-
Sunday 31 Januari 2021 Show No. 1438
-
Het Beste van 2020
Sunday 24 Januari 2019 Show No. 1437
In deze drie-uurs uitzending hoort u de traditionele lijst met beste platen van 2020 op progressief gebied, volgens de redactie van Xymphonia. We hebben alle vijf een individuele top 10 gemaakt, die te vinden is op onze site. Daaruit is een gezamenlijke top gerold. Tegen tienen hoort u wat onze nummer één is.
Tweeten
Zelden was de Xymphonia-redactie zo verdeeld als dit jaar: er zijn maar 6 albums die in meer dan één lijst voorkomen en maar één die in drie lijsten opduikt. Die laatste is dan ook de nummer 1 geworden. Dit betekent ook meteen dat er weer veel ex aequo-posities zijn, puur ingegeven door het feit dat de dit dan albums betreft die door verschillende redactieleden op dezelfde plek zijn gezet. Die verdeeldheid van de redactie heeft een groot voordeel: op die manier kunnen we u iedere week zo'n breed spectrum aan prog en prog-gerelateerde muziek laten horen! Overigens zijn er wel veel meer albums die door meerdere redactieleden gewaardeerd worden, maar ja: je kunt maar 10 albums in een top 10 kwijt, dus iedereen heeft harde keuzes moeten maken. -
Sunday 17 Januari 2021 Show No. 1436
-
Sunday 10 Januari 2021 Show No. 1435
-
Sunday 3 Januari 2021 Show No. 1434
NIEUW
ENorm – Strange World
ENorm heeft vrijdag 22 januari een nieuwe single uitgebracht mét bijbehorende videoclip. Het nummer “Strange World” is heel actueel, want geïnspireerd op de lockdown en de gevolgen van de coronacrisis. De ooit uit Marathon voortgekomen Twentse band hoopt dat deze single landelijk én in Duitsland opgepikt wordt. De videoclip laat niet alleen diverse shots van de band en van Enschede zien, maar bevat ook verhalende passages, waarin wordt uitgebeeld wat het effect van de lockdown is op diverse personages. '”Strange World” is een weergave van onze visie op de huidige tijd', liet Eric ten Bos aan de Tubantia weten. Het onderwerp - corona - kent de zanger maar al te goed: 'Momenteel ondervind ik persoonlijk de gevolgen van de besmetting, dus ik weet echt waar het over gaat.' De band hoopt vooral dat het nummer uitstraalt dat het uiteindelijk ook allemaal weer goed komt met de coronacrisis, zo vertelt de Tubantia verder. 'De huidige ‘Strange World’ maakt ons ervan bewust dat we deel zijn van een groter geheel en ons niet kunnen en mogen beperken tot het leven in onze eigen ‘koninkrijkjes’.' “Strange World” blijkt een pakkend nummer, waar invloeden uit vooral het jarentachtig-oeuvre van Simple Minds en U2 in vallen te ontwaren.
Website:
https://enormmusic.com/
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/r9cJznL3Vj8.
NIEUW
Hackett, Steve – Sirocco
Van “Under A Mediterranean Sky” (InsideOut / Sony Music, 2021)
Eens in de zoveel jaar brengt Steve Hackett tussen reguliere albums een afwijkende plaat uit: puur klassiek, of puur akoestisch. “Under A Mediterranean Sky” valt in de laatste categorie en is op vrijdag 22 januari verschenen: een echte 2021-release dus! De voormalig Genesis-gitarist bedient zich alleen van akoestische gitaren, maar maakte dit album niet in zijn eentje. Zijn vaste kompaan Roger King, die met zijn keyboards, arrangementen en productie ook een belangrijke smaakmaker is van Hacketts symfonischerockalbums, is ook hier van de partij. Hij voorzag diverse stukken van symfonische orkestarrangementen, die hij klaarblijkelijk zeer organisch klinkend 'uit een doosje' weet te toveren. Uit Hacketts vaste begeleidingsband is ook sopraansaxofonist/fluitist Rob Townsend soms te horen. Net als op diens reguliere albums regelmatig het geval is, integreert de Britse gitarist muzikale aspecten uit diverse werelddelen. Zo is er een cross-over naar muziek uit het Midden-Oosten en omgeving, met gastspelers op duduk en tar. Diverse malen wordt er gehint naar Spaanse muziek, wat gezien het gebruik van de 'Spaanse' gitaar niet vreemd is. In “Sirocco” is een duidelijke flamenco-link aanwezig, maar ook Arabisch klinkende percussie, door King gecombineerd met een fraai orkestarrangement. Die combinatie maakt dit een van de nummers die waarschijnlijk ook liefhebbers van Hacketts reguliere repertoire zal aanspreken.
Websites:
http://www.hackettsongs.com/ https://youtu.be/gXnvNuq5djk.
NIEUW
Mystery – The Willow Tree (live)
Van “Caught In The Whirlwind Of Time" (Unicorn Digital, 2020)
In november vorig jaar kondigden we het al aan, maar nu is-ie toch echt ook via diverse kanalen in Nederland gearriveerd: “Caught In The Whirlwind Of Time”. Het betreft hier een een opname van de eerste show van de “Live And Butterflies Tour”, op 17 november 2018 in Cultuurpodium Boerderij in Zoetermeer. Het is na het eveneens in Zoetermeer opgenomen “Second Home” uit 2017 de tweede live-video-uitgave. Was “Second Home” alleen op DVD en CD verkrijgbaar, “Caught In The Whirlwind Of Time” krijgt een Blu-ray-release. Ook is er een deluxe box, met 3CD's én de Blu-ray. De titel is rechtstreeks bij de Canadese band te bestellen of bij het label van bandleider/gitarist/componist Michel St. Père. Je kunt ook terecht bij bijvoorbeeld het Nederlandse progverzendhuis Beyond Rock. “Caught In The Whirlwind Of Time" bewijst eens te meer wat voor sterke live-band Mystery is en welk een podiumpersoonlijkheid frontman/zanger Jean Pageau is. In de loop van het 163 minuten lange concert wordt het hele toen gloednieuwe album “Lies And Butterflies” gespeeld, naast diverse klassiekers en veel materiaal van het voorlaatste album “Delusion Rain”. Een fijne verrassing was dat van dat album de epic “The Willow Tree” hier op de setlist prijkte, dat immers ontbrak op “Second Home”. Wij kiezen vanavond voor dit enerverende stuk met vele sfeerwisselingen.
Websites:
http://www.therealmystery.com/
https://youtu.be/UwFoM8fYFzU.
(OP)NIEUW
Rain – Walk Away
Van “Singularity” (Giant Electric Pea, 2020)
Rain is de nieuwe band van ex-IQ-ritmesectie John Jowitt en Andy Edwards, die verrassend genoeg ook nog eens op het IQ-label Giant Electric Pea debuteert met “Singularity”. Bassist Jowitt en drummer Edwards speelden natuurlijk allebei bij en met vele andere bands en artiesten, waarbij noemenswaardig is dat Frost* bij beiden in de muzikale geschiedenis opduikt. Maar Rain is niet van hen alleen: twee gitarist/zangers, namelijk Mirron Webb en Rob Groucutt. Groucutt is de zoon van E.L.O.-bassist Kelly en speelt tevens toetsen. Webb en Groucutt kennen elkaar al van Webbs band Hey Jester, waarvoor Groucutt als sound engineer werkte. Je zou kunnen stellen dat Rain een moderne vorm van prog maakt en dan niet van het volle, drukke soort als het genoemde Frost*. Twee langere, bezwerend werkende composities springen het meest in het oor, waarnaast twee wat compactere, meer songmatig vormgegeven stukken staan. De afwisseling van zangstem brengt een interessant contrast aan: Groucutt met zijn straightforward voordracht tegenover de emotioneler geladen en wendbaarder vocalen van Webb, die sterk doen denken aan die van Lo-Fi Resistance-voorman Randy McStine. En daarnaast is er de tegenstelling tussen pakkende melodieën en themaatjes enerzijds en atmosferische passages anderzijds. De afsluitende titeltrack valt in zijn geheel in de laatste categorie en werkt als een ambientesk coda. Rain is een interessante en fris klinkende band die naar onze inschatting in de smaak zal vallen bij mensen die ook het vorige week in onze Top 2020 hoge ogen gooiende Mark Kelly's Marathon zullen waarderen – en vice versa.
Websites:https://linktr.ee/RAINprogband.
OVER HET HOOFD GEZIEN
Gekko Projekt – London Vibe
- Avatar Jones
Van het album “Electric Forest” (Progrock Records, 2012)
Bekendste naam binnen Gekko Projekt is gitarist Peter Matuchniak. Hij begon zijn carrière met spelen in Mach One, dat deel uitmaakte van de Britse de Britse neoprog-scene in de jaren tachtig, met bands als Marillion, IQ en Pendragon. Vervolgens startte hij de Brits-Amerikaanse samenwerking Evolve IV. Veel mensen vergeleken zijn stijl van spelen met Steve Hackett. Matuchniak is niet alleen gitarist, hij schrijft ook veel van het materiaal van Gekko Projekt, waarin we ook zanger/toetsenist Vance Gloster vinden. Gloster speelt graag op Moog-synthesizer, Hammond-orgel en Fender Rhodes-piano, zoals hij gedurende het gehele album “Electric Forest” laat horen. Dit Gekko Projekt-debuut biedt ruim veertig minuten licht-progressieve rock met een jazzy inslag in zeven instrumtale nummers afgewisseld met drie vocale stukken. U hoort eerst de korte instrumental “London Vibe”, gevolgd door “Avatar Jones”, verrijkt met de vocalen van Vance Gloster.(naar Henri Strik, Background Magazine)
Websites:
http://www.gekkoprojekt.com/
https://www.facebook.com/GekkoProjekt.music.
SUBTOP 2020
Spiral Orchestra – Arrival
Van “Atlas Ark” (Damp Music, 2019)
Niet alle muziek uit onze persoonlijke Top 10 van het afgelopen jaar kwam vorige week aan bod in ons jaaroverzicht. Dit lot trof bijvoorbeeld het Zwitserse Spiral Orchestra, dat instrumentale symfonische rock pur sang maakt, met een groot filmisch karakter gekoppeld aan een sci-fi-concept. Gooi er ook nog af en toe een toefje jazzrock bij en we komen bij muziek uit die wel wat doet denken aan het vroegere symfonische werk van Isildurs Bane. Een album dat echt wegluistert als een schitterende muzikale achtbaan.
Websites: http://www.spiral-orchestra.com/
https://spiralorchestra.bandcamp.com/album/atlas-ark
https://www.facebook.com/spiralorchestra/.
ALBUM (NEE: BAND) VAN DE MAAND
Solstice - Black Water
Van "Prophecy" (Esoteric Antenna, 2013)
Solstice is, met de nodige onderbrekingen, al sinds 1980 actief. In die 40 jaar heeft de Britse band 6 studio-albums afgeleverd. Het meest recente, “Sia”, verscheen afgelopen november. Na een heel actieve periode tussen 1980 en 1985 kwam de band in 1992 terug met het tweede album "New Life", gevolgd door "Circles" in 1997. Daarna duurde het tot 2010 voor dat we weer iets vernamen van de band, maar het was het begin van een erg actieve periode, die de studio-albums "Spirit" en "Prophecy" opleverde - met daar tussenin de live-DVD "Kindred Spirits". Het was met name "Prophecy" uit 2013, dat hoge ogen gooide. Het artwork van Barry Kitson alleen al is prachtig. Daarnaast maakte Steven Wilson drie remixes van nummers van het debuutalbum “Silent Dance” die als bonustracks zijn toegevoegd. Maar vooral de vijf lange nummers die samen één geheel vormen, maken “Prophecy” speciaal. Ze zijn geïnspireerd op een voorspelling ('prophecy' dus) die onderdeel is van de Native American-cultuur. "Black Water" is niet alleen het sluitstuk van dat album, maar ook de afsluiter van deze bijzondere Solstice-maand.
Website:
http://www.solsticeprog.uk.
AOR
RadioActive – The Piper
Van het album “F4UR” (Escape Music, 2015)
RadioActive is een project van Tommy Denander (bijnaam: Mister AOR). Denander is een van de drukste muzikanten in Zweden, met een carrière van meer dan 40 jaar als gerespecteerd studiogitarist/songschrijver en succesvol producer. Hij speelde met de meest bekende namen in de muziekwereld: Michael Jackson, Paul Stanley, Alice Cooper, Deep Purple, Anastacia, Ricky Martin, Jeff Beck, Peter Cetera, Richard Marx, Steve Perry en nog vele anderen. Zijn meest bekende eigen project is RadioActive. Denander begon hiermee in 2000 en tot op heden verschenen er 4 studio-albums. Het meest recente is het in 2015 verschenen “F4UR”, gemaakt met opnieuw een groot aantal muzikanten, hoofdzakelijk gastzangers. “The Piper” is wel het meest proggy nummer, met op zang ex-Kansas-frontman Steve Walsh. Natuurlijk verzorgt Denander zelf de gitaarpartijen.
Websites:
https://www.facebook.com/tommydenanderradioactive
https://www.facebook.com/tommydenanderofficial/.
IN HET NIEUWS
Twelfth Night – Creepshow
Van “Fact And Fiction” (eigen beheer / Festival Music, 1982/2018)
Er is weer nieuws rond Twelfth Night: oerlid Clive Mitten heeft de laatste maanden aangegrepen om te werken aan wat hij noemt zijn eerste solo album, “Suite Cryptique”. Op Facebook meldt hij dat dit voor de Twelfth Night-fans van het eerste uur zeker interessant zal zijn. Zijn album al namelijk bestaan uit herinterpretaties van klassieke stukken van deze roemruchte Britse band en zal 117 minuten lang zijn. In februari wordt het album gemasterd om vervolgens in maart te zullen verschijnen. Voor nu grijpen we terug naar “Creepshow” van “Fact And Fiction”.
Websites:
https://www.facebook.com/NightTwelfth
http://twelfthnight.info/.
