Sunday 23 februari 2025 Show No. 1648
NIEUW (archiefuitgave) / OPENER
Antimatter – Angelic (Parallel Matter)
– Sleep
Van “Parallel Matter” (Music In Stone, 2025)
Antimatter trad 17 januari jongstleden op in De Kleine Willem in Enschede. De band rond Mick Moss bracht een gloednieuw dubbelalbum mee, dat echt nét uit was (releasejaar 2025, staat dan ook op de hoes). Het biedt niet alleen met allerlei bijzondere opnamen een goed beeld van de veelzijdigheid van de band, het boekwerk is ook prachtig verzorgd en bevat zelfs een in Enschede gemaakte foto van band met publiek (Metropool, 2022). Met het goudkleurig bedrukte “Parallel Matter” worden niet alleen de Antimatter-archieven geopend, hiermee wordt tevens het 25-jarig jubileum van Antimatter gevierd. Als je het overigens bij het optreden kocht, kreeg je er ook nog een CD met thuisdemo's van Moss bij: "Prototapes : The Home Recordings 1995-99”. Ongeveer de helft van de 20 opnamen op “Parallel Matter” betreft live-opnamen, voor de rest vinden we enkele uitgeklede akoestische versies, maar ook zo ongeveer het omgekeerde (een stevige versie van een oorspronkelijk ingetogen nummer), enkele niet eerder uitgebrachte songs, remixen en een enkele demo. Wij kiezen voor “Angelic (Parallel Matter)”, dat 24 jaar geleden op het album "Saviour" een ingetogen, spaarzaam gearrangeerd nummer was, dat gezongen werd door gastzangeres Hayley Windsor. Nu is het voorzien van een trage beat en enkele stevige 'doomy' uitbarstingen. Deze nieuwe versie werd vorig jaar zomer opgenomen en door Moss zelf gezongen. Twee jaar eerder legde Moss “Sleep” vast, dat tot nu toe op de plank was blijven liggen. Het begint enigszins onheilspellend en soundtrack-achtig om over te gaan in een feature voor saxofonist Paul Thomas, wiens stijl ons enigszins doet denken aan Dick Parry's bijdragen aan Pink Floyd-albums. Met “Refraction” staat er trouwens nog zo'n sfeertekenende soundtrack-getinte niet eerder uitgebrachte track op dit “Parallel Matter”.
Websites:
https://www.antimatteronline.com/
https://www.facebook.com/antimatteronline
.
NIEUW
Limite Acque Sicure - Joker
- Natale 1914
Van "Un’Altra Mano Di Carte" (Minotauro Records, 2025)
Het Italiaanse Limite Acque Sicure debuteerde ruim twee jaar geleden met een fraai titelloos album. Hoewel de in 2005 opgerichte band zegt beïnvloed te zijn door Banco, waren op die plaat meerdere invalshoeken te ontwaren, waardoor de grenzen van Rock Progressive Italiano meermaals werden overschreden. Zo doken Neil Peart-geïnspireerde drumpatronen, jazzrockachtige basloopjes, funky clavinetaanslagen, progmetalriffs en virtuoze hammer-on-technieken op en weerklonken er diverse folky passages met akoestische gitaargetokkel en vloeiend dwarsfluitspel. Op "Un’Altra Mano Di Carte" zijn deze elementen wederom mede bepalend voor het groepsgeluid, maar toch klinkt dit album meer coherent dan de eersteling. Op het conceptalbum wordt in zes gemiddeld negen minuten durende tracks via verschillende fictieve en bestaande figuren de wispelturigheid van het lot bezongen aan de hand van een kaartspel. Duidelijk is dat de musici nog beter op elkaar zijn ingespeeld, waarbij de interactie en de groepsarrangementen meer gewicht in de schaal leggen dan de overigens ruimharig aanwezige solo’s. De klassieke symfonische rocksound wordt daarbij geregeld verlevendigd door stijlkenmerken uit de neoprog en synthipop. Het leeuwendeel van de leadvocalen komen wederom van de als een berustende Maurizio Di Tollo overkomende Andrea Chendi, waarbij hij met name in de overtuigende, krachtig voorgedragen refreinen ondersteund wordt door Ambra Bianchi. Overigens is het opvallend dat uitgerekend in de finale van "Chita", de enige compositie waarin laatstgenoemde de vocale kar trekt, de operateske kant van RPI aan de oppervlakte komt. Van "Un’Altra Mano Di Carte" draaien we "Joker" en "Natale 1914" (met een wat verlate kerstmelodie).
Websites:
https://limiteacquesicure.it/
https://www.facebook.com/limiteacquesicure.
NIEUW
Orphaned Bee, The – Ascendance
Van “Thinking Without Language” (Bird's Robe, 28 februari 2025)
The Orphaned Bee is het geesteskind van soundengineer en multi-instrumentalist Brett Tollis. Aanstaande vrijdag verschijnt zijn debuut onder deze naam. Dit “Thinking Without Language” is een mini-album met vijf tracks die de Australiër zelf omschrijft als melodieën die lekker zweven op progritmes, met veel gebruik van vocoders, jarentachtig-synthesizers, jarennegentig-gitaren en glitches die typerend zijn voor de jaren '00. Prima beschrijving, die bondig kan worden samengevat als 'denk aan het Franse Air, maar dan over het algemeen met wat meer rock-injecties'. Ook Air is immers niet vies van het gebruik van vocoders voor de zang. Tollis gebruikt dit elektronische stemvervormingsmiddel in alle tracks en dan ook nog zeer intensief. Wat ons betreft had hij dat wel een beetje meer mogen doseren. De dikke tapijten die hij met volvet klinkende synthesizers legt, waarmee hij ook een door hem niet genoemd seventiestrekje aanbrengt, maken voor onze symfo-oren veel goed. The Orphaned Bee moedigt zelf aan de vijf tracks achter elkaar te draaien. Dat doen wij vanavond niet: we kiezen het slotstuk van de EP, wat ons betreft het hoogtepunt: “Ascendance”, met naast genoemde elementen een fijn bubbelende sequencer die zo van Vangelis' “Spiral” lijkt weggezweven. De titel is goed gekozen: de glorieuze climax lijkt aan het stapelen van synthlagen geen eind te komen. Je zou de muziek goed kunnen gebruiken in een documentaire over het heelal, waarbij je op dat moment een grote planeet ziet opdoemen.
Websites:
https://linktr.ee/the_orphaned_bee
https://theorphanedbee.bandcamp.com/album/thinking-without-language
https://www.facebook.com/theorphanedbee/.
(OP)NIEUW
White, Snowy – All The Way Home
Van "Unfinished Business" (eigen beheer, 2024)
Helaas niet in ons jaaroverzicht te horen, vandaar in de herkansing nogmaals een nummer van het meest recente album van Snowy White. Net als twee jaar geleden, toen de gitarist/zanger met "Driving On The 44" nummer 9 van René Yedema's top 10 bevolkte, heeft hij hem met "Unfinished Business" weer verwarmd met een erg prettig bluesalbum. De Engelsman weet nog steeds die fijne, herkenbare toon uit zijn gitaar te toveren. Dat doet hij tegenwoordig veelvuldig met zijn zoon Thomas op drums en oude vertrouwelingen als Juan van Emmerloot, Max Middleton en Ferry Lagendijk op toetsen. Op "Unfinished Business" schieten vooral het prachtige instrumentale, ruim acht minuten durende slotakkoord "All The Way Home" en het qua tekst weinig optimistische "Endless Green, Deepest Blue" er bovenuit. Laatstgenoemde stuk draaiden we in september vorig jaar al, dit keer alle ruimte voor “All The Way Home”.
Websites:
http://www.snowywhite.com/
https://www.youtube.com/channel/UC0F_QA80shnike2ZAq55Rcw (Whites YouTube-kanaal)
https://www.facebook.com/white.snowy (fansite)
http://www.snowywhitefanclub.org/.
PROGRESSIEVE POP: DE SHEARWATER-CONNECTIE
Loma – Shadow Relief
Van “Loma” (Sub Pop, 2018)
In ons programma hebben we regelmatig aandacht besteeds aan Shearwater, maar dat is maar één van de bands waarin Jonathan Meiburg zich artistiek uit. Zo is er ook Loma, een samenwerking van de Texaan met het duo Cross Record. Emily Cross en Dan Duszynsk komen dan wel uit diezelfde oliestaat, maar hebben zich gevestigd in Cornwall, Groot-Brittannië. De in 2018 verschenen titelloze samenwerking biedt echt een meerwaarde: aan de ene kant horen we de door late Talk Talk-beïnvloede melancholie van Shearwater, maar met de vocalen van Cross (Meiburg houdt hier z'n mond) krijgt dat toch een heel andere lading. Bovendien maakt het kleurrijke geluidsdecor dat we bij vlagen even aan Britse triphop en artpop moesten denken, zoals gemaakt door bijvoorbeeld Massive Attack. Overigens is het niet bij dit ene album gebleven. Het schijnt dat de vele gratis promotie die Brian Eno voor dit album maakte het trio aanzette tot een tweede werkstuk, het in 2020 verschenen “Don't Shy Away”. En afgelopen jaar verscheen de derde titel, “How Will I Live Without A Body” met op de hoes hetzelfde rode hoofd als op het debuut, maar dan inderdaad zonder lichaam. Wij gaan nu eerst maar 's terug naar die eersteling uit 2018, met “Shadow Relief”, waar de omfloerste stem van Cross omgeven wordt door een akoestische gitaartokkel en stemmige elektronica.
Websites:
https://lomatheband.com/
https://www.facebook.com/lomatheband.
ALBUM VAN DE MAAND
Amarok [PL] – Perfect Run
Van het album “Hope” (OSKAR Records, 2024)
Ons Album van de Maand komt dit keer uit Polen, om precies te zijn van de band Amarok. Als je denkt dat Amarok een nieuwe band is in symfoland dan heb je het mis. Michał Wojtas en Bartosz Jackowski begonnen Amarok namelijk al in 1999. De groepsnaam is geïnspireerd op de titel van het album van de Britse muzikant Mike Oldfield uit 1990 . In de eerste jaren lieten de auteurs zich inspireren door de muziek van Oldfield en Pink Floyd. Er werden twee albums gemaakt: “Amarok” in 2001 en “Neo Way” in 2002. In 2003 werd Amarok in feite een soloproject van Michał Wojtas en ontstond een herkenbare eigen stijl, zoals te horen viel op het in 2004 verschenen derde album “Metanoia”. Vervolgens werd een lange pauze ingelast want pas in 2017 kwam Amaroks vierde album “Hunt” uit. Intussen bleek percussioniste en tekstschrijfster Marrta Wojtas toevoegd aan de vaste bezetting. Daarnaast waren Colin Bass en Mariusz Duda te gast. In 2019 werkte Wojtas samen met de Britse choreograaf James Wilton, wat resulteerde in Amaroks vijfde album, “The Storm”, met muziek die gebruikt werd in de gelijknamige show. Vanaf 2021 is de line-up uitgebreid met twee extra muzikanten – drummer Konrad Zielinski en multi-instrumentalist Kornel Poplawski. Amaroks zesde album, “Hero”, kwam uit in het najaar van 2021. In april 2024 verscheen het zevende album “Hope”, waarna een breder publiek kennis heeft kunnen maken met de Poolse groep. Zo waren er optredens op het Final Night of the Prog Festival op de Loreley en het mini-festival ProgDreams presents Polish Prog in Zoetermeer. Op “Hope” is veelzijdige, mooie neoprog te horen, overgoten met soundeffecten die refereren aan de vroegste Amarok-albums, alsmede gevarieerde artrock en uitgebalanceerde nostalgische aan Pink Floyd refererende muziek. ''Hope'' van Amarok verdient daarom terecht het predicaat “Album van de Maand februari”. Vanavond hebben we gekozen voor “Perfect Run”. Deze postrock-getinte instrumental past wel enigszins bij wat het Australische The Orphaned Bee laat horen en wordt gestut door een ritme dat best wel eens een perfect rentempo kan zij. Misschien een tip voor de playlist van fervente trimmers?
