Uitzending Terugluisteren

The current broadcast will be available to listen to for two months here:

NIEUW
Rome Pro(G)ject, The – V
Gladiatores
Van “Compendium Of A Lifetime” (eigen beheer, 2022)
Om ervoor te zorgen dat het originele The Rome Pro(G)ject in 2012 zou aanslaan in de symfonische rockwereld had centrale man Vincenzo Ricca zich verzekerd van de medewerking van een aantal grote namen in de progwereld, zoals gitarist Steve Hackett en saxofonist David Jackson. Het was een op een gesproken introductie na instrumentaal album, waarvoor de Italiaanse toetsenist/producer/componist de nodige 'vintage' keyboardsounds uit de kast had getrokken. Liefhebbers van volbloed symfonische rock in seventies-stijl genoeg om te verblijden met wat moest uitgroeien tot een trilogie. Vijf jaar later was het drieluik klaar en hadden in de tussentijd ook o.a. Billy Sherwood, David Cross, Lorenzo Feliciato, John Hackett en Nick Magnus hun medewerking verleend. Verrassend genoeg verscheen er in 2020 nog een toetje in de vorm van “Beaten Paths Different Ways”, met enkele niet eerder gebruikte opnamen en geherarrangeerde nummers. Nog groter is de verrassing dat er nu gewoon een deel 5 is: “Compendium Of A Lifetime”. Zoals altijd zijn Jackson en Hackett weer van de partij. Omdat ook Steve's broer John én Nick Magnus meewerken, hebben we hier een groot deel van Hacketts band van eind jaren zeventig op één plaat. Nieuw in de gelederen is Tony Levin, die in vier nummers de baspartijen voor zijn rekening neemt. Vooral zijn prominente spel in “Gladiatores” is smullen, met ook fraai spel van de Britse gitaar/fluitbroers. Ricca excelleert hier ook met kleurrijke en afwisselende toetsenpartijen. Twee nummers kennen (gezongen) vocalen, van Bernardo Lanzetti (Acqua Fragile, PFM, Mangala Vallis) en Tony Patterson (bekend van o.a. ReGenesis en de albums van Nick Magnus). Niets vernieuwend natuurlijk, maar wel smullen voor liefhebbers van klassieke symfo.
Websites:
http://www.vincenzoricca.it/
https://www.facebook.com/TheRomeProGject/

NIEUW
Schl@g! - Freedom & Peace Of Mind
- Minsky - Moment
Van "III: Ambiguity Of Wisdom" (AmygdaLand, 2021)

Over "Ambiguity Of Wisdom", de derde cd van het door Dirk Schlömer en Carsten Agthe gevormde Schl@g!, schreef Musikreviews: “Das hier is eher Können als Can.” Het noemen van deze roemruchte band uit de Krautrock-scene zou de suggestie kunnen wekken dat het duo zich gespecialiseerd heeft in de kosmische rock met die typische hypnotiserende ritmes. En inderdaad bevatten de negen, tussen de twee en tien minuten durende composities talloze ingelaste, al dan niet gemanipuleerde samples van geluidsfragmenten, uitheemse gezangen en gesproken teksten. Tevens vormen de drumprogrammering, percussielagen en Wave Drumpatronen veelvuldig die kenmerkende monotone basis, met name in de meer uitgesponnen nummers. Toch dringt zich vanwege het geregeld swingende karakter eerder een vergelijking op met het baanbrekende "My Life In The Bush Of Ghosts" van Brian Eno en David Byrne. Mede door de zowel humorvolle als orkestrale arrangementen en vervreemdende zang is het werk dat Schl@g! creëert dan ook als een fantasievolle kruising tussen Yello en Talking Heads te omschrijven. De progressieve insteek komt daarbij voornamelijk van Schlömers dominante toetsenbijdragen en langgerekte gitaarsolo’s, zoals in het wellicht profetisch getitelde "America Is Dying And The World Will Pay The Price". Ondanks de pretentieuze presentatie van het geheel en een doomachtige track als "Miasma" is het duo ook prima in staat een pakkend poprocknummer als het catchy "Freedom & Peace Of Mind" of een symfonische rocker als "Minsky – Moment" te produceren. Laatstgenoemde twee tracks hebben we voor vanavond geselecteerd.
Websites:
https://schlg.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/amygdalandmusic/

LIVE-TIP
Red Sand – Crush The Seed Part 3
Van “Crush The Seed” (spbnmusic, 2020)

Vijf jaar geleden besteedden we voor het eerst aandacht aan Red Sand, met muziek van het in 2016 verschenen “1759”. Dat was echter al het zevende studio-album van deze in 2003 opgerichte Canadese band. Oprichter/componist/gitarist Simon Caron is een verklaard fan van David Gilmour, Andy Latimer en Steve Rothery. Destijds hoorden we vooral die laatste invloed, en sowieso de nodige trekken van het vroege Marillion, terug in Red Sands muziek. We hebben nu “Crush The Seed”, het negende bandalbum, uit 2020, in handen. Daarop is het voornamelijk David Gilmour respectievelijk Pink Floyd dat van invloed is. Sterker nog: “Were They Born Like That” lijkt wel érg veel op “Shine On You Crazy Diamond” en “Human Claim” verwijst muzikaal nadrukkelijk naar “Dogs”, overigens met knorrende varkens als geluidseffecten. In het driedelige titelnummer liggen de invloeden er wat minder dik bovenop. Het laatste deel heeft wel wat van een instrumentale Camel-ballade, waarbij Carons gitaarspel heerlijk meeslepend is. Intussen heeft de groep een nieuw album uit, “The Sound Of The Seventh Bell”. Ook komen de Canadezen naar Alphen aan den Rijn, alwaar op 25 september aanstaande opgetreden zal worden in het ParkVilla Theater op uitnodiging van Stichting Serious Music.
Websites:
https://www.redsandmusic.ca/
https://www.facebook.com/RedSandProg

NIEUW
Hval, Jenny – Cemetery Of Splendour
– Jupiter
Van “Classic Objects” (4AD, 2022)

Jenny Hval maakt al 11 jaar albums, daarbij langzamerhand een steeds groter liefhebberspubliek opbouwend binnen en buiten haar thuisland Noorwegen. Na plaatwerk voor Rune Grammofon en Sacres Bones verschijnt haar zevende solowerkstuk “Classic Objects” bij het roemruchte 4AD. Hvals muziek is altijd behoorlijk eigenzinnig vormgegeven geweest, maar de synthpopgetinte voorganger “The Practice Of Love” werd als haar meest toegankelijke werkstuk tot dan toe omschreven. Ook “Classic Objects” moet een breder publiek kunnen aanspreken, maar dan met een geluid dat bij vlagen zelfs lichtelijk symfonisch is vormgegeven. Sowieso gebeurt er veel in het geluidsspectrum, als ware Hval een hedendaagse Kate Bush op haar meest creatieve momenten. De meeslepende zangmelodieën zijn omkleed met de ene keer interessante ritmiek, dan weer een ruimtelijke soundsculptuur, waarin allerlei accenten zijn aangebracht. En dan is er natuurlijk die betoverende engelenstem van Hval. Het album is zo opgezet dat je bij beluistering op de hoofdtelefoon of in intieme thuisomgeving (liefst bij hoogstens schemerlicht) welhaast in hypnose raakt. Zo eindigt “Cemetery Of Splendour” met 2 minuten omgevingsgeluiden en “Jupiter” met een nog langere bassynthesizerdrone. Op de radio werkt dat minder, dus dat hebben we verkort.
Websites:
http://www.jennyhval.com/
https://www.facebook.com/jennyhval

VOORPROEFJE
Riis, Bjørn – Every Second Every Hour
van het album “Everything To Everyone” (Karisma Records, 8 april 2022)

Het vierde solo-album van Airbag-gitarist Bjørn Riis zal op 8 april 2022 uitkomen bij Karisma Records. “Everything To Everyone” bevat zes tracks die gaan over menselijke emoties en de angst om jezelf kwijt te raken in de constante druk steeds weer aan verwachtingen te moeten voldoen. Op het album hoor je naast Riis ook gastmuzikanten Henrik Bergan Fossum (Airbag), Kristian Hultgren (Wobbler), Simen Valldal Johannessen (Oak) en de Noorse singer/songwriter Mimmi Tamba. “Everything To Everyone”zal in vier verschillende versies worden uitgebracht. Naast de normale LP-versie, zal het vinyl formaat ook beschikbaar zijn als een gelimiteerde wit/zwarte 'splatter-LP'. Van de CD verschijnt naast de standaard-editie een gelimiteerde digisleeve-versie met twee bonustracks. In oktober komt Riis trouwens met zijn Airbag-makkers naar Nederland: op de 14de in Cultuurpodium Boerderij in Zoetermeer en de 15de in de Cacaofabriek in Helmond. Enkele weken geleden konden we u al een nummer van Riis' komende album laten horen; vanavond gaan we luisteren naar opnieuw een voorproefje, dit maal het titelnummer “Every Second Every Hour”. Ruim 13 minuten lang horen we hier Riis ten voeten uit. Zijn herkenbare gitaarwerk, lekker meeslepende dromige soundscapes en die golvende melodielijnen.
Websites:
https://www.bjornriis.com/
https://www.facebook.com/BjornRiisArtistPage

HET DEBUUT
Texel - Medusa
van het album “Zooming Into Focus” (eigen beheer, 2018)

Een jaar geleden (op 1 dag na) lieten we u kennismaken met het toen nieuwe tweede album “Metropolitan” van Texel, de band van de Deense toetsenist Steffen Staugaard en de Britse gitarist Neil Gowland. We gaven toen aan dat we het debuut “Zooming Into Focus” uit 2018 gemist hadden en dat halen we nog wel een keer in zouden halen. Nu dus een jaar later komen we deze belofte na. De titel van dit debuutalbum van Texel: “Zooming Into Focus”. Deze titel is goed gekozen, gezien de duidelijke invloed die de band Focus op Texel heeft. Op het zo goed als geheel instrumentale album waart duidelijk de geest van ‘onze’ Nederlandse trots rond. Zo ook de opener “Medusa”, een mooi eerbetoon aan de muzikale stijl van de band.
Websites:
https://texel1.bandcamp.com/album/metropolitan
https://www.facebook.com/Texel-1932535367051720/

ALBUM VAN DE MAAND
Jennings, Ross – Third Degree
Van “A Shadow Of My Future Self” (Blacklake Records, 2021)

