Uitzending Terugluisteren

The current broadcast will be available to listen to for two months here:

(OP)NIEUW
Lifesigns - Gregarious
Van "Altitude" (eigen beheer, 2021)

Onlangs is het derde studio-album, "Altitude", van Lifesigns verschenen, een album waarop voor het eerst gitarist/toetsenist Dave Bainbridge als volledig bandlid is te horen en mede-oprichter Frosty Beedle de drumstoel blijkt te hebben doorgegeven aan voormalig The Flower Kings- en The Tangent-drummer Zoltan Csörsz. Met dit nieuwe album borduurt Lifesigns verder aan de herkenbare melodieuze sound maar worden er ook kleine nieuwe accenten toegevoegd, met name in de arrangementen. De band klinkt aan de ene kant losser, maar tegelijkertijd ook retestrak en dat zegt iets over de kwaliteiten van alle muzikanten, aangezien het hele album afzonderlijk van elkaar in de thuisstudio's van de bandleden is opgenomen. Het kortste nummer op het album is “Gregarious”, dat duidelijk wat Beatles-trekjes heeft, op een manier zoals we dat ook hoorden bij bands als 10cc.
Website:
https://lifesignsmusic.co.uk/.

NIEUW
Texel feat. Peter Jones – Voluspa
Texel - Tuileries
Van “Metropolitan” (eigen beheer, 2021)

“Metropolitan” is het tweede album van Texel, de band van de Deense toetsenist Steffen Staugaard en de Britse gitarist Neil Gowland. We hebben in 2018 de eersteling “Zooming Into Focus” gemist maar dat halen we nog wel een keer in. We focussen ons nu op dit nieuwe album. Het woord 'focussen' is goed gekozen, gezien de duidelijke invloed die Focus op Texel heeft. Op “Metropolitan” krijgen de heren hulp van een scala aan muzikanten. Op het zo goed als geheel instrumentale album waart net als op het debuut duidelijk de geest van ‘onze’ Nederlandse trots rond. Ondanks het feit dat zelfs een ex-Focus-lid, namelijk gitarist Niels van der Steenhoven, meespeelt op vier van de tien nummers, is de variatie wel groter geworden. Maar ook sterdrummer Marco Minneman is te horen op twee tracks (waarvan één een bonusnummer op de CD-editie). Camel is daarnaast zeker een invloed op de heren en met die band is er ook een link, want op het enige vocale nummer op de plaat, “Voluspa” horen we de stem van Peter Jones. Over dit nummer hangt dan weer meer een sfeer die aan Genesis' “Wind And Wuthering” doet denken, zoals ook vaak op eerdere albums van Jones' eigen Tiger Moth Tales. Het titelnummer bevat een melodie die geleend lijkt uit “Rosanna” van Sebastian Hardie, waarmee sowieso stilistische verwantschap is. We gaan echter luisteren naar “Voluspa”, het nummer waar Peter Jones te gast op is (en met een thema dat geleend lijkt uit Focus' “Hamburger Concerto”) en “Tuileries” waarin het fluitspel van Barbara Bolivar te horen valt.
Websites:
https://texel1.bandcamp.com/album/metropolitan
https://www.facebook.com/Texel-1932535367051720/.

NIEUW
Eternal Return - Nomad
- The Void
Van “Once Only” (NEWdOG Records, 2020)

Het internationale gezelschap Eternal Return, dat in februari met “Once Only” debuteerde, is een samensmelting van twee koppels. Zo vormt de Amerikaanse tekstschrijver, zanger en pianist Paul Godwin, die tevens oprichter is van NEWdOG Records, samen met de uit Venezuela afkomstige synthesizerbespeler Miguel Noya al jarenlang het ambientduo Dogon. De alom aanwezige Australische bassist Colin Edwin musiceert daarnaast geregeld met de in Estland geboren gitarist Robert Jürjendal. Het ensemble wordt gecompleteerd door Noya’s in Berlijn woonachtige landgenoot Miguel Toro op drums, terwijl in het sterk door David Sylvian beïnvloede “The Void” de Syriër Milad Khawam zijn gedempte, aan Jon Hassell schatplichtige trompetbijdragen aanbiedt. Naast Sylvian zegt het kwintet geïnspireerd te zijn door het latere werk van Talk Talk en het mysterieuze van This Mortal Coil, hoewel liefhebbers van Blue Nile, GRICE, Tim Bowness, of dichter bij huis, Olivier’s Army eveneens het nodige van hun gading kunnen vinden op “Once Only”. De zes composities, met een totale tijdsduur van 31 minuten, zijn opgebouwd rondom impressionistische pianoklanken, loom glijdende baspatronen, ijle cloudgitaarpartijen, subtiel percussiewerk en atmosferische synthvegen. Op het “Gone To Earth”-achtige, door een David Torn/Robert Fripp-getinte gitaarmelodie overheerste “A Medium-Sized Village” na, hebben de stukken voorts rijk gearrangeerde vocale arrangementen. Hierin bedient Godwin zich meestal van een fluisterende, breekbare stem. Een uitzondering hierop is de symfonische climax van het tweeluik “The Triggering Town” /“The Bottom Of The Pond”, waarin hij zich als een Jeff Buckley laat gaan. Voor vanavond houden we het echter aan de ingetogen kant met het genoemde “The Void”, voorafgegaan door het openingsnummer “Nomad”.
Websites:
https://eternalreturnband.bandcamp.com/
http://www.newdogrecords.com/eternal-return
https://www.facebook.com/newdogrecords/.

NIEUW
GRICE – Birds On A Wire (Blackbird Vocoder)
Van “One Thousand Birds Symphony” (Hungersleep / Bandcamp, 2021)

Aan de titel van zijn meest recente studio-album “One Thousand Birds” konden we al afleiden dat GRICE wat met vogels heeft. Met het nu via Bandcamp alleen online verschenen album “One Thousand Birds Symphony” trekt Jim Peters de ultieme consequentie. Hij combineert daarop de zang en de geluiden van vele vogelsoorten (of het er echt duizend zijn hebben we niet geteld) met impressionistisch aandoende muzikale schetsen, vertolkt door hemzelf dan wel musici waarmee hij al vaak samenwerkte. Het resultaat, dat vaak nogal ambientesk aandoet, zit aan het randgebied van de muzikale reikwijdte van dit programma. Het door ons gekozen “Birds On A Wire (Blackbird Vocoder)” is het volst gearrangeerde nummer, maar laat tegelijk ook lastig de vogelgeluiden herkennen. Dit in tegenstelling tot de meeste andere tracks. Zoals de ondertitel al aangeeft is echter in dit geval de vogelzang door de Vocoder-mangel gehaald ('bird mangling' en 'bird warping', zo omschrijft GRICE deze activiteiten). Dat werkt goed over het wat onheilszwangere sounddesign van GRICE en Duncan Chave en in combinatie met het een mysterieuze sfeer creërende trompetspel van Luca Calabrese. Het had zo op de vorige week door ons behandelde plaat “Under A Spell” van Richard Barbieri gepast, waar Calabrese ook aan meewerkte.
Websites:
https://grice.bandcamp.com/album/one-thousand-birds-symphony
http://www.gricemusic.co.uk/.

OBSCURITEIT / VAN EIGEN BODEM
Linden, Rick van der - Largo
Van "Night Of Doom" - soundtrack van de film "Nacht Zonder Zegen" (CNR, 1978)

Iedereen die regelmatig op YouTube rondsnuffelt kent de befaamde rechterbalk met suggesties voor andere video's. Soms levert dat verrassende zaken op. Zo stuitten wij onlangs op een korte track uit de soundtrack voor de Nederlandse film "Nacht Zonder Zegen". Die film kan niemand zich meer herinneren en daarmee is de soundtrack van de hand van Rick van der Linden ook roemloos ten onder gegaan. Hoewel: deze is als solo-album van de Ekseption-toetsenist, onder de titel “Night Of Doom”, wel in Duitsland uitgebracht. Het muziekstuk is Van der Lindens bewerking van een largo van componist Georg Friedrich Händel. Bij eerste beluistering dachten we overigens eerder te maken te hebben met een Kayak-instrumental van de hand van Ton Scherpenzeel. En wat blijkt? Ook Scherpenzeel heeft een stuk heeft geschreven voor deze soundtrack, namelijk het titelstuk “Nacht Zonder Zegen”. Ook toenmalige Kayak-leden Max Werner en Johan Slager spelen mee op het album en duwen de sound nog wat meer richting die groep. Het is dan ook Slagers herkenbare gitaarsound die we horen in Van der Lindens “Largo”, zo wist Rick van der Linden-archivaris Wouter Bessels te bevestigen. Toen Ekseption in 1981 eventjes uit de as verrees voor de LP “Dance Macabre”, werd diezelfde Slager daar bij betrokken.
Websites:
http://www.ekseption.eu/
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/xLEZREr9lsw.

NIEUW
Evergrey feat. James LaBrie - The Beholder
- You From You
Van het album "Escape Of The Phoenix" (AFM Records, 2021)

Evergrey is een progressieve metalband uit Göteborg, Zweden. De band werd opgericht in 1996 en al kort daarna verscheen het debuutalbum "The Dark Discovery". "Begin 2021 verschijnt “Escape Of The Phoenix”, het twaalfde full-length-album van de band. Gezegend met een werkelijk prachtige hoes, wordt al snel duidelijk dat deze Zweden nog steeds op de toppen van hun kunnen presteren. De eerste twee vrijgegeven nummers (“Forever Outsider” en “Eternal Nocturnal”) beloofden al veel goeds. Het zijn typische Evergrey-nummers, die als een warm bad voelen. Ze bevatten fraai, melodieus gitaarwerk met een flinke dosis techniek, ondersteund door een solide ritmesectie, avontuurlijke keyboardpartijen en gevoelige, uitgesponnen solo’s. Niet alleen de twee singles zijn herkenbaar en solide. Eigenlijk gelden die adjectieven voor het gehele album. Zo worden ook “Where August Mourn”, “A Dandelion Cipher” en “In The Absence Of Sun” gekenmerkt door hun mooie schakeringen van progressieve riffs naar warmbloedig toetsenwerk en door hun ijzersterke refreinen. Met deze twaalfde langspeler komt Evergrey energiek en overtuigend voor de dag. Het is een plaat die een zeer breed publiek zal aanspreken." (bron: Rik Wehrens, Metalfan.nl)
Websites:
https://www.facebook.com/Evergrey
http://www.evergrey.net/ (niet bijgewerkt).

