NIEUW / LIVE-TIP
Riverside – Landmine Blast
– Post-Truth
Van “Id.Entity” (InsideOut / Sony Music, 2023)

Vorig jaar november lieten we u al het voorproefje “I'm Done With You”, horen van het nieuwe Riverside-album “Id.Entity”. Dat is afgelopen vrijdag verschenen en het blijkt dat die single een goede indruk gaf van de niet bepaald positieve wereldvisie die frontman Mariusz Duda hier geeft. Het album belicht de mensheid in de huidige tijden, zonder onderling vertrouwen en vol leugens, propaganda en onzekerheid. Waar de afgelopen twee reguliere studio-albums van de Poolse groep een relatief melancholieke insteek hadden, klinkt hiet viertal nu fel. Veel songs zijn riff-georienteerd, waarbij het duidelijk is dat Duda de componist is: zijn basspel is vaak zeer prominent. “Landmine Blast” is daar een goed voorbeeld van. “Post-Truth” laat een keyboardsolo van Michał Łapaj horen. Dat wil niet zeggen dat het nieuwste bandlid Maciej Meller niet aan de bak komt: hij excelleert bijvoorbeeld met een meeslepende solo in het langste nummer “The Place Where I Belong”. Id.Entity” is in verschillende formaten verschenen, waaronder in een Deluxe Artbook Edition op LP-formaat, met daarbij een Blu-ray met 5.1-mix én Dolby Atmos-mix. Surround Sound-liefhebbers hoeven dus niet te wachten, of het album twee keer te kopen, zoals bij de vorige albums het geval was. Die overigens wel behoorlijk prijzige editie bevat ook twee extra (instrumentale) tracks die een ietwat postrock-achtig karakter hebben en twee single-edits. Die vier tracks krijg je er echter ook al bij op de een stuk voordeliger Deluxe Mediabook edition. Riverside is op 16 april de headliner van de tweede dag van het Prognosis Festival in Eindhoven.
Website:
https://riversideband.pl/en/
https://www.facebook.com/Riversidepl .

NIEUW
Thelen, Stephan - Glitch
Van "Fractal Guitar 3" (Moonjune Records, 2022)

De Zwitserse gitarist/multi-instrumentalist Stephan Thelen (tevens wiskundige!) begon in 2018 in wisselende bezettingen, waarin zich onder andere Eivind Aarset, Jon Durant, Markus Reuter en Barry Cleveland bevonden, aan zijn Fractal Guitar-reeks. Daarnaast fabriceerde hij ook platen met Sonar en diverse afgeleiden van genoemde serie. Dit cumuleerde in de vijf langgerekte composities op het in november vorig jaar verschenen "Fractal Guitar 3", dat wordt afgesloten door een alternatieve mix van het eerste stuk. In de hoestekst wordt uitgelegd dat alle stukken voortkomen uit of gebaseerd zijn op elementen van nummers van eerdere albums. Voeg daarbij het feit dat de muziek in verschillende studio’s op diverse continenten is opgenomen door geluidsmagiërs die respect hebben voor elkaars bijdragen en je komt tot een fascinerende, ruim 71 minuten voortstuwende instrumentale, voornamelijk door Electric -, Touch -, Fretless -, Yinyang -, Koto -, Bass -, Fractal - en Tremolo Guitars gevormde gitaarsymfonie. De basis wordt gelegd door sequencer-achtige, geprogrammeerde patronen, polyritmische en in afwijkende maatsoorten gespeelde drum- en baspartijen en de eerste aanzetten van grooves, thema’s en melodielijnen. Voorts worden laagje na laagje minutieus aanvullende accenten, speciale effecten, synthesizer-, Mellotron- en andere keyboardakkoorden, percussie en soundscapes toegevoegd en eventueel nog een extra melodieus facet aangedikt. Mede door genoemde basis kunnen we spreken van spacerock van de 21ste eeuw, een gevoel dat versterkt wordt door titels als "Through The Stargate", "Ascension" en "Morning Star". Van deze hallucinerende trip draaien we "Glitch".
Websites:
https://stephanthelen.bandcamp.com/
https://www.stephanthelen.com/(niet up-to-date)
https://www.facebook.com/stephan.thelen.5
https://www.facebook.com/moonjunerecords2.

NIEUW
Atsuko Chiba – Seeds
Van “Water, It Feels Like It’s Growing” (Mothland, 2023)

“Water, It Feels Like It’s Growing” is het derde album van Atsuko Chiba. Op dit album wordt het Canadese vijftal bijgestaan door diverse gastmuzikanten op strijkers en blaasinstrumenten. De bandbiografie benoemt invloeden uit verschillende genres met de nadruk op post- en psychedelische rock, waarbij Mars Volta en Beak> als voorbeelden worden genoemd. Maar dit doet het kwintet uit Montreal tekort. Dit zeer goed opgenomen album gaat stilistisch breder dan die genres en zou dan ook zeker een bredere doelgroep moeten aanspreken. De composities klinken vaak episch en filmisch, met een soms hypnotiserend effect. Goed voorbeeld is een nummer als “Link” dat door de donkere sfeer klinkt als een moderne variant op Pink Floyds “Animals”, vermengd met Tangerine Dream en Mercury Rev. Eén van de hoogtepunten is “Seeds”, met breed uitgesponnen synthtapijten, een drijvende bas, drone-gitaar en een fijne orkestratie. Het is pas tegen het eind van het album dat een aan Mars Volta herinnerende hectische sound even de kop op steekt, met overigens zelfs een synthesizersolo als culminatie. Afsluiter is het zware titelnummer dat wordt aangezet met melancholiek trompetspel over Crippled Black Phoenix-achtige zware riffs. “Water, It Feels Like It’s Growing” is een verrassend goed album van een voor ons tot nu toe onbekende band.
Websites:
https://atsukochiba.bandcamp.com/album/water-it-feels-like-its-growing
https://www.facebook.com/atsukochibamusic .

NIEUW
Security Project - Family And The Fishing Net (live)
Van "Slowburn Tour Edition" (7D Media, 2022)

Zoals we al in onze kerstuitzending van vorig jaar vertelden heeft Security Project ter gelegenheid van de terugkeer naar het podium een speciale editie van het in 2019 alleen als download aangeboden "Slowburn" uitgebracht. Zoals bekend is deze momenteel uit Jerry Marotta, Trey Gunn, Happy Rhodes, Michael Cozzi en David Jameson bestaande formatie opgericht om de muziek van Peter Gabriel (en in mindere mate Genesis) op het podium te brengen. "Slowburn Tour Edition" is in feite een compilatie-live-CD, waarop de nummers van "Slowburn" zijn aangevuld met stukken van andere al dan niet alleen als download beschikbare titels en het niet eerder uitgebrachte "On The Air". Security Project brengt Gabriels muziek op een krachtige en symfonische wijze, waarbij de drums en Touch Guitars voor een solide ondergrond zorgen, waarover volvette keyboardlagen en melodieuze gitaarpartijen gelegd worden. Rhodes maakt zich daarnaast met haar vier octaven reikende stem alle nuances van Gabriels voordracht eigen. De kracht van het kwintet komt prima tot uiting in het van ook wel "Security" gedoopte "Peter Gabriel IV" afkomstige "Family And The Fishing Net". Daarnaast beloven we vast binnenkort de fraaie Genesis-medley te draaien, die vooral leuk is omdat niet genoemd is uit welke nummers de gespeelde fragmenten afkomstig zijn.
Websites:
https://securityprojectband.com/
https://securityproject.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/SecurProjectBand .

JAARLIJST (IN DE HERHALING) / ELEKTRONISCH / LIVE-TIP
Tangerine Dream - Portico
Van "Raum" (Kscope / Eastgate, 2022)

In onze uitzending van 8 januari, met onze traditionele jaaroverzicht, kwam van redactielid Christian Bekhuis de albums op posities 1 t/m 9 uit zijn eigen jaarlijst aan bod. De enige die dus niet aan bod kwam was zijn nr. 10, “Raum” van Tangerine Dream. In alle tumult van het jaar 2022 is er muzikaal voor hem één constante geweest en dat is het feit dat hij meer nog dan andere jaren elektronische muziek heeft beluisterd. Met name veel ambientklanken kwamen voorbij, soms in de vorm van zogenaamde ‘longform’-stukken die zich over een tijdsbestek van 1 tot 3 uur ontwikkelen. Maar het meest verrassend was wat hem betreft de wijze waarop Tangerine Dream zeer sterk terugkeerde naar de eigen muzikale roots. De Duitse synth-formatie werd na het overlijden van Edgar Froese met diens zegen door Thorsten Quaeschning voortgezet. Het zijn de over elkaar heen dartelende synths en sequencers die nu weer de boventoon voeren en zodoende is de band weer terug bij dat herkenbare en invloedrijke geluid waar met name in de jaren 70 veel bekendheid werd verworven. Niet vernieuwend maar wel ontzettend lekker. Tangerine Dream is 22 oktober in Osnabrück te aanschouwen, in de Osnabrückhalle, en twee dagen later in de Lichtburg in Essen.
Websites:
https://www.tangerinedreammusic.com/
https://www.facebook.com/TANGERINEDREAM.OFFICIAL .

Paidarion Finlandia Project – Colin And Wendy
Van “Two Worlds Encounter” (Seacrest Oy, 2016)

Paidarion Finlandia Project komt uit de stal van The Samurai Of Prog. Deze Finse band ontstond toen in 2006 leden van Mist Season en Progression gingen samenwerken onder de naam Paidarion onder leiding van drummer Kimmo Pörsti. Het resultaat was een mix van folkrock, jazzrock en prog. In 2009 verscheen het debuut “Hauras Silta” en twee jaar later “Behind The Curtains” waarbij het geluid iets meer richting prog opschoof. In 2016 blies Pörsti nieuw leven in het project, met verder alleen bassist Jan-Olof Strandberg nog over van de originele bezetting. Ook werd toen de naam verlengd met de toevoeging Finlandia Project. In de nieuwe line-up dook niemand minder dan toetsenist Robert Webb (van England) op, naast Otso Pakarinen die weliswaar ook een Progression-verleden heeft, maar niet eerder aan een Paidarion-album meewerkte. De zang werd verzorgd door Jenny Darren en Kev Moore, waarbij laatsgenoemde ook de basgitaar hanteerde. Gitarist van dienst was, om het internationale plaatje compleet te maken, Bogáti-Bokor Ákos van de Roemeense groep Yesterdays. Deze bezetting maakte “Two Worlds Encounter”, dat door de vertellende stijl van de hesig, Janis Joplin-achtige klinkende Darren een zekere rock-'edge' heeft. De nummers vormen een allegaartje aan eigen, veelal door Webb aangeleverd, werk en een aantal covers. Hierdoor heeft het album als geheel een net iets te fragmentarisch karakter. Albumopener “Colin And Wendy” heeft wel de klassieke Webb-'touch' met fijn bluesy gitaarspel. Het England-nummer “Yellow” is geslaagd, evenals de versie van het Windchase-nummer “Horsemen To Symphinity”, hoewel de zang van Moore net iets te dramatisch is. Het jazzrocknummer “Jungle Fever” van Neil Larsen is wel een verrassende keuze, maar valt wel een beetje uit de toon. Tot nu toe is “Two Worlds Encounter” het laatste album van dit project: Pörsti zal vast te druk zijn met zijn andere The Samurai Of Prog -projecten. We gaan luisteren naar “Colin And Wendy”.
Websites:
https://www.seacrestoy.com/paidarion
https://www.facebook.com/Paidarion .

