Uitzending Terugluisteren

The current broadcast will be available to listen to for two months here:

NIEUW
Styx – The Fight Of Our Lives
– A Monster
– Common Ground
Van “Crash Of The Crown” (Universal Music Enterprises, 2021)

Styx is zo ongeveer deze hele eeuw al, net als bijvoorbeeld Kansas, een succesvolle live-act op de Amerikaanse concertpodia, waarbij er uitbundig wordt teruggegrepen op de succesalbums uit de seventies, zoals “The Grand Illusion”. In 2017 verscheen er voor het eerst sinds “Cyclorama” uit 2003 weer eens een studio-album met echt nieuw materiaal. Dit “The Mission” was daarmee het tweede album met Lawrence Gowan in de rol van toetsenist/mede-leadzanger. Ofwel in de rol van Dennis DeYoung op wiens stem de zijne ook nog eens veel lijkt. Het album werd goed ontvangen en bevatte een mengeling van meer symfonisch en meer basaal rockmateriaal, wat een breed scala aan fans heeft moeten aanspreken. Al relatief snel is er deze week een opvolger verschenen middels “Crash Of The Crown”. Meer nog dan “The Mission” en ook meer nog dan het vrijwel gelijktijdig verschenen nieuwe Dennis DeYoung-album grijpt het terug op de meest symfonische periode van de groep, de periode van het voornoemde “The Grand Illusion” en “Pieces Of Eight”. Misschien is het feit dat er geen compositorische bijdragen zijn van James Young, toch de echte rocker binnen de gelederen, daar debet aan. De songs zijn allemaal van de hand van Tommy Shaw, Lawrence Gowan en bassist Ricky Phillips met veel hulp van producer Will Evankovich. Die laatste had ook al een voorname rol op “The Mission” en is grappig genoeg geboren in het jaar dat Styx werd opgericht: 1972. Shaw en Gowan delen zo goed als alle leadzang. “Crash Of The Crown” wordt overal met gejuich ontvangen en dat is wat ons betreft terecht: anders dan op “The Mission” zijn alle composites sterk en de productie en de arrangementen zorgen dat alles prachtig breeduit klinkt. Net als bij Dennis DeYoung is er veel zorg besteed aan de koortjes, die hier ook Queen-reminiscensies opwekken. Speciale vermelding dient het creatieve drumwerk van Todd Sucherman, wiens spel we al eerder geroemd hebben, ook vanwege gastrollen bij Finally George en Antoine Fafard. In “Common Ground” hoor je zowel de koortjes als Todd in optima forma.
Websites:
https://styxworld.com/
https://www.facebook.com/styxtheband.

NIEUW
Gardening Club Project, A - Woman In Waves
- A Dance To The Music Of Times
Van: "The Time Trilogy" (Melodic Revolution Records, 2021)

Een paar jaar geleden kwam de in Engeland geboren, maar al jaren in Canada wonende muzikant/illustrator Martin Springett in de belangstelling te staan toen zijn uit 1983 stammende symfonische rockalbum "The Gardening Club" opnieuw werd uitgebracht. Hoewel hij in de tussenliggende jaren nog geregeld muziek uitbracht, lijkt die heruitgave zijn creatieve geest flink gestimuleerd te hebben. Er verschenen enkele platen onder zijn eigen naam, maar ook met de groep "The Gardening Club", waarin hij gezelschap krijgt van onder andere gitarist Norm MacPherson. Onlangs bracht Springett onder de naam A Gardening Club Project de mini-CD "The Time Trilogy" uit. Hierop is niet MacPherson maar Kevin Laliberte zijn meest prominente partner. De van de Canadese band Sultans Of Strings bekende Laliberte geeft met zijn flamencogitaar, strijkersarrangementen en subtiele drumprogrammering een andere sound aan het werk van Springett wat de naamsverandering rechtvaardigt. Andere smaakmakers zijn Sari Alesh op viool en Drew Birston op akoestische en vaak fretloze bassen. Van de CD-R "The Time Trilogy" hebben we de stukken "Woman In The Waves" en "A Dance To The Music OF Time" voor vanavond uitgezocht.
Websites:
http://martinspringett.com/
https://thegardeningclub.bandcamp.com/album/the-time-trilogy-limited-edition
http://gardeningclubmusicandart.ca/
https://www.facebook.com/Martin-Springett-281403611883463
http://www.kevinlaliberte.com/ (met covers van enkele bekende progpopsongs).

NIEUW
Karmamoi – Zealous Man
Van “Room 101” (eigen beheer, 2021)

Karmamoi bracht al drie albums uit voordat in 2019 met “The Day Is Done” op bescheiden schaal ook buiten vaderland Italië werd doorgebroken. Met de nu verschenen opvolger “Room 101” pakt de band bestaande uit drummer Daniele Giovannoni, toetsenist/gitarist Alex Massari en bassist Alessandro Cefalì het wat grootser aan. Men heeft voor dit album verschillende gasten weten te strikken, waaronder toetsenist Adam Holzman (o.a. Steven Wilson) en violist Steve Unruh (o.a. The Samurai Of Prog). Daarnaast is vaste zangeres Sara Rinaldi weer van de partij. Met “Room 101” vertaalt de band George Orwells “1984” naar een conceptalbum. Muzikaal gezien is het een vervolg op het donkere “The Day Is Done”, dat het verhaal van de brand in de Grenfell Towers vertelde. Ook “Room 101” is vrij donker van karakter en biedt een mooie mengeling van sfeervol filmische en spaarzame erg stevige passages. Aldus vindt Karmamoi aansluiting bij de bands als Airbag, de eerste solo-albums van Steven Wilson en later werk van diens band Porcupine Tree. Wat ook opvalt is dat Sara beter is gaan zingen op dit album. We gaan naar een van de lange nummers luisteren: “Zealous Man".
Websites:
http://www.karmamoi.it/
https://karmamoi.bandcamp.com/album/room-101
https://www.facebook.com/Karmamoi .

VOORPROEFJE
AURI - Pearl Diving
Van "II - Those We Don't Speak Of" (Nuclear Blast, 3 september 2021)

In 2018 was daar ineens AURI, een band dan wel project van Nightwish-leden Troy Donockley en Tuomas Holopainen met zangeres Johanna Kurkela. Het titelloze debuutalbum dat destijds verscheen is muzikaal behoorlijk verwijderd van de symfonische metal van Nightwish. Er zijn nog veel meer folkinvloeden te horen dan bij Nightwish en die een lijn leggen naar de solo-albums van Donockley, waarop donkere folkklanken en klassieke invloeden worden gecombineerd. Op dat debuut was er ook nog een behoorlijke muzikaal aandeel voor de Nederlandse drummer en violist Frank van Essen, die samen met Donockley jarenlang in Iona speelde. Op 3 september a.s. zal het tweede album van AURI verschijnen, met ditmaal Kai Hahto van Nightwish als drummer. Op basis van het onlangs als voorproefje vrijgegeven nummer “Pearl Diving” zijn er geen drastische muzikale koerswijzigingen gemaakt, hoewel de gitaarsolo van Donockley zeker wel opvallend is. En daarmee had deze song zo op één van de betere Mike Oldfield albums kunnen staan. Dit is zeker een release waar we met spanning naar uitkijken.
Websites:
https://www.youtube.com/watch?v=jiD_YdKCYTk
https://www.facebook.com/AURlband.

ALBUM VAN DE MAAND
Neptunite - Binaural
Van "Sensor" (eigen beheer, 2020)

Ons Album Van De Maand juni begint langzamerhand een beetje door te dringen in de progwereld. En dat is mooi want Neptunite heeft een bijzonder geluid, waarbinnen elementen uit de sound van Camel, Pink Floyd, neoprog en Duitse elektronische muziek à la Tangerine Dream zijn vermengd tot een ontzettend smakelijk geheel. Deze Duitse driemansformatie bestaat uit Guido Poetzel, Marc Schröder en Tim Diern. Die laatste tekent ook voor de opname en mix van "Sensor". En meer weten we eigenlijk niet over de heren. Gezamenlijk staan ze echter wel hun mannetje op gitaren, bas, drums en toetsen. De bas heeft regelmatig wel die lekkere lome groove zoals we die bij Camel vaak voorbij horen komen, de drums refereren ook soms wel aan Camel maar ook wel naar het solide spel van Nick Mason bij Pink Floyd. Het gitaarwerk zit ergens tussen de stijlen van Andy Latimer en David Gilmour in en de toetsen laveren tussen heerlijk zwevende passages dan wel flitsend solo's. Naarmate het album vordert, is er meer ruimte voor spacy elektronische passages, zonder dat de spanning verloren gaat. Voor het laatst deze maand aandacht voor "Sensor", door middel van de prachtige albumopener “Binaural”.
Websites: NEPTUNITE
BANDCAMP
FACEBOOK.

NIEUW
Journey - The Way We Used To Be
Single (via streamingplatforms, 2021)

Journey heeft een nieuwe single gedeeld via streamingdiensten: "The Way We Used To Be". Het is de eerste nieuwe muziek van de Amerikaanse band sinds het album "Eclipse" uit 2011 én het eerste nummer uitgebracht door de vernieuwde line-up, met met Neal Schon (leadgitaar, achtergrondzang), Jonathan Cain (keyboards, achtergrondzang), Arnel Pineda (zang), Randy Jackson (bas), Narada Michael Walden (drums) en Jason Derlatka (keyboards, achtergrondzang). Walden en Derlatka debuteren hiermee bij Journey, voor Jackson is het zijn eerste studio-opname met de band sinds "Raised On Radio" (1986). Het nummer werd geproduceerd door Narada Michael Walden in zijn Tarpan Studios, met hulp van Neal Schon en Jonathan Cain. Het nummer is ontstaan in coranatijd; we zijn benieuwd wanneer de band met een compleet nieuw album op de proppen komt.
Website:
https://journeymusic.com/
https://www.facebook.com/journey
Dit nummer: https://youtu.be/ioRSxki0dV8 .

