-
Sunday 27 December 2020 Show No. 1433
-
Sunday 20 December 2020 Show No. 1432
-
Sunday 13 December 2020 Show No. 1431
-
Sunday 6 December 2020 Show No. 1430
NIEUW
Millenium – Greed
– Wrath
Van “The Sin” (Lynx Music, 2020)
Die Ryszard Kramarski blijft een bezige bij. Deze Poolse toetsenist/componist is niet alleen de grote man achter het proglabel Lynx Music, hij bestiert ook zowel zijn The Ryszard Kramarski Project (ofwel tRKProject) als natuurlijk Millenium. Met zijn Project bracht hij in mei een dubbel-concept-album uit en nu volgt ook Millenium met een thema-album. Op “The Sin” staan de zeven hoofdzonden centraal: aan trots, lust, toorn, gulzigheid, luiheid, hebzucht en afgunst worden stuk voor stuk composities van tussen de pakweg 5 en 10 minuten gewijd. Kramarski en zanger/medetekstschrijver Lukasz Gall voeren per song een persoon op die behept is met een van de zonden. Naast Galls herkenbare stemgeluid wordt deze toegankelijke neoprog vooral gekruid door het aansprekende gitaarspel van Piotr Plonka en het toetsenwerk van Kramarski zelf, dat meermalen doet denken aan dat van Richard Wright op een plaat als “Wish You Were Here”. Wij kiezen voor vanavond de hebzucht (“Greed”) en de toorn (“Wrath”).
Websites:
https://www.facebook.com/millenium.progrock/
https://www.lynxmusic.pl/ .
NIEUW
Tiger Moth Tales – Taking The Dawn
– The Whispering Of The World
Van “The Whispering Of The World” (White Knight, 2020)
Met zijn zesde studio-album besloot Pete(r) Jones het eens anders aan te pakken. Geen boeken of sprookjes als uitgangspunt, maar eigen ervaringen, gegoten in intiem aandoende teksten. Geen grootse progrockarrangementen, zoals hij die op zijn vorige albums in zijn eentje in elkaar zette, vaak duidelijk schatplichtig aan de Genesis-sound van de tweede helft van de jaren zeventig. Geen onderbrekingen in de spanningsboog met jolige 'jolly good' kwinkslagen die bij herhaalde beluistering toch altijd wat aan de flauwe kant waren. Nee: voor “The Whispering Of The World” vroeg hij een strijkkwintet voor de begeleiding, terwijl hij zich zelf tot de vleugel (ofwel 'grand piano') beperkt. En dat werkt fantastisch! Niet alleen schreef Jones 8 songs die je bij de kladden grijpen, zijn kastanjebruine stem kleurt schitterend met dit akoestische instrumentarium. Het album gaat vergezeld van een DVD, getiteld “The Quiet Room Sessions”. Dit is een registratie van live-in-de-studio sessies waarbij Jones op in zijn eentje aan de piano hoogtepunten uit zijn catalogus vertolkt, waaronder fanfavorieten als “Hygge” en “A Visit To Chigwick”, alsmede twee van de songs van “The Whispering Of The World”. Wij kiezen het openingsduo van het album, waaronder het bijzonder intrigerende, donkere en spannende titelnummer.
Websites:
https://www.tigermothtales.com/
Bandcamp.
VOORPROEFJE
Wilson, Damian - Hard To Keep Faith
De Britse zanger Damian Wilson kennen we al sinds de vroege jaren negentig, toen hij bij Landmarq zong. Vervolgens hoorden we hem bij Threshold, Ayreon en Maiden United; tevens bracht hij diverse solo-albums uit. De aimabele zanger/songschrijver heeft recentelijk een eerste voorproefje uitgebracht voor een nieuw solo-album dat in het voorjaar van 2021 gaat verschijnen, in de vorm van de song “Hard To Keep Faith”. In de bijbehorende video zien we Wilson in een lege Birmingham Symphony Hall op het podium terwijl zijn begeleidende muzikanten, Lee Pomeroy, Adam Wakeman, Bill Shanley, Joe Lazarus en Brian Willoughby, te zien zijn op diverse tablets. Het nummer was niet bedoeld als weergave van het huidige corona-tijdperk maar gezien de moeilijke tijd die ook met name artiesten op dit moment doormaken is het duidelijk dat dit wel degelijk hier het gevoel omschrijft waar Wilson en vele van zijn collega's mee worstelen. Als alles goed gaat, word 2021 een redelijk druk jaar voor Wilson want naast zijn solo-album zal er ook nieuw werk verschijnen van de Britse band Arena, waar hij sinds afgelopen zomer ook de zanger van is.
Websites:
Damian Wilson
Bandcamp.
NIEUW
Burdorf, Jurgen – Minor Issues
– El Pato
Van “Rhombus” (Burdorf Records (= eigen beheer), 2020)
Jurgen Burdorf smeedde op zijn tweede CD “Straight Up Guitar”op subtiel-virtuoze wijze inspiratiebronnen als Eef Albers, Steve Lukather en Little Feat om tot toegankelijke bluesy jazzrock, die omschreven werd als Steve Morse meets Mark Knopfler. Ook naar aanleiding van opvolger “Picking Up Steam” (2018) werden Burdorf en zijn band gecomplimenteerd voor hun muzikale vakmanschap en memorabele melodieën. Op het recente “Rhombus” is weer een stap verder gezet in de ontwikkeling van het kwartet. Samen met gastpercussionist Gijs Anders van Straalen is de groepssound robuuster geworden, waardoor compacte, gemiddeld vier minuten durende jazzrockers overheersen. Openingsnummer “Fuzz Five O” bevat zelfs elementen die (vast onbewust) knipogen naar het vrolijk-ingenieuze Mörglbl, zonder echter de toegankelijkheid uit het oog te verliezen. Het stuk kenmerkt zich ook door de originele geluiden die Tico Pierhagen uit zijn synthesizer tovert, een instrument dat sowieso meer impact op de composities heeft gekregen. Dat pakt soms ronduit trendy uit in de fusionfunkdisco, inclusief huppelbaspatronen van Hugo Den Oudsten, van “Fast And Loose”, waarin een gedempte jazzgitaarsolo evenwel het laatste woord heeft. Zo’n funky ritme zit ook in “Minor Issues”, wat een fris-schurend contrast oplevert met de vol stereo-effecten opgenomen jazzrockende gitaarpartijen. “First Day Of Autumn” is vervolgens een Larry Carlton-achtige ballade met een subtiel om aandacht vragend arrangement. Het wordt gevolgd door de ontspannen shuffle van “Steve’s Swagger” en het enigszins aan Scott Henderson herinnerende “El Pato”, de meest complexe track van “Rhombus”, dat zowaar afgerond wordt door een georkestreerde drumsolofinale. Het tweeluik “Simple Life”/”Of Hubris And Humility” besluit dit wederom uiterst onderhoudende album met zwaarder aangezette orgelaccenten, mooi getokkel, aanzwellende akkoorden en slepende snarensolo’s. Van de genoemde tracks hebben we “Minor Issues” en “El Pato” voor vanavond uitgekozen.
Websites:
https://www.jurgenburdorf.nl/nl/
https://nl-nl.facebook.com/jurgenburdorfgitarist/.
NIEUW
Nilles, Anika / Nevell - Neon
- Bulgarian Nights
Van "For A Colorful Sound" (eigen beheer, 2020)
De Duitse drummer Anika Nilles speelt al sinds haar zesde en komt uit een echte drummersfamilie: twee ooms, een neef en haar eigen vader beroeren tevens de trommels. Laatstgenoemde was het ook die haar de eerste beginselen leerde. Hoewel ze ook een tijdje als sociaal werker actief was, is ze afgestudeerd aan de Popakademie in Mannheim om uiteindelijk fulltime als drummer actief te worden. Binnen de drumwereld kreeg ze als gevolg van de mooie drumvideo's die ze sinds 2013 online publiceert ze al vlot grote bekendheid. Sindsdien geeft Nilles regematig drumclinics over de hele wereld. In 2017 verscheen haar debuutalbum “Pikalar”, dit jaar gevolgd door “For A Colorful Sound”. Nilles maakt op beide albums mooi uitgewerkte jazzrock, die door de arrangementen soms een symfonisch en dan weer een funky tintje hebben. Werd ze op haar debuut nog bijgestaan door een losse cast muzikanten, op "For A Colorful Sound" blijkt ze een vaste begeleidingsband om zich heen gevormd te hebben, genaamd Nevell. Het album doet zijn titel trouwens eer aan want de muziek van Anika Nilles is zeker kleurrijk. De composities zijn bondig, maar spannend gearrangeerd, waarbij met name Nilles' complexe, maar groovy drumwerk opvalt. Qua stijl zit ze niet eens zo gek ver af van het meest recente werk van de Noorse band Pymlico, met dien verstande dat Nilles en haar muzikanten echt wel meer 'grooven' in hun spel.
Websites:
https://www.anikanilles.com/
YouTube (titelstuk van “Pikalar”, met een leuke quote uit een Top2000-klassieker): Youtube .
CURIEUS
Hal Dorado – 240024 (What Is Love)
Van “240024” (Philips, 1974)
Collectors, The – What Love (Suite) (slotdeel)
Van “The Collectors” (Warner Bros., 1968)
Op het Progressive Ears-forum werd onlangs het titelloze debuut van de Canadese formatie The Collectors uitgekozen tot zogenaamd 'Featured Album'. De LP uit 1968 bevat de plaatkantlange compositie “What Love (Suite)”, dat we jaren geleden al eens in Xymphonia draaiden.
Meer Info: Hal Dorado
The Collectors
Het nummer van Hal Dorado op YouTube: Youtube .