NIEUW
Arcing Wires - Merits
- Arc9
Van “Prime” (Art As Catharsis, 2020)

De Australische vijfmansformatie Arcing Wires debuteerde in mei 2019 met de download-EP “Sensory Overload”. Het echte werk, de CD “Prime” zag vorig jaar november het daglicht, maar door de trage verzending vanuit down under kon het album helaas niet meedingen met de jaarlijsten. En daar was “Prime” zeker een kandidaat voor. De acht gemiddeld zo’n zes minuten durende instrumentale stukken laten een niets ontziende, maar bij goede beluistering toch subtiele muur van geluid horen. Wat dat betreft is de hoes met daarop een massief rotseiland en een prachtige open skyline illustratief. Elementen van mathrock, jazz, progressieve rock, postrock, fusion en metal vormen de basis voor meeslepende composities met een hoog virtuoos gehalte. Twee gitaristen, een saxofonist, meerdere keyboardspelers, een overdonderende ritmesectie en twee gastmuzikanten staan garant voor een heerlijk potje jazzrockheadbangen. Van “Prime” hebben we voor vanavond het korte “Merits” en “Arc9” uitgekozen.
Websites:
https://arcingwires.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/arcingwires/.

ALBUM VAN DE MAAND
Plus 33 – Earth (i) At Odds With The Norms
Van “Open Window” (eigen beheer, 2020)

Met “Open Window” van Plus 33 keren we na twee Bands van de Maand weer terug naar een Album van de Maand. Plus 33 is het geesteskind van klassiek geschoolde toetsenist Didier Grillot. In het verleden heeft Grillot in de vrij onbekende progband Outside gezeten die o.a voor Mellow Records en Musea albums heeft uitgebracht. Na wat omzwervingen belandde hij vanuit Frankrijk in Newcastle. Ook daar blijft Grillot muziek maken en met een Britse bezetting werd in een aantal dagen “Open Window” opgenomen. Hoewel eigenlijk halverwege vorig jaar al verschenen, hebben we deze prachtplaat nu pas ontdekt. We brengen het nu graag onder bredere aandacht als Album van de Maand maart. Op dit volledig instrumentale werkstuk worden de vier elementen in evenzovele suites tot klinken gebracht. Er wordt een palet aan stijlen gebruikt, waarbij jazz zeker een van de hoofdelementen is. Maar laat je dit niet afschrikken want “Open Window” is absoluut een symfonisch (rock)album. Het ademt de rust en kalmte van de progressieve rock uit de jaren zeventig, waarbij je moet denken aan bijvoorbeeld een band als Happy The Man en Camel ten tijde van “Raindances”, terwijl er gitaarspel in de geest van Pink Floyd klinkt. Er is vaak een hoofdrol voor piano aangevuld met rijke synthesizerklanken en ruimte voor heerlijke solo’s, waaronder ook op saxofoon. We sluiten deze maand af met “Earth (i) At Odds With The Norms”: Een lekker afwisselend nummer dat begint met scheurende gitaar en saxofoon en waarin naar het eind zich een heerlijk Happy The Man-getint tapijt ontrolt.
Websites:
https://plus33.bandcamp.com/album/open-window
https://www.facebook.com/Plus33music-103580694532032.

NIEUW
Holden, John feat. Jean Pageau – Avalanche
Holden, John feat. Peter Jones – High Line
Van “Circles In Time” (eigen beheer, 2021)

Drie weken geleden draaiden we muziek van een speciaal liefdadigheids-download-album dat John Holden had samengesteld. Hij werkte in de Renaissance-cover “Northern Lights” samen met een rijtje prominenten der hedendaagse prog. We konden u toen al melden dat velen daarvan ook te horen zijn op diens derde album “Circles In Time”, dat op het punt stond uit te komen. We hebben dit werkstuk nu in handen en we zijn opnieuw onder de indruk van wat deze Britse multi-instrumentalist/producer in eigen beheer voor elkaar krijgt! Het slotstuk “KV62” is haast een mini-musical te noemen: in 20 minuten tijd wordt het openen van het graf van Toetanchamon bezongen door Peter Jones (Tiger Moth Tales) en (That) Joe Payne, waarbij ook de vertelstem is te horen van niemand minder dan Jeremy Irons. Peter Jones' warme en gevoelvolle zang is al eerder te horen in het tweede nummer “High Line”: een meeslepende song die echt op diens lijf geschreven is en ook zijn niet geringe kunsten op de saxofoon laat horen, in duet met dartel vioolspel van 'onze' Frank van Essen (ex-Iona, Celestial Fire). Het middenstuk van het album is ingeruimd voor ingetogener werk, zoals het wat meer folky “The Secret Of Chapel Field”, een duet tussen de in ons programma veelvuldig te horen Mark Atkinson en Sally Minnear (Celestial Fire) én het op flamenco geënte “Dreams Of Cadiz” met virtuoos gitaarspel van Oliver Day. Dan hebben we een ander hoogtepunt nog niet genoemd: het machtige en energieke openingsnummer “Avalanche”, dat veel schwung krijgt door de drums van Nick D'Virgilio en intens gezongen wordt door Mystery's Jean Pageau. Ook biedt “Avalanche” plaats aan een flitsend toetsen/gitaarduel: toch wel een contrast met de grote delen van “Circles In Time” die een meer bezonken geluid laten horen.
Websites:
http://johnholdenmusic.com/
https://johnholden.bandcamp.com/album/circles-in-time.

LATE ONTDEKKING
Weather Station, The – You And I (On The Other Side Of The World)
Van “The Weather Station” (Paradise Of Bachelors, 2017)

Vorige maand lieten we u twee nummers horen van “Ignorance”, het vijfde album van The Weather Station. In vele landen werd dit album van de Canadese Tamara Lindeman in kranten en tijdschriften onder de sterren bedolven. Het album verscheen na een pauze van 4 jaar in welke Lindeman op zoek ging naar een echt eigen geluid. Ze vond zich op eerdere platen nog teveel een epigoon van haar voorbeelden, waarbij ze Joni Mitchell noemde. Als je al haar albums op een rij hoort dan blijkt dat de titelloze voorganger uit 2017 eigenlijk weinig onder doet voor “Ingnorance”. Ze werkt hier weliswaar nog niet met jazzmuzikanten en die soms aan late Talk Talk refererende arrangementen zijn er nog niet. Wel een heel herkenbare manier van songschrijven en fraseren. Ze klinkt ook hier al onderkoeld, maar tegelijkertijd toch ook in zekere zin gloedvol. Een referentie die te binnen schiet is Chrissie Hynde. En dan zijn er vaak strijkersarrangementen te horen, zoals in een van de prijsnummers, “You And I (On The Other Side Of The World)”. En in het van een dwingende bassdrumpuls voorziene “Impossible” bevat fraaie achtergrondvocalen en subtiel geplaatste frases op een pregnant klinkende synthesizer. Ook dit is een gerijpt klinkende progressieve singer-songwriterplaat die als zodanig een plek verdient in Xymphonia.
Website:
http://www.theweatherstation.net/.

HET MONUMENT
Karnataka - The Gathering Light
Van "The Gathering Light" (Immrama Records, 2010)

We hebben het al eens vaker verteld in Xymphonia: de geschiedenis van Karnataka is bijna net zo bewogen als die van Yes. Na een redelijke stabiele beginfase, spatte de band in 2004 volledig uit elkaar. Uiteindelijk zouden de diverse leden opduiken in o.a. The Reasoning en Panic Room. Het bloed kroop waar het niet gaan kon en bassist/bandleider Ian Jones formeerde een nieuwe line-up om zich heen, met daarin o.a. gitarist Enrico Pinna, toetsenist Gonzalo Carrera en zangeres Lisa Fury. Die bezetting ging vanaf 2007 regelmatig optreden en aan het opnemen van nieuw materiaal dat pas in 2010 leidde tot “The Gathering Light”. Het bleef nog steeds een komen en gaan van muzikanten rondom Jones. Vijf jaar later volgde er nog één album, getiteld “Secret Of Angels”. In 2018 werd er opnieuw een nieuwe line-up bekend gemaakt, maar bleef het verder ijzingwekkend stil. Tot vorige week, toen bekend werd gemaakt dat Karnataka gaat optreden op het HRH Prog Festival, op 2 en 3 april 2022in Sheffield. In de tussentijd heeft Ian Jones niet stilgezeten, want onder de naam Illuminae heeft hij een nieuw project gelanceerd met medewerking van zeer prominente collega's uit de progscene. Daarvan verscheen zeer recent het album “Dark Horizons”, waar we binnenkort aandacht aan zullen schenken. We grijpen in het kader van de rubriek HET MONUMENT terug op het album uit 2010 middels het titelstuk “The Gathering Light” waarin we als gasten o.a. Troy Donockley (Iona, Nightwish) op Uillean Pipes en Hugh McDowell (ELO) op cello horen.
Website:
http://www.karnataka.org.uk/.

NIEUW
Koopman, Pim & Cindy Oudshoorn – Twentyfour Hours
- Sweet Little Baby
Van de EP "Reappearance" (eigen beheer, 2021)

Op 23 november 2009 verloor de Nederlandse muziekscene met het onverwachte overlijden van Pim Koopman een van haar meest getalenteerde, professionele en muzikale grootmeesters. Pim Koopman was een van de oprichters van Kayak, de legendarische Nederlandse progrockband. Daarnaast was hij producer voor artiesten als Maywood, José Hoebee, Valensia, Petra Berger Robby Valentine. Na Kayak scoorde Koopman nog internationaal hoge ogen met de bands Diesel en The President. Vanaf 2005 schreven Pim Koopman en Cindy Oudshoorn (zij zong als leadzangeres samen met Edward Reekers bij Kayak en later bij de band Symfo Classics) samen songs. Cindy: “We schreven uit pure passie en ik zie ons nog steeds zitten in z’n studiootje, op zoek naar een briljante tekst en naar de juiste akkoorden (dat was Pim z’n ding). We genoten en konden vol passie erin opgaan. Vier nummers zijn hiervan opgenomen en gespeeld bij Kayak. Helemaal te gek en het was kicken om dat live te spelen.”. Het overige materiaal bleef in het archief liggen. De tijd van COVID19 brengt onverwachte wendingen en Oudshoorn besluit om een aantal nummers uit te brengen van het materiaal dat nog op de plank lag. Samen met Jasper Koopman (zoon van Pim) en Marrigje van Teeseling (vrouw van Pim) wordt er een crowdfunding-actie opgezet. Het wordt een groot succes en er wordt voldoende geld opgehaald om deze EP op te kunnen nemen en uit te brengen. Hierdoor hebben 6 tracks in demo-vorm, eerder geschreven door Pim en Cindy nu alsnog hun weg naar de liefhebbers en fans gevonden. En het bijzondere aan het geheel is dat Pim er zelf op meespeelt! Audio uit de demo's (gitaar, keyboards en koortjes) is gebruikt en na het slagen van de crowfunding-actie aangevuld door extra muzikanten! Op het album komen we een aantal oudgedienden tegen, zo horen we Edward Reekers (ex-Kayak, Symfo Classics) als achtergrondzanger en spelen onder andere gitaristen Rob Vunderink (ex-Diesel, ex-Kayak) en Rob Winter (ex-Kayak, ex-Toontje Lager) mee. Verder worden er bijdrages geleverd door drummer Sjoerd Rutten (o.a. ex-Toontje Lager, Symfo Classics en ex-invaller bij Kayak) en bassist Jan van Olffen (ex-Kayak, Symfo Classics). Daarnaast zorgt Hubert Heeringa (o.a. Symfo Classics) voor de blazers. (bron: Voordekunst)

