Uitzending Terugluisteren

The current broadcast will be available to listen to for two months here:

NIEUW
Corvaglia, Alessandro – Promised Land
– Where Have I Been?
Van “Out Of The Gate” (AMS Records, 2021)

“Out Of The Gate” is het eerste solo-album van La Maschera Di Cera-zanger Alessandro Corvaglia. Hij draagt het album op aan zijn vriend Gordon Giltrap, die zelf ook meespeelt op een herbewerking van een eigen instrumental. Een andere instrumental heeft als ondertitel 'A tribute to the music and spirit of Gordon Giltrap'. Je zou dan een album verwachten waar akoestische gitaar domineert en dat de folkprogkant op gaat, maar eigenlijk hebben alleen genoemde stukken die trekken. Corvaglia's rauwe voordracht heeft iets van het extraverte dat enerzijds typisch Italiaans is (ook al bedient hij zich van goed uitgesproken Engels) en anderzijds ook bij Peter Hammill te horen is. Dat is dan ook een andere grote invloed op Corvaglia, wat ook blijkt uit de cover van diens romantische ballad “Vision”. Ook dat is niet exemplarisch voor dit album, dat voornamelijk sterk uitgewerkte volbloed progressieve rock bevat, met fraai toetsenspel van Corvaglia zelf, die af en toe ook bas en gitaar ter hand neemt, maar dat vaker overlaat aan diverse gastinstrumentalisten. Zoals in opener “Promised Land” saxofonist Martin Grice en in “Where Have I Been?” fluitist Raffaella Izzo.
Websites:
https://www.facebook.com/Alessandro-Corvaglia-110255645672565
https://alessandrocorvaglia-ams.bandcamp.com/album/out-of-the-gate
.

NIEUW
Isobar – Social Meteor
- Eigengrau
Van “Isobar II” (Trope Audio, 2021)

Vorig jaar verscheen het debuut van Isobar, waarover destijds de volgende introductie schreven: Isobar is een nieuwe band uit San José, Californië, die bestaat uit drie ex-leden van de Bay Area progband Metaphor. Tussen 1999 en 2018 maakte Metaphor vier albums met zanger John Mabry. Diens vertrek zette niet alleen een koerswijziging in naar instrumentale muziek, maar dus ook een bandnaamverandering. Bassist Jim Anderson, gitarist Malcolm Smith en toetsenist Marc Spooner krijgen hulp van niemand minder dan drummer Mattias Olsson (bekend van o.a. Änglagård en White Willow) en soms van een viertal blazers. De eind vorig jaar verschenen opvolger "Isobar II" is met dezelfde bezetting en gasten opgenomen, met uitzondering van de blazers die qua aantal gehalveerd zijn en ook nog in slechts drie van de elf nummers te horen zijn. Toch heeft dit de sound van Isobar niet wezenlijk gewijzigd. Nog steeds horen we een zowel melodieuze als complexe vorm van instrumentale symfonische rock met veel aandacht voor ingenieus toetsenwerk en wat meer ruimte voor de gitaarpartijen dan op het debuut. Hoewel het groepsgeluid duidelijk in het nu staat, zijn ook wel degelijk hints naar het progressieve rockverleden te leggen, waarbij ook af en toe Gentle Giant-achtige capriolen te horen zijn. Kortom, een album dat zeker mee had gedongen naar een plek in menig top 10 over 2021, ware het niet dat "Isobar II" op 10 december verscheen. Dit gaan we vanavond goedmaken door twee tracks te draaien, "Social Meteor" en "Eigengrau". Tevens kunnen we reeds verklappen dat de CD een goede kandidaat is voor het Album van de Maand februari.
Websites:
http://www.isobarmusic.com/
https://isobarprog.bandcamp.com/releases
https://www.facebook.com/isobarmusic/ .

NIEUW
Il Porto Di Venere – Stop Al Televoto
– E Pensa Che Mi Meravigilio Ancora
Van “E Pensa Che Mi Meraviglio Ancora” (Ma.Ra.Cash Records, 2021)

Maurizio Di Tollo, we waren 'm even uit het oog, of eigenlijk oor, verloren. We kenden hem als drummer van o.a. Moongarden en La Maschera Di Cera. Op zijn twee solo-albums “L'Uomo Trasparente” (2012) en “Memorie Di Uno Sparring Partner” (2015) was hij op nog veel meer instrumenten te horen, vooral diverse toetseninstrumenten. Bovendien gaven zijn doorleefd klinkende Italiaanstalige vocalen met die parlandostijl die zoveel Italianen zo goed lijken te beheersen de songs een hoogst eigen karakter mee. Sinds 2015 hadden we dat gemist. Maar nu blijken we het debuutalbum van Il Porto Di Venere zomaar over het hoofd te hebben gezien, dat al bijna vier maanden geleden verscheen. Dit “E Pensa Che Mi Meraviglio Ancora”is een nieuwe samenwerking met zijn voormalige Moongarden-compaan, Cristiano Roversi. Ook hij beheerst een uitgebreid instrumentarium, maar richt zich hier primair op toetseninstrumenten en baspedalen. De twee laveren op overtuigende wijze tussen klassieke jarenzenventigprog en een modernere sound. De gastpartijen op divers akoestisch instrumentarium geven het album een organische feel. De opener ligt met o.a. fraai verweven akoestische gitaarpartijen in de lijn van vroege Genesis. Het tweede nummer “Stop Al Televoto” duikt andere richtingen in. Hier horen we een modern elektronisch ritme en een zoemende, haast funky zessnarige basgitaar met daaroverheen viool en het typische blazersensemble-instrument saxhoorn (een grotere variant op de bugel). Ook is er ruimte gemaakt voor een flitsende Moog-solo in Manfred Mann-stijl en een volbloed emotionele elektrischegitaarsolo (door Erik Montanari, die al op een aantal eerdere albums van Roversi te horen was). Bijzonder aangenaam is de ruimtelijke klank van vooral het akoestische instrumentarium dat klinkt alsof het hup in één take is opgenomen. Luister maar naar de cellosolo van Marco Remondini in het titelstuk. Neemt overigens niet weg dat ook de toetsen, waaronder weelderig veel Mellotron, prachtig tot hun recht komen, zeker ook in dit kortste nummer van het album. Dit alles maakt van “E Pensa Che Mi Meraviglio Ancora” een verslavend album.
Websites:
https://www.facebook.com/ilportodivenere
https://maracashrecords.bandcamp.com/album/e-pensa-che-mi-meraviglio-ancora .

VOORPROEFJE / LIVE-TIP
Mad Fellaz - Jokepot
Van "Road To Planet Circus" (eigen beheer, 1 februari 2022)

Mad Fellaz bestaat al sinds 2010, debuteerde op CD in 2013 maar kwam ten tijde van “Mad Fellaz III” in 2019 pas op onze radar. We waren daar toen zo van onder de indruk, dat we het in mei van dat jaar gelijk bombardeerden tot Album van de Maand. We horen gelijkenis met de klassieke sound van King Crimson en ook wel wat met Gentle Giant, maar natuurlijk ook met Italiaanse grootheden als Banco en PFM. Maar Mad Fellaz kan zich ook zo ineens binnen een track transformeren in een jazzrock- of funkband. Het is die bijna kameleontische houding die de muziek ook spannend blíjft houden. Vanaf 1 februari is het nieuwste album van deze Italianen, “Road To Planet Circus”, verkrijgbaar als download en CD via hun Bandcamp-pagina en in dat kader is er al vast een voorproefje prijsgegeven van dat nieuwe album (met dit keer vocalen in het Engels) in de vorm van het nummer “Jokepot”. Onlangs konden we u al verwittigen van het feit dat Mad Fellaz op 8 april aanstaande in Alphen a/d Rijn in het ParkVilla Theater zal gaan optreden op uitnodiging van Stichting Serious Music.
Websites:
https://madfellaz.bandcamp.com/track/jokepot
https://www.facebook.com/MADFELLAZ/
.

NIEUW / LIVE-TIP
Iron Maiden – Death Of The Celts
Van het album “Senjutsu” (Parlophone, 2021)

Begin september 2021 verscheen het zeventiende studioalbum van Iron Maiden, als opvolger van het bijna 6 jaar daarvoor verschenen “The Book Of Souls”. De albumtitel “Senjutsu” is een Japanse term die vrij vertaald 'strategie en tactiek' betekent. De lengte van 82 minuten maakte het noodzakeijk dat “Senjutsu” op CD-formaat als dubbelalbum werd uitgegeven, voor de vinyl-versie waren zelfs drie LP's nodig. De albumhoes bevat Eddie (de mascotte van de band) uitgedost als samurai, wat tevens het thema van de plaat is. "Iedere Iron Maiden-volger zal het beamen: het waren spannende jaren. Zanger Bruce Dickinson werd ernstig ziek en moest een tumor uit zijn keel laten verwijderen. Daarna volgde de pandemie en een lang uitstel van optredens. Vervolgens kreeg Dickinson, braaf gevaccineerd, ook nog eens een zware corona-infectie. Dat er toch nog een groot nieuw album verschijnt, is alleen al om die reden verheugend. En dat Iron Maiden op Senjutsu ook nog eens in uitmuntende vorm verkeert, is mooi meegenomen . De liederen zijn nog altijd kunstig en licht symfonisch opgebouwd, maar onrustig als in de vroege jaren is Iron Maiden niet meer. En toch klinkt Iron Maiden zoals alleen Iron Maiden kan klinken." (Volkskrant)

Op 27 juni zal Iron Maiden optreden in het Gelredome te Arnhem, met voorprogramma's Airbourne en Lord of The Lost.
Websites:
https://www.ironmaiden.com
https://www.facebook.com/ironmaiden .

AOR / POMPROCK
New England - Explorer Suite
Van "Explorer Suite" (Elektra, 1980 / GB Music, 1998)

New England was ooit een veelbelovende AOR-band, die door de manager van Kiss werd ontdekt. Hij wist meerdere labels voor de band te interesseren, waarna er gekozen werd voor MCA-dochter Infinity Records. De eerste single werd zowaar een kleine hit in de Verenigde Staten en het debuutalbum werd zelfs geproduceerd door Kiss-zanger Paul Stanley en de van zijn werk voor Queen en Asia bekende Mike Stone. Het mocht echter niet baten en groot succes bleef uit, waarna na drie albums de handdoek in de ring werd gegooid. Wat niets afdoet aan de status die New England onder de liefhebbers van AOR geniet. Dat zal vast een stimulans zijn geweest voor de reünie die deze eeuw gestalte kreeg. De eerste twee albums laten de nodige prog-elementen horen en doen zodoende af en toe denken aan het betere werk van Styx, terwijl het derde en laatste album stilistisch meer naar melodieuze rock neigt. In het verleden hebben we het titelstuk van dat “Walking Wild” al eens laten horen, nu wordt het eens tijd voor muziek van album nummer twee, “Explorer Suite”, in de vorm van de titeltrack die binnen het bandoeuvre wel een behoorlijk buitenbeentje is, want de muziek wordt hier gedomineerd door het uitgebreide toetsenarsenaal van Jimmy Waldo.
Websites:
https://www.newenglandrocks.com/
https://www.facebook.com/NewEnglandTheBand.

ALBUM VAN DE MAAND
Bainbridge, Dave – Ghost Light
Van “To The Far Away” (eigen beheer, 2021)

Hij zat er al een tijd aan te komen, het nieuwe solo-album van Dave Bainbridge. Mochten we begin vorig jaar al een geweldig album van Lifesigns, waarop Bainbridge de gitaarpartijen voor zijn rekening neemt, verwelkomen, “To The Far Away” steekt dat album zeker naar de kroon. We konden er dan ook niet omheen deze plaat tot Album van de Maand januari te verkiezen. De officiële releasedatum was 16 december, wat “To The Far Away” kansloos maakt voor de 2021-eindlijsten. Wij nemen hem daarom natuurlijk straks in de 2022-eindlijsten mee. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: op dit album verzamelt Bainbridge al het goede uit zijn glansrijke carrière op één plaat. Naast hemzelf droegen mede-Iona-oudgedienden Troy Donockley en Martin Nolan bij en ook Frank van Essen is weer van de partij. Deze uit Collendoorn (gemeente Hardenberg) afkomstige drummer/violist trekt hier toch wel alles uit de kast, tot aan dubbele bassdrums toe. De leadzang wordt wederom verzorgd door Sally Minnear, alsmede door Iain Hornal, die we ook kennen van Jeff Lynne’s ELO. Beide stemmen 'blenden' heel mooi samen. “To The Far Away” is een zeer persoonlijk album, geïnspireerd door de negen maanden die Bainbridge gescheiden moest leven van zijn in de VS woonachtige verloofde. Het paar zou in 2021 in het huwelijk treden, maar enkele dagen voor de geplande datum bleek Bainbridge de VS niet meer in te mogen vanwege aangescherpte Covid 19-regels. De plaat begint vrij traditioneel met “Sea Gazer”, voorzien van de bekende Keltische klanken die we gewend waren van Iona. We worden al vrij snel getrakteerd op een van de hoogtepunten van de plaat met “Girl And The Magical Sky”. Hier wordt de overtreffende trap-werkwijze zeer effectief toegepast: het nummer bouwt gestaag naar een climax, waarbij er een steeds hogere laag wordt toegevoegd, wat je op het puntje van je stoel houdt; de solo’s vliegen je daarbij om de oren. Natuurlijk ‘duelleert’ in een van de instrumentals Bainbridge's gitaar ook weer met Donockley's 'whistles' en 'pipes'; een voorbeeld dat aangeeft hoe de gasten genoeg podiumruimte krijgen op wat toch te boek staat als solo-album van Bainbridge. Zo ook op het spontaan ontstane “Infinitude (Region Of The Stars)” met heerlijk vioolspel van Van Essen. Hoewel de plaat dik over de 70 minuten klokt, vliegen deze voorbij. En dan is er ook nog een evenlange tweede schijf vol outtakes en alternatieve versies! We sluiten de maand af met het langste nummer dat op het album staat: het meer dan 14 minuut durende “Ghost Light”.
Websites:
https://www.davebainbridgemusic.com/
https://www.facebook.com/DaveBainbridgeMusic/
.

HET (SOLO)DEBUUT
Morse, Steve - The Road Home
Van "High Tension Wires" (MCA, 1989)

Steve Morse kennen we als virtuoos gitarist van Dixie Dregs, die in de jaren 80 een tijdje zijn vaardigheden bij Kansas liet horen om die vervolgens sinds 1994 in dienst te stellen van Deep Purple. Daarnaast vindt hij sinds 10 jaar ook nog tijd voor de progsupergroep Flying Colors. Zijn stijl laat een combinatie horen van verfijnde techniek met muzikale invloeden uit allerlei hoeken. Opvallend genoeg duurde het tot 1989 voordat hij met een daadwerkelijk solo-album kwam, “High Tension Wires”, al was er al wel een band die naar hem vernoemd is: met The Steve Morse Band had hij op dat moment al twee albums gemaakt naast zijn werk met Dixie Dregs en Kansas. Dat “High Tension Wires” staat qua sound duidelijk met beide benen in de jaren 80, wat met name te horen is aan de gebruikte synthesizers, zowel bespeeld door Dixie Dregs-maat T Lavitz als Morse zelf. Maar dat totaal geen afbreuk aan de muziek, die bij vlagen best wel symfonisch te noemen is en een staalkaart laat horen aan Morse's muzikale capaciteiten, waarbij hij ook redelijk veel te horen is op akoestische gitaar. Het is daardoor enerzijds wel een cliché-gitaristensoloalbum met veel spierballenvertoon, maar anderzijds is het vooral ook heerlijk genieten.
Websites:
https://stevemorse.com/
https://www.facebook.com/stevemorseguitar .

MINISPECIAL: EDGAR ALLAN POE'S “THE RAVEN” / LIVE-TIP
Octarine Sky – Midnight
Van “Close To Nearby” (Uberwald Records, 2021)
Parsons Project, Alan - The Raven
Van "Tales Of Mystery And Imagination - Edgar Allan Poe" (20th Century Records/Charisma, 1976 / Mercury Records, 2007)
Queen - Nevermore
Van "Queen II" (EMI, 1974)

Naar aanleiding van het nummer "Midgnight" van het eind vorig jaar verschenen "Close To Nearby" van Octarine Sky hebben we een minispecial samengesteld. Het stuk is namelijk gebaseerd op het gedicht "The Raven" van Edgar Allan Poe. En dan gaan onze gedachten al snel naar de magistrale debuut-LP van The Alan Parsons Project uit 1976 met de geweldige titel "Tales Of Mystery And Imagination - Edgar Allan Poe". Eric Woolfson en Parsons hebben daarop hun beklemmende interpretatie van het genoemde gedicht gegeven in "The Raven". Mooi om die twee stukken te combineren en als we tijd over hebben te besluiten met het korte "Nevermore" van “Queen II”. Inderdaad Freddy Mercury en co. waren Alan Parsons te vlug af met hun eerbetoon aan de vroege horror- en mysterieschrijver Edgar Allan Poe.

