Uitzending Terugluisteren

The current broadcast will be available to listen to for two months here:

LABEL VAN DE MAAND:

PQЯ-Disques Plusqueréel

We gaan het een keer anders doen: geen Album van de Maand, maar een Label van de Maand. Er zijn vele heruitgavelabels die bijna of geheel vergeten albums opnieuw onder de aandacht brengen. Een kleine drie jaar geleden is George Rossolatos PQЯ-Disques Plusqueréel begonnen, met als doel van obscure progressieve, psychedelische en folkrockalbums in goede kwaliteit en strikt gelimiteerd vinylheruitgaven te verzorgen. Deze zijn vaak aangevuld met extra’s, al dan niet als download of CD. Tot nu heeft het label al veel pareltjes opgedoken, waaronder titels die op zijn label voor het eerst een legale heruitgave hebben gekregen. Naast bands uit Europa als Full Moon, Skryvania, Kaipa-voorloper San Michael’s én ons eigen Kracq, zijn er de nodige Amerikaanse klassiekers verschenen, zoals die van Mirthrandir en Lift. Daarom brengen we dit label in december extra onder de aandacht. Gezien de gelimiteerde oplages is een aantal titels intussen al moeilijk te verkrijgen maar met wat goede speurderszin zeker niet onvindbaar.
Websites:
https://pqrrecords.blogspot.com/
Facebook
https://pqrdirect.my-online.store/ .

Albums Van De Maand 2024

Xymphonia is sponsored by

THE SPIRIT OF RADIO opgedragen aan AAFM
Rush – The Spirit of Radio
Van “Permanent Waves” (Mercury, 1980)

Onze laatste uitzending in de studio van AAFM kunnen we natuurlijk niet anders dan beginnen met “The Spirit Of Radio” van Rush. Meer dan 30 jaar hebben we zo goed als iedere zondag van acht tot tien doorgebracht in eerst Huize Castello en al snel in de studio boven de bibliotheek aan de Haven Noordzijde. We hebben geprobeerd u als luisteraar maar ook onszelf de beste (al valt daar altijd over te discussiëren) progressieve rock en muziek in nauw verwante stijlen te laten horen. Vanavond trekken we even na tienen voor de laatste keer de deur achter ons dicht. U kunt ons vanaf 5 januari volgen vanuit onze nieuwe plek bij Delta FM en Radio 350. Het zal even wennen zijn, maar we hebben er zeker veel zin in. We willen vanavond onze dank uitspreken aan één van de vaste waardes bij de omroep. Zonder hem waren de memorabele jubileum uitzendingen niet mogelijk geweest. Daarom dragen we dit nummer op aan Albert “The Spirit Of Radio”!
Websites:
https://www.rush.com/
https://www.facebook.com/rushtheband .

STOP/START
Werner, Max - Stop And Start
Van "Seasons" (CNR Records, 1981 / Iconoclassic Records, 2024)

"Stop And Start", de bonustrack op "Seasons", het onlangs heruitgebrachte tweede soloalbum van Max Werner, was in 1982 een poging van producer Chris Pilgram om het succes van "Rain In May" te evenaren. Het liep op niets uit, mede omdat het ook als Kerst/Nieuwjaarsnummer bedachte nummer pas in januari 1983, dus na de feestdagen werd uitgebracht met op de B-kant een remix van de albumtrack "Cosmic Winter (We'll Make It To Mars)". De tekst 'stop and start again' past natuurlijk prima bij de noodgedwongen overgang van Xymphonia van AAFM naar Delta FM en Radio 350, vandaar dat we nogmaals een nummer van "Seasons" draaien. Begin december omschreven we de heruitgave nog als volgt: van "Seasons", het tweede soloalbum van Max Werner dat oorspronkelijk verscheen in 1981, is nu eindelijk een officiële CD-release beschikbaar. Het Amerikaanse Iconoclassic Records, dat eerder ook al een nooit eerder uitgebracht album van David Sancious op CD publiceerde, zegt tevens toe het solodebuut "Rainbows End" te willen uitbrengen, mocht "Seasons" voldoende verkopen. De heruitgave bevat een lijvige hoestekst waarin uitgebreid de totstandkoming van "Seasons" wordt verwoord. Kortweg komt het erop neer dat de plaat pas gemaakt werd nadat de single "Rain In May" een hit was geworden. Dat nummer was overigens drie jaar daarvoor al geschreven door producent Chris Pilgram, waardoor het plagiaatstempel (de song leek wel erg veel op "In The Air Tonight" van Phil Collins) in een ander daglicht kwam te staan. De muziek op "Seasons" wijkt behoorlijk af van Werners groep Kayak, ondanks dat zijn toenmalige bandleden medewerking verleenden. De plaat is behoorlijk elektronisch door het gebruik van geprogrammeerde drums die fraai tegenwerk krijgen van Werners dominante tomtomgebruik. De koortjes neigen daarnaast geregeld naar Beach Boys. Het album klinkt, mede door de uitstekende remaster van Wouter Bessels, helder en gedetailleerd.
Websites:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Max_Werner
https://iconoclassicrecords.com/album/seasons/
https://www.facebook.com/kayakmusicband .

NIEUW
Madrigal Project, The – Sumpin' Ovit
Van “11th Hour” (Dodsongs Records (= eigen beheer), 2024)

Luisteraars die ons al sinds de beginjaren van Xymphonia volgen, kunnen zich misschien nog Madrigal herinneren: een Noord-Amerikaanse band die in 1989 en 1996 twee albums afleverde met behoorlijk virtuoze progressieve rock die door ons aangeraden werd aan liefhebbers van bijvoorbeeld Echolyn. Vervolgens niets meer van gehoord. Tot we enkele weken geleden lazen over The Madrigal Project. Het blijkt dat de drummer/zanger/componist van Madrigal, Kevin Dodson, zich met een nieuwe band om zich heen bedient van die naam. Naast Dodson was van de nieuwe bandbezetting alleen Charles Swanson ook betrokken bij Madrigal – althans: we gaan ervanuit dat dit dezelfde saxofonist/EWI-bespeler is die 29 jaar geleden nog Chuck werd genoemd. Het bijna 5 kwartier lange album “11th Hour” bevat vrij drukke symfonische rock, waarin buiten het zeer op de voorgrond geplaatste drumspel van Dodson niet zozeer de verrichtingen van de vaste bandleden opvallen maar van (binnen de scene) beroemde gasten die veel ruimte krijgen. En dan doelen we met name op het toetsenduo Adam Holzman en Oliver Wakeman, die soms zelfs in dezelfde track te horen zijn in hun eigen zeer herkenbare stijl, waarbij Holzmans spel op voornamelijk Mini-Moog regelmatig doet denken aan dat van Happy The Mans Kit Watkins en dat van Oliver aan – iets van appel en boom - aan vader Rick Wakeman. Dat is niet de enige Yes-connectie: ook Billy Sherwood is present, maar die houdt het bescheiden en is in enkele nummers als bassist te horen – hij heeft nu eens niet de hele productie naar zich toegetrokken, zoals we hem dat het laatste decennium zo vaak hoorden doen. Vooral door de – niet heel bijzondere maar wel karaktervolle – zang van Dodson is de link met de oude Madrigal-platen te leggen. De vooral door de zangarrangementen soms nadrukkelijke Gentle Giant-verwijzingen, waarmee hij vroeger opviel, zijn nagenoeg verdwenen. Diens drukke drumstijl zal voor sommigen even wennen zijn. De composities zijn niet minder dan enerverend en bieden veel afwisseling, waarbij vooral de synthsolo's van Holzman werkelijk uit de kunst zijn en dit sowieso al sterke album niet te versmaden maken. Luister maar naar “Sumpin' Ovit”, waarin ook Wakeman en Sherwood acte de presence geven.
Websites:
https://themadrigalproject.com/
https://www.facebook.com/themadrigalprojectusa/ .

NIEUW / LIVE-TIP
Bonamassa, Joe – When One Door Opens (Overture)
– Curtain Call
Van het album “Live At The Hollywood Bowl: Live With 40-piece Orchestra (J&R Adventures, 2024)

Blues in Xymphonia? Waarom niet, als het met zo'n progressieve attitude wordt gebracht als door Joe Bonamassa. Twee keer eerder werden er in Xymponia nummers gedraaid van Joe Bonamassa en dat was ook nog eens 15 jaar geleden. In een ongeëvenaarde mix van blues, rock en orkestrale elegantie brengt Bonamassa ons “Live At The Hollywood Bowl With Orchestra”. Het album vereeuwigt diens allereerste optreden in het iconische openluchttheater, in augustus 2023. Begeleid door een indrukwekkend ensemble van 40 orkestmuzikanten leverde Bonamassa een optreden af dat nu voor altijd is vastgelegd. We krijgen een virtuoze mix van blues en rock te horen, waarbij ook fanfavorieten van grandioze orkestarrangementen zijn voorzien door enkele van Hollywoods beste arrangeurs: David Campbell, Jeff Bova en niemand minder dan Trevor Rabin. Door te werken met een volledig orkest onder leiding van gerenommeerde Hollywood-orkestratoren kreeg Bonamassa's muziek een ongekende diepte en omvang, waardoor fans op een geheel nieuwe manier kennis konden maken met zijn catalogus. Het project vertegenwoordigt een nieuw hoogtepunt in Bonamassa’s carrière en belichaamt de magie van een live-optreden, waarbij elke noot resoneert met de energie van een muzikant op het toppunt van zijn kunnen. (bron: Harry Pater, Bluestownmusic). Op zondag 13 juli treedt de gitarist/zanger aan op de derde en laatste dag van het Bospop Festival in Weert. Op 29 april kunt u al terecht in de Rudolf Weber Arena in Oberhausen. Wij kiezen voor de ouverture van het concert, met een titel die refereert aan een uitdrukking die in omgekeerde volgorde refereert aan onze overgang naar Delta FM. Voor AAFM is het nochtans wat in het dan volgende nummer wordt bezongen.
Websites:
https://jbonamassa.com/
https://www.facebook.com/JoeBonamassa .

LABEL VAN DE MAAND
PQЯ-Disques Plusqueréel

We gaan het een keer anders doen: geen Album van de Maand, maar een Label van de Maand. Er zijn vele heruitgavelabels die bijna of geheel vergeten albums opnieuw onder de aandacht brengen. Een kleine drie jaar geleden is George Rossolatos PQЯ-Disques Plusqueréel begonnen, met als doel van obscure progressieve, psychedelische en folkrockalbums in goede kwaliteit en strikt gelimiteerd heruitgaven te verzorgen. Deze zijn vaak aangevuld met extra’s, al dan niet als download, LP of CD. Tot nu heeft het label al veel pareltjes opgedoken, waaronder titels die op zijn label voor het eerst een legale heruitgave hebben gekregen. Naast bands uit Europa als Full Moon, Skryvania, Kaipa-voorloper San Michael’s én ons eigen Kracq, zijn er de nodige Amerikaanse klassiekers verschenen, zoals die van Mirthrandir en Lift. Daarom brengen we dit label in december extra onder de aandacht. Gezien de gelimiteerde oplages is een aantal titels intussen al moeilijk te verkrijgen maar met wat goede speurderszin zeker niet onvindbaar.

Afgelopen week zijn de eerste releases voor 2025 bekend gemaakt. In januari zal het obscure “Pinturas Y Expresiones” van de Argentijnse symfonische progband Agnus verschijnen én ook een van de favorieten der Noord-Amerikaanse undergroudprog: het naar de band genoemde debuut van Easter Island, inclusief bonus CD. Beide items zijn al in voornotering te bestellen via de 'online store' van het label.
Websites:
Facebook
https://pqrrecords.blogspot.com/
https://pqrdirect.my-online.store/

De vijfde en laatste band die we in onze PQR-maand onder de aandacht willen brengen is het Franse Skryvania.

Skryvania – Intro / Final
Van “Skryvania” (eigen beheer, 1978 / Musea, 1990 / PQR-Disques Plusqueréel, 2023)

Net als zoveel bands, zoals bijvoorbeeld het vorige week gedraaide Banana, werd de groep opgericht door een stel schoolvrienden, met het idee om muziek te gaan maken in de stijl van hun helden Yes, Genesis en Pink Floyd. En zo begonnen Henry-Jean Aubin (toetsen), Olivier Marina (gitaar), Benoît Reeves (drums) en Alain Yvorra (bas) met het schrijven van eigen materiaal. Eind 1977 was er genoeg voor een album, al was Aubin inmiddels vervangen door Harold Bakobza. Net als bij zoveel beginnende bands was er, ondanks dat er best veel optredens gegeven werden, weinig opnamebudget. Gelukkig stond een lokale radioster garant voor de opnames en productie het debuut. En zo verscheen in een kleine eigenbeheeroplage van rond de 300 exemplaren in 1978 het titelloze debuut. Skryvania hoort duidelijk tot de Franse progschool, met muzikale hints naar Pulsar, Arachnoid en Mona Lisa, maar er is ook duidelijk geluisterd naar het oude werk van voornoemde helden Pink Floyd, Yes en Genesis. Het gitaarwerk zweeft daarbij stilistisch ergens tussen dat van Andy Latimer en Steve Hackett. En hoewel Skryvania geen hoogvlieger was, laat het album het absoluut aanwezige talent van de muzikanten goed naar voren komen; vooral de drummer verdient een speciale vermelding. Dat is goed te horen op de CD-heruitgave door Musea uit 1990, met een aantal mooie bonustracks waaronder een TV-sessie met wat Yes- en Genesis-flarden, zoals een bijzonder mooie versie van “Hairless Heart”. De CD is inmiddels lastig te krijgen maar ons Label van de Maand bracht vorig jaar een fraai verzorgde vinylheruitgave, met uitgebreide bio en een extra CD met veel live-materiaal en wat demo’s die niet te vinden waren op de Musea-uitgave. Net als het origineel is ook deze editie zeer gelimiteerd en nu al lastig te vinden. ...Maar nog steeds goedkoper dan het origineel uit 1978, waarvoor je al snel een maandsalaris moet neer tellen. We gaan luisteren naar een mix van de nummers “Intro” en “Final” die op het album zijn gepositioneerd rond “Epopée”.
Websites:
https://www.facebook.com/skryvania/
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=1188 .