Websites:
https://amarok.pl/
https://www.facebook.com/amarokofficial.
DESTIJDS GEMIST / LIVE-TIP
Holland, Jools & David Gilmour – Blues For The End Of Time
Van “Pianola: Piano & Friends” (Warner Music UK, 2021)
Laatst hoorden we in een op veel lokale radiostations uitgezonden bluesprogramma een bekende gitaarstijl voorbij komen. Hoorden we daar niet David Gilmour soleren? Wel vreemd, want we kenden het nummer niet terwijl we dachten toch goed bij te houden wat de voormalige Pink Floyd-gitarist allemaal uitbrengt. De afkondiging (dat maakt een áfkondiging ook zo waardevol in vergelijking met een áánkondiging) maakte veel duidelijk. Ja, het wás Gilmour, maar dan als één van de vele gasten op Jools Hollands “Pianola: Piano & Friends”. Misschien was zijn gastrol een goedmakertje voor het feit dat Holland op zijn eigen “Rattle That Lock” (2015) meespeelde? We kenden wel de nodige albums van de Britse pianist en TV-presentator, waarop hij altijd weer een flink blik grootheden laat meedoen die ook ooit wel eens voorbij waren gekomen in zijn TV-show Later... With Jools, maar deze hadden we in 2021 gemist. Stilistisch gaat de plaat alle kanten op, van licht-klassiek met Lang Lang (een nummer dat opvallend genoeg “Love Letter To Groningen” heet) tot croonerjazz (met Gregory Porter) tot vooral ook veel boogie woogie, want dat is toch wel één van Hollands meest geliefde pianospeelstijlen. Zelfs Rick Wakeman gaat juist in die stijl een pianoduet met de mede-Brit aan. Het nummer van Gilmour “Blues For The End Of Time” is vooral een slepende, licht-symfonische bluesy ballad met ruim baan voor het emotievolle spel van Gilmour. Overigens is Holland, met volbezet rhythm & blues-orkest, op 8 maart te aanschouwen in het Muziekgebouw in Eindhoven en 9 maart in Schouwburg Odeon in Zwolle. Reken er niet op dat er dan iets symfo-getints voorbij komt, maar we noemen het toch maar voor de volledigheid. Dit “Blues For The End Of Time” willen we u echter niet onthouden.
Websites:
https://www.joolsholland.com/
https://www.facebook.com/joolsholland/
https://www.davidgilmour.com/
https://www.facebook.com/davidgilmour/.
NIEUW (verlaat) / LIVE-TIP
VanWyck – Unravel
– Another To Do
Van “Dust Chaser” (eigen beheer, 2024)
VanWyck is de naam waaronder Christine Oele al zo'n 8 jaar songs uitbrengt, die we maar even typeren als 'progressieve singer-songwritermuziek'. Door de loop der jaren werden door recensenten vergelijkingen gemaakt die uiteenliepen van americana-singer-songwriters tot Natalie Merchant en Leonard Cohen. Vooral die laatste twee snijden hout, al heeft ze zich, met hulp van producer/arrangeur/multi-instrumentalist Reyer Zwart absoluut een herkenbaar eigen geluid aangemeten. Voor het in september vorig jaar verschenen vijfde album “Dust Chaser” geldt dat wellicht nog wel het sterkst, al is haar Cohen-liefde nog steeds goed te horen in bijvoorbeeld “The Swell”. Maar toen we “Unravel” vorig jaar voor het eerst nietsvermoedend voorbij hoorden komen, dachten we eerst met een nieuw nummer van The Weather Station (Tamara Lindeman) van doen te hebben. Dat het even duurde voordat we de aandrang voelden deze muziek ook met u, progressieve muziekliefhebber, te delen, komt omdat hier het cliché dat deze songs langzaam onder je huid kruipen weer eens opgang doet. Andere aanleiding is dat VanWyck op 6 maart in onze voormalige standplaats Almelo, op goed te overbruggen afstand van Rijssen-Holten en Twenterand, te aanschouwen is in Hof 88. Op 12 april is ze trouwens een van de artiesten op het Heartland Festival in de Hengelose vestiging van Metropool. We gaan luisteren naar het genoemde “Unravel” en “Another To Do” (nee, geen “Another Tattoo”;-)), met melancholieke piano-akkoorden die bij aanvang klinken alsof Gary Brooker nog onder ons is en een bezonken Procol Harum-ballade inzet.
Websites:
https://www.vanwyck.nl/
https://vanwyck.bandcamp.com/album/dust-chaser
https://www.facebook.com/vanwyckmusic .
IN MEMORIAM: JAMIE MUIR (1942-2025)
King Crimson – Easy Money
Van “Larks' Tongues In Aspic” (E'G/Island Records, 1973 / heruitgaven: Panegyric, 2012/2023)
Percussionist Jamie Muir is op 17 februari overleden. Hoewel hij afkomstig was uit de freejazzwereld, kennen wij hem van zijn medewerking aan het baanbrekende King Crimson-album “Larks’ Tongues In Aspic”. Muirs benadering van muziekmaken was van grote invloed op de rest van de band en Bill Bruford heeft meermalen verklaard dat zijn kijk op drummen onder Muirs invloed radicaal veranderde. De invloed van Muir op de derde incarnatie van King Crimson kan dan ook nauwelijks worden onderschat. Zo kwam hij op de vraag van Robert Fripp hoe de muziek klonk met het bijzondere antwoord “Why, larks’ tongues in aspic, what else?” Een week na het verschijnen van het album vertrok Muir alweer. De reden was dat hij volgens de strikte regels van het boeddhisme wilde leven en hij vertrok daarom naar het Schotse klooster Samye Ling. Er is naast Bruford nóg een ex-Yes-lid dat, zij het op een andere wijze, een flinke invloed van Muir onderging. Tijdens de bruiloft van Bruford in het voorjaar van 1973 raakte Jon Anderson namelijk met hem Muir gesprek. Die tipte de Yes-zanger het boek “Autobiography Of A Yogi” van Paramahansa Yogananda. Een lange voetnoot op een van de pagina’s vormde uiteindelijk de inspiratie voor het dubbelalbum “Tales From Topographic Oceans”. Rond 1980 keerde Muir terug naar Londen en ging weer muziek maken, onder meer met mede-Crimson-alumnus Michael Giles, maar vanaf 1990 wijdde hij zich helemaal aan zijn schilderkunst. In 2022 was Muir te zien als één van de geïnterviewde ex-leden in de muziekdocumentaire “In The Court Of The Crimson King (King Crimson At 50 A Film By Toby Amies)”. Muir is 82 jaar oud geworden. Als we aan Muir denken, schieten meteen de opnamen van Beatclub 1972 in gedachten, met Muir in berenvel in een live-opname van “Larks' Tongues In Aspic Part 1”. Dat hebben we al eens gedraaid, maar tot onze verrassing kwam “Easy Money” nooit voorbij in Xymphonia. En laat dat nu ook – voor de oplettenden – vol zitten met vreemde maar fraaie vondsten op percussievlak.
Websites:
https://www.dgmlive.com/news/jamie-muir-1942-2025
https://www.facebook.com/kingcrimsonofficial/.
HET (SOLO)DEBUUT
Montrose, Ronnie - Town Without Pity
- No Beginning/No End
Van "Open Fire" (Warner Bros., 1978 / 1991)
De in 2012 overleden gitarist Ronnie Montrose werd vooral bekend om zijn melodieuze hardrockbands Montrose en Gamma. Na vier albums met eerstgenoemde formatie startte hij met "Open Fire" zijn solocarrière. Hiervoor riep hij de hulp in van toetsenman/producer Edgar Winter en enkele van zijn collega's bij Montrose. De plaat werd destijds vergeleken met "Blow By Blow" van Jeff Beck, mede omdat op beide schijven een orkest prominent te horen was. "Open Fire" opent zelfs met het bombastische, door Bob Alcivar (vader van Montrose- en Gamma-toetsenist Jim Alcivar die ook op deze plaat te horen is) "Openers". Montrose brengt echter meer akoestische instrumenten in stelling, zoals in het aan Harry Saksioni's "Vensters" herinnerende "My Little Mistery". Van dit solodebuut draaien we eerst "Town Without Pity", een bewerking van de titelsong van de gelijknamige film uit 1961 (waarvoor Black List-prominent Dalton Trumbo onder pseudoniem het scenario schreef), gevolgd door het complexe slotakkoord "No Beginning/No End".
Websites:
http://www.anti-m.com/montrose/ (fansite)
https://www.facebook.com/officialronniemontrose/.
(OP)NIEUW
Kite Parade – This World Is Mine
– Broken
Van “Disparity” (White Knight Records, 2024)
Andy Foster bracht onder de naam Kite Parade nog maar in 2022 zijn debuut “The Way Home” uit en onlangs was het derde album van de multi-instrumentalist al een feit. Dit “Disparity” bestaat uit 9 in elkaar over lopende tracks waarin de grote ongelijkheid (dispariteit) in de wereld van verschillende kanten belicht wordt. Vrijwel alle instrumentale partijen en zang worden weer door Foster zelf gedaan, van gitaar tot toetsen tot saxofoon. De ritmesectie is wel uitbesteed. De stuwende baslicks komen dit keer van Marcin Palider (onlangs ook te horen bij Kilbey Kennedy). Voor de drumpartijen wist hij op de voorgangers Nick D'Virgilio (Big Big Train, Spock's Beard, etc.) en Joe Crabtree (Pendragon, Wishbone Ash) te regelen, nu werden strakke en energierijke partijen ingespeeld door Jimmy Pallagrosi (Karnataka, ZIO). Hier en daar zijn wat kleine gastrollen, o.a. van de zangeressen Chrstina Booth (Magenta) en Lynsey Ward. Foster schreef opnieuw toegankelijke, pakkende symfosongs. Met zijn prettige stem draagt Foster de melodieuze zanglijnen en ieder nummer heeft wel óf een crispy gitaar, óf fijne toetsensolo. De ervaren en veelzijdige Foster (die z'n geld verdient als muzikant op cruiseschepen) lijkt het allemaal met het grootste gemak uit zijn mouw te schudden en Rob Aubrey zorgde net als voorheen voor de dynamische en zeer welluidende mix. Vanavond kiezen we voor “This World Is Mine” dat haast zonder dat je het in de gaten hebt overgaat in “Broken”.
Websites:
https://kiteparade.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/KiteParadeMusic/ .
