• Sunday 06 April 2025 Show No. 1654

    NIEUW / LIVE-TIP
    Johnson, Eric – Freeway Jam (live)
    Vai, Steve – Zeus In Chains (live)
    Van “Joe Satriani / Eric Johnson / Steve Vai: G3 – Reunion Live” (Ear Music / Edel, 2025)

    Sinds 1996 zijn er vele tournees geweest door drie gitaarhelden (veelal met nog een speciale gast) onder de noemer G3. De opzet is door de loop der jaren steeds hetzelfde. De speciale gast doet het voorprogramma, vervolgens doet ieder van de drie gitaristen een eigen set met zijn eigen band en als afsluiting komen ze samen op het podium om een aantal klassiekers van hun eigen voorbeelden te vertolken. De originele line-up van G3 bestond uit Joe Satriani (1956), zijn al even beroemde leerling en mede-'shredder' Steve Vai (1960) en de bij het grote publiek iets onbekendere maar door vele mede-gitaristen, waaronder zijn G3-makkers bewonderde Eric Johnson, die qua stijl ook minder onder de 'shredders' is te plaatsen. Na wat jaren bleek het door de vele andere tourverplichtingen van de heren lastig om deze G3-bezetting steeds weer bij elkaar te krijgen. En zo zijn er ook tournees waarbij een van drieën vervangen bleek door bijvoorbeeld Yngwie Malmsteen of John Petrucci. Vorig jaar kwamen ze weer bijeen voor een tournee die ook Nederland heeft aangedaan en uiteraard volgt er dan ook een live-document: “Joe Satriani / Eric Johnson / Steve Vai: G3 – Reunion Live”. De zoon van Satriani, ZZ, filmde bovendien een documentaire over deze tournee (en speelt nog even met pa mee op het podium). De heren putten vooral uit hun bekendste repertoire en veel van de titels van de gespeelde stukken van vooral Vai en Satriani zijn al in ons uitzendingenarchief terug te vinden. Zelf vonden we het afsluitende gezamenlijke blok altijd al het minst interessante van de eerder verschenen G3-livedocumenten omdat de songs wat clichématig zijn en op een van-dik-hout-zaagt-men-planken-manier gespeeld worden. Deze keer komt repertoire van Cream, Jimi Hendrix en Steppenwolf voorbij. Van de drie is Satriani de meest gedraaide artiest in Xymphonia, wat de keuze voor Vai en Johnson vergemakkelijkte. Let ook op het goed in de mix geplaatste spel van hun begeleiders, waarbij in het geval van Vai's band vooral bassist Philip Bynoe eruitspringt en bij Johnson bassist Roscoe Beck en tweede gitarist Dave Scher. Dit jaar is er geen G3, maar wel een soort afgeleide, namelijk de SatchVai Band. De Surfing With The Hydra Tour 2025 featuring Joe Satriani and Steve Vai doet op 23 juni de Amsterdamse AFAS Live aan en 10 juli 2025 de Mitsubishi Electric Halle in Düsseldorf.
    Websites:
    https://www.g3tour.com/
    https://www.ericjohnson.com/
    https://www.facebook.com/OfficialEricJohnson
    https://www.vai.com/
    https://www.facebook.com/stevevai/ .

    NIEUW / LIVE-TIP
    IQ – Far From Here
    Van “Dominion” (GEP (Giant Electric Pea), 2025)