ALMELOSE XYMPHONIA-HISTORIE
5:01 AM – Think Of Me Then
Van “The Circle” (eigen beheer, 1994)

In de laatste uitzending vanuit de studio in Almelo gaan we natuurlijk een nummer laten horen van wat in de beginjaren van Xymphonia bijna onze huisband genoemd kon worden: het Almelose 5:01 AM. Deze band was een korte periode zeer actief en was natuurlijk vertegenwoordigd op de Xymphonia-festivals. 5:01 AM werd geformeerd in het begin van de jaren negentig en bestond toen uit Edu Arde (zang/saxofoon), Jan Pezie (keyboards/backing vocals), Rich Reinders (gitaar), Bas de Vries (drums) en Robert Dupre (basgitaar). In 1994 werd gedebuteerd met een EP, “The Circle”, die pakkende neoprog liet horen, die vergelijkbaar was met de Britse varianten uit die tijd, vaak beïnvloed door Marillion. Een eigen geluid werd gecreëerd door de toevoeging van saxofoon en het karakteristieke diepe timbre van Edu Arde. Optredens volgden, onder andere een voorprogramma voor Landmarq. Na wat bezettingswisselingen verscheen het eerste volwaardige album “21st Century Dream” in 1996 op het Duitse label WMMS/Music Is Intelligence. Eind jaren negentig kwam er een eind aan bijna 10 jaar 5:01 AM. Voor 2015 was een reünie gepland maar vanwege familie-omstandigheden bij een van de leden kon dat destijds helaas niet doorgaan. Maar wie weet gebeurt er iets in 2025... We gaan een nummer laten horen van de eerste EP: “Think Of Me Then”, een mooie ballade.
Websites:
https://www.facebook.com/501am
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=8914.

FOR EVERY NEW BEGINNING THERE HAS TO BE AN END
Spock's Beard - Goodbye To Yesterday
Van "V" (InsideOut, 2000)

Wij, het Xymphonia-team, nemen afscheid van onze vertrouwde stek in Almelo, maar kijken tegelijkertijd met veel vertrouwen vooruit naar de toekomst bij DeltaFM (Twenterand) en Radio350 (Rijssen/Holten). Maar onze gedachten gaan wel uit naar al die jaren van muzikale herinneringen, naar al die prachtige muziek die we hebben laten horen. Spock's Beard behoort tot een lichting van bands die begin jaren 90 opkwamen die zowel recht deed aan de historie van de progressieve rock als ook toegankelijk genoeg was om een wat groter publiek te bereiken. Een aantal van onze teamleden vatte het stoute plan op om Spock's Beard in Los Angeles live te zien spelen in mei 1997 op Progfest, dit mede met de gedachte dat het toch wel nooit zou gebeuren dat deze band naar Europa zou komen... Maar slechts acht maanden later was het al zover. Het ging dus hard na het debuut “The Light” (1995), dat evenals de opvolgers “Beware Of Darkness” (1996) en “The Kindness Of Strangers” (1997) in Europa werd uitgebracht door IQ's label G.E.P. Daarna, met “Day For Night” (1999), volgde de overstap naar het bevriende, maar grotere InsideOut, waaraan de groep verbonden zou blijven. Voor deze speciale uitzending van Xymphonia pakken we het vijfde studio-album van Spock's Beard erbij, "V" (2000), en het toepasselijke "Goodbye To Yesterday".
Websites:
https://www.spocksbeard.com/
https://www.facebook.com/spocksbeard .

NIEUW
Huis – Burning And Drowning
Van “In The Face Of The Unknown” (Unicorn Digital, 2024)

Al tien jaar lang staat Huis garant voor volle én gloedvolle neoprog, met doorwrochte zang, sfeervolle keyboardpartijen, fijn gitaarwerk en meeslepende composities met ruimte voor veel pakkende melodieën. De Canadese groep werd ooit opgericht uit grote bewondering voor 'ons eigen' Knight Area en heeft mede daarom ook een Nederlands klinkende naam. “In The Face Of The Unknown” is het vierde werkstuk en heeft opnieuw de klasse die we inmiddels kunnen verwachten van een band waar Michel St. Père zijn naam aan verbonden heeft. Niet alleen is hij de man achter het label Unicorn Digital, tevens bestiert hij Mystery, dat ook al zo'n goede relatie met Nederland heeft. In Huis heeft de gitarist een wat meer dienende rol en levert slechts één compositie (“Crossroads”). Belangrijkste songleveranciers zijn zanger/toetsenist Sylvain Descôteaux en bassist/toetsenist Michel Joncas. We gaan luisteren naar “Burning And Drowning”, van de hand van die laatste twee maar wel met een van de fraaiste en warmste gitaarsolo's van het album.
Websites:
https://www.huisband.com/
https://www.facebook.com/huisband .

(OP)NIEUW / JAZZROCK
Wingfield, Mark - Journey Home
Van "The Gathering" (MoonJune Records, 2024)

Met "The Gathering" heeft Mark Wingfield weer een fraai staaltje van zijn typische, abstracte jazzrock afgeleverd. Dat abstracte wordt veroorzaakt doordat hij zijn thema’s en solo’s vormt door op een jankende, haast zoekende wijze het hele fretboard te verkennen en de noten daarbij geregeld te verbuigen. Hierdoor klinkt het als een versmelting van de speelstijlen van David Torn, Terje Rypdal en Allan Holdsworth. In de studio werd hij bijgestaan door de geheel in de composities opgaande drummer Asaf Sirkis en toetsenman Gary Husband die met een vernieuwend klankenpalet symfonisch getinte akkoorden en splijtende solo’s uit zijn synthesizers tovert. Op "Apparation In The Vaults", "A Fleeting Glance" en "Journey Home" vormen Sirkis en Husband zelfs een elkaar opzwepend drumkoppel. Tony Levin en Percy Jones vulden het drietal aan met in hun huisstudio opgenomen baspartijen. Levin excelleert in zes tracks met zijn kenmerkende, soepel ronkende, dwingende groove. Daarnaast is het heerlijk om gedurende de overige vier stukken Jones, tussen zijn improviserende krachttoeren met PAKT door, eindelijk weer eens in grotendeels gecomponeerd materiaal te horen glijden op zijn fretloze bas. In september draaiden we van "The Gathering", waarvan de CD-versie destijds een verkeerde indexatie had, het nummer "A Fleeting Glance". Inmiddels is er een juiste editie van de CD verschenen en van die schijf hebben we het bijna tien minuten durende "Journey Home".
Websites::
https://markwingfield-moonjune.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/MarkWingfieldGuitar
https://www.markwingfield.com/ .

IN MEMORIAM: Jon Camp (1949 - 2024)
Renaissance - Can You Hear Me?
Van "Novella" (Sire Records / Warner Bros. Records, 1977)

Onlangs werd bekend dat bassist/zanger Jon Camp op 13 december is overleden. Hij was vanaf 1972 lid van Renaissance en het waren zijn basgitaarspel en achtergrondvocalen die een belangrijk bestanddeel vormden van de bijzondere sound die de Britse band ontwikkelde. Folkrock en klassieke muziek waren daarin belangrijke ingrediënten, met vanaf het album “Prologue” een verdere uitdieping, middels het gebruik van een echt orkest. De kraakheldere zang van Annie Haslam en het klassiek getinte pianospel van John Tout stonden weliswaar op de voorgrond, maar doordat het gitaarspel puur akoestisch bleef, kreeg Jon Camp de ruimte om zich te profileren met heerlijk rollende baspartijen in een stijl die verwant was aan die van Chris Squire. Hoogtepunt tijdens de liveshows in de jaren 70 was de uitgebreide versie van het nummer “Ashes Are Burning” met een zeer sterke bassolo van Camp die daarbij ook gebruik maakte van baspedalen. Vanaf het album “Scheherazade” nam hij ook af en toe wat leadvocalen voor zijn rekening, naast dat hij ook mee ging meecomponeren. Het resulteerde in de prachtige reeks albums “Novella” (1977), “A Song For All Seasons” (1978) en “Azure D'Or” (1979). Aan het begin van de jaren 80 volgde een worsteling met de omslag van het muzikale klimaat, waarna Camp in 1985 redelijk plotseling de band verliet. Hij bleef muzikaal actief, onder andere met Cathedrale (waarin we tevens een nog jonge John Young, nu bekend van Lifesigns, terugvonden), dat echter nooit een echt album heeft weten uit te brengen. Wij eren de muzikale nalatenschap van John Camp met het prachtige openingsnummer van “Novella”: “Can You Hear Me?”.
Website:
https://renaissancetouring.com/
https://www.facebook.com/RenaissanceTouring .

STOP/START / LIVE-TIP
Supertramp - If Everyone Was Listening
Van "Crime Of The Century" (A&M, 1974/2014)

'If everyone was listening, you know, There'd be a chance that we could save the show' zong Supertramp 50 jaar geleden in "If Everyone Was Listening" op het succesalbum "Crime Of The Century". Helaas luisterde de afgelopen jaren niet iedereen in de Almelose gemeenteraad, vandaar dat de AAFM/AAVisie-show niet gered kon worden. Gelukkig betekende dit niet 'don't let the curtain fall', oftewel het einde van Xymphonia, want we zetten ons liefdeskindje voort op Delta FM en Radio 350. Maar aangezien we het afgelopen jaar geregeld aan dit nog niet eerder in ons programma gedraaide nummer moesten denken hebben we er in het kader van Stop/Start van onze laatste show van dit jaar en van AAFM ruimte voor gemaakt. Wellicht wordt het nummer overigens ook gespeeld door Supertrap tijdens de "Goodbye Stranger"-tour van deze Supertramp-tributeband (met onder anderen de van Maryson en Ice gekende zanger/gitarist Hein van den Broek en de ook in Mangrove toetsenspelende Ebert Zwart), beginnend op 17 januari in het Beverwijkse Kennemer Theater, gevolgd door onder meer optredens op 1 en 15 februari in de Stadsschouwburg te Middelburg, respectievelijk Theater De Storm in Winterswijk.
Website:
Supertramp
https://www.supertramp.com/
https://www.facebook.com/people/Supertramp/100044333834395/
(beiden sterk verouderd)

Supertrap
https://www.supertrap.nl/
https://www.facebook.com/supertrap .

SLOTNUMMER
IQ – It All Stops Here
Van het album “J'Ai Pollette D'Arnu” (Giant Electric Pea (G.E.P.), 1991)

Vandaag hebben we teruggekeken naar 32 jaar Xymphonia, 1640 keer uitgezonden vanuit Almelo. Nu komt er een eind aan de wekelijkse zondagtrip naar de AAFM-studio boven de bibliotheek in Almelo.
We doen dat gepast met een eindnummer van een band die in de top 5 staat van meest gedraaide bands in ons programma: IQ.
Die top luidt namelijk:
1. Marillion – 330 keer gedraaid
2. Genesis – 286 keer gedraaid
3. Pink Floyd - 273 keer gedraaid
4. Camel - 247 keer gedraaid
5. IQ - 210 keer gedraaid
Laatstgenoemde Britse band werd in 1981 opgericht door gitarist Mike Holmes. Groot commercieel succes kwam er nooit, maar door de jaren heen is wel een hondstrouwe fanschare opgebouwd. We sluiten deze 1640ste Xymphonia af met het toepasselijke “It All Stops Here”. Maar niet voordat wij van het Xymphonia Team, René, Herman, Maurice, Chris en Aldwin, de omroep AAFM bedanken voor het feit dat dat we via deze weg al die jaren onze favoriete muziek - progressieve, melodieuze en symfonische rock in alle mogelijke uitingsvormen - hebben kunnen verspreiden en daardoor vele (nieuwe) luisteraars hebben kunnen bereiken. Onze dank gaat speciaal uit naar technicus Albert Hendriksen, 32 jaar geleden ook al onze technische steun en toeverlaat en ook altijd in touw bij onze live-evenementen. Vanaf volgende week komen de uitzendingen uit de Vroomshoopse studio van Delta FM (Twenterand) en blijven we ook, zoals al enkele maanden het geval is, te beluisteren via Radio350 (Rijssen/Holten).
Website:
https://www.iq-hq.co.uk/
https://www.facebook.com/IQHQLive .