NIEUW
DeYoung, Dennis – Proof Of Heaven
– There's No Turning Back Time
Afkomstig van “26 East Vol. 2” (Frontiers Records, 2021)

Dennis DeYoung kennen we natuurlijk als de voormalig toetsenist/zanger/componist van Styx. De jaren vóór corona tourde hij succesvol door de VS met een show vol Styx-klassiekers. Van een studio-album was het sinds “One Hundred Years From Now” uit 2007 niet meer gekomen. Maar een jaar geleden was daar “26 East Vol. 1”, in het voorwoord omschreven als het eerste deel van een afscheidstweeluik. Het bleek dat niemand minder dan Jim Peterik, songschrijver en voormalig bandleider van Survivor, DeYoung zover kreeg om weer eens de studio op te zoeken. Het tweede deel is nu verschenen, opnieuw in nauwe samenwerking met Peterik. Hij is medecomponist van 4 nummers, speelt gitaar en fungeert in het achtergrondkoor. Het album begint met een eerbetoon aan The Beatles, maar laat vaak het klassieke Styx-geluid horen. Aan meer rechttoe-rechtaan rockers is ook gedacht en natuurlijk ontbreekt de onvermijdelijke typische DeYoung-ballad niet. Wij kiezen natuurlijk voor de meer symfonische nummers, toevallig ook twee co-composities met Peterik. “Proof Of Heaven” is zelfs al eerder uitgebracht op diens “Winds Of Change” uit 2019, waarop de voormalige Survivor-gitarist per nummer met een andere AOR-legende samenwerkt. De indrukwekkende, massale achtergrondzang bereikt “Bohemian Rhapsody”-achtige proporties. In “There's No Turning Back Time” is een zeldzame, substantiële synthesizersolo verwerkt. Met het al in april als voorproefje gedraaide “Isle Of Misanthrope” zijn het wat ons betreft dé hoogtepunten van dit opnieuw prima album waar alle Styx-fans ook blij mee zullen zijn. En dat tegelijk met de nieuwe Styx!
Websites:
http://www.dennisdeyoung.com
https://www.facebook.com/DennisDeYoungOfficial .

IN HET NIEUWS
Mulder, Eddie - Memoir
Van het album "Victory" (Oskar, 2019)

Klassiek geschoold gitarist Eddie Mulder speelt al sinds de negentiger jaren bij het akoestische gitaartrio French Connection. Sinds eind 2000 brengt hij ook zijn voorliefde voor symfonische en progressieve rock in de praktijk met mijn creatieve inbreng in Flamborough Head, Trion en Leap Day. Ook speelde Mulder tot voor kort samen met Jos Harteveld in een duo genaamd Two Faces. De laatste tijd geef hij ook solo-optredens. Dat alles in combinatie met zijn gitaarleerlingen maakt dat hij geen klagen heeft over gebrek aan werk. Begin oktober komt het zevende studio album van Eddie Mulder uit, getiteld "Blind Hunter". Een bandgeorienteerd album vol nieuwe composities, met medewerking van leden van Camel, Sunchild, Leap Day, Flamborough Head, Galahad, 5Bridges, Nice Beaver en Osada Vida. Er is een bonus-CD aan het album toegevoegd met nieuw akoestisch werk, getiteld "Fairplay". We zijn benieuwd... Tot die tijd moeten we het nog doen met eerder werk, vandaar dat we vanavond teruggaan naar 2019, toen Mulders vijfde solo-album "Victory" verscheen. Daarvan het mummer "Memoir".
Websites:
https://eddiemulder.nl/ .

NIEUW
Budjana, Dewa - Naurora
Van "Naurora" (MoonJune Records, 2021)

Toen in de jaren zeventig van de vorige eeuw jazzrockmuzikanten hun muziek gingen verrijken met invloeden uit allerlei windstreken, ontstond de mengvorm fusion. Daarom wellicht dat de nieuwe CD van de Balinese gitarist Dewa Budjana zo vertrouwd in de oren klinkt. En dat terwijl dit "Naurora" volgens de meegeleverde persinformatie zo'n wonderlijke mix van Oost Aziatische muziek en progressieve jazzrock bevat. De vijf, samen 40 minuten klokkende, composities verenigen toegankelijke thema's, dominant drumwerk van onder andere Dave Weckl en Simon Phillips, groovy baspatronen en uiteraard virtuoos gitaarspel. In "Swarna Jingga" gaat de meester zelfs een gitaarduet aan met de Braziliaanse superster Mateus Asato. Budjana zorgt door middel van soundscapes met name in het vanavond gedraaide titelstuk voor Kit Watkins-achtige toetsenpracht, terwijl de keyboardsounds in "Blue Mansion" afkomstig zijn van Gary Husband. We vinden "Naurora" een van Budjana's meest toegankelijke albums. En wees gerustgesteld: de commerciële toevoeging van disco en funk die het begrip 'fusion' een tijdlang een slechte naam bezorgden, zijn hierop nergens te bekennen. Zoals gezegd nu aandacht voor het titelnummer, hoewel we binnenkort ook graag "Blue Mansion" een keer door de speakers willen gooien, al was het alleen maar om Simon Phillips' heerlijk spetterende slagwerk.
Website:
https://www.facebook.com/DewaBudjanaOfficial/
https://dewabudjana.com/
https://dewabudjana-moonjunerecords.bandcamp.com/track/naurora
https://zh-cn.facebook.com/groups/moonjunemusic/ .

NIEUW (verlaat)
Tammatoys – Time
Van “Conflicts” (Apollon Records: PROG, 2020)

Nog weer een album uit 2020 waar we nog geen aandacht aan hebben besteed: deze keer “Conflicts” van Tammatoys. Deze Noorse band is al vanaf 1999 actief, maar wachtte 21 jaar met het uitbrengen van een volwaardig album. Wel verschenen er eerder twee download-only-EP's. Enkele bandleden musiceerden al samen in andere bands, maar zochten een middel om hun voorliefde voor prog te uiten. Dit resulteerde in de oprichting van Tammatoys. Alle klassieke progressieve rockelementen zijn dan ook te vinden op “Conflicts”: een mooie afwisseling tussen gitaar- en keyboardsolo’s gestut door een gedegen ritmesectie en gegoten in semi-lange composities. Toch is het begrijpelijk dat “Conflicts” enigszins ondersneeuwde in de vele releases die 2020 rijk was: de muziek is wel een beetje aan de veilige kant en de zang is vrij onopvallend. Dit doet echter niets af van het feit dat “Conflicts” een lekker plaatje is dat zeker aandacht verdient. Vanaf albumopener “I Will Follow” weet je wat je kan verwachten. Je hoort dezelfde dame die op “Stupid Dreams” van Porcupine Tree een cijferreeks opnoemt ditzelfde ook veelvuldig op “Conflicts” doen. Die periode in de carrière van Porcupine Tree, rond de eeuwwisseling dus, is ook wel een goed referentiekader aangezien Tammatoys, net als de Britse groep destijds, de melodieuze kant opzoekt. We gaan luisteren naar albumafsluiter “Time”.
Websites:
https://www.facebook.com/Tammatoys
https://tammatoys.bandcamp.com/album/conflicts .

SEVENTIES / VAN EIGEN BODEM
Light - The Blackberry Bushes
Van "The Story Of Moses" (Barclay, 1972)

Nederland kende twee bands met de naam Light. Je denkt misschien als eerste aan de neoprogband, opgericht door componist en gitarist Mario Driessen, die bij SI Music een album uitgebracht in 1995. Maar wij hebben het vanavond over de band Light die ontstond in de jaren 60 in Gouda en vervolgens tourde door heel Nederland. De bandleden waren Adri Vergeer (piano, orgel, Mellotron, keyboards, zang), Gerard Steenbergen (akoestische gitaar), Joop Slootjes (bas), Hans de Bruin (saxofoon, fluit) en Sjaco van der Speld (drums, zang). De bekende producer Eddy Barclay bracht de band - toen nog Light Formation geheten - onder de aandacht van producer Bert Schouten. In 1972 verscheen "The Story Of Moses", opgenomen in de Phonogram Studio in Hilversum. In 2006 bracht het Spaanse Estrella Rockera een CD-editie uit, maar volgens Discogs is deze niet officieel. Aan het album droegen Guus Willemse (bas), Hans Hollestelle (elektrische gitaar) en Marian Schatteleyn en Robbie Dale (zang) bij als gastmuzikanten. "The Story Of Moses" is een conceptalbum over de bijbelse figuur Mozes, die de Israëlieten uit Egypte naar het beloofde land Kanaän heeft geleid. Het zou voor Light bij dit ene album blijven. Bij het beluisteren van het conceptalbum hoor je overeenkomsten met de muziek van tijdgenoten The Nice, The Moody Blues, Procol Harum en de landgenoten van Ekseption. Grote bekendheid en succes, wat ze zeker verdienden, kreeg Light niet Hoewel we enkele andere bands heb genoemd, plegen ze geen plagiaat, de vermelding ervan was alleen ter vergelijking. "The Story Of Moses" is misschien geen meesterwerk, maar het is de moeite waard voor Prog-liefhebbers. Voor vanavond hebben we "The Blackberry Bushes" geselecteerrd, dat opent met een bluesy gitaarintro, maar zich ontwikkelt als een Santana-achtig stuk met allerlei percussie, Hans Hollestelles elektrische gitaar en Vergeers-orgel. De sfeer wordt al snel jazzy als Hans de Bruin invalt met zijn saxofoon, wat een Colloseum-achtig geluid geeft. (met quotes van Joerg Aberger, Prog Archives)
Websites:
http://www.progarchives.com/album.asp?id=11188 /.

NIEUW
Feeling Of Presence – Room Number 105
– Hollow Innocence
Van “Of Lost Illusion” (Tonzonen Records, 2021)

Feeling Of Presence is een nieuw instrumentaal project van de van Frequency Drift bekende Andreas Hack. De Duitse multi-instrumentalist laat op het albumdebuut “Of Lost Illusion” een mengvorm van postrock, progressieve rock en filmisch aandoende muziek horen, of zoals hij het noemt: 'dark instrumental rock'. Zelf bespeelt Hack diverse gitaren aangevuld met andere akoestische snaarinstrumenten, maar ook diverse analoge synthesizers. Het resultaat kleedt hij verder aan met de nodige digitale elektronica en wordt gestut door drumpartijen van Wolfgang Ostermann. De enige andere muzikant die te horen is, is Hacks voormalige Frequency Drift-bandgenoot Nerissa Schwarz. We kennen haar elektrischeharpspel al van hun voormalige groep, op “Of Lost Illusion” zijn ook Mellotronpartijen van haar te horen. De typische Mellotronfluit is goed waarneembaar in “Hollow Innocence”, waarin eerder al Schwarz' harptokkels fungeren, waarmee ook “Room Number 105” begint, dat het meest pakkende stuk van het album kan worden genoemd. Het zou de instrumentale herkenningssong van een moderne thriller kunnen zijn, waarvoor andere passages van het album uitstekend als soundtrack zou kunnen fungeren. Dat gezegd hebbende: de gelaagde muziek van Feeling Of Presence dringt zich misschien voor filmgebruik te veel op: extra beelden heb je niet nodig, die creëer je zelf wel in je hoofd als je je mee laat voeren door Hacks muzikale wereld. Overigens: opvallende naam op de hoes is die van voormalig Grobschnitt-drummer Eroc, die garant stond voor de mastering. Hem is het goed laten klinken van enigszins dreigende muziek met soms stuwende drums wel toevertrouwd.
Websites:
http://feelingofpresence.com/
https://www.facebook.com/feelingofpresence .

