Sunday 25 May 2025 Show No. 1661
NIEUW
Cotoba - Syhi
- Ice Sea
Van "Sin Swims" (eigen beheer, 2025)
In 2022 verscheen met "4pricøt" de eerste volledige CD van Cotoba. De Zuid-Koreaanse band bracht daarvoor en daarna ook enkele EP's uit, waaronder "Name Of The Seasons" in 2020. Onlangs verscheen "Sin Swims", de vijfde EP van het kwartet. In de vijf, samen amper 18 minuten klokkende tracks wordt op meeslepende wijze een poppy mengvorm tussen emo-, post- en mathrock vertolkt. Zangeres DyoN Joo heeft een heldere stem die in jubelende passages doet denken aan haar vrouwelijke collega’s van het Noorse Meer en Poolse Quidam. Tussen de wervelende opener "Syhi" en de korte afsluitende postrockclimax in het complexe, deels als duet gezongen slotnummer "Sin" komen echter ook diverse balladige passages, gevoelige gitaarsolo’s, rustig getokkelde gitaren en zoemende basloopjes aan bod. Dit maakt, zeker bij de verkorte versie van "Away Home", nieuwsgierig naar een volwaardige nieuwe plaat. Van "Sin Swims" draaien we het openingsduo "Syhi" en "Ice Sea".
Websites:
https://cotoba.bandcamp.com/track/ice-sea (nog niet geactualiseerd)
https://www.facebook.com/bandcotoba/
https://bangkokmusiccity.com/profile/cotoba/ .
HERUITGAVE
Gentle Giant - Interview (live)
- Timing (live)
Van "Playing The Fool: The Complete Live Experience" (Chrysalis, 1977 / Chrysalis/Alucard, 2025)
Gentle Giants eerste officiële live-uitgave, de dubbel-LP "Playing The Fool", kwam uit in 1977. De titel was een knipoog naar "Playing The Foole In Wonderland", een van de bootlegs waarom de live-verrichtingen van de band reeds waren vastgelegd. Dan Bornemark, bekend van zijn band Green Asphalt en diverse Gentle Giant-tributes en -archiefprojecten, heeft voor de 2-CD/Blu-Ray-heruitgave van dit iconische live-album nieuwe mixen vervaardigd, waaronder een 5.1 surround en een Dolby Atmos-mix, die beide op de Blu-ray staat. De subtitel "The Complete Live Experience" verraadt dat op deze nieuwe heruitgave de gehele set die gedurende de vier opgenomen optredens in Europa werd gespeeld, te horen is. Op de LP-versie en latere CD-versies waren "Interview" en "Timing" van het kort daarvoor verschenen studioalbum "Interview" niet geselecteerd. Tevens staan de songs nu in de gespeelde volgorde. Zoals we ook bij andere Gentle Giant-rereleases al konden constateren, laten met name de multi-kanaalsmixen horen met wat voor unieke band we hier van doen hebben. De multi-instrumentalisten wisselden continue van instrument en lieten in diverse passages hun vocale genialiteit horen. Van de heruitgave hebben we de genoemde stukken "Interview" en "Timing" voor vanavond uitgekozen. Laatstgenoemde nummer gaat overigens over in een ruim vijf minuten durende vioolsolo, die destijds al quadrafonisch weerklonk in de concertzalen. Die solo vinden we echter niet zo spannend voor een stereo-radiouitzending.Websites:
https://gentlegiantband.com/
https://gentlegiantmusic.com/GG/Gentle_Giant_Home_Page
https://www.facebook.com/gentlegiantband
https://burningshed.com/store/gentlegiant/.
ALBUM VAN DE MAAND
Orkestr – Daytime (Reprise)
Van “I” (Sound Effect Records, 2024)
Orkestr uit Horst aan de Maas noemt zichzelf een spacerockband. Maar na beluistering van het debuut “I” vinden we dat die omschrijving wel erg beperkt. Het jonge kwartet heeft namelijk een vrij uniek geluid. We zouden het gebodene ook kunnen bestempelen als elektronische popmuziek. Zeker, er zijn invloeden van Pink Floyd te ontwaren, maar Orkestr is wel degelijk eigentijds door bijvoorbeeld de nodige knipogen naar het Franse Air en Britse shoegaze en New Wave. Oh en ja, “I” is een conceptalbum of beter gezegd een sciencefictionverhaal over een mijnwerker die door het winnen van een loterij een reis per ruimteschip naar een nieuwe planeet kan kopen, om zich daar te gaan settelen. Met dit gegeven snap je ook beter de lijn van het album dat zich als een soundtrack ontvouwt. En jawel, er zitten ook muzikale referenties naar de spacy synthmuziek van bijvoorbeeld Vangelis in, maar het is vooral de soms opvallend vette keyboardsound die dan weer aan een band als Archive doet denken. In “Touching From A Distance”, inclusief bassolo, horen we ook trekjes van het oude werk van The Cure. De Limburgers hebben een kleine vier jaar gewerkt aan dit werkstuk en vroegen kunstenaar Jan Janssen-Jenze om de muziek te voorzien van een animatiefilm. Daarnaast is er ook een mooi stripboek dat je bij de vinylversie krijgt, maar ook los is aan te schaffen. Zeker een mooie ontdekking deze band. Helaas hebben we dit vorig jaar verschenen album te laat ontdekt voor de jaarlijstjes. Het is lastig een nummer uit te kiezen omdat er zoveel moois op staat dat we willen laten horen en dat gaan we deze maand ook zeker doen. We hebben deze week gekozen voor “Daytime (Reprise)”.Websites:
https://www.orkestr.nl/
Bandcamp
Facebook.
HERUITGAVE & NIEUW
Bernard and Pörsti – The Giants
Oorspronkijk van het album “Gulliver” (Seacrest Oy, 2020)
Bernard and Pörsti – Vuelo Sagrado
Oorspronkelijk van het album “La Tierra” (Seacrest Oy, 2020)
Samurai Of Prog, The – Lost Soul
Bonustrack op box-editie van het album “Robinson Crusoe” (Seacrest Oy, 2021)
Deze drie albums zijn nu samengebracht in Samurai Of Prog, The – “Omnibus 4: The Bernard & Pörsti Sessions” (Seacrest Oy, 2025)
The Samurai Of Prog, opgericht in 2009, bestaat uit Steve Unruh uit de V.S., de Italiaan Marco Bernard en de Fin Kimmo Pörsti. Van dit internationale project verschenen maar liefst negentien albums in vijftien jaar, en daarnaast ook nog eens de nodige verzamelboxen. Vorig jaar gaven we nog aandacht aan de box “Omnibus 3”, nu is “Omnibus 4: The Bernard Pösti Sessions” verschenen. Deze 3CD-set bevat 3 albums die in 2020 en 2021 oorspronkelijk zijn uitgebracht onder de naam van Bernard and Pösti. Dit behoeft enige uitleg. Steve Unruh had vele verplichtingen waardoor hij de ander twee The Samuray of Prog-leden, die fulltime bezig waren met de band, niet bij kon bijbenen. Er lag ook nog genoeg op de plank om ontwikkeld te worden. Zo ontstond in 2020 het zijproject Bernard and Pösti, waaraan net als bij de albums van het moederproject de medewerking gezocht werd met vele collega-muzikanten en songschrijvers uit de wereldwijde progscene. Steve Unruh ontbrak hier dus als groepslid, hoewel hij wel kleine bijdragen aan die albums leverde. Uit respect voor Unruh hebben ze die albums niet onder de The Samurai Of Prog-naam uitgegeven, al staat die wél in het klein op de hoezen. Die drie albums waren al snel uitverkocht. Toen Steve Unruh in 2023 weer volledig bandlid werd, is er besloten om de albums opnieuw uit te geven in een boxset, maar dan tóch onder de naam The Samurai Of Prog. Net als de andere omnibussen is ook deze voorzien van bonusmateriaal. In totaal zijn vijf nieuwe nummers toegevoegd, bijna veertig minuten aan niet eerder uitgebrachte, in 2024 en 2025 opgenomen muziek.
Nog even de drie albums uit deze box kort toegelicht:
1. “Gulliver” (2020): dit album is gebaseerd op het beroemde boek “Gulliver's Travels” van de Ierse schrijver Jonathan Swift, uit 1726.
2. “La Tierra” (2020): dit album verscheen een half jaar na “Gulliver”. Wat dit album speciaal maakt, is dat alle songs in het Spaans zijn.
3. “Robinson Crusoe” (2021): dit album is gebaseerd op de beroemde roman van Daniel Defoe uit 1719.
De muziek van de Samurai Of Prog is te omschrijven als knap uitgebalanceerde symfonische rock, die vol klinkt maar nooit bombastisch wordt. Wij gaan dit 1e uur afsluiten met drie nummers van de box, van elk album hebben we een track gepland. Het derde, “Lost Soul” is een nieuw toegevoegd bonusnummer van het album “Robinson Crusoe”. Het betreft een instrumental, gecomponeerd door van Mario De Siena, dat is afgerond door vaste Samurai-medewerker Rafael Pacha.
Websites:
https://www.seacrestoy.com/
https://www.facebook.com/thesamuraiofprog .