NIEUW / LIVE-TIP
Kingfisher Sky – Because It's You
– Feeding The Wolves
Van “Feeding The Wolves” (eigen beheer / Suburban Distribution, 2024/25)

Vorige maand draaiden we al de eerste single, “Fade Away”, van het nieuwe album van Kingfisher Sky. “Feeding The Wolves” is via een internetfondsenwervingscampagne van de grond gekomen, terwijl de groep tussendoor in den lande op de podia was te aanschouwen met een Kate Bush-tribute-show. “Fade Away” liet al een hoge kwaliteit horen en maakte benieuwd naar het wat de groep rond het echtpaar Judith Rijnveld (zang) en Ivar de Graaf (drums, aanvullende partijen op diverse andere instrumenten) ons verder zou voorschotelen. Het blijkt een toegankelijke vorm van progressieve rock die de ene keer de nodige folkinvloeden bevat (waarbij zelfs bijdragen van de van Nightwish en Iona bekende Troy Donockley op Ullian Pipes en fluit te horen zijn) en af en toe een mespuntje progmetaltrekjes laat horen. De arrangementen zijn warm en vol: Rijnvelds zang is regelmatig door haarzelf gedubbeld en Erik van Ittersums keyboardpartijen hebben vaak een orkestraal aandoend karakter. De songs zijn compact en duidelijk gericht op een heldere structuur met een kop en een staart. Lange solo's zijn er derhalve ook nauwelijks: hier en daar geeft Edo van der Kolk een melodieuze gitaarsolo weg en in “Because It's You” zit de langste toetsensolo van Van Ittersum. Opvallend is de regelmatig nogal percussieve drumstijl van De Graaf, zoals we bij “Fade Away” al constateerden. Die drums klinken trouwens als een klok, wat in feite gewoon geldt voor het hele album. Onlangs werd bekend dat Kingfisher Sky het voorprogramma verzorgt bij het concert van Dilemma op 19 januari in Poppodium Boerderij. Op 28 februari doet de groep nog eens het al genoemde Kate Bush-programma in diezelfde Zoetermeerse zaal. Komende week, op Derde Kerstdag 27 december, is dat Kate Bush-programma overigens nog te aanschouwen tijdens het event Live 2000 op het Marktplein in Hilversum. Wij gaan luisteren naar “Because It's You”, waaraan een stevig randje zit, maar dat ook een lekkere Moog-solo bevat, en “Feeding The Wolves”: één van de meer folky nummers mét een bijdrage van Donockley en als kers op de taart fraaie leadzang van Edward Reekers, die het duet met Rijnveld aangaat.
Websites:
https://www.kingfishersky.com/
https://www.facebook.com/kingfishersky/ .

NIEUW
Big Big Train - Brew & Burgh (Winter Version)
Origineel van "The Underfall Yard" (heruitgave: English Electric Recordings, 2021)

Big Big Train viert op de valreep van dit jaar nog even het 15-jarig jubileum van “The Underfall Yard”. Er is nu namelijk een nieuwe versie uitgebracht van “Brew & Burgh (Winter Version)”. Niet dat dit nummer op de eerste uitgave was dat album te vinden: het origineel werd nameiljk geschreven en opgenomen voor de heruitgave van vier jaar geleden. De nu verschenen heropname moeten we zien als een muzikaal dankjewel aan de fans van de inmiddels zeer multinationale band, na een enerverend jaar. Deze zogenaamde “Winter Version” is opgenomen met de 'nieuwe leden' dus met zanger Alberto Bravin, pianist Oskar Holldorff en violist Clare Lindley én trompettist Paul Mitchell. Die laatste stond Big Big Train bij tijdens de meest recente toer en maakt nu zijn studiodebuut op dit nummer. En natuurlijk zijn Nick D'Virgilio, Rikard Sjöblom en oerlid Gregory Spawton ook van de partij. Naast dat het beschikbaar is op YouTube is “Brew & Burgh (Winter Version)“ ook verschenen op de meeste streamingdiensten.
Websites:
https://www.bigbigtrain.com/
https://www.facebook.com/groups/bigbigtrain
Dit nummer op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=c4ulIs6pW0U .

NIEUW
Isobar - CatAtomic
– Strangling Dandelions
Van “Isobar IV” (eigen beheer, 2024)

Onlangs legden we beslag op een exemplaar van “Isobar IV”, dat al in augustus was uitgebracht. Het is de opvolger van het anderhalf jaar eerder verschenen (en dit raadt u nooit) “Isobar III”. Toen constateerden we al dat de groep het tempo er goed inhoudt, want dat werkstuk volgde iets meer dan een jaar na “Isobar II”, dat het nog tot ons Album van de Maand februari 2022 schopte. De groep is opnieuw in eenzelfde bezetting aan de studiodeuren verschenen, waarbij die voor het bas/gitaar/keyboard-trio in de VS te vinden waren, terwijl Mattias Olsson, bekend van o.a. Änglagård, zijn partijen in zijn eigen Roth Händle Studios opnam. Wederom zijn er enkele gastspots voor een trompettist (Evan Weiss) en saxofonist (Ben Bohorquez) en net als op de voorganger een violist, al is dat deze keer niet Joanne Wu maar Trevor Lloyd. De instrumentale prog ligt in het verlengde van die op de drie voorgangers en zal, denken wij, wederom in de smaak vallen bij liefhebbers van het werk van Happy The Man. Het bij vlagen spectaculaire drumwerk van Olsson geeft sjeu aan de kleurrijke toetsenpartijen van Marc Spooner (die uitpakt met sounds die uiteenlopen van Hammondorgel tot Mellotron tot Moog tot modernere synthsounds) en de gitaren van Malcolm Smith die afwisselender en gevoelvoller klinken dan op de voorganger. Jim Anderson legt menig melodieuze baspartij onder dit alles. Frivoliteiten zijn er bijvoorbeeld in de vorm van het geprogrammeerde drum 'n' bassritme dat “Throne Rubber” opent, een nummer dat ook de feature van trompettist Weiss bevat. In “CatAtomic”, mét inderdaad gemiauw, maakt Smith met Ebow een mooie introductie voor een zwierige vioolsolo van Lloyd. Anderson laat zich van zijn meest funky kant horen in het pakkende “Strangling Dandelions”. Dit en “Startling Over” zijn de nummers met de sterkste 'drive', waarbij Olsson in laatstgenoemde nummer ook lekker prominent van zich doet spreken.
Websites:
https://isobarmusic.com/
https://isobarprog.bandcamp.com/album/isobar-iv
https://www.facebook.com/isobarmusic/.

LIVE-TIP / KERST
That Joe Payne – The Power Of Love (live)

Komende week is het weer tijd voor ProgProms. Het begon in 2019 als een eenmalig bedoeld concert van een band rond Edward Reekers met o.a. het Magoria-echtpaar Mark Bogert (gitaar) en Nadine Pruim (zang) en de van vele groepen bekende bassist Charles Nagtzaam. Reekers' zangmaatje uit latere Kayak-tijden, Cindy Oudshoorn, is dit jaar ook van de partij. Voorgaande jaren werd Damian Wilson als speciale gast uit Groot Brittannië ingevlogen. Nu zal (That) Joe Payne zijn nauwelijks minder indrukwekkende stembanden lenen aan dit project. Uiteraard kennen we 'm van The Enid, waarmee hij in 2012 (ja, zo lang geleden is dat alweer!) onze 1000ste uitzending opluisterde. Enkele maanden geleden bleek hij verrassend genoeg de leadzanger op het nieuwe solo-album van Dream Theater-toetsenist Jordan Rudess. Zelf brengt Payne uiteraard ook nog steeds werk uit, al wordt de link met prog langzamerhand vager. Kerst is bij hem ook altijd wel een dingetje: er zijn ieder jaar wel kerstconcerten en er verscheen in 2022 zelfs al een heus kerstalbum (“Ding Dong”). Een jaar eerder vertolkte hij het gedragen “The Power Of Love” van Frankie Goes To Hollywood bij zo'n kerstconcert. Wij vinden het een goede kandidaat voor de setlist van ProgProms, in de sectie 'prograndgevallen' die er ieder jaar wel tussenzitten. Er staat een fraaie live-opname van op Bandcamp, die we u niet willen onthouden. ProgProms is dit jaar op 27 december in Weert in De Bosuil, 28 december 2024 in de Udense Pul en 29 december in Poppodium Boerderij, Zoetermeer.
Websites:
https://www.thatjoepayne.com/
https://www.facebook.com/ThatJoePayne
Dit nummer op Bandcamp: https://thatjoepayne.bandcamp.com/track/the-power-of-love-live .

HERUITGAVE
Kawasaki, Ryo - Suite In D
Afkomstig van "Ring Toss" (Chiaroscuro Records, 1979/2024)

Oktober vorig jaar draaiden we voor het eerst muziek van de in 2020 op 73-jarige leeftijd in Estland overleden Japanse gitarist Ryo Kawasaki en wel van een heruitgave van zijn LP "Juice" uit 1976. Kawasaki had in zijn thuisland al een behoorlijke staat van dienst toen hij in 1973 naar de Verenigde Staten vertrok. Ook daar wist hij respect af te dwingen wat in 1976 leidde tot drie fusionalbums waaronder het genoemde "Juice". Die plaat bevat, naast een mix van jazz, rock, soul, wereldmuziek en funk, tevens geluiden uit door Kawasaki zelf ontwikkelde synthesizers. Op het onlangs voor het eerst buiten Japan op CD heruitgegeven "Ring Toss" uit 1977 voegde hij aan die mix nog barokmuziek (in de vorm van een bewerking van een sarabande van Bach) en een jazzevergreen (Duke Ellingtons "In A Sentimental Mood") toe. Daarnaast doet de ruim elf minuten durende "Suite In D" deels denken aan de flamencojazzrockplaat "Picasso Portraits" van gitarist Juan Martín en Al Di Meola’s virtuoze jaren zeventig stijl. Tot slot neigen de dominante woordloze zang van Rhada Shottam en de intrigerende strijk-, stringsynthesizer- en blazersarrangementen naar melodieuze Magma-composities. Hoewel de muziek kraakhelder uit de boxen knalt, vermeldt het hoesje geen technische informatie over eventuele remastering en/of remixing. En jammer dat dit eclectische album als CD-R is uitgebracht. Van "Ring Toss" draaien we het genoemde "Suite In D".
Websites:
https://en.wikipedia.org/wiki/Ryo_Kawasaki
https://jazztokyo.org/interviews/post-12996/ (met onder meer een interview)
https://ryokawasaki.bandcamp.com/ .

35 JAAR
Quasar – Seeing Stars Part 2 (The Dark Star)
Van “The Loreli” (Q Records, 1989 / eigen beheer, 2023)

Voor de jongere garde zal Quasar een redelijk onbekende zijn, maar de band behoort wel tot de originele Britse neoprogbeweging, die rond 1979 vorm kreeg. Bands als Pallas, Marillion en Twelfth Night legden rond die tijd de eerste stenen voor hun toekomst en ook Quasar hoort in dat rijtje thuis. Na wat bezettingswisselingen wist de door basgitarist Keith Turner geleide band een eigen geluid te ontwikkelen, met sciencefiction als voornaamste inspiratiebron. Het albumdebuut “Fire In The Sky” verscheen in 1982 en waar tijdgenoten als Pallas en Marillion af en toe iets steviger klonken, hield Quasar het bij een meer symfonisch geluid. De met beperkte middelen gecreëerde eigenbeheerproductie maakte dat het album niet geheel recht doet aan wat de groep destijds op het podium wist neer te zetten. ...Want live was de groep naar verluidt een echte attractie. Na de opnames van het album verliet zanger Paul Vigrass (ook bekend van o.a. Edison Lighthouse en Matchbox) de band en werd vervangen door Susan Robinson (die zojuist Solstice had verlaten). In wisselende bezettingen kabbelde Quasar voort, tot eind jaren '80 een stabiele formatie leek te zijn gevonden. Met een nieuwe zanger Nick Williams werd zelfs weer een plaat opgenomen. Maar u raadt het al: de bezetting viel toch weer uit elkaar en een deel van de band richtte Landmarq op. Wel kwam er snel vervanging en verscheen alsnog de opvolger "The Loreli" in 1989, met Tracy Hitchings als zangeres. De plaat werd door het symfo-minnende publiek goed ontvangen en het leek de band eindelijk voor de wind te gaan met een aantal succesvolle concerten, waaronder een geweldige show in het Amsterdamse Paradiso waar de veelvuldig gebruikte baspedalen de grondvesten deden schudden. Maar ook Hitchings verliet Quasar en verving jaren later Damian Wilson bij Landmarq. De moederband modderde nog even door, maar viel daarna uit elkaar. Turner verhuisde naar de Verenigde Staten, waar het toch weer begon te kriebelen en hij zowaar een nieuwe line-up bij elkaar zocht. Er kwam zelf een nieuw album, “Memories Of Times Yet To Be”, dat schijnbaar wel is verschenen maar toch inmiddels zelfs van de officiële Quasar-Bandcampsite is verdwenen. Afgelopen jaar is Turner weer terugverhuisd naar Engeland en daar heeft hij met wederom een nieuwe incarnatie van Quasar al een aantal shows gegeven. Afgelopen jaar kwam er ook een nieuwe, opgepoetste versie van zowel het eerste album als “The Loreli” uit. Deze remix laat een iets scherper geluid horen dan het origineel met veel minder galm op de zang. We zijn er nog niet geheel uit of dit een verbetering is. Ook door Williams gezongen materiaal is aan deze uitgave toegevoegd en op “Fire In The Sky” horen we de teruggevonden opnamen die met Paul Vigrass' opvolger Susan Robinson zijn gemaakt. Het vijfendertigjarig jubileum van “The Loreli” is een mooie reden om hier wat van te laten horen. We gaan luisteren naar “Seeing Stars Part 2 (The Dark Star)”.
Websites:
https://www.facebook.com/profile.php?id=100063454277413
https://quasarband.bandcamp.com/album/the-loreli
https://quasarband.bandcamp.com/album/the-loreli-2023-remix-5-track-bonus .

