-
Sunday 28 Januari 2024 Show No. 1594
(OP)NIEUW
Afgelopen mei bracht K'Mono uit Minnesota het album “Mind Out Of Mind” uit, opvolger van het debuut “Return To The E” uit 2021. Beide albums zijn gemaakt door dezelfde triobezetting, waarbij gitarist Jeffrey Carlson en bassist Chad Fjerstad de zang- en toetsenpartijen delen. Alleen drummer Timothy Java houdt het bij één instrument. We zijn behoorlijk onder de indruk van de moderne retroprog die K’Mono ons voorschotelt. Zo is de albumopener, het bijna 10 minuten durende titelnummer, zwaar beïnvloed door de klassieke prog uit de jaren zeventig, met een vette knipoog naar het oude Yes. In contrast daarmee staat het aangenaam verrassende en psychedelische, bijna Mercury Rev-achtige "Good-Looking". Deze vorm van afwisseling houdt de band het gehele album vast. Zo moeten we bij “In The Lost & Found” opnieuw aan Yes denken, maar dan wel als ware de groep ten tijde van “Drama” in een funkband veranderd. “Tell Me The Lore” had dan weer zo op een Moon Safari-album had kunnen staan. Kortom: “Mind Out Of Mind” is een zeer sterk en verrassend tweede album dat absoluut meer aandacht verdient. En die gaat er komen, want over iets meer dan twee weken krijgt “Mind Out Of Mind” een heruitgave via Appolon Records! Ter viering daarvan gaan we luisteren naar “Tell Me The Lore”.
K’Mono – Tell Me The Lore
Van “Mind Out Of Mind” (eigen beheer, 2023 /Apollon Records, 16 februari 2024)
Websites:
https://kmono.bandcamp.com/album/mind-out-of-mind
https://www.apollonrecords.no/single-post/k-mono-mind-out-of-mind
https://www.facebook.com/kmonoband/ .
NIEUW
Toen Tim Smith in 2012 Midlake verliet, middenin de opnames van het vierde album van die groep uit het Texaanse Denton, vreesden velen voor de kansen van het overgebleven sextet. Smith was immers niet alleen de zanger, maar ook multi-instrumentalist en vooral ook de belangrijkste songschrijver. Maar Midlake pakte door en bleef de handen op elkaar krijgen van pers en publiek met volgende albums. Van Smith hoorden we niets meer, ook al had hij al aangekondigd door te gaan met een project onder de naam Harp. Eind vorig jaar verscheen alsnog vrij plotseling het debuut van Harp, dat een duo blijkt van Smith met drumster Kathi Zung. Evenals het werk van Midlake verschijnt dit “Albion” op Bella Union, het label van voormalige Cocteau Twin Simon Raymonde. En eigenlijk klinkt het album ook meteen vertrouwd, door die kenmerkende, sommigen zullen zeggen wat zeurende zang van Smith. Zeurend of niet, zijn voordracht sleept je wel mee in deze fraai gearrangeerde, licht-progressieve folkrocknummers. Het korte briljantje “Chrystals” verwijst wat ons betreft nadrukkelijk naar Tim Buckley ten tijde van “Goodbye And Hello” (1967). Sowieso is dat een goede referentie, want net als het vroege werk van die te vroeg overleden vader van Jeff klinken de songs van Harp afwisselend dromerig en smachtend met regelmatig wat charmante galm over de beleiding, met een vaak als '(atmos)ferisch geluid' omschreven resultaat dat goed aansluit bij veel andere output van Bella Union.
Harp – A Fountain
– Chrystals
– Shining Spires
Van “Albion” (Bella Union, 2023)
Websites:
https://harpband.com/
https://www.facebook.com/FansOfHarp .
NIEUW
De Amerikaan Pierce Drummer is verbonden aan het label The Eart Cat, waarvan we u eerder The Anagram Pinciple presenteerden. Net als zijn vorige album “War Of Shadows” is ook “Glider Dome” een sciencefiction-conceptalbum. De hoes zal sci-fi-nerds zeker bekend voorkomen van de Japanse serie Captain Future. Zoals te verwachten is ook de muziek een mengeling van spacerock, elektronische muziek en soundscapes, waarbij de negentien nummers die het album telt te omschrijven zijn als kleine miniatuurtjes. Ze zijn veelal opgebouwd rond elektronische percussie en vervormde fluisterzang en ingekleurd met gitaar, spacy synthspel en sequencers. Dat Pierce Drummer geen geweldige zanger is, wordt mooi verbloemd door de manier waarop zijn stem wordt ingezet en dat past dan weer goed bij deze muziek. Hoewel: een heel album lang gaat dit op den duur wel wat vervelen. We gaan luisteren naar het Tangerine Dream-achtige “Prophecy”.
Drummer, Pierce - Prophecy
Van “Glider Dome” (The Earth Cat, 2023)
Websites:
https://piercedrummer.bandcamp.com/album/glider-dome
https://theearthcat.com/home
https://www.facebook.com/ThePierceDrummer .
NIEUW
Naast zijn bijdragen aan Exit North brengt voormalig Japan- en Nine Horses-drummer Steve Jansen geregeld nieuw materiaal uit. Meestal zijn dat echter downloads. "My Winter" was daar eind vorig jaar een uitzondering op, aangezien die wel op een gelimiteerd geperste CD verscheen. Wel vreemd, aangezien het hier een single betreft, met als titelnummer een introverte bewerking van een nummer dat Jansen in 1987 met Richard Barbieri uitbracht op "Catch The Fall", het enige album dat dit duo als The Dolphin Brothers publiceerde. De "B-kant" van de single is wel een geheel nieuw stuk. "The Journey Back" is een prachtig, langgerekt instrumentaal nummer, waarop Jansen inderdaad terug lijkt te grijpen op de ambientpop die Japan in haar laatste jaren placht te maken. Interessant trouwens om te vermelden is dat Jansen ook als bespeler van 'electronics' te bewonderen is op het vorig jaar verschenen "Dormiveglia" van Marco Machera. Diezelfde Machera is vervolgens door Jansen gevraagd een bijdrage te leveren aan een oude demo die Jansen in 1982 met de Yukihiro Takahashi Band opnam. Dit "Impossible Until It Happens" werd onlangs op Soundcloud gezet.
Jansen, Steve - The Journey Back
Van "My Winter" (eigen beheer, 2023)
Websites:
https://stevejansen.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/stevejansenofficial/timeline/
https://www.stevejansen.com/
https://soundcloud.com/istevejansen/impossible-until-it-happens .
ITALOPROG / R.P.I. – DESTIJDS GEMIST
We hebben de afgelopen jaren regelmatig de levendige hedendaagse Italiaanse progscene belicht, die deze eeuw uitstekende bands opleverde als bijvoorbeeld Barock Project, Not A Good Sign, La Coscienza Di Zeno, Syndone, Macroscream, Promenade, FEM (Forza Elettromotrice), Anakdota, La Bocca Della Verità en vorige week nog het al langer meedraaiende Ancient Veil. Een groep die we faliekant en naar nu blijkt volkomen onterecht gemist hadden is VIII Strada (spreek uit 'Ottava Strada'). Deze Milanezen begonnen blijkbaar in 1998 als progmetalband, maar tien jaar later, ten tijde van het albumdebuut “La Leggenda Della Grande Porta” (2008), was van dat metalaspect weinig meer te ontwaren, op hier en daar een powerrriff of een dubbellebassdrumsalvo na. De gitarist laat prachtig vloeiende solo's horen, waaruit we opmaken dat hij ook menig jazzrockalbum heeft beluisterd, de zanger heeft een prettige, warme voordracht zoals we die ook bij bijv. La Coscienza Di Zeno hoorden. Het duurde vervolgens 7 jaar eer opvolger “Babylon” uitkwam dat in de lijn van de voorganger ligt, al is de muziek over de gehele linie een tikje steviger en drukker van karakter. We zijn intussen 8 jaar verder en VIII Strada bestaat nog steeds. Zo was er in december nog een optreden op een progfestival in Milaan. Hopelijk volgt er snel een derde album. Voor het zover is hebben we tijd om de 'schade' in te halen. In november draaiden we al een fraai nummer van “Babylon”, vanavond aandacht voor het debuut, middels de mini-epic “La Leggenda Della Grande Porta” , tevens openings- én titelnummer van die eersteling.
VIII Strada – La Leggenda Della Grande Porta
Van “La Leggenda Della Grande Porta” (Ma.Ra.Cash Records, 2008)
Websites:
http://www.ottavastrada.com/
https://www.facebook.com/VIIISTRADA .
IN MEMORIAM: Del Palmer (1952 - 2024)
Op 5 januari jl. overleed de Britse bassist en studio-technicus Del Palmer, op 71-jarige leeftijd. Hij werd eind jaren zestig muzikaal actief en ontmoette rond 1977 de nog piepjonge Kate Bush. Samen met haar en een aantal andere muzikanten vormden ze de KT Bush Band, die dat jaar met enige regelmaat live optrad in het Londense pubcircuit. Dit alles fungeerde als opmaat naar Bush' eerste album "The Kick Inside". De KT Bush Band was er weliswaar niet op te horen maar vanaf dat moment was Palmers muzikale carrière volledig verbonden met die van Bush. En niet alleen de muzikale, want tot zeker midden jaren 90 hadden de twee een liefdesrelatie. Maar ook toen die ten einde kwam bleef Palmer met haar werken. Hij was sinds “House Of Love” (1985) haar vaste opnametechnicus maar figureerde al sinds de jaren 70 ook regelmatig in haar video's. Tijdens haar enige live-tournee in 1979, die later Tour Of Life werd genoemd, maakte Palmer en zijn andere companen van de KT Bush Band wél deel uit van haar liveband, waarin we onder andere ook gitarist Alan Murphy aantroffen, die later tevens bekendheid genoot met o.a. Go West en Level 42. Vandaar dat we kiezen voor een live-opname van “Wow” uit 1979 waar Palmer op te horen is. Na zijn werk als technicus, tot "Aerial" (2005) aan toe, bracht Palmer ook enkele soloplaten uit. Ondanks zijn ongetwijfeld goede contacten in de muziekbusiness waren "Leap Of Faith" (2007), "Gift"(2010) en "Point Of Safe Return" (2015) eigenbeheerproducties, uitgebracht op zijn eigen Credible Records. Hoewel hij nagenoeg alle instrumenten zelf bespeelde, kreeg hij ook hulp van onder anderen gitarist Brian Bath, zangeres I.V. Webb en drummer Wilton Beckford. Palmers composities tonen hem als een veelzijdig musicus, die symfonische popsongs, akoestische instrumentals en intieme ballades ten gehore brengt. Naast zijn eigen albums was hij als bassist nog te horen op twee Pink Floyd-coveralbums en trad hij op in de Kate Bush-tributeband Cloudbusting. Van zijn debuut, waarvan destijds slechts 500 genummerde exemplaren verschenen, draaien we "The Scheme Of Things".
Bush, Kate - Wow (live)
Van "Live At Hammersmith Odeon" (EMI, 1981 (VHS) / 1994 (VHS+CD))
Palmer, Del - The Scheme Of Things
Van "Leap Of Faith" (eigen beheer, 2007)
Websites:
https://www.katebushnews.com/2024/01/06/del-palmer-1952-2024/
https://www.facebook.com/delpalmermusic
Palmer's eigen, inmiddels opgeheven site.
IN HET NIEUWS
De Volkskrant kent al enige jaren een rubriek met de fraaie naam "And Venus Was Her Name". Hierin wordt de achtergrond van een bepaald nummer met een persoonsnaam beschreven, hoewel het nummer in enkele gevallen ook als ophangpunt voor een andere muziekgeschiedenis wordt gebruikt. Er is inmiddels een boek verschenen met een hele reeks van deze artikelen. Uiteraard is de "Venus" in de titel geïnspireerd op het Shocking Blue-nummer, maar vorige week dook daar ineens een andere "Venus" op. Deze "godin van de liefde" is afkomstig van "Marquee Moon", het iconische debuutalbum van Television. Deze Amerikaanse New Wave-band werd vooral bekend door de tegendraadse, vaak lange gitaar- en baspartijen van Tom Verlaine, Richard Lloyd en Fred Smith in een tijd dat Punk juist de gitaarsolo had afgezworen. "Venus" is weliswaar een kort nummer, maar heeft wel degelijk die tegendraadsheid in zich. We draaien het nummer ook als verlaat eerbetoon aan de precies een jaar geleden overleden Verlaine.
Television - Venus
Van "Marquee Moon" (Elektra/Asylum, 1977)
Websites:
http://www.thewonder.co.uk/
https://www.facebook.com/groups/125058040634/
https://webwinkel.volkskrant.nl/product/en-venus-was-haar-naam .