In grote lijnen laat "Reapperance" de poppy kant van Kayak horen. Oudshoorn klinkt zoals we haar kennen: met haar aangename zangstem weet ze voldoende emotie in de nummers te leggen. Ook de teksten zijn van Oudshoorn en zijn autobiografisch. Alles bij elkaar is dit unieke project meer dan geslaagd. De talenten van Oudshoorn en Koopman zijn gebundeld tot wat een mooi (mini-)album is geworden.
Website:
http://www.pimkoopman.com/.
Mocht u ook nog een exemplaar willen bestellen dan kan dat via pimkoopmanofficial@gmail.com

NIEUW
Barbieri, Richard - Serpentine
- Darkness Will Find You
Van “Under A Spell” (Kscope, 2021)

De laatste paar jaar verblijdde Richard Barbieri zijn fans op vijf CD’s gevuld met live-opnames, obscure registraties die teruggingen tot zijn jaren met Japan en nieuwe stukken. Deze “Variants” vulden zodoende mooi de periode tussen zijn soloalbums “Planets + Persona” uit 2017 en het onlangs verschenen “Under A Spell”. Die twee platen zijn met min of meer dezelfde musici opgenomen, zodat er wederom te genieten valt van de kunsten van leden van Isildurs Bane, zoals Kjell Severinsson en Axel Crone, Brand X-legende Percy Jones en muzikanten, zoals Luca Calabrese, die we ook van de platen van GRICE kennen. Nog sterker dan op zijn voorganger verkent “Under A Spell” de grenzen tussen ambient, nu-jazz en progressieve muziek. In zijn innovatieve keyboardsounds herkennen we daarbij overeenkomsten met iemand als T. Gowdy, die zich met midi-instrumenten in de experimentele techno en elektronische ambient ophoudt. De CD is grotendeels opgebouwd uit een opeenvolging van min of meer ritmische stukken zoals het titelnummer en “Flare 2”, het enige nummer met een drummer van vlees en bloed, en impressionistische sfeerverkenningen. Om deze wisselwerking goed tot uiting te laten komen hebben we voor vanavond gekozen voor “Serpentine”, waarin de fretloze bas van Percy Jones en de gesampelde stem van Steve Hogarth de blikvangers zijn, en het donkere, symfonisch getinte “Darkness Will Find You”, een Japan-achtige instrumental waarin Barbieri als solist te horen is.
Websites:
https://nl-nl.facebook.com/RichardBarbieriOfficial
https://kscopemusic.com/artists/richard-barbieri/.

NIEUW
Saga - Pitchman (acoustic)
- Images (Chapter 1) (acoustic)
Van het album "Symmetry" (earMUSIC, 2021)

Met 21 studio-albums en 9 live-albums is Saga een van ’s werelds meest toonaangevende progressieve rockbands. Vanaf de oprichting in 1977 is de band al actief en nu is er een nieuw akoestisch album: 'Symmetry”. Saga, ofwel gitarist Ian Crichton, bassist Jim Chrichton, toetsenist Jim Gilmour, drummer Mike Thorne (zich hier volgens de hoes vooral bedienend van 'keukenpercussie') en frontman Michael Sadler, brengt nu een album uit dat een nieuwe blik werpt op eerdere nummers van deze Canadezen. Het resultaat is beduidend meer dan oude wijn in nieuwe zakken. Het album biedt gedurfde bewerkingen van bestaand werk. De medleys die de band heeft gekozen zijn zeer bewonderenswaardig, in concept en in uitwerking. Opener “Pitchman”, oorspronkelijk van “Heads Or Tales” uit 1983, heeft het springerige van toen gehouden; het wordt wel op een compleet andere manier neergezet dan op het origineel. De instrumentatie is ontspannen en danst heerlijk de hele track door. “Images (Chapter One)”, van het tweede Saga-album “Images At Twilight” uit 1979, horen we hier nu in een lossere, rustiger gemoedstoestand. Ontspannen: dat is misschien wel een sleutelwoord op dit album. Niet ontspannen als in loom, sloom of niet boeiend, vooral echt relaxed. (bron: Marcel Hartenberg, writteninmusic.com) Corona volente treedt Saga dit najaar, na drie keer uitstel, weer in Nederland op, op 12 november in de Metropool in Enschede en op 13 november in Cultuurpodium Boerderij in Zoetermeer.
Website:
https://sagagen.com/ .

NIEUW
Sad Song Co., The - Saudade
- These Tears Won’t Cry Themselves
Van “Saudade” (eigen beheer, 2021)

“Saudade” is inmiddels het vijfde album dat Nigel Powell met zijn soloproject The Sad Song Co. heeft uitgebracht. De multi-instrumentalist begon zijn carrière in Unbelievable Truth, waarin ook Andy Yorke zat, de broer van Radiohead-voorman Thom Yorke. In Powells autobiografie “Puritain” is te lezen hoe hij ooit op het punt heeft gestaan de drummer van deze groep te worden. Het liep echter anders en Powell maakte zich verdienstelijk bij onder meer Dive Dive, Milow en Frank Turner And The Sleeping Souls. Zijn eerste plaat als The Sad Song Co., “Miseryguts”, verscheen in 2003. Via zijn contacten met Mark Kelly van Marillion kon hij ter promotie van album nummer 2, “Poignant Device”, in 2007 zelfs enkele keren in het voorprogramma van die band spelen. Dat geeft wel enigszins aan waar we The Sad Song Co. muzikaal moeten plaatsen: melancholieke, progressief getinte singer-songwriterpop/rock. “Saudade”, volgens Powell zelf een emotioneel en persoonlijk werkstuk, bevestigt deze indruk. Op wat baswerk van oud-Unbelievable Truth-collega Jason Moulster na, bespeelt Powell alle instrumenten zelf, wat gezien zijn liefde voor oude symfonische rock vaak mooi gelaagde arrangementen oplevert. Wat dat betreft spreken de Mellotron-achtige klanken in het instrumentale titelnummer waarmee de plaat opent boekdelen. Dat het persoonlijke ook met een knipoog kan bewijst hij in het uptempo “My Saccharine”. Wij kiezen echter voor het genoemde titelnummer en het fraai getitelde “These Tears Won’t Cry Themselves”.
Websites:
https://thesadsongco.bandcamp.com/album/saudade
https://www.thesadsongco.com/ .

NIEUW (verlaat)
La Maschera Di Cera – Il Cerchio Del Comando
Van “S.E.I.” (AMS, 2020)

We hebben er acht jaar op moeten wachten, maar afgelopen herfst was er dan eindelijk een zesde album van La Maschera Di Cera. Het album heet ook zes op z'n Italiaans, zei het met punten tussen de letters: “S.E.I.”. La Maschera Di Cera is een van de vele bands dan wel projecten waar bassist-componist Fabio Zuffanti zijn naam aan verbonden heeft. Hij uit zich in alle mogelijke subgenres van en verwante genres aan progressieve rock, waarbij hij met La Maschera Di Cera de rijke traditie der RPI (rock progressivo Italiano) uit de jaren zeventig eert. Met voorganger “Le Porte Del Domani” werd zelfs een vervolgalbum gemaakt op de klassieker “Felona E Sorona” van Le Orme. Ten opzichte van dat album valt op dat Maurizio Di Tollo niet meer tot de vaste kern hoort, die nu uitgedund is tot een trio, met zanger Alessandro Corvaglia en toetsenist Agostino Macor. “S.E.I” bevat drie composities, waarvan er twee meerdelige 'epics' zijn. Vooral het slotstuk “Vacuo Senso” bereist zeer verschillende muzikale sferen, met delen die behoorlijk los staan van elkaar. Het slotdeel is voor de klassieke symfoliefhebber een ultieme vorm van thuiskomen met steeds hoger gestapelde Mellotron-koren. Wij kiezen voor het eendelige middenstuk “Il Cerchio Del Comando”, waarin naast de wat rauw, zéér typisch Italiaans klinkende zang van Corvaglia ook te genieten valt van o.a. warm toetsen- en prominent basspel in onvervalste seventiesstijl die naast aan Le Orme ook refereert aan PFM, Banco en zeker ook Genesis en Yes.
Website:
https://www.facebook.com/mascheradicera .

NIEUW (verlaat)
Wakeman, Rick & The English Rock Ensemble – Tharsis Tholus
Van “The Red Planet” (Madfish / Snapper Music, 2020)

Na zijn hernieuwde Yes-avonturen met Jon Anderson en Trevor Rabin vond toetsenist Rick Wakeman het weer eens tijd voor een conceptalbum in de klassieke symfonische rockstijl zoals hij die aan het begin van zijn solocarriëre ook afleverde. Denk daarbij aan de stijl van zijn solodebuut “The Six Wives Of Henry VIII”. Nu heeft hij zich laten inspireren door de planeet Mars. Zoals al jaren het geval is, wordt hij begeleid door The English Rock Ensemble, met als trouwste kompaan bassist Lee Pomeroy, die Wakeman zelfs vergezelde bij de ARW-variant op Yes. Gitarist Dave Colquhoun is ook al sinds 2002 van de partij; veelgevraagd sessiedrummer Ash Soan werkte weliswaar eerder met Wakeman, maar volgt binnen het Ensemble Tony Fernandez op. Maar het moge duidelijk zijn dat Wakemans kleurrijke toetsenspel centraal staat. Natuurlijk kan een flinke knipoog naar Gustav Holsts “Mars: The Bringer Of War” niet ontbreken op een album over de rode planeet – en die krijgen we dan ook in het slotstuk “Valles Marineris” met overduidelijk op het genoemde deel uit “The Planets” geënt ritme. Wij kiezen echter “Tharsis Tholus” waarop Wakeman zowel op orgel als Moog zijn vingervlugheid bewijst, met o.a. een lange solo op dat laatste instrument volgens het aloude 'fiddly-widdly'-recept. Een aantal malen zit er een opmerkelijke versnelling in de compositie, met ook sterk spel van The English Rock Ensemble en dan met name Pomeroy.
Website:
https://www.rwcc.com/ .