Ross Jennings kennen we als leadzanger van Haken, waarmee hij zes albums uitbracht, maar ook van het veel minder bekende Novena. Een solo-album verscheen er tot voor kort niet van zijn hand, maar zoals bij vele collega's vond hij inspiratie in lockdowntijden, meteen al tijdens de eerste maanden van de corona-epidemie. Relationele problemen in zijn directe omgeving vormden tevens een bron voor tekstuele inspiratie. In juli 2021 verscheen, voor promotiedoeleinden, al “Acoustic Shadows”, met zoals de titel al aangeeft gestripte uitvoeringen van de songs die uiteindelijk november vorig jaar in 'full blown'-versie op “A Shadow Of My Future Self” werden uitgebracht. Alhoewel meteen herkenbaar door Jennings' stem, is de muziek op dit solo-debuut minder technisch georiënteerd dan die van Haken. Dit is duidelijk geen plaat voor de metalfans die niets anders wil horen dan hun favoriete muziekstijl, maar wel een juweeltje voor wie open staat voor classic rock, progrock en kwalitatief hoogstaande pop uit de jaren 80 en 90.
Websites:
https://rossjennings.co.uk/
https://www.facebook.com/rossjenningsofficial

NIEUW / LIVE-TIP
Lone – Count Me Out
Van het album “No.5” (eigen beheer, 2022)

Ze hebben een legendarische status: de Delftse rockband Alquin. Het album “Nobody Can Wait Forever” uit 1975 is misschien wel het beste Nederlandse rockalbum ooit. Nadat de band in 1977 onverwachts uit elkaar ging, kwam de oude bezetting begin deze eeuw tijdelijk terug voor een reünie. Sinds tien jaar gaan gitarist, toetsenist en violist Ferdinand Bakker en zanger Michel van Dijk verder onder de naam Lone. De zeventigers worden er niet jonger op, maar voorlopig weten ze van geen ophouden. De release van inmiddels al weer het vijfde album (“No.5”) van Lone mag gerust een klein wonder worden genoemd. Van Dijk: 'De laatste tien à vijftien jaar kan ik zeggen: ik heb Alquin gedaan, Lone gedaan, Klaassen/Van Dijk gedaan, daarvoor kon ik dertig jaar terugkijken en kreeg ik niks gedaan. En dan ben ik toch wel trots, want soms heb ik er geen zin meer in.' De oud-bandleden Alquin hebben als Lone nog steeds plezier in muziek maken. Dat komt bij Van Dijk door zijn voormalige drugsverslaving. 'Ik heb eerder gehad dat ik dacht: ik heb er geen zin meer in, Fer. Ga iemand anders zoeken. De laatste keer heeft 'ie er een nummer over gemaakt. Dat staat op deze CD: “Count Me Out”.' (bron: Omroep West) Op 20 mei speelt Lone in Poppodium Boerderij te Zoetermeer.
Websites:
http://www.loneproject.nl/
https://www.facebook.com/loneproject/
Het volledige artikel van Omroep West: https://www.omroepwest.nl/nieuws/4543795/oud-zanger-van-alquin-stond-voor-de-keuze-of-mijn-stem-of-de-dope

IN MEMORIAM BERT RUITER
Focus – Love Remembered
Van het album “Focus 3” (Imperial / Polydor / Red Bullet, 1972)
Earth & Fire – Just One Chance
Van het album “Andromeda Girl” (Vertigo / Qcumber, 1981)

Bert Ruiter, voormalig bassist van de bands Focus en Earth & Fire, is overleden. Dat meldt zijn band Focus, waarin Ruiter jaren zat, op sociale media. Ruiter is 75 jaar oud geworden. Ruiter, die in 1946 geboren werd in Hilversum, speelde vanaf zijn twaalfde gitaar en ging later basgitaar spelen. Hij speelde in diverse groepen, begeleidde Herman van Veen een seizoen en was vanaf 1971 onderdeel van de rockgroep Focus van fluitist Thijs van Leer en gitarist Jan Akkerman, die onder meer de hits “Sylvia” en “Hocus Pocus” uitbracht. Focus stopte in 1978 en daarna werd Ruiter lid van Earth & Fire. Met die groep scoorde hij de nummer 1-hit “Weekend”, die in Nederland meer dan 100.000 keer verkocht werd. Later werkte Ruiter samen met zijn partner Jerney Kaagman, met wie hij ook al in Earth & Fire zat, aan andere muziekprojecten. Ook was hij actief als producer en arrangeur. De band Focus laat op Facebook weten Ruiter te zullen missen. "Bedankt voor al je muziek. We wensen Jerney veel sterkte met dit verlies." (bron: NOS)
Websites:
https://focustheband.co.uk/
https://www.facebook.com/focustheband50
https://www.earthandfire.nl/
https://www.facebook.com/EarthandFire.NL

HERUITGAVE
McKennitt, Loreena - The Old Ways
Van "The Visit - The Definitive Edition" (Quinlan Road, origineel: 1991 / Definitive Edition: 2021)

Nadat ze in 2018 haar Facebook-pagina al had laten verwijderen, trok Loreena McKennitt zich in 2019 zelfs helemaal terug uit de muziekindustrie, waarbij ze wel aangaf dat dit tijdelijk zou zijn. Dit alles met name omdat de Canadese muzikante zich niet prettig voelde met de invloed die technologie op ons leven kreeg. Afgelopen week ontdekten we dat McKennitt de stilte inmiddels heel voorzichtig doorbroken heeft, want zonder al te veel bombarie heeft ze vorig jaar haar derde album “The Visit” uit 1992 in een Definitive Edition uitgebracht. Het betreft een uitgebreid boekwerk met 5 schijven: 4 CD's met daarop het originele album, live-opnamen, lange interviews en ook een speciale binaural hoofdtelefoonmix van het album, plus een Blu-ray met daarop het hele album in hoge resolutie stereo-, 5.1- en Dolby Atmos-mix. "The Visit" was McKennitts eerste album dat ze niet in eigen beheer uitbracht, maar in samenwerking met de grote platenmaatschappij WEA. Niet dat ze die laatste nou echt nodig had voor de verkopen in haar eigen land, want de twee voorgangers hadden het daar al erg goed gedaan. Het zorgde wel voor een doorbraak in zowel de VS als in Europa, waarbij haar optredens in het voorprogramma van toenmalig labelgenoot Mike Oldfield tijdens zijn “Tubular Bell II”-toer zeker bij geholpen hebben. Met dit album zette McKennitt haar eerste stappen weg van een strikt Keltisch folkgeluid en werden er invloeden uit oosterse muziek toegevoegd. Dit in lijn met de wetenschappelijke ontdekkingen die de oorsprong van de Kelten in het Nabije Oosten en zelfs Azië plaatsen. Dat maakte "The Visit" gelijk al tot een boeiende album met zelfs, dankzij gitarist Brian Hughes, hier een daar een rocktintje. De surround mix van het album is een genot om naar te luisteren aangezien de vele instrumenten prachtig in de ruimte zijn geplaats, met McKennitts prachtige stem mooi centraal, zoals het hoort wat ons betreft. Het valt te hopen dat van de opvolgende albums "The Mask And The Mirror" en "The Book Of Secrets" eenzelfde Definitive Edition gaat verschijnen de komende jaren.
Websites:
https://loreenamckennitt.com/
https://www.facebook.com/Loreena-McKennitt-Admiration-Page-251998044854174

49 JAAR
Who, The - Doctor Jimmy
Van "Quadrophenia" (Polydor, 1973 / (Director's Cut) 2011)

The Who was een van de weinige groepen die succesvol de stap van singleband naar LP-formatie wist te zetten. Het in 1969 verschenen conceptalbum "Tommy" sloeg dermate goed aan dat het gevolgd werd door een orkestrale versie en een groots opgezette film. Het creatieve brein Pete Townshend ging vervolgens intensief bezig met zijn ambitieuze "Lifehouse"-project om pas in 1972 op het pad te worden gezet een echte opvolger voor "Tommy" te schrijven, de het jaar daarop verschenen dubbel-LP "Quadrophenia". Het in vergelijking met genoemde voorganger veel intiemere verhaal over de opgroeiende 'mod' Jimmy is qua composities duidelijk meer in de progressieve rock geworteld. De band kon zich volop uitleven op modulaire synthesizers, blazersarrangement, lange instrumentale passages en filmische achtergrondgeluiden. Geen wonder dat ook deze plaat in 1979 werd omgezet in een speelfilm. In 2011 bracht Polydor samen met Townshend een superzware Director's Cut uit. In de luxe set zitten de dubbel-CD, twee schijven met 25 demo's uit Townshends archief en een DVD waarop de meest progressieve stukken in 5.1 surroundmix te horen zijn. Daarnaast bevat de box een 100 pagina's tellend boek met Townsends verhaal over de totstandkoming van de plaat, een 7"-single met "5:15" en de non-albumtrack "Water" en allerlei posters en foto's. Destijds hebben we al enkele nummers van die heruitgave gedraaid, dit keer vonden we het tijd worden voor het complexe "Doctor Jimmy". De twee nog levende leden van The Who, Townshend en zanger Roger Daltrey, treden overigens nog steeds op.
Websites:
https://www.thewho.com/
https://www.facebook.com/thewho

40 JAAR
Oldfield, Mike - Orabidoo
Van "Five Miles Out" (Virgin, 1982)

Op 19 maart jl. was het exact 40 jaar geleden dat Mike Oldfields album “Five Miles Out” verscheen. Dit was diens zevende studio-album en na zijn eerste 4 albums met plaatkantlange composities het derde album waarop hij experimenteerde met kortere stukken. Het was ook de periode waarin hij veel meer live ging spelen met een vaste band, die ook nog eens op het album meespeelde. De kortere songs werden per album beter maar leverden nog niet gelijk hitsucces op. Hoewel...: het van “Five Miles Out” afkomstige “Family Man” werd een jaar later een grote hit voor Hall & Oates, maar die hadden het dan ook in een radicaal ander muzikaal jasje gestoken. Maar voor wat betreft de opbouw naar hitsucces was Oldfield op de goede weg, wat een jaar later zou resulteren in de hits ”Moonlight Shadow” en “Shadow On The Wall”, beide afkomstig van “Crises”. “Five Miles Out” is daardoor misschien wel een beetje overschaduwd door zijn opvolger, maar blijkt nu, 4 decennia later, nog steeds één van de betere Oldfield-albums. We kiezen voor vanavond het op één na langste stuk van het album: het nagenoeg instrumentale “Orabidoo” dat opvallend genoeg net als het eerder genoemde “Family Man” geschreven is door Oldfield samen met zijn live-band, bestaande uit de drummers Mike Frye en Morris Pert, zangeres Maggie Reilly, bassist/gitarist Rick Fenn en toetsenist Tim Cross.

Websites:
https://mikeoldfieldofficial.com/
https://www.facebook.com/MikeOldfieldOfficial/
.