ALBUM VAN DE MAAND
Martin Miller is een Duitse gitarist/zanger die afgelopen jaar met “Maze Of My Mind” zijn tweede album uitbracht, 10 jaar na zijn debuut “The Other End”. Hij is daarnaast vooral ook gitaarleraar die op zijn website divers cursusmateriaal en op gitaristen gerichte 'preset'-pakketten aanbiedt. Ook heeft hij een breed bezette Martin Miller Session Band met o.a. voormalig The Flower Kings-drummer Felix Lehrmann, waarmee vooral veel covers worden gespeeld en waarvoor ook gasten als Andy Timmons, Paul Gilbert en Mark Lettieri (Snarky Puppy) zijn uitgenodigd. Terug naar zijn eigen muziek, want dit “Maze Of My Mind” pakte ons vanaf de eerste maten in. Dat is niet zo moeilijk met de 'uplifting' opener “Something New” waarin duidelijk wat van Toto geleende elementen zijn verwerkt (let bijv. op die percussie, die typische versnelling in het refrein), maar dat in bijna 9 minuten toch ook duidelijk meer naar progressieve rock overhangt dan het meeste Toto-repertoire. Millers gitaarspel is zeer smaakvol, met een mooie balans tussen gedragen melodieus spel en snelle virtuositeit. Daarnaast heeft hij een gevoelvolle, sterke zangstem. En hij heeft zich daarnaast omringd met een stel uitstekende muzikanten op drums, bas en keyboards (die hij aanvullend ook zelf bespeelt). Hij noemt zijn muziek 'progressive heavy rock', wat de lading goed dekt. Naast Toto moeten we daarbij denken aan de melodieuzere, warme kant van Dream Theater, zoals die Amerikaanse groep dat in nummers als “Another Day” liet horen. De dik tien minuten durende slotcompositie “Compass (Beneath The Lights)” herinnert bij tijd en wijle aan een stuk als “Metropolos Part 1”. Denk ook aan de fraaie mix van prog en AOR van het vergeten The Quest. Let wel: het zijn referenties, de muziek van Miller kan absoluut op zichzelf staan en smaakt absoluut naar meer. We beginnen de maand met “Left Inside”, dat pakkend van karakter is, maar dan wel met de nodige complexe tussenmaten en een flitsende gitaar- en toetsensolo. Meeslepend blijft het door de intens gevoelvolle zangpartijen. Vanavond tot slot “Web Of Lies” waarin Miller al zijn kwaliteiten nog weer eens tentoonspreidt en naast een fijne gitaarsolo ook een prima toetsensolo laat horen, alsmede enkele gave zanguithalen.
Miller, Martin – Web Of Lies
Van “Maze Of My Mind” (eigen beheer, 2023)
Websites:
https://www.martinmillerguitar.com/
Facebook.
LIVE-TIP
Onlangs trad Fay Lovsky op in Hof 88 met Gerrie Hondius die live fraaie zandtekeningen maakte als illustraties bij Lovsky's liedjes. Uit betrouwbare bron begrepen we dat het een prachtig concert was, waarbij de inmiddels 68-jarige zangeres naast de gitaar ook weer de Theremin en zingende zaag bespeelde. Voor wie het gemist heeft: op 2 februari is er een nieuwe kans dit live mee te maken, want dan treedt ze op, wederom met Hondius, in de Kleine Willem in Enschede. We gaan terug naar 2002, toen “Maze Of Mirrors” verscheen, waarop Lovsky zelf een scala aan instrumenten bespeelt en ook nog eens begeleid wordt door een zeer onderlegd trio: gitarist Cok van Vuuren en drummer Rob Wijtman van Ocobar plus bassist/toetsenist Chris Grem. “Move Like An Angel” is een betoverend klein liedje.
Lovsky, Fay – Move Like An Angel
Van “Maze Of Mirrors” (Basta, 2002)
Websites:
https://www.lovsky.com/
https://www.facebook.com/fay.lovsky .
VOORPROEFJE / LIVE-TIP
Arjen Lucassen heeft een project met zanger Robert Soeterboek uit begin jaren negentig nieuw leven ingeblazen en het duo zal onder de naam Lucassen & Soeterboek's Plan Nine op 17 mei “The Long-Lost Songs” uitbrengen via Music Theories Recordings/Mascot Label Group. De twee kennen elkaar van een doorstartpoging van Lucassens oude hardrockband Bodine rond 1990. 'Zijn zang maakte echt indruk op mij, een zeldzaamheid!', herinnert Lucassen zich. 'Hij had het charisma en de kracht van zangers als David Coverdale en Robert Plant. Toen we ontdekten dat we persoonlijk echt goed met elkaar overweg konden, besloten we om aan een aantal nummers samen te werken, gewoon voor de lol.' Uiteindelijk strandde het project en gingen de twee hun eigen weg, al werkte Soeterboek wel mee aan veel van Lucassens projecten, meteen al vanaf het eerste Ayreon-album in 1995. Toen Soeterboek recent plannen had om een nieuw album op te nemen, stemde Lucassen ermee in om bij te dragen aan de song “Annie Moore”, die op de plank lag van dat onafgeronde project. 'Het samenwerken heeft ons plezier weer aangewakkerd, als een trip down memorylane', aldus Soeterboek. Voor “Annie Moore” zijn twee ex-Finsch-leden teruggevraagd die ook al aan de oorspronkelijke opname meewerkten: bassist Peter Vink en Hammond-speler Cleem Determeijer. Bovendien is Vinks vrouw Mirjam van Doorn op achtergrondzang te horen. Ook de van Lucassen's Supersonic Revolution bekende drummer Koen Herfst werkte mee. Lucassen: 'Alle betrokkenen waren enthousiast over het resultaat, en ik vond het zo inspirerend dat ik een aantal andere nummers heb herschreven en opnieuw heb opgenomen. Al snel kon ik niet meer stoppen! Robert en ik hebben wekenlang door onze oude cassettes en DAT-banden gegraven, we ontdekten veel potentiële pareltjes die we nog niet hadden ontwikkeld. Voordat we het wisten, hadden we genoeg nummers voor een volledig album en meer.' Zo ontstond Lucassen & Soeterboek's Plan Nine en het album “The Long-Lost Songs”, met op de jaren 70 en 80 geïnspireerde avontuurlijke melodieuze hardrock. Lucassen: 'Voor dit album wilden we de beste en meest geschikte muzikanten die met Robert konden touren, Koen verzorgde de krachtige drums. Rob van der Loo (Epica) legde een stevige basbasis neer. De getalenteerde Irene Jansen zorgde voor geweldige achtergrondzang, zoals altijd. En een van 's werelds beste gitaristen, Marcel Singor, speelde de virtuoze solo's met zijn onmiddellijk herkenbare stijl.' Soeterboek: 'Arjen ben ik bijzonder dankbaar. Tijdens de voorbereidingen voor de Ayreon-shows heeft hij er alles aan gedaan om dit album samen met mij op te nemen. Elkaar inspireren en weer genieten van het proces heeft veel betekend. We keren terug naar een tijd toen het leven heel anders was en we nauwelijks een cent te makken hadden.' (bron: Louder/Prog) De albumreleaseparty is trouwens op 7 juni in Poppodium Boerderij te Zoetermeer.
Lucassen & Soeterboek's Plan Nine – Before The Morning Comes
Van het nog te verschijnen album “The Long-Lost Songs” (Music Theories Recordings/Mascot Label Group, 17 mei 2024)
Websites:
https://www.arjenlucassen.com/
https://www.facebook.com/arjen.a.lucassen
https://www.facebook.com/profile.php?id=61552672762555
Dit nummer op YouTube: .
PROGRESSIEVE POP
De Duitse zangeres Isgaard werd in haar thuisland met name bekend als de klassieke zangeres op de song "Ein Schöner Tag" van de elektronischepopartiest Schiller. Maar sinds 2003 brengt zij ook zelf muziek uit waarbij ze altijd bijgestaan wordt door producer/muzikant Jens Lück, die wij weer met name kennen van zijn werk als opnametechnicus voor het eveneens Duitse Sylvan. Het duo maakt moderne elektronische artpopalbums, waarbij de focus ligt op de klassiek geschoolde stem van Isgaard en de prachtig geproduceerde muziek van Lück. De eerste uitgaven waren duidelijk bedoeld voor een wat breder publiek, maar later werk werd wat progressiever. Op Isgaards derde album “Wooden Houses” sijpelden bijvoorbeeld o.a. invloeden uit Peter Gabriels muziek door. Hoogtepunt daarvan is wat ons betreft toch wel “The Sky Is Wide Open”, met aan het slot een puike gitaarsolo van Jan Petersen.
Isgaard - The Sky Is Wide Open
Van "Wooden Houses" (Flat Earth Music, 2008)
Websites:
https://www.isgaard.com/
https://www.facebook.com/IsgaardMusic .
OBSCUUR
Hoe obscuur wil je het krijgen? De band ID was begin jaren zeventig actief in Maryland, in de regio rond Baltimore. Gek genoeg gingen er ook verhalen rond dat de band uit Texas afkomstig was, maar een interview met oud-ID-bassist Kevin Orsie bewijst dat de band wel degelijk uit Maryland kwam. Afgaande op het enige album “Where Are We Going” dat deze zesmansformatie opnam in 1976 lag de nadruk op een mengeling van door Yes geïnspireerde prog en door het Pink Floyd ten tijde van “Echoes” beïnvloede psychedelische jams. Het gitaarwerk van de tevens als componisten opgevoerde Gary en David Oickle vormt daarbij de as waar alles om draait. David neemt daarnaast ook de zang en het Mellotron-spel voor zijn rekening dat vooral in de rustige delen weerwerk biedt aan de gitaardominantie . De ritmesectie bestond uit Kevin Orsie en Ralph Jenkins. De albumproductie was in handen van Bob Halsall, die ook wat extra Mellotronspel toevoegde. James Albert is verantwoordelijk voor het toegevoegde slidegitaarwerk. Het een half uur durende titelnummer is à la “Shine On You Crazy Diamond” in tweeën gesplitst en over beide kanten van de toenmalige LP verdeeld. De eigenbeheer-productie is aan de rammelende kant, zoals wel vaker in die tijd, maar dat is ook een groot deel van de charme. De muziek van ID laat ook verwantschap horen met Krautrock en het zou best kunnen dat menig muziekliefhebber bij beluistering gaat denken dat dit een verloren Duits progalbum is. Er is zowaar ook een CD-uitgave van, waar vreemd genoeg nergens een jaar van uitgifte op terug te vinden is.
ID – Solar Wind
Van “Where Are We Going” (Aura Records, 1977/ Flash, jaartal onbekend)
Websites:
https://aftersabbath.blogspot.com/2023/04/ID-where-are-we-going-interview-kevin-orsie.html
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=7628 .
(OP)NIEUW / LIVE-TIP
In 2011 was er een opleving in de al jaren zeer wisselvallige Yes-discografie met "Fly From Here". Daarvoor was Geoff Downes teruggehaald en zat Trevor Horn weer in de producersstoel: het betrof dan ook grotendeels alsnog afgemaakt werk van de "Drama"-bezetting uit 1980, met die beide heren. Daarna, met nieuwe zanger Jon Davison (ex-Glass Hammer), was het behelpen voor de fans. "Heaven & Earth" (2014, laatste album met wijlen Chris Squire) en "The Quest" (2021, laatste album met wijlen Alan White) waren grotendeels dit belangrijke symfo-instituut onwaardig. De sterkste compositie van "The Quest" bleek achteraf van de hand van de mei 2023 overleden Francis Monkman (Curved Air, Sky). "Mirror To The Sky" is daarom een onverwacht positieve verrassing: het 14 minuten lange titelnummer, twee andere songs van 9 minuten alsmede de vlotte opener "Cut From The Stars" klinken even fris als doorwrocht en bevatten rinkelend baswerk van Billy Sherwood, bevlogen gitaarspel van Steve Howe en massieve toetsen van Downes. Ook de stem van Davison klinkt beter als ooit. Er is ook een deluxe-versie beschikbaar met op een bijgevoegde Blu-ray zowel een Dolby Atmos-mix als een 5.1 DTS-mix. Zelfs de songs waarin de duetzangpartijen van Steve Howe in stereo nog wat 'shaky' klinken, komen in de rijkere meerkanaalsmixen beter tot hun recht. Fraai ook is hoe er orkestarrangementen (van Paul K. Joyce) geïntegreerd zijn in enkele composities. Soms subtiel op de achtergrond, maar in een deel van het titelnummer neemt het orkest het even helemaal over, voordat de band naadloos en vloeiend het spel weer overneemt. Op vrijdag 17 mei speelt Yes in Musis in Arnhem (als vervangende datum voor het eerder geplande concert in TivoliVredenburg, 3 juni 2023).