NIEUW / VAN EIGEN BODEM
Ghost Echo - Conspiracy Leader

Ghost Echo is een Nederlands duo (uit Heerhugowaard) dat bestaat uit Karel Witte en Remy de Wal, die dit project in maart 2020 hebben opgezet. Beide heren zijn multi-instrumentalisten en verzorgen gezamenlijk alle gitaar- en toetsenpartijen, waarbij Karel Witte de leadzang voor zijn rekening neemt. In het resultaat komen allerlei muzikale werelden samen: moderne elektronische pop, progrock en metal. We horen vette synthsounds, stevige gitaarwerk en grotendeels elektronische ritmes. Sinds maart is er driftig gewerkt aan een album, dat binnenkort onder de titel “Isolated Dreams” zal gaan verschijnen, maar als eerste kennismaking met Ghost Echo draaien wij alvast “”Conspiracy Leader”. Dit was origineel ook bedoeld voor het album, maar de heren besloten om het daar toch niet aan toe te voegen omdat het qua sfeer niet helemaal bij de rest past. Wij zouden het duo willen aanraden om dit nummer dan op zijn minst als startpunt te gebruiken voor een volgend album, want dit is te mooi om op de digitale plank te laten liggen. Fijne ontdekking van een nieuwe act van eigen bodem.
Websites:
https://ghostechotheband.bandcamp.com/track/conspiracy-leader .

ALBUM VAN DE MAAND
Plus 33 – Air (i) Realising
- Air (ii) Being
Van “Open Window” (eigen beheer, 2020)

Met “Open Window” van Plus 33 keren we na twee Bands van de Maand weer terug naar een Album van de Maand. Plus 33 is het geesteskind van klassiek geschoolde toetsenist Didier Grillot. In het verleden heeft Grillot in de vrij onbekende progband Outside gezeten die o.a voor Mellow Records en Musea albums heeft uitgebracht. Na wat omzwervingen belandde hij vanuit Frankrijk in Newcastle. Ook daar blijft Grillot muziek maken en met een Britse bezetting werd in een aantal dagen “Open Window” opgenomen. Hoewel eigenlijk halverwege vorig jaar al verschenen, hebben we deze prachtplaat nu pas ontdekt. We brengen het nu graag onder bredere aandacht als Album van de Maand maart. Op dit volledig instrumentale werkstuk worden de vier elementen in evenzovele suites tot klinken gebracht. Er wordt een palet aan stijlen gebruikt, waarbij jazz zeker een van de hoofdelementen is. Maar laat je dit niet afschrikken want “Open Window” is absoluut een symfonisch (rock)album. Het ademt de rust en kalmte van de progressieve rock uit de jaren zeventig, waarbij je moet denken aan bijvoorbeeld een band als Happy The Man en Camel ten tijde van “Raindances”, terwijl er gitaarspel in de geest van Pink Floyd klinkt. Er is vaak een hoofdrol voor piano aangevuld met rijke synthesizerklanken en ruimte voor heerlijke solo’s, waaronder ook op saxofoon. We gaan deze maand een aantal stukken van het album laten horen, vanavond het tweedelige werk dat aan het element lucht is gewijd.
Websites:
https://plus33.bandcamp.com/album/open-window
https://www.facebook.com/Plus33music-103580694532032.

PROGRESSIEVE FOLK / NIEUW
Boden, Jon - When The Walls Come Tumbling Down
Van "Songs From The Floodplain" (Navigator Records, 2009)
Boden, Jon - Burning Streets
Van "Afterglow" (Hudson Records, 2016)
Boden, Jon - Cinnamon Water
Van "Last Mile Home" (Hudson Records, 2021)

Jon Boden is al jaren een belangrijke factor in de Britse muziekscene. Zowel solo als met het duo Spiers & Boden en later met de folkbigband Bellowhead is hij een graag geziene gast op diverse podia. Zijn solo-album "Songs From The Floodplain" uit 2009 maakte grote indruk: het is diepgeworteld in traditie, maar hij doet daar ook zijn eigen ding mee. Het is een concept-album over een samenleving ergens in de nabije toekomst die op instorten staat, nadat er zich een ecologische ramp heeft voorgedaan. De overheid heeft geen grip meer op het land, mensen worden aan hun lot overgelaten. Het verhaal speelt zich af op een niet nader genoemde plek ergens op het Britse platteland en Boden schijnt het licht op hoe mensen het hoofd bieden aan wat hen overkomt. In 2016 verscheen het vervolg "Afterglow" en op dat album verplaatst Boden het verhaal van het platteland naar de stad. Daar is het echt ieder voor zich; gepeupel is er de baas, maar ondanks alle chaos zijn er ook mensen die elkaar vinden en van elkaar houden. Was het eerste album volledig solo door Boden ingespeeld, "Afterglow" werd met een uitgebreide band opgenomen met veel ruimte voor elektrische gitaren. Toen werd ook bekend gemaakt dat beide albums deel uitmaken van wat uiteindelijk een trilogie zou worden. Het laatste deel "Last Mile Home" is onlangs verschenen en op dat album zijn we terug op het platteland, maar ook verder in de tijd. Steden zijn verlaten, de natuur herovert alles wat de mens heeft opgebouwd en de mensen die er nog zijn proberen in harmonie te leven met die natuur. "Last Mile Home" volgt een ouder echtpaar dat al wandelend trekt van uit het binnenland naar de kust. Waarom wordt in het midden gelaten, maar de songs zijn doortrokken van een bitterzoete sfeer en aan het eind van het album blijkt dat maar één van hen de eindbestemming heeft bereikt. "Last Mile Home" is een prachtig, bijna ingetogen, slot van deze trilogie waarbij Boden weer vrijwel alle instrumenten zelf bespeelt, slechts bijgestaan door een aantal strijkers. Bijzonder is dat er op subtiele wijze gebruik wordt gemaakt van een wasrolfonograaf.
Websites:
https://jonboden.com/ .

JAZZROCK
Nadavati – Wu-Nien
Van “Le Vent De L'Esprit Souffle Ou Il Veut” (IPG, 1978 / Soleil Mutant, 2015)

Nadavati was een groep rond gitarist-componist Jacky Liot, opgericht om muziek uit te voeren bij een theaterstuk met oosterse spiritualiteit als onderwerp. De Fransman werd daarbij geholpen door muzikanten waarmee hij gewerkt had in de band Hechetu Welo. Hoe talentvol en begaafd ook, met Hechetu Welo kwamen ze het repetitiehok nauwelijks uit; geld werd verdiend door popartiesten te begeleiden. Ook het theaterproject waarvoor Nadavati was opgericht kwam niet van de grond, maar met steun van een sponsor werd de ambitieuze muziek wél opgenomen. Een negenkoppige band nam deze voor Franse begrippen toegankelijke jazzrock op. Enerzijds heeft de muziek raakvlakken met de jazzrockkant van Gong, door het vaak vingervlugge gitaarwerk ook wel met Mahavishnu Orchestra, door de flinke blazerssectie zijn er tevens raakvlakken met Klaus Doldinger's Passport. Doordat de genoemde sponsor zich terug terug had het uitbrengen van “Le Vent De L'Esprit Souffle Ou Il Veut” ('De wind van de geest waait waar hij wil') nogal wat voeten in de aarde en de bezetting was bij de release in 1978 al uit elkaar gevallen. Er volgde uiteindelijk een tournee zij het in sextetbezetting, met slechts drie leden die ook op het album te horen zijn. Het label Soleil Mutant redde met een CD-release in 2015 Nadavati van de vergetelheid en breidde het album uit met een helaas wat matig klinkende live-opname van de sextetbezetting van een maar liefst 1 minuten durende non-album-track. We gaan echter luisteren naar “Wu-Nien” van het oorspronkelijke album.
Websites:
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=10987 .

NIEUW
Kings Of The Valley – The Golden Shore
Van “Kings Of The Valley” (Stickman Records, 2020/2021)

Op de hoes van het eerste volwaardige album van het Noorse Kings Of The Valley prijkt een imposante afbeelding van de ongekroonde koning van de dieren: de olifant. Het uit Trondheim afkomstige kwartet maakt retro-prog in de beste Scandinavische traditie. Het eerste nummer is nog voornamelijk beïnvloed door stonerrock, maar laat je dat niet op het verkeerde been zetten. Hoewel de gitaar vaak zwaar wordt aangezet met stevige riffs, heeft de muziek ook een zekere lichtvoetigheid en is het samenspel tussen gitarist Christopher Roseth Sand en toetsenist Øystein Megård heerlijk om naar te luisteren. De hoofdmaaltijd bestaat uit twee lange nummers waarin de band verschillende invloeden uit de progressieve rock laat samensmelten. De langste, het net geen 13 minuten lange “Not Alone” doet de oude tijden van Porcupine Tree bijna herleven. Dit psychedelisch uitgesponnen nummer bouwt naar een fijne climax. Hoogtepunt van het album is echter het toetje: het meeslepende “Peace”, dat warempel eindigt met de inzet van een heus koor. Het album werd eind vorig jaar al op vinyl uitgebracht, gelukkig is het nu ook op CD verschenen bij het Duitse Stickman Records. Dus mag-ie meedingen met de jaarlijsten van 2021. We gaan luisteren naar een van de twee genoemde lange nummers: het meer dan 10 minuten durende “The Golden Shore”, met als opvallend kenmerk de bijna West Coast-achtige harmonievocalen.
Website:
https://kotv.bandcamp.com/album/kings-of-the-valley
https://www.facebook.com/Kingsofthevalley/ .