Sunday 16 februari 2025 Show No. 1647
NIEUW / LIVE-TIP
Dream Theater – In The Arms Of Morpheus
– Bend The Clock
Van “Parasomnia” (InsideOut / Sony Music, 2025)
Afgelopen week verscheen dan eindelijk het langverwachte album dat de reünie bezegelt van drummer en mede-oprichter Mike Portnoy met zijn oude Dream Theater-maten. De groep heeft er inmiddels al flink wat tournee-maanden opzitten, was onlangs nog in Amsterdam te bewonderen en bracht ook al drie singles uit van “Parasomnia”. Het werkstuk dat een complete CD-lengte van 70 minuten vult, betreft een conceptalbum over parasomnie. Onze steun en toeverlaat op feitjesgebied Wikipedia vertelt ons 'dat dit een verzamelwoord is voor veel slaapstoornissen. Lijders aan parasomnie vertonen ongewoon gedrag tijdens het slapen; ze doen iets onverwachts waardoor het lijkt alsof ze wakker zijn, zoals slaapwandelen. De slaper heeft tijdens het slapen geen enkel benul van wat hij doet.' Het Amerikaanse progmetalkwintet belicht de diverse verschijningsvormen van parasomnie in 7 nummers, waaronder een epic van bijna 20 minuten, aangevuld met een instrumentale ouverture. Progliefhebbers die wat minder kicken op dubbele bassdrums en bruut gitaargeweld, zullen het meest senang zijn met het relatief warme en ingetogen “Bend The Clock” alsmede grote delen van de epic “The Shadow Man Incident”. De andere songs laten Dream Theater toch vaak van de stevigste kant horen, met natuurlijk tussen de vele sfeer- en tempowendingen altijd wel plaats voor wat meer melodie of haast filmmuziek-achtige passages. Wij kiezen voor onze favoriet “Bend The Clock”, waarin John Petrucci ruim baan krijgt voor een meeslepende gitaarsolo, die jammer genoeg uiteindelijk wel een fade-out krijgt. Om een beeld te geven van de heftiger passages biedt voor ons de ouverture, “In The Arms Of Morpheus”, uitkomst. Die gaat na een kleine twee minuten van introducerende geluiden met denderend geweld van start. Mike Portnoy is terug met een ontzagwekkende drumkit en dat zullen we weten ook.:-) Zoals gezegd was Dream Theater onlangs nog in het land, maar de groep is nog lang niet klaar met touren, zo is te lezen in diverse interviews. De huidige tournee staat vooral in het teken van het 40-jarig bandjubileum. De echte “Parasmonia”-tour, waarbij het album in z'n geheel wordt gespeeld, moet nog komen. Op de agenda van de “40th Anniversary Tour” staat in ieder geval nog een concert in het kader van het jaarlijkse Kunstrasen-festival, op 10 juli in Bonn.
Websites:
https://dreamtheater.net/
https://www.facebook.com/dreamtheater .
NIEUW
Sounds Of New Soma - Toenivornia
- Himmlischer Wanderer
Van "The Story Of Sam Buckett" (Tonzonen Records, 2025)
Het Duitse duo Alex Djelassi en Dirk Raupach is onder de naam Sounds Of New Soma al ruim 10 jaar actief en maakte vanaf het begin muziek in de traditie van de Berlijnse school van elektronische muziek, die later vermengd werden met psychedelische en experimentele elementen. Deze week verscheen album nr. 14, “The Story Of Sam Buckett”, waar op de heren worden bijgestaan door saxofonist Andreas Lessenich en drummer Armin Schopper. Het geheel wordt gepresenteerd als een fantasy-conceptalbum over een wetenschapper die zich in het V.S. van de jaren 20 van de vorige eeuw bezig hield met onderzoek naar bemande ruimtevaart. Het verhaal is een eenvoudige kapstok voor de grotendeels instrumentale muziek van Sounds Of New Soma, die duidelijk een ode is aan wat Neu! en Tangerine Dream in de jaren zeventig produceerden. Door de gebruikte elektronische klanken, maar ook het soms licht rafelige gitaarspel horen we wel wat gelijkenis met de muziek van The Flaming Lips. "The Story Of Sam Buckett" is absoluut een aanrader voor de liefhebbers van deze bands, waarbij het helaas wel zo is dat de muziek alleen op vinyl en als digitale download te verkrijgen is.
Websites:
https://www.soundsofnewsoma.de/
https://www.facebook.com/SoundsOfNewSoma
https://soundsofnewsoma.bandcamp.com/ .
NIEUW
Castle Mountain Moon – Suddenly
Van “Six Tales Of Perception” (eigen beheer, 2024)
Op het debuutalbum “Six Tales Of Perception” presenteert Castle Mountain Moon zich met gek genoeg zeven nummers. We gaan er derhalve van uit dat de Duitse groep het eerste instrumentale nummer “Perception” als intro ziet en niet als volwaardige compositie. Achter Castle Mountain Moon schuilt het duo Robert “Ropp” Köhler en Dirk Krause dat elkaar ruim een jaar geleden tegenkwam. Al snel werd duidelijk dat het tweetal een onderling gedeelde muzieksmaak heeft, met een voorkeur voor moderne progressieve rock. De muziek op “Six Tales Of Perception” leunt zwaar op het toetsenspel van Köhler, die her en der toch wel lekkere toetsentapijten neerlegt maar daarnaast de moderne elektronica niet schuwt en er soms ook lustig op los soleert. Krause biedt tegenwicht met een vrij lyrische gitaarsound, speelt tevens de baspartijen en neemt, hoewel hij geen echt spannende stem heeft, vrij verdienstelijk de zang voor zijn rekening. Gelukkig heeft het duo ervoor gekozen om de medewerking te vragen van een drummer van vlees en bloed in de persoon van Gerry Wassong. Na een aantal luisterbeurten is duidelijk dat het duo Köhler en Krause een gedegen debuutalbum heeft geproduceerd. Opvallend is bijvoorbeeld “Fly” dat na een lekker, IQ-achtig intro toch ook wat ELP-trekjes krijgt, vooral in het orkestrale einde. Beste nummer van de plaat is zonder meer de hekkensluiter "Suddenly”. Wat ook opvalt is dat het geluidsbeeld van de plaat rust uitstraalt en net vóórdat het wat saaitjes had kunnen worden, komt er weer een muzikale twist. De meeste recensies die op internet zijn te vinden, sluiten af met een overwegend positief oordeel. Opvallend is echter dat Progwereld het album niet zo hoog heeft zitten. Wij zouden zeggen: oordeel zelf. Het album is zowel als download als op CD te verkrijgen. We gaan luisteren naar het genoemde “Suddenly”, met in het slotdeel een heerlijke gitaarsolo.
Websites:
https://castlemountainmoon.bandcamp.com/album/six-tales-of-perception
https://cmm-music.de
https://www.facebook.com/castlemountainmoon.
NIEUW (sterk verlaat)
Inoue, Akira - DIA
- Who Forget?
Van "Rhapsodize"(Sony Music, 2023)
Van de Japanse toetsenist/zanger Akira Inoue hebben we in de loop der tijd al geregeld muziek gedraaid. Meestal kwam die van heruitgaven van zijn werk uit de jaren 80 en 90, waarop hij zich geregeld liet begeleiden door musici als John Giblin, David Rhodes en Alan Murphy, terwijl hij voor "Tokyo Installation" zelfs Bill Bruford wist te strikken. Zijn meest recente album "Rhapsodize" uit april 2023 hadden we over het hoofd gezien, maar is inmiddels ook goed bevonden voor vele luisterbeurten. Door het overlijden van Giblin zijn er nog maar enkele Engelse musici op te horen, zoals David Rhodes en Tessa Niles. Toch klinkt de muziek, op de relaxte, voornamelijk in het Japans gezongen melodieën na, behoorlijk westers. Zo heeft “DIA”, mede door de blazers, een behoorlijke Steely Dan-vibe, terwijl in slotstuk "Who Forget?" zeker wel wat David Gilmour-trekjes zitten. Naar die twee stukken gaan we nu luisteren.
Websites:
https://www.akira-inoue.com
https://www.facebook.com/akirainoue.pabloworkshop .
NIEUW / LIVE-TIP
Wakeman, Rick - Yessonata (excerpt)
Van "Yessonata" (Cherry Red Records/Fragile, 2024)
Met "Yessonata" vervolgt Rick Wakeman zijn Yes-recycleprogramma, waarin hij in 2023 onder meer diverse thema’s van de progdinosaurus verwerkte tot een medley, uitgevoerd door The English Rock Ensemble en The English Chamber Choir. Dit werk is te bewonderen in de 4-cd-box "Live At The London Palladium 2023". Het succes van deze show inspireerde hem om op basis van meer dan 30 fragmenten uit diverse Yessongs een half uur durende “Yessonata” voor solopiano te componeren. Ook dit stuk bracht hij succesvol op de planken, waarna hij een extractie van 20 minuten in de studio vastlegde om op LP en CD te worden uitgebracht. Vanzelfsprekend opent kant A met het piano-intro van het machtige "Awaken", dat als thema, net als bijvoorbeeld passages van "Close To The Edge", geregeld terugkeert. Voor kenners van Yes start hierna de ideale soundtrack van een rockquiz die als opdracht heeft zo snel mogelijk de vaak korte fragmenten te herkennen. Wakeman voelt zich bij de uitvoering duidelijk thuis in de neoklassieke stijl, met minieme uitstapjes naar ragtime en melodieuze jazz. Deze prachtig opgenomen sonate (eigenlijk meer een rapsodie) wordt op kant B gevolgd door "The King Arthur Piano Suite". Omdat dit stuk gebaseerd is op een van zijn conceptalbums voelt het meer aan als één geheel. Enkele fases klinken hierbij als het intro van Elton Johns gevoelige ballade "Your Song", wat interessant is omdat de gebrilde zanger "The Six Wives Of Henry VIII" als een van zijn favoriete platen beschouwt. Over recycling gesproken: Roger Deans hoesontwerp voor "Yessonata" stond al in zijn eerste boek "Views" uit 1975. Hoewel muziek voor solopiano niet vaak gedraaid wordt in Xymphonia, willen we u de beginminuten van "Yessonata" niet onthouden. Overigens komt Wakeman in mei naar ons land met “The Final One Man Solo Tour”: op 13 mei in de Groningse Oosterpoort, 14 mei in Muziekgebouw Eindhoven en 16 mei in de Haarlemse Phil.
Websites:
https://www.rwcc.com/
https://www.facebook.com/RickWakemanMusic/ .
OBSCUUR 1 – DE RUSH-LINK
Boys Brigade – Anger (The Hunter)
Van “Boys Brigade” (Anthem, 1983)
Soms komt er op Spotify nadat het gekozen album afgelopen is, een nummer voorbij waarbij je toch de oren even spitst. Dat gebeurde ons bij het nummer “Anger (The Hunter)” van Boys Brigade. We hadden nog nooit gehoord van deze Canadese band, maar na wat graafwerk komen we toch een paar leuke weetjes tegen. Boys Brigade werd in 1980 opgericht door Malcolm Burn en Tony Lester. Lester had daarvoor in het Britse Bandit gespeeld dat twee albums voor het grote Arista uitbracht, overigens in twee vrijwel volledig verschillende bezettingen. Feitje nummer 1: de enige die op beide albums is te horen is Danny McIntosh, de latere echtgenoot van Kate Bush. Feitje nummer 2: op het eerste album van Bandit vinden we Jim Diamond, ja de latere Ph.d.-zanger en de van zijn latere werk met Roger Waters bekende Graham Broad. Beiden spelen niet mee op het tweede album, waarop Tony Lester toegetreden blijkt. In deze bezetting scoort Bandit een bescheiden Bilboard Top 100-hit. Feit nummer 3: een derde album met ex-Procol Harum-gitarist Mick Grabham werd wel opgenomen maar is nooit uitgebracht. Na zijn vertrek naar Canada formeert Lester dus Boys Brigade. Feit nummer 4: die nieuwe groep kwam kortstondig onder de vleugels van de lichtman annex stagemanager van Rush en tekende al snel een deal met het aan Rush gelieerde Anthem Records. Dit bracht Boys Brigade onder de aandacht van Geddy Lee en die wilde het banddebuut wel produceren. En dat is zeker te horen in het geluid van het uiteindelijke, naar de band vernoemde album dat in 1983 verscheen. Vooral de nummers “Exodus”, het aan de sound van Rush' eigen “Grace Under Pressure” refererende “Saigon” en het voor vanavond uitgekozen “Anger (The Hunter)” leggen de link met het beroemde Canadese trio bloot. Check de bijtende gitaarriffs en de percussieve drumstijl, zoals we die ook van het Rush van begin jaren 80 gewend zijn. Ook horen we de geest van de Talking Heads en The Police terug in het bandgeluid. Een grote internationale hit bleef echter uit en na interne spanningen viel Boys Brigade al snel uit elkaar. Leadzanger en toetsenist Malcolm Burn ging zich, aanvankelijk onder de vleugels van Daniel Lanois, op productiewerk toeleggen en werkte onder andere met Iggy Pop en won met Emmylou Harris zelfs een Grammy. Lester probeerde hetzelfde maar met minder succes. Het genoemde album, het enige dus dat Boys Brigade maakte, is wel op CD verschenen maar helaas alleen in het grijze circuit als Russische counterfeit. Laten we hopen dat er nog eens een goede officiële versie verschijnt; het album staat wel in zijn geheel op Spotify. Na nog één single in 1986 viel ook voor deze band na het ontbreken van succes het doek.Websites:
https://canadianbands.com/boys-brigade/.
