Uitzending Terugluisteren

The current broadcast will be available to listen to for two months here:

IN HET NIEUWS
Jethro Tull – Awol
Van het album "J-Tull Dot Com" (Roadrunner Records / Papillon Records, 1999)

Er is een nieuw album van de Britse band Jethro Tull in aantocht. Ian Anderson heeft in navolging van bijvoorbeeld Kansas en recent ook Yes onderdak gevonden bij Inside Out Music. De nummers zijn al geschreven en de titel is ook al bekend: "The Zealot Gene". Het is het eerste studio-album van de huidige line-up dat kortweg onder de bandnaam Jethro Tull verschijnt nádat de bezetting met oudgedienden Martin Barre en Doane Perry in 2012 uit elkaar viel. Anderson maakte daarna “Thick As A Brick 2” met een nieuwe groep muzikanten, waaronder de Duitse gitarist Florian Ophale, onder de bandnaam Jethro Tull's Ian Anderson. Met dezelfde band maakte hij “Homo Erraticus”, waarbij de groepsnaam Jethro Tull ten grave leek gedragen, maar niet veel later volgden er tournees die weer kortweg onder de vertrouwde groepsnaam werden ondernomen. Díe nieuwe Jethro Tull is ook de band die “The Zealot Gene” opneemt, al zal Ophale niet mee op tournee gaan. Joe Parrish-James is dan de enige gitarist van dienst. Het laatste studioalbum met geheel nieuwe muziek van de Jethro Tull-bezetting mét Barre en Perry dateert uit 1999: “J-Tull Dot Com”. Van dit 20ste studioalbum van Jethro Tull draaien we vanavond “Awol”. Anderson bracht met dit album weer een typisch Jethro Tull-album met veel krachtige nummers, naast de prominente fluitsolo's leunend op de herkenbare gitaarpartijen van Martin Barre. ''The Zealot Gene'' staat overigens pas gepland voor 2022.
Websites:
http://jethrotull.com/
https://www.facebook.com/officialjethrotull .

NIEUW
Samurai Of Prog, The – A Queen's Wish
Van “The Lady And The Lion And Other Grimm Tales 1” (Seacrest Oy, 2021)

Het blijft regenen aan The Samurai Of Prog-gerelateerde uitgaven. Als de Amerikaanse violist Steve Unruh even geen tijd heeft, weten bassist Marco Bernard en Kimmo Pörsti toch weer snel een conceptalbum te realiseren met gasten uit diverse uithoeken en begonnen er vorig jaar zelfs nog een project bij onder de naam The Guildmaster. Daar maakt ook Ton Scherpenzeel deel van uit. Nu er onder de titel “The Lady And The Lion And Other Grimm Tales 1” weer een album onder de Samurai-vlag is verschenen blijkt de Kayak-toetsenist hier zelfs een compositie voor te hebben aangeleverd. Dat is niet de enige Kayak-link, want Bart Schwertmann zingt het slotnummer. Wij kiezen vanavond echter voor “ A Queen's Wish”, waarvan de muziek gecomponeerd is door Alessandro Di Benedetti. Deze toetsenist van de Italiaanse band Mad Crayon werkte al mee aan enkele eerdere the Samurai Of Prog-albums en dicht zich op deze langste compositie van “The Lady And The Lion” een opvallende rol toe met enkele virtuoze toetsensolo's. Kari Rihimäki, ook een terugkerende gast, krijgt vervolgens de ruimte voor zijn heerlijk soepele en warm klinkende gitaarspel. Dit is bovendien het nummer dat het sprookjesconcept achter het album het verst uitwerkt, met voorgedragen en hoorspel-passages, naast de leadzang van Steve Unruh zelf. Nu verscheen “The Lady And The Lion And Other Grimm Tales 1” eind mei en minder dan twee maanden later is het tweede deel in de Grimm Tales-reeks, “White Snake” ook al verschenen. Dit tempo kunnen we niet bijhouden, jongens, dus eerst van deel één het genoemde “A Queen's Wish”.
Websites:
https://www.seacrestoy.com/the-samurai-of-prog
https://www.facebook.com/thesamuraiofprog .

NIEUW
Castanarc – The Waking Of The Earth
– Light The Fire
Van “The Sea Of Broken Vows” (Khepra, 2021)

Bijna een kwart eeuw zit er tussen het vorige album “Little Gods” en het juist verschenen nieuwe volwaardige studioalbum van Castanarc. Deze Britse band kreeg midden jaren tachtig meteen waardering met het debuut “Journey To The East” (1984), dat duidelijk in het teken stond van ‘old school’-(neo)prog. Een platendeal met het Duitse RCA volgde, waar de volwassener klinkende opvolger “Rude Politics” (1988) verscheen. Voor de fan was de atmosferische synthpop inclusief elektronische ritmes wel even wennen, maar Castanarc had hiermee wel een echt eigen geluid ontwikkeld. Sterke punten daarin zijn de zeer herkenbare hese stem van zanger Mark Holiday en het toetsenspel van David Powell. Zij vormen ook voor het nieuwe album “The Sea Of Broken Vows” de basis, al is producer John Spence ook een belangrijke pijler, mede omdat hij nu ook de nodige partijen meespeelt. We horen wel veel oudgedienden voorbij komen. Zo is voormalig bandlid Neil Duty te horen op gitaar. De nadruk op “The Sea Of Broken Vows” ligt wederom op melodieuze progpop, waarbij het neerzetten van een sfeer het hoofdoel is én natuurlijk de basis voor de vertellende zang van Mark Holiday. Maar laat je niet misleiden, want er gebeurt in ieder nummer genoeg om het spannend te houden. Zo worden verschillende nummers ingekleurd door verschillende gasten, zoals fluitiste Angela Gordon en saxofonist Steve Beighton. Wie daarnaast zeker moet worden genoemd is Pete Robins. Zijn zo goed als het hele album prominente, zoemende fretloze basspel is een genot om te horen. We gaan luisteren naar 2 nummers: één van de hoogtepunten “Light The Fire” met heerlijk zwaar aangezet toetsenspel maar eerst het uptempo “The Waking Of The Earth”.
Websites:
https://www.facebook.com/CastanarcBand/
https://castanarc.bandcamp.com/album/new-the-sea-of-broken-vows .

NIEUW
Molesome - Casper
- Frankfurt
Van "Be My Baby Tonight" (Roth Händle Recordings, LP: 2019 / CD: 2021)

Begin van dit jaar schonken we aandacht aan het vijfde album "Are You There?” van Molesome a.k.a. de Noorse drummer/producer Mattias Olsson en nu ligt er al weer een 'nieuw' Molesome-album voor ons. Tenminste: nieuw voor niet-vinyladepten, want zijn derde album "Be My Baby Tonight" verscheen in 2019 al, zij het exclusief op LP. Gelukkig is er nu, bijna 2 jaar later, alsnog een CD-editie. Voor Mattias Olsson is de muziek die hij uitbrengt als Molesome zijn meest directe vorm van muzikale expressie. Hij hoeft met niks of niemand rekening te houden en maakt de muziek die hij graag het liefst zelf hoort. Hij maakt daarbij gebruik van alle instrumenten die hij in zijn studio in Stockholm om zich heen heeft verzameld. Opvallend is het gebruik van vervormde samples, waardoor sommige tracks ons bij vlagen aan het debuutalbum "Endtroducing" van DJ Shadow doen denken. Het is zoals altijd een boeiende luistertrip, die Olsson ons voorschotelt.
Websites:
https://roth-handle.bandcamp.com/album/be-my-baby-tonight-2
https://www.facebook.com/Molesome.

NIEUW
Grant, John – Boy From Michigan
Van “Boy From Michigan” (Bella Union, 2021)

Op het label Bella Union, bestierd door voormalige Cocteau Twin Simon Raymonde, verschijnen regelmatig bijzonder sfeervolle platen die met hun progressieve insteek een plaatsje op de Xymphonia-playlist verdienen. Onder anderen Father John Misty, Midlake en vooral Jonathan Wilson zijn dan ook al aan bod gekomen. John Grant gek genoeg nog niet, terwijl zijn muziek vaak bepaald 'synth-heavy' is – iets wat de gemiddelde symfomaan toch kan bekoren. Op het onlangs verschenen vijfde solo-album dat de voormalige The Czars-frontman uitbrengt, is dat niet anders. De dromerige atmosfeer die veel eerder werk ook uitademde, wordt gedurende het door de Schotse Cate Le Bon geproduceerde album twee keer humoristisch onderbroken. Toch passen het hysterische “Rhetorical Figure” en machinale “Your Portfolio” met hun flinke knipogen ook goed bij het karakter van Grants oeuvre. Wij kozen het titelnummer “Boy From Michigan” dat een heerlijk kosmisch synth-intro en -outro kent. Daartussen verhaalt hij met zijn kenmerkend meeslepende zangstijl over zijn jeugdjaren in Buchanan, Michigan.
Websites:
https://johngrantmusic.com/
https://www.facebook.com/johngrantmusic .

(OP)NIEUW
Sylvan - Bit By Bit
Van het album “One To Zero” (Gentle Art Of Music / Soulfood, 2021)

Het is alweer zes jaar geleden dat het album ''Home'' van het in 1998 opgerichte Sylvan verscheen. Nu is er een nieuw album, getiteld “One To Zero”. Deze titel verwijst naar het tiende studioalbum van deze Duitse band, met tien nummers. Er ligt een conceptverhaal aan ten grondslag waarin een kunstmatige intelligentie-entiteit vanuit het eigen perspectief zijn autobiografie vertelt. De vaste ritmesectie met bassist Sebastian Harnack en drummer Matthias Harder staat op dit album ook weer als een huis. Johnny Beck is gepromoveerd van gastgitarist naar vast bandlid en levert een paar prachtpareltjes met zijn fraaie gitaarsolo’s. De zangstem van Marco Glühmann is prettiger om naar te luisteren dan voorheen. In enkele delen zingt hij zelfs een octaaf lager en met minder expressie. Misschien is het voor de fans van Glühmanns aloude keelstemexplosies wat te veel mainstream geworden, toch blijft het nog steeds typisch Sylvan. De Noord-Duitsers zijn ditmaal afgezakt naar het zuiden om in de studio van RPWL het album op te nemen. Het RPWL-duo Yogi Lang en Kalle Wallner co-produceerde en mixte de muziek en speelde en passant wat aanvullende toetsenpartijen en diverse akoestische gitaarpartijen in. Dit zal voor de fans van RPWL een klein feestje van herkenning zijn. De heren van Sylvan keren met dit razendknappe album voornamelijk terug naar hun roots en pakken het beste uit de pakweg kwart eeuw dat de band bestaat hierin mee. “One To Zero” is muzikaal gezien een grote belevenis. (naar Jos Driessen, Progwereld)
Jos Driessen bestempelt dit album in als een nieuw pareltje binnen de progscene, dat voor Sylvan-fans het wachten meer dan waard zal blijken te zijn geweest. Ons Xymphonia-teamlid Aldwin sluit zich volmondig aan bij dit oordeel van Driessen en verwacht dat het album hoog in zijn 2021-eindlijst zal opduiken. Vanavond voor een tweede keer aandacht voor “One To Zero” met “Bit By Bit”.
Websites:
www.sylvan.de
https://www.facebook.com/sylvan.de .