ALBUM VAN DE MAAND
Night Flight Orchestra, The – Divinyls
Van het album “Aeromantic” (Nuclear Blast, 2020)
In december is “Aeromantic” van The Night Flight Orchestra het Album van de Maand bij Xymphonia. The Night Flight Orchestra,werd opgericht in 2007 en “Aeromantic” is het vijfde studio-album van de Zweedse band. The Night Flight Orchestra bestaat uit zanger Björn Strid, gitaristen David Andersson en Sebastian Forslund, bassist Sharlee D'Angelo (tevens bekend van Arch Enemy), drummer Jonas Källsbäck en achtergrondzangeressen Anna-Mia Bonde en Anna Brygård (The Airline Annas). Daarnaast verwelkomt de band voor dit album een aantal gasten in de vorm van (inmiddels ex-)Big Big Train-violiste Rachel Hall en toetsenist John Lönnmyr. De muziek die The Night Flight Orchestra maakt, is te omschrijven als classic rock/AOR, die zo uit de jaren 80 lijkt te komen. Ook is de productie is gladjes te noemen, mede door het gebruik van de nodige synthesizers. Het geheel ligt gemakkelijk in het gehoor, waarbij ook invloeden van Krautrock en synthipop aan bod komen. Waar deze band in slaagt is het oproepen van een euforisch gevoel. De koortjes en de slim ingezette keyboardpartijen tillen de toch al opbeurende melodietjes naar een hoger niveau. Er is behoefte aan positivisme in de wereld en dat stralen deze Zweden uit! Toegegeven: classic rock, ABBA, Electric Light Orchestra en disco zijn niet de primaire ingrediënten van ons programma. Echter, een groot aantal nummers bevat licht-progressieve invloeden en deze nummers laten we deze maand aan bod komen. Vanavond “Divinyls”: we kennen een Australische eightiesband met die naam. Het zou zo maar kunnen dat de Zweden inspiratie gepunt hebben uit de melodieuze powerpop van deze Aussies, hoewel we ook de invloed van landgenoot ABBA niet kunnen ontkennen.
Websites:
https://www.nuclearblast.de/en/label/music/band/about/4331569.the-night-flight-orchestra.html
https://www.facebook.com/thenightflightorchestraofficial .
DERDE KERSTDAG
Matthews, Rodney & Oliver Wakeman – In The Bleak Midwinter
Van “In The Bleak Midwinter” (Rodney Matthews Studios, 2019)
Vlak voordat illustrator Rodney Matthews met “Trinity”zijn wens in vervulling zag gaan een plaat uit te brengen die zijn fantasyschilderijen combineerde met progressieve rockmuziek, bracht hij al een kerstsingle uit, getiteld “In The Bleak Midwinter”. Het nummer is gebaseerd op gedicht van Christina Rossetti, dat als eerste op muziek werd gezet door Gustav Holst. Een van de muzikanten die de drummende Matthews begeleiden is Oliver Wakeman. De CD-single, die via de site van de kunstenaar te bestellen is, bevat drie versies van het liedje: uiteraard de volledige versie, een radio-edit en een zogenaamde Carol Edit. Vanzelfsprekend gaan wij voor de lange versie.
Websites:
https://www.rodneymatthewsstudios.com/
https://www.facebook.com/RodneyMatthewsStudios/ .
That Joe Payne – December Will Be Magic Again
Free Bandcamp download single (2020)
Vorige week gaf That Joe Payne een streaming-kerstconcert, waarbij hij de favoriete kerstsongs van zijn fans vertolkte. Eén van de aangevraagde songs was “December Will Be Magic Again”, de 41 jaar oude kerstsingle van Kate Bush. Payne vond daarvan een achtstemmig a capella-koorarrangement en besloot het nummer niet live uit te gaan voeren maar al die acht partijen zelf in de studio in te zingen. Het resultaat werd met zóveel gejubel onthaald dat het nu een speciale download-single is geworden, te vinden op Bandcamp.
Websites:
https://www.thatjoepayne.com/
Dit nummer: Bandcamp .
(OP)NIEUW
Last Knight - Eternity
Van "Talking To The Moon" (Somnus Media, 2016)
Eind 2016 verscheen van het internationale gezelschap Last Knight een monsterlijk groot CD-project, genaamd “Talking To The Moon”. Op drie CD's is geprobeerd invloeden uit de progrock, pop en elektronische muziek met elkaar te verenigen. Een verband is er ook in thematische vorm, want bijna elk nummer refereert op een of andere manier aan de maan en de nacht. Drijvende kracht achter Last Knight is Spanjaard Jose Manuel Medina, die vervolgens zowel landgenoten als muzikanten uit andere landen om zich heen verzamelde; zeg maar een soort van United Progressive Fraternity (UPF). We horen o.a. David Rohl (Mandalaband), Lisa Fury (ex-Karnataka, Chasing The Monsoon), Marc Atkinson (Riversea, Moon Halo), Troy Donockley (ex-Iona, Nightwish), Theo Travis (o.a. Soft Machine) en Geoffrey Richardson (Caravan) voorbij komen. Al met al een uitermate ambitieus project, dat over de grote linie erg geslaagd is. Een tijd terug lieten we al een track horen van dit album en ditmaal kiezen voor het nummer Eternity dat ingetogen begint maar in de tweede helft een wending heeft die ons wel wat doet denken aan de muziek van de Poolse band Satellite. Op zang horen we hier Lisa Fury, wiens zang hier wel als twee druppels water lijkt op die van Judy Tzuke.
Websites:
https://www.lastknight.eu/ Bandcamp.
HERUITGAVE
Day Of Phoenix – Cellophane #1
– Cellophane #2
Van “Wide Open N-Way” (Greenwich Gramaphone, 1971 / heruitgebracht in de dubbel-CD-set “Mind Funeral – The Recordings 1968-1972” (Esoteric Recordings, 2020)
In de stamboom van de Deense progressieve muziek bevindt Day Of Phoenix zich op dezelfde vertakking als Burning Red Ivanhoe, Secret Oyster en Culpeper’s Orchard. Toch klinkt de onder de titel “Mind Funeral – The Recordings 1968-1972” verzamelde nalatenschap, inclusief twee deels niet eerder op CD verschenen singles, met onder meer covers van Strawbs en Randy Newman, eerder als een originele variant op West Coast-getinte psychedelische rock. Voormalig Colosseum-bassist Tony Reeves produceerde het debuut “Wide Open N-Way” uit 1971. De dubbele gitaarpartijen en fraaie, geregeld aan singer-songwritermateriaal verwante samenzang creëerden een mix van It’s A Beautiful Day, The Collectors, The Byrds en Love. Met drie nummers ruim boven de tien minuten hadden de musici alle ruimte om te freewheelen, hoewel men slechts af en toe echt in de jamstand stond. Een jaar later zit Reeves weer achter de knoppen om “The Neighbour’s Son” op te nemen. Het tweede en laatste album van Day Of Phoenix is echter, wellicht mede door noodgedwongen bezettingswisselingen, beduidend anders. Met tien songs, waarvan er maar één boven de zes minuten, richtte men zich meer op mooi verzorgde, soms naar The Beatles neigende poprock. De twinguitar-sound had een meer dienende rol, daarbij af en toe vergezeld door summier piano- en orgelspel. Van Day Of Phoenix, die overigens ook present op de triple-cd “Living On The Hill – A Danish Underground Trip 1967-1974”, draaien we het openingstweeluik van het debuut, “Cellophane”.
Websites:
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=4065 Cherry Red.
FILMMUZIEK
Goblin – Suspiria
Van “Suspiria” (Cinev
ox Records, 1977 / heruitgebracht in de box “The Awakening” (Cherry Red Records, 2012)
In 2018 verscheen in de bioscopen een nieuwe versie van de klassieke horrorfilm “Suspiria”. De oorspronkelijke film had een soundtrack van de Italiaanse progressieve rockband Goblin. Voor de recente film was Radiohead-leider Thom Yorke verantwoordelijk voor de muziek, maar in de eindtitels wordt wel gerefereerd aan het origineel, dat op zijn minst Yorke beïnvloed moet hebben. Wij gaan terug in de tijd naar het titelnummer van Goblins soundtrack, die in 2012 samen met enkele andere soundtracks werd samengebracht onder de titel “The Awakening”.
Websites:
Een artikel waarin de twee soundtracks worden vergeleken
http://www.goblinofficial.com/.
(OP)NIEUW
Jakszyk, Jakko M – It Would All Make Sense
– Secrets, Lies And Stolen Memories
Van “Secrets & Lies” (InsideOut / Sony Music, 2020)
Gedurende de 14 jaar geleden na zijn laatste soloplaat “The Bruised Romantic Glee Club” was Jakko M Jakszyck actief op “A Scarcity Of Miracles (A King Crimson ProjeKct)” (in feite het startpunt voor de huidige King Crismon-incarnatie), het onverwacht tweede album van Dizrhythmia én op "Words Are All We Have", het tweede album van Stefano Panunzi's Fjieri, waarop Jakszyk een zeer voorname rol speelt. Van laatstgenoemde plaat heeft de Brit aan twee songs een andere draai gegeven op het onlangs verschenen “Secrets & Lies”, terwijl hij ook een nieuwe interpretatie gaf aan zijn eigen song “The Borders We Traded”, waarvan het origineel op “Mustard Gas And Roses” uit 1994 te bewonderen is. Voor de instrumentele invulling doet Jakszyk op deze nieuwe schijf weer een beroep op zijn muzikale vrienden: Mark King laat weer blijken dat hij 'm niet is vergeten na zijn korte Level 42-lidmaatschap, ook mede-bassist John Giblin laat zijn lage tonen wederom zoemen. Daarnaast zijn z'n huidige King Crimson-maten, inclusief opper-Crimso Robert Fripp van de partij én Peter Hammill. In “Separation” zelfs sámen. Het blijkt een nu afgemaakte outtake van “A Scarcity Of Miracles (A King Crimson ProjeKct)” te zijn, met dat typische dwingende King Crimson-karakter. “Uncertain Times” is meer typerend voor de Jakko-solosound, waarin hij tevens zijn gitaar prachtig laat jubelen. Zoals we in november al vertelden zouden we het bijna-titelnummer “Secret, Lies And Stolen Memories” voor een andere keer bewaren. Daar is nu het moment voor. Het is een gave gitaarinstrumental met orkestbegeleiding, die door dat laatste aspect wel wat doet denken aan “Let's Get Metaphysical” van David Gilmours tweede solo-album “About Face” (1984). Daaraan vooraf gaat “It Would All Make Sense”, een van de twee genoemde Fjieri-songs.