ALBUM VAN DE MAAND
Amarok – Welcome
Van het album “Hope” (OSKAR Records, 2024)
Ons Album van de Maand komt dit keer uit Polen, om precies te zijn van de band Amarok. Als je denkt dat Amarok een nieuwe band is in symfoland dan heb je het mis. Michał Wojtas en Bartosz Jackowski begonnen Amarok namelijk al in 1999. De groepsnaam is geïnspireerd op de titel van het album van de Britse muzikant Mike Oldfield uit 1990 . In de eerste jaren lieten de auteurs zich inspireren door de muziek van Oldfield en Pink Floyd. Er werden twee albums gemaakt: “Amarok” in 2001 en “Neo Way” in 2002. In 2003 werd Amarok in feite een soloproject van Michał Wojtas en ontstond een herkenbare eigen stijl, zoals te horen viel op het in 2004 verschenen derde album “Metanoia”. Vervolgens werd een lange pauze ingelast want pas in 2017 kwam Amaroks vierde album “Hunt” uit. Intussen bleek percussioniste en tekstschrijfster Marrta Wojtas toevoegd aan de vaste bezetting. Daarnaast waren Colin Bass en Mariusz Duda te gast. In 2019 werkte Wojtas samen met de Britse choreograaf James Wilton, wat resulteerde in Amaroks vijfde album, “The Storm”, met muziek die gebruikt werd in de gelijknamige show. Vanaf 2021 is de line-up uitgebreid met twee extra muzikanten – drummer Konrad Zielinski en multi-instrumentalist Kornel Poplawski. Amaroks zesde album, “Hero”, kwam uit in het najaar van 2021. In april 2024 verscheen het zevende album “Hope”, waarna een breder publiek kennis heeft kunnen maken met de Poolse groep. Zo waren er optredens op het Final Night of the Prog Festival op de Loreley en het mini-festival ProgDreams presents Polish Prog in Zoetermeer. Op “Hope” is veelzijdige, mooie neoprog te horen, overgoten met soundeffecten die refereren aan de vroegste Amarok-albums, alsmede gevarieerde artrock en uitgebalanceerde nostalgische aan Pink Floyd refererende muziek. ''Hope'' van Amarok verdient daarom terecht het predicaat “Album van de Maand februari”. Vanavond hebben we gekozen voor het nummer “Welcome”.
Website:
https://amarok.pl/
https://www.facebook.com/amarokofficial.
UIT DE DONKERE KROCHTEN VAN DE JAREN 90
Ravana - Wherever You Are
Van "Common Daze" (Prognetik Records, 1996)
De jaren 90 brachten de opkomst van een groot aantal progressieve rockbands uit Scandinavië. Naast (voor progliefhebbers) bekende namen als Änglagård, Anekdoten, White Willow, The Flower Kings, Opeth en Landberk was er ook een groot aantal minder bekende tot zelfs obsure bands. Ravana mag met een discografie van slechts één album gerust tot die laatste categorie worden gerekend. De Noorse band werd geleid door toetsenist Anders Hunstad, die alle muziek schreef terwijl bassist Rune Carlsson tekende voor de meeste teksten, die dan weer gezongen werden door Sverre Olav Rødseth. Met name door zijn vocalen klinkt de muziek ook eigenlijk meer als typische 'alternative rock' uit die tijd (denk daarbij aan Smashing Pumpkins), maar dan wel met een fikse progrockinvloed, waardoor Ravana ook zeker wel wat muzikale verwantschap had met Anekdoten. Na dat ene album, het in 1996 verschenen “Common Daze”, werd het heel stil rondom de band, maar ondanks ontdekten we dat het album in 2022 in een nieuwe mix op vinyl is uitgebracht. En aangezien het originele album te lang was voor een enkele LP heeft men nog een aantal nummers uit het archief gehaald zodat er een goed gevulde dubbel-LP van gemaakt kon worden. Het geheel is overigens toen ook op streamingdiensten zoals Spotify verschenen. We kiezen vanavond voor wat oorspronkelijk de afsluiter van het album was, het 9 minuten durende “Wherever You Are”.
Websites:
https://ravana1.bandcamp.com/album/common-daze-2021-remix
https://www.facebook.com/UnwantedRecordings/.
OBSCUUR 2
Chameleon – Mirkwood Forest
Van de compilatie “Chameleon Rising” (ShroomAngel Records, 2013)
Chameleon is een van die vele Amerikaanse progbands die ten tijde van hun bestaan het niet voor elkaar kregen een album uit te brengen, ondanks het duidelijk aanwezige talent. Het zaadje werd geplant met de oprichting van de garagerockband Evolepoh (lees het van achter naar voren en het kwartje valt) in 1969, maar pas in 1972 werd de overstap naar prog gemaakt, nadat invloedrijke Britse albums van King Crimson, Yes, Genesis en Emerson, Lake & Palmer begonnen door te sijpelen naar muziekhongerige Texaanse oren. Zo rond 1975 werd de naam veranderd in Chameleon. Een treffende naam, want als je een compositie als “Mirkwood Forest” beluistert, hoor je de muziek nogal eens van kleur verschieten, waarbij de eerdergenoemde invloeden vaak duidelijk per passage worden prijsgegeven. Toch klinkt ook duidelijk door, met vaak een rockende attitude à la Styx en Kansas, dat we hier met een Noord-Amerikaanse groep te maken hebben. De heren repeteerden vaak en wisten live dan ook indruk te maken. Een aantal keren werden behoorlijk professionele studio-opnamen gemaakt, waarbij vooral twee sessies uit 1976 en (na een drummerswisseling) 1978 eruit springen. Maar ja, dan is wel een periode begonnen dat prog niet meer hip was en begin jaren 80 hield de groep het, nog steeds zonder album uitgebracht te hebben, voor gezien. Tapes van genoemde sessies waren wel in omloop en geliefd bij een kleine schare liefhebbers. De man achter heruitgavelabel ShroomAngel nam in 2013 contact op met ex-bandleden of hij dat uit kon brengen, wat leidde tot “Chameleon Rising”, dat een zeer luisterbare compilatie van prima seventiesprog is geworden. Zoals gezegd niet bijster origineel, maar wel met een speelse energie. Door de release leken de ex-leden ook weer van zins te gaan optreden, maar voor zover we weten is het daar niet van gekomen. Wel kwamen de leden voor promo-activiteiten weer samen en werd er een Facebook-bandaccount aangemaakt. Een laatste teken van eigen bandactiviteit dateert echter alweer van mei 2015; de recentste update uit 2020 is alleen een herinnering van het platenlabel dat de CD nog verkrijgbaar is – en daar is Xymphonia inmiddels ook achtergekomen...;-)
Websites:
https://www.facebook.com/chameleonrisingband/
Artikel uit Houston Press:
https://www.houstonpress.com/music/the-improbable-return-of-houston-prog-rockers-chameleon-7373361
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=8872 .
IN MEMORIAM: MIKE RATLEDGE (1943 – 2025) / LIVE-TIP
Soft Machine – Drop
Van “Fifth” (CBS, 1972)
Op 5 februari is Mike Ratledge overleden, een van de oprichters van de invloedrijke Canterbury-groep Soft Machine. Schoolhoofdzoon Ratledge werd als kind opgevoed met klassieke muziek en leerde samen met zijn kameraad Brian Hopper piano spelen. Toen in 1961 Daevid Allen naar Canterbury kwam, werden de muzikale horizonten van de toen 18-jarige Ratledge flink verlegd. Met Allen, de gebroeders Brian en Hugh Hopper en Robert Wyatt ging hij jazz spelen. Tijdens zijn studies in Oxford (hij studeerde af in zowel psychologie als filosofie) volgde hij ook lessen over avantgarde-muziek. Al die muzikale bagage kwam goed van pas toen zijn oude Canterbury-vrienden, intussen aangevuld met Kevin Ayers, hem in 1966 vroegen voor de nieuwe band Soft Machine. De muziek van die groep evolueerde van psychedelische rock naar jazzy experimenten naar jazzrock. In die jaren wisselde de groep ook voortdurend van bezetting en ten tijde van die jazzrockjaren (“Bundles” uit 1975 en “Softs” uit 1976) was Karl Jenkins, niet eens een origineel lid, de dominante figuur geworden. Tijdens de opnamen van “Softs” houdt Ratledge het voor gezien; de huidige Soft Machine-gitarist John Etheridge was toen net aangetreden en is dus de enige van de actuele bezetting die nog met hem gewerkt heeft. Ratledge bleef vervolgens wel actief in de muziek, maar nadrukkelijk uit de schijnwerpers: hij legde zich toe op zogenaamde 'library music' en af en toe muziek voor theater of film. Overigens waren dat vaak toch weer samenwerkingen met Karl Jenkins. De twee werkten in 1995 ook samen aan het succesvolle “Songs Of Sanctuary” onder de naam Adiemus. Al waren alle composities van Jenkins, Ratledge kreeg credits voor arrangeer- en percussieprogrammeerwerk. Jenkins ging nog jaren door met Adiemus, Ratledge hield het na het genoemde debuut voor gezien. Sindsdien vernamen we nog weinig van hem. In 2013 verscheen nog een CD met soundtrackmuziek, maar die bleek al opgenomen in 1977. Ratledge is 81 jaar geworden. Overigens treedt de huidige bezetting van Soft Machine, met genoemde John Etheridge als langst dienend lid, op 24 mei op in de Hot Jazz Club in Münster en op 25 mei in Poppodium Boerderij, Zoetermeer.
Websites:
https://www.softmachine.org/
https://www.facebook.com/softmachinelegacy.
VERKAPTE LIVE-TIP
Lo-Fi Resistance – Face Another Day
Van het album “Chalk Lines” (Burning Shed, 2012)
In 2010 verscheen het debuutalbum “A Deep Breath” van Lo-Fi Resistance. Dit is de naam waaronder songwriter en multi-instrumentalist Randy McStine muziek uitbracht. McStine richtte op 20-jarige leeftijd een kleine studio op in zijn appartement in Upstate New York en zo begon Lo-Fi Resistance zonder duidelijke agenda. Terwijl hij geld bij elkaar schraapte met solo-optredens, gitaarlessen en het maaien van gazons, begon hij in april 2009 met het schrijven en opnemen van het Lo-Fi Resistance-debuut. Aanvankelijk speelde McStine zelf alle instrumenten, maar uiteindelijk besloot hij externe ondersteuning in te schakelen voor de drumtracks, in de persoon van niemand minder dan Nick D'Virgilio. De voormalige Spock's Beard- en Tears For Fears-drummer speelde niet alleen op de meeste nummers, maar nam ook de rol van het mixen van het hele album op zich. Aanvullende partijen werden verder ingespeeld door Doug Pinnick (King's X) en Dave Meros (Spock's Beard). Twee jaar later, in 2012 verscheen het tweede album, “Chalk Lines”, waarop flinke rollen bleken weggelegd voor drummer Gavin Harrison en toetsenman/producer Dave Kerzner, die ooit bij Kevin Gilbert en Giraffe speelde. McStine werd door Kerzner wel eens vergeleken met Gilbert, vooral om hun overeenkomstige ongelofelijke muzikale veelzijdigheid. Op “Chalk Lines” is dat ook te horen. De progressieve rock is rijk gearrangeerd en heeft de afwisseling van het vroege Spock's Beard en het latere Porcupine Tree, echter zonder de instrumentale krachtpatserij. Dat er echter prima gemusiceerd wordt staat buiten kijf. Overigens is in het titelnummer de onlangs overleden John Giblin mooi bezig, terwijl de meeste andere baspartijen van de hand van voormalig Porcupine Tree-bassist Colin Edwin zijn. Het in 2014 verschenen derde album onder Lo-Fi Resistance-naam, “'The Age Of Entitlement” is stilistisch nauwelijks vergelijkbaar met de voorgangers, omdat rijk gearrangeerde progrock nu ontbreekt. McStine is hier dan ook de enige schrijver, muzikant, producer en mixer. Sindsdien zagen we McStine met Porcupine Tree op het podium en verzorgde hij solo voorprogramma's voor The Pineapple Thief. Ofwel: McStine heeft de relatie met Gavin Harrison warm gehouden. Daarnaast heeft hij een goede band met nog een superdrummer: Marco Minnemann, waarmee hij al twee duoplaten maakte, met een derde in aantocht. Op 22 mei kunnen we 'm weer op een Nederlands podium bewonderen als lid van de begeleidingsband van Steven Wilson. Onlangs lieten we u al muziek horen van zijn nieuwe solo-album “Mutual Hallucinations”. In begeleidende interviews laat hij weten dat hij de naam Lo-Fi Resistance ten grave heeft gedragen. We gaan vanavond terug naar 2012, naar het tweede album van Lo-Fi Resistance , dat in 2013 op een gedeelde achtste plek stond in de Xymphonia-jaarlijst. Van dit “Chalk Lines” het ruim 14 minuten durende afsluitende “Face Another Day”. Naast de genoemde Kerzner, Harrison en Edwin, horen we in dit nummer ook violist Joe Deninzon van Stratospheerius, die onlangs toetrad tot Kansas.