    Het is toch altijd weer spannend om een nieuw album van IQ te beluisteren: vanaf de ‘doorstart’ met “Ever” (1993) wist de Britse band vaak een snaar te raken, maar was er ook wel eens een misser. Het is ook alweer zes jaar geleden dat er in de vorm van de dubbelaar “Resistance” nieuw werk was verschenen. Dat was een album dat bij de Xymphonia-redactie gemengde gevoelens opriep. Te veel muziek met te weinig inhoud, werd er bijvoorbeeld geoordeeld. Maar IQ heeft na een dip wel vaker een album uitgebracht dat deed verrassen. Daar hoopten we nu ook op. En het nu verschenen “Dominion” lost die hoop in met het lange “The Unknown Door”: herkenbaar IQ, met een rustig zwevend begin en zelfs iets dat klinkt als trompetgeschal in het intro, waarna Peter Nicholls' karakteristieke hese stemgeluid uit je speakers vloeit. Een van de kritiekpunten binnen ons team op het vorige album betrof de zang en dan vooral de zanglijnen. Er lijkt naar ons geluisterd, want Nicholls' partijen zweven op dit album mooi boven de instrumentenmix en zijn zang komt zodoende goed tot zijn recht. Dit heeft ook zeker te maken met het feit dat veel van de nummers rustig beginnen, maar ook in de heftiger stukken klinkt hij krachtig. Het voelt vertrouwd en het lijkt erop dat het bij recente concerten veel spelen van nummers van de albums “Frequency” en “Dark Matter” effect heeft gehad op het nieuwe materiaal. Daarnaast is gitarist/componist Mike Holmes natuurlijk een ‘master’ in het schrijven van goede melodieën. In dat al aangehaalde, dik 22 minuten durende “The Unknown Door” wordt de tijd genomen en duurt het een kleine vijf minuten voordat de typische IQ-versnelling komt met uiteraard ruimte voor bombast vol heerlijk ronkend orgel- en Mellotronspel om groots te eindigen met ronkende bas van Tim Esau. Thematisch gezien past deze 'epic' in het rijtje “The Seventh House” en “Harvest Of Souls”. De ballad “One Of Us” doet denken aan pre-IQ-tijden, toen Mike Holmes nog The Lens bestierde en waarij hij een mooie partij op akoestische gitaar speelt. Het titelnummer, “No Dominion” dus, werd al een tijdje live gespeeld en blijkt een van de albumhoogtepunten. Toetsenist Neil Durant neemt hier het voortouw met een interessant keyboardthema, maar het is toch weer Mike Holmes die de show steelt met een van zijn fijne, lyrische solo’s. Deze zijn op dit album overigens wat dunner bezaaid, maar áls hij dan ‘los’ gaat is het ook helemaal raak. Vooral op albumafsluiter “Never Land” voel je de solo aankomen en word je als luisteraar rijkelijk beloond. Zo komen we tot de conclusie dat IQ met “Dominion” een gedegen album aflevert dat de nadruk toch meer op ingetogenheid legt - en ja, het klinkt allemaal o zo lekker herkenbaar. We gaan luisteren naar het het tweede lange stuk op het album: het bijna 13 minuten lange “Far From Here”, dat weemoedig wordt ingeleid door Nicholls. IQ komt op zaterdag 23 augustus naar het Progdreams-festival in Poppodium Boerderij in Zoetermeer en zal daar een speciale set rond het album “Frequency” spelen. Eerder al, op 27 april, is de groep in de Zeche in Bochum te aanschouwen. En op 13 december zal de traditionele Xmas Bash in Poppodium Boederij plaatsvinden.
    Websites:
    https://www.iq-hq.co.uk/
    https://www.facebook.com/IQHQLive/ .

    NIEUW
    Sometime In February - Bury You
    Van "Where Mountains Hide" (InsideOut / Sony Music, 2025)