NIEUW
Knight Area – The Enemy Within
– The Dream – CD5
Van “D Day II – The Final Chapter” (Butler Records, 2022)

Tweeënhalf jaar na “D Day” brengt Knight Area ons de opvolger “D Day II – The Final Chapter”. Het beschrijft de issues van oorlogs- en vredesmissieveteranen als ze na hun militaire carrière het burgerleven weer oppakken. De songs laten een herkenbaar geluid horen van stevige neoprog die bij vlagen tegen metal en hardrock aanleunt, vol sterke melodieën die soms (met name in het slotnummer “Crossroads”) niet zouden misstaan in een ware AOR-kraker. De huidige bezetting van Knight Area is ideaal om deze muziek op imponerende wijze neer te zetten, of je het nu over de krachtige zang van Jan Willem Ketelaers hebt of de virtuoze gitaarpartijen van Mark Bogert, om er maar twee te nomen. Oorspronkelijk was “D Day II – The Final Chapter” gepland als mini-album. De zeven songs van gemiddeld zo'n 5 minuten lengte zijn echter aangevuld met een fraaie akoestische versie van het slotnummer van deel 1, “Freedom For Everyone” en een “Orchestra Compilation”, bestaande uit korte instrumentale orkestversies van songs van zowel deel 1 als 2. Het album werd vorige week zondag ten doop gehouden in Arnhem en de groep speelde afgelopen week ook nog in Zwolle. Er staan nu nog optredens in het zuiden en westen van het land op het program, waaronder op 16 april in het Muziekcafé in Helmond en 29 april in P60, Amstelveen.
Websites:
http://knightarea.com/
https://www.facebook.com/knightarea

NIEUW
Gong Farmers, The - Pip, Squeak and Wilfred 1
- Dark Skies
Van "Guano Junction" (Spaceward Records, 2021)

The Gong Farmers is een duo, bestaande uit zanger/synthesizerspeler Mark Graham en de met Robert Fripp, David Cross en Tim Bowness verbonden gitarist, fluitist, toetsenman en auteur Andrew Keeling. Het tweetal, bijgestaan door bevriende musici, debuteerde in 2019 met "Ship Of Fools". Ook voor het november vorig jaar verschenen "Guano Junction" werd een kleurrijk gezelschap geselecteerd, dat tevens compositorisch een flink aandeel had. Meest in het oog springend zijn zanger/gitarist/keyboardspeler Alex/Alix Che (Johnson) en drummer Cliff Hewitt. Beiden waren actief in de symfonisch getinte New Wave-formatie Modern Eon (LP-luistertip: "Fiction Tales"), terwijl laatstgenoemde eveneens bij het elektronische muziekproject Schiller betrokken is. Andere opvallende namen zijn saxofonist David Jackson (Van Der Graaf Generator) en de Nederlandse multi-instrumentalist René van Commenée (alias Mr. Averell). Ondanks de afstotende bandnaam (die geïnspireerd is op de middeleeuwse poepscheppers) maakt The Gong Farmers wonderschone muziek, waarbij composities met persoonlijke teksten over liefde en verlies en sfeervolle instrumentale intermezzo’s elkaar vloeiend afwisselen. Als Graham de vocalen voor zijn rekening neemt, zijn overeenkomsten met Tim Bowness en The Blue Nile te bespeuren, een indruk die wordt versterkt door de zowel synthetische als akoestische strijkersarrangementen en het gebruik van loops en elektronische geluidstexturen. De songs die door Che’s hoge, meeslepende stem gedragen worden zijn nog mysterieuzer, waarbij een stilistische verwantschap met het werk van Penguin Café Orchestra, Sting (met name zijn ballades), Ozark Henry en Erik Satie voelbaar is. Ondanks twee verschillende vocalisten voelt Guano Junction aan als één geheel. Dit komt doordat de zangers geregeld in één stuk zingen en enkele songs tweedelig over het album verspreid zijn. Met name het ontroerende tweeluik "Pip Squeak and Wilfred", geïnspireerd op Grahams vondst van oorlogsmedailles van zijn vader, maakt indruk. Van dat tweeluik hebben we deel 1 geselecteerd, gekoppeld aan het door Satie beïnvloedde "Dark Skies".
Websites:
https://thegongfarmers.bandcamp.com/album/guano-junction
https://www.facebook.com/GongFarmers/
https://www.gong-farmers.co.uk/

NIEUW
Ancestry Program, The - Lovely Lies
Van het album “Mysticeti Ambassadors Part 1” (FreiBad Schallplatten & Musikverlag, 2021)

Afgelopen november verscheen “Mysticeti Ambassadors Part 1”, het tweede album van The Ancestry Program. En hoewel de plaat geworteld is in de neoprog zijn er ook duidelijk andere muzikale invloeden te bespeuren. De uit München afkomstig band heeft wel goed geluisterd naar voorbeelden als Arena en IQ, wat zich voornamelijk uit in het lekkere toetsenwerk van Thomas Burlefinger. Maar ook de fijnere popinvloeden van bands als Tears For Fears of Talk Talk worden niet geschuwd (luister bijvoorbeeld maar naar het begin van “Tiny Monsters”). Toch heeft de muziek ook een zekere aan progmetal refererende intensiteit, voornamelijk veroorzaakt door het stevige drumwerk van Andy Lind. Daarnaast wordt er één nummer zelfs voorzichtig gegrunt. In de overige stukken leidt Ben Knabe met zijn aangename stem je op een vertellende manier door de nummers. Hij speelt overigens ook nog eens verdienstelijk slidegitaar. “Mysticeti Ambassadors Part 1” opent met de meer dan 17 minuut durende epic “Dark To Overcome”. We hebben gekozen voor het nummer “Loveley Lies”. Let vooral op de bijna Manfred Mann-achtige toetsen solo haverwege. Aan het eind volgt ook nog eens een lekkere gitaarsolo van Mani Gruber over een ronkend orgel en lekker slappend baswerk van bassist Frank Thumbach (tevens de vaste tourbassist van RPWL).
Websites:
http://theancestryprogram.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/The-Ancestry-Program-440676510077744/

NIEUW
EinsEinsEins - Plastikliebe
- Nur Fuchs
Van "Zwei" (Tonzonen Records, 2022)

Wie er achter de naam EinsEinsEins schuil gaan is niet duidelijk maar wat zeker wel duidelijk is, is waar dit Duitse trio de mosterd vandaan haalt. Combineer de stuwende drums uit de Krautrock met bij vlagen stevig maar ook af en toe New Wave-achtig gitaarwerk, voeg er de nodige synths aan toe, plus de robotzang van Kraftwerk en we komen uit bij EinsEinsEins. “Zwei” is het eerste volledige EinsEinsEins-album nadat in 2016 al een EP was uitgebracht en is verschenen bij het in Kraut- en spacerock gespecialiseerde Tonzonen Records. Die anonimiteit waar we het over hadden maakt deel van uit van de mythe rond de band, als zou het gaat om wezens van een andere planeet die al hier 'undercover' onder ons zijn en middels hun muziek contact zoeken met andere soortgenoten die net als hen hebben moeten vluchten toen hun planeet werd vernietigd. Maar eerlijk gezegd heeft de groep die mythe niet nodig, want de muziek is van zichzelf boeiend genoeg. Zeker de slottrack doet ons wel wat denken aan “Kometenmelodie 2” van Kraftwerks “Autobahn”, maar dan uitgevoerd door Gary Numan met zijn Tubeway Army.
Websites:
https://einseinseins.jetzt/band
https://einseinseins.bandcamp.com/

JAZZROCK / COVER
Mancuso, Matteo – Room 335

Via een kennis werden we gewezen op Matteo Mancuso: een jonge gast die geweldig gitaar kan spelen, Het is niet alleen bijzonder om hem te beluisteren maar ook om zijn vingervlugheid te zien op de diverse clips die er van hem op YouTube zijn te vinden. Nu is het zo dat die genoemde kennis, Martin, net een moeilijke periode van revalidaties achter zich heeft en ook nog een zware operatie voor de boeg heeft. Daarom voor Martin het nummer “Room 335”, gespeeld door Matteo Mancuso. Het origineel is van Larry Carlton en is te vinden op het titelloze album uit 1978 van deze Amerikaanse gitarist, mede bekend om zijn vele sessiewerk voor o.a. Steely Dan.
Websites:
https://www.facebook.com/matteomancusoofficial
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/5UzcNT2XKuc

LIVE-TIP
Genesis – Duke's End
Van het album “Duke” (Charisma, 1980)

Morgen en overmorgen, maandag 21 en 22 maart, staat Genesis voor het eerst in de Ziggo Dome als onderdeel van 'The Last Domino? Tour'. Deze tournee is het eerste gezamenlijke live-uitstapje van Tony Banks, Phil Collins en Mike Rutherford sinds hun uitverkochte “Turn It On Again”-wereldtournee in 2007. Zij worden op het podium bijgestaan door de 20-jarige drummer Nic Collins, inderdaad Phils zoon, en gitarist/bassist Daryl Stuermer, die al sinds 1978 van de partij is. Genesis is een van de wereldwijd best verkopende en meest succesvolle bands aller tijden. De Britse groep verkocht naar schatting 100 miljoen albums en speelde meerdere decennia in uitverkochte stadions en arena's over de hele wereld.
Websites:
https://www.genesis-music.com/
https://www.facebook.com/genesis

ALBUM VAN DE MAAND
Jennings, Ross – Year
Van “A Shadow Of My Future Self” (Blacklake Records, 2021)

Ross Jennings kennen we als leadzanger van Haken, waarmee hij zes albums uitbracht, maar ook van het veel minder bekende Novena. Een solo-album verscheen er tot voor kort niet van zijn hand, maar zoals bij vele collega's vond hij inspiratie in lockdowntijden, meteen al tijdens de eerste maanden van de corona-epidemie. Relationele problemen in zijn directe omgeving vormden tevens een bron voor tekstuele inspiratie. In juli 2021 verscheen, voor promotiedoeleinden, al “Acoustic Shadows”, met zoals de titel al aangeeft gestripte uitvoeringen van de songs die uiteindelijk november vorig jaar in 'full blown'-versie op “A Shadow Of My Future Self” werden uitgebracht. Alhoewel meteen herkenbaar door Jennings' stem, is de muziek op dit solo-debuut minder technisch georiënteerd dan die van Haken. Het vanavond te horen “Violet” zou echter wel zo op een Haken-album hebben kunnen staan. Maar let wel: “A Shadow Of My Future Self” is geen plaat voor de metalfans die niets anders wil horen dan hun favoriete muziekstijl, maar wel een juweeltje voor wie open staat voor classic rock, progrock en kwalitatief hoogstaande pop uit de jaren 80 en 90.
Websites:
https://rossjennings.co.uk/
https://www.facebook.com/rossjenningsofficial

NIEUW
Allan's Legacy - Wardenclyffe Tower
Van "The Nineteen Men Of Tain - A Tribute To Allan Holdsworth" (eigen beheer, 2021)