KERST
Chris - High Spirits
Van "Snow Stories" (FREIA Music, 2012)

Eind 2012 kreeg Christiaan Bruin het idee om een kerst-EP te maken en als digital-only release uit te brengen. De Nederlandse multi-instrumentalist had ongeveer 3 à 4 weken ingepland om het geheel op tijd af te krijgen, maar toen FREIA Music van zijn plan hoorde veranderde die insteek en zou het uitgroeien tot een ruim 33 minuten durende mini-CD. Om die op tijd uit de CD-fabriek te krijgen, bleef er echter nog maar 2 weken over om geheel te schrijven, op te nemen en te mixen. Het kostte hem vele nachten flink doorhalen maar uiteindelijk was daar vlak voor Kerst 2012 het resultaat: “Snow Stories”. Qua werkwijze, maar ook muzikaal blijkt achteraf dat “Snow Stories” al een behoorlijke voorbode is op wat later zou komen, want het feit dat Bruin in staat was om dit zo snel af te leveren was één van de zaadjes voor het één jaar durende project “The Black Codex”, een muzikaal fantasy-verhaal dat in 2014 in wekelijkse edities verscheen. Daarnaast horen we op “Snow Stories” een sound die bij vlagen doet denken aan de muziek van Ton Scherpenzeel en Kayak.
Websites:
http://www.chrismusic.nl/ (niet actueel)
https://christiaanbruin.bandcamp.com/album/snow-stories
https://www.facebook.com/cbinventions/ (niet actueel).

LABEL VAN DE MAAND
PQЯ-Disques Plusqueréel

We gaan het een keer anders doen: geen Album van de Maand, maar een Label van de Maand. Er zijn vele heruitgavelabels die bijna of geheel vergeten albums opnieuw onder de aandacht brengen. Een kleine drie jaar geleden is George Rossolatos PQЯ-Disques Plusqueréel begonnen, met als doel van obscure progressieve, psychedelische en folkrockalbums in goede kwaliteit en strikt gelimiteerd heruitgaven te verzorgen. Deze zijn vaak aangevuld met extra’s, al dan niet als download, LP of CD. Tot nu heeft het label al veel pareltjes opgedoken, waaronder titels die op zijn label voor het eerst een legale heruitgave hebben gekregen. Naast bands uit Europa als Full Moon, Skryvania, Kaipa-voorloper San Michael’s én ons eigen Kracq, zijn er de nodige Amerikaanse klassiekers verschenen, zoals die van Mirthrandir en Lift. Daarom brengen we dit label in december extra onder de aandacht. Gezien de gelimiteerde oplages is een aantal titels intussen al moeilijk te verkrijgen maar met wat goede speurderszin zeker niet onvindbaar.
Websites:
Facebook
https://pqrrecords.blogspot.com/
https://pqrdirect.my-online.store/

We verhuizen deze week naar het zonnige Argentinië.

HERUITGAVE
Banana – El Escultor Y La Estatua
Van “Aún Es Tiempo De Sueño” (EMI-Odeon, 1979 / Music Hall, 1991 / PQR-Disques Plusqueréel, 2024)

Het vierde album dat we willen laten horen, komt uit het zonnige Argentinië, van een hier volledig onbekende, maar in het thuisland immens populaire band: Banana. César Pueyrredón (toetsen, lead zang), zijn broer Daniel Pueyrredón (gitaar en zang), neef Alejandro Giordano (bas) en nog twee schoolvrienden speelden al op veertienjarige leeftijd samen in een groep die na verschillende naamswijzigingen vanaf 1969 Banana ging heten. De schoolvrienden waren toen inmiddels vervangen voor Toro Martínez op drums en Jorge Scoufalos als tweede gitarist en zanger. Al snel volgde het debuut “Banana Ha Llegado Al Mundo” (“Banana Is Op De Wereld Gekomen”) vol zonnige psychedelisch getinte pop met veel orgel. Bekendheid vergaarde de band echter vooral met de vele singles die in die beginjaren werden uitgebracht, want daar werden grote hits mee gescoord in eigen land. Een tweede album kwam er in 1974, wederom gevuld met vocale popliedjes. Maar in 1977 ging het roer om en is er een volledige nieuwe bezetting rondom bandleider César «Banana» Pueyrredón. Het duurde echter tot 1979 eer het derde album “Aún Es Tiempo De Sueño” (“Er Is Nog Tijd Om Te Dromen”) verscheen. Een album gevuld met voornamelijk lange stukken onder duidelijke invloed van Yes, Genesis en en vooral Camel. Ook zijn er stilistische overeenkomsten te ontwaren met Kaipa, Sebastian Hardie en de vele Italiaanse bands uit die tijd, met toch ook een 'latin-touch'. Ondanks de nadruk op gitaarwerk is er ook heerlijk toetsenspel te horen op o.a. Solina String Ensemble en Fender Rhodes. In 1980 volgde nog een album: het wat mindere “Liquado” (“Smoothie”) dat nog wel in de symfonische stijl is. Het in 1983 verschenen laatste album liet een terugkeer naar latingetinte poprock horen. “Aún Es Tiempo De Sueño” bleef dé kroon op het Banana-oeuvre, dat wereldwijd gezien wordt als een klein juweeltje binnen de Zuid-Amerikaanse prog. Het album is alleen verschenen in eigen land en Urugay in 1979. In 1991 was er een CD-heruitgave én er is een verzamelaar dat dit album met “Liquado” combineert, maar deze zijn lastig te krijgen. Nu is er een mooie verzorgde vinyl-heruitgave op ons Label van de Maand, maar wel in een uiterst beperkte oplage van 200 exemplaren. We hebben gekozen voor albumopener “El Escultor Y La Estatua” (“De Beeldhouwer En Het Standbeeld”).
Websites:
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=816 .

45 JAAR
Ruphus – Snowy Days
Van “Manmade” (Polydor, 1979 / Karisma Records, 2021)

Ruphus was een van de weinige bands die zich in de seventies in Noorwegen aan de prog waagde. De basis werd al in 1970 gelegd, toen gitarist Kjell Larson bassist Asle Nilsen ontmoette in Oslo. Pas twee jaar later was de formering van Ruphus een feit. Al snel voegden drummer Thor Bendiksen, toetsenist Håkon Graf en zangeres Gudny Aspaas zich bij hen. Op het debuut “New Born Day” uit 1973 zijn ook nog gitarist Hans Petter Danielsen en zanger/gitarist/saxofonist Rune Sundby te horen. Ruphus ontpopte zich hier als het Noorse antwoord op Deep Purple, Uriah Heep en het vroege Yes, met songs vol ronkend orgelwerk en stevige gitaarriffs. Bij het verschijnen van opvolger “Ranshart” bleken Danielsen en Sundby vertrokken en was Aspaas, naar later bleek tijdelijk, ingewisseld voor Rune Østdahl. En daar waar op “New Born Day”de muziek nog door de hele band werd gecomponeerd is op de opvolger zo goed als alles geschreven door Graf, al dan niet met Larsen en Nilsen. “Ranshart” laat dan ook een ander geluid horen, waarbij veel meer gekeken werd naar de progbands uit die tijd, zoals Genesis en het wat latere Yes-werk. Dit geldt vooral voor de langere stukken op de tweede kant van het album. Dit zal ook de reden zijn geweest voor de genoemde vocalistenwisseling, gezien de gelijkenis van de zangstijl van Østdahl met die van Jon Anderson. Doordat de albums buiten eigen land vrij moeilijk verkrijgbaar waren, kreeg Ruphus internationaal nooit echt bekendheid. De wispelturigheid omtrent de te volgen muziekstijl hielp echter ook niet bepaald mee. Op het derde album “Let Your Light Shine” werd namelijk wederom het roer omgegooid richting meer fusion-geïnspireerde prog die nog het meest doet denken aan Solution, met wederom Graf als belangrijkste componist. Ook wordt Aspaas weer teruggevraagd als zangeres, wat zeker een betere match met de muziek was. “Let Your Light Shine” opent in een stijl die je zou kunnen omschrijven als een jazzrockversie van Renaissance, waarbij de woordloze zang absoluut trekjes vertoonde van die van Annie Haslam. Wat ook opvalt is het heerlijke toetsenspel van Graf. Vanaf dit album had Ruphus dan ook echt wel een eigen sound gevonden, waaraan vervolgens vastgehouden werd. Wel bleek Graf op het vierde album opgevolgd door Jan Simonsen. In ware Yes-stijl bleef het vervolgens stuivertje wisselen in de bezetting, want Aspaas werd al snel opgevolgd door Sylvi Lillegaard die het twee albums volhield, waarna Aspaas nog één keer terugkwam voor het zesde en tevens laatste album “Manmade”. Daarop bleek overigens wel Bendiksen opgevolgd door nieuwe drummer Bjørn Jenssen. Alleen oerleden en oprichters Larson en Nilsen zijn op alle albums te horen. Hoewel “Manmade” geen slecht album is, was de spanning er wel een beetje af en bleek de koek in 1980 op. De muziek van Ruphus bleef jarenlang moeilijk verkrijgbaar hoewel een 2CD-compilatie uit 1996, met een schijf aan onuitgebracht materiaal, daar wel wat verandering in bracht. Gelukkig heeft Karisma Records de band internationaal weer op de kaart gezet door in 2019 alle albums opnieuw uit te brengen, waarbij niemand minder dan Jacob Holm-Lupo garant stond voor de remastering. Vanavond gaan we een nummer laten horen van het laatste album van Ruphus: “Manmade”. Het geluid is duidelijk anders dan op de voorgangers. We kiezen voor “Snowy Days”: misschien helpt het om alsnog een witte Kerst te krijgen.
Websites::
https://www.karismarecords.no/artists/ruphus/
https://www.facebook.com/thebandruphus/
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=1313.

KERST
IQ - Merry Xmas Everybody
Van "Tales From A Dark Christmas" (eigen beheer, 2017)

Vorig weekend was de traditionele IQ X-mas Bash in Poppodium Boerderij in Zoetermeer. Niet dat de Britse band dan ineens totaal ander repertoire speelt, maar IQ heeft altijd wel iets met Kerstmis gehad. Al op het eerste cassette-album uit 1982, "Seven Stories Into Eight" stond namelijk al “For Christ's Sake”: een medley van een aantal kerstklassiekers in een vet neoprogjasje. In 1998 werden de stukken van deze tape opnieuw opgenomen (“Seven Stories Into '98”). Een heel kerstalbum was er echter nog niet. Groot was dan ook de verrassing voor diegenen die in 2017 de IQ X-mas Bash bezochten: zij kregen namelijk het bij de ticketprijs inbegrepen “Tales From A Dark Christmas”. Het was een compleet album, met naast een nieuwe versie van “For Christ's Sake” en de ruim 20 minuten durende “Dark Christmas Suite” ook een aantal typische IQ-bewerkingen van kerstkrakers. Greg Lake's “I Believe In Father Christmas” was in diens sterfjaar al gespeeld op de X-mas Bash; de Slade-evergreen “Merry Xmas Everybody” stond tijdens de 2017-editie op de setlist én stond dus ook op het album. Overigens begint de IQ-versie met een quote uit een ware progklassieker. Voor mensen die dat album hadden gemist: het maakte deel uit van de box “The Archive Collection 2003 – 2017”, wat trouwens ook een strikt gelimiteerde uitgave was.
Website:
https://www.iq-hq.co.uk/
https://www.facebook.com/IQHQLive .

IN HET NIEUWS
Gothe, Ian & Fernando Perdomo - Air Born
Van "Never Let Go: A Tribute To Camel" (Think Like A Key Music, 2024)

Onlangs bracht Cherry Red Records het nieuws dat twee van de albums in de massieve Camel-boxset "Air Born" nu ook apart worden uitgegeven, inclusief de Blu-Ray met de surround mixen. Het betreft "Mirage" en "Moonmadness". Hopelijk volgen hierna ook de andere platen die de surround mix-behandeling van Stephen W. Tayler hebben gekregen. Om dit heugelijke feit te vieren draaien we het nummer "Air Born" van "Moonmadness", maar dan in de versie zoals die pas geleden door Fernando Perdomo en Ian Gothe op "Never Let Go: A Tribute To Camel" zijn vastgelegd. Afgelopen maand lieten we er al twee stukken van horen en toen vertelden we dat de onbekende Gothe een singer-songwriter is die in 2020 zijn soloalbum "Memento" uitbracht met onder meer een bewerking van "Air Born". Op de tribute is een relatief dicht bij het origineel blijvende versie van dat nummer te vinden evenals interpretaties van tracks van "The Snow Goose", het debuut, "Mirage", "Nude" en "Stationary Traveller". De twee musici worden in enkele stukken bijgestaan door Durga McBroom en David Kerzner.
Website:
https://www.iangothe.com/
https://www.facebook.com/iangotheofficial
https://fernandoperdomo.bandcamp.com/album/never-let-go-a-tribute-to-camel
https://www.fernandoperdomo.com/
https://www.facebook.com/Fernandoperdomomusic/
https://www.cherryred.co.uk/camel-mirage-2cd-and-blu-ray-remastered-box-set
https://www.cherryred.co.uk/camel-moonmadness-2cd-and-blu-ray-remastered-box-set .