Website: https://jakko.com/ .
ALBUM VAN DE MAAND / NIEUW
Night Flight Orchestra, The – Aeromantic
Van het album “Aeromantic” (Nuclear Blast, 2020)
In december is “Aeromantic” van The Night Flight Orchestra het Album van de Maand bij Xymphonia. The Night Flight Orchestra,werd opgericht in 2007 en “Aeromantic” is het vijfde studio-album van de Zweedse band. The Night Flight Orchestra bestaat uit zanger Björn Strid, gitaristen David Andersson en Sebastian Forslund, bassist Sharlee D'Angelo (tevens bekend van Arch Enemy), drummer Jonas Källsbäck en achtergrondzangeressen Anna-Mia Bonde en Anna Brygård (The Airline Annas). Daarnaast verwelkomt de band voor dit album een aantal gasten in de vorm van (inmiddels ex-)Big Big Train-violiste Rachel Hall en toetsenist John Lönnmyr. De muziek die The Night Flight Orchestra maakt, is te omschrijven als classic rock/AOR, die zo uit de jaren 80 lijkt te komen. Ook is de productie is gladjes te noemen, mede door het gebruik van de nodige synthesizers. Het geheel ligt gemakkelijk in het gehoor, waarbij ook invloeden van Krautrock en synthipop aan bod komen. Waar deze band in slaagt is het oproepen van een euforisch gevoel. De koortjes en de slim ingezette keyboardpartijen tillen de toch al opbeurende melodietjes naar een hoger niveau. Er is behoefte aan positivisme in de wereld en dat stralen deze Zweden uit! Toegegeven: classic rock, ABBA, Electric Light Orchestra en disco zijn niet de primaire ingrediënten van ons programma. Echter, een groot aantal nummers bevat licht-progressieve invloeden en deze nummers laten we deze maand aan bod komen. Zoals vanavond het titelnummer: "Aeromantic".
Websites:
https://www.nuclearblast.de/en/label/music/band/about/4331569.the-night-flight-orchestra.html
https://www.facebook.com/thenightflightorchestraofficial .
HERUITGAVE
Nine Stones Close - Threads
Van "Traces" (Freia Music, 2010 / 2020)
Nadat Adrian Jones in 2008 met "St Lo" zijn debuut als Nine Stones Close had uitgebracht, ontmoette hij een jaar later tijdens het Marillion Weekend in Port Zélande enkele mensen die een geweldige impact zouden hebben op zijn band. Dat waren Brendan Eyre van Riversea en Marc Atkinson. Het contact inspireerde de musici tot het maken van "Traces". Deze tweede plaat van Nine Stones Close, waarvan we bij Xymphonia nog geen muziek hebben gedraaid, is ter gelegenheid van het 10-jarig bestaan opnieuw uitgebracht. De stemmige muziek, waarin singer/songwriter-materiaal en gedragen, Pink Floydeske gitaarpartijen hand in hand gaan, wordt nu aangeboden op LP, waarbij er een optie is om de CD erbij te kopen. Van "Traces" draaien we het ruim tien minuten durende "Threads".
Websites:
https://ninestonesclose.bandcamp.com/track/threads-2 (dit nummer)
https://nl-nl.facebook.com/ninestonescloseband .
NIEUW
Rubber Tea - In Weeping Waters
- Storm Glass
Van “Infusion” (Sireena Records, 2020)
“Infusion” is het debuutalbum van Rubber Tea. Deze uit Bremen afkomstige band heeft sinds de formatie in 2017 aan deze muziek gewerkt. Eerst was Rubber Tea een kwintet, maar ondertussen bestaat de bezetting uit zes muzikanten, die een breed instrumentarium bespelen. De hoes doet vermoeden dat het album wel eens psychedelisch getinte muziek zou kunnen bevatten, maar niets is minder waar. In ruim 45 minuten neemt Rubber Tea je mee op een reis door de verschillende stromingen binnen de prog. Zangeres Vanessa Gross is de verteller die je meeneemt in de verhalen. Zij heeft een zeer aangename stem en bij vlagen klinkt de muziek in de vocale delen als die van de latere White Willow. Daarnaast speelt Gross ook nog eens sax en fluit, waardoor er direct een Canterbury-wind door de muziek komt waaien. Solo's ontbreken natuurlijk niet: twee gitaristen, Jonas Roustai en Maik Scheling, nemen het op tegen het forse toetsenarsenaal van Lennart Hinz. Als de heren samen los gaan, hoor je zeker de invloed van o.a. IQ en het oude Genesis terug. Albumafsluiter “American Dream” laat dan weer meer de ambient-kant van Rubber Tea horen. Ondanks de brede invloed aan stijlen is “Infusion” een zeer coherent en sterk debuut album. We gaan luisteren naar “In Weeping Waters” en “Storm Glass”.
Website: https://rubbertea.de/en/.
NIEUW
Yabuki, Taku - Cats On The Keys
Van "Modern World Symphony No. 3" (Bandcamp, 2020)
Taku Yabuki is een Japanse toetsenman, die onder een select publiek bekend is van de formatie Konejihiyakkei. Op zijn vijfde soloplaat maakt hij symfonische jazzrock avant la lettre. Orkestrale arrangementen begeleiden zijn klassiek geïnspireerde klavierspel, terwijl hij een band om zich heen heeft verzameld, waarin de namen van Frank Gambale, Marco Minnemann en Alex Argento het meest tot de verbeelding zullen spreken. Van deze melodieuze plaat hebben we "Cats On The Keys" geselecteerd.
Website: https://takuyabuki.bandcamp.com/ .
(OP)NIEUW
Chimpan A - The Calling
Van "The Empathy Machine" (Tigermoth Records, 2020)
Robert Reed is een man met kameleontische muzikale eigenschappen. Met Magenta maakt de Brit symfonische rock die op de leest van Yes is geschoeid, onder de vlag van Kompendium maakte hij een Keltische rockopera en onder zijn eigen naam brengt hij albums uit waarop hij zich laat inspireren door de muziek en werkwijzen van Mike Oldfield. En dan is er nog een project genaamd Chimpan A, opgezet door Reed samen met zanger Steve Balsamo en gitarist Robert Thompson, met als doel moderne elektronische pop met progressieve insteek te maken. In 2006 verscheen een eerste album dat toentertijd aan ons, en met ons aan velen, is voorbijgegaan. Dat is jammer want liefhebbers van de sound van Portishead en ook Archive kunnen hier hun hart ophalen. En nu is er dan, 14 jaar later, een tweede album verschenen en ditmaal gaan hopelijk meer mensen zich aan deze muziek laven, want "The Empathy Machine" is een bijzonder album geworden. Chimpan A is afgeslankt tot het duo Reed en Balsamo, maar het wordt door de nodige gastmuzikanten bijgestaan, waaronder voormalig Godsticks- en Magenta-drummer Steve Roberts. Naast dat we Steve Balsamo op zang horen zijn er ook vocale bijdragen van 'spoken word artist' Tony Dallas, Rosalie Deighton, Kirstie Roberts, klassieke sopraan Shan Cothi en Magenta-zangeres Christina Booth. Dit alles gevat in een tot in de puntjes verzorgde productie waarin Reed laat horen ook met moderne elektronica overweg te kunnen. "The Empathy Machine" is daarmee een album dat op een indrukwekkende wijze laat horen dat Reed nog meer in zijn mars heeft dan we al wisten. De song "The Calling" is ook nog eens voorzien van een uitermate intrigerende video, die met name liefhebbers van de donkere Britse of Scandinavische misdaadseries zal aanspreken.
Websites:
https://www.facebook.com/chimpanauk/
http://tigermothhosting.co.uk/chimpana/index.html
Dit nummer op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=0sYAlsrPk4o .
NIEUW
Marillion with Friends From The Orchestra – Man Of A Thousand Faces (live)
Van “With Friends At St David's” (Racket Records, 2020)
Afgelopen maand kwam het beloofde document van de tour die Marillion vorig jaar met de Friends From The Orchestra ondernam uit. Het betreft een opname van de show op 15 november 2019 in Cardiff. De tour was natuurlijk naar aanleiding van het studio-album “Marillion With Friends From The Orchestra”, met herbewerkingen van ‘klassieke’ Marillion-nummers. Daarvoor had het Britse kwintet de hulp ingeroepen van de dames van In Praise Of Folly, aangevuld met fluitiste Emma Halnan en hoornist Sam Morris. Mike Hunter staat opnieuw garant voor een uitstekend klinkende mix. De ook van het studio-album bekende bewerkingen van o.a. “Season’s End”, “This Strange Engine” en “Ocean Cloud” komen voorbij, maar ook een aantal daarop niet te vinden nummers, waaronder zeer verrassend “Gaza”. Een van de hoogtepunten is echter te vinden bij het bonus materiaal. Tijdens het concert in Parijs was er ook nog eens een koor te gast, dat meedeed op “Man Of A Thousand Faces”: een zeer unieke gebeurtenis. Daar gaan we dan ook naar luisteren. Aan deze uitgave is overigens het studio-album “Marillion With Friends From The Orchestra” in 5.1 mix toegevoegd.