NIEUW
Giant Sky - Broken Stone
Van "Giant Sky" (Glassville Records, 2021)

De afgelopen jaren hebben we regelmatig muziek gedraaid van Soup, de Noorse band die geleid wordt door zanger/multi-instrumentalist Erlend Viken. Het werken aan een opvolger voor “Remedies” uit 2017 is blijkens berichten van Viken zelf niet echt een gemakkelijke bevalling. Misschien als reactie daarop, of als uitlaatklep, heeft hij een nieuw project opgestart onder de naam Giant Sky. Nog eerder dan het nieuwe Soup-album is daar nu het debuut van verschenen, vooralsnog in kleine oplage op Vikens eigen label en via het Nederlandse Glassville Records. Muzikaal bewandelt Viken een ander pad dan met Soup: de sound is minder donker en opener; er wordt weinig gebruik gemaakt van gitaren maar des te meer van toetsen en elektronica. Ook heeft hij voor de diverse zangpartijen de hulp ingeroepen van een aantal gastzangeressen en valt het gebruik van kerkorgel op. Liefhebbers van de muziek van Soup zullen echter zeker ook veel van hun gading vinden bij Giant Sky, hoewel dit titelloze album wat ons betreft bij vlagen zelfs de muziek van Soup weet te overstijgen, omdat er minder in het geijkte postrockstramien word gewerkt. “Broken Stone” is een mooi voorbeeld daarvan, met een sound die ook wel wat doet denken aan het betere werk van Sigur Rós. Daarnaast zit er een toetsenmelodie in het tweede deel, die haast een variatie is op het bekende themaatje uit “Enola Gaye” van Orchestral Manoeuvres In The Dark.
Websites:
https://www.giantskyband.com/
https://giantskyband.bandcamp.com/album/giant-sky
https://www.facebook.com/giantskyband .

NIEUW
Rêverie - Costante Metamorfosi
- Dalle Immensità Lontane
Van "Orpheus" (Smayra Publishing, 2021)

Hoewel Rêverie met "Orpheus" debuteert in Xymphonia, werd deze Italiaanse band al in 1998 opgericht door de van Lethe en de CD "Ghost" van The Watch bekende componist/gitarist Valerio Vado. Hij omschrijft zijn huidige muziek als etno-progressief, omdat hij tracht geluiden en instrumenten die typisch zijn voor zijn vaderland te vermengen met periodemuziek uit de middeleeuwen, barok en de klassieke tijd én de rijke oogst van progressief ingestelde acts zoals PFM, Mike Oldfield, Dead Can Dance en Loreena McKennitt. Op dit vijfde studioalbum voegt hij aan deze samenballing der kunsten de poëzie van Rainer Maria Rilke, Gabriele D’Annunzio en Ovidius toe. Vado creëert met zijn geregeld 'geloopte' en vervormde akoestische en elektrische gitaarpatronen, basgitaar- en baspedaal-impulsen, geluidseffecten, percussie en Mellotronvegen introverte composities. Die begeleiden perfect de aan een jonge Alice herinnerende sensuele zang van Fanny Fortunati. De snarenpracht roept onvermijdelijke herinneringen op aan het subtielere werk van Anthony Phillips en Steve Hackett. De elektrisch geladen ijle solo’s lijken daarnaast beïnvloed door Robert Fripp op zijn meest gevoelige momenten. Alleen in "Invisibile Poesia" en "Dalle Immensità Lontane" etaleert de bandleider zijn nog immer aanwezige progressieverockroots door enkele relatief robuuste riffs en passages vol symfonische grandeur. Het 35 minuten durende, warm geproduceerde "Orpheus" bestaat uit vijf delen, een proloog en een epiloog. De delen bestaan verder uit één of twee instrumentale passages en een vocaal stuk. We hebben gekozen voor het vocale stuk uit Deel 3, "Costante Metamorfosi" en het instrumentale stuk uit het genoemde Deel 5 "Dalle Immensità Lontane".
Websites:
http://www.reverieweb.com/
https://www.facebook.com/reverieweb .

NIEUW
Evership – The Pilgrimage
Van “The Uncrowned King: Act 1” (Atkinsong Productions, 2021)

Evership bouwt sinds 5 jaar aan een oeuvre dat duidelijk teruggrijpt op het type prog dat eerder door eveneens Amerikaanse bands aan het einde van de jaren zeventig werd gemaakt. De symfonische rock van vooral Yes als uitgangspunt, maar dan geïnjecteerd met typisch Amerikaanse radiorockpower. Denk daarbij vooral aan het Styx van bijvoorbeeld “The Grand Illusion”, maar ook aan een flink regiment onbekender gebleven bands die in die voetsporen volgde, zoals bijv. Aviary. Het nu verschenen “The Uncrowned King: Act 1” is onbetwist het meest ambitieuze werkstuk van de band rond multi-talent Shane Atkinson. Hij baseerde het concept van dit derde bandalbum op een verhaal dat Harold Bell Wright begin vorige eeuw schreef. De Styx-sfeer wordt versterkt door de krachtige, ietwat Dennis De Young-achtige stem van leadzanger Beau Wes; een andere Styx-link schuilt in het feit dat het album is opgenomen met gebruik van de dezelfde mengtafel als Styx' debuut. De tapemachine is dan weer van hetzelfde type als welke Kansas gebruikte voor “Leftoverture”. Het feit Atkinson hier blijkbaar bewust naar op zoek is gegaan, onderstreept nog eens de fascinatie van hem voor deze bands en hun muziek. Evership zet dan ook met verve o.a. de grandioos klinkende gestapelde keyboard- en soms ook zanglagen neer. ...En verwerkt daar heus nog wel andere invloeden in, zoals in het coda van “The Pilgrimage”, met zijn kosmische synthsferen. Het enige dat wij enigszins afbreuk vinden doen aan het totaalgeluid, zijn de knallend opgenomen drums, maar dat is misschien ook een kwestie van smaak.
Websites:
http://www.evership.com/
https://www.facebook.com/evershipband
https://friendsoftherevolution.bandcamp.com/album/the-uncrowned-king.

PROGRESSIEVE SINGER-SONGWRITERMUZIEK
Theil, Bob – December 1918
Van het album “So Far...” (eigen beheer, 1982)

Bob Theil is een in Schotland geboren singer-songwriter en gitarist, wiens stijl is doordrenkt met de traditie van de grote akoestische troubadours uit de Britse scene rond 1965 en later. Zijn liedjes en muziek herinneren aan wat voor velen wordt beschouwd als een hectische periode, waarin Roy Harper, Bert Jansch, Michael Chapman, Richard Thompson en Al Stewart, om er maar een paar te noemen, hun beroep uitoefenden in de Britse clubs en het universiteitscircuit. Theils stem, schrijven en gitaarspel laten een eclectische mix van folk- en rockinvloeden horen. Andere voor de hand liggende invloeden in die tijd waren Bob Dylan, Sandy Denny, Joni Mitchell, Leonard Cohen en Nick Drake, maark ook Jethro Tull, Rory Gallagher, Led Zeppelin en Genesis. Het gebruik van voornamelijk 12-snarige akoestische en elektrische gitaren en zijn unieke spelstijl (zowel 'finger picking' als met plectrum) lenen zich uitstekend voor nummers die een Keltische sfeer vermengen met een akoestisch rockgeluid dat vergelijkingen oproept met sommig werk van Pink Floyd. Theil debuteerde met de EP “Another Flight”. Hierop stonde songs die hij in de jaren zeventig schreef en die een beeld geven van zijn ontwikkeling als songwriter. Het fungeert daarmee als opmaat voor zijn echte debuut, “Sor Far...” uit 1982. Een opvolger verscheen pas in 1993, onder het pseudoniem Lawrence Woolfe: de CD "Bridging the Silence". Sindsdien verschenen er met flinke tussenposen nog drie albums van de al jaren in België wonende Schot. De debuut-LP "So Far..." (1982) is intussen een verzamelobject geworden. In 2004 verscheen er een remaster met de nummers van “Another Flight” als bonustracks bij het Canadese Recordplex Productions. Van dit album het afsluitende en tevens langste nummer “December 1918”, waarin de genoemde prog-invloeden duidelijk waarneembaar zijn. Een geheimtip voor mensen die houden van bijvoorbeeld “Nether Lands” van Dan Fogelberg.
Website:
http://www.bobtheil.be/
https://www.facebook.com/Bob-Theil-1555184991459645 .