ALBUM VAN DE MAAND
Lalu – Standing At The Gates Of Hell
Van het album “Paint The Sky” (Frontiers Music, 2022)

De Franse componist, producer en toetsenist Vivien Lalu moet haast wel prenataal behept zijn geraakt met het progressieve rockvirus. Hij is de zoon van Michel en Noëlle Lalu, beiden actief in de progressieve rockband Polène. Hij groeide dan ook op met het luisteren naar de muziek van zijn ouders en die van Yes, Genesis, Emerson, Lake & Palmer en anderen. Maar ook elektronische muziek en videogamemuziek uit de jaren tachtig inspireerden hem. Het was echter Dream Theaters doorbraakalbum “Images And Words” dat een echte schok teweeg bracht, verbaasd als hij was dat metal zo goed gecombineerd kon worden met het progressieve rockgeluid waar hij van hield. “Paint The Sky” is het derde album van Lalu; deze keer is hij trouw gebleven aan zijn progressieve rockroots. Voor de kernbezetting haalde hij de Nederlandse gitarist Joop Wolters (o.a. ex-Arabesque) terug, die ook al meewerkte aan het debuut. Tevens vroeg hij zangkanon Damian Wilson. Die laatste schreef zijn eigen zanglijnen en teksten voor wat al begin 2022 als “Paint The Sky” verscheen bij het italiaanse Frontiers Music. Natuurlijk geeft Lalu ook ruim baan aan zijn eigen inventieve, gelaagde toetsenpartijen. Toch verzandt hij niet in egotripperij en geeft veel ruimte aan de overige rasmuzikanten die met duidelijk plezier samen dit technisch perfecte album afleverden. En naast genoemde basisbezetting vinden we daartussen gasten als opnieuw Johansson en Rudess, maar ook bijv. Steve Walsh en Gary Wehrkamp. Met “Standing At The Gates Of Hell” sluiten we januari voor wat betreft dit Album van de Maand af. Websites:
Facebook
Bandcamp
Frontiers Music.

NIEUW / LIVE-TIP
We Stood Like Kings - Motorbike
- Turtle
Van "Away" (Kapitän Platte, 2022)

We Stood Like Kings maakte tussen 2014 en 2017 drie albums die als nieuwe soundtracks fungeerden bij klassiekers uit het pre-geluidsfilmtijdperk. Daarna presenteerden deze Belgen met "Classical Re:Works" postrockbewerkingen van klassieke muziekstukken. Het nu verschenen “Away” is wederom een soundtrack, bij de gelijknamige nieuwe stille 3D-animatiefilm van de Letse regisseur Gints Zilbalodis. De film volgt een jongeman die probeert om naar huis te komen terwijl hij achterna wordt gezeten door een groot zwart monster. De muziek van We Stood Like Kings leent zich uitermate goed voor dit soort projecten omdat de band ondanks een redelijk standaard bezetting van piano dan wel synth, gitaar, bas en drums toch buiten de geijkte postrockpaden beweegt, door vaak een grote rol voor de piano in te ruimen. Ditmaal lijkt het er echter op dat er bewust is gekozen voor een wat gelijkmatiger instrumentverdeling, met als gevaar dat de muziek soms iets te eenvormig lijkt te worden - iets te typisch standaard postrock. Neemt niet weg dat "Away" een meer dan prima aanvulling is op het repertoire van We Stood Like Kings, waarbij we vermoeden dat als we de filmbeelden in combinatie met de muziek zouden kunnen ondergaan, het geheel zeker indrukwekkend zal blijken te zijn. Op 23 februari kun je daarvoor naar de Cacaofabriek in Helmond, want daar wordt de film vertoond terwijl We Stood Like Kings de bijbehorende muziek speelt.
Websites:
https://www.westoodlikekings.com/
https://wslk.bandcamp.com/album/away
https://www.facebook.com/westoodlikekings/ .

JAZZROCK
Aurora Clara feat. Jerry Goodman – Aktur
Van “Transformation” (Youkali Music, 2019)

Onlangs werden we erop gewezen dat de Spaanse jazzrockband Aurora Clara een interessant tweede album heeft uitgebracht. De bekende violist Jerry Goodman had blijkbaar zijn goedkeuringsstempel al verleend, want hij werkt mee aan dit “Clear Dawn” geheten werkstuk. Toen we ons hierin verdiepten, bleek dat hij óók al aan het debuut “Transformation” had meegewerkt en na wat stukjes te hebben voorbeluisterd, bestelden we beide albums. …Om er al snel achter te komen dat we voor wat betreft een fysieke editie van “Clear Dawn” in ieder geval voorlopig achter het net hebben gevist en vooralsnog alleen “Transformation” hebben bemachtigd. Dus beginnen we voor wat deze Madrilezen betreft gewoon bij het begin. Dat juist Jerry Goodman werd gevraagd blijkt niet zo gek, want het is duidelijk dat deze groep rond gitarist/componist Raul Mannola uit Mahavishnu Orchestra-fans bestaan. Het openingsnummer “Aktur” heeft zelfs eenzelfde structuur (de introductie, het herhalende muzikale motief) als de opener van het eerste Mahavisnu-album “Inner-Mounting Flame”: “Meeting Of The Spirits”. Ook het gitaarwerk van Mannola is verwant, zij het met iets meer warmte à la Carlos Santana die destijds ook met McLaughlin werkte (en als Devadip onder de invloed van dezelfde goeroe kwam). Fijne extra kleur aan de percussie wordt (alleen op dit nummer) verleend met de uit flamenco bekende cajón. Ook alleen in dit “Aktur” speelt Goodman meteen gloedvol mee. Curieus is dat er als bonustrack een versie van “Aktur” is toegevoegd met een ándere solerende violist, Vic Guadiana: fascinerend om te horen hoe anders zijn invulling van zijn partij is. Er zijn overigens genoeg verschillen, zeker op de rest van het album, om Aurora Clara compleet op zichzelf te laten staan, niet in de laatste plaats door het kleurrijke spel van fluitist Juan Carlos Aracil, het fascinerende keyboardspel van Stanislav Borisov, alsmede door de vaak spectaculair roffelende drummer Marco Anderson. Terwijl we wachten op een hopelijk snel te verschijnen tweede oplage van “Clear Dawn” laten we u dan ook met veel plezier middels het genoemde “Aktur” alvast kennismaken met Aurora Clara.
Websites:
https://auroraclara.bandcamp.com/album/transformation
https://www.facebook.com/AuroraClaraBand/ .

SEVENTIES
A Band Called O – Some People
Van “Oasis” (Epic, 1975 / Big Pink, 2004)

Het Koreaanse label Big Pink zet nog wel eens vergeten juweeltjes op CD, overigens met steeds de vraag of dit met medeweten van de rechthebbenden is... Zo ook het in 1975 verschenen “Oasis” van A Band Called O. Dit is het tweede album van deze band die toch echt afkomstig is uit het Verenigd Koninkrijk, al zou je dat op het eerste gehoor niet zou verwachten. De groep komt voort uit The Parlour Band, opgericht door toetsenist Peter Filleul en gitarist Pix Pickford, beiden afkomstig uit The Climax Blues Band. Onder die naam werd in 1972 een album vol melodische progressieve rock uitgebracht. Na van het eiland Jersey naar Leicester te zijn verhuisd werd de naam veranderd in A Band Called O. De muziekstijl veranderde mee naar een radiovriendelijker geluid dat tegen de countryrock aanschuurde: denk hierbij aan een mix van .38 Special, The James Gang en Ambrosia. Na twee albums vertrok Filleul, werd de groepsnaam verkort tot The O Band en trad ex-The Alan Bown Set-toetseninst Jeff Bannister toe. Met hem werden er nog twee albums gemaakt die qua stijl meer richting AOR verschoven. Hoewel de groep eind 1977 uit elkaar ging, verscheen er in 2012 nog een live-album gecompileerd uit verschillende concertopnamen. De verschillende muzikanten bleven wel actief in de muziek. Fileul keerde kortstondig terug naar The Climax Blues Band om daarna soundtrackmuziek te gaan maken. Pickford verhuisde naar Spanje, waar hij in bands terecht kwam met Blue Weaver, waarna hij echter op mysterieuze wijze kwam te overlijden.
Websites:
https://en.wikipedia.org/wiki/A_Band_Called_O
Facebook-groep.

MINI-SPECIAL DARWIN

DarWin -The Last Chance
Van het album “Origin Of Species” (eigen beheer, 2019)
DarWin - A Frozen War
Van het album “DarWin 2: A Frozen War” (eigen beheer, 2020)
DarWin – Forever (Orchestral)
Van het album “DarWin 3: Unplugged” (eigen beheer, 2021) DarWin is een met veel mysterie omringde songschrijver en gitarist. Van hem verschenen 3 albums: “Origin Of Species” in 2019 , “DarWin 2: A Frozen War” in 2020 en “DarWin 3: Unplugged” in 2021. In 2019 besteedden we in Xymphonia-afleving 1342 al aandacht aan het debuut, het dubbelalbum "Origin Of Species". De overige albums zijn nog niet aan de orde gekomen bij ons. De thema's die DarWin op zijn albums aansnijdt zijn dystopisch van karakter en behelzen de bedreiging van het menselijk leven door luchtvervuiling, volledig uitgebuite ecologie en wereldwijde conflicten. Zijn schrijfsels wisten echter wel een heel leger aan topmusici te interesseren hun steentje bij te dragen. Met name Simon Phillips drukt met zijn productie, drumspel, toetsenwerk en effecten een flink stempel op de muziek. Andere namen die opvallen op “Origin Of Species” zijn zanger/bassist Matt Bissonette, gitarist Greg Howe, bassist Ernest Tibbs en toetsenman Jeff Babko. Op vervolgalbum “DarWin 2: A Frozen War” waren ook o.a. toetsenist Derek Sherinian en de gitaristen Alex Sill en Guthrie Govan van de partij. Daarnaast hebben meerdere songs een strijkarrangement meegekregen, uitgevoerd door diverse ensembles, waaronder het Chamber Orchestra Of London en en het Reykjavik String Quartet. Muzikaal ligt “DarWin 2: A Frozen War” in het verlengde van "Origin Of Species", maar is met ruim 30 minuten veel korter dan het debuut, waarop ruim 2 uur muziek staat. Stilistisch kunnen we de eerste twee DarWin-albums ergens plaatsen tussen Toto, het Queensrÿche ten tijde van "Operation: Mindcrime" en Dream Theater, maar het zal niet verrassen dat er met dit type musici ook een flinke scheut aan jazzrockpassages te bewonderen is. De aanpak op “DarWin 3: Unplugged” wijkt sterk af van de voorgangers: hierop staan nummers die ook al op de eerste 2 albums stonden, maar dan zijn het orkestrale of juist klein gehouden akoestische bewerkingen, met fraai resultaat. Van dit drieluik, (tot nu toe) het totale oeuvre van DarWin, hoort u van elk album één nummer.
Websites:
http://www.darwin.is/
https://darwin.tmstor.es/
https://www.facebook.com/DarWinOoS .