Yes – Mirror To The Sky
Van het album “Mirror To The Sky” (InsideOut / Sony Music, 2023)
Websites:
https://www.yesworld.com/
https://www.facebook.com/yestheband . -
Sunday 21 Januari 2024 Show No. 1593
NIEUW
Gitarist Jamie West-Oram van The Fixx werd in de jaren 80, deels door de bemoeienissen van producer Rupert Hine, een veelgevraagd sessiemuzikant. Zo stond hij geregeld wereldster Tina Turner bij en is hij te horen op platen van Daryl Hall, Thompson Twins en Stevie Nicks en uiteraard op de albums van Hine zelf. Volgens de linernotes bij zijn solodebuut "Skeleton Key", dat augustus vorig jaar werd uitgebracht, had hij echter ook de obsessie ooit eens iets onder zijn eigen naam uit te brengen. Mooi dat het hem eindelijk gelukt is. Hoewel je geen The Fixx-achtige gitaarpartijen moet verwachten, heeft deze korte CD geregeld wel degelijk een lekkere groove en heldere gitaarsolo's. Naast zes instrumentals dient West-Oram ook een viertal prettig door hemzelf gezongen songs op. Sowieso heeft hij alle instrumenten, op de drums van Tom Ashcroft na, zelf bespeeld. Omdat alle nummers zo rond de drie minuten duren hebben we er voor vanavond twee uitgekozen. We open(d)en met de stevige instrumentale track "Sharp Edge 2", nu gevolgd door de catchy song "Cuckoos In The Nest".
West-Oram, Jamie - Sharp Edge 2
- Cuckoos In The Nest
Van "Skeleton Key" (BFD, 2023)
Websites:
https://www.facebook.com/WOtunes/
Audiointerview n.a.v. dit album
https://www.facebook.com/thefixx/ .
NIEUW
Jawel: er is toch weer een nieuw Pallas-album verschenen. Toen afgelopen jaar het bericht verscheen dat de band weer met de teruggekeerde zanger Alan Reed muziek aan het opnemen was, keek menig progfan toch wel hoopvol uit naar dit werkstuk. De eerste fragmenten die werden vrijgegeven klonken veelbelovend. Ook werd al aangekondigd dat “The Messenger” wederom een conceptalbum zou worden, waarbij de blik gericht wordt op alle wereldwijde misstanden die er momenteel zijn. Wat wel opviel is dat de band schijnbaar is gereduceerd tot een kwartet met geen enkele vermelding van een drummer. Dat temperde de verwachtingen wat ons betreft toch wel enigszins. Op het randje van 2023 hadden vroege bestellers het album in de brievenbus en natuurlijk waren de eerste berichten van de grootste fans (overdreven) enthousiast. Maar er kwamen ook al snel wat gematigder reacties. We konden pas echt zelf oordelen tot we het fysieke exemplaar in handen hadden. Pallas heeft er namelijk voor gekozen om het album op geen enkel digitaal platform beschikbaar te maken. Het is dus niet mogelijk om het album voor aanschaf vóór te luisteren, echt 'old school' dus. We hebben het album nu een weekje in ons bezit en wat gelijk opvalt is dat er qua sound wordt voortgeborduurd op de afgelopen twee albums, maar dat er wel meer geleund wordt op het neerzetten van een sfeer. Wat ook gelijk opvalt, zijn de geprogrammeerde percussie en de matige mastering. Daarin kunnen we zeker meegaan met de voornoemde kritische reacties. Maar laten we kijken naar de 6 composities op “The Messenger”. Op albumopener “Sign Of The Times” hoor je direct de terugkeer naar het “Cross And The Crusible”-geluid. Reeds vocalen zijn meer verweven met de muziek en zijn stem heeft een iets zwaarder timbre, wat hem zeker niet misstaat. Delen van dit nummer doen denken aan “Close To The Edge” van Yes. Toch is het niet helemaal gelukt om het kamerbrede Pallas-geluid productioneel neer te zetten, waarbij voornamelijk de geprogrammeerde drums op een gegeven moment gaan storen. Erg jammer, want de composities zijn in potentie toch wel weer 'klassiek Pallas'. De zoemende Rickenbacker bas van Graeme Murray is nog steeds een integraal ingrediënt van de muziek en had wat ons betreft nog wel iets meer aanwezig mogen zijn. En natuurlijk weet gitarist Niall Mathewson regelmatig weer een fijne solo neer te zetten. “The Nine” laat een meer industrieel geluid horen, waarbij toetsenist Ronnie Brown zijn kunsten mag laten horen, wat zeker een van de mooiste solo’s op het album oplevert. Daarbij willen we wel aantekenen dat Galahad dit industriële kunstje al een aantal jaren eerder heeft gedaan. Op de albumafsluiter, tevens titelnummer “The Messenger” probeert Pallas natuurlijk episch af te sluiten en uiteraard kan een ‘koor’ niet ontbreken en gaan we in “Awaken”-modus naar het eind toe. Conclusie is dat dit album zeker geen kroon op het rijke Pallas-oeuvre is. Als er een echte drummer én een producer waren aangetrokken had dit met dit materiaal echter wel het geval kunnen zijn.
Pallas – Fever Pitch
Van “The Messenger” (eigen beheer, 2023)
Websites:
https://pallasofficial.bandcamp.com/album/the-messenger
https://www.pallasofficial.com/
https://www.facebook.com/PALLASOfficial .
NIEUW / LIVE-TIP
In de herfst van 2021 verscheen "For King And Country": een volledig heropgenomen versie van de eerste Cyan-demo, want dat was dat debuutalbum in feite. Het verscheen in 1992 op een sublabel van SI Music en bevatte solo gespeelde versies van de nummers die Robert Reed in zijn schooltijd gedurende de jaren tachtig al had geschreven en destijds met schoolvrienden uitvoerde. Voor deze nieuwe versie keek hij in zijn adresboek en belde Godsticks- en Magenta-bassist Dan Nelson en The Tangent-gitarist Luke Machin en vroeg oude bandmaat Tim Robinson (o.a. The Fyreworks en ex-Magenta) voor de drumpartijen. Er werd driftig gewerkt, maar het resultaat bleef nog even op de plank, want Reed kon maar geen geschikte zanger vinden. Uiteindelijk kwam hij uit bij een man die werkelijk bijna overal lijkt op te duiken, zelfs bij Camel, namelijk... Peter Jones. Zijn vocale bijdragen vormden de kers op de toch niet misselijk smakende taart die Cyan 2.0 heet. Klonk "For King And Country" in zijn originele vorm soms nog wat als een wat mindere versie van Pendragon (met name door Reeds eigen zang), op deze nieuwe versie komen de songs in nieuwe arrangementen, ingespeeld door topmuzikanten, eindelijk schitterend uit de verf. Dit is neoprog van de bovenste plank. Reed heeft vervolgens ook de opvolger “Pictures From The Other Side” (1994) met dezelfde ploeg bewerkt en opnieuw opgenomen met opnieuw prachtig resultaat, dat eind vorig jaar verscheen. Jones kan van alles met zijn stembanden maar klinkt nooit geforceerd, altijd gevoelvol. Het fluïde gitaarspel van Luke Machin kronkelt schitterend om de fraaie toetsenpartijen heen. Jones speelt tussendoor nog enkele intense altsaxofoonsolo's. Net als bij “For King And Country” gaat de CD vergezeld van een DVD met fraaie 5.1-mix. Ook zijn twee videoclips bijgevoegd en een intieme sessie van het trio Reed, Jones en Machin die live-in-de-studio een selectie Cyan-songs ingetogen maar fraai over het voetlicht brengt. In 2021 ging een optreden op Progdrreams niet door hoewel de groep later wel op Night Of The Prog stond. Dit jaar kunnen we de groep alsnog in Nederland aanschouwen en wel op 11 mei in Poppodium Boerderij in Zoetermeer en 12 mei in De Pul in Uden.
Cyan – Tomorrow's Here Today (2023 version)
Van “Pictures From The Other Side” (Tigermoth Records, 2023)
Websites:
https://www.tigermothshop.co.uk/store
https://tigermothtales.bandcamp.com/album/pictures-from-the-other-side
https://www.facebook.com/profile.php?id=100070126205736 .
NIEUW
The John Irvine Band is dezer dagen bezig met het maken van een albumtrilogie, getiteld "The End Of Days". Nog geen jaar na het verschijnen van het eerste deel, "Scanning The Dark Horizon" is er nu een opvolger in de vorm van "The Starships Are Gathering". Het dystopische verhaal zoals uitgezet op het eerste deel wordt op een meer sciencefiction-getinte wijze vervolgd. Dat verhaal is in wezen een kapstok voor John Irvines dynamische composities. Net als op de voorganger worden we getrakteerd op keyboard-gedomineerde prog met naar ons gevoel op dit album een nog grotere hoofdrol voor de synths, waarbij de drums wederom sterk zijn ingespeeld door Andrew Scott. Dat betekent overigens niet dat we helemaal geen gitaar meer horen op het album, want de nodige soli op juist dat instrument zijn zoals bijna altijd bij John Irvine hoogtepunten in zijn muziek. "The Starships Are Gathering" lijkt wat lichtvoetiger van karakter ten opzichte van eerder werk van The John Irvine Band, misschien ook wel omdat de gitaren nog minder op de voorgrond treden. Het is daarmee toch zeker een zeer sterk vervolg van deze trilogie. Het maakt ons zodoende nieuwsgierig wat Irvine voor ons in petto heeft in de finale.
Irvine Band, The John - Alien Interceptor
- The Archimedean Point
Van "The Starships Are Gathering" (Head In The Door Records, 2024)
Websites:
https://johnirvine.co.uk/
https://www.facebook.com/johnkeirirvine
https://thejohnirvineband.bandcamp.com/album/the-starships-are-gathering .
NIEUW
Ten tijde van de opkomst van de CD was het label Musea één van de pioniers op het gebied van introduceren van nieuwe progbands. Een van deze bands was het Italiaanse Eris Pluvia, waarvan Musea het zeer fijne “Ring Of Earthly Light” uitbracht. Helaas bleef het bij één album maar wel ging een aantal leden verder onder de naam The Ancient Veil. De Keltische en jazzy invloeden die al bij Eris Pluvia opdoken waren ook nog wel te horen op het titelloze debuut van The Ancient Veil, maar het laidback karakter zorgde er ook voor dat het resultaat gevaarlijk dicht in de buurt kwam van liftmuziek. Lange tijd leek het bij dat ene album uit 1995 te blijven, maar in 2017 werd de band nieuw leven ingeblazen, waarbij het voorvoegsel 'The' kwam te vervallen. Het datzelfde jaar verschenen tweede album bleek een stap in de goede richting en doet denken aan de meer melancholische momenten van Camels “Dust And Dreams”. Het duurde echter tot afgelopen jaar tot er een opvolger kwam, getiteld “Puer Aeternus”. Op dit conceptalbum trekt de band de registers flink open met een scala aan gastmuzikanten op zowel blaas- als strijkinstrumenten. Ook is er veel vocale ondersteuning, middels zowel een koor als vertellers. De teksten zijn in het Italiaans, wat het concept wat lastig te volgen maakt, maar de muziek is sprekend genoeg. De Camel-invloeden zijn nog steeds overduidelijk aanwezig, waarbij je moet denken aan een mengvorm van “The Snow Goose” en “Harbour Of Tears”, maar dan vaak aangelengd met trekjes van Le Orme. Ster van de band is Fabio Serri met zijn heerlijke Hammond- en Moog-spel maar Ancient Viel is duidelijk het geesteskind van gitarist Alessandro Serri, die voornamelijk akoestische en klassieke gitaren bespeelt. Hoewel de nadruk wel op de meer uitgesponnen en rustige passages ligt, is er toch ook zeker genoeg vuurwerk zoals bijvoorbeeld het heerlijke samenspel van blazers en toetsen in “L'Ascesa Di Hermes Nel Dio Visibile” of het Hammondorgel/saxofoonduel in “Il Secondo Tradimento” en de fijne gitaarsolo in “La Comprensione Del Tempo”. Dit alles maakt “Puer Aetermus” zeker een bijzonder album. We gaan luisteren naar twee stukken: eerst “La Comprensione Del Tempo” en daarna “Io E Ombra”.
Ancient Veil – La Comprensione Del Tempo
– Io E Ombra
Van “Puer Aeternus” (Ma.Ra.Cash Records, 2023)
Websites:
http://www.ancientveil.it/en/ancient-veil/
https://maracashrecords.bandcamp.com/album/puer-aeternus
https://www.facebook.com/AncientVeil/ .PROGRESSIEVE POP
De Duitse zangeres Isgaard werd in haar thuisland met name bekend als de klassieke zangeres op de song "Ein Schöner Tag" van de elektronischepopartiest Schiller. Maar sinds 2003 brengt zij ook zelf muziek uit waarbij ze altijd bijgestaan wordt door producer/muzikant Jens Lück, die wij weer met name kennen van zijn werk als opnametechnicus voor het eveneens Duitse Sylvan. Het duo maakt moderne elektronische artpopalbums, waarbij de focus ligt op de klassiek geschoolde stem van Isgaard en de prachtig geproduceerde muziek van Lück. De eerste uitgaven waren duidelijk bedoeld voor een wat breder publiek, maar later werk werd wat progressiever. Op Isgaards derde album “Wooden Houses” sijpelden bijvoorbeeld o.a. invloeden uit Peter Gabriels muziek door. Hoogtepunt daarvan is wat ons betreft toch wel “The Sky Is Wide Open”, met aan het slot een puike gitaarsolo van Jan Petersen.
Isgaard - The Sky Is Wide Open
Van "Wooden Houses" (Flat Earth Music, 2008)
Websites:
https://www.isgaard.com/
https://www.facebook.com/IsgaardMusic .