ALBUM VAN DE MAAND
Perfect Storm – Strength
Van “No Air” (eigen beheer / Glassville Records, 2021)

Dat er een spannende nieuwe lichting progressief georiënteerde bands actief is in Nederland, hebben we in Xymphonia keer op keer aangetoond. Eerder dit jaar presenteerden we het debuut “No Air” van Perfect Storm. Dit Groningse sextet zetten we graag nog wat extra in de schijnwerpers, want “No Air” behoort wat ons betreft tot de sterkste albums die progjaar 2021 tot nu toe gebracht heeft. Met Golden Caves en Lesoir deelt Perfect Storm het vermogen om sterke, beklijvende melodieën te verpakken in energieke songs. Die rocken stevig, maar zijn duidelijk geworteld in prog. En net als bij genoemde bands worden ze krachtig en met gepaste dramatiek gezongen. Ook bij Perfect Storm heeft vrouwelijke zang een voorname rol. Maar naast de stemmen van Adel Saflou en Hiske Oosterwijk zijn daar ook nog de meeslepende vocalen van toetsenist Ard Offers. De songs zijn niet alleen pakkend door de melodieën, maar ook door het tempo erin te houden. Maar ze kennen meestal wel een omslag naar een meer atmosferisch gedeelte, waarna men vaak na een gitaar- of toetsensolo weer op tempo komt. De composities hebben dan ook gemiddeld zo'n zeven minuten nodig om het hele verhaal verteld te krijgen, maar verliezen nooit hun spanning. De zes leden zijn dan ook al gepokt en gemazeld in de Groningse muziekwereld en spelen in diverse andere bands (of geven les). Voor de mix en de mastering zijn respectievelijk Niels Voskuil en Frans Vollink verantwoordelijk, die we natuurlijk beiden goed kennen uit de Nederlandse jazzwereld, als respectievelijk drummer en bassist. De fraaie hoes mag ook niet onvermeld blijven, die is ontworpen door Edmond Spierts. Vera-bezoekers kennen hem als Vlerk, ontwerper van vele concertposters voor die Groningse club. Vanavond het openingsnummer “Strength”. Als de meerstemmige vocalen inzetten, is dat niet met zoals meestal bij een liedje het eerste couplet, maar het pakkende refrein, met als gevolg dat je meteen rechtop zit en geboeid bent. Ook de fijne gitaarsolo van Gert-Jan Schurer mag niet onvermeld blijven.
Websites:
Perfect Storm
BANDCAMP
FACEBOOK.

LIVE -TIP
Joe Satriani – Falling Stars
Van het album “Shapeshifting” (Legacy / Sony Music, 2020)

Joe Satriani is een gitaargrootmeester. Een man die geen enkele introductie behoeft en met zijn spel miljoenen liefhebbers in zijn ban heeft. Satriani heeft geen woorden nodig, hij spreekt via zijn snaren en dat is heerlijk luisteren. Joe startte op zijn veertiende met spelen, gaf gitaarles aan onder andere Steve Vai, Kirk Hammett en David Bryson en hij kan gezien worden als één van de grondleggers van de vorm van virtuoze hardrockmuziek, zoals die in de loop van de jaren tachtig gespeeld werd. Joe speelde met een enorme lijst artiesten die hem allemaal roemen om zijn spel en techniek, verkocht miljoenen albums en sleepte meerdere Grammy-nominaties in de wacht. In april 2022 verschijnt zijn nieuwe album. Diezelfde maand, op 4 april om precies te zijn, komt hij naar Enschede met zijn band om te laten zien en horen waarom veel mensen hem beschouwen als een gitaargod. Een unieke kans om de meester aan het werk te zien dus, niet in de Metropool zelf, maar in Muziekcentrum Enschede. (bron: website Metropool) Wij gaan luisteren naar “Fallen Stars”, een wat meer ingetogen nummer van Satriani's meest recente album “Shapeshifting”, dat het vorig jaar verscheen.
Websites:
http://www.satriani.com/
https://www.facebook.com/joesatriani/ .

NIEUW (sterk verlaat)
Elds Mark – Elds Fall
Van “Elds Mark” (Pancromatic, 2020)

Hoewel al meer dan een jaar geleden verschenen, hebben we nog geen aandacht besteed aan het debuutalbum van Elds Mark. Achter deze naam gaat het Noorse duo R.E. Turitrøen en C.E. Berg schuil, dat ook deel uitmaakt van Jordsjø. Elds Mark richt zich voornamelijk op dromerige, ingetogen folkgeïnspireerde prog met laidback jazzy ondertonen. Net als bij Jordsjø proef je hier en daar de invloeden van bands als Camel of Focus en het gebruik van de Mellotron geeft de muziek een warm symfonisch geluid. Maar het zijn toch de invloeden uit Noorse folk met licht psychedelische ondertonen die domineren. Daarbij moeten we vaak aan het vroege werk van Landberk of Paatos denken. Het schijnt dat het duo zich heeft laten ontvallen dat er een opvolger gaat komen van deze simpelweg “Elds Mark” getitelde eersteling.
Websites:
https://www.facebook.com/Elds-Mark-100636498458073
https://eldsmark.bandcamp.com/album/elds-mark .

IN HET NIEUWS
Yes – I Am Waiting
Van "Talk" (Victory Music, 1994)

Na het tegenvallende “Big Genarator” viel de bezetting van Yes met Tervor Rabin uiteen en zocht Jon Anderson zijn maatjes Bill Bruford, Steve Howe en Rick Wakeman weer op, wat resulteerde in een album dat meer getrouw was aan het oude geluid. Een reünie in 1991 met zo goed als alle Yes-leden leek meer een marketingstunt, met een zelfs onder bandleden controversieel album, maar wél een vrijwel unaniem enthousiast besproken tour tot gevolg. Na deze concerten begonnen de speculaties hoe nu verder te gaan. Verrassend genoeg was er een doorstart van de “90125”- bezetting, dus met Trevor Rabin en Tony Kaye en verscheen in 1994 het goed ontvangen “Talk”, volgens diverse fans zelfs de sterkste plaat van deze line-up. Het is een mooie samensmelting van de poppy kant van de jaren 80, en de prog van weleer getuige bijvoorbeeld het lange “Endless Dream”. In oktober verschijnt “The Quest”: het eerste album van Yes zonder wijlen bassist Chris Squire en het tweede met zanger Jon Davison. Na het dramatische “Heaven & Earth”, dat alweer 7 jaar oud is, zijn de verwachtingen niet erg hoog. Maar je weet maar nooit: wie weet heeft Steve Howe het heilige vuur weer gevonden en wil hij het Yes-boek op een waardige manier besluiten. Er is afgelopen vrijdag al één nummer vrijgegeven via het officiële YouTube-kanaal van de band en dat klinkt toch veelbelovend. We gaan terug naar 1994 met “I Am Waiting” van het genoemde “Talk”.
Nog meer Yes-gerelateerd nieuws deze week: Van de originele toetsenist Tony Kaye verschijnt op 10 september zijn eerste solo-album. De datum is bewust gekozen want "End Of Innocence" is een eerbetoon aan de slachtoffers van de aanslagen op 11 september 2001, een dag na de release precies 20 jaar geleden. Het album is voornamelijk orkestraal, maar ook Yes-invaldrummer Jay Schellen en Kaye's vrouw Dani Torchia zijn erop te horen. Het artwork is van de hand van Roger Dean.
Websites:
http://www.yesworld.com/
https://www.facebook.com/yestheband
https://www.youtube.com/.

Schooltree – Cat Centipede
Van "Heterotopia" (eigen beheer, 2017)

Schooltree is de band rond de uit Boston afkomstige songschrijfster/producer/zangeres/pianiste Lainey Schooltree. Nadat ze alleen haar debuut in elkaar draaide stelde ze deze groep samen die haar achternaam draagt. Wij leerden Schooltree kennen door het resultaat van het eerste groepswerk "Rise". Daaruit bleek duidelijk een fascinatie voor de eerste drie albums van Kate Bush - en de eerste twee van Tori Amos. De veellagige vocale harmonieën en de gitaar van Brendan Burns voegden daar een prominente Queen-invloed aan toe. Kon je je tot dan toe nog afvragen of Schooltree het wel leuk vond om steeds weer het label progrock opgeplakt te krijgen, de kleurbekenning kwam enige jaren later ondubbelzinnig. Een crowdfundingcampagne werd aangekondigd voor de realisatie van een ambitieuze conceptdubbelaar - een verhalend werk waarbij door Schooltree als voorbeelden "Ziggy Stardust", "Quadrophenia" en "The Lamb Lies Down On Broadway" werden aangehaald. Het resulterende "Heterotopia" bestaat hoofdzakelijk uit vrij compacte, toegankelijke songs. De overduidelijke Kate Bush-link uit het verleden is afgezwakt, wel wordt nog steeds eer betoond aan muziek uit het verleden. Vooral aan artiesten die in de jaren zeventig nog symfonisch getinte rock bleven maken ná de grote succesjaren van het genre. Denk nog steeds aan Queen, maar ook aan Supertramp, Ambrosia misschien. Met hen deelt Schooltree een sterk ontwikkeld melodiegevoel, expressieve zang en arrangementen met veel aandacht voor productionele details. Sinds 2017 hebben we nog geen berichten gezien dat er al een nieuw Schooltree-album op stapel staat. Wel is via haar Facebook-site te volgen dat er diverse optredens alsmede de nodige online streamingevents zijn geweest.
Websites:
http://schooltreemusic.com/heterotopia/
https://schooltree.bandcamp.com/album/heterotopia
https://www.facebook.com/schooltreemusic.

SEVENTIES
Tabula Rasa - Vuorellaistuja
Van "Tabula Rasa" (Love Records, 1975 / eerste CD-uitgave: Moon Witch Records, 1991)

Als het om progrockbands uit Finland uit de jaren 70 gaat, dan valt over het algemeen als eerste de naam Wigwam, gevolgd door Tasavallan Pesidentti en Finnforest, maar Tabula Rasa word niet zo gek vaak genoemd. Deze band bestond dan ook niet zo gek lang en maakte in twee jaar tijd twee albums. Qua sound horen we in Tabula Rasa's muziek elementen zoals we die kennen van vroege Camel en ook wel Jethro Tull en Focus. Dat komt met name door het stevige gitaarwerk van Heikki Silvennoinen waarbij het fluitspel van Jarmo Sormunen dienst doet als tegenpool. Het is muzikaal allemaal niet echt hemelbestormend wat we horen, en misschien komt het daardoor wel dat Tabula Rasa redelijk onbekend is gebleven, maar voor de fijnproevers valt er heel wat te genieten. Het hoogtepunt van het album wordt gevormd door het langste stuk van het album, het ruim 8 minuten durende “Vuorellaistuja”, een titel die zoveel betekent als 'bergachtig'.
Websites:
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=1308
https://www.heikkisilvennoinen.fi/ .