NIEUW
Quartet Diminished - Allegro Per Il Ré
Van "Deerand" (MoonJune Records, 2024)

Het onlangs verschenen "Deerand" is het vierde album van het in 2013 in Iran opgerichte Quartet Diminished. Het instrumentale kwartet (gitaar, piano, basklarinet/sopraansaxofoon, drums) produceert samen met Touchguitar-specialist en co-producer Markus Reuter een boeiende cocktail van klassiek, kamerjazz, artrock en ambient. Op zich zou dit progressieve mengsel prima in Xymphonia passen, maar wordt de keuze bemoeilijkt doordat de meeste lange composities deels als improvisaties tot stand lijken te zijn gekomen. Een uitzondering hierop is slotnummer "Allegro Per Il Ré", waarin we een minimal music-achtige opbouw ontwaren vermengd met aan King Crimson refererende ritmische patronen. Dat laatste is niet zo heel vreemd, aangezien niemand minder dan Tony Levin hier zijn Chapman Stick-kunsten mag vertonen. Hij is overigens ook in "Mirror Side" te horen, maar dan op NS Uprigth Bass.
Website:
https://www.quartetdiminished.com/
https://quartetdiminished.bandcamp.com/ (niet up-to-date)
https://4tetdiminished.bandcamp.com/album/deerand
https://www.facebook.com/people/quartetdiminished/100092345443277/?_rdr .

VERGETEN SEVENTIES-PARELTJE
Moody Blues, The - When You're A Free Man
Van "Seventh Sojourn" (Threshold / Decca, 1972)

"Seventh Sojourn" uit 1972 was het achtste Moody Blues-album en het zevende in de klassieke line-up (Graeme Edge, Justin Hayward, John Lodge, Mike Pinder, Ray Thomas). Voor vele liefhebbers bleek het achteraf ook het muzikale eindpunt. De groep hield het ook daadwerkelijk een aantal jaren voor gezien om in 1978 in licht gewijzigde line-up terug te keren met “Octave”. Het bleek dat de muziek nog meer richting pop was verschoven – een lijn die daarna werd voortgezet. "Seventh Sojourn" is daarmee een waardige afsluiting van een periode en is wat ons betreft wat ondergewaardeerde gebleven, hoewel in Nederland wel een hit werd gescoord met “I'm Just A Singer (In A Rock And Roll Band)”. Dat nummer was Justin Haywards reactie richting fans die dachten dat hij een bijzonder verlicht inzicht had op grote wereldse thema's. Dat hadden de Moodies ook wel een beetje over zich afgeroepen want veel van hun songs hadden een nog al filosofisch en esoterisch karakter. Toetsenist Mike Pinder (die overigens in april van dit jaar is overleden) zorgde vaak voor de meer melancholische songs (hij schreef niet voor niks op een eerder album het nummer “Melancholy Man”). Op "Seventh Sojourn" was hij verantwoordelijk voor "When You're A Free Man", waarvoor hij zijn Mellotron ingeruild had voor een geavanceerder toetseninstrument dat volgens hetzelfde principe werkte: de Chamberlin. Ook bij dit instrument stuurt iedere toets een tape aan, die een noot van een opgenomen instrument laat horen, maar de Chamberlin bleek een stuk robuuster en klonk voller.
Website:
https://www.moodybluestoday.com/
https://www.facebook.com/MoodyBlues .

NIEUW / LIVE-TIP
Pineapple Thief, The – The World To Me
– Election Day
Van “Last To Run” (Kscope, 2024)

In februari draaiden we muziek van “It Leads To This” en noemden dat één van de meest intense werkstukken in de 25-jarige carrière van The Pineapple Thief, mede door de wat rauwere gitaarpartijen. Nu is er een EP met 5 tracks verschenen, die nog overgebleven waren van de sessies van dat album, onder de titel “Last To Run”. Deze songs blijken nog wat harder te rocken dan het “It Leads To This”-materiaal. Wellicht dat ze daarom niet goed op dat album pasten, maar zo gegroepeerd op deze EP doen ze het prima als coherente songcyclus. Niet dat “Last To Run” standaard rock laat horen: nee, dit zijn opnieuw zorgvuldig gecomponeerde en geïnstrumenteerde, compacte progressieve rocknummers. Maar zo grungy als de gitaren een paar keer mogen ronken in “The World To Me” en “Election Day”, hoorden we zelden bij deze Britten. Daarbij blijft de ritmiek van Gavin Harrison intrigeren en tovert Soord in zijn gitaarsolo's bij vlagen wonderlijke geluiden uit zijn instrument. The Pineapple Thief speelt 22 maart in TivoliVredenburg, Utrecht en 23 maart in de Turbinenhalle in Oberhausen. Websites:
https://www.pineapplethief.com/
https://www.facebook.com/thepineapplethief.

NIEUW
Kenso - Dragon Dance (龍の舞)
- Ice Island (Hyoto) (氷島) (2024-version)
Van "An Old Warrior Shook The Sun" (King Records/Nexus, 2024)
(de Engelse songtitels staan niet op het hoesje, maar komen van internet; de albumtitel is wel in het Engels)

In het jaar van het 50-jarig bandjubileum keert Kenso, na een decennium van stilte, met "An Old Warrior Shook The Sun" terug aan het progressieve (jazz)rockfront. Met name gitarist Yoshihisa Shimizu was in de tussentijd actief tijdens zogenaamde Progressive Jams. Wellicht heeft dit ertoe bijgedragen dat de Japanse groep is ingekrompen tot een kwartet en dat er gastoptredens zijn. Meest opvallende is dat toetsenist Taku Yabuki, bekend van zijn "Modern World Symphony"-CD’s, deels de rol van de nog maar in twee stukken als gastpianist aanwezige keyboardspeler Kenichi Mitsuda heeft overgenomen. Yabuki en eerste toetsenman Kenichi Oguchi steken elkaar in "Dragon Dance" constant de loef af, wat geregeld tot UK-achtige passages leidt. Het zwierige vioolspel van Gen Ittetsu doet daarnaast in "Sometimes A Prisoner Of The Latin Brain" de bonte groepssound naar die van Stella Lee Jones neigen. Net als op voorganger "Uchinaru Koe Ni Kaiki Seyo" maakt klassiek zangeres Miwako Handa weer haar opwachting. Ze excelleert vooral in "Ice Island" (ook bekend als "Hyoto"), een bewerking van een van "Kenso II" afkomstig introvert pareltje, wat mede door de spannende viool- en gitaarinjecties resulteert in een moderne operaballade in de stijl van John Adams. De meeste composities worden zoals we gewend zijn gekenmerkt door de vertrouwde opbouw van korte solo’s, duels, contramelodieën en thematische verkenningen. Daarbij zijn er raakvlakken met onder andere Focus, Gentle Giant en Happy The Man, waarnaast de invloed van traditionele Japanse muziek waarneembaar is. Van "An Old Warrior Shook The Sun" draaien we de genoemde stukken "Dragon Dance" en "Ice Island".
Websites:
https://kenso1974.jimdofree.com/
https://kenso.exblog.jp/
https://www.facebook.com/Kenso01/.

NIEUW
Magnus, Nick – Blood Money
– Philadelphia
Van “A Strange Inheritance” (Magick Nuns Records (= eigen beheer), 2024)

Vijf jaar na “Catharsis” brengt Nick Magnus ons een nieuw album, opnieuw gebouwd rond de verhalende teksten van zijn vaste compaan op dat gebied, Dick Foster. De inhoud van een eiken kist, blijkbaar afkomstig van een piratenschip, zou de inspiratie vormen, zo wil een inleidende tekst ons doen geloven. We worden vervolgens enkele honderden jaren teruggeworpen in de tijd. Magnus heeft daar weer heel aansprekende muziek bij geschreven. En niet alleen dat: hij speelt ook bijna alles zelf op zijn synthesizers. Weinig collega's weten met zoveel warmte te doen geloven dat er echt drums, gitaren, violen en wat dies meer zij bespeeld worden – en het klinkt geluidstechnisch ook allemaal als een klok. Stilistisch laveren we (om maar even een scheepvaartterm te gebruiken) tussen muziek die doet denken aan zijn tijd bij Steve Hackett, maar ook aan die van Tony Banks ten tijde van “A Curious Feeling”, of de orkestrale sound van Vangelis op een album als “1492 – A Conquest Of Paradise”, waartussen er korte uitstapjes naar een meer funky of bluesy getint geluid worden gemaakt. Zoals altijd doet Magnus toch ook beroep op een vrijwel vaste crew aan muzikale en vocale vrienden. Muzikaal gezien blijven de gastrollen nu beperkt tot die van natuurlijk Steve Hackett – maar dan verrassend genoeg 'slechts' middels een zeer sterke bluesharmonicasolo – en Unitopia-gitarist John Greenwood die op “Blood Money” op virtuoze wijze het Spaanse aspect van de tekst op akoestische gitaar weergeeft – om fraai te vervolgen op elektrische gitaar. De Hackettiaanse 'gitaarsolo' in slotnummer “To Whom It May Concern” komt dus bijvoorbeeld uit Magnus' toversynths! Zingen doet hij sinds een aantal albums soms zelf en zeker niet onverdienstelijk, maar de gastrollen van opnieuw Tony Patterson (ReGenesis) alsmede Ginger Bennett en Louise Young geven andere songs een welkom gloedvol karakter. Wij gaan luisteren naar “Blood Money” waarin we Patterson en dus ook Greenwood horen en het door Magnus zelf gezongen “Philadelphia”, waarbij ook een fraaie clip is gemaakt met illustraties van Charlotte Fawley. De song verhaalt over een dienstmeid die wordt bezwangerd door de zoon des huizes. Als dat uitkomt wordt de zoon naar 'de kolonieën' gestuurd; Philadelphia laat haar kind achter in een tehuis en komt op straat terecht – maar verderop in het verhaal blijkt ze in een nieuw aangenomen piratenrol zo haar eigen wraak te nemen op deze gang van zaken.
Websites:
http://www.magnus-music.com/
https://www.facebook.com/p/Nick-Magnus-HQ-100063208392260/
Genoemde clip op YouTube: https://youtu.be/o6Yfnov12Wc?si=RcVCq6ka6J3un2rK .

HERUITGAVE
Werner, Max - Seasons
Van "Seasons" (CNR Records, 1981 / Iconoclassic Records, 2024)

Van "Seasons", het tweede soloalbum van Max Werner dat oorspronkelijk verscheen in 1981, is nu eindelijk een officiële CD-release beschikbaar. Het Amerikaanse Iconoclassic Records, dat eerder ook al een nooit eerder uitgebracht album van David Sancious op CD publiceerde, zegt tevens toe het solodebuut "Rainbows End" te willen uitbrengen, mocht "Seasons" voldoende verkopen. De heruitgave bevat een lijvige hoestekst waarin uitgebreid de totstandkoming van "Seasons" wordt verwoord. Kortweg komt het erop neer dat de plaat pas gemaakt werd nadat de single "Rain In May" een hit was geworden. Dat nummer was overigens drie jaar daarvoor al geschreven door producent Chris Pilgram, waardoor het plagiaatstempel (de song leek wel erg veel op "In The Air Tonight" van Phil Collins) in een ander daglicht kwam te staan. De muziek op "Seasons" wijkt behoorlijk af van Werners groep Kayak, ondanks dat zijn toenmalige bandleden medewerking verleenden. De plaat is behoorlijk elektronisch door het gebruik van geprogrammeerde drums die fraai tegenwerk krijgen van Werners dominante tomtomgebruik. De koortjes neigen daarnaast geregeld naar Beach Boys. Het album klinkt, mede door de uitstekende remaster van Wouter Bessels, helder en gedetailleerd. Van deze heruitgave draaien we het meest symfonische stuk en wel het titelnummer. Overigens jammer dat Werner deze rerelease niet meer kon meemaken. Hij overleed in april dit jaar... Over Kayak gesproken: in februari volgend jaar verschijnt via OOB Records de dubbel-CD & DVD “BACK TO SHORE - The 2022 Farewell Tour”.
Websites:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Max_Werner
https://iconoclassicrecords.com/album/seasons/
https://www.facebook.com/kayakmusicband.