"None Too Soon" is een titel van een CD van Allan Holdsworth uit 1996 die destijds mede sloeg op de relatief lange tijd voordat de plaat uitkwam. Hetzelfde kan gezegd worden van "The Nineteen Men Of Tain - A Tribute To Allan Holdsworth", aangezien het pas ruim vier jaar na het overlijden van de meestergitarist, componist en vernieuwer Holdsworth tot een dergelijk eerbetoon kwam. Initiatiefnemers zijn gitarist/toetsenman Enrico Pinna en drummer Ollie Usiskin, die al vrij snel na de dood van hun muzikale held met dit idee kwamen. Het bleek een hele onderneming die mede vertraagd werd door de pandemie. Het tweetal heeft voor dit project enkele bekende namen uit de jazzrock uitgenodigd, waaronder Mike Stern, Paul Wertico en Antoine Fafard. Daarnaast werden diverse bevriende muzikanten benaderd. En tenslotte was er de inbreng van musici die in het verleden met Holdsworth gespeeld hebben of een directe link met hem hadden. Denk hierbij aan John Etheridge (de door Holdsworth zelf voorgestelde opvolger bij Soft Machine), Sebastiaan Cornelissen en Joel Taylor. Het resultaat is een mooie dwarsdoorsnee door het materiaal dat Holdsworth vooral als soloartiest opnam. Uit de dertien nummers hebben we het titelnummer van "Wardenclyffe Tower".
Websites:
https://www.enricopinna.com/home-cpm9
https://www.facebook.com/AllansLegacy/

NIEUW (verlaat)
Hangar Nord – Heavy Weather
Van “Hangar Nord” (GWR Records, 2021)

Een album dat vorig jaar aan onze aandacht is ontglipt, is het debuut van het Zweedse Hangar Nord. Het was in eerste instantie alleen verkrijgbaar via digitale platformen als Spotify, maar is nu ook op CD-R verkrijgbaar. Hangar Nord is een trio bestaande uit Mikael Martin HANsen, Hans GARdemar en NORD Andersson. De heren hebben hun sporen in de muziek door de jaren al verdiend. Met het titelloze debuut waar die jaar aan is gewerkt, combineren de heren hun voorliefde voor prog, psychedelica, americana en folk op zeer vernuftige wijze. Het is zeker een album dat je vaker moet beluisteren om het tot je te laten doordringen. De vaak dromerige sfeer die wordt neergezet doet denken aan een mix van Pink Floyd en Simon & Garfunkel, maar doet ook zeer filmisch aan. Het album begint voorzichtig met twee mooi georkestreerde folkpopnummers, maar breekt open met “Heavy Weather”, een muzikale traktatie in de beste Pink Floyd-traditie: in feite bijna één lange gitaar solo, met pompend bas- en zwevend toetsenwerk. Dat het album afwisselend blijft blijkt wel uit het bijna Ennio Morricone-achtige “Dancing On The Verge Of The Abyss” waar je je zo op de stoffige set van een western waant. Hangar Nord is inmiddels bezig aan een tweede album. Voor nu een eerste kennismaking, middels het genoemde “Heavy Weather”.
Websites:
https://www.hangarnord.com/
https://www.facebook.com/HangarNord/?ref=page_internal

HET DEBUUT
Brons, Dave - Voyager
Van "Based On A True Story" (Slice Of Life Records, 2015)

Via de van Iona en Lifesigns bekende gitarist Dave Bainbridge maakten we in 2020 kennis met Dave Brons en zijn tweede album "Not All Those Who Wander Are Lost". We verkozen dit werkstuk, midden in het eerste corona-jaar, tot Album van de Maand augustus. De Britse gitarist haalde zijn inspiratie uit de verhalen van Tolkien, ofwel de wereld van “The Lord Of The Rings” en “The Hobbit”. Dit uitte zich in epische, filmische instrumentale progrock met in de hoofrol het flitsende gitaarspel van Brons. Dat maakte nieuwsgierig naar zijn al uit 2015 stammende debuut, getiteld "Based On A True Story". Hiervoor baseerde hij zich voor elke track op elementen uit zijn eigen leven, zoals bepaalde momenten, plekken of personen. Net als op de opvolger is ook hier Dave Bainbridge van de partij als co-producer en toetsenist. Daarnaast levert hij in “Voyager” ook nog een prachtige gitaarsolo af. "Based On A True Story" draagt iets meer dan de opvolger de kenmerken van een typisch gitaristenalbum: Brons steekt zijn bewondering voor gitaarhelden als Steve Vai niet onder stoelen of banken. Toch hoor je in de composities en arrangementen elementen die verwantschap hebben met het tweede album. Dave Brons werkt intussen hard aan album nr. 3. De gestelde doelen van een daarvoor gehouden internetfinancieringsactie werden tot zijn eigen verbazing supersnel overtroffen. De titel is al bekend gemaakt: “Return To Arda”. Wederom is de wereld van Tolkien de voornaamste inspiratiebron. We kijken hier met spanning naar uit, maar gaan eerst terug naar 2015, met “Voyager” van "Based On A True Story".
Websites:
https://www.davebrons.com/
https://davebrons.bandcamp.com/

HERUITGAVE
Jonesy – Dark Room (Is It All Just A Bad Dream?)
Van “Waltz For Yesterday: The Recordings 1972-1974” (Esoteric Recordings, 2022)

De vorige keer dat we muziek van Jonesy draaiden, was in 2007, toen Esoteric Recordings "Masquerade - The Dawn Years Anthology" uitbracht. We vertelden toe al dat de bandnaam is afgeleid van de achternaam van de oprichter: gitarist John Evan-Jones. Deze Australiër had met zijn band Mickey Finn (niet te verwarren met het T.Rex-lid) redelijk succes in zijn vaderland. In een poging internationaler door te breken toog de groep naar Londen, maar toen die plannen in duigen vielen, keerden Evan-Jones' collega's, waaronder zijn broer Trevor, huiswaarts. Evan-Jones deed veel sessiewerk en kreeg uiteindelijk de mogelijkheid een solo-album te maken dat jammerlijk flopte. Na een ontmoeting met toetsenist Jamie Kaleth werd Jonesy geformeerd. Op het debuut "No Alternatives" uit 1972 liggen de invloeden er wel erg dik boven op met soms zelfs bijna letterlijk quotes van met name King Crimson. Na dat album vertrok de ritmesectie en kwam broer Trevor terug uit Australië om als bassist/zanger toe te treden. Bijzonder was de toevoeging van trompettist/bugelist Alan Bown, die voordien redelijk succesvol was met diens eigen Alan Bown Set. De combinatie van zijn spel met de vele Mellotronpartijen van Kaleth op "Keeping Up" (1972) en “Growing” (1973) geeft een unieke sound in een mengsel van toegankelijk melodieus materiaal en jazzier momenten. Dat laatste album kent een rijke productie van niemand minder dan Rupert Hine en laat ook de toevoeging van de sax van Bernard Hagley horen. Conflicten met zowel platenlabel Dawn als het management deden de band uit elkaar vallen, maar de Evan-Jones-broers en Hagley gingen toch nog weer nieuwe muziek opnemen met o.a. nieuwe toetsenist Ken Elliott. Bij een inbraak in de studio werden echter diverse instrumenten en tot overmaat van ramp de mastertapes gestolen! Het bleek de doodsteek voor Jonesy. Opmerkelijk genoeg bleek er een opname op cassettebandjes rond te slingeren die in 2003 door een Italiaans labeltje werden gebruikt voor een CD-uitgave onder de titel “Sudden Prayers Make God Jump”, die begrijpelijkerwijs nogal dunnetjes klonk. Gelukkig echter doken vorig jaar de mastertapes alsnog op, wat voor Esoteric Recordings aanleiding was om de compilatie uit 2007 uit te breiden tot de 3CD-box “Waltz For Yesterday: The Recordings 1972-1974”, waarmee dus écht alles van Jonesy is samengebracht. Het blijkt dat die laatste opnamen compositorisch niet het niveau halen van de twee voorgaande albums, wat te verklaren valt door de afwezigheid van Jamie Kaleth. Toch valt er het nodige te genieten. Openingsnummer “Dark Room (Is It All Just A Bad Dream?)” bevat eigenlijk alle elementen waar Jonesy voor staat: catchy passages waar de sixties nog in doorklinken, de freaky jazz-invloeden alsmede fraaie gitaar- en toetsensolo's.
Websites:
https://www.cherryred.co.uk/jonesy-esoteric-recordings-present-waltz-for-yesterday-the-recordings-1972-1974-a-newly-remastered-collection-from-jonesy/
https://www.facebook.com/EsotericRecordings

(OP)NIEUW
Mattei, Marco - Hidden Gems
- Gone
Van "Out Of Control" (7D Media / Third Star Records, 2021)

Nogmaals aandacht voor het eind vorig jaar verschenen debuutalbum "Out Of Control" van Marco Mattei. Hierop heeft hij zich omringd door diverse Italiaanse musici en verschillende zangers, alsmede door muzikanten uit onder meer de progressieve muziek. Zo zijn er bijdragen van drummers Jerry Marotta, Pat Mastelotto, Clive Deamer en Chad Wackerman en bassist Tony Levin. Dit resulteert in songs die enigszins in hetzelfde vaarwater dobberen als die van bijvoorbeeld Peter Gabriel en King Crimson. Toch levert Mattei ook americana-achtige liedjes af, is "Anymore" een heuse stadionrocker en is het slotnummer "Gone" een cover van een gitaarballade van Andy Timmons. Het uitstekend geproduceerde "Out Of Control" heeft daardoor wellicht niet een echt eigen smoel. Toch is het smullen geblazen van de catchy composities en uiteraard de geweldige instrumentale performance. Dit keer hebben we de twee instrumentale slotnummers klaarstaan, allereerst "Hidden Gems", met typerende drums van Marotta, gevolgd door het genoemde "Gone".
Websites:
https://marcomattei.art/
https://www.facebook.com/MarcoMatteiMusic/
https://marcomattei3star.bandcamp.com/album/out-of-control

IN HET NIEUWS / VAN EIGEN BODEM
Momentum – Ouverture
– Als Ik Nu
Van “Uit Het Leven Gegrepen” (eigen beheer, 2021)

Momentum is een nieuwe Nederlandse band die Nederlandstalige rock maakt. Naar eigen zeggen put het trio hierbij uit diverse stijlen, waaronder progmetal en neoprog. Vorig jaar lieten we u muziek horen van het afgelopen herfst verschenen “Uit Het Leven Gegrepen”. Dat debuut werd gemaakt als trio, bestaande uit Marc Schouten (zang, drums, gitaar, bas), Raimon Schaap (lead gitaar) en Fons Flotman (toetsen). De afgelopen week werd bekend dat Momentum twee nieuwe bandleden heeft, te weten gitarist Daan van Zelm en drummer Kris Schouten. De huidige vijfmansformatie bereidt zich voor op live-optredens. Ook wordt in de nieuwe samenstelling gewerkt aan de opvolger van het eerste album.
Websites: https://momentumband.nl/
https://www.facebook.com/bandmomentum/

.