DESTIJDS GEMIST
Haunt The Woods – Fever Dream
– The Line Pt. II
Van “Ubiquity” (Spinefarm / Universal, 2023)
Afgelopen twee dagen vond in Maastricht het Midsummer Prog Festival plaats. Als we twee jaar geleden alle dagen hadden bezocht, hadden we al kennis kunnen maken met Haunt The Woods. Nu troffen we de Britse band voor het eerst als één van de support acts op het Marillion Weekend. Vooral door het meer intieme van de twee optredens die het kwartet daar gaf, werden we diep geraakt. Voor een flink deel debet daaraan waren de intense vocalen van Jonathan Stafford. De jonge Brit bestrijkt met zijn stem een groot spectrum, zowel qua dynamiek als notenbereik. Voor de hand liggende referenties zijn Jeff Buckley en Jasper Steverlinck in zijn Arid-tijd. Thuisgekomen werd meteen een CD-bestelling geplaatst en het tweede Haunt The Woods-album “Ubiquity” bereikte ons onlangs. Het valt bij beluistering op dat door de productie en de met extra strijkers en piano verrijkte arrangementen een behoorlijk ander geluid wordt neergezet dan in de concertzaal. “Ubiquity” is kleurrijk en belicht de verschillende kanten van de muzikale kunde, maar doet niet altijd recht aan de intensiteit van de live-performance die je in je hart raakt. Thuis heb je de innemende podiumpersoonlijkheid die Stafford ook is er natuurlijk ook niet bij. “The Line Pt. II”, met gevoelvolle gitaarsolo en sterke opbouw naar climax, benadert de live-versie van de groep uit Devon & Cornwall nog het meest. De stootkracht van “Fever Dream” is in de studio ook goed getroffen, maar dan wel met flink wat extra productiebombast, want het misschien juist wél meer proggy maakt. Dat is aan u om te oordelen. Daar we deze groep tot nu toe genegeerd hebben, halen we de 'schade' in met de genoemde twee tracks van “Ubiquity”.
Websites:
https://www.hauntthewoods.com/
https://www.facebook.com/hauntthewoodsofficial/ .
HERUITGAVE
Stepps – If I Knew
– Step Up Behind
Van “Waltz For Tiger Joe” (EMI Custom Records, 1976 / Merry Go Round, 2023)
Voordat Stepps (met dubbel 'p') een feit was, had de Australische groep al diverse naamswijzigingen ondergaan. Keyboardspeler Oleg Ditrich en bassist Michael Vidale richtten in 1973 Aragorn op, waarna in vijf jaar tijd gedaantewisselingen naar Bedtime Story, Snakes Alive, Original Steps, Stepps en Stepps2 plaatsvonden. Het schijnt dat van al die groepen ook nog eens goede opnamen zijn vastgelegd, want Vidale's vader was studio-eigenaar en hijzelf studio-engineer-in-opleiding. Toch zullen maar weinigen van u iets in de kast hebben staan van genoemde groepen, daar die opnamen op z'n best in LP-vorm met een oplage van 50 stuks(!) beschikbaar werden gemaakt. Daarom is het fijn dat het Zuid-Koreaanse heruitgavelebel Merry Go Round de handschoen heeft opgepakt en CD's met materiaal van Aragorn, Snakes Alive en Stepps heeft uitgebracht. Het is ons nu gelukt van laatstgenoemde band de CD tegen een redelijk normale prijs vanuit het verre oosten naar Twente te krijgen, nadat we eerder met dank aan een YouTube-opname enthousiast waren geworden over hetgeen Stepps te bieden had. Dit betreft namelijk een vijftal zeer onderlegde muzikanten die muziek produceerden die laveerde tussen op de Canterbury Scene gebaseerde prog en jazzrock. De elastische stembanden van zangeres/percussioniste Bernie Morgan verhogen het jazzy gehalte ietwat. Er is veel ruimte voor het elektrische pianospel van Ditrich en de eveneens jazzy (elektrische) gitaarpartijen van Ian Hildebrand blijken vaak behoorlijk virtuoos. Dat geldt zeker voor zijn lange solonummer “Cumulus” dat, ondanks dat het bijzonder knap spel op akoestische gitaar laat horen, in vorm detoneert tussen de bandnummers. Een goede keus om het deels Happy The Man-getinte “Step Up Behind”, dat om raadselachtige redenen afviel voor de LP in 1976 vóór “Cumulus” op de CD te zetten. De CD biedt sowieso waar voor je geld, want dan volgen nog vier instrumentale nummers van vóórdat Morgan toetrad, waardoor de CD klokt op bijna 5 kwartier. Dat waren de jaren zónder de extra 'p', waarbij de muziek wat meer richting die van Soft Machine van begin jaren 70 neigt. Verwar dit dus niet met de Amerikaanse fusiongroep die later Steps Ahead ging heten. Nadat Stepps2 uiteen viel bleven de leden op verschillende manieren actief in de muziekwereld. Drummer Ralph Cooper dook nog even op in een bezetting van Ayers Rock, waar we een maand geleden nog muziek van draaiden. Ook was hij actief in Sebastian Hardie-offshoot Windchase en vooral Air Supply. Wij gaan luisteren naar “If I Knew” van de oorspronkelijke LP en de genoemde outtake “Step Up Behind” met tegen het eind een flitsende Moogs-solo van Ditrich, die aansprekend weerwoord krijgt van Hildebrands gitaar.
Websites:
https://www.freemotion.com.au/stepps.htm
https://www.discogs.com/release/25684117-Stepps-Waltz-For-Tiger-Joe .
LIVE-TIP
Oak - London
Van "The Third Sleep" (Karisma Records, 2025)
November 2022 verscheen het derde album van Oak, "The Quiet Rebellion Of Compromise". Uit interviews in die periode bleek dat de Noorse band door vertraging in het uitbrengen ervan toen al werkte aan een opvolger, simpelweg door de overvloed aan geschreven materiaal. Toch heeft het nog tweeënhalf jaar geduurd eer dat vierde album onder de titel "The Third Sleep" vorige maand het licht zag. Muzikaal en qua onderwerpen is te horen dat dit werkstuk in het verlengde ligt van de donkere en intense voorganger, waarop zanger/toetsenist Simen Valldal Johannessen zijn worsteling met depressies en zijn mentale toestand met ons deelde. Dat komt op "The Third Sleep" ook weer terug, maar daar waar de muziek op "The Quiet Rebellion Of Compromise" behoorlijk beklemmend was, is de sfeer op "The Third Sleep" gelukkig iets warmer. Toch lijkt in het afsluitende tweeluik “Borders” / “Sensory Overload” dan toch het grote zwarte gat weer op te doemen. Oak blijft een bijzondere mengeling bieden van de opvallende zangstem Valldal Johannessen, de spannende ritmische uitwisseling tussen echte drums en elektronische elementen en het bij vlagen best lichtvoetig gitaarwerk. Vorige maand debuteerde het album al bij Xymphonia met de songs “Run Into The Sun” en “Shapeshifter”. Dit keer aandacht voor "London", het kortste nummer van de plaat waarin genoemde elektronische elementen vooral in het intro goed waarneembaar zijn. Oak is trouwens als 'special guest' van Bjørn Riis in oktober twee keer live te aanschouwen in Nederland: 17 oktober in de Cacaofabriek in Helmond en 18 oktober in Poppodium Boerderij in Zoetermeer.
Websites:
https://www.facebook.com/oakinoslo/
https://oakinoslo.bandcamp.com/album/the-third-sleep
Opmerking: de officiële website https://oakinoslo.com/ is niet meer in de lucht; het account is verlopen.
MONUMENT
Wally - The Reason Why
Van "Valley Garden" (Atlantic, 1975)
Steelgitaar, viool, toetsen en meerstemmige vocalen vormden allemaal onderdelen van de sound van Wally, waardoor je bij allereerste kennismaking denkt van doen te hebben met een Noord-Amerikaanse band. Die aanname wordt nog eens extra versterkt doordat de eerste Wally-albums uitbracht werden door het gerenommeerde Atlantic. De waarheid is dat Wally uit het Noord-Engelse Yorkshire kwam, net iets ten noorden van Leeds. De band deed in 1973 mee aan een talentenshow van Melody Maker, met The Old Grey Whistle Test-presentator Bob Harris als één van de juryleden. Het was dan ook Harris die dat Atlantic-contract wist te regelen én samen met niemand minder dan Rick Wakeman het debuutalbum produceerde, dat in 1974 uitkwam. Een jaar later was er al een opvolger in de vorm van “Valley Garden”. Helaas verbrak Atlantic in 1976 het contract, waarna Wally uiteenviel. Zoals zovele groepen, kwam ook Wally in de 21ste eeuw weer bijeen. In 2009 werd een reünieconcert gegeven, dat werd vastgelegd op CD en DVD en een jaar later verscheen er zowaar nieuwe materiaal. Daarna werd het weer stil. Zoals gezegd, de band had een onmiskenbare Noord-Amerikaanse sound: een soort kosmische countryrock met proginvloeden, waarin veel ruimte was voor prachtige gitaarspel, vocale harmonieëen en elektrische viool. Na het debuut was toetsenist Nick Glennie-Smith toegetreden. We zouden hem in de jaren 80 nog weer tegenkomen in de band van Roger Waters en hij heeft tegenwoordig de muzikale leiding bij de concerten van Hans Zimmer. Door Glennie-Smiths inbreng is “Valley Garden” iets symfonischer, wat helemaal tot uiting komt in de epic “The Reason Why". Dat stuk verhaalt over de gebeurtenissen rond de aanval van de Lichte Brigade van het Britse leger in de Krimoorlog (1853-1856). Dat bleek een regelrechte zelfmoordmissie bleek te zijn, maar werd in de jaren erna geromantiseerd als een ultieme heldendaad in o.a. een gedicht van Alfred Tennyson. Wally trok in deze meer dan 18 minuten lange compositie alle registers open. Hoewel Wally door velen wordt beschouwd als niet meer dan een voetnoot in de geschiedenis van de progressieve rock, is “The Reason Why” een prachtig muzikaal monument.
Websites:
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=3536.