NIEUW
Abraham, Lee – Siren’s Song
Van het album “Origin Of The Storm” (F2 Music, 2024)

Lee Abraham is een muzikant, gitarist en producer uit Zuid-Engeland, die in zijn schrijfstijl zowel klassieke AOR als progressieve rock verwerkt. Hij debuteerde in 2003 met “Pictures In The Hall”, waarmee hij online een klein publiek bereikte. Er werd ook een kleine oplage CD's geperst, die al snel uitverkocht was. In 2004 volgde “View From The Bridge”, een progressief rockconceptalbum waarvoor Martin Orford (IQ, Jadis) en Karl Groom (Threshold) gastbijdragen leverden. In 2005 deed Abraham met succes auditie voor de positie van bassist bij de Britse progband Galahad. Er volgden vele Britse en buitenlandse tournees en Abraham was in 2006 te horen op “Empires Never Last”. In 2009 nam hij afscheid van Galahad om zich te concentreren op het schrijven en produceren van nieuw solowerk, het datzelfde jaar verschenen “Black And White”. Dit door critici geprezen album laat veel gasten horen, waaronder John Mitchell (Lonely Robot, Arena, It Bites, Frost*), Jem Godfrey (Frost*), diens broer Simon Godfrey (Tinyfish, Shineback, Valdez) en Steve Thorne. Ondertussen zijn we al aanbeland bij Abrahams tiende solorelease: “Origin Of The Storm”. Het album behandelt een scala aan onderwerpen, zoals het conflict in Oekraïne, mentale gezondheidsproblemen en herinneringen aan de kindertijd. Centraal staat een epos over mythische sirenes van de zee. Ook “Origin Of The Storm” laat weer gastoptredens horen, van onder anderen Clive Nolan (Arena, Pendragon), Mark Spencer (Galahad, Twelfth Night), Marc Atkinson (Moon Halo, solo), Paul Drew (The Studio Rats), Alistair Martin (live-bezetting Cosmograf) en de uitstekende Peter Jones (Camel, Tiger Moth Tales, Red Bazar, Cyan). “Het slotstuk “Siren’s Song” zorgt nog voor de meeste opwinding. Het nummer start met gitaar en orgel, mooi pianostukje, de meeslepende zang van Atkinson, stevige gitaarriffs, wisselende maatsoorten, pittig drumwerk en (uiteraard) een gevoelige gitaarsolo. Als de rust is weergekeerd haalt Abraham nog een keer alles uit de (klank)kast ter illustratie dat dit het topstuk is van “Origin Of The Storm”.” (Fred Nieuwesteeg, Progwereld)
Websites:
https://www.facebook.com/leeabrahammusic
https://leeabrahammusic.bandcamp.com/
http://www.leeabraham.co.uk.

(BIJNA) 45 JAAR
Rutherford, Mike – Moonshine
Van "Smallcreep's Day" (Charisma, 1980 / Music On CD, 2022)

Na de heruitgaven van de oude Tony Banks-albums op Esoteric, met daarbij een mooie 5.1 mix, verwachtten velen dat ook het debuut van Genesis-collega Mike Rutherford, “Smallcreep's Day”, een dergelijke behandeling zou krijgen. 15 februari 2025 zou een mooie releasedatum daarvoor zijn, want dan is het precies 45 jaar geleden dat “Smallcreep's Day” werd uitgebracht. Tot op heden ziet het daar nog niet naar uit. De heer Rutherford is zelf namelijk niet meer zo te spreken over dit album, terwijl het onder de oude Genesis-fans toch als een van de sterkere solo- releases van bandleden wordt gezien. De CD was een tijd moeilijk te verkrijgen maar het Nederlandse Music on CD heeft er in 2022 een heruitgave van uitgebracht. Dit is echter een één-op-één kopie van de originele CD-uitgave. Gezien onder andere het superbe drumspel van Simon Phillips en de fijne zang van Noel McCalla verdient dit album eigenlijk meer aandacht. Het is bij Xymphonia ook alweer een kleine tien haar dat we wat van het album hebben gedraaid. Daarom nu “Moonshine”: een nummer dat ook zo op “Duke” van Genesis had kunnen staan.
Websites:
https://www.genesis-news.com/c-Mike-Rutherford-biography-s65.html
https://www.facebook.com/mikerutherford0/.

LABEL VAN DE MAAND
PQЯ-Disques Plusqueréel

We gaan het een keer anders doen: geen Album van de Maand, maar een Label van de Maand. Er zijn vele heruitgavelabels die bijna of geheel vergeten albums opnieuw onder de aandacht brengen. Een kleine drie jaar geleden is George Rossolatos PQЯ-Disques Plusqueréel begonnen, met als doel van obscure progressieve, psychedelische en folkrockalbums in goede kwaliteit en strikt gelimiteerd heruitgaven te verzorgen. Deze zijn vaak aangevuld met extra’s, al dan niet als download, LP of CD. Tot nu heeft het label al veel pareltjes opgedoken, waaronder titels die op zijn label voor het eerst een legale heruitgave hebben gekregen. Naast bands uit Europa als Full Moon, Skryvania, Kaipa-voorloper San Michael’s én ons eigen Kracq, zijn er de nodige Amerikaanse klassiekers verschenen, zoals die van Mirthrandir en Lift. Daarom brengen we dit label in december extra onder de aandacht. Gezien de gelimiteerde oplages is een aantal titels intussen al moeilijk te verkrijgen maar met wat goede speurderszin zeker niet onvindbaar.
Websites:
Facebook
https://pqrrecords.blogspot.com/
https://pqrdirect.my-online.store/

Ons derde item komt wederom uit de Verenigde Staten.:

(HERUITGAVE
Lift – Trippin' Over The Rainbow
Van “Caverns Of Your Brain” (eigen beheer, 1977 / Syn-phonic, 1990/2001 / Belle Antique, 2019 / PQR-Disques Plusqueréel, 2024)

We begonnen onze maand rond QR-Disques Plusqueréel met de heruitgave van het enige album van de Noord-Amerikaanse groep Mirthrandir. Vandaag gaan we terug naar de V.S., met Lift uit New Orleans, een groep die een vergelijkbaar pad aflegde. Bij toetsenist Chip Gremillion ligt de oorsprong. Hij speelde al vanaf zijn 12de in verschillende bands - aanvankelijk als gitarist, maar hij raakte al snel gefascineerd door het Hammond B3-orgel. Nadat hij bands als Yes en King Crimson ontdekte, richtte hij in 1972 Lift op, met drummer Chip Grevemberg, zanger Tony Hilton-Green, gitarist Richard Huxen en bassist Cody Kelleher. Het bandgeluid lag erg in het verlengde van dat van Yes, met zwaar basspel en vol toetsenwerk. Het oprichtingsjaar werd gewijd aan het schrijven van werk voor een eerste album. Er werd een demo gemaakt van vier nummers, met de bedoeling deze nogmaals goed op te nemen als er een platendeal kwam. ...Maar die bleef uit, waarna besloten werd te verhuizen naar Atlanta, waar een groter publieksbereik voor mogelijk werd gehouden. Niet iedereen wilde mee, zodat er wijzigingen in de bezetting volgden. Kelleher werd vervangen door Tony Vaughn en Hilton-Green door Laura (Poppy) Pate. Laatstgenoemde fungeerde tevens als extra toetsenist. Tenslotte trad een tweede gitarist toe in de persoon van Michael Mitchell. In deze bezetting ging Lift nog een klein jaar door en werden er nog 3 nummers gecomponeerd - deze keer niet alleen door Germillion maar met ook inbreng van Huxen. Maar helaas: in het korte bestaan van de band werd er nooit officieel materiaal uitgebracht. Groot was dan ook de verbazing toen in 1977 op het Guinness-label een album onder de naam “Caverns Of Your Brain” verscheen, met de demo-opnamen uit de New Orleans-periode. Dit zonder medeweten van de bandleden en geheel onofficieel. Germillion hoorde pas van deze uitgave toen hij in 1990 werd benaderd door Greg Walker, die er op zijn net gestarte label Syn-phonic een CD van wilde uitbrengen. Dit werd, in volledig geremasterde vorm, dan ook de eerste officiële uitgave. Deze release droeg zeker bij aan de cultstatus van Lift en in 2001 verscheen er opnieuw via Syn-phonic een nieuwe versie onder de naam “The Moment Of Hearing”, waar ook de in Atlanta gemaakte opnames aan toe zijn gevoegd. Nu is er ook eindelijk een officiële vinylversie verschenen van “Caverns Of Your Brain” via ons Label van de Maand PQR-Disques Plusqueréel. Bijzonder is dat deze editie voor het eerst is gestoken in een door de band goedgekeurde hoes (die geïnspireerd lijkt op het werk van H.R. Giger). Ook is een uitgebreid boekwerk met interview en biografie bijgevoegd. De LP bevat de New Orleans-tapes, de Atlanta-opnames zijn als digitale download als extra toegevoegd. We gaan luisteren naar “Trippin' Over The Rainbow”.
Websites:
https://www.psychedelicbabymag.com/
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=2257.

LIVE-TIP
Gathering, The - In Motion # 1
Van "Mandylion" (Century Media, 1995)

The Gathering maakte afgelopen week bekend dat het 30-jarig jubileum van het doorbraak-album – en tevens eerste album met zangeres Anneke van Giersbergen – “Mandylion” gevierd wordt met een reeks optredens in Doornroosje in Nijmegen. Daar werd 5 jaar geleden ook het 25-jarig jubileum al gevierd en net als toen zullen deze nieuwe concerten in de line-up van destijds plaatsvinden. Dus drummer Hans Rutten, gitaristen Rene Rutten en Jelmer Wiersma, toetsenist Frank Boeijen en zangeres Anneke Van Giersbergen zullen “Mandylion” integraal uitvoeren, aangevuld met later werk. In eerste instantie werden twee concerten aangekondigd, maar toen de voorverkoop vrijdagochtend begon, kwamen er al snel drie concerten bij, die allemaal binnen een kwartier waren uitverkocht. "Mandylion" was van grote invloed op de metalscene – met name voor wat betreft progressieve en gothic metal. De term 'female fronted metal' deed al snel opgang, toen bands als After Forever (met Floor Jansen), Within Temptation (met Sharon den Adel) en Epica (met Simone Simons) in het voetspoor van The Gathering traden. Niet alleen in Nederland was de invloed én populariteit groot, maar ook zeker ver daarbuiten.
Websites:
https://gathering.nl/
https://www.facebook.com/thegatheringofficial.

LIVE-TIP
Bruford - The Abingdon Chasp
Van "One Of A Kind" (EG, 1979)

Na bijna 10 jaar niet meer live te hebben gespeeld, blijkt Bill Bruford onlangs zijn drumstokken uit de wilgen te hebben gehaald. Dat beviel 'm zo goed dat hij op kleine schaal, als lid van het jazztrio van gitarist Pete Roth weer live gaan spelen. Roth was overigens geen onbekende van hem, want die werkte ooit een tijdje als drumtechnicus voor Bruford. De van oorsprong Duitse jazzgitarist woont en werkt al jaren in de UK en heeft sindsdien een redelijke naam opgebouwd. Bassist Mike Pratt is het derde triolid. Afgelopen week werd bekend dat Pete Roth Trio ft. Bill Bruford voor twee concerten naar Nederland komt: donderdag 8 mei in Poppodium Boerderij in Zoetermeer en vrijdag 9 mei in Paradox, Tilburg. Afgaande op de paar video's die online te vinden zijn, is dit een concert dat zeker de jazzliefhebbers onder onze luisteraars niet mogen laten schieten. Wij grijpen nog maar even terug op Brufords eigen werk. In 1979 verscheen “One Of A Kind” van de groep die de achternaam van de drummer draagt. Met in de bezetting toetsenist Dave Stewart (Hatfield & The North, National Health), bassist Jeff Berlin en gitarist Allan Holdsworth werd pure jazzrock gemaakt. Die laatste leverde voor dit album één eigen compositie, “The Abingdon Chasp”, dat overigens in eerste instantie niet bedoeld was voor Bruford maar in demo-vorm was opgenomen voor Virgin Records voor wat mogelijk een solo-album van Holdsworth had moeten worden. Virgin zag daar vanaf en Bruford (die ook op die demo had gespeeld) stelde voor om het nummer opnieuw op te nemen voor het Bruford-debuut.
Websites:
https://www.peterothtrio.com/
https://www.facebook.com/peterothtrio
https://billbruford.com/
https://www.facebook.com/billbruford.

IN HET NIEUWS
Within Temptation - Forgiven
Van "The Heart Of Everything" (GUN Records, 2007)

Buiten de aankomende The Gathering-jubileumconcerten was er deze week nog meer nieuws uit de wereld van symfonische metal, want toetsenist Martijn Spierenburg maakte bekend dat hij Within Temptation gaat verlaten. Na ruim 24 jaar vond hij het tijd om zijn eigen pad te kiezen, op zoek naar nieuwe muzikale uitdagingen. Benadrukt werd er dat er totaal geen sprake is van enige frictie of conflicten. Hij trad in 2001 toe tot de band, kort na de release van het tweede album "Mother Earth". Hij viel gelijk met de neus in de boter want vanaf dat moment ging het qua succes hard met Within Tempation. Al vlot werd hij ook betrokken bij het componeren en zijn credits prijken bij songtitels als “Angels”, “Memories” en de pianoballade “Forgiven”.
Website:
https://www.within-temptation.com/
https://www.facebook.com/wtofficial.