Website: http://www.marillion.com/shop/albums/racket67.htm .
KERST
Ayreon - The Last Day Of War And The First Day Of Peace (Christmas Rocks)
Ayreon en kerstmuziek is nou niet gelijk een combi die voor de hand ligt. Dat vond Arjen Lucassen overigens zelf ook, toen hij werd gevraagd om een kerstnummer op te nemen. Maar toen bedacht hij zich dat hij 27 jaar geleden al iets geschreven en opgenomen had dat wel toepasselijk is, een song waar verder nooit meer wat mee was gedaan. De tekst werd herschreven, de track zelf opnieuw opgenomen en Lucassen maakte het geheel nog wat meer 'kerstig', inclusief natuurlijk de sleebellen. Het resultaat is “The Last Day Of War And The First Day Of Peace (Christmas Rocks)”
Website: https://www.arjenlucassen.com/
Dit nummer op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=ps_Ne2_pWUM .
NIEUW
Vanden Plas – The Ouroboros
Van "The Ghost Xperiment: Illumination" (Frontiers, 2019)
Nét iets meer dan een jaar geleden draaiden we muziek van "The Ghost Xperiment: Awakening", het tiende studio-album van Vanden Plas. Aan die titel was al te zien dat de 'ghost saga', zoals de Duitse groep het zelf aangeeft, niet ten einde was. Nu is deel twee verschenen, met de ondertitel “Illumination”. Aan de zijkant van de CD-hoes zijn de twee l'len typografisch dusdanig weergegeven dat je er een Romeinse twee in kan zien. Opnieuw brengt de groep rond zanger Andy Kuntz progmetal in de vertrouwde Vanden Plas-stijl. Op momenten vrij stevig en gestut met dubbele bassdrums en donkere riffs, maar vooral met plaats voor veel melodie – in de zang, maar ook in het gitaar- en toetsenspel. Aan de powerballad “Black Waltz Dead” wordt medewerking verleend door een massaal klinkend koor, alsmede een violist en fluitist. Écht ingetogen wordt het met “Ghost Engineers”, waarin Kuntz slechts ondersteund wordt door piano en een strijkersensemble. Hoogtepunt is echter het enerverende, epische “The Ouroboros”, dat het complete spectrum van Vanden Plas' kunnen presenteert, van breekbaar intiem tot een progmetal van de meest brute variant – en vooral ook alles ertussenin. En waarom zouden we niet juist deze, 13 minuten durende compositie laten horen?
Website: https://www.vandenplas.de/ .
Men Of Lake – Strange Sleep
– The Perception Of The Wind
Van het album “Out Of The Water” (Musea, 1994 / MALS, 2007)
Het in 1987 opgerichte Men Of Lake begon in 1988 met het opnemen van een eerste demo. In 1989 verscheen de tweede demo, getiteld “Looking For The Sun'', met vier nummers, waarvan er één bijna 20 minuten duurde. In 1991 verscheen het eerste, naar de band genoemde album bij Musea Records. In 1994 verscheen “Out Of The Water”, het tweede album van dit Italiaanse kwartet.
Het album ademt een 'vintage' sfeer uit, door het intensieve gebruik van keyboards en vooral het Hammond-orgel, dat bespeeld wordt door Maurizio Poli. Diezelfde Poli is verantwoordelijk voor de intense, donkere zang (in nagenoeg accentloos Engels). Dat, aangevuld met 'seventies-style' psychedelisch klinkende gitaren van Rene Modena zorgt voor spannende composities. In 1998 verscheen er nog een derde en tevens laatste album van Men of Lake, wederom bij Musea. Dit “Music From The Land Of Mountains, Lake And Wine” bleek een veel meer gitaar-georiënteerd album.
Website: https://www.facebook.com/menoflake
Meer info: http://www.progarchives.com/artist.asp?id=454 .
KERST
Elling, Kurt – We Three Kings
Van “The Beautiful Day: Kurt Elling Sings Christmas” (Okeh / Masterworks / Sony Music, 2016)
Zeker in de Verenigde Staten maakt iedere artiest, actief in welk genre dan ook, vroeg of laat een kerstalbum. Jazz-zanger Kurt Elling stelde dit uit tot 2016, toen hij al zo'n kwart eeuw 'in business' was. In de 'liner notes' van “The Beautiful Day: Kurt Elling Sings Christmas” geeft hij aan dat hij zeker geen traditioneel-religieus kerstalbum wilde maken: het moest natuurlijk wel een swingend, écht jazz-album zijn. Puristen die voor aloude swingjazz gaan, zullen bij sommige stukken toch hun wenkbrauwen optrekken. Elling heeft in het verleden regelmatig laten blijken geïnteresseerd te zijn in progressief georiënteerde pop- en rockmuziek. Zo noteerden we in het verleden adaptaties (het woord 'covers' dekt de lading in zijn geval niet) van songs van onder veel meer King Crimson, Joe Jackson en Sting. Voor “The Beautiful Day” adapteerde hij werk van The Roches, Dan Fogelberg, alsmede het weliswaar traditionele “We Three Kings”, maar dan geïnspireerd op de versie van Tori Amos (te vinden op “Midwinter Graces” (2009) onder de titel “Star Of Wonder”). En waar Amos de kerstklokken laat luiden, geeft Elling gitarist John McLean ruim baan, die niet vrij van Pat Metheny-invloeden, in zijn solo's schitterend langs heel wat toonsoorten moduleert. Meer fusion dus dan jazz. Elling heeft zijn eigen vocalen in de refreinen op engelachtige wijze ge-multitrackt, wat het resultaat zowel symfonische allure als toch ook een verwarmend kerst-randje geeft.
Website: https://kurtelling.com/ .
Lukather, Steve & Friends – Joy To The World
– The Christmas Song (Chestnuts Roasting)
Van “Santamental” (Bop City Records / Favored Nations, 2003)
Toen Steve Lukathers platenmaatschappij hem benaderde over het opnemen van een kerstalbum, grapte hij: 'Waarom ik? Zie ik eruit als kerstman?' Het bedrijf wilde dat hij de plaat zou maken in de wetenschap dat hij het project vanuit een unieke invalshoek zou benaderen en iets anders zou produceren dan een typisch kerstalbum. Lukather vroeg toetsenist Jeff Babko en gitarist Larry Carlton, met wie de Toto-gitarist eerder had samengewerkt, om te helpen bij het arrangeren van de nummers. De muzikanten die Lukather koos voor wat “Santamental” zou gaan heten, waren veelal hardrockveteranen. Eddie Van Halen nam, na al een tijdje niet meer in een studio te zijn geweest, gitaartracks op voor "Joy To The World" , maar maakte meteen indruk op Lukather met zijn spelniveau. Steve Vai leverde gitaarwerk voor "Carol Of The Bells", samen met Lukathers zoon Trevor, toen 14 jaar oud. Slash, die zijn partij in één take opnam, speelde op het door Lukather met Stan Lynch gecomponeerde "Broken Heart For Christmas". Sessiegitarist Michael Landau speelde op het nummer “Look Out For Angel” en er is een niet eerder uitgebrachte versie van "Jingle Bells" gezongen door niemand minder dan Sammy Davis, Jr. Wij kiezen in ons kerstblokje vandaag voor het vrolijke "Joy To The World", waarop Steve Lukather afwisselend soleert met de in oktober overleden Eddie Van Halen en het door Lukather ingetogen gespeelde nummer "The Christmas Song (Chestnuts Roasting)". Overigens verschijnt van Lukather op 26 februari 2021 het nieuwe solo-album “I Found The Sun Again”. Ook presenteerde hij onlangs een nieuwe bezetting van Toto, die volgend jaar op tournee gaat.
Website: https://www.stevelukather.com/ .
KERST
IQ - I Believe In Father Christmas
Van "Tales From A Dark Christmas" (eigen beheer, 2017)
Op 7 december 2016 overleed Greg Lake, één van de iconen uit de progressieve rockgeschiedenis als origineel lid van King Crimson en natuurlijk Emerson, Lake & Palmer. Nog in diezelfde maand speelde IQ als eerbetoon aan hem "I Believe In Father Christmas" tijdens de jaarlijkse The Legendary X-Mas Bash-concerten (o.a. ook in Boerderij Cultuurpodium, Zoetermeer). Een jaar werd de CD "Tales From A Dark Christmas" verstrekt aan alle aanwezigen bij The Legendary X-Mas Bash-concerten. Daarop vinden we een prachtig opgenomen studioversie van IQ's uitvoering van Greg Lake's kerstsingle uit 1975. Niet alleen een fraai en warm eerbetoon, maar ook een mooie aanvulling aan de bescheiden verzameling echte progrock-kerstnummers.
Website: https://www.iq-hq.co.uk/ .