    Na de in eigen beheer geproduceerde cassettes(!) "Here Goes" (2021) en "There Goes" (2023) bracht Sometime In February vorige maand "Where Mountains Hide" bij InsideOut Music uit. De Amerikaanse band is het geesteskind van Tristan Auman dat na eerstgenoemde cassette vaste vorm kreeg met drummer Scott Barber en bassist Morgan Johnson, terwijl de veelgevraagde Jamie King (Between The Buried And Me, Trioscapes, Soften The Glare) voor de productie zorgde. Het trio maakt een virtuoos, instrumentaal mengsel van progressieve rock, progmetal, shredgitaarerupties en mathrock plus snippers postrock en djent. Inspiratiebronnen zijn daarbij Rush/Neil Peart, (met name het debuut van) Dream Theater, Intervals en Haken. We horen echter tevens overeenkomsten met de uitingen van meer speelse formaties als Coevality, Mörglbl en Squeaky Feet. Zo slingert het met een bijdrage van gastgitarist Paul Waggoner van Between The Buried And Me opgestookte "The Bad Fight" constant heen en weer tussen razendsnelle arpeggio’s, staccato progmetalriffs en –thema’s en vriendelijke tussenmuziekjes waarin zelfs een miniatuur saxsolo opduikt, uitmondend in een gevoelige gitaarmelodie. Aandachtige beluistering verraadt sowieso de aanwezigheid van zogenaamd sounddesign en vele, ietwat zacht in de mix geplaatste keyboardbijdragen, zoals in de filmische openingsmaten van "Phantom Sea". Dit stuk wordt gevolgd door het complexe, met een kleine zeven minuten meest naar een mini-epos neigende "Bury You". Van deze indrukwekkende studiotovenarij hebben we laatstgenoemde stuk uitgekozen.
    Websites:
    https://www.sometimeinfebruary.com/
    https://www.facebook.com/sometimeinfebruary
    https://sometimeinfebruary.bandcamp.com/album/there-goes (voor de genoemde cassettes)
    https://insideoutmusic.bandcamp.com/album/where-mountains-hide-24-bit-hd-audio
    voor een digitale versie van het nieuwe album zonder de op de CD staande bonustrack "There Is Nothing Here But Technology".

    VOORPROEFJE
    Pride Of Passion – Legions
    Te vinden op YouTube (eigen beheer, 1986 / 2025)

    Op papier is het eigenlijk niet te begrijpen dat Pride Of Passion nooit verder is gekomen dan het uitbrengen van een paar democassettes en een single. In de clubscene was de Britse band toch redelijk populair en speelde zelfs headlineshows in de Londense Marquee Club. Pride Of Passion werd in 1982 geformeerd en is, zeker ook voor de feitjesnerds, een interessante band. De gehanteerde muziekstijl bevond zich ergens tussen neoprog, New Wave en AOR. Een aantal leden zat eerder in Benzene, de band rond gitarist/zanger en voornaamste songschrijver Jeneth Venture (echte naam: Colin Parry), waarvan overigens onlangs een aantal live-opnamen zijn opgedoken. Bassist in die groep was niemand minder dan de net uit Marillion vertrokken Diz Minnitt en als toetsenist fungeerde zijn oud-Marillion-collega Brian Jelliman. De overige muzikanten waren gitarist/zanger Nigel Child (Nigel Spennewyn) en drummer Barry Talbot. Na het vertrek van Jeneth Venture en de komst van zangeres Deborah Hopper evolueerde Benzene naar Pride Of Passion. Jelliman en Talbot hielden het overigens al na een paar maanden voor gezien. Na wat wisselingen werd Grant Gilmour (ex-Sosltice en tevens bekend van The Enid-afsplitsing Craft) de vaste drummer. Nieuwe toetsenist werd een talentvolle tiener genaamd... Steven Wilson! Er volgde nog een line-upwijziging (Minnitt wordt ingeruild voor ex-Liaison-bassist Frank Keepfer) en naamsverandering naar Blazing Apostles, maar vanwege gebrek aan succes werd begin 1987 de stekker eruitgetrokken. Van de laatste line-up zijn overigens wel beelden vastgelegd, waarbij we inderdaad Wilson op toetsen bezig zien. Ander leuk feitjes: Nigel Child speelde in 1992 een gitaarsolo in voor een single van Les Payne, die jaren eerder de eerste demo van Marillion produceerde. Later werd Child de gitarist van de Elkie Brooks Band. Ook zat hij nog een blauwe maandag in No-Man en is te horen op een van de Exposure-verzamelaars. Wilson heeft een van de Blazin Apostles-nummers overigens op de compilatie gezet, die geleverd werd bij de luxe editie van zijn boek “A Limited Edition Of One”. Na de hernieuwd aangewakkerde interesse in Pride Of Passion, mede veroorzaakt door de van Facebook-pagina Markos Marillion Museum bekende Mark McCormac, is er weer nieuw leven in de band geblazen. Met nog steeds het basistrio van Child, Hopper en Minnitt en is men drukdoende met het opnemen van ‘nieuwe’ muziek. Een van de eerste resultaten is onlangs op YouTube verschenen. Het gaat om het nummer “Legions”, dat vergezeld gaat van beelden van een concert uit 1986. Als dit een voorbode is van wat komen gaat, kijken we verlangend uit naar het album! Dit wordt namelijk zeer professioneel aangepakt, met als producer niemand minder dan de veelgevraagde Paul Stacey, bij progliefhebbers vooral bekend van Steven Wilsons “To The Bone”. “Legions” is een pakkend nummer dat goed laat horen dat Pride Of Passion zeker door New Wave werd beïnvloed, maar duidelijk een progverleden heeft. Let vooral ook op de zeer intense gitaarsolo aan het eind.
    Websites:
    https://www.facebook.com/people/Pride-of-Passion/61571994384626/
    https://www.facebook.com/MarkosMarillionMuseum
    Dit nummer op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=VctRe29kwPw .