Nog even een samenvatting van de informatie over Octarine Sky, zoals we die vorig jaar presenteerden: In 2020 waren we erg enthousiast over Potter's Daughter, bestaande uit zangeres/toetsenist Dyanne Potter Voegtlin en bassist Jan-Christian Vögtlin. We roemden de relaxte jazzy en klassiek getinte sferen, de bijzondere stem van Potter Voegtlin en het warmbloedige elektrische gitaarwerk van gast Amit Chatterjee. Het paar heeft nu nóg een band opgericht, Octarine Sky. De stijl die op het debuut “Close To Nearby” gebezigd wordt is rockender dan die van Potter's Daughter, met per nummer een verschillende gradatie jazzrockingrediënten. Daarnaast is er ook flitsende symfonische rock te horen in bijvoorbeeld de opener “One”, een adaptatie van de Argentijnse componist Ginastera. Ook Keith Emerson speelde stukken van hem (“Toccata”!) en het is dan ook niet gek dat er een E.L.P.-smaakje aan dit stuk en “VII” (inderdaad de zevende albumtrack) zit. De wervelende toetsenpartijen (piano, diverse synthesizers en Hammond B3) zijn verdeeld tussen het Voegtlin/Vögtlin-paar. De gradatie jazzrock is onder meer afhankelijk van de overige medewerkenden. Zo is niemand minder dan Simon Phillips op het hele album de drummer van dienst, waarmee hij 'beloond' wordt met een 'feat.'-melding onder de bandnaam op de cover. Terecht ook, want zijn markante drumstijl met uit duizenden herkenbare fills is zeer prominent en klinkt zoals gebruikelijk weer als een klok. Phillips verzorgde dan ook zelf de mix van het album. Ook van de bijzondere stijl van Chatterjee valt weer te genieten, zij het slechts op één nummer. In drie andere songs schittert de van o.a. Asia, Steven Wilson en The Aristocrats bekende Guthrie Govan. Zijn even virtuoze als doorvoelde solo's geven een fraai contrast tegenover de frisse, melodieuze zanglijnen van Potter Voegtlin. ...Maar ook in de overgebleven stukken is prachtig en zeer origineel gitaarspel te horen. Dat kan van niemand anders zijn dan van Vögtlin zelf, die zich hier Jan Christiana noemt en van huis uit bassist is.
Website:
https://www.facebook.com/profile.php?id=100055373160597
https://pottersdaughterband.com/
https://mobile.twitter.com/octarineskyband

Voor hen die alleen de in 1987 verschenen CD-versie van het debuut van The Alan Parsons Project kennen volgt een waarschuwing: we draaien de oorspronkelijke versie zoals die op de LP destijds stond, dus zonder toegevoegde gitaarsolo. Beide versies zijn overigens gekoppeld uitgebracht in de Deluxe Edition uit 2007. Parsons treedt trouwens, corona volente, op 22 en 23 februari op in Carré, Amsterdam en Queen op 1 en 2 juli in de Ziggo Dome.

Overige websites:
https://www.the-alan-parsons-project.com/
https://www.facebook.com/TheAlanParsonsProject
https://www.queenonline.com/ https://www.facebook.com/Queen.

IN DE HERHALING / LIVE-TIP
Renaissance – Golden Key
Van “Azure d’Or” (Warner Brothers, 1979))

“Azure d’Or” is het negende en laatste album dat Renaissance in de jaren zeventig uitbracht. Het is het eerste album waarvoor geen gebruik werd gemaakt van een orkest en dat ook alleen maar korte nummers bevat. Door deze breuk met het verleden pakte niet goed uit en daarnaast verloor de band rond zangeres Annie Haslam door persoonlijke omstandigheden ook nog eens toetsenist John Tout en besloot Terence Sullivan op te stappen. Deze aderlating kwam Renaissance eigenlijk niet meer te boven en hoewel er nog een aantal albums volgden was het eind jaren 80 wel klaar. Hoewel “Azure d’Or” zich niet geheel kan meten met de voorgaande albums, bevat de plaat toch wel degelijk een aantal zeer fijne nummers, waaronder bijvoorbeeld “Golden Key”. Renaissance zal een van de optredende bands zijn op het Night Of The Prog festival op de Loreley, op vrijdag 22 juli.
Website:
https://renaissancetouring.com/
https://www.facebook.com/RenaissanceTouring

IN HET NIEUWS / VAN EIGEN BODEM
Alquin - The Beach
Van het album “Blue Planet” (Hunter Music / Universal, 2005)

Alquin was een progressieve rockgroep uit Delft, die in de jaren zeventig bekendheid genoot en tevens hoog gewaardeerd werd door publiek én poppers. De groep maakte in 2003 een comeback. In dat jaar werd onder de titel “One More Night” een DVD uitgebracht met opnamen van recente concerten, in op de bassist na de succesbezetting van de jaren 70, inclusief de later aangehaakte zanger Michel van Dijk. Op de gelijknamige dubbel-CD was als bonus een gloednieuw nummer te vinden van maar liefst een kwartier lengte. In 2005 verscheen vervolgens een compleet album met nieuw materiaal, “Blue Planet”. “Sailors And Sinners” volgde in 2009. Beide albums bevatten kortere songs, deels in vertrouwde stijl, deels zonder progrock-elementen en meer bluesy. De band besloot in 2012 om voorlopig te stoppen met optredens. Sindsdien werken gitarist Ferdinand Bakker en zanger Michel van Dijk samen als duo onder de naam Lone, waarvan de muziek nog wat verder de blueskant op gaat. Afgelopen maandag werd in de NPO2-documentairereeks "Tot De Laatste Snik" uitgezonden. Daarin kwamen naast Robert Jan Stips en Rinus Gerritsen van Supersister Projekt ook Van Dijk en Bakker aan bod terwijl ze nieuwe Lone-songs aan het creëren zijn. Tevens waren korte live-fragmenten van Alquin uit de jaren zeventig en 2003 te zien. De documentaire draait om de vraag hoe lang je als ouder wordende artiest kunt doorgaan. Via NPO Uitzending Gemist is deze aanrader nog terug te kijken. Ook een tip is de documentaire die via de website van Alquin te zien is, over de geschiedenis van de Delftse groep. Wij gaan terug naar 2005, naar het album “Blue Planet”, met “The Beach”.
Website:
https://alquin.org/
https://www.facebook.com/alquinband
Tot De Laatste Snik: https://www.npostart.nl/het-uur-van-de-wolf/24-01-2022/VPWON_1330680
Alquin-docu: https://youtu.be/tqh85E_Rs7c

IN MEMORIAM
Meat Loaf – Bat Out Of Hell
Van het album “Bat Out Of Hell” (Epic / Cleveland International Records, 1977))

De Amerikaanse hitzanger Meat Loaf is op 74-jarige leeftijd overleden. De zanger, geboren als Marvin Lee Aday, overleed afgelopen donderdag in het bijzijn van zijn vrouw Deborah. Meat Loaf had eind jaren zeventig een grote hit in Nederland met “Paradise By The Dashboard Light”. Ook scoorde hij hits met nummers als “You Took The Words Right Out Of My Mouth (Hot Summer Night)” en “I’d Do Anything For Love (But I Won’t Do That)”. Meat Loafs album “Bat Out Of Hell” is een van de best verkochte albums ooit. Meat Loaf werd aanvankelijk bekend als acteur. Zo was hij te zien in The Rocky Horror Picture Show (1975). Ook had hij rollen in films als Fight Club en Wayne’s World. In 2013 was de zwaarlijvige Amerikaanse zanger voor het laatst in Nederland op het podium te bewonderen. Meat Loaf trad toen op in de IJsselhallen in Zwolle. In die periode kwakkelde Meat Loaf al flink met zijn gezondheid. De belangrijkste songwriter van Meat Loaf, Jim Steinman, kwam vorig jaar op 73-jarige leeftijd te overlijden. 'We waren met hart en ziel bij elkaar. We kenden elkaar niet, we waren elkaar', zo vatte Meat Loaf hun lange vriendschap samen. 'Sinds ik Jim ontmoette, was hij het middelpunt van mijn leven. En ik was altijd zijn middelpunt. Bij alles wat hij deed, praatten ze over mij. En bij alles wat ik deed, praatten ze over Jim. Dat maakte mij niet uit. Dat is wat ik wilde.' (Bron: Algemeen Dagblad) We herdenken hem met het openings- en titelnummer van het album waar hij toch in eerste plaats mee geassocieerd zal blijven: “Bat Out Of Hell” uit 1977, geproduceerd door Todd Rundgren, die met zijn elektrische gitaar (!) ook de motorfietsgeluiden in het nummer creëerde.
Websites:
http://meatloaf.net/
https://www.facebook.com/MeatLoaf/
.

NIEUW
Drifting Sun –Dementium
Van “Forsaken Innocence” (Oskar, 2021)

Drifting Sun heeft door de loop der jaren nogal eens gevarieerd qua plekken achter de zangmicrofoon. Op het vorige album “Planet Junkie” (2019) waren daarvoor Colin Mold (ex-Karnataka) en Marc Atkinson (o.a. Nine Stones Close, Riversea) aangezocht. Op de eind 2021 verschenen opvolger “Forsaken Innocence” lijkt er weer een vaste zanger gevonden in de vorm van niemand minder dan Jargon, ofwel John Kosmidis, tevens bekend als de frontman van het Griekse Verbal Delerium. Er is nog een verrassing, want de ritmesectie is ook ververst. Dat betekent dat mede-oprichter Manu (Michael) Sibona het schip verlaten heeft. Nieuwe bassist blijkt niemand minder dan John Jowitt (Rain, ex-IQ, ex-Frost*, ex-Jadis, ex-Arena, etc., etc.); nieuwe drummer is de van Karnataka en ZIO bekende Jimmy Pallagrosi. Jargon geeft met zijn gedragen stem soms een haast gotisch tintje aan de neoprog van de Britten, maar voegt soms ook een dosis emotie toe. Ander in het oor springend element blijven de vele toetsenpartijen: naast opmerkelijk veel piano wordt broeierig orgelspel geplaatst, maar er zijn hier en daar ook korte 'sweeping' solo's op analoge of analoog klinkende synthesizers. Een arrangement-technisch voordeel aan de medewerking van Jargon is, dat er daarmee naast oerlid Pat Sanders en de ook van o.a. Gandalf's Fist bekende Ben Bell een derde toetsenist actief is in de bezetting. Drifting Sun levert met “Forsaken Innocence” een afwisselend, melodieus en boeiend neoprogalbum af.
Websites:
https://driftingsun.co.uk/
https://www.facebook.com/driftingsunofficial/ .

NIEUW
Kosmodome - Enter The Dome / Retrograde
– The 1%
Van het album “Kosmodome” (Karisma Records, 2021)

Uit de vruchtbare Noorse muziekscene presenteren wij vanavond een nieuwe duo genaamd Kosmodome, samengesteld uit de broers Sturle (gitaren, bas, zang) en Severin (drums, percussie, achtergrondzang) Sandvik. Aangevuld met een aantal gastmuzikanten op toetsen, bas en gitaar hebben de broers in december van het afgelopen jaar hun titelloze debuut uitgebracht via het Noorse Karisma label. De band noemt hun muziek zelf 'riff-gebaseerde rock met stoner-invloeden maar dan wel binnen een progrock-raamwerk' en refereert ook aan de Amerikaanse band Mastodon. Gelukkig is Kosmodome lang niet zo extreem als deze Amerikanen en heeft Kosmodome's muziek wat ons betreft veel meer weg van het Nederlandse trio DeWolff, maar dan een stukje melodieuzer. Kortom, muzikaal voer voor wolvenliefhebbers.
Websites:
https://kosmodome.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/Kosmodome .

NIEUW
Ant Band, The - Salmon Leap (From "Scottish Suite")
- Master Of Time
- F Sharp
Van "A Light On The Hill - A Tribute To The Music Of Anthony Phillips" (TM Productions, 2022)

In 2019 hebben we een paar keer aandacht geschonken aan de CD "Which Way The Wind Blows", waarop Rocking Horse Music Club muziek van Anthony Phillips van een frisse interpretatie voorzag. De Amerikaanse band richtte zich daarbij vooral op de eerste drie studioplaten van de voormalige gitarist van Genesis. Het in 2014 tijdens een Anthony Phillips-evenement van de Duitse Genesis-fanclub opgerichte The Ant Band wilde hem ter gelegenheid van zijn 70ste verjaardag op een iets andere wijze eren. Onder de artistieke leiding van Tom Morgenstern werden 14 composities van Phillips opgenomen die vaak nog in een embryonale fase waren toen ze op met name de "Private Parts & Pieces"-reeks verschenen. Dit gaf de vele muzikanten de gelegenheid om de stukken in stijl aan te kleden. Ze kregen daarbij op "F Sharp" zelfs gezelschap van Steve Hackett, de man die Phillips in 1971 verving als gitarist bij Genesis. Het betreffende stuk is overigens een voorstudie voor "The Musical Box", zoals te vinden op de zogenaamde Jackson Tapes uit 1970 waaraan Phillips nog zijn medewerking verleende. "F Sharp" is een van de drie nummers die we vanavond laten horen. Het wordt voorafgegaan door "Salmon Leap", oorspronkelijk van "Back To The Pavilion", de tweede "Private Barts & Pieces"-LP, gevolgd door "Master Of Time", van oorsprong een demo die als bonus op heruitgaven van Phillips' solodebuut "The Geese & The Ghost" terechtkwam, maar grotere bekendheid kreeg door de uitvoering van Big Big Train. Voor een uitgebreide uitleg bij alle stukken verwijzen we naar de website van de fanclub.
Websites:
https://antband.bandcamp.com/
https://www.genesis-fanclub.de/
.

SUBTOP 2021 / LIVE-TIP
Wilson, Steven – King Ghost
Afkomstig van “The Future Bites” (Caroline International, 2021)

Net te laag genoteerd in de Xymphonia 2021-lijst om aan de orde te komen in de drie-uurs uitzending van twee weken geleden staat “The Future Bites” van Steven Wilson. Toch komt het album in twee persoonlijke Top 10-lijstjes voor: die van Herman (nr. 8) en Aldwin (nr. 10)

Herman:
“The Future Bites” verscheen al bijna een jaar geleden en heb ik destijds veel gedraaid, maar de laatste maanden wat minder. Toen ik 'm weer uit de kast haalde en de 5.1-mix van de Blu-ray-editie over me heen liet komen, was ik weer compleet overdonderd. Steven Wilson, want over hem gaat het, weet steeds weer te excelleren, welke muzikale afslag hij ook neemt. De kritiek dat hij weggegleden is van de 'ware prog' begrijp ik dan ook niet. “The Future Bites” is zeker geen plat popwerkstuk. Thematisch snijdt hij weer het nodige aan in de teksten en laat je o.a. nadenken over onze consumptieziekte, zeker in de 5.1- en Dolby Athmos-mix hoor je vele muzikale lagen. Deze móest ook zeker in mijn lijst!

Aldwin:
Steven Wilson-fans reageren verschillend op diens nieuwe Album ''The Future Bites”. De meest gehoorde kritiek was: het album is te 'poppy'. Maar Wilson heeft altijd aangegeven dat hij bij elk nieuw album een andere weg in wil slaan. Tevens kom je bij het beluisteren van het album toch echt wel de nodige diversiteit tegen. De mooie sound die is neergezet is eens te meer een bewijs dat Steven Wilson een muzikaal genie is!

Wilson heeft de tournee rond dit album een aantal keren verschoven en uiteindelijk helemaal gecanceld. Even later bleek dat er ondertussen een reünie van Porcupine Tree op poten was gezet, met voor dit jaar een album én tournee in het vooruitzicht: 6 november in de König Pilsener Arena in Oberhausen en 7 november in de Ziggo Dome in Amsterdam.

Websites:
https://stevenwilsonhq.com/sw/
https://www.facebook.com/StevenWilsonHQ .

VOORPROEFJE / LIVE-TIP
Satriani, Joe – Sahara
Van het nog te verschijnen album ''The Elephants Of Mars'' (V2 / earMUSIC, 8 april 2022)

Joe Satriani trapt het jaar af met de aankondiging van een nieuw studioalbum. Op 8 april 2022 verschijnt “The Elephants Of Mars”, het negentiende album van de legendarische gitarist. Geforceerde vrije tijd door de pandemie resulteerde voor Satriani in een bewonderenswaardige productieve 'vakantie'. Verspreid over verschillende delen van de wereld nam hij met zijn band het album op tijdens de lockdown, wat de mogelijkheid bood een albumlange reis te creëren die geen moment saai wordt. “The Elephants Of Mars” bruist van de nieuwe energie, reist vlot over stijlvolle wegen en wordt bekeken vanuit een herziende blik. (bron: iO Pages) In de clip zien we dat Bryan Beller (ook: The Aristocrats) terug is gekeerd als bassist. Drummer Kenny Aronoff (o.a. Bob Seger) en toetsenist Eric Cardieux waren ook al van de partij op voorganger “Shapeshifting” (2020). Opvallend is verder dat het album verschijnt bij V2 / earMUSIC, wat betekent dat na 25 jaar zijn contract met het grote Epic voorbij is. Satriani gaat ook weer op tournee en is zelfs in Twente te aanschouwen: op 4 april in de grote zaal van het Muziekcentrum in Enschede (waar de Metropool voor dit concert naar uitwijkt).
Websites:
http://www.satriani.com/
https://www.facebook.com/joesatriani/
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/CMqn8h3kJzg .