BUITENBEENTJE
Wende - Soft Summer Symphony
Van "Carré" (Tathata, 2011)
In november 2010 stond Wende Snijders op het podium van Carré, in het kader van haar tournee waarin ze met name materiaal bracht van haar Engelstalige album “Nº9”, dat een jaar eerder was verschenen. De setting op het podium was in lijn met de historie van Carré duidelijk geïnspireerd op het circus. Haar uitgebreide begeleidingsband met daarin o.a. strijkers en houtblazers zit in de ring en Wende lijkt de spreekstalmeester. Muzikaal gaat het er zeker niet gelijk in als gesneden koek: vaak zoekt Wende de rafelrandjes op. Dat maakt de DVD van dit optreden een uiterst meeslepende kijk- en luisterbeleving waarbij naarmate het optreden vordert je steeds meer betoverd lijkt te worden, met name door Wende's intense 'performance'. Het nummer “Soft Summer Symphony” is daarbij één van de hoogtepunten. Opvallend detail is dat Joost van den Broek, die we kennen van zijn vele werk op progmetalgebied en als muzikale partner van Arjen ' Ayreon' Lucassen, voor nagenoeg alle muzikale arrangementen tekent. Daarnaast ontwaren we violist Ben Mathot, ook van de partij bij de Ayreon-shows, in de begeleidingsband.
Website: https://wende.nu/. 
SUBTOP 2020
Pendragon – Eternal Light
Van “Love Over Fear” (Toff Records, 2020)
Op recent plaatwerk deed Pendragon moedige pogingen de sound te vernieuwen en te veranderen, met “Love Over Fear” keert de inmiddels 40 jaar bestaande Britse groep terug naar de volle, meeslepende symfonische rocksound van albums “The Window Of Life” en “The Masquerade Overture”. Al is de stem van frontman Nick Barrett wel wat heser geworden door de jaren, met zijn uitgesponnen gitaarsolo's roept hij, ondersteund door Clive Nolans keyboards regelmatig haast Floydiaanse sferen op. Barrett en co. maken veel fans blij met dit werkstuk. Pendragon zou het vorig jaar optreden in Cultuurpodium Boerderij in Zoetermeer en Hedon te Zwolle. Er waren eerst nog nieuwe data gepland, maar vervolgens werd als gevolg van de corana-situatie de complete tour geannuleerd.
Website: http://www.pendragon.mu/.
Nr. 10
Op de tiende plek vinden we vier albums: alle vier voorkomend in één individuele lijst en wel op de vijfde plek.
Polis – “Weltklang” (Progressive Promotion Records)
U hoort: Sehnsucht
– Op nummer 5 in de lijst van Herman:
De uit het oostelijk deel van Duitsland afkomstige band Polis heb ik afgelopen jaar ontdekt. Sinds de oprichting in 2010 verschenen drie albums, waarvan het jongstleden april uitgebrachte “Weltklang” het meest recente is. Net als veel werk van Pink Floyd hebben de songs een meer blues-getinte basis dan gewoon is binnen de progrock. De zangstijl van Christian Roscher is meer zoals je die bij een alt.rockband zou verwachten, maar wel op een dergelijke manier dat je meteen gaat luisteren naar de verzorgde teksten. Mooi is ook dat diverse nummers in elkaar overlopen, waarbij zeker de tweede helft van het album een suite-achtig karakter krijgt. Al die elementen doen je snel weer naar het album grijpen, waarbij je al snel ontdekt dat de songs gehaaider in elkaar zitten dan je verwacht als gevolg van het stevige bluesrocksausje dat zich in eerste instantie opdringt.
Websites:
https://polisband.de/
https://polisklang.bandcamp.com/ .
Katatonia – “City Burials” (Peaceville)
U hoort: Rein
– Op nummer 5 in de lijst van Aldwin:Bij Katatonia en specifiek op dit album “City Burials” komen verschillende muziekstijlen en stromingen samen. We horen pakkende zang met uitstekend gitaarwerk en keyboardspel in doordacht opgebouwde nummers. “City Burials” mag dan weinig vernieuwing bieden, het album geeft wel aan dat Katatonia in het jaar van het dertigjarig bandbestaan in absolute topvorm is. Na enkele luisterbeurten groeit het album meer en meer tot een geheel.
Website: http://katatonia.com/.
Jakszyk, Jakko M. – “Secrets & Lies” (InsideOut / Sony Music, 2020)
U hoort: The Rotter’s Club Is Closing Down
– Op nummer 5 in de lijst van René:“Secrets & Lies” is een mooie, wederom persoonlijk getinte terugkeer van Jakko M Jakszyk naar het solofront. Gedurende de 14 jaar na zijn laatste soloplaat “The Bruised Romantic Glee Club” was hij actief op “A Scarcity Of Miracles (A King Crimson ProjeKct)”, het tweede album van Dizrhythmia én op "Words Are All We Have", het tweede album van Stefano Panunzi's Fjieri, waarop Jakszyk een zeer voorname rol speelt. Voor de instrumentele invulling doet Jakszyk op deze nieuwe schijf weer een beroep op zijn muzikale vrienden: Mark King, waarmee hij kort in Level 42 zat, John Giblin, zijn z'n huidige King Crimson-maten, inclusief opper-Crimso Robert Fripp én Peter Hammill. Dat Jakszyk mede beïnvloed is door de Canterbury Scene bewijst hij door het ingetogen “The Rotter’s Club Is Closing Down”.
Website: https://jakko.com/ .
Brons, Dave – “Not All Those Who Wander Are Lost” (Slice Of Life Records, 2020)
U hoort: Under The Same Sun
– Op nummer 5 in de lijst van Chris:Van “Not All Those Who Wander Are Lost” (Slice Of Life Records, 2020)
Ik lijk het er om te doen, want op deze plek stond vorig jaar het album “Sanctum” van Frank van Essen, die we kennen als drummer/violist van Iona. Diezelfde Van Essen zit ook in de band Celestial Fire van Iona-gitarist/toetsenist Dave Bainbridge, waar gitarist Dave Brons ook deel van uitmaakt. Brons bracht helemaal aan het begin van 2020 zijn tweede album uit, het op de verhalen van J.R.R. Tolkien geïnspireerde “Not All Those Who Wander Are Lost”. Brons maakt instrumentale progrock met een Keltische twist, waarbij hij in staat is om zijn gitaar zo te laten zingen als een Ierse doedelzak. Bijzonder is dat Brons de ogenschijnlijke grote clichés die er bestaan rond gitaristen-solo-albums en Lord Of The Rings-conceptalbums bij elkaar pakt en alle vooroordelen die er maar zijn weet weg te vagen met zijn gitaarspel en epische composities. Het album is een muzikale reis die bijna het gehele jaar mij heeft vergezeld, en zoals de verhalen van Tolkien, mij ook menig uurtje muzikaal escapisme in donkere dagen heeft gegeven.
Website: https://www.davebrons.com/.
Nr. 9
Ook op nummer 9 vinden we weer vier albums. Voor het eerst een album dat in twee lijstjes voorkomt én drie vierde plaatsen uit individuele lijstjes
THEO – “Figureheads” (Generation Prog Records)
U hoort: The Garden
– Op nummer 8 in de lijst van Herman:
Vlak voor de jaarwisseling was daar een bijzonder in het oor springend album van een band die kortweg als THEO door het leven gaat. Centrale man is Jim Alfredson: hij componeerde, schreef alle teksten, zingt deze ook en bespeelt uiteenlopende keyboards. Hij blijkt tot nu toe vooral carrière te hebben gemaakt in de jazz, vooral met het al bijna twee decennia actieve orgeltrio Organissimo. Van huis uit voerde zijn pa hem echter met o.a. Emerson, Lake & Palmer, Pink Floyd en Vangelis en met die achtergrond wilde hij uiteindelijk ook wat doen. Niet alleen blijkt hij een eigen draai te kunnen geven aan die toch nog overduidelijk waarneembare invloeden, hij kan in THEO ook zijn talent om intelligente, maatschappelijk beschouwende teksten te schrijven kwijt. Voor de verdere aankleding vond hij musici die technisch al even onderlegd zijn, maar dit wel aanwenden in dienst van de compositie.
– Op nummer 7 in de lijst van Aldwin:
Dit is een last–minute toevoeging aan mijn jaarlijst van 2020. Het album, met een speeltijd ruim 52 minuten maar met slechts 4 nummers, boeit van het begin tot aan het eind. Ook de 2 monumentale nummers (die klokken over de 15 minuten) zijn van hoog niveau. Kortom een verrijking op de lijst van de albums van het jaar. Wel lastig om het nu al zo snel een plek te geven op de lijst: waarschijnlijk had het hoger in mijn lijst moeten staan.
Websites:
https://generationprog.bandcamp.com/album/figureheads
https://www.facebook.com/THEOPROG.
Yabuki, Taku – "Modern World Symphony No. 3" (Bandcamp, 2020)
U hoort: Activation
– Op nummer 4 in de lijst van René:
Een nieuwe ontdekking aan het eind van 2020. Taku Yabuki is een Japanse toetsenman, die onder een select publiek bekend is van de formatie Konejihiyakkei. Op zijn vijfde soloplaat maakt hij symfonische jazzrock avant la lettre. Orkestrale arrangementen begeleiden zijn klassiek geïnspireerde klavierspel, terwijl hij voor elke compositie topmusici heeft geselecteerd, waarvan de namen van Frank Gambale, Marco Minnemann en Alex Argento het meest tot de verbeelding zullen spreken. Laatstgenoemde is verantwoordelijk voor de synthesizersolo in het spetterende slotnummer “Activation”.
Websites:
https://takuyabuki.bandcamp.com/.
Harrison, Gavin & Antoine Fafard – “Chemical Reactions” (Harmonic Heresy)
U hoort: Singular Quartz
– Op nummer 4 in de lijst van Herman:Antoine Fafard blijft steeds op zoek naar nieuwe uitdagingen. Wat al lang in de pijplijn zat was een samenwerking met klassieke ensembles. Al in 2016 kreeg hij het via dirigent Anthony Armore voor elkaar om een sessie te regelen met het Tsjechische Janácek Philharmonic Orchestra. De destijds opgenomen basis werd later voorzien van uitdagende partijen voor zijn eigen basgitaar en de drums van Gavin Harrison. Enkele jaren later voltooide Fafard daarnaast ook vier stukken voor strijkkwartet en dezelfde ritmesectie. Fraai zijn de marimbapartijen die Harrison net als op de recente The Pineapple Thief-plaat “Versions Of The Truth” eraan toevoegt. Als brug fungeert “Singular Quartz”, met als strijkersgroep Jery Goodman en Avigail Arad en niet Harrison zelf op marimba, maar Reinaldo Ocando, die tevens vibrafoon bespeelt. Het zeer geslaagde resultaat neemt in zowel het oeuvre van Fafard als Harrison een bijzondere plek in. En het blijkt dat deze style clash ook uiterst beklijvend is.
Websites:
https://antoinefafard.com/
http://www.gavharrison.com/ .
Fish On Friday – “Black Rain” (Esoteric Antenna)
U hoort: Life In Towns
– Op nummer 4 in de lijst van Aldwin:
“Black Rain” is het vijfde album van Fish On Friday, sinds de oprichting in 2010. Van oorsprong was Fish On Friday een Belgisch duo, bestaande uit de toetsenisten Frank Van Bogaert en William Beckers. Later werden de Californische gitarist Marty Townsend en de Britse bassist Nick Beggs vaste leden. De muziek op “Black Rain” kan het beste omschreven worden als goed in het gehoor liggende symfopop. met een dikke knipoog naar de muziek van The Alan Parsons Project en Barclay James Harvest. Op dit album geen ingewikkelde composities maar wel veel harmonie, waarop je lekker kunt wegdromen. Erg goed gedaan.
Website: http://www.fishonfriday.be/.
Nr. 8
Op nummer 8 vinden we vier derde plaatsen, die daarmee alle drie 8 punten in de wacht hebben gesleept. Opvallend genoeg beginnen we ook dit tweede uur van de Top 2020-uitzending met Duitstalige prog!
Traumhaus – “In Oculis Meis” (Progressive Promotion Records)
U hoort: Der Vorsprung
– Op nummer 3 in de lijst van Aldwin:Traumhaus scoort hoog in mijn lijst met het album “In Oculis Meis”. Het is het vierde album van de Duitse band en ook meteen het stevigste. Ondanks de soms wat metal-achtige benadering worden de recepten van progressieve muziek toegepast, met veel afwisseling in zowel de compositie als in de arrangementen. Er is een Duits- en Engelstalige versie van het album waarbij de Duitstalige versie beter uit de verf komt. Zanger Alexander Weyland lijkt hier meer emotie in te kunnen leggen. Hopelijk gaat Night Of The Prog 2021 door, want ook Traumhaus is toegevoegd aan de line-up.
Website: http://www.traumhaus-music.de/ .
Three Colours Dark – “The Science Of Goodbye” (Firefly Music, 2020)
U hoort: Monster
– Op nummer 3 in de lijst van Chris:Vorig jaar stond op deze plek het project Chasing The Monsoon, een project waar bassist/songschrijver Ian Jones jaren aan had gewerkt. Jones kenden we voorheen als de man achter Karnataka en laat nou voormalig Karnataka-zangeres Rachel Cohen dit jaar weer van zich laten horen door samen met nog een ex-lid van die band, toetsenist Jonathan Edwards, onder naam Three Colours Dark een album af te leveren. De combi van moderne pop en meer symfonische invloeden, gekoppeld aan een aangrijpend verhaal dat als een rode draad door het album loopt, maakte dat het zich meer en meer in mijn bovenkamer ging nestelen.
Website: https://threecoloursdark.bandcamp.com/album/the-science-of-goodbye .
Rubber Tea - “Infusion” (Sireena Records, 2020)
U hoort: American Dream
– Op nummer 3 in de lijst van Maurice:“Infusion” is het debuutalbum van Rubber Tea. Deze uit Bremen afkomstige zes muzikanten bespelen een breed instrumentarium. In ruim 45 minuten neemt Rubber Tea je mee op een reis door de verschillende stromingen binnen de prog. Zangeres Vanessa Gross heeft een zeer aangename stem en bij vlagen klinkt de muziek in de vocale delen als die van de latere White Willow. Daarnaast speelt Gross ook nog eens sax en fluit, waardoor er direct een Canterbury-wind door de muziek komt waaien. Twee gitaristen, Jonas Roustai en Maik Scheling, nemen het op tegen het forse toetsenarsenaal van Lennart Hinz. Als de heren samen los gaan, hoor je zeker de invloed van o.a. IQ en het oude Genesis terug. Albumafsluiter “American Dream” laat dan weer meer de ambient-kant van Rubber Tea horen. Ondanks de brede invloed aan stijlen is “Infusion” zeer coherent en sterk.