AOR
Cannata - Promise You Heaven
Van "Mysterium Magnum" (Oxford Circus, 2006)
Het is alweer enkele jaren stil rondom Jeff Cannata. De Amerikaan begon zijn muziekcarrière eind jaren zestig. Hij zat in de vroege progressieve rockband Jasper Wrath en vormde later de AOR-formatie Arc Angel. Eind jaren tachtig kreeg hij de kans om met een groot budget zijn eigen project op te zetten en dat werd Cannata. Van al deze groepen zijn diverse albums verschenen, waarbij Cannata geregeld teruggreep op oude composities, terwijl er zelfs muziek verscheen onder de combi Arc Angel-Cannata. Van Arc Angel kwam in 2013 "Harlequins Of Light" uit, terwijl we voor een laatste studioalbum van Cannata terug moeten naar 2006 voor "Mysterium Magnum", dat in 2009 nog wel gevolgd werd door de coverplaat "My Back Pages Volume 1". Om het geheugen op te frissen, hebben we "Promise You Heaven" onder het stof vandaan gehaald.
Website: http://cannatamusic.com/ .
NIEUW
Amorphous Androgynous, The & Peter Hammill – We Persuade Ourselves We Are Immortal
Van “We Persuade Ourselves We Are Immortal” (fsoldigital, 2020)
Een maand geleden draaiden we muziek van "Alice In Ultraland", het derde album van (The) Amorphous Androgynous. Dit is het psychedelische alter ego van het elektronica-duo Future Sound Of London. We kondigden toen al “We Persuade Ourselves We Are Immortal” aan, een samenwerking van de heren Brian Dougans en Garry Cobain met niemand minder dan Peter Hammill. Het blijkt een 40 minuten durend prog-space-rock-conceptalbum, waarop naast Hammill een karrenvracht andere artiesten aan meewerken, zoals ook Paul Weller, gitarist Ray Fenwick (o.a. Tee-Set, After Tea en Forcefield) en saxofonist Brian Hopper (Caravan, Soft Machine), alsmede een groot koor en uitgebreide strijkerssectie. Hoewel er op de releases die vanaf 2002 door Amorphous Androgynous werden uitgebracht duidelijk links met prog vielen te leggen, hadden we dit zeker niet bevroed bij het debuut “Tales Of Ephidrina” dat in de hoogtijdagen van de zogenaamde 'intelligent techno', in 1993, verscheen en waar het The Future Sound Of London-duo een vooraanstaande rol had. Grappig feitje is wel dat op dat album een sample van Hammills album “In Camera” te horen is. “We Persuade Ourselves We Are Immortal” is zo'n album waarbij je meteen bij de eerste minuten hoort dat er iets bijzonders staat te gebeuren: je hoort het aan de manier waarop het titelstuk opbouwt. Hammill valt uiteindelijk in met zo'n mensheid-beschouwende tekst waarvan er vele zijn te vinden in zijn meer dan 5 decennia omspannende oeuvre. ...En dan valt ook nog een ietwat rauw klinkende sax bij. Is het David Jackson? Nee, het is natuurlijk Brian Hopper, maar je krijgt er wel even ouderwetse Van Der Graaf Generator-kriebels bij. De gedoseerd klinkende koorzang heeft in onze oren reminiscenties aan hoe de koorpartijen klinken in Earth & Fire's “To The World Of The Future”, ook al zo'n bijzonder album. Bewonderenswaardig is hoe Dougans en Cobain het voor elkaar krijgen om de muziek ondanks de massale bezetting niet pompeus te laten klinken (in onze oren dan!). Het openende titelstuk zet de lijnen uit voor het verloop van het album. De vijf overige tracks gaan uit van elementen ervan en buigen af in diverse richtingen, van ambientesk tot dansbaar. En alsof dat nog niet genoeg is, is er ook tegelijkertijd een remix-album verschenen waarop allerlei andere artiesten met dit muzikale materiaal aan de slag gaan.
Websites:
https://theaa.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/theamorphousandrogynous .
NIEUW
Bumerang - Bumerang
Van "Bumerang" (Richie Rich Music, 2020)
Gitarist Richard Hallebeek verkeert in Bumerang in het gezelschap van zijn 'eigen' drummer Niels Voskuil en bassist Lorenzo Feliciati. Laatstgenoemde vormt onder meer samen met Colin Edwin Twinscapes, speelde met Skunk Funk International de muziek van The Brecker Brothers, zat in de studio met Pat Mastelotto en kruiste in Mumpbeak de degens met onder anderen Bill Laswell en Tony Levin. Op de eerste twee stukken van Bumerangs titelloze debuut lijkt hij de gitarist dermate te hebben beïnvloed dat er een meer rockende groepssound is ontstaan. "Friday At Last!" en "Sunset Sky" starten namelijk met thema’s van meerdere lagen catchy gitaarakkoorden en huppelende, aan Jeff Berlins techniek verwante basloopjes. Maar dat zijn slechts eerste indrukken. Al na een paar maten tovert Hallebeek de jubelende solo’s uit zijn instrument die zo kenmerkend zijn voor zijn hele oeuvre. De setting mag dan iets gewijzigd zijn, de melodieuze jazzrock staat nog immer centraal in de gezamenlijk geschreven en deels gelijktijdig in diverse studio’s opgenomen stukken. Vooral het heerlijk syncopische "Herbs" is 'old school' Hallebeek. Zoals we van vorige albums gewend zijn worden de virtuoos gebrachte, doch toegankelijke composities afgewisseld met enkele korte sfeerimpressies. "Before Dawn" en "Law Of Force" vallen met hun basglijders, aanzwellende cloudguitar-tonen, synthesizer-effecten en losse drum-accenten binnen de traditie van Allan Holdsworths "Zones". Deze inspiratiebron voor Hallebeek komt nog sterker tot uiting in "Moonphases", waarin de subtiele, hobo-achtige gitaarsynthesizer-klanken de befaamde SynthAxe in herinnering brengen. Het vormt samen met het ietwat grimmige, traag groovende titelnummer en de symfonische, naar een glorieus gitaarthema toewerkende ballade "Turning Points", enkele van de hoogtepunten van de plaat. Voor vanavond hebben we het titelnummer uitgekozen.
Websites:
https://www.richardhallebeek.com/
https://nl-nl.facebook.com/richardhallebeek .
NIEUW
Gepetto - Mille Cordes
Van "Evolutive Songs" (Gepetto Music, 2020)
Vier jaar geleden debuteerde George Pinilla met het album "From Heaven To The Stars" van zijn project Gepetto. Pinilla is een Frans/Spaanse componist, autodidact, zanger en eigenaar van een webshop gespecialiseerd in progressieve rock en voor zijn plaat nodigde hij verschillende muzikale vrienden en familieleden uit. Hij geeft aan beïnvloed te zijn door de grote progressieve rockband uit de jaren zeventig, de koplopers van de neoprog, Santana, Beatles en Deep Purple. De CD werd wat wisselend ontvangen, waarbij iO Pages-recensent Claude Bosschem vooral viel over het hoge popgehalte en het feit dat er in het Frans, Engels en Spaans werd gezongen. Of Pinilla die recensie gelezen heeft is maar de vraag, want ook op opvolger "Evolutive Songs" zingt hij zelf met een warme stem in twee nummers Spaans, terwijl familielid Julien Pinilla en gitarist Chris Palmer vier songs in het Engels zingen. Het popgehalte heeft zich dit keer geëvolueerd tot catchy melodieën in lange en middellange composities die ondanks de duidelijke inspiratie van Pink Floyd en Marillion een duidelijk eigen karakter hebben. Het aardige is dat van Pink Floyd vooral de invloed van het akoestische gitaarspel op "The Wall" en "Wish You Were Here" terug te horen is in de songs, terwijl van Marillion de repeterende toetsenpatronen en gitaarsolo's als aanknopingspunten worden gebruikt. Zo lijkt "Mille Cordes" te beginnen als een cover van "Welcome To The Machine", maar ontwikkelt het bijna een kwartier lange slotstuk zich tot een fraai muzikaal episch gedicht over een minstreel en zijn 12-snarige gitaar. Luister maar.
Websites:
Pinilla en Gepetto zijn erg zeldzaam te vinden op internet.
Teaser van het nieuwe album: Https://www.youtube.com/watch?v=PD0KSgaP5p8
CD's kunnen rechtstreeks besteld worden via dit emailadres: georgeshop@orange.fr .
NIEUW / LIVE-TIP
Meadows – Nostalgia
- The Brave
Van het album "Modern Emotion" (Freya Records, 2020)
Daniël van der Weijde, ook wel bekend als Daniël Meadows, is een zeer getalenteerde gitarist uit Leeuwarden. Hij is vooral bekend van zijn werk bij de Utrechtse progband Silhouette, waarvoor hij sinds 2014 leadgitaar speelt. Leuk om te weten is wellicht dat hij door Brian de Graeve ontdekt werd tijdens het Marillion Weekend in 2012 waar hij Steve Rothery verving tijdens het 'swap the band'-event. In de band Meadows werkt hij samen met al dan niet ex-bandleden van Silhouette, Incidense en Coppersky; Jurjen Bergsma, Peter Meijer, Rob van Nieuwenhuijzen en Jeffrey van Driest. Na drie jaar schrijven heeft nu het debuutalbum “Modern Emotions” het levenslicht gezien, waarop invloeden van Dream Theater, Haken, Muse en Porcupine Tree te horen zijn. “Modern Emotions” gaat over durven dromen en fantaseren, nostalgie, elkaar accepteren, maar ook over de toenemende prestatiedruk in onze moderne samenleving en de mentale gevolgen voor onszelf. Om deze muzikale reis naar een nog hoger niveau te tillen, nodigde Daniël Ruud Jolie van de Nederlandse symfonische metalband Within Temptation en Richard Henshall van de Britse progressieve metalband Haken uit voor twee gastoptredens op het album. “Modern Emotion” is verschenen op LP en als LP/CD-combinatie. De CD is dus niet apart verkrijgbaar. Op 6 februari 2021 speelt Meadows samen met All Points North in De Pul in Uden. Wij kiezen voor vanavond als eerste de ingetogen ballad “Nostalgia” en daarna het albumafsluitende “The Brave” waarop ook multi-instrumentalist Richard Henshall (Haken) een bijdrage levert. (met quotes van Wouter van Hall, Rock Portaal)
Websites:
https://meadowsofficial.bandcamp.com/album/modern-emotions
https://www.facebook.com/meadowsbandofficial
https://allmylinks.com/meadowsbandofficial .