Sunday 18 May 2025 Show No. 1660
NIEUW / LIVE-TIP
Hangover Paradise – The Story Of Prog
– It Al Ends Now
Van het album “Lost In Reality” (eigen beheer, 2025)
Hangover Paradise bestaat uit 6 ervaren muzikanten die hun sporen in de Drentse muziekscene al lang hebben verdiend. De kern van de band wordt vanaf de oprichting gevormd door de tweelingbroers Henk en Peter Zwerus plus bassist Cynthio Ooms. Met producer Dick Kemper, de oud-bassist van Vandenberg, werd in 2013 het album "Mirrors" in diens Doetinchemse studio opgenomen. Kempers oude Vandenberg-maat Bert Heerink verzorgde hier en daar achtergrondzang. Vier jaar naar na “Mirrors” werd de opvolger "Out Of Sight" uitgebracht, opnieuw geproduceerd door Kemper. Vorige week zaterdag, 10 mei, was het dan zover: de release party van “Lost In Reality”, het langverwachte derde Hangover Paradise-werkstuk, waarop het genoemde trio wordt aangevuld door gitarist Rich Saimina, drummer Daniel Brans en de kersverse leadzanger Bert Heerink. Lokatie was Podium Zuidhaege in Assen. Wij van Xymphonia waren er ook bij. De band had er veel werk van gemaakt. De Theaterzaal van Zuidheage zat zo goed als vol met vrienden, collega's, familie, oud-bandleden, speciale gasten én natuurlijk fans en liefhebbers. Na een introductie van Peter Zwerus kreeg het publiek een korte visuele impressie van Hangover Paradise door de jaren heen. Hierna werd het bijna een uur durende album in z'n geheel live gespeeld. Rekening houdend met het feit dat de band al zo'n 5 jaar al niet meer live gespeeld had en dat de akoestiek van deze niet voor rockmuziek gebouwde zaal een uitdaging vormde, werd er een mooie set neergezet. Muzikaal wordt de lijn van de eerste twee platen voortgezet: warme en slim gecomponeerde symfonische rocksongs van eigen hand, die nog 't meest doen denken aan die van Kayak (waar Heerink ook een tijdlang in zong) met teksten waaruit de maatschappelijke en menselijke interesses van tekstdichter Peter Zwerus naar voren komen. Op de voorgaande albums waren twee opeenvolgende sterke zangers te horen, met de charismatische Bert Heerink is opnieuw een prima vocalist gevonden. Het eerstvolgende optreden van Hangover Paradise is in De Engelstede in Engelbert (een dorpje dat een paar kilometer ten oosten van de stad Groningen ligt) op 15 juni. Het voorprogramma wordt verzorgd door Moonshark met Wild Romance-gitarist Dany Lademacher. Op 29 november treedt Hangover Paradise op uitnodiging van Stichting Serious Music op in het ParkVilla Theater in Alphen aan den Rijn. Dit is een dubbelconcert met Plackband.
Websites:
https://hangoverparadise.bandcamp.com/album/lost-in-reality
https://www.facebook.com/hangoverparadise/
https://www.hangoverparadise.nl/ (niet geactualiseerd) .
NIEUW
Danefae – Fuglekongen
- Blind
Van “Trøst” (eigen beheer, 2025)
Danefae is een band rond zangeres/pianiste Anne Olesen die laveert tussen progressieve rock en metal. Als u Xymphonia een beetje volgt, dan weet u dat onze oren zich gelijk spitsen bij muziek uit het hoge noorden en zo ook bij deze Deense band. Danefae maakt geen standaard-progmetal, de muziek op debuut “Tro” (“Geloven”) uit 2022 is beter te omschrijven als stevige folky popprog met een metalrandje. De meeste nummers worden gedragen door het pianospel en de dromerige zang van Olesen. We horen, mede door het percussieve drumwerk en de stevige gitaarriffs, wel wat invloeden van bijvoorbeeld Dream Theater, maar doe daar maar een stevige scheut Paatos of Landberk en latere The Gathering bij. We moeten ook wel een beetje denken aan het werk van Exploring Birdsongs. Als opvolger van het alleen op vinyl en als digitale download uitgebrachte “Tro”is afgelopen januari het tweede studio-album “Trøst“ (“Comfort”) verschenen. Dit overigens nadat vorig jaar al vier nummers waren vrijgegeven in de vorm van een EP. Hoewel albumopener “Fuglekongen” nog ingetogen klinkt, gaat Danefae aan het einde van de song flink los. Uit wat er dan volgt, blijkt dat “Trøst” wat steviger uitpakt dan “Tro”. Showstopper is het ruim twaalf minuut durende “P.S. Far Er Død”. In eigen land timmert Danefae behoorlijk aan de weg en verzorgt veel voorprogramma’s, onder meer voor het vorige week nog bij ons te horen Kalandra. We gaan twee nummers laten horen, beginnend met het genoemde “Fuglekongen” (ofwel “De Vogelkoning”; let op het citaat uit Camille Saint-Saëns' “Danse Macabre”!) en het wat steviger “Blind”.
Websites:
https://www.facebook.com/danefaemusic
https://danefae.bandcamp.com/ .
LIVE-TIP / IN HET NIEUWS
Pavlov's Dog - Paris
Van het album “Prodigal Dreamer” (Rockville Music, 2018)
Afgelopen week kondigde Pavlov's Dog aan dat op 12 december, dus over een half jaar, een nieuw album verschijnt onder de titel “Wonderlust”. Er vindt die dag een releaseconcert plaats in St. Louis, Missouri. Dat is tevens de plaats waar deze progressieve rockband in 1972 rond de met een opvallende stem gezegende David Surkamp werd opgericht. De bandnaam verwijst naar de honden die wetenschapper Ivan Pavlov gebruikte bij zijn experimenten met klassieke conditionering. Wij gaan vanavond nog even terug naar 2018, toen “Prodigal Dreamer” verscheen: het zevende en nog even het meest recente studioalbum van de groep. Volgens Surkamp was het meeste materiaal destijds nieuw, maar een aantal nummers bestond al veel langer. Zo stamt het voor deze uitzending geselecteerde “Paris” al uit 1977. Het werd schreven door Surkamp en toenmalig bandlid Douglas Rayburn, die in 2012 overleed. Het album “Prodigal Dreamer” is opgedragen aan Nathan Jatcko, die lid was van de band sinds 2015. Hij speelde tijdens vroege sessies voor het album enkele toetsenpartijen in met de bedoeling die later op een echte vleugel opnieuw op te nemen. Zo ver kwam het tragisch genoeg niet: Jatcko benam zichzelf het leven op 17 januari 2018. Het albumartwork bestaat uit verschillende zwart-witfragmenten uit de schilderijen “A Jack In Office” en “Low Life” van Edwin Landseer. Pavlov's Dog baseerde ook de cover van debuutalbum “Pampered Menial” op “Low Life”. Beide schilderijen tonen dezelfde zwaarlijvige hond, een steunpilaar van het imago van de band door de jaren heen. Pavlov's Dog is komende week, 25 mei te aanschouwen in Musiktheater Piano te Dortmund en komt in november terug naar Europa, maar Nederland wordt dan zoals het zich nu laat aanzien opnieuw overgeslagen. Wel kun je op 11 november naar Zentrum Altenberg in Oberhausen, en 12 november naar de Harmonie in Bonn. We mogen aannemen dat er dan ook al materiaal van “Wonderlust” wordt gespeeld.
Websites:
https://www.davidsurkamp.com/
https://www.facebook.com/pavlovsdogband/
https://nl.wikipedia.org/wiki/Pavlov%27s_Dog .
NIEUW
Echolyn – Time Has No Place
Van “Timesilentradio II” (eigen beheer, 2025)
We hebben er tien jaar op moeten wachten, maar eindelijk laat Echolyn weer van zich horen. De groep rond kerntrio Brett Kull, Ray Weston en Christopher Buzby is al sinds zo'n 35 jaar verantwoordelijk voor zo ongeveer het spannendste en intrigerendste wat er op Noord-Amerikaans proggebied gebeurt. Het lange wachten wordt beloond met twee tegelijkertijd uitgebrachte albums, beiden “Timesilentradio” getiteld. Eentje heeft een Romeins cijfer VII als toevoeging en de andere een Romeinse II. Dat ziet er mysterieus uit, maar het slaat eenvoudigweg op het aantal nummers op de respectievelijke schijven. Ja, inderdaad: “Timesilentradio II” bevat dus twee als 'epics' te betitelen lange composities. Een maand geleden draaiden we al twee nummers van de schijf met zeven bondiger songs. Vanavond aandacht voor de CD met maar twee composities, met daarop “Water In Our Hands” van maar liefst 29 minuten en “Time Has No Place” van dik 16 minuten. Wat we vorige maand al vermeldden over deze albums: de sound is meteen vertrouwd. De typische samenzang en de behoorlijk intense uithalen van (meestal) leadzanger Ray Weston zorgen daar wel voor. Wat opvalt is dat drummer van het eerste uur Paul Ramsey niet meer present is. Zijn plaats wordt ingenomen door een bekende: Jordan Perlson, die als tweede drummer/percussionist zoveel energie toevoegde aan het alweer 25 jaar oude “Cowboy Poems Free”. Hij was nog wel bij opvolger “Mei” (2002) betrokken maar stortte zich daarna op veel sessiewerk en werd de vaste drummer van de Becca Stevens Band. De songs zijn ontstaan over een periode van zo'n 6 jaar en in de afrondende productie- en mixfase werd vorig jaar gezocht naar een extern luisterend oor. De heren realiseerden zich toen ook dat het 30 jaar geleden was dat “As The World” verscheen, hun enige en uiteindelijk korte en negatief uitpakkende ervaring met een major label. Aan de producer/engineer waarmee destijds gewerkt werd, Glenn Rosenstein, worden juist wél positieve herinneringen gekoesterd. Terecht, vinden wij, want “As The World” klinkt nog steeds als een klok. Dus werd besloten hem eens te peilen voor tips en hij was maar al te graag bereid zélf te helpen met de mix. En die klinkt weer fraai, maar omdat er vaak zoveel tegelijk gebeurt in de arrangementen, als ware de groep een moderne Gentle Giant, heeft het wel tijd nodig voordat de alle muzikale rijkdom zich echt aan je openbaart. Het meest enerverende en afwisselde van de twee albums is “Timeslentradio II”. Vooral “Time Has No Place” is dynamisch en spannend, kunnen we na een maand doorluisteren vermelden. Het heeft een duidelijk hoofdthema dat in diverse vormen een paar keer terugkeert, wat ons houvast geeft. “Water In Our Hands” vereist wat dat betreft meer concentratie van de luisteraar. Tussendoor weerklinken ingetogen passages met solozang maar ook behoorlijke pompeuze stukken met meerdere keren overgedubde samenzang en tussenclimaxen met zelfs Mellotrongeluiden en tegen het eind een vertraging die een allesomverblazend slotakkoord in Yes-stijl lijkt aan te kondigen, maar eigenwijs als Echolyn is, wordt er subtieler afgebouwd tot uiteindelijk het gitaarthema dat in de opening al klonk weer terugkeert.
