Uitzending Terugluisteren

The current broadcast will be available to listen to for two months here:

AOR
Peterik, Jim & Marc Scherer - Risk Everything
Van het album “Risk Everything “ (Frontiers, 2015)

Marc Scherer en de van Survivor en Pride Of Lions bekende Jim Peterik ontmoetten elkaar voor het eerst ergens in 2010 toen Scherer met zijn bandje Arc Of Ages in de studio zat. Peterik was meteen onder de indruk van Scherers vocale bereik en bezwoer zichzelf ooit nog eens met de man samen te werken. Dat gebeurde voor het eerst op het Pride Of Lions-album “Immortal” uit 2012 (waarop Scherer in een aantal songs de achtergrondzang voor zijn rekening nam) en drie jaar later zag een volwaardige samenbundeling van krachten het levenslicht onder de titel “Risk Everything”. En eigenlijk is ook dit gewoon weer een Pride Of Lions-album, alleen dan met een andere zanger, want de gehele band, minus Pride Of Lions-zanger Toby Hitchcock, doet erop mee. De liefhebber weet dan ook meteen genoeg. Dit is AOR pur sang, stevig geworteld in de jaren ’80-traditie, meestentijds uptempo en ontdaan van enig negatief of depressief sentiment. Scherers stem doet hier en daar denken aan Survivor-zanger Jimi Jamison en zijn vocale bereik (dat vijf octaven groot schijnt te zijn, maar dat hoor je hier niet zo) is indrukwekkend, zij het ook erg typisch voor het genre. (bron: Shazlique, Mpodia)
Websites:
http://jimpeterik.com/
http://www.marcscherer.net/MS/
http://www.frontiers.it/album/5251.

NIEUW
French TV - The Museum Of Worthless Inventions
Afkomstig van "#13: Stories Without Fingerprints" (Pretentious Dinosaur Productions, 2020)

De dertiende CD van French TV, getiteld "Stories Without Fingerprints" trakteert de koper ervan op een speciale, ruim een uur durende bonusschijf met live in de studio opgenomen materiaal. Hieronder bevinden zich nieuwe arrangementen van twee stukken van het nieuwe album, een aantal afwijkende versies van oudere nummers, en een cover van Steppenwolfs "Black Pit". (Nee, geen woordspeling op Brad Pitt; Goldy McJohn en Kent Henry schreven dit liedje al in 1971.) Een andere surprise is de werkelijk geweldige productie. De zoals altijd onnavolgbare, heerlijk eigenwijze progressieve rock met jazzrockinjecties komt hierdoor nog beter uit de verf. Het is daarom weer prettig verdwalen in de talloze, in vergelijking met het vorige werk, steeds melodieuzer wordende bas-, toetsen-, gitaar en vioolsolo’s en symfonisch aandoende arrangementen die French TV-composities al sinds het titelloze debuut uit 1984 kenmerken. Vooral liefhebbers van de Minimoog, wederom bespeeld door voormalig Volaré-toetsenman Patrick Strawser, komen volop aan hun trekken, met het prachtig uitgebalanceerde "The Museum Of Worthless Inventions" als een van de vele showcases. Dit is ongetwijfeld French TV’s meest toegankelijke album, waarbij de uitstapjes naar avant-garde en improvisatie van weleer subtiel zijn weggeschuurd ten faveure van een warm, rijkgeschakeerd groepsgeluid. Daarom nu aandacht voor het genoemde "The Museum Of Worthless Inventions".
Websites:
https://www.french-tv.net/
https://www.facebook.com/frenchtvky/
https://frenchtv.bandcamp.com/.

NIEUW
Windom End – The Dream
Van “Perspective Views” (FREIA Music (LP+CD) / Belle Antique (2-CD), 2020)

Als een nieuwe band uit Zweden zich aan de progressieverockwereld presenteert, schept dat altijd bepaalde verwachtingen. Met het onlangs uitgebrachte debuutalbum van Windom End is dat niet anders. De oprichting vond trouwens al in 2007 plaats, na een discussie over wie de beste gitarist ter wereld is, tussen gitarist Tomas Nyström en bassist Pierre Stam die met death metalband Mourning al vier albums op zijn naam had staan. Muziek schrijven ging het duo goed af en met Mikael Arvidsson werd al snel een zanger aangetrokken, maar het bleek lastiger een drummer te vinden. In 2015 besloot men contact op te nemen met ex-Moon Safari-drummer Tobias Lundgren die volmondig instemde de band te komen versterken. Toch duurde het vervolgens nog vijf jaar eer “Perspective Views” klaar was. Het album is in Europa op Freia Music verschenen als LP met CD terwijl in Japan via het label Belle Antique een 2-CD-versie is verschenen met 3 extra nummers. Nu we de administratie hebben doorgenomen, komen we bij de muziek: hoe klinkt de band eigenlijk? Als je zou hebben gezegd dat de band uit het Engeland van begin jaren 80 stamt, dan zou menig progliefhebber er zijn ingetrapt. “Perspective Views” bevat een hoge dosis oude Marillion en IQ maar laat ook zeker overeenkomsten horen met de eerste paar albums van Arena. Toch is er wel degelijk een eigen draai, die je kan toeschrijven aan de Zweedse eigengereidheid. Nu vraag je je waarschijnlijk af: 'maar als de band klinkt als genoemde voorbeelden hoe zit het dan met de toetsenist?' Opvallend genoeg heeft Windom End geen bandlid dat zich hier exclusief op toelegt; Nyström en Stam delen de nogal prominente toetsenpartijen op dit album. We gaan luisteren naar de albumopener “The Dream”.
Websites:
http://windomend.com/
https://windomend.bandcamp.com/ .

NIEUW
Glass Hammer – Terminus
– This Lonely World
Van “Dreaming City” (Sound Resources, 2020)

Glass Hammer bouwt gestaag door aan een inmiddels omvangrijke discografie. Onlangs verscheen album nummer 18, “Dreaming City”, 27 jaar nadat het duo Steve Babb en Fred Schendel officieel debuteerden. De bassist/toetsenist en toetsenist/gitarist zijn de oprichters én de vaste kern van deze nogal eens van bezetting wisselende Amerikaanse band. Ook qua stijl waren er regelmatig verschuivingen. Zeker in de tijden met latere Yes-zanger Jon Davison neeg de muziek sterk naar, inderdaad, Yes; op andere momenten was ELP een duidelijk belangrijke invloed. Op voorganger “Chronomonaut” meenden we verrassenderwijs, door de inzet van blazers, zelfs typische vroege Chicago-trekjes trekjes te horen. De al even verrassend opduikende Discipline-zanger Matthew Parmenter is op “Dreaming City” alweer verdwenen. Nu zijn Joe Logan en John Beagley de voornaamste zangers en neemt ook Steve Babb vaker de leadzang voor zijn rekening. Vertrouwde kracht Susie Bogdanowicz werkt wel mee, maar heeft een zeer bescheiden rol. In het openende titelnummer blijkt Glass Hammer dit keer de weg van de energieke spacerock te zijn ingeslagen. Meerdere songs zijn compositorisch simpeler van opbouw dan we van Glass Hammer gewend zijn en hebben een voortgaande vierkwartsmaat-drive, aangekleed met veel spacey synthesizers. Er zijn nog steeds songs met een klassiekere progfeel, zoals de indrukwekkende, meer dan 11 minuten lange afsluiter. Schendel zorgt weer voor enkele vette synthsolo's en gitarist Brian Brewer laat zich in bijvoorbeeld “This Lonely Land” van zijn gevoelige kant horen. In “Terminus” zit een kort citaat uit UK's “In The Dead Of Night”.
Website: https://glasshammer.com/ .

NIEUW
Dean, Robert / Martin Birke - Amber Field
Afkomstig van "Triptych +" ([Last Word Music], 2019/2020)

Nog maar kort geleden draaien we muziek van de uit Costa Rica afkomstige band Light Of Day. Hierin bevindt zich de voormalige Japan-gitarist Robert Dean, die daarmee min of meer zijn comeback maakte in de rockmuziek. Maar daar bleef het niet bij. Vorig jaar verscheen als download tevens "Triptych", een ambient getint mini-album, dat hij maakte met Martin Birke. Interessant hieraan is dat Birke de grote man is achter Genre Peak, waaraan Deans ex-Japan-collega Mick Karn af en toe zijn medewerking verleende. Onlangs verscheen er een met één nummer uitgebreide CD-versie van de plaat, die daarom de titel "Triptych +" meekreeg. Dean kan zich op de vier nummers lekker uitleven op de E-bow, terwijl Birke subtiele, soms symfonisch getinte synthesizersounds, samples en percussie aandraagt. Kortom, werk dat in het verlengde ligt van dat van cloudgitarist Jon Durant, die we overigens binnenkort ook weer kunnen presenteren in Xymphonia met zijn nieuwe CD "Across The Evening". Van "Triptych +" draaien we "Amber Field".
Websites:
https://robertdeanmartinbirke.bandcamp.com/releases
https://www.genrepeak.net/ .

NIEUW / LIVE-TIP
IQ – Stay Down (live)
Van “A Show Of Resistance” (eigen beheer, 2020)

Net als zoveel bands zou IQ dit jaar nog enkele concerten geven ter promotie van het nieuwe album “Resistance”. Die zijn natuurlijk uitgesteld tot het jubileumjaar 2021. Wel gaf de band net voor de corona-crisis een aantal concerten in Duitsland waaronder eentje in Aschaffenburg op 24 januari. Dit concert is een tijd geleden door de band gestreamd. De reacties daarop waren zo positief dat het nu als deel 9 in de Archive Collection is uitgebracht. Naast een handvol nummers van het nieuwe album speelde de band die avond ook een aantal verrassende keuzes. Eindelijk eens een keer niet “The Seventh House” als epic maar klassieker van het eerste uur “The Last Human Gateway” integraal – en ook “Further Away” lijkt een vaste plek op de setlist te hebben veroverd. Voor deze tracks is vanavond geen tijd en we willen natuurlijk een live-versie van een van de nieuwe nummers laten horen, dus daarom “Stay Down”. Voorlopig staat de jaarlijkse Christmas Bash op 12 december in Zoetermeer nog wel op de agenda. In 2021 gaat IQ het 40-jarige bestaan uitgebreid vieren; er zijn nog geen Nederlandse concertdata bekend gemaakt.
Website: https://www.iq-hq.co.uk/ .

LIVE-TIP / OPENER
Planet X – Clonus
Van “Universe” (InsideOut, 2000)

Vorige week draaiden we muziek van “Breathing Space”, het debuutalbum van Iain Jennings, die vervolgens meteen een band begon, genoemd naar dat album. Verwarring alom natuurlijk, en bron van vervelende catalogiseerdilemma's... Jennings is niet de enige toetsenist die Muziekbankers en verzamelaars op de kast jaagt: Derek Sherinian haalde die truc in 2000 al uit, toen hij zijn met o.a. gitarist Bred Garsed en drummer Virgil Donati gemaakte solodebuut “Planet X” (1999) liet volgen door het debuutalbum “Universe” van, jawel, Planet X. Met opnieuw Donati, maar met als gitarist Tony MacAlpine. Dan komen we bij de aanleiding om het van stevig gitaarspel voorziene openingsnummer aan u te laten horen: die Amerikaanse gitarist komt zoals het er nu naar uitziet, tegen alle huidige corona-gewoontes in, op tournee naar Europa en doet op 11 september de Hengelose Metropool aan.
Websites:
https://www.facebook.com/tonymacalpineofficial
https://www.tonymacalpine.com/ (al twee jaar niet geüpdatet).

25 JAAR / LIVE-TIP
Gathering, The – Mandylion
Van “Mandylion” (Century Media, 1995)

Vorig weekend was het precies 25 jaar geleden dat “Mandylion” verscheen. Na een album met een grunter en eentje met een meer alternative rock-getint geluid, werd op dit derde album van The Gathering zangeres Anneke van Giersbergen geïntroduceerd. De Brabantse groep had hier onmiddellijk groot succes mee tot ver buiten de landsgrenzen en we kunnen we kunnen wel stellen dat “Mandylion” van enorme invloed is geweest. En dan niet alleen op wat al snel 'female fronted metalbands' ging heten, want The Gathering zocht het veel breder, in richtingen als progressieve rock, spacerock en gothic en bleek een meester in muzikale sfeertekeningen, waar geen eenduidig etiket meer op te plakken viel. Natuurlijk sijpelden er in de muziek invloeden door, het meest opzichtig in het titelnummer. Als je niet beter zou weten, zou je immers denken dat we hier Dead Can Dance horen. De groepsleden stoken dan ook niet onder stoelen of banken groot fan te zijn en werkten in 2004 graag mee aan de Dead Can Dance-tribute “The Lotus Eaters”. Overigens is The Gathering met huidige zangeres Silje Wergeland volgend jaar op tournee om het dertigjarig bandjubileum te vieren en doet dan op 22 mei de Metropool in Enschede aan. Van Giersbergen begint volgende maand met een intieme tournee langs kerken en is zo o.a. op 8 oktober in Zwolle te aanschouwen, in het Academiehuis van De Grote Kerk. Volgens ons archief hebben we nu juist dat al aangehaalde titelnummer nooit gedraaid, dus nu, na een kwart eeuw alsnog: “Mandylion”.
Websites:
https://gathering.nl/
http://www.annekevangiersbergen.com/ .