HERUITGAVE (jazzrock)
Het in 1974 in Duitland opgerichte internationale Virgo vervaardigde tussen 1975 en 1979 vier lp’s. Album nummer 3, "Lutello" uit 1978, is onlangs als eerste op CD heruitgebracht. De instrumentale muziek die de uit Polen, het voormalige Tsjecho-Slowakije, Uruguay en Duitland afkomstige kwintet hierop vertolkten is te omschrijven als progressieve jazzrock. In dit geval uitte zich dat als een eigengereide, gestroomlijnde kruising tussen Weather Report (met Jaco Pastorius), Solution (periode "Fully Interlocking"), Soft Machine ("Bundles"/"Softs"-tijdperk) en de symfonische kant van Return To Forever. Met name de nostalgische klanken uit de Roland Strings verraden het jaar van productie, verder klinkt deze heruitgave, ongetwijfeld mede door ECM-technicus Martin Wieland, tijdloos. Vanuit harmonisch samenspel ontwikkelen zich inventieve en melodieuze solo’s. Hierbij vallen, naast de elektrische en akoestische gitaaruitspattingen, lyrische saxofoon- en fluitpartijen en dominante fretloze baspatronen, vooral de bijdragen op de ARP synthesizer en de pas in 1977 geïntroduceerde Roland Paraphonic gitaarsynthesizer op. Het zich in ruim tien minuten, als een soort "Bolero" ontwikkelende titelnummer is als jubelende Weather Report-waardige suite een passend sluitstuk van een over de gehele linie bijzonder sterk album. Voor vanavond kiezen we echter voor het niet minder boeiende openingsnummer "Hole In The Clouds", voorafgegaan door het funky "Niko".
Virgo - Niko
- Hole In The Clouds
Van "Lutello" (Cacillus, 1978 / Chickadisc/Bellaphon/GAD Records, 2023)
Websites:
https://www.jazzmusicarchives.com/artist/virgo
https://jazzrocksoul.com/artists/virgo/
Duitse wiki gewijd aan bandleider Darlowski.ALBUM VAN DE MAAND
Martin Miller is een Duitse gitarist/zanger die afgelopen jaar met “Maze Of My Mind” zijn tweede album uitbracht, 10 jaar na zijn debuut “The Other End”. Hij is daarnaast vooral ook gitaarleraar die op zijn website divers cursusmateriaal en op gitaristen gerichte 'preset'-pakketten aanbiedt. Ook heeft hij een breed bezette Martin Miller Session Band met o.a. voormalig The Flower Kings-drummer Felix Lehrmann, waarmee vooral veel covers worden gespeeld en waarvoor ook gasten als Andy Timmons, Paul Gilbert en Mark Lettieri (Snarky Puppy) zijn uitgenodigd. Terug naar zijn eigen muziek, want dit “Maze Of My Mind” pakte ons vanaf de eerste maten in. Dat is niet zo moeilijk met de 'uplifting' opener “Something New” waarin duidelijk wat van Toto geleende elementen zijn verwerkt (let bijv. op die percussie, die typische versnelling in het refrein), maar dat in bijna 9 minuten toch ook duidelijk meer naar progressieve rock overhangt dan het meeste Toto-repertoire. Millers gitaarspel is zeer smaakvol, met een mooie balans tussen gedragen melodieus spel en snelle virtuositeit. Daarnaast heeft hij een gevoelvolle, sterke zangstem. En hij heeft zich daarnaast omringd met een stel uitstekende muzikanten op drums, bas en keyboards (die hij aanvullend ook zelf bespeelt). Hij noemt zijn muziek 'progressive heavy rock', wat de lading goed dekt. Naast Toto moeten we daarbij denken aan de melodieuzere, warme kant van Dream Theater, zoals die Amerikaanse groep dat in nummers als “Another Day” liet horen. De dik tien minuten durende slotcompositie “Compass (Beneath The Lights)” herinnert bij tijd en wijle aan een stuk als “Metropolos Part 1”. Denk ook aan de fraaie mix van prog en AOR van het vergeten The Quest. Let wel: het zijn referenties, de muziek van Miller kan absoluut op zichzelf staan en smaakt absoluut naar meer. We beginnen de maand met “Left Inside”, dat pakkend van karakter is, maar dan wel met de nodige complexe tussenmaten en een flitsende gitaar- en toetsensolo. Meeslepend blijft het door de intens gevoelvolle zangpartijen. Vanavond het al genoemde slotstuk van “Maze Of My Mind”.
Miller, Martin – Compass (Beneath The Lights)
Van “Maze Of My Mind” (eigen beheer, 2023)
Websites:
https://www.martinmillerguitar.com/
Facebook.
IN MEMORIAM: TONY CLARKIN / NIEUW
Magnum werd in 1972 in Birmingham opgericht door gitarist/songschrijver Tony Clarkin en zanger Bob Catley en heeft in de loop der jaren verschillende personeelswisselingen ondergaan; de kern van Catley en Clarkin bleef echter altijd bestaan. De muziek die de band maakte kun je het best omschrijven als 'classic rock', goed in het gehoor liggende AOR. Het is weliswaar rechttoe rechtaan-muziek, maar gelardeerd met mooie toetsenpassages en orkestrale arrangementen, gekoppeld aan de herkenbare stem van Catley en het karakteristieke gitaarwerk van Clarkin. Een Magnum-optreden was altijd een echt feestje, vooral ook door de tomeloze energie die de band dan liet zien en horen. Magnum werd in 1995 officieel opgeheven, maar kwam in 2001 weer bij elkaar en is sindsdien actief gebleven. In die Magnum-loze periode tussen 1995 en 2001 bleven Catley en Clarkin overigens gewoon samenwerking binnen de nieuwe groep Hard Rain waarvan twee albums verschenen.
Magnum – In The Beginning
Van “Kingdom Of Madness” (Jet Records, 1978)
Magnum– After The Silence
– I Wanna Live
Van “Here Comes The Rain” (Steamhammer/SPV, 2024)
Hard Rain – Different Kind Of Love
Van “Hard Rain” (CBH Records, 1997)
Afgelopen week verscheen Magnums 23ste studio-album “Here Comes The Rain”, waarop een tournee had moeten volgen. Maar eind vorig jaar maakte Tony Clarkin bekend dat afgelopen november bij hem een zeldzame aandoening aan de wervelkolom was vastgesteld. Dit leidde toen tot de annulering van de voorjaarstournee van 2024. Op 9 januari 2024 volgde het trieste nieuws dat Tony Clarkin - omringd door familie – twee dagen ervoor na een korte ziekte vredig was overleden, 77 jaar oud. Binnen het Xymphonia-team zijn Aldwin en Maurice de grootste Magnum-fans. Aldwins kennismaking met de band gaat al meer dan 4 decennia terug. Ondanks veranderende muzikale interesses is hij Magnum altijd blijven volgen. Een van de eerste concerten die Maurice als jongentje zag was van Magnum. Over het samenvallen van de release van “Here Comes The Rain” met Clarkins verscheiden meldt de Magnum-website: 'In het licht van het tragische overlijden van Tony is deze albumrelease uiteraard niet zo'n gelukkige gebeurtenis. Het zou echter veel voor ons allemaal betekenen als zoveel mogelijk mensen samen met ons zijn geweldige leven en talent zouden kunnen vieren door naar dit laatste werk te luisteren.' Tony Clarkin was de gitarist en de enige songwriter in de geschiedenis van de band en schreef al het materiaal voor 23 studioalbums en voor de 2 studioalbums van Hard Rain. Daarom vanavond een uitgebreide In Memoriam. Allereerst van het in 1978 verschenen debuutalbum “Kingdom Of Madness” het nummer “In The Beginning”. Daarna vervolgen we met twee nummers van het nieuwe album “Here Comes The Rain”: als eerste “I Wanna Live”, gevolgd door “Borderline”. We eindigen met “Different Kind Of Love”, van de Magnum-spin-offgroep Hard Rain, te vinden op het simpelweg “Hard Rain” hetende debuut uit 1997.
Websites:
http://www.magnumonline.co.uk/
https://www.facebook.com/magnumbandpage . -
Het Beste van 2023
Sunday, 14 January 2024, Show No. 1592
In deze drie-uurs uitzending hoort u de traditionele lijst met beste platen van 2023 op progressief gebied, volgens de redactie van Xymphonia. We hebben alle vijf een individuele top 10 gemaakt, die te vinden is op onze site. Daaruit is een gezamenlijke top gerold. Tegen tienen hoort u wat onze gezamenlijke grootste favorieten zijn. Favorietén, inderdaad, want we hebben een breed gedeelde nummer één! En is het ook nog eens een Nederlands product. Maar liefst drie redactieleden zetten dat album op nummer één en een vierde had het wat lager in zijn lijst. De nummer twee kan op een nóg breder waarderingsveld rekenen, want dat album staat in álle vijf persoonlijke lijstjes. Een zeldzaamheid in de 31-jarige Xymphonia-historie. In totaal zijn er punten gegeven aan 30 albums, waarvan we er in de komende drie uur 23 aan bod zullen laten komen. Drie ervan zijn Nederlands, elf van de 23 platen komen in meerdere persoonlijke lijstjes voor. Bedenk daarbij wel: je kunt maar 10 albums in een top 10 kwijt, dus iedereen heeft harde keuzes moeten maken. Het is dus wel zo dat ieder redactielid (deels) een andere smaak heeft (gelukkig maar!), maar er is misschien ook wel meer consensus dan uit de lijstjes blijkt.
Tweeten -
Sunday 7 Januari 2024 Show No. 1591
NIEUW / AOR
Veel succesvolle bands zijn begonnen door op te treden als coverbands. Het Zweedse Houston heeft een muzikale carrière gemaakt met zowel origineel materiaal als coveralbums. De AOR-band bracht tussen 2010 en 2021 vier albums uit met origineel materiaal, “Houston I” t/m “Houston IV”, en in 2011 en 2014 werden er twee cover-albums uitgebracht: "Relaunch" en "Relaunch II". Nu ruim een half jaar geleden vond de band het weer eens tijd om met "Relaunch III" een derde coveralbum te maken. De muziek van Houston is te omschrijven als AOR en het beste te vergelijken met bands als Foreigner, Toto, Survivor en Boston. Het kwintet gebruikt naast de nodige elektrische gitaren net als genoemde bands veelvuldig keyboards. Op “Relaunch III” staan acht relatief onbekende covers en twee eigen nummers aangevuld met twee remixes. We openen vanavond met het eigen “Live Forever”. We vervolgen met het langste stuk op het album: “She Don't (Come Around Anymore)”. De originele versie is te vinden op het eerste solo-album van Ambrosia-zanger David Pack, “Anywhere You Go...” uit 1985. “Relaunch III” is wederom een mooie verzameling AOR-geschiedenis die nieuw leven is ingeblazen door een band die het AOR-vak behoorlijk goed verstaat.
Houston – Live Forever
– She Don't (Come Around Anymore)
Van het album "Relaunch III" (Frontiers Records, 2023)
Websites:
https://www.facebook.com/Houstonsweden/
https://www.frontiers.it/album/5900 .
NIEUW
Begin december van het afgelopen jaar verscheen "Heart Murmer" van Autómata, de opvolger van het titelloze debuut uit 2021. De muziek die dit kwartet voortbrengt is het beste te omschrijven als 'postrock met de Franse slag'. De voor postrock typische opbouw van de composities wordt namelijk verlevendigd door de inbreng van poëzie, elektronica, folk, ambient en progressieve rock. Uiteraard komt dan de term 'cinematografisch' bovendrijven en daar kunnen we ons wel in vinden, zeker omdat we vermoeden dat de band zich heeft genoemd naar de gelijknamige sciencefictionfilm uit 2014. Van dit, op de literaire samples na, instrumentale album draaien we het ruim elf minuten lange slotnummer "Processions", voorafgegaan door het korte filmische "Dead Fields".
Autómata - Dead Fields
- Processions
Van "Heart Murmur" (Atypeek Music/Araki Records, 2023)
Websites:
https://weareautomata.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/weareautomata .
NIEUW
Als Christina, dus onder alleen haar voornaam, brengt mevrouw Booth haar soloplaten uit. In 2010 deed de Magenta-zangeres dat voor het eerst en eind vorig jaar verscheen met “Bar Stool Prophet” een derde werkstuk. Er is overigens buiten de albumtitel geen link met een ondertussen opgeheven Almelose symfogroep.;-) Ondanks dat alle songs zijn geschreven in samenwerking met centrale Magenta-man Robert Reed, kiest ze met haar solowerk voor een luchtiger, poppier richting dan met de 'moederband'. Reed staat daarbij garant voor de productie en de mix en bespeelt diverse instrumenten waaronder sowieso alle keyboards. Van Magenta zijn ook drummer Jiffy Griffiths en gitarist Chris Fry in aantal nummers te horen. De meeste, subtiel gespeelde gitaarpartijen zijn evenwel van de hand van Hywel Maggs die eerder o.a. te horen was bij Reeds ambitieuze project Kompendium. De van dat project bekende zanger Steve Balsamo verzorgt op enkele songs de harmonieën en Peter Jones maakt het Tigermoth Records-feestje compleet met een aantal saxofoonbijdragen. Met Steve Hackett werkten Booth en Reed al eens op de single “Spectral Mornings”. De gitaarmeester is hier in het slotnummer te horen op... mondharmonica. De luchtige insteek werkt prima maar het zijn toch de songs met wat meer body en lading waarin Christina het beste gedijt. Vooral als ze emotievol uithaalt met de voor haar zo kenmerkende triller in haar stem. We kiezen er twee.