Websites:
https://www.echolyn.com/
https://www.facebook.com/echolynband
https://echolyn.bandcamp.com/ .
NIEUW / LIVE-TIP
Epica - Fight To Survive (The Overview Effect)
- Aspiral (Live At The Symphonic Synergy)
Van "Aspiral [Limited 4CD+Blu-ray Edition]" (Nuclear Blast, 2025)
Epica staat er om bekend geen half werk af te leveren. Geconfronteerd met het feit dat er als gevolg van de corona-epidemie niet kon worden getourd na de release van "Omega" in 2021, plande en filmde de Nederlandse symfonische metalband een ambitieus live-streamconcert dat in december van dat jaar als "Omega Alive" ook op Blu-ray, DVD en CD verscheen. Vervolgens werd de schade flink ingehaald met uitgebreide toernees door Europa en Noord- en Zuid Amerika. Om het 20-jarig bandjubileum te vieren werden er vorig jaar september en december concerten in Amsterdam en Mexico gegeven onder de noemer “The Symphonic Synergy”, met medewerking van koor en orkest. Bij die gelegenheden werden ook al de nodige nieuwe nummers ten gehore gebracht. Vanaf dat moment werden er online voorproefjes gegeven op het “Aspiral”, dat uiteindelijk op 11 april jl. verscheen. Dit negende studio-werkstuk blijft aan de ene kant trouw aan de van Epica bekende klassiek getinte superbombastische symfonische metalroots, maar getuigt aan de andere kant ook van een gestroomlijndere aanpak. Dat maakt “Aspiral” tot één van de meest toegankelijke Epica-albums tot nu toe. Je dient wel af en toe de brute metalpassages met stevig gruntwerk van gitarist Mark Jansen te kunnen verteren, maar naar mate je het album wat vaker hoort zijn het juist die contrasten die deze muziek zo sterk maken. Het indrukwekkende drumwerk is gepaard aan kamerbrede orkestraties. Daarnaast lijkt zangeres Simone Simons met de jaren steeds veelzijdiger te worden. Zoals gezegd, Epica levert geen half werk af want het album is in legio versies te krijgen, namelijk als LP, CD, CD/Blu-ray-combi én een luxe 4CD+Blu-ray-editie. Die Blu-ray bevat niet het nieuwe album maar het complete “Symphonic Synergy”-concert, gefilmd in een tot de nok toe gevulde AFAS Live in Amsterdam. Die combi kunnen we Xymphonia-luisteraars die wel van het steviger werk houden absoluut aanraden. We kiezen voor twee tracks van "Aspiral", allereerst het sterke “Fight To Survive (The Overview Effect)” met een behoorlijk progressieve insteek, gevolgd door het titelstuk. Van deze symfonische ballade kiezen wij echter voor de live-uitvoering, omdat deze ten opzichte van de studioversie een ander, nog nét iets intenser slot heeft. Epica tourt op dit moment door Mexico en is vervolgens in diverse buitenlanden te aanschouwen. Eerstvolgende concert dat enigszins in de buurt is, is op 16 januari 2026 in de Palladium in Keulen. Op 7 februari 2026 wordt vervolgens de Ziggo Dome in Amsterdam aangedaan.
Websites:
https://www.epica.nl/
https://www.facebook.com/epica
https://www.youtube.com/@epica.
ALBUM VAN DE MAAND
Orkestr – Arrival
Van “I” (Sound Effect Records, 2024)
Orkestr uit Horst aan de Maas noemt zichzelf een spacerockband. Maar na beluistering van het debuut “I” vinden we dat die omschrijving wel erg beperkt. Het jonge kwartet heeft namelijk een vrij uniek geluid. We zouden het gebodene ook kunnen bestempelen als elektronische popmuziek. Zeker, er zijn invloeden van Pink Floyd te ontwaren, maar Orkestr is wel degelijk eigentijds door bijvoorbeeld de nodige knipogen naar het Franse Air en Britse shoegaze en New Wave. Oh en ja, “I” is een conceptalbum of beter gezegd een sciencefictionverhaal over een mijnwerker die door het winnen van een loterij een reis per ruimteschip naar een nieuwe planeet kan kopen, om zich daar te gaan settelen. Met dit gegeven snap je ook beter de lijn van het album dat zich als een soundtrack ontvouwt. En jawel, er zitten ook muzikale referenties naar de spacy synthmuziek van bijvoorbeeld Vangelis in, maar het is vooral de soms opvallend vette keyboardsound die dan weer aan een band als Archive doet denken. In “Touching From A Distance”, inclusief bassolo, horen we ook trekjes van het oude werk van The Cure. De Limburgers hebben een kleine vier jaar gewerkt aan dit werkstuk en vroegen kunstenaar Jan Janssen-Jenze om de muziek te voorzien van een animatiefilm. Daarnaast is er ook een mooi stripboek dat je bij de vinylversie krijgt, maar ook los is aan te schaffen. Zeker een mooie ontdekking deze band. Helaas hebben we dit vorig jaar verschenen album te laat ontdekt voor de jaarlijstjes. Het is lastig een nummer uit te kiezen omdat er zoveel moois op staat dat we willen laten horen en dat gaan we deze maand ook zeker doen. We hebben deze week gekozen voor “Arrival”.
Websites:
https://www.orkestr.nl/
Bandcamp
Facebook.
NIEUW / LIVE-TIP
Lux Terminus - The Devil's Eyes
Van "Cinder" (eigen beheer, 2025)
In 2018 verscheen het debuut van Lux Terminus, "The Courage To Be", een bijna geheel instrumentaal album waarvan wij de muzikale inhoud toentertijd vergeleken met actiefilmsoundtracks en de muziek van David Sancious & Tone. Opvallend daarbij is dat het Noord-Amerikaanse trio geen gitarist aan boord heeft: de leden bespelen keyboards, bas en drums. Grote man is toetsenman Vikram Shankar, die naast diverse moderne elektrische toetseninstrumenten de akoestische piano centraal in zijn composities plaatst. Nu, ruim 6 jaar later, is er een opvolger voor "The Courage To Be". Niet dat Shankar in die tijd stil heeft gezeten, want hij maakt sindsdien deel uit van de metalbands Threads Of Fate en Redemption en was ook te horen op de symfonischerockalbums van de Brit John Holden en op "The Obsession" van voormalig Delain-zangeres Charlotte Wessels. Op het nieuwe Lux Terminus-album "Cinder" horen we nu wel iets meer stevige trekjes. Bij vlagen heeft de muziek duidelijk de intensiteit van progmetal en op andere momenten van stevige fusion. Nog steeds is er nagenoeg geen gitaar te bekennen in de muziek, het heavy gehalte lijkt vooral te worden gecreëerd middels diverse effecten op de basgitaar van Brian Craft. En net als het debuut is “Cinder” grotendeels instrumentaal. De openingssuite “Jupiter” kent woordeloze vocalen van het trio Espera, dat we ook kennen van Sleep Token, waarbij triolid Lynsey Ward weer onder Xymphonia-luisteraars bekend is als zangeres/pianiste van Exploring Birdsong. In “Catalyst” worden de zangpartijen verzorgd door Jon Pyres van Threads Of Fate en Ross Jennings van Haken. Wij kiezen als eerste kennismaking met dit nieuwe album voor het instrumentale “The Devil's Eyes”. Lux Terminus zal op 23 mei a.s. optreden op de eerste dag van het Midsummer Prog Festival in Maastricht.
Websites:
https://luxterminus.bandcamp.com/album/cinder
https://www.facebook.com/LuxTerminus/ .