HERUITGAVE (beter laat dan nooit ontdekt)
Moondancer - Crime Of Daddy Michael
- Candle Love
Van "Moondancer" (Alfa, 1979 / Bridge, 2014)

Eind vorig jaar ontdekten we bij toeval Moondancer (ook als Moon Dancer geschreven) en Tachyon. Het waren twee Japanse formaties die eind jaren 70, begin jaren 80 ieder één LP uitbrachten. Beide bands bestonden daarbij uit nagenoeg dezelfde musici, waarbij toetsenman Rei Atsumi (of Rey Azmi) de centrale figuur was. De gelijknamige plaat van Moondancer uit 1979 bevatte een mix van glamrock, classic hardrock en progressieve rock, waarbij gedacht moet worden aan een bands als Uriah Heep, Deep Purple, Emerson Lake & Palmer, King Crimson en Sparks. Het eveneens titelloze album van Tachyon voegde daar pop- en jazzrockelementen aan toe, dat laatste wellicht door de inlijving van bassist Gregg Lee, een Amerikaan die al jaren in Japan woont en werkt en bekend is van onder meer Caldera en Soma. Zoals gezegd waren beide bands geen lang leven beschoren, maar van het supertalent van Atsumi kon daarna nog volop genoten worden toen hij in het in het thuisland razend populaire Vow Wow (of Bow Wow) toetrad. De geschiedenis van Moondancer en Tachyon is echter niet afgelopen. Via de blog van Kenso-gitarist Yoshihisa Shimizu kwamen we erachter dat de bands sinds 2013 geregeld gezamenlijke reünieconcerten organiseren, waarbij gebruik wordt gemaakt van authentieke instrumenten zoals Hammond, Moog en Mellotron. Van een van die shows werd een opname gemaakt en die werd in 2014 onder de titel "Moondancer & Tachyon Live! 2013 - Live At Rock Joint GB 2013.5.18" uitgebracht. Tevens verscheen dat jaar de 3CD/DVD-set "Trilogy", waarop veel studio-, live- en demomateriaal van deze bands gekoppeld is aan een registratie van het reünieconcert van 2014. Uiteindelijk hebben we ook het eigenlijke debuut van Moondancer te pakken weten te krijgen. Het is interessant om te ontdekken dat met toen nog geen Mellotron had, maar zoals het driedelige "Candle Love" laat horen loste men dit probleemloos op door het toevoegen voor arrangementen voor koor en strijkersgroep. Het catchy "Crime Of Daddy Michael" is daarnaast een mooie staalkaart voor deze bevlogen formatie.
Websites:
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=1547
https://www.metal-archives.com/artists/Rei_Atsumi/149506
http://bridge-inc.net/?pid=80130890
https://www.facebook.com/rei.atsumi.info .

ALBUM VAN DE MAAND
Neptunite - SweetSourBitterSalty
Van "Sensor" (eigen beheer, 2020)

Ons Album Van De Maand juni begint langzamerhand een beetje door te dringen in de progwereld. En dat is mooi want deze Duitse driemansformatie heeft een bijzonder geluid, waarbinnen elementen uit de sound van Camel, Pink Floyd, neoprog en Duitse elektronische muziek à la Tangerine Dream zijn vermengd tot een ontzettend smakelijk geheel. De band bestaat uit Guido Poetzel, Marc Schröder en Tim Diern. Die laatste tekent ook voor de opname en mix. En meer weten we eigenlijk niet over de heren. Gezamenlijk staan ze echter wel hun mannetje op gitaren, bas, drums en toetsen. De bas heeft regelmatig wel die lekkere lome groove zoals we die bij Camel vaak voorbij horen komen, de drums refereren ook soms wel aan Camel maar ook wel naar het solide spel van Nick Mason bij Pink Floyd. Het gitaarwerk zit ergens tussen de stijlen van Andy Latimer en David Gilmour in en de toetsen laveren tussen heerlijk zwevende passages dan wel flitsend solo's. Naarmate het album vordert, is er meer ruimte voor spacy elektronische passages, zonder dat de spanning verloren gaat. Sinds onze eerste kennismaking heeft deze schijf regelmatig zijn rondjes gemaakt in onze speler en we blijven onder de indruk van de muziek van Neptunite. De voornoemde invloed van Tangerine Dream is duidelijk te horen in “ SweetSourBitterSalty”, waarbij je moet denken aan de muziek uit de tweede helft van de jaren 70 van die mede-Duitsers, toen er meer ruimte was voor het gitaarwerk van voorman Edgar Froese.
Websites: NEPTUNITE
BANDCAMP
FACEBOOK.

NIEUW
When Waves Collide – Chimera
Van “Chasm” (Antigony Records, 2021)

We hebben de laatste weken redelijk wat muziek gedraaid van bands die stilistisch ergens tussen postrock en progrock zweven. Er zijn momenteel dan ook veel nieuwe bands die deze muzikale richting gekozen hebben. Vandaag gaan we een nummer laten horen van When Waves Collide. In 2019 bracht deze Franse band al een EP uit met 3 korte nummers. Nu is er een opvolger, wederom geen volwaardig album, maar met 6 nummers en 30 minuten muziek wel een mini-album te noemen. Dit “Chasm” heeft als centraal thema een beschaving die op het punt staat in verval te raken. Opener “The Fallen” begint direct vrij stevig, met de voor postrock gebruikelijke zwaar aangezette gitaarriffs en stuwend drumwerk. Zogauw de toetsen erbij komen krijgt de muziek een meer filmische inslag. Ondanks dat heavy begin, wordt er toch vaak voor een rustiger opbouw gekozen, zo ook in het voor vanavond geselecteerde “Chimera”.
Websites:
https://whenwavescollide.bandcamp.com/album/chasm
https://www.facebook.com/WhenWavesCollide/ .

IN HET NIEUWS / LIVE-TIP
Leprous – Castaway Angels
Single, december 2020, voorbode op “Aphelion” (InsideOut / Sony Music, 27 augustus 2021)

Leprous heeft aangekondigd op 27 augustus een nieuw album uit te brengen. “Aphelion” is de opvolger van het in 2019 uitgebrachte “Pitfalls“. De opnamen vonden het afgelopen jaar plaats in drie verschillende studio’s. Wederom is het album gemixt door Adam Noble (o.a. Placebo, Biffy Clyro en Nothing But Thieves) en gemasterd door Robin Schmidt (The 1975, Placebo, The Gaslight Anthem, e.a.). “We hadden eigenlijk geen plannen voor een nieuw album, tot Covid19 de wereld in zijn greep kreeg. “Aphelion” zal anders worden dan onze vorige albums. Het is intuïtief en spontaan. We hebben met verschillende manieren van schrijven en componeren kunnen experimenteren. Er was dit keer geen ruimte voor overdreven perfectionisme en zorgvuldig uitgedachte nummers. Ik geloof dat dat ook de kracht is van dit album. Het voelt levendig en vrij. De titel van het album slaat op het aphelium, het punt in de baan van een object dat het verst van de zon gelegen is. Dat heeft een symbolische waarde op het album, maar dat laat ik over aan de interpretatie van de luisteraar“, aldus frontman Einar Solberg. Ter promotie van het nieuwe album zal Leprous ook op tour gaan door Europa. Hierbij zal de band het Nijmeegse Doornroosje aandoen op 3 december 2021. De voorintekening op het album kan vanaf 25 juni. Afgelopen december verscheen al de single “Castaway Angels”, ontstaan op een moment dat de Noren eigenlijk op tournee hoopten te zijn. Het ligt voor de hand dat dit nummer te vinden zal zijn op “Aphelion”, waarvan de tracklisting nog niet is vrijgegeven. Waarschijnlijk weten we op 25 juni meer...
Website:
https://www.leprous.net/
https://www.facebook.com/leprousband
Dit nummer: https://youtu.be/85drl9-lqRU .

GEMIST
Not Otherwise Specified – Conscience
Van “Deadweight” (eigen beheer, 2019)

De term Not Otherwise Specified (NOS) komt uit de geestelijke gezondheidzorg en wordt vaak toegepast als niet alle criteria van toepassing zijn op een diagnose. De man achter NOS is de uit Georgia afkomstige multi-instrumentalist Craig Kerley. Hij maakt al muziek sinds zijn prille jeugd en startte in 2011 met Not Otherwise Specified; “Deadweight” is alweer het derde album onder deze naam. Kerley noemt bands als Spock’s Beard, Genesis, Pink Floyd en Dream Theater als zijn inspiratiebronnen. Dit is ook zeker een goede opsomming van hoe zijn muziek klinkt. Voornamelijk de invloeden van eerstgenoemde band hoor je veelvuldig terugkomen, maar de muzikale richting gaat ook vaak richting de 'heavy prog'-kant. Een nummer als “All The Same” had zo op “Images And Words” van Dream Theater kunnen staan. Toch bevat het album voornamelijk progrock, zij het stevig aangezet. Hoewel NOS een soloproject is, wordt Kerley wel bijgestaan door een aantal bevriende muzikanten. Zo zijn de drumpartijen verdeeld tussen Phil Reilly en Derik Rinehart en speelden Daniel Graham en Keith Tuggle naast Craig de meeste baslijnen in. Daarnaast zijn er op vier nummers gitaarbijdragen van Mitch Pew. Sinds 2020 is er ook een liveband samengesteld met nog weer andere musici. “Deadweight” is een conceptalbum met voor 'ons' genre de gebruikelijke ingrediënten: ronkende orgels, zwaar aangezette Mellotronpartijen en slepend gitaarspel krijgen volop de ruimte, vooral ook in enkele spierballeninstrumentals.
Websites:
https://nosband.com/
https://nototherwisespecified.bandcamp.com/album/deadweight
https://www.facebook.com/nototherwisespecified .

40 JAAR
Ramses – Force Of Habit
Van het album “Light Fantastic” (Sky Records, 1981)

Toen Ramses in 1972 werd opgericht, prijkte er nog een romeinse II achter de naam. Ten tijde van het debuut “La Leyla” in 1976 had de Duitse groep die toevoeging al lang geschrapt. Er verschenen in totaal 5 studioalbums van de band. De eerste drie nog vrij vlot achter elkaar in de jaren 1976 tot 1981. Hoewel de band wel bleef bestaan, duurde het vervolgens tot 2000 eer er een vierde album verscheen. Ook werd er vanaf toen voor het eerst in lange tijd weer live opgetreden. Ondanks al die activiteit moesten de fans nog weer 14 jaar wachten op het “Control Me”, nog steeds het meest recente studio-album. Ramses bestaat nog steeds en treedt tegenwoordig op in een bezetting met vier leden die er ook in de jaren '70 al bijwaren, al zijn de oprichters uit beeld verdwenen. Ook in de beginjaren was Ramses actiever op het podium dan in de studio. De eerste twee albums waren internationaal succesvol. De muziek werd destijds Krautrock genoemd en werd gedomineerd door synthesizers. Denk daarbij als referentie aan landgenoot Eloy, waarvan een ex-gitarist enige tijd deel uitmaakte van Ramses. Het derde album “Light Fantastic” markeert een verwijdering van de seventies-symfostijl, ten faveure van de neo-prog zoals die in de vroege jaren 80 opkwam. Van dit album uit 1981 het nummer “Force of Habit”.
Websites:
https://ramses-music.de/
https://www.facebook.com/RAMSES-209367559099891/.