ALBUM VAN DE MAAND
Bainbridge, Dave – Sea Gazer
Van “To The Far Away” (eigen beheer, 2021)

Hij zat er al een tijd aan te komen, het nieuwe solo-album van Dave Bainbridge. Mochten we begin vorig jaar al een geweldig album van Lifesigns, waarop Bainbridge de gitaarpartijen voor zijn rekening neemt, verwelkomen, “To The Far Away” steekt dat album zeker naar de kroon. We konden er dan ook niet omheen deze plaat tot Album van de Maand januari te verkiezen. De officiële releasedatum was 16 december, wat “To The Far Away” kansloos maakt voor de 2021-eindlijsten. Wij nemen hem daarom natuurlijk straks in de 2022-eindlijsten mee. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: op dit album verzamelt Bainbridge al het goede uit zijn glansrijke carrière op één plaat. Naast hemzelf droegen mede-Iona-oudgedienden Troy Donockley en Martin Nolan bij en ook Frank van Essen is weer van de partij. Deze uit Collendoorn (gemeente Hardenberg) afkomstige drummer/violist trekt hier toch wel alles uit de kast, tot aan dubbele bassdrums toe. De leadzang wordt wederom verzorgd door Sally Minnear, alsmede door Iain Hornal, die we ook kennen van Jeff Lynne’s ELO. Beide stemmen 'blenden' heel mooi samen. “To The Far Away” is een zeer persoonlijk album, geïnspireerd door de negen maanden die Bainbridge gescheiden moest leven van zijn in de VS woonachtige verloofde. Het paar zou in 2021 in het huwelijk treden, maar enkele dagen voor de geplande datum bleek Bainbridge de VS niet meer in te mogen vanwege aangescherpte Covid 19-regels. De plaat begint vrij traditioneel met “Sea Gazer”, voorzien van de bekende Keltische klanken die we gewend waren van Iona. We worden al vrij snel getrakteerd op een van de hoogtepunten van de plaat met “Girl And The Magical Sky”. Hier wordt de overtreffende trap-werkwijze zeer effectief toegepast: het nummer bouwt gestaag naar een climax, waarbij er een steeds hogere laag wordt toegevoegd, wat je op het puntje van je stoel houdt; de solo’s vliegen je daarbij om de oren. Natuurlijk ‘duelleert’ in een van de instrumentals Bainbridge's gitaar ook weer met Donockley's 'whistles' en 'pipes'; een voorbeeld dat aangeeft hoe de gasten genoeg podiumruimte krijgen op wat toch te boek staat als solo-album van Bainbridge. Zo ook op het spontaan ontstane “Infinitude (Region Of The Stars)” met heerlijk vioolspel van Van Essen. Hoewel de plaat dik over de 70 minuten klokt, vliegen deze voorbij. En dan is er ook nog een evenlange tweede schijf vol outtakes en alternatieve versies! Vanavond albumopener “Sea Gazer”.
Websites:
https://www.davebainbridgemusic.com/
https://www.facebook.com/DaveBainbridgeMusic/
.

HERUITGAVE
Echotide – Her Back To The Sun
Van “Into The Half Light” (Bird's Robe Records, 2017 / 2022)

Het Australische Bird's Robe Records gaat maar door met het heruitgaveprogramma in het kader van het tienjarig labelbestaan'. Afgelopen week werd in dat kader het tweede album van Echotide uitgebracht, dat ook zelf een jubileum viert, want dit “Into The Half Light” verscheen oorspronkelijk 5 jaar geleden, in 2017. Ook Echotide past in het postrockplaatje dat een groot deel van de output van Bird's Robe kenschetst. Veel nummers zijn gebouwd rond een herhalende akkoordenprogressie dat in alle vormen tussen klein en breekbaar tot groots en breeduit wordt onderzocht. Echotide heeft wortels in progressieve metalbands die regelmatig aan de orde zijn gekomen in Xymphonia. De groep begon namelijk als zijproject van Arcane en in de eerste line-up die in 2012 het debuut “As Our Floodlights Gave Way To Dawn” uitbracht, fungeerde de originele drummer van Caligula's Horse. Het meest symfonische stuk van “Into The Half Light”is het destijds ook als single uitgebrachte “Her Back To The Sun”. Het begint met contemplatief klinkende piano-akkoorden, maar heeft in de climaxen een grootse, orkestraal aandoende grandeur. U begrijpt dat we dit stuk voor u hebben uitgekozen.
Websites:
https://echotide.bandcamp.com/.
https://www.facebook.com/echotide .

SEVENTIES
Spooky Tooth – The Mirror
Van ”The Mirror” (Goodear Records, 1974)

Spooky Tooth is niet echt bij een doorsnee-publiek bekend. Hoewel de leden al vanaf 1963 samenspeelden, werd pas in 1967 deze naam aangenomen, op het moment dat de band Art werd versterkt met de toetreding van Gary Wright. De eerste twee, bij Island Records uitgebrachte albums, laten een geluid horen dat ergens tussen dat van Led Zeppelin, Yes en The Beatles ligt en kregen veel goede reviews in de pers. Dan volgt een een samenwerking met de Franse elektronischemuziekpionier Pierre Henry. De bandleden hebben niet bedoeld dit onder de naam Spooky Tooth uit te brengen, maar toch besloot de platenmaatschappij dat wél te doen – iets dat de band geen goed deed. Wright koos ervoor om op te stappen en na nog één album viel Spooky Tooth uit elkaar. Maar in 1972 volgde een doorstart met vers bloed. Wright was weer teruggehaald en ook mede-oprichter/zanger Mike Harrison was van de partij, alsmede gitarist Mick Jones. Na twee albums vertrok Harrison en trad Mike Patto toe. Het vervolgens in 1974 verschenen “The Mirror” bleek ook gelijk de zwanenzang van de band. De leden waren het namelijk onderling niet geheel eens over de te volgen koers. Ondanks dat is “The Mirror” een sterk album. Jones richtte vervolgens Foreigner op en Wright begint een succesvolle solocarrière. Natuurlijk volgden zoals bij veel collega-groepen de nodige reünies. De eerste in 1998-99 is van de originele bezetting, maar zónder Wright, maar hij deed bij de volgende reünies in 2004 en 2008-09 wel mee. We gaan luisteren naar het titelnummer van “The Mirror”.
Website:
https://www.facebook.com/Spooky-Tooth-838199039586481
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=5316 .

NOG NOOIT GEDRAAID / IN DE HERHALING
Styx - Love In The Midnight
Van "Cornerstone" (A&M, 1979)

We schrijven het jaar 1979 en het kan niet op voor Styx. De twee voorgaande albums, “The Grand Illusion” en “Pieces Of Eight”, waren zowel artistiek als commercieel een succes voor de Amerikaanse band en daar moest op worden voortgebouwd. Maar wel terwijl er tevens een lichte koerswijziging moest plaatsvinden, althans dat vond met name zanger/toetsenist Dennis DeYoung. Hij ging songs schrijven met een grotere popinvloed en de eerste voorbode was de single "Babe". ...En het was gelijk raak: het nummer werd Styx' eerste (en achteraf enige) Amerikaanse nummer 1-hit. Die koerswijziging was overigens niet iets wat door alle bandleden werd gedragen en met name gitaristen Tommy Shaw en James Young hadden er moeite mee. Zo veel zelfs dat Tommy Shaw dreigde met opstappen en Dennis DeYoung heel even uit de band ontslagen was. Gezond verstand en het financiële succes kregen uiteindelijk de overhand en in oktober 1979 verscheen het negende studio-album "Cornerstone". Shaw leverde voor het album o.a. het folky “Boat On The River” (de grootste Styx-hit in Europa) en het meest proggy stuk van het album, de afsluiter “Love In The Midnight”. U zult begrijpen dat we dáárvoor gekozen hebben.
Website:
https://styxworld.com/
https://www.facebook.com/styxtheband

EEN DUIK IN DE DISCOGRAFIE
Needlepoint – Shattered Into Memories
Van “Aimless Mary” (BJK Music, 2015)

Needlepoint dook op in onze Xymphonia Top 2021 als gevolg van noteringen van het vijfde album “Walking Up That Valley” in de persoonlijke lijsten van René en Herman. Die laatste meldde over dit Noorse gezelschap: “Needlepoint bewijst dat het Canterbury Scene-genre a) niet gebonden is aan die Engelse streek (maar dat wisten we al sinds het debuut van Supersister) en dat er ook in de 21ste eeuw nog steeds relevante muziek wordt gemaakt, die overduidelijk hint naar deze muziek die zich ergens in de driehoek progressieve rock, jazzrock en psychedelica bevindt. Hoor hoe muzikaal deze Noren hun composities in elkaar steken. Dat begint al met de bijzondere ritmiek die drummer Olaf Olsen aanlevert. De composities zijn weliswaar allemaal van zanger/multi-instrumentalist Bjørn Klakegg, maar hij heeft met o.a.toetsenist David Wallumrød virtuoze musici in 'dienst' die wel raad weten met zijn bijzondere akkoordensequenties, met modulaties die je in de popwereld alleen bij Steely Dan misschien tegenkomt. Nu heeft de groep ondanks de vijf uitgebrachte albums sinds 2010 alleen met de meest recente twee aandacht in Xymphonia gekregen. Hoog tijd om eens wat verder de discografie in te duiken. Dat valt nog niet mee voor diegenenen die de CD als preferente geluidsdrager hebben, want die lijken uitverkocht – althans bij de band zelf. We hebben nu een exemplaar van “Aimless Mary” uit 2015 te pakken gekregen en dat derde album intrigeert al evenzeer als later werk. Luister naar dat goddelijke orgel in “Shattered Into Memories” en de manier waarop met twee zeer verschillende elektrische gitaren, één vervormd psychedelisch en de ander clean traditioneel jazzy, sprankelende partijen door elkaar geweven worden.
Website:
https://www.facebook.com/needlepoint.official
https://needlepoint.bandcamp.com/album/aimless-mary

SUBTOP 2021 / LIVE-TIP
Williams, Joseph – Remember Her
Van “Denizen Tenant” (The Players Club / Mascot Music, 2021)

Afgelopen jaar verschenen er op dezelfde dag solo-albums van Toto-leden Steve Lukather en Joseph Williams, respectievelijk “I Found The Sun Again” en “Denizen Tenant”. Zelfs de hoesontwerpen zijn hetzelfde, met natuurlijk wel een andere foto. Andere overeenkomsten zijn dat Williams uitgebreid te horen is op het album van Lukather en de gitarist (wel wat minder uitgebreid) meewerkt aan de schijf van de zanger. Ook de recent met Toto gestopte toetsenist David Paich is op beide albums te horen. En beiden eren enkele van hun muzikale helden met covers: bij Williams horen we Peter Gabriels “Don't Give Up” (duet met de ons onbekende, maar uitstekende zangeres Hanna Ruick) en The Beatles' “If I Fell” (duet met Lukather). Waar Lukather met een vaste ploeg muzikanten samen in de studio in 8 dagen tijd alles opnam, is “Denizen Tenant” meer een 'traditionele' West-Coast-productie met per nummer wisselende krachten uit een kaartenbak vol 'hotshots' uit de sessiewereld. Liefhebbers van verzorgde, gelaagde, tot in de puntjes verzorgde producties zullen van begin tot eind genieten. Hoewel het album op bredere waardering in de Xymponia-redactie kon rekenen, noemde alleen Aldwin 'm in zijn lijstjesbijdrage voor de Xymphonia Top 2021, maar op een gedeelde 11de plek, wat helaas voor Williams geen punten opleverde. Vanavond toch nog hernieuwde aandacht voor “Denizen Tenant”, met “Remember Her”. Dit jaar gaat Toto weer op tournee, waarbij Lukather en Williams hebben aangegeven dat er ook enkele songs van de genoemde solo-albums op de setlist zullen staan. U kunt 12 juli naar 013 in Tilburg, 14 juli naar Kunstrasen in Bonn en 15 juli naar de Ziggo Dome in Amsterdam.
Website:
https://joeswill.com/
https://www.facebook.com/JosephWilliamsFanpage/

HERUITGAVE
Affinity - Night Flight
Van "Affinity" (Vertigo, 1970 / Esoteric Recordings, 2021)

De door Esoteric Recordings recent gepubliceerde titelloze, vier disks tellende boxset van Affinity bevat nagenoeg het complete oeuvre van deze vroege progressieve rockband. Als startpunt heeft men de enige LP genomen die de groep in 1970 bij Vertigo uitbracht. Die eerste schijf is aangevuld met live-opnames en demo’s waarvan vooral het avontuurlijke "Yes Man" interessant is aangezien dat nummer het startpunt vormde voor geplande tweede plaat. De Engelse band had in Linda Hoyle een frontvrouw van Grace Slick-achtige allure, terwijl Hammond-magiër Lynton Naiff qua virtuositeit in dezelfde categorie viel als Gregg Rolie, Steve Winwood en Keith Emerson. Verder toverde gitarist Mike Jopp bluesbeïnvloede jazzrocklicks uit zijn snaren en metselden bassist Mo Foster (die later een gerenommeerd sessiemuzikant werd) en drummer Grant Serpell groovy ritmes. Het repertoire bestond uit eigen materiaal aangevuld met jazz- en popcovers van werk van onder andere Bob Dylan, Miles Davis en Stevie Wonder, waarbij vooral de interpretatie van het gewaagde "Mr. Joy" van Annette Peacock in het oog springt. De tweede CD is gevuld met livesessies, vastgelegd in de periodes dat Hoyle aan haar stembanden werd geopereerd. De setlists omvatten voornamelijk jazz- en rockstandards, zoals "Fever" en "A Day In The Life". Muzikaal uitte het tot een kwartet uitgedunde gezelschap zich in een stijl die nog in haar kinderschoenen stond: jazzrock. Dit was logisch gezien de achtergrond van Naiff en Foster die in de jaren voor Affinity met Nick Nicholas het US Jazz Trio vormden. Van dat gezelschap is CD3 gevuld met tussen 1965 en 1967 live opgenomen bewerkingen van klassiekers als "My Funny Valentine" en "Autumn Leaves". De laatste disk bevat redelijk klinkende demo’s van de tweede bezetting van Affinity, waarin Principal Edwards Magic Theatre-zangeres Vivienne McAulliffe (later betrokken bij albums van, bijvoorbeeld, Anthony Phillips en Gerry Rafferty) met haar aan Sonja Kristina (Curved Air) verwante timbre de bandsound de folkrockkant induwde. De boxset is gehuld in de iconische foto die Keef (beroemd om zijn Black Sabbath-hoes) voor het oorspronkelijke album maakte. Uit ons archief blijkt dat we nog nooit wat van Affinity hebben gedraaid. Bij deze dan een eerherstel voor deze groep in de vorm van het genoemde "Night Flight" van het debuut.
Website:
https://nl-nl.facebook.com/LindaHoyleMusic
http://www.lindahoyle.net/
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=1100
http://www.sailor-music.com/related_affinity_d.htm

LIVE-TIP
Renaissance – Golden Key
Van “Azure d’Or” (Warner Brothers, 1979)

“Azure d’Or” is het negende en laatste album dat Renaissance in de jaren zeventig uitbracht. Het is het eerste album waarvoor geen gebruik werd gemaakt van een orkest en dat ook alleen maar korte nummers bevat. Door deze breuk met het verleden pakte niet goed uit en daarnaast verloor de band rond zangeres Annie Haslam door persoonlijke omstandigheden ook nog eens toetsenist John Tout en besloot Terence Sullivan op te stappen. Deze aderlating kwam Renaissance eigenlijk niet meer te boven en hoewel er nog een aantal albums volgden was het eind jaren 80 wel klaar. Hoewel “Azure d’Or” zich niet geheel kan meten met de voorgaande albums, bevat de plaat toch wel degelijk een aantal zeer fijne nummers, waaronder bijvoorbeeld “Golden Key”. Renaissance zal een van de optredende bands zijn op het Night Of The Prog festival op de Loreley, op vrijdag 22 juli.
Website:
https://renaissancetouring.com/
https://www.facebook.com/RenaissanceTouring

NIEUW
Pörsti, Kimmo – Changewinds
– Sorrow And Recovery
Van “Past And Present” (Seacrest Oy, 2021)

De uitgaven van de muzikanten die samen de basis van The Samurai Of Prog vormen, volgen elkaar in hoog tempo op. Zo snel zelfs, dat we hier voortdurend dreigen achter te lopen. Zo verscheen vorige maand een conceptalbum over Robinson Crusoë van het duo Marco Bernard en Kimmo Pörsti. De derde Samurai, Steve Unruh, kan minder tijd vrij maken en is op dit album niet te horen. Wel vele andere gasten, waaronder Kayak-leden Bart Schwertmann en Marcel Singor. We besteden hier ongetwijfeld nog aandacht aan. Vanavond eerst het album dat iets daarvoor al was verschenen: een solo-album van Pörsti, getiteld “Past And Present”. Zoals de titel al doet vermoeden bevat dit album zowel ouder als nieuw materiaal. Vijf stukken begonnen hun leven als compositorische bijdragen aan albums van muzikale vrienden, maar de Finse drummer wilde ze ook graag zelf opnemen en schaafde daarbij meteen flink aan de arrangementen. Ook hier is Unruh niet te horen; Bernard draagt een baspartij bij aan “Sorrow And Recovery”, een instrumental waar nog weer een ander Kayak-lid, namelijk niemand minder dan Ton Scherpenzeel, een toetsensolo voor aanleverde. Veel stukken op het album zijn instrumentaal, met regelmatig opduikende fusion-trekjes. Hierdoor, en dan nog versterkt door het vaak te horen fluitspel van meestal Hanna Pörsti, hebben veel stukken de feel van het Camel van de tweede helft van de jaren zeventig. Meest meewerkende muzikant is Rafael Pacha, op diverse gitaarvarianten alsmede aanvullende keyboards en blokfluit. Zijn bijdrage is zó groot dat Pörsti voorstelde het album onder de naam Pörsti & Pacha uit te brengen, maar dat vond de Spanjaard teveel eer. Twee stukken zijn overigens wel vocaal: “Darker Places”, met zang van de ons onbekende Dan Schamber, en “Changewinds” met Carlos Espejo, die ook al eens op een album van zijn landgenoot Pacha zong. Dat laatste nummer hebben we uitgekozen, alsmede het eerdergenoemde “Sorrow And Recovery” met Scherpenzeel.
Websites:
https://www.seacrestoy.com/
https://www.facebook.com/seacrestpirkko
.