IN MEMORIAM: ROBBIE STEINHARDT
Kansas - Cheyenne Anthem
Van "Leftoverture" (Kirshner / Epic, 1976)

'In Memoriam' wordt helaas zo langzamerhand een vaste rubriek in Xymphonia, want ook deze week is de progressieve rockwereld weer een muzikant ontvallen, namelijk Robbie Steinhardt. De violist/zanger was vanaf het debuut in 1974 betrokken bij Kansas, waarbij zijn vioolspel een opvallend element in de sound van deze Amerikaanse band was. Maar ook vocaal stond hij zijn mannetje en met name ook live was hij nagenoeg de tweede frontman van de band, naast zanger/toetsenist Steve Walsh. Hij zou tot 1983 deel uit maken van Kansas maar keerde in 1997 weer terug om vervolgens in 2006 de band weer te verlaten. Hij zou echter nog af en toe live opduiken als speciale gast. Nadat hij in 2013 vlak voor een concert rond het 40-jarig bestaan van Kansas een hartaanval kreeg, werd het stil rond Steinhardt. Naar nu blijkt was hij al een tijdje aan het werk aan een solo-album, samen met producer Michael Franklin (die ook de producer was van Jon Andersons "1000 Hands" waarop Steinhardt te horen was). Het album zou eind 2021 moeten verschijnen en dat blijft ook het streven. Het was de bedoeling geweest dat de release gevolgd zou worden door een serie concerten in de VS. Als eerbetoon aan hem hebben we gekozen voor volgens ons één van de mooiste stukken van Kansas, geschreven door Kerry Livgren, met een grote rol voor Robbie Steinhardt. Vooral in het openings- en het slotdeel van dit “Cheyenne Anthem” neemt Steinhardt de zang voor zijn rekening en natuurlijk schittert hij ook op viool.
Websites:
https://kansasband.com/
https://www.facebook.com/KansasBand.

NIEUW (verlaat)
McStine & Minnemann – Activate
– Your Offenses
Van “McStine & Minnemann” (eigen beheer, 2020)

Vorig jaar mei lieten we al het openingsnummer van “McStine & Minnemann” horen, het debuutalbum van Randy McStine en Marco Minnemann. We omschreven toen al dat de kracht van deze twee multi-instrumentalisten vertaald weden in een pittig, strak en toch melodieus kort nummer. Ze hadden elkaar in 2018 ontmoet bij het werken aan andere projecten, en ontdekten toen hun gedeelde liefde voor diverse musici uit de pop-, rock- en punkbeweging. En dat vindt zijn weerslag op dit nu een jaar geleden verschenen album, waarop volgens het duo vergelijkingen met XTC, Mr. Bungle, The Knack, Queen en Frank Zappa gemaakt kunnen worden. Door de corona-situatie hadden de heren genoeg tijd omhanden om meteen door te werken aan een vervolg dat al voor de jaarwisseling verscheen, maar eigenlijk pas in de loop van dit jaar links en rechts werd opgepikt. Ook dat simpelweg “II” getitelde album zullen we nog belichten in Xymphonia. Vanavond twee virtuoze energiepakketjes, die binnen de compacte vorm toch ook nog ruimte geven voor korte solo's: “Your Offenses” en “Activate”. Overigens: voor iemand die op 2 oktober toevallig in New Jersey is: daar vindt op dat moment het Progstock Festival plaats, waar dit duo zal aantreden in bandvorm met nóg twee giganten in de gelederen: Mike Keneally en Nick D'Virgilio. Overigens, voor de thuisblijvers: dat festival gaat ook gestreamd worden.
Websites:
https://mcstineminnemann.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/mcstineminnemann .

NIEUW
Wolverine – Phoenix Slain
Van “A Darkened Sun” (The Laser's Edge, 2020/2021)

Wolverine bestaat al sinds 1995 en het is alweer 5 jaar geleden dat het meest recente volledige album verscheen. Maar vorig jaar heeft De Zweedse progmetalband wel een EP uitgebracht – en wel in audiovisuele vorm. Het is een korte film die in 27 minuten verhaalt over een eenzame jonge vrouw in de huidige samenleving. Er werd zelfs een Zweedse filmprijs mee gewonnen. In eerste instantie was dit werk alleen op verschillende videokanalen te vinden. Nu is de muziek ook als digitale download verkrijgbaar via Bandcamp. Er is een gelimiteerde vinylversie gemaakt maar die is al uitverkocht. De muziek op deze EP ligt in de lijn van verwachtingen die we hebben bij Wolverine. De EP-opener “Phoenix Slain” begint gelijk met stevige drums en gitaar maar wordt een stuk melodieuzer als de vocalen invallen. Het bijna 10 minuten durende nummer is wel het meest proggy stuk van de EP, vooral als de zware Mellotron-akkoorden worden ingezet. Na het tweede nummer volgt de omslag en krijgen we het wat rustiger “Dead To The Moon”, om af te sluiten met het uptempo “Hibenator”. Laten we hopen dat de band besluit om dit album ook op CD uit te gaan brengen, want het is zeker een sterke EP. U hoort de genoemde EP-opener “Phoenix Slain”.
Websites:
http://www.wolverine-overdose.com/#firstPage
https://lasersedge.bandcamp.com/album/a-darkened-sun-ep
https://www.youtube.com/watch?v=aLjE8GmXck0&t=12s .

NIEUW (verlaat)
Electric Mud – Quiet Days On Earth
Van “Quiet Days On Earth” (Time Zone, 2020)

Vorige maand schonken we aandacht aan “The Deconstruction Of Light”, al het vierde album van Electric Mud. De uit Hannover afkomstige band bestaat al sinds 2013 en is opgericht door het kernduo Hagen Bretschniede en Lennart Hüper, dat bijgestaan werd door multi-instrumentalist Nico Walser. Op “The Deconstruction Of Light” werd klassieke prog versmolten met veel actuele stromingen, zoals stonerrock en postrock, maar ook elektronische muziek. Op dat in 2018 uitgebrachte album zocht Electric Mud alle hoeken van de prog op, waarbij je in één compositie met de nodige bombast soms van King Crimson naar Black Sabbath en vervolgens Tangerine Dream wordt meegenomen. We hebben nu het vijfde studio-album “Quite Days On Earth” voor ons liggen, dat in mei 2020 verscheen. Hüper heeft de band inmiddels verlaten en Walser is nu vast lid. Er is ook gelijk dik gesleuteld aan de sound want die is behoorlijk anders geworden. Zoals de titel van het album al doet vermoeden is “Quiet Days On Earth” filmisch van karakter, waarbij de gelaagd muziek gedomineerd wordt door toetsen. Het is nu duidelijk Tangerine Dream dat de boventoon voert. Het bijna 80 minuten durende album neemt je vanaf album opener “Aurora Moon” mee op een reis langs gelaagde texturen, sfeervolle en dromerige passages. Voor je het weet ben je bij afsluiter “Sleeping Under The Green Desert Tree” aangekomen. Op deze reis voert een rustige sfeer de boventoon, waarbij je ook invloeden van Pink Floyd en Camel hoort. Het is ook typisch zo'n album dat pas naarmate je hem vaker draait zijn geheimen prijsgeeft. We gaan luisteren naar het titelnummer, met een heerlijke gitaarsolo aan het slot.
Websites:
https://electricmud.bandcamp.com/album/quiet-days-on-earth
https://www.facebook.com/electricmudhq .

HERUITGAVE
Frost* - Experiments In Mass Appeal
- The Secret Song
Van "Experiments In Mass Appeal" (InsideOut, 2008 / Remix & Remaster: InsideOut, 2021)

In november vorig jaar verscheen de box “Three Winters” van Frost*, met daarin alle tot nu toe verschenen albums, aangevuld met het nodige extra materiaal in de vorm van B-kantjes, rarities en live-opnamen. Voor deze uitgave heeft bandleider/toetsenist Jem Godfrey de eerste twee Frost*-albums opnieuw gemixt en gemasterd. Gelukkig zijn deze nieuwe versies nu ook los verschenen, ook omdat ze al een tijdje niet meer 'in print' waren. De muziek van de Britse band is altijd redelijk bombastische van aard geweest maar de originele mixen waren soms net iets te dichtgesmeerd en platgedrukt qua dynamiek. Op het debuut "Milliontown" viel dat nog niet zo op ook omdat de sound behoorlijk gedomineerd werd door Godfrey's lagen keyboards, maar de opvolger "Experiments In Mass Appeal" was meer gitaargericht, met een sound die wel wat deed denken aan die van Muse. De originele mix en mastering was nogal extreem qua sound en dat maakte het album wel een vermoeiende luisterervaring. Met de jaren komt ook de wijsheid, zelfs bij Jem Godfrey, en de nieuwe mix van "Experiments In Mass Appeal" is absoluut een verbetering. Het geluidsbeeld is veel breder, dieper en ademt meer en we horen meer details die eerste verzopen in de mix. Zo komen de compactere songs meer tot hun recht.
Websites:
https://frost.life/
https://www.facebook.com/frostlife .

COVER
Atkinson, Marc - We All Need Some Light
Van "Black & White" (eigen beheer, 2020)

September vorig jaar verscheen Marc Atkinsons vijfde solo-album, "Black & White". Dit was een echt solo-album waarop hij alle instrumenten zelf bespeelde. Hij verzorgde natuurlijk ook de zangpartijen, zij het dat er wat achtergrondvocalen van zijn vrouw Tammy zijn te horen. Voor de eerste schijf, getiteld "Black", schreef hij zelf alle songs; de tweede schijf, “White”, bevat covers, zoals hij die tijdens zijn vele solo-optredens live speelt. Over het algemeen simpel gearrangeerd voor zijn stem en akoestische gitaar en met wat kleine toevoegingen als wat achtergrondvocalen hier, een e-bowgitaarpartijtje daar en een bas. Het betreft songs van o.a. Elbow, Queen, Pink Floyd, Queen, Frankie Goes To Hollywood, Marillion, Crowded House en Peter Gabriel. Met al het verschrikkelijke nieuws eerder deze week omtrent de overstromingen in het zuiden van ons land en België en Duitsland lag Atkinsons versie van “Here Comes The Flood” van Peter Gabriel voor de hand, maar misschien hebben we wel wat meer aan een muzikaal lichtpuntje in de vorm van Transatlantics “We All Need Some Light”.
Websites:
http://marcatkinson.co.uk/
https://marcatkinson3.bandcamp.com/.

NIEUW
Iron Maiden – The Writing On The Wall
(single, uitgebracht via alle streamingplatforms, 15 juli 2021)

“De naam Iron Maiden doet bij iedereen die maar het kleinste beetje van muziek kent een belletje rinkelen. De legendarische band is dan ook niet weg te denken uit het metalcircuit en doet als sinds eind jaren ’70 zijn ding. Ondertussen was het wel alweer zes jaar geleden dat de band nieuwe muziek uitbracht, maar daar is nu verandering in gekomen. “The Writing On The Wall” werd al enige tijd subtiel geteased op posters en sociale media. In de clip komen we ook een nieuwe 3D-versie van mascotte Eddie tegen en zo kunnen we stellen dat de band helemaal terug is en meegaat met de tijd. Desondanks is “The Writing on the Wall” muzikaal een old-school Iron Maiden-nummer geworden. De gitaarsolo’s, de typerende stem van Bruce Dickinson en natuurlijk het rock ‘n’ roll-gevoel. Dat Iron Maiden helemaal niets vernieuwend brengt, zal niemand erg vinden. Het nummer klinkt zelfs een beetje ouderwets en heeft een speciale bluesvibe, maar de dramatische riff die over de volledige songlengte blijft hangen, is wel iets wat alleen Iron Maiden op deze manier kan. Met zijn zes minuten weet “The Writing On The Wall” wel te blijven boeien, al is nieuwe muziek van Iron Maiden gewoon een toetje voor de fans. Of er ook een nieuwe plaat aankomt, blijft afwachten.” (bron: dansendeberen.be)
Websites:
https://www.ironmaiden.com/
https://www.facebook.com/ironmaiden
Dit nummer: https://youtu.be/FhBnW7bZHEE .