BIOSCOOPTIP
Pink Floyd - The Dogs Of War (live)
Van het album “Delicate Sound Of Thunder” (EMI, 1988)

Op uitsluitend 15 oktober kun je de concertfilm “Delicate Sound of Thunder” van Pink Floyd in de bioscoop bewonderen. Deze concertregistratie van Pink Floyd in Long Island’s Nassau Coliseum, New York, dateert van augustus 1988 en vormde onderdeel van de wereldtournee ter ondersteuning van het album “A Momentary Lapse Of Reason”. De beelden zijn volledig gerestaureerd door Benny Trickett onder het toeziend oog van Aubrey Powell van Hipgnosis. In tegenstelling tot de met videocamera's geschoten “Pulse” uit 1994 werd er in 1988 gefilmd met 36 mm-filmcamera's. Daardoor is de nieuwe film in tegenstelling tot de gelijknamige video uit 1988 in 16:9-formaat te bewonderen. Ook zijn er nummers toegevoegd die in 1988 afvielen en zijn de verrichtingen van de muzikanten op het podium beter te volgen. Het geluid is geremixt door David Gilmour, Andy Jackson en Damon Iddins. Bezitters van de vorig jaar verschenen box “The Later Years” hebben deze nieuwe versie al in huis, maar om dit op een groot bioscoopscherm met ook nog een optimaal geluidssysteem te horen is een kans om niet te laten lopen. Het is op dit moment nog niet duidelijk in welke Nederlandse bioscopen de film te zien zal zijn. Je kunt je op een speciale website opgeven om op de hoogte te worden gehouden.
Websites:
https://www.delicatesoundofthunder.com/
http://www.pinkfloyd.com/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Brons, Dave – At The End Of All Things / White Shores And A Swift Sunrise
Van “Not All Those Who Wander Are Lost” (Slice Of Life Records, 2020)

Met “Not All Those Who Wander Are Lost” heeft gitarist Dave Brons een verrassend album afgeleverd: een instrumentaal concept-album gewijd aan de mythische wereld die Tolkien creëerde in “The Hobbit” en “The Lord Of The Rings”-boeken. Hij laat zich daarin bijstaan door een puike band, waarin we toetsenist Dave Bainbridge en zangeres Sally Minnear aantreffen, aangevuld met strijkers, koperblazers, slagwerkensemble en 100-koppig koor. Brons' gitaarwerk is virtuoos maar toch ook melodieus waarbij hij in staat is om zijn gitaar die typische melancholische, klagende klank van de Uillean pipes (de Ierse doedelzak) te geven en het is dan ook niet zo gek dat zijn muziek is doorspekt met Keltische invloeden. Vanavond de laatste keer aandacht voor dit album deze maand in de vorm van het slottweeluik “At The End Of All Things” en “White Shores And A Swift Sunrise”. Die laatste track is duidelijk sterk beïnvloed door het slot van Iona's “Book Of Kells”, aangezien we hier op eenzelfde manier wegzweven op koorklanken.
Websites:
https://davebrons.bandcamp.com/album/not-all-those-who-wander-are-lost
http://www.davebrons.com/ .

IN HET NIEUWS
Rocket Scientists - Regenerate
Van "Refuel" (Think Tank Media, 2014)

Zoals bijna elk jaar zijn ook nu weer vele mensen gedupeerd door grote bosbranden. Dit keer is het Rocket Scientists-bassist Don Schiff wiens nagenoeg hele hebben en houden in vlammen is opgegaan tijdens branden in het noorden van Californië. Naar wij hebben begrepen zijn gelukkig zijn instrumenten, waaronder zijn karakteristieke NS/Stick, niet verbrand maar voor de rest hebben hij en zijn vrouw niet zo gek veel meer over. Zoals zo vaak is er gelijk ook al een inzamelingsactie opgezet, met name om hem te ondersteunen in de periode dat hij in een tijdelijke accommodatie zal moeten doorbrengen, voordat er aan het bouwen van een nieuwe woning kan worden begonnen. Muzikaal steken wij Don Schiff een hart onder de riem met het door hem geschreven “Regenerate”, afkomstig van "Refuel", het alweer 6 jaar oude meest recente Rocket Scientists-album.
Website:http://www.thetank.com/rocketscientists/
Inzamelingsactie voor Don Schiff: https://www.gofundme.com/f/t3fbc-rise-from-ashes .

IN HET NIEUWS
Gentle Giant - The Face
Afkomstig van "The Power And The Glory" (Vertigo/WWA Records/Capitol, 1974 / Alucard, 2014)

Deze maand verscheen een nieuwe titel in de reeks "On Track...". Dit keer gaat het om Gary Steel die elke plaat en iedere song van Gentle Giant onder de loep legt. Los van een boek van Paul Stump en een enkel hoofdstuk zijn er weinig boeken over deze roemruchte Engelse progressieve rockband verschenen. Het meest recent is een biografie die deel uitmaakt van de peperdure, in zeer kleine hoeveelheden uitgebrachte overzichtsbox "Unburied Treasure". Toch is er de laatste tijd, bijna 40 jaar na het roemloze einde van de groep, toenemende belangstelling voor de groep. Kevin Gilbert, Spock's Beard, maar ook het jongere Haken zijn slechts enkele voorbeelden voor musici en bands die beïnvloed zeggen te zijn door het collectief. Daarom is dit een nuttig werkje, prettig en met een persoonlijke stijl geschreven. Het is alweer een paar jaar geleden dat Xymphonia een nummer van Gentle Giant draaide. Mooie gelegenheid om een wat onbekender nummer van het volgens Steel beste album te draaien: "The Face" van "The Power And The Glory".
Websites:
https://gentlegiantmusic.com/GG/Gentle_Giant:_Every_Album,_Every_Song
https://www.sonicbondpublishing.co.uk/ .

KLASSIEK EN ROCK
Planets, The - The Journey Of A Fool
Van "Classical Graffiti" (EMI / Dramatico, 2002)

De Britse groep The Planets bestond uit 8 jonge getalenteerde klassieke muzikanten, bij elkaar gebracht door producer/arrangeur Mike Batt. Die laatste kennen we van zijn vele productie-werk, zijn eigen albums met vaak een licht symfonische inslag en ook als de man achter het grote succes van Brits-Georgische zangeres Katie Melua. The Planets is door Mike Batt opgezet als een klassiek cross-over project, waar in klassieke muziek in een modern jasje werd gestoken. Batt had al veel succes gehad met soortgelijke projecten met violiste Vanessa Mae en het strijkkwartet Bond. Het grote verschil tussen The Planets en die andere projecten is dat Batt ook een groot deel van de muziek voor The Planets heeft geschreven. Soms heeft hij zich duidelijk laten inspireren door grote klassieke voorbeelden als Bizet, Bach en Ravel, maar wat wij nog veel meer horen is dat het hele concept, muziek en uitvoeringen sterke verwantschap heeft met de muziek van Flairck. Voor Batt geen onbekende, aangezien hij voor die Nederlandse groep “Sleight Of Hand” uit 1986 heeft geproduceerd. Over het algemeen hebben dit soort projecten nog wel eens de neiging om richting kitsch af te glijden maar "Classical Graffiti" is een behoorlijk smaakvol album, waarvan “The Journey Of A Fool” (een bewerking van de openingstrack van zijn eigen album “Tarot Suite”) ons zelfs af en toe doet denken aan het progrockkamerorkest Isildurs Bane.

HET DEBUUT
Believe – Liar
Van het album “Hope To See Another Day” (Galileo Records, 2006 / Metal Mind, 2013)

Believe is een Poolse band rondom ex-Collage-gitarist Mirek Gil. De band is opgericht in 2004. Twee jaar later verscheen het debuut “Hope To See Another Day”. Believe creëert een vrij unieke vorm van neoprog door de vaak melancholische sound die Collage op "Moonshine" neerzette te voorzien van een iets steviger randje. Daarnaast zijn er ook veel muzikale overeenkomsten te horen met die andere Collage-offshoot Satellite, met als ingrediënten weelderige en gelaagde melodieën, stijlvol viool- en gitaarspel, met daarbij emotionele zang. Van Believe verschenen tot nu toe 6 albums, waarvan de laatste, “Seven Widows”, in 2017. Wij gaan terug naar dat debuut uit 2006, met “Liar”.
Website: http://believeprog.pl/en/home-page-en/ .

HERUITGAVE
Strawbs - Heartbreaker (The Intergalactic Touring Band)
- Heartbreaker
Afkomstig van "Burning For You" (Oyster/Polydor, 1977 / Esoteric Recordings, 2020)

Het in een fraaie Patrick Woodroffe-hoes gestoken "Burning For You" van Strawbs verscheen in 1977. In de hoesteksten van de onlangs uitgebrachte nieuwe heruitgave laat bandleider Dave Cousins zich nogal negatief uit over de totstandkoming ervan. Zo vond hij de Relight Studios in Hilvarenbeek te geïsoleerd en kil, wat mede enkele cynische teksten in zijn ter plekke geschreven liedjes verklaart. Daarnaast dwong producer Jeffrey Lesser (Sailor, Rupert Holmes, Sparks) een hitsong af. Wellicht dat daardoor de oorspronkelijke folk-doordrenkte progressieve rocksound van Straws steeds meer opschoof naar de toegankelijke symfonische poprock die bands als Alan Parsons Project, Kayak en Barclay James Harvest destijds maakten. Dit werd benadrukt door de AOR-getinte songs die Dave Lambert had geschreven en ingezongen. Toch is dit, met uitzondering van de dwangmatig vrolijke meezinger "Back In The Old Routine", een genietbaar, prima geremasterd album. De productie is warm, terwijl Robert Kirby (Illusion, Nick Drake) en John Mealing voor meeslepende orkestraties en toetsenbijdragen zorgden. Van de vier bonustracks valt vooral "Heartbreaker" op. Het is een andere compositie dan het gelijknamige nummer op het reguliere album en werd door onder andere Cousins, leden van Fireballet, Larry Fast en David Bedford ingespeeld voor Intergalactic Touring Band. Mooie gelegenheid om beide versies achter elkaar te draaien!
Websites:
http://www.strawbsweb.co.uk/
https://www.facebook.com/strawbsweb/
https://www.facebook.com/groups/125319430894924 .

NIEUW
Gravity Machine – Dreamtime The Empty Quarter
Van “Red” (eigen beheer, 2020)

Gravity Machine bestaat uit multi-instrumentalist Niall Parker en drummer Bob Shoesmith, waarbij de eerste verantwoordelijk is voor de composities. Het is vrij lastig om de muziek van dit uit Cornwell afkomstige duo in een hokje te plaatsen. Op het al in maart dit jaar verschenen “Red” zijn geen uitgesponnen solo’s te horen, een sfeer neerzetten is belangrijker. Vanaf het eerste nummer “Summer”, dat met een Peter Gabriel-achtige beat opent, leidt Parker je met zijn hese stem door het album. Het is dan ook een zeer persoonlijk album waar hij aan is begonnen na het overlijden van zijn vrouw in 2016. Hij had haar ooit in Ethiopië ontmoet, wat terug te horen is in muzikale invloeden. Juist de vermenging met ander stijlen maakt “Red” zo interessant. Neem bijvoorbeeld de zware riffs die je in grungebands tegenkomt, ambienteske synthesizerbeats uit de triphop, traditionele folk en een flinke dosis popmuziek. “Red” is geen vrolijk album, maar juist soms melancholisch en weemoedig. We gaan luisteren naar 2 nummers van dit album, eerst “Dreamtime” en vervolgens “The Empty Quarter” waarbij je bijna zou denken dat John Bonham de drums bespeelt.
Websites:
https://www.gravitymachine.co.uk/
https://gravitymachine.bandcamp.com/ .