VOORPROEFJE
Collage – One Empty Hand
Van het nog te verschijnen album “Over And Out” (rond juni 2022)

We konden u het twee weken geleden al vertellen: Collage komt na 27 jaar met een nieuw album! De Poolse neoprogband zal rond juni aanstaande het album “Over And Out” uitbrengen. Twee weken geleden draaiden we nog muziek van een van de meest bejubelde albums die op het illustere Nederlandse label SI Music verschenen: “Moonshine” uit 1994. In 1995 volgde nog “Safe”, maar daarna bleef het lang stil. In 2014 trad de band op tijdens het Night Of The Prog festival met Karol Wroblewski, bekend als de zanger van Believe, waarna het hopen op nieuw werk begon. Dat komt er dus nu, maar wel zonder medewerking van gitarist Mirek Gil en Karol Wroblewski. Zij zijn vervangen door respectievelijk Michał Kirmuć en Bartosz Kossowicz. Deze laatste was vooral actief voor het eveneens Poolse Quidam, maar hij richt zich nu volledig op Collage. Het album bevat slechts vijf stukken, waaronder lange tot zeer lange composities. Aan het slotnummer “Man In The Middle” heeft Marillion-gitarist Steve Rothery een bijdrage geleverd. Het korte “One Empty Hand” is alvast vrijgegeven en gaan we u dan ook laten horen.
Websites:
https://www.facebook.com/CollageProg
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/YIa8iQAh4lQ .

NIEUW
Fractal Mirror – Beyond
– Shadow Man
Van “Beyond Borders” (Bad Elephant Music, 2021)

In een tijd dat albums dankzij een bepaalde pandemie bijna niet anders tot stand lijken te komen dan op afstand, waren de Nederlanders Leo Koperdraat en Ed van Haagen en de Amerikaan Frank Urbaniak supermodern. Al sinds 2013 komen de albums van Fractal Mirror zo tot stand. De groep ontstond uit chats via een progforum. We zijn al toegekomen aan het vijfde album en door de loop der jaren zijn de zaken steeds professioneler aangepakt. Het drie maanden geleden verschenen “Beyond Borders” is het tweede album dat via Bad Elephant verschijnt. En net als bij de voorganger “Close To Vapour” weet men zich geholpen door prominenten: Echolyns Brett Kull en Larry 'Synergy' Fast zijn verantwoordelijk voor respectievelijk de mix en de mastering. Urbaniak speelde ooit met Fast in de band Essence, vandaar. Kull is al sinds album nummer drie, “Slow Burn 1”, steeds weer betrokken, maar speelde op het vorige album ook nog de nodige partijen in, nu heeft hij alleen wat achtergrondzang bijgedragen. Wel wordt de terugkeer gevierd van Van Haagen als vast bandlid, waar hij op de voorganger alleen als gast bijdroeg. Hij speelde nu alle baspartijen in en Urbaniak is verantwoordelijk voor alle drums. “Beyond Borders” staat daarnaast in het teken van symfonische rock in de meest klassieke zin: er zijn twee epics van 13 en 17 minuten en de Mellotron van Koperdraat is alomvertegenwoordigd. Met zijn kalme stem verzocht hij ook de leadzang: heel emotioneel geladen klinkt dat nooit, maar hij heeft absoluut een prettig stemgeluid. Het openings- en slotnummer vormen samen de titel “Beyond Borders”. U hoort eerst het door golven Mellotron beheerste openingsinstrumental, vervolgens het meest stuwende nummer van de plaat: “Shadow Man”.
Websites:
https://www.facebook.com/Fractalmirrormusic/a>
https://fractalmirror.bandcamp.com/album/beyond-borders .

VOORPROEFJE
Riis, Bjørn – Everything To Everyone
Van het nog te verschijnen “Everything To Everyone” (Karisma Records, 8 april 2022)

Het vierde solo-album van Airbag-gitarist Bjørn Riis zal op 8 april 2022 uitkomen bij Karisma Records. “Everything To Everyone” bevat zes tracks die gaan over menselijke emoties en de angst om jezelf kwijt te raken in de constante druk steeds weer aan verwachtingen te moeten voldoen. Op het album hoor je naast Riis ook gastmuzikanten Henrik Bergan Fossum (Airbag), Kristian Hultgren (Wobbler), Simen Valldal Johannessen (Oak) en de Noorse singer/songwriter Mimmi Tamba. “Everything To Everyone”zal in vier verschillende versies worden uitgebracht. Naast de normale LP-versie, zal het vinyl formaat ook beschikbaar zijn als een gelimiteerde wit/zwarte 'splatter-LP'. Van de CD verschijnt naast de standaard-editie een gelimiteerde digisleeve-versie met twee bonustracks. In oktober komt Riis trouwens met zijn Airbag-makkers naar Nederland: op de 14de in Cultuurpodium Boerderij in Zoetermeer en de 15de in de Cacaofabriek in Helmond.
Websites:
https://www.bjornriis.com/
https://www.facebook.com/BjornRiisArtistPage
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/sYccgTvoR00
.

OPNIEUW
Syndone - Sacred & Profane
Van Van “Kama Sutra” (MaRaCash Records, 2021)

Syndone is na de herlancering in 2010 met een ongekende reeks sterke albums bezig, waarop steeds weer bewezen wordt dat je moderne progressieve rock kunt maken zonder de roots van het genre te verloochenen. Toetsenist Nik Comoglio zocht daarvoor na 17 jaar stilte een buiten hemzelf compleet nieuwe bezetting bij elkaar. Het afgelopen september verschenen “Kama Sutra” is het zesde in de reeks, opnieuw een conceptalbum met niet voor het eerst een erotisch getint thema. Het album doet in eerste instantie wat fragmentarisch en wispeturig aan, ondanks het overkoepelende concept en het feit dat diverse stukken bijkans in elkaar overlopen. Aandachtiger beluistering leert dat die samenhang er wel degelijk is. Syndone staat voor grote contrasten. Dat blijkt al uit de band-line-up: een veteraan-toetsenist, omringd door een gedreven groep musici van een generatie jonger waaronder een geil en uitdagend klinkende leadzanger. Die contrasten zijn er ook in de instrumentatie: van vervormde bassen tot weelderige orkestraties tot kristalhelder klinkende vibrafoonakkoorden. Van heftige haast over-the-top-uitbarstingen, tot uitgeklede rustieke passages. Ook opvallend is dat alle gezongen teksten op dit album volledig in het Engels zijn. Niet dat daarmee gelijk concessies zijn gedaan op vocaal gebied want Riccardo Ruggeri zingt nog steeds op die herkenbare uiterst theatrale manier die we van hem gewend zijn. Het maakt “Kama Sutra” zoals ook bij de voorgangers het geval was een Syndone-album dat echt tijd nodig heeft om te bezinken.
Websites:
https://www.syndone.it/
https://www.facebook.com/syndone .

COVER
The Royal Philharmonic Orchestra – Tom Sawyer
Van “The Royal Philharmonic Orchestra Plays The Music Of Rush” (Purple Pyramid Records / Cleopatra, 2012)

“The Royal Philharmonic Orchestra Plays The Music Of Rush” werd opgenomen in de legendarische Abbey Road Studios in Londen, onder leiding van Richard Harvey. Deze werd zelf bekend met de folkproggroep Gryphon en werkte als ervaren multi-instrumentalist (gespecialiseerd in muziek uit de middeleeuwen en renaissance) met vele folk- en rockmuzikanten zoals Richard en Linda Thompson , Kate Bush en Sweet. Het album werd geproduceerd door James Graydon en Richard Cottle, die ook alle arrangementen verzorgden. Het album bevat negen bekende klassiekers van Rush. Speciale gastgitaristen op het album zijn Steve Rothery van Marillion (op "Working Man") en Adrian Smith van Iron Maiden (op "Red Barchetta"). Daarnaast is ook Colosseum-gitarist Clem Clempson te horen. Ook zijn er bijdragen van The Windrush Choir. De coverart is verzorgd door Jesus & Javier Carmona Esteban en doet denken aan zowel het werk van Roger Dean als aan het artwork voor de Jurassic Park-films.
Websites:
https://www.rpo.co.uk/
https://cleorecs.com/store/shop/royal-philharmonic-orchestra-plays-the-music-of-rush-cd/
https://www.facebook.com/PurplePyramidRecords .

HERUITGAVE
Pirate - In The Balance
Van: “Left Of Mind” (Bird’s Robe Records, 2010 / 2022)

In het heruitgaveprogramma van Bird’s Robe Records ter gelegenheid van het 10 jarig bestaan van het label is nu het debuut “Left Of Mind” van het Australische kwartet Pirate uit 2010 aan de beurt. De met ruim een half uur eerder een mini-album te noemen plaat volgt op een demo uit 2007 en een EP uit 2009, die beiden de aandacht trokken van onder andere Adrian Belew en Billy Rymer (Dillinger Escape Plan). Bij de twee openingtracks van “Left Of Mind” vroegen we ons echter af wat deze gerenommeerde musici in deze rauwe mix van math-rock en metal zagen. Pas halverwege het derde nummer hoorden we de potentie van Pirate, toen subtielere arrangementen en veranderende atmosferen hun intrede deden. In het treffend getitelde “In The Balance” wordt dat nog duidelijker. De hypnotiserende mix van straffe ritmes, soundscapes, bezwerende zang en een vervormde saxofoon die suggereert dat Andy Mackay van Roxy Music in een nu-metal bezetting van King Crimson excelleert komt overtuigend uit de speakers. Het spannende, haast filmische tweeluik “Finish” en “Creepy” is daar een logisch vervolg op, waarbij de abrupte overgang naar “Daggers” in het beeld past van de onvoorspelbaarheid van de band die door het platenlabel wordt aangeprezen voor fans van The Mars Volta, Secret Chiefs 3, PVT, Battles en… King Crimson. Ter introductie hebben we voor vanavond gekozen voor “In The Balance”.
Websites:
https://birdsrobe.bandcamp.com/album/pirate .
www.facebook.com/piratewastaken .

ALBUM VAN DE MAAND
Bainbridge, Dave – Clear Skies
Van “To The Far Away” (eigen beheer, 2021)

Hij zat er al een tijd aan te komen, het nieuwe solo-album van Dave Bainbridge. Mochten we begin vorig jaar al een geweldig album van Lifesigns, waarop Bainbridge de gitaarpartijen voor zijn rekening neemt, verwelkomen, “To The Far Away” steekt dat album zeker naar de kroon. We konden er dan ook niet omheen deze plaat tot Album van de Maand januari te verkiezen. De officiële releasedatum was 16 december, wat “To The Far Away” kansloos maakt voor de 2021-eindlijsten. Wij nemen hem daarom natuurlijk straks in de 2022-eindlijsten mee. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: op dit album verzamelt Bainbridge al het goede uit zijn glansrijke carrière op één plaat. Naast hemzelf droegen mede-Iona-oudgedienden Troy Donockley en Martin Nolan bij en ook Frank van Essen is weer van de partij. Deze uit Collendoorn (gemeente Hardenberg) afkomstige drummer/violist trekt hier toch wel alles uit de kast, tot aan dubbele bassdrums toe. De leadzang wordt wederom verzorgd door Sally Minnear, alsmede door Iain Hornal, die we ook kennen van Jeff Lynne’s ELO. Beide stemmen 'blenden' heel mooi samen. “To The Far Away” is een zeer persoonlijk album, geïnspireerd door de negen maanden die Bainbridge gescheiden moest leven van zijn in de VS woonachtige verloofde. Het paar zou in 2021 in het huwelijk treden, maar enkele dagen voor de geplande datum bleek Bainbridge de VS niet meer in te mogen vanwege aangescherpte Covid 19-regels. De plaat begint vrij traditioneel met “Sea Gazer”, voorzien van de bekende Keltische klanken die we gewend waren van Iona. We worden al vrij snel getrakteerd op een van de hoogtepunten van de plaat met “Girl And The Magical Sky”. Hier wordt de overtreffende trap-werkwijze zeer effectief toegepast: het nummer bouwt gestaag naar een climax, waarbij er een steeds hogere laag wordt toegevoegd, wat je op het puntje van je stoel houdt; de solo’s vliegen je daarbij om de oren. Natuurlijk ‘duelleert’ in een van de instrumentals Bainbridge's gitaar ook weer met Donockley's 'whistles' en 'pipes'; een voorbeeld dat aangeeft hoe de gasten genoeg podiumruimte krijgen op wat toch te boek staat als solo-album van Bainbridge. Zo ook op het spontaan ontstane “Infinitude (Region Of The Stars)” met heerlijk vioolspel van Van Essen. Hoewel de plaat dik over de 70 minuten klokt, vliegen deze voorbij. En dan is er ook nog een evenlange tweede schijf vol outtakes en alternatieve versies!. Vanavond het opzwepende “Clear Skies”.
Websites:
https://www.davebainbridgemusic.com/
https://www.facebook.com/DaveBainbridgeMusic/
.

NIEUW (verlaat) / LIVE-TIP
VOLA – 24 Light-Years
Van het album “Witness” (Mascot Records, 2021)

Vorige week hadden we de drie-uurs uitzending met de beste platen van 2021 op progressief gebied, volgens de redactie van Xymphonia. In deze lijst stond ook een album waar we eerder nog geen aandacht aan gegeven hadden: “Witness”, het derde studio-album van VOLA. Daarom vandaag nog een extra nummer, in het kader van 'verlate aandacht voor een 'nieuwe' uitgave'. Het Deense viertal maakt een eigen vorm van moderne prog, waarbinnen elementen uit nogal uiteenlopende pop- en rockmuziekverschijningsvormen zijn samengebracht. “Witness” zoekt duidelijk het midden tussen de meer djent-gerichte metal van het eerste album en de pakkende thema’s van de tweede schijf. Dit is geen album dat zich bezighoudt met ingewikkelde technieken: het is strak en perfect gemaakt. De gitaren zijn helder, de bas is hoorbaar, neemt zijn eigen 'headspace' in de mix in en draagt prominent bij aan de kracht van de dreunende drums. Dit vormt de ondergrond van de mix, die de zang en keyboards behoorlijk prominent geplaatst laat zijn. Kortom: je kunt er regelmatig bij uit je dak gaan. Als het meezit staat VOLA in het voorprogramma van Starset op 16 februari in de Melkweg in Amsterdam en 10 maart in Live Music Hall in Keulen.
Website:
https://www.volaband.com/
https://www.facebook.com/volaband .

VOORPROEFJE / LIVE-TIP
Jethro Tull – The Zealot Gene
Van het nog te verschijnen “The Zealot Gene” (InsideOut / Sony Music, 28 januari 2022)

Met een discografie van meer dan 30 albums met een verkoop van in totaal meer dan 50 miljoen, is Jethro Tull een van de meest succesvolle rockbands aller tijden. “The Zealot Gene” wordt het eerste nieuwe studio-album in meer dan 18 jaar dat weer kortweg onder de naam Jethro Tull wordt uitgebracht. Daar dienen we wel bij aan te tekenen dat we op deze komende schijf grotendeels de band aantreffen zoals die ook te horen was op “Thick As A Brick 2” (ofwel “TAAB 2”) en “Homo Erraticus”, die onder respectievelijk de namen Ian Anderson's Jethro Tull en Ian Anderson werden uitgebracht. Onderwijl stond deze bezetting meestentijds wel als Jethro Tull op de wereldpodia. Terugkijkend op de wereldschokkende verstoring door de corona-pandemie, die uiteindelijk een einde maakte aan de tourplannen van de band en de hoop op een 2020-release voor “The Zealot Gene”, zegt Anderson: 'Het was zo plotseling. Te midden van de zorgen en waarschuwingen van de wetenschappelijke gemeenschap en nog een paar verlichte politici, trokken we ons allemaal in ongeloof terug in onze huizen om de storm af te wachten.' “The Zealot Gene” wordt uitgebracht in diverse formaten op CD en vinyl, maar ook twee 'limited editions' met Blu-ray en artbook. Beide artbook-edities bevatten een tweede CD met demo's en vroege versies van de albumstracks, plus uitgebreide liner notes en een interview met Ian Anderson door Tim Bowness (No-Man) én op de Blu-ray een 5.1 surround mix. De 'Deluxe 3LP+2CD+Blu-ray Artbook'-editie wordt geleverd op wit vinyl en bevat een derde LP met de ruwe demo's. Ook is er een slipmat toegevoegd en een genummerde kunstdruk. Een paar weken geleden werd al het nummer “Shoshana Sleeping” vrijgegeven, afgelopen week gevolgd door het titelnummer, dat u nu gaat beluisteren. Op 10 oktober kunt u een concert van Jethro Tull bezoeken in de Lichtburg in Essen.
Website:
https://jethrotull.com/
https://www.facebook.com/officialjethrotull
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/1APwlHY50vo

SUBTOP 2021 / LIVE-TIP
Wilson, Ray - I, Like You
Van "The Weight Of Man" (Jaggy D / Jaggy Polski, 2021)

Ray Wilson kennen we als de zanger van Stiltskin en natuurlijk als de zanger op het laatste studio-album van Genesis, “Calling All Stations”. We kennen hem ook als de zanger die het feit dat hij ooit bij Genesis heeft gezeten, door de jaren heen behoorlijk heeft uitgemolken. En dat terwijl hij zelf ook best een begenadigd songschrijver is. Dat komt met name goed tot uiting op zijn meest recente album “The Weight Of Man”, waarop zijn songs in een warm gloedvol jasje zijn gestoken dat duidelijk refereert aan het latere werk van Pink Floyd. Het helpt dat hij in zijn band in de vorm van Ali Ferguson een gitarist heeft die voor precies die Gilmour-touch zorgt die de nummers nog naar een net wat hoger plan trekken. Het album is vervolgens van een passende warme mix voorzien door RPWL zanger/toetsenist/producer Yogi Lang. Comeback album van het jaar, aldus redactielid Christian, die het op de zevende plaats zette in zijn persoonlijke Top 10 over 2021. Net te laag om vorige week in onze drie-uurs uitzending aan bod te komen. Vanavond alsnog. Wilson kom t ook in 2022 weer regelmatig in de buurt, als alles goed gaat. Eerstvolgende concert in deze regionen is op 22 april in de Rosenhof in Osnabrück.
Website:
https://raywilson.net/
https://www.facebook.com/raywilsonofficial

SPECIAL: ARCHITECTUUR
Simon & Garfunkel - So Long, Frank Lloyd Wright
Van “Bridge Over Troubled Water” (CBS, 1970 / Sony Music, 2011)

Duncan, C - Architect
Van: “Architect” (Fatcat Records, 2015)

Orchestral Manœuvres In The Dark - Architecture And Morality
Van “Architecture And Morality” (Dindisc/Virgin, 1981 / Virgin, 2007)

Rocket Scientists - Brutal Architecture
Van “Brutal Architecture” (Kinesis, 1995)

Parsons Project, Alan - Paseo De Gracia
Van “Gaudi” (Arista, 1987)

Vorig jaar verscheen van de in architectuur gespecialiseerde publicist Paul Groenendijk het boek “Sonic Architecture”, dat als subtitel “Architectuur en Muziek / Plaat en Hoes / Hoes en Plaat” heeft. Naast de architectuur is de geboren Rotterdammer namelijk tevens bijzonder geïnteresseerd in muziek. En omdat architectuur ook een grote inspiratiebron is voor muzikanten en componisten kwam hij op het idee een project op te zetten waarbij de platenhoes met allerlei vormen van architectuur als thema centraal stond. Vanuit zijn eigen brede collectie heeft hij onnoemelijk veel hoezen verzameld en die van commentaar op de hoes en de muziek voorzien.