LIVE-TIP / HET DEBUUT
Waite, John – Wild Life
Van “Ignition” (Chrysalis, 1982)

John Waite heeft een paar absolute klassiekers op zijn conto staan. Nederland maakte in 1977 kennis met zijn fantastische stemgeluid toen hij met The Babys een hit scoorde met “Isn’t It Time”. Het is powerpop in optima forma. The Babys hadden daarna met “A Piece Of The Action” en “Everytime I Think Of You” nog meer hitparadesucces. In 1980 startte John Waite een solocarrière en ook die bleek zeer succesvol. Waite viert zijn 40-jarige solocarrière met een uitgebreide tour waarbij hij, begeleid door een voltallige band, al zijn grootste hits komt spelen, naast persoonlijke favorieten uit zijn uitgebreide catalogus. Dat betekent dat er ook een groot aantal nummers van Bad English, (die ándere band van Waite) op de setlist zullen staan. Die tournee doet op 2 oktober aanstaande de Hengelose vestiging van Metropool aan. Van John Waite verschenen 10 solo-albums; de meest recente, “Rough & Tumble”, dateert van 2011. “Ignition” is het debuut, dat werd uitgebracht in 1982 en geproduceerd door Neil Giraldo (producer/gitarist voor Pat Benatar, die bij hetzelfde label zat). Ook de bassist van Benatars band, Don Nossov, is op “Ignition” te horen, alsmede twee leden van Scandal: zangeres Patty Smyth en drummer Frankie LaRocka.
Websites:
http://www.johnwaiteworldwide.com/
https://www.facebook.com/johnwaiteworldwide .

NIEUW / LIVE-TIP
Toto – You Are The Flower (live)
Van “With A Little Help From My Friends” (The Players Club / Mascot, 2021)

Het is een drukke tijd voor Toto: onlangs verschenen op dezelfde dag nieuwe 'solo'-albums van de huidige harde kern Steve Lukather en Joseph Williams, die uitgebreid op elkaars platen meewerkten. Ook werd er een nieuwe tournee aangekondigd in een grondig vernieuwde bezetting, waarvan nu de live opgenomen Blu-Ray/CD dan wel DVD/CD-set “With A Little Help From My Friends” is verschenen. Live, maar vanwege de corona-situatie met nauwelijks publiek, in een sober decor. Daardoor is de focus wel optimaal op het fantastische spel van deze line-up vol virtuozen. Van de vorige tournee zijn percussionist/saxofonist/fluitist/zanger Warren Hamm en toetsenist/zanger Xavier Taplin over. Opvallenste naam in de nieuwe line-up is de vooral van Snarky Puppy bekende drummer Robert “Sput” Searight en fraai is dat vrijwel iedereen een goede zangstem heeft. De setlist is ongeveer de helft van wat de band op de komende tournee gaat spelen. Hartverwarmend daarbij is de keus voor het door oorspronkelijke zanger Bobby Kimball geschreven “You Are The Flower”. Williams eert hem uitgebreid in zijn aankondiging en draagt deze uitvoering aan hem op. Hamm heeft ook een sterrol met eerst zijn fluit en in de refreinen zijn dominerende krachtige stem. Lukather excelleert in een vloeiende solo. Toto treedt op 12 juli 2022 op in 013 Tilburg, 14 juli op het festival Kunstrasen in Bonn en 15 juli 2022 in de Ziggo Dome in Amsterdam.
Websites:
https://totoofficial.com/
https://www.facebook.com/totoband.

ALBUM VAN DE MAAND
Perfect Storm – Hope
Van “No Air” (eigen beheer / Glassville Records, 2021)

Dat er een spannende nieuwe lichting progressief georiënteerde bands actief is in Nederland, hebben we in Xymphonia keer op keer aangetoond. Eerder dit jaar presenteerden we het debuut “No Air” van Perfect Storm. Dit Groningse sextet zetten we graag nog wat extra in de schijnwerpers, want “No Air” behoort wat ons betreft tot de sterkste albums die progjaar 2021 tot nu toe gebracht heeft. Met Golden Caves en Lesoir deelt Perfect Storm het vermogen om sterke, beklijvende melodieën te verpakken in energieke songs. Die rocken stevig, maar zijn duidelijk geworteld in prog. En net als bij genoemde bands worden ze krachtig en met gepaste dramatiek gezongen. Ook bij Perfect Storm heeft vrouwelijke zang een voorname rol. Maar naast de stemmen van Adel Saflou en Hiske Oosterwijk zijn daar ook nog de meeslepende vocalen van toetsenist Ard Offers. De songs zijn niet alleen pakkend door de melodieën, maar ook door het tempo erin te houden. Maar ze kennen meestal wel een omslag naar een meer atmosferisch gedeelte, waarna men vaak na een gitaar- of toetsensolo weer op tempo komt. De composities hebben dan ook gemiddeld zo'n zeven minuten nodig om het hele verhaal verteld te krijgen, maar verliezen nooit hun spanning. De zes leden zijn dan ook al gepokt en gemazeld in de Groningse muziekwereld en spelen in diverse andere bands (of geven les). Voor de mix en de mastering zijn respectievelijk Niels Voskuil en Frans Vollink verantwoordelijk, die we natuurlijk beiden goed kennen uit de Nederlandse jazzwereld, als respectievelijk drummer en bassist. De fraaie hoes mag ook niet onvermeld blijven, die is ontworpen door Edmond Spierts. Vera-bezoekers kennen hem als Vlerk, ontwerper van vele concertposters voor die Groningse club. Het centrale nummer van “No Air” is het gevoelvol door Offers gezongen “Hope”.
Websites:
Perfect Storm
BANDCAMP
FACEBOOK.

NIEUW
ISON ft. Gogo Melone - Celestial
Van “Aurora” (Avantgarde Music, 2021)

ISON is in 2015 opgestart als samenwerking tussen zangeres Heike Langhans (Draconian, Light Field Reverie) en multi-instrumentalist Daniel Änghede (ex-Crippled Black Phoenix). De muziek die deze Zweedse band maakt leunt stevig tegen dromerige shoegaze, postrock en gothic aan maar neigt ook naar ambient en elektronica. Na 2 EP’s verscheen in 2019 het zeer goed ontvangen eerste volwaardige album “Inner – Space”. Kort na de release verliet tot verdriet van veel fans Langhans het project wat Änghede voor een dilemma zette: hoe vervang je zo’n belangrijk element van de muziek? Dit heeft hij op het nieuwe album “Aurora” opgelost door op ieder nummer een gastzangeres uit te nodigen in plaats van een vaste vocalist te vinden. Daardoor kon hij ook met een breder muzikaal palet werken. Zo zijn er ook vocalen in de vorm van gesproken woord tot juist woordloze klanken. De muzikale nadruk ligt vooral op het neerzetten van sfeer en texturen, maar er wordt ook wel regelmatig even wat steviger gemusiceerd: dan zetten de logge drums en zware gitaren soms een somber landschap neer. Toch is het album over zijn geheel vrij sprankelend en opbeurend van karakter. We gaan luisteren naar “Celestial”, met als gastzangeres de Griekse Gogo Melone van de band Aeonian Sorrow.
Websites:
https://ison444.bandcamp.com/album/aurora
https://www.facebook.com/ison444 .

HET DEBUUT
Locanda Delle Fate – Sogno Di Estunno
Afkomstig van "Forse Le Lucciole Non Si Amano Più" (Polydor / PolyGram, 1977)

Locanda Delle Fate debuteerde in 1977 met "Forse Le Lucciole Non Si Amano Più", dat door velen wordt beschouwd als één van de hoogtepunten in de Italiaanse prog. Het album is muzikaal dan ook een samenvatting van zo'n beetje alles wat Rock Progressivo Italiano mooi maakt en het is ook nog eens één van de best opgenomen Italiaanse albums uit die tijd. Ingewikkeld en complex, melodieus en plezierig. De symfonische rock is gearrangeeerd op een wijze die het beste uit de gevarieerde instrumentatie haalt. Lang leek het zoals bij zoveel landgenoten ook voor de groep rond zanger Leonardo Sasso bij één album te blijven, maar natuurlijk volgde er een reünie rond de eeuwwisseling, hoewel daar maar enkele originele leden bij betrokken waren. Een deel van het Xymphonia-team zag de band een klein decennium geleden in België optreden.
Websites:
https://www.facebook.com/LocandaDelleFate
https://www.youtube.com/user/locandareunion.

IN MEMORIAM: RICK LAIRD / JAZZROCK
Mahavishnu Orchestra – Noonward Race
“The Inner Mounting Flame” (Columbia, 1971)

Twee uitzendingen achter elkaar violist Jerry Goodman in Xymphonia? De aanleiding is helaas droevig, want we ontvingen het bericht dat bassist Rick Laird is overleden. Hij maakte net als Goodman deel uit van de oorspronkelijke bezetting van Mahavishnu Orchestra, die verder bestond uit jazzrockkanonnen John McLaughlin (gitaar), Jan Hammer (toetsen) en Billy Cobham (drums). Daar we alweer een tijdje geleden via onze Facebook-pagina een verzoek kregen om weer eens wat te draaien van “The Inner Mounting Flame”, hebben we dit debuut van de groep erbij gepakt. Een van de nog niet door ons geprogrammeerde stukken daarvan is “Noonward Race”, dat door een ferm meppende Billy Cobham flink opgezweept wordt. De betreurde Laird is vooral goed hoorbaar onder de vioolsolo van Goodman. Fraai is daarna de Fender Rhodes-solo van Hammer. Rick Laird is 80 jaar geworden.
Websites:
https://www.johnmclaughlin.com/
https://www.facebook.com/MahavishnuOrchestra.