Website: https://rubbertea.de/en/ .
Bumerang – "Bumerang" (Richie Rich Music, 2020)
U hoort: Turning Points
– Op nummer 3 in de lijst van René:
Gitarist Richard Hallebeek, een graag geziene gast in mijn jaarlijsten, verkeert in Bumerang in het gezelschap van zijn 'eigen' drummer Niels Voskuil en bassist Lorenzo Feliciati. Op de eerste twee stukken van Bumerangs titelloze debuut lijkt laatstgenoemde de gitarist dermate te hebben beïnvloed dat er een meer rockende groepssound is ontstaan. Maar de melodieuze jazzrock staat nog immer centraal in de gezamenlijk geschreven en deels gelijktijdig in diverse studio’s opgenomen stukken. De virtuoos gebrachte, doch toegankelijke composities worden afgewisseld met enkele korte sfeerimpressies die binnen de traditie van Allan Holdsworths "Zones" vallen. Deze inspiratiebron voor Hallebeek komt nog sterker tot uiting in "Moonphases", waarin de subtiele, hobo-achtige gitaarsynthesizer-klanken de befaamde SynthAxe in herinnering brengen. Het vormt samen met het ietwat grimmige, traag groovende titelnummer en de symfonische, naar een glorieus gitaarthema toewerkende ballade "Turning Points", enkele van de hoogtepunten van de plaat.
Websites:
https://www.richardhallebeek.com/
https://nl-nl.facebook.com/richardhallebeek .
Nr. 7
Op nummer 7 vinden we vier tweede plaatsen uit individuele lijstjes, vier persoonlijke op-een-na-favorieten van het jaar dus, zo halverwege deze toplijst.
Pencarrow - “Growth In The Absence Of Light” (eigen beheer, 2020)
U hoort: Time Dilation
– Op nummer 2 in de lijst van Maurice:
Deze Nieuw-Zeelandse band werkte vier jaar jaar aan dit tweede album. Volgens Pencarrow is “Growth In The Absence Of Light” een muzikale zoektocht naar liefde, verlies en eigen bewustzijn. Dit wordt ondersteund door een breed muzikaal palet. Daar waar op de voorganger gitarist Tonnie ten Hove nog een hoofdrol vervulde, is het nu voornamelijk toetsenist Anthony Rose die domineert. Aan het veelvuldige, filmische en orkestrale toetsenspel is duidelijk af te horen dat er is nagedacht om een compleet en vooral ook dynamisch album af te leveren. De productie is dan ook uitstekend en de plaat klinkt warm en kamerbreed. Halverwege de plaat prijkt een zeer mooi georkestreerd, bijna klassiek stuk: zeer indrukwekkend gedaan. Op vijf van de 11 nummers wordt gezongen en ook in dit aspect is de nodige zorg in gestoken. Ten Hove heeft een fijne stem die over de muziek zweeft. Het album is in eigen beheer uitgebracht, maar zou zeker niet misstaan op een label als Kscope. Voor nu kan je het album bestellen via Bandcamp; de deluxe editie met foto boek is echter al uitverkocht.
Websites:
https://www.facebook.com/pencarrowband/
https://pencarrow.bandcamp.com/album/growth-in-the-absence-of-light.
Abel Ganz – “The Life Of The Honeybee & Other Moments Of Clarity” (eigen beheer)
U hoort: The Light Shines Out
– Op nummer 2 in de lijst van Herman:
Het in 2014 verschenen naar de band genoemde album “Abel Ganz” was een nieuw begin, weg van de neoprog, naar een eclectische stijl waarin zelfs americana-invloeden welkom bleken. Dat sloeg aan, dus het is niet gek dat de nu verschenen opvolger doorgaat op de ingeslagen weg. “The Life Of The Honeybee & Other Moments Of Clarity” is dan ook met hetzelfde los-vaste kernteam gemaakt. Opnieuw valt op hoeveel zorg er is besteed aan de composities en de arrangementen. Duidelijk niet gemaakt met het doel bij een bepaald publiek in de smaak te vallen, is de muziek te omschrijven als een amalgaam van progressieve rock, folkrock en wat nog het dichtst in de buurt komt van wat meestal singer-songwritermuziek wordt genoemd. Mooi hoe Mick Macfarlane zijn herkenbare, maar nooit té nadrukkelijke stem weet te schikken binnen de diverse muzikale landschappen. En hoe in het slotnummer Denis Smith over een heerlijk melancholieke zangstem blijkt te beschikken, met Paul Buchanan-allure. We draaiden in juli “Sepia And White”, een grandioos opgebouwde compositie met grote diepgang en intensiteit, wat mij betreft hét sterkste prognummer van 2020.
Website: https://abelganz.com/.
Minster, Anastasia – "Father" (eigen beheer, 2020)
U hoort: Falling
– Op nummer 2 in de lijst van René:
Begin april 2020 verscheen het album "Father" van de in Canada woonachtige Anastasia Minster. De zangeres werd in Moskou geboren, verhuisde in 2014 naar Toronto en debuteerde in 2017 met het donkere kamerpop-album "Hour Of The Wolf". Op de nieuwe plaat, waarvan de teksten beïnvloed zijn door Carl Jung, Herman Hesse en Andrej Tarkovski, wordt ze op drie nummers begeleid door de ons welbekende Steve Jansen. Zo is hij in het verstilde titelnummer te bewonderen op synthesizers, synthetische strijkers en effecten. Een andere gastmuzikant is cellist Raphael Weinroth-Browne. Anastasia Minster symboliseert wat mij betreft de grote stilte die optrad na het ingaan van de eerste lockdown.
Websites:
http://www.anastasiaminster.ca/
https://anastasiaminster.bandcamp.com/ .
Kansas – “The Absence Of Presence” (InsideOut / Sony Music)
U hoort: The Absence Of Presence
– Op nummer 2 in de lijst van Aldwin:Halverwege de jaren zeventig maakte ik voor het eerst kennis met de band Kansas. Samen met Journey en Foreigner waren dat de bands die toen jarenlang op mijn platenspeler de meeste draaitijd kregen. Bijzonder was ook dat ik deze drie bands, weliswaar veel later, in 2011, live op 1 dag en dan ook nog eens na elkaar live heb zien spelen op het Rock The Nation Festival op de Loreley. Dit jaar verscheen het 16e album van Kansas, “The Absence of Presence”, en ik kan wel zeggen dat er wordt voortgeborduurd op datgene wat Kansas in de seventies muzikaal bracht. Wie er ook in de band zit, de sound is altijd herkenbaar. De viool – wederom in handen van David Ragsdale – is bijvoorbeeld typerend voor Kansas en een ander punt van herkenning is de zang. Jarenlang was Steve Walsh het gezicht en de stem van Kansas, maar het vocale verschil met huidige zanger Ronnie Platt is minimaal. “The Absence of Presence” bevat veel proggy nummers en klinkt inderdaad fris en het spel van de muzikanten gretig. Het album blijft me boeien.
Website: https://www.kansasband.com/ .
Nr. 6:
Dit derde en laatste uur van onze Top 2020-uitzending beginnen we met de eerste nummer 1-posities van twee individuele lijstjes. Albums die twee redactieleden het meest konden bekoren, maar waar ze dus hun teamgenoten niet in meekregen...
Dezolve – "Frontiers" (King Records 2020)
U hoort: Across The Silk Road
Op nummer 1 in de lijst van René:In 2019 ontdekte ik via "Area" de muziek van het Japanse kwartet Dezolve. Het was inmiddels het vierde album van deze groep jonge musici, die een bruisende mix produceren van complexe jazzrock, catchy fusion en bombastische progressieve rock. Bands als Kenso, Isildurs Bane en Casiopea worden als vergelijking genoemd. Op de nieuwe CD "Frontiers" is in één nummer zelfs een zangeres te horen, terwijl er in enkele andere stukken wat woordloze vocale bijdragen zijn verwerkt, waaronder de uit India bekende percussiezang. Dit geeft aan dat Dezolve het muzikale pakket nog wat verder heeft uitgebreid. Verder is in "Rondo Without Answer" ook nog een nostalgische Franse sfeer bespeurbaar en is in “Across The Silk Road” duidelijk de eigen Japanse roots verwerkt. Daarom voor het tweede jaar op rij een nummer 1-notering voor Dezolve.
Website: https://www.dezolve.net/ .
D'Virgilio, Nick – “Invisible” (Sweetwater Studios / English Electric Recordings)
U hoort: Invisible
– Op nummer 1 in de lijst van Herman:Het heeft lang geduurd voordat we weer een volwaardig solo-album van Nick D'Virgilio mochten begroeten. Het eerste, “Karma” (2001), verscheen een jaar vóórdat hij overwacht van drummer tot frontman van Spock's Beard transformeerde. De kleine twee decennia sindsdien waren enerverend te noemen, want hij maakte een overstap naar Cirque Du Soleil en vervolgens naar Sweetwater Sound, de grootste muziekinstrumentenverkoper van de VS. In de tussentijd was de Amerikaan de vaste drummer geworden van het toch über-Brits klinkende Big Big Train. Al die levenservaring leidt tot een uitermate veelzijdig album. Zijn liefde voor prog, The Beatles, solowerk van Peter Gabriel, maar ook funk, soul en rock komen er op samen. En met de 'backing' van Sweetwater is ervoor gezorgd dat het geheel klinkt als een klok, D'Virgilio's groovende drumspel natuurlijk voorop. Muzikale bijdragen komen er van velen waarmee hij de afgelopen jaren mee samenwerkte. En dan zijn er nog de orkestpartijen die in de iconische Abbey Road Studios zijn opgenomen. Verreweg mijn meest gedraaide album dit jaar, waarbij iedere beluistering met veel plezier én fascinatie gepaard gaat.
Website: https://www.nickdvirgilio.com/.
Nr. 5:
De rest van dit laatste uur wordt gevuld met platen die in méér dan één persoonlijke lijst voorkwamen – en dat werd tijd, want tot nu toe hadden we alleen het in twee lijsten fungerende THEO gehad.
Chimpan A - "The Empathy Machine" (Tigermoth Records, 2020)
U hoort: The Scream
– Op nummer 8 in de lijst van Maurice:Robert Reed is een man met kameleontische muzikale eigenschappen. Met Magenta maakt de Brit symfonische rock die op de leest van Yes is geschoeid, onder de vlag van Kompendium maakte hij een Keltische rockopera en onder zijn eigen naam brengt hij albums uit waarop hij zich laat inspireren door de muziek en werkwijzen van Mike Oldfield. En dan is er nog een project genaamd Chimpan A, opgezet door Reed samen met zanger Steve Balsamo en gitarist Robert Thompson, met als doel moderne elektronische pop met progressieve insteek te maken. In 2006 verscheen een eerste album dat jammer genoeg toentertijd aan ons, en met ons aan velen, is voorbijgegaan. Naast dat we Steve Balsamo op zang horen zijn er ook vocale bijdragen van 'spoken word artist' Tony Dallas, Rosalie Deighton, Kirstie Roberts, klassieke sopraan Shan Cothi en Magenta-zangeres Christina Booth. Dit alles gevat in een tot in de puntjes verzorgde productie waarin Reed laat horen ook met moderne elektronica overweg te kunnen.
– En Chris waardeert het album nog wat meer en plaatst hem op nummer 4:
Op de keper beschouwd is het tweede album van Chimpan A misschien niet iets voor Xymphonia. Het duo bestaande uit Robert Reed (Cyan, Magenta, Sanctuary) en Steve Balsamo maakt moderne elektronische pop met een progressieve insteek. “The Empathy Machine” is pas het tweede album in 14 jaar tijd, maar laat horen dat vooral Robert Reed nog veel meer in zijn mars heeft dan dat wel al van hem wisten. Muzikaal horen we invloeden uit de triphop van Portishead en de elektronische rock van Archive, maar zelfs ook wel wat soul en klassieke trekjes. Het album klinkt ook nog eens als een klok waarbij de bijgeleverde 5.1-mix ook zeker aan te bevelen is.
Websites:
https://www.facebook.com/chimpanauk/
http://tigermothhosting.co.uk/chimpana/index.html .
Nr. 4
Windom End – “Perspective Views” (FREIA Music / Belle Antique)
U hoort: Starless Sky
– Op nummer 6 in de lijst van Herman:Windom End kwam tot ons middels een promo van FREIA Music. Dit Nederlandse label verkiest het album “Perspective Views” alleen op LP uit te brengen. Met alle respect voor het werk van FREIA ben ik (en ik ben niet de enige binnen het Xymphonia-team) dan maar uitgeweken naar Japan, waar Belle Antique een fraai verzorgde CD-uitgave heeft gemaakt, met zelfs een bonus-CD van een klein halfuur. Met muziek van deze Zweedse band dringt er zowaar pure neoprog door tot mijn lijstje, maar het is dan wel neoprog van de meest verzorgde vorm. Muzikaal bouwt “Perspective Views” voort op de volle neoprogsound van IQ, zoals we die ook terugvinden bij Zweden als Galleon. Die rijke sound wordt gecreëerd door dikke keyboardpartijen, niet zelden gestut door baspedalen. De priemende gitaar- en stuwende baspartijen bevechten toch met gemak hun plaats in het geluidsspectrum. Wat dit album steeds weer terug in mijn CD-speler deed belanden zijn toch in de eerste plaats de sterke composities en de melodieuze rijkdom.
– Maurice waardeert dit album nog nét iets meer, met plaats 5 tot gevolg:
Ondanks dat het debuutalbumvan Windom End pas in 2020 verscheen, vond de oprichting al in 2007 plaats, door gitarist Tomas Nyström en bassist Pierre Stam. Met Mikael Arvidsson werd al snel een zanger aangetrokken, pas in 2015 werd ex-Moon Safari-drummer Tobias Lundgren bereid gevonden de band te komen versterken. Hoe klinkt de band eigenlijk? Als je zou hebben gezegd dat de band uit het Engeland van begin jaren 80 stamt, dan zou menig progliefhebber er zijn ingetrapt. “Perspective Views” bevat een hoge dosis oude Marillion en IQ maar laat ook zeker overeenkomsten horen met de eerste paar albums van Arena. Toch is er wel degelijk een eigen draai, die je kan toeschrijven aan de Zweedse eigengereidheid. Nu vraag je je waarschijnlijk af: 'maar als de band klinkt als genoemde voorbeelden hoe zit het dan met de toetsenist?' Opvallend genoeg heeft Windom End geen bandlid dat zich hier exclusief op toelegt; Nyström en Stam delen de nogal prominente toetsenpartijen op dit album.