Het boek is thematisch ingericht, waarbij één hoofdstuk zelfs gewijd is aan covers met de stad Rotterdam als thema. Voor progressieve muziek heeft Groenendijk ook de nodige ruimte gereserveerd, waarbij namen voorbij komen als The Alan Parsons Project (“Gaudi” uiteraard), Saga (i.v.m. de futuristische gebouwen), Pink Floyd (oorspronkelijk begonnen als The Architectural Abdabs), Alquin, Vangelis, Yes (“Going For The One”) en The Nice. Het boek inspireerde ons tot het samenstellen van een minispecial met architectuur als thema. We starten met de ook in het boek genoemde song “So Long, Frank Lloyd Wright” dat het beroemde duo Simon & Garfunkel voor hun millionseller “Bridge Over Troubled Water” opnamen. Laatstgenoemde volgde trouwens ooit een architectuuropleiding. Het lied bevat de strove “Architects may come, and architects may go/And never change your point of view”.

We vervolgen met de titelsongs van de eveneens in het boek opgenomen albums “Architect” van C Duncan en “Architecture & Morality” van Orchestral Manœuvres In The Dark en van “Brutal Architecture” van Rocket Scientists om af te sluiten met een instrumentaal stuk van het genoemde “Gaudi”. Van het jazzrockalbum “Fractal Architecture” van Geoffrey McCabe (Glass House, 1992) konden we helaas geen geschikt nummer vinden ;-) . Tenslotte eindigen we met het in het hoesje van “Dancing About Architecture” van Trip (Wamsley) genoemde citaat dat vaak toegeschreven wordt aan singer-songwriter Robyn Hitchcock: 'Talking about music is like dancing about architecture'. De uitspraak is vrijwel zeker ouder en werd eerder gebezigd door komiek Steve Martin en acteur Martin Mull (in de variant 'Writing about music...')
Website:
https://www.paulgroenendijk.nl/
https://www.architectuur.nl/nieuws/exposities/tentoonstelling-sonicarchitecture-album-artwork/
(over de tentoonstelling die tegelijk met de publicatie van het boek gehouden werd in het OMI te Rotterdam) https://franklloydwright.org/
https://simonandgarfunkel.com/
https://cduncan.bandcamp.com/
https://www.omd.uk.com/
https://www.facebook.com/rocket.scientists.official.artist.page/
https://rocketscientists.bandcamp.com/
https://www.the-alan-parsons-project.com/
https://alanparsons.com/

Styx - Love In The Midnight
Van "Cornerstone" (A&M, 1979)

We schrijven het jaar 1979 en het kan niet op voor Styx. De twee voorgaande albums, “The Grand Illusion” en “Pieces Of Eight”, waren zowel artistiek als commercieel een succes voor de Amerikaanse band en daar moest op worden voortgebouwd. Maar wel terwijl er tevens een lichte koerswijziging moest plaatsvinden, althans dat vond met name zanger/toetsenist Dennis DeYoung. Hij ging songs schrijven met een grotere popinvloed en de eerste voorbode was de single "Babe". ...En het was gelijk raak: het nummer werd Styx' eerste (en achteraf enige) Amerikaanse nummer 1-hit. Die koerswijziging was overigens niet iets wat door alle bandleden werd gedragen en met name gitaristen Tommy Shaw en James Young hadden er moeite mee. Zo veel zelfs dat Tommy Shaw dreigde met opstappen en Dennis DeYoung heel even uit de band ontslagen was. Gezond verstand en het financiële succes kregen uiteindelijk de overhand en in oktober 1979 verscheen het negende studio-album "Cornerstone". Shaw leverde voor het album o.a. het folky “Boat On The River” (de grootste Styx-hit in Europa) en het meest proggy stuk van het album, de afsluiter “Love In The Midnight”. U zult begrijpen dat we dáárvoor gekozen hebben.
Website:
https://styxworld.com/
https://www.facebook.com/styxtheband

Nr. 12

Op de 12de plek vinden we 5 platen, waarvan er 4 een 6de plaats scoorden in één individuele lijst en verder niet genoemd werden; ééntje kwam in de lagere regionen van twee lijsten voor.

Coevality – "Multiple Personalities" (eigen beheer, 2021)
U hoort: Light Bikes

– Op nummer 6 in de lijst van René:
Album van de Maand september kwam van Coevality, een trio uit Los Angeles dat tien jaar bezig is geweest met het componeren en opnemen van "Multiple Personalities". De zeven - tussen de vijf en tien minuten klokkende - tracks zijn met gevoel voor detail èn een enorme geldingsdrang vastgelegd. Meest in het oog springende instrument is de voor in de mix geplaatste fretloze bas van Derrick Elliott, die onmiddellijk de oude tijden van Brand X en Michael Manring in herinnering roepen. Maar direct daarna vallen ook het Neil Peart-achtige drumwerk van Andy Prado en het rijke palet van gitarist Jon Reicher op. Reicher en Elliott bespelen verder ook nog trompet respectievelijk cello en brengen door middel van Midi-programmering symfonische lagen aan in de muziek. Als gevolg daarvan zijn de composities rijk van klankkleur en dynamische afwisseling. Met al deze elementen heeft Coevality een uitstekende progressieve jazzrockplaat geproduceerd.
Websites: https://coevality.bandcamp.com/releases
https://www.coevalityband.com/
https://www.facebook.com/Coevalityband/ .

Big Big Train – Common Ground (English Electric Recordings)
U hoort: End Notes

– Op nummer 6 in de lijst van Christian:
Na de “Grand Tour”-concerten maakten drie leden bekend ermee te willen stoppen. Oerlid Gregory Spawton, zanger David Longdon, drummer/zanger Nick D’Virgilio en gitarist/toetsenist Rikard Sjöblom herpakten zich, haalden nieuwe muzikanten binnen en namen midden in de corona-pandemie een nieuw album op: “Common Ground”. Muzikaal is er eigenlijk niet zo veel nieuws onder de zon, maar het was mij al snel duidelijk dat de nieuwe muziek mij nu duidelijk meer aansprak dan wat er op “Grand Tour” te horen was. De trein leek weer vol op stoom, totdat in november David Longdon plotseling overleed waardoor de toekomst van Big Big Train zeer onzeker is. Ondanks dit drama heeft dat mijn waardering voor dit album niet gekleurd, hoewel er wel altijd een bitterzoet gevoel over me zal komen zodra ik David Longdon weer eens hoor zingen, hier en op de eerdere BBT-albums.
Websites:
https://www.bigbigtrain.com/
https://www.facebook.com/bigbigtrain .

Kings Of The Valley - “Kings Of The Valley” (Stickman Records)
U hoort: Living By Default

– Op nummer 6 in de lijst van Maurice:
Op de hoes van het eerste volwaardige album van het Noorse Kings Of The Valley prijkt een imposante afbeelding van de ongekroonde koning van de dieren: de olifant. Het uit Trondheim afkomstige kwartet maakt retro-prog in de beste Scandinavische traditie. Hoewel de gitaar vaak zwaar wordt aangezet met stevige riffs, heeft de muziek ook een zekere lichtvoetigheid en is het samenspel tussen gitarist Christopher Roseth Sand en toetsenist Øystein Megård heerlijk om naar te luisteren. De hoofdmaaltijd bestaat uit twee lange nummers waarin de band verschillende invloeden uit de progressieve rock laat samensmelten. Soms doet de band de oude tijden van Porcupine Tree bijna herleven maar heeft ook opvallende kenmerken als de bijna westcoast-achtige harmonievocalen. Hoogtepunt van het album is echter het toetje: het meeslepende “Peace”, dat warempel eindigt met de inzet van een heus koor.
Website:
https://kotv.bandcamp.com/album/kings-of-the-valley
https://www.facebook.com/Kingsofthevalley/ .

Sylvan – “One To Zero” (Gentle Art Of Music / Soulfood)
U hoort: Worlds Apart

– Op nummer 6 in de lijst van Aldwin:
Het is alweer zes jaar geleden dat het album ''Home'' van het in 1998 opgerichte Sylvan verscheen. In 2021 verscheen eindelijk een nieuw album, getiteld “One To Zero”. Deze titel verwijst naar het tiende studioalbum van deze Duitse band, met tien nummers. Het staat op de 6de plek in mijn top 10 van 2021-eindlijst. Er ligt een conceptverhaal aan ten grondslag waarin een kunstmatige intelligentie-entiteit vanuit het eigen perspectief zijn autobiografie vertelt. De vaste ritmesectie met bassist Sebastian Harnack en drummer Matthias Harder staat op dit album ook weer als een huis. Johnny Beck is gepromoveerd van gastgitarist naar vast bandlid en levert een paar prachtpareltjes met zijn fraaie gitaarsolo’s. De zangstem van Marco Glühmann is prettiger om naar te luisteren dan voorheen. Een nieuw pareltje binnen de progscene, dat voor Sylvan-fans het wachten meer dan waard zal blijken te zijn geweest!
Websites:
www.sylvan.de
https://www.facebook.com/sylvan.de .

En dan de eerste plaat in de lijst die breder gedragen is:

Needlepoint – "Walking Up That Valley" (BJK Music, 2021)
U hoort: Where The Ocean Meets The Sky

– Op nummer 10 in de lijst van René:
Op de nieuwe CD verdiepen de Noren zich verder in hun voorliefde voor de Canterbury Scene, vroege jazz- en progrock en de psychedelica van de beginjaren van Pink Floyd en voegen daar zelfs wat folkrockinvloeden aan toe. Needlepoint debuteerde in 2010. De oorspronkelijke psychedelisch getinte jazzpop kreeg beduidend meer body met de toetreding van veelgevraagd toetsenman David Wallumrød. De definitieve bezetting vond de Noorse formatie rondom zanger/gitarist Bjørn Klakegg en bassist Nikolai Hængsle door de inlijving van de van onder andere Tim Christensen bekende drumvirtuoos Olaf Olsen. De muziek op de nieuwe schijf wordt wederom gedomineerd door Klakeggs omfloerste stem, waarin echo’s van Pye Hastings (Caravan), Robert Wyatt (Soft Machine), Andy Latimer (Camel) en Syd Barrett (Pink Floyd) weerklinken. De idyllische sfeer wordt echter nergens saai. Dit komt voornamelijk door de spannende arrangementen, waarin Wallumrøds veelzijdige keyboardbijdragen een centrale plaats innemen.

– Op nummer 7 in de lijst van Herman:
Needlepoint bewijst dat binnen het Canterbury Scene-genre ook in de 21ste eeuw nog steeds relevante muziek wordt gemaakt, die overduidelijk hint naar deze muziek die zich ergens in de driehoek progressieve rock, jazzrock en psychedelica bevindt. Hoor hoe muzikaal deze Noren hun composities in elkaar steken. Dat begint al met de bijzondere ritmiek die drummer Olaf Olsen aanlevert. De composities zijn weliswaar allemaal van zanger/multi-instrumentalist Bjørn Klakegg, maar hij heeft met o.a.toetsenist David Wallumrød virtuoze musici in 'dienst' die wel raad weten met zijn bijzondere akkoordensequenties, met modulaties die je in de popwereld alleen bij Steely Dan misschien tegenkomt.
Website:
https://www.facebook.com/needlepoint.official
https://needlepoint.bandcamp.com/album/walking-up-that-valley .

Nr. 11

Op nummer 11 vinden we maar één album, die hoewel ook aanwezig in de verzameling van Herman, alleen in de lijst van René opduikt:

Panunzi, Stefano – “Beyond The Illusion” (eigen beheer, 2021)
– U hoort: The Portrait

– Op nummer 5 in de lijst van René:
Zes jaar na het meest recente Fjieri-album “Words Are All We Have” en zelfs twaalf jaar na de soloplaat “A Rose” konden we afgelopen jaar eindelijk weer van nieuw materiaal genieten van Stefano Panunzi en wel van zijn nieuwste solo-CD “Beyond The Illusion”. De plaat sluit qua opzet aan op Panunzi’s debuut “Timelines” uit 2005 in die zin dat het overgrote deel van het materiaal bestaat uit stemmige instrumentale muziek. In slechts vier van de twaalf stukken wordt er gezongen, waarvan “I Go Deeper” de terugkeer van Tim Bowness markeert. Het is een nieuwe versie van de song die ook al op Bowness' eigen album "Flowers At The Scene" uit 2019 prijkt. Voor de overige gezongen nummers heeft Panunzi een goede bekende van Xymphonia gevonden, namelijk Jim Peters, beter bekend onder zijn artiestennaam GRICE. Zijn melancholieke stem past uitstekend bij de door hem mede-gecomponeerde songs “The Awakening”, “Her” en “The Portrait”. Vergeleken met zijn vorige materiaal is de nieuwe CD nog sterker gebaseerd op melancholische composities.
Websites:
https://www.stefanopanunzi.com/
https://www.facebook.com/stefanopanunzimusic .

Nr. 10

Op nummer 10 vinden we maar liefst zes albums, waaronder alle plaatsen vier van de vijf individuele lijsten. Daarnaast is er één titel die in de onderste helft van twee lijsten te vinden is.

Jonze, Pluto – “Awe” (Bird’s Robe Records, 2021)
U hoort: Dot

– Op nummer 4 in de lijst van René:
De tien progressieve popliedjes op “Awe” variëren qua lengte tussen de pakweg drie en vierenhalve minuut. Toch gebeurt er veel in de bonte composities, waarbij de Australiër zelf als invloeden de romantische componisten als Debussy en Satie, de melodieuze synthesizergrootheden Vangelis en Jean Michel Jarre en indiepopacts zoals Beck, Tame Impala en Unknown Mortal Orchestra noemt. De voormalige toetsenman/zanger van Hey Geronimo beschikt daarbij over een breekbare stem die John Lennon in herinnering brengt. De sound wordt voornamelijk gecreëerd door de combinatie van piano en analoge elektronische instrumenten, aangevuld met violen, gitaren en drums. Geregeld terugkerende elementen zijn daarbij de dromerige pianoballade-intro’s, catchy refreinen, hemelse harmonievocalen, prominente Moogbassen, Mellotronfluiten en bombastische finales. Kortom: “Awe” bedient de fans van toegankelijke orkpop met knipogen naar de psychedelische en symfonisch gearrangeerde popmuziek die rond 1970 populair was.
Websites:
https://plutojonze.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/plutojonze .

Fröberg, Hasse & Musical Companion – “We Are The Truth” (Glassville Records)
U hoort: To Those Who Rule The World

– Op nummer 4 in de lijst van Herman:
Hasse Fröberg & Musical Companion is natuurlijk de band van de leadzanger van The Flower Kings. Maar medeleden, zoals gitaarvirtuoos Anton Lindsjö en toetsenist Kjell Haraldsson, zijn even belangrijk in het geheel. Tot nu toe vonden ik dat deze Zweden met het derde album “HFMC” (2015) hun piek hadden behaald. Met het afgelopen jaar verschenen vijfde werkstuk “We Are The Truth” wordt dat meesterwerk zeer dicht benaderd. De groep lijkt er wel naar te verwijzen, want de bandnaam staat nu alleen nog als HFMC op de hoes (we houden voor het gemak de volledige bandnaam aan). Net als “HFMC” is “We Are The Truth” en gevuld met composities vol afwisseling, zowel qua thema's, ritmiek als dynamiek, gedragen door de doorvoelde zang van Fröberg. Een album waar het enthousiasme vanaf spat en die je daarom ook blíjft draaien.
Websites:
https://www.hfmcband.com/
https://www.facebook.com/hfmcband
https://hfmc.bandcamp.com/releases.