NIEUW
Millenium – The Sleep Of Reason Produces Monsters
– To Err Is Human
Van het album “Hope Dies Last” (Lynxmusic, 2024)

Het Poolse Millenium is wellicht de bekendste artistieke uiting van toetsenist/componist Ryszard Kramarski, die tevens het label LYNX Music runt en platen uitbrengt met zijn The Ryszard Kramarski Project (tRKproject). Er gingen sinds de eeuwwisseling weinig jaren voorbij zónder een nieuw Millenium-album. Stuk voor stuk platen vol degelijke, melodieuze neoprog, Millenium heeft 23 albums uitgebracht, inclusief concertopnames en compilaties. Ook al 22 jaar van vaste waarde in de band is Piotr Plonka, met zijn meeslepende gitaarspel. Vaste zanger Łukasz Gall werd twee jaar geleden vervangen door David Lewandowski. Vorig jaar april was Millenium een van de optredende groepen tijdens het tiende Progdreams Festival in Poppodium De Boerderij Zoetermeer. Een forse Xymphonia-delegatie was ook van de partij. Volgens ons had de nog jonge nieuwe frontman Lewandowski een beetje podiumvrees en kwam onzeker over. Eind oktober verscheen Milleniums 24ste album “Hope Dies Last”, waarop fluitist en saxofonist Łukasz Płatek aan de bezetting blijkt te zijn toegevoegd. “Het album opent sterk met “The Sleep Of Reason Produces Monsters”. Je hoort meteen dat Lewandowski inmiddels helemaal senang is in zijn rol. Zijn zang is over de hele linie sterk. Zowel in de meer ingetogen stukken als de passages waarin hij alle zeilen moet bijzetten, slaagt hij met glans. Plonka is een zeer constante, en misschien ook wel onderschatte, gitarist. Hij strooit rijkelijk met melodieuze solo’s. Met het nummer “To Err Is Human” zijn we meteen bij het absolute hoogtepunt van het album uitgekomen. Dat zit hem in het minutenlange instrumentale intro waarin alle muzikanten zich van hun beste kant laten horen. Dat begint al met een sterke saxofoonsolo, gevolgd door een zeer smakelijke gitaarsolo van Plonka en daarna mag Ryszard Kramarski los op zijn toetsenarsenaal. Het spelplezier spat er vanaf. Daarna doen gitaar en saxofoon nog een flinke duit in het zakje. Na ruim vier minuten doet Lewandowski pas zijn intrede. Ook hij geeft er nog een smaakvolle draai aan. Dit is Millenium op zijn best.” (Maarten Goossensen, Progwereld)
Website:
https://www.facebook.com/millenium.progrock
https://www.lynxmusic.pl/.

NIEUW
Kite Parade – Forgotten Youth
– Fraternal Angel
Van “Disparity” (White Knight Records, 2024)

Andy Foster bracht onder de naam Kite Parade nog maar in 2022 zijn debuut “The Way Home” uit en onlangs was het derde album van de multi-instrumentalist al een feit. Dit “Disparity” bestaat uit 9 in elkaar over lopende tracks waarin de grote ongelijkheid (dispariteit) in de wereld van verschillende kanten belicht wordt. Vrijwel alle instrumentale partijen en zang worden weer door Foster zelf gedaan, van gitaar tot toetsen tot saxofoon. De ritmesectie is wel uitbesteed. De stuwende baslicks komen dit keer van Marcin Palider (onlangs ook te horen bij Kilbey Kennedy). Voor de drumpartijen wist hij op de voorgangers Nick D'Virgilio (Big Big Train, Spock's Beard, etc.) en Joe Crabtree (Pendragon, Wishbone Ash) te regelen, nu werden strakke en energierijke partijen ingespeeld door Jimmy Pallagrosi (Karnataka, ZIO). Hier en daar zijn wat kleine gastrollen, o.a. van de zangeressen Chrstina Booth (Magenta) en Lynsey Ward. Foster schreef opnieuw toegankelijke, pakkende symfosongs. Met zijn prettige stem draagt Foster de melodieuze zanglijnen en ieder nummer heeft wel óf een crispy gitaar, óf fijne toetsensolo. De ervaren en veelzijdige Foster (die z'n geld verdient als muzikant op cruiseschepen) lijkt het allemaal met het grootste gemak uit zijn mouw te schudden en Rob Aubrey zorgde net als voorheen voor de dynamische en zeer welluidende mix.
Websites:
https://kiteparade.bandcamp.com/
 https://www.facebook.com/KiteParadeMusic/.

NIEUW
Solstice - Guardian (live)
Van de Blu-ray+CD-set "Return To Cropredy" (ProgRock.com's Essentials, 2024)

Het is de laatste 4 jaar hard gegaan met Solstice, sinds bandleider/gitarist Andy Glass een nieuwe zangeres vond in de persoon van Jess Holland. Het klikte muzikaal dusdanig tussen die twee dat de Britse band een nieuwe impuls kreeg, met meer optredens en een groeiende fanschare tot gevolg. Dat leidde uiteindelijk tot een uitnodiging voor de 2023-editie van Fairport Conventions illustere Cropredy Festival, een evenement dat jaarlijks 20.000 mensen naar Oxfordshire weet te trekken. Als fans op afstand mogen we blij zijn dat dit optreden is vastgelegd en nu op Blu-ray en CD is verschenen. Het is namelijk prachtig om te zien hoe de band zich realiseert dat dit het moment is waar jaren naar toe gewerkt is. De kernleden hadden er overigens 25 jaar geleden ook al gespeeld, toen tijdelijk met Clive Bunker in de gelederen. Mooi om te zien dat de voormalig Jethro Tull-drummer op één nummer nog even komt meespelen: een waar 'full circle moment'. Maar er is meer, want aan de Blu-ray is een ruim 70 minuten durende documentaire toegevoegd, waarin de bandgeschiedenis op een sterke manier verteld wordt: "New Light (The Solstice Story 1980 - 2024)". Andy Glass neemt ons mee naar de begindagen en laat wat illustere plekken zien. Ook horen en zien we de connectie met de vroege line-up van Marillion. Maar nog mooier is om te ontdekken dat zelfs leden van de huidige bezetting ook toen al Solstice kenden. Meest bijzondere detail is toch wel dat de moeder van huidige bassist Robin Phillips ooit pianiste van Solstice was. In de documentaire komen ook Steven Wilson en Gregory Spawton aan het woord. Laatstgenoemde geeft daarbij onomwonden aan dat de oprichting van Big Big Train een rechtstreeks gevolg is van het aanschouwen van Solstice-optredens in de jaren 80. Van deze live-set laten wij één van de oudere stukken horen: “Guardian”, dat al in de jaren 80 live werd gespeeld, maar nieuw leven kreeg middels een studioversie op het album “New Light” uit 1993.
Websites:
https://www.solsticeprog.uk/solstore
https://www.facebook.com/solsticeprog/
https://solstice3.bandcamp.com/.

NIEUW / LIVE-TIP
Opeth – §4
– A Story Never Told
Van het album “The Last Will And Testament” (Reigning Phoenix Music, 2024)

“The Last Will And Testament” is het veertiende studioalbum van de Zweedse progressieve metalband Opeth. Het op 22 november verschenen werkstuk is overduidelijk van conceptuele aard en zeven van de acht nummers zijn slechts aangeduid met een § (paragraafteken) gevolgd door een cijfer. Alleen het afsluitende nummer heeft een reguliere titel. Robert van Gijssel verwoordde het afgelopen vrijdag als volgt in De Volkskrant: “Gromt hij of gromt hij niet, is vaak de vraag bij een nieuwe Opeth. De band van de Zweedse liedschrijver, gitarist en zanger Mikael Åkerfeldt zwoer een aantal albums lang de brullende deathmetalstem van de voorman af. Er viel wat voor te zeggen, want Åkerfeldt heeft ook een uitmuntende ‘schone’ zangstem en daar is hij zuinig op. Opeth verkende de afgelopen jaren vooral de progrock, wat prachtige maar soms ook net wat te kabbelende muziek opleverde (let wel: dit is Van Gijssels oordeel, niet die van de Xymphonia-redactie;-)). Het verlangen van veel liefhebbers naar het vocale geweld van de magnifieke platen “Black Water Park” (2001) en “Ghost Reveries” (2005) bleef branden. Ze zullen blij zijn met ''The Last Will And Testament''. In deze rockopera over een erfenis en onwettige kinderen geeft Åkerfeldt zijn tekstuele onthullingen weer het donkere drama van zijn doodskreten mee. En ook in de muzikale opvattingen grijpt Opeth terug naar het oude stijlboek: de liedjes schieten van zeer zacht naar erg hard, en tegen die onrustige dynamiek moet je wel kunnen. Er de volle aandacht aan schenken is een aanbeveling. Want dan kun je genieten van de muzikaliteit van deze band, die zware riffs en ingewikkelde drumpartijen (van de nieuwe drummer Waltteri Väyrynen) afwisselt met nerveuze jazzrock, dwarrelende folk en antieke klassieke muziek. En die wijdlopige muziekstukken toch steeds de slagkracht van strakke songs weet mee te geven, die per luisterbeurt vaster aan je hart gaan kleven. In het vierde deel, genaamd “§4”, krijg je de volle Opeth-glorie over je heen. In het midden hoor je een verstild stuk middeleeuwse muziek, met tokkelende harpen. Dan loopt de spanning op bij rustige drumslagen en een aanzwellend orgel, op weg naar een groovende jazzrockriff met dwarsfluit (van de toch wel legendarische rockfluitist Ian Anderson van Jethro Tull).” Het laatste nummer, het enige dat zoals gezegd een ‘ware’ titel heeft, “A Story Never Told”, is een soort kalmte na de storm. Het is een knappe ballad met en mooie gitaarsolo van gitarist Fredrik Åkesson (helaas wel met een fade-out): een integere en pakkende afsluiter. Opeth is volgend jaar live te aanschouwen in o.a. de Keulse Palladium op 17 februari en op 22 februari in AFAS Live in Amsterdam. We gaan luisteren naar de twee genoemde stukken.
Websites:
https://www.opeth.com/
https://www.facebook.com/Opeth/ .

IN HET NIEUWS
AURI - The Duty Of Dust
Van "II - Those We Don't Speak Of" (Nuclear Blast, 2021)

Nightwish had al vóór het verschijnen van "Yesterwynde", eerder dit jaar, bekend gemaakt dat er op dit album geen tournee zou volgen, maar dat de Finse band een soort 'sabbatical' zou gaan houden. Dat niet alle leden daar heel blij mee waren, bleek wel uit een recent interview met zangeres Floor Jansen. Maar het biedt ook ruimte voor andere zaken, zoals bijvoorbeeld live-optredens van AURI: het zijproject van Nightwish-leden Troy Donockley en Tuomas Holopainen samen met diens vrouw Johanna Kurkela. Die vinden augustus volgend jaar plaats in Finland. Het al in 2011 opgerichte AURI debuteerde in 2018 met een titelloos album, drie jaar later gevolgd door "II - Those We Don't Speak Of". Het debuut kende een spannende mix van sfeervolle folk met wat popinvloeden en subtiele elektronica. Die laatste twee aspecten zijn op het tweede album nagenoeg volledig verdwenen met in plaats daarvan een grotere rol voor orkestarrangementen. Het resultaat maakt niet gelijk diepe indruk, maar klinkt zeker in deze donkere dagen wel zeer behaaglijk. Veel fans gaan er van uit dat Tuomas Holopainen net als bij de moederband tekent voor nagenoeg alle muziek maar dan wordt de rol van Troy Donockley onderschat: wij horen ook duidelijke connecties met diens solo-albums, zeker ook in het nummer dat we vanavond gaan draaien: “The Duty Of Dust”.
Websites:
https://www.facebook.com/AURlband
https://www.nuclearblast.com/pages/auri .

(OP)NIEUW
Frost* – This House Of Winter
Van “Life In The Wires” (InsideOut / Sony Music, 2024)

Ruim een maand geleden verscheen het conceptdubbelalbum “Life In The Wires” van de Britse band Frost*. Het is de opvolger van “Day And Age” uit 2021. Wat ons wel beviel aan “Day And Age” was dat het groepsgeluid wat opener, minder dichtgesmeerd was dan voorheen. Gelukkig is dat met dit vijfde album gehandhaafd. Tracks als “The Solid State Orchestra” en “Evaporator” zijn voorzien van ruimtelijke, transparant klinkende keyboard-scapes die ons wel wat doen denken aan hoe Trevor Horn dat in zijn producties vaak placht te creëren. ...Maar hyper klinken, zoals destijds op “Milliontown” uit 2006 en “Experiments In Mass Appeal” uit 2008 ook regelmatig het geval was, kan Frost* wel nog steeds, blijkens bijvoorbeeld “Idiot Box”. Zoals het een progdubbelalbum betaamt, hebben we hier te maken met een conceptalbum, met een doorlopend verhaal nog wel. Voor zover we het goed hebben laten bezinken betreft het een dystopisch, aan “Brave New World” en “1984” refererend verhaal. We gaan dit eerste uur afsluiten met het nummer “This House Of Winter”.
Websites:
https://frost.life/
https://www.lifeinthewires.com/
https://www.facebook.com/frostlife .