Websites:
http://windomend.com/
https://windomend.bandcamp.com/ .
Nr. 3:
Kelly's Marathon, Mark - "Mark Kelly's Marathon" (earMusic, 2020)
U hoort: When I Fell
– Op nummer 4 in de lijst van Maurice:Van alle leden van Marillion is Mark Kelly nagenoeg de enige zonder een in het oog springende solo-carrière. Wel heeft de toetsenist regelmatig laten blijken te werken aan album buiten Marillion om en nu is dat er dan in de vorm van het debuut van Mark Kelly's Marathon. Kelly blijkt een band om zich heen geformeerd te hebben, bestaande uit redelijk onbekende muzikanten. De meest bekende is drummer Henry Rogers die in het verleden bij Final Conflict, Touchstone en DeeExpus heeft gespeeld. De andere muzikanten zijn zanger Oliver M. Smith en bassist/gitarist Conal Kelly (neef van Mark), plus de gitaristen John Cordy en Pete Wood. Maar misschien nog wel net zo belangrijk is tekstschrijver Guy Vickers, die Kelly's collectie muzikale ideeën van een raamwerk voorzag met zijn boeiende teksten en die ook samen met Kelly aan de arrangementen werkte. Dat heeft geresulteerd in een album waarop een drietal bondige songs omklemd is door het ruim 10 minuten durende “Amelia” en het kwartierlange “Twenty Fifty One”. Muzikaal is Mark Kelly's Marathon te plaatsen in de traditie van de Britse neoprog, maar dan met een moderne inslag. Op de meegeleverde, live in de Real World Studios opgenomen DVD klinkt alles nog een graadje intenser. En daarmee kan Mark Kelly's Marathon gerust tot één van de hoogtepunten van 2020 worden gerekend.
– ...En zelfs op nummer 2 in de lijst van Chris:
Bijna alle leden van Marillion zijn wel op een bepaald moment buiten de band om actief geweest. De een meer (Pete Trewavas) dan de ander (Ian Mosley) maar meest opvallend was dat toetsenist Mark Kelly dat eigenlijk nooit was, afgezien van wat sessie-werk en kleine gastbijdragen hier en daar. Met het verschijnen van het album van Mark Kelly’s Marathon is daar nu verandering in gekomen. Niet zozeer een solo-project als wel een nieuwe band met als kern zijn neef Conal Kelly, zanger Oliver M. Smith en Kelly zelf. Muzikaal heeft Kelly al jaren ideeën verzameld en uiteindelijk heeft hij deze gekoppeld aan teksten, geschreven door Guy Vickers. Resultaat is een album dat behoorlijk gerijpt klinkt, ook gezien het feit dat het eigenlijk grotendeels door de afzonderlijke leden in hun homestudio's is opgenomen. Schitterende melodieuze progrock die met beide benen in Kelly’s geschiedenis staat, maar daar ook net weer andere accenten in weet te leggen.
Website: https://marathonsounds.com/ .
Nr. 2:
Op nummer twee vinden we de nummers 1 in twee persoonlijke lijstjes – een album dat door de andere drie teamleden dus genegeerd werd.
Solstice – "Sia" (Giant Electric Pea, 2020)
U hoort: A New Day
– Op nummer 1 in de lijst van Chris:Wie een paar jaar geleden zou hebben geroepen dat Solstice 40 jaar na de oprichting nog zou gaan komen met één van de sterkste albums uit de discografie van deze Britse band, zou ik persoonlijk voor gek hebben verklaard. Maar dat is wel precies wat er in 2020 is gebeurd. “Sia” is het zesde album van dit sextet, met daarop 6 prachtige songs (en 1 bonustrack in de vorm van een heropgenomen Solstice-klassieker). Nieuwe zangeres Jess Holland (die nog niet was geboren toen de band werd opgericht) heeft een prachtige stem, waarmee ze tevens mooie harmonie-partijen verzorgt. Gitarist/songschrijver Andy Glass heeft voor “Sia” misschien wel het meest songmatige materiaal ooit geschreven, maar de arrangementen zijn op en top in Solstice-stijl, met mooie vioolpartijen, toetsenpartijen die het geheel schitterend inkleuren en een ritmesectie die een solide basis neerlegt en uiteindelijk Glass zelf die het geheel afmaakt met zijn gitaarspel. Het album werkt langzamerhand toe naar een climax en die komt er dan ook in de slottrack “A New Day”, met daarin de mooiste gitaarsolo die ik in jaren gehoord heb. “Sia” is het album dat mij van alle releases uit 2020 het meest heeft geraakt, zowel in zijn oprechtheid als met zijn pure, bijna tijdloze klasse.
– Ook op nummer 1 in de lijst van Maurice:
In 2020 bestond Solstice 40 jaar en na een paar jaar stilte viert de Britse band dit jubileum met een nieuw studio-album: “Sia”. Er is wel weer wat veranderd in de bezetting: na meer dan 20 jaar dienst is zangeres Emma Brown vervangen door Jess Holland. Ze was al een bekende van Solstice-bandleider/gitarist Andy Glass en violiste Jenny Newman, want de drie spelen samen in een folkband. Toen Holland wat vocalen deed op nieuw werk dat Glass aan het schijven was, bleek Holland gezegend met een heel fijne stem die vooral goed tot recht komt in fraai gelaagde zangpartijen. Bovendien vond men dat nieuwe werk heel geschikt voor Solstice. Wat gelijk opvalt aan “Sia”, is dat het album een relaxte vibe heeft, maar ook fris klinkt. Het album trapt af met het meer dan 12 minuten durende “Shout”, dat direct het vertrouwde Solstice-geluid laat horen, met natuurlijk een prominente rol voor de viool van Newman en het heerlijke gitaarspel van Glass. De al weer jaren vaste ritmesectie, bestaande uit Robin Phillips en Pete Hemsley, levert wederom fraai zoemend basspel en strak drumwerk. De muzikale maaltijd wordt gecompleteerd door Steven McDaniel, die heerlijk wegspeelt op elektrische piano en orgel en daarnaast synthesizertapijtjes neerlegt. Het hoogtepunt wordt voor het laatst bewaard met de officiële albumafsluiter “A New Day”. Je voelt dat dit slepende nummer naar een climax werkt en die komt dan ook met een magistrale gitaarsolo aan het eind.
Website: http://www.solsticeprog.uk .
Nr. 1
Op de nummer 1-positie vinden we een veteraan en bovendien ex-voorman van de band waarvan de toetsenist ook met een album in de Top 2020 is vertegenwoordigd. Het is de enige plaat die in drie lijstjes voorkomt.
Fish – “Weltschmerz” (Chocolate Frog Records, 2019)
U hoort: Grace Of God
– Op nummer 6 in de lijst van Chris:Vijf jaar geleden kondigde Fish al aan dat hij zou beginnen aan zijn laatste album en dat hij dan in 2020 afscheid zou gaan nemen. Veel gezondheidsproblemen en een corona-crisis verder lijkt het afscheid nog even te worden uitgesteld, maar dat laatste album is er dan daadwerkelijk gekomen. Dertig jaar na zijn sterke solo-debuut “Vigil In A Wilderness Of Mirrors” en bijgestaan door muzikale sparring-partners Steve Vantsis en Robin Boult en onder productionele leiding van Calum Malcolm is “Weltschmerz” misschien wel zijn sterkste album sindsdien geworden. “Weltschmerz” is een album van een man getekend door het leven, die nog steeds met soms scherpe pen naar zichzelf en de wereld om zich heen kijkt.
– Op nummer 3 in de lijst van Herman:
Daar is-ie dan eindelijk, met de nodige vertraging: “Weltschmerz”, het laatste studio-album van Fish. Eén van de redenen voor het uitstel van het album is, dat Fish totaal tevreden wilde zijn: hij wilde eindigen op een hoogtepunt. Niet alleen heeft hij veel tijd gestoken in de teksten, de muziek moest ook klinken als een klok – en dat is gelukt. Zijn vaste muzikale partner van de laatste jaren, Steve Vantsis, is duidelijk de spil in dit geheel. Hij mede-produceerde, is co-auteur van het merendeel van het materiaal en speelde diverse instrumenten zelf in. Maar hij doet dat zeker niet alleen. Fish-veteranen als Robin Boult, Foss Paterson en Dave Stewart (de drummer) zijn aanwezig. Daarnaast zijn er opmerkelijke gasten als gitarist John Mitchell, drummer Craig Blundell en David Jackson, voormalig saxofonist van één van Fish' favoriete bands van vroeger: Van Der Graaf Generator. Nederlander Egbert Derix zorgt net als “Feast Of Consequences” voor enkele strijkersarrangementen. De special edition komt in eendere verpakking als de voorganger: een kloek boekwerk in een beschermhoes met prachtig artwork van, natuurlijk, Mark Wilkinson. De 10 songs (bij elkaar 84 minuten) staan op twee CD's én op Blu-ray, met tevens een mooie 5.1 mix.
– Op nummer 1 in de lijst van Aldwin:
Bij het beluisteren van “Weltschmerz“ van Fish wist ik meteen dat dit album voor mij een grote kans ging maken om album van het jaar te worden. Komt bij de achterliggende gedacht dat dit het laatste album zou zijn van deze muziekicoon. En wat voor één: een dubbelalbum – twee CD's met 10 nummers, in totaal ongeveer 84 minuten muziek. Het is een album vol sfeer en gevoel en het is een mooie afsluiting van een muzikale carrière. Een waar afscheid van een proglegende: de charismatische Fish.
Website: https://fishmusic.scot/ .
IN HET NIEUWS
Vienna Circle – Her Green Eyes Blew Goodbye
Van “White Clouds” (eigen beheer, 2009)
En ineens was daar leven op de Facebook-pagina van Vienna Circle, na vier jaar absolute radio-stilte. Eerst was daar vlak voor de jaarwisseling een kort filmpje waarin het bandlogo ons vanuit het zwart tegemoet komt. Vervolgens afgelopen maandag het bericht dat een nieuw Vienna Circle-album opgenomen is en op dit moment gemasterd wordt. Het moet later dit jaar uit gaan komen. Wel blijkt Vienna Circle nu slechts nog uit Paul Davis te bestaan. Broer Jack heeft, 'in ieder geval voor nu' de band verlaten. Hij wordt bedankt voor zo'n 12 jaar harde muzikale arbeid. Met zijn tweeën maakten ze de albums “White Clouds” (2009” en “Silhouette Moon” (2013), waarvoor ze samen alle songs schreven en het leeuwendeel van de instrumenten bespeelden. Zeker ten tijde van het debuut moeten ze piepjong zijn geweest en was het best wel indrukwekkend wat ze klaarspeelden. Ze komen vast uit een zeer muzikaal nest. Muzikaal brengen de broers melodieuze symfo, soms episch van karakter, dan wat meer poppy – vaak met een licht folky inslag. We zijn benieuwd wat Paul voor ons in petto heeft; vooralsnog gaan we meer dan 11 jaar terug in de tijd.
Website:
https://www.facebook.com/viennacircleband .
NIEUW
THEO – Man Of Action
Van “Figureheads” (Generation Prog Records, 2020)
Vlak voor de jaarwisseling was daar een bijzonder in het oor springend album van een band die kortweg als THEO door het leven gaat. Dit “Figureheads” blijkt echter niet het debuut. Het doordachte artwork van Blacklace presenteert de slechts vier composities van het 55 minuten lange album als waren het beeldende kunstwerken in een museum, met THEO als de in 2015 geboren kunstenaar. Inderdaad blijkt vijf jaar geleden al het debuut “The Game Of Ouroboros” verschenen. Beide werkstukken klinken zo volslagen uitgekristalliseerd dat het hier onmogelijk debuterende musici kan betreffen. En zo blijkt. Centrale man is Jim Alfredson: hij componeerde, schreef alle teksten, zingt deze ook en bespeelt uiteenlopende keyboards. Hij blijkt tot nu toe vooral carrière te hebben gemaakt in de jazz, vooral met het al bijna twee decennia actieve orgeltrio Organissimo. Van huis uit voerde zijn pa hem echter met o.a. Emerson, Lake & Palmer, Pink Floyd en Vangelis en met die achtergrond wilde hij uiteindelijk ook wat doen. Niet alleen blijkt hij een eigen draai te kunnen geven aan die toch nog overduidelijk waarneembare invloeden, hij kan in THEO ook zijn talent om intelligente, maatschappelijk beschouwende teksten te schrijven kwijt. Zoals gezegd zingt hij ze zelf en hij is technisch niet de sterkste op dat gebied, maar hij brengt ze wel met zoveel zeggingskracht over het voetlicht dat je er meteen naar wilt luisteren. Voor de verdere aankleding vond hij musici die technisch al even onderlegd zijn, maar dit wel aanwenden in dienst van de compositie. “Man Of Action” geeft duidelijk blijk van het groovende Chapman Stick-spel van Gary Davenport. In datzelfde nummer houdt gitarist Jake Reichbart zich lang koest, maar in het uitgerekte coda speelt hij een bijzonder fijne solo. In twee andere stukken is ex-Haken-gitarist Tom MacLean te horen. Kevin DePree sluit met zijn dynamische drumspel nauw aan op de kanten waar Alfredson de muziek heenstuwt. Als in het slot-epic “Portents & Providence” duidelijk Genesis geëerd wordt met een fikse knipoog naar “Duke”, sluit DePree met zijn ineens Collinsiaanse stijl aan op Alfredsons vele lagen breed uitwaaierende keyboards. Maar dit is de enige keer dat de invloed er echt dik bovenop ligt. We gaan u de komende tijd vast meer van THEO laten horen. Vanavond kiezen we voor “Man Of Action” dat over een zekere populistische demagoog handelt. Het leek ons een goede keus, drie dagen voordat diens regeertermijn eindigt.