    NIEUWE ZANGER 1 / TIEN JAAR
    Leap Day – Pseudo Science
    Van het album “From The Days Of Deucalion - Chapter II” (OSKAR, 2015)

    Afgelopen week was er nieuws rond Leap Day. Op de Facebook-pagina van de groep valt het volgende te lezen: Zanger Hans Kuypers en Leap Day hebben in goed overleg besloten niet met elkaar verder te gaan. De ambities van Kuypers lopen niet langer gelijk aan die van de band. Inmiddels heeft Leap Day een nieuwe zanger gevonden in de persoon van Roelof Beeftink. Leap Day is samen met Beeftink momenteel druk bezig met de opnames van een nieuw studioalbum, de opvolger van het succesvolle “Treehouse” uit 2022. Sinds 1994 heeft Beeftink in verschillende bands gezongen, de laatste jaren in Intentions. Deze studioband is momenteel de opnamen van een dubbelalbum aan het afronden. Beeftinks muzikale reis heeft hem geleid langs een breed scala aan rockgenres, variërend van gevoelige ballads, symfonische rock tot progressieve metal. Het contact met Leap Day ontstond toen hij met zijn band Pandiom het voorprogramma van Flamborough Head verzorgde tijdens Prog Rock Peize in november 2024. Koen Roozen (drummer Flamborough Head én Leap Day) vroeg hem of hij interesse had om te komen zingen bij Leap Day. De eerste kennismaking voelde al erg goed en dat gold ook voor de muziek. Beeftink geeft aan dat hij namelijk is gaan zingen na het horen van A-ha, Simple Minds, Yes en Talk Talk. Later verschoof zijn interesse naar hardere muziek zoals Metallica en Alice In Chains en tegenwoordig luistert hij veel naar neo-prog en female fronted metal. Voor band en nieuwe vocalist liggen in ieder geval twee grote uitdagingen: het instuderen van het werk van Leap Day en het opnemen van een nieuwe CD. Roelof Beeftink: “Het is geweldig om gelijk met nieuwe nummers bezig te zijn. De nummers pakken me meteen en ik krijg de ruimte van de jongens om mijn eigen ding te doen.” Daar er nog geen materiaal beschikbaar is met Beeftink, gaan we nog even terug in de tijd, tien jaar om precies te zijn, toen voor-vorige zanger en mede-oprichter Jos Harteveld nog van de partij was, met “Pseudo Science”, het openingsnummer van “From The Days Of Deucalion - Chapter II”.
    Websites:
    http://www.leapday.nl/ (nog niet geactualiseerd)
    https://nl-nl.facebook.com/leapdayprogrock .