NIEUW / JAZZROCK
Jevtovic, Dusan - Si Pooro?
- Once Ocho
Afkomstig van "If You See Me" (eigen beheer, 2020)

We maakten in 2013 voor het eerst kennis met de muziek van Dusan Jevtovic via het compromisloze "Am I Walking Wrong". De uit Servië afkomstige, maar al jaren in Barcelona vertoevende gitarist, weet sindsdien aangenaam te verrassen met veelzijdige albums. Invloeden uit zijn geboorteland vermengt hij daarop met scheuten Jimi Hendrix, Jeff Beck, Robert Fripp, jazzrock en blues. Ook het in eigen beheer uitgebrachte "If You See Me" is weer een genietbare plaat. Bijgestaan door Bernat Hernandez, zijn trouwe bespeler van de fretloze bas, Markus Reuter op touchgitaren en apparatuur voor livelooping en superdrummer Gary Husband nam hij drie jaar geleden acht betrekkelijk korte composities live op. Enkele stukken werden daarna met door Aleksandar Petrov ingespeelde bijdragen op de tapan (traditionele drums uit Macedonië) gemixt. Door de constante wisselwerking tussen het getokkel, de gierende uithalen en rockende riffs van Jevtovic en de bezwerende sounds en getapte arpeggio’s van Reuter ontstaan niet zelden meeslepende flows die een beheerst jazzrockende King Crimson voor de geest halen. Opvallende zaken zijn daarbij o.a. de atmosferisch getinte ambient blues in "Blue", het hard groovende "Something In Between" en "If You See Me Again", waarin langzaamaan onder aanvoering van opzwepende drums de gitaarakkoorden steeds dynamischer worden. Voor vanavond kiezen we de ballade "Once Ocho", die gedomineerd wordt door zacht beroerde snaren, aanzwellende Stickmelodieën en Frippertronicsachtige synthsounds, en het als vervormde flamencojazzrock overkomende "Si Pooro?".
Websites:
http://www.dusanjevtovic.com/
https://www.facebook.com/DusanJevtovicMusic/ .

NIEUW
Isobar – New Math
79c
Van “Isobar” (eigen beheer, 2020)

Isobar is een nieuwe band uit San José, Californië, die bestaat uit drie ex-leden van de Bay Area progband Metaphor. Tusssen 1999 maakte Metaphor 4 albums met zanger John Mabry. Diens vertrek zette niet alleen een koerswijziging in naar instrumentale muziek, maar dus ook een bandnaamverandering. Bassist Jim Anderson, gitarist Malcolm Smith en toetsenist Marc Spooner krijgen hulp van niemand minder dan drummer Mattias Olsson (bekend van o.a. Änglagård en White Willow) en soms van een viertal blazers. De muziek is een stuk minder donker dan we van het ook vaak instrumentaal werkende Änglagård gewend zijn. Isobar gebruikt ook wel vintage toetseninstrumenten als Mellotron, maar trekt het vintage-geluid breder door hier en daar ook bijvoorbeeld het zwoele geluid van de Fender Rhodes of Wurlitzer aan te wenden. En Spooner mengt qua synths oud met nieuw, waardoor Isobar zeker niet belegen klinkt. Hij is wel de belangrijkste solist binnen Isobar, voor zover je dat kunt zeggen van een groep die meer de nadruk legt op fijnzinnige harmonieën en samenspel dan op lange 'showing off'-solo's. Smith houdt zich wat dat betreft erg in; een van de langste solo's komt van een van de trompettisten in “A.P. Alchemy”. “New Math” bevat een wat uitgebreidere feature voor de gitaar. In “79c” zijn de lage tonen lekker vet aangezet, wat bij hoog volume je buren lekker mee doet trillen!
Websites:
http://www.isobarmusic.com/
https://isobarprog.bandcamp.com/releases
https://www.facebook.com/Isobar-Music-101126748335749/ .

(NIET HELEMAAL) NIEUW
Moron Police - The Phantom Below
- Isn't It Easy!
Van "A Boat On The Sea" (Bandcamp (download), 2019 / Avalon, 2020)

Helaas constateren we steeds vaker dat muziek soms niet eens meer op een fysiek medium verschijnt of soms dan alleen nog maar op vinyl. Jammer, want wereldwijd worden er nog steeds veel meer CD's verkocht dan LP's. Het derde album van Moron Police werd een jaar geleden alleen als download uitgebracht, maar gelukkig is er nu een CD-versie via het Japanse label Avalon. De Noorse band maakte van oorsprong metal met een hoog pretgehalte, wat tot veel muzikale ongein leidde. Maar met het aantrekken van een toetsenist werd Moron Police een kwartet en is ook de muziek veranderd. De metal is weg, het soms bijna lukraak combineren van allerlei genres en stijlelementen is gebleven. Het resultaat is een uitermate catchy vorm van progpowerpop, een echte muzikale achtbaan die gegarandeerd zorgt voor een goede bui. Er zijn zoveel muzikale ideeën in de songs gestopt dat het niet eens echt opvalt dat "A Boat On The Sea" slechts krap 32 minuten lang is, hoewel de Japanse versie iets langer is door het toevoegen van wat extra tracks). Ruim een jaar na de eerste release als download heeft de band er een succesvolle Kickstarter-campagne opzitten, die ook in Europa binnenkort te verschijnen CD- én een LP-uitgaven mogelijk gaat maken.
Facebook: https://www.facebook.com/moronpolice/
Bandcamp: https://moronpolice1.bandcamp.com/ .

HERUITGAVE
Porcupine Tree – Orchidia
Van “In Absentia Deluxe Edition” (Kscope, 2020) ; oorspronkelijke album “In Absentia” (Lava / Atlantic, 2002) ; nummer oorspronkelijk van “Futile promo sampler” (Lava / Atlantic, 2003)

Eerder dit jaar verscheen er een mooie deluxe editie van “In Absentia”, Porcupine Tree's eerste album voor een major platenmaatschappij. Voor deze heruitgave heeft het vertrouwde Kscope overigens een tijdelijke licentie verworven. Het in 2002 verschenen album was om meerdere redenen een nieuw begin: met de komst van Gavin Harrison was er een drummerwissel én het bandgeluid werd een stuk zwaarder, mede beïnvloed door de ontluikende vriendschap tussen bandleider Steven Wilson en Opeth-voorman Michael Äkerfeldt. Tevens was het de eerste samenwerking met hoesontwerper Lasse Holle, die in de liner notes onthult dat hij zélf de man is die je op de hoes ziet. Het koffietafelboekwerk bevat vier schijven: het oorspronkelijke album in Steven Wilsons 2017-remix op CD1, de bonustracks van de Europese editie, het materiaal van de “Futile promo sampler” en wat single-edits op CD2, demoversies (waaronder niet voor het album gebruikte songs) op CD3 én een Blu-Ray met naast alles van de eerste twee CD's ook nog de fraaie 5.1-mix uit 2003 en een twee uur lange documentaire van hoesontwerper Lasse Holle met nieuwe interviews met de vier leden. In het zeer uitgebreide boekwerk staan ook recente interviews met de leden én met ex-drummer Chris Maitland, waardoor je ook zijn kijk op zijn ontslag destijds te lezen krijgt. Wij kiezen vanavond voor een van de songs van de “Futile promo sampler”. Zowel het titelnummer als de instrumental “Orchidia” lijken wel visitekaartjes voor de niet geringe drumkwaliteiten van Gavin Harrison. “Futile” is zelfs de oudste co-compositie van Wilson en Harrison. Het zijn ook allebei nummers die de steviger richting die de band destijds insloeg laten horen.
Website: http://www.porcupinetree.com/
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/24dfIlPMaNE .

ALBUM VAN DE MAAND
Brons, Dave – Minas Morgul
Van “Not All Those Who Wander Are Lost” (Slice Of Life Records, 2020)

Met “Not All Those Who Wander Are Lost” heeft gitarist Dave Brons een verrassend album afgeleverd, een instrumentaal concept-album gewijd aan de mythische wereld die Tolkien creëerde in zijn The Hobbit en The Lord Of The Rings boeken. Hij laat zich daar in bij staan door een puike band, waar in we toetsenist Dave Bainbridge en zangeres Sally Minnear aantreffen en die aangevuld word strijkers, koperblazers, slagwerkensemble en 100-koppig koor. Brons' gitaarwerk is virtuoos maar toch ook melodieus waarbij hij in staat is om zijn gitaar te laten klinken als die typische melancholische, klagende klank van de Uillean pipes (de Ierse doedelzak) en het is dan ook niet zo gek dat zijn muziek is doorspekt met Keltische invloeden. Dat zorgt ervoor dat het hele album als een prachtig klinkende muzikale reis aan je voorbijtrekt. Hoewel het ingetogen begint is "Minas Morgul" het stevigste nummmer van het album. Dit past bij de titel, want die is geïnspireerd op de passage in de Ring-sage waarin de helden van het verhaal hun moeilijkste en donkerste momenten doormaken.
Websites:
https://davebrons.bandcamp.com/album/not-all-those-who-wander-are-lost
http://www.davebrons.com/ .

LATE ONTDEKKING
Polis – Sein 1
Van “Sein” (eigen beheer, 2014)

Twee maanden geleden lieten we u kennismaken met Polis. Deze uit het oostelijke deel van Duitsland afkomstige groep had toen net het derde album “Weltklang” uitgebracht. We zijn sindsdien in de historie van deze voor ons tot voor kort ook onbekende band gedoken. En we nemen u daarin mee, door vanavond aandacht te besteden aan het vorige, tweede album, “Sein”, uit 2014. Net als veel werk van Pink Floyd hebben de songs een meer blues-getinte basis dan gewoon is binnen de progrock. De zangstijl van Christian Roscher is meer zoals je die bij een alt.rockband zou verwachten, maar wel op een dergelijke manier dat je meteen gaat luisteren naar de verzorgde (Duitstalige) teksten. De opener “Sein 1” begint echter met klassiek pianospel, zoals bij bijv. “Drummer's Dream” van Grobschnitt. Het rauwere (blues)rockrandje duikt verderop regelmatig op, maar altijd in een goed gekozen balans met warm symfonisch aandoend Hammondorgelspel, vinnige vintage synths én dus die klassieke piano. Resultaat is een prachtig opgebouwde compositie. Een luisterbeurt via Spotify leert overigens dat het debuutalbum “Eins” (2010) een veel rauwer en nauwelijks progressief karakter heeft.
Websites:
https://polisband.de/
https://polisklang.bandcamp.com/album/sein .

VOORPROEFJE
Lukather, Steve feat. Ringo Starr & Joseph Williams – Run To Me

Steve Lukather heeft afgelopen week een nieuwe single uitgebracht, inclusief videoclip. Dit “Run To Me” is geschreven door David Paich, Joseph Williams en Lukather, ofwel bijna de gehele harde kern van Toto. Toch klinkt het nummer niet zozeer Toto-achtig, maar is vooral schatplichtig aan de lichtvoetige kant van The Beatles. Lukather heeft dan ook nooit onder stoelen of banken gestoken een groot Beatles-fan te zijn en is trots op zijn vele optredens met Ringo Starr & His All-Starr Band. Sterker nog: Starr is de drummer in “Run To Me” en fungeert – met mondkapje – ook als zodanig in de videoclip. Ook Williams werkte mee (als toetsenist en achtergrondzanger), alsmede bassist John Pierce van Huey Lewis & The News. “Run To Me” is de voorbode op een nieuw Steve Lukather-solo-album, dat in 2021 via Mascot zou moeten verschijnen.
Website: http://www.stevelukather.com/
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/mvbHYmh7VYY .

IN MEMORIAM PETE WAY / LIVE-TIP
UFO - Try Me (Live at the Roundhouse)
van “Official Bootleg Box Set 1975-1982” (Chrysalis, 2009)

Pete Way, oprichter van UFO, is overleden. De bassist liep twee maanden geleden ernstige verwondingen op bij een ongeluk. Daar is hij op 14 augustus aan bezweken, 7 dagen na zijn 69ste verjaardag. Hij laat een vrouw en twee dochters na. Way richtte in 1968 samen met onder meer zanger Phil Mogg UFO op. Begin jaren 80 verliet hij - na het tiende album “Mechanix” - de band, om in de liveband van Ozzy Osbourne aan de slag te gaan. Ook begon hij zijn nieuwe band Waysted, waarmee hij in de jaren 80 en tussen 2000 en 2008 enkele albums uitbracht. In 1991 nam Way deel aan de reünie van UFO, om in 2009 noodgedwongen te moeten stoppen wegens gezondheidsproblemen. Naast UFO en Waysted is Way ook te horen op twee albums van Michael Schenker en heeft hij nog een soloplaat getiteld “Walking On The Edge” opgenomen. (bron: Metalfan.nl ) Wij kiezen voor een op 2 april 1977 in de Londense Roundhouse opgenomen versie van "Try Me", zoals te vinden is op de in 2009 verschenen “Official Bootleg Box Set 1975-1982”. UFO zou dit jaar touren, maar die optredens zijn uitgesteld naar 2021. Dan komt de band o.a. op 13 juli in Bochum in Zeche en op 14 juli in Keulen in de Kantine.
Website: http://www.ufo-music.info/ .