IN MEMORIAM: ROBBIE DOBSON
Autumn - The Celebrated Court Jester / Oceanworld (Reprise)
Van "Oceanworld" (Autumn Records, 1999)
Enid, The - The Ring Master
Van "Six Pieces" (Pye Records, 1979 / eigen beheer, 1989 / Mantella, 1993/4)

Zeer plotseling overleed op 5 juli Robbie Dobson. Die naam zal bij velen geen belletje doen rinkelen maar bij ons, als grote The Enid-liefhebbers, natuurlijk wel. Hij speelde percussie op het debuutalbum “In The Region Of The Summer Stars” (1976) van deze eigenzinnig Britse band, om vervolgens uit beeld te verdwijnen, waarna hij in 1979 weer opdook als drummer op het vierde The Enid-album “Six Pieces”. Pas jaren later ontdekten we wat hij in de tussentijd had gedaan: met bassist Steve Hoff, gitarist Mark Easton en toetsenist Nick Magnus had hij de band Autumn opgezet. Magnus kennen we natuurlijk wel, als toetsenist van The Enid en daarna in de band van Steve Hackett én van de prachtige solo-albums die hij vooral deze eeuw afleverde. Maar Autumn viel al in 1978 uit elkaar voordat er überhaupt een album was opgenomen, waarna Dobson dus weer beschikbaar was voor The Enid. Op “Six Pieces” is iedere track een muzikale biografie van de zes toenmalige bandleden, waarbij “The Ring Master” staat voor Dobson. Die laten we dan ook als eerbetoon aan hem horen, voorafgegaan door “The Celebrated Court Jester” van “Oceanworld”. Deze in 1999 verschenen CD bevat opnamen die Autumn heeft gemaakt in 1977 en 1978.
Websites:
https://autumnprog.com/
https://www.facebook.com/autumn.oceanworld
https://www.theenid.co.uk/
https://www.facebook.com/TheEnid .

NIEUW
Ske – Sudo
– Insolubilia V
Van “Insolubilia” (eigen beheer, 11 juli 2021)

Paolo Botta, die meestal met zijn bijnaam Ske wordt aangeduid, kennen we als toetsenist en sleutellid van de RIO-geïnspireerde groep Yugen en het in toegankelijker RPI uitblinkende Not A Good Sign (waarbij de gebruikte afkortingen staan voor respectievelijk 'Rock In Opposition' en 'Rock Progressivo Italiano'). Tien jaar geleden bracht hij voor het eerst een 'solo'-album uit, getiteld “1000 Autunni” dat bij veel mensen pas op de radar kwam door de heruitgave mét bonus-live-CD onder de titel “1001 Autunni”, drie jaar geleden. 'Solo' dient daarbij tussen aanhalingstekens te worden gezet, want Ske kreeg wel degelijk hulp van een handvol musici op bijzonder instrumentarium. Nu, precies vandaag 11 juli, verschijnt de opvolger, waarbij al helemaal geen sprake is van 'solo', want aan “Insolubilia” werken maar liefst 25 muzikanten mee. De meeste leden van Yugen en Not A Good Sign, maar ook bijvoorbeeld trompettist Luca Calabrese (o.a. Isildurs Bane), Wobbler-toetsenist Lars Fredrik Frøislie (voor de gelegenheid op klavecimbel) en leden Ciccada en FEM, beiden voormalige labelgenoten op het niet meer actieve Fading Records. Op enkele neuriënde zangeressen na is “Insolubilia” geheel instrumentaal, met als basis weliswaar een klassiek prog-instrumentarium met zeer prominente Mellotron, maar dan wel verrijkt met melodieus slagwerk als vibrafoon en marimba, diverse blazers, harp, de genoemde klavecimbel en meer. Je herkent aan het karakter van bepaalde melodieën dat hier de belangrijkste componist van Yugen en Not A Good Sign aan het werk is, maar door de opbouw naar forse uitbarstingen die met lagen Mellotron gestut zijn, dringt de naam Änglagård zich toch wel het meest op als invloed – een naam die Ske dan ook zelf al aanhaalt. Die referentie ligt er nooit te dik bovenop en de bijzonder afwisselende en kleurrijke instrumentatie maken “Insolubilia” een intrigerend luisteravontuur dat qua mate van toegankelijkheid mooi tussen Yugen en Not A Good Sign in valt. Neem bijvoorbeeld het vijfde deel van het titelstuk, waarin Calabrese's trompet soms even over het al zeer volle (maar toch niet té massieve) arrangement uittorent.
Websites:
https://skeskeskeskeske.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/skegroup.

HET DEBUUT
Arrivals – Find The Key
Van "Landing” (eigen beheer, 2021)

Vorige maand hebben we een nummer van het nieuwe album van Arrivals laten horen. Dat tweede verscheen in mei terwijl het debuut toen koud een maand eerder was uitgebracht. Natuurlijk willen we ook wat van die eersteling laten horen van deze jonge Canadees band uit Trois Rivières, Québec. Arrivals bestaat in de kern uit toetsenist/zanger Gaëtan Bouchard en bassist Ian Chouinard, aangevuld met gitaristen Pierre Grimm en Normand Lamy. Als invloeden noemt men naast de gebruikelijke proghelden als Pink Floyd ook Journey en Foreigner, naast Britpop-acts The Verve en Oasis. Maar wat we voornamelijk terughoren is toch wel de poppy kant van Marillion, zoals die groep liet horen ten tijde van “Hollidays In Eden”. Ook doet de muziek sterk denken aan die van Primitive Instinct. Beide albums zijn op dit moment alleen digitaal verkrijgbaar. We gaan luisteren naar het catchy “Find The Key”.
Websites:
https://arrivals1.bandcamp.com/album/landing-2
https://www.facebook.com/GroupeArrivals .

NIEUW
Focus – Focus 6
– Focus 12
Van “Focus 50: Live In Rio + Completely Focussed” (In And Out Of Focus Records, 2021)

In het kader van het 50-jarig bestaan van Focus bracht platenlabel Red Bullet in het kroonjaar 2020 al een box uit die de jaren dat Jan Akkerman deel uitmaakte van de band belicht. Ook Van Leer wilde met de huidige bezetting via het eigen label In And Out Of Focus Records dit jubileum niet zomaar voorbij laten gaan. Er werd naar eigen verrassing een opname gevonden die tijdens een glorieuze tournee door Zuid-Amerika was gemaakt in Rio in 2017. Het feit dat er aan de 2 CD's zelfs een Blu-ray is toegevoegd doet hopen op een hi-fi-opname. Helaas is dat niet het geval, wat diep in het boekje ook eerlijk toegelicht wordt. Wat ons betreft had er dan wel netjes een vermelding in de trant van 'official bootleg' op de vóórzijde mogen staan en had de Blu-ray achterwege mogen blijven. Interessanter vinden wij de vierde schijf: een studio-album volgens een concept waar de fans al vaak naar gevraagd hebben. Het mag bekend zijn dat Van Leer voor de meeste Focus-albums een compositie schreef die vernoemd was naar de band. Hoe leuk zou het zijn om die eens allemaal achter elkaar te zetten? Dat is nu eindelijk gedaan en bassist Udo Pannekeet, alweer vier jaar lid, werpt zich voor deze klus ook op als engineer. Hij geeft aan dat binnen de Focus-gelederen het voorbehoud was dat het misschien niet zou werken, al die balladgerichte stukken achter elkaar. Die twijfels zijn onterecht, want het klinkt prachtig en deze schijf is ook geluidstechnisch uitstekend voor elkaar. Er zijn 12 delen verzameld, waarvan er 2 nooit eerder op een Focus-album verschenen: “Focus 6” was er alleen in een Van Leer-soloversie uit 1981. Het hint enerzijds een paar keer naar de melodie uit “Focus 2”, maar neemt dan toch een andere afslag en bevat halverwege een citaat uit “Mr. Green Genes” van Frank Zappa & The Mothers Of Invention, zoals bijvoorbeeld “Focus 2” eerder al naar de evergreen “My Funny Valentine” knipoogde. “Focus 12” is helemaal nieuw en zal wellicht in een andere versie in de toekomst op het volgende studio-album verschijnen. Het is een duet voor akoestische gitaar en piano, waarbij Van Leer excelleert in een lange solo. Een fraai intiem slot aan de cyclus. Het kwartet heeft na het opheffen van de lockdownregels alweer opgetreden en zal op 1 augustus aantreden in het Openluchttheater in Valkenburg.
Websites:
https://www.facebook.com/focustheband50
https://focustheband.co.uk/ .

NIEUW
Verheyen, Carl – Spiral Glide
Van het album "Sundial" (Cranktone Entertainment, 2021)

Carl Verheyen uit Santa Monica is vooral bekend als gitarist van Supertramp. Daarnaast heeft hij ook een bloeiende solocarrière opgebouwd met zijn Carl Verheyen Band. Op zijn nieuwe album "Sundial", waarop hij wordt bijgestaan door Dave Marotta (bas), John Mader (drums) en Jim Cox (keyboards), bewijst Verheyen opnieuw dat hij een veelzijdig artiest is. Ook laat de gitarist horen een prima zanger te zijn, met een warm stemgeluid. De muziek is gevarieerd: soms zijn er à la Steely Dan fusioninvloeden te horen, op andere momenten krijgt de muziek Santana-achtige latin- en bluestrekjes, waarbij Verheyens spel refereert aan dat van Jan Akkerman en Roy Buchanan. Maar er zijn ook passages waarbij je moet denken aan Procol Harum en natuurlijk Supertramp. Het meest interessant binnen de context van ons programma is het nummer "Spiral Glide": het is Verheyens eerbetoon aan Pink Floyd-gitarist David Gilmour in de vorm van een intieme ballad met fraai huilend gitaarwerk. Een aanrader voor de fans van verzorgde rockmuziek. (naar: Peter Marinus, Bluestown Music)
Websites:
https://carlverheyen.com/
https://www.facebook.com/CarlVerheyenOfficial.

(OP)NIEUW
Lifesigns - Arkhangelsk / Last One Home
Van "Altitude" (eigen beheer, 2021)

“Altitude” van Lifesigns verscheen in maart van dit jaar en is sindsdien niet meer uit onze CD-spelers te slaan. Dit derde bandalbum laat tot in de puntjes verzorgde symfonische rock horen met soms lichte pop-invloeden en soms zelfs ook een fusion-trekje. Maar de basis wordt gevormd door de prachtige melodieuze progsongs van zanger/toetsenist John Young. Wat misschien velen niet weten is het feit dat sommige Lifesigns-songs al een wat langere muzikale geschiedenis hebben. Zo ook de afsluiter van “Altitude”. Dit “Last One Home” schreef Young voor Qango, de band die in 1999 ontstond uit een reünie-poging van de originele Asia-bezetting. Steve Howe had er al voor bedankt dus had men gitarist Dave Kilminster er bijgehaald, maar uiteindelijk bedankte ook toetsenist Geoff Downes, met als gevolg dat John Young zich bij John Wetton en Carl Palmer voegde. Qango speelde een aantal live-shows waarin met name materiaal van Asia en Emerson, Lake & Palmer werd gespeeld maar ook één nieuw nummer. Het was John Wetton op het lijf geschreven en bood ook nog eens ruimte voor Dave Kilminster om te laten horen hoe goed hij naar David Gilmour had geluisterd. Uiteindelijk trok Young “Last One Home” uit de archiefkast voor Lifesigns: tijdens de “Cardington”-tournee werd het als goed gekozen afsluiter van elk concert gespeeld. Wel toevallig was dat de gitarist van dienst tijdens die concerten én op de “Altitude”-albumversie ook een Dave is, namelijk niemand minder dan Dave Bainbridge. Het wordt ingeleid door de korte instrumental “Arkhangelsk”: hierin is het thema te herkennen van John Wettons “Arkangel”, het titelstuk van diens album uit 1998 waarvoor Young een flink deel van de muziek schreef.
Websites: https://lifesignsmusic.co.uk/
https://www.facebook.com/Signslife.