Websites:
https://generationprog.bandcamp.com/album/figureheads https://www.facebook.com/THEOPROG/.
NIEUW
Helmet Of Gnats - Afternoon T
- American Wood Pt. 1 & 2
Van "Travelogue" (Ambient Records, 2020)
Op de valreep van 2020 verscheen het album "Travelogue" van Helmet Of Gnats. Deze Amerikaans progfusionband bestaat al sinds de jaren 80 maar debuteerde pas in 1996, waarna er in 2004 en 2010 nog twee albums verschenen. Met name die laatste twee, “Timeslip” en “High Street”, gooiden hoge ogen bij ons, met muziek die ergens op het snijvlak van symfonische rock en jazzrock ligt. En zoals de bezetting van de band al jaren stabiel is, zo kunnen we dat ook zeggen van de muziek. Per album ligt soms het accent net weer iets anders maar de kwaliteit van de composities is altijd hoog en de CD's klinken altijd als een klok met dank aan het productiewerk van drummer Mark Conese. Zijn drumstijl is overigens al net zo no-nonsense en naturel als zijn productie-stijl: nergens op de voorgrond. Zo vormt hij een solide ritme-sectie met bassist Wayne Zito, die af en toe zijn fretloze bas lekker zoemend prominent laat klinken. Het zijn afwisselend gitarist Chris Fox en toetsenist Matthew Bocchino die een spotlight op hen gericht weten. De laatste speelt dartele solo-partijen in “Afternoon T”, maar legt ook regelmatig een fijn breed orgeltapijt, waarover gitarist Chris Fox dan soleert. Op dat soort momenten, zoals in het slot van “American Wood”, moeten we toch even denken aan het album “One Of A Kind” van Bruford. Maar Helmet Of Gnats is vooral toch wel zichzelf en dat maakt het soms wat lange wachten op een nieuw album iedere keer toch weer goed.
Websites:
https://helmetofgnats1.bandcamp.com/
https://www.ambientrecords.com/recordings/helmet-of-gnats-high-street-8433l
https://www.facebook.com/groups/39481190863.
NIEUW
Mau, Melanie + Martin Schnella – Aim L45 (live)
– Close To The Heart (live)
Van “Crowdless Sessions” (eigen beheer, 2020)
Martin Schnella is een Duitse gitarist/zanger die bekend is van albums van Frequency Drift en Seven Steps To The Green Door, terwijl hij met Flaming Row en Gray Matters ook eigen projecten heeft. Bij diverse van deze activiteiten wordt hij bijgestaan door zijn partner, zangeres Melanie Mau. Onder hun eigen namen hebben ze eveneens enkele platen uitgebracht, deels gevuld met covers van acts als Kate Bush, Kansas, The Police, Ayreon, Genesis, Peter Gabriel en Yes. Met die interpretaties bouwden ze een flinke fanbase op, wat zelfs een optreden op het prestigieuze RoSfest opleverde. Omdat toeren in de V.S. met een band niet haalbaar is, namen ze als geste naar hun overzeese fans een live in de studio vertolkt album op, dat in de vorm van een DVD/CD-set is uitgebracht. Op dit kraakhelder vastgelegde “Crowdless Sessions” wordt louter het eigen Engels- en Duitstalige werk gespeeld. De DVD bevat twee sets. De “Abbey Session” werd in 2020 opgenomen, waarbij het tweetal begeleid werd door Lars Lehmann, een specialist op gefrette en fretloze bassen, slagwerker Simon Schröder en extra zanger Mathias Ruck. De “TV Session” stamt uit 2019. In een huiskamerambiance traden naast Mau, Schnella en Lehmann percussionist Fabian Gödecke op. Wie bekend is met het werk van de musici weet dat men stijlen als folkrock, progmetal, singer-songwriterwerk en progressieve rock vermengt. In deze zogenaamde unplugged-setting ligt de nadruk echter op het Michael Hedges-getinte fingerpickingspel en akkoordenwerk van Schnella en de sterke samenzang. En hoewel tijdens de folky momenten de intimiteit overheerst, wordt er toch geregeld stevig en virtuoos gerockt. De achtergrond van deze ruim zeventig minuten durende shows wordt uitgebreid toegelicht in een interview, waarna de kijker getrakteerd wordt op zes vakkundig geproduceerde muziekvideo’s van songs van “The Oblivion Tales”. We draaien van de eerste sessie “Aim L45” en als er nog tijd over is van de tweede sessie “Close To The Heart”.
Websites:
https://melaniemaumartinschnella.bandcamp.com/ https://nl-nl.facebook.com/MelanieMauundMartinSchnella/.
HERUITGAVE
Giraffe – Progress
Van “The View From Here” (Still Life, 1989 / The Estate Of Kevin Gilbert, 2012/2021)
Het nieuwe jaar begint goed met een boxset van Giraffe. Van deze band rondom de multi-getalenteerde, veel te vroeg overleden Kevin Gilbert verschenen tijdens zijn leven twee platen, “The Power Of Suggestion” (1987) en “The View From Here” (1989). In 1999 bracht The Estate Of Kevin Gilbert een compilatie van deze twee albums uit, waarbij enkele nummers weggelaten of ingekort werden, terwijl er tevens een liveversie van “This Warm Night” was toegevoegd. In 2012 werden de CD’s wel volledig heruitgebracht, maar dit keer was de hoesuitvoering bijzonder karig. Dit alles wordt meer dan goedgemaakt door de boxset. Naast de albums zit er in de doos ook een live-DVD, getiteld “Another Image Yet” met onder meer een live-optreden uit 1988, interviews, clips en een registratie van de belangrijke Yamaha Soundcheck National Finals. Om vast in de stemming te komen draaien we de gehele versie van “Progress”, een van de songs die op de compilatie-CD was ingekort.
Website:
https://popplusone.com/collections/kevin-gilbert/products/giraffe-the-box-set
http://kevingilbert.com/
https://nl-nl.facebook.com/kevingilbertofficial/.
ALBUM (NEE: BAND) VAN DE MAAND
Solstice - Medicine
Van “Circles” (A New Day Records, 1997 / Festival Music, 2007)
Solstice is, met de nodige onderbrekingen, al sinds 1980 actief. In die 40 jaar heeft de Britse band 6 studio-albums afgeleverd. Het meest recente, “Sia”, verscheen afgelopen november. Na een heel actieve periode tussen 1980 en 1985 kwam de band in 1992 terug met het tweede album "New Life". Na verloop van tijd werd het toch weer wat stil rond de band maar uiteindelijk verscheen in 1997 het album "Circles". Het blijkt een album met echt nieuw materiaal, gemaakt na wederom de nodige bezettingswisselingen. De meest opvallende, afgezien van het feit dat de band wederom een nieuwe zangeres heeft in de vorm van Emma Brown, is wel dat drummer Clive Bunker (ex Jethro Tull, ex Gordon Giltrap Band) tot Solstice bleek toegetreden. Maar met elk nieuw album werd meer en meer duidelijk dat Solstice stilistisch echt helemaal los staat van genre- en tijdgenoten. De band had zich in de jaren 80 aangesloten bij de Free Festival-beweging in Groot Brittanië en was zich ook al vroeg bewust van de milieu-problematiek. Solstice klinkt op “Circles” dan ook strijdbaar, soms zelf lekker fel zoals in het nummer “Sacred Run”, maar ook de herkenbare Solstice-ballad ontbreekt niet, in de vorm van het prachtige “Medicine”.
Website:
http://www.solsticeprog.uk.
HERUITGAVE / JAZZROCK
Scope – Shuttle Service
Van “Scope II” (WEA Music, 1975 / Sireena Records, 2020)
Er is al zeker sinds de jaren 90 sprake van dat de twee albums van Scope een CD-uitgave zouden krijgen, maar om een of andere reden kwam het er nooit van. Scope werd in 1972 in Zwolle opgericht en bracht in 1974 en 1975 twee albums uit via de Nederlandse tak van het roemruchte label Atlantic. Beide albums staan redelijk hoog aangeschreven in jazzrockkringen. Maar om een of andere reden wilde het zelfs gerenommeerde labels als The Laser's Edge maar niet lukken om een licensie rond te krijgen. Dit jaar kreeg het Duitse Sireena Records het na bijna tien jaar onderhandelen dan toch voor elkaar. Al weer wat maandjes geleden belichtten we het eerste album, "Scope I" uit 1974, vanavond de opvolger met de fantasievolle titel “Scope II”. Volgens Rens Nieuwland, die de liner notes voor de CD-uitgave schreef, volgde Scope daarmee het voorbeeld van Chicago, al hield die band het een stuk langer vol. Belangrijk verschil met het eerste album is het vertrek van bassist Erik Raayman. Bovendien stemde de toen in jazzkringen al zeer gereputeerde toetsenist Rob Franken toe om zijn virtuoze elektrische piano- en synthesizerspel een rol te geven binnen Scope. Rik Elings, niet voor één gat te vangen, stapte daarom over op basgitaar. Gezien de vele prominente groovende loopjes op het album, kende dat instrument geen geheimen voor hem. Hoogtepunt van het album is misschien wel “Shuttle Service”, dat na een ingetogen start veel enerverend spel laat horen, zeker ook van de energiek drummende Henk Zomer. Hij werd dan ook een zeer veel gevraagde kracht in de Nederlandse én internationale jazzwereld, die niet lang na de release van “Scope II” opstapte. Het was het begin van een tombola, tijdens welke nog wel een aanzet werd gegeven voor een “Scope III”, maar geen label was meer geïnteresseerd het uit te brengen. Nieuwland heeft de opnamen later als bootleg in eigen beheer verspreid. Zou Sireena daar ook wat in zien nu?
Websites: https://www.muziekencyclopedie.nl/action/entry/Scope
https://www.rikelings.nl/
https://www.erikraaymanmuziek.nl/
http://www.rensnewland.com/.
NIEUW / ELEKTRONISCH
Reed, Robert - Stalemate (Single Remix)
- Gatherings At Farewell Places
Van resp. “Cursus: A Symphonic Poem” en "Cursus 123 430" (Tigermoth Records, 2020)
Van Robert Reed weten we dat hij een bezige bij is, als de man achter Magenta, Chimpan A, Sanctuary en de nodige losse projecten zoals bijv. Kompendium. .jpg)
Website:
www.robreedofficial.co.uk.
I. M. DAVID DARLING
Rypdal, Terje – It's Not Over Until The Fat Lady Sings!
Van “Skywards” (ECM Records, 1997)
Op vrijdag 8 januari 2021 overleed David Darling, twee maanden voor zijn 80ste verjaardag. De Amerikaanse cellist was voornamelijk actief in de jazzwereld, wat bijzonder is voor een bespeler van een instrument dat toch in de eerste plaats met klassieke muziek wordt geassocieerd. Zijn discografie laat zien dat hij breed georiënteerd was en laat ook samenwerkingen zien met artiesten die af en toe in onze uitzending figureren. Niet toevallig zijn dit artiesten die net als hij zelf een innige band hadden of hebben met het label ECM: Ketil Bjørnstad, Sidsel Endresen, Terje Rypdal... Ter herinnering aan Darling hebben we een samenwerking met laatstgenoemde gitarist geselecteerd. Op het album “Skywards” uit 1997 werkt Rypdal samen met zes muzikanten, waaronder twee strijkers: violist Terje Tønnesen en Darling. In sommige stukken hoor je ze nauwelijks, in andere zijn ze juist zeer prominent: de navenant genoeg alle twee naar vergankelijkheid hintende stukken “Remember To Remember” en “It's Not Over Until The Fat Lady Sings!”. Die laatste compositie bevat ook een aangrijpende gitaarpartij van de Noorse meester.
Websites:
http://www.daviddarling.com/
https://www.ecmrecords.com/artists/1435045937/a-hrefartists-1435045937-david-darlingdavid-darling-a
https://www.ecmrecords.com/artists/1435045733/terje-rypdal .
WERELD VOL MUZIEK / (OP)NIEUW
Gepetto – Lagrimas Vacias
Van "Evolutive Songs" (Gepetto Music, 2020)
Nogmaals aandacht voor het eind vorig jaar verschenen tweede album van Gepetto. Dit keer, omdat er in het Spaans wordt gezongen, in de rubriek Wereld Vol Muziek. Vier jaar geleden debuteerde George Pinilla met het album "From Heaven To The Stars" van zijn project Gepetto. Pinilla is een Frans/Spaanse componist, autodidact, zanger en eigenaar van een webshop gespecialiseerd in progressieve rock en voor zijn plaat nodigde hij verschillende muzikale vrienden en familieleden uit. Hij geeft aan beïnvloed te zijn door de grote progressieve rockbands uit de jaren zeventig, de koplopers van de neoprog, Santana, Beatles en Deep Purple. De plaat bevatte een hoog popgehalte, terwijl in verschillende talen werd gezongen. Op opvolger "Evolutive Songs" zingt hij zelf met een warme stem in twee nummers Spaans, terwijl familielid Julien Pinilla en gitarist Chris Palmer vier songs in het Engels zingen. Het popgehalte heeft zich dit keer geëvolueerd tot catchy melodieën in lange en middellange composities die ondanks de duidelijke inspiratie van Pink Floyd en Marillion een duidelijk eigen karakter hebben. Het aardige is dat van Pink Floyd vooral de invloed van het akoestische gitaarspel op "The Wall" en "Wish You Were Here" terug te horen is in de songs, terwijl van Marillion de repeterende toetsenpatronen en gitaarsolo's als aanknopingspunten worden gebruikt. Van “Evolutive Songs” nu “Lagrimas Vacias” (wat zoiets als “lege tranen” betekent).
Website: Pinilla en Gepetto zijn erg zeldzaam te vinden op internet.
Teaser van het nieuwe album:https://www.youtube.com/watch?v=PD0KSgaP5p8
CD's kunnen rechtstreeks besteld worden via dit emailadres: georgeshop@orange.fr
Facebook-pagina van Pinilla's mailorder-muziekwinkel: https://www.facebook.com/rockprogressif.