IN HET NIEUWS
Asia – The Smile Has Left Your Eyes Part 1 & 2

Vorig jaar werd al aangekondigd dat er een boxset in de maak is, die een overzicht moet gaan geven van het muzikale leven van wijlen John Wetton. Het is nog niet duidelijk wanneer deze zal verschijnen, wel weten we dat zijn solo-albums in de box zullen zitten. Met een carrière die al eind jaren 60 begon zal er ook zeker veel uniek materiaal te vinden zijn en we hopen dan ook op een paar niet eerder ontdekte parels. Eén ervan, waarvan we hopen dat die voor de boxset bestemd is, is onlangs op YouTube geplaatst. Het gaat hier om het originele arrangement van “The Smile Has Left Your Eyes”. Al in juni 1982 werd er een eerste demo opgenomen van wat toen nog een tweeluik was, gevolgd door een nieuwe demoversie in maart 1983. Het kwam uiteindelijk in een veel compactere vorm terecht op het tweede Asia-album “Alpha”. Bijna het gehele eerste deel bleek te zijn geschrapt. In de jaren 90 werd het originele arrangement overigens tijdens live-concerten wel gedeeltelijk in ere hersteld. Nu kunnen we echter ook genieten van een gereconstrueerde studioversie. Verschillende studio-opnames uit het archief zijn op minitieuze wijze met elkaar gecombineerd, om zo dicht mogelijk bij het origineel te komen. Eindelijk kunnen we nu “The Smile Has Left Your Eyes” horen zoals het eigenlijk was bedoeld. We hopen natuurlijk dat dit een plekje krijgt op de box.
Website: https://originalasia.com/
Dit nummer: https://www.youtube.com/watch?v=8ThlbhVu3Mw .

IN HET NIEUWS
Adult Cinema – Feel Your Eyes
Van “Teaser Trailer” (eigen beheer, 2016/2018)

Een tijd geleden lieten we u iets horen van Adult Cinema. Dit is de naam van een one-man-band waarachter de Brit Mike Weston schuil gaat. In 2007 bracht hij met “This Is Your Life” een eerste album uit dat bij verschijnen veel positieve respons kreeg in de Britse pers. Er werd gesproken van 'de missing link tussen Pink Floyd en Porcupine Tree'. The Guardian omschreef de muziek zelfs al een terugblik op de muziek van het verleden, waarbij het gelukt is dit te laten klinken als een modern album. Je zou denken dat met zo’n ontvangst een goede basis is gelegd voor méér, maar het duurt tot 2016 voordat er een tweede album kwam. En dan nog niet eens met nieuwe muziek: “Teaser Trailer” is een album met nummers dat niet voor “This Is Your Life” zijn gebruikt. Dat wil niet zeggen dat het left-overs zijn, ‘Teaser Trailer” klinkt als een volwaardig album dat niet onder doet voor het debuut en net als bij de eersteling is het net of je naar “Meddle” luistert, maar dan alsof dat album nú is gemaakt. Onlangs berichtte Mike ons dat zijn nieuwe album er eindelijk aan zit te komen. Deze week heeft zijn webshop een 'make-over' gekregen en vanaf nu is zijn nieuwe album “Hot And Cold”, dat op 25 september zal verschijnen, al te bestellen. Voor nu doen we het nog even met een nummer van “Teaser Trailer”.
Website: https://thisisadultcinema.com/ .

HET DEBUUT
Jennings, Iain – You Still Linger
Van het album "Breathing Space" (eigen beheer, 2005 / Renaissance Records, 2007)

Iain Jennings stapte in 2007 uit Mostly Autumn om een solocarrière te beginnen. Het eerste eigen album van de toetsenist heette Breathing Space. Het album was redelijk succesvol binnen de progressieve rock en zo kwam het tot de band die de naam overnam van dat debuut. Alhoewel Jennings Mostly Autumn had verlaten voor solo te gaan, bleef hij afhankelijk van die band voor musici. Eerst kwam Liam Davison vanuit Mostly Autumn, deze werd al snel vervangen door Mostly Autumn-voorman Bryan Josh. Josh bleef al die tijd voor Mostly Autumn spelen en was daar met Heather Findley de belangrijkste leverancier van muziek en tekst. Toen Findley in 2010 aangaf Mostly Autumn te verlaten (ook voor een solocarrière), nam Josh Breathing Space-zangeres Olivia Sparnnen mee naar Mostly Autumn. Waarna Jennings weer op moest op zoek naar nieuwe musici voor zijn band. Jennings zat ondertussen niet stil; hij toerde, net als Olivia Sparnnen, met Mostly Autumn mee. Het kwam zelfs voor dat Breathing Space als voorprogramma van de moederband speelde. Als begin 2011 het bericht komt dat Breathing Space ermee ophoudt, blijkt even later dat de Breathing Space-samenstelling van mei 2010 zonder Iain Jennings verdergaat onder de naam Stolen Earth. Sindsdien verschenen er van Jennings' hand de albums "My Dark Surprise" (2013) en "The House" (2017). (bron: Wikipedia) . Website: https://iainjennings.bandcamp.com/album/breathing-space.

NIEUW / LIVE-TIP
Deep Purple – The Long Way Round
– Nothing At All
Van “Whoosh!” (earMUSIC, 2020)

In 2013 bracht Deep Purple met “Now What?!” voor het eerst in 8 jaar een studio-album uit, waarop Don Airey meer dan hij tot dan toe bij die groep gedaan had zijn Keith Emerson-bewondering liet gelden. Daarnaast wist de van onder andere Pink Floyd bekende producer Bob Ezrin de veteranen glorieus te laten klinken. Menig progliefhebber werd ermee overtuigd. Het album was nog succesvoller dan de band had gehoopt en vier jaar later volgde het opnieuw door Ezrin geproduceerde “Infinite”. Hierop waren de composities achteraf toch een tikkeltje bleker. Vele fans dachten dat het gezien de titel een afscheidsalbum zou blijken, maar zie, voor dit jaar is er opnieuw een vers album én een tournee aangekondigd. “Whoosh” zou eerst in juni verschijnen, maar is vanwege corona 2 maanden uitgesteld. En ondanks dat in de tussentijd de begeleidende tournee een jaar is uitgesteld (de Ziggo Dome wordt pas 10 oktober 2021 bezocht) is het album er nu tóch. In mei lieten we u al het verkapte titelnummer “Man Alive” horen, dat verhaalt over een moment dat de mens met één 'whoosh' van de aarde zal zijn verdwenen, waardoor die zich zou kunnen 'reinigen'. Het bleek een prog-getint nummer, dat al aangaf dat Ian Gillan in zijn teksten echt wat wil melden. Dat blijkt eens te meer nu het hele album er ligt. Zo spreekt hij in “Drop The Weapon” jonge crimineeltjes aan die tegenwoordig om het minste of geringste naar hun wapen grijpen. Opnieuw zal nu trouwens het speculeren beginnen of het vijftal met “Whoosh!” nu echt afscheid neemt van het publiek, want men covert de Blackmore/Lord-compositie “And The Address”, dat 52 jaar geleden het allereerste zelfgeschreven Deep Purple-nummer was. Van de bezetting van toen is nu alleen drummer Ian Paice nog over. Wij kiezen vanavond voor “Nothing At All”, dat een zeer barokke en lange orgelsolo bevat van Don Airey (J.S. Bach wordt niet voor niets bedankt in de hoestekst). De toetsenist schittert ook in “The Long Way Round”, met een vinnige Moog-solo, waarna Steve Morse's gitaar met een aantal huilende uithalen volgt. "Whoosh!" is verkrijgbaar in diverse editie, waaronder een gelimiteerde digibook-versie die naast de CD ook een DVD bevat met daarop een registratie van het volledige concert op Hellfest in 2017 en van een uur lang gesprek tussen bassist Roger Glover en producer Bob Ezrin over het album. Daarin laat Glover weten dat hij niets van een afscheid wil weten. Op een geplánd afscheid hoeven we wat hem betreft sowieso niet te rekenen. Veel te emotioneel. Deep Purple gaat gewoon door. Maar er zal ooit een moment komen dat doorgaan gewoon niet meer kán en dan stopt de band, 'whoosh', vanzelf.
Website: http://www.deeppurple.com/ .

NIEUW
Bressler, Bill - The Liberated

Het afgelopen jaar kwam Bill Bressler geregeld in onze belangstelling te staan. Dit naar aanleiding van zijn eerst als download en later op CD verschenen debuut "Normal Boy", waarop hij met een nostalgische doch frisse, aan Kevin Gilbert herinnerende blik naar de progressieve rock ten tijde van "The Lamb Lies Down On Broadway" van Genesis terugkeek. Begin dit jaar keerde de multi-instrumentalist met een voorliefde voor analoge synthesizers terug in de belangstelling met het korte synthesizernummer "Who Said What". Met "The Liberated", dat vorige maand via Bandcamp uitkwam, keert hij terug naar de sound van "Normal Boy". Samen zanger Stephen Goldberg en bassist Chris Tarry heeft hij zich tekstueel echter volledig op het Amerika van nu gericht. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij dit als protestsong aankondigt. Los van de mening van de luisteraar op de politieke lading is "The Liberated" weer een goede progressieve rocksong, die doet verlangen naar een nieuw album van Bressler.
Website: https://billbressler.bandcamp.com/track/the-liberated .

NIEUW
Chimpan A - Stars
Van "The Empathy Machine" (Tigermoth Records, 2020)

Robert Reed is een man met kameleontische muzikale eigenschappen. Met Magenta maakt de Brit symfonische rock die op de leest van Yes is geschoeid, onder de vlag van Kompendium maakte hij een Keltische rockopera en onder zijn eigen naam brengt hij albums uit waarop hij zich laat inspireren door de muziek en werkwijzen van Mike Oldfield. En dan is er nog een project genaamd Chimpan A, opgezet door Reed samen met zanger Steve Balsamo en gitarist Robert Thompson, met als doel moderne elektronische pop met progressieve insteek te maken. In 2006 verscheen een eerste album dat toentertijd aan ons, en met ons aan velen, is voorbijgegaan. Dat is jammer want liefhebbers van de sound van Portishead en ook Archive kunnen hier hun hart ophalen. En nu is er dan, 14 jaar later, een tweede album verschenen en ditmaal gaan hopelijk meer mensen zich aan deze muziek laven, want "The Empathy Machine" is een bijzonder album geworden. Chimpan A is afgeslankt tot het duo Reed en Balsamo, maar het wordt door de nodige gastmuzikanten bijgestaan, waaronder voormalig Godsticks- en Magenta-drummer Steve Roberts. Naast dat we Steve Balsamo op zang horen zijn er ook vocale bijdragen van 'spoken word artist' Tony Dallas, Rosalie Deighton, Kirstie Roberts, klassieke sopraan Shan Cothi en Magenta-zangeres Christina Booth. Dit alles gevat in een tot in de puntjes verzorgde productie waarin Reed laat horen ook met moderne elektronica overweg te kunnen. Hoewel de songs allemaal 7 minuten of langer zijn, dien je geen progrockhoogstandjes te verwachten: de songs ontvouwen zich gestaag, zoals dat bij Archive ook vaak het geval is. "The Empathy Machine" is daarmee een album dat op een indrukwekkende wijze laat horen dat Reed nog meer in zijn mars heeft dan we al wisten.
Websites:
https://www.facebook.com/chimpanauk/
http://tigermothhosting.co.uk/chimpana/index.html .

NIEUW
Sound Goat Project – hOT pLAY
- tRANQUILITY
Van “Deep Inside” (eigen beheer, 2020)

Onlangs verscheen het debuutalbum Sound Goat Project. Dit Poolse trio musiceert al een paar jaar samen. “Deep Inside” blijkt een smeltkroes aan stijlen. Het basisdrietal wordt bijgestaan door een keur aan gasten. Uitgangspunt is een tegen progmetal aanleunend geluid, maar dit weet men te omlijsten met een keur aan stijlen. En ondanks dat de band zoveel diversiteit in de composities stopt, is “Deep Inside” toch een coherent klinkend album. Op albumopener “hOT pLAY” (in de titels worden consequent de hoofd- en kleine letters omgedraaid) speelt saxofonist Bartłomiej Noszka mee en worden we kort in de waan gelaten dat we naar een jazzrock/fusion-album luisteren. Maar het duurt niet lang of het geluid verschuift langzaam en wordt een stuk steviger, met lekker gitaarwerk van Krzysztof Styrna. De vocale omlijsting wordt op veel nummers woordloos gedaan door zangeressen Eliza Ratusznik en Gabriela Palider die mooi kleuren bij de soms ambienteske passages. Opvallend zijn de aanwezigheid van een heuse rapper in “aLTER eGO” en een mondharmonica in albumafsluiter “cOSMOSQUID”.
Websites:
http://www.soundgoatproject.pl/
https://soundgoatproject.bandcamp.com/album/deep-inside .

NIEUW
Andromeda Space Ritual - Relay
Van “All Shades Of Perception” (eigen beheer, 2020)

Zoals de bandnaam al doet vermoeden is Andromeda Space Ritual een spacerockband. Net als de landgenoten van Hipgnosis hebben deze Polen een dosis prog aan hun muziek toegevoegd. Na een EP in 2017 is er nu een volwaardig album. “All Shades Of Perception” bevat alle ingrediënten die horen bij een spacerockalbum. Van spacy intro’s, atmosferische keyboardtapijten tot heavy psychedelische prog-uitspattingen. Dit laatste maakt dat het album ook zeker de progliefhebber zal aanspreken. Het oude Anekdoten klinkt soms door in de steviger stukken; een goede reden om een nummer te laten horen.
Websites:
https://andromedaspaceritual.bandcamp.com/album/all-shades-of-perception
https://www.facebook.com/andromedaspaceritual/ .