WERELD VOL MUZIEK
Glönkler, Thomas - Tiefenland
- Verloren
Van "Tiefenland" (weltenblau = eigen beheer, 2023)
Voor de rubriek Wereld Vol Muziek bezoeken we dit keer onze oosterburen. Voormalig ICU-lid Thomas Glönkler bracht in 2023 zijn derde soloplaat "Tiefenland" uit op zijn eigen weltenblau-label, waarop tevens de catalogus van ICU is onderbracht. "Tiefenland" is een filosofisch, Duitstalig conceptalbum waaraan de multi-instrumentalist 16 jaar werkte. In de 64 minuten durende symfonie vervloeien vier meerdelige stukken en vijf losse songs tot één geheel. De muzikale taal die daarbij gebezigd wordt, is te omschrijven als toegankelijke artprog. Hoewel er raakvlakken zijn met de popkant van Marillion, Herbert Grönemeyers woordkunsten, de kenmerkende gitaararrangementen van The Edge ten tijde van U2’s "The Unforgettable Fire" en Pink Floyds melodieuze eindfase, heeft de plaat duidelijk een eigen signatuur. De componist heeft zich hiervoor omringd door een fijne keur aan gastmuzikanten. Zo vertolkt Alex Hanafi de innerlijke worsteling met levensvragen voornamelijk op ingetogen wijze, maar vermijdt tevens emotionele uitbarstingen niet. Hij krijgt geregeld gezelschap van achtergrondzangers en een kinderkoor. De instrumentale, symfonische basis van elektrische en akoestische gitaren, keyboards, bas, drums en hi-tech programmering is verder gedetailleerd vastgelegd. Daarnaast worden enkele stukken verlevendigd door onder meer klokkenspel en Mel Collins-achtige saxofoonsolo’s. Tenslotte bevatten de LP- en CD-versie een extra schijf, waarop uitstekend klinkende bonustracks, demo’s en outtakes staan, inclusief de met Anthony Phillips’ werk vergelijkbare "Island Suite": elf miniaturen gebaseerd op IJslandse landschappen. Van "Tiefenland" draaiden we al eens het ruim elf minuten durende "Die Stille Nach Dem Schrei", dit keer besteden we aandacht aan het titelnummer dat naadloos overgaat in "Verloren".
Websites:
https://thomasgloenkler.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/thomasgloenkler
https://www.weltenblau.de/ .
HET (SOLO-)DEBUUT / VAN EIGEN BODEM
Spierenburg, Rob - 8:30h At Work
- 17:00h Five P.M.
Van "Let's Call It A Day" (Moebidisc, 1992)
Rob Spierenburg is vooral bekend als toetsenman van de in 1977 opgerichte symfonische rockformatie Taurus. Die band debuteerde in 1981 met "Illusions Of A Night", maar na de live-plaat "Tapes - Live" uit 1983 leek de koek al op. In 1986 bracht Spierenburg de single "The Big Surprise" uit (met Ferdi Lancee op bas), in 1992 gevolgd door het soloalbum "Let's Call It A Day". In veertien korte instrumentale stukken verklankt hij de gebeurtenissen van een doorsnee dag. Voor de gitaarpartijen had hij zijn voormalige Taurus-compaan Martin Scheffer gestrikt, terwijl Solution-saxofonist Tom Barlage in drie nummers een bijdrage leverde. De muziek op dit album is te omschrijven als een mengeling van neo-klassiek, new age en een vleugje ingetogen Kit Watkins-achtig werk. Spierenburg zou drie jaar later een stuk symfonischer uitpakken met "K2 An Instrumental Expedition", een CD die, in tegenstelling tot zijn debuut, al enkele malen in Xymphonia belicht werd. Taurus zou overigensin 1993 een herstart maken met het treffend getitelde "See You Again", waarna nog twee albums en liefst drie compilatieplaten met deels onuitgebracht werk volgden. Van het relaxte "Let's Call It A Day" hoort u nu " 8:30h At Work" en "17:00h Five P.M.".
Websites:
https://www.nldiscografie.nl/rob-spierenburg (nogal onvolledig)
https://www.muziekweb.nl/Link/M00000071426/POPULAR/Taurus
https://www.muziekweb.nl/Link/M00000054889/POPULAR/Rob-Spierenburg
https://nl.wikipedia.org/wiki/Taurus_(band)
https://www.proggnosis.com/Artist/4392
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=8655 .
Sunday 11 May 2025 Show No. 1659
NIEUW / LIVE-TIP
Cosmic Cathedral – Deep Water Suite IV: Storm Surface
– Deep Water Suite IV: Nightmare In Paradise
– Deep Water Suite IV : Launch Out, Pt. Two
Van “Deep Water” (Inside Out / Sony Music, 2025)
Nu Transatlantic waarschijnlijk voltooid verleden tijd is (al weet je maar nooit), werd het voor Neal Morse tijd om een nieuwe zogenaamde 'supergroep' op te tuigen. Dat is Cosmic Cathedral geworden, dat naast Morse bestaat uit drummer Chester Thompson (Frank Zappa, Genesis), gitarist Phil Keaggy (evenals Morse ook veel actief binnen de christelijke muziekscene) en bassist Byron House (o.a. bekend als begeleider van Robert Plant). Op 25 april verscheen het album “Deep Water” dat zijn oorsprong vindt in vele jamsessies. Het resultaat wordt door Morse zelf omschreven als ‘prog meets yachtrock meets The Beatles met fusion-invloeden. Thompson, Keaggy en House zijn echte groovers, zelfs als ze prog spelen krijgt het een Steely Dan-vibe.', legt hij uit. Dik twee maanden geleden lieten we al een 'teaser' horen middels een stukje uit de bijna 40 minuten lange titelsuite die het grootste deel van het album beslaat: de “Deep Water Suite”. Nu het album verschenen is, pakken we een ander stuk uit diezelfde 'epic'. Zoals we destijds al meldden, horen we ondanks de omschrijvingen van Morse toch vooral ook veel typische Morse-compositietrekjes, die teruggaan tot het vroegste Spock's Beard-werk, al gaat “Time To Fly” stilistisch wel wat meer richting yachtrock. Voor niet-christenen is het wel doorbijten want de teksten zijn vaak expliciet gewijd aan de liefde voor De Here. Uiteraard valt er met zo'n band om zich heen genoeg te genieten op muzikaal gebied, zoals in het nu uitgekozen “Nightmare In Paradise” bijvoorbeeld een fraaie bassolo van Byron House. De vraag is nu natuurlijk of er ook materiaal van dit album gespeeld gaat worden op het Midsummer Prog Festival op 23 mei. Daar zal weliswaar niet Cosmic Cathedral optreden, maar wel Morse, omringd door zijn vrienden Roine Stolt, Jonas Reingold, Eric Gilette, Ross Jennings en Collin Leijenaar. We merken het vanzelf... Overigens volgt meteen daarop een combi-tour van Neal Morse en zijn ándere nieuwe band The Resonance met Roine Stolts The Flower Kings. Er zijn twee optredens in Nederland: 6 juni in 013, Tilburg en 8 juni in de Oosterpoort in Groningen. Morse liet al weten dat de optredens vast en zeker zullen besluiten met een gezamenlijke slot-jam waarin ook Transatlantic-materiaal aan de orde komt. Of er ooit ook een tournee met Cosmic Cathedral komt, is nog afwachten.
Websites:
https://nealmorse.com/
https://www.facebook.com/nealmorse
https://www.insideoutshop.de/products/cosmic-cathedral-deep-water-ltd-cd-digipak.
NIEUW
Death Machine - Black Holes
- Morning Light
Van "Dawning Eyes" (Celebration Records, 2025)
Het eind vorige maand verschenen "Dawning Eyes" is de vierde plaat van Death Machine, maar pas de eerste die in Xymphonia aandacht krijgt. Wellicht hebben we deze Deense band rondom zanger/gitarist Jesper Mogensen altijd links laten liggen vanwege de heavy metal suggererende groepsnaam. Die is echter gekozen om de contrasten in de muziek van Death Machine, waarin folk, noise rock, pop en indie opduiken, te accentueren. Op de 71 minuten durende ook op dubbel-LP uitgebrachte CD "Dawning Machine" zijn die contrasten door een andere aanpak dan op de voorgangers minder aanwezig. De 19 songs zijn trager, melancholischer en meer filmisch dan voorheen, waardoor zekere vergelijkingen met Patrick Watson, Villagers, een introverte Elbow en een soberder gearrangeerde versie van landgenoten Choir Of Young Believers te maken zijn. Het label omschrijft de muziek dan ook treffend als 'sci-fi indie folk'. Subtiele keyboardssounds, akoestische instrumenten en lekker lome zang zorgen voor een relaxte luistertrip. We hebben met "Black Holes" en "Morning Light" de twee langste stukken voor vanavond geselecteerd, zodat u een goed beeld van dit album krijgt.
Websites:
https://deathmachine.bandcamp.com/album/dawning-eyes
https://celebrationrecords.dk/artist/death-machine
https://www.facebook.com/Deathmachinecph/.
NIEUW
Frøislie, Lars Fredrik – Medusas Flåte
– Skumring
Van “Gamle Mester” (Karisma Records, 2025)
Op het tweede soloalbum van Lars Fredrik Frøislie zet de toetsenist de lijn door die hij inzette met zijn solodebuut “Fire Fortelling”. We kennen Frøislie natuurlijk als toetsenist van Wobbler, White Willow en Tusmørke. Net als de voorganger is “Gamle Mester” (“Oude Meester”) een hommage aan de Britse progressieve grootheden van het verleden zoals Emerson, Lake & Palmer en Yes, maar ook aan de Nederlandse groepen Earth & Fire en Ekseption en het Italiaanse PFM. Gewapend met een arsenaal aan vintage toetseninstrumenten zoals uiteraard de Mellotron, ARP, Solina Stringensemble en Fender Rhodes wordt in een zestal nummers een muzikaal beeld geschetst dat is geïnspireerd op een gedicht van Jørgen Moe. Dit “Den Gamle Mester” is vernoemd naar een oude eikenboom die in Krødsherad te vinden is. Frøislie wordt bijgestaan door Nikolai Hængsle op verschillende klassieke basgitaren waaronder de onvermijdelijke Rickenbacker en Fender Jazz Bass. De drumpartijen neemt Frøislie zelf voor zijn rekening. De muziek is o zo herkenbaar maar luistert daarom ook heerlijk weg op dit overwegend instrumentale album. In “Medusas Flåte” (“Medusa's vlot”) hoor je trekjes terug van White Willow ten tijde van “Storm Season” en op het langste nummer “De Tre Gratier” (“De Drie Gratiën”) bereikt “Gamle Mester” een climax, waarna stemmig wordt afgesloten met het korte “Skumring” (“Schemering”), waarin alleen piano, Mellotron en wat percussie is te horen. Het album is afgelopen vrijdag verschenen en verkrijgbaar via zowel Bandcamp als verschillende online progwebshops en te bestellen via reguliere platenzaken. We hebben gekozen voor het genoemde “Medusas Flåte” en albumafsluiter “Skumring”.