NIEUW
Williams, Alan – Think Of The Night
Van “Currents” (Blue Gentian Records, 2022)

We hebben u al een paar keer laten kennismaken met muziek van Alan Williams, zowel solo als met zijn band Birdsong At Morning. Al zijn uitingen zijn tot in de puntjes uitgewerkte vormen van 'songcraft', die daarnaast zeer gedetailleerd zijn gearrangeerd en geproduceerd. En om dat allemaal goed tot z'n recht te laten komen, zorgt hij altijd voor een prachtige 5.1-mix. Eind vorig jaar verscheen zijn tweede solo-album, twee jaar na “Evidence Unearthed”, wat de definitieve editie van een daarvoor nauwelijks verkrijgbaar debuut uit 1994. Dat het tot een solo-album kwam, hangt deels samen met, daar is-ie weer, de Covid 19-pandemie waardoor bandactiviteiten lastiger waren. Wel volgde de openingssong “Think Of The Night” uit een song-idee dat tijdens de afronding van het meest recente Birdsong At Morning-album “Signs And Wonders” ontstond. Dat weten we omdat je op de Blu-ray-versie kunt kiezen om bij iedere song uitgebreide 'liner notes' in beeld te krijgen. We lezen daar ook dat de haast stadionrock-achtige vibe van de song, alsmede het gebruik van geluidseffecten geïnspireerd is op Pink Floyd. En dat kwam dan weer omdat hij als professor in de muziek op de Universiteit of Massachusetts in Lowell zijn leerlingen in Covid-tijden “The Dark Side Of The Moon” liet herconstrueren. Ja, Williams doceert en doceerde op universitair niveau o.a. in songschrijven, studioproductie en 'muziekbusiness', dus dan snap je ook dat hij voor zichzelf de kwaliteitslat hoog legt. Hij houdt er wel van om een band of artiest in het achterhoofd te houden als hij componeert en arrangeert. Zo ontstond “For My Heaven”, wat we later vast nog eens zullen laten horen, uit een gitaarstemming die hij van Joni Mitchell afkeek en had hij bij het ontwerpen van het sounddecor van dit nummer (met vele lagen subtiele percussie van Ben Wittman) het album “Avalon” van Roxy Music in het achterhoofd. “Currents” is ook gewoon als CD te koop en de songs zijn op streamingplatforms te vinden, maar als je de apparatuur hebt: gun je zelf dan de aanschaf van de Blu-ray, want Williams weet je muzikaal te overweldigen.
Website:
https://www.alanwilliamsevidence.com/
https://www.uml.edu/experts/featured/williams-alan.aspx
https://www.facebook.com/AlanWilliamsEvidence
“Think Of The Night” op YouTube: .

VOORPROEFJE / LIVE-TIP
RPWL - Victim Of Desire
Van het nog uit te komen album “Crime Scene” (Gentle Art Of Music / Soulfood, 17 maart 2023)

Na het succes van “Tales From Outer Space” uit 2019, heeft RPWL nu zo ongeveer gereed. De zevende CD van deze Beierse band krijgt de titel “Crime Scene” mee en zal op 17 maart via Gentle Art Of Music uitkomen. Ook dit album is conceptueel: dit keer is het thema 'geweld'. Dit wordt belicht vanuit verschillende invalshoeken en in het bijzonder het morbide, het perverse, het kwade in het goede en de donkere kanten van het menselijk gedrag. Ook het waanidee van genormaliseerd geweld dat in veel huishoudens aanwezig is onder het mom van veronderstelde harmonie komt aan de orde. Markus Jehle heeft onlangs afscheid genomen van RPWL, dus alle toetsenpartijen zullen weer vertrouwd door Lang zelf worden gespeeld. Hij is daarnaast natuurlijk ook de zanger. Enig ander oerlid is de W van RPWL: Kalle Wallner. Drummer Marc Turiaux is alweer sinds 2009 van de partij, Markus Grützner is een recente toevoeging aan de line-up van de Duitse artrockers. Afgelopen vrijdag werd al een tipje van de sluier opgelicht middels “Victim Of Desire”, waarbij ook een videoclip is gemaakt. Meteen na de release van het album gaat RPWL ook op tournee en is dan o.a. te aanschouwen in de Harmonie in Bonn op 31 maart en in Poppodium Boerderij in Zoetermeer op 1 april.
Websites:
https://www.rpwl.net/
https://www.facebook.com/rpwl.net
Dit nummer op YouTube: .

NIEUW (verlaat)
Holdsworth / Pasqua / Haslip / Wackerman - Piano Solo (live)
- San Michele (live)
Van "Proto-Cosmos" (Blue Canoe Records, 2022)

In 2007 vormden Allan Holdsworth, Alan Pasqua, Chad Wackerman en Jimmy Haslip een kwartet met als doel eer te betuigen aan drummer Tony Williams. Holdsworth en Pasqua zaten half jaren 70 in Williams' New Lifetime, vandaar dat er naast eigen werk ook het nodige materiaal van de twee LP's die dat gezelschap uitbracht gespeeld werden. Van de tour, die ook de Lantaarn in Hellendoorn aandeed, verscheen in 2007 de DVD "Live At Yoshi's", in 2009 gevolgd door de dubbel-CD "Blues For Tony". Eind vorig jaar bracht Blue Canoe Records als tribute aan Williams èn Holdsworth "Proto-Cosmos" uit, dat bestaat uit een nieuwe mix van de stukken op de DVD, waarbij solostukken van Holdsworth en Pasqua die niet op de DVD stonden zijn toegevoegd. Van dit uitstekend klinkende live-album draaien we de pianosolo van Pasqua, gevolgd door onze favoriet "San Michele".
Websites:
https://www.bluecanoerecords.com/protocosmos.html
https://www.facebook.com/KiteParadeMusic
https://www.facebook.com/AlanJPasqua/
https://nl-nl.facebook.com/allanholdsworthmusic/
https://nl-nl.facebook.com/AllanHoldsworthArchives/
https://jimmyhaslipbass.com/
https://chadwackerman.com/ .

NIEUW
King Crimson – Sailor's Tale (Tring 2018)
– Cadence And Cascade (Tring 2018)
Van “In The Court Of The Crimson King: King Crimson At 50 – A Film By Toby Amies | The Feature Film – The Live & Studio Performances – The Original Soundtrack To The Film – And More” (DGM, 2022)

Vorig jaar draaide kortstondig in sommige bioscopen een door Toby Amies gemaakte documentaire over King Crimson. Even later verscheen deze al op DVD en Blu-ray. Ga vooral voor de box-versie van deze uitgave. Je vindt hierin de gelijknamige documentaire van Toby Amies, die de band volgde tijdens de laatste tournee in 2021 maar ook interviews afnam met diverse ex-leden van deze illustere groep rond Robert Fripp. Dat deze opper-Crimso een bijzonder heerschap is, dat wisten we natuurlijk. Deze film doet een poging deze man en de grillige geschiedenis van de band te doorgronden. Maar er zijn vele niet te versmaden extra's. Een complete registratie van een soort generale repetitie, live in de studio in in Tring (bij Londen) in 2018. De muzikanten zijn in een kring opgesteld en de camera cirkelt fraai langs eenieder. Bijzonder is ook de registratie van het King Crimson-concert op Rock In Rio, waar het publiek alles woord voor woord meezingt, ja ook de instrumentale stukken! Emotioneel is de allerlaatste live-uitvoering van “Starless” in Japan, nu iets meer dan een jaar geleden. De meegeleverde CD's nemen je op reis kriskras door 50 jaar aan vaak bijzondere opnamen en versies van King Crimson-klassiekers. Wij selecteren graag twee opnamen uit de zeer smakelijke Tring-sessie: "Sailor's Tale", oorspronkelijk van "Islands", toen Mel Collins ook al deel uitmaakte van de bezetting en "Cadence And Cascade", waarmee we zelfs nog verder teruggaan, naar het tweede album "In The Wake Of Poseidon" uit 1970.
Websites:
https://www.dgmlive.com/king-crimson
https://www.facebook.com/kingcrimsonofficial.

LIVE-TIP
Young, John – Just One Day
Van “Significance” (eigen beheer, 2002 / 2018)

John Young geniet heden ten dage terecht aanzien binnen het progressieve rockgenre met zijn band Lifesigns. De intussen 66-jarige toetsenist/zanger/componist draait echter al veel langer mee in het muziekwereldje dan de 9 jaar sinds het titelloze Lifesigns-debuut. Enerzijds hebben 'adult pop'-liefhebbers hem wellicht aan het werk gezien in de band van Bonnie Tyler, anderzijds werkte hij ook veelvuldig met progressieve rockartiesten en -bands als Fish, John Wetton, Asia, Greenslade, Strawbs en zijn eigen John Young Band. Onder eigen naam maakte hij de nodige albums met instrumentale 'library music', maar 20 jaar geleden maakte hij ook een songmatig album met progressieve inslag onder eigen naam: “Significance”. Op een paar kleine gastrollen na is dit een écht solo-album, dat via een crowdfundingcampagne gefinancierd is. Uitgesponnen stukken als op de Lifesigns-albums ontbreken: de plaat bevat bondige symfosongs met vooral veel toetsen als begeleiding van Youngs zang, die nog wat dunner en onzekerder klinkt dan hij laat horen op recent werk. Het album is mede relevant voor Lifesigns-fans omdat het ons aan Toy Matinee herinnerende “Open Skies” op vrijwel alle Lifesigns-concerten gespeeld is. Wij kiezen voor het van pakkend refrein voorziene “Just One Day” waarin het synthlandschap een geslaagde eighties-esthetiek heeft. De synthsolo aan het eind klinkt bijna als gespeeld op een gitaar, zoals we 20 jaar geleden ook bij Le Orme veelvuldig hoorden. “Significance” is in 2018 heruitgebracht en wordt sindsdien aangeboden via de Lifesigns-website (en op Lifesigns-concerten). Young kondigde onlangs aan dat hij een reeks solo-optredens gaat geven. Vooralsnog niet in Nederland, maar wel is hij met Lifesigsn te aanschouwen in Poppodium Boerderij op 1 juli aanstaande.
Websites:
https://lifesignsmusic.co.uk/john-young
https://www.facebook.com/Signslife .

NIEUW
Reuter Motzer Grohowski - Externalities Of The Truest Universality
Van “Bleed” (MoonJune Records, 2023)

Componist en gitarist Tim Motzer, afkomstig uit Philadelphia, heeft al een behoorlijke staat van dienst. Samen met de Duitse 'touch guitarist' Markus Reuter maakt hij al sinds 2008 muziek. De albums die de heren maken zijn veelal opgebouwd rond improvisaties. In 2019 speelden de heren een set met drummer Kenny Grohowski. Muzikaal klikte het direct en gelukkig is er ook een opname van dit concert door MoonJune Records uitgebracht op de CD “Shapeshifters”. Dat er een vervolg moest komen was duidelijk en in 2022 werden die plannen concreet. Het trio dook de studio in voor een 6 uur durende sessie, dat de basis vormt voor het nu verschenen nieuwe album “Bleed”. Aan het ruim een uur aan materiaal dat uit die sessie is gedestilleerd, werd door de heren vervolgens nog het nodige toetsenwerk toegevoegd in de vorm van Fender Rhodes-piano, Mellotron en Hammond-orgel. Het resultaat is een hypnotiserend geheel waarbij Grohowski soms de drijvende kracht is, maar daarbij nooit in de weg zit van de lijnen die door Reuter en Motzer worden neergezet. Mooi voorbeeld is de melancholieke albumafsluiter, met in het eerste deel alleen Grohowski's spel op bekkens onder de sfeervolle tonen van gitaren en synths.
Websites:
https://markus-reuter-moonjune.bandcamp.com/album/bleed
https://www.facebook.com/moonjunerecords2
https://www.facebook.com/kopfmensch
https://www.facebook.com/timmotzer
https://www.facebook.com/KennyGrohowskiDrummer.