Christina – Mission Bell
– The Giant Awakes
Van “Bar Stool Prophet” (Tigermoth Records, 2023)
Websites:
https://magenta.bandcamp.com/album/christina-bar-stool-prophet
https://www.facebook.com/profile.php?id=100046311110461.
NIEUW
Bepaalde muziekstromingen of muziekscenes blijven op één of andere manier een tot een bepaald land of bepaalde regio beperkt fenomeen. De zogenaamde 'jambandscene' uit de Verenigde Staten is er zo'n voorbeeld van. Vaak groovy, swingende muziek die het met name moet hebben van de uitgebreide improvisaties die er live aan worden toegevoegd. Maar soms duikt er een band op waarvan je je afvraagt waarom die niet bekender is in onze contreien, zoals bijvoorbeeld Tauk (spreek uit als 'talk'). Dit was bij de oprichting in 2005 een kwintet, maar na het vertrek van de zanger ging het overgebleven viertal zich vanaf 2011 toeleggen op volledig instrumentale muziek. En als die zo sterk is als op het in oktober verschenen achtste album “Equilibrium”, dan hebben we nog wat in te halen. We krijgen hierop namelijk stevige jazzrock en progrock voorgeschoteld, met een hoofdrol voor gitarist Matt Jalbert, ondersteund door een lekkere groovy ritmesectie. Toetsenist A.C. Carter speelt daarbij veel orgel, maar zorgt met lekkere synthpartijen gelukkig ook voor de nodige variatie in de totaalklank van Tauk. Leuke ontdekking zo aan het begin van het jaar!
Tauk - The Fly
Van "Equalizer" (eigen beheer, 2023)
Websites:
https://taukband.com/
https://tauk.bandcamp.com/album/equalizer
https://www.facebook.com/taukband .
NIEUW / WERELD VOL MUZIEK
Flor de Loto (Spaans voor lotusbloem) is een vijfkoppige Peruaanse band die progressieve rock en heavy metal combineert met Andes-Peruaanse folklore. De band werd in 1998 opgericht door Alonso Herrera en Efraín Rosas aan de Katholieke Universiteit van Peru en bracht in 2005 het titelloze debuut uit. In de vijfentwintig jaar dat Flor De Loto bestaat werden negen studioalbums uitgebracht. De periode van vijf jaar tussen het album uit “Eclipse” (2018) en “Lines Of Nasca” (2023) werd opgevuld met twee live-platen. Op het nieuwe album staan acht Engelstalige nummers en een bonussong in het Spaans. Het is voor het eerst dat de groep zich bedient van de Engelse taal en voor dat doel is een aantal gerenommeerde gastzangers aan boord gehaald. De Brit Doogie White, bekend van Rainbow, voegt zijn charismatische en krachtige stijl toe aan het speelse “Slave To Your Soul”. De energiek en gepassioneerd zingende Italiaan Fabio Lione, bekend van Angra, is zelfs in twee nummers te horen: albumopener “Empire Made Of Glass” en het dynamische, korte “Regression”. Wij hebben gekozen voor “Until The End”, met veel speelse muzikaliteit en charismatische Latijns-Amerikaanse blaasinstrumenten over een achtergrond van sfeervolle keyboards.
Flor de Loto – Until The End
Van het album “Lines Of Nasca” (Oskar Records, 2023)
Websites:
https://flordeloto.bandcamp.com/album/lines-of-nasca
https://www.facebook.com/flordelotoprogre.
I.M. Charlie Dominici
Hoewel het al weer enige tijd geleden is, willen we toch kort stilstaan bij het overlijden van Charlie Dominici. De in 1951 geboren New Yorker werd vooral bekend als de zanger op "When Dream And Day Unite", het in 1989 verschenen debuut van Dream Theater. Hij was de senior in de in 1985 als Majesty opgerichte band. In die periode lieten de musici nog op virtuoze wijze de liefde voor met name Rush liet doorschemeren. Er zijn mensen, ook in het Xymphonia-team, die daarom het debuut de leukste Dream Theater-plaat vinden. Niet perfect of technisch goed geproduceerd, maar wel spontaan en op speelse wijze naïef. Vóór Dream Theater maakte Dominici in 1970 zijn debuut met de folkrockgroep Billy And Charles. Elf jaar daarna zat hij in de A.O.R.-formatie Franke & The Knockouts, waarmee hij één LP maakte. Nadat hij Dream Theater om muzikale redenen had verlaten, richtte hij onder de naam Dominici zijn eigen groep op. Hiermee zou hij met "O3 A Trilogy" drie CD's maken, terwijl hij ook nog af en toe een gastrol op albums van anderen vervulde. Van het Dream Theater-debuut draaien we het enigszins toepasselijke "Afterlife", waarvoor Dominici de teksten schreef.
Dream Theater - Afterlife
Van "When Dream And Day Unite" (Mechanic Records/MCA Records, 1989)
Websites:
https://dreamtheater.net/
https://www.facebook.com/dreamtheater
https://www.brooklynvegan.com/former-dream-theater-vocalist-charlie-dominici-has-died/.ALBUM VAN DE MAAND
Martin Miller is een Duitse gitarist/zanger die afgelopen jaar met “Maze Of My Mind” zijn tweede album uitbracht, 10 jaar na zijn debuut “The Other End”. Hij is daarnaast vooral ook gitaarleraar die op zijn website divers cursusmateriaal en op gitaristen gerichte 'preset'-pakketten aanbiedt. Ook heeft hij een breed bezette Martin Miller Session Band met o.a. voormalig The Flower Kings-drummer Felix Lehrmann, waarmee vooral veel covers worden gespeeld en waarvoor ook gasten als Andy Timmons, Paul Gilbert en Mark Lettieri (Snarky Puppy) zijn uitgenodigd. Terug naar zijn eigen muziek, want dit “Maze Of My Mind” pakte ons vanaf de eerste maten in. Dat is niet zo moeilijk met de 'uplifting' opener “Something New” waarin duidelijk wat van Toto geleende elementen zijn verwerkt (let bijv. op die percussie, die typische versnelling in het refrein), maar dat in bijna 9 minuten toch ook duidelijk meer naar progressieve rock overhangt dan het meeste Toto-repertoire. Millers gitaarspel is zeer smaakvol, met een mooie balans tussen gedragen melodieus spel en snelle virtuositeit. Daarnaast heeft hij een gevoelvolle, sterke zangstem. En hij heeft zich daarnaast omringd met een stel uitstekende muzikanten op drums, bas en keyboards (die hij aanvullend ook zelf bespeelt). Hij noemt zijn muziek 'progressive heavy rock', wat de lading goed dekt. Naast Toto moeten we daarbij denken aan de melodieuzere, warme kant van Dream Theater, zoals die Amerikaanse groep dat in nummers als “Another Day” liet horen. De dik tien minuten durende slotcompositie “Compass (Beneath The Lights)” herinnert bij tijd en wijle aan een stuk als “Metropolos Part 1”. Denk ook aan de fraaie mix van prog en AOR van het vergeten The Quest. Let wel: het zijn referenties, de muziek van Miller kan absoluut op zichzelf staan en smaakt absoluut naar meer. We beginnen de maand met “Left Inside”, dat pakkend van karakter is, maar dan wel met de nodige complexe tussenmaten en een flitsende gitaar- en toetsensolo. Meeslepend blijft het door de intens gevoelvolle zangpartijen.
Miller, Martin – Left Inside
Van “Maze Of My Mind” (eigen beheer, 2023)
Websites:
https://www.martinmillerguitar.com/
Facebook.
VOORPROEFJE
De releases voor 2024 kondigen zich al aan. Zo ook het eerste album van Emerald City Council uit de Amerikaanse staat Arkansas. Deze nieuwe band is geformeerd rond saxofonist/toetsenist Brent Bristow, een Professor of Music aan de Arkansas State University-Beebe. Brent is weliswaar verantwoordelijk voor de muziek, Emerald City Council is wel degelijk uitgegroeid tot een band en is het de bedoeling om ook live te gaan spelen. Naast Bristow vinden we gitarist Seth Hankerson en bassist Jeremy Nichols én twee bekende 'zonen van'. Drummer is namelijk Noah Hungate, zoon van origineel Toto-lid David. Zanger is niemand minder dan Jake Livgren, zoon van voormalig Kansas-gitarist Kerry, die al met zijn vader in Proto-Kaw was te vinden en onder meer ook vaste gast is bij het Duitse Legacy Pilots. Naast het gebruikelijke prog-instrumentarium is de sax in de muziek van Emerald City Council een belangrijk ingredient; het doel is dan ook om dit instrument uit de jazz-setting te halen en echt als rock-instrument in te zetten. Maar wees niet bang: de sax overheerst zeker niet. De twee nummers die nu zijn vrijgegeven laten een gedegen Amerikaanse progsound horen die we kennen van artiesten als Neal Morse, Kansas en Glass Hammer. We kunnen pas een echt oordeel geven als het album volledig is te beluisteren, maar de voorproefjes klinken veelbelovend. Daarom laten we nu alvast een nummer horen.
Emerald City Council - Best Life (from Platforms Of Illusion)
Van het nog te verschijnen “Platforms Of Illusion” (Melodic Revolution Records, ergens in 2024)
Websites:
https://emeraldcitycouncil.com/
https://emeraldcitycouncil.bandcamp.com/music
https://www.facebook.com/emeraldcitycouncil
Dit nummer op YouTube: .
HERUITGAVE (verlaat)
Vaste luisteraars weten dat we de Scandinavische prog een warm hart toedragen en dat we erg gecharmeerd zijn van de muziek van het Noorse duo Jordsjø. Multi-instrumentalist Håkon Oftung en drummer Kristian Frøland brengen sinds 2015 samen muziek uit onder die naam. Dit gebeurde in eerste instantie via cassetteband-uitgaven(!) die uiteindelijk door Karisma Records in 2018 op dubbel-CD zijn uitgebracht. Nog datzelfde jaar volgde bij dit label op zowel CD en LP wat de heren zelf hun ware debuutalbum noemen: “Jord”. Het duo is echter nooit echt tevreden geweest met de geluidsmix ervan en zo stortten de twee zich na het verschijnen van het derde Jordsjø-album “Pastoralia” op het opnieuw mixen van de originele “Jord”-opnames. Daarbij werden tracks weggelaten, maar ook de nodige toegevoegd waarna het resultaat in 2022 onder de titel “Jord Sessions” verscheen. Eén van die toegevoegde stukken is de ruim13 minuten durende “Nattfiolen Suite”: feitelijk de titeltrack van het album “Nattfiolen” uit 2019, die daar echter niet op te vinden was. Wel werd de suite in de kerstperiode van 2018 als gratis download uitgebracht. We zijn maar wat blij dat Jordsjø het nu aan “Jord Sessions” heeft toegevoegd, want het is een prachtig staaltje progressieve rock in de beste Scandinavische retro-traditie.
Jordsjø - Nattfiolen Suite
Van "Jord Sessions" (Karisma Records, 2022)
Websites:
https://jordsjo.bandcamp.com/album/jord-sessions
https://www.facebook.com/jordsjoe.
NIEUW / ARCHIEFUITGAVE – DEEL 2
November vorig jaar verscheen “Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984”. We begonnen onze reis door deze aan Camel gewijde box onlangs met werk van het eerste album en van vlak daarna. Voor meer info verwijzen we naar ons archief. Deze uitzending nemen we het tweede album, “Mirage”, onder de loep. Ondanks dat hiermee in eigen land geen bergen werden verzet, was de pers positief. Het lukte wel om in de VS de Bilboard Top 200 te halen. Steven W. Tayler heeft “Mirage”, net als de titelloze voorganger speciaal voor deze uitgave opnieuw gemixt, zowel in stereo als in 5.1 surround. Vooral die surroundmix geeft een hele nieuwe belevening aan het album en is zeer geslaagd. Voor de puristen is ook de originele mix in de box te vinden, plus de demo’s die de band in 1973 voor Decca maakte van bijna alle composities die uiteindelijk op “Mirage” terecht kwamen. Op die demo's werd meer het live-geluid van de band benaderd. Als kers op de taart fungeert een compleet concert uit 1974 dat werd openomen in de befaamde Marquee Club in Londen en dat opnieuw is gemixt door Tayler. Welke aan “Mirage” gerelateerde opname gaan we u laten horen? We kunnen uit maar liefst 4 schijven aan materiaal kiezen, dus het was lastig om een keuze te maken. Maar het is al heel wat jaren dat we DE Camel-klassieker hebben laten horen, die nu juist van “Mirage” stamt. Dan hebben we het natuurlijk over “Lady Fantasy”, dat natuurlijk vaak vertegenwoordigd is op deze box. Een van de mooiste versies is wel de toegift die in oktober 1975 in de Londense Royal Albert Hall werd gespeeld. Camel trad daar op met The London Symphony Orchestra, dat aan het eind van dit nummer inhaakt.