Websites:
http://www.lofiresistance.com/
https://lofiresistance.bandcamp.com/
https://www.randymcstine.com/
https://www.facebook.com/randymcstinemusic .
Sunday 9 februari 2025 Show No. 1646
LIVE-TIP
Weather Systems – Do Angels Sing Like Rain?
Van het album “Ocean Without A Shore” (Music Theories Recordings / Mascot Label Group, 2024)
Na een indrukwekkende carrière van 30 jaar besloot het door velen geliefde Anathema in 2020 een pauze te nemen. Voor medeoprichter en voormalig leadgitarist Daniel Cavanagh betekende dit echter geen einde, maar juist een nieuw begin, onder de naam Weather Systems (naar één van de populairste Anathema-albums). Binnen deze nieuwe groep bundelt hij, samen met voormalig Anathema-drummer en producer Daniel Cardoso, drie decennia aan muzikale ervaring. Wat begon in 2019 als materiaal voor een nieuw Anathema-album, groeide in de studio uit tot een verzameling nummers die zowel zwaar op de hand als mystiek en betoverend aanvoelen. Deze creaties vormen nu de basis voor het afgelopen september verschenen debuutalbum “Ocean Without A Shore”. Met dit album laat Cavanagh horen dat zijn creatieve vuur sterker is dan ooit. “Ocean Without A Shore” is een diep spirituele plaat die recht uit het hart komt en zowel oude Anathema-fans als nieuwe luisteraars zal raken. Het markeert een frisse start, maar voelt tegelijk als een logische voortzetting van Cavanaghs muzikale reis. Op 21 mei is Weather Systems te aanschouwen in 013 in Tilburg en vier dagen later in Hedon, Zwolle. Support komt deze avonden van Haunt The Woods. Deze Britse band heeft een onderscheidend geluid gecreëerd door geluiden uit alternatieve rock, prog, folk en pop te combineren en invloeden van artiesten als Pink Floyd, Muse, Jeff Buckley en Radiohead te verwerken. Tussen deze twee concerten in treedt Weather Systems aan op het Midsummer Prog Festival, dat op 23 en 24 mei plaatsvindt op de binnenplaats van de Muziekgieterij in Maastricht.
Websites:
https://www.facebook.com/p/Weather-Systems-61562089611433/ https://weathersystems.bandcamp.com/album/ocean-without-a-shore .
NIEUW
Riverside – Landmine Blast (live)
Van de 2CD+Blu-ray-set “Live ID.” (InsideOut / Sony Music, 2025)
Het album “ID.Entity” van Riverside eindigde in 2023 op een nette vierde plaats in de Xymphonia eindlijst over dat jaar. Er volgde een flinke tournee met o.a. optredens op zowel Night Of The Prog als het Midsummer Prog Festival en een uitverkocht concert in de grote zaal van TivoliVredenburg. Uiteraard werd er ook opgetreden in thuisland Polen. De nu verschenen 2CD+Blu-ray-set “Live ID.” laat het kwartet aan het werk zien in een grote hal in Warschau. Het publiek reageert razend enthousiast op een strak gespeelde set met veel werk van “ID.Entity”, afgewisseld met de nodige klassiekers. Het zijn daarbij vooral zanger/bassist Mariusz Duda en toetsenist Michał Łapaj die bewijzen echte podiumdieren te zijn. Łapaj maakt volop contact met de eerste rijen, Duda bespeelt met zijn gebaren en praatjes het publiek. Het materiaal “ID.Entity” lijkt gemaakt voor de 'live-experience', mede door de zeer pregnante, op new wave teruggrijpende baspartijen van Duda die menig lichaam in beweging zetten. Dat is vooral erg duidelijk in “Landmine Blast” met ook een aangrijpend gitaarthema van Maciek Meller en waarin Łapaj trouwens een fraaie Moogiaanse toetsensolo laat horen.
Websites:
https://riversideband.pl/en/
https://www.facebook.com/Riversidepl/ .
NIEUW (VERLAAT)
Look To Windward - Theia Arrived One Fateful Day (III)
Van “The Last Scattering” (eigen beheer, 2024)
Het Nieuw-Zeelandse Look To Windward bestaat al sinds 2009 en is ontstaan als studiosamenwerking van Andrew McCully en Benjamin Morley. Het idee was om een divers album te produceren met een stevige basis, aangevuld met lagen van rijke harmonieën, klassieke toetsen en ambient-soundscapes. In 2010 verscheen al het album “Fortunes Haze”, een 70 minuten epos van hoogstaande kwaliteit. Na zijn verhuizing nam McCully ook de naam mee, met dien verstande dat Morley nog wel betrokken bleef bij latere projecten. In 2014 kwam er een EP en in 2019 een album met ‘losse’ ideeën die nog op de plank lagen. Een officiële opvolger voor het debuut kwam er pas vorig jaar. En beter laat dan nooit hebben we gelukkig dit “The Last Scattering” nu ontdekt. We kunnen de muziek kenschetsen als moderne progressieve rock, van de latere Steven Wilson-school en voor liefhebbers van de nieuwe lichting bands als Haken, Vola of Anubis. We zouden Look To Windward ook kunnen omschrijven als een steviger versie van het Duitse Smalltape. Het zwaartepunt van “The Last Scattering” wordt gevormd door een drieluik dat bestaat uit “Earth Overture (I)”, “River Mercuty (II)” en “Theia Arrived One Fateful Day (III)”: een suite van bijna 17 minuten, tevens de meest proggy muziek van het album. Vooral het laatste deel staat bomvol Mellotron, lekker gitaarwerk en spetterende percussie. Denk hierbij vooral aan de stijl die Steven Wilson hanteerde op “Hand Cannot Erase”. McCully deelt net als op eerder Look To Windward-werk de zangpartijen met Emily Rice en ook de medeoprichter Morley doet nog op een paar nummers mee. Naast de reguliere CD-versie is er ook een editie die de CD in combinatie met Blu-ray bevat. Op die extra schijf staat een glorieuze 5.1-mix van het album, ondersteund door mooie visuals, waarbij we opnieuw de associatie met Smalltape hadden, daar op de Blu-ray van "The Hungry Heart" een soortgelijke aanpak gevolgd werd. We hebben afgelopen jaar deze release gemist, maar dat maken we goed met een lang stuk: het eerdergenoemde “Theia Arrived One Fateful Day (III)”.
Websites:
https://www.facebook.com/looktowindward
https://looktowindward.bandcamp.com/album/the-last-scattering-surface .
NIEUW / LIVE-TIP
Hackett, Steve – Jazz On A Summer's Day (live)
Van ”Live Magic At Trading Boundaries” (InsideOut / Sony Music, 2025)
Het is een traditie geworden dat Steve Hackett zo tegen de kerstdagen optreedt in Trading Boundaries in Sheffield Grean, East Sussex. Dat zijn geen full-blown rockconcerten, integendeel: de voormalig Genesis-gitarist beperkt zich tot de akoestische gitaar. Medemuzikanten John Hackett (fluit), Rob Townsend (fluit, 'whistle', sopraansax) en Amanda Lehmann (akoestische gitaar) spelen sowieso al akoestisch, Roger King neemt wél zijn elektronische keyboard mee. De ritmesectie en zanger Nad Sylvan mogen bij deze gelegenheden thuisblijven. Nu is een live-compilatie verschenen met 19 veelal korte nummers, soms in elkaar overlopend, die opgenomen zijn tijdens diverse van dergelijke kerstoptredens. Opvallend is dat Lehmann, overigens Hacketts schoonzus, twee stukken van haar solo-album “Innocence And Illusion” uit 2021 zingt. Het zijn de enige momenten met zang, waarbij Hackett bluesy mondharmonica speelt op “Only Happy When It Rains” (geen cover). Roger King imponeert met een deel uit een orgelconcert van de klassieke componist Poulenc. De band vertolkt overigens ook “Gnossienne No. 1” van diens landgenoot Satie, met een hoofdrol voor de fluit van broer John. Wij kiezen voor “Jazz On A Summer's Day” dat overigens met opnieuw Johns fluit alsmede Townsends 'whistle' eerder folky dan jazzy klinkt. Op 16 mei is Hackett, dan wel weer met volledige elektrische bandbezetting, te aanschouwen in 013, Tilburg, met een selectie uit de Genesis-klassieker “The Lamb Lies Down On Broadway” en solo-stukken.
Websites:
https://www.hackettsongs.com/
https://www.facebook.com/stevehackettofficial/ .
IN MEMORIAM: MARIANNE FAITHFULL – 1946-2025 (EN GARTH HUDSON - 1937-2025)
Faithfull, Marianne – Working Class Hero (live)
Van “Blazing Away” (Island Records, 1990)
Op 30 januari overleed op 78-jarige leeftijd Marianne Faithfull. Ze was haast nog een meisje toen ze onder de vleugels van The Rolling Stones met fluwelen stem het Jagger/Richards-liedje “As Tears Go By” de hitparade in zong. Drank en drugs brachten haar aan lager wal maar ze maakte met “Broken English” in 1979 een verrassende comeback als artpop-chanteuse met rasperig geworden stem. Het was het begin van een lange samenwerking met gitarist/producer Barry Reynolds en het leverde haar met Shel Silversteins “Ballad Of Lucy Jordan” een hit op. Al begin jaren zeventig had een vriend haar geadviseerd 'a record of your life' te maken. Pas in 1990 werd dit idee geconcretiseerd met producer Hal Willner, bekend van diverse bijzondere themaproducties waarvoor hij zijn uitgebreide Rolodex aansprak. Faithfull koos sleutelnummers uit haar carrière die daarnaast ook min of meer haar eigen levensverhaal schetsen. Onder die nummers bevinden zich o.a. “Sister Morphine”, een tekst van Faithfull op muziek van Jagger en Richards en door haarzelf eerder op plaat gezet dan door The Rolling Stones. Het geheel werd met veel sfeer opgenomen in St. Anne's Cathedral in Brooklyn, New York. Onder de aangrijpende vertolkingen bevindt zich ook John Lennons “Working Class Hero”, met een lange basgitaarsolo van de vooral van Lou Reeds band bekende Fernando Saunders én accordeonspel van Garth Hudson. Deze multi-instrumentalist was het laatste nog levende lid van The Band. Toevalligerwijs overleed hij 9 dagen voor Faithfull, op 88-jarige leeftijd. Het meest in ons programma passende stuk van die, ehm, band draaiden we in 2023 al toen Robbie Robertson was overleden. In “Chest Fever” liet Hudson aan Bach refererend orgelspel horen. Vanavond horen we hem in een meer dienende rol achter 'de grande dame der Britse artpop'.