ALBUM VAN DE MAAND
Lalu – Paint The Sky (instrumental)
Van het album “Paint The Sky” (Frontiers Music, 2022)

De Franse componist, producer en toetsenist Vivien Lalu moet haast wel prenataal behept zijn geraakt met het progressieve rockvirus. Hij is de zoon van Michel en Noëlle Lalu, beiden actief in de progressieve rockband Polène. Hij groeide dan ook op met het luisteren naar de muziek van zijn ouders en die van Yes, Genesis, Emerson, Lake & Palmer en anderen. Maar ook elektronische muziek en videogamemuziek uit de jaren tachtig inspireerden hem. Het was echter Dream Theaters doorbraakalbum “Images And Words” dat een echte schok teweeg bracht, verbaasd als hij was dat metal zo goed gecombineerd kon worden met het progressieve rockgeluid waar hij van hield. “Paint The Sky” is het derde album van Lalu; deze keer is hij trouw gebleven aan zijn progressieve rockroots. Voor de kernbezetting haalde hij de Nederlandse gitarist Joop Wolters (o.a. ex-Arabesque) terug, die ook al meewerkte aan het debuut. Tevens vroeg hij zangkanon Damian Wilson. Die laatste schreef zijn eigen zanglijnen en teksten voor wat al begin 2022 als “Paint The Sky” verscheen bij het italiaanse Frontiers Music. Natuurlijk geeft Lalu ook ruim baan aan zijn eigen inventieve, gelaagde toetsenpartijen. Toch verzandt hij niet in egotripperij en geeft veel ruimte aan de overige rasmuzikanten die met duidelijk plezier samen dit technisch perfecte album afleverden. En naast genoemde basisbezetting vinden we daartussen gasten als opnieuw Johansson en Rudess, maar ook bijv. Steve Walsh en Gary Wehrkamp. Vanavond hoort u de instrumentale versie van het titelnummer van “Paint The Sky”, dat als bonustrack wordt gepresenteerd. Vaak is zo'n instrumentale bonus een slechts van vocalen ontdane kopie. Dat is hier zeer zeker niet het geval. Deze (op de seconde exact even lange) versie is compleet opnieuw opgenomen met deels andere muzikanten, waaronder de prominente speciale gasten Simon Phillips, Alex Argento en Tony Franklin. Websites:
Facebook
Bandcamp
Frontiers Music.

LIVE-TIP
Wilson, Damian – Hard To Keep Faith
Van “Limehouse To Lechlade” (Blacklake, 2021)

We hadden dan wel een Damian Wilson-loos Lalu-nummer vanavond, maar toch komt ook hij aan bod vanavond. Er is namelijk nieuws te melden: Wilson And Wakeman, ofwel de zanger vergezeld van toetsenist Adam Wakeman, komen opnieuw naar Nederland voor een tournee langs kleine theaterzalen. Als duo spelen ze de meest favoriete nummers van de artiesten waar ze mee samenwerkten of nog steeds samenwerken, of artiesten die ze bewonderen, aangevuld met songs uit hun eigen repertoire. Met verhalen en herinneringen uit de uitgebreide tourcarrières stappen beide heren uit hun comfortzone door het klein te horen: het duo beperkt zich tot slechts zang, akoestische gitaar en piano. Wat we nu al weten is dat er twee concerten in Overijssel zijn: op 10 maart De Smidse in Nijverdal en 11 maart in de Kleine Willem in Enschede. Liefhebbers van Wilsons machtige stemgeluid komen de laatste tijd en in de toekomst uitgebreid aan hun trekken: onlangs was hij nog te aanschouwen met achtereenvolgens Arena en Progproms, later dit jaar kun je hem bij Ayreon samen met vele collega's aanschouwen. Wie weet gaat hij ooit ook met Lalu op tournee? Voor vanavond pakken we het recentste solo-album van Wilson erbij, “Limehouse To Lechlade”, dat najaar 2021 werd uitgebracht. Het was voor de zanger het eerste volledige soloalbum sinds “Built For Fighting” uit 2016. Hij is bekend om zijn verkenning van verschillende genres, maar deze 13 nieuwe eigen nummers vormen samen misschien wel Wilsons meest eclectische werk tot nu toe, met variaties van folkrock tot powerpop, met af en toe een Floydiaanse gitaarsolo. De titel “Limehouse To Lechlade” verwijst naar de bevaarbare lengte van de rivier de Theems die stroomopwaarts van het centrum van Londen naar The Cotswolds stroomt. Wilson woonde jarenlang op rivierboten en vooral reizen over de Theems is bijzonder speciaal voor hem. Wilson maakte het album zeker niet alleen, want er zijn maar liefst 17 meewerkende muzikanten, waaronder Alex Reeves (Elbow), Lee Pomeroy (ELO), Michael Buckley (Glen Hansard) en Chris Hill (Jamie Cullum). Van dit album het nummer hebben we het nummer ''Hard To Keep Faith'' uitgekozen.
Websites:
http://www.damianwilson.bandcamp.com/album/limehouse-to-lechlade
http://www.damian-wilson.net
http://www.wilsonwakeman.com/
https://www.facebook.com/officialdamianwilson .

NEOPROG-GESCHIEDENIS
Galadriel – Opening
Van “Ty'n-y-Cwm” (eigen beheer, 1984)

We duiken wederom in de geschiedenis van de neoprog met het uit Worchesterhire afkomstige Galadriel. Deze zesmansformatie begon in 1982 rond Birmingham op te treden met naast zangeres Fran Hallard fluitist Oliver Page, toetsenist Jez Ford, gitarist R. Childs, drummer Stephen Page en bassist Mark Hampton. In 1984 bracht de band 2 cassette-albums uit, die een fris geluid lieten horen, dat ergens tussen Camel, Genesis en Marillion ligt. Eind 1985 vertrok Childs: een gelegenheid die de resterende leden aangrepen om de bandnaam te veranderen in het pakkende Edge. Nieuwe gitarist werd Neil Allies en met hem nam Edge het cassette-album “Suction 8” op dat in 1986 verscheen. Deze tape trok internationale aandacht en werd in 1991 door UGUM op CD uitgebracht. Een deel van het materiaal van de eerste twee cassettes werd door het juist gestarte Nederlandse FREIA Music (catalogusnummer: FREIA 1!) in 1987 als compilatiecassette uitgebracht, aangevuld met meer oud werk. De band had intussen de naam verlengd tot The Edge Of Faith. In 1993 is er nog een tweede album, “Sarcastic Fringeheads”, gemaakt, toen weer onder de naam Edge. De band bleek zich hierop een iets losser geluid te hebben aangemeten, met zelfs een jazzy inslag. Het had niet veel meer met de neoprog van weleer te maken en het lukte Edge niet hiervoor veel fans te winnen. Toch is “Sarcastic Fringeheads” stilistisch een vrij uniek album, maar helaas wel ook gelijk het laatste levensteken van de band. Wel is tegenwoordig veel van het oude materiaal via Bandcamp en Soundcloud te beluisteren. Mooie reden om een van de oude tracks te draaien van een van de eerste cassettes, met de onuitspreekbare naam “Ty'n-y-Cwm”.
Websites:
https://soundcloud.com/galadriel-2
https://soundcloud.com/user5536014
https://edge8.bandcamp.com/album/sarcastic-fringeheads .

I.M. Yukihiro Takahashi
Takahashi, Yukihiro - Set Sail (live)
Van "Live 1998 - Run After You" (Agent Con-Sipio, 1998)

Op 11 januari overleed de Japanse zanger en multi-instrumentalist Yukihiro Takahashi. Hij startte zijn muziekcarrière in 1973 in de Sadistic Mika Band, maar kreeg vooral bekendheid als drummer van het in 1978 opgerichte Yellow Magic Orchestra, met daarnaast Ryuichi Sakamoto en Haruomi Hosono. Opvallend genoeg startte Takahashi in datzelfde jaar ook zijn talloze platen omvattende solocarrière met het debuutalbum "Saravah!". Net als veel andere Japanse musici zou hij veel gaan samenspelen met Britse muzikanten, zoals Bill Nelson van Bebob Deluxe, Steve Jansen van Japan en Zaine Griff, terwijl hij ook zou gaan werken met westerse technici en producers. Jansen zou tevens geregeld het podium delen met Takahashi, zoals in 1998. Dat concert werd datzelfde jaar uitgebracht op de CD "Live 1998 - Run After You" en ter nagedachtenis van de vaak als meest strakke drummer ooit aangeduide Takahashi draaien we daarvan het openingsnummer "Set Sail".
Websites:
http://www.discog.info/takahashi.html
https://www.allmusic.com/artist/yukihiro-takahashi-mn0000420055
https://soundcloud.com/yukihiro-takahashi-official .

IN MEMORIAM: David Crosby
CPR - Time Is The Final Currency
Van "CPR" (Edsel / Samson Music, 1998)
Crosby, David - Orleans
Van "If I Could Only Remember My Name" (Atlantic, 1971)
CPR - Déjà Vu (2 Meter Sessies)
Uit "2 Meter Sessies: 1998"