Camel – Lady Fantasy (live)
Van “Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” (Universal, 2023)
Websites:
https://www.camelproductions.com/
https://www.facebook.com/profile.php?id=100044216270328
https://www.facebook.com/camel.latimer .
Op de 14de tot en met 12de plek vinden we zeven albums die net de uitzending hebben gemist maar toch het vermelden waard zijn.
Nr. 14
Pattern-Seeking Animals – Spooky Action At A Distance (InsideOut / Sony Music, 2023)
– Op nummer 9 in de lijst van Aldwin:
Websites:
https://www.psanimals1.com/
https://www.facebook.com/psanimals1 .
Waybright, Leah – Dreamed (Innertainment)
– Op nummer 9 in de lijst van René:
Websites:
https://invasionmerch.com/products/leah-waybright-dreamed
http://www.leahwaybright.com/hello.html
Happy The Man.
Andrea Orlando – “La Scienza delle Stagioni” (eigen beheer, 2023)
– Op nummer 10 in de lijst van Christian en Maurice:
Websites:
https://www.andreaorlandomusic.com/
FACEBOOK
BANDCAMP.
Southern Empire - “Another World” (Giant Electric Pea, 2023)
– Op nummer 9 in de lijst van Maurice:
Websites:
https://www.facebook.com/southernempireband/
https://gep.co.uk/collections/southern-empire .
Nr. 13
Solstein – Solstein (Is It Jazz? Records)
– Op nummer 8 in de lijst van René:
Websites:
https://solstein.bandcamp.com/album/solstein
https://jacobholmlupo.com/
https://www.facebook.com/solsteinband/ .
Nr. 12
Mystery – Redemption (Unicorn Digital, 2023)
– Op nummer 7 in de lijst van Aldwin:
Websites:
https://www.therealmystery.com/
https://www.facebook.com/mysterysound.
K’Mono – “Mind Out Of Mind” (eigen beheer, 2023)
– Op nummer 7 in de lijst van Maurice:
Websites:
https://kmono.bandcamp.com/album/mind-out-of-mind
https://www.facebook.com/kmonoband/ .
Nr. 11
Op de 11de plek vinden we één album, dat alleen voorkomt in de persoonlijke lijst van René.
Birds Through Fire - The Sting Of Everything (Trench Edition)
U hoort: An Echo In You (Stay)
– Op nummer 5 in de lijst van René:“Net als Exit North is Birds Through Fire zo’n samensmelting van unieke musici die werkt. Op hun tweede album “The Sting Of Everything” produceren Robby Aceto, Paul Cartwright en Paul Smyth weer uiterst stemmige muziek, waarbij linken zijn te leggen met het vroege solowerk van David Sylvian en de platen van The Blue Nile. Dat wil zeggen veel ambient, omgevingsgeluid, smachtende zang en toch een zekere groove.”
Websites:
https://birdsthroughfire.bandcamp.com/album/the-sting-of-everything
https://www.robbyaceto.com/birds-through-fire/ .
Nr. 10
Op nummer 10 vinden we 4 albums, waarvan er 2 in twee lijstjes en twee in ieder één lijst voorkomen. Bij een ex aequo hebben de albums waarop meerdere redactieleden gestemd hebben nét een streepje voor, dus we beginnen met de twee die elk in één lijst werden genoemd.
Stafylakis, Haralabos [Harry] – Calibrating Friction (New Amsterdam Records)
U hoort: Flows Obsidian
– Op nummer 4 in de lijst van René:“Hoewel “Calibrating Friction” al enige tijd uit was, heb ik tot het eind van het jaar gewacht de CD te kopen. De omschrijving 'progmetal meets classic' vond ik een beetje te veel van het goede. Toch heb ik uiteindelijk de knoop doorgehakt en daar heb ik geen spijt van. Het metalgehalte wordt eigenlijk vooral uitgedragen in krachtig gespeelde thema’s, waarbij die thema’s niet per se door gitaren te hoeven worden gespeeld. Ook de orkestinstrumenten weten van wanten. Toch is het vooral de afwisseling tussen die stevige passages en de subtiele momenten die me aanspreken. Een soort 'Isildurs Bane on the rocks'.”
Websites:
https://www.hstafylakis.com/
https://www.facebook.com/hs.composer
https://stafylakis.bandcamp.com/album/calibrating-friction .
I Am The Manic Whale – Bumper Book Of Mystery Stories (eigen beheer)
U hoort: Ghost Train (Part 1)
– Op nummer 4 in de lijst van Herman:“Het was Ryo Okumoto die mijn aandacht na jaren weer op I Am The Manic Whale-bassist/zanger/componist Michael Whiteman bracht. De Spock's Beard-toetsenist vroeg hem namelijk om samen het vorig jaar verschenen Okumoto-album “The Myth Of The Mostrophus” te schrijven en uitvoeren. Over die plaat was ik enthousiast en zeker ook over de zang van Whiteman met fraaie Britse voordracht en articulatie – ik mag dat wel. Niet veel later verscheen het zeer verzorgde “Bumper Book Of Mystery Stories” van zijn eigen band. Het groepsgeluid is hier tot volledige wasdom gekomen. Luister aandachtig en je hoort de grote muzikaliteit in de subtiele akkoordenprogressies met nét niet voor de hand liggende modulaties.”
Websites:
https://iamthemanicwhale.com/
https://iamthemanicwhale.bandcamp.com/album/bumper-book-of-mystery-stories
https://www.facebook.com/iamthemanicwhale .
Raad Project, Elewout De - True Stories (eigen beheer)
U hoort: Allan
– Op nummer 9 in de lijst van Herman:“Er wordt in Nederland nog altijd jazzrock van wereldklasse gemaakt door gitaristen die weliswaar hun invloeden duidelijk laten doorklinken maar absoluut een herkenbare stijl hebben. Meerdere Xymphonia-redactieleden, waaronder ikzelf, werden 20 jaar geleden verrast door de kwaliteit van “The Cross” van Elewout de Raad. Verheugend is dan ook dat hij afgelopen jaar met “True Stories” eindelijk weer eens een jazzrockalbum maakt, nu met 'Project' achter zijn naam.”
– En zelfs nummer 6 in de lijst van René:
“Eigenlijk had ik in mijn lijst aandacht willen besteden aan een fraaie tributeplaat ter ere van Allan Holdsworth. Maar hoewel die plaat “I.O.U. : Italian Guitarists Pay Homage To Allan Holdsworth “ louter uit uitstekend eigen werk bestaat, gaat de nominering van mijn enige pure jazzrockalbum in de lijst naar Elewout de Raad en zijn tweede soloalbum “True Sories”. Samen met het ritmetandem van Richard Hallebeek heeft het Project zes sterke, melodieuze jazzrocknummers op plaat gezet. Holdsworth wordt overigens ook door De Raad geëerd, met het nummer “Allan”.”
Website:
http://www.elewoutderaad.com/
https://www.facebook.com/elewout.deraad
https://elewoutderaad.bandcamp.com/album/true-stories
https://soundcloud.com/elewoutderaad .
Freedom To Glide - The Chronicle Of Stolen Souls (Ruby Storm Records)
U hoort: Left Side Of The Brain
– Op nummer 9 in de lijst van Christian:“Technisch niet een release uit 2023 maar dit album kwam zo laat in 2022 uit, dat ik niet anders kon dan het dit jaar meenemen in mijn lijst, simpelweg omdat het mijn meest gedraaide album van het afgelopen jaar was. Origineel was het niet de bedoeling om dit als vierde Freedom To Glide-album uit te brengen, maar de songs lagen al op de plank en de gebeurtenissen in de wereld (en met name de Russische inval in Oekraïne) deden de beide heren van Freedom To Glide beseffen dat dit album er nu wel moest komen.“
– Op nummer 6 in de lijst van Herman:
“We hebben bij Xymphonia Freedom To Glide eigenlijk vanaf het begin gevolgd. Ik denk dat ons hele team de oorlogstrilogie in de kast heeft die dit Britse duo in de periode 2013 tot 2019 uitbracht. Dat geldt ook weer voor de epiloog die daarop afgelopen jaar verscheen: “The Chronicle Of Stolen Souls”. Natuurlijk is de stijl intussen bekend, waarbij Pink Floyd duidelijk een inspiratiebron is geweest. Maar het lijkt wel of de melancholieke stem van Andy Nixon per plaat doorwrochter en intenser klinkt en zijn gitaarspel nóg meer door de ziel snijdt. Toetsenist Pete Riley omgeeft dit met een warme klankwereld.”
Websites:
https://freedomtoglide.com/
https://freedomtoglide.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/FreedomToGlide .
Nr. 9
Op nummer negen vinden we drie albums, alledrie slechts door één redactielid genoemd, maar dan wél op nummer drie in die persoonlijke lijstjes!
Dezolve – CoMoVE (King Records)
U hoort: Heart Of The World
– Op nummer 3 in de lijst van René:“Dezolve stond in 2019 en 2020 op nummer 1 in mijn jaarlijst. Daarna werd het even stil rond deze Japanse fusionband, maar afgelopen jaar kwamen de jonge musici weer vol bravoure terug in de picture. “CoMoVE” opent lekker agressief, mede door de nieuwkomer op bas. Toch staan er ook weer mooie subtiele stukken op de plaat, zodat de vergelijking met Casiopea, Kenso, Pat Metheny en ExhiVision ook voor deze plaat opgaat.”
Websites:
https://www.dezolve.net/
https://www.facebook.com/dezolve.official
het genoemde nummer met Phylosophy No Dance.
Damanek – Making Shore (Giant Electric Pea)
U hoort: Crown Of Thorns (Sea Songs Pt. 2)
– Op nummer 3 in de lijst van Herman:“In 2017 was ik diep onder de indruk van “On Track”, het debuut van Damanek. Deze internationaal samengestelde projectband rond de Brit Guy Manning en de Australiër Sean Timms maakt muziek die zich ergens beweegt tussen de progressieve fusionpoprock à la Steely Dan of Sting en progressieve (pop)rock. Pure prog wordt het nergens - er wordt vooral níet in hokjes gedacht en daar hou ik van. De snelle opvolger “In Flight” (2018) maakte bij mij minder los, maar vijf jaar ontwikkelingstijd heeft de heren blijkbaar goed gedaan, want het ambitieuze en zeer gevarieerde “Making Shore” is weer helemaal áf. Bijzonder is de vijfdelige suite “Oculus” die je echter nadrukkelijk niet als 'prog-epic' moet beoordelen. En de hele plaat klinkt net als z'n voorgangers als een klok!”
Websites:
http://www.guymanning.com/damanek/damanek-index.html
https://www.facebook.com/DamanekBand .
Downes Braide Association (DBA) - Celestial Songs (Magical Thinker Records)
U hoort: Look What You Do
– Op nummer drie in de lijst van Christian:“De samenwerking tussen Geoff Downes (The Buggles, Asia, Yes) en Chris Braide heeft in ruim 11 jaar tijd een muzikale evolutie doorgemaakt van synthpop à la The Buggles op het debuut naar pastorale, licht symfonische rocksongs op album nr. 5, “Celestial Songs”, dat afgelopen jaar verscheen. De songs op dat album zijn prachtig gearrangeerd en nestelen zich al vlot in je brein. Fijn is ook om te zien dat gitarist Dave Bainbridge de ruimte krijgt om de muziek met zijn gitaarspel in te kleuren. Het is ook een album dat ik ongeacht mijn stemming altijd met veel plezier draai en van kan genieten.”
Websites:
http://downesbraide.com/
https://www.facebook.com/downesbraide .
Nr. 8
Ook op nummer 8 vinden we drie platen die elk maar in één persoonlijke lijst te vinden zijn, maar het daar wel schopten tot maar liefst nummer twee. Ook komen we voor het eerst albums uit de lijsten van Maurice en Aldwin tegen.
Exit North - Anyway, Still (eigen beheer)
U hoort: I Only Believe In Untold Stories
– Op nummer twee in de lijst van René:“Qua timing had Exit North het het afgelopen jaar goed voor elkaar. Zo kon eindelijk het enkele jaren daarvoor geplande concert in Helmond doorgang vinden. En vlak daarvoor hadden Steve Jansen, Thomas Feiner, Charles Storm en Ulf Jansson, samen met enkele gastmusici met het stemmige “Anyway, Still” hun tweede plaat uitgebracht. Daar waar broer David Sylvian steeds meer richting ambient en werkelijke stilte afreist, maakt Jansen prachtig gearrangeerde muziek, waarbij hij in Feiner een uitstekende partner en sterke zanger heeft. Voor mij het beste concert en bijna de beste CD van het jaar.”
Websites:
https://www.exitnorthmusic.com/
https://www.facebook.com/EXITNORTHMUSIC .