NIEUW / LIVE-TIP
Flower Kings, The – World Gone Crazy
– Blinded – CD1-3
Van “By Royal Decree” (InsideOut / Sony Music, 2022)

Sinds Roine Stolt in 2018 een nieuwe bezetting van The Flower Kings presenteerde, die hij in eerste instantie nog Roine Stolt's The Flower King doopte, brengt de groep in hoog tempo nieuw plaatwerk uit. Als we de destijds verschenen eersteling “Manifesto Of An Alchemist” meetellen, is het afgelopen week uitgebrachte “By Royal Decree” het vierde werkstuk en net als voorganger “Islands” een dubbelaar met voor The Flower Kings-begrippen relatief korte songs. Opvallend is de terugkeer van Roine's broer Michael, die een deel van de baspartijen voor diens rekening neemt. Eerder werkten de broers alweer samen in Kaipa Da Capo. Niet omdat Jonas Reingold is uitgezwaaid, want die is wel degelijk in een deel van het materiaal present, maar hij moest en moet vaak verstek laten gaan wegens tourverplichtingen met Steve Hackett. Uit diens band is wederom saxofonist Rob Townsend te gast, die daarmee de rol vervult die in vroeger werk door Ulf Wallander werd ingekleed. Over vroeg werk gesproken: ook Samla Mamma's Manna-percussionist Hasse Bruniusson, toch een beetje de Zweedse pendant van Jamie Muir, is weer nadrukkelijk aanwezig. Daarnaast liet Stolt weten dat hij voor dit album flink uit de bak met oude, eerder terzijde gelegde ideeën heeft gegraaid. Daar merk je niets van, want “By Royal Decree” is een fris en energiek album dat misschien wel het meest consistente en beklijvende materiaal bevat van deze huidige The Flower Kings-editie. En laten we vooral de namen niet vergeten te noemen die er mede debet aan zijn dat deze line-up zo fris en energiek klinkt: de jonge garde Zach Kamins (toetsen) en Mirkko DeMaio (drums, percussie). DeMaio geeft menig spectaculaire roffel weg, zoals o.a. in “Blinded” is te horen, en Kamins lijkt Kit Watkins-vingers te hebben, als je afgaat op z'n lenige spel in “Blinded” maar vooral ook “World Gone Crazy”. Die twee genoemde songs zijn ook de stukken die wij hebben uitgekozen, waarin uiteraard ook weer van de krachtige vocalen van Hasse Fröberg valt te genieten.
Websites:
https://www.facebook.com/TheFlowerKings

NIEUW
Perrotta, Sarah - Spectrum Of Color
- Don't You Stop
Van "Blue To Gold" (Third Star Records, 2022)

Het creatieve brein achter het negen nummers tellende "Blue To Gold" is componiste, zangeres en toetseniste Sarah Perrotta. De in een muzikale familie opgegroeide Amerikaanse debuteerde in 2000 op 19-jarige leeftijd als Sarah Medenbach met "Drink The Sky" van de artrockband Outloud Dreamer. Die CD bracht het nodige teweeg in de artistieke wereld in de V.S., wat haar in staat stelde de soloalbums "The Well" (2008) en "Tonight" (2010) te produceren. Haar subtiele gebruik van toetseninstrumenten die vooral bij progressieve rockers populair zijn en de medewerking van Tony Levin wekten daarbij een brede interesse. Met Levin wederom in enkele stukken op bas en Jerry Marotta als producer en drummer, plus bijdragen van onder anderen The Fixx-keyboardtovenaar Rupert Greenall en Gerry “Spooky Ghost” Leonard (gitaarmanipulator bij David Bowie, Duncan Sheik en Suzanne Vega) is met "Blue To Gold" een melancholieke, uitgekiend geproduceerde droompopplaat vervaardigd. Perrotta’s warme, licht hese en weemoedige stem in combinatie met de fantasierijke arrangementen waarin geregeld gospelachtige achtergrondvocalen de aandacht trekken, roepen vergelijkingen op met het werk van stijlgenoten als Sarah Fimm, Donna Lewis, Nadieh, Lisa Herman (Longhouse, The Lodge) of een niet met Kate Bush behepte Tori Amos. Deze progressieve singer-songwriter pakt de luisteraar al met al probleemloos in met vernuftig geconstrueerde songs. Twee daarvan hebben we voor vanavond geselecteerd, te weten "Spectrum Of Color" en "Don’t You Stop". De CD verscheen overigens op het door Trey Gunn opgerichte Third Star Records.
Websites:
https://sarahperrotta3star.bandcamp.com/album/blue-to-gold
https://sarahperrottamusic.com/
https://www.facebook.com/perrottamusic/

VOORPROEFJE
Porcupine Tree - Of The New Day
Van het nog te verschijnen “Closure/Continuation” (Music For Nations / Sony Music, 24 juni 2022)

De na jaren weer actieve band Porcupine Tree heeft een tweede nummer van het komende nieuwe album uitgebracht. Deze keer gaat het om het ingetogen “Of The New Day”. Het eerste nummer, getiteld “Harridan”, verscheen op 1 november vorig jaar, tegelijk met de aankondiging van het album “Closure/Continuation”, dat verschijnt op 24 juni aanstaande, als opvolger van “The Incident” uit 2009. Het is daarmee het eerste nieuwe studio-album in 13 jaar tijd dat Steven Wilson, Richard Barbieri en Gavin Harrison gezamenlijk uitbrengen. “Of The New Day” lijkt op het eerste gezicht een simpele ballad, maar volgens Steven Wilson is dat maar schijn. Op 6 november speelt Porcupine Tree in de König Pilsener Arena in Oberhausen en op 7 november in de Ziggo Dome in Amsterdam. Zonder bassist Colin Edwin overigens, die om onduidelijke redenen geen deel meer uitmaakt van de band.
Websites:
https://porcupinetree.com/
https://www.facebook.com/PorcupineTreeOfficial
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/AY148yblJdg

NIEUW / LIVE-TIP
O'Donovan, Aoife – Elevators
– Town Of Mercy
Van “Age Of Apathy” (Yep Roc Records, 2022)

De 39-jarige Aoife O'Donovan was nog niet eerder in Xymphonia te horen. Toch heeft ze er al een lange, interessante en meanderende muzikale carrière opzitten. De Amerikaanse heeft een conservatoriumopleiding in haar bagage, waarbij ze de richting 'hedendaagse improvisatie' koos. Toch ging ze haar professionele muziekloopbaan niet in de jazz van start, maar met de folkbands Crooked Still en I'm With Her. In de tussentijd werkte ze wel met jazztrompettist Dave Douglas en soleerde tevens bij klassieke orkesten en het invloedrijke cross-overstrijkkwartet Kronos Quartet. Sinds 2010 brengt ze ook solomateriaal uit: een handvol EP's, een live- en een coveralbum en nu met “ Age of Apathy” het derde volwaardige album. De songs zijn stilistisch het best te omschrijven als 'progressieve singer-songwritermuziek'. Niemand minder dan Joe Henry wist ze hiervoor als producer te strikken. Die maakt zelf hooggewaardeerde solo-albums, maar is als producer wellicht bekender, met klussen op zijn conto voor onder vele, vele anderen Ani DiFranco, Susan Tedeschi, Aimee Mann en Lizz Wright. Een duidelijke invloed die in het oor springt is Joni Mitchell, wat niet gek is gezien het feit dat die veel met jazzmusici werkte en O'Donovan een jazzopleiding genoot. In het titelnummer citeert ze zelfs uit een Mitchell-tekst. Een nummer als “Elevators” laat een akkoordensequentie horen die heel Mitchelliaans in de oren klinkt, waarbij O'Donovan zich ook nog bedient van een vergelijkbare manier van fraseren. Eén van de muzikanten is hier Patrick Warren, bekend van zijn Chamberlinspel op platen van o.a. Michael Penn. Het miniatuurtje “Town Of Mercy” klinkt heel warm, ondanks dat O'Donovans zang, gitaar- en pianospel alleen begeleid wordt door de ritmesectie bestaande uit sessieveteranen David Piltch en Jay Bellerose, die ook in alle andere nummers voor de 'backbone' zorgdragen. Snelle beslissers kunnen van het album een dubbel-CD-versie bestellen met op de extra schijf live-in-de-studio vertolkte soloversies van de meeste songs. Op 7 november speelt Aoife O'Donovan in TivoliVredenburg, Utrecht.
Websites:
http://aoifeodonovan.com/
https://www.facebook.com/aoifeodonovanofficial/

NIEUW / LIVE-TIP
Marillion – Care
Van “An Hour Before It’s Dark” (EarMUSIC, 2022)

Bijna 5 jaar na het succesvolle “FEAR” is afgelopen week studioalbum nummer 20 verschenen van Marillion. Net als de voorganger is “An Hour Before It’s Dark” geen makkelijk album geworden. Muzikaal ligt het album zeker in het verlengde van “FEAR”, maar grijpt ook terug naar albums als “Marbles”, “Marillion.com” en “Anoraknophobia”. Verschil is er ook, want daar waar het eerstgenoemde album je langzaam binnenhaalt, gaat de band nu iets voortvarender van start met wat meer 'drive'. Dit wordt op vooral het eerste deel van het album volgehouden. Na de single “Murder Machines” is er een omslag die wordt ingeluid door een heus koor en mooi pianospel op “The Crow And The Nightingale”, een ode aan Leonard Cohen. Op meerdere nummers keert het koor terug, met partijen die een mooie aanvulling blijken op de toetsentapijten van Mark Kelly. Zanger Steve Hogarth zingt tegenwoordig iets lager, maar zijn stem heeft nog steeds niets aan kracht ingeboet. Tekstueel heeft hij zich duidelijk laten inspireren door de gebeurtenissen die de afgelopen jaren markeren, getuige “Murder Machines” en “Care”. Maar gelukkig blijft het daar niet bij en worden ook onderwerpen als diamanthandel en het klimaat niet geschuwd. Wie ook zeker bepalend is voor het albumgeluid is drummer Ian Mosley. Zijn spel klinkt op het eerste gehoor zeer herkenbaar, maar dan zijn er toch weer van die onverwacht briljante momenten. Er is ook weer genoeg ruimte voor Steve Rothery die gelukkig de nodige solo’s ten gehore brengt: zijn gitaarspel knalt soms echt uit de speakers. Het album sluit af met “Care”: een ode aan alle mensen die in de zorg werken en de afgelopen jaren hebben moeten zwoegen. Het nummer opent met een groove, die vergelijkbaar is met die van “Quartz” (van “Anoraknophobia”), waarbij bassist Pete Trewavas zich duidelijk als een vis in het water voelt en Hogarth de teksten als een mantra van zich af zingt. Maar als de gitaar van Rothery erin knalt, schuift het nummer langzaam naar het epische geluid dat we gewend zijn van de band, met breed uitgemeten toetsentapijten waarover Rothery zelfs twee solo’s weggeeft. Marillion heeft absoluut het beste voor het eind van het album bewaard. De Britse groep speelt in oktober in Groningen (de 17de), Eindhoven (de 19de en 20ste) en Utrecht (de 25ste en 26ste). Op 9 november wordt ook nog Oberhausen aangedaan.
Websites:
https://www.facebook.com/MarillionOfficial
https://www.marillion.com

NIEUW
Kryptograf – The Well
Van “The Eldorado Spell” (Apollon Records, 2021)