NIEUW
Williams, Joseph – Denizen Tenant
– Black Dahlia
Van “Denizen Tenant” (The Players Club / Mascot Music, 2021)

Vorige week hoorde u bij ons muziek van het nieuwe album van Steve Lukather, “I Found The Sun Again”. We konden toen al verklappen dat we vandaag het tegelijk verschenen “Denizen Tenant” van Lukathers Toto-maatje Joseph Williams in de schijnwerpers zetten. Zelfs de hoesontwerpen zijn hetzelfde, met natuurlijk wel een andere foto. Andere overeenkomsten zijn dat Williams uitgebreid te horen is op het album van Lukather en de gitarist (wel wat minder uitgebreid) meewerkt aan de schijf van de zanger. Ook de recent met Toto gestopte toetsenist David Paich is op beide albums te horen. En beiden eren enkele van hun muzikale helden met covers: bij Williams horen we Peter Gabriels “Don't Give Up” (duet met de ons onbekende, maar uitstekende zangeres Hanna Ruick ) en The Beatles' “If I Fell” (duet met Lukather). Waar Lukather met een vaste ploeg muzikanten samen in de studio in 8 dagen tijd alles opnam, is “Denizen Tenant” meer een 'traditionele' West-Coast-productie met per nummer wisselende krachten uit een kaartenbak vol 'hotshots' uit de sessiewereld. Zo horen we op “Liberty Man” bassist Leland Sklar en drummer Simon Phillips, die beiden met Toto hebben gespeeld (de laatste zelfs als vast bandlid). De gitaarsolo in dit nummer dat hint naar de warme, volle Toto-sound van “IV” is van Lukather. De soepele swing van “Black Dahlia” heeft dan weer onmiskenbaar een Steely Dan-feel. Hier horen we toetsenist David Paich, bassist Nathan East (die ook met Toto heeft getourd) en gitarist Michael Landau. Het titelnummer is geschreven met bassist/gitarist Steven Overton en samen hebben Williams en Overton alle laagjes opgenomen. Liefhebbers van verzorgde, gelaagde, tot in de puntjes verzorgde producties zullen van begin tot eind genieten.
Website:
https://joeswill.com/.

NIEUW
Workman, Lyle - North Star
- Our Friendship
Van “Uncommon Measures” (Blue Canoe Records, 2021)

In een recent interview ter promotie van zijn vierde soloplaat “Uncommon Measures” bekende Lyle Workman dat het schrijven van filmmuziek zijn werk is, maar dat zijn passie ligt bij het maken van instrumentale, door de gitaar gedomineerde rockmuziek. Het mooie aan de opvolger van “Harmonic Crusader” uit 2009 is dat hij eindelijk de kans kreeg om de orkestrale arrangementen die hij voor soundtracks componeerde te combineren met de tegen de jazzrock aanleunende muziek van zijn soloalbums. Dit hield in dat hij samen met dirigent/arrangeur John Ashton Thomas in de Abbey Road Studio One met een 63 koppig orkest kon werken. Zeven van de negen nieuwe stukken werden zo van een symfonisch arrangement voorzien. Dit wil niet zeggen dat er niet meer te genieten valt van de van zijn vorige platen bekende gelaagde gitaarpartijen of van het spel van zijn vooral uit de jazzrock/fusion bekende muzikale vrienden. Workman weet op de juiste momenten zijn instrumenten in volle glorie over de orkestpartijen te leggen, terwijl musici als Vinnie Colaiuta, Toss Panos, Jeff Babko en Charlie Bisharat alle ruimte krijgen om te excelleren. Wat dat betreft is de ruim negen minuten durende opener “North Star” een mooie staalkaart van hetgeen op “Uncommon Measures” te vinden is: meeslepende strijk- en blaaspartijen, energiek drumwerk (inderdaad van Colaiuta), een goede afwisseling tussen filmische en ritmische passages en virtuoze gitaar-, keyboard- en vioolsolo’s. In “Imaginary World”, een van de twee orkestloze stukken, en “Unsung Hero” neigt Workman door de dominante inbreng van saxofoons en trompet zelfs naar blazersjazzrock. Het afsluitende, door Ashton Thomas geschreven “Our Friendship” is daarentegen weggelegd voor alleen orkest en gitaar. Naar dit gevoelige slotakkoord gaan we luisteren, voorafgegaan door het genoemde “North Star”.
Websites:
https://www.bluecanoerecords.com/lyle_workman.html
https://www.facebook.com/lyleworkman.musician/.

NIEUW
Lifesigns – Fortitude
Van “Altitude” (eigen beheer, 2021)

Lifesigns is in de jaren sinds het naar de band genoemde debuut uit 2013 in progkringen min of meer uitgegroeid tot een naam om rekening mee te houden. De spil van de groep wordt dan ook gevormd door een duo dat er al een lange carrière op heeft zitten: toetsenist/zanger John Young en producer/studio-technicus Steve Rispin. Naast klussen in de popmuziek (met o.a. Bonnie Tyler) is Young binnen de progrockwereld bekend van o.a. zijn werk met John Wetton en Fish. Rispin deed de techniek voor vele symfo-albums, waaronder flink wat SI Music-titels en diverse Asia-albums. Verder is het nog niet gelukt is om met dezelfde bezetting de studio in te duiken. Toch voelt de gang van zaken binnen de gelederen natuurlijk aan en is er geen 'oorlog' geweest. Bassist John Poole doet weliswaar niet mee op het debuut, maar is al sinds de eerste live-optredens present. En gitarist/toetsenist Dave Banbridge speelt al mee op “Cardington” (2017) en werd snel daarna vast bandlid. Derde oerlid Frosty Beedle, ook een veteraan, vooral bekend van Cutting Crew, verkoos afgelopen jaar dat het genoeg was geweest. Hij heeft een uit duizenden herkenbare drumstijl die bovendien prominent in de mix was geplaatst op de eerste albums. Is hij te vervangen? Ja, want daarvoor is niemand minder dan Zoltán Csörsz bereid gevonden, wiens fusion-beïnvloede spelstijl al opvoel tijdens diens The Flower Kings-jaren. Derde Lifesigns-album “Altitude” is echter zeker niet fusion-getint geworden. Opnieuw horen we een uiterst verzorgde verzameling goed uitgewerkte symfo-composities. Ze klinken prachtig en laten bijzonder fraai spel horen, dat in de gitaar- en toetsensolo's bovendien doorvoeld klinkt. Mooi om Bainbridge nu een album lang binnen deze context te kunnen horen! De intense solo's compenseren voor het feit dat Youngs zang misschien wat aan de vlakke kant is ; overigens absoluut geen verwijt, want zijn stem past goed bij deze muziek. Tussen de wat kortere nummers zijn het kwartierlange titelnummer en het tien minuten lange “Fortitude” de hoogtepunten, die zich laten beluisteren als een spannend verhaal met diverse knappe wendingen – en fantastische solo's van zowel Young als Bainbridge. In beide stukken is in lagen opgenomen achtergrondzang te horen van Lynsey Ward, die we vorig jaar oktober al bij u introduceerden met haar eigen band Exporing Birdsong. We kiezen vanavond voor “Fortitude”.
Websites:
https://lifesignsmusic.co.uk/
https://www.facebook.com/Signslife .

NIEUW / COVER
MEER - Here I Go Again
Van "Playing House" - bonustrack op de 2LP editie (Karisma, 2021)

Een paar weken geleden draaiden we voor het eerste muziek van de tweede album "Playing House" van MEER. We noemden de Noorse band toen een 21ste-eeuwse variant op Electric Light Orchestra, door de gehanteerde bezetting van rockband-met-strijkers. MEER grijpt daarbij niet zo zeer terug op The Beatles, maar meer op de progressieve alternatieve rock van bands als Efterklang, Coldplay of Choir Of Young Believers. Het komt wel vaker voor dat bands bonustracks opnemen, vaak voor de CD-versie van het album of voor een Japanse uitgave, maar MEER heeft er eentje opgenomen als bonustrack voor de 2LP-uitgave van "Playing House" en wel een eigenzinnige bewerking van Whitesnake's rockclassic “Here I Go Again”.
Websites:
https://www.facebook.com/MEERmusikk/
https://meer.bandcamp.com/album/playing-house
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/vFLPzJkkrzI .

FOLKPROG
Fauns – Scenes From A Dream
Van het album “Awaiting The Sun” (Firefield Records, 2010)

Fauns is een kwintet uit Duitsland, opgericht in het midden van de jaren 90. Na jarenlang demo's uit te hebben gebracht, verscheen het debuutalbum “LeafFall” in 2007. Drie jaar later verscheen de opvolger ''Awaiting The Sun''. Fauns maakt een combinatie van folk en progressieve rock. Fluit en viool zorgen voor een folkloristische, sprookjesachtige sfeer, die regelmatig af wordt gewisseld met stevige ritmes en muziek die soms tegen de hardrock aanleunt. Ook in de zang is er afwisseling, daar er die zowel door vrouwen- als mannenstemmen wordt ingevuld. Minpuntje is misschien wel dat vooral bij de lange composities (3 van de 7 klokken over de 10 minuten) het dromerige karakter overheerst, wat de spanning in de weg zit Dit is zeker niet het geval bij “Scenes From A Dream”. In 2016 werd de naam veranderd in Favni (met een Romeinse 'u', dus geschreven als 'v'), waarna het derde album, de dubbelaar ''Windswept'', verscheen. Sinds de zomer van 2019 is het angstvallig stil op de Facebook-pagina.
Websites:
http://www.favni.de/
https://www.facebook.com/Favni.Berlin/.

IN MEMORIAM ALAN CARTWRIGHT
Procol Harum – The Unquiet Zone
Van het album “Procol's Ninth” (Chrysalis, 1975)

De voormalige bassist van Procol Harum, Alan Cartwright, is op 75-jarige leeftijd overleden. Hij maakte tussen 1971 en 1976 deel uit van de band en speelde op vier albums mee. Cartwright is in dezelfde omgeving (Edmonton / Enfield, Engeland) opgegroeid als Procol Harum-voorman Gary Brooker van Procol Harum. Ze ontmoetten elkaar voor het eerst in 1966 en vijf jaar later sloot Cartwright zich bij de progressieve rockband aan. Hij was voor het eerst te horen op ”Procol Harum Live: In Concert With the Edmonton Symphony Orchestra uit 1972” Hierna speelde hij nog op drie studioalbums voordat hij in 1976 de band verliet: “Grand Hotel” uit 1973, “Exotic Birds And Fruit” uit 1974 en “Procol's Ninth” uit 1975. Van dat laatste album draaien we als eerbetoon aan Alan Cartwright het nummer “The Unquiet Zone”. Overigens gaat Procol Harum begin volgend jaar weer op tournee en doet op 16 januari 2022 de Enschedese vestiging van Metropool aan. Van de bezetting van “Ninth” is alleen Brooker nog over.
Website:
https://www.procolharum.com/ .