VAN EIGEN BODEM / IN HET NIEUWS
This Beautiful Mess – Kid Of Thee
Van het album “Temper The Wind To The Shorn Lamb” (Sally Forth Records, 2003)

De Zeeuwse band This Beautiful Mess werd al in augustus 1997 opgericht. In eerste instantie waren vooral de muziekgenres post-grunge en New Wave belangrijke invloeden. In 2001 verscheen het debuut “Falling On Deaf Ears”. Het album werd niet alleen in Nederland uitgebracht, maar ook in Amerika, Canada en Japan. In 2005 verscheen het tweede album “Temper The Wind To The Shorn Lamb”. Dit album bevatte volgens de band zelf muziek met emotie en melodie; inventieve ritmes gecombineerd met geluiden uit de jaren ’80. In 2006 volgde nog “Away With The Swine”, dat left-overs van het tweede album bevat. Daarna werd het stil rond This Beautiful Mess... ...Tot 2018, toen de leden afspraken weer eens samen nieuwe muziek te gaan maken. Daar is het pas onlangs van gekomen en ondertussen is er materiaal voor een later dit jaar te verschijnen EP opgenomen.
Website: https://www.facebook.com/thisbeautifulmess/ .

NIEUW
Karfagen - Hunter

Antony Kalugin blijft aan de lopende band oud en nieuw werk uitbrengen. Via zijn Bandcamp-pagina presenteert hij om de paar maanden nieuwe songs als download, oude nummers als CD en download en compleet nieuwe albums als CD en download. De ene keer doet hij dat onder eigen naam, dan weer onder de groepsnaam Karfagen. Onder die laatste naam verscheen in juli het nagenoeg instrumentale "Hunter" dat we de luisteraars zeker niet willen onthouden, zeker omdat het het zo'n lekkere binnenkomer is.
Websites:
http://www.antonykalugin.net/
https://www.facebook.com/kfg.music
http://karfagenmusic.com/en/
Dit nummer: https://antonykalugin.bandcamp.com/track/hunter-hi-res-24-48.

ALBUM VAN DE MAAND
Brons, Dave – The Pass Of Caradhras / A Prayer For The Fallen
Van “Not All Those Who Wander Are Lost” (Slice Of Life Records, 2020)

Met “Not All Those Who Wander Are Lost” heeft gitarist Dave Brons een verrassend album afgeleverd, een instrumentaal conceptalbum gewijd aan de mythische wereld die Tolkien creëerde in zijn The Hobbit en The Lord Of The Rings-boeken. Hij laat zich daarin bijstaan door een puike band, waarin we toetsenist Dave Bainbridge en zangeres Sally Minnear aantreffen en die aangevuld wordt strijkers, koperblazers, slagwerkensemble en 100-koppig koor. Brons' gitaarwerk is virtuoos maar toch ook melodieus, waarbij hij in staat is om zijn gitaar te laten klinken als die typische melancholische, klagende klank van de Uillean pipes (de Ierse doedelzak) en het is dan ook niet zo gek dat zijn muziek is doorspekt met Keltische invloeden. Dat zorgt ervoor dat het hele album als een prachtig klinkende muzikale reis aan je voorbijtrekt.
Websites:
https://davebrons.bandcamp.com/album/not-all-those-who-wander-are-lost
http://www.davebrons.com/ .

NIEUW / LIVE-TIP
Jaga Jazzist – The Shrine
Van “Pyramid” (Ninja Tune / PIAS, 2020)

Het Noorse achtkoppige multi-instrumentalistencollectief Jaga Jazzist volgt het alweer 5 jaar oude “Starfire” op met “Pyramid”. Dit negende album (een live-album met Britten Sinfonia meegerekend) bevat slechts 4 stukken, ieder iets langer of korter dan 10 minuten. Hierin wordt langzaam de tijd genomen om met zowel akoestisch als elektronisch instrumentarium gecreëerde ritmische structuren zorgvuldig met elkaar te laten verweven. De manier waarop dat gebeurt doet af en toe denken aan de wijze waarop de synthesizersterren uit de jaren zeventig en tachtig dat deden. Het openingsnummer heet vast niet per ongeluk “Tomita”. Sterkste referentie is echter Jean Michel Jarre in de bubbelende sounds van slotnummer “Apex”. Verschil met voornoemden is natuurlijk de rol van akoestische instrumenten in het geheel, waaronder de nodige blaasinstrumenten. Echte solo's zijn schaars, wel is er hier een daar plaats voor fraaie ontladingen. Opvallendst zijn misschien wel de brede akkoorden die op het hoogtepunt van “The Shrine” de boel opschudden. Jaga Jazzist doet in oktober 4 keer ons land aan: 7 oktober Doornroosje, Nijmegen; 8 oktober De Helling in Utrecht; 20 oktober Bird in Rotterdam en 21 oktober 2020 de Oosterpoort in Groningen.
Website: http://www.jagajazzist.com/ .

NIEUW (verlaat)
Jadis - Daylight Fades (live 2018)
- Animated
Van het album "Medium Rare II" (eigen beheer, 2019)

Van Jadis verscheen vorig jaar een tweede deel in de “Medium Rare” reeks, vier jaar nadat frontman Gary Chandler het album al had aangekondigd. Het was dan ook een complete verrassing toen in 2016 niet dit album, maar het compleet uit nieuwe composities bestaande “No Fear Of Looking Down” uitkwam. Het verzamelalbum met livetracks, covers en niet eerder uitgebracht materiaal werd naar achter geschoven. "Medium Rare II" bevat drie live tracks, twee covers, twee niet eerste uitgebrachte nummers, twee 'edited remixes', één remix en één 'reworked' nummer. “Animated” is één van de twee niet eerder uitgebrachte nummer en het klinkt verrassend. Het heeft een prachtige opbouw met sfeervolle toetsen en warme basklanken. Hier is duidelijk de hand van Martin Orford te herkennen. De gitaarsolo tegen het einde is prachtig. De live tracks zijn misschien het meest interessant. Iedereen weet dat je Jadis bovenal live moet beleven, Dan klinkt de groep iets steviger en Gary Chandler is op het podium altijd een feestje. Met name “Daylight Fades” klink op dit rariteitenalbum erg goed. Voor Jadis-fans is dit zeker een leuk hebbedingetje. (bron: Maarten Goossensen, Progwereld)
Website: https://www.jadismusic.com/ .

HERUITGAVE
Be-Bop Deluxe - Darkness (L'Immoraliste)
- Night Creatures (spoken word version)
Afkomstig van "Axe Victim" (Harvest, 1974 / Esoteric Recordings, 2020)

De in 1973 op Bill Nelsons label Smile uitgebrachte single "Teenage Archangel"/"Jets At Dawn" en het een jaar later voor EMI opgenomen "Axe Victim" vormen de eerste tastbare levenstekens van Be Bop Deluxe (destijds nog gespeld als Be-Bop Deluxe). De oorspronkelijke incarnatie maakte muziek voor de lol, zonder de intentie professioneel te worden. Dat verklaart de 'fake' glamrock op het debuutalbum; de musici vonden het leuk om zich androgeen te kleden en op te maken, waarbij de muziek klonk als een ontspannen mengeling van het rockende van Lou Reed, het narratieve van David Bowie en het kunstzinnige van Roxy Music. Vooral de overal tussendoor slingerende lange gitaarsolo’s van Nelson waren aandachttrekkers. De bandleider zelf vindt echter de van een orkestraal arrangement van Andrew Powell voorziene pianoballade "Darkness (L’Immoraliste)" en subtieler getoonzette songs als "Night Creatures" en "Adventures In Yorkshire Landscape" de enige memorabele momenten. Deze bezetting werd dan ook – mede onder druk van de platenmaatschappij – direct na de release opgedoekt. De nu gelanceerde frisse dubbel-CD-heruitgave bevat een geremasterde originele mix, een door Stephen W. Tayler vervaardigde nieuwe stereomix en zeven bonustracks, waaronder genoemde single. Tevens is er een 3CD/DVD-box inclusief 5.1 surroundmix en diverse voor de BBC en Decca opgenomen sessies. Van de dubbel-CD draaien we het genoemde "Darkness (L'Immoraliste)" en een voorheen onuitgebrachte versie van "Night Creatures", waarin de teksten deels gesproken worden.
Website: https://www.facebook.com/BeBopDeluxe/ .

LIVE-TIP / (OP)NIEUW
Gildenlöw, Kristoffer – You Need To Stay (Away)
Van “Homebound” (New Joke Music (= eigen beheer), 2020)

“Homebound” is het eerste van twee albums die Kristoffer Gildenlöw dit jaar uitbrengt. De Nederlandse Zweed is al een tijd lang bezig met een opvolger voor zijn tweede solo-album “The Rain” uit 2016. Gaandeweg had hij echter té veel materiaal voor dit “Empty”. Een handvol intieme, meer klein gehouden songs week bovendien af van de in navolging van “The Rain” grootser gearrangeerde meerderheid van het materiaal. Ook omdat ze thematisch een eenheid vormen, besloot hij ze samen op een afzonderlijke EP te zetten en die enkele maanden vóór “Empty” uit te brengen. Toen dat plan eenmaal post had gevat, kreeg Gildenlöw zóveel inspiratie dat dit “Homebound” uitgroeide tot een volledig album. Bijzonder daarbij is, dat hij met hulp van een handvol regisseurs bij ieder nummer een videoclip heeft opgenomen. “Homebound” is zodoende een CD/DVD-uitgave geworden. Zoals gezegd zijn de songs veelal intiem van karakter en zodoende in de lijn van zijn solo-debuut “Rust” (2012). De sfeer en de teksten zijn zoals op het eerdere werk melancholiek. Gildenlöw treedt op 29 augustus op in de Cacaofabriek in Helmond, 16 oktober in Bibelot te Dordrecht en 10 december in Luxor Live in Arnhem (zowel in Dordrecht als Arnhem als support van Kingfisher Sky), 8 januari 2021 in De Bosuil in Weert en op 6 februari 2021 als onderdeel van de Prog Invasion in Poppodium Duyker in Hoofddorp.
Website: https://www.kristoffergildenlow.com/ .

KLASSIEKER
Savatage – Edge Of Thorns
Van het album "Edge Of Thorns" (Atlantic, 1993)

Savatage is een progressieve-metalband opgericht door de broers Jon en Criss Oliva in 1978 in Tarpon Springs, Florida. In eerste instantie onder de naam Avatar – een naam die vlak voor het persen van de eerste elpee veranderd werd in Savatage omdat er in Europa al een band bestond met de naam Avatar. Tussen 1983 en 2001 verschenen er 11 albums. In het begin was Savatage vooral een heavymetalband. Vanaf het zesde album "Gutter Ballet" sloeg de band een meer progressieve weg in en zouden er ook een aantal conceptalbums geproduceerd worden. “Edge Of Thorns” is het zevende bandalbum, uitgebracht in 1993 door Atlantic Records. Het is het laatste album met de talenten van gitarist Criss Oliva, die zes maanden na de release verongelukte. Daarnaast is “Edge Of Thorns” het eerste Savatage-album met leadzanger Zachary Stevens. Jon Oliva was namelijk van plan zich alleen nog op de achtergrond met de band van zijn broer te bemoeien, maar na diens overlijden kwam hij daarop terug. Van dit album het nummer titelnummer “Edge Of Thorns”.
Website: http://www.savatage.com/.

OBSCURITEIT
Harlow – Nothing To You
Van “Harry De Mazzio” (Pepper Records, 1978)

We openen vanavond met een kleine obscuriteit, van Harlow. Deze band werd in 1977 opgericht in Doncaster en leunt twee gedachtes. Je hoort in de powerpopsound kenmerken terug van rock uit begin jaren 70, maar ook glamrock van bands als Mud of The Sweet en zelfs wat sporen van punk. In 1978 verscheen de debuutsingle “Harry De Mazzio”. Na redelijk wat concerten met matig succes werd Harlow door een Elvis-imitator aangenomen als entertainment-combo op een heuse cruise-liner naar Stockholm en Amsterdam. Een opstootje binnen de groepsgelederen zorgde ervoor dat de toetsenist/zanger bijna zijn duim verliest. Na dit debacle werd met een nieuwe bassist nog een single voor het Nederlandse GIP Records uitgebracht. De toetsenist/zanger zal later opduiken in een door ons zeer geliefde en in de programmahistorie zelfs meest gedraaide band, waarbij het cruise-incident als inspiratie voor één van de nummers heeft gezorgd. We gaan luisteren naar de b-kant van het eerder genoemde nummer, “Nothing To You”, dat een wel erg herkenbaar intro heeft. Oh ja: de naam van de zanger/toetsenist is... Steve Hogarth (toe nog onder zijn echte achternaam Hoggarth).
Website: http://www.theeuropeans.co.uk/Harlow.htm .