Giant Sky – “Giant Sky II” (Imaginary Friend Records, 2023)
U hoort: Imposter
– Op nummer twee in de lijst van Maurice, die uitgekeken heeft naar dit album: "Giant Sky is het soloproject van Erlend Aastad Viken, de multi-instrumentalist die we kennen van de band Soup. Na het titelloze debuut uit 2021 verscheen eind 2023 de opvolger, simpelweg getiteld “Giant Sky II”, een heus dubbelalbum. Aastad Vikens' roots liggen in de prog, getuige het zeer Pink Floyd-achtige “King In Yellow” met geweldige Moog-solo. Maar net als op het debuut blijken er veel stijlen versmolten tot een geheel en is er gebruikt gemaakt van veel gastmuzikanten. Je hoort afwisselend muziek in stijlen waar uiteenlopende groepen als Electric Light Orchestra, The Mars Volta en Mercury Rev in excelleren, uiteenlopend van hypnotiserende postrock tot triphop, shoegaze en zelfs een beetje metal. Dit album is een mooi cadeau, dat past bij deze donkere dagen, waarbij het epische einde de weg naar het voorjaar inluidt."
Websites:
https://www.giantskyband.com/
https://www.facebook.com/giantskyband
https://giantskyband.bandcamp.com/album/giant-sky-ii .
Wilson, Steven – The Harmony Codex (Virgin Music Group, 2023)
U hoort: Actual Brutal Facts
– Op nummer twee in de lijst van Aldwin:"“The Harmony Codex” heeft een bijzondere sfeer, een mooie diepe gelaagdheid (mooi op elkaar afgestemde lagen) die met name goed te horen is op de Blu-ray. Het is een heel divers muzikaal album, van poppy sciencefiction tot aan natuurlijk progressief. Ondanks de keuze voor I Spy op mijn lijst als eerste, is het toch “The Harmony Codex”, die dit jaar met veel bewondering het vaakst gedraaid werd in Huize Gerritsen."
Websites:
www.stevenwilsonhq.com
https://www.facebook.com/StevenWilsonHQ/ .
Nr. 7
Op nummer 7 in de cumulatieve lijst vinden we twee nummer één-noteringen uit persoonlijke lijstjes en ook eindelijk weer een album dat in meerdere lijsten (twee om precies te zijn) genoemd is.
Solomon – It's All Downhill From Here (Meet Me There Music / Cloud9)
U hoort: Polly
– Op nummer 1 in de lijst van Herman:“Ons Album van de Maand maart is vermoedelijk mijn meest beluisterde in 2023 verschenen plaat. Er valt dan ook veel te genieten op dit werkstuk van de Limburgers. Puristische progluisteraars zullen het misschien geen prog vinden, maar net als de muziek van bijvoorbeeld Elbow is deze fijnzinnig geconstrueerde poprock wel degelijk progressief van karakter. De prachtige, diep goudbruine stembanden van Koen de Witte brengen een fikse dosis gevoel in de songs. De twee concerten die ik van de groep bezocht bevestigden voor mij nog eens extra de kwaliteiten van Solomon, waarbij bleek dat de groep inmiddels een andere bassist (en wat voor één!) heeft.”
Websites:
https://www.solomonmusic.eu/
https://www.facebook.com/Solomonmusicofficial/ .
Arkitekture - Rationalis Impetus (Merry-Go-Round / Arcàngelo)
U hoort: Prayer For The Dying
– Op nummer één in de lijst van René:“Het album van de maand oktober kwam uit Zuid Korea. Arkitekture bracht eind 2022 het debuut “Rationalis Impetus” uit. De bombastische, Mellotron-gedreven progressieve rock sprak me direct aan, vooral omdat de musici niet alleen de Scandinavische voorliefde voor het oude King Crimson delen, maar er ook een eigen draai aan durven te geven. Saxofoons, dwarsfluit, cello en violen hebben daarbij de plaats ingenomen voor de gitaar. Vorig jaar verscheen de plaat nogmaals. Deze Japanse versie bevat één bonustrack.”
Websites:
https://arkitekture2022.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/arkitekture.band .
Sanderson, Dominic - Impermanence (eigen beheer)
U hoort: Is There Calm Amongst This Chaos?
– Op nummer zeven in de lijst van Christian:“Neem een vleugje Pink Floyd ten tijde van “Animals”, voeg er een flinke dosis Mellotron aan toe en breng het verder op smaak met muziek die klinkt als een kruisbestuiving tussen Steven Wilsons "The Raven That Refused To Sing" en Änglagårds "Epilog" en je komt uit bij de muziek van de 23-jarige Britse muzikant Dominic Sanderson. Dit is absoluut het beste debuut-album dat ik de laatste paar jaar gehoord heb.”
– Op nummer vijf in de lijst van Maurice:
“De Brit Dominic Sanderson bracht na een tweetal korte EP’s in februari 2023 zijn eerste volwaardige album uit. En na beluistering ervan rijst de vraag wat er gebeurd zou zijn als Steven Wilson in Änglagård had gezeten. “Impermanence” opent in “Animals”-stijl met een mijmerende Sanderson over alleen akoestische gitaarbegeleiding. ...Maar als fluit en Mellotron aan de mix worden toegevoegd, is al snel duidelijk dat zeker niet alleen Pink Floyd tot de invloeden behoort. In “Is There Calm Amongst This Chaos?” wordt daarbovenop op het vocale vlak nog een vleugje Riverside aan de invloedenmix toegevoegd. “Impermanence” is een indrukwekkend debuutalbum.”
Websites:
Bandcamp
Facebook.
Nr. 6:
We hebben al twee nummer één-noteringen uit persoonlijke lijstjes gehad op nummer 7, dus dan weet je dat vanaf nu alleen nog maar platen met een breder draagvlak in de Xymphonia-redactie aan bod komen. Op nummer 6 twee platen die in twee lijstjes genoemd worden en één album dat het zelfs tot drie lijstjes schopte.
Gabriel, Peter - I/O (Real World)
U hoort: Four Kinds Of Horses (Bright-Side Mix)
– Op nummer acht in de lijst van Christian: “21 jaar na het verschijnen van “Up” bracht 2023 het lang aangekondigde album “I/O”. Maar Peter Gabriel doet nooit iets op een normale manier en zo gaat het ook met “I/O”, want de nummers werden het afgelopen jaar eerst alleen maar online aangeboden in twee verschillende mixen (Bright-Side en Dark-Side). Uiteindelijk kwam er dan op 1 december eindelijk ook een fysieke editie, waarbij de meest in het oog springende versie de 2CD/Blu-ray is met daarop naast de twee bekende mixen ook nog eens een Dolby Atmos-mix, genaamd In-Side. Het klinkt allemaal een beetje ingewikkeld, maar tot mijn verbazing is “I/O” een prachtig geheel geworden ongeacht welke mix je ook kiest. “I/O” klinkt als een samenvatting van zijn muzikale loopbaan, met hints naar oudere songs verwerkt in de muziek. Als dit het laatste werk van Gabriel is dat we ooit tot ons krijgen, dan is dit maar mooi een prachtig slot aan een illustere carrière.”
– En zelfs op nummer drie in de lijst van Aldwin:
“Na 21 jaar wachten is er dan opnieuw een krachtige CD met de herkenbare stem van de ondertussen 73-jarige Peter Gabriel. Bij elke nieuwe maan van het afgelopen jaar heeft Gabriel een song van deze nieuwe plaat uitgebracht, voorzien van een toelichting. 12 zeer afwisselende nummers, 12 nummers die je zo nu en dan terugbrengen naar de sound van eerder werk van Gabriel. Je herkent de sfeer, maar het zijn geen kopieën. Toegankelijk en tegelijkertijd uitdagend. Kortom: een heel mooi album.”
Websites:
https://petergabriel.com/
https://www.facebook.com/PeterGabriel.
Panunzi, Stefano - Pages From The Sea (eigen beheer)
U hoort: You And I
– Op nummer acht in de lijst van Aldwin:In 1997 richtte Stefano Panunzi het project Fjieri op, met Jakko Jakszyk, Mick Karn, Gavin Harrison, Tim Bowness en Richard Barbieri: enkele zeer bekende muzikanten in de progressieve rock- en rockwereld. Panunzi maakt sinds 2005 solomuziek en afgelopen jaar zijn vierde solo-album: “Pages From The Sea”. Dit album is rijk aan mooi spel op gitaar, bas en drums aangevuld met trompetten, bugels en andere koperblazers. Samen met de briljante piano, geeft “Pages From The Sea” een perfecte combinatie van ontspanning, verwondering en opwinding.
– Op nummer zeven in de lijst van René:
“De platen die Stefano Panunzi onder zijn eigen naam of met Fjieri uitbracht stonden eigenlijk altijd ergens bovenin mijn top 10-lijstjes over het betreffende jaar. Dat “Pages From The Sea” wat lager staat heeft niets met het geleverde resultaat te maken, maar misschien heeft meegespeeld dat de sympathieke Italiaan in enkele tracks iets te veel teruggrijpt naar zijn vorige platen. Voor de rest geen klachten over dit sterke artpopalbum met zoals gebruikelijk dominant bas- en drumwerk, prima gastzangers en een jazzy invalshoek.”
– En ook op nummer zeven in de lijst van Herman:
“De muziek van Stefano Panunzi weet altijd weer te intrigeren. Of de Italiaan die platen nu onder eigen naam of met Fjieri uitbrengt, hij omgeeft zich steeds weer met musici die tot mijn favorieten behoren en de inspiratiebronnen (denk vooral Japan en de diverse afgeleiden van die Britse band). In 2010 had ik zelfs zowel een album van Fjieri (eind 2009 verschenen) als Panunzi in mijn lijst! Ook het deels vocale, deels instrumentale “Pages From The Sea” is weer een genot voor de oren, met om te beginnen het veelal fretloze, heerlijk zoemende baswerk, waarmeee de herinnering aan Japan-bassist Mick Karn levendig wordt gehouden. Zang en afwisselend gitaarspel is er o.a. van Jakko Jakszyk en Robby Aceto. Laatstgenoemde van David Sylvians jarentachtigbegeleidingsband bekende zanger/gitarist is bijv. te horen in “You And I”.”
Website:
https://www.facebook.com/stefanopanunzimusic
https://burningshed.com/artists/StefanoPanunzi/stefano-panunzi_pages-from-the-sea_cd.
Karnataka - Requim For A Dream (Immrama Records)
U hoort: Say Goodbye Tomorrow
– Op nummer tien in de lijst van Aldwin:“Oprichter Ian Jones is nog steeds de grote man die alles schrijft, basgitaar en vooral toetsen speelt en de orkestraties verzorgt. “Requem For A Dream” staat voor warme neoprog met kamerbrede vocale harmonieën van Sertari, fijne melodieuze gitaarsolo's van Luke Machin en soms een Keltisch vleugje, dankzij een bijdrage van Troy Donockley (Iona, Nightwish). ”
– Op nummer 8 in de lijst van Maurice:
“Ook bekendere namen, zoals Karnataka, kwamen met een gedegen nieuw album. "Requiem For A Dream" is een sterk album van een band die we gerust als een vaste waarde in de symfo-scene mogen beschouwen.”
– En zelfs op nummer vier in de lijst van Christian:
“Acht jaar na “Secret Angels” (2015) kwam Ian Jones, de stuwende kracht achter Karnataka, met een opvolger en zoals bijna gebruikelijk betekent dat er weer een nieuwe zangeres aan boord is gekomen, in dit geval de Brits-Cypriotische Sertari die met gemak in de voetsporen treed van haar drie voorgangers. Muzikaal weet Ian Jones toch keer op keer onder de Karnataka-vlag kwalitatief hoogstaande albums af te leveren. Het is zeker in het donkere deel van het jaar een album dat zich als een warme muzikale deken over je spreidt.”
Websites:
https://www.karnataka.org.uk/
https://www.facebook.com/KarnatakaOfficial .
Nr. 5:
We tellen af naar nummer één met steeds één album op één positie, met op de nummers 5 en 3 een album dat zelfs door drie redactieleden in de persoonlijke toplijst is gezet.
Jordsjø - Salighet (Karisma Records)
U hoort: Salighet I
– Op nummer tien in de lijst van Herman:“Er waren in 2023 meerdere prog-acts die onbeschaamd de seventies laten doorklinken in hun muziek en daarbij ook het passende instrumentarium (met natuurlijk o.a. Mellotron, Mini-Moog, Rickenbacker-bas) gebruiken. Uit die ruif van vaak Scandinavische bands heb ik ervoor gekozen Jordsjø in mijn top tien-lijstje op te nemen. Deze Noren hebben met “Saligkeit” wat mij betreft het sterkste, meest coherente werkstuk tot nu toe hebben gemaakt. Met fraai fluitspel wordt een duidelijke folkinvloed toegevoegd en met houtblazers soms zelfs een klassiek trekje.”