IN MEMORIAM: JOHN LAWTON
Lucifer's Friend - Everybody's Clown
Van "Lucifer's Friend" (Philips, 1970)
Uriah Heep - Firefly
Van "Firefly" (Bronze, 1977)

Uriah Heep komt met slecht nieuws. Voormalig zanger John Lawton blijkt een week geleden, op dinsdag 29 juni, onverwachts te zijn overleden. Volgens de bandleden was Lawton niet ziek, waardoor zijn overlijden voor hen onbegrijpelijk is, en is de vocalist vredig ingeslapen met zijn echtgenote aan zijn zijde. John Lawton is 74 jaar oud geworden. Behalve bij Uriah Heep zong hij ook bij onder meer Lucifer's Friend en Les Humphries Singers (waarmee hij in Nederland diverse hits scoorde en in 1976 aan het Eurovisie Songfestival deelnam). Lawton was van 1976 tot 1979 frontman van Uriah Heep en zong drie studio-albums in: "Firefly" (1977), "Innocent Victim" (1977) en "Fallen Angel" (1978). Toen in 2013 de huidige zanger Bernie Shaw een medische ingreep moest ondergaan, viel Lawton tijdelijk in bij een Europese tournee van de Britse formatie, die ook Nederland aan deed. Ook was Lawton zanger van de Duitse prog- en hardrockband Lucifer's Friend, opgericht in Hamburg in 1970. Er verschenen 10 studio-albums van de band, die een pioniersrol vervulde op het gebied van progressieve hardrock, omdat er elementen van jazz en fusion in de muziek werd vewerkt. Vanwege het zware geluid en de donkere teksten die o.a. het debuut "Lucifer's Friend" uit 1970 domineren, wordt de groep ook door doommetalbands aangehaald als wegbereider. Ter nagedachtenis aan Lawton doen we een klein eerbetoon met eerst "Everybody's Clown" van het al genoemde Lucifer's Friend-debuut uit 1970, gevolgd door het titelnummer van het album "Firefly" van Uriah Heep uit 1977. Detail: in die tijd was de ons welbekende John Wetton de bassist van dienst bij 'The Heep'.
Website:
http://www.lucifersfriend.com/
https://www.facebook.com/LucifersFriendOfficial
http://www.uriah-heep.com/
https://www.facebook.com/uriahheepofficial .

Red Dawn - Liar
Van "Never Say Surrender" (Toshiba-EMI, 1993 / Nocturnal Productions, 2000)

Toetsenman David Rosenthal leerden we vooral kennen als de uitmuntende vervanger van Kit Watkins in het heropgerichte Happy The Man. Zowel live als op "The Muse Awakens" maakte hij grote indruk. Rosenthal kwam echter niet uit de lucht vallen. Hij speelde immers al op de laatste drie albums van Rainbow, is te vinden op platen van Steve Vai en toerde met artiesten als Robert Palmer, Cyndi Lauper, Elton John en Little Steven. Tegenwoordig is hij vooral de muzikaal leider van Billy Joels begeleidingsband. Begin jaren negentig van de vorige eeuw mocht hij zijn eigen band samenstellen en een plaat opnemen. Dit Red Dawn bestond uit de ietwat David Lee Roth-achtig klinkende zanger Larry Baud, drummer Chuck Bürgi (Rainbow, Brand X, Meat Loaf, Blue Oyster Cult), bassist Greg Smith (Alice Cooper, Vinnie Moore) en gitarist Tristan Avakian, die ook speelde in Roger Taylors Queen Extravaganza. Het aanvankelijk alleen in Japan uitgebrachte "Never Say Surrender" bevatte uitstekende AOR, met behoorlijk wat symfonische passages. Dat laatste is niet vreemd, aangezien Rosenthal alle nummers mede componeerde, de zaak produceerde en arrangeerde en ook nog de mix deed. Het is even wennen aan de wat rauwe zang van Baud, maar fans van het genre zullen beslist veel plezier beleven aan deze CD die tegenwoordig op Rosentals eigen Nocturnal Productions wordt uitgegeven en verkrijgbaar is via zijn site.
Websites:
www.davidrosenthal.com
https://www.facebook.com/Red-Dawn-Band-542001839287478 .

ALBUM VAN DE MAAND
Perfect Storm – No Air
Van “No Air” (eigen beheer / Glassville Records, 2021)

Dat er een spannende nieuwe lichting progressief georiënteerde bands actief is in Nederland, hebben we in Xymphonia keer op keer aangetoond. Eerder dit jaar presenteerden we het debuut “No Air” van Perfect Storm. Dit Groningse sextet zetten we graag nog wat extra in de schijnwerpers, want “No Air” behoort wat ons betreft tot de sterkste albums die progjaar 2021 tot nu toe gebracht heeft. Met Golden Caves en Lesoir deelt Perfect Storm het vermogen om sterke, beklijvende melodieën te verpakken in energieke songs. Die rocken stevig, maar zijn duidelijk geworteld in prog. En net als bij genoemde bands worden ze krachtig en met gepaste dramatiek gezongen. Ook bij Perfect Storm heeft vrouwelijke zang een voorname rol. Maar naast de stemmen van Adel Saflou en Hiske Oosterwijk zijn daar ook nog de meeslepende vocalen van toetsenist Ard Offers. De songs zijn niet alleen pakkend door de melodieën, maar ook door het tempo erin te houden. Maar ze kennen meestal wel een omslag naar een meer atmosferisch gedeelte, waarna men vaak na een gitaar- of toetsensolo weer op tempo komt. De composities hebben dan ook gemiddeld zo'n zeven minuten nodig om het hele verhaal verteld te krijgen, maar verliezen nooit hun spanning. De zes leden zijn dan ook al gepokt en gemazeld in de Groningse muziekwereld en spelen in diverse andere bands (of geven les). Voor de mix en de mastering zijn respectievelijk Niels Voskuil en Frans Vollink verantwoordelijk, die we natuurlijk beiden goed kennen uit de Nederlandse jazzwereld, als respectievelijk drummer en bassist. De fraaie hoes mag ook niet onvermeld blijven, die is ontworpen door Edmond Spierts. Vera-bezoekers kennen hem als Vlerk, ontwerper van vele concertposters voor die Groningse club. Vanavond het titelnummer, dat de ballad van de plaat lijkt te zijn, tot er een versnelling komt met ruimte voor een heerlijke toetsensolo van Offers.
Websites:
Perfect Storm
BANDCAMP
FACEBOOK.

WERELD VOL MUZIEK
Glasswork - Trembling (The Weight Of Golden Crowns)
Van “Fear And Trembling” (eigen beheer, 2017)

Het uit Málaga afkomstige Glasswork is al sinds 2013 actief, toch hadden we tot voor kort nog nooit iets van deze band laten horen. De kern speelde al samen in de powermetalband Eternal Dream, maar de heren Álvaro Sabin (gitaar), Miguel Ángel Rey (drums) en César Rodriguez (keyboards) wilden zich meer gaan richten op progressieve rock in jarenzeventigstijl. Een eerste album “Knots” verscheen in 2015 waarop toch nog de stevige kant van de prog opgezocht werd. Kort hierop voegde bassist Fernando Dominguez zich bij het trio en in 2017 volgde het tweede album “Fear And Trembling”. De muziek van Glasswork heeft hier wel wat overeenkomsten met die van bands als Riverside of Overhead, maar je hoort ook zeker Spaanse elementen terug. Afgelopen jaar presenteerde het kwartet “Metabolé”, waarop een iets (neo)progressievere weg wordt ingeslagen. Hier laat de band een geluid horen dat het best is te omschrijven als een mengsel van het oudere werk van Camel, stevige King Crimson-achtige passages en de Britse jarentachtigneoprog. We hebben een aantal weken wat laten horen van dat nieuwe album. Nu gaan we terug naar het tweede album, uit 2017. Het is een conceptplaat met een verhaal dat gebaseerd op “Fear And Trembling”, een boek van de Deense schrijver Søren Kierkegaard. Hier laat Glasswork nog wel een iets steviger geluid horen. We gaan luisteren naar de albumafsluiter: “Trembling (The Weight Of Golden Crowns)”.
Websites:
https://glasswork.bandcamp.com/album/fear-and-trembling
https://www.facebook.com/Glassworkband?fref=ts.

JAZZROCK
Di Meola, Al - Midnight Tango
Van "Elegant Gypsy” (Columbia, 1977)

1976 was een druk jaar voor gitarist Al Di Meola. Hij nam met Return To Forever in februari “Romantic Warrior” op, dat het meest succesvolle album van deze jazzrocksupergroep zou worden. Ook speelde hij mee met Stomu Yamashta's Go en was alszodanig te horen op zowel het naar de band vernoemde studio-album als op “Go! - Live From Paris”. En dan bracht hij later dat jaar ook nog eens zijn eerste solo-album “Land Of The Midnight Sun” uit, dat hij overigens al een jaar eerder had opgenomen. Op de valreep van 1976 nam hij de opvolger daarvan op, dat in april 1977 onder de titel “Elegant Gypsy” zou verschijnen. Op dat moment had Chick Corea de “Romantic Warrior”-line-up van Return To Forever al ontbonden en richtte Di Meola zich op zijn solo-carrière. Op “Elegant Gypsy” vervolgde hij het ingeslagen muzikale pad waarop hij latin-invloeden vermengde met zijn explosieve jazzrockstijl. De gitaarspeelstijl uit flamencomuziek vertaalde hij op bijzondere wijze naar de elektrische gitaar, waardoor er soms een machinegeweersalvo aan noten uit zijn versterker leek te spuiten. Maar op “Elegant Gypsy” blijft het allemaal nog binnen de perken, met een uiterst smaakvol resultaat, wat dit tot een zomers jazzrockalbum maakt.
Website:
https://www.aldimeola.com/
https://www.facebook.com/AlDiMeolaMusic .

WERELD VOL MUZIEK
Alphataurus – Claudette
Van “AttosecondO” (AMS/BFT Records, 2014)

Voor de volgers van de klassieke Italiaanse prog is Alphataurus geen onbekende. Het enige album van deze uit Milaan afkomstige band was jarenlang het titelloze debuut uit 1973, dat wordt gezien als één van de undergroundklassiekers van die tijd. De soms stevige prog kan zich meten met die van tijdgenoten al Museo Rosenbach en Il Balletto Di Bronzo. Kort na het verschijnen ervan viel de band echter uit elkaar, hoewel er al wel voorzichtig was begonnen aan een tweede album. In de jaren 90 kwam er een album met instrumentale demo’s uit, die de bandreputatie geen recht deden. Net als veel andere eendagsvliegen uit de gouden jaren van de Rock Italiano Progressivo kwam ook Alphatautus deze eeuw weer bijeen. Hoewel: niet de gehele jarenzeventigbezetting, maar wel de sleutelleden, waaronder toetsenist Pietro Pellegrini en gitarist/toetsenist/zanger Guido Wasserman. Na wat optredens vond de band het tijd om de afgebroken opnames voor een tweede album weer op te pakken, wat resulteerde in het in 2012 verschenen “AttosecondO”. Het is een zwaar toetsengedomineerd album, wat ook wel logisch is met maar liefst drie toetsenisten in de band. Je hoort ook zeker de link met de huidige stroming Italoprogbands als Logos of Il Tempio Delle Clessidre. Er kwam al na twee jaar een opvolger middels “Prime Numbers”. Vanavond focussen we op “AttosecondO” en gaan luisteren naar “Claudette”.
Websites:
https://alphataurus.bandcamp.com/album/attosecondo https://www.facebook.com/AlphataurusBand .