NIEUW
Swappers Eleven – Distance
Van “From A Distance” (Oskar, 2020)

Een van de tradities tijdens de befaamde Marillion Weekends is, dat er altijd een middag is vrijgemaakt waar een fan met de band mag mee spelen. Dit leverde soms verrassende resultaten op in zowel songkeuze als uitvoering. Ook leverde dit vriendschappen voor het leven op bij sommige participanten. Drie van deze heren besloten zelfs om een band te formeren en zo ontstond Swappers Eleven. Zanger is de Italiaan Alessandro Carmassi. Hij mocht in 2011 “Quartz” vertolken met Marillion en fungeerde in 2013 als leadzanger bij de Steve Rothery Band tijdens het eerste optreden in Rome van die groep rond de Marillion-gitarist. Ook in 2011 mocht de Brit Gary Foalle bassist Peter Trewavas vervangen en de Braziliaans Luiz Alvim toetsenist Mark Kelly tijdens “The Party”. Daarnaast hebben de heren ook 14 andere mede-swappers gevonden die ook hun medewerking verlenen aan het album “From A Distance”. Het is zo een zeer internationaal project geworden, waar 9 nationaliteiten aan verbonden zijn. Natuurlijk is de inspirator van de band, Marillion dus, hoorbaar in de composities, die uiteenlopen van episch tot compact rockend. Er wordt heerlijk gemusiceerd, met veelvuldig ruimte voor keyboard- en gitaarsolo’s. Zo mag Daniel van der Weijde van de ons wel bekende band Silhouette de solo op het epische “Distance” voor zijn rekening nemen. In 2013 had hij de guts om met Marillion “Splintering Heart” te doen. Een andere Nederlander die we op het album tegenkomen is Rick Van Dommelen van Minor Giant, die in 2013 met Marillion “The Other Half” speelde. We gaan natuurlijk luisteren naar een nummer met Nederlandse inbreng: het 13 minuten durende “Distance”.
Websites:
https://www.facebook.com/swapperselevenband/
https://swapperseleven.bandcamp.com/releases .

NIEUW
Legacy Pilots - A Different League
- Innocent
Van "Aviation" (eigen beheer, 2020)

In 2018 verscheen het debuutalbum “Con Brio” van het Duitse project Legacy Pilots, waarachter toetsenist/gitarist/zanger Frank Us schuil gaat. We hebben er indertijd geen aandacht aan geschonken in Xymphonia. Nu het tweede album uit is, zijn we er als de kippen bij. Deze melodieuze progrock met hier en daar een toefje Keith Emerson is naemlijk absoluut niet te versmaden. Frank Us beschikt schijnbaar over een rijk gevuld adresboek, want hij heeft een aantal grote namen weten te strikken. De drumpartijen zijn ingespeeld door Marco Minneman en Todd Sucherman (Styx) en ook zijn o.a. Pete Trewavas (Marillion), John Mitchell (Lonely Robot, Arena) en Steve Morse te gast, naast zijn landgenoot Georg Hahn a.k.a. Finally George. Muzikaal bevaren Legacy Pilots en Finally George ook wel hetzelfde muzikale vaarwater, dus de liefhebbers van de laatste doen er goed aan om ook zeker Legacy Pilots te checken. Wij kiezen eerst voor “A Different League”, met een solo van Dream Theater-toetsenist Jordan Rudess en gezongen door Jake Livgren. Waarom zit deze zoon van Kansas-gitarist Kerry Livgren niet in een topband, want hij is gezegend met een prachtige stem! We laten dit volgen door “Innocent”, waarin Frank Us zelf voor de vocalen zorgt.
Websites:
https://www.legacypilots.com/
https://legacypilots.bandcamp.com/album/aviation .

HERUITGAVE
Rush - Jacob's Ladder (live in Missouri)
- Different Strings
Afkomstig van "Permanent Waves" (Anthem / Mercury, 1980 / 2020)

In de reeks albums van Rush die de 40th Anniversary-behandeling krijgen was in mei "Permanent Waves" uit 1980 aan de beurt, uiteraard opgedragen aan de in januari overleden Neil Peart. Maar liefst vier versies zijn er te koop: van een luxe digitale editie tot een superdeluxe box met dubbel-CD en dubbel-LP. Wij beperken ons voor de zevende plaat van deze Canadese progressieve rockers tot de dubbel-CD-versie. Naast een zacht, maar gedetailleerd klinkende nieuwe mix van het origineel, verzorgd door producer Terry Brown, is een extra schijf met live-opnames toegevoegd. In tegenstelling tot de jubileumeditie van voorganger "Hemispheres" zitten er geen uitgebreide linernotes met achtergrondverhalen bij. Bij "Hemispheres" was een compleet concert toegevoegd, terwijl de voor deze uitgave geselecteerde authentiek overkomende live-opnames afkomstig zijn van diverse optredens. En aangezien het hierbij om losse nummers gaat, is geregeld een wat vreemde fade-out te horen. Dat laatste gold overigens ook al voor het nog niet eerder in Xymphonia ten gehore gebrachte "Different Strings" van de studioplaat, waar de fraaie afsluitende gitaarsolo al na een halve minuut wordt weggedraaid. We laten het voorafgegaan door een live-opname van "Jacob's Ladder", een van de twee langere nummers van "Permanent Waves".
Websites:
https://www.rush.com/
https://www.facebook.com/rushtheband .

HERUITGAVE
Strawbs - Heartbreak Hill
Afkomstig van "Heartbreak Hill" (Road Goes On Forever, 1995 / Esoteric Recordings, 2020)

Vorige week draaiden we een nummer van Alan Parsons Project, omdat het elektronische basisritme ons deed denken aan een stuk van Frankie Goes To Hollywood. Deze week besteden we aandacht aan een compositie die een akkoordenschema bevat dat letterlijk is gebruikt in "Relax" van die hippe groep. Het gaat om het titelnummer van "Heartbreak Hill" van Strawbs. Dat nummer was weliswaar geschreven door Dave Cousins en Chas Cronk, voor de arrangementen was onder anderen toetsenman Andy Richards verantwoordelijk en die Richards ging na het uiteenvallen inderdaad als sessiemuzikant bij die band uit Liverpool werken! "Heartbreak Hill" werd onlangs door Esoteric Recordings opnieuw uitgebracht, aangevuld met vier bonustracks. Twee ervan betreffen live tijdens het 40-jarig jubileum van de band opgenomen uitvoeringen van dat titelnummer en "Starting Over". Het album heeft trouwens een vreemde ontstaansgeschiedenis. De opnamen vonden plaats in 1978, nadat met "Burning For You" en "Deadlines" matig succes was geboekt. Gitarist Dave Lambert nam, na aan één song te hebben bijgedragen, onverwacht ontslag en werd vervangen door Jo Patridge van Cockney Rebel. Daarnaast waren sessiemuzikanten Robert Kirby en John Mealing ingeruild voor de jonge toetsenvirtuoos Andy Richards. Resultaat was een drastisch veranderde line-up. Het inspireerde de musici tot het schrijven van epische songs als "Something For Nothing", het zojuist genoemde "Starting Over" en de titelsong, waarbij op moderne wijze werd teruggegrepen naar de glorieuze sound van weleer. Toen de manager de groep na het voltooien van de opnames echter plotseling ontbond, verscheen de muziek vooralsnog alleen op een obscure tape met als titel "Starting Over". Gelukkig werden in 1995 een vroege mix en in 2009 de mastertapes teruggevonden. Uiteraard zijn die laatste bronnen voor de behoorlijk goed klinkende nieuwe heruitgave van dit 'lost album' gebruikt.
Websites:
http://www.strawbsweb.co.uk/
https://www.facebook.com/groups/125319430894924 .

(OP)NIEUW
Pendragon – Starfish And The Moon
Van “Love Over Fear” (Toff Records, 2020)

Op eerder plaatwerk dat deze eeuw verscheen deed Pendragon moedige pogingen de sound te vernieuwen en te veranderen. Maar met het recente “Love Over Fear” keert de inmiddels 40 jaar bestaande Britse groep terug naar de volle, meeslepende symfonische rocksound van de albums “The Window Of Life” en “The Masquerade Overture”. Al is de stem van frontman Nick Barrett wel wat heser geworden door de jaren, met zijn uitgesponnen gitaarsolo's roept hij, ondersteund door Clive Nolans keyboards regelmatig haast Floydiaanse sferen op. Barrett en co. maken veel fans blij met dit werkstuk. Een van de meest ingetogen nummers is “Starfish And The Moon” waarbij de hesige zang een extra dimensie geeft aan het nummer.
Website: http://www.pendragon.mu/ .

NIEUW / LIVE-TIP
Equisa – Fallen Back
– Full Surface
Van “Be” (eigen beheer, 2020)

In Equisa vinden we het paar Sebas en Petra Honing, alsmede Joost Maglev – allemaal namen die met projecten onder eigen naam al aan de orde kwamen in Xymphonia. Equisa maakt nu het programma-debuut, ondanks het feit dat de groep al een decennium bestaat en al twee EP's en een album uitbracht. De muziek bevindt zich ergens tussen symfonische rock en progmetal en is duidelijk beïnvloed door die van The Gathering. Sterker nog: als Petra Honing al haar vocale kracht inzet voor een gevoelvolle uithaal, lijkt haar klankkleur zelfs op die van Anneke van Giersbergen. Van Maglev weten we dat hij vele instrumenten bespeelt; bij Equisa 'beperkt' hij zich tot zij primaire instrument, de basgitaar. En met Koen Stam heeft Equisa een toetsenist die zijn mannetje staat, zoals blijkt uit de virtuoze solo in “Full Surface”. U hoorde ook “Fallen Back”, dat uitmondt in een 75 seconden lange, werkelijk schitterende gitaarsolo van Sebas. Dat zijn twee van de 5 nummers van de nieuwe, derde EP “Be”, die op Spotify en YouTube te vinden is. Een kwintet sterke songs vol sterke melodieën, overtuigende emotie en sterk spel. En dat ook nog eens vakkundig geproduceerd. Op zondagmiddag 16 augustus geeft de groep een semi-akoestisch concert in het ParkVilla Theater in Alphen aan den Rijn.
Website: http://www.equisaband.com/
“Fallen Back” op YouTube: https://youtu.be/XA8xatFmNMY
“Full Surface” op YouTube: https://youtu.be/mh0gtanGsjg .

ALBUM VAN DE MAAND
Brons, Dave – Under The Same Sun
Van “Not All Those Who Wander Are Lost” (Slice Of Life Records, 2020)

Met “Not All Those Who Wander Are Lost” heeft gitarist Dave Brons een verrassend album afgeleverd, een instrumentaal conceptalbum gewijd aan de mythische wereld die Tolkien creëerde in zijn The Hobbit en The Lord Of The Rings-boeken. Hij laat zich daarin bijstaan door een puike band, waarin we toetsenist Dave Bainbridge en zangeres Sally Minnear aantreffen en die aangevuld wordt strijkers, koperblazers, slagwerkensemble en 100-koppig koor. Brons' gitaarwerk is virtuoos maar toch ook melodieus, waarbij hij in staat is om zijn gitaar te laten klinken als die typische melancholische, klagende klank van de Uillean pipes (de Ierse doedelzak) en het is dan ook niet zo gek dat zijn muziek is doorspekt met Keltische invloeden. Dat zorgt ervoor dat het hele album als een prachtig klinkende muzikale reis aan je voorbijtrekt.
Websites:
https://davebrons.bandcamp.com/album/not-all-those-who-wander-are-lost
http://www.davebrons.com/ .

(OP)NIEUW / LIVE-TIP
Traumhaus – Der Neue Morgen
Van “In Oculis Meis” (Progressive Promotion, 2020)

Traumhaus kon bij vlagen altijd al stevig uit de hoek komen, al sinds het titelloze debuut uit 2001 (in 2014 met extra materiaal heruitgebracht als “Ausgeliefert”). Dan betrof het meestal een passage of refrein waarin de gitaren wat zwaarder klonken, de keyboards wat meer gestapeld en de drums wat meer doordenderden. Op het zojuist verschenen vierde album “In Oculis Meis” is dat nog wat meer doorgetrokken: De Duitse groep klinkt hier heavier dan ooit, waarmee de ooit prominente Anyone's Daughter-invloeden naar de achtergrond verdwijnen. In het korte openingsnummer “Das Erwachen” lijkt de stem van zanger/toetsenist Alexander Weyland zelfs even over te slaan in een heavy metal-gilletje. Wel bijzonder trouwens, dat hij als schrijver van alle muziek zich regelmatig bijna laat overvleugelen door dik aangezet gitaar-'geweld' van Tobias Hampl, sinds tweede album “Die Andere Seite” (2008) aan boord. Nadat op voorganger “Das Geheimnis” (2014) de drumpartijen werden verzorgd door Jimmy Keegan (ex-Spock's Beard), heeft Traumhaus nu zelf weer een vaste drummer in de gelederen in de persoon van Ray Gattner. Nam men in 2014 met “The Secret” al een Engelstalige versie op van het titelnummer van “Das Geheimnis”, nu is het gehele album zowel Duits- als Engelstalig opgenomen en uitgevoerd als dubbel-CD. Misschien dat daarom is gekozen voor een titel in het 'neutrale' Latijn? Het is overigens een fragment uit een bijbelcitaat dat in de hoes staat afgedrukt. Het is Psalm 132:4, dat in het Nederlands luidt: 'Voorwaar, ik zal aan mijn ogen geen slaap gunnen, noch sluimering aan mijn oogleden'. Afgelopen week werd bekend dat Traumhaus toegevoegd is aan de line-up van Night Of The Prog 2021, op 17 juli, als vervanger van de Argentijn Gabriel Agudo, die op de gecancelde 2020-editie op die zaterdagavondplek zou hebben opgetreden.
Website: http://www.traumhaus-music.de/ .