“The Eldorado Spell” is het tweede album van Kryptograf. Deze uit het Noorse Bergen afkomstige band maakt heavy prog, die zwaar is geïnspireerd op het soort rock dat eind jaren 60 en begin jaren 70 door bands als Budgie en Black Widow werd gemaakt. Met titels als “Lucifer’s Hand” of “When The Witches” is duidelijk waar Kryptograf de mosterd haalt. We gaan luisteren naar de afsluiter van het album: “The Well”.
Websites:
https://www.facebook.com/KryptografMusic
https://kryptograf.bandcamp.com

NIEUW / LIVE-TIP
Mad Fellaz - Free As A Dog
- Candy Store
Van "Road To Planet Cyrcus" (eigen beheer, 2022)

Toen Mad Fellaz' derde album “III” verscheen in 2019 was dat onze eerste kennismaking met dit Italiaanse gezelschap. We bombardeerden het gelijk tot Album van de Maand in mei 2019, mede omdat we vonden dat veel meer mensen deze muziek moesten leren kennen. De band stond met beide benen in de rijke proggeschiedenis met referenties aan King Crimson, Gentle Giant en natuurlijk Italiaanse grootheden zoals Banco en PFM. Begin februari verscheen album nr. 4, “Road To Planet Cyrcus” waarop de muzikale koers een tikje gewijzigd blijkt. Mad Fellaz is nog steeds een progrockband maar de muziek is een stuk toegankelijker geworden en de onderhuidse invloed van bijvoorbeeld jazzrock, fusion, funk en zwarte muziek komt op dit album meer aan de oppervlakte: de band is nadrukkelijk gaan swingen en heeft meer 'groove'. Dat is heel even wennen, maar na een paar keer luisteren merk je toch dat deze Italianen dit wonderwel goed hebben ingepast in hun muziek. Dit stel fantastische muzikanten is uitermate goed op elkaar ingespeeld en heeft ook nog eens boeiende songs geschreven, wat "Road To Planet Cyrcus" tot een uiterst verfrissende luisterervaring maakt. Het kan dan haast ook niet anders dan dat ik ook van liveoptreden een feestje moet maken en dat kunnen we ook nog eens meemaken, want op 8 april a.s. Speelt Mad Fellaz in het ParkVilla Theater in Alphen aan den Rijn op uitnodiging van Stichting Serious Music.
Websites:
https://www.madfellaz.com/
https://madfellaz.bandcamp.com/album/road-to-planet-cyrcus
https://www.facebook.com/MADFELLAZ/

ALBUM VAN DE MAAND
Jennings, Ross – Violet
“A Shadow Of My Future Self” (Blacklake Records, 2021)

Ross Jennings kennen we als leadzanger van Haken, waarmee hij zes albums uitbracht, maar ook van het veel minder bekende Novena. Een solo-album verscheen er tot voor kort niet van zijn hand, maar zoals bij vele collega's vond hij inspiratie in lockdowntijden, meteen al tijdens de eerste maanden van de corona-epidemie. Relationele problemen in zijn directe omgeving vormden tevens een bron voor tekstuele inspiratie. In juli 2021 verscheen, voor promotiedoeleinden, al “Acoustic Shadows”, met zoals de titel al aangeeft gestripte uitvoeringen van de songs die uiteindelijk november vorig jaar in 'full blown'-versie op “A Shadow Of My Future Self” werden uitgebracht. Alhoewel meteen herkenbaar door Jennings' stem, is de muziek op dit solo-debuut minder technisch georiënteerd dan die van Haken. Het vanavond te horen “Violet” zou echter wel zo op een Haken-album hebben kunnen staan. Maar let wel: “A Shadow Of My Future Self” is geen plaat voor de metalfans die niets anders wil horen dan hun favoriete muziekstijl, maar wel een juweeltje voor wie open staat voor classic rock, progrock en kwalitatief hoogstaande pop uit de jaren 80 en 90.
Websites:
https://rossjennings.co.uk/
https://www.facebook.com/rossjenningsofficial

OBSCUUR
Hobson's Choice - New Horizons
Van "New Horizons" (eigen beheer, 1996/2004)

"Hobson's Choice" is de titel van een Britse, op een gelijknamig toneelstuk gebaseerde filmkomedie uit 1954, waarbij de clou is dat je bij deze keuze maar één optie hebt. Bij de in 1992 in New Orleans opgerichte progressieve rockformatie Hobson's Choice is de keuze ook beperkt tot één in eigen beheer uitgegeven redelijk obscuur gebleven CD, maar gelukkig is het album ook te downloaden van Bandcamp. De vijfmansformatie, inclusief gastpercussionist Mark Whitaker van het bevriende Woodenhead, begon met een repertoire waarin covers van Traffic, Yes, King Crimson en Jethro Tull de hoofdrol opeisten, maar naar verloop van tijd schakelde men over op eigen materiaal. Dat leidde in 1996 tot die ene CD, getiteld "New Horizons". Hoewel er wel vage links te bespeuren zijn met symfonische rockgrootheden als Yes, Genesis, Gentle Giant, Finch en Camel vaart dit gezelschap toch een hele eigen koers, zonder daarbij de destijds populaire neo-progpaden te betreden. Met name het gebruik van akoestische instrumenten naast het standaard proginstrumentarium en de vele ingebouwde rustpunten geven dit melodieuze album een persoonlijke sound. De CD werd overigens pas in 2007 in iO Pages besproken, waarschijnlijk omdat "New Horizons" in 2004 met een ietwat afwijkende hoes opnieuw was uitgebracht. Rob Hanemaayer vermeldde toen dat drie leden weer bij elkaar waren gekomen om een nieuwe plaat op te nemen, maar daar is blijkbaar niets van terecht gekomen. Als verlate kennismaking met Hobson's Choice hebben we het titelnummer uitgekozen, mede omdat we bij enkele Mellotron-passages warme herinneringen hadden aan het fraaie nummer "Safety In Numbers" van Crack The Sky.
Websites:
https://hobsonschoice.bandcamp.com/releases
http://www.progarchives.com/album.asp?id=19695
https://www.discogs.com/release/10454165-Hobsons-Choice-New-Horizons

40 JAAR / HET DEBUUT / IN HET NIEUWS
Asia - Time Again
Van "Asia" (Geffen, 1982)

8 maart jl. was het precies 40 jaar geleden dat het debuut van Asia verscheen. Een album dat verscheen op het moment dat progressieve rock zo ongeveer dood was verklaard, AOR en pomprock alomvertegenwoordigd waren geworden en metal op kwam zetten. Die 'nieuwe' stijlen leenden daarbij wel elementen uit de progrock van het decennium ervoor, maar verpakten die op een andere manier. Asia ontstond uit de as van Yes en Emerson, Lake & Palmer waarbij Steve Howe en Geoff Downes van Yes zich voegden bij Carl Palmer. Als bassist en zanger werd John Wetton aangetrokken, die sinds het uiteenvallen van King Crimson in 1974 meerdere pogingen had ondernomen tot het opzetten van bands, waarbij dat alleen met U.K. echt vruchten afwierp, maar uiteindelijk niet tot een stabiele groep. Met zo'n bezetting proghotshots waren de verwachtingen onder fans natuurlijk hooggespannen, maar die kwamen toch wel even van een koude kermis thuis, toen het debuutalbum korte, bondige maar bij vlagen nog wel pompeuze songs bleek te bevatten. Howe had nog flink wat energie in zijn spel meegenomen uit het “Drama”-tijdperk van Yes, Downes had zijn toetsenarsenaal nog wat verder uitgebreid, Palmer was zijn energieke zelf op drums en John Wetton was met zijn sterke zang en basspel de kers op de taart. Asia had daarmee een meer Amerikaanse sound en zou je dan ook bijna het Europese antwoord op de pomprock van bands als Styx kunnen noemen. Het succes was gelijk groot, het album bereikte de nr. 1-positie in de Amerikaanse albumlijsten en meerdere singles werden grote hits. Kortom: Asia vond een gretig publiek dat niet zo gek veel op had met het progrockverleden van de bandleden. 40 jaar later kunnen we niet anders dan stellen dat dit debuut uiteindelijk wel het beste en zeker meest symfonische album van Asia zou blijken te zijn. Onlangs werd bekend dat Asia een tournee gaat ondernemen ter viering van het 40-jarig jubileum, waarbij Howe's huidige Yes-collega Billy Sherwood en Marc Bonilla de plekken van Howe en de vijf jaar geleden overleden Wetton innemen. Tourdata zijn nog niet bekend gemaakt.
Websites:
https://originalasia.com/
https://www.facebook.com/asiatheband

ONBEKEND MAAKT ONBEMIND
Aschera - Flowers Birthday
Van "Return Of The Angels" (Ages, 2000)
Deze track is ook te vinden op de verzamel-CD “Beyond The Skies Vol. 3” (Shift Music, 2000)

Vorige week draaiden we een nummer van de onbekende Duitse groep Broadway, die we hadden ontdekt op de enigszins aparte verzamelaar "Beyond The Skies Vol. 3". Hierop blijkt een ratjetoe aan tracks verzameld op het scheidsvlak van New Age, ambient, triphop, elektronische muziek en progrock. Denk aan muziek van Enigma, Mike Oldfield, Gandalf, Dead Can Dance en Alan Parsons en dan aangevuld met vele voor ons onbekende namen. Aschera is voor ons ook zo'n grote onbekende. Achter deze naam gaat de Duitse muzikant Ronald Hoth schuil, die gezien het muzikaal gebodene eigenlijk wel een groter publiek verdient. In tegenstelling tot Broadway heeft Aschere meerdere albums afgeleverd, waaronder twee die op CD zijn verschenen en die ook nog redelijk goed te krijgen zijn. Op het tweede album “Return Of The Angels” vinden we “Flowers Birthday”, dat representatief voor de muziek van Aschera genoemd kan worden. Niet zo gek dus dat juist dit nummer op de “Beyond The Skies”-verzamelaar is terecht gekomen. Wij moesten echter bij de eerste luisterbeurt wel even twee keer checken of dit niet stiekem een vergeten track was van Odyssice, want die combi van gedragen, functioneel toetsenspel en lyrische gitaarklanken deden ons gelijk aan die Nederlandse band denken.
Websites:
https://aschera.com/
https://www.facebook.com/ronald.hoth/about_details
https://www.discogs.com/release/3299072-Various-Beyond-The-Skies-Vol-3

IN HET NIEUWS / VAN EIGEN BODEM
Momentum – Overture
Van “Uit Het Leven Gegrepen” (eigen beheer, 2021)

Momentum is een nieuwe Nederlandse band die Nederlandstalige rock maakt. Naar eigen zeggen put het trio hierbij uit diverse stijlen, waaronder progmetal en neoprog. Vorig jaar lieten we u muziek horen van het afgelopen herfst verschenen “Uit Het Leven Gegrepen”. Dat debuut werd gemaakt als trio, bestaande uit Marc Schouten (zang, drums, gitaar, bas), Raimon Schaap (lead gitaar) en Fons Flotman (toetsen). De afgelopen week werd bekend dat Momentum twee nieuwe bandleden heeft, te weten gitarist Daan van Zelm en drummer Kris Schouten. De huidige vijfmansformatie bereidt zich voor op live-optredens. Ook wordt in de nieuwe samenstelling gewerkt aan de opvolger van het eerste album.
Websites:
https://momentumband.nl/
https://www.facebook.com/bandmomentum/