BIJNA 50
Argent - Circus
Van "Circus" (Epic, 1975 / Green Tree Records, 2008)

Rod Argent werd in de jaren 60 bekend met The Zombies, de band met zanger Colin Blunstone. Begin jaren 70 richtte hij een nieuwe band op die zijn achternaam droeg. Argent werd vooral bekend van de AOR-stomper “Hold Your Head Up”, maar de band maakte wel degelijk uitgesponnen progressieve rock. Waar het op de eerste plaat nog weleens richting de psychedelische kant – ergens tussen Pink Floyd en Deep Purple - ging, was dat bij de opvolgers wel verdwenen. Toen in 1975 zanger Russ Ballard de band verliet, moest Argent zich herpakken, waarna het in april van dat jaar verschenen studio-album “Circus” met gemengde gevoelens werd ontvangen. Hitgevoelig materiaal was verdwenen en hiervoor in de plaats kwam een meer jazzy benadering. Het resultaat doet af en toe denken aan het Manfred Mann's Earth Band van die jaren. Wat de critici er echter ook van vonden, “Circus” blijkt een fijne plaat, vol mooi toetsenwerk. In het verleden draaiden we al eens “Highwire” en "Clown", vanavond doen we het titelnummer aan dat tevens de energieke albumopener is.
Websites:
https://www.rodargent.com/
https://www.facebook.com/thezombiesmusic
https://www.thezombiesmusic.com/ .

LABEL VAN DE MAAND
PQЯ-Disques Plusqueréel

We gaan het een keer anders doen: geen Album van de Maand, maar een Label van de Maand. Er zijn vele heruitgavelabels die bijna of geheel vergeten albums opnieuw onder de aandacht brengen. Een kleine drie jaar geleden is George Rossolatos PQЯ-Disques Plusqueréel begonnen, met als doel van obscure progressieve, psychedelische en folkrockalbums in goede kwaliteit en strikt gelimiteerd heruitgaven te verzorgen. Deze zijn vaak aangevuld met extra’s, al dan niet als download, LP of CD. Tot nu heeft het label al veel pareltjes opgedoken, waaronder titels die op zijn label voor het eerst een legale heruitgave hebben gekregen. Naast bands uit Europa als Full Moon, Skryvania, Kaipa-voorloper San Michael’s én ons eigen Kracq, zijn er de nodige Amerikaanse klassiekers verschenen, zoals die van Mirthrandir en Lift. Daarom brengen we dit label in december extra onder de aandacht. Gezien de gelimiteerde oplages is een aantal titels intussen al moeilijk te verkrijgen maar met wat goede speurderszin zeker niet onvindbaar.
Websites:
https://pqrrecords.blogspot.com/
Facebook
https://pqrdirect.my-online.store/

We beginnen de maand met een oude Xymphonia-favoriet:

HERUITGAVE
Mirthrandir – Birth
Van “For You The Old Woman (LP + bonus-CD)” (PQЯ-Disques Plusqueréel, 2024)
Over cultstatus gesproken. Eén van de 'best kept secrets' der progressieve rock uit de VS was tot midden jaren negentig het uit New Jersey afkomstige Mirthrandir. Het sextet Richard Excellente en Alexander Romanelli (gitaar), Simon Gannett (keyboards), James Miller (bas en fluit), Robert Arace (drums) en John Vislocky III (zang en trompet) kenden elkaar deels via de Berklee College of Music. Na wat bezettingswisseling was het in 1974 de voornoemde kortbestaande line-up die acht nummers componeerde. Het debuutconcert dat vervolgens plaats vond, verkocht tot grote verbazing uit en er moet zelf politie aan te pas komen om het een en ander in goede banen te leiden. Vijf van de acht nummers werden vastgelegd voor het in 1976 verschenen “For You The Old Woman”, dat wegens weinig interesse van labels in eigen beheer werd uitgebracht. Tijdens de opnamen waren er al strubbelingen in de gelederen en niet veel later is het gebeurd met Mirthrandir. Van de kleine 1000 geperste albums bleef het overgrote deel in de kelder van een van de leden bewaard totdat deze ten tijde van de heropleving van USA-prog in de jaren 90 alsnog kon worden verkocht. Nu is de plaat een heus collectors' item en vrijwel onvindbaar voor een normale prijs. Mede door de kwaliteit van de composities en de goede opnamekwaliteit geldt het al jaren als een legendarisch progjuweeltje. Wat Mirthrandir onderscheidde van veel tijdgenoten was het gebruik van trompet en ook nog eens twee gitaristen. Veel van de leden bleven actief in de muziek, zo speelde Gannett later in Message, waarvan ook Richie Sambora deel uitmaakte alvorens hij tot Bon Jovi toetrad. Vislocky werd in 1980 met zijn AOR-band Spy zelfs gecontracteerd door CBS. De meeste bandleden bleven door de loop der jaren wel contact houden en toen Greg Walker hen in 1992 benaderde voor een CD-heruitgave op diens destijds nieuwe label Syn-Phonic ging men in de studio met de multi-tracks aan het werk voor een remix en werden er zelfs wat vocalen opnieuw opgenomen. Het was het begin van de grote herwaardering. In 2005 was er zelfs reünie-optredens met 4 van de 6 originele leden (aangevuld met o.a. Advent-gitarist Alan Benjamin), onder andere op Baja Prog en Progday. Helaas bleef het daarna stil. Tot nu, want 48 jaar na de eerste uitgave is er eindelijk ook een geremasterde versie op vinyl via ons Label van de Maand: PQЯ-Disques Plusqueréel. Als extraatje gaat deze uitgave vergezeld van een CD met twee demonummers en een concertregistratie. Zo zijn zo goed als alle composities die de band heeft geschreven nu uitgebracht. We gaan luisteren naar een van de twee demo-nummers: “Birth”. De kwaliteit is niet hi-fi maar je hoort wel mooi het rauwere livegeluid van destijds.
Websites:
https://www.facebook.com/mirthrandir/
https://www.youtube.com/watch?v=YodJhjPkjpw&ab_channel=TheProgCorner
https://www.psychedelicbabymag.com/2023/09/mirthrandir-interview.html (zeer informatief interview met enkele bandleden).

NIEUW
Levin, Tony – Me And My Axe
– On The Drums
Van “Bringing It Down To The Bass” (Flatiron Records, 2024))

We kennen Tony Levin natuurlijk als King Crimson-lid en van zijn bijdragen op basgitaar, contrabas en Stick aan alle albums van Peter Gabriel en in de rol van sessiekracht aan die van vele, vele anderen. Sinds 1995 brengt hij om de zoveel tijd een solo-album uit die nogal verschillend van karakter zijn. Wat het thema van zijn zesde eigen album is, mag gezien de titel geen geheim zijn. Hij bespeelt een scala aan snaarinstrumenten in het laagste register; naast genoemde instrumenten ook nog cello en op bijna ieder nummer wel een andere basvariant. Zoals Nick D'Virgilio bij diens “Invisible” een apart boekje voegde om alle bespeelde drumsteltypes te beschrijven, zo doet Levin dat in het boekje bij “Bringing It Down To The Bass”. Stilistisch pakt hij het ook zeer breed aan: van haast Crimsonesque progfusioninstrumentals tot volvette funk tot jazz met veel koper, tot haast klassiek (met een Bach-citaatje) en ambientesk. Een dosis humor ontbreekt niet. Hij omringt zich met vele collega's waarmee hij in zijn lange carrière werkte en werkt: natuurlijk zijn broer, toetsenist Pete Levin, gitaristen Steve “The Deacon” Hunter, Dominic Miller, Robert Fripp, Markus Reuter en David Torn en ook een hele waslijst drummers: Vinnie Colaiuta, Jerry Marotta, Jeremy Stacey, Steve Gadd, Mike Portnoy, Pat Mastelotto en Manu Katché: ze zijn er allemaal. En voor hen maakt Levin ook een uitstapje, want er is één nummer zónder basgitaar: een song in onvervalste barbershopstijl. We weten al sinds zijn hilarische “The King Crimson Barbershop” uit 1983 dat Levin een fascinatie heeft voor dit genre. Als een éénpersoons-Gentle Giant zong hij de vele stemlagen zelf in en benoemt daarin zijn trommelende collega's. De song “On The Drums” bestaat dus uitsluitend uit namen van drummers. Maar eerst het meeslepende “Me And My Axe” dat een kwartet musici van Peter Gabriels eerste soloalbum verenigt: de zoemende fretloze bas van Levin gaat het duet aan met de lyrische gitaar van Hunter, met daaronder een keyboardlaag van Larry Fast en een stevig meppende Marotta (met broer Pete als enige niet-Gabriel-alumnus).
Websites:
https://tonylevin.com/
https://www.facebook.com/tonylevinofficial/ .

BLIJVEND ACTUEEL
Fascination Curve - Land Of The Free, Home Of The Slave
- I Will Breathe With You
Van "Corona Time In Amerika" + "Corona Time In Amerika - Radio Edits" (Curious Musiks Recordings/CMR, 2021/2022)

De voornamelijk in de V.S. opgegroeide Karl Lundeberg is een muzikant met een Noors-Amerikaanse geschiedenis. Zijn muzikale output is dan ook voor een belangrijk deel bepaald door het belang van muziek als een unieke vorm van communicatie. Zo was hij in de jaren 80 leider van de wereldfusionband Full Circle. Aan het einde van Trumps eerste termijn als president van de Verenigde Staten voelde hij zich steeds meer genoodzaakt teksten te schrijven die de staat van zijn land bepaalden. Onderwerpen daarbij waren Black Lives Matter, discriminatie in het algemeen en complotdenkers. Deze zaken kwamen samen toen het coronavirus ook daar het land verdeelde. Om deze teksten in een muzikaal vat te gieten stelde hij de band Fascination Curve samen, waarin onder anderen drummer Gregg Bissonette en gitarist Marc Bonilla plaats namen. Op het album "Corona Time In Amerika" dat eind 2021 verscheen is het zo'n 20 minuten durende titelnummer het middelpunt. Het meerdelige stuk heeft door de invoeging van gesamplede teksten soms wat Zappiaans. De overige stukken zijn een stuk melodieuzer, wat mede komt door de sterke zang van Ken Stacey en de soul- en gospelachtige achtergrondvocalen. Het doet soms wat denken aan de laatste Pink Floyd-albums met Roger Waters. Lundeberg toont zich met zijn toetsenwerk een liefhebber van Keith Emerson. Bonilla geeft daarnaast in "Land Of The Free, Home Of The Slave" enkele sterke staaltjes van zijn gitaarkunsten weg, terwijl het sopraansaxofoonspel van Tim Riess in "I Will Breathe With You" aan dat van Branford Marsalis bij Sting doet denken. Na de van het album getrokken single "Dip Them In Gold", over verplegend personeel dat na corona nu in Oekraïne wordt ingezet, verscheen van Fascination Curve in 2022 nog de single "No Going Back" over vrouwenrechten. Met de huidige situatie in de V.S. lijkt het erop dat de inhoud van "Corona Time In Amerika" voorlopig nog wel actueel blijft. Omdat we destijds de plaat over het hoofd hebben gezien draaien we nu twee nummers, te weten "Land Of The Free, Home Of The Slave" en het door een titelloze prelude voorafgegane "I Will Breathe With You".
Websites:
https://www.curiousmusiks.com/
https://www.nogoingbacksong.com (site over nieuwe single)
https://www.karllundeberg.com (niet actueel)
https://www.facebook.com/karl.lundeberg.9/.

50 JAAR
Yes – To Be Over
Van “Relayer” (Atlantic, 1974; remaster: Panegyric, 2014)

Vorige week vierden we het 50-jarige jubileum van een klassiek Genesis-album en als we dát doen kunnen we natuurlijk Yes niet negeren. Want ook deze collega-proggrootheid heeft wat te vieren! Afgelopen vrijdag was het namelijk precies 50 jaar geleden dat “Relayer” verscheen. Yes stond in 1974 voor de taak een opvolger te creëren voor het moeilijke en zeer verdeeld ontvangen “Tales From Topographic Oceans”. Die verdeeldheid was er ook binnen de groepsgelederen: Rick Wakeman had grote bezwaren en vertrok meteen na de tournee; de Zwitser Patrick Moraz had plaats genomen achter het toetsenarsenaal. Net als “Close To The Edge” bevat “Relayer” slechts drie nummers waarvan er één, in dit geval “The Gates Of Delirium”, een volledige plaatkant in beslag neemt. In tempo en complexiteit doet “Relayer” er nog een schepje bovenop. De definitieve versie die naar aanleiding van het 40-jarig jubileum in 2014 werd uitgebracht, heeft de muziek nieuw leven ingeblazen en voor het eerst is alle dynamiek hoorbaar die de band bij de opnamen al voor ogen moet hebben gehad. Vooral de surround-versie, gemixt door Steven Wilson, is een genot. “Relayer” is met recht een van Yes' klassiekers. We hebben natuurlijk het genoemde “The Gates Of Delerium” al eens laten horen, evenals albumopener “Soundchaser”, maar “To Be Over” is nog nooit in ons programma voorbijgekomen. Dit gaan we nu rechtzetten.
Website:
http://yesworld.com/
https://www.facebook.com/yestheband .