COVER
Jansen, Floor - Oblivion

Sinds alle live-activiteiten zijn komen stil te liggen is Nightwish-zangeres Floor Jansen een stuk actiever geworden op social media. Meest in het oog springende activiteiten zijn haar uitgebreide gesprekken met collega's uit de metalscene onder de noemer Floor Finds, haar zangmasterclasses en een serie covers die ze heeft opgenomen. Het merendeel van die covers zijn voor ons programma niet zo interessant, maar twee weken geleden was daar ineens “Oblivion”, de titelsong van de gelijknamige sciencefiction-film met Tom Cruise, origineel van de Franse synthwaveband M83. Jansen kiest ervoor om de al redelijk epische sound van het origineel te voorzien van een stevige rockrand (met hulp van gitarist Tommy Johansson van Sabaton, waarin overigens Jansens partner Hannes van Dahl drumt), waardoor ze het nummer duidelijk wat meer richting de sound van Nightwish trekt. Nightwish bereidt zich intussen voor om weer live te gaan spelen in de vorm van een online concert op 28 mei onder de noemer "An Evening With Nightwish In A Virtual World". De reeks concerten die Jansen in de AFAS Live gaat geven is al een aantal malen uitgesteld. Recent zijn de 6 concerten opnieuw verplaatst, van deze maand naar 1,2 & 3 september 2021.
Websites:
YouTube kanaal Floor Jansen: https://www.youtube.com/channel/UCxy4Ijz2QKXXJaREs-isxwA
Nightwish-website: https://www.nightwish.com/
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/zG-ptrlJ4pM .

ALBUM VAN DE MAAND
Plus 33 – Water (i) Conjunction Of Raindrops
Van “Open Window” (eigen beheer, 2020)

Met “Open Window” van Plus 33 keren we na twee Bands van de Maand weer terug naar een Album van de Maand. Plus 33 is het geesteskind van klassiek geschoolde toetsenist Didier Grillot. In het verleden heeft Grillot in de vrij onbekende progband Outside gezeten die o.a voor Mellow Records en Musea albums heeft uitgebracht. Na wat omzwervingen belandde hij vanuit Frankrijk in Newcastle. Ook daar blijft Grillot muziek maken en met een Britse bezetting werd in een aantal dagen “Open Window” opgenomen. Hoewel eigenlijk halverwege vorig jaar al verschenen, hebben we deze prachtplaat nu pas ontdekt. We brengen het nu graag onder bredere aandacht als Album van de Maand maart. Op dit volledig instrumentale werkstuk worden de vier elementen in evenzovele suites tot klinken gebracht. Er wordt een palet aan stijlen gebruikt, waarbij jazz zeker een van de hoofdelementen is. Maar laat je dit niet afschrikken want “Open Window” is absoluut een symfonisch (rock)album. Het ademt de rust en kalmte van de progressieve rock uit de jaren zeventig, waarbij je moet denken aan bijvoorbeeld een band als Happy The Man en Camel ten tijde van “Raindances”, terwijl er gitaarspel in de geest van Pink Floyd klinkt. Er is vaak een hoofdrol voor piano aangevuld met rijke synthesizerklanken en ruimte voor heerlijke solo’s, waaronder ook op saxofoon. We gaan deze maand een aantal stukken van het album laten horen, vanavond de albumopener: “Water (i) Conjunction Of Raindrops”.
Websites:
https://plus33.bandcamp.com/album/open-window
https://www.facebook.com/Plus33music-103580694532032.

NIEUW
Giersbergen, Anneke van – Hurricane
- Love You Like I Love You
Van “The Darkest Skies Are The Brightest” (Inside Out / Sony Music, 2021)

"Voor het eerst in haar al bijna drie decennia durende carrière, die ze begon als zangeres van The Gathering, heeft Van Giersbergen al een jaar niet opgetreden. Maar er is wel een nieuw album. Niet zoals verwacht een tweede album van haar progressivemetalgroep Vuur, waarvan in 2017 het debuut verscheen, maar een onder haar eigen naam verschenen plaat. Heel rustige en melancholieke muziek staat er op “The Darkest Skies Are The Brightest”. Haar stem, een akoestische gitaar, soms wat percussie en hier en daar een strijkkwartet, that’s it. “Ik was al aan het schrijven voor het tweede album van Vuur toen deze songs er uit kwamen rollen, iets totaal anders. Ik besloot maar gewoon mee te gaan in de flow.” Huwelijksperikelen waren de voornaamste bron van inspiratie voor de songs op The Darkest Skies are the Brightest. "Het is een akoestische, maar in zekere zin ook rauwe plaat. De songs zijn heel open en super eerlijk. En er zit een donkerte in die metalliefhebbers herkennen en waarderen." (bron: Het Parool)

“Zo verwoordt Van Giersbergen op “The Darkest Skies Are The Brightest” mooi hoe ze zich voelt(...). Dat verhaal concludeert ze met het wat zoetsappige “Love You Like I Love You”. Het is desondanks een fraai contrast met een van de eerste songs op de plaat “Hurricane”, waarop Van Giersbergen voor een stuk donkere belichting kiest. ‘Spin me like a hurricane / Drag me through the rain / Pour me down the drain / I feel no shame.’ De fraaie uitluidende trompetsolo maakt dat het misschien wel de beste van de elf songs is. Of zoals de titel al verklapt: de donkerste nummers schijnen het mooist. (bron: Kasper Hermans, nieuweplaat.nl)

Ter ere van de release van Anneke van Giersbergens nieuwe album wordt vanuit De Effenaar in Eindhoven een wereldwijd livestream-evenement georganiseerd. Het gaat om een solo-akoestisch optreden dat grotendeels gericht is op de nieuwe plaat. Daarnaast bevat de setlist een aantal oude nummers, die zelden of nooit in een dergelijke solo-setting zijn vertolkt. Er worden bovendien vijf muziekvideo's en enkele exclusieve backstage-beelden getoond. Anneke van Giersbergens “Darkest Skies - Virtual Album Release Experience” begint op zondag 28 maart om 21.00 uur en duurt ongeveer 60 minuten (exclusief bonustracks).

Websites:
https://www.annekevangiersbergen.com/
Meer info over de live-stream: LIVESTREAM.

NIEUW
Dharmawan, Dwiki - Act III: The Event Horizon
* part 1: Io Sono Il Verbo (I Am The Word)
* part 2: Quale Segreto? (Which Secret?)
Van “Hari Ketiga” (MoonJune Records, 2020)

De ecologische cyberopera “Hari Ketiga” (“The Third Day”) van Dwiki Dharmawan is ongetwijfeld een van de meest ambitieuze platen die op MoonJune Records zijn verschenen. De basis voor dit verhaal over de door de mens vermoorde aarde werd vier jaar geleden gelegd toen de toetsenman samen met touchgitarist Markus Reuter, drummer Asaf Sirkis en vocalist Boris Savoldelli lange improvisaties vastlegde. Vervolgens ging labelbaas/producer Leonardo Pavkovic het materiaal ordenen in negen meervoudige aktes, waarna Savoldelli allerlei vocale en geluidseffecten toevoegde. Tenslotte werden in enkele hoofdstukken traditionele Indonesische gezangen gemixt. Het ongeveer 150 minuten durende resultaat is als geheel behoorlijk zware kost. Dharmawan heeft als hoofdinstrument de akoestische piano, waarop hij van introvert, Satie-achtig via statig in de Jarrett-stijl naar pure improvisatiejazz speelt. Reuter fabriceert vooral ijle dan wel grimmige klanken, terwijl Sirkis een vrije rol heeft, die eerder als percussief dan als ritmisch omschreven kan worden. De grootste impact heeft het in het Italiaans en Engels gezongen en gedeclameerde libretto van Salvoldelli. Zijn kameleontische voordracht is een kruising tussen Peter Hammill, Robert Wyatt, Bobby McFerrin en introvert zingende voormannen van bands uit de Italiaanse progressieve rock. Een intieme ballade kan zomaar omslaan in een horrorscene, waarna gesproken teksten en huiveringwekkende sounds een eng hoorspel suggereren. Een goed voorbeeld zijn de eerste twee secties van “The Event Horizon” die in de buurt komen van toegankelijk gecomponeerde stukken, waarna de zanger in sectie 3 een van zijn vele over-de-top hysterische passages heeft. Op de tweede schijf hanteert de toetsenman vaker synthesizers en de elektrische piano, die echter vaker de beklemmende sfeer versterken dan een strakke jazzrockdrive ondersteunen. Het moge duidelijk zijn dat “Hari Ketiga” op enkele bijna melodieuze strofen na, vooral een lugubere luistertrip is. Om toch een beeld te krijgen hebben we genoemde secties van “The Event Horizon” in onze CD-speler klaar staan.
Websites:
https://dwikidharmawan-moonjune.bandcamp.com/album/hari-ketiga
https://www.facebook.com/DwikiDharmawan.page/ .

FOREVER YOUNG / DUBBEL JUBILEUM
Sacksioni, Harry - 1984
Van "Om De Hoek” (Polydor, 1978 / heruitgave als onderdeel van de 2CD-set "3 Originals", Polydor, 2001)

Vorige week zaterdag was Harry Sacksioni te gast in het programma "Matthijs Gaat Door", als onderdeel van de rubriek Forever Young. Dit alles naar aanleiding van het feit dat hij vorig jaar 70 jaar is geworden en zijn 50-jarig artiestenjubileum vierde. In plaats van te kunnen optreden bracht hij zijn boek "Dat Kunnen Ze Allemáál Wel Zeggen" uit. Dat boek is gevuld met anekdotes over en bespiegelingen op zijn lange carrière en over de vele bijzondere mensen die hij ontmoet heeft. Daarnaast doet hij uit de doeken dat hij 40 jaar slachtoffer van stalking was, iets wat pas tot een einde kwam (ondanks alle pogingen om het op andere manier op te lossen) nadat de vrouw in kwestie overleed. Gelukkig mocht hij ook zijn vakmanschap op de akoestische gitaar tonen in een mooie Stevie Wonder-medley (zijn eigen keuze) met de Sven Hammond Big Band. Dat bracht ons ertoe om deze week weer eens naar zijn eerste vier albums te luisteren, die mooi verzameld zijn op de dubbel-CD "3 Originals". Zeker in deze periode (1975-1980) was zijn prachtige muziek licht-symfonische getint, waardoor het zeker ook voor liefhebbers van het akoestische werk van Steve Hackett echt genieten is. We kiezen, ook in het licht van de ellende van 40 jaar achtervolgd worden, voor het wat donkere “1984” van zijn derde album "Om De Hoek" uit 1978.
Website:
https://www.harrysacksioni.nl/ .