IN HET NIEUWS
Pallas – Beat The Drum (live)
Van “The Blinding Darkness” (InsideOut Music, 2003)

De Schotse progrockers Pallas hebben onlangs een opnieuw bewerkte video van “Beat The Drum” uitgebracht ter ondersteuning van Oekraïne, en zij verzoeken de fans om te doneren aan het Disasters Emergency Committee om de getroffenen van de crisis daar te helpen. Het Disasters Emergency Committee is een coördinerend orgaan dat is opgericht door de vijftien belangrijkste hulporganisaties in Groot Brittannië. De nieuwe video, die oorspronkelijk werd opgenomen als onderdeel van de live-release “The Blinding Darkness” uit 2003, is herbewerkt waardoor het nummer nu griezelig vooruitziend lijkt te zijn. 'Wat er in Oekraïne gebeurt, is obsceen', zegt bassist Graeme Murray . 'Dat dit in Europa in de 21ste eeuw zou kunnen gebeuren, is ongelooflijk. Maar we mogen ons niet laten overweldigen door een gevoel van hopeloosheid. Door deze video vrij te geven hopen we mensen aan te moedigen om het werk van het Disasters Emergency Committee te steunen. Doneer wat je kunt voor hun Oekraïne-oproep.' 'Toen het nummer oorspronkelijk werd geschreven, markeerde het wat volgens ons het einde was van de Koude Oorlog tussen Oost en West', voegt voormalig zanger Alan Reed toe . 'Het was een oproep tot vrijheid en zelfbeschikking en tegen de sirene-oproep van het populisme die zo vaak heeft geleid tot vernietiging van onze samenleving. Pallas heeft als band in de loop der jaren geworsteld met eigen verdeeldheid. Maar we staan achter de Oekraïense bevolking in hun verdediging van hun land en het recht om hun eigen lot te kiezen.' (bron: Louder / Prog)

Bijzonder detail is, dat dit dus een statement is van Pallas én Reed samen, die de afgelopen jaren openbaar overhoop lagen. Wat blijkt? Reed heeft zijn baan bij de BBC opgezegd en is terugverhuisd van Londen naar Schotland, waar hij nu als onafhankelijk producent werkt. Terug in Schotland hebben hij en zijn oude Pallas-maten hun geschillen bijgelegd.
Websites:
https://www.pallasofficial.com/
http://reddwarfrecordings.co.uk/
https://www.facebook.com/PALLASOfficial
https://www.facebook.com/AlanReedMusician
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/eT9iQgBpaNs
.

NIEUW
Phillips, Simon – Undeviginti
– Jagannath
Van “Protocol V” (Phantom Recordings, 2022)

Simon Phillips is regelmatig in Xymphonia te horen: al sinds midden jaren zeventig leende hij zijn fascinerende drumspel aan vele albums die in het Xymphonia-straatje blijken te passen. Onlangs was hij nadrukkelijk aanwezig op het album van Octarine Sky. Nu is het tijd voor een nieuw Protocol-album. Onder die vlag maakt hij al sinds 1988 spetterende jazzrock, zij het met een flinke pauze in drukke Toto-jaren. Na zijn vertrek uit die groep verschenen de Protocol-albums weer met grote regelmaat en zo zijn we nu aanbeland bij “Protocol V”. De bezetting is opnieuw flink opgeschud, waarbij alleen bassist Ernest Tibbs is gebleven. Wat meteen in het oor springt bij beluistering is de herintroductie van saxofoon in het Protocol-geluid, nu bespeeld door Jacob Scesney. Niet te versmaden zijn ook de keyboardpartijen van Otmaro Ruiz, die vooral excelleert in zijn elektrischepianospel. Het soepele gitaarspel van Alex Sill kan ook een venijnig rockrandje aan de muziek geven, zoals hij in “Undeviginti” meerdere keren laat horen. Maar natuurlijk is Phillips' drumspel prominent in de superieur klinkende mix geplaatst. In laatstgenoemde nummer is nauwelijks te tellen in wat voor maatsoort hij nú weer speelt, zonder dat het overigens bedacht klinkt want alle stukken swingen soepeltjes. Ook CD-opener “Jagannath” is een voorbeeld van zo'n heerlijk energiek jazzrockstuk waarin door alle muzikanten wordt geëxcelleerd.
Websites:
https://www.simon-phillips.com/
https://www.facebook.com/SimonPhillipsMusic

NIEUW D'Virgilio, Morse & Jennings – King For A Day
– My Guardian
Van "Troika" (InsideOut / Sony Music, 2022)

In tijden van een alweer bijna vergeten pandemie schreef Neal Morse een handvol songs waarbij hij in zijn hoofd al kon horen dat die met sterke harmoniezang uitgevoerd zouden moeten worden. Hij dacht terug aan zijn Spock's Beard-dagen, waar de tweede stem van Nick D'Virgilio vanachter de drums altijd zo goed matchte met die van hem. D'Virgilio werd benaderd en die was meteen in voor het idee. Voor een goede harmonie moet er natuurlijk een derde stem bij en het duo kreeg de tip daarvoor Ross Jennings van Haken te vragen. We hebben hier te maken met drie songschrijvers, dus ook hier worden de credits onderling afgewisseld. Daarbij bespelen de heren alledrie diverse instrumenten, dus meer hulp was niet nodig voor het nu verschenen “Troika”. Meteen bij de eerste frasen van de Morse-compositie “Everything I Am” is er de Crosby, Stills & Nash-associatie, zoals die er ook al was in de Spock's Beard-klassieker “June” uit 1997. Toch is er genoeg variatie, al was het maar dat de heren het toch niet kunnen laten af en toe wat meer richting prog te neigen. Vooral Jennings doet dat in “King For A Day” en de originele versie van “Julia”, dat als bonustrack is toegevoegd. De deels gehercomponeerde compactere versie konden we eind vorig jaar al laten horen en is in feite de definitieve versie op het eigenlijke hoofddeel van het album. Ook voor luchtiger poppy momenten is plaats, of juist zwaarder rockender. Neem “Second Hand Sons”, dat in het intro ietwat knipoogt naar Hendrix' “Purple Haze”, om er vervolgens een supercatchy Styx-refrein tegenaan te gooien, natuurlijk met ook hier weer fraaie zangharmonieën. De D'Virgilio-compositie “My Guardian” had ook goed gepast op diens solo-album “Invisible”.
Websites: https://www.nealmorse.com/
https://www.facebook.com/nealmorse
https://www.nickdvirgilio.com/
https://www.facebook.com/ndvofficial
https://rossjennings.co.uk/
https://www.facebook.com/rossjenningsofficial

VOORPROEFJE
Envy Of None – Look Inside
Van “Envy Of None” (Kscope, 8 april 2022)
Envy of None is een Canadees-Amerikaanse rockband, opgericht in 2021 door voormalig Rush-gitarist Alex Lifeson, bassist Andy Curran, producer/engineer/toetsenist/gitarist Alfio Annibalini en singer-songwriter Maiah Wynn. In het persbericht van Kscope valt te lezen dat de muziek van de groep niet per se als progrock is te omschrijven, maar als een synthese van alternatieve, experimentele rock met donkere melodieën en hedendaagse pop. Lifeson liet weten dat hij er stiekem trots op is dat hij zo ver uit zijn comfortzone durfde te komen. Op 8 april verschijnt het naar de groep vernoemde album, dat ook een nummer bevat, dat is geïnspireerd op Alex Lifesons verlies van zijn vriend, wijlen Rush-drummer Neil Peart. “Envy Of One” verschijnt als een gewone en luxe editie LP, CD, en op dubbel-CD met 5 bonus tracks. Onlangs verscheen een tweede voorproefje in de vorm van het nummer “Look Inside”, dat we nu laten horen.
Websites:
https://envyofnone.com/
https://www.facebook.com/envyofnone/
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/nydF7G0NY_M

NIEUW / MONUMENT
Maraslis - Vedas
1) Rigveda
2) Yajurveda
3) Samaveda
4) Atarvaveda
Van "Maraslis" (Elemental Arts, 2021)

Alex(ander) Maraslis maakte half jaren 90 onder eigen naam het elektronisch getinte "Spiritual Awakenings" en verkende als leider van Chronos Mundi in 1999 op "Luz & Trevas" de symfonische rock. Tenslotte produceerde hij als lid van The Montauk Project op "JA²M" (2000) en "Sightings" (2018) progressieve jazzrock/experimentele artrock. Op het nieuwe, naar zijn achternaam genoemde project, waarvan eind vorig jaar een titelloze plaat verscheen, klinkt deze Braziliaanse toetsenvirtuoos als een moderne Keith Emerson. Het 54 minuten klokkende album bevat drie complexe, in twee gevallen meerdelige symfonische rockcomposities, waaronder "Vedas" dat bijna 21 mintuen duurt en met het deel "Atarvaveda" een zelfde soort climaxgerichte opbouw bevat als Steve Hacketts "Shadow Of The Hierophant". Het met een dik kwartier speeltijd iets minder lange "The Krebs Cycle" heeft als opvallendste deel het beeldend getitelde, door Robson Bertolossi Jr. als een volleerd Peter Hammill-adept vertolkte "Mitochondria Metabolism In A Mellotron Environment". Naast de ferm in het genre gewortelde keyboardpartijen, solistische basbegeleidingen, robuuste drumslagen en melodieuze gitaar- en vioolpassages vragen de Engelstalige zangpartijen van Beth Dau nadrukkelijk om aandacht. Haar fragiele stem lijkt qua timbre enigszins op die van Annie Haslam. De zangeres werkte overigens ooit met de legendarische jazzcomponist/multi-instrumentalist Hermeto Pascoal. Die ervaring bezorgen de in het Portugees gezongen "Constelações" en vooral enkele van de drie korte, tussen de epossen geplaatste delen van "Vidas Que Vão" hun afwijkende klankkleur. Op het tweede deel begeleidt Maraslis haar zoals het bij jazzy ballades betaamd op akoestische piano. Opvallend genoeg is in het derde deel dat de CD afsluit qua bezetting juist de volledige formatie te horen, waardoor de stijlmatig afwijkende intermezzo’s uiteindelijk toch in het geheel passen. Als Monument van de avond hebben we het genoemde "Vedas" uitgekozen. Laat u niet afleiden door de wat onzeker overkomende zang, maar geniet van de symfonische pracht die dit epos over de Veda's, de hindoeïstische heilige composities, te bieden heeft.
Websites:
https://www.alexmaraslis.com/
https://www.facebook.com/Alexmaraslis