Het slotnummer van dit eerste uur is een album dat weer 'ns in twee lijsten voorkomt:

Vienna Circle – Secrets Of The Rising Sun (eigen beheer)
U hoort: Fly Lady Fly

– Op nummer 8 in de lijst van Christian:
In het verleden waren een aantal Xymphonia-collega’s erg te spreken over de albums van het Britse Vienna Circle. Toen was dit nog een tweemansband rondom de broers Paul en Jack Davis maar met album nr. 3, “Secrets Of The Rising Sun” staat Paul alleen aan het roer en afgezien van de drums en wat zangpartijen neemt hij alles voor zijn rekening. Resultaat is een album dat een lichte koerswijziging laat horen, waarbij met name de invloed van muziek uit eind jaren 60 en de jaren 70 en specifiek de Amerikaanse westcoast-folkrock doorsijpelt. Maar we horen ook nog wel steeds Camel terug in de sound van Vienna Circle. Mijn meest zomerse album van het jaar.

– Nummer 7 in de lijst van Aldwin:
In 2007 werd Vienna Circle opgericht door de Britse broers Paul en Jack Davis. In 2008 brachten ze het debuutalbum “White Clouds” uit, een conceptalbum dat zich afspeelt tijdens de Eerste Wereldoorlog. Opvolger “Silhouette Moon” kwam in 2013. Nu, acht jaar later, is dan eindelijk het derde album een feit. In die tussentijd is er wel wat veranderd, want Jack Davis heeft in goed overleg 'de band' verlaten. Broer Paul neemt op dit album alle instrumenten voor zijn rekening, behalve de drumpartijen, die Alex Micklewright invult. Daarnaast is Pauls vrouw Gemma Davis in twee nummers als zangeres te horen. “Secrets Of The Rising Sun” is meer gitaargeoriënteerd dan de twee voorgaande albums.
Websites:
https://viennacircle.bandcamp.com/album/secrets-of-the-rising-sun
https://www.facebook.com/viennacircleband .

Dit tweede uur van de uitzending waarin de Xymphonia-redactie de balans opmaakt over progjaar 2021 vervolgen we met drie albums op nummer 10, die alledrie op de 4de plek in individuele lijsten prijken.

VOLA – “Witness” (Mascot Records)
U hoort: Straight Lines

– nummer 4 in de lijst van Aldwin:
“Witness”, is het derde studio-album van VOLA. Het Deense viertal maakt een eigen vorm van moderne prog, waarbinnen elementen uit nogal uiteenlopende pop- en rockmuziekverschijningsvormen zijn samengebracht. “Witness” zoekt duidelijk het midden tussen de meer djent-gerichte metal van het eerste album en de pakkende thema’s van de tweede schijf. Dit is geen album dat zich bezighoudt met ingewikkelde technieken: het is strak en perfect gemaakt. De gitaren zijn helder, de bas is hoorbaar, neemt zijn eigen 'headspace' in de mix in en draagt prominent bij aan de kracht van de dreunende drums. Dit vormt de ondergrond van de mix, die de zang en keyboards behoorlijk prominent geplaatst laat zijn. Kortom: je kunt er regelmatig bij uit je dak gaan.
Websites:
https://www.volaband.com/
https://www.facebook.com/volaband .

Neptunite – Sensor (eigen beheer)
U hoort: Binaural

– Op nummer 4 in de lijst van Chris:
Met deze release smokkel ik even want eigenlijk kan deze niet in de jaarlijst van 2021 want hij verscheen al in augustus 2020. Maar het lijkt alsof deze Duitse band het promoten van hun debuutalbum een beetje op z’n beloop gelaten heeft, want het duurde pas tot ver in 2021 voordat we het album her en der zagen opduiken. Ik bombardeerde het vervolgens in juni van het afgelopen jaar tot Album van de Maand en eigenlijk is deze schijf sindsdien nooit meer ver van mijn CD-speler geweest. Neptunite verenigt invloeden in zich van Camel, Pink Floyd, een scheut neoprog en de elektronische klanken van hun landgenoten Tangerine Dream. En dat alles voortgebracht door een trio vakkundige muzikanten. Meest relaxte album van het jaar.
Websites: http://www.neptunite-music.com/
https://www.facebook.com/NeptuniteMusic .

Ghost Echo – “Isolated Dreams” (eigen beheer)
U hoort: Pitfalls

– Op nummer 4 in de lijst van Maurice:
Ghost Echo is een Nederlands duo (uit Heerhugowaard) dat bestaat uit Karel Witte en Remy de Wal, die dit project vorig jaar toen de lockdown begon hebben opgezet. Met 8 nummers is het een zeer sterk debuut geworden dat niet geworteld is in de standaardprog. Beide heren zijn multi-instrumentalisten en verzorgen gezamenlijk alle gitaar- en toetsenpartijen, waarbij Karel Witte de leadzang voor zijn rekening neemt. In het resultaat komen allerlei muzikale werelden samen: moderne elektronische pop, progrock en metal. We horen vette synthsounds, stevige gitaarwerk en grotendeels elektronische ritmes. Het is fijn om te horen dat Ghost Echo niet alleen de invloeden binnen de prog zoekt, bij bands als Porcupine Tree of Frost*, maar ook bij elektropop zoals die van Depeche Mode. Ghost Echo heeft geen drummer, maar het fijne is dat het duo de ritmetracks niet wil laten klinken als ‘echte’ drums, maar juist van de eigenheid ervan gebruik maakt binnen het geluidsbeeld. Fijne ontdekking van een nieuwe act van eigen bodem, die absoluut een plek verdient in mijn lijst.
Websites:
https://ghostechotheband.bandcamp.com/album/isolated-dreams
https://www.facebook.com/ghostechotheband .

Nr. 9

Op nummer 9 vinden we twee albums: één hogelijk gewaardeerd door slechts één redactielid, de ander met twee fans, zij het dat de één hem een stuk hoger heeft geplaatst dan de ander.

The Weather Station – “Ignorance” (Fat Possum Records)
U hoort: Separated

– Op nummer 3 in de lijst van Herman:
Diverse stromingen komen in feite bij elkaar op "Ignorance": in feite bevat het album singer-songwriterliedjes, maar wel ingekleurd met een zweem van jazz en soms een mespuntje 20ste-eeuws klassiek. Denk daarbij aan de late platen van Talk Talk. Bij de opener "Robber" denk je bij de eerste drumtikjes meteen aan Talk Talks “The Colour Of Spring”. Even later volgt de stem, die op een fraaie onderkoelde, maar tegelijkertijd toch ook in zekere zin gloedvolle manier iets doet tussen zingen en melodieus vertellen in. Die stem is van Tamara Lindeman, die eigenlijk in haar eentje voor The Weather Station staat. Om tot het omschreven resultaat te komen krijgt ze veel hulp van o.a. een saxofonist en de nodige strijkers. Typisch zo'n album waar je steeds naar terug blijft grijpen en die in je hoofd blijft rondspoken.
Websites:
http://www.theweatherstation.net/
https://www.facebook.com/TheWeatherStn .

Legacy Pilots – The Penrose Triangle (eigen beheer)
U hoort: Mad Kings

– Op nummer 9 in de lijst van Christian:
Duitsland is goed vertegenwoordig in mijn jaarlijst en op deze plek stond ik voor het dilemma of ik voor het derde album van Frank Us onder de naam Legacy Pilots moest gaan of voor dat van zijn landgenoot Finally George. Meerdere extra luisterbeurten aan het eind van het jaar liet de weegschaal doorslaan in de richting van Legacy Pilots. “The Penrose Triangle” is een album vol sterke melodieuze prog met hints richting Keith Emerson, Styx en Kansas. Frank Us heeft een goed gevuld adresboek opgebouwd en zodoende vallen o.a. zanger John Mitchell (Frost*, Arena), drummers Todd Sucherman (Styx) en Marco Minneman te horen, naast de beide Marillion-snarenplukkers Steve Rothery en Pete Trewavas. Meezingplaat van het jaar.

– Op nummer 5 in de lijst van Maurice:
Wederom nodigt Frank Us ons uit om met zijn mede-piloten op te stijgen met alweer de derde vlucht onder de Legacy Pilots-vlag. Dat deze Duitse multi-instrumentalist een groot Keith Emerson-fan is, steekt hij niet onder stoelen of banken. Maar ook bands als Kansas en Yes behoren tot zijn favorieten. Daar waar je op de vorige albums soms duidelijk zijn invloeden per track kon horen is “The Penrose Triangle” meer een som der delen, kortom: een modern klinkend prog-album. Wederom zijn er de nodige gastvocalisten te horen; in de eerste twee nummers klinkt de karakteristieke stem van John Mitchell, ook op beide voorgangers al van de partij. Ook Jake Livgren (neefje van Kerry) keert terug op één nummer en doen zowel Steve Rothery als Peter Trewavas mee. “The Penrose Triangle” mag zeker het sterkste album van Legacy Pilots tot nu toe worden genoemd.
Websites:
https://www.legacypilots.com/
https://legacypilots.bandcamp.com/album/the-penrose-triangle
https://www.facebook.com/FrankUsFlightCaptain/.

Nr. 8

Kerrs Pink – “Presence Of Life” (eigen beheer)
U hoort: Away From Shadows

Het in maart uitgekomen "Presence Of Life" is het zevende album van de Noorse band Kerrs Pink en verscheen maar liefst zeven jaar na “Mystic Spirit”. Evenals deze directe voorganger schopte “Presence Of Life” het tot Album van de Maand bij Xymphonia! De groep heeft al zo'n 30 bezettingen versleten, met gitarist Harald Lytomt als constante factor. De verwevenheid van Noorse traditionele folk in de zes nummers op “Presence Of Life” is net als op de zes voorgaande albums nog steeds van toepassing, maar nooit uitgesproken aanwezig. Met Hans Jørgen Kvisler is er een extra gitarist toegevoegd aan de bezetting. Samen met gitarist Hararld Lytomt gaat Kvisler de nodige muzikale duels aan met toetsenisten Glenn Fosser en Lasse Johansen. De twee laatstgenoemden staan garant voor weelderig Hammondorgelspel en pompende Moogklanken.
Websites:
https://kerrspink.com/
https://www.facebook.com/kerrspinkofficial .

Nr. 7

Op nummer 7 komen we voor het eerst individuele nummer één-noteringen tegen, maar dan wel albums die verder niet in een andere top tien voorkwamen (hoewel zeker wel breder gewaardeerd ter redactie).

Perfect Storm – “No Air” (eigen beheer / GlassVille Records)
U hoort: Mind's Eye

– Op nummer 1 in de lijst van Herman:
Verreweg mijn meestgedraaide plaat van het jaar. Met andere representanten van de sterke moderne progbeweging die in Nederland opgang doet, zoals Golden Caves en Lesoir, deelt Perfect Storm het vermogen om sterke, beklijvende melodieën te verpakken in energieke songs. Die rocken stevig, maar zijn duidelijk geworteld in prog. En net als bij genoemde bands worden ze krachtig en met gepaste dramatiek gezongen. Ook bij Perfect Storm heeft vrouwelijke zang een voorname rol. Maar naast de stemmen van Adel Saflou en Hiske Oosterwijk zijn daar ook nog de meeslepende vocalen van toetsenist Ard Offers. De songs zijn niet alleen pakkend door de melodieën, maar ook door het tempo erin te houden. Maar ze kennen meestal wel een omslag naar een meer atmosferisch gedeelte, waarna men vaak na een gitaar- of toetsensolo weer op tempo komt. De composities hebben dan ook gemiddeld zo'n zeven minuten nodig om het hele verhaal verteld te krijgen, maar verliezen nooit hun spanning. Het album was ook al Album van de Maand in juli.
Websites:
https://www.perfectstormsounds.com/
https://www.facebook.com/profile.php?id=100063596649463
https://perfectstormsounds.bandcamp.com/album/no-air.

Rustici, Corrado – "Interfulgent" (eigen beheer, 2021)
U hoort: The Man From Yorkshire (Dedicated To A.H.)

Op nummer 1 in de lijst van René:
"Interfulgent" is mijn nummer 1 van dit jaar om vooral de prachtige samensmelting van emotioneel geladen melodieën en virtuoze passages. Corrado Rustici bespeelt, op wat keyboardtoevoegingen en een synthesizersolo van Alex Argento na, alles zelf. Wat daarbij opvalt is dat met name in de stevigere stukken zijn gitaartoon bijna kwaad klinkt. In die zin doet de CD qua intensiteit wat aan "Hard Hat Area" van zijn oude vriend wijlen Allan Holdsworth denken. Dit wordt mede versterkt door het gebruik van de door Holdsworth veelvuldig gepromote SynthAxe en de titel van de ballade "The Man From Yorkshire (Dedicated To A.H.)". Grootste verschil met die plaat is evenwel dat de geboren Italiaan geen drummer inzet, maar zijn composities verrijkt met vaak duizelingwekkende drumprogrammering. Soms lijkt hij daarbij de techno- en drum 'n' bass-kant op te gaan, maar steeds wanneer je bij een volgende maat al een hossende menigte ziet opduiken, gooit Rustici er een break of virtuoze jazzrocksolo tegenaan. Naast die heftige stukken bevat het album ook prachtige sfeerstukken. Onder symfonisch getinte arrangementen lijkt de gitaar van Rustici bijna met je te praten, zo'n emotionele, menselijke toon weet hij uit zijn instrumenten en vingers te krijgen.
Websites:
https://www.corradorustici.com/
https://www.facebook.com/corrado.rustici.

Nr. 6:

Een gedeelde zesde plaats is er voor één album met twee vijfde plekken in individuele lijsten en een album dat zelfs in drie lijsten voorkomt, zij het wat lager.

Frost* – “Day And Age” (InsideOut / Sony Music)
U hoort: The Boy Who Stood Still

– Op nummer 5 in de lijst van Aldwin:
“Day And Age” is het vierde studioalbum van de Britse neo-progressieve rockgroep Frost*. “Day And Age” draagt nog steeds duidelijk de Frost*-genen, maar is veel opener van karakter. Je kunt de instrumenten beter van elkaar onderscheiden, het bandgeluid wordt er een tikje warmer van; de muziek heeft een meeslepender effect. Kortom neoprog van de bovenste plank. “Day And Age” is overigens door de teamleden van het muziekblad iO Pages als beste album van het jaar 2021 verkozen.

– Op nummer 5 in de lijst van Herman:
Wie had er ooit gedacht dat ik een album van Frost* in mijn lijst zou zetten? Eerdere albums kon ik namelijk nauwelijks uitluisteren zonder pijn aan m'n oren te krijgen. Het afgelopen mei verschenen vierde album “Day And Age” draagt nog steeds duidelijk de Frost*-genen, maar is veel opener van karakter. De vaste bezetting is daarbij teruggebracht tot een trio, met naast toetsenist/zanger Godfrey verder gitarist/zanger John Mitchell en bassist Nathan King. Craig Blundells drumstoel wordt ingenomen door maar liefst drie (sessie-)vervangers: Pat Mastelotto, Darby Todd en Kaz Rodriguez. Vooral het spel van die laatste is een genot om naar te luisteren en klinkt als een flink opgezweepte Phil Collins in topvorm. Hij is bijvoorbeeld te horen in het enerverende titelnummer en het experimentele “The Boy Who Stood Still”. We hebben de songmatige kant van het album al een paar keer belicht, maar er zijn ook meer schetsmatige, experimentele stukken, zoals het slotnummer “Repeat To Fade” en het al aangehaalde “The Boy Who Stood Still”. Alsof Phil Collins, toen-ie nog in goeden doen was, meewerkt aan een album van Art Of Noise of Yello.
Websites:
https://frost.life/
https://www.facebook.com/frostlife .

Giant Sky – Giant Sky (Glassville Records)
U hoort: No Cancelling This

– Op nummer 10 in de lijst van Christian:
Erlend Viken kennen we als de bandleider van de Noorse postprogformatie Soup. Dat begon ooit als een solo-project van hem, maar evolueerde door tot een volwaardige band. Er was al een tijdje sprake van dat er een nieuw Soup-album zou komen, maar tot onze grote verbazing was daar in juni ineens een album van een nieuwe solo-project van Viken, onder de naam Giant Sky. Op dit gelijkgetitelde werkstuk probeert Viken zich te ontworstelen aan de gitaargedomineerde sound van Soup, maakt hij veel meer gebruik van toetsen en elektronica en riep hij ook de hulp in van een aantal gastzangeressen. Dat resulteerde in een bij vlagen psychedelischer en spacier klinkende sound dan we kennen van het recentere werk van Soup, maar dat zeker voor de liefhebbers van die band ook niet te versmaden is.