Websites:
https://larsfredrikfroislie.bandcamp.com/album/gamle-mester
https://www.facebook.com/larsfredrikfroislie.
(OP)NIEUW / LIVE-TIP
IQ – Never Land
Van “Dominion” (GEP (Giant Electric Pea), 2025)
Een maand geleden was de premiere van “Dominion”, het nieuwe album van IQ en we lieten u toen “Far From Here” horen. We kwamen tot de conclusie dat IQ met “Dominion” een gedegen album had afgeleverd en dat de nadruk toch meer op ingetogenheid ligt - en ja, het klinkt allemaal o zo lekker herkenbaar. Peter Nicholls' zang zweeft op dit album mooi boven de instrumentenmix en komt zodoende goed tot recht. Daarnaast is gitarist/componist Michael Holmes natuurlijk een ‘master’ in het schrijven van goede melodieën. Het heerlijke orgel- en Mellotronspel van toetsenist Neil Durant en de ronkende bas van Tim Esau maken het geheel compleet. De hoogste tijd voor meer aandacht en vanavond hebben we gekozen voor het slotnummer “Never Land”. IQ komt op zaterdag 23 augustus naar het Progdreams-festival in Poppodium Boerderij in Zoetermeer en zal daar een speciale set rond het album “Frequency” spelen. En op 13 december zal de traditionele Xmas Bash in diezelfde zaal plaatsvinden.
Websites:
https://www.iq-hq.co.uk/
https://www.facebook.com/IQHQLive/.
(OP)NIEUW / LIVE-TIP
Riis, Bjørn - She
Van het album “Fimbulvinter” (Karisma Records, 2025)
De muzikale interesse bij Bjørn Riis werd begin jaren 80 aangewakkerd toen hij Kiss, Black Sabbath en Whitesnake ontdekte. De Noor nam al snel de gitaar ter hand en studeerde urenlang op de klassieke riffs van die groepen. Later speelden Pink Floyd en Porcupine Tree een cruciale rol in zijn vormende jaren als songwriter. Na de doorbraak van zijn band Airbag, verdiepte Riis zich in zijn eigen muzikale roots en nam in 2014 zijn eerste soloalbum op, “Lullabies In A Car Crash”. Het succes gaf hem het vertrouwen en de inspiratie om meer buiten Airbag te gaan doen. Voor zijn solowerk haalt Riis zijn inspiratie uit verschillende genres en stijlen. De bands waarmee hij opgroeide zijn alomtegenwoordig, maar zijn unieke sound verwijst ook naar singer-songwriters uit de late jaren 60, americana, elektronica en filmmuziek. Inmiddels is Riis toe aan zijn vijfde solo-album, dat vorige maand verscheen. De titel “Fimbulvinter” verwijst naar de Noorse mythologie, het verhaal van de lange winter die leidt naar Ragnarok – het einde van de wereld en een nieuw begin. Riis speelt alle instrumenten zelf en zingt, maar er zijn ook bijdragen van toetsenist Vegard Sleipnes en maar liefst drie drummers: Henrik Bergan Fossum van Airbag, Arild Brøter van Pymlico en Kai Christoffersen, die speelde bij o.a. Orango. Riis is, met Oak als special guest, in oktober twee keer in ons land te aanschouwen: 17 oktober in de Cacaofabriek, Helmond en 18 oktober in Poppodium Boerderij, Zoetermeer. Enkele weken geleden introduceerden we het album bij u middels het titelnummer, nu draaien we "She".
Websites:
https://www.bjornriis.com/
https://bjornriis.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/BjornRiisArtistPage.
(OP)NIEUW
Let See Thin - How
Van "Machine Called Life" (Lynx Music, 2025)
In maart draaiden we al eens muziek van het Poolse Let See Thin. Deze in 2018 opgerichte vijfmansformatie debuteerde in 2020 met "2 Years 2 Late". Begin dit jaar verscheen opvolger "Machine Called Life" met acht songs over het leven, vergankelijkheid en hoe de musici tegen de veranderingen in de maatschappij aankijken. De teksten worden vertolkt in melodieuze, moderne progressieve rockcomposities die raakvlakken kennen met het vroege werk van het Twentse Marathon en Duitse bands als RPWL, maar dan zonder nadrukkelijke Pink Floyd-associaties. De rond de vijf minuten klokkende tracks hebben behoorlijk constante, midtempo-ritmes. Verder beschikt de zich in behoorlijk Engels uitende Łukasz Woszczyński over een prettige, sensibele stem, die vaak fluisterend gedubbeld wordt. In die zin zijn tevens overeenkomsten bespeurbaar met Simple Minds' "Sparkle In The Rain" of "Shades Of Liberty", het intense debuut van de cultband Silent Running. Net als bij die groepen is de volle keyboardsound voornamelijk ondersteunend en valt er op gitaargebied vooral te genieten van een veelzijdigheid aan effecten, licks en riffs. Er duiken helaas slechts drie langere gitaarsolo’s op, waarbij die in "Sailors" zowaar de nodige "Comfortably Numb"-allure heeft. Dat was een van de nummers die we in maart draaiden, vanavond aandacht voor het krachtige "How".
Websites:
https://letseethin.com/
https://letseethin.bandcamp.com/album/machine-called-life
https://www.facebook.com/letseethin.
ALBUM VAN DE MAAND
Orkestr – Time At The Speed Of Light
Van “I” (Sound Effect Records, 2024)
Orkestr uit Horst aan de Maas noemt zichzelf een spacerockband. Maar na beluistering van het debuut “I” vinden we dat die omschrijving wel erg beperkt. Het jonge kwartet heeft namelijk een vrij uniek geluid. We zouden het gebodene ook kunnen bestempelen als elektronische popmuziek. Zeker, er zijn invloeden van Pink Floyd te ontwaren, maar Orkestr is wel degelijk eigentijds door bijvoorbeeld de nodige knipogen naar het Franse Air en Britse shoegaze en New Wave. Oh en ja, “I” is een conceptalbum of beter gezegd een sciencefictionverhaal over een mijnwerker die door het winnen van een loterij een reis per ruimteschip naar een nieuwe planeet kan kopen, om zich daar te gaan settelen. Met dit gegeven snap je ook beter de lijn van het album dat zich als een soundtrack ontvouwt. En jawel, er zitten ook muzikale referenties naar de spacy synthmuziek van bijvoorbeeld Vangelis in, maar het is vooral de soms opvallend vette keyboardsound die dan weer aan een band als Archive doet denken. In “Touching From A Distance”, inclusief bassolo, horen we ook trekjes van het oude werk van The Cure. De Limburgers hebben een kleine vier jaar gewerkt aan dit werkstuk en vroegen kunstenaar Jan Janssen-Jenze om de muziek te voorzien van een animatiefilm. Daarnaast is er ook een mooi stripboek dat je bij de vinylversie krijgt, maar ook los is aan te schaffen. Zeker een mooie ontdekking deze band. Helaas hebben we dit vorig jaar verschenen album te laat ontdekt voor de jaarlijstjes. Het is lastig een nummer uit te kiezen omdat er zoveel moois op staat dat we willen laten horen en dat gaan we deze maand ook zeker doen. We hebben deze week gekozen voor “Time At The Speed Of Light”.
Websites:
https://www.orkestr.nl/
Bandcamp
Facebook.
NIEUW / LIVE-TIP
Flower Kings, The – Burning Both Edges
Van het album “Love” (Inside Out / Sony Music, 2025)
Anderhalf jaar na voorganger “Look At You Now” is het alweer tijd voor een nieuw album van The Flower Kings – het zóveelste nadat Roine Stolt deze band oprichtte met muzikanten die hadden meegewerkt aan zijn onder eigen naam verschenen album “The Flower King” uit 1994. Hoeveel het er precies zijn, hang af van of je genoemd album en “Manifest Of An Alchemist” uit 2018, waarmee de doorstart van The Flower Kings werd ingeluid, wel of niet meetelt. Doe je dat wél, dan is “Love” het 19de TFK-album. De Zweedse band treedt aan in dezelfde bezetting als op de voorganger, dus opnieuw met toetsenvirtuoos Lalle Larsson en de teruggekeerde bassende broer Michael. Enige niet-Zweed in de line-up is de Italiaanse drummer Mirko De Maio, present sinds “Waiting For Miracles” (2019) en natuurlijk ontbreekt zanger/gitarist Hasse Fröberg niet, die al te horen was op het genoemde oer-album “The Flower King”. Diens voornaamgenoot en oud-bandlid Hasse Bruniusson is opnieuw van de partij als gastpercussionist. Wat opvalt is dat voor The Flower Kings-begrippen de composities vrij compact zijn, met 'slechts' 2 nummers van boven de 10 minuten, waaronder het glorieuze “Considerations” dat opvallend genoeg van de hand van Michael Stolt is, die in dat slotnummer ook een deel van de leadzang voor zijn rekening neemt. Enige andere compositie die niet van de bandleider/gitarist/zanger is, is de korte toetseninstrumental “World Spinning” van Larsson. Die krijgt overigens ook zo zijn solo-ruimte in andere songs, met name in – wat ons betreft – albumhoogtepunt “Burning Both Edges”. Zijn vingervluggen en vloeiende toetsenspelstijl schittert alvorens de typische The Flower Kings-apotheose wordt ingezet en na dat Roine Stolt zelf al heeft laten horen dat hij nog immer verrassende geluiden en notenriedels aan zijn gitaar kan ontlokken. Ondanks genoemde virtuositeit is het toch vooral een volle symfonische rockstijl die je hoort op “Love”. Zappiaanse fratsen en jazzrock-uitstapjes zoals die in de 'middentjid' nog wel eens opdoken, moet je niet verwachten. “Love” is welluidend en toegankelijk, maar klinkt absoluut geïnspireerd. In juni gaan The Flower Kings op tournee met Neal Morse & The Resonance. Er zijn twee optredens in Nederland: 6 juni in 013, Tilburg en 8 juni in de Oosterpoort in Groningen. De heren lieten zich al ontvallen dat de toegift een gezamenlijke zal zijn, met vast ook Transatlantic-materiaal. Stolt is trouwens, met o.a. ex-The Flower Kings-bassist Jonas Reingold, te gast op een muzikaal feestje rond Neal Morse op de eerste dag van het Midsummer Prog Festival, op vrijdag 23 mei. We hebben onze al aangehaalde favoriet “Burning Both Bridges”uitgekozen voor vanavond.