Donderdag 19 januari overleed de Amerikaanse singer-songwriter David Crosby na een lange periode van ziekte. Crosby was midden jaren zestig mede-oprichter van The Byrds met wie hij aan de basis stond van folkrock, met een mengeling van Beatles-invloeden en Amerikaanse folk, en later ook psychedelische rock. Het zou het begin zijn van tumultueuze carrière, die hem na The Byrds zou leiden naar een samenwerking binnen Crosby, Stills & Nash en Crosby, Stills, Nash & Young. Een samenwerking die zowel gekenmerkt werd door prachtige muziek met zeer opvallende vocale harmonieëen als ook veel onderlinge ruzies. Regelmatig terugkerende factoren in de songs die Crosby in die tijd schreef, waren zijn keuze voor bijzondere gitaarstemmingen en de manier hoe hij vocale harmonieëen arrangeerde. Met name zijn stem was dan vaak de lijm die de uitersten met elkaar verbond. Het is een klank die wat ons betreft hét voorbeeld is van de Amerikaanse jarenzeventig-Westcoast sound. De late jaren 70 en en de jaren 80 kentekenden voor Crosby een neerwaartse spiraal met vooral veel drugsgebruik en uiteindelijk zelfs een gevangenisstraf. Het besef dat het zo niet langer kon en daarna, in 1994, een levertransplantatie zorgden voor een heropleving op het creatieve vlak. Eerste teken daarvan was de oprichting van de band CPR (Crosby Pevar Raymond: met gitarist /zanger Jeff Pevar en Crosby's 'verloren maar teruggevonden' zoon James Raymond op piano en zang). Binnen CPR spreidde Crosby zijn voorliefde voor Steely Dan-achtige muziek en zijn geliefde harmonieuze zang tentoon. Crosby had een voorraad sterke songs opgebouwd en had daarbij een onstopbare drang tot samenwerken met andere muzikanten, om zo het resultaat naar een hoger plan te tillen. Daarbij leefde bij hem ook het besef dat de tijd die hem nog gegeven was beperkt was en die tijd wilde hij optimaal besteden aan het creëren van muziek en aan de mensen om wie hij geeft. Echter, door het definitieve einde van de samenwerking met Stephen Stills, Graham Nash en Neil Young, had hij daar andere muzikanten voor nodig. Het waren enerzijds zijn zoon James Raymond en anderzijds Snarky Puppy-bassist Michael League die de katalysator werden voor een serie van 6 albums die vanaf 2014 t/m december 2022 verschenen. Met de eerste vormde hij de Sky Trails Band, genoemd naar het gelijknamige album en te zien als een vervolg op CPR; daarnaast had hij via League Becca Stevens en Michelle Willis leren kennen en met hun vieren vormden ze de semi-akoestische groep Lighthouse. Net als Johnny Cash in zijn laatste jaren zat David Crosby niet stil en had hij nog veel plannen maar helaas gooide eerst de corona-pandemie en uiteindelijk zijn zwakke gezondheid roet in het eten. David Crosby is toch nog 81 jaar geworden, iets wat hemzelf nog wel het meest verbaasde.
Websites:
https://davidcrosby.com/
https://www.facebook.com/OfficialDavidCrosby
CPR - Déjà Vu uit "2 Meter Sessies: 1998", zoals te vinden op YouTube:
.

NIEUW
Griffths, Hayley - Siúil A Rúin
Van het album “Far From Here” (Tower Records, 2023)

Hayley Griffths, die we vooral kennen als voormalig zangeres van Karnataka, heeft een nieuwe video uitgebracht: het Keltische nummer “Siúil A Rúin”. Het is afkomstig van “Far From Here”, één van de twee nieuwe albums die Griffiths afgelopen vrijdag 20 januari heeft uitgebracht. Het andere heet “Melanie”, wat het eerste album met de Hayley Griffiths Band. “Melanie” bevat onder andere een duet tussen Griffiths en Big Big Train- drummer Nick D'Virgilio. “Far From Here” is een Keltisch rockalbum waarvoor Griffiths heeft samengewerkt met voormalig Pallas-toetsenist Mike Stobbie, die ook de enige nieuwe compositie voor het album aanleverde. 'Ik koos “Siúil A Rúin” als een van de Keltische liedjes waarvan ik wilde dat Mike het voor me zou arrangeren nadat ik jarenlang een versie van het lied in Michael Flatley's “Lord Of The Dance” over de hele wereld had gezongen', verklaart Griffiths in het officiële persbericht. Wellicht in de toekomst meer van beide albums, vanavond hoort u alvast de nieuwe single, “Siúil A Rúin” dus.
Websites:
https://www.hayleygriffiths.com/
https://www.facebook.com/Hayleygmusicpage
Dit nummer op YouTube: .

NIEUW / LIVE-TIP
Threshold – Run
– Lost Along The Way
Van “Dividing Lines” (Nuclear Blast, 2022)

Threshold heeft alweer een tijd lang een stabiele bezetting: eind 2022 verscheen het derde album op rij met zanger Glynn Morgan, die in 2017 Damian Wilson opvolgde: “Dividing Lines”. Wilson opvolgen had hij trouwens in 1994 ook al eens gedaan, maar toen hield hij het maar 1 album uit bij de Britse progmetalgroep. De as van het kwintet wordt al sinds het debuut “Wounded Land” uit 1993 gevormd door gitarist Karl Groom en toetsenist Richard West. Dat duo schrijft ook het merendeel van het songmateriaal dat veelal gebouwd is rond een stevige gitaarriff in combinatie met een stuwend keyboardthema en vooral ook sterke zangmelodieën, niet zelden met een catchy refrein. No-nonsense, maar wel effectief. Ook Morgan levert echter drie stukken aan voor “Dividing Lines”, waaronder het relatief korte en catchy “Run”. Niet alle nummers volgen hetzelfde stramien. Hier en daar wordt gespeeld met effecten en elektronica om een wat afwijkende sfeer te scheppen. “Lost Along The Way” is daar met het wat atmosferische intro een goed voorbeeld van. In april is Threshold in onze contreien live aan het werk te aanschouwen, op 21 april in Poppodium Boerderij in Zoetermeer, 23 april in de Bosuil in Weert, 28 april in Turock in Essen.
Website:
https://www.thresh.net/
https://www.facebook.com/threshold .

NIEUW
Guranfoe - Et Alias
Van "Gumbo Gumbo" (Round Rover Musical Endeavours, 2022)

De Bandcamp-site van het in 2012 opgerichte Engelse gezelschap Guranfoe toont meer dan 120 albums, waarvan een deel werd uitgebracht in de "10th Anniversary series". Toch heeft deze zogenaamde 'psych prog jam'-band slechts twee studioalbums op haar naam staan. "Gumbo Gumbo", dat in oktober vorig jaar verscheen is de opvolger van het debuut "Sum Of Erda" uit 2019. Die eerste plaat omschreven we destijds als een fijne symfonische sound waarin progressieve rock, psychedelica, folk, jazzy invloeden en fusion verweven zijn. Datzelfde geldt zeker ook voor "Gumbo Gumbo", waarop de vier musici en drie gastmuzikanten wederom hun intense instrumentale kunnen tonen. Dat de heren hun vele jams met de fans delen is natuurlijk geweldig, maar dat ze uit die vele jams pakkende composities weten te smeden, geeft hun professionele instelling goed weer. Luister naar het deels folky "Et Alias", met veel fraai fluitspel en de nodige Mellotronklanken, en je weet wat we bedoelen.
Websites:
https://guranfoe.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/guranfoe .

NIEUW (verlaat)
Kite Parade – Strip The Walls
– Going Under
Van “The Way Home” (White Knight Records, 2022)

Een plaat die door lange postale omzwervingen pas de laatste dag van het jaar bij ons in de brievenbus lag is “The Way Home”, het eerste album van Kite Parade. Achter deze band gaat Andy Foster schuil, die zo goed als alle instrumentatie zelf verzorgde. Alleen het drumwerk besteedde hij uit en daarvoor heeft hij niemand minder dan Nick D'Virgilio (Big Big Train, ex-Spock's Beard) en Joe Crabtree (Wishbone Ash, ex-Pendragon) weten te strikken. Daarnaast heeft hij het album laten mixen en masteren door Rob Aubrey (IQ, Big Big Train, etc, etc.) wat garant staat voor een uitstekend klinken eindproduct. Het album is al in maart 2022 verschenen en we hebben het destijds gemist. Dit maken we nu goed want “The Way Home” is een uitermate sterk debuutalbum. Het is een frisse moderne progplaat met de nodige popinvloeden. Kite Parade kan ook zeker in één adem met projecten als Moon Halo of Chasing The Monsoon worden genoemd, gezien het vergelijkbare goede oor voor melodie. Andy Foster heeft jaren aan dit album gewerkt maar door zijn werk als muzikant op een cruiseschip duurde het even voordat het eindelijk af was. Albumopener “Letting Go” is een lekkere inswinger die duidelijk in de lijn van Kino en daarmee ook It Bites ligt. Maar we horen ook het latere Spock's Beard of beter gezegd Pattern Seeking Animals terug in de muziek. Vanaf genoemde opener worden we meegevoerd met heerlijk gitaar- en toetsenwerk en daarnaast heeft Foster ook een zeer aangename stem die qua timbre af en toe aan die van Marc Atkinson doet denken. Wat ook opvalt is dat er op een aantal nummers zeer smaakvol spel op saxofoon is te horen is, een instrument dat Foster bij zijn dagelijks werk ook vaak ter hand neemt. Het album sluit af met een heuse epic, het bijna 15 minuut durende “Stranded”.
Websites:
https://www.facebook.com/KiteParadeMusic
https://kiteparade.bandcamp.com/album/the-way-home .

ALBUM VAN DE MAAND
Lalu – We Are Strong
Van het album “Paint The Sky” (Frontiers Music, 2022)

De Franse componist, producer en toetsenist Vivien Lalu moet haast wel prenataal behept zijn geraakt met het progressieve rockvirus. Hij is de zoon van Michel en Noëlle Lalu, beiden actief in de progressieve rockband Polène. Hij groeide dan ook op met het luisteren naar de muziek van zijn ouders en die van Yes, Genesis, Emerson, Lake & Palmer en anderen. Maar ook elektronische muziek en videogamemuziek uit de jaren tachtig inspireerden hem. Het was echter Dream Theaters doorbraakalbum “Images And Words” dat een echte schok teweeg bracht, verbaasd als hij was dat metal zo goed gecombineerd kon worden met het progressieve rockgeluid waar hij van hield. “Paint The Sky” is het derde album van Lalu; deze keer is hij trouw gebleven aan zijn progressieve rockroots. Voor de kernbezetting haalde hij de Nederlandse gitarist Joop Wolters (o.a. ex-Arabesque) terug, die ook al meewerkte aan het debuut. Tevens vroeg hij zangkanon Damian Wilson. Die laatste schreef zijn eigen zanglijnen en teksten voor wat al begin 2022 als “Paint The Sky” verscheen bij het italiaanse Frontiers Music. Natuurlijk geeft Lalu ook ruim baan aan zijn eigen inventieve, gelaagde toetsenpartijen. Toch verzandt hij niet in egotripperij en geeft veel ruimte aan de overige rasmuzikanten die met duidelijk plezier samen dit technisch perfecte album afleverden. En naast genoemde basisbezetting vinden we daartussen gasten als opnieuw Johansson en Rudess, maar ook Simon Phillips, Steve Walsh en Gary Wehrkamp. Vanavond het langstklokkende nummer van het album: ”We Are Strong”. Websites:
Facebook
Bandcamp
Frontiers Music.

NIEUW
Collage - Man In The Middle
Van het album “Over And Out” (Mystic Production, 2022)

“Over And Out” is het zesde album van Collage en het eerste studioalbum dat de Poolse band in 27 jaar uitbrengt. Liefhebbers van neoprog kennen Collage vooral van het album “Moonshine” uit 1994: een prachtig album boordevol tempowisselingen, waarop langzame stukken met mooi toetsenspel worden afgewisseld met snelle passages met prachtig gitaarwerk. Wij van Xymphonia hebben extra bijzondere herinneringen aan Collage. De groep was namelijk een van de optredende bands tijdens het Xymphonia-indoorfestival hier in Almelo in Sub Rosa op 11 mei 1996, met verder ook nog optredens van 5:01 AM, Phenix, Ritual en The Flower Kings. Op dit nieuwe album ''Over And Out'' zijn nog drie oorspronkelijke bandleden te horen: toetsenist Krzysztof Palczewski, drummer Wojtek Szadkowski en basgitarist Piotr Mintay Witkowski. De charismatische zanger Robert Amirian is vervangen door de van Quidam bekende Bartosz Kossowicz. Gitarist Mirek Gil heeft zijn plaats afgestaan aan Michał Kirmuć. Het zes nummers bevattende “Over And Out” opent gewaagd met het bijna 22 minuten klokkende titelnummer. Het kwintet heeft de sfeer van “Moonshine” nieuw leven willen inblazen en dat is prima gelukt. Toch staat “Over And Out” op zichzelf en zal het de neoprogliefhebber zeker bekoren. Luister maar naar het afsluitende nummer “Man In The Middle”, met daarin een heerlijke solo van gastgitarist Steve Rothery (Marillion).
Websites:
https://collageband.pl/
https://www.facebook.com/CollageProg.