Carptree – Sunrays
Van het album "Nymf" (Fosfor Creation, 2010)

Carptree is progressieve symfonische rockmuziek uit Zweden; een duo bestaande uit Carl Westholm (keyboards, componist, producer) en Nicklas Flinck (zang, componist, teksten). Het duo wordt bijna altijd begeleid door het No Future Orchestra (NFO). Westholm en Flinck speelden voor het eerst samen in de jaren 80 in een lokale symfonische rockband, dus ze hadden al een lange gezamenlijke geschiedenis toen ze in 1997 samen onder de naam Carptree gingen werken. Er verschenen 7 studioalbums van de band, waarvan het meest recente, "Subimago", dateert uit 2018. De muziek van Carptree is door de jaren heen regelmatig aan bod gekomen in ons programma. De melodieën die het duo schrijft zijn altijd snel herkenbaar als 'typisch Carptree'. Ook typerend is dat ietwat transparantere symfonische passages af en toe afgewisseld worden met een zeer zware uitbarsting. Het knappe is dat het resultaat machtig en overweldigend klinkt, maar niet te dichtgesmeerd. Dit geldt voor "Sunrays", afkomstig van het vijfde album "Nymf", dat in 2010 verscheen.
Websites:
http://www.carptree.com/
https://www.facebook.com/carptreeofficial .

PROGRESSIEVE NEW AGE
Goodman, Jerry - On The Future Of Aviation
Van "On The Future Of Aviation" (Private Music, 1985)

Eind jaren 70, begin jaren 80 werd New Age-muziek een vluchthaven voor vele muzikanten die carrière hadden gemaakt in de jaren 70. Hier was het nog mogelijk om, binnen de kaders van die nieuwe stijl, interessante instrumentale muziek te maken. En zo kwam violist/toetsenist Jerry Goodman ook in die vluchthaven, na in de jaren 70 bij Mahavishnu Orchestra te hebben gespeeld. In 1985 bracht hij zijn eerste solo-album uit, getiteld “On The Future Of Aviation”, dat uitkomt op het door ex-Tangerine Dream-lid Peter Baumann opgezette label Private Music. De toetsensounds zijn op en top jaren 80 (zoals bijvoorbeeld de bel-geluiden uit de Yamaha DX7), maar de muziek heeft door Goodmans viool ook wel een symfonische tintje. De titeltrack is daar van een mooi voorbeeld en wordt terecht onder de klassiekers in dit, soms terecht verguisde, genre gerekend.
Websites:
https://www.jerrygoodmanviolin.com/
https://www.facebook.com/jerry.goodman.79 .

NIEUW
Jack O' The Clock – Jubilation
- The Butcher
Van “Leaving California” (Cuneiform Records, 2021)

Jack O' The Clock bracht een reeks albums in eigen beheer uit, die vervolgens verkocht werden via CDbaby. Nu dit voormalige onafhankelijke verzendhuis alleen nog een digitaal platform is en dus eigenlijk beter van naam kan veranderen, heeft de Amerikaanse band onderdak gevonden bij Cuneiform Records. Dat is een goeie match, want dat label staat bekend om releases vol raakvlakken met Canterbury en RIO (Rock In Opposition), waar dit Oaklandse gezelschap stilistische verwantschappen mee vertoont. De invloed van Gentle Giant is op “Leaving California” ook weer meer merkbaar dan op voorganger “Repetitions Of The Old City – II”. De overeenkomst zit 'm mede in het feit dat diverse leden meerdere instrumenten beheersen, waarbij ook minder voor de hand liggend instrumentarium als pianet, melodica, taishogoto een rol speelt. De wisselwerking in leadzang tussen bandleider Damon Watkins en Thea Kelley werkt ook goed, vooral in het intrigerende, meer dan acht minuten durende prijsnummer “The Butcher”. Met “Jubilation” kent “Leaving California” een lekker positieve energie gevende binnenkomer.
Websites:
http://jackotheclock.com/
https://www.facebook.com/JackOTheClock .

NIEUW
Mahogany Frog - Octavio (Including: The Ascension Of The Moonrise Children)
Van "In The Electric Universe" (MoonJune Records, 2021)

"In The Electric Universe" is de opvolger van "SENNA" uit 2012. Blijkbaar heeft Mahogany Frog de tijd genomen om dit zes nummers tellende, bijna een uur durende werkstuk vast te leggen, aangezien de opnames al in 2013 begonnen. Het resultaat laat gelukkig de vertrouwde sound horen van dit kwartet uit Winnipeg, Manitoba, die een soort organische mix fabriceert van spacerock, psychedelische muziek, ambient, progressieve jazzrock en elektronische muziek. Dit houdt in dat bubbelende sequencerpatronen uit modulaire synthesizers begeleid worden door robuuste gitaarakkoorden. Tevens worden Krautrock/drone-achtige ritmes afgewisseld met heftig rockende passages en filmische momenten. Een van de stukken waar het symfonische gehalte het hoogst is, is "Octavio (Including: The Ascension Of The Moonrise Children)" en dat hebben we voor deze uitzending uitgekozen.
Websites:
https://mahoganyfrog.bandcamp.com/
http://www.mahoganyfrog.com/
https://www.facebook.com/MahoganyFrog-300150126676700/ .

NIEUW (verlaat)
Gungfly (Rikard Sjöblom's) - Traveler
Van het album "Alone Together" (InsideOut / Sony Music, 2020)

“Rikard Sjöblom is inmiddels een redelijk bekende naam in de wereld van de prog. In de eerste plaats natuurlijk van Beardfish, maar ook trad hij toe tot het vermaarde ensemble Big Big Train. Bovendien is hij al geruime tijd bezig om onder de naam Gungfly eigen muziek uit te brengen. Een man die druk bezig is dus. In de eerste plaats, Sjöblom is een goede muzikant en overduidelijk een grote prog-fan. Getuige de retroprog op dit album dat in alles de sfeer van de jaren ’70 ademt. Met name Yes en Genesis zijn een evidente invloed. Sjöblom zelf drukt zijn stempel op het album. Het album is erg gitaargeoriënteerd: de toetsenpartijen (meestal piano of orgel) zijn ondersteunend aan de gitaar. Het overkoepelende thema van “Alone Together” is 'relaties'. Met name hoe social media relaties kunnen verstoren. Dat bijvoorbeeld een kind het contact met de realiteit kan verliezen door social media en hoe je daar als ouder mee moet omgaan. “Alone Together” is het vijfde studioalbum van Rikard Sjöblom's Gungfly. Het openingsnummer “Traveler” is één van de twee epics. Het begint zinderend en trekt je als luisteraar helemaal het album in. Je zou het zelfs swingend kunnen noemen. Er is binnen het nummer een lekkere afwisseling tussen snellere en rustige stukken.” (bron: Jacco Stijkel, Progwereld)
Websites:
http://www.rikardsjoblom.com/
https://www.facebook.com/gungflyofficial .

NIEUW
League, Michael – Sentinel Species
– Right Where I Fall
Van “So Many Me” (Groundup Music, 2021)

Snarky Puppy-leider Michael League was een van die vele muzikanten die er ineens alleen voor stond in het afgelopen jaar. En ja, ook hij ging een solo-album maken, iets wat al tien jaar een plan was. Dat deed hij dan ook echt helemaal in zijn eentje. Hij volgt daarbij niet het fusionpad van zijn band, maar volgt meer de weg die David Crosby 'm wees op het album dat Crosby en League met Becca Stevens en Michelle Willis maakten: “Here If You Listen”. League schreef 12 songs, die weliswaar een intiem karakter hebben, maar wel heel veel lagen bevatten. Daarvoor gebruikt hij diverse soorten gitaren, synthesizers, Mellotron en andere 'vintage' toetseninstrumenten en de nodige etnische percussie. Dat hij als bassist zijnde ook echt dol is op basgeluiden blijkt wel de grote diversiteit aan instrumenten waar hij de bas-variant van gebruikt. “So Many Me” is derhalve een zeer raak gekozen titel. En dan hebben we nog niet over de gestapelde zangpartijen, regelmatig met fluisterstem of falset ingezongen. Vooral die kalmerend werkende vocalen (het Engelse 'soothing' klinkt eigenlijk mooier) zorgen ervoor dat deze enorme rijkdom aan partijen niet massaal of overweldigend klinkt, maar de al genoemde intimiteit behoudt. We moesten denken aan het effect dat de Schot C. Duncan op diens debuut “Architect” ook zo mooi weet te bereiken. Die associatie wordt vooral in het ook als single uitgebrachte “Right Where I Fall” meteen duidelijk, qua begeleiding de meest minale song van “So Many Me”. Het arrangement van het openingsnummer “Sentinel Species” zit volgestouwd met allerlei synths. De solo lijkt misschien ook uit een synthesizer te komen, maar is gespeeld op een fretloze elektrische baritongitaar.
Websites:
https://www.michaelleagueplaysmusic.com/
https://www.facebook.com/michaelleagueplaysmusic .

(OP)NIEUW
Needlepoint - I Offered You The Moon
Van "Walking Up That Valley" (BJK Music, 2021)

Het eind januari verschenen “Walking Up That Valley” is een logische opvolger van “Aimless Mary” uit 2015 en “The Diary Of Robert Reverie” uit 2018. Op de nieuwe CD verdiepen de Noren zich verder in hun voorliefde voor de Canterbury Scene, vroege jazz- en progrock en de psychedelica van de beginjaren van Pink Floyd en voegen daar zelfs wat folkrockinvloeden aan toe. Needlepoint debuteerde in 2010. De oorspronkelijke psychedelisch getinte jazzpop kreeg beduidend meer body met de toetreding van veelgevraagd toetsenman David Wallumrød. De definitieve bezetting vond de Noorse formatie rondom zanger/gitarist Bjørn Klakegg en bassist Nikolai Hængsle door de inlijving van de van onder andere Tim Christensen bekende drumvirtuoos Olaf Olsen. De muziek op de nieuwe schijf wordt wederom gedomineerd door Klakeggs omfloerste stem, waarin echo’s van Pye Hastings (Caravan), Robert Wyatt (Soft Machine), Andy Latimer (Camel) en Syd Barrett (Pink Floyd) weerklinken. De idyllische sfeer wordt echter nergens saai. Dit komt voornamelijk door de spannende arrangementen, waarin Wallumrøds veelzijdige keyboardbijdragen een centrale plaats innemen. En omdat in tegenstelling tot het vorige album de songs nu in twee gevallen ruimschoots de zevenminutengrens overschrijden, krijgen deze bijdragen nog meer ruimte. In februari draaiden we het ruim tien minuten durende titelnummer, waarbij we tevens beloofden een andere keer het bijna acht minuten klokkende “I Offered You The Moon” te plannen, waarin een prachtige keyboardsolo verpakt zit. En die belofte komen we nu na.
Websites: https://www.facebook.com/needlepoint.official
https://needlepoint.bandcamp.com/album/walking-up-that-valley .