Websites:
https://www.roinestolt.com/
https://www.facebook.com/TheFlowerKings/.
DESTIJDS GEMIST / LIVE-TIP
Kalandra - Valkyrja
Kalandra - Brave New World
Kalandra - Helheim
Van "Kingdom Two Crowns: Norse Lands - Extended Soundtrack" (By Norse Music, 2022)
en "The Line" (By Norse Music, 2020)
Websites:
https://www.kalandra.no/
https://www.facebook.com/Kalandramusic
https://kalandra.bandcamp.com/album/kingdom-two-crowns-norse-lands-soundtrack-extended.
FUSION
Montreux - Road To Vernazza
Van "Let Them Say" (Windham Hill Records, 1989)
De Amerikaanse band Montreux ontstond midden jaren 80 als een samenwerking tussen violist Darol Anger, pianist Barbara Higbie en gitarist Mike Marshall. Ze debuteerden in 1984 op het label Windham Hill met een live-album, dat werd opgenomen tijdens het beroemde jazzfestival in Montreux. Op basis hiervan werd uitgebreid getourd en uiteindelijk voegde ook bassist Michael Manring zich bij het trio. En zo ontstond een soort Windham Hill-supergroep, die in 1987 het album “Sign Language” uitbracht, waarbij als groepsnaam de stad werd gekozen waar de kiem werd gelegd. De timing was perfect voor het soort fusion dat dit viertal hier laat horen: een kristalhelder klinkend samenspel van akoestische gitaar (en soms mandoline), viool, piano, de fretloze bas van Manring en percussie. Met name door de concerten werd Montreux zodoende één van de grootste succes-acts op het Windham Hill-label. In 1989 volgde het derde album “Let Them Say”, dat voortbouwde op dit succes en werd geproduceerd door Pat Metheny Group-bassist/producer Steve Rodby. Een jaar na dit album viel de groep uit elkaar, maar de leden bleven door de jaren heen nog wel in diverse constellaties met elkaar samenwerken. Montreux had een stijl die qua openheid van klank wel te vergelijken valt met het titelloze debuut van de Pat Metheny Group uit 1978 en Metheny's solo album “New Chautauqua” uit 1979.
Websites:
https://www.discogs.com/artist/201642-Montreux
https://en.wikipedia.org/wiki/Montreux_(band)
https://barbarahigbie.com/
https://www.facebook.com/barbarahigbiemusic
https://darolanger.com/
https://www.facebook.com/DarolAngerFiddler/
https://mikemarshall.net/
https://nl-nl.facebook.com/mikemarshall.mando
https://manthing.com/
https://www.facebook.com/michaelmanring/.
HERUITGAVE
Amarok feat. Mariusz Duda – Canticle
– The Moment
Van het album “Metanoia” (Ars Mundi, 2004 / Oskar Records, 2024)
Amarok bestaat al ruim 25 jaar. Van de Poolse band verschenen zeven albums waarvan de recentste, het vorig jaar verschenen “Hope”, afgelopen februari tot Xymphonia's Album van de Maand werd verkozen. Vorig jaar verscheen er ook een heruitgave van “Metanoia”. Dit derde werkstuk van de groep rond multi-instrumentalist/componist Michał Wojtas stamt oorspronkelijk uit 2004. De 11 nummers vertegenwoordigen het moderne gezicht van alternatieve progressieve rock met spannende elektronische geluiden en beats als ondergrond voor onder andere sterke rockgitaarriffs. Marta Wojtas is verantwoordelijk voor de teksten. Een deel van het album is instrumentaal en is verrijkt met bijdragen van enkele gastinstrumentalisten. Daarnaast worden zes van de elf nummers gezongen door Michals vriend Mariusz Duda (Riverside, Lunatic Soul). Zijn melancholieke, gevoelvolle zang vormt een grote verrijking, zoals goed te horen is in bijv. “Canticle”. Let wel: van Riverside was destijds alleen nog het album “Out Of Myself” (2003) verschenen. “Metanoia” laat misschien geen prog 'pur sang' horen, maar is wel een aangenaam album dat nét even anders is dan wat de vele neoprog-landgenoten van Amarok laten horen. We kiezen twee nummers, het genoemde “Canticle” en “The Moment”, die samen een mooie afsluiting vormen van ons programma deze week.
Websites:
https://amarok.pl/
https://www.facebook.com/amarokofficial.
Sunday 4 May 2025 Show No. 1658
4 MEI 2025
Hammock - We Try To Make Sense Of It All
Van "Silencia" (Hammock Music, 2019)
I Spy - While The War Began 1
Van "Kite" (VIA, 1991)
Snell, Adrian - Fear
Van "Song Of An Exile" (Myrrh / Word, 1989)
Websites:
https://www.hammockmusic.com/
https://www.facebook.com/hammockmusic
https://ispyband.nl/
https://www.facebook.com/ispyband/
https://www.adrian-snell.com/
https://www.facebook.com/AdrianSnellMusic .
4 MEI / LIVE-TIP
Freedom To Glide - A Better Way
- Dear Mum
Van "Sick To Death" (eigen beheer, 2014)
Freedom To Glide en dodenherdenking vormen een eenheid, aangezien de Engelse band vanaf de EP "The Wait" uit 2012 en het CD-debuut "Rain" uit 2013 de gruwelen van oorlogen heeft bezongen. Na dat debuut verscheen de 4-track EP "Sick To Death", waarop de op Pink Floyd geïnspireerde sound verder ontwikkeld werd tot een meer eigen geluid. We draaiden al eens twee songs van deze EP, "No White Stone" en het ruim negen minuten durende "Shell Shocked". Vanavond aandacht voor "A Better Way" en het korte "Dear Mum". Wie deze band live wil aanschouwen kan vrijdag 22 augustus naar de Pul in Uden (met in het voorprogramma Casual Silence) of een dag later naar De Boerderij in Zoetermeer alwaar Freedom To Glide een van de acts is op de tweede dag van ProgDream XI.
Websites:
https://freedomtoglide.bandcamp.com/
https://freedomtoglide.com/
https://www.facebook.com/FreedomToGlide/ .
4 MEI
Tristan Park – Memorial Day
Van “Looking Homeward” (Cyclops, 1998)
Tristan Park was een progressieve rockband, opgericht in oktober 1986 door songwriters Brian Coombes, Chuck Dyac en Marc Larochelle. De band debuteerde in mei 1989 in de omgeving van Boston. Hun eerste optredens betroffen een theater-/musicalproductie “The Screams For An Absent Dawn”. Het was een ambitieuze start voor een groep beginnende songwriters. Van Tristan Park verschenen 4 albums: “At The End Of The Day” (1994), “A Place Inside” (1995), Leave To Enter (live)” (1997) en “Looking Homeward” (1998). Tristan Park was in 1998 op uitnodiging van Stichting Symphel te bewonderen in de Lantaarn in Hellendoorn, maar helaas gooide de band nog datzelfde jaar de handdoek in de ring. In 2006 was er wel een eenmalige reünie in het kader van het 20-jarig jubileum. Het openingsnummer “Memorial Day”, van het geplande album “Looking Home”, is een harde herinnering aan hoe we deze feestdag als vanzelfsprekend beschouwen (een vrije dag van school of werk, om precies te zijn) zonder daarbij de offers te herdenken van de gevallen helden en degenen die vroeger voor ons gevochten hebben.
Websites:
http://en.wikipedia.org/wiki/Tristan_Park
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=338 .
ALBUM VAN DE MAAND
Orkestr – We'll Start Anew
– The Checklist
Van “I” (Sound Effect Records, 2024)
Orkestr uit Horst aan de Maas noemt zichzelf een spacerockband. Maar na beluistering van het debuut “I” vinden we die omschrijving wel erg beperkt. Het jonge kwartet heeft namelijk een vrij uniek geluid. We zouden het gebodene ook kunnen bestempelen als elektronische popmuziek. Zeker, er zijn invloeden van Pink Floyd te ontwaren, maar Orkestr is wel degelijk eigentijds door bijvoorbeeld de nodige knipogen naar het Franse Air en Britse shoegaze en New Wave. Oh en ja, “I” is een conceptalbum of beter gezegd een sciencefictionverhaal over een mijnwerker die door het winnen van een loterij een reis per ruimteschip naar een nieuwe planeet kan kopen, om zich daar te gaan settelen. Met dit gegeven snap je ook beter de lijn van het album dat zich als een soundtrack ontvouwt. En jawel, er zitten ook muzikale referenties naar de spacy synthmuziek van bijvoorbeeld Vangelis in, maar het is vooral de soms opvallend vette keyboardsound die dan weer aan een band als Archive doet denken. In “Touching From A Distance”, inclusief bassolo, horen we ook trekjes van het oude werk van The Cure. De Limburgers hebben een kleine vier jaar gewerkt aan dit werkstuk en vroegen kunstenaar Jan Janssen-Jenze om de muziek te voorzien van een animatiefilm. Daarnaast is er ook een mooi stripboek dat je bij de vinylversie krijgt, maar ook los is aan te schaffen. Zeker een mooie ontdekking deze band. Helaas hebben we dit vorig jaar verschenen album te laat ontdekt voor de jaarlijstjes. We compenseren dat door “I” te verkiezen tot Album van de Maand mei. Het is lastig een nummer uit te kiezen omdat er zoveel moois op staat dat we willen laten horen en dat gaan we deze maand ook zeker doen, beginnend met “We'll Start Anew” en “The Checklist”.