VOORPROEFJE / LIVE-TIP
Delain - Moth To A Flame
Van "Dark Waters" (Napalm Records, 10 februari 2023)

We hebben al eerder bericht over het feit dat Delain een doorstart heeft gemaakt en tegenwoordig een band met internationale bezetting is. De progmetalband, met natuurlijk sterke Nederlandse roots, heeft afgelopen week een nieuwe nummer uitgebracht als voorproefje voor het nieuwe album "Dark Waters" dat op 10 februari zal verschijnen via Napalm Records. “Dark Waters” is zeker één van de meest catchy songs die tot nu van het komende album is prijsgegeven. In het intro, tevens refrein, zit een bepaalde wending die ons gelijk deed denken aan Journey's “Separate Ways” en ja er zit zelfs een modulatie in het nummer. “Moth To A Flame” is ook het eerste nummer waarvoor nieuwe zangeres Diana Leah zelf de hele tekst heeft geschreven. Op 14 april is Delain te aanschouwen in 013 Tilburg, een dag later in de Patronaat in Haarlem. Op 3 mei kun je nog terecht in Turock, Essen, om de groep met Zwolse wortels aan het werk te zien.
Websites:
https://www.delain.nl/
https://www.facebook.com/delainmusic
https://www.instagram.com/delainofficial
Dit nummer op YouTube: .

NIEUW
Antimatter – Paranoid Carbon
– Heathen
Van “A Profusion Of Thought” (Music In Stone, 2022)

Antimatter is Mick Moss, zoveel is wel duidelijk uit het boekje van het nieuwe album “A Profusion Of Thought” dat vlak voor de jaarwisseling verscheen. De man met de melancholieke diep-donkerbruine stem stond afgelopen zomer in Valkenburg en onlangs nog in Enschede weliswaar met een hele band op het podium, hij schrijft alle songs en doet ook de instrumentatie en productie grontendeels zelf. Er is wel een gastdrummer en hier en daar worden de arrangementen bijgekleurd door een instrument dat Moss' eigen spel op gitaar, synths en andere elektronica, percussie en Glockenspiel aanvult. De muziek van Antimatter is altijd wat neerslachtig van karakter en herbergt invloeden uit de aloude gothic uit de jaren tachtig. Moss weet hier echter effectief saai- of eentonigheid te vermijden. Luister maar naar “Paranoid Carbon” dat met zijn gestage opbouw duidelijk lonkt naar de progressieve rockluisteraar. Het loopt vrijwel naadloos over in “Heathen”, wat ons betreft een ander albumhoogtepunt. Het heeft een baslijn die zo van The Cure's “Disintegration” lijkt weggelopen en laat net als opener “No Contact” een verrassende saxofooneruptie horen van Paul Thomas. Maar onbetwist middelpunt blijft steeds die gedragen bariton van Moss.
Websites:
https://www.antimatteronline.com/
https://www.facebook.com/antimatteronline .

(OP)NIEUW
Limite Acque Sicure - Terra Straniera
Afkomstig van "Limite Acque Sicure" (Minotauro Records, 2022)

In december draaiden we al muziek van het titelloze debuut van Limite Acque Sicure, een in 2005 opgerichte Italiaanse band die is beïnvloed door Banco. Op die 66 minuten durende plaat staat zelfs een live-interpretatie van "Il Giardino Del Mago" van "Banco Del Mutuo Soccorso" uit 1972. Toch zorgen de achtergronden van de musici ervoor dat dit conceptalbum de grenzen van Rock Progressive Italiano overschrijdt. Zo is drummer Paolo Bolognesi een fan van Neil Peart en eert hem onder meer door in "Fiamme Intorno" drumpatronen van Rush te verwerken. Bassist Francesco Gigante lijkt daarnaast uit de jazzrockhoek te komen met zijn soepele, rond klinkende basloopjes in opener "Sogno D'Oriente". Ondanks de funky Clavinet-aanslagen in "Il Respiro Dell’Anima" heeft toetsenman Antonello Giovannelli ongetwijfeld een klassieke achtergrond gezien zijn symfonische orkestraties met aan Mellotron-koren verwante passages, kerkorgelbreaks en een lange Moog-solo over vermaarde Solina Strings. Gitarist Luca Trabanelli wisselt progressieve rocksolo’s af met progmetalriffs en virtuoze hammer-on-technieken, terwijl zijn akoestische gitaargetokkel voor folky momenten zorgt. Die momenten worden mede bepaald door Ambra Bianchi. Haar dwarsfluitsolo’s zijn een lust voor het oor, terwijl het harpspel in "Antico Mare" en de Banco-cover aan Alan Stivell schatplichtig is. Daarnaast staat ze als zangeres geregeld frontman Andrea Chendi bij. Met zijn prettige voordracht vermijdt deze Chendi de voor RPI-begrippen vertrouwde overgepassioneerde uithalen. Deze plaat verdient wat ons betreft nog wel wat aandacht, vandaar dat we er vanavond nog een track van draaien en wel "Terra Straniera".
Websites:
https://limiteacquesicure.it/
https://www.facebook.com/limiteacquesicure/
https://minotauro.store/product/limite-acque-sicure/ .

IN MEMORIAM: FRANK WYATT
Wyatt, Frank & Friends - Eleventh Hour
Van "Zeitgeist" (eigen beheer, 2019)
Oblivion Sun - Fanfare
Van "Oblivion Sun" (Prophase Music, 2007)
Happy The Man - Carousel
Van "Happy The Man" (Arista, 1977)

Begin deze week vernamen we dat na een lang ziekbed Frank Wyatt is overleden. De Amerikaanse toetsenist/saxofonist was vanaf het vroege begin betrokken bij Happy The Man, waarvoor hij niet alleen toetsen en saxofoon speelde maar ook composities aanleverde. Die kenmerkten zich door een elegante stijl met op zeer typische manier meanderende piano- en andere toetsenpartijen die muzikaal een soort van draaimolen-effect hadden in de zin dat ze altijd weer op het beginpunt terug kwamen. Met Happy The Man bracht hij in de jaren 70 twee albums uit: het debuut in 1977, gevolgd door “Crafty Hands” in 1978. Beide albums waren in die tijd (commercieel) niet succesvol maar worden tegenwoordig door velen gerekend tot de beste Amerikaanse progrockalbums aller tijden. De band viel in 1979 uit elkaar, waarna mede-toetsenist Kit Watkins zich bij Camel voegde. En dan kwam in 2000 het bericht: Happy The Man komt weer bij elkaar. Dat jaar speelde de groep op NEARfest en uiteindelijk verscheen er in 2004 zelfs een nieuw album, “The Muse Awakens”, met opnieuw de nodige composities van Wyatt. Deze reünie zou echter niet beklijven, maar het bleek wel het beginpunt van diverse van Wyatts muzikale vervolgactiviteiten. De eerste was een album samen met Happy The Man-collega Stan Whitaker, Pedal Giant Animals, gevolgd door een nieuwe band met hem genaamd Oblivion Sun, die qua stijl voortborduurt op de sound van Happy The Man. Oblivion Sun bracht twee sterke albums uit, waarna Wyatt begon aan het grote “Zeitgeist”-project waarvoor hij zich omringde met zo'n beetje elke muzikant waarmee hij ooit heeft samengewerkt. “Zeitgeist” verscheen in 2019 onder de vlag van Frank Wyatt & Friends en hoewel hij nog zeker tot begin 2022 werkte aan nieuwe muziek met de ambitieuze titel “Atlantis Symphony”, werd hem dat door zijn ziekte waaraan hij nu is bezweken onmogelijk gemaakt . Twee van onze Xymphonia-teamleden (Maurice en Christian) hebben het genoegen gehad om een middag met Frank Wyatt en Stan Whitaker te mogen doorbrengen in zijn thuis-studio en hebben warme herinneren aan de gastvrije en vriendelijke aard van beide heren en met name Frank Wyatt.
Websites:
https://frankwyattmusic.com/
http://www.happytheman.com/
Facebook-groep.

IN MEMORIAM: JEFF BECK
Beck, Jeff - Beck’s Bolero
Van “Truth” (EMI, 1968)
Beck, Jeff - Scatterbrain
Van “Blow By Blow” (Epic, 1974)
Beck, Jeff - Where Were You
Van “Jeff Beck’s Guitar Shop” (Epic, 1989)

Afgelopen donderdag bereikte ons het bericht dat meestergitarist Geoffrey Arnold Beck is overleden aan de gevolgen van hersenvliesontsteking. Hoewel de elektrische gitaar al wat decennia bestond vóór de opkomst van Beck is hij een belangrijk pionier op het gebied van ontwikkelen van nieuwe spelmethoden en zo van grote invloed op veel collega-gitaristen. Zijn eerste grote klus was Eric Clapton in de Yardbirds vervangen. Hij hield het maar iets meer dan een jaar vol, maar ontwikkelde in die tijd wel zijn spel door, als een van de eerste gitaristen te experimenteren met 'feedback', 'distortion' en 'fuzz'. Hij wordt dan ook gezien als een van de ontdekkers van het 'psychedelische gitaargeluid'. Na zijn vertrek uit de Yardbirds richtte hij de Jeff Beck Band op met o.a. zanger Rod Stewart en bassist Ronnie Wood. Met deze groep bracht hij in 1968 “Truth” uit. Het album wordt gezien als een van de voorlopers op de ontwikkeling van hardrock. Let wel: het verscheen 5 maanden eerder dan het debuut van Led Zeppelin. Luister maar naar albumopener “Shapes Of Things”, een nummer waar Gary Moore jaren later ook nog een hit mee had. De jaren zeventig was een van de productiefste periodes voor Beck. Hij speelde met veel muzikanten waaronder verschillende incarnaties van de Jeff Beck Band maar ook samenwerkingen met Tim Bogert & Carmine Appice (ex-Cactus) en met de Jan Hammer Band. In 1975 maakte hij met Beatles-producer George Martin “Blow By Blow”, dat uitgroeide tot Becks succesvolste album. Zijn stijl was hier verschoven richting jazzrock, maar dan wel op hogeschoolniveau. Opvolger “Wired”, opnieuw onder George Martins leiding, volgde een jaar later hetzelfde stilistische pad. Tinnitus is een van de oorzaken van een verminderde productiviteit in de jaren 80, maar aan het eind van dat decennium won hij wel een Grammy met het sterke “Jeff Beck's Guitar Shop” in 1989. In totaal zou Beck er overigens acht winnen. In de jaren negentig was Beck vooral te horen als gastgitarist, maar dan zette hij ook gelijk zijn stempel, luister maar naar zijn fenomenale spel op Roger Waters' “Amused To Death”. Daarnaast speelde hij destijds met o.a. Bon Jovi, Kate Bush en Jennifer Batten. Beck bleef zichzelf tegelijkertijd uitdagen en eind jaren 80 concentreerde hij zich op zijn unieke 'fingerpicking style'. Met zijn duim bespeelde hij de snaren, terwijl hij met de ringvinger het volume controleerde en gelijktijdig met zijn pink de whammy-bar bediende; het klinkt alsof hij hierdoor zijn gitaar liet spreken. Het mooie “Where Were You” is daar een goed voorbeeld van. Kijk vooral eens op YouTube hoe hij dit live klaarspeelde. Over 'live' gesproken: zijn concerten waren in welke bandsamenstelling dan ook een waar spektakel. Vaste waarde was vaak toetsenist Max Middleton, die al vanaf midden jaren zeventig met Beck speelde. Een van de live-hoogtepunten vormde de op CD, DVD en Blu-ray gedocumenteerde reeks shows die hij in de Londense jazzclub Ronnie Scott's” gaf in 2009, toen hij met superdrummer Vinnie Colaiuta werkte. Studioalbums bleven zeldzaam maar in 2014 verscheen “Emotion And Commotion”, waarop hij wederom de samenwerking zocht met jonge muzikanten en wat hem wederom een Grammy opleverde. Afgelopen jaar werkte hij samen met Johnny Depp wat resulteerde in het album “18”, zo nu blijkt Becks laatste album. We gaan een drietal nummers laten horen die de verschillende carrièreperiodes kenmerken. “Beck’s Bolero” komt van het eerste soloalbum, opgenomen met de unieke bezetting Jimmy Page, John-Paul Jones en Keith Moon. “Scatterbrain” is van “Blow By Blow” met toetsenist Max Middleton. En we sluiten natuurlijk het blokje af met het al genoemde “Were Were You” met Terry Bozzio en Tony Hymas. Jeff Beck is 78 jaar geworden.
Websites:
http://www.jeffbeck.com/
https://www.facebook.com/jeffbeck .