    NIEUWE ZANGER 2 / VOORPROEFJE / LIVE-TIP
    Hangover Paradise – Everywhere You Go
    Van het nog te verschijnen album “Lost In Reality” (eigen beheer, 10 mei 2025)

    We hebben door de loop der jaren diverse malen aandacht besteed aan Hangover Paradise. Deze Drentse band draait rond de as van een aantal veteranen in de muziekwereld, de eeneiige tweeling Peter en Henk Zwerus (beiden toetsenist) en bassist Cynthio Ooms. De rest van de bezetting is nogal eens aan verandering onderhevig geweest. Zo was Elias de Vries de zanger op debuut “Mirrors” in 2013 en was op opvolger “Out Of Sight” Henk Brugge de frontman. Beide albums werden geco-produceerd door voormalig Vandenberg-bassist Dick Kemper en op het debuut was diens oude bandmaat Bert Heerink als achtergrondzanger te horen. En nu komt het: op 1 januari jongstleden werd bekend gemaakt dat Heerink de nieuwe zanger van Hangover Paradise is geworden! Op diezelfde dag werd ook het eerste voorproefje voor het nieuwe album “Lost In Reality” geopenbaard in de vorm van de YouTube-clip “Everywhere You Go”. Heerink past goed bij de warme bandsound, die de nodige overeenkomsten vertoont met die van Kayak, waarin hij ook een aantal jaren gezongen heeft. Liefhebbers van melodieuze symfonische rock met een mooie wisselwerking tussen volle keyboardsounds en gloedvol gitaarwerk kunnen zo te horen ook dit nieuwe Hangover Paradise-album met een gerust hart bestellen. Dat blijkt ook uit de pas verschenen nieuwe track “The Story Of Prog”. Op 10 mei wordt het album ten doop gehouden in Podium Zuidhaege in Assen, alwaar het integraal gespeeld gaat worden. Later dit jaar, op zaterdagavond 29 november, is er een dubbelconcert van Hangover Paradise en Plackband in Alphen aan den Rijn op uitnodiging van Stichting Serious Music in het Parktheater aldaar. Dit dubbelconcert werd in eerste instantie voor 11 april aangekondigd, maar is dus al snel dik 7 maanden verschoven.
    Websites:
    https://www.hangoverparadise.nl/ (nog niet geactualiseerd)
    https://www.facebook.com/hangoverparadise/
    Dit nummer op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=RNuJn4ydbVU .

    NIEUW
    Aneke - Brakuje Drogi Nam
    - Reach The Sky
    Van "Espera" (Lynx Music, 2024)

    Als derde bijdrage van recente Lynx Music-albums vanavond aandacht voor Aneke. Zoals bij veel bands liep het uitbrengen van "Espera", het derde album van deze in 2011 opgerichte Poolse formatie, flinke vertraging op. De opnames van de opvolger van "Hikikomori" uit 2013 en "Kontinuum" uit 2017, waren namelijk gestart in 2021, het tweede coronajaar. De teksten van de deels in de moerstaal en het Engels gezongen songs handelen mede daardoor over eenzaamheid, ziekte, dood, wachten, liefde en hoop. Het kwartet heeft als instelling eenvoudige, eerlijke rock te willen brengen. Dat eerlijke uit zich in gitaargedreven melodieuze rock, te omschrijven als uitingen van een proggy, pre-Band Aid U2 of de classic rockoom van Coldplay. Tracks als "Reach The Sky" hebben daarbij eenzelfde impact als het hartstochtelijke solowerk van Dave Kilminster. Gitarist Michał Osuch vult het geluidspectrum met heldere, in het furieuze "In Passion And In Pain" zelfs op Black Sabbath geïnspireerde riffs, getokkelde en breed uitwaaierende akkoorden en fonkelende, emotionele solo’s. Over emoties gesproken, zanger Cyryl Wysocki vaart wel bij deze, mede door drummer Artur Lutyński en bassist Wojciech Karliński vormgegeven hartstochtelijke gedrevenheid, waarin niet vermelde toetseninstrumenten overigens een bescheiden, doch sfeerversterkende rol spelen. Van "Espera" hebben we met "Brakuje Drogi Nam" en het genoemde "Reach The Sky" een Pools- en Engelstalig nummer uitgekozen.
    Websites:
    https://aneke.org (niet up-to-date)
    https://www.facebook.com/anekeband/ .