IN MEMORIAM DANILO RUSTICI
Osanna – Variazione II (My Mind Flies)
Van “Preludio, Tema, Variazioni & Canzona” (Fonit Cetra, 1972)

Toen we twee weken geleden het gloednieuwe album “Interfulgent” van Corrado Rustici presenteerden leek ons dat een feestelijk weekend voor de beroemde Italiaanse gitarist. Het mocht helaas niet zo zijn, want het bleek al snel dat op 27 februari zijn oudere broer Danilo was overleden. Waar Corrado zich voor het eerst in 1973 in de kijker speelde met het album “Melos” van Italoprogband Cervello, brak Danilo twee jaar eerder door met diens band Osanna. Dit was een extravagant en theatraal gezelschap dat dan ook regelmatig samenwerkte met theatergroepen. Geschminkte gezichten en bijzondere uitdossingen hoorden hier bij. Ja, dat was vóór Peter Gabriel ermee begon; wellicht was The Crazy World Of Arthur Brown een inspiratie. In 1978 hield Osanna het voor gezien, maar rond de eeuwwisseling kwam zoals bij veel Italoprogbands de reünie. In de tussenliggende jaren speelde hij in diverse andere groepen. Danilo was net als Corrado gitarist, maar wel met beduidend andere stijl. Op de debuutplaat “Blink” van Nova uit 1975 zijn beide broers te horen. Danilo Rustici overleed op 72-jarige leeftijd aan de gevolgen van COVID-19. Wij gaan terug naar 1972, naar het tweede Osanna-album “Preludio, Tema, Variazioni & Canzona”. Dit was een samenwerking met de soundtrackcomponist Luis Bacalov. Het album was dan ook een soundtrack, voor de film Milano Calibro Nove. Na o.a. een melodieuze Moog-solo die doet denken aan de stijl van PFM krijgt Danilo in de laatste minuut alle ruimte voor zijn solo.
Website:
http://www.osanna.it/ .

IN HET NIEUWS
Grey Lady Down – The Ballad Of Billy Grey (The Crime Part One)
Van het album “The Crime” (Cyclops, 1994)

Op de BBC kun je regelmatig de kenniskwis Mastermind zien, waarbij elk van de 4 deelnemers getest wordt op zijn of haar algemene kennis enerzijds en een eigen uitgekozen specialisme anderzijds. Afgelopen week was er iemand met als specialisme: De band King Crimson. Als je dat in de aankondiging leest, maakt dat natuurlijk meteen nieuwsgierig wie een dergelijk specialisme zou hebben. En laat dat nou een oude bekende van ons zijn: Mark Robotham. Hij was namelijk ooit met zijn band Grey Lady Down bij ons te gast in onze studio voor een optreden van ruim een uur. De opnames hiervan waren door een technisch euvel helaas onbruikbaar. Bijzonder jammer, want het was een prima optreden. Robotham ging door naar de volgende ronde, want hij wist zo goed als alle King Crimson-vragen goed te beantwoorden. Een mooie reden om eens weer een album van Grey Lady Down uit de kast te trekken. Van het debuutalbum “The Crime” uit 1994 kiezen we het nummer “The Ballad Of Billy Grey (The Crime Part One)”. Robotham maakt overigens geen deel meer uit van de band, die weer wil gaan optreden en nog een drummer en zanger zoekt.
Website:
http://www.greyladydown.net/ .

NIEUW
Lukather, Steve – Along For The Ride
– Journey Through
Van “I Found The Sun Again” (The Players Club / Mascot Music, 2021)

Vorig jaar augustus hoorde u in Xymphonia al de single “Run To Me” van Steve Lukather. Daarop kreeg hij niet alleen hulp van zijn Toto-maat Joseph Williams, maar ook van niemand minder dan Ringo Starr, van wiens All Starr Band de gitarist/zanger alweer heel wat jaartjes deel uitmaakt. Toen werd al aangekondigd dat dit de voorbode was op een nieuw solo-album dat in 2021 via het Nederlandse Mascot Music zou moeten verschijnen. En zover is het nu. “Run To Me” is het enige nummer met Starr, maar Williams werkt aan een groot deel van de nummers mee. Sterker nog; Williams heeft op dezelfde dag zijn solo “Denizen Tenant” uitgebracht, waarop Lukather op zijn beurt veelvuldig te horen is. Volgende week besteden we aandacht an dat album. De twee zijn ook de as van de in oktober jongstleden aangekondigde nieuwe Toto-bezetting, met verder voor Toto nieuwe namen, waaronder de hier in “Run To Me” te horen bassist John Pierce. De andere nummers zijn zoveel mogelijk live in de studio, pre-corona, opgenomen met opvallend genoeg ook toetsenist David Paich, die er bij Toto niet meer bij is. Andere prominenten zijn drummer Greg Bissonette en toetsenist Jeff Babko die o.a. in de band van voormalig Toto-drummer Simon Phillips speelde. Muzikaal klinkt het resultaat zeer bekend maar smakelijk. De meeste songs hadden zo op een Toto-album gekund, een gevoel wat door de achtergrondzang van Williams nog eens versterkt wordt. Opvallend is wel dat maar liefst drie van de acht nummers covers zijn, waaronder het tien minuten lange titelnummer van het meest progressieve Traffic-album “The Low Spark Of High Heeled Boys”, dat eigenlijk niet veel toevoegt aan het origineel. De opener “Along For The Ride” is een energieke inswinger, met door zijn pulserende orgelnoten een overduidelijke knipoog naar The Who's “Won't Get Fooled Again”. Op andere momenten hangt Lukather naar een warme West Coast-sound, zoals in de prachtige instrumental “Journey Through”, waarin hij nog weer eens bewijst over een bijzonder verzorgde en gave gitaarsound te beschikken en bovendien een superieur gevoel voor melodie.
Website:
https://www.stevelukather.com/.

NIEUW
Yobrepus – What If…
- Wangari
Van “Mycelium Days” (Apollon Records: PROG, 2020)

We reizen wederom af naar Noorwegen met opnieuw muziek die is uitgebracht door het ons nauwlettend gevolgde label Apollon Records: PROG. “Mycelium Days” is het tweede album van Yobrepus, dat in 2017 debuteerde met de vinyl-only release “Blakc Mould”. Op dat album zit de muziek van dit kwartet nog meer in de indie- en altrockhoek, maar dan wel met de nodige proginvloeden zoals die bijvoorbeeld bij Radiohead te horen vielen. Met “Mycelium Days” maakt de band duidelijk de keuze voor progrock, met verwijziingen naar bands als King Crimson en Pink Floyd. De opbouw van het album is in de geest van “Meddle”, waarbij ‘kant 1’ bestaat uit één lang nummer en ‘kant 2’ vijf korte tracks bevat. Daarbij stopt de vergelijking niet. Het langzaam opbouwende titelnummer heeft zeker trekjes van “Echoes”, maar ook de sound van Tangerine Dream klinkt door en pas na 10 minuten breekt het nummer open. De korte nummers gaan wel weer meer richting indierock maar ook dan is het neerzetten van een sfeer een belangrijk ingrediënt en horen we trekjes van Porcupine Tree ten tijde van “Lightbulb Sun”. We gaan luisteren naar twee nummers: het hypnotiserende “What If…”, gevolgd door “Wangari”. Maar check ook zeker op Bandcamp het lange titelnummer.
Websites:
https://www.yobrepus.net/
https://yobrepus.bandcamp.com/album/mycelium-days.

NIEUW
Holden, John And Friends - Northern Lights
Van "Together Apart charity album" (eigen beheer, 2021)

Afgelopen donderdag verscheen een speciaal (download-)album, samengesteld door John Holden, getiteld "Together Apart" met als doel om geld in te zamelen voor onderzoek naar baarmoederhalskanker. Naast dat het album muziek bevat van Tiger Moth Tales, Marc Atkinson, Mystery, That Joe Payne en Holden zelf, is de openingstrack een speciaal voor dit album opgenomen uitgebreide versie van Renaissance's “Northern Lights”. Daarop valt originele Renaissance bassist Jon Camp te horen en verder drummer Gavin Harrison, toetsenisten Vikram Shankar en Oliver Wakeman, gitaristen Michel St. Pere (Mystery) en Oliver Day en worden de vocalen verzorgd door Marc Atkinson, Peter Jones (Tiger Moth Tales), That Joe Payne, Sally Minnear en Anneke van Giersbergen. Zoals gezegd, het is een uitbreide versie waarbij John Holden zelfs extra muziek heeft geschreven voor het tweede deel van het nummer. Al met al een indrukwekkende cast met een prachtige versie van “Northern Lights” als resultaat – en een bewonderingswaardige actie om geld in te zamelen voor een goed doel. Overigens: Holdens nieuwe album “Circles In Time”, waaraan de meeste genoemden meewerkten, is onderweg naar ons en hoort u binnenkort in Xymphonia!
Websites:
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/JHDDwyi_iPI
https://johnholden.bandcamp.com/album/together-apart-charity-album.

NIEUW
KDB3 - When It All Comes To Pass (excerpts)
· Reiteration
· It Seemed Like A Good Idea At The Time
· The Veil
· If Not For Grace
Van “When It All Comes To Pass” (Three In One Records, 2021)

KDB3 is het studioproject van multi-instrumentalist Doug Bowers, die daarvoor in de band Ad Astra zat. In 2009 debuteerde hij met “Verite”, gevolgd door “Autobiograph” in 2011 en “I Fill My Days With Noise” in 2018. In januari verscheen “When It All Comes To Pass”, dat grotendeels geïnspireerd is door de nieuwe situatie waarin de wereld sinds vorig jaar verzeild is geraakt. De plaat start met het instrumentale, tien minuten durende “Sequenced Fairy Tales”, een instrumental waarin lichte Pink Floyd-invloeden zijn te bespeuren. Daarna volgt het een half uur klokkende titelnummer, dat uit acht in elkaar overlopende delen bestaat. Bowers is een liefhebber van de klassieke symfonische muziek en weet hoe hij een lange compositie toch spannend en pakkend kan houden. Tijdens het beluisteren moesten we daarbij qua stemming af en toe aan Englands “Garden Shed” denken. Samen met een aantal gastgitaristen leidt hij de luisteraar door meeslepende instrumentale passages, catchy zangpartijen met enigszins christelijke teksten en beklijvende thema’s. Dat hij hierbij gebruik maakt van drumprogrammering valt nauwelijks op. Om een goed beeld te krijgen van deze epic hebben we de laatste vier secties van dit titelnummer geselecteerd.
Websites:
http://www.kdb3.com/
https://www.facebook.com/KDB3rocks
https://kdb3.bandcamp.com/.