Websites:
http://www.mariannefaithfull.org.uk/
https://www.facebook.com/mariannefaithfullofficial.
HOLLYWOOD GOES PROG (vervolg)
Zimmer, Hans - Interstellar (live)
Van "Live In Prague" (Eagle Records, 2017)
Filmsoundtrackcomponisten zijn er in allerlei soorten en maten, tussen traditioneel, werkend met symfonieorkesten, zoals Ennio Morricone en John Williams, tot grotendeels werkend met elektronische middelen. De Duitser Hans Zimmer opereert precies in het midden daarvan: hij staat namelijk bekend om het mengen van elektronische klanken, rock en orkest. Hij begon zijn carrière in de jaren 70 en 80 in Londen als synthesizerprogrammeur, die betrokken was bij o.a. The Buggles, Zaine Griff en de Spaanse band Mecano. Eind jaren 80 brak hij door als soundtrackcomponist met de film “Rain Man” en sindsdien heeft hij muziek gemaakt voor o.a. “Gladiator”, “The Last Samurai”, Christopher Nolans “Dark Knight Trilogy”, “Inception” en “Interstellar”. Wat we niet veel zien, is dat filmcomponisten ook op tournee gaan. Sinds het jaar 2000 doet Zimmer dat juist wel regelmatig, waarvoor hij een uitgebreide band samenstelde met opvalllend veel redelijk bekende namen. Wat te denken van Richard Harvey van Gryphon op blaasinstrumenten, Tina Guo op elektrische cello, gitaristen Mike Einziger (Incubus), Guthrie Govan (Steven Wilson) en Johnny Marr (the Smiths) en toetsenist Nick Glennie-Smith (Wally en Roger Waters' The Bleeding Heart Band)? Die laatste fungeerde tevens als bandleider naast Hans Zimmer, die zelf tijdens de optredens piano en andere toetsen bespeelt. In 2017 verscheen een registratie van een zeer sterk concert in Praag op zowel Blu-ray als dubbel-CD. Bij dit concert werd de Hans Zimmer Band ondersteund door het Tsjechische Nationale Symfonie Orkest & Koor. Het sterke eraan is, dat Zimmer zijn muziek speciaal bewerkt heeft voor het podium, waarbij muziek op ingenieuze wijze in thema-suites word gearrangeerd. Een van de hoogtepunten is de “Interstellar”-suite met veel gebruik van kerkorgel en aan het slot de huilende slidegitaar van Guthrie Govan.Websites:
https://www.hanszimmerlive.com
https://www.facebook.com/hanszimmer.
ALBUM VAN DE MAAND
Amarok – Trail
Van het album “Hope” (OSKAR Records, 2024)
Ons Album van de Maand komt dit keer uit Polen, om precies te zijn van de band Amarok. Als je denkt dat Amarok een nieuwe band is in symfoland dan heb je het mis. Michał Wojtas en Bartosz Jackowski begonnen Amarok namelijk al in 1999. De groepsnaam is geïnspireerd op de titel van het album van de Britse muzikant Mike Oldfield uit 1990 . In de eerste jaren lieten de auteurs zich inspireren door de muziek van Oldfield en Pink Floyd. Er werden twee albums gemaakt: “Amarok” in 2001 en “Neo Way” in 2002. In 2003 werd Amarok in feite een soloproject van Michał Wojtas en ontstond een herkenbare eigen stijl, zoals te horen viel op het in 2004 verschenen derde album “Metanoia”. Vervolgens werd een lange pauze ingelast want pas in 2017 kwam Amaroks vierde album “Hunt” uit. Intussen bleek percussioniste en tekstschrijfster Marrta Wojtas toevoegd aan de vaste bezetting. Daarnaast waren Colin Bass en Mariusz Duda te gast. In 2019 werkte Wojtas samen met de Britse choreograaf James Wilton, wat resulteerde in Amaroks vijfde album, “The Storm”, met muziek die gebruikt werd in de gelijknamige show. Vanaf 2021 is de line-up uitgebreid met twee extra muzikanten – drummer Konrad Zielinski en multi-instrumentalist Kornel Poplawski. Amaroks zesde album, “Hero”, kwam uit in het najaar van 2021. In april 2024 verscheen het zevende album “Hope”, waarna een breder publiek kennis heeft kunnen maken met de Poolse groep. Zo waren er optredens op het Final Night of the Prog Festival op de Loreley en het mini-festival ProgDreams presents Polish Prog in Zoetermeer. Op “Hope” is veelzijdige, mooie neoprog te horen, overgoten met soundeffecten die refereren aan de vroegste Amarok-albums, alsmede gevarieerde artrock en uitgebalanceerde nostalgische aan Pink Floyd refererende muziek. ''Hope'' van Amarok verdient daarom terecht het predicaat “Album van de Maand februari”. Vanavond hebben we gekozen voor het nummer “Trail”.
Website:
https://amarok.pl/
https://www.facebook.com/amarokofficial.
20 JAAR / LIVE-TIP
RPWL - Day On My Pillow
Van "World Through My Eyes" (Tempus Fugit, 2005)
In januari 2005, nu dus 20 jaar geleden, verscheen het derde studio-album van RPWL: "World Through My Eyes". Het is een cruciaal album in de uitgebreide discrografie van de Duitse formatie, want het was het eerste dat ook in een versie met een surroundmix verscheen, een format dat uitstekend past bij de kamerbrede muzikale klanken van RPWL. En het is zeker wat betreft redactielid Christian het sterkste album dat RPWL heeft uitgebracht, door de combinatie van spacy prog, wat lichte Indiase invloeden en melodieuze rock. Dit alles is gegoten in een productie om door een ringetje te halen. Komende herfst viert de Duitse groep dit jubileum met een tournee die op 28 september de Bosuil in Weert aandoet en op 3 oktober Poppodium Boerderij in Zoetermeer. Voor mensen die in de grensstreek met Duitsland wonen is het interessant te weten dat op 30 september de Harmonie in Bonn wordt aangedaan en op 5 oktober Zentrum Altenberg in Oberhausen.
Websites:
https://www.rpwl.net/
https://www.facebook.com/rpwl.net.
20 JAAR / VAN EIGEN BODEM
Lady Lake – Radio Reminiscence
Afkomstig van “Supercleandreammachine” (Musea, 2005)
Lady Lake is genoemd naar het tweede album van het Schotse Gnidrolog. De band werd in 1973 in Deventer opgericht en kwam voort uit de bluesband Session. In de beginjaren waren er veel bezettingswisselingen maar in 1976 vonden Fred Rosenkamp, Leendert Korstanje, Joop van Leeuwen en Eddy Bakker elkaar en Lady Lake 2.0 ging van start. In 1978 verscheen het eerste album “No Pictures”, maar de leden waren niet tevreden over de sound. In 1982 viel het doek, maar vanaf 1991 volgden enkele reünies. Lady Lake, dat had besloten als trio verder te gaan, bestond vanaf toen uit Fred Rosenkamp (gitaar), Leendert Korstanje (keyboards) en Jan Dubbe (drums). Naar aanleiding van het feit dat het Franse label Musea verzocht om een CD-heruitgave van “No Pictures”, dook het drietal rond de jaarwisseling van 1996/97 zowaar de studio in om speciaal hiervoor enkele extra tracks op te nemen. Dit alles onder het toeziend oog en goedkeurend oor van Frans Hagenaars, de mede-oprichter van Excelsior Recordings. In 2005 volgde als donderslag bij heldere hemel een eveneens door Hagenaars medegeproduceerd tweede album “Supercleandreammachine”. In 2006 volgde “Unearthed” met opnamen, voornamelijk demo's en repetitie-opnamen uit begin jaren tachtig, die waren bedoeld voor de opvolger van “No Pictures”. Deze van cassettebandjes afkomstige opnamen werden door Wouter Bessels vakkundig opgepoetst. In de jaren daarna heeft Lady Lake een aantal nummers geschreven voor o.a. de “Colossus Divine Comedy”-trilogie, box sets die uitgebracht werden op het Musea-label. Ook heeft Korstanje een solostuk voor piano bijgedragen aan het Colossus-project "ILIAD". Lady Lake trad slechts af en toe op en was in de meeste gevallen te zien op progrockfestivals in Nederland en speelde ook in de Xymphonia-studio tijdens onze 666ste uitzending. In 2022 verscheen er na een lange pauze zowaar een nieuw album, “Not Far From Llyn Llydaw”, waarop Fred Rosenkamp bleek vervangen door violist Jurgen Houwers. Maar vanavond gaan wij 20 jaar terug in de tijd, met van het tweede album “Supercleandreammachine” uit 2005 het nummer “'Radio Reminiscence”.
Websites:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Lady_Lake_(band)
http://www.musearecords.com/ext_re_new_catselect.php?np=32738.
(OP)NIEUW / VAN EIGEN BODEM
TumbleTown – Rush Hour
Van “On The Highwire” (FREIA Music, 2024)
Voormalig Egdon Heath-gitarist Aldo Adema werkt onder de naam Tumble Town al sinds 2013 samen met voormalig Antares-zanger Han Uil. Daarvoor waren Uil en Adema elkaar al tegengekomen in Seven Day Hunt. Niet alleen vonden we daarin diverse Egdon Heath-ex-leden in terug, mede doordat Uils stemgeluid overeenkomsten vertoont met dat van Maurits Kalsbeek klonk “File This Dream” als een verkapte doorstart van die band. Vijf jaar later bleven in TumbleTown alleen Uil en Adema over, al speelde Marcel Copini op debuut “Done With The Coldness” (2013) nog alle baspartijen in. Silhouette-toetsenist Erik Laan was op die plaat in enkele nummers te gast en werd op “Never Too Late” (2018) geïnaugureerd als volledig lid. Laans zoon Bart (tevens bekend van Chain Reaktor en Skylake) was op dat tweede album al de drummer, maar werd niet als kernlid gepresenteerd. Op het begin 2024 verschenen derde werkstuk “On The Highwire” presenteert TumbleTown zich voor het eerst als kwartet en Bart geeft met zijn regelmatig galloperende stijl een lekkere drive aan het volledig door Uil gecomponeerde werk. Adema en Laan hebben wel een zeer voorname rol in de arrangementen, dat is wel duidelijk. Adema's gitaarlijnen, met vaak langer aangehouden noten die met een lichte triller een soort 'huiltoon' meekrijgen, zijn alomvertegenwoordigd. Laan pakt regelmatig een solo in op-en-top progstijl mee. De tien songs op “On The Highwire” klinken vol, maar zijn toch niet té dichtgesmeerd. De diverse instrumentlagen laten elkaar genoeg ruimte over. Het maakt ook dit derde TumbleTown-album een zeer welkome bijdrage aan de nederprogcatalogus die internationaal gehoord mag worden.
Websites:
http://tumbletown.nl/
https://tumbletown.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/tumbletownband.
