pages een steunpilaar was. Wellicht dat het verkopen van CD's via SI Magazine hem heeft geïnspireerd zelf een onlinewinkel op te zetten. Hij noemde zijn site naar de door hemzelf gerecenseerde verzamel-CD "Beyond Rock". Hierop had For Art Sake Records in 1992 nummers van allerlei bands uit de omgeving van Seattle samengebracht. Daaronder zaten jambands als Sadhappy en Jam Camp, maar vooral progressieve acts. In de beginjaren waren we vooral te spreken over het tweeluik "Communion/The Outlaw Within" van System Seven (niet te verwarren met Steve Hillages anders geschreven elektronische danceband). Deze moderne symfonische rockformatie had twee jaar daarvoor overigens al de CD "Perspectives" uitgebracht. Over perspectief gesproken, de inboedel van de website Beyond Rock wordt overgenomen door Dutch Music Works, dus ook in de toekomst kunnen we progrockalbums in Nederland bestellen.
Websites:
https://www.discogs.com/master/1563781-System-Seven-Perspectives-
https://www.discogs.com/release/6253593-Various-Beyond-Rock-
https://www.beyondrock.nl/
https://store.dutchmusicworks.com/ .

ONBEKEND MAAKT ONBEMIND
Silly - Bataillon D'Amour
Van "Bataillon D'Amour" (Amiga, 1986)

Onlangs was een deel van het Xymphonia-team enkele dagen in Berlijn en bracht o.a. een bezoek aan het Tränenpalast. Ooit was dit de enige officiële grensovergang tussen Oost- en West-Berlijn, waarlangs Oost-Duitsers, mits ze daar toestemming voor hadden, naar het westen mochten, tijdelijk dan wel definitief. Dat gebouw is nu een compact museum over wat zich daar in die tijd heeft afgespeeld. Zo zijn in een aantal vitrines koffers te zien met daarin de weinige spullen die mensen meenamen als ze definitief de westreis maakten. Één koffer viel op omdat zich daar twee LP's in bevonden: een album van David Bowie en wat op het eerste gezicht een album van Toyah leek. Het bleek echter te gaan om "Bataillon D'Amour" van de Oost-Duitse band Silly. Die was al sinds 1978 actief en opereerde eerst een beetje als jolige variant op de West-Duitse Neue Deutsche Welle maar ontwikkelde zich snel naar een beduidend serieuzere New Wave-band, waarvan de muziek wel wat te vergelijken is met het vroege werk van Nena. De teksten waren soms behoorlijk bijtend maar ook zeker poëtisch, waardoor ze schijnbaar zonder enige problemen door de Oost-Duitse staatscensuur kwamen. De band was in die tijd uiterst succesvol en heeft in tegenstelling tot veel Oost-Duitse bands de val van de Muur overleefd en is tot op heden nog steeds actief. Helaas niet meer met originele leadzangeres Tamara Danz, die Toyah-achtige verschijning op de LP-hoes, aangezien zij in 1996 aan de gevolgen van borstkanker overleed. Het titelstuk van het in 1986 verschenen vijfde album "Bataillon D'Amour" is een mooi voorbeeld van de muziek die Silly in die tijd maakte en bevat ook nog eens een mooie fretlozebaspartij.
Websites:
https://silly.de/.
https://www.facebook.com/Silly/ .

HERUITGAVE
Camel – City Life
Van “Nude” (Decca, 1981 / 2CD+Blu-ray-editie: Universal, 2025) en “Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” (Universal, 2023)

Een kleine twee jaar geleden verscheen er een mooie box-set waarop al het werk dat Camel voor Decca en MCA heeft opgenomen in geremasterde en deels ook geremixte vorm verzameld was. Natuurlijk met een schat aan extra’s, zoals live-opnames en fraaie surroundmixen van vijf van de tien albums. Nu komt een deel van de box-inhoud ook in losse edities uit. Als eerste zijn “Nude”, het studioalbum uit 1981, en “Pressure Points”, het live-album uit 1984, aan de beurt. Beide als set met 2 CD's en een Blu-ray. In het geval van “Nude” bevat de Blu-ray de 5.1 surroundmix, bij “Pressure Points” is op die schijf de indertijd los verschenen videoregistratie te vinden. De box-kopers kunnen gerust zijn: er zijn geen nieuwe extra’s aan deze uitgaven toegevoegd die niet al op de box waren te vinden. Let wel: als Universal alle surroundmixen ook als stand-alone gaat uitbrengen ben je als je die allemaal koopt uiteindelijk het dubbele kwijt van wat de box ten tijde van de release heeft gekost. De losse uitgaves zijn derhalve vooral interessant voor diegenen die maar een select aantal albums van Camel in zijn of haar collectie behoeft. Wel voor ons een mooie gelegenheid om weer eens wat van “Nude” te draaien. Het was na “Music Inspired By “The Snow Goose”” het tweede conceptalbum van Camel. Het vertelt het verhaal van een Japanse soldaat die, gestrand op een eiland, niet doorheeft dat de Tweede Wereldoorlog al lange tijd voorbij is. We gaan luisteren naar albumopener “City Life”, dat we, als we ons eigen archief mogen geloven, nog niet eerder hebben gedraaid in meer dan 32 jaar Xymphonia.
Websites:
https://www.camelproductions.com/
https://www.facebook.com/camel.latimer/
https://www.facebook.com/profile.php?id=100044216270328 .

(OP)NIEUW
Pattern-Seeking Animals – Days We'll Remember
Van “Friend Of All Creatures” (GEP (Giant Electric Pea), 2025)

Na vier albums die vrij snel achter elkaar tussen 2019 en 2023 bij InsideOut verschenen, markeert het vijfde Pattern-Seeking Animals-album een overgang naar GEP. Dit is het label dat Thomas Waber, de man die ook InsideOut oprichtte, met IQ's Michael Holmes bestiert. Pattern-Seeking Animals is het kindje van John Boegehold, die sinds het vertrek van Neal Morse uit Spock's Beard een flink deel van het repertoire voor die band schrijft. Voor zijn eigen project schrijft hij alles, speelt ook allerlei instrumenten, maar doet daarnaast vooral ook een beroep op een deel van zijn Beard-maten, want de groep wordt al sinds het debuut gecompleteerd door zanger/gitarist Ted Leonard, bassist Dave Meros en voormalig Spock's Beard-drummer Jimmy Keegan. Door het ontbreken van de typische gitaarfratsen van Alan Morse en de ronkende orgels en snerende synths van Ryo Okumoto is Pattern-Seeking Animals wel degelijk anders klinkend. Misschien ontbreekt dat rauwe randje dat genoemde twee aan de moederband toevoegen, maar de songs van Boegehold zijn toch altijd weer doorwrocht en bevatten sterke twists en wendingen. Daarbij herkennen we na deze reeks albums ondertussen typisch P-SA-DNA in bijvoorbeeld de melodievoeringen die de groep herkenbaar maken, zonder dat er aan zelfplagiaat wordt gedaan. Bovendien leveren alle muzikanten aansprekende bijdragen en is Leonards zang als altijd vrij intens en doorvoeld van aard. We kiezen vanavond voor “Days We'll Remember''.
Websites:
https://www.psanimals1.com/
https://www.facebook.com/psanimals1 .