Websites:
https://www.orkestr.nl/
Bandcamp
Facebook.
NIEUW / LIVE-TIP / VAN EIGEN BODEM
This Beautiful Mess – Nothing Buttery
Van “The Soft Powers” (eigen beheer, 2025)
In het eerste decennium van deze eeuw maakte This Beautiful Mess tweeënhalve plaat met melancholieke, sfeervolle alternatieve rock met een progressief tintje. De muziek viel in goede aarde bij liefhebbers van Radiohead, het vroege werk van Coldplay en bijv. het Deense Kashmir. Recensenten haalden ook The Church aan als referentie en de muziek heeft ook zeker wel elementen van eighties-wavebands. Na het mini-album “Away With The Swine” hoorden we lang niets meer van deze Vlissingse band, tot er in 2021 na 15 jaar opnieuw een mini-album was: “Second Mountain Songs”. Er werd al snel een volledig album aangekondigd dat deze maand eindelijk verschijnt, zij het alleen op vinyl en via Bandcamp-stream. Het is alsof de tijd heeft stilgestaan. Opnieuw worden we getrakteerd op zorgvuldig gecomponeerde songs met zowel veel emotionele lading (vooral door de meeslepende zang van Arjen van Wijk) als sfeer. Er zijn vooralsnog twee optredens gepland om het album ten doop te houden: op 10 mei in Bibelot te Dordrecht en precies een week later in De Helling in Utrecht.
Websites:
https://thisbeautifulmess.bandcamp.com/album/the-soft-powers
https://www.facebook.com/thisbeautifulmess/.
(OP)NIEUW / LIVE-TIP
Solstice – Life
Van “Clann” (Progrock Essentials, 2025)
Er zijn vele voorbeelden van bands die hun creatieve piek beleven in hun beginjaren. Maar daar zijn zeker uitzonderingen op en Solstice, geleid door Andy Glass, is hier een perfect voorbeeld van. Twee jaar na “Light Up” is alweer het derde album met leadzangeres Jess Holland verschenen: “Clann”, het derde album in de “Sia”-trilogie. We dachten bij de voorganger al dat Solstice de overtreffende trap had bereikt. Maar nu we “Clann” inmiddels een dikke maand in huis hebben, is duidelijk dat de Britse band er met dit album toch weer een tandje bij heeft gedaan en het voor elkaar heeft gekregen te blijven verrassen. Het album houdt je van begin tot einde op het puntje van je stoel en trapt middels een catchy keyboardlijntje van Steven McDaniel af met het opzwepende “Firefly”. Het o zo herkenbare Solstice-geluid - een mix van symfo, folk en veel meer – zweeft aan de hand genomen door het vioolspel van Jenny Newman uit je speakers. De productie is om door een ringetje te halen en klinkt loepzuiver. De stereodimensie is geweldig, waardoor het net is of de band rondom je aan het musiceren is. De lagen van vocalen, verzorgd door Holland, Ebony Buckle en Dyane Crutcher bewegen om je heen. Het basspel van Robin Phillips ronkt uit je speakers en je hoort ieder detail van het drumspel van Peter Hemsley. De composities nemen de tijd om zich aan je te ontvouwen; een goed voorbeeld daarvan is “Life” dat, zoals zo vaak bij Solstice het geval is, vanaf halverwege opbouwt naar een climax. In één adem zijn de eerste vier nummers alweer voorbij, maar zet je dan maar schrap voor het lange “Twin Peaks”. Het melancholisch vioolspel en tokkelende gitaarwerk die in de opening de breekbare vocalen van Holland begeleiden, doen de haren op je arm overeind staan. De zang is blijkbaar in één take opgenomen. Het gelaagde middendeel waar veel vocalen over elkaar zijn gelegd op een bed van sprankelende keyboard-sequencing en percussie, is indrukwekkend. Als toetje is nog het oude “Earthsong”, oorspronkelijk van debuut “Silent Dance” uit 1984, maar nu met leadzang van Buckle, aan het album toegevoegd. Ga de band vooral live aan het werk zien als je in de gelegenheid bent: Solstice is een van de optredende acts op de eerste dag van het tweedaagse Midsummer Prog Festival, vrijdag 23 mei aanstaande in de binnentuin van de Muziekgieterij in Maastricht.. We gaan luisteren naar “Life”.
Websites:
https://solsticeprog.uk/
https://www.facebook.com/solsticeprog
https://solstice3.bandcamp.com/ .
NIEUW
Eveline's Dust – Rising 2
– Here There Nowhere
Van “Eveline's Dust” (Open Mind / Lizard, 2025)
In september 2019 was het derde album van Eveline's Dust ons Album van de Maand. Zat er destijds tussen de albums sinds het in 2013 verschenen debuut steeds een gat van drie jaar, nu hebben we bijna 5 jaar geduld moeten hebben eer de Italiaanse groep ons op nieuwe muziek trakteert. Was in 2019 de albumtitel al geminimaliseerd tot één letter, namelijk de K, nu ontbreekt een aparte titel geheel. Of die luidt gewoonweg “Eveline's Dust”. Wat op zich wel passend is, want diegenen die de eerdere verrichtingen hebben gevolgd, zullen meteen het kwartet herkennen. Dat laat namelijk muziek horen waarmee een eigen plek is gevonden, want de progressieve rock is opgetuigd met wat funky elementen en soberder rock. De arrangementen zijn zeer open gehouden en zanger/toetsenist Nicola Pedreschi is niet iemand van de volle keyboardtapijten. Zijn zang is daarbij ook bedaard en 'down to earth'. Gitarist Lorenzo Gherarducci houdt er wel van om af en toe even te rocken, maar heeft ook funky licks in huis en tovert vooral veel fraai akkoordenwerk uit zijn gitaar, zoals bijv. in “Here There Nowhere” goed te horen is. Hoewel Eveline's Dust behoort tot een niet aflatende stroom Italiaanse talentvolle progbands klinkt de groep helemaal niet 'typisch Italiaans'. Dramatiek is het viertal vreemd en dat is ook wel eens verfrissend.
Websites:
https://www.evelinesdust.com/
https://www.facebook.com/EvelinesDust/ .
JAZZROCK / 45 JAAR
Takanaka, Masayoshi - Explosion (live)
Van "Super Takanaka Live! (Kitty Records, 1980 / 1995)
De in 1953 als Chinees-Japanner in Tokyo geboren Masayoshi Liu veranderde zijn naam in Masayosi Takanaka toen hij de Japanse nationaliteit kreeg. De gitarist speelde voordat hij een solo-carrière begon in diverse bands, zoals de psychedelische progband Flied Egg, de Sadistic Mika Band (die het meer zocht in funk- en glamrock) en de jazzfunkgroep Bacco (leuk detail: Ph.D.'s Jim Diamond zingt op de enige plaat van deze band, "Bacco Cha Cha Me" uit 1979). Takanaka's eerste soloplaat "Seychelles" dateert uit 1976 en bevat subtiele fusion in de vroege stijl van Larry Carlton. Dat hij op het podium meer jazzrockinvloeden toeliet is goed te horen op "Super Takanaka Live!" uit 1980. Van dat album hoort u "Explosion", oorspronkelijk van de LP "Jolly Jive" uit 1979. Op zijn website is trouwens te zien is dat Takanaka nog steeds optreedt en in september begint met de "Super Takanaka World Live 2025-2026"-tour.
Websites:
https://takanaka.com/
https://www.facebook.com/MasayoshiTakanaka/ .
VAN EIGEN BODEM
Odyssice - Losing Her
Van het album “Moon Drive Plus” (Cyclops, 2003; heruitgave met extra's van “Moon Drive” (eigen beheer, 1996))
Het Nederlandse Odyssice opereerde binnen het genre instrumentale progressieve rock. De band is in 1986 opgericht en heeft sindsdien veel wisselingen in het personeelbestand gekend, met gitarist Bastiaan Peeters als constante factor. Een eerste aanzet voor kennismaking met de band was een optreden in Countdown Café van Kees Baars, normaliter behoorlijk in de weer met hardrock maar af en toe ook met progressieve rock. Een eerste platenrelease kwam in de vorm van “Moon Drive”; een mini-album in een oplage van 500 stuks. Er verschenen vervolgens twee volledige studio-albums van de band, plus een live-album en een met extra tracks uitgebreide heruitgave van “Moon Drive”. De originele vier tracks van die EP werden opgenomen in de Sandwijk geluidsstudio in De Bilt. Het is een instrumentale vertelling van een nachtelijke autorit. De EP was al snel niet meer verkrijgbaar. In 2003 verscheen daarom “Moondrive Plus”, met twee extra tracks, waaronder “Losing Her”, dat we voor vanavond hebben uitgekozen. Overigens volgde er in 2013 nóg een heruitgave, met 11 in 2001 opgenomen live-tracks op een tweede CD.
Websites:
http://www.odyssice.com/ (lang niet geactualiseerd)
Nummer op Bandcamp..