NIEUW
Clift Experiment, The Aaron – Rise
– Bet On Zero (first part)
Van “The Age Of Misinformation” (eigen beheer, 2023)

“The Age Of Misinformation” is de vierde CD van The Aaron Clift Experiment en daarmee de opvolger van "If All Goes Wrong", dat voor ons vier jaar geleden de eerste kennismaking met deze groep uit Austin, Texas betekende. Op Facebook presenteren zanger/toetsenman Clift en zijn bandgenoten zich als makers van 'dynamic, modern progressive rock from Austin, Texas'. Omschreven we de muziek op de voorganger nog als 'punky prog', de term 'punky' vinden we nu niet meer van toepassing. De intense zang van Clift doet ons meermalen denken aan die van Brett Kull bij Echolyn. Interessant aspect is dat van de jazzy blazers, die vooral in het feestelijke “Bet On Zero” flink de ruimte krijgen. Er is in dat nummer zelfs plaats voor een lange drumsolo, die we voor vanavond maar even buiten beschouwing laten. Ook “Rise” is een voorbeeld van goedgeschreven en uitgevoerde moderne prog. Aaron Clift Experiment maakt met “The Age Of Misinformation” met alle diverse muzikale aspecten een album dat zich slim op een publiek met diverse smaken richt en dat wellicht ook zowel de veteraan- als de jonge progliefhebber aanspreekt.
Website:
http://aaronclift.com/
https://www.facebook.com/AaronCliftMusic/.

NIEUW
Crosby, David & The Lighthouse Band - What Are Their Names (live)
- By The Light Of Common Day (live)
Van de CD/DVD-set "Live At The Capitol Theatre" (BMG, 2022)

Wat zich de laatste jaren rond David Crosby afspeelt is voor een 81-jarige muzikant niet anders dan miraculeus te noemen. Sinds 2014 heeft hij 5 nieuwe studio-albums uitgebracht, grotendeels gevuld met zelf (mede-)geschreven materiaal. De katalysator voor een deel van die 'renaissance' is zijn deelname in 2015 aan een Family Dinner-concert van Snarky Puppy. Deze Amerikaanse band die succesvol fusies tussen jazz, rock, funk en soms zelfs een beetje wereldmuziek en prog zoekt, wordt geleid door bassist Michael League. Naast Crosby werkten ook de singer-songwriters Becca Stevens en Michelle Willis aan datzelfde concert mee en de vier hadden samen een klik. Dat resulteerde in twee albums, “Lighthouse” (2016) en “Here If You Listen” (2018). Nu is op de valreep van 2022 een live-set met CD en DVD verschenen, opgenomen tijdens de toer voor laatstgenoemde album, in het fraaie, bijna 100 jaar oude Capitol Theatre in Port Chester (in de staat New York). Het blijkt een prachtig document, waarbij er geen sprake is van dat de jonge generatie Crosby begeleidt: er staan hier namelijk vier gelijkwaardige muzikanten op het podium, die ieder hun momenten krijgen om te laten horen wat ze in hun mars hebben. Het succes van The Lighthouse Band zit 'm in de ijzersterke songs en mooi uitgewerkte, soms vierstemmige vocalen. De prachtige audio-opname en rustige beeldregie zorgen ervoor dat we er optimaal van kunnen genieten. We kiezen voor het korte “What Are Their Names” waarvan het origineel te vinden is op Crosby's eerste solo-album "If I Could Only Remember My Name" uit 1971, gevolgd door “By The Light Of Common Day”, het slotnummer van “Lighthouse” en destijds het eerste nummer waar de gehele band gezamenlijk op was te horen. Crosby schreef het samen met Stevens, die het zelf onder de titel “The Muse” op haar album “Regina” plaatste.
Websites:
https://davidcrosby.com/
https://www.facebook.com/OfficialDavidCrosby .

NIEUW
Turcotte, Guillaume – Labyrinthes Mécaniques
- Sans Toi Rien
Van “Anomalies” (eigen beheer, 2022)

Afgelopen week verscheen het debuutalbum van Guillaume Turcotte. In een Franstalige uitleg omschrijft deze uit Montreal afkomstige muzikant het gebodene op dit “Anomalies” vrij vertaald als een met vele uiteenlopende kruiden op smaak gebrachte vorm van rockmuziek. Wat het album voornamelijk biedt is zeer fijn in het gehoor liggende symfonische progressieve pop. De aangename zang vanTurcotte is geheel Franstalig. De basis van de nummers wordt vaak gelegd met toetsenpartijen, waarbij zeker het spel op orgel en elektrische piano opvalt. Vaak beginnen de nummers vrij onschuldig maar komt er halverwege een onverwachte twist door een lekker proggy gitaar- of toetsensolo. Het fijne drumwerk van Jean Rémillard valt ook op en volgt de 'school' van Nick D'Virgilio, waardoor je in sommige als een tot bloei komende bloem openklappende passages moet denken aan Big Big Train. De ingetogen productie houdt het geluidsbeeld echter rustig, maar als je oor hebt voor de details bemerk je dat er genoeg valt te ontdekken op “Anomalies”.
Websites:
https://guillaumemusique.bandcamp.com/album/anomalies .

NIEUW
Griff, Zaine - My Killing Hand
- Pyramids Of The Reich
- Stranded
Van "The Helden Project // Spies" (Sony Music Labels Japan, 2022)

In 1982 bracht Zaine Griff zijn tweede soloplaat "Figures" uit, dat als gevolg van de gebruikte typografie ook wel "Figvres" wordt genoemd. Hierop werd hij begeleid door onder anderen Hans Zimmer en Warren Cann van Ultravox, terwijl Kate Bush de achtergrondvocalen verzorgde op de ballade "Flowers". Na "Figures" werkten Zimmer, Cann en tekstschrijver Hugo Vereker vervolgens als The Helden Project aan de modern day opera "Spies", waarvoor Griff als zanger werd gevraagd. Op de singles "Holding On" en "Stranded" na verdwenen de opnames echter op de plank, mede door het opkomende succes van Zimmer als filmcomponist. Onlangs brachten Griff en producer/toetsenist Stephen Small een opnieuw ingespeelde versie van het verhaal over de Koude Oorlog, spionage en mysterieuze vrouwen uit. Hierbij bleven ze trouw aan de oorspronkelijke arrangementen en gebruikten tevens dezelfde instrumenten. Over strakke, machineachtige en als The Buggles of Genesis’ "Second Home By The Sea" klinkende (synth)drumpatronen, spelen de iconische Roland- en Prophetsynthesizers, computerprogrammering en sequencers de hoofdrollen. Klassiek getinte solo’s en arpeggio’s en bombastische, barokke arrangementen zorgen voor die typische jaren 80 synthipopsound. De gitaren produceren evenwel voldoende tegenwicht, zodat ook van progressieve synthrock sprake is. Griffs met Bowie vergelijkbare stem en de pittige achtergrondvocalen van Debi Doss en Sharon Emirali geven de songs daarbij de voor het scenario gewenste emotionele lading. Van dit als "The Helden Project // Spies" alleen in Japan fysiek uitgebrachte album draaien we het korte "My Killing Hand", het instrumentale "Pyramids Of The Reich" en het genoemde "Stranded", dat in januari nogmaals als single zal worden uitgebracht.
Websites:
https://www.zainegriff.com/
https://nl-nl.facebook.com/Zainegriff.officialnews/ .

NIEUW
Electric Youth - Merry Christmas Mr. Lawrence (Remodel)
Van "A Tribute To Ryuichi Sakamoto - To The Moon And Back" (Milan Records, 2022)

Ter ere van de zeventigste verjaardag van de al jaren aan keelkanker lijdende Ryuichi Sakamoto namen 13 acts een bewerking op van een van de vele stukken die deze Japanse muzikant schreef. Hierbij komen zowel nummers van zijn filmsoundtracks als van zijn reguliere studioalbums voorbij. Meest opvallende namen onder de participerende muzikanten zijn David Sylvian, Skúli Sverrisson, Fennesz, The Cinematic Orchestra en Thundercat. Wij hebben gekozen voor de zogenaamde 'remodel' die Electric Youth produceerde voor het titelnummer van de soundtrack voor "Merry Christmas Mr. Lawrence". Dit uit Austin Garrick en Bronwyn Griffin bestaande Canadese duo was ook al met een nummer vertegenwoordigd op "Async Remodels" met herbewerkingen van nummers van Sakamoto's album uit 2017.
Websites:
http://www.sitesakamoto.com/
https://www.facebook.com/ryuichisakamoto/ .