IN MEMORIAM PETER GREEN
H Band - Man Of The World (live)
Van "Live Body Live Spirit" (Poison Apple, 2002)

Het zal de luisteraar niet ontgaan zijn dat Fleetwood Mac-medeoprichter Peter Green op 25 juli jongstleden is overleden. Hij was daarvóór Eric Claptons vervanger in John Mayall's Blues Breakers. Hij schreef klassiekers als "Albatross", "Oh Well" en "Black Magic Woman". Dat laatste nummer werd de blauwdruk voor de carrière van een andere gitarist, Carlos Santana, die er met zijn groep een wereldhit van maakte. Greens verhaal lijkt op dat van Syd Barrett: beiden hadden een sensitieve creatieve geest en beiden gingen zich te buiten aan veelvuldig LSD-gebruik. Dit is vaker een combinatie gebleken die tot geestelijke ontsporing dan wel ineenstorting kan leiden. Green bleek in 1970 niet meer te handhaven. In 1969 schreef hij het pijnlijk persoonlijke "Man Of The World" met een tekstregel als 'I just wish that I'd never been born'. Het wat zo ongeveer het moment dat zijn bandgenoten de negatieve veranderingen van zijn mentale gezondheid begonnen te bemerken. Na zijn vertrek uit Fleetwood Mac werd er schizofrenie bij hem vastgesteld. Hij liet incidenteel muzikaal van zich horen, maar pas in de jaren negentig was hij met de Peter Green Splinter Group weer actief op de podia. Eigenlijk was dit de band van mede-gitarist Nigel Watson, die vrijwel al het originele materiaal schreef en wiens gitaarspel tevens prominenter was. Green overleed vredig in zijn slaap. Zo'n 20 jaar geleden was Marillion-zanger Steve Hogarth regelmatig op pad met zijn H Band als hij vrij had van Marillion. Niet alleen speelde hij dan met prominente mede-bandleden als Dave Gregory (XTC, later Big Big Train) en Richard Barbieri (Japan, Porcupine Tree) werk van zijn solo-album "Ice Cream Genius" (1997) en Marillion, maar ook een uitgelezen selectie covers. Vaak koos Hogarth daarbij voor aangrijpende songs, zoals, u raadt het al, "Man Of The World".
Website: http://www.stevehogarth.com/ .

AOR / MELODIC ROCK
Benatar, Pat - Promises In The Dark
Van "Precious Time" (Chrysalis, 1981)

Aan de Amerikaanse zangeres Pat Benatar hangt hier in Nederland het label van 'eendagsvlieg' door haar pophit “Love Is A Battlefield”, maar ruim voor dat succes hier was ze met name in de VS al erg bekend door haar stevige melodieuze rock van haar eerste albums. "Precious Time" is haar derde album en verscheen in 1981. Deze productie van haar man, de gitarist Neil Giraldo, en topproducer Keith Olsen geeft een goed beeld van Benatars stijl. Keith Olsen maakt er niet eens een over-the-top productie van, zoals we dat wel van hem gewend waren bij bjivoorbeeld REO Speedwagon, Magnum of Journey maar dat heeft Benatar ook niet nodig. Overigens is Olsen in maart van dit jaar op 74-jarige leeftijd aan een hartstilstand overleden.
Website: https://www.benatargiraldo.com .

HET DEBUUT
Banco Del Mutuo Soccorso - Metamorfosi
Van “Banco Del Mutuo Soccorso” (Ricordi, 1972)

Banco Del Mutuo Soccorso werd eind jaren 60 in Rome opgericht door toetsenisten Vittorio Nocenzi en broer Gianni Nocenzi. De groep liet zich inspireren door de Engelse progressieve rockgroepen uit die tijd en debuteerde op LP in 1972. Dat jaar verscheen ook al snel het tweede album “Darwin!” en in 1973 een derde album. Het geluid van de groep werd gekarakteriseerd door de piano-, Hammondorgel- en synthesizerpartijen van de broers Nocenzi en de zang van Francesco Di Giacomo. In de muziek werden rock, jazz en klassieke muziek vermengd, maar werden ook traditionele Italiaanse melodieën gebruikt. Zoals veel Italiaanse progband bleef de ook kortweg Banco of BMS genoemde groep in de jaren tachtig voortbestaan, waarbij het oorspronkelijke bandgeluid vervaagde, zeker toen oprichter/toetsenist Gianni Nocenzi in 1984 vertrok. Gelukkig was de kenmerkende zang van Francesco Di Giacomo altijd daar. Zoals veel collega's werd er in de loop van de jaren negentig op het podium teruggekeerd naar een symfonischer geluid, waarbij Nocenzi ook nog eens terugkeerde. Van een studio-album was het sinds 1994 niet gekomen - en op dat album was nog geen sprake van een prog-renaissance. Op het podium en de diverse live-albums was het een ander verhaal. Het noodlot sloeg echter in 2014 toe, toen Di Giacomo bij een ongeval om het leven kwam. Niemand had verwacht dat Banco gewoon door zou gaan. Sterker nog: de band is terug met het album "Transiberiana" (InsideOut / Sony Music, 2019) dat het predicaat 'prog' ook weer ten volle kan dragen. Wij gaan echter terug naar het titelloze debuut uit 1972, met het nummer “Metamorfosi”. (met gebruik van quotes van Wikipedia)
Websites:
http://www.bancodelmutuosoccorso.it/
https://www.facebook.com/BancoDelMutuoSoccorso.Official/ .

OPNIEUW / LIVE-TIP
Lonely Robot – Life Is A Sine Wave
Van “Feelings Are Good” (InsideOut / Sony Music, 2020)

Na in vier jaar tijd een trilogie te hebben uitgebracht onder de projectnaam Lonely Robot, gaat de van onder andere Frost*, Arena, Kino en It Bites bekende John Mitchell toch door onder diezelfde naam. Kwamen in het verleden nog Steve Vantsis en Nick Beggs tegen voor de baspartijen, op het nu verschenen vierde album doet Mitchell alles behalve drummen, want dat doet opnieuw Frost*-collega Craig Blundell. De korte openingssong “Feelings Are Good” vertolkt Mitchell ironisch genoeg met een gevoelloze vocoderstem, de ook al korte afsluiter “Grief Is The Price Of Love” zingt hij gevoeliger dan hij ooit geklonken heeft. Om zo het contrast dat al in de projectnaam zit (Kan een robot zich überhaupt eenzaam voelen?) bloot te leggen. In de tussenliggende songs worden inderdaad een scala aan emoties doorlopen, waarbij de muziek bijpassend dynamisch is vormgegeven. Zo is “Feelings Are Good” een uiterst kleurrijk, echt modern progalbum, wat mede verbeeld is in de steeds van een andere felle kleur voorziene bladzijden van het tekstboekje. Voor december staat een drietal concerten in deze regionen gepland: op 16 december in de Riff in Bochum, 18 december in de Maastrichtse Muziekgieterij en 20 december in Cultuurpodium Boerderij, Zoetermeer.
Website: http://johnmitchellhq.com/ .

VOORPROEFJE
Nervosa – Chevron
Van “Wasteland” (eigen beheer, 10 augustus 2020)

Het Britse Nervosa is al 14 jaar actief, voornamelijk in de eigen regio Cornwall. Het aankomende album “Wasteland” moet daar verandering inbrengen en het moet gezegd worden dat onze eerste kennismaking met deze band ons hoopvol doet stemmen. De officiële bio meldt dat de muziek zeker interessant is voor fans van Muse, Arcade Fire en Porcupine Tree, maar wij vragen ons af of het wel zo verstandig is om je zo in de markt te zetten. De muziek van Nervosa heeft namelijk eigenlijk niet eens zo gek veel raakvlakken met de twee eerstgenoemde bands. Wat wij met name horen is een sound die op-en-top Brits is en ons heel erg doet denken aan het werk van Final Conflict ten tijde van hun album “Stand Up” (1997). Dat betekent dus melodieuze neoprog met een stevig randje en Nervosa brengt het op een zodanige frisse wijze, met aangename meerstemmige vocalen, dat we niet anders dan hopen dat er een label zich meldt om dit echt aan de man te gaan brengen. Voorlopig zullen we het met een digitale release moeten doen, die vanaf 10 augustus te verkrijgen is via Bandcamp.
Websites:
https://nervosaband.co.uk/album/wasteland
https://www.facebook.com/nrvosa .

NIEUW
Haken – Carousel
Van “Virus” (InsideOut / Sony Music, 2020)

Het vroege werk van Haken stond zwaar onder invloed van Dream Theater. Technisch briljante progmetal, waarbij vooral het gitaristenduo met bijzondere achtsnarige gitaren het hoogstaande technische niveau al duidelijk maakte. Het derde album “Mountain” (2013) was wat toegankelijker voor het traditionele progpubliek, zonder dat de oude progmetalfanbase vergeten werd. Het bevat het met zijn fugatische vocalen duidelijk op Gentle Giant geïnspireerde “Cockroack King”, dat een grote fanfavoriet bleek. En hoewel de band met volgende albums weer meer de metalkant van het progspectrum opzocht, bleven fans vragen wie die Cockroach King nu eigenlijk was? De band zelf wilde dat gegeven zelf ook graag verder uitdiepen. Niet alleen thematisch, maar ook muzikaal. Het album “Vector” (2018) en het de afgelopen week uitgebrachte “Virus” (2020) vormen het tweeluik waarmee dat gedaan wordt. De titel van de nieuweling lijkt in dit coronajaar strategisch perfect gekozen, maar het album stond dus al langer in de steigers en gaat over de opkomst van en de uiteindelijke machtsuitoefening binnen een tirannie. Het virus uit de titel kan daarbij een biologisch virus zijn, maar ook een psychologische, een (al dan niet milieu-)technologische of politieke variant, zo legt de Britse band zelf uit. Hoewel opener “Prosthetic” er nietsontziend inhakt, raden we aan dat luisteraars die op zoek zijn naar wat subtielere vormen van prog, zoals “Mountain” die bood, niet meteen afhaken. In de loop van het album komen er vele meer atmosferische en lyrische passages voorbij, vaak wel ingebed tussen stevig riffende fragmenten. Maar dan wel riffend in afwijkende maatsoorten natuurlijk! En dan is er altijd die soms zelfs zoetig klinkende stem van zanger Ross Jennings, die ons meesleept. Koningsstuk is het 17 minuten lange, vijfdelige “Messiah Complex”. Maar ook het tien minuten lange “Carousel” zet alle genoemde aspecten van Haken-muziek op een rij.
Website: https://hakenmusic.com/ .

NIEUW
Anderson, Jon - 1000 Hands (Come Up)
Van "1000 Hands: Chapter One" (Blue Élan Records, 2019/2020)

Vorig jaar verschenen hier en daar al recensies en persberichten over het album "1000 Hands" van Jon Anderson. Het was echter alleen in de VS te bestellen (bij Opio Media) met astronomsche verzendkosten naar de rest van de wereld. Volgende week vindt er echter een herlancering plaats, waarbij het ernaar uitziet dat Blue Élan Records garant staat voor een betere wereldwijde verkrijgbaarheid. Het zou ook zonde zijn om dit album onder de radar te laten verdwijnen, want werk aan dit album omspant maar liefst 28 jaar. In die tijd verschenen er natuurlijk vele albums waar de ex-Yes-zanger zijn medewerking aan verleende, zowel solo als met bands en in wisselende duo's. Blijkbaar was het van begin af aan het doel langzamerhand een album te creëren waar zo veel mogelijk handen aan meewerken, wat goed past bij de 'we all are one'-filosofieën die we zo goed kennen uit 's mans teksten. Of het er echt 1000 zijn hebben we niet geteld, maar het aantal meespelende handen komt zeker in de buurt. Een greep: Ian Anderson, Billy Cobham, Jean-Luc Ponty, Steve Morse, Chick Corea, Zap Mama, alsmede de Yes-leden Chris Squire, Alan White en Steve Howe. Bijzonder is dat het album absoluut niet vol geproduceerd klinkt. Sterker: er zijn veel haast ambienteske passages te horen. Het titelnummer is één van de momenten die de meer progressief ingestelde luisteraar het meest zal appreciëren. Het heeft deels een wat jazzy karakter, met een voorname rol voor contrabas (waarschijnlijk Stuart Hamm) over een dito drumriff (Billy Cobham?) en jazzy vioolspel (van Jean-Luc Ponty of Jerry Goodman, of beiden). U hoort ons een beetje gokken, dat komt omdat de musici niet per track genoemd worden in het boekje, dus het is een raadspelletje wie waar precies speelt. De slotpassage doet qua sfeer wat denken aan Iona t.t.v. "Journey Into The Morn", voorwaar geen slechte referentie. Anderson heeft vorig jaar in de VS al wat concerten gegeven rond de eerste release van het album en gaat dit najaar opnieuw op tournee - vooralsnog alleen in de VS.
Website: https://www.jonanderson.com/ .