ALBUM VAN DE MAAND / NIEUW
Night Flight Orchestra, The – Dead In Winter
Van het album “Aeromantic” (Nuclear Blast, 2020)
In december is “Aeromantic” van The Night Flight Orchestra het Album van de Maand bij Xymphonia. The Night Flight Orchestra,werd opgericht in 2007 en “Aeromantic” is het vijfde studio-album van de Zweedse band. The Night Flight Orchestra bestaat uit zanger Björn Strid, gitaristen David Andersson en Sebastian Forslund, bassist Sharlee D'Angelo (tevens bekend van Arch Enemy), drummer Jonas Källsbäck en achtergrondzangeressen Anna-Mia Bonde en Anna Brygård (The Airline Annas). Daarnaast verwelkomt de band voor dit album een aantal gasten in de vorm van (inmiddels ex-)Big Big Train-violiste Rachel Hall en toetsenist John Lönnmyr. De muziek die The Night Flight Orchestra maakt, is te omschrijven als classic rock/AOR, die zo uit de jaren 80 lijkt te komen. Ook is de productie is gladjes te noemen, mede door het gebruik van de nodige synthesizers. Het geheel ligt gemakkelijk in het gehoor, waarbij ook invloeden van Krautrock en synthipop aan bod komen. Waar deze band in slaagt is het oproepen van een euforisch gevoel. De koortjes en de slim ingezette keyboardpartijen tillen de toch al opbeurende melodietjes naar een hoger niveau. Er is behoefte aan positivisme in de wereld en dat stralen deze Zweden uit! Toegegeven: classic rock, ABBA, Electric Light Orchestra en disco zijn niet de primaire ingrediënten van ons programma. Echter, een groot aantal nummers bevat licht-progressieve invloeden en deze nummers laten we deze maand aan bod komen. In de albumafsluiter "Dead In Winter" komen alle bovengenoemde aspecten aan bod.
Websites:
https://www.nuclearblast.de/en/label/music/band/about/4331569.the-night-flight-orchestra.html
https://www.facebook.com/thenightflightorchestraofficial .
HET MONUMENT / PROGFOLK
Magna Carta - Seasons
Van "Seasons" (Vertigo, 1970)
Magna Carta werd in april 1969 opgericht en zou na een paar eerste gloriejaren een trouwe aanhang blijven behouden buiten het eigen Engeland en met name ook in Nederland. Magna Carta is in de kern een akoestische folkband, maar op de eerste albums is ook psychedelische pop, iets wat we nu americana zouden noemen en orkestrale rock in de muziek verwerkt. Het resultaat lag ergens op het snijvlak van Fairport Convention, Simon & Garfunkel en Renaissance, met als voorname kenmerken de gedetailleerde akoestische gitaarpartijen en de wat zoete maar mooi uitgewerkte meerstemmige vocalen. Het was zanger/gitarist Chris Simpson die de songs schreef, waarbij gitarist Lyell Tranter voor de gitaararrangementen zorgde en Glen Stuart de vocale arrangementen uitwerkte. Het onder productionele leiding van Gus Dudgeon tot stand gekomen tweede album "Seasons" uit 1970 is misschien wel het meest ambitieuze Magna Carta-album. Kant twee van de LP bestaat uit 6 op zichzelf staande songs, waaronder het kleine hitje "Airport Song". Het vergaande vermogen van de bandleden om stilistisch te variëren blijkt uit de suite "Seasons", die de volledige eerste kant van het album vult. Hierin wordt het verhaal van de seizoenen verteld, beginnend aan het begin van de winter in de aanloop naar de kersttijd. Muzikaal gaat het van de pastorale folk naar psychedelische pop naar zelfs een orkestraal gedeelte. Simpson bleef met steeds wisselende bezettingen altijd actief als Magna Carta. Jarenlang bestond de kern uit het echtpaar Chris en Linda Simpson Taylor dat een tijd lang woonde op Texel. Het voorlopig laatste concert was vorig jaar, maar er stond een Nederlandse tournee voor september 2020 gepland. Dat kwam er natuurlijk niet van en het is de bedoeling dit op nog onbekende data in 2021 in te halen.
Website: https://magnacarta-music.com/.
IN MEMORIAM: SEAN MALONE
Cynic - Moon Heart Sun Head
Van het album "Kindly Bent To Free Us" (Season Of Mist, 2014)
Op 9 december is Cynic-bassist Sean Malone overleden. De muzikant, die bekend stond om zijn fretloze spel, werd slechts vijftig jaar. De oorzaak van zijn overlijden is nog niet bekend.
Gisteravond plaatste Cynic-medebandlid, gitarist/vocalist Paul Masvidal, het nieuws op social media. Sean Malone zat net bij de progressieve metalband Cynic toen de band in 1993 het klassieke debuut Focus opnam. Er was meteen een goede chemie tussen de bandleden en er werd daarna flink getourd. Nadat Cynic voor de eerste keer stopte, legde Malone zich toe op sessiewerk en hij speelde op meer dan vijftig albums. Daarnaast schreef hij vier muziekboeken en gaf diverse lezingen, clinics en lessen. Daarnaast verscheen het soloalbum “Cortlandt” (1996) en was hij het brein achter het debuut van Gordian Knot. In 2008 voegde hij zich weer bij Cynic en speelde daar de afgelopen twaalf jaar veel mee. Malone speelde diverse instrumenten, maar hij werd vooral bekend als bespeler van de Chapman Stick. Als bassist was hij vrijwel uitsluitend op fretloze vier-en vijfsnarige bassen van Ibanez te horen en in het verleden met een fretloze Kubicki. (bron: de bassist.nl)
Van de band Cynic verschenen drie studio-album, twee EP's en een album met demo-opnamen voor een nooit verschenen album. “Moon Heart Sun Head” komt van het derde studio-album “Kindly Bent To Free Us” uit 2014. Malone's bas- en vooral Chapman Stick-partijen zijn er goed in te horen.
Website: http://cyniconline.com/ .
NIEUW / LIVE-TIP
Brun, Ane – Song Of Thrill And Tom
Van “How Beauty Holds The Hand Of Sorrow” (Balloon Ranger Recordings / V2, 2020)
Drie weken geleden besteedden we aandacht aan “After The Great Storm”, het achtste reguliere studio-album van Ane Brun. We ontdekten net op tijd dat de Noorse progressieve singer-songwriter toen album nummer negen reeds had aangekondigd en dat die binnen een maand al zou verschijnen. Dat moment is nu gekomen. Over “After The Great Storm” vertelde ze dat het een zeer persoonlijk album was, dat als weerslag kon worden beschouwd van de vele ingrijpende gebeurtenissen in haar privé-leven de afgelopen jaren. We dachten dat ze op de opvolger dan wellicht zou kiezen voor een contrasterend euforisch geluid, als bewijs dat ze de gebeurtenissen verwerkt zou hebben. Het pakt toch anders uit. Waar “After The Great Storm” behoorlijk rijke arrangementen liet horen, ondersteund door naar triphop neigende ritmes, is “How Beauty Holds The Hand Of Sorrow” Ane Brun op haar allergevoeligst en in haar meest ingetogen vorm. Het aangrijpende “Closer” wordt met niet meer ondersteund dan een ruimtelijk klinkende piano. In “Song Of Thrill And Tom” horen we soms een eenzame beat en een hemels koor dat haast herinnert aan de eindklanken van Talk Talks baanbrekende “Spirit Of Eden”. En dan zijn er natuurlijk Bruns indringende vocalen die het resultaat ongenaakbaar maken. Het duurt nog even, maar we kunnen vast vooruitkijken naar optredens van Ane Brun op 3 en 7 november 2021 in respectievelijk het Paard in Den Haag en de Melkweg in Amsterdam.
Website: https://anebrun.com .
NIEUW
Rain – The Magician
Van “Singularity” (Giant Electric Pea, 2020)
Rain is de nieuwe band van ex-IQ-ritmesectie John Jowitt en Andy Edwards, die verrassend genoeg ook nog eens op het IQ-label Giant Electric Pea debuteert met “Singularity”. Bassist Jowitt en drummer Edwards speelden natuurlijk allebei bij en met vele andere bands en artiesten, waarbij noemenswaardig is dat Frost* bij beiden in de muzikale geschiedenis opduikt. Maar Rain is niet van hen alleen: twee gitarist/zangers, namelijk Mirron Webb en Rob Groucutt. Groucutt is de zoon van E.L.O.-bassist Kelly en speelt tevens toetsen. Webb en Groucutt kennen elkaar al van Webbs band Hey Jester, waarvoor Groucutt als sound engineer werkte. Je zou kunnen stellen dat Rain een moderne vorm van prog maakt en dan niet van het volle, drukke soort als het genoemde Frost*. Twee langere, bezwerend werkende composities springen het meest in het oor, waarnaast twee wat compactere, meer songmatig vormgegeven stukken staan. De afwisseling van zangstem brengt een interessant contrast aan: Groucutt met zijn straightforward voordracht tegenover de emotioneler geladen en wendbaarder vocalen van Webb, die sterk doen denken aan die van Lo-Fi Resistance-voorman Randy McStine. En daarnaast is er de tegenstelling tussen pakkende melodieën en themaatjes enerzijds en atmosferische passages anderzijds. De afsluitende titeltrack valt in zijn geheel in de laatste categorie en werkt als een ambientesk coda. Rain is een interessante en fris klinkende band die naar onze inschatting in de smaak zal vallen bij mensen die ook het vorige week behandelde Mark Kelly's Marathon zullen waarderen – en vice versa.