ALBUM VAN DE MAAND / NIEUW (verlaat)
Lalu – Reset To Preset
Van het album “Paint The Sky” (Frontiers Music, 2022)

De Franse componist, producer en toetsenist Vivien Lalu moet haast wel prenataal behept zijn geraakt met het progressieve rockvirus. Hij is de zoon van Michel en Noëlle Lalu, beiden actief in de progressieve rockband Polène. Hij groeide dan ook op met het luisteren naar de muziek van zijn ouders en die van Yes, Genesis, Emerson, Lake & Palmer en anderen. Maar ook elektronische muziek en videogamemuziek uit de jaren tachtig inspireerden hem. Het was echter Dream Theaters doorbraakalbum “Images And Words” dat een echte schok teweeg bracht, verbaasd als hij was dat metal zo goed gecombineerd kon worden met het progressieve rockgeluid waar hij van hield. Met zijn eigen progmetalproject Lalu begon de destijds 26-jarige naamgever in 2004, met o.a. de Nederlandse gitarist Joop Wolters van Arabesque. Het debuut “Oniric Metal” verscheen een jaar later en werd vooral goed ontvangen door de metalpers. Pas 7 jaar later begon Lalu aan een opvolger. Dit in 2013 verschenen “Atomic Ark” bevat geen bijdragen van Wolters, maar superdrummer Virgil Donati is in iedere song te horen. Bovendien zijn er gastrollen voor Jens Johansson van Stratovarius en Jordan Rudess van Dream Theater. Opnieuw nam Lalu vervolgens de tijd om pas in 2019 te beginnen aan album nummer drie. De metalelementen zijn geminimaliseerd omdat Lalu deze keer trouw wilde blijven aan zijn progressieve rockroots. Voor de kernbezetting haalde hij Wolters terug en vroeg hij tevens zangkanon Damian Wilson. Die laatste schreef zijn eigen zanglijnen en teksten voor wat al begin 2022 als “Paint The Sky” verscheen bij het italiaanse Frontiers Music. Natuurlijk geeft Lalu ook ruim baan aan zijn eigen inventieve, gelaagde toetsenpartijen. Toch verzandt hij niet in egotripperij en geeft veel ruimte aan de overige rasmuzikanten die met duidelijk plezier samen dit technisch perfecte album afleverden. En naast genoemde basisbezetting vinden we daartussen gasten als opnieuw Johansson en Rudess, maar ook Simon Phillips, Steve Walsh en Gary Wehrkamp. Drie laatsgenoemden zijn overigens alleen in het titelnummer te horen. We hebben dit album vorig jaar grandioos over het hoofd gezien maar trappen 2023 af door de schade halen, want “Paint The Sky” is album van de maand januari! We openen de maand met de albumopener, “Reset To Preset”. Websites:
Facebook
Bandcamp
Frontiers Music.

NIEUW
Freedom To Glide – Seize The Day
– The Left Side Of The Brain
Van “The Chronicle Of Stolen Souls” (Ruby Storm Records, 2022)

Na de afronding van een trilogie die geïnspireerd was door de oorlogen die in de 20ste eeuw plaats vonden, laat het oorlogsthema Freedom To Glide niet los. De reden ligt voor de hand: er is, 22 jaar ver in de 21ste eeuw, toch weer oorlog in Europa. Andere conceptuele plannen werden in de ijskast gezet om “The Chronicle Of Stolen Souls” te maken. Voor dit materiaal is geput uit demo's die al eerder, tussen 2014 en 2019, met kerstmis werden gepresenteerd aan de fans als 'work in progress'. Dat er al zo snel een aanleiding zou komen om deze nummers uit te bouwen en te verrijken tot een compleet album hadden Pete Riley en Andy Nixon niet verwacht... Indachtig een speech van president Wilson uit 1917 spreekt het duo in het voorwoord de hoop uit dat de oorlog in Oekraïne alleen maar doet hopen op vrede – en dan wel zónder dat dit de verliezer wordt opgelegd middels victorie voor de ander. We weten immers dat dit vaak opnieuw tot oorlog leidt en dat lost niets op. Muzikaal ligt “The Chronicle Of Stolen Souls” rechtstreeks in het verlengde van de genoemde trilogie. De gevoelvolle, maar toch ingetogen zang sleept je gemakkelijk mee in de rustig opgebouwde songs, waar muzikaal Pink Floyd de belangrijkste invloed op is en die vrijwel alle culmineren in gitaarsolo's waarbij het haast ondoenlijk is er onbewogen bij te blijven.
Websites:
https://freedomtoglide.com/
https://www.facebook.com/FreedomToGlide .

DOWN UNDER
Skyhooks – Point in the Distance
Van “Guilty Until Proven Insane” (Mushroom, 1978/1989)

Skyhooks is in Australië legendarisch en heeft een reputatie die vergelijkbaar is als bij ons Golden Earing. De groep speelde dan ook een zeer voorname rol in het veranderen van het muzikale landschap in het Australië van de jaren zeventig van de vorige eeuw en kleurde voornamelijk tekstueel en visueel buiten de lijntjes. De band werd opgericht in 1972 en met zanger Graeme Strachan werd een echte frontman met charisma aangetrokken. Skyhooks haakte duidelijk aan bij de glamrockrage en presenteerde zich zowel muzikaal als visueel op een wijze die nog niet eerder vertoond was in het degelijke 'land down under'. Dat werd dan ook min of meer overrompeld door de band die onderwerpen durfde aan te snijden die in het stoere Australië tot dan toe 'not done' waren. Maar niet alleen daar, want het album “Straight In A Gay Gay World” werd in de Verenigde Staten zelfs onder een andere titel uitgebracht. Halverwege de jaren zeventig won de band door hard werken echter ook in de VS aan populariteit en verschoof het geluid meer richting classic rock, maar wel met een zekere eigenwijze eigen sound. Skyhooks maakte weliswaar geen prog, maar toch bevat ieder album wel een nummer dat ernaar neigt. Op het album “Guilty Until Proven Insane” bewandelde de band muzikaal gezien een iets veiliger pad en het was tevens het laatste met Graeme Strachan, die nadien uitgroeide tot een ware TV-persoonlijkheid in eigen land. Skyhooks maakte nog één album zonder hem maar kwam zijn vertrek niet te boven. Strachan kwam overigens in 2001 om het leven bij een helikopterongeluk.
Websites:
https://www.skyhooks-music.com/
https://www.facebook.com/profile.php?id=100063524078780 .

ELEKTRONISCHE MUZIEK
Tangerine Dream - Song Of The Whale Part Two: ... To Dusk
Van "Underwater Sunlight" (Jive, 1986)

Vorige week hadden we muziek van Blue Room, een project uit 1992 rond voormalig Tangerine Dream-leden Peter Baumann en Paul Haslinger. Deze week gaan we terug naar 1986, het jaar dat die laatste toetrad tot Tangerine Dream en komen we uit bij het album “Underwater Sunlight”. Onder invloed van het vele soundtrackwerk en de vooral in de VS in die tijd grote populariteit van elektronische New Age-muziek, volgde Tangerine Dream een steeds melodieuzere, toegankelijkere koers. Edgar Froese's gitaarspel kreeg nog meer ruimte, waardoor de sound meer richting progressieve rock opschoof. Dat is met name mooi te horen in de openingstrack van het album, het tweedelige “Song Of The Whale”, dat ruim 19 minuten duurt. Vanavond kiezen we voor het tweede deel "... To Dusk" met één van Froese's mooiste gitaarsolo's.
Websites:
https://www.tangerinedreammusic.com/
https://www.facebook.com/TANGERINEDREAM.OFFICIAL.

VAN EIGEN BODEM
Magoria – Abberline
– Let Her Be Safe
Van het album “JtR 1888 - Jack The Ripper Rockopera” (Butler Records, 2019)

Afgelopen woensdag, 28 december, stond voormalig Kayak-zanger Edward Reekers met ProgProms II op de bühne van de Metropool in Hengelo. Grote hits uit de geschiedenis van de symfo (en verwante stijlen) werden uitgevoerd door topmuzikanten die hun sporen in het (inter)nationale bandcircuit ruimschoots verdiend hebben. Drie ervan, te weten gitarist Mark Bogert, zijn vrouw, zangeres Nadine Bogert-Pruim en drummer Harmen Kieboom maken ook deel uit van Magoria. Van deze groep verscheen drie jaar geleden “JtR 1888 - Jack The Ripper Rockopera”, gebaseerd op een meer dan 130 jaar oud mysterie: wie ging er toch schuil achter die Jack the Ripper, die rond het jaar 1888 de straten van Londen onveilig maakte? De aan hem toegeschreven moorden zijn nooit opgelost. Een van de theorieën over de ware toedracht is de ‘Royal Conspiracy Theory’ die uitgaat van betrokkenheid van het Britse koningshuis bij de geheimzinnigheid rond deze moorden. Een theorie die natuurlijk zeer tot de verbeelding spreekt, zo moet ook Bogert hebben gedacht want hij gebruikt deze ‘legende’ als basis voor een heuse rockopera. Mark Bogert, tevens bekend van Knight Area, is verantwoordelijk voor de muziek op deze dubbelaar en voor de manier waarop het mysterie van Jack the Ripper daarop wordt verteld. Bogert verzorgt zelf de gitaarpartijen en verder wordt hij op dit album bijgestaan door een keur van andere gerenommeerde namen binnen het genre. Bekend van Knight Area maar ook van Ayreon en natuurlijk Finch is basgitarist Peter Vink. Zijn oude bandmaat in Finch, toetsenist Cleem Determeijer, neemt op één, overigens prachtig, nummer de pianopartij voor zijn rekening. Koen Stam en Harmen Kieboom, beiden van de progressieve metalband Ex Libris, zijn verantwoordelijk voor respectievelijk toetsen en drums. De verschillende rollen binnen het verhaal worden vertolkt door maar liefst negen zangers en zangeressen, allen met een prima staat van dienst. En, alsof het nog niet genoeg is, er is ook nog een koor(tje) aan de bezetting toegevoegd. Het album bestaat uit 21 nummers en duurt totaal 1 uur en 35 minuten. De muziek is heerlijk gevarieerd. Dit komt zowel door de uiteenlopende stijlen en sferen die de luisteraar worden voorgeschoteld als door de zeer verschillende, geweldige stemmen van de zangers en zangeressen die op “JTR 1888” meezingen. Er zit vaart in de het album en er gebeurt echt van alles in de muziek, en hoewel de totale speelduur lang is wordt het daardoor zeker niet saai. Ballads worden afgewisseld met progrock, progmetal en zelfs een drinklied (met iets meer dan een minuut net lang genoeg). Door het veelvuldige gebruik van koortjes doet de muziek soms aan Within Temptation denken, maar vooral klinken invloeden van Savatage, Queensrÿche, Dream Theater en dichter bij huis (en logisch, gezien de bezetting) Knight Area, Ex Libris en Ayreon, door. Het album eindigt met een conclusie: de ware toedracht van het mysterie rond Jack The Ripper zal een geheim moeten blijven, voor altijd… (bron: John van Leijen, Progwereld) We hebben opvallend genoeg nog helemaal geen aandacht geschonken aan “JtR 1888 - Jack The Ripper Rockopera” en dat maken we goed met twee nummers. Eerst “Abberline”, waarop de stem van Peter Strykes (ofwel Peter Struijk, bekend van Picture, 1st Avenue en, jaja, L.A .The Voices) sterk op die van voormalig Queenrÿche-zanger Geoff Tate lijkt. De andere stemmen zijn van Inge Rijnja (Saphira) en Maria Catharina. Vervolgens “Let Her Be Safe”: lekkere tempo- en sfeerwisselingen, smakelijke gitaar- en toetsenpartijen en vol overgave gezongen door Jan Willem Ketelaers (Knight Area) en Nadine Bogart-Pruim.
Websites:
https://www.jtr1888opera.com/
https://www.facebook.com/Magoria.JtR1888 .