NIEUW
Morgendust – Easy Way Out
(single, eigen beheer, 11 juni 2021)

Morgendust heeft afgelopen vrijdag een nieuwe single uitgebracht: “Easy Way Out”. Frontman Marco de Haan geeft aan dat de tekst geïnspireerd is op Jonas Wergeland, de hoofdpersoon in de boeken van Jan Kjaerstad. De Noorse schrijver laat deze Wergeland in een trilogie terugkijken op zijn leven en al de vrouwen, muziek en kunst dat hem de man heeft gemaakt die hij vandaag de dag is. Het nummer is eigenlijk al wat ouder en was oorspronkelijk bedoeld voor een ander project van de voormalige PTS-drummer/zanger, maar is nu omgevormd tot een typisch pakkend Morgendust-nummer vol sounds die doen terugdenken aan de licht-progressieve popmuziek uit de jaren tachtig. De leden van de Zwolse band hebben gemeen dat ze allemaal gevormd zijn door de muziek uit dat decennium. Toch is Morgendust geen gemakkelijke retroband. De songs zijn altijd krachtig en toch helemaal van nu en hebben altijd een extra laag of 'edge' waardoor het resultaat méér is dan zomaar een popsong. Dat geldt ook weer voor “Easy Way Out” en dat blijkt al uit de motivatie achter de tekst.
Websites:
https://morgendust.com/
https://www.facebook.com/morgendust
Dit Nummer:
https://li.sten.to/easywayout
https://youtu.be/ApeN0BA1F3c .

NIEUW
Zabbini, Luca – What's Left Of Me
– Portrait
Van “One” (Immaginifica / Self, 2021)

Het C-woord valt nogal eens in Xymphonia. Bijvoorbeeld in relatie tot normaliter drukbezette bandleden die de afgelopen 15 maanden ineens tijd vonden voor een solo-album. Ook Luca Zabbini is zo iemand. Nu is het zo dat hij als componist/bandleider en tegenwoordig ook (mede-)zanger van Barock Project sowieso al zijn stempel drukt op hoe die Italiaanse groep klinkt. Op het niet aan duidelijkheid te wensen overlatend getitelde “One” doet hij alles zelf, dus ook drummen, bassen en gitaarspelen. Alleen tekstschrijven laat hij veelal over aan anderen. Omdat het Barock Project-stempel er niet op hoeft, voelde hij zich wel vrijer om stilistisch breeduit te gaan en ook minder prog-getint en meer standaard pop- en rockgeoriënteerd te werk te gaan. Toch hoor je duidelijk hetzelfde muzikale DNA als bij Barock Project en zal het merendeel van de nummers er bij vele progliefhebbers net zo lekker ingaan als het werk van de 'moederband'. “One” is namelijk een kwalitatief hoogstaand album. Dat hij een virtuoos toetsenist is weten we, maar in de meeste nummers kwijt hij zich ook op de andere genoemde instrumenten prima van zijn taak, zoals bijvoorbeeld blijkt uit de slepende bluesgitaarsolo in “No One There”. Of uit de razende Phil Collins-achtige drumfill waarmee “What's Left Of Me” na het rustige intro openbreekt. Enkele nummers zijn voorzien van fraaie klassieke arrangementen, zoals bijvoorbeeld het lyrische “Portrait”.
Websites:
https://www.lucazabbini.com/
https://www.facebook.com/lucazabbinimusic .

NIEUW
Chain Reaktor – Homesick
Van het album “Homesick” (Freia Music, 2021)

“De broers Bart en Arjan Laan kwamen op het idee om, naast hun eigen band Skylake, een project op te starten met vader Erik. Wat moet het fantastisch zijn om als vader met je beide zoons een album op te kunnen nemen! Vader Erik is al jarenlang de vaste toetsenist en tweede zanger van de Nederlands progband Silhouette. De drie heren samen bespelen bijna alle instrumenten. Zo is Bart vooral te horen op gitaar en neemt hij zangpartijen voor zijn rekening. Arjan is verantwoordelijk voor percussie en drums. Gezamenlijk schreven ze de teksten en muziek. Voor de baspartijen werd vriend van de familie Mark op ten Berg gebeld. Zijn soul- en funkachtergrond werd gezien als een mooie aanvulling op de vertrouwde neo-progsound. Als gasten zijn Suzan van den Engel (achtergrondzang), Martin Streckfuss (saxofoon) en Sophie Zaaijer (viool) toegevoegd. Een andere grote bekende van de familie is gitarist Aldo Adema, bekend van onder andere Egdon Heath en TumbleTown. Dit keer heeft hij geen muzikale inbreng, maar is hij verantwoordelijk voor het fraaie artwork. Om het plaatje compleet te maken is Bart Laan ook nog eens zelf achter de knoppen en schuiven gaan zitten voor het mixen en masteren. De titeltrack “Homesick” laat in de opening de viool van Sophie Zaaijer horen, samen met Erik Laan op piano. Het nummer is sterk gecomponeerd en zit boordevol variatie. De muziek werkt zich naar een explosie toe met een lange gitaarsolo, ondersteund door volle lagen keyboardakkoorden. Dit is neo-prog waar velen van zullen watertanden en live zal dit alle kanten op gaan.” (bron: Wouter van Hal, Rockportaal.nl (licht aangepast))
Websites:
https://chainreaktor.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/chainreaktor .

NIEUW (VERLAAT)
Distant Dream – Left Alone
- Unknown Path
Van “Point Of View” (eigen beheer, 2020)

“Point Of View” is het derde album van Distant Dream in 4 jaar tijd. De man achter deze Poolse band is Marcin Majrowski. In een kleine 40 minuten neemt hij je mee in een instrumentale wereld, voornamelijk gedomineerd door zijn gitaarspel. Marcin omschrijft zelf zijn muziek als 'instrumentale postrock/ambientmetal'. Daarin kunnen we ons zeker vinden, met de aantekening dat het gitaarspel tegen de metal aan schuurt: we horen stevige riffs, bijna-'shred'-werk en behoorlijk flitsende solo’s. Toch ademt “Point Of View” een postrockkarakter uit en zorgen de toetsentapijten voor een ambientsfeer. Denk daarbij aan een kruisbestuiving tussen Nightwish, Anathema en Sigur Rós, met af en toe een Satriani-uitspatting. De drie albums die Distant Dream heeft uitgebracht zijn via Bandcamp verkrijgbaar.
Websites:
https://distantdream.bandcamp.com/album/point-of-view
https://www.facebook.com/distantdreammusic/ .

NIEUW / LIVE-TIP
Kingfisher Sky – Rise Up
Van de EP “Rise” (eigen beheer, juni 2021)

Kingfisher Sky brengt deze maand na vier albums en twee EP's een nieuwe EP uit. De vier nummers gaan volgens de Haagse band over hoop en liefde, genuanceerd denken en onvoorwaardelijk begrip en respect voor een ander, of het gebrek daaraan. Met een meeslepende, symfonische, filmische en soms folky sound, biedt de EP een mooi palet van de verschillende muzikale facetten van de band, aldus het sextet rond het echtpaar Judith Rijnveld (zang) en Ivar de Graaf (drums, ex-Within Temptation). Eén nummer is nu al vrijgegeven, is gebouwd rond een bolero-ritme en heel symfonisch aangekleed. “Rise” bouwt, indachtig de titel, naar een climax, waarbij op de weg daar naartoe ook een fijne gitaarsolo van Edo van der Kolk voorbij komt. Kingfisher Sky had behoorlijk wat optredens op de concertagenda, die steeds weer verschoven werden. Het concert in de Bibelot, Dordrecht, op één avond met een concert van Kristoffer Gildenlöw, is opnieuw verschoven en wel van 18 juni naar 2 september. Daardoor is de eerstvolgende mogelijkheid om Kingfisher Sky te aanschouwen nu 2 juli geworden, in LuxorLive te Arnhem.
Website:
https://www.kingfishersky.com/
https://www.facebook.com/kingfishersky
Dit nummer: https://youtu.be/3pye5V2JT7M .

(OP)NIEUW
Panunzi, Stefano – We Are Not Just What We Are
Van “Beyond The Illusion” (eigen beheer, 2021)

Op 11 april jongstleden ging "Beyond The Illusion" van Stefano Panunzi bij ons in première. Dat was zes jaar na het meest recente Fjieri-album “Words Are All We Have” en zelfs twaalf jaar na de soloplaat “A Rose”. “Beyond The Illusion” sluit qua opzet aan op Panunzi’s debuut “Timelines” uit 2005 in die zin dat het overgrote deel van het materiaal bestaat uit stemmige instrumentale muziek. In slechts vier van de twaalf stukken wordt er gezongen, waarvan “I Go Deeper” de terugkeer van Tim Bowness markeert. Het is een nieuwe versie van de song die ook al op Bowness' eigen album "Flowers At The Scene" uit 2019 prijkt. Voor de overige gezongen nummers heeft Panunzi een goede bekende van Xymphonia gevonden, namelijk Jim Peters, beter bekend onder zijn artiestennaam GRICE. Zijn melancholieke stem past uitstekend bij de door hem mede-gecomponeerde songs “The Awakening”, “Her” en “The Portrait”. Op instrumentaal gebied biedt “Beyond The Illusion” een terugkeer van oude bekenden, zoals gitarist/bassist Nicola Lori en drummers Gavin Harrison en Cristiano Capobianco, maar voor “The Bitter Taste Of Your Smile” is ook een primeur voor de veelgevraagde Lorenzo Feliciati op bas te horen. Vergeleken met zijn vorige materiaal is de nieuwe CD, die Panunzi heeft opgedragen aan zijn moeder Ines Piccolo, nog sterker gebaseerd op melancholische, geregeld met jazzy elementen opgesierde composities. Dat is ook het geval in het vanavond gedraaide "We Are Not Just What We Are", waarin niet alleen Gavin Harrison schittert, maar waarin vooral Mike Applebaums trompet de hoofdrol speelt.
Websites:
https://www.stefanopanunzi.com/
https://www.facebook.com/stefanopanunzimusic .