NIEUW
Morse, Portnoy, George – No Opportunity Necessary, No Experience Needed
Van “Cov3r To Cov3r” (Inside Out / Sony Music, 2020)

Neal Morse heeft zijn nieuwe religieus getinte conceptalbum al aangekondigd: dit “Sola Gratia” verschijnt onder eigen naam en niet die van The Neal Morse Band, ook al spelen zijn bandmaten mee. Die plaat verschijnt op 11 september, maar eerst is er een derde coveralbum verschenen met alleen de vaste ritmesectie Mike Portnoy en Randy George. Hoewel? Er zijn gasten: sessiesaxofonist Jim Hoke levert bijvoorbeeld bijdragen aan Gerry Rafferty's “Baker Street” en King Crimsons “One More Red Nightmare”. Huidig Yes-zanger Jon Davison werd gestrikt voor “No Opportunity Necessary, No Experience Needed”. Weliswaar een Richie Havens-song, maar het kwartet heeft duidelijk de versie van het tweede Yes-album “Time And A Word” (1970) als voorbeeld genomen. Opvallend is dat de meeste versies van songs van verder o.a. Ringo Starr (ook in deze versie gezongen door een drummer), Tom Petty, Jethro Tull, David Bowie en Lenny Kravitz, dichtbij de originelen blijven. Wat is dan de zin van een cover, vraag je je af? Vooral als Morse de hoge noten er wel heel krampachtig uit moet persen, zoals bij de door Paul Carrack ooit als een nachtegaal gezongen songs van Squeeze (nomen est omen?). Natuurlijk om als professioneel muzikant de gaten tussen je reguliere releases te vullen én voor de fun. Voor wie nog niets uit de serie heeft: tegelijk met deze nieuwe uitgave is er ook een set verschenen waarin de drie coverplaten zijn samengevoegd.
Websites:
https://www.insideoutmusic.com/release.aspx?IdRelease=2293
https://nealmorse.com/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Brons, Dave – The Song Of Illuvatar
– EÄ
Van “Not All Those Who Wander Are Lost” (Slice Of Life Records, 2020)

Bij een solo-album van een gitarist heb je een bepaald cliché-verwachtingspatroon. Net als bij een beschrijving die meldt dat een conceptalbum gebaseerd is op Tolkien's The Lord Of The Rings. Gitarist Dave Brons combineert die twee en verplettert al meteen met het openingsnummer alle vooroordelen op basis van die clichés. Brons is geen onbekende in de gitaarvirtuosi-scene, maar wij kennen hem met name van Celestial Fire. Dave Bainbridge (Iona, Lifesigns) stelde die band samen om de muziek van zijn gelijknamige album live te kunnen spelen. En laat nou Bainbridge ook de producer van Brons' album zijn én zorg te dragen voor de mix en de nodige toetsenpartijen. Nog een Celestial Fire-lid, Sally Minnear, valt regelmatig te horen op dit "Not All Those Who Wander Are Lost", zowel met haar hemels klinkende zang, maar ook in hier en daar opduikende korte stukjes gesproken tekst. Brons pakt groots uit met rijk gearrangeerde muziek, die anders klinkt dan je zou verwachten. Uitgevoerd door een puike band, aangevuld met strijkers, koperblazers, slagwerkensemble en 100-koppig koor is de muziek episch van karakter zonder dat het holle bombast is. Net als in Tolkiens boeken zijn er ook verstilde momenten. Brons' gitaarwerk is virtuoos waarbij hij in staat is om zijn gitaar te laten klinken als die typische melancholische, klagende klank van de Uillean pipes (de Ierse doedelzak) en het is dan ook niet zo gek dat zijn muziek is doorspekt met Keltische invloeden. Dat zorgt ervoor dat het hele album als een prachtig klinkende muzikale reis aan je voorbijtrekt.
Websites:
https://davebrons.bandcamp.com/album/not-all-those-who-wander-are-lost
http://www.davebrons.com/ .

WAAR HEBBEN WE DIT EERDER / LATER GEHOORD?
Parsons Project, Alan – Where’s The Walrus?
Van “Stereotomy” (Arista, 1985)

Na het artistiek wat tegenvallende “Vulture Culture” (1984) lieten Alan Parsons en Eric Woolfson er geen gras over groeien en kwamen in 1985 al met een opvolger, “Stereotomy”. Het duo gooide het een beetje over een andere boeg, met een aantal tracks die beduidend langer waren dan we van The Alan Parsons Project gewend waren en ook drie instrumentals. We zitten midden in de jaren 80 en de heren maken gebruik van de modernste digitale technieken. Dat maakt het instrumentale “Where’s The Walrus?”, waarmee een Grammy-nominatie in de wacht werd gesleept, een mooi zoekplaatje, want veel klanken herkennen we van andere albums uit die tijd. Het elektronische basisritme van het nummer doet ons erg denken aan de 13 minuten durende titeltrack van Frankie Goes To Hollywoods “Welcome To The Pleasuredome” uit 1984 en er zitten ook momenten in dat we klanken horen die we later zouden horen op “A Momentary Lapse Of Reason” van Pink Floyd.
Website: https://www.the-alan-parsons-project.com/ .

NIEUW
Outside In – Let Me Go
Morning Warning
Van “Karmatrain” (eigen beheer, 2020)

Prog uit Nieuw Zeeland, dat horen we niet vaak. Outside In werd in 2012 geformeerd rond zanger/toetsenist Mike Brown, gitarist Jonnie Barnard en drummer Adam Tobeck. In 2015 brachten de heren een EP uit waar al snel uit duidelijk werd waar de invloeden liggen: in de moderne prog à la Porcupine Tree of The Pineapple Thief. Na de EP begon de band te werken aan een volwaardig studio-album met nieuwe leden Elliott Seung Il Park op bas en extra gitarist Joe Park. Hermann Hesse’s “Siddhartha” werd de rode draad die door dit album loopt: de cyclus van het leven; geboorte – leven – dood – wedergeboorte. Ieder nummer op het nu verschenen “Karmatrain” geeft een hoofdstuk van het boek weer. Wat gelijk opvalt, is de sterke zang van Brown, die met zijn lichte timbre over de muziek heenglijdt. Op de meer uitgesponnen rustige nummers komt dit het beste tot zijn recht. Ook is het goed gelukt een goede balans te vinden tussen licht en stevig uitpakken. Er zijn stukken waar je soms aan het oude Enchant moet denken, op andere momenten ook aan Riverside, A Perfect Circle of Radiohead. Voor fans van moderne prog is dit zeker een aanrader. We gaan luisteren naar “Let Me Go en “Morning Warning”.
Website: https://outsideinnz.bandcamp.com/album/karmatrain .

VOORPROEFJE
Fish – Garden Of Remembrance
Van “Weltschmerz” (eigen beheer, 25 september 2020)

Op 25 september moet eindelijk het laatste album van Fish, “Weltschmerz”, verschijnen. Met dit dubbelalbum neemt de lange Schot afscheid van de muziekindustrie, na een carrière van meer dan 40 jaar. Het album is sinds vorige week te bestellen op zijn website en is daar in een mooie deluxe editie verkrijgbaar. We hopen natuurlijk dat het een waardig afscheid gaat worden. Afgelopen week is alvast een nummer uit gebracht, het wonderschone “The Garden Of Remembrance”, met een van de meest persoonlijke teksten binnen 's mans oeuvre. Fish zingt over de bewustwording van het ouder worden, de bijkomstige klachten en de zorg voor zijn moeder. Het mooie is dat het arrangement klein wordt gehouden. De video die bij het nummer is gemaakt is ook zeker de moeite waard. De vijf songs die nu zijn uitgebracht (drie ervan verschenen al op de EP “A Parley With Angels” in 2018) doen ons hoopvol stemmen dat Fish inderdaad zijn carrière afsluit met een van zijn beste albums.
Website: https://fishmusic.scot/
Dit nummer op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=-RwwU8Nvs1g .

IN MEMORIAM TIM SMITH
Cardiacs – The Whole World Window
Van “A Little Man And A House And The Whole World Window” (The Alphabet Business Concern / Torso, 1988)

Vorige week, 22 juli, overleed Tim Smith, de voorman van Cardiacs. Voor mensen die dachten dat prog helemaal dood was in de tijd van punk en ska en wat dies meer zij: deze Britten bewezen dat het een best te combineren was met het andere in muziek die wel in alles op-en-top Brits was. De soms op turbosnelheid gespeelde songs vol rare ritmes, breaks en springerige melodieën klonken soms als Gentle Giant-on-speed. Er waren daarnaast ook songs die gebouwd waren rond sequenties van gedragen keyboard-akkoorden, zoals bijvoorbeeld het door Steven Wilson gecoverde “Stoneage Dinosaurs” of “The Whole World Window”. Een Mellotron kwam daarbij goed van pas en die werd voor de studio-opnames geleend van IQ's Martin Orford. Smith werd in 2008 getroffen door een hartstilstand. Bijzonder wrang, gezien het feit dat de oorspronkelijke naam van zijn band Cardiac Arrest luidde... Hij werd gereanimeerd, maar liep wel hersenschade op, wat hem noopte om te stoppen met muziek. De afgelopen tijd werden er allerlei initiatieven ondernomen om geld in te zamen voor Smiths medische behandelingen, die uiteindelijk niet meer hebben kunnen baten. Tim Smith werd 59 jaar.
Website: https://www.cardiacs.net/ .

NIEUW (ARCHIEF-UITGAVE)
Pallas – Atlantis
Van "Metamorphosis" (eigen beheer, 2020)

Oei! Zo leek het dat Palls er de brui aan had gegeven en zo is de Schotse band in jaren niet zo actief geweest als nu. Zo mochten we begin dit jaar een album met filmische herbewerkingen van klassieke Pallas-nummers verwelkomen. Maar ook op Bandcamp is er de laatste maanden volop Pallas-activiteit. Zo wordt er nu iedere maand een compilatie van unieke live-concerten beschikbaar gemaakt. Er verscheen al een collectie met zeldzame nummers uit de “Arrive Alive”-periode, een opgepoetste versie van het live-album “Live Our Lives” en een concert-opname uit 2010. En in juni en juli verschenen unieke opnames die de 3 periodes van de band belichamen. De meer dan 4,5 uur aan muziek die we in juli voorgeschoteld kregen, liet zelfs de meest doorgewinterde die-hard Pallas-fan watertanden. Naast het complete optreden op de Loreley in 2010 is er een unieke opname uit de Alan Reed-periode uit de “Cross and The Cruicble”-tour. Maar het hoogtepunt is toch wel het uur dat gewijd is aan het Euan Lowson-tijdperk. Dit betreft een concertopname die in 1983 is gemaakt in de Fforde Green in Leeds. Door technische mankementen is de opname niet compleet, maar er rest wel ruim een uur, met als hoogtepunt een half uur aan materiaal van het befaamde “The Sentinel”, een jaar vóórdat dat album zou verschijnen. Vooral de versie van “Atlantis”, die we voor u hebben geselecteerd, is voor Mellotron-liefhebbers een genot. De verwachting is dat er komende week weer een nieuwe download zal verschijnen. Wie weet gaat de band noch verder terug in de archieven. Houd in ieder geval de Facebook-pagina van Pallas in de gaten!
Websites:
https://www.facebook.com/PALLASOfficial/
https://pallasofficial.bandcamp.com/album/metamorphosis .

SYMFONISCHE JAZZ
Metheny Group, Pat – Half Life Of Absolution (live)
Van “The Road To You (Recorded Live In Europe)” (Geffen, 1993)

De tweede helft van de jaren 80 en late de jaren 90 waren een uitermate succesvolle periode voor de Pat Metheny Group. De albums waarop toegankelijke melodieuze jazz vermengd werd met Latin-invloeden, maar later ook meer en meer elektronische klanken en zelfs symfonische passages waren een groot succes. Datzelfde gold voor de vele optredens, wat in 1993 resulteerde in “The Road To You (Recorded Live In Europe)”, dat opnames bevat van concerten in Italië en Frankrijk. Het hoogtepunt want ons betreft is het bijna 15 minuten durende “Half Life Of Absolution”, dat tot op dat moment nog nooit op een album was verschenen maar dat regelmatig live werd gespeeld. Rode draad is Pat Metheny’s gitaarpartij die een stuk meer richting rock klinkt dan we tot op dat moment ooit van hem hadden gehoord - een partij die op slinkse wijze ook regelmatig wordt geschaduwd door de sopraansax van multi-instrumentalist Pedro Aznar.
Website: https://www.patmetheny.com/ .