IN HET NIEUWS
Vienna Circle – Ballad Of The Night
Van het album “Silhouette Moon” (eigen beheer, 2013)

In 2013 hoorden we voor het laatst iets van Vienna Circle, de band van de broers Paul en Jack Davis. Toen brachten ze hun tweede album, “Sihouette Moon“, uit. Nu, acht jaar later staat er een nieuw album op de planning: “Secrets Of The Rising Sun”. Vienna Circle is inmiddels een eenmansproject geworden nadat Jack Davis in verband met andere verplichtingen vertrok. Voor Paul Davis was het niet makkelijk om nieuwe muziek te maken met een full-time baan en twee jonge kinderen, maar toen de pandemie uitbrak, kreeg hij meer tijd. Op het nieuwe album, dat op 30 april 2021 zal uitkomen, neemt Paul alle instrumenten voor zijn rekening behalve de drums. We mogen een meer gitaargeoriënteerd album verwachten met meer ruimte voor instrumentale stukken. Sinds afgelopen vrijdag kun je het album bestellen via de Bandcamp-pagina van Vienna Circle. (bron: Maarten Goossensen, Progwereld)
Websites:
https://viennacircle.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/viennacircleband
https://www.facebook.com/viennacircleband.

NIEUW (verlaat)
Tiger Moth Tales – Still Alive
– Golden
Van “Still Alive” (White Knight Records, 2020)

Eind vorig jaar besteedden we aandacht aan het toen net verschenen “The Whispering Of The World”: een prachtig intiem akoestisch album van Tiger Moth Tales. Daarop speelt Pete Jones alleen piano en wordt hij begeleid door aantal strijkers. Zijn gouden stembanden kleuren prachtig in die setting. Wat we echter helemaal gemist hadden, was dat hij eerder vorig jaar al “Still Alive” uitbracht. Nou ja: we hadden de titel gezien, maar dachten dat het alleen een live-opname van oud werk was. Pas toen we het hoog in de jaarlijst van Progwereld-recensent en iO Pages-gastschrijver Wouter Bessels zagen staan, zijn we toch maar eens dieper in de materie gedoken. Het blijkt een lockdown-mini-album met nieuw materiaal, aangevuld met een DVD, met daarop een concert voor www.quietroom.tv. Diverse artiesten namen voor die website met aanwezigheid van een select publiek een speciaal concert op. Jones deed dat in 2018 in de bekende live-bezetting, waarbij hij begeleid wordt door zijn Red Bazar-maten. Fijn dat dit concert op deze manier een DVD-release krijgt. Maar de mini-CD is ook niet misselijk, vooral ook omdat we hier wéér andere kanten horen van Jones. De opener is ietwat folky en sluit wel wat aan op de sound van Big Big Train ten tijde van “Folklore”. De tekst is geschreven als een hart onder de riem voor de mensen in zijn woonplaats in deze lockdowntijden, maar valt ook universeel te interpreteren. “The Mighty Fallen” blijkt een heuse fusion-instrumental – en een lekkere ook, die overloopt in de fraaie progrockballad “Golden”. Daarin klinkt Jones gewoon als Jones en hoor je geen doorslagen van het Genesis van eind jaren zeventig meer. De voor sommige misschien wat flauwe humor van “Whistle Along” doet wel een beetje afbreuk aan de spanningsboog die zo mooi afgesloten wordt met een reprise van het opbeurende titelnummer.
Websites:
https://www.tigermothtales.com/
https://tigermothtales.bandcamp.com/album/still-alive-a-visit-to-rockfield-2.

ALBUM VAN DE MAAND
Plus 33 – Earth (iii) You, Us Them
- Fire (i) Building Layers Of Bricks
Van “Open Window” (eigen beheer, 2020)

Met “Open Window” van Plus 33 keren we na twee Bands van de Maand weer terug naar een Album van de Maand. Plus 33 is het geesteskind van klassiek geschoolde toetsenist Didier Grillot. In het verleden heeft Grillot in de vrij onbekende progband Outside gezeten die o.a voor Mellow Records en Musea albums heeft uitgebracht. Na wat omzwervingen belandde hij vanuit Frankrijk in Newcastle. Ook daar blijft Grillot muziek maken en met een Britse bezetting werd in een aantal dagen “Open Window” opgenomen. Hoewel eigenlijk halverwege vorig jaar al verschenen, hebben we deze prachtplaat nu pas ontdekt. We brengen het nu graag onder bredere aandacht als Album van de Maand maart. Op dit volledig instrumentale werkstuk worden de vier elementen in evenzovele suites tot klinken gebracht. Er wordt een palet aan stijlen gebruikt, waarbij jazz zeker een van de hoofdelementen is. Maar laat je dit niet afschrikken want “Open Window” is absoluut een symfonisch (rock)album. Het ademt de rust en kalmte van de progressieve rock uit de jaren zeventig, waarbij je moet denken aan bijvoorbeeld een band als Happy The Man en Camel ten tijde van “Raindances”, terwijl er gitaarspel in de geest van Pink Floyd klinkt. Er is vaak een hoofdrol voor piano aangevuld met rijke synthesizerklanken en ruimte voor heerlijke solo’s, waaronder ook op saxofoon. We gaan deze maand een aantal stukken van het album laten horen, te beginnen met deel 3 van Earth, getiteld “You, Us, Them” en deel 1 van Fire. Dit “Building Layers of Bricks” bevat een heerlijke synthsolo.
Websites:
https://plus33.bandcamp.com/album/open-window
https://www.facebook.com/Plus33music-103580694532032.

VOORPROEFJE
Jordsjø – Skumring I Karesuando
Van “Pastoralia” (Karisma Records, 7 mei 2021)

Het Noorse Jordsjø brengt een nieuw studio-album uit op 7 mei: “Pastoralia”. Jordsjø is een band die zeker in de smaak zal vallen bij de fans van Änglagård, Tusmørke, Black Magic en Wobbler. Het tweede album van Jordsjø, "Nattfiolen" was in november 2019 ons Album van de Maand. De eerste single van “Pastoralia” al te beluisteren: “Skumring I Karesuando”.
Websites:
https://jordsjo.bandcamp.com/
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/3jbU9Cv8YxU .

NIEUW
3.2 – Top Of The World
Van “Third Impression” (Frontiers Records, 2021)

Tweeënhalf jaar geleden kwam Robert Berry tamelijk onverwacht met een vervolg op de band 3 waar hij deel van uit maakte. Dit project uit 1988 was een verkapte Emerson, Lake & Palmer-reünie, met Berry in plaats van Palmer, en viel tussen Emerson, Lake & Powell uit 1986 en de volledige ELP-reünie die in 1992 gestalte kreeg in. Emerson en Berry waren destijds al begonnen voor materiaal aan een opvolger die er nooit kwam. Deels gebruikte Berry dat voor zijn solo-album “Pilgrimage To A Point” in 1993. Zo'n twee decennia later was Emerson in tegenstelling tot Palmer toch geïnteresseerd zich met Berry op een volledig vervolg te storten. Na Emersons zelfverkozen dood in 2016 werd het een solo-project van Berry, temeer daar de erven-Emerson niet toestonden de al door de legendarische toetsenist opgenomen partijen te gebruiken. Maar Berry is als geoefend multi-instrumentalist niet voor één gat te vangen en hij maakte van “The Rules Have Changed” onder de naam 3.2 een overtuigend album dat goed ontvangen werd. Nu blijkt dat hij een trilogie in gedachten had, waarbij hij het 3-album “To The Power Of 3” meetelt. Op het vorige week verschenen “Third Impression” staat de allerlaatste met Emerson geschreven compositie “Never”, naast 9 songs met veelal een duidelijk naar ELP knipogende sound. Toch weet Berry te voorkomen dat hij overkomt als een copycat of als maker van nostalgosymfo. “Third Impression” klinkt vlot en energiek en heeft daarnaast de nodige muzikale en tekstuele diepgang. Afwijkend maar zeker geslaagd is het broeierige “Emotional Trigger”, met diep klinkende contrabas en een fusion-getinte keyboardsolo. Vanavond kiezen we evenwel voor het openingsnummer, samen met “Never” het langste stuk van “Third Impression”, dat ondanks het folky openingsdeel die volvette ELP-sound krijgt als na een minuut of twee de keyboards hun intrede doen.
Websites:
http://www.robertberry.com/
https://www.facebook.com/Robertberrymusic/ .

ACHTER HET IJZEREN GORDIJN
Lift - Tagesreise
Van "Meeresfahrt" (Amiga, 1979)

Onlangs draaiden we muziek van het tweede album van de Oost-Duitse band Karat, "Über Sieben Brücken" (buiten de DDR ook wel "Albatross" genoemd) uit 1979. Karat opereerde door de jaren heen als redelijk rechttoe-rechtaan rockband, maar dan wel met invloeden uit diverse andere soorten muziek, waaronder ook zeker symfonische rock. Lift tapte deels uit hetzelfde vaatje als Karat, maar de invloed van progressieve rock was bij deze eveneens Oost-Duitse groep toch duidelijk meer aanwezig. Dat geldt met name voor het tweede album "Meeresfahrt" uit 1979, dat gedomineerd wordt door de 15 minuten durende titeltrack en het bijna 9 minuten durende “Tagesreise”. Dat laatste nummer was overigens een bewerking van een enkele jaren eerder door de Horst Krüger-Band uitgebracht origineel. Door het gebruik van blazers had de Horst Krüger-Band wat trekjes van Blood, Sweat & Tears en vroege Chicago. Lift gooit er meer een symfonische sausje over, geholpen door het feit dat de band twee toetsenisten in de gelederen had. Net als Karat bestaat ook Lift nog steeds, maar al lang niet meer met alle originele leden. Saillant detail is dat Karat-bassist Henning Protzmann in de jaren 90 bij Lift speelde.
Websites:
https://www.lift-rockballaden.de/
Dit nummer op YouTube: Youtube: https://youtu.be/BvxuRC10ZWI.

(OP)NIEUW
Pineapple Thief, The – Leave Me Be
Van “Versions Of The Truth” (Kscope, 2020)

Het vorig jaar verschenen “Versions Of The Truth” haalde de Xymphonia Top 2020 niet, maar met de kwaliteit van het album heeft dat niets te maken. Net als op voorganger “Dissolution” (2018) zijn op “Versions Of The Truth” alle composities van de hand van de combi Bruce Soord /Gavin Harrison. Die laatste, ook van o.a. Porcupine Tree en King Crimson gekende superdrummer drukt met zijn minutieus geconstrueerde ritmische patronen dan ook mede zijn stempel op deze productie. De veelal korte songs lijken zo simpel en klinken ook toegankelijk, maar stiekem gebeurt er heel veel.
Website:
https://www.pineapplethief.com/.