NIEUW
Soleluna – Ringkih
Van “Jelajah” (Elevationgroup, 2021)

Intrigerende band, dat Soleluna. Het duo afkomstig uit Makassar, Indonesië heeft afgelopen maand het debuut “Jelajah” uitgebracht, met muziek die de twee heren zelf als akoestisch-elektronische composities bestempelen. Ze hebben vijf jaar aan het album gewerkt en noemen het werk van Brian Eno als grootste voorbeeld. Het is een dromerig album geworden, dat stilistisch ergens tussen ambient en postrock valt, waarbij we ook een band als Air als referentie willen noemen. Naast een tweetal kortere nummers bevat “Jelajah” drie lange stukken, waarbij steeds langzaam opgebouwd wordt naar een muzikaal thema dat gedurende het hele album steeds weer opduikt. Je moet overigens wel een beetje moeite doen om de titels te ontcijferen die in Morsecode op de hoes staan. Wil je het album op CD dan is deze momenteel alleen verkrijgbaar als pakket met T-shirt en cassettebandje.
Websites:
https://soleluna1.bandcamp.com/album/jelajah
https://www.facebook.com/Elevation-RecordsPublishing-476511605751524 .

NIEUW / LIVE-TIP
Kansas – Two Cents Worth (live)
– People Of The South Wind (live)
Van het album “Point Of Know Return: Live & Beyond” (InsideOut / Sony Music, 2021)

“Point Of Know Return: Live & Beyond” bevat een totaal van 22 songs die geselecteerd zijn uit twaalf opgenomen concerten tijdens de “Point Of Know Return”-tournee in 2019-2020. Dit was dus nog vóórdat het meest recente studio-album “The Absence Of Presence” uitkwam. Het live-dubbelalbum is daarmee een vervolg op “Leftoverture: Live & Beyond” uit 2017. De luisteraar wordt getrakteerd op twee sets, waarbij de eerste in het teken staat van Kansas-klassiekers aangevuld met minder bekende songs (tegenwoordig 'deep cuts' genoemd) uit het rijke oeuvre van de band. Ook twee songs van het toen nieuwste Kansas album “The Prelude Implicit” staan op de setlist. De tweede set bestaat uit een integrale uitvoering van het album “Point Of Know Return”, waarop Kansas' grootste hit “Dust In The Wind” te vinden is. Daarnaast is er ruimte voor een uitgebreid toegift, waarbij nog enkele Kansas-klassiekers de revue passeren. Wederom bewijst David Ragsdale een begenadigd violist te zijn en ook oerleden Phil Ehart, Richard Williams en de anderen doen waar ze goed in zijn. Gitarist Zak Rizvi straalt weer op deze plaat, zonde dat hij ondertussen de band heeft verlaten. Wel is dit tegelijkertijd het eerste live-document van Kansas waarop we de niet geringe kwaliteiten van toetsenist Tom Brislin kunnen bewonderen. Ronnie Platt bewijst een prima frontman te zijn. Waar er op “Leftoverture: Live & Beyond” nog overduidelijk met Autotune achteraf aan de opnamen bijgeschaafd was, komt zijn zang nu sterk, doorleefd en natuurlijk over. Vijf nummers verschenen niet eerder op een live-registratie en hieruit selecteren we vanavond twee nummers. Als eerste ''Two Cents Worth'' (oorspronkelijk van het album “Masque” uit 1975 ) en vervolgens ''People Of The South Wind'' (oorspronkelijk van het album “Monolith” uit 1979). Op deze manier hebben de fans die onlangs te horen kregen dat het concert van Kansas in Carré wederom een jaar is verschoven in ieder geval een fijn warmhoudertje. De nieuwe datum van het Carré-concert is 11 oktober 2022. Op 22 oktober 2022 is de band wederom in de buurt, dan in de RuhrCongress in Bochum.
Website:
https://www.kansasband.com/
https://www.facebook.com/KansasBand .

NIEUW / LIVE-TIP
Procol Harum – Missing Persons (Alive Forever)
Van de single “Missing Persons (Alive Forever)” (Esoteric Antenna, 2021)

Het is alweer vier jaar geleden dat “Novum” verscheen, het meest recente studio-album van symfo-pionier Procol Harum. Ondanks veel live-verrichtingen was dat het eerste studio-album in lange tijd. We konden dan ook niet verwachten dat er relatief snel alweer nieuw studiowerk in zou zitten. Toch is dat er nu, zij het dat 'slechts' om een CD-single gaat. Ook bij de band rond Gary Brooker vielen er de afgelopen anderhalf jaar vele optredens uit, waardoor het idee bestond om twee nummers die al jarenlang sporadisch live worden gespeeld eens een studio-uitvoering te geven. Vandaar ook dat we de naam Keith Reid weer als tekstschrijver zien, die ondertussen gebrouilleerd schijnt te zijn met Brooker. Het 'B-kantje' “War Is Not Healthy” is een ouderwetse protestsong met schreeuwerig meejoelrefrein, dat muzikaal bij symfofans de handen niet op elkaar zal krijgen, maar het titelnummer “Missing Persons (Alive Forever)” heeft alle kenmerken van waar Procol Harum om geliefd is. In het intro hoor je meteen al het Hammondorgel dat een Bachiaans thema speelt, dan zet Brooker met zijn nog immer melancholieke, soulvolle stem de zang in over de slepende coupletmelodie. In het refrein merken we wel dat de inmiddels 76-jarige Brit wat lastiger de hoogste noten haalt. Daar heeft Geoff Whitehorn op zijn gitaar geen last van, want hij zorgt voor de uitsmijter met een gevoelvolle solo. Grote kans dat het op 16 januari 2022 in de Enschedese vestiging van de Metropool op de setlist staat, naast vast ook in ieder geval het majestueuze titelnummer van “Grand Hotel”. Van dat album uit 1973 verscheen afgelopen zaterdag in het kader van Record Store Day een editie op wit vinyl.
Websites: https://www.procolharum.com/
https://www.facebook.com/procolharummusic .

ALBUM VAN DE MAAND
Neptunite - Scent Of Blue Iris
Van "Sensor" (eigen beheer, 2020)

Ons Album Van De Maand juni begint langzamerhand een beetje door te dringen in de progwereld. En dat is mooi want deze Duitse driemansformatie heeft een bijzonder geluid, waarbinnen elementen uit de sound van Camel, Pink Floyd, neoprog en Duitse elektronische muziek à la Tangerine Dream zijn vermengd tot een ontzettend smakelijk geheel. De band bestaat uit Guido Poetzel, Marc Schröder en Tim Diern. Die laatste tekent ook voor de opname en mix. En meer weten we eigenlijk niet over de heren. Gezamenlijk staan ze echter wel hun mannetje op gitaren, bas, drums en toetsen. De bas heeft regelmatig wel die lekkere lome groove zoals we die bij Camel vaak voorbij horen komen, de drums refereren ook soms wel aan Camel maar ook wel naar het solide spel van Nick Mason bij Pink Floyd. Het gitaarwerk zit ergens tussen de stijlen van Andy Latimer en David Gilmour in en de toetsen laveren tussen heerlijk zwevende passages dan wel flitsend solo's. Naarmate het album vordert, is er meer ruimte voor spacy elektronische passages, zonder dat de spanning verloren gaat. Sinds onze eerste kennismaking heeft deze schijf regelmatig zijn rondjes gemaakt in onze speler en we blijven onder de indruk van de muziek van Neptunite. Vanavond de tweede track van het album, die bijna romantisch begint met ingetogen pianospel en waarbij verderop ook veel ruimte is voor akoestische gitaar waarna het stuk zich naar een symfonischer geluid ontwikkelt.
Websites: NEPTUNITE
BANDCAMP
FACEBOOK.

HERUITGAVE
Argent - On My Feet Again
- I Can't Remember, But Yes
- Time
Van "Counterpoints" (RCA/United Artists, 1975/1976 / Big Pink, 2021)

Van het in 1969 opgerichte Argent waren tot voor kort nagenoeg alle albums op CD verschenen. De uitzondering was "Counterpoints" uit 1975, de laatste LP die deze formatie rondom voormalig The Zombies-toetsenman Rod Argent uitbracht. Wellicht kwam dat omdat "Counterpoints" de enige plaat was voor RCA, terwijl de rest van de discografie bij Epic verscheen. Een andere mogelijke oorzaak was dat de muziekindustrie de muziek die Argent vanaf voorganger "Circus" maakte commercieel minder aantrekkelijk vond. Naast progressieve poprock verkende de toetsenvirtuoos met zijn nieuwe band namelijk ook de jazzrock die door bijvoorbeeld Isotope en Return To Forever werd gemaakt. Onlangs kwam bij het Zuid-Koreaanse heruitgave-label Big Pink een mooi verzorgde CD-versie uit. Herbeluistering ervan leert dat wat ons betreft de platenmaatschappijen er naast zaten. "Counterpoints" biedt een mooie mengeling van symfonische pop, rock en fusion. Dat komt ook allemaal terug in het openingstrio dat we voor vanavond hebben geselecteerd. Overigens hebben we in 2018 het middelste nummer al eens gedraaid, omdat het ook te vinden is op "Phil Collins Plays Well With Others". Inderdaad, de toenmalige drummer van Genesis en Brand X was op enkele stukken een invalkracht! Enige jaren later zou hij ook meewerken aan het solodebuut van Rod Argent, het nog nooit op CD verschenen "Moving Home" uit 1978.
Websites: http://www.progarchives.com/artist.asp?id=804
https://www.rodargent.com/
https://www.facebook.com/thezombiesmusic .

(OP)NIEUW
Frost* – Day And Age
Van “Day And Age” (InsideOut / Sony Music, 2021)

Frost* werd 15 jaar geleden naar aanleiding van het debuut “Milliontown” verwelkomd als een frisse schop onder de kont binnen de progrockscene. De band rond oprichter Jem Godfrey borduurde nu eens niet voort op de sounds en conventies die het genre in de jaren zeventig en voor wat betreft neoprog in de jaren tachtig had gedefinieerd. Dat gebeurde wel met een massief geluid dat gerust overdonderend mag worden genoemd. Zó massief en dichtgesmeerd dat het beluisteren van dat album en de twee opvolgers uit 2008 en 2016 ook bijzonder vermoeiend aan de oren was. Het nu verschenen vierde album “Day And Age” draagt nog steeds duidelijk de Frost*-genen, maar is veel opener van karakter. Je kunt de instrumenten beter van elkaar onderscheiden, het bandgeluid wordt er een tikje warmer van; de muziek heeft een meeslepender effect. De vaste bezetting, is daarbij teruggebracht tot een trio, met naast toetsenist/zanger Godfrey verder gitarist/zanger John Mitchell en bassist Nathan King. Craig Blundells drumstoel wordt ingenomen door maar liefst drie (sessie-)vervangers: Pat Mastelotto, Darby Todd en Kaz Rodriguez. Vooral het spel van die laatste is een genot om naar te luisteren en klinkt als een flink opgezweepte Phil Collins in topvorm. Dat is ook prima te horen in albumopener, tevens titelnummer én langste track van het album, "Day And Age".
Websites: https://frost.life/
https://www.facebook.com/frostlife .