40 JAAR / LIVE-TIP
Supertramp - Brother Where You Bound
Van "Brother Where You Bound" (A&M Records, 1985)
Het in mei 1985 verschenen "Brother Where You Bound" was het achtste studioalbum van Supertramp, maar belangrijker nog, het eerste zonder Roger Hodgson, tot op dat moment samen met Rick Davies de belangrijkste songwriter van de band. De LP en gelijktijdig verschenen CD bevatte de hitsingle "Cannonball", terwijl het titelnummer weer eens een ouderwetse epic van de Engelsen was. Laatstgenoemde nummer bevat voorgelezen teksten uit George Orwells "1984", terwijl Pink Floyds David Gilmour voor enkele kenmerkende gitaarsolo's zorgde. Ook Scott Gorham van Thin Lizzy is met ritmegitaarpartijen eh... van de partij. We hebben in ons rijke verleden al twee keer een track van dit album gedraaid, maar voor deze indrukwekkende compositie hebben we tot op heden geen plek kunnen vinden. Dat maken we bij deze goed. Zoals we in december vorig jaar al vertelden, verzorgt de Supertramp-tributeband Supertrap (met onder anderen de van Maryson en Ice gekende zanger/gitarist Hein van den Broek en de ook in Mangrove toetsenspelende Ebert Zwart) dit jaar enkele optredens in het kader van “The Goodbye Stranger”-tour. Zo staat de band op 15 februari op het podium van Theater De Storm in Winterswijk. In de maanden daarna zijn nog zes optredens gepland.
Websites:
Supertramp:
https://www.supertramp.com/
https://www.facebook.com/people/Supertramp/100044333834395/
(beiden sterk verouderd)
Supertrap:
https://www.supertrap.nl/
https://www.facebook.com/supertrap.
(Exact) 30 JAAR GELEDEN
Porcupine Tree – Moonloop (Deel)
Van “The Sky Moves Sideways” (Delerium, 1994)
Soms lijken dingen in je geheugen nog niet zo lang geleden. Zo ook de befaamde eerste tour van Porcupine Tree in Nederland in 1995. De toen hippe nieuwe band rond Steven Wilson had net het derde studio-album “The Sky Moves Sideways” uitgebracht. Het Britse kwartet had al 2 keer eerder in ons land opgetreden. Omdat de respons hier, naast die in het thuisland, goed was, werd voor dit nieuwe album een heuse eerste Nederlandse tour georganiseerd. Het ging om vier concerten, waarvan het eerste vandaag exact 30 jaar geleden plaatsvond, op 9 februari 2024 in de Drieluik in Zaandam. Voor de tour had de band de lichtshow van collegaband Ozric Tentacles geleend. Het toen gloednieuwe album “The Sky Moves Sideways” werd integraal gespeeld, maar natuurlijk werden ook de hoogtepunten van de eerste twee albums gespeeld, zoals “Radioactive Toy”, “Not Beautiful Anymore” en “Burning Sky”. Het tweede concert in Den Bosch vond plaats op 10 februari in een een zo goed als volle én enthousiaste zaal. Wat moet het voor de beleving door de bandleden een wereld van verschil zijn geweest toen de heren de dag erop in 'of all places' Zaal Pan in Silvolde voor een klein en select publiek moest spelen! Daarbij was er nog een stoorzender in de vorm van voorprogramma Kava Kava dat het schijnbaar nodig vonden om dik een uur later te beginnen dan gepland. Dit lever wel de mooie anekdote op rond het opvliegende karakter van Chris Maitland die na de reguliere set van Porcupine Tree dusdanig geïrriteerd was dat hij zijn drumstel omvergooide. De band sloot de tour echter met verve af in de Haagse concerttempel Paard van Troje op 12 februari. En zo werd het Nederlandse publiek een vaste waarde in de geschiedenis van de band.
Al deze verhalen en meer over de relatie van Porcupine Tree en Steven Wilson met Nederland zijn te lezen in een mooi boek: “Voyage 31 – Porcupine Tree en Steven Wilson in Nederland” door Wouter Bessels, dat in 2019 verscheen. Het boek is nog verkrijgbaar via onderstaande link. We gaan nu luisteren naar een groot deel van het 'spacy', instrumentale "Moonloop". Trouwens: over exact een maand verschijnt het nieuwe album van Steven Wilson: dit “The Overview” belooft een terugkeer te zijn naar spacey progressieve rock en bevat 'slechts' twee lange nummers. Op 22 mei komt hij vervolgens naar de AFAS Live in Amsterdam.
Websites:
https://porcupinetree.com/
https://www.facebook.com/PorcupineTreeOfficial/
Het genoemde boek:
https://www.tonefloat.com/product/5912255/tf999-voyage-31-porcupine-tree-en-steven-wilson-in-nederland-book-7.
Sunday 2 februari 2025 Show No. 1645
NIEUW
Mile Marker Zero – Far From Here
– Towns To Grow Up In
Van “Coming Of Age” (eigen beheer, 2024)
Mile Marker Zero kwam nog niet op ons netvlies, ondanks dat deze groep uit de Amerikaanse staat Connecticut al in 2006 debuteerde met de EP “The Haunted” en met “Coming Of Age” eind vorig jaar al aan het vierde full-length album toe is. En volwassen klinkt dit vijftal absoluut, maar de stevig gespeelde prog maakt ook aldoor een kakelfrisse indruk. De vrij intense, jongensachtige vocalen van Dave Alley en de heerlijk drijvende drums van diens broer Doug zijn daar mede debet aan. De composities zijn pakkend en zitten vol memorabele melodielijnen en laten sterk spel horen door niet alleen de ritmesectie maar ook door de gitarist John Tuohy en toetsenist Mark Focarile, die beiden ook enkele sterke solo's laten horen. Er zit een conceptuele samenhang in deze songs over opgroeien, waarbij in het coda van slotnummer “End Of August” op fraaie wijze het refrein van de (na het korte intro “A Place In Time” volgende) openingssong “Best Is Yet To Come” terugkeert. We gaan luisteren naar “Far From Here” dat besluit met een bondige bassolo van Jaco Lindito en vervolgen met “ Towns To Grow Up In”.
Websites:
https://www.milemarkerzero.com/
https://mmzofficial.bandcamp.com/album/coming-of-age
https://www.facebook.com/milemarkerzero.
NIEUW / VAN EIGEN BODEM
Orkestr – Engines Humming
- Touching From A Distance
- Daytime
Van “I” (Sound Effect Records, 2024)
Orkestr uit Horst aan de Maas noemt zichzelf een spacerockband. Maar na beluistering van het debuut “I” vinden we dat die omschrijving wel erg beperkt. Het jonge kwartet heeft namelijk een vrij uniek geluid. We zouden het gebodene ook kunnen bestempelen als elektronische popmuziek. Zeker, er zijn invloeden van Pink Floyd te ontwaren, maar Orkestr is wel degelijk eigentijds door bijvoorbeeld de nodige knipogen naar het Franse Air en Britse shoegaze en New Wave. Oh en ja, “I” is een conceptalbum of beter gezegd een sciencefictionverhaal over een mijnwerker die door het winnen van een loterij een reis per ruimteschip naar een nieuwe planeet kan kopen, om zich daar te gaan settelen. Met dit gegeven snap je ook beter de lijn van het album dat zich als een soundtrack ontvouwt. En jawel, er zitten ook muzikale referenties naar de spacy synthmuziek van bijvoorbeeld Vangelis in, maar het is vooral de soms opvallend vette keyboardsound die dan weer aan een band als Archive doet denken. In “Touching From A Distance”, inclusief bassolo, horen we ook trekjes van het oude werk van The Cure. De Limburgers hebben een kleine vier jaar gewerkt aan dit werkstuk en vroegen kunstenaar Jan Janssen-Jenze om de muziek te voorzien van een animatiefilm. Daarnaast is er ook een mooi stripboek dat je bij de vinylversie krijgt, maar ook los is aan te schaffen. Zeker een mooie ontdekking deze band. Helaas hebben we dit vorig jaar verschenen album te laat ontdekt voor de jaarlijstjes. Het is lastig een nummer uit te kiezen omdat er zoveel moois op staat dat we willen laten horen. Voor nu hebben we gekozen voor het blokje nummers dat kant 1 afsluit.
Websites:
https://www.orkestr.nl/
https://orkestr.bandcamp.com/album/i
https://www.facebook.com/ORKESTRBAND .
IN MEMORIAM: JOHAN SLAGER (1946 – 2025) / IN HET NIEUWS
Kayak - Where Do We Go From Here?
Van "Starlight Dancer" (Vertigo, 1977)
Vorige week bereikte ons het bericht dat gitarist Johan Slager is overleden. Slager was in 1972 samen met toetsenist Ton Scherpenzeel, drummer Pim Koopman en zanger Max Werner mede-oprichter van Kayak en bleef aan totdat de band in 1982 (voor de eerste keer) stopte . Begin jaren 80 was hij ook te horen in het heropgerichte Ekseption en viel als gitarist in bij een Earth & Fire-toernee. Vervolgens dook hij op in het kleinere clubcircuit als begeleieider van o.a. Alquin-zanger Michel van Dijk. Begin jaren 90 waren er een paar reünie-optredens van Kayak waar hij ook nog meespeelde maar bij de echte doorstart in 1999 was hij niet betrokken. Slager viel vooral op met zijn prachtige melodieuze gitaarsolo's, die een muzikaal wapen vormden dat de belangrijkste componist binnen Kayak, Ton Scherpenscheel, ten volle wist te benutten. Wat te denken van die prachtige uitbarstingen in de song “Merlin” van het gelijknamige album uit 1981, of het sterke “Daphne” van Kayaks meest succesvolle album “Phantom Of The Night” (1978)? Wij kiezen vanavond voor de afsluiter van het album “Starlight Dancer” uit 1977: “Where Do We Go From Here”, waar het hele slot ingeruimd is voor Slagers melodieuze gitaarspel. Johan Slager is 78 jaar geworden. Overigens: Van de laatste bezetting van Kayak verschijnt eind deze maand de 2CD+DVD-set “Back To Shore - The 2022 Farewell Tour”. Gitarist van dienst was toen inmiddels Marcel Singor. Op zondagmiddag 2 maart vind in Azotod in De Meern een releaseparty plaats, waar de concertfilm op groot scherm wordt getoond.
Websites:
https://www.kayakonline.info/
https://www.facebook.com/kayakmusicband.
NIEUW
KÎND – Philosopher’s Wish
Van de EP “Philosophers Wish” (eigen beheer, 2024)
Hoewel KÎND (let op de spelling: hoofdletters, met een accent circonflexe op de I) al vijf jaar bestaat, hadden we tot voor kort nog nooit van deze Ierse band gehoord. Nu bestaat het oeuvre ook nog maar uit een handvol nummers dus heel gek is is dat niet. De nieuwste single is afgelopen november uitgebracht en begin 2024 verscheen de EP “Philosopher's Wish”. KÎND wordt geleid door gitarist/zanger Matt Redmond die tevens verantwoordelijk is voor de composities. Het kwintet wordt gecompleteerd door zangeres Jane Patterson, drummer Ryan McClelland, bassist Charlie McCarthy en tweede gitarist en toetsenist Eoin Butterfield. Bij het horen ”Philosopher’s Wish” veerden we meteen op: het nummer heeft de intensiteit van Frost*, maar daar waar die band het geluidsspectrum vaak overvol smeert is het KÎND gelukt de zaken mooi in balans te houden. Op Spotify en Bandcamp is een aantal nummers te vinden, waaronder een live-sessie, maar we kijken vooral halsreikend uit naar een volledig studio-album. Naar wij begrepen wordt daar druk aan gewerkt. Hopelijk verschijnt het nog dit jaar.
Websites:
https://kindband.bandcamp.com/album/philosophers-wish
https://www.facebook.com/KindIsTheBand .