    ALBUM VAN DE MAAND
    Melting Clock – Il Mondo Al Suo Risveglio
    Van “Altrove” (Black Widow Records, 2024)

    Dat de Italiaanse progressieve rockscene nog springlevend is, wordt maar weer eens bewezen door Melting Clock. Deze band uit Genua was, ondanks het feit dat debuut “Destinazioni” al zes jaar geleden verscheen, tot vlak voor de laatste jaarwisseling nog aan onze aandacht ontsnapt. Afgelopen september verscheen de opvolger “Altrove” die wél in ons vizier kwam, maar het afgelopen half jaar wat ons betreft nog te weinig bijval heeft gekregen. Vandaar dat we “Altrove” graag alsnog van het etiket “Album van de Maand” voorzien. De muziek van dit uit Genua afkomstige sextet valt te omschrijven als 'volbloed' symfonische rock. Daarbij dient wel aangetekend te worden dat het gitaristenduo niet vies is van zo hier en daar wat stevige riffs met een dot distortion. We zouden dus kunnen spreken van een klein progmetalig aspect. Blikvanger is de lenige stem van Emanuele Vedana. Vooral in het tweedelige “Altrove” en het vierdelige slotnummer “Endurance” heeft de afwisseling van ingehouden passages met sprankelende grandeur wel iets Renaissance-achtigs. Op andere momenten moesten we door de soms grote sprongen in de zanglijnen denken aan het Japanse Wappa Gappa. In zeven bijzonder onderhoudende composities spelen de bandleden telkens weer hun troeven uit: lekker prominent (ook fretloos) spel van bassist Alesandro Bosca, gloedvolle keyboards én (in slotnummer “Endurance”) een verrassend sterke tweede zangstem van Sandro Amadei, alsmede zowel akoestisch als elektrisch solospel door de gitaristen Simone Caffé en Stefano Amadei. Drummer Fransesco Fiorito zorgt aldoor voor de betrouwbare ritmische basis. We openen de maand met een sirene, die te horen is aan het begin van “Il Mondo Al Suo Risveglio” (“De Wereld Als Hij Ontwaakt”). Daar word je inderdaad wakker van....
    Websites:
    https://www.facebook.com/meltingclockband/.

    VOORPROEFJE
    Foundation, The - Intense
    Van het nog te verschijnen album "Relations" (Xymphonia Records, 10 juni 2025)

    Zomer 2023 werden we aangenaam verrast door het debuutalbum "Mask" van The Foundation, een muziekproject opgezet door Ron Lammers. Voor dat album schreef de voormalige Xymphonia-presentator grotendeels de muziek, speelde hij zelf toetsen en liet zich bijstaan door (ex-)leden van de bands Autumn, Knight Area en Cliffhanger. "Mask" liet volbloed neoprog in de traditie van Pallas en Arena horen, gegoten in een krachtige, warme produktie. We zijn twee jaar verder en begin juni zal het tweede album van The Foundation, "Relations", verschijnen. Daarvan zijn intussen drie uitstekende tracks vrijgegeven, die doen uitkijken naar de CD-release. Wat opvalt is dat bassist Gijs Koopman (ex-Cliffhanger / ex-Knight Area) drie composties heeft aangeleverd, diens oude Cliffhanger-maat, gitarist Rinie Huigen twee stukken en zanger Mark Smit (ex-Knight Area) één song. Lammers zelf krijgt de credits voor twee composities, wat een duidelijke verandering is ten opzichte van het debuut dat grotendeels van diens eigen hand was. “Relations” is nu al te bestellen via de Bandcamp-pagina van The Foundation, waarbij je kunt kiezen tussen een download, CD of LP. Vinyl-liefhebbers opgelet: de LP-oplage is beperkt tot 100 stuks, dus wees er snel bij. Als voorproefje presenteren we het door Koopman geschreven “Intense”.
    Websites:
    https://www.thefoundationproject.nl/
    https://thefoundationproject.bandcamp.com/album/relations .