NIEUW
Meller, Maciej – Frozen
– Knife
Van “Zenith” (Ambient Media House / Zaiks, 2021)

Wij bij Xymphonia 'go way back' met Maciej Meller. Hij was namelijk de gitarist van Quidam, dat niet lang na het in selecte symfokringen bejubelde gelijknamige debuut zelfs te porren was voor een sessie in de Xymphonia-studio. De Poolse groep maakte na een grondige make-over nog een tweede meesterwerk met “Alone Together”, waarna een tournee volgde die onder andere de Hengelose Metropool aandeed. Toch heeft de huidige bekendheid van Meller een andere, heel tragische aanleiding. Hij werd namelijk bij Riverside de vervanger van de betreurde Piotr Grudziński en is sinds vorig jaar vast bandlid. Een goed moment om ook eens een plaat onder eigen naam te maken, moet hij gedacht hebben. De songs op dit “Zenith” sluiten qua stijl nog het meest aan op de tweede versie van Quidam, toen Genesis-invloeden verruild werden door Porcupine Tree- en Pink Floyd-getinte injecties, niet in de laatste plaats door soms Gilmouriaanse solo's van Meller. Dat is op “Zenith” bijvoorbeeld goed te horen in de solo van “Frozen”. Op “Zenith” heeft Meller zich overigens wel omringd met voor ons in ieder geval onbekende bandleden. Zanger Krzysztof Borek maakte al CD's met de bands Three Wishes en Figuresmile. Sommigen zullen moeten wennen aan zijn eigenaardige Engelse uitspraak. Als je daar geen bezwaar tegen hebt, haal je met “Zenith” een prettig wegluisterend, maar niet echt opzienbarend album in huis. En anders bezoek je Mellers Bandcamp-account, want daar valt het album ook in instrumentale vorm te beluisteren en als download te kopen. We luisteren naar het al genoemde “Frozen” en het mysterieus klinkende “Knife”.
Website:
https://maciejmeller.pl/
https://maciejmeller.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/maciejmellerofficial .

NOA - Cryogenic Combination
Van “Journey To Babel” (Arcàngelo, 2020)

Enige weken geleden besteedden we in een minispecial aandacht voor NOA, met de mededeling dat er binnenkort een nieuwe CD geïntroduceerd zou worden. Deze Japanse progressieve jazzrockformatie debuteerde in 1987 met de LP “Tri-Logic”. De band bestond toen nog uit drie musici, met als vaste kern drummer Ichiro “John Paul” Takesako en de ook van Mongol bekende gitarist/gitaarsynthesizerbespeler Hiro-Fumi Mitoma. De plaat toonde een grote bewondering voor het door de SynthAxe en synthesizers beheerste geluid van albums als “Atavachron”, “Secrets” en “Sand” van Allan Holdsworth. De muziek lag dan ook duidelijk op het raakvlak van progressieve rock en melodieuze jazzrock. Hoewel er lange tijd geen nieuw plaatwerk meer werd opgenomen bleef de band hierna nog wel optreden en versterkte zich daarvoor met de in 2007 overleden toetsenman Takashi Iijima. Aan hem is het in 2018 uitgebrachte comebackalbum “If Tomorrow Comes” opgedragen, dat nog sterker de progressieve roots van de musici benadrukt. Dit wordt mede versterkt door het frivole, soms behoorlijk freakerige spel van keyboardspeler Tatsuya Cher(nobyl) Watanabe, die een rijke historie kent met participaties aan albums van onder anderen Prism en Soh Band. In oktober 2020 verscheen NOA’s derde plaat, getiteld “Journey To Babel”. Hierop zijn opvallend genoeg vijf van de zeven tracks van het debuut te bewonderen, die van een geheel nieuw arrangement zijn voorzien. Hierdoor is de lengte van de stukken in de meeste gevallen met enkele minuten toegenomen. Dit geeft de muzikanten de mogelijkheid om de composities te verrijken met meer bijdragen op akoestische gitaren en piano, waarmee het progressieve gehalte verder wordt opgeschroefd. Van “Journey To Babel” hebben we het enige nummer uitgekozen dat juist korter is dan het origineel: “Cryogenic Combination” is echter met ruim 9 minuten lang genoeg om genoemde verrijking tot uiting te laten komen.
Websites:
https://www.pjr-noa.com/
https://nl-nl.facebook.com/hirofumi.mitoma
https://www.cdjapan.co.jp/person/700809648 .

VOORPROEFJE
Łapaj, Michał feat. Mick Moss - Flying Blind
Van “Are You There” (Mystic, 18 juni 2021)

Nog een bandlid van Riverside met eigen werk vanavond! Vlak na Macej Meller brengt Michał Łapaj op 18 juni 2021 zijn eerste soloalbum uit, met de titel “Are You There”. Het album zal verschijnen bij Mystic. 'De huidige pandemie heeft sommige projecten 'on hold' gezet, maar ook een aantal andere eindelijk laten gebeuren', aldus de Poolse toetsenist op zijn Facebook-pagina. 'Het heeft een tijdje geduurd, om verschillende redenen, maar laten we eerlijk zijn, het kostte Guns N' Roses 17 jaar om een album op te nemen - ik heb het geprobeerd, maar ik kan dat niet verslaan, dus het is tijd om het mijne eindelijk uit te brengen.' Het album bevat 10 stukken, zowel instrumentale als gezongen nummers, waarop Łapaj zijn verzameling analoge toetseninstrumenten tot klinken brengt, van Hammond en Fender Rhodes tot vintage synthesizers. Hij wordt op de plaat bijgestaan door enkele speciale gasten: Mick Moss van Antimatter, Bela Komoszyńska van de eveneens Poolse Sorry Boys en drummer Artur Szolc (Annalist, Inside Again). Het ongeveer een uur lange album bevat wat melancholische, maar ook spacy en donkere ambienteske geluiden. Steviger materiaal wordt echter niet geschuwd. (bron: Louder / Prog)
Websites:
https://michallapaj.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/michallapajofficial .

NIEUW
Murcof - Systemic Amnesia
Van “The Alias Sessions” (The Leaf Label, 2021)

Met de balletmuziek op de dubbel-CD “The Alias Sessions” van zijn alter ego Murcof heeft Fernando Corona, de in Spanje woonachtige, in Mexico geboren producer/componist, de disciplines die hij sinds het Murcof-debuut “Martes” uit 2002 verkent verder uitgediept. Beïnvloed door modern klassieke componisten als Alfred Schnittke, maakte hij onder meer muziek voor film en televisie, terwijl zijn uitgebrachte platen een mengeling van sound design, spooky ambient en samples, ontregelende, soms metalige beats en basfiguren en vernieuwende minimal techno bevatten. Deze elementen zijn ook terug te horen op CD1, “Contre-Mondes”, wat een intrigerende, filmische luisterervaring oplevert. Het afsluitende “Shadow Surfing” is daarbij het enige stuk waarin de melodie de hoofdrol opeist, waarmee het een passende introductie vormt op de pure pracht die op “Normal”, de tweede schijf, te bewonderen is. Hoewel de nummers hierop eveneens zijn geschreven voor een dansgezelschap, hebben ze een compleet ander karakter, die te karakteriseren is als een ambientsymfonie. Zo tovert Corona vaak gedragen vioolklanken uit zijn synthesizers, vergelijkbaar met Richard Wright in het intro van “Shine On You Crazy Diamond”. In “Fire Thief” en “Unread Letter” produceert hij daarnaast elegante, uit bel-achtige klanken gevormde sequencerpatronen. Het bovenliggende instrument is hierbij een soort 'tone-generator', die ontroerende melodieën uitstoot van onwereldlijke tonen, die het midden houden tussen cloudgitaarzwevers, gedempte trompetwaaiers in de stijl van Arve Henriksen en gemanipuleerd geneurie. Het bijna negen minuten lange “Systemic Amnesia” dat we vanavond laten horen heeft verder wel wat van de klankkleuren van Eddie Jobsons Synclavier-album “Theme Of Secrets”.
Websites:
https://www.murcof.com/
https://www.facebook.com/murcof
https://murcofmusic.bandcamp.com/ .

NIEUW
Sylvan – On My Oddyssey
– Part Of Me
Van het album “One To Zero” (Gentle Art Of Music / Soulfood, 2021)

Het is alweer zes jaar geleden dat het album ''Home'' van het in 1998 opgerichte Sylvan verscheen. Nu is er een nieuw album, getiteld “One To Zero”. Deze titel verwijst naar het tiende studioalbum van deze Duitse band, met tien nummers. Er ligt een conceptverhaal aan ten grondslag waarin een kunstmatige intelligentie-entiteit vanuit het eigen perspectief zijn autobiografie vertelt. De vaste ritmesectie met bassist Sebastian Harnack en drummer Matthias Harder staat op dit album ook weer als een huis. Johnny Beck is gepromoveerd van gastgitarist naar vast bandlid en levert een paar prachtpareltjes met zijn fraaie gitaarsolo’s. De zangstem van Marco Glühmann is prettiger om naar te luisteren dan voorheen. In enkele delen zingt hij zelfs een octaaf lager en met minder expressie. Misschien is het voor de fans van Glühmanns aloude keelstemexplosies wat te veel mainstream geworden, toch blijft het nog steeds typisch Sylvan. De Noord-Duitsers zijn ditmaal afgezakt naar het zuiden om in de studio van RPWL het album op te nemen. Het RPWL-duo Yogi Lang en Kalle Wallner co-produceerde en mixte de muziek en speelde en passant wat aanvullende toetsenpartijen en diverse akoestische gitaarpartijen in. Dit zal voor de fans van RPWL een klein feestje van herkenning zijn. U hoort eerst “On My Oddyssey”, een uptempo nummer met een mooie vioolsolo, gevolgd door “Part Of Me”, een gedragen nummer met in het middenstuk flink wat reuring door de IQ-achtig breaks. De heren van Sylvan keren met dit razendknappe album voornamelijk terug naar hun roots en pakken het beste uit de pakweg kwart eeuw dat de band bestaat hierin mee. “One To Zero” is muzikaal gezien een grote belevenis. (naar Jos Driessen, Progwereld)

Jos Driessen bestempelt dit album in als een nieuw pareltje binnen de progscene, dat voor Sylvan-fans het wachten meer dan waard zal blijken te zijn geweest. Ons Xymphonia-teamlid Aldwin sluit zich volmondig aan bij dit oordeel van Driessen en verwacht dat het album hoog in zijn 2021-eindlijst zal opduiken.
Websites:
www.sylvan.de
https://www.facebook.com/sylvan.de .