(OP)NIEUW / ALBUM VAN DE VORIGE MAAND
Night Flight Orchestra, The - City Lights And Moonbeams
Van "Aeromantic" (deze Japanse editie met bonustrack: Ward Records, 2020)
Vorige maand was het album "Aeromantic" van het Zweedse Night Flight Orchestra ons album van de maand. Het album was al vroeg in 2020 verschenen maar een beetje aan onze aandacht ontsnapt, wat we op de valreep van het jaar dan nog weer hebben goedgemaakt. Night Flight Orchestra heeft met "Aeromantic" zeker één van hun sterkste albums afgeleverd waar op ze AOR, hardrock en zelfs synthpop invloeden door elkaar weten te mengen tot een uiterst aanstekelijke geheel. Kort door de bocht worden hun sound wel eens omschreven als "ABBA meets metal", maar dat is misschien wel iets te eer want de songs zijn zeker niet zo vernuftig als die van ABBA en de muziek is ook zeker niet zo stevig. Maar zoals gezegd, aanstekelijk is het wel en dat geld ook zeker voor de Japanse bonustrack City Lights And Moonbeams.
Website:
https://www.facebook.com/thenightflightorchestraofficial .
NIEUW
Ellesmere – Endless
Van “Wyrd” (AMS Records, 2020)
Ellesmere is het geesteskind van bassist Roberto Vitelli, die ook actief was in het ons onbekende Taproban. Met Ellesmere debuteerde hij in 2015 en vlak voor de jaarwisseling verscheen het derde werkstuk “Wyrd”. De Italiaan presenteert zich nu nadrukkelijk als onderdeel van een basistrio, dat gecompleteerd wordt door toetsenist Fabio Bonuglia (o.a. Ivory Moon) en (daar is-ie weer) drummer Mattias Olsson (o.a. ex- Änglagård). Olsson is niet de enige 'usual suspect' qua gast. Was Vitelli zelf al te horen bij The Samurai Of Prog en The Rome Pro(g)ject; ook bij Ellesmere horen we voormalig King Crimson-violist David Cross, fluitist John Hackett en voormalig Van Der Graaf Generator-saxofonist David Jackson. Kleinere rollen zijn er voor o.a. voormalig The Flower Kings-toetsenist Tomas Bodin en voormalig Le Orme-toetsenist Toni Pagliuca. Al heeft Vitelli de blik duidelijk op de seventies gericht, hij wil niet in herhaling vallen. Het debuut “Les Châteaux De La Loire” maakte hij met hulp van ook al John Hackett en eerste Genesis-gitarist Anthony Phillips en ademde de pastorale sfeer van veel vroeg Genesis-werk. Met die rust is het op “Wyrd” wel verkeken. Op het tweede album “From Sea And Beyond” was door de medewerking van o.a. Robert Berry al een ELP-trekje waar te nemen, voor de opvolger is met toestenist Fabio Bonuglia duidelijk een Keith Emerson-freak de gelederen binnengehaald. Met zijn dwingende en opzwepende keyboardpatronen, getoverd uit een wagonlading 'vintage'-instrumenten, verwijst hij naar de heftigste momenten van “Tarkus” en “Karn Evil 9”. Ook zijn er freaky aan Van Der Graaf Generator herinnerende passages, wat natuurlijk door het saxspel van Jackson versterkt wordt. Alleen de zang en de zanglijnen plaatsen we in een ander tijdvak: die refereren althans in onze oren aan de Amerikaanse prog van vlak voor de eeuwwisseling, denk aan de stijl van Bret Douglas bij Cairo en Explorers Club. Het album kent zowel als intro en outro een vrij atypisch klinkend keyboardstuk, wat als respectievelijk opwarmer en uitloper wel goed werkt. De al genoemde Tomas Bodin en Luciano Regoli (Samadhi, DGM) zijn daar voor verantwoordelijk. De hoes is van de hand van niemand minder dan Rodney Matthews, waar we twee weken geleden nog een kerstnummer van lieten horen. Wij gaan luisteren naar het slotwerk “Endless”, inclusief genoemde outro.
Website:
http://www.ellesmere-project.com/ .
.jpg)
NIEUW
GRICE – Broken Arrow (Splinter Mix)
– Let It Go (Xilouris Mix)
Van “Propeller (Inner Workings)” (Hungersleep Records, 2020)
In het afgelopen corona-jaar verschenen er van GRICE drie delen in de zogenaamde “The Absent Forest”-reeks. De Britse artpop-multi-instrumentalist/producer verzamelde op deze Bandcamp-only-releases alternatieve takes, live-in-de-studioversies en enkele überhaupt niet eerder verschenen stukken, veelal afkomstig uit de sessies voor de drie albums en de handvol EP's die sinds 2012 waren verschenen. Het nu verschenen “Propeller (Inner Workings)” sluit daar op aan, in die zin dat het weer een Bandcamp-only-uitgave is en dat deze opnieuw gevuld is met vooral alternatieve versies van bestaand materiaal. Zoals de titel al verraadt draait, het dit keer om één album, namelijk het debuut “Propeller” uit 2012. Volgens GRICE zelf krijgen we nu een inkijkje in de sessies, middels ongepolijste pre-album-mixen. Ook is er weer een live-in-de-studio-sessie, met een hoofdrol voor de vooral van Gerry Rafferty's “Baker Street” bekende saxofonist Raphael Ravenscroft. Wij kiezen voor “Broken Arrow (Splinter Mix)", waarin de ronkende orgelondergrond nog wat zwaarder aangezet lijkt dan in de oorspronkelijke album-versie; Luca Calabrese's trompet is 'verdrongen' door de sax van Ravenscroft. In "Let It Go (Xilouris Mix)" is een andere take te horen van het zwierige vioolspel van Ondrej Pochyly, die nog net wat intenser klinkt hier. Het sprankelende spel op de tzouras, door Grice Peters zelf, is veel meer naar de voorgrond getrokken. De tzouras, een Grieks snaarinstrument, is een soort half-formaat bouzouki en is in klank ook verwant.
Websites:
https://hungersleeprecords.bandcamp.com/album/propeller-inner-workings
https://www.gricemusic.co.uk/
http://www.hungersleepproductions.com/.
HERUITGAVE
Liaison – A Tale Of You?
Van “Studio Masters” (eigen beheer, 2018 / 2020)
We duiken vanavond wederom in de geschiedenis van de Britse neo-prog. Liaison at eigenlijk van twee walletjes. Enerzijds speelde Liaison in het kielzog van bands als Pallas, Twelfth Night en Solstice op veel dezelfde podia. Anderzijds werd de band ook gerekend tot The New Wave Of British Heavy Metal, wat gezien het toch wel wat steviger geluid niet zo gek is. Naast de gebruikelijke NWOBHM-trekjes horen we echter ook invloeden van het oude Rush en een zanger die zeker de rol van Brad Delp in Boston had kunnen over nemen. Liaison begon als trio en bracht in die vorm in 1982 een eerste democassette uit. In 1983 volgde een cassette-EP van inmiddels een kwartetbezetting. Ook verschenen er 2 singles. In 1985 mag Liaison een nummer aanleveren voor de compilatie “Fire In Harmony”, waarop de toen nieuwe lichting progbands geïntroduceerd werd. In datzelfde jaar werd een headline-show in de Marquee gegeven, met zelfs een gastoptreden van Fish. Daarna werd het echter stil, tot er in 2018 een compilatie verscheen waarop alle demo’s en singles zijn verzameld. Deze is nu ook als digitale download beschikbaar gemaakt via Bandcamp. We gaan luisteren naar een van de meest proggy nummers van Liaison: “A Tale Of You? “.
Website:
https://www.facebook.com/LiaisonTheRockBand
https://liaison1.bandcamp.com/album/studio-masters.
ALBUMS VAN 2020
Thorne, Steve – Word Salad Surgery
Van "Levelled - Emotional Creatures: Part 3" (eigen beheer, 2020)
Steve Thorne liet er op het in februari verschenen "Levelled – Emotional Creatures: Part 3" geen twijfel over bestaan dat we al vanaf onze geboorte worden voorgelogen over alle essentiële dingen in het leven. En toen hadden we de viruswaanzinnigen nog niet eens gehad. Met allerlei radioberichten en toespraken als verbindende elementen tussen de elf moderne progressieve rocksongs creëert hij op zijn zesde soloplaat een audioversie van de film "Conspiracy Theory" met Mel Gibson. De protagonist probeert de luisteraar via enkele stokpaardjes te overtuigen dat we gehersenspoeld zijn en in een door creationisten gefabriceerde, aan "The Truman Show" verwante wereld leven. En getuige het overal opduikende gemekker zijn we er als makke schapen ingetuimeld. Multi-instrumentalist Thorne wordt begeleid door Cosmograf-drummer Kyle Fenton, de grote onbekende Geoff Lea en in twee nummers fluitiste Gina Briant. Vooral gitarist Lea is een verademing met zijn aan Alan Murphy herinnerende vloeiende melodieën en incidentele snelle rushes. Fenton geeft de uptempo nummers een lekkere drive en houdt de ballades samen met Thornes loops, akoestische gitaren, effecten en drumprogrammering spannend. De stemming is, ondanks het grimmige concept, over het algemeen melancholiek met broeierige symfonische accenten en her en der wat Elbow-achtige dramatiek. Of de CD de lijstjes van 2020 zal bereiken is de vraag, maar ter herinnering draaien we nog een stuk en wel “Word Salad Surgery”.
Website:
https://www.steve-thorne.co.uk/.
SOUNDTRACK
Clapton, Eric with Michael Kamen - Obituary
– Escape From Northmoor
Van “Edge Of Darkness” (BBC Enterprises, 1985)
Hoewel Eric Clapton af en toe een nummer van de mini-CD live ten gehore bracht, is “Edge Of Darkness” een vreemde eend in de Slowhand-discografie. De instrumentale muziek die hij met Michael Kamen schreef voor de gelijknamige BBC-serie heeft qua sound overeenkomsten met onder meer de soundtrack voor “Frankie’s House” van Jeff Beck en die voor “Miami Vice” van Jan Hammer. Dat wil zeggen dat elektronica overheerst. Toch is de plaat zeker de moeite waard door het gevoelige gitaarspel van de meester. We hebben een paar stukken achter elkaar geprogrammeerd, om de sfeer van de ecothriller uit 1985 op te roepen.
Websites: https://www.imdb.com/title/tt0090424/
https://www.whereseric.com/eric-clapton-discography/eric-clapton-film-and-television-soundtracks-all-recordings-ordered-relea-4
https://www.ericclapton.com/.
(OP)NIEUW / VERWACHT
Ritual – Chichikov Bogd
Van de EP “Glimpses From The Story Of Mr. Bogd” (Tempus Fugit, 2020)
Zoals we u eind november al lieten weten, kregen we 13 jaar na het alom geprezen “The Hemulic Voluntary Band” eind vorig jaar zowaar een teken van leven van de Zweedse progfolkrockgroep Ritual. Er verscheen namelijk een nieuwe EP, getiteld “Glimpses From The Story Of Mr. Bogd”.
En dan denk je: 13 jaar wachten en dan een EP?? Het blijkt anders te zitten: de EP is niet meer dan een teaser voor niet één maar twéé albums die dit jaar dienen te verschijnen: “the Story Of Mr. Bogd”, Volume 1 & 2. Als we op deze EP mogen afgaan, vervolgt de groep rond de ook van Kaipa bekende zanger Patrick Lundström de stilistische weg van het debuut en het al gememoreerde vierde album “The Hemulic Voluntary Band”. Ofwel een aanstekelijke mengeling van symfo, folkrock en wat oosterse invloeden op de wijze zoals Led Zeppelin die soms ook aanwendde. Wij lieten u al het haast epsiche slotnummer “The Mice” horen, dat op Volume 2 te vinden zal zijn, nu het nummer waarin de hoofdrolspeler van wat zich laat aanzien als een conceptueel verhalend tweeluik geïntroduceerd wordt: “Chichikov Bogd”. We vermoeden dat dit het openingsnummer van Volume 1 zal blijken te zijn.
Website:
https://www.ritual.se/.
ALBUM (NEE: BAND) VAN DE MAAND
Solstice - Long Gone
Van "Sia" (Giant Electric Pea, 2020)
Solstice – The Sea
Van “New Life” (Progressive International, 1992 / Festival Music, 2007)
Solstice is, met de nodige onderbrekingen, al sinds 1980 actief. In die 40 jaar heeft de Britse band 6 studio-albums afgeleverd. Website:
http://www.solsticeprog.uk.
ZOEKPLAATJE
Nilles, Anika / Nevell - Pikalar (live)
Origineel van "Pikalar" (eigen beheer, 2017)
Een paar weken geleden lieten we voor het eerst muziek horen van het tweede album "For A Colorful Sound" (2020) van Anika Nilles / Nevell. Nilles is een Duitse drummer die toegankelijke jazzrock maakt; Nevell de naam van haar band. In 2017 debuteerde ze nog als solo-artieste met het album “Pikalar” en dat album is eigenlijk van hetzelfde uitstekende niveau, met composities die bondig maar spannend gearrangeerd zijn met veel ruimte voor haar eigen complexe maar groovy drumwerk. Met Nevell heeft ze ook een aantal nummers live-in-de-studio opgenomen, à la Snarky Puppy, dus met publiek erbij. Die opnamen zijn terug te vinden op haar YouTube-kanaal. Daaronder ook het titelnummer van haar debuut, "Pikalar", waarin ook een quote uit een wel heel bekende popklassieker blijkt verwerkt. Leuk om te horen, maar ook zeker leuk om later nog eens terug te kijken.
Websites:
https://www.anikanilles.com/
Dit nummer: https://youtu.be/qalq15Oz_zA.
45 JAAR GELEDEN
Ethos - The Dimension Man
Afkomstig van "Ardour" (Capitol, 1976)
Uit het rijke archief van progrock-obscuriteiten duiken we het eerste album van de Amerikaanse band Ethos op, getiteld “Ardour”, dat dit jaar zijn 45-jarige jubileum viert. Geformeerd rond zanger/gitarist/songschrijver Will Sharpe, viel de band op door de aanwezigheid van twee toetsenisten. Dit leidde tot een behoorlijk orkestrale klank, die uitstekend paste bij de Yes-achtige stukken van Wil Sharpe. Het nummer “The Dimension Man” doet tevens denken aan landgenoten Cathedral en ook aan England of Druid. Kortom: klassieke progrock van het hoogste kaliber. Sharpe heeft overigens na zijn carrière als artiest niet stil gezeten: hij heeft zich toegelegd op het managen van artiesten, waaronder K's Choice en Sarah Bettens. Ook was hij concertpromotor voor Peter Gabriel, The Rolling Stones en Paul McCartney en is directeur van een bedrijf dat lichtshows ontwerpt voor artiesten als McCartney, Lady Gaga en Beyoncé. Maar met “The Dimension Man” gaan we nog even terug naar het begin van zijn carrière.