    (OP)NIEUW
    Karmakanic – End Of The Road
    Van “Transmutation” (Reingold Records (= eigen beheer), 2025)

    Een maand geleden gaven we al aandacht aan het nieuwe album Van Karmakanic. 'Transmutation” is een solo-project van de bassist/componist Jonas Reingold, waarop de vaste bandleden wel in meer of mindere mate te horen zijn, maar dat vooral een 'who is who' van alle progmusici is waarmee Reingold door de loop der jaren heeft gewerkt. De laatste jaren tourde de in Oostenrijk wonende Zweed intensief met Steve Hackett: de gitarist, alsmede vrijwel al z'n bandleden werkten mee, naast onder andere drummers Simon Phillips en Nick D'Virgilio en gitarist/zanger Randy McStine. Van de vaste Karmakanic-bezetting hebben gelukkig gitarist Krister Jonsson en toetsenist Lalle Larsson enkele malen fraaie glansrollen - vooral ook in het 23 minuten lange titelnummer. John Mitchell doet het merendeel van de leadzang en dat doet hij prima, maar toch vinden we het een beetje jammer dat Göran Edman zo weinig te horen is: die verder voornamelijk in metal actieve zanger gaf Karmakanic mede het eigen karakter; Mitchell horen we immers al in zoveel andere progbands. Compositorisch laat Reingold zich trouwens van zijn meest toegankelijke kant horen: de plaat bevat veel gemakkelijk in het gehoor liggende melodieën waarvan je je afvraagt of ze al niet bestonden. “Transmutation” klinkt daardoor meteen vertrouwd. Nogmaals aandacht voor dit album middels “End Of The Road”, met leadzang van zowel Mitchell als McStine, drums van Phillips en een gitaarsolo door Luke Machin.
    Websites:
    https://www.jonasreingold.se/
    https://www.facebook.com/KarmakanicOfficial .

    HERUITGAVE
    White Willow - Soulburn
    Van "Storm Season" (The Laser's Edge, 2004 / Karisma Records, 2024)

    Aangezien het merendeel van de albums van White Willow al een tijdje niet meer beschikbaar is, heeft bandleider Jacob Holm-Lupo in samenwerking met Karisma Records de hele bandcatalogus onder handen genomen en voorzien van een frisse nieuwe mastering. Eind december was het tijd voor de heruitgave van het vierde album van de Noorse groep: “Storm Season”. Voor veel liefhebbers van het eerste uur was dit destijds toch wel even wennen, want de muziek was steviger dan ooit te voren, in de hand gewerkt door de toetreding van een tweede gitarist. De akoestische folkinvloeden bleken nagenoeg verdwenen en stevige gitaarpartijen waren nadrukkelijker aanwezig. Toch mag deze stijlomslag niet als complete verrassing zijn gekomen, gezien Holm-Lupo's muzikale voorkeuren: zo is hij bijvoorbeeld een groot liefhebber van Blue Öyster Cult. Het was trouwens ook het eerste album waarop de progscene kennismaakte met Lars Fredrik Frøislie, die vanaf dan de vaste toetsenist van White Willow zou blijven. Daarnaast zou hij met zijn eigen band Wobbler furore maken. In de nieuwe mastering heeft het album nu een nét wat compactere sound gekregen, waardoor de diverse composities beduidend meer als eenheid klinken. We kiezen voor een van de twee langere tracks, “Soulburn”, met een rol voor gastzanger Finn Coren.
    Websites:
    https://whitewillow.bandcamp.com/
    https://www.facebook.com/whitewillowband
    https://whitewillow.bandcamp.com/album/storm-season-remaster.