HERUITGAVE
Anderson, Jon – Spider
– Animation
Van “Animation” (Atlantic, 1982 / Esoteric Recordings, 2021)

Ondanks dat Jon Anderson de zanger was van een miljoenen albums verkopende band, was het tot voor kort lastig om aan een fatsoenlijke CD-uitgave van diens derde solo-album te komen. Dit “Animation” was dan ook geen commercieel succes in de belangrijkste afzetmarkten, destijds in 1982. Juist in Nederland deed de single “Surrender” het aardig, maar voor velen was de Yes-nachtegaal een reggaesong te horen zingen blijkbaar een brug te ver. Daarbij kwam nog de vervreemdende coverfoto, die associaties opwekt met experimentele New Wave. Zo hebben velen misleidende eerste indrukken gekregen van een album waar voor prog- en synthliefhebbers toch veel op de genieten valt. Na de vele akoestische arrangementen op voorgangers “Olias Of Sunhillow” en “Song Of Seven” was Anderson door zijn samenwerkingen met Vangelis helemaal in de ban van wat je allemaal met de nieuwste synthesizers kon bewerkstelligen. Niet voor niets verhaalt openingsnummer “Olympia” over een muziektechnologie-expositie in de gelijknamige RAI-achtige beurshal in Londen. Om die muzikale visie vorm te geven had hij niemand minder dan David Sancious voorhanden. Die werkte destijds ook met Jack Bruce, die ook op “Animation” te horen is, alsmede andere Bruce-connecties als gitarist Clem Clempson en drummer Simon Phillips. Door diens energieke drumspel, gecombineerd met veel Yamaha CS80-geluiden komt de stijl van diverse nummers in de buurt van wat destijds Ph.D. liet horen. Hoe de vele andere bekende gastmuzikanten betrokken raakte en meer is na te lezen in de 'liner notes' waar Anderson de nodige interessante input voor leverde. Ook de extra's zijn interessant. Zo had Anderson eerst een concept in gedachten voor het album, dat is samengevat in een 11 minuten durende demo, “The Spell”, die hier in z'n geheel te horen is. Op “Spider”, de ook al zo door Phillips opgezweepte B-kant van “Surrender”, is een vocale inbreng te horen van Andersons dochter Deborah.
Websites:
https://www.jonanderson.com/
https://www.cherryred.co.uk/product/jon-anderson-animation-remastered-expanded-edition/
https://www.facebook.com/TheJonAnderson
https://www.facebook.com/EsotericRecordings .

ALBUM VAN DE MAAND
Neptunite - Okular
Van "Sensor" (eigen beheer, 2020)

Ons Album Van De Maand is over het algemeen een recent verschenen werkstuk dat we graag wat extra in de schijnwerpers willen zetten. Maar zo af en toe vinden we ook dat we een al wat ouder album die extra aandacht willen geven. Vaak komt het omdat we de ontdekking pas laat hebben gedaan en dat geldt ook voor ons Album Van De Maand juni. In april van dit jaar schonken we voor het eerst aandacht aan het debuut van Neptunite. Dit "Sensor" was al in augustus 2020 verschenen maar zo'n beetje bij iedereen onder de radar doorgeschoten. En dat is ontzettend jammer, want deze Duitse driemansformatie heeft een bijzonder geluid, waarbinnen elementen uit de sound van Camel, Pink Floyd, neoprog en Duitse elektronische muziek à la Tangerine Dream zijn vermengd tot een ontzettend smakelijk geheel. De band bestaat uit Guido Poetzel, Marc Schröder en Tim Diern. Die laatste tekent ook voor de opname en mix. En meer weten we eigenlijk niet over de heren. Gezamenlijk staan ze echter wel hun mannetje op gitaren, bas, drums en toetsen. De bas heeft regelmatig wel die lekkere lome groove zoals we die bij Camel vaak voorbij horen komen, de drums refereren ook soms wel aan Camel maar ook wel naar het solide spel van Nick Mason bij Pink Floyd. Het gitaarwerk zit ergens tussen de stijlen van Andy Latimer en David Gilmour in en de toetsen laveren tussen heerlijk zwevende passages dan wel flitsend solo's. Naarmate het album vordert, is er meer ruimte voor spacy elektronische passages, zonder dat de spanning verloren gaat. Sinds onze eerste kennismaking heeft deze schijf regelmatig zijn rondjes gemaakt in onze speler en we blijven onder de indruk van de muziek van Neptunite. Daarom hopen we dat met het bombarderen tot Album Van De Maand alle sensoren van de progliefhebbers op hol slaan en ze dit album nu ook gaan ontdekken. We trappen de maand af met het ruim 18 minuten durende "Okular".
Website:
http://www.neptunite-music.com/
https://neptunite.bandcamp.com/album/sensor
https://www.facebook.com/NeptuniteMusic .

HERUITGAVE / VERZAMELAAR
Global Village Trucking Company - Short Change/Tall Story
Van "Smiling Revolution" (Esoteric Recordings, 2021)

De verzamelaars van het oude werk van Camel, Henry Cow en/of Gong hebben ongetwijfeld 'Greasy Truckers Live At Dingwalls Dancehall' in hun collectie. Grote onbekende op deze dubbel-LP uit 1973 was Global Village Trucking Company (destijds afgekort tot “Co.”). Voor deze Engelse cultband betekenden de vier nummers die kant drie vulden in feite het vinyldebuut. Een jaar later namen de musici, waaronder de uitstekend zingende Jon Owen, hun titelloze debuut op, dat echter pas in 1976 postuum werd uitgebracht door Caroline Records. Genoemde songs van "Greasy Truckers" sluiten CD2 van de recente compilatie-dubbelaar "Smiling Revolution" af. De eerste schijf is gereserveerd voor de kraakhelder door Robin Millar geremasterde eersteling, echter in haar oorspronkelijke vorm. Blijkbaar vond de platenmaatschappij destijds het acht minuten durende, ietwat experimenteel getoonzette "Skytrain", teveel afwijken van de soulvolle, aan Little Feat, Family en Traffic verwante groepssound. Ter compensatie werd de studioversie van "Watch Out There’s A Mind About" vervangen door een 12 minuten klokkende live-uitvoering, waardoor de plaat toch een progressief, spacy en door Terry Riley beïnvloed jamrockuitstapje bevatte. Die live-uitvoering is voor deze uitgave aan de tweede disk toegevoegd, evenals enkele BBC-opnames en "Skytrain"-substituut "Love Will Find A Way." Van deze cultband, die ooit het Britse antwoord op Grateful Dead werd genoemd, draaien we "Short Change/Tall Story" van het debuut.
Websites:
https://www.cherryred.co.uk/
https://www.facebook.com/Global-Village-Trucking-Co-367578457164/ .

SEVENTIES
Taï Phong - When It's The Season
van “Windows” (WEA, 1976)

“Windows” is het tweede album van de Franse band Taï Phong (vertaald: Typhoon), die een drietal platen produceerde in de jaren zeventig. De band had een unieke samenstelling, met 2 leden die oorspronkelijk uit Vietnam kwamen. Muzikaal is er een vette knipoog naar de Duitse bands van de eind jaren zeventig, zoals Ramses en Anyone's Daughter, maar ook Barclay James Harvest. Na een derde, wat tegenvallende plaat in 1979 viel de band uit elkaar. De van oorsprong Israëlische gitarist/zanger Jean-Jacques Goldman was vastbesloten om in het Frans te schrijven en te zingen, wat hem ertoe bracht de band te verlaten. Hij ging betere tijden tegemoet met een zeer succesvolle solocarrière en schreef o.a. nummers voor Céline Dion. Eind jaren negentig werd de band nieuw leven ingeblazen met een nieuwe line-up zonder Goldman en in 2000 werd de plaat “Sun” uitgebracht in 2000, gevolgd door “The Return Of Samurai” in 2013. Momenteel is Taï Phong nog steeds actief.
Website:
http://www.taiphong.org/
https://www.facebook.com/TaiPhongOfficial/ .

10 JAAR
For All We Know – Keep Breathing
– Nothing More...
Van "For All We Know" (eigen beheer, 2011)

For All We Know is het geesteskind van Ruud Jolie, een van de gitaristen van Within Temptation, met medewerking van o.a. voormalig Pain Of Salvation-bassist Kristoffer Gildenlow en zanger Wudstik (eerder te horen op o.a. Ayreons "01011001"). De 'progmetal-light'-songs zijn op één na alle van de hand van Jolie. Stilistisch is er verwantschap met Pain Of Salvation, wat ook mede komt door de stem van Wudstik, die haast even elastisch is als die van Daniel Gildenlow en er bovendien qua klankkleur wat op lijkt. Daniel Gildenlow zelf zingt overigens een kort duet met Within Tempation-zangeres Sharon den Adel en Damian Wilson levert achtergrondvocalen. Wat eruitspringt is het vermogen van Jolie om extreem pakkende refreinen te schrijven, die zó in een goede AOR-song zouden passen. Goede voorbeelden hiervan zijn “Keep Breathing” en “Nothing More”. In 2017 verscheen de opvolger “Take Me Home”, opnieuw met medewerking van de nodige gastmusici. Dit tweede For All We Know-album is over de hele linie steviger dan het nu tien jaar oude debuut. En dat jublieum vieren we vanavond met de twee genoemde songs. In de korte vocale fuga “Keep Breathing” horen we de stemmen van alle genoemde gastvocalisten in verstrengelde vorm. Het met mandoline en viool gearrangeerde “Nothing More...” besluit het album.
Website:
http://www.forallweknow.net/.