Website: https://linktr.ee/RAINprogband.
NIEUW
Kelly's Marathon, Mark - This Time
- Puppets
Van "Mark Kelly's Marathon" (earMusic, 2020)
Van alle leden van Marillion is Mark Kelly nagenoeg de enige zonder een in het oog springende solo-carrière. Wel heeft de toetsenist regelmatig laten blijken te werken aan album buiten Marillion om en nu is dat er dan in de vorm van het debuut van Mark Kelly's Marathon. Kelly blijkt een band om zich heen geformeerd te hebben, bestaande uit redelijk onbekende muzikanten. De meest bekende is drummer Henry Rogers die in het verleden bij Final Conflict, Touchstone en DeeExpus heeft gespeeld. De andere muzikanten zijn zanger Oliver M. Smith en bassist/gitarist Conal Kelly (neef van Mark), plus de gitaristen John Cordy en Pete Wood. Maar misschien nog wel net zo belangrijk is tekstschrijver Guy Vickers, die Kelly's collectie muzikale ideeën van een raamwerk voorzag met zijn boeiende teksten en die ook samen met Kelly aan de arrangementen werkte. Dat heeft geresulteerd in een album waarop een drietal bondige songs omklemd is door het ruim 10 minuten durende “Amelia” en het kwartierlange “Twenty Fifty One”. Muzikaal is Mark Kelly's Marathon te plaatsen in de traditie van de Britse neoprog, maar dan met een moderne inslag. De aanwezigheid van twee en soms drie gitaristen doet verwachten dat er een flinke gitaarmuur word opgebouwd, maar de muziek is juist opvallend open te noemen en zit vol gedetailleerde melodieuze gitaarpartijen. Kelly kiest voor het soort smaakvolle inkleuringen zoals we die van hem gewend zijn en speelt vooral ook veel piano op dit album. Niet alleen zijn de teksten zoals gezegd van hoge kwaliteit; ze worden ook nog eens gepassioneerd vertolkt door Oliver M. Smith. Op de meegeleverde, live in de Real World Studios opgenomen DVD klinkt alles nog een graadje intenser. En daarmee kan Mark Kelly's Marathon gerust tot één van de hoogtepunten van 2020 worden gerekend.
Website: https://marathonsounds.com/ .
NIEUW
Solstice – Stand Up
– A New Day
Van “Sia” (Giant Electric Pea, 2020)
Dit jaar bestaat Solstice 40 jaar en na een paar jaar stilte viert de Britse band dit jubileum met een nieuw studio-album: “Sia”. Dit zesde album in de bandgeschiedenis is het eerste dat verschijnt op het label van IQ: Giant Electric Pea. Solstice speelde in de jaren 80 overigens vaak met IQ samen. Er is wel weer wat veranderd in de bezetting: na meer dan 20 jaar dienst is zangeres Emma Brown vervangen door Jess Holland. Ze was al een bekende van Solstice-bandleider/gitarist Andy Glass en violiste Jenny Newman, want de drie spelen samen in een folkband. Toen Holland wat vocalen deed op nieuw werk dat Glass aan het schijven was, bleek Holland gezegend met een heel fijne stem die vooral goed tot recht komt in fraai gelaagde zangpartijen. Bovendien vond men dat nieuwe werk heel geschikt voor Solstice. Wat gelijk opvalt aan “Sia”, is dat het album een relaxte vibe heeft, maar ook fris klinkt. Het album trapt af met het meer dan 12 minuten durende “Shout”, dat direct het vertrouwde Solstice-geluid laat horen, met natuurlijk een prominente rol voor de viool van Newman en het heerlijke gitaarspel van Glass. De al weer jaren vaste ritmesectie, bestaande uit Robin Phillips en Pete Hemsley, levert wederom fraai zoemend basspel en strak drumwerk. De muzikale maaltijd wordt gecompleteerd door Steven McDaniel, die heerlijk wegspeelt op elektrische piano en orgel en daarnaast synthesizertapijtjes neerlegt. Naast het rustige werk valt “Stand Up” op: zo’n klassiek uptempo Solstice-nummer waarin de viool en gitaar mooi samenspel laten horen. Het hoogtepunt wordt voor het laatst bewaard met de officiële albumafsluiter “A New Day”. Je voelt dat dit slepende nummer naar een climax werkt en die komt dan ook met een magistrale gitaarsolo aan het eind. Goede reden om dit nummer vanavond te laten horen. Dan volgt er overigens nog een toetje, want er is een bonus in de vorm van een remake van het nummer “Cheyenne”, dat origineel afkomstig is van het debuutalbum “Silent Dance”.
Website:
http://www.solsticeprog.uk/
https://www.facebook.com/solsticeprog/ .
NIEUW
Ghost Rhythms - Tumuc Humac
Van "Imaginary Mountains" (LEM, 2020)
Als we de EP "Mind The Goat" uit 2018 meerekenen is "Imaginary Mountains" het vierde studioalbum van Ghost Rhythms. Dit Franse gezelschap, waarvan enkele leden ook het gelijkgestemde The Lady With vormen, heeft een echte progressieve insteek, in de zin dat de musici allerlei muzieksoorten tot een intrigerende mix samensmelten. Ook op dit nieuwe album horen we modern klassiek, minimal music, Soft Machine-achtige Canterbury Scene-jazzrock, filmmuziek en de vrije progressieve rock van bijvoorbeeld Van Der Graaf Generator en uit de R.I.O.-scene. Het was daarom ook bijna voorspelbaar dat het in dit soort muziek gerenommeerde Cuneiform Records vorig jaar de concertregistratie "Live At Yoshiwara" uitbracht. Aangezien Ghost Rhythms uit een grote groep muzikanten bestaan, was het opnemen van deze nieuwe plaat een extra uitdaging. Het album heeft het vertrouwde geluid, maar je hoort in de langere composities dat er ook veel aan langgerekte grooves is gewerkt, wat onder meer in "Thumuc Humac" geresulteerd heeft in lange baspatronen, die wel wat van John Wetton bij U.K. en King Crimson doen denken.
Websites:
http://www.cuneiformrecords.com/bandshtml/ghostrhythms.html
https://ghostrhythms.bandcamp.com
https://www.facebook.com/GhostRhythms/ .
NIEUW
Pymlico – Time-Turner
– Solex Agitator
Van “On This Day” (Appolon :PROG Records, 2020)
Twee jaar geleden draaiden we voor het eerst muziek van Pymlico. We behandelden toen de eerste twee albums van de Noren die bij Appolon :PROG Records verschenen, “Meeting Point” en “Nightscape”. Ook het zesde album “On This Day” komt tot ons via dat sublabel van Appolon dat zo nadrukkelijk PROG aan de naam toevoegt. Dan moet je in het geval van Pymlico niet denken aan prog in de traditionele betekenis van het woord, want de gebruikelijke Yes- en Genesis-invloeden zul je hier niet vinden. De progressiviteit zit 'm juist in de brug die Pymlico vanuit fusion weet te leggen op een manier die doet denken aan hoe Snarky Puppy dat op sommige albums en dan vooral “We Like It Here” weet te realiseren. Pymlico grossiert in pakkende themaatjes, die soms neigen naar net iets té gelikt, zoals dat in fusion ook nog wel eens het geval kan zijn. Maar het sextet geeft vrijwel aldoor net op tijd een spannende wending aan de muziek en voegt er dan de broodnodige diepgang en eigenheid aan toe. “Time Turner” bevat wellicht het scherpste gitaarwerk van het album, waarbij de drummer met Simon Phillips-getint tomtomwerk ondersteunt. Fraai is hoe het stuk na een minuut of drie lijkt stil te vallen om je vervolgens op te tillen naar een euforische afronding. Slotnummer “Solex Agitator” heeft een fijne dialoog tussen saxofoon en een lekker vettig klinkende Moog en is daarmee het meest traditioneel prog-getinte stuk.
Website: http://www.pymlico.no/ .
(OP)NIEUW
Pattern-Seeking Animals – Why Don’t We Run
Van “Prehensile Tales” (InsideOut / Sony Music, 2020)
Drummer Jimmy Keegan, zanger/gitarist Ted Leonard en bassist Dave Meros: drie namen die we meteen associëren met Spock's Beard. Waarom dan werken onder een andere naam? Dat zit 'm in het feit dat Pattern-Seeking Animals het kindje is van John Boegehold. Die schrijft weliswaar voor Spock's Beard sinds Neal Morse die groep verliet, maar zijn output is zó groot dat hij dat niet allemaal aan die groep kwijt kan. Bovendien kan hij bij 'The Beard' alleen zijn schrijfkwaliteiten kwijt, terwijl uit de twee nu verschenen Pattern-Seeking Animals-albums blijkt dat hij ook zijn mannetje staat als (vooral) toetsenist. Daarnaast draagt hij aanvullende gitaar-, mandoline- en autoharppartijen bij. Is het muzikale eindresultaat veel anders dan? Als we het gehele zojuist verschenen tweede album “Prehensile Tales” overzien, trekt Boegehold het stilistisch wat breder dan Spock's Beard. Er is plaats voor meer luchtiger, poppy passages, wat vooral blijkt uit het bijna disco-achtige begin van “Raining Hard In Heaven”. Na enkele minuten buigt die album-opener alsnog om naar pure symfonische rock. Ander verschil zit 'm vooral in het voor Spock's Beard zeer bepalende spel van gitarist Alan Morse en toetsenist Ryo Okumoto, waar we hier de eigen sound van Leonard (die hier dus ook solo-gitaar speelt) en Boegehold voor terug. We gaan nogmaals aandacht besteden aan het eerder dit jaar verschenen tweede album “Prehensile Tales”, middels het opzwepende “Why Don’t We Run”.