– Op nummer 8 in de lijst van Maurice:
Muzikaal bewandelt Viken met Giant Sky een ander pad dan met Soup: de sound is minder donker en opener; er wordt weinig gebruik gemaakt van gitaren maar des te meer van toetsen en elektronica. Ook heeft hij voor de diverse zangpartijen de hulp ingeroepen van een aantal gastzangeressen en valt het gebruik van kerkorgel op. Liefhebbers van de muziek van Soup zullen echter zeker ook veel van hun gading vinden bij Giant Sky, hoewel dit titelloze album wat ons betreft bij vlagen zelfs de muziek van Soup weet te overstijgen, omdat er minder in het geijkte postrockstramien word gewerkt.

– Op nummer 3 in de lijst van Aldwin:
De muziek van het Noorse Giant Sky is een project van zanger/multi-instrumentalist Erlend Viken bekend van de tevens Noorse band Soup. Muzikaal bewandelt Viken een ander pad dan met Soup: de sound is minder donker en opener. Hierdoor is het toegankelijker en gevarieerde, mede ook door de hulp van een aantal gastzangeressen. Een aangename verrassing.
Websites:
https://www.giantskyband.com/
https://giantskyband.bandcamp.com/album/giant-sky
https://www.facebook.com/giantskyband.

Nr. 5:

Op de plaatsen 5 t/m 1 vinden we steeds slechts één titel, die in minstens twee lijsten hoog voorkomt.

Montaldo, Elisa – “Fistful Of Planets Part II” (eigen beheer)
U hoort: Washing The Clouds (The White Planet)

– Op nummer 3 in de lijst van Maurice:
De oplettende luiteraar zal opmerken dat we aan het album “Fistful Of Planets Part II” van de Italiaanse toetsenist/zangeres nog helemaal geen aandacht hebben besteed in 2021. Toch hebben we al vaker muziek van Elisa gedraaid, maar dan van haar band Il Tempio Delle Clessidre. Dit album hebben echter we gemist toen deze verscheen. Gelukkig hebben we nog voor het sluiten van de jaarlijst de plaat veelvuldig kunnen beluisteren. Het is een bijzonder album dat soms sprookjesachtig aan doet en de sfeer van de oude White Willow of Mayra Orchestra heeft. Op andere momenten kleurt Montaldo echter behoorlijk buiten de lijnen en trakteert ons soms op een collage aan geluiden. De nadruk ligt echter op ingetogen werk met mooi pianospel sterke zang. De hoofdprijs gaat evenwel naar het symfonische “Washing The Clouds” met een heerlijke gitaarsolo en bombastisch einde.

– Tevens op nummer 3 in de lijst van Christian:
Zangeres/toetseniste Elisa Montaldo kennen we bij Xymphonia voornamelijk van de Italiaanse progrockband Il Tempio Delle Clessidre en Vly. Dat laatste was een project met o.a. ex-leden van Crippled Black Phoenix, alsmede de Zweedse drummer/producer Mattias Olsson. Montaldo en Olsson werkten in die tijd al samen aan haar solo-album "Fistful Of Planets Part I" dat in 2015 verscheen en nu in 2021 eindelijk een opvolger heeft gekregen. Muzikaal betreedt Montaldo een duidelijk ander pad in vergelijking met Il Tempio Delle Clessidre. De muziek is meer klassiek getint en mysterieus van karakter met bij vlagen ook wel een sfeertje zoals we dat kennen van het debuut van de Noorse band White Willow. "Fistful Of Planets Part II" is daarmee dan ook een prachtige luisterervaring geworden, een soundtrack voor een imaginaire film. Wat dat betreft doet de muziek ons bij vlagen ook wel wat denken aan het Nederlandse Mayra Orchestra. Meest sprookjesachtige album van het jaar.
Websites: https://www.elisamontaldo.com/
https://www.facebook.com/elisaprog .

Nr. 4:

Workman, Lyle – “Uncommon Measures” (Blue Canoe Records, 2021)
U hoort: Noble Savage

– Op nummer 3 in de lijst van René:
Het mooie aan de opvolger van “Harmonic Crusader” uit 2009 is dat Lyle Workman eindelijk de kans kreeg om de orkestrale arrangementen die hij voor soundtracks componeerde te combineren met de tegen de jazzrock aanleunende muziek van zijn soloalbums. Dit hield in dat hij samen met dirigent/arrangeur John Ashton Thomas in de Abbey Road Studio One met een 63-koppig orkest kon werken. Zeven van de negen nieuwe stukken werden zo van een symfonisch arrangement voorzien. Dit wil niet zeggen dat er niet meer te genieten valt van de van zijn vorige platen bekende gelaagde gitaarpartijen of van het spel van zijn vooral uit de jazzrock/fusion bekende muzikale vrienden. Workman weet op de juiste momenten zijn instrumenten in volle glorie over de orkestpartijen te leggen, terwijl musici als Vinnie Colaiuta, Toss Panos, Jeff Babko en Charlie Bisharat alle ruimte krijgen om te excelleren.

– Op nummer 2 in de lijst van Herman:
Almelo kent Lyle Workman vooral omdat hij ooit werk produceerde van onze trots Ilse DeLange. Hij maakt echter ook platen onder eigen naam, gericht op een fijnproeverspubliek. Hij maakte al enkele fraai orkestraal klinkende platen waarop zijn gitaar omringd was met fraai gestapelde arrangementen, ingespeeld door prominente vrienden uit zijn dikke adresboek. Met “Uncommon Measures” gaat hij nog een stap verder en creëert hij een symfonische rockplaat in meest letterlijke zin, in optima forma. Hij laat zich begeleiden door een compleet symfonie-orkest, prachtig opgenomen in de beroemde Abbey Road Studios. Voor de rockende stuwing zorgen topdrummers als Vinnie Colaiuta, Toss Panos en Matt Chamberlain. Additionele fraaie details in de arrangementen worden ingevuld door o.a. toetsenist Jeff Babko en vibrafonist/marimbist Wade Culbreath. Zelden was een dergelijk crossoverproject zo geslaagd.
Websites:
https://www.bluecanoerecords.com/lyle_workman.html
https://www.facebook.com/lyleworkman.musician/.

Nr. 3:

Op nummer drie vinden we de tweede plaatsen van Christian en Maurice, die ook hun persoonlijke nummer drie al gelijk hadden.

Smalltape – "The Hungry Heart" (eigen beheer)
U hoort: Colors

– Op nummer 2 in de lijst van Christian:
Met zijn derde album heeft Smalltape een album afgeleverd dat met beide benen in de moderne tijd staat, met een sound die op het eerste gehoor duidelijk schatplichtig is aan Porcupine Tree en Steven Wilson, maar naar gelang je vaker luistert toch ook wel degelijk echt een eigen smoel heeft. En net als Steven Wilson is Philipp Nespital een ware multi-instrumentalist, waarbij de laatste dat vlak zelfs nog een kleine voorsprong op hem heeft want Nespital is een meer dan begenadigd drummer. Dat is ook te horen in de muziek en met name in de epic van het album dat vol zit met prachtige ritmische vondsten. En ook Smalltape is een goede producer want het album klinkt prachtig zowel in stereo als ook zeker in 5.1 Surround. En dan te bedenken dat dit zijn allereerste surround mix is. Smalltape is wat mij betreft de ontdekking van 2021.

– Op nummer 2 in de lijst van Maurice:
Best wel een ontdekking was het derde album "The Hungry Heart" van Smalltape. Achter dit project gaat Philipp Nespital schuil, die onder die naam al sinds 2011 muziek uitbrengt. Nespital is een muzikale alleskunner, want hij bespeelt bijna alle instrumenten zelf, al laat hij strijk- en blaasinstrumenten aan specialisten over. Vanaf de eerste maten van "The Hungry Heart" voelt de sound van Smalltape behoorlijk vertrouwd aan, wat komt doordat deze behoorlijk dicht tegen die van Steven Wilson en Porcupine Tree zit. Maar gaandeweg het album en zeker ook na wat meer luisterbeurten zet je die vergelijking snel aan de kant en geniet je gewoon van Smalltape's prachtige songs. Op “The Hungry Heart” laat Nespital zich ook van zijn singer-songwriterkant horen, maar met name moderne prog voert de boventoon. Het prachtig opgenomen en gemixte werkstuk is verkrijgbaar op vinyl, dubbel-CD én dubbel-CD/DVD-combi, met op die DVD een 5.1-mix.
Websites:
https://smalltape.net/
https://www.facebook.com/smalltape .

Nr. 2

Op nummer twee vinden we de persoonlijke nummer één-posities van Maurice en Chris, die dus een gelijke top 3 hebben! Daarnaast scoort het album in kwestie ook bij Herman.

Lifesigns – “Altitude” (eigen beheer)
U hoort: Shoreline

– Op nummer 6 in de lijst van Herman:
Met de release van het derde Lifesigns-album "Altitude" bleek dat niemand minder dan Zoltán Csörsz bereid is gevonden oerlid Frosty Beedle op te volgen. Csörz viel in zijn The Flower Kings-jaren op met zijn fusion-beïnvloede spelstijl. “Altitude” is echter zeker niet fusion-getint geworden. Opnieuw horen we een uiterst verzorgde verzameling goed uitgewerkte symfo-composities. Ze klinken prachtig en laten bijzonder fraai spel horen, dat in de gitaar- en toetsensolo's bovendien doorvoeld klinkt. Mooi om Bainbridge nu een album lang binnen deze context te kunnen horen. Bovendien is de productie van Steve Rispin, die niet voor niets wordt opgevoerd als volledig bandlid, waanzinnig goed. Er zit bij vlagen een subsonische onderlaag in de mix van dien aard, dat het verstandig is eerst met de buren te overleggen eer je de plaat opzet.

– Op nummer 1 in de lijst van Christian:
Het derde album van Lifesigns verscheen al vroeg in 2021 maar het had gelijk al zo’n impact op me dat ik toen al dacht dat het wel heel raar moest lopen, wilde dit niet mijn album van het jaar worden. Vele luisterbeurten verder is die mening onveranderd gebleven. Prachtige melodieuze progsongs met een bijna perfecte balans tussen vocale delen en instrumentale uitbarstingen. John Youngs vocalen dringen niet op de voorgrond, maar werken wel uitermate uitnodigend; zijn toetsenspel is zowel prachtig stemmig qua inkleuring als ook regelmatig lekker flitsend. “Altitude” is ook het eerste album waar op gitarist/toetsenist Dave Bainbridge volledig ingezet wordt en zijn stijl is een perfecte match. En dan is er de ritmesectie, bestaande uit bassist Jon Poole en nieuwe drummer Zoltan Csörz, die de muziek bij vlagen naar grote hoogten stuwt. Koppel dit alles aan de uitgekiende en bij vlagen zeer diep klinkende productie van producer en officieel 5de bandlid Steve Rispin en je hebt een album dat voor mij het hoogtepunt van 2021 was.

– Op nummer 1 in de lijst van Maurice:
Met een verse bezetting verscheen afgelopen jaar het derde studio album van Lifesigns, de band rond John Young. Meestergitarist/toetsenist Dave Bainbridge was al op het vorige album te horen maar is nu volwaardig lid. Bassist John Poole is ook weer van de partij; nieuw lid is drummer Zoltán Csörsz. Zijn frisse drumstijl zorgt zeker voor een nieuwe impuls en samen met Poole staat de ritmesectie als een huis. Dit geeft Young en Bainbridge alle ruimte om te excelleren met de ene na de andere solo zonder dat het overdadig wordt. Met recht staat dit album bij mij op nummer 1.
Websites:
https://lifesignsmusic.co.uk/
https://www.facebook.com/Signslife .

Nr. 1

Alleen Herman had de onbetwiste Xymphonia-nummer één over 2021 niet in zijn persoonlijke lijst staan. Bij Aldwin en René scoorde het album erg hoog; bij Christian en Maurice is het een middenmoter. In het lijstje dan, want om überhaupt in de top 10-lijst te komen is middenmoter zijn niet genoeg...

MEER - “Playing House” (Karisma Records)
U hoort: Honey

– Op nummer 7 in de lijst van Maurice:
In zekere zin zou je MEER een 21ste-eeuwse variant van Electric Light Orchestra kunnen noemen. Net als de formatie rondom Jeff Lynne is het Noorse achttal samengesteld uit 'standaard' rockmuzikanten en klassiek geschoolde strijkers. Maar daar waar ELO voor de orkestrale pop in de keuken van de songsmeden van de Beatles neusde, doet MEER dit vooral bij meer recente poprockbands. Enkele van de symfonisch liedjes vertonen dan ook verwantschap met het subtielere werk van bands als OAK, Choir Of Young Believers en Coldplay.

– Op nummer 5 in de lijst van Christian:
Een jaarlijst vertelt mij vaak iets over wat voor een jaar het geweest is. Het merendeel van de albums in mijn lijst zijn wat behoudender en traditioneler van karakter: het was duidelijk dat ik dit jaar (deels ook door persoonlijke omstandigheden) niet echt veel zin had in avontuurlijke muziek. De uitzondering daar op in mijn lijst is het tweede album “Playing House” van MEER. Deze Noorse formatie is een octet bestaande uit zowel ‘standaard’ rockmuzikanten als klassiek geschoolde strijkers. MEER vermengt invloeden van bands al Oak, Choir Of Young Believers en Coldplay met een symfonische progpopsound die energiek is en aanstekelijk werkt.

– Op nummer 2 in de lijst van René:
Album van de maand April was “Playing House”, de tweede CD van MEER. Deze opvolger van het in 2016 verschenen titelloze debuut, bevat ook talloze momenten waarop de band je bij de strot grijpt. Met name Johanne Kippersund zet soms een boei op, die in combinatie met de bombastische strijkers het liedje in kwestie regelrecht laat solliciteren naar een James Bond-soundtrack. Aan de andere kant van het spectrum laat een uitgeklede song als “Where Do We Go From Here” goed horen dat MEER in het oprichtingsjaar 2008 een duo was. Tenslotte blijkt de groep een fijne neus te hebben voor rockklassiekers, getuige de cover van “Here I Go Again” van Whitesnake, waarmee de dubbel-LP van “Playing House” verrijkt is.

Op nummer 1 in de lijst van Aldwin:
De Noorse band MEER bestaat uit een achttal rockmuzikanten en klassiek geschoolde strijkers.
Dit album staat zonder enige twijfel op plaats 1. Het was voor mij het meest verrassende, spannende en afwisselde album van afgelopen jaar. Het blijft je boeien door de veelzijdigheid en smaakt naar... MEER.
Websites:
https://www.facebook.com/MEERmusikk/.

NIEUW
Vain Travail, The – Do You See The Sun?
Van “After A Silent Disaster” (Final 500 Records, 2021)

Dertien jaar geleden draaiden we al eens muziek van de Enschedese, destijds in Amsterdam wonende Arthur Adam. In zowel de voordracht als de songs van deze voluit Arthur Adam ten Cate hetende singer-songwriter hoorden we destijds een duidelijke Jeff Buckley-invloed. Hij is al die jaren actief gebleven en was via het Amsterdams Songwriters Guild en Twents Songwriters Gilde ook betrokken bij de begeleiding van opkomend songwriterstalent. In 2018 richtte hij met vier gelijkgestemde muzikanten The Vain Travail op, waarin we ook o.a. bassist/zanger Dirk Schreuders vinden, tevens bekend van Her Majesty. In eerste instantie was ook mede-Her Majesty-lid Bertolf betrokken; hij is op het nu verschenen “After A Silent Disaster” nog op één nummer te horen. The Vain Travail maakt wat de band zelf noemt 'pop noir'. De groep noemt zelf raakvlakken met muziek van Wilco, Elbow, Patrick Watson, Thomas Dybdahl, Bon Iver en iets wat we toch wel het duidelijkst terughoren: Radiohead. De muziek op dit alleen op vinyl verschenen album is melancholiek en schilderachtig – het is haast onmogelijk dat de songs je onberoerd laten. Hoorde je op vroege muziek van Ten Cate wel eens de kritiek dat hij zich te weinig losmaakte van zijn helden; ondanks alle genoemde referenties staat The Vain Travail echt op zichzelf.
Websites:
https://www.facebook.com/TheVainTravail/
https://arthuradam.nl/
Artikel in Tubantia, 31 december jl.: https://www.tubantia.nl/
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/nAzidD4d5p8 .

NIEUW
Montaldo, Elisa - Earth's Call (Exosphere)
- Washing The Clouds (The White Planet)
Van "Fistful Of Planets Part II" (eigen beheer, 2021)

Zangeres/toetseniste Elisa Montaldo kennen we bij Xymphonia voornamelijk van de Italiaanse progrockband Il Tempio Delle Clessidre en Vly. Dat laatste was een project met o.a. ex-leden van Crippled Black Phoenix, alsmede de Zweedse drummer/producer Mattias Olsson. Montaldo en Olsson werkten in die tijd al samen aan haar solo-album "Fistful Of Planets Part I" dat in 2015 verscheen en nu in 2021 eindelijk een opvolger heeft gekregen. Muzikaal betreedt Montaldo een duidelijk ander pad in vergelijking met Il Tempio Delle Clessidre. De muziek is meer klassiek getint, soms bijna sprookjesachtig. Maar ook de invloed van Mattias Olssons eigen muziek (die hij onder de naam Molesome uitbrengt) is duidelijk aanwezig. "Fistful Of Planets Part II" is daarmee dan ook een prachtige luisterervaring geworden, een soundtrack voor een imaginaire film. Wat dat betreft doet de muziek ons bij vlagen ook wel wat denken aan het Nederlandse Mayra Orchestra.
Websites:
https://www.elisamontaldo.com/
https://www.facebook.com/elisaprog .