Website:
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=547.
NIEUW
Soft Works: - Elsewhere (live)
Van “Abracadabra In Osaka” (MoonJune Records, 2020)
Voor Canterbury Scene-fans was Soft Works niet minder dan het uitkomen van een droom. Maar liefst vier musici die vier verschillende stadia van het legendarische Soft Machine mede vorm hadden gegeven waren bereid tot een reünie. Nog voordat Elton Dean, Allan Holdsworth, Hugh Hopper en John Marshall bij elkaar waren gekomen om muziek op te nemen, waren er al contracten getekend voor een Japanse tour. Het duurde echter langer dan gehoopt, mede doordat de eigenzinnige Holdsworth toch liever zijn partijen in zijn eigen studio op wilde nemen. Hierdoor verscheen “Abracadabra” pas in 2003, nadat de band onder de naam Software al enkele optredens had verzorgd. In 2003 trad men onder meer op in Japan en van het concert in Osaka zijn miraculeus genoeg opnames bewaard gebleven. Gitarist Mark Wingfield had de moeilijke taak om de direct van het mengpaneel afkomstige opnames op te krikken tot een aanvaardbaar niveau. Daarin is hij uitstekend geslaagd. Het relaxt musicerende kwartet speelt nummers van het enige album, plus werk uit de Soft Machine-historie, een stuk van Hatfield & The North en een tot dan toe onuitgebracht solocompositie van Holdsworth. De dubbel-CD “Abracadabra In Osaka” is een mooi document van een bijzondere gelegenheidsformatie, waarvan helaas alleen drummer Marshall nog in leven is. We hebben voor vanavond het Hopper-stuk “Elsewhere” uitgekozen.
Website:
https://softmachine-moonjune.bandcamp.com/album/abracadabra-in-osaka-elton-dean-allan-holdsworth-hugh-hopper-john-marshall.
IN HET NIEUWS
So - Capitol Hill
Van “Horseshoe In The Glove” (EMI, 1988)
Je kunt er natuurlijk grappen over maken en zeggen dat al die mensen bij het Capitool een Covid 19-vaccinatie kwamen ophalen, maar de ernst over deze gebeurtenissen, afgelopen woensdag, in het hart van de democratie stemt wel tot nadenken. De Engelse band So leek dit scenario al in 1988 te hebben voorspeld in het nummer “Capitol Hill” van de CD “Horseshoe In The Glove”, want we horen Mark Long zingen: 'I never thought it could come to this, Marching up to Capitol Hill'. Het album, dat werd opgedragen aan Tony Stratton-Smith, was een lekker staaltje U2/Simple Minds-rock, waaraan gitaristen als Neil Taylor en Alan Murphy op meespeelden. Overigens bleek dit het enige album te zijn dat de band maakte. In 1990 richtten Long en Marcus Bell hun oude postpunkband (The) Opposition weer op, waarmee in 2017 nog “Somewhere In Between” werd uitgebracht.
Website:
https://www.discogs.com/So-Horseshoe-In-The-Glove/release/1152222.
NIEUW
Bühlmann, Roland - Ubiquitous
Van “Dubnos” (eigen beheer, 2020)
Van de Zwitserse gitarist/multi-instrumentalist Roland Bühlmann mochten we al eerder promotiemateriaal ontvangen. Zijn eerste albums bevatten sfeervolle gitaarstukken met interessant gebruik van allerlei vreemde percussie-instrumenten. Dat laatste overheerste behoorlijk op het wat ontoegankelijke “Crucial”. Daarom waren we blij verrast om op het in december vorig jaar verschenen “Dubnos” een terugkeer te horen naar meer melodieus materiaal. Daarbij heeft Bühlmann voor het eerst ook in bijna alle nummers een drummer – en niet de minste: Terl Bryant zouden mensen kunnen kennen van zijn werk voor onder anderen Peter Gabriel, Iona, Steeleye Span, Eden’s Bridge en John Paul Jones. Een andere grootheid, violist van King Crimson-faam David Cross, maakt zijn entree in één nummer, terwijl Yukiko Matsuyama in twee stukken te horen is op koto. Wij hebben voor de prettig gestemde progrockinstrumental “Ubiquitous” gekozen.Website:
https://rolandbuehlmann.bandcamp.com/.
NIEUWJAAR / LIVE-TIP
Barock Project – Overture
Van “Skyline” (Artalia, 2015)
We trappen het nieuwe jaar af met een fikse dosis positieve prog-energie van Barock Project. In 2015 kwam de Italiaanse band bij ons op de muzikale radar met het verschijnen van wat toen al het vierde bandalbum bleek: “Skyline”. Een album gevuld met composities die bijna als een soort muzikaal zoekplaatje werken in dat in bijna elk stuk wel een andere muzikale invloed te horen valt. En dat overigens zonder dat het als schaamteloos kopieergedrag overkwam. De openingstrack laat ons horen hoe een moderne versie van Emerson, Lake & Palmer had kunnen klinken. Onlangs kwam het bericht dat de hele discografie van de groep rond toetsenwonder Luca Zabbini in boxvorm heruitgebracht wordt door huidig label Aereostella. De zeven albums, waaronder enkele jarenlang lastig verkrijgbaar, zijn ook los te bestellen. Als alles corona-gewijs goed gaat speelt Barock Project op zondag 18 juli op de derde dag van het Night Of The Prog festival op de Loreley in Sankt Goarshausen.
Website:
http://www.barockproject.net/.
NIEUW / VERKAPTE HERUITGAVE
Red Bazar – Ride On A Wing
Van “Connections 2020” (White Knight, 2020; heropname van “Connections” (eigen beheer, 2008))
We kennen Red Bazar als één van de bands waar Pete Jones actief in is (naast Camel, Francis Dunnery's It Bites en zijn soloproject Tiger Moth Tales). Red Bazar was echter vóór zijn toetreding een instrumentaal trio. De broers Mick (basgitaar, keyboards) en Andy (gitaar) Wilson en drummer Paul Comerie maakten instrumentale prog, met soms een lichte hang naar jazzrock, maar veelal met een meer op sfeer gerichter muzikaal doel. Denk daarbij aan het instrumentale werk van Camel, maar ook 'ons eigen' Odyssice is goed vergelijkingsmateriaal. Het debuut “Connections” werd in 2008 in eigen beheer uitgegeven en is nu mét Peter Jones in de gelederen als toetsenist heropgenomen. Net als de Tiger Moth Tales-albums wordt deze uitgave door White Knight Records verspreid. De nieuwe versie is te herkennen aan het feit dat de blauwe cover is verruild voor een diep-rode. Wij kiezen voor het stemmige “Ride On A Wing” waarin de genoemde referenties misschien nog wel het meest eruitspringen, mede door de hoofdrol voor het warme gitaarspel van Andy Wilson.
Website:
http://www.redbazar.co.uk/ .
NIEUW
Texas Gentlemen, The – Charlie's House
Van “Floor It!!!” (New West Records, 2020)
The Texas Gentlemen is niet het soort bandnaam waarmee je meteen een link legt naar Xymphonia. Iets wat in het algemeen valt te zeggen voor het platenlabel New West Records, waar het tweede bandalbum “Floor It!!!” op is verschenen: de associatie gaat dan eerder richting country & western.
Als je de heerlijk vloeiende, soepele rockmuziek op “Floor It!!!” hoort, is er misschien wel een lichte link naar americana- en rootsmuziek te leggen, maar dan op de manier zoals Little Feat dat doet. Want hiermee hebben we, denken we, wel de belangrijkste invloed van het kwintet genoemd, mede omdat ook de zangstijl van wijlen Lowell George benaderd wordt. Maar deze Texaanse heren trekken het stilistisch allemaal nog een tikkie breder dan die al zo eclectische groep. Een snufje southern rock, scheutjes funk en soul, Zappiaanse en jazzrock-getinte virtuositeit door elkaar gemengd is op zichzelf al een vorm van progressieve rock te noemen. Als er dan ook nog wat fijne synth-vegen en zelfs Mellotron-tapijten te horen zijn, is de progliefhebber helemaal wakker. Met af en toe gastrollen voor blazers en/of strijkers wordt een sfeer gecreëerd als in de “Abbey Road”-suite van The Beatles. Bij bijvoorbeeld het titelnummer moesten we op momenten denken aan de manier waarop Alquin in de tweede helft van de jaren zeventig prog een funky Amerikaanse rock wist te mengen. Wij kiezen vanavond voor “Charlie's House”, dat erin knalt met een vet Mellotron-akkoord en je in zeven minuten tijd muzikaal alle hoeken van de kamer laat zien.
Websites:
https://www.thetexasgentlemen.com/.
NIEUW
Riverside – The Depth Of Self-Delusion (live)
Van “Lost 'N' Found – Live In Tilburg” (InsideOut / Sony Music, 2020)
Niemand die op 18 oktober 2015 het concert van Riverside in 013 Tilburg bezocht, kon bevroeden dat het een van de laatste keren was dat Piotr Grudziński met de groep aan het werk te zien was. De gitarist overleed immers volkomen onverwacht in 2016. We weten inmiddels dat de groep rond zanger/bassist Mariusz Duda zich herpakt heeft en dat de betreurde Grudziński met voormalig Quidam-gitarist Maciej Meller inmiddels een vaste opvolger heeft. Dat concert in Tilburg was onderdeel van de tournee voor wat wij voorlopig hét meesterwerk in de Riverside-discografie vinden: het aangrijpende “Love, Fear And The Time Machine”. De opname ervan werd al in gelimiteerde vorm onder fans verspreid, maar heeft nu een reguliere release via InsideOut gekregen in diverse format-combinaties met twee CD's en DVD of Blu-ray (of drie LP's met of zonder Blu-ray of DVD). Helaas missen de DVD en Blu-ray overigens een 5.1-mix. Maar ja: bij de opname is niet bevroed dat die bedoeld was voor een officiële uitgave. De dood van Grudziński heeft dit een extra waardevolle archief-opname gemaakt. Wij kiezen voor een nummer van “Shrine Of New Generation Slaves”, waarvan de tournee de Poolse band trouwens naar de Hengelose Metropool (pun intended) voerde. “ The Depth Of Self-Delusion” valt onder andere op omdat de bas van Duda zo lekker rinkelend prominent in de mix is gezet.
Website:
https://riversideband.pl/en/.
NIEUWJAAR / LIVE-TIP
P.F.M. – Il Flauto Magico: Ouverture
Van “PFM In Classic Da Mozart A Celebration” (Immaginifica, 2013)
P.F.M. mag gerust beschouwd worden als één van de meest legendarische bands uit Italië en ook zeker tot één van de beste progressieve rock bands aller tijden. Maar net als een grootheid als Genesis kent ook P.F.M. een rijk geschakeerde geschiedenis met ook een fase met groot popsucces. Het grote verschil met Genesis is echter dat P.F.M. toch weer terugkeerde naar de muzikale progroots. Tegen die tijd was P.F.M. ook net als Genesis feitelijk gekrompen tot een trio. Die opstelling, zij het met de nodige gastmuzikanten, maakte in 2006 het prachtige instrumentale album “Stati Di Immaginazione”. Live gingen de heren ook veel meer putten uit hun rijke progrockcatalogus. In deze feestelijke uitzending pakken wij het ‘klassiek meets rock’ album “PFM In Classic” erbij, waarvoor de nodige klassieke stukken plus een aantal P.F.M.-klassiekers bewerkt zijn tot versie met symfonie-orkest. De klassieke bewerkingen zijn in die zin interessant, dat eigen nieuwe muziek in de bestaande composities zijn verwerkt. Dat levert soms boeiende kruisbestuivingen op zoals in de ouverture uit Mozarts opera “Die Zauberflöte”. P.F.M. Treedt, met een corona-slag om de arm, net als huidig labelgenoot Barock Project op als afsluiter van het Night Of The Prog festival van dit jaar, op 18 juli in Sankt Goarshausen.
Website:
http://www.pfmworld.com/.
.jpg)
NIEUW
Big Big Train – Theodora In Green And Gold (live)
– Homesong
Van “Empire (Live At The Hackney Empire)” (English Electric Recordings (= eigen beheer), 2020)
Nadat Big Big Train in zowel 2015 als 2017 een drietal concerten op één Londense locatie had gegeven en zelfs voor één optreden het vaste land had aangedaan (voor Night Of The Prog 2018), kwam het in 2019 zowaar tot een heuse tournee. En ondanks dat het te promoten nieuwe studio-album “Grand Tour” nu juist verwijst naar een tournee op het vaste land van Europa, zoals in vroegere tijden door de welgestelden werd ondernomen, beperkte Big Big Train zich tot de UK. Dat is op zich al een hele operatie, gezien het feit dat het basisseptet drie nationaliteiten behelst én de inmiddels bekend veronderstelde brass-sectie niet meer weg te denken is uit de Big Big Train-sound, waardoor er in totaal een 13-koppig gezelschap op tournee moest. Hoewel: Oprichter Greg Spawton en co. stellen hoge eisen aan hoe de fijnzinnig gecomponeerde en gearrangeerde muziek over het voetlicht moet worden gebracht, dus tel daar nog maar een flinke crew bij. Ondanks dat er sinds het vorige live-document “Merchants Of Light” maar één studio-album is verschenen, het genoemde “Grand Tour”, is er nu toch alweer een live-document verschenen. En dat is maar goed ook. Enerzijds is “Empire” zowel geluids- als beeldtechnisch het meest hoogstaande live-document van de groep, opgenomen in de fraaie klassieke zaal The Hackney Empire in (opnieuw) Londen, anderzijds blijkt het nu ook deels een afscheidsdocument. In dit corona-jaar, waarin een Europese vastelandstournee moest worden gecanceld, hebben gitarist Dave Gregory, violiste Rachel Hall en toetsenist Danny Manners afscheid genomen van de band. Mede-oprichter Andy Poole was er op het studio-album al niet meer bij en werd live vorig jaar vervangen door Robin Armstrong, maar die gaf daarna te kennen zich toch te willen concentreren op zijn eigen Cosmograf. Ondertussen zijn er vervangers gevonden in de vorm van toetsenist Carly Bryant (die tourde met o.a. Os Mutantes en Freakpower) en gitarist Dave Foster (o.a. Steve Rothery Band, Mr. So & So). Gezien het zeer herkenbare spel van de verlatende leden, kán het niet anders dan dat dit ingrijpende gevolgen voor de groepssound zal gaan hebben. Dat het ondanks al deze 'band hassle' totaal niets aan overduidelijk spelplezier ontbrak bij de Britse tour van 2019, blijkt wel uit o.a. de door ons voor vanavond geselecteerde nummers. In “Homesong” is die al gememoreerde fantastische blazerssectie in vol ornaat te horen, ook nog gestut met machtige Mellotron-sounds en baspedalen. Het leuke aan “Theodora In Green And Gold” is dat het mede-geschreven is door drummer Nick D'Virgilio, die ook een deel van de vocalen verzorgt, naast natuurlijk frontman David Longdon.