Agents Of Mercy – The Black Forest
Van “The Black Forest” (Foxtrot Records, 2011)
Agents Of Mercy is ontstaan uit een 'low key' akoestisch project dat Roine Stolt van The Flower Kings in 2008 wilde doen, maar nadat zanger Nad Sylvan (die net met het gelijknamige album van Unifaun 'in the picture' was gekomen) aan boord werd gehaald om een paar gastvocalen te doen, werd het een 'full blown' progalbum waarbij Sylvan meer betrokken raakte en het grootste deel van de lead- en achtergrondvocalen op het album deed. Nummers werden langer, uitgebreider en symfonischer en de gemeenschappelijke liefde voor prog uit de late jaren 60 en vroege jaren 70 is overal op hun albums te vinden. Muzikaal zijn de verschillen met The Flower Kings niet levensgroot, ze zijn vooral merkbaar op toetsengebied. De synths worden hier namelijk beroerd door fusionvirtuoos Lalle Larsson. Compositorisch heeft Stolt dus de touwtjes ook hier in handen. Overigens trad Larsson in 2023 toe tot de bezetting van The Flower Kings en was alszodanig vorige week nog te aanschouwen op het MidWinter Prog Festival in Utrecht. Nad Sylvan is intussen alweer jarenlang de leadzanger van Steve Hacketts liveband. We gaan luisteren naar de ruim 11 minuten durende albumopener “The Black Forest”, titelnummer van het derde en tevens laatste studioalbum van Agents Of Mercy uit 2011.
Websites:
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=4650
https://www.nadsylvan.com/the-black-forest
https://www.facebook.com/TheFlowerKings .
(OP)NIEUW / OPENER
Perfect Storm – Don't Go
Van het album “Stairs” (Glassville Records, 2024)
We hebben vorig jaar nog maar één nummer gedraaid van het tweede album van Perfect Storm. Weliswaar het langste, maar het is hoog tijd voor meer aandacht. In juli 2021 was “No Air” van Perfect Storm ons Album van de Maand. Dit Groningse debuut belandde vervolgens op de eerste plaats in Hermans eindlijst van dat jaar. Sindsdien konden we enkele keren genieten van live-optredens van dit sextet, op Northern Prog en Midsummer Prog. Hoewel afwisselend genoeg, bekroop ons bij het songmateriaal van “No Air” en vooral ook de manier waarop Adel Saflou en Hiske Oosterwijk samen de zangpartijen invullen wel de gedachte: 'heel mooi en vooral ook bijzonder doorvoeld, maar hopelijk vindt de groep de juiste inspiratie om een voldoende afwijkend vervolg te produceren'. En daar is men met “Stairs” zeer wel in geslaagd! Gitarist Gert Jan Schurer levert composities af die over de hele linie een wat epischer karakter hebben, met een uitgekiende opbouw en een afgewogen mix van zanggedeelten met teksten van Oosterwijk en spannende instrumentale passages. De ervaren- en geschooldheid is weer goed af te horen aan de fascinerende partijen die Schurer, toetsenist Jan Munnik (opvolger van Ard Offers), bassist David Klompmakers en drummer Wieger Dijkstra (opvolger van Jesse Bosman) hebben vastgelegd, zonder ook maar een moment de structuur van de song uit het oog te verliezen. En de solo- en samenzang van Saflou en Oosterwijk raakt de luisteraar gegarandeerd in het hart. Vooral ook omdat Ralph Fokkema (engineer), Niels Voskuil (mix) en Frans Vollink (mastering) ervoor zorgen dat alles opnieuw klinkt als een klok. Het hoesontwerp is wederom van VERA-kunstenaar Vlerk en sluit goed aan bij dat van de voorganger. “Stairs” haalde de zevende plaats in Hermans eindlijst over 2024, te laag voor een plaatsje in de uitzendingen van de afgelopen twee weken, maar dat maken we nu dus goed.Websites:
https://perfectstormsounds.bandcamp.com/album/stairs
https://www.facebook.com/p/Perfect-Storm-music-100063596649463/ .
ALBUM VAN DE MAAND
Amarok – Stay Human
Van het album “Hope” (OSKAR Records, 2024)
Ons Album van de Maand komt dit keer uit Polen, om precies te zijn van de band Amarok. Als je denkt dat Amarok een nieuwe band is in symfoland dan heb je het mis. Michał Wojtas en Bartosz Jackowski begonnen Amarok namelijk al in 1999. De groepsnaam is geïnspireerd op de titel van het album van de Britse muzikant Mike Oldfield uit 1990 . In de eerste jaren lieten de auteurs zich inspireren door de muziek van Oldfield en Pink Floyd. Er werden twee albums gemaakt: “Amarok” in 2001 en “Neo Way” in 2002. In 2003 werd Amarok in feite een soloproject van Michał Wojtas en ontstond een herkenbare eigen stijl, zoals te horen viel op het in 2004 verschenen derde album “Metanoia”. Vervolgens werd een lange pauze ingelast want pas in 2017 kwam Amaroks vierde album “Hunt” uit. Intussen bleek percussioniste en tekstschrijfster Marrta Wojtas toevoegd aan de vaste bezetting. Daarnaast waren Colin Bass en Mariusz Duda te gast. In 2019 werkte Wojtas samen met de Britse choreograaf James Wilton, wat resulteerde in Amaroks vijfde album, “The Storm”, met muziek die gebruikt werd in de gelijknamige show. Vanaf 2021 is de line-up uitgebreid met twee extra muzikanten – drummer Konrad Zielinski en multi-instrumentalist Kornel Poplawski. Amaroks zesde album, “Hero”, kwam uit in het najaar van 2021. In april 2024 verscheen het zevende album “Hope”, waarna een breder publiek kennis heeft kunnen maken met de Poolse groep. Zo waren er optredens op het Final Night of the Prog Festival op de Loreley en het mini-festival ProgDreams presents Polish Prog in Zoetermeer. Op “Hope” is veelzijdige, mooie neoprog te horen, overgoten met soundeffecten die refereren aan de vroegste Amarok-albums, alsmede gevarieerde artrock en uitgebalanceerde nostalgische aan Pink Floyd refererende muziek. ''Hope'' van Amarok verdient daarom terecht het predicaat “Album van de Maand februari”. Vanavond hebben we gekozen voor het nummer “Stay Human”.
Website:
https://amarok.pl/
https://www.facebook.com/amarokofficial.
NIEUW
Irvine Band, The John - Here Come The Robots!
- The End Of Days Suite: The City Lights At Twilight
Van "Here Come The Robots!" (Head In The Door Records, 2025)
John Irvine heeft schijnbaar iets met de datum 31 januari, want alle delen van zijn albumtrilogie "The End Of Days" verschenen op die datum, exact een jaar van elkaar gescheiden. In 2023 verscheen "Scanning The Dark Horizon", een jaar later gevolgd door "The Starships Are Gathering" en eergisteren het slotdeel "Here Come The Robots!". Na deel 2 waren we nieuwsgierig in welke richting zowel het verhaal als ook Irvine's muziek zich zou gaan ontwikkelen. Het verhaal lijkt zeer positief te beginnen maar uiteindelijk blijken de robots uit de titel het van de mensheid over te nemen en zich op ingenieuze wijze van ons ontdaan te hebben. De muziek wordt net als op de voorganger gedomineerd door synthesizerspel. Irvine, van oorsprong toch vooral bekend als gitarist, omschrijft het zelf als zijn hommage aan de muziek van Vangelis maar afgezien van één of twee synthsounds horen we dat niet echt terug in de muziek. "Here Come The Robots!" is duidelijk meer op de composities gericht en die zijn dan ook nog eens rijk georkestreerd, waarbij de Schot nog minder ruimte voor zijn fraaie gitaarsoli reserveert. Dat is misschien dan ook het enige minpuntje wat we zouden kunnen opnoemen, want voor de rest is dit album een prima slotstuk van een boeiende trilogie.
Websites:
https://johnirvine.co.uk/
https://www.facebook.com/johnkeirirvine
https://thejohnirvineband.bandcamp.com/album/here-come-the-robots .
NIEUW / IN MEMORIAM TONY CLARKIN (1946-2024)
Magnum – Lost On The Road To Eternity (live)
Van het album “Live At KK's Steel Mill” (Steamhammer / SPV, 2025)
Magnum-mastermind Tony Clarkin overleed alweer meer dan een jaar geleden, 7 januari 2024, anderhalve maand na zijn 77-ste verjaardag. De allerlaatste opname van Clarkin die samen met de vaste stem van Magnum, Bob Catley, nummers van dit Britse progressieve hardrockinstituut speelde, werd gemaakt op 10 december 2022 en volgens Catley was het '...de perfecte avond. We sloten onze 'The Monster Roars'-tour af in afgeladen volle KK's Steel Mill in Wolverhampton. We hadden ons geen waardiger afscheid van Tony kunnen voorstellen dan die opnames...'. Die zijn een jaar na Clarkins overlijden nu uitgebracht onder de naam “Live At KK's Steel Mill”. Het is een passende herinnering aan hoe de band een blijvende goodwill van de fans heeft gekoesterd en opgebouwd. Het is niet alleen de ontroering van het evenement die mensen ertoe zal verleiden dit album te kopen en om zo hun laatste eer te bewijzen aan Tony Clarkin. Dit is een energieke, heldere, stormachtige live-opname van wat duidelijk een zeer vermakelijke avond was, zowel voor de band als voor het publiek. De setlist is een perfecte mix van nieuwe en oude nummers. Wij kozen daaruit “Lost On The Road To Eternity”: één van de progressievere nummers uit het Magnum-oeuvre, waarbinnen het kenmerkende bandgeluid naar een hoger plan tilt wordt. De songschrijfvaardigheden van Tony Clarkin en de fantasierijke mix van stijlen en invloeden die hij zo goed gebruikt om zijn muzikale verhaal te vertellen, worden hier in optima forma getoond. Zoals gebruikelijk brengt zanger Bob Catley, nadat hij de rest van de band heeft voorgesteld, een eerbetoon aan zijn grote vriend, de enige echte Tony Clarkin, en zoals gebruikelijk gaat het publiek dan uit zijn dak. (bron: https://theprogressiveaspect.net/)
Websites:
http://www.magnumonline.co.uk/
https://www.facebook.com/magnumbandpage.
50 JAAR / MONUMENT
Caravan - The Dabsong Conshirtoe
Van "Cunning Stunts" (Decca, 1975); gedraaide versie van "Ring The Bells And Sing - Progressive Sounds Of 1975" (Esoteric Recordings, 2024)
In juli is het 50 jaar geleden dat het zesde studio-album van Canterbury Scene-legende Caravan verscheen. De plaat had eigenlijk "Toys In The Attick" moeten heten, maar Aerosmith was de band net voor met die titel, vandaar dat het met dit 'spoonerisme', net als voorganger "For Girls Who Grow Plump In The Night", weer een titel werd met een seksueel spel van woorden. Op "Cunning Stunts" is voor het eerst voormalig Curved Air-bassist Mike Wedgwood te horen als vervanger van de naar Quantum Jump overgestapte John Perry. Wedgwood schreef ook twee korte composities, maar het grootste compositorische aandeel aan de plaat had toetsenist Dave Sinclair. Hij was verantwoordelijk voor de epic die we vanavond uitzenden, het bijna 18 minuten durende "The Dabsong Conshirtoe", bestaande uit de volgende delen:
b. Ben Karratt Rides Again
c. Pro's And Con's
d. Wraiks And Ladders
e. Sneaking Out The Bare Quare
f. All Sorts Of Unmentionalbe Things
Het laatste deel eindigt met de steeds herhaalde zin "Ring The Bells And Sing" en laat dit nu de titel van de verzamelbox zijn die vorig jaar verscheen met als ondertitel "Progressive Sounds Of 1975". Uiteraard is Caravan een van de bands die daarop te bewonderen is. Overigens treedt Caravan nog sporadisch op, weliswaar als akoestisch trio bestaande uit Pye Hastings, Geoffrey Richardson en Mark Walker. Het eerstvolgende optreden vindt plaats op 22 maart a.s. in het zeer op progressieve rock en jazz gerichte Trading Boundaries te Sussex.
Websites:
https://officialcaravan.co.uk/
https://www.facebook.com/OfficialCaravan
https://www.tradingboundaries.com/caravan-acoustic.html (informatie over het komende optreden).