NIEUW
Viriditas – A New Face
– The Long Walk
Van “Green Mars” (eigen beheer, 2021)

Dat Viriditas in in 2018 debuteerde met het conceptalbum “Red Mars” is destijds grandioos aan onze aandacht ontsnapt. Met de opvolger “Green Mars” speelt het Britse septet zich dusdanig in de kijker dat ons dat moeilijk kon ontgaan. Gelukkig maar! De band rond songwriter/bassist Mike Bridge weet ons een machtige 'full length' dubbel-CD lang geboeid te houden met avontuurlijke en spannende progsongs van tussen de 5 en 13 minuten lengte. Er is best veel tekst: in de songs komen diverse karakters uit het gelijknamige boek van Kim Stanley Robinson tot leven. Aan de oppervlakte science fiction, maar eigenlijk meer handelend over allerlei verlangens, zelfontwikkeling en aspecten van menselijke eigenschappen. Muzikaal wordt er geput uit decennia progressieve rock, gebracht met fris enthousiasme en aanstekelijk zelfvertrouwen. Wij moesten daarbij meermaals denken aan de spirit die Sky Architect in de uitvoering legt. Ook de leden van Viriditas hebben duidelijk een doorwrochte muzikale opleiding genoten en de stem van leadzanger Mike Waters doet ons zelfs een beetje denken aan die van Sky Architect-zanger Tom Luchies. Tussen de 17 nummers zijn er niet heel veel met lange solo's, maar dat neemt niet weg dat er vaak te genieten is van de capaciteiten van o.a. de gitaristen Tom Williams en David Stanton en toetsenist Julie Kvaerndrup. Die laatste geeft samen met Hannah Bridge trouwens vocaal evenwicht aan Waters. “Green Mars” is een enerverend werkstuk waar je wel even wat tijd aan kwijt bent om te doorgronden! En Mike Bridge heeft voor zijn eigen instrument, de basgitaar ook gave prominente plekken ingeruimd, zoals in “A New Face”. We gaan luisteren naar dit nummer, met leadzang van Mike Waters, en het afsluitende “The Long Walk”, gedragen door de stem van Hannah Bridge.
Websites:
https://viriditasmusic.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/viriditasband .

NIEUW (ARCHIEF-UITGAVE)
IQ – Tunnel Vision / Infernal Chorus / King Of Fools (live)
Van “The Archive Collection 2003 - 2017” (eigen beheer, 2021)

In 2021 bestond IQ 40 jaar. De band was van plan dat groots te vieren met wat speciale concerten, maar helaas liep het anders en was er alleen een concert in Londen afgelopen december. Door de jaren heen heeft IQ regelmatig in het kader van jubilea iets speciaals uitgebracht, onder de noemer IQ Archive. Veel van deze releases zijn nu uitermate lastig te vinden, daarom heeft de band ze afgelopen december in samengevoegde vorm opnieuw gebracht in een mooie box. De 12 schijven tellende box bevat naast concertopnamen ook de remix- en kerst-CD’s. Maar er is een leuk extraatje dat nog niet eerder verschenen was: de integrale opnamen van het IQ-weekend in Zoetermeer uit 2011 op Blu-ray. Dus inclusief de complete “Subterranea”-show. Beide shows van dat weekend waren al op YouTube gestreamd maar nu kan je van deze concerten in goed stereogeluid genieten. De set is nog te bestellen via de website van de band, maar wees er snel bij, er zijn er niet veel meer op voorraad. De kerstshow die IQ afgelopen december in Zoetermeer zou geven is verplaatst naar 9 april en zal dus een paasconcert worden. We verwachten dat gitarist Mike Holmes, normaliter voorzien van gigantische engelenvleugels, bij deze gelegenheid als paashaas zal opkomen. Voor het zover is gaan we nu luisteren naar een deel van het concert van 22 oktober 2011, de dag dat de band “Subterranea” speelde, met “ Tunnel Vision / Infernal Chorus / King Of Fools”.
Websites:
https://www.iq-hq.co.uk/
https://www.facebook.com/IQHQLive/
.

HET DEBUUT
Ingranaggi Della Valle – Introduzione en Calacata
Van "In Hoc Signo" (Black Widow Records, 2013)

Van de Italoprogband Ingranaggi Della Valle verschenen 2 albums: "In Hoc Signo" in 2013 en “Warm Spaced Blue” in 2016. De Romeinse band leunde dan wel zwaar op jarenzeventigprog, maar op zo lekker energievolle en onstuimige wijze, dat de muziek wel degelijk jong en fris klinkt. Naast weelderige progressieve rock zijn er ook hier en daar ietwat freaky jazzrock-injecties te horen. Op het eerste album "In Hoc Signo" werden de Italiaanstalige teksten gezongen door Igor Leone. Voor opvolger “Warm Spaced Blue” bleek een nieuwe zanger te zijn aangetrokken die zich bediende van het Engels. Ook is dit album experimenteler van karakter dan zijn voorganger. Wij gaan terug naar het debuut uit 2013 met het kort intro (“Introduzione”), gevolgd door het nummer “Calacata”.
Websites:
https://ingranaggidellavalle.wordpress.com/
https://www.facebook.com/ingranaggidellavalle/ .

IN HET NIEUWS
Collage - Heroes Cry
Van het album “Moonshine” (SI Music, 1994)

Voor velen zal de Poolse band Collage bekend zijn. Begin jaren negentig deed Polen op symfo gebied ineens van zich horen. Bands als Quidam, Lizard en Abraxas deden het erg goed in Nederland. In diezelfde tijd kwam de neoprogband Collage met “Moonshine”op de proppen. Collage liet met dit album de concurrentie ver achter zich op zowel artistiek als commercieel vlak, want “Moonshine” werd het best verkochte album uit de catalogus van het Nederlandse SI Music. Maarten Goossensen, recensent van Progwereld, omschreef zijn gevoel over het album alsvolgt: “Als ik het album in een paar woorden moest omschrijven dat komen woorden als sfeer, warmte, melodie en passie direct bij me naar boven. Sfeer: mede door de vol aanvoelende productie ademt de hele CD een bepaalde mysterieuze sfeer uit. Tijdens het luisteren van het album neemt de muziek je mee op avontuur en laat je na het horen van de laatste tonen versuft achter. Warmte: dat komt zeer zeker door de productie, deze is om door een ringetje te halen. Muzikaal gezien zorgen de toetsen en, in mindere mate, de drums voor het warme karakter. Het hele album is doorspekt met het toetsenspel van Krzysztof Palczewski. Soms lijkt het wel of hij een compleet orkest uit zijn toetsenarsenaal heeft getoverd. Melodie: de melodieën op dit album zijn geweldig. Meestal zijn ze vrij simpel en dat is ook meteen de kracht er achter. De themaatjes en melodieën blijven lekker hangen en maken dit album tot een belevenis. Passie: het is niet alleen een passioneel album, maar is ook met veel passie gemaakt. “Moonshine” is in drie maanden tijd opgenomen in Nederland in de Markant Studio van Mark Derksen.” Wij delen zijn mening dat “Moonshine” een echte klassieker is. Nog steeds horen we nieuwe dingen bij een nieuwe draaibeurt.

De reden dat we ook u weer in dit muzikaal genot laten delen, is omdat er nieuws is rond Collage: via Facebook verkondigde den band dat er na 25 jaar een nieuw album aankomt in 2022. De titel is “Over And Ou”t en het album zal een vijftal lange nummers bevatten. De albumcover is ook al prijsgegeven: evenals voor de covers van de albums “Moonshine” en “Safe” is er gekozen voor een schilderij van Zdzisław Beksiński (1929-2005). Binnenkort wordt een eerste voorproefje gedeeld in de vorm van ''One Empty Hand”. Alvorens het zover is, nu terug naar “Moonshine” met albumopener “Heroes Cry”.
Websites:
https://www.facebook.com/CollageProg/.

ALBUM VAN DE MAAND
Bainbridge, Dave – Girl And The Magical Sky
Van “To The Far Away” (eigen beheer, 2021)

Hij zat er al een tijd aan te komen, het nieuwe solo-album van Dave Bainbridge. Mochten we begin vorig jaar al een geweldig album van Lifesigns, waarop Bainbridge de gitaarpartijen voor zijn rekening neemt, verwelkomen, “To The Far Away” steekt dat album zeker naar de kroon. We konden er dan ook niet omheen deze plaat tot Album van de Maand januari te verkiezen. De officiële releasedatum was 16 december, wat “To The Far Away” kansloos maakt voor de 2021-eindlijsten. Wij nemen hem daarom natuurlijk straks in de 2022-eindlijsten mee. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: op dit album verzamelt Bainbridge al het goede uit zijn glansrijke carrière op één plaat. Naast hemzelf droegen mede-Iona-oudgedienden Troy Donockley en Martin Nolan bij en ook Frank van Essen is weer van de partij. Deze uit Collendoorn (gemeente Hardenberg) afkomstige drummer/violist trekt hier toch wel alles uit de kast, tot aan dubbele bassdrums toe. De leadzang wordt wederom verzorgd door Sally Minnear, alsmede door Iain Hornal, die we ook kennen van Jeff Lynne’s ELO. Beide stemmen 'blenden' heel mooi samen. “To The Far Away” is een zeer persoonlijk album, geïnspireerd door de negen maanden die Bainbridge gescheiden moest leven van zijn in de VS woonachtige verloofde. Het paar zou in 2021in het huwelijk treden, maar enkele dagen voor de geplande datum bleek Bainbridge de VS niet meer in te mogen vanwege aangescherpte Covid 19-regels. De plaat begint vrij traditioneel met “Sea Gazer”, voorzien van de bekende Keltische klanken die we gewend waren van Iona. We worden al vrij snel getrakteerd op een van de hoogtepunten van de plaat met “Girl And The Magical Sky”. Hier wordt de overtreffende trap-werkwijze zeer effectief toegepast: het nummer bouwt gestaag naar een climax, waarbij er een steeds hogere laag wordt toegevoegd, wat je op het puntje van je stoel houdt; de solo’s vliegen je daarbij om de oren. Natuurlijk ‘duelleert’ in een van de instrumentals Bainbridge's gitaar ook weer met Donockley's 'whistles' en 'pipes'; een voorbeeld dat aangeeft hoe de gasten genoeg podiumruimte krijgen op wat toch te boek staat als solo-album van Bainbridge. Zo ook op het spontaan ontstane “Infinitude (Region Of The Stars)” met heerlijk vioolspel van Van Essen. Hoewel de plaat dik over de 70 minuten klokt, vliegen deze voorbij. En dan is er ook nog een evenlange tweede schijf vol outtakes en alternatieve versies! We zullen dan ook veel van de plaat laten horen deze maand. We beginnen met het al aangehaalde “Girl And The Magical Sky”.
Websites:
https://www.davebainbridgemusic.com/
https://www.facebook.com/DaveBainbridgeMusic/
.

HERUITGAVE OPNIEUW
Stewart, Al – Broadway Hotel (live)
– Life In Dark Water (live)
Van "Time Passages" (EMI, 1978 / Esoteric Recordings, 2021)

In november vorig jaar besteedden we aandacht aan de luxe heruitgave van het in 1978 verschenen "Time Passages" van Al Stewart, dat volgde op het fenomenale succes van zijn album “Year Of The Cat” twee jaar eerder. Wederom geproduceerd door Alan Parsons was het een album dat muzikaal het logische vervolg is op “Year Of The Cat”. Gloedvolle warm geproduceerde progressieve pop met hints naar historische verhalen. De extra's bij de luxe editie bestaan uit wederom een 5.1-mix van Parsons, single-edits, een handvol non-albumtracks en vroege versies plus een concert dat Stewart ten tijde van de release gaf voor het radiostation WKDX Chicago. Dit concert werd indertijd deels in beperkte oplage op LP uitgebracht maar is hier voor het eerst compleet te vinden. Om de set nogmaals onder de aandacht te brengen hebben we voor vanavond twee nummers van dat optreden geselecteerd. Eerst het oorspronkelijk van "Year Of The Cat" afkomstige "Broadway Hotel" gevolgd door het mysterieuze "Life In Dark Water", waarvan we een paar jaar geleden al eens de studioversie ten gehore brachten, die op “Time Passages” is te vinden.
Websites:
http://www.alstewart.com/ .
https://www.facebook.com/officialalstewart .

IN HET NIEUWS
Hackberry – Miraggio
Van “Hackberry” (eigen beheer, 2018)

2021 was een bijzonder jaar, maar tevens een verschrikkelijk jaar voor mensen die van concerten en festivals houden. Veel ging niet door of werd doorgeschoven naar 2022 of zelfs 2023. Bijzonder was dan ook dat een delegatie van het Xymphonia-team in de gelegenheid was om samen met de ongeveer honderd overige bezoekers op het Northern Prog Festival een viertal Noord-Nederlandse bands te zien optreden. Waarbij we verrast werden door Hackberry. Deze Groningse band maakt instrumentale rock met invloeden uit stonerrock, prog en metal. In 2016 debuteerde het vijftal met een EP, twee jaar later volgde een titelloos (vinyl-)album. Op deze zesde november speelden zij met veel gedrevenheid en enthousasme en vooral ook bijzonder strak. Echt een band waarbij het live beleven een extra boost geeft. Verrassend was ook dat ondanks de lengte van de nummers, die veelal over de 13 minuten klokken, het publiek toch van het begin tot het eind geboeid bleef. Hackberry is zo goed als klaar met een nieuw album dat dit jaar gaat verschijnen. Wij gaan vooralsnog terug naar dat albumdebuut uit 2018, dat in eigen beheer werd uitgebracht. U hoort “Miraggio”, met een rustig pianobegin, maar ook flinke gitaarmuren en tegen het eind zelfs Mellotron-koor.
Website:
https://www.hackberryband.com/
https://hackberry.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/hackberryband .

FOLKROCK
Fairport Convention - One More Chance
Van "Rising For The Moon" (Island, 1975)

Fairport Convention is één van de grote pioniers van de Britse folkrock die met name eind jaren 60 en begin jaren 70 populair was, met een sound die bij vlagen soms net zo vooruitstrevend kon zijn als de grote progrockbands uit die tijd. King Crimson-liefhebbers weten dat bijvoorbeeld de eerste zangeres van Fairport Convention, Judy Dyble, na haar vertrek zou gaan samenwerken met Giles, Giles & Fripp: ...inderdaad de band die niet zo gek veel later zou evolueren tot King Crimson. Maar het is toch vooral zangeres Sandy Denny gebleken die bij de fans onlosmakelijk verbonden zou blijven met Fairport Convention, ondanks dat ook zij initieel maar een paar jaar bij de band heeft gezeten. Na de nodige bezettingswisselingen schoof Denny in 1974 weer aan, samen met haar echtgenoot Trevor Lucas en gitarist Jerry Donahue. In een bezetting die verder bestond uit het oertrio Dave Pegg, Dave Mattacks en Dave Swarbrick werd het album "Rising For The Moon" opgenomen, met voor het eerst geen traditioneel folkmateriaal maar uitsluitend eigen songs. Die hebben, in de productie van Glyn Johns, een meer gepolijste sound dan voorheen en met name Sandy Denny hoopte dat op deze manier eindelijk de grote doorbraak van haar en de band geforceerd kon worden. Maar ondanks het vele toeren bleef dat succes uit en deze bezetting viel eind 1975 uiteen. Neemt niet weg dat "Rising For The Moon" een prima album is dat in de vorm van afsluiter “One More Chance” een ware rockklassieker bevat: een prachtig vehikel voor Sandy Denny's gloedvolle zang en Jerry Donahues prachtige gitaarspel.

En voor liefhebbers van de ons helaas veel te vroeg ontvallen Denny nog een concerttip: The Sandy Denny Project (met o.a. Sally Barker) komt op 12 november op uitnodiging van Roots aan de Zaan naar De Pasveerzaal/Fluxus in Zaandam.
Website:
https://www.fairportconvention.com/
https://www.facebook.com/FairportConvention1

WERELD VOL MUZIEK
Fermáta - Huascaran II
Van "Huascaran" (Opus, 1977 / 2009)

Fermáta was een progressieve jazzrockband uit het voormalige Tsjecho-Slowakije, die na zijn gloriejaren 1973-1985, enkele jaren op non-actief stond om vanaf 1999 als Slowaakse band weer regelmatig op te treden en platen uit te brengen. De eerste paar albums werden vergeleken met het werk van Mahavishnu Orchestra, maar vanaf "Huascaran" uit 1977 namen de keyboards een steeds prominentere rol in. Op opvolger "Dunasjká Legenda" uit 1980 is dat nog duidelijker het geval, waardoor de muziek steeds meer richting die van Iceberg, Finch en Spin opschoof. In 2009 bracht het oorspronkelijke label Opus acht albums opnieuw uit, waarbij er steeds twee aan elkaar gekoppeld werden. In november 2016 draaiden we reeds twee stukken van "Dunajská Legenda", dit keer aandacht voor deel twee van het titelnummer van "Huascaran". Deze conceptplaat handelde over de eerste Tsjecho-Slowaakse beklimming van dit gebergte in Peru. Tijdens de beklimming vindt er een heftige aardbeving plaats, waardoor twee steden met in totaal 80.000 inwoners bedolven raken, inclusief alle deelnemers aan de beklimming. "80 000" is dan ook een van de vier lange nummers van deze LP. Het stuk wordt gevolgd door "Solidarity", handelend over de beslissing een tweede expeditie te organiseren om de Huascaran te beklimmen, dat overgaat op het genoemde tweede deel, waarin eer wordt betoond aan de slachtoffers van de elementen der natuur.
Website:
http://www.fermata.sk/aktualne
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=1598