FOLKPROG / IN HET NIEUWS
Minimum Vital – Air Caravan'
Van “Air Caravan'” (Musea, 2019)
Het al zo'n 41 jaar actieve Minimum Vital is een Franse progfolkband rond de meerdere instrumenten bespelende gebroeders Jean-Luc en Thierry Payssan, met naast deze tweeling verder alleen nog bassist Eric Rebeyrol en drummer Charly Berna. Ze brachten 8 studioalbums uit, waarvan de meest recente, "Air Caravan'", in december 2019 werd uitgebracht door Musea Records.
Het originele geluid van de band is een mix van neoprog met fusion en traditionele Zuid-Europese muziek. “Air Caravan'” is een mooi, aangenaam en origineel album. De verschillende stijlen versmelten tot iets unieks, dat technisch hoogstaand en rijk gevuld is, maar toch toegankelijk blijft. Het vroege werk van Mimimum Vital was lang moeilijk verkrijgbaar; daarom zijn de eerste drie albums, “Envols Triangles” (1985), “Les Saisons Marines” (1987) en “Sarabandes” (1990) in 2020 geremastered verschenen in een digipack-uitvoering. Op de Facebook-pagina van de Franse groep valt te lezen dat er zeer binnenkort een nieuw live-album verschijnt, getiteld “Live At Minnuendö”, opgenomen in het Spaanse Peralta, in november 2021. Ook het titelnummer van “Air Caravan'” zal daarop te vinden zijn. Vanavond hoort u bij ons de studio-versie.
Websites:
http://www.minimum-vital.fr/en/
https://www.facebook.com/minimumvital

ALBUM VAN DE MAAND
Jennings, Ross – Grounded
“A Shadow Of My Future Self” (Blacklake Records, 2021)

Ross Jennings kennen we als leadzanger van Haken, waarmee hij zes albums uitbracht, maar ook van het veel minder bekende Novena. Een solo-album verscheen er tot voor kort niet van zijn hand, maar zoals bij vele collega's vond hij inspiratie in lockdowntijden, meteen al tijdens de eerste maanden van de corona-epidemie. Relationele problemen in zijn directe omgeving vormden tevens een bron voor tekstuele inspiratie. In juli 2021 verscheen, voor promotiedoeleinden, al “Acoustic Shadows”, met zoals de titel al aangeeft gestripte uitvoeringen van de songs die uiteindelijk november vorig jaar in 'full blown'-versie op “A Shadow Of My Future Self” werden uitgebracht. Alhoewel meteen herkenbaar door Jennings' stem, is de muziek op dit solo-debuut minder technisch georiënteerd dan die van Haken. Enkele stukken met een stevige rockdrive zou je nog kunnen omschrijven als 'Haken-light', maar ook voor een rechttoe-rechtaan AOR-kraker met een heuse oorwurm als refrein draait Jennings zijn hand niet om, evenals voor meer akoestisch getoonzet materiaal. De Britse zanger bewijst tevens een uitstekend gitarist te zijn en deed daarnaast een beroep op toetsenist Vikram Shankar en bassist Nathan Navarro. Die laatste leerde Jennings kennen tijdens een tournee met Devin Townsend, eind 2019. Achter de drums vinden we Simen Sandnes, die ooit inviel bij VOLA en ook drumtechnicus was voor Haken. Opvallend is dat Jennings soms een blazersensemble inzet, iets wat hij zeer waarschijnlijk bij het door hem bewonderde Big Big Train heeft afgekeken. Als bonustrack fungeert een cover van de grote hit “Be The One” van Dua Lipa, in een meer rockende versie dan het origineel. “A Shadow Of My Future Self” is een heel eclectisch werk geworden van een uur en bijna twintig minuten waarin heel wat stijlen aan bod komen en een schril contrast vormt met Haken en het al even schitterende Novena. Waarschuwing: dit is geen plaat voor de metalfans die niets anders wil horen dan zijn favoriete muziekstijl, maar wel een juweeltje voor wie open staat voor classic rock, progrock en kwalitatief hoogstaande pop uit de jaren 80 en 90. We trappen de maand af met “Grounded”.
Websites:
https://rossjennings.co.uk/

NIEUW / ELEKTRONISCHE MUZIEK
Tangerine Dream - You're Always On Time
Van "Raum" (Kscope, 2022)

Met het plotselinge overlijden van Edgar Froese in 2015 leek het doek te zijn gevallen voor Tangerine Dream maar het werd al snel duidelijk dat het zijn uitdrukkelijk wens was dat Tangerine Dream door zou blijven gaan met aan het roer Thorsten Quaeschning. Sinds Froese's verscheiden zijn al de nodige uitgaven verschenen, waaronder het studio-album “Quantum Gate” in 2017, dat afgelopen week werd opgevolgd door “Raum”. Opvallend is dat voor beide albums nog gebruik is gemaakt van materiaal waaraan Froese nog heeft meegewerkt. Voor de liefhebbers is fijn om te weten dat de muzikale koers niet drastisch is gewijzigd, met dien verstande dat er nu duidelijk weer meer inspiratie is gehaald uit het klassieke jarenzenventiggeluid van de band, maar dan wel met een modern tintje. Prachtig gebruik van sequencers en moderne analoge synths wordt aangevuld met de elektrische viool van Hoshiko Yamane. Tangerine Dream is zojuist begonnen aan een tournee door het Verenigd Koninkrijk, waarbij tijdens een aantal concerten niemand minder dan Steve Rothery als gast mee zal spelen. De Marillion-gitarist constateerde gisterochtend dat “Raum” op één binnen is gekomen in de Britse 'dance charts' en vroeg zich af of hij zijn 'dad dancing skills' vast moest gaan oefenen...;-)
Websites:
https://www.tangerinedreammusic.com/
https://www.facebook.com/TANGERINEDREAM.OFFICIAL
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/wPZLf-esWss

WAAR MEN DE MOSTERD VANDAAN HAALT
Spillane, Davy - A Place Among The Stones
Van "A Place Among The Stones" (Columbia, 1994)

De Ierse doedelzak- en whistlespeler Davy Spillane is al jaren een grote naam in de Ierse muziekwereld en ver daar buiten. Hij was mede-oprichter van de Ierse folkfusiongroep Moving Hearts maar deed ook onnoemelijk veel sessie-werk. De whistlepartij in Celine Dions “My Heart Will Go On” (uit de film “Titanic”) is daar een voorbeeld van. Maar hij maakt ook boeiende solo-albums waarop hij veel van zijn muzikale vrienden om zich heen verzamelt en muziek maakt die als het ware diverse werelden met elkaar wil verenigen: folk, rock, country en zelfs jazz. Zijn muzikale invloed is vervolgens ook ontegenzeggelijk te horen in de muziek van Iona en het solowerk van leden van die band zoals van Dave Bainbridge en natuurlijk Troy Donockley. Een erg mooi en vooral sfeervol album is het uit 1994 stammende “A Place Among The Stones” waarvan het titelnummer een samenwerking is met Maire Brennan, de stem van Clannad.
Websites:
https://www.davyspillane.com/
https://www.facebook.com/Davy-Spillane-115490921893301

Windom End – Differently Alike
Van “Perspective Views” (FREIA Music / Belle Antique, 2020)

Ondanks dat het debuutalbumvan Windom End pas in 2020 verscheen, vond de oprichting al in 2007 plaats, door gitarist Tomas Nyström en bassist Pierre Stam. Met Mikael Arvidsson werd al snel een zanger aangetrokken, pas in 2015 werd ex-Moon Safari-drummer Tobias Lundgren bereid gevonden de band te komen versterken. De muziek die deze Zweedse band maakt is neoprog van de meest verzorgde vorm. Die rijke sound wordt gecreëerd door dikke keyboardpartijen, niet zelden gestut door baspedalen. De priemende gitaar- en stuwende baspartijen bevechten toch met gemak hun plaats in het geluidsspectrum. In januari 2021 behaalde “Perspective Views” van Windom End een verdienstelijke 4de plek in onze Xymphonia 2020-jaarlijst. In eerste instantie bracht het Nederlandse FREIA het album alleen op vinyl uit. Tegelijkertijd verscheen in Japan een CD-editie met bonus disc, met een half uur extra muziek. Vorig jaar werd die 2CD-editie alsnog ook door FREIA uitgebracht. Op die extra schijf prijkt ook “Differently Alike”.
Websites:
http://windomend.com/
https://windomend.bandcamp.com/

OBSCUUR
Broadway - When I Wake Up In The Morning
Van "Nothing Is Easy" (Cain, 1981)
Deze track is ook te vinden op de verzamel-CD “Beyond The Skies Vol. 3” (Shift Music, 2000)

Onlangs kwamen we de dubbel-CD "Beyond The Skies Vol. 3" tegen, waarop een ratjetoe aan tracks is verzameld op het scheidsvlak van New Age, ambient, triphop, elektronische muziek en progrock. Denk aan muziek van Enigma, Mike Oldfield, Gandalf, Dead Can Dance en Alan Parsons en dan aangevuld met vele voor ons onbekende namen. Daaronder ook het nummer “When I Wake Up In The Morning” van Broadway, waarover we niet zo gek veel konenden vinden. De Duitse band bracht in 1981 één album uit, “Nothing Is Easy”, op het kleine label Cain uit Bottrop, gelegen in de Duitse mijnstreek. We vermoeden dat deze zesmansformatie, met naast de gebruikelijke bassist, drummer en gitarist ook twee toetsenisten en een blazer in de gelederen, uit dezelfde regio, ook wel 'Kohlenpott' genoemd, afkomstig is. Geen van de muzikanten is na dit album nog verder actief gebleven. Deze ene track maakt ons echter wel nieuwsgierig naar de rest "Nothing Is Easy" (alleen maar op LP te verkrijgen), want het is duidelijk in de traditie van Duitse progrock à la Anyone's Daughter. Volgens een korte bio die we vonden, had Broadway nog iets gemeen met laatstgenoemde band, want daar waar Anyone's Daughter jarenlang het muzikale sprookje “Piktor's Verwandlungen” speelde, deed Broadway dat in die tijd ook met een stuk rondom het verhaal van Peter Pan.
Meer info:
https://www.discogs.com/release/4049776-Broadway-Nothing-Is-Easy
https://www.discogs.com/release/3299072-Various-Beyond-The-Skies-Vol-3
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/IEyhWLJ55RU

LIVE-TIP
Pineapple Thief, The – Our Mire
Van “Versions Of The Truth” (Kscope, 2020)

Net als op voorganger “Dissolution” (2018) zijn op “Versions Of The Truth” alle composities van de hand van de combi Bruce Soord /Gavin Harrison. Die laatste, ook van o.a. Porcupine Tree en King Crimson gekende superdrummer drukt met zijn minutieus geconstrueerde ritmische patronen dan ook mede zijn stempel op deze productie. De veelal korte songs lijken zo simpel en klinken ook toegankelijk, maar stiekem gebeurt er heel veel. Het nu te horen ''Our Mire'' is het langste nummer van het album. Op dit moment speelt de Britse groep het laatste van twee concerten in de Zoetermeerse Boerderij. Op 9 maart, aanstaande woensdag dus, kunt u nog naar de Turbinenhalle in Oberhausen.
Website:
https://www.pineapplethief.com/