Website: https://www.bigbigtrain.com/ .
PROG VAN ACHTER HET IJZEREN GORDIJN (I)
East - Ujjászületés (Born Again)
Van “Hűség” (Start / Hungaroton, 1982)
Zo’n beetje elke Amerikaanse en West-Europese muziekstroming heeft navolgers gevonden in andere delen van de wereld. Zo ook natuurlijk de progressieve rock, die uiteindelijk toch ook doordrong achter het IJzeren Gordijn, in de Oostbloklanden. Hongarije had altijd al een deurtje opengehouden voor invloeden uit het westen en zo ontstond er daar een soortement van progrockscene eind jaren 70, begin jaren 80. Een van de meest aansprekende bands was East, met een sound die aan de ene kant zwaar symfonisch was met een klank gedomineerd door prachtige synthesizers en lyrisch gitaarwerk, maar die ook af en toe vleugjes jazzrock bevatte. Wat ons betreft is het tweede bandalbum “Hűség” uit 1982 het meesterwerk van deze Hongaren. De afsluiter van wat origineel kant 1 was de LP, is één van de vele hoogtepunten van dat album. Net als P.F.M. vercommercialiseerde de muziek in de loop van de jaren tachtig en negentig na de nodige bezettingswisselingen. Het afgelopen decennium gaf de groep grootse reünie-concerten waarbij twee succes-line-ups achter elkaar aantraden. Hier zijn fraaie live-documenten van verschenen.
Websites:
http://eastzenekar.hu/.
FAREWELL UK / LIVESTREAM-TIP
Enid, The – Song For Europe
Van “Something Wicked This Way Comes” (eigen beheer, 1983)
Middernacht 1 januari 2021 was het dan echt definitief: het Verenigd Koninkrijk heeft nu echt de Europese Unie verlaten. Wat voor effect de overeenkomst tussen beide partijen daadwerkelijk zal hebben, valt nog nauwelijks te overzien, maar het lijkt er wel op dat het voor het muzikale landschap niet gelijk een vooruitgang betekent. Het wordt voor bands uit het Verenigd Koninkrijk lastiger en vooral duurder om op te gaan treden in Europa en waarschijnlijk geldt vice versa hetzelfde. Ooit was er echter sprake van een groot optimisme, zonder overigens ook de mogelijke problemen uit het oog te verliezen. Dat optimisme is te horen in “Song For Europe” van The Enids album “Something Wicked This Way Comes” uit 1983. Dit album was duidelijk een commentaar op de Koude Oorlog en het opkomende neo-fascisme maar liet ook iets van hoop doorklinken in de gedachte dat we ons door vreedzame samenwerking daarvan konden ontworstelen. The Enid bestaat nog steeds en geeft, zolang normale optredens niet kunnen, maandelijkse live-streams uit het eigen The Bijou Theatre. De eerstvolgende is op 29 januari.
Websites:
https://www.theenid.co.uk/.
40 JAAR
Marillion – The Web (early versions mash-up)
Het is een vrij milde winterdag die donderdag, 1 januari 1981, als ene Diz Minnitt een zekere Derek William Dick oppikt bij het station van Retford. Het doel is een reis naar Aston Clinton, waar het tweetal auditie gaat doen. De reis verloopt voorspoedig tot aan de Tyne Tunnel, waar de beide reisgenoten doorkrijgen dat de ritmische 'thud, thud' die ze aldoor horen niet bij de gespeelde muziek hoort, maar veroorzaakt wordt door een losgeraakt achterwiel. Als dat probleem opgelost is, wordt de reis vervolgd en na wat onnodige omzwervingen komen de heren tegen zonsondergang aan op 64 Weston Road te Aston Clinton. Hier zal auditie worden gedaan voor een band die een zanger/bassist zoekt, maar eerst wordt natuurlijk een pub bezocht. Na een nacht zwaar doorzakken is het een wonder dat het vijftal bestaande uit Minnitt, Dick, Steve Rothery, Mick Pointer en Brian Jelliman de volgende ochtend monter naar Leyland Hill Farm Studios in Gawcott, de toenmalige residentie van de band, trekken. Tussen de balen hooi en kippen wordt er gejamd op bestaand materiaal en neemt Dick nieuwe vocalen op over een van de weinige al opgenomen nummers, “Close”, een van de oudste bandcomposities. En zo wordt geschiedenis geschreven. De teksten van Dick, bij ons beter bekend als Fish, passen perfect en zo wordt een van het oudste Marillion- nummers geboren, met de nieuwe titel “The Web”. Het nummer zal tijdens de tour in 1982 steeds worden voorzien van een andere gitaarsolo door Rothery. Het mooie is dat de opnames van deze ‘auditie’ bewaard zijn gebleven. De kwaliteit is echter niet vergelijkbaar met de huidige standaard, dus hebben we gekozen voor opnames die een jaar later zijn gemaakt voor de BBC. Hier is toetsenist Jelliman inmiddels net vervangen voor Mark Kelly. Wel hebben we een klein stukje vervangen voor de auditietape om toch een indruk te geven. Hiermee gaan we vandaag dus 40 jaar en 1 dag terug in de tijd! Zowel Fish als Marillion komen trouwens, los van elkaar, ieder voor vijf concerten naar Nederland in oktober. Uiteindelijke studioversie te vinden op "Script From A Jester's Tear" (EMI, 1983)
Websites:
www.marillion.com .
ALBUM (NEE: BAND) VAN DE MAAND
Solstice – Peace
Van “Silent Dance” (Equinox Records, 1984 / Festival Music, 2007)
Solstice is, met de nodige onderbrekingen, al sinds 1980 actief. In die 40 jaar heeft de Britse band 6 studio-albums afgeleverd. Het meest recente, “Sia”, verscheen afgelopen november. Door veel op te treden bouwde Solstice in de beginjaren een solide aanhang op, die om allerlei redenen veel overlap had met de fans van de op dat moment opkomende Britse neoprogscene, met bands als Marillion, Pallas en Twelfth Night. Maar muzikaal tapte Solstice toch wel uit een iets ander vaatje, met een sound die gedomineerd werd door het toetsen- en vioolspel Marc Elton, het zware baswerk van Mark Hawkins en de Jon Anderson-achtige vocalen van Sandy Leigh. Gitarist Andy Glass zorgde daarbij met zijn gitaarspel voor menig hoogtepunt. Maar daar waar de eerdergenoemde tijdgenoten allemaal bij een groot label tekenden, bleef Solstice altijd onafhankelijk. Het albumdebuut verscheen uiteindelijk in 1984 op een klein label. Dit “Silent Dance” geldt, ondanks een productie die de muziek misschien niet helemaal tot recht doet komen, als een bescheiden klassieker uit dat tijdvak. Een jaar later viel die eerste bezetting uiteen, maar Solstice keerde regelmatig terug, met als kern altijd oerlid Andy Glass en vaak met een nieuwe zangeres aan boord. De jaren 90 bracht ons de albums “New Life” en “Circles” (met voor het eerst zangeres Emma Brown) en een sound die door de jaren heen meer folk-invloeden kreeg. Met uitzondering van een live-album, “The Cropredy Set”, gebeurde er in het nieuwe millennium een flinke tijd weinig rond Solstice, maar vervolgens verschenen er kort na elkaar twee studio-albums: “Spirit” (2010) en “Prophecy” (2013). Solstice-fans zijn er aan gewend geraakt dat er dan zomaar weer een lange stille tijd kan aantreden. Het duurde dan ook tot 2020 eer album nummer 6 verscheen: het al genoemde “Sia”. En ondanks al die onderbrekingen is de band rondom Andy Glass al sinds 1998 ongewijzigd, behalve dan dat de plaats van zangeres Emma Brown recentelijk is ingenomen door het jonge talent Jess Holland. Zij debuteert op "Sia", dat wonderbaarlijk genoeg tot het beste Solstice-werk kan worden gerekend. Solstice's klank heeft altijd een positief, bijna opbeurend karakter gehad en heeft qua inspiratie duidelijk wel iets gemeen met het klassieke repertoire van Yes. Met het nieuwe album als aanleiding zetten wij deze bijzondere band in de eerste maand van 2021 in het zonnetje, waarbij we beginnen met het debuut “Silent Dance” en de energieke openingstrack “Peace”.
Websites:
http://www.solsticeprog.uk.
HAPPY NEW YEAR
Happy The Man – Starborne
Van “Happy The Man” (Arista, 1977)
New England – Walking Wild
Van “Walk Wild” (Elektra, 1981)
Flamborough Head – Year After Year
Van “Tales Of Imperfection” (Cyclops, 2005)
We spelen een muzikaal spelletje Scrabble en rijgen een drietal tracks aan elkaar tot een muzikale Nieuwjaarsgroet. We beginnen met de Amerikaanse band Happy The Man, die in de tweede helft van de jaren 70 twee albums uitbracht bij Arista, die we rustig tot twee van de allerbeste albums van Amerikaanse bodem ooit mogen rekenen. We hebben al een tijd niet meer wat van de band gedraaid dus een HAPPY NEW YEAR-blokje is een goede reden en de openingstrack “Starborne” van het naar de band genoemde debuut een mooi begin.
New England was ooit een veelbelovende AOR-band, die door de manager van Kiss werd ontdekt. Het debuutalbum werd zelfs geproduceerd door Paul Stanley en Mike Stone. En zo waren er meerdere labels, die de band wilden tekenen. De eerste single werd zelfs een kleine hit in de Verenigde Staten. Het mocht echter niet baten en het grote succes ging steeds aan New England voorbij. En zo werd na 3 albums de handdoek in de ring gegooid. Wat niets afdoet aan de status die New England onder de liefhebbers van AOR geniet. De eerste 2 albums van New England bevatten zeker prog-elementen en doen af en toe denken aan het betere werk van Styx, terwijl het laatste album stilistisch meer naar melodieuze rock neigt. Gary Shea en Jimmy Waldo richtten nadien de band Alcatrazz op, waarin we onder anderen een jonge Yngwie Malmsteen en Steve Vai tegenkomen. John Fannon en Hirsh Gardner deden het na hun New England-jaren wat rustiger aan, maar de leden hielden wel contact en organiseerden af en toe een reünieconcert.
Flamborough Head is al jaren een vaste waarde binnen de Nederlandse symfoscene en brengt om de zoveel tijd een nieuw album uit. Eerst bij het Britse Cyclops, later bij het Poolse Oskar. De Friese band was regelmatig te gast in ons programma. Het laatste album stamt alweer uit 2013 dus het wordt nodig tijd voor een nieuwe plaat, waar ook beetje bij beetje aan gewerkt wordt. We sluiten ons HAPPY NEW YEAR-blokje af met een nummer van het vierde Flamborough Head-album “Tales Of Imperfections”: “Year After Year”.
Websites:
http://www.happytheman.com
http://www.newenglandrocks.com
http://www.flamboroughhead.nl.
PROG VAN ACHTER HET IJZEREN GORDIJN (II)
Karat – Albatros
Van “Über Sieben Brücken” (Amiga, 1979)
Ook in Oost-Duitsland kon het niet anders dan dat Westerse rockmuziek zijn invloed zou doen laten gelden, al was het maar door dat eiland van Westerse decadentie, genaamd West-Berlijn, midden in de DDR. De Oost-Duitse rockband Karat pikte midden jaren 70 ook een graantje progrock mee. Karat verwerkte het in de muziek op tweede bandalbum “Über Sieben Brücken”, waarvan de titeltrack in 1980 trouwens een grote hit zou worden voor de West-Duitse zanger Peter Maffay. Liesbeth List en Chris De Burgh waagden zich aan een respectievelijk Nederlands- en Engelstalige versie. Maar op dat album staat ook een echt symfonische pareltje in de vorm van “Albatros” waarvan het een wonder is dat dit nummer door de toenmalige DDR-censuur kwam, want de tekst kan toch niet anders worden uitgelegd als een verkapte kritiek op het feit dat de mensen opgesloten zitten achter dat grote IJzeren Gordijn. Karat bestaat trouwens nog steeds, met twee originele leden in de bezetting, en hoopt ook in 2021 weer concerten te geven in ganz Deutschland.
Website:
https://karat-band.com/ .
FAREWELL UK
Supertramp – Fool’s Overture
Van “Even In The Quietest Moments” (A&M, 1977)
We haalden het al aan het begin van het tweede uur aan: het definitieve vertrek van het Verenigd Koninkrijk uit de Europese Unie is daar. Het moet nog blijken wat voor effect dat uiteindelijk allemaal zal hebben. Als we de tekst van Supertramps magnum opus “Fool’s Overture” lezen, dan ontkom je er haast niet aan om te denken dat de woorden die zanger/gitarist/toetsenist Roger Hodgson schreef bijna profetisch lijken te zijn geweest. Supertramp lijkt, na een ernstige ziekte waar bandleider Roger Davies in 2015 mee te kampen kreeg, definitief gestopt. De al in 1983 opgestapte Hodgson zou in 2021 net als voorgaande jaren een grote tournee ondernemen, maar heeft die nu al gecanceld. Bospop noemt Hodgson nog voor de line-up van 2021 op de website, maar we gaan ervan uit dat daar binnenkort een update voor komt.
Websites: https://supertramp.com/
https://www.rogerhodgson.com/ .