Website: https://www.psanimals1.com/ .
ALBUM VAN DE MAAND / NIEUW
Night Flight Orchestra, The – Transmissions
Van het album “Aeromantic” (Nuclear Blast, 2020)
In december is “Aeromantic” van The Night Flight Orchestra het Album van de Maand bij Xymphonia. The Night Flight Orchestra,werd opgericht in 2007 en “Aeromantic” is het vijfde studio-album van de Zweedse band. The Night Flight Orchestra bestaat uit zanger Björn Strid, gitaristen David Andersson en Sebastian Forslund, bassist Sharlee D'Angelo (tevens bekend van Arch Enemy), drummer Jonas Källsbäck en achtergrondzangeressen Anna-Mia Bonde en Anna Brygård (The Airline Annas). Daarnaast verwelkomt de band voor dit album een aantal gasten in de vorm van Big Big Train-violiste Rachel Hall en toetsenist John Lönnmyr. De muziek die The Night Flight Orchestra maakt, is te omschrijven als classic rock/AOR, die zo uit de jaren 80 lijkt te komen. Ook is de productie is gladjes te noemen, mede door het gebruik van de nodige synthesizers. Het geheel ligt gemakkelijk in het gehoor, waarbij ook invloeden van Krautrock en synthipop aan bod komen. Waar deze band in slaagt is het oproepen van een euforisch gevoel. De koortjes en de slim ingezette keyboardpartijen tillen de toch al opbeurende melodietjes naar een hoger niveau. Er is behoefte aan positivisme in de wereld en dat stralen deze Zweden uit! Toegegeven: classic rock, ABBA, Electric Light Orchestra en disco zijn niet de primaire ingrediënten van ons programma. Echter, een groot aantal nummers bevat licht-progressieve invloeden en deze nummers laten we deze maand aan bod komen. We trappen af met “Transmissions”.
Websites:
https://www.nuclearblast.de/en/label/music/band/about/4331569.the-night-flight-orchestra.html
https://www.facebook.com/thenightflightorchestraofficial .
NIEUW
Irvine Band, The John - (Across) Lunar Fields
Van "The Machinery Of Heavens" (eigen beheer, 2020)
De Schotse gitarist John Irvine is met zijn The John Irvine Band al vaker aan bod gekomen in ons programma met zijn op symfonische leest geschoeide progjazzrock. Recentelijk verscheen van hem een nieuw album getiteld "The Machinery Of Heavens". De band blijkt geslonken tot een duo, waarbij Rich Kass drumt en de rest van de muziek door de bandleider zelf wordt ingevuld. Irvine mag dan aangeven niet echt een toetsenist te zijn, maar het zijn wel de synthesizers die voor het symfonische geluid zorgen op zijn albums. Het maakt ons eerlijk gezegd dan niet uit of hij dit nu middels zijn gitaar via MIDI heeft ingespeeld, dan wel met een keyboard. Qua stijl is er op dit vierde album niet zo gek veel nieuws onder de zon, maar als het muzikaal zo goed in elkaar steekt, is dat ook niet nodig. Irvine speelt op alle fronten prachtig en of het nu toetsen- of gitaarsolo's zijn, het zijn altijd hoogtepunten in zijn stukken. “(Across) Lunar Fields” is hiervan een prachtig voorbeeld en één van de hoogtepunten van dit sterke album.
Websites:
https://johnirvine.co.uk/
https://thejohnirvineband.bandcamp.com/album/the-machinery-of-the-heavens .
NIEUW
IO Earth – Shadows
Van “Aura” (eigen beheer, 2020)
Op de voorgaande vijf IO Earth-albums die tussen 2009 en 2018 verschenen, hoorden we een sublimatie van een veelheid aan stijlen: van folkrock tot hardrock en met invloeden uiteenlopend van jazz tot wereldmuziek. Zó breed trok de zevenpersoonsgroep het stilistisch spectrum dat bijvoorbeeld de rockende gitaren een jazzy sax of een klassieke viool haast in de weg zaten. Voor
“Aura” wordt het beleid al dan niet eenmalig totaal veranderd, want het blijkt een uiterst relaxt album met muziek die vaak raakt aan ambient. Sommige nummers kennen even een passage waarbij je uit je sluimer ontwaakt, door een gevoelvolle elektrischegitaarsolo of een steviger riff. Eén van die stukken is “Shadows”. Hier horen we esoterisch overkomend geneurie van zangeres Rosanna Lefevre in combinatie met de haast geprevelde zangstrofes van bandleider Dave Cureton en ondersteund door bezwerende koorzang in “Conquest Of Paradise”-stijl.
Website: https://ioearth.com/ .
WERELD VOL MUZIEK
Tachyon - The Law Of Beautiful Love (Encore) (live)
Van "Moondancer & Tachyon Live! 2013" (Bridge, 2014)
Vorige maand hadden we de Japanse band Moondancer in ons programma. Moondancer (ook als Moon Dancer geschreven) en Tachyon waren twee Japanse formaties die eind jaren 70, begin jaren 80 ieder één LP uitbrachten. Beide bands bestonden daarbij uit nagenoeg dezelfde musici, waarbij toetsenman Rei Atsumi (of Rey Azmi) de centrale figuur was. De gelijknamige plaat van Moondancer uit 1979 bevatte een mix van glamrock, classic hardrock en progressieve rock, waarbij gedacht moet worden aan een bands als Uriah Heep, Deep Purple, Emerson Lake & Palmer, King Crimson en Sparks. Het eveneens titelloze album van Tachyon voegde daar pop- en jazzrockelementen aan toe, dat laatste wellicht door de inlijving van bassist Gregg Lee, een Amerikaan die al jaren in Japan woont en werkt en bekend is van onder meer Caldera en Soma. Zoals gezegd waren beide bands geen lang leven beschoren, maar van het supertalent van Atsumi kon daarna nog volop genoten worden toen hij in het in het thuisland razend populaire Vow Wow (of Bow Wow) toetrad. De geschiedenis van Moondancer en Tachyon is echter niet afgelopen. De bands organiseren namelijk sinds 2013 geregeld gezamenlijke reünieconcerten, waarbij gebruik wordt gemaakt van authentieke instrumenten zoals Hammond, Moog en Mellotron. Van een van die shows werd een opname gemaakt en die werd in 2014 onder de titel "Moondancer & Tachyon Live! 2013 - Live At Rock Joint GB 2013.5.18" uitgebracht. Van beide groepen is een CD gevuld waarop de live-capaciteiten getoond worden. Deze keer hebben we een nummer van Tachyon uitgekozen en wel het fraai getitelde "美しき愛の掟", dat als het klopt "The Law Of Beautiful Love" betekent. Het is het slotnummer van het concert, waarbij Tachyon gezelschap krijgt van de bassist van Nobuhisa Shimoda. Hij ontfermt zich in dit zeer symfonische nummer over de Mellotron, zodat Atsumi alle ruimte krijgt om zich uit te leven in een van de langste Moog-solo's die ooit in Xymphonia te horen is geweest.
Websites:
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=1547
https://www.metal-archives.com/artists/Rei_Atsumi/149506
http://bridge-inc.net/?pid=80130890 .
Cryptic Vision – The Secret
Van "Of Infinite Possibilities" (Progrock Records, 2012)
Het Amerikaanse Cryptic Vision is in 2003 opgericht in Sarasota (Florida) door Rick Duncan en Todd Plant. De trilogie die begon met "Moments Of Clarity" (2000) en een vervolg kreeg met "In A World" (2006) werd zes jaar daarna met het slotstuk "Of Infinite Possibilities" (2012) eindelijk gecompleteerd. Zet de titels maar achter elkaar: samen vormen ze een zin. Opnieuw is Kansas-violist Dave Ragsdale te gast. Daarnaast zijn er nog zes gastmuzikanten die het basiskwintet bijstaan in de zeer Amerikaans aandoende symfo. In een nummer als “The Secret” zijn de invloeden van Kansas en Spock's Beard goed hoorbaar.
Website: http://www.therecordlabel.net/progressive-rock/cryptic-vision/ .
Black Noodle Project, The – Introspection
– Tomorrow Birds Will Sing
Van het album “Play Again” (Musea, 2006)
The Black Noodle Project werd in 2001 opgericht door Jeremie Grima. geboren in een buitenwijk van Parijs. Hoewel aanvankelijk een eenmansproject, verzamelde Grima na een aantal demo-opnamen enkele muzikanten om zich heen. In 2004 werd het debuutalbum “And Life Goes On...” uitgebracht door het Franse platenlabel Musea. Dit jaar verscheen het negende studio-album, getiteld “Code 2.0”. Elk album van The Black Noodle Project is weer anders. De inspiratie put de groep uit stijlen zoals New Wave, postpunk, artrock en progmetal. Op “Code 2.0” worden daaraan filmische effecten toegevoegd en is er veel meer ruimte voor gitaarspel en minder voor zang. Wij gaan echter terug naar het derde album “Play Again”, uit 2006, een album waarop progrock de boventoon voert en waarvan we de openingsnummers "Introspection" en "Tomorrow Birds Will Sing" hebben geselecteerd. Invloeden van Porcupine Tree en Pink Floyd zijn duidelijk merkbaar. Toch geeft de band hier een eigen draai aan.
Websites:
http://theblacknoodleproject.blogspot.com/
https://theblacknoodleproject.bandcamp.com/album/play-aga.