(OP)NIEUW
Horisont – Free Riding
Van het album "Sudden Death" (Century Media, 2020)

Horisont heeft vanaf de oprichting in 2006 de wil gehad om classic rock van de jaren 70 nieuw leven in te blazen en gaat nog steeds op die ingeslagen weg door. Op dit zesde album lijkt het warempel wel alsof de afgelopen 40 jaar niet hebben plaatsgevonden! "Sudden Death" is een volmaakte blijk van oprechte overtuiging en excentrieke creatieve energie in elk van zijn 13 nummers. Elk nummer levert weer een ander inspiratie uit de jaren 70 op, van Camel-achtige progsynths en Wishbone Ash-achtige, pittige twin-gitaarharmonieën aangevuld met hier en daar met een vleugje soul, sax, New Wave en country. (bron: Louder) Horisont zou afgelopen maand door Duitsland touren, maar dat is om evidente redenen niet doorgegaan. Als we nieuwe concertdata doorkrijgen, hoort u dat meteen!
Website:
https://www.horisontmusic.com/
https://www.facebook.com/horisontmusic .

ALBUM VAN DE MAAND
Perfect Storm – The Search
Van “No Air” (eigen beheer / Glassville Records, 2021)

Dat er een spannende nieuwe lichting progressief georiënteerde bands actief is in Nederland, hebben we in Xymphonia keer op keer aangetoond. Eerder dit jaar presenteerden we het debuut “No Air” van Perfect Storm. Dit Groningse sextet zetten we graag nog wat extra in de schijnwerpers, want “No Air” behoort wat ons betreft tot de sterkste albums die progjaar 2021 tot nu toe gebracht heeft. Met Golden Caves en Lesoir deelt Perfect Storm het vermogen om sterke, beklijvende melodieën te verpakken in energieke songs. Die rocken stevig, maar zijn duidelijk geworteld in prog. En net als bij genoemde bands worden ze krachtig en met gepaste dramatiek gezongen. Ook bij Perfect Storm heeft vrouwelijke zang een voorname rol. Maar naast de stemmen van Adel Saflou en Hiske Oosterwijk zijn daar ook nog de meeslepende vocalen van toetsenist Ard Offers. De songs zijn niet alleen pakkend door de melodieën, maar ook door het tempo erin te houden. Maar ze kennen meestal wel een omslag naar een meer atmosferisch gedeelte, waarna men vaak na een gitaar- of toetsensolo weer op tempo komt. De composities hebben dan ook gemiddeld zo'n zeven minuten nodig om het hele verhaal verteld te krijgen, maar verliezen nooit hun spanning. De zes leden zijn dan ook al gepokt en gemazeld in de Groningse muziekwereld en spelen in diverse andere bands (of geven les). Voor de mix en de mastering zijn respectievelijk Niels Voskuil en Frans Vollink verantwoordelijk, die we natuurlijk beiden goed kennen uit de Nederlandse jazzwereld, als respectievelijk drummer en bassist. De fraaie hoes mag ook niet onvermeld blijven, die is ontworpen door Edmond Spierts. Vera-bezoekers kennen hem als Vlerk, ontwerper van vele concertposters voor die Groningse club. We trappen de maand af met “The Search” met o.a. een virtuoze gitaarsolo van Gert-Jan Schurer.
Websites:
Perfect Storm
BANDCAMP
FACEBOOK.

NIEUW
Gerrard, Lisa & Jules Maxwell – Orion (The Weary Huntsman)
Van “Burn” (Atlantic Curve, 2021)

Het is dit jaar 40 jaar geleden dat Dead Can Dance werd opgericht, het Australische duo met als vrouwelijke helft Lisa Gerrard. Haar veelal woordeloze vocalen hebben met hun betoverend een belangrijk aandeel in de herkenbaarheid van Dead Can Dance-muziek. Gerrard heeft ook al jaren een carrière parallel aan de groep: denk maar aan haar grote succes met de soundtrack voor de film “The Gladiator”. Nu is er een duo-album met Jules Maxwell verschenen. Deze synthesizerbespeler maakt sinds de Dead Can Dance-reünie, een klein decennium geleden, deel uit van de live-bezetting. Het album “Burn” heeft dan ook wel raakvlakken met de muziek van de 'moeder-act', al ontbreekt het akoestische instrumentarium. Maxwells synthesizertapijten en ritmesequenties doen meer dan eens denken aan het werk van Vangelis van rond de tijd van “Chariots Of Fire”. Wat dan wel weer bijzonder is, daar Gerrard ook enkele albums maakte met een van die ándere grootheden der synthesizermuziek, Klaus Schulze, wiens begeleidingen echter meer puur atmosferisch waren.
Websites:
https://www.lisagerrard.com/
https://julesmaxwell.com/
https://www.facebook.com/LisaGerrardOfficial
https://www.facebook.com/JulesMaxwellOfficial.

NIEUW
Coevality - Cryptic Creek
- Oceania
Van "Multiple Personalities" (eigen beheer, 2021)

Oké, wat weten we van Coevality? Niet veel eigenlijk. Volgens de Bandcamppagina is dit drietal uit Los Angeles tien jaar bezig geweest met het componeren en opnemen van "Multiple Personalities", waarbij een van de mogelijke verklaringen van de titel is dat er gedurende die periode meerdere line-upwisselingen zijn geweest. Deze lange conceptietijd heeft echter ruimschoots zijn vruchten afgeworpen, want de zeven - tussen de vijf en tien minuten klokkende - tracks zijn met gevoel voor detail èn een enorme geldingsdrang vastgelegd. Meest in het oog springende instrument is de voor in de mix geplaatste fretloze bas van Derrick Elliott, die onmiddellijk de oude tijden van Brand X in herinnering brengen. Maar direct daarna valt ook het Neil Peart-achtige drumwerk van Andy Prado en het rijke palet van gitarist Jon Reicher. Laatstgenoemde heeft het talent om zich met zijn instrument zowel subtiel tokkelend als virtuoos solerend en zowel heavy als funky dienend te uiten. Zowel Reicher als Elliott bespelen naast hun hoofdinstrument ook nog trompet respectievelijk cello. Door middel van Midi-programmering brengen ze daarnaast symfonische lagen aan in hun muziek. Als gevolg daarvan zijn de composities rijk van klankkleur en dynamische afwisseling. Dus wat weten we van Coevality? Dat het een uitstekende progressieve jazzrockplaat heeft geproduceerd. Nog niet overtuigd? Luister dan naar de twee tracks die we hebben geselecteerd, "Cryptic Creek" en "Oceania", en anders komen we in de nabije toekomst nog wel terug met nog meer moois.
Website:
https://coevality.bandcamp.com/releases
https://www.coevalityband.com/
https://www.facebook.com/Coevalityband/ .

HET DEBUUT
Pulsar – Puzzle/Omen
Van het album “Pollen” (Kingdom Records, 1975 / Musea, 1990)

Pulsar werd opgericht in 1971 in Lyon. De bandnaam is ontleend aan een snel ronddraaiende neutronenster die elektromagnetische straling uitzendt. Deze straling wordt op de aarde waargenomen in de vorm van snelle pulsen. Zie ook de afbeelding op de frontcover van het debuutalbum “Pollen”. De Franse groep gaat duidelijk uit van de stijl van Pink Floyd, maar dan opnieuw gecreëerd met toevoeging van dat unieke Gallische geluid. Aan de sowieso al compentente line-up, met Jacques Roman (orgel, piano, synth), Victor Bosch (drums, percussie), Gilbert Gandil (gitaar, zang) en Philippe Roman (bas) werd fluitist/toetsenist Roland Richard toegevoegd voor het extra onderscheidende muzikale element. Van Pulsar, waarvan de samenstelling regelmatig wisselde, verschenen zes albums; de eerste drie, “Pollen” (1975), “The Strands Of The Future” (1976) en “Halloween” (1977), verschenen in de hoogtijdagen van de progressieve rock. Zoals zovele Franse bands, was Pulsar buiten Frankrijk nauwelijks bekend en stond voortdurend in de schaduw van Ange. "Pollen" verscheen, een unicum destijds, op een Engels label: Kingdom Records. Ondanks matige verkopen op het Britse eiland werd dit debuut geprezen door de meeste critici die de Franse band als een frisse wind zagen, omdat er niet slechts een symfonische rockstijl gekopieerd werd, maar er ook spacerock en psychedelische rock werd toegevoegd aan de muziek, die daardoor die speciale Pulsar-smaak kreeg.
Websites:
https://www.facebook.com/thepulsarbandofficial .

VAN EIGEN BODEM / ( IN MEMORIAM 10 JAAR)
Maryson – Emaendor (a: Emaendor Init b: The Quest Goes On)
Van "On Goes The Quest (Master Magician II)" (Music Is Intelligence / WMMS, 1998)

W.J. Maryson, pseudoniem van Wim Stolk, werkte ruim twintig jaar als reclameschrijver voordat hij zich geheel ging richten op het schrijven van boeken, alsmede op schilderen en musiceren. Ook organiseerde hij de jaarlijkse schrijfwedstrijd Paul Harland Prijs voor fantasy-, SF- en horrorverhalen. Zijn romans zijn vertaald naar onder meer het Duits, Spaans, Portugees, Pools, Lets en Bulgaars. In augustus 2010 verscheen zijn eerste in het Engels vertaalde roman, “The Towers Of Romandor”. Zijn korte verhalen verschenen op websites, in anthologieën en magazines. Zijn prijswinnende verhaal “Verstummte Musik” verscheen in Amerikaanse, Duitse en Russische anthologieën. In 1996 richtte hij de symfonische rockband Maryson op. Alle nummers waren gebaseerd op zijn zesdelige cyclus “Meestermagiër”. De band heeft twee albums uitgebracht, gebaseerd op respectievelijk boek 1, “Het Eerste Zwaard: Sperling” en boek 2, “Het Tweede Zwaard: Emaendor”. (bron: Wikipedia) In aflevering 229 van 1 juni 1997 was Wim Stolk in Xymphonia te gast. We interviewden hem naar aanleiding van zijn zesdelige fantasyboekenreeks "Meestermagiër", waarvan toen net deel II was uitgekomen, en uiteraard zijn muzikale bewerkingen hiervan. Beide kunstprojecten voerde hij uit onder de naam Maryson. Ten tijde van het interview was alleen van het eerste boek “Sperling” een CD verschenen, waarop de rondom de toetsenman Stolk gevormde formatie aangename, goedverzorgde neoprog speelde. Een jaar later kwam er ook een tweede album uit, gebaseerd op boek 2, “Emaendor”, waarop als belangrijke gast Thijs van Leer te horen was. De laatste jaren was Stolk bezig een band te vormen om ook een derde CD op te nemen. Met het overlijden van Wim Stolk op 10 maart 2011, nu ruim 10 jaar geleden, kwam aan die ambitie abrupt een einde. 'Waarheid is de verdraaiing van een goede leugen' is een van Stolks bekendste uitspraken. We gaan luisteren naar het tweedelige eindnummer “Emeander” van “ On Goes The Quest (Master Magician II”.
Meer Info:
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=235.