– Op nummer vijf in de lijst van Christian:
“Progressieve rock uit het Scandinavische gebied blijft iets wat ik een warm hart toedraag en er gaat geen jaar voorbij waar in er niet het nodige uit die hoek in mijn jaarlijst staat. Het Noorse duo Jordsjø timmert al een aantal jaren aan de weg. De Jordsjø-sound is zo retro als het maar zijn kan, maar blijft boeien door het speelse gemak waarmee deze twee Noren hun muziek brengen, die door het gebruik van fluit ook wel iets Canterbury-achtigs in zich heeft en daarnaast aansluit bij de sound van het Zweedse Änglagård.”
– Op nummer vier in de lijst van Maurice:
“Scandinavië is weer stevig vertegenwoordigd in mijn lijst. Een nieuwe Jordsjø is altijd een plaat om naar uit te kijken. Op “Salighet” wordt nog steeds voortgebouwd op de klassieke jarenzeventigprogsound, zoals in het hoge noorden overigens veel gebeurt. Er is dan ook zoals we al eerder vertelden duidelijk verwantschap met bands als Wobbler, White Willow en vooral Änglagård. Maar wat we ook horen is de invloed van Camel en Noorse folk. Jordsjø zoekt vaker dan Änglagård heil in het neerzetten van een meer pastorale, dromerige sfeer. En dat lukt aardig met een instrumentarium waar dwarsfluit, akoestische gitaar en Mellotron prominente rollen innemen. Met “Salighet” is het Håkon Oftung en Kristian Frøland gelukt om het Jordsjø-geluid te perfectioneren en naar een nieuwe hoogte te brengen.
Websites:
https://www.facebook.com/jordsjoe
https://jordsjo.bandcamp.com/album/salighet .
We gaan nu aftellen van vier naar één, waarbij we achter elkaar drie plaatsen krijgen met maar één album. Eerst de al in de introductie aangehaalde titel die als enige in drie persoonlijke lijsten voorkomt.
Nr. 4:
De nummer vier staat hoog in twee lijsten en komt daardoor ook hoog in de cumulatieve lijst....
Riverside – Id.Entity (InsideOut / Sony Music)
U hoort: Big Tech Brother
– Op nummer vier in de lijst van Aldwin:Het jaar 2023 begon goed met het verschijnen in de maand januari van het album “Id.Entity”. Een nieuw album van Riverside staat de laatste jaren altijd wel in mijn top 10-jaarlijst. Ook deze keer verrijkte Riverside ons met een prachtig album. Waar de afgelopen twee reguliere studio-albums van de Poolse groep een relatief melancholieke insteek hadden, klinkt hiet viertal nu fel. Veel songs zijn riff-georienteerd. Bijzonder was ook de 'the silent scream' die op indrukwekkende wijze gebracht werd door de 1000 bezoekers tijdens het optreden als afsluiter van Midsummer Prog in Valkenburg. Speciaal was ook de Deluxe Artbook Edition op LP-formaat, met daarbij een Blu-ray met 5.1 surround mix én Dolby Atmos-mix.
– En zelfs op nummer twee in de lijst van Herman:
Ik ben eigenlijk pas écht aangehaakt als Riverside-liefhebber met “Love, Fear And The Time Machine”. Ik viel, zeker in de 5.1-mix, voor de dosis melancholie, waar de zang van frontman Marius Duda een flinke rol in heeft. Ik bleef de groep volgen en zag een aantal live-optredens. Het afgelopen jaar verschenen “Id.Entity” deed het ook erg goed met mij, al is de muziek een stuk feller dan op de voorgaande twee albums. In veel songs is duidelijk dat Duda de componist is: zijn basspel is vaak zeer prominent. Dat wil niet zeggen dat het nieuwste bandlid Maciej Meller niet aan de bak komt: hij excelleert bijvoorbeeld met een meeslepende solo in het langste nummer “The Place Where I Belong”. Tijdens optredens op Midsummer Prog en in Utrecht onderstreepten deze Polen hun klasse.
Websites:
https://riversideband.pl/en/
https://www.facebook.com/Riversidepl .
Nr. 3:
Op nummer 3 een album dat door veel collega-media is 'gemist' in de 2023-jaarlijstjes, wat niet zo gek is want dit album verscheen pas vlak voor de jaarwisseling.
Moon Safari - Himlabacken Vol. 2 (Blomljud Records)
U hoort: Take What You Want
– Op nummer zes in de lijst van Maurice: “Tien jaar deed Moon Safari er over om een opvolger van Himlabacken Vol. 1 maken. In die tijd gaf de Zweedse band mondjesmaat wat concerten en werd er gewisseld van drummer. De hamvraag is of het nieuwe album aan de hooggespannen verwachtingen kan voldoen. We kunnen met een volmondig 'JA' antwoorden. Het is misschien zelfs wel goed dat de nummers zo lang in het vat hebben gezeten en daardoor tijd hadden om te rijpen. Ja, het album laat de o zo bekende Moon Safari-sound horen, met de aanstekelijke toetsenriedeltjes en de geweldige samenzang. Maar wat gelijk opvalt is dat de muziek toch iets meer 'body' heeft gekregen. Dit is zeker toe te schrijven aan gitarist Pontus Åkesson: zijn spel is iets steviger dan voorheen. Nee, wees niet bang, het album bevat zeker geen metal: de basis is toch nog steeds het speelse geluid, dat een mix van oude Yes- en Beatles-invloeden bevat, maar dat vooral overduidelijk eigen is aan Moon Safari.”
– Ook op nummer zes in de lijst van Aldwin:
“Als er een band is, die zich richt op goed in het oor liggende progressieve rock, met veel aandacht voor melodie, zang en vooral ook samenzang, is het wel het Zweedse Moon Safari. De samenzang is kenmerkend maar het klinkt nergens te glad, of te gelikt. Pakkend en tegelijkertijd muzikaal uitdagend.”
– En zelfs op nummer twee in de lijst van Christian:
“Deze Zweedse band deed er niet zo lang over als I Spy maar toch hebben we al met al 10 jaar moeten wachten op het vijfde album van Moon Safari. De band klinkt als nooit weggeweest, hoewel het extreem mierzoete wat in het verleden nog wel eens de overhand kon krijgen nu is ingeruild voor een klein stevig randje. De jonge gasten zijn volwassen mannen geworden en dat mag ook terug te horen zijn in de muziek. Dit is muziek waar ik gewoon uitermate vrolijk van word.”
Websites:
https://www.moonsafari.se/
https://www.facebook.com/moonsafariofficial
https://moonsafari.bandcamp.com/ .
Nr. 2
En wat is nu dat album dat zoveel enthousiasme bij het Xymphonia-team losmaakte dat het bij álle redactieleden in het persoonlijke lijstje terecht kwam?
Lumsk - Fremmede Toner (Dark Essence Records/Karisma Records)
U hoort: Dagen Er Endt
– Op nummer 10 in het lijstje van René:“De eerste keer dat ik de nieuwe CD van Lumsk beluisterde ondervond ik dezelfde sensatie als twee jaar geleden bij de plaat van MEER. Prachtige pop, rock, folk en prog samengebundeld in meeslepende songs. Zeker omdat zowel zangeressen als zangers de leadvocalen op zich nemen is de link met MEER gelegd. White Willow komt daarbij ook zeker in gedachten. Toch reikt Lumsk niet zo hoog op mijn lijst, misschien omdat de melodieën net iets minder blijven hangen als bij MEER.”
– Op nummer zes in de lijst van Christian:
“Lumsk was voor mij een nieuwe ontdekking dit jaar maar is zeker geen nieuweling want al sinds 2001 actief. Oorspronkelijk maakte deze Noorse band folkmetal, maar na het derde album “Det Vilde Kor” (2007) werd een pauze ingelast om vervolgens in alle rust te werken aan een opvolger. Het duurde vervolgens 16 jaar alvorens “Fremmede Toner” verscheen, maar toen bleek wel dat de de metalroots achtergelaten waren: anno 2023 klinkt Lumsk als een kruising tussen White Willow en The 3rd And The Mortal, beide niet geheel toevallig ook Noorse bands.”
– Op nummer vijf in het lijstje van Herman:
“Er zijn nogal wat Scandinavische bands die bij toenemende leeftijd vanuit hardere muzieksoorten naar progressieve rock toekruipen. Meestal vind ik het resultaat maar zozo. Uitzonderingen zijn er ook: Opeth bijvooorbeeld en nu Lumsk. Dit is toch wel een opmerkelijk project dat tot in de puntjes is uitgewerkt, met zeer geslaagd resultaat. Uitgangspunt is namelijk een aantal beroemde romantische gedichten, waarvan zowel de Noorse vertalingen als de originele versies zijn getoonzet. Wat Lumsk als pre heeft ten opzichte van genoemde bands is de gloedvolle, warme stem van Mari Klingen. De afwisseling tussen folk(rock), progressieve rock en metal houdt het album spannend.”
– Ook op nummer vijf in het lijstje van Aldwin:
“Bands uit Scandinavië blijven me vaak verrassen. Zo ook de al in 2001 opgerichte Noorse band Lumsk. Progmetal is de muziekstroming waar Lumsk onder zou vallen. Het verbaasde me daarom dat dit nieuwe album toch echt wel onder prog te scharen valt. Sterke zang van zangeres Mari Klingen, prachtige vioolpassages, mooie toetsenpartijen, regelmatig overgaand in gecontroleerde bombast. Een album dat van begin tot eind weet te boeien.”
– En zelfs op nummer drie in het lijstje van Maurice:
“Toen we vorig jaar maart voor het eerst muziek hoorden van het Noorse Lumsk, was deze folkprogrockgroep voor ons totaal onbekend. Lumsk bleek echter al sinds 2001 te bestaan en bracht in het vorige decennium al drie albums uit. Met name de eerste twee waren gevuld met donkere folkmetal. Van folkmetal is geen sprake meer; wat we voorgeschoteld krijgen is progrock, die nog wel door folk is beïnvloed, met een mooie rol voor de nodige vioolpartijen, stevig gitaarwerk en smaakvol piano- en toetsenspel. Als we het resultaat dan toch ergens mee moeten vergelijken dan zouden we het kunnen omschrijven als een kruising tussen het folky debuut “Ignis Fatuus” (1995) en het steviger vierde album “Storm Season” (1995) van White Willow. Een prachtig album dat bij iedere luisterbeurt blijft boeien.”
Websites:
https://lumsk.bandcamp.com/album/fremmede-toner
https://www.facebook.com/lumskmusic/ .
Nr. 1
De overtuigende nummer één komt voor in vier persoonlijke lijstje en bezet maar liefst drie derde plekken in die lijstjes. Het puntenaantal is daarmee meer dan het dubbele van plaats vier. Een afgetekende overwinning voor een Nederlandse veteraan-groep.
I Spy - While The War Began (Top Hole Records)
U hoort: Unforgotten: Scars + War: Terminal One
– Op nummer acht in de lijst van Herman:“I Spy was wel eerder op de radar gekomen van progliefhebbers, de Groningse band kwam ook al enkele keren voorbij in Xymphonia. Dat er na een jarenlange pauze gekozen is nóg meer voor progressieve rock te kiezen was toch wel een verrassing. Daarbij is niet voor een belegen stijl of een doordruk van seventiesmuziek gekozen – integendeel zelfs. De invloeden zijn divers en niet eenduidig. Intrigerend zijn de arrangementen waarvoor vele gastmuzikanten met akoestisch instrumentarium zijn ingezet. Meest opvallend is de trompet van Eric Vloeimans.”
– Op nummer één in de lijst van Maurice:
“De meest verrassende plaat van 2023 voor mij is het album dat I Spy uitbracht. Een heus dubbelconceptalbum bomvol klassieke prog in een modern jasje. Met recht eindelijk eens een Nederlands product dat op 1 in mijn lijst staat. I Spy heeft 7 jaar de tijd genomen om dit album op te nemen met als resultaat deze mijlpaal in het muzikale bestaan van deze Groningers.”
– Ook op nummer één in de lijst van Aldwin:
“Wat is er mooier dan een Nederlandse band op de eerste plek van het 2023-jaarlijstje te hebben? We hebben het dan over symfo van eigen bodem, van de Noord-Nederlandse band I Spy. Een dubbelaar waar maar liefst zeven jaar aan gewerkt is. Op het dubbelalbum word je verrast met muziek die alle richtingen op gaat, old school symfo, melodieus, maar ook soms bizar en euforisch. Je moet er wel even voor gaan zitten want het zijn vier flinke epics, maar het was het wachten meer dan waard.”
– En tenslotte ook op de nummer één-positie in de lijst van Christian:
“Je moet maar durven: na je tweede album begin jaren 90 de band op non-actief zetten om in het nieuwe millenium weer bij elkaar te komen, jaren te werken aan een nieuw album dat uiteindelijk 32 jaar na dat tweede album verschijnt. En dan blijkt de band zich ook nog eens ontwikkeld te hebben van een artrock/new wave- naar een volbloed progrockband. Want progrock, dat is wat de heren uit het noorden van het land ons voorschotelen op “While The War Began”. Vier lange suites verdeeld over 2 CD's, tot in detail uitgewerkt, prachtig opgenomen en gemixt. Iedere luisterbeurt is een beleving!!”
Websites:
https://ispyband.nl/
https://ispy.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/ispyband .