Uitzending Terugluisteren

The current broadcast will be available to listen to for two months here:

NIEUW / LIVE-TIP
Flying Colors - Guardian
- Geronimo
Van het album “Third Degree” (Music Theories Recordings, 2019)

Het vorige maand verschenen “Third Degree” is inderdaad het derde studio-album van Flying Colors. Deze 'supergroep' verzamelt talenten met een gevarieerde muzikale achtergrond: Neal Morse (prog, Beatleleske pop), Steve Morse (jazzrock, hardrock), Mike Portnoy (progmetal, metal en prog), Casey McPherson ((alt.)rock) en Dave LaRue (jazzrock). Valt er muziek te schrijven waarin al deze talenten en muzikale achtergronden op evenwichtige wijze naar voren komen? Dat valt nog niet mee. De vooruitgesnelde single "More" alsmede de album-opener "The Loss Inside" blijken vrij rechtlijnige powerrockers, die nog het meest aansluiten bij de achtergrond van Casey McPherson. Naar het eind toe komt nog de suikerzoete popsong "Love Letter" voorbij, die ook wat al te eenzijdig klinkt. Toch staat in het boekje dat de songs met z'n allen sámen geschreven worden. Gelukkig blijkt voor het overige (en dus overgrote) deel van het album die fusie behoorlijk geslaagd. Bij de derde albumtrack "Cadence" spitsen de oren zich bij het sterk aan Dixie Dregs herinnerende gitaarmotief van Morse. Al snel volgt een symfonisch arrangement dat de bemoeienis van de andere Morse verraadt. Het dan volgende "Guardian" begint ook met een aan jazzrock ontleende speelsheid en bevat een mooi modulerend refrein in een symfonisch arrangement. Het lange "Last Train Home" is vast niet voor niets de centrale compositie op de plaat, want hier worden alle gezichten van de band optimaal uitgespeeld. In "Geronimo" krijgt LaRue's bas alle ruimte en lijkt Steely Dan de voornaamste inspiratiebron. Er is ook een 'limited edition' boxje verkrijgbaar, met daarin een extra mooi boekwerkje én een extra CD. Die bevat één aanvullende compositie, één akoestisch arrangement én vier instrumentale arrangementen van albumtracks. Hier is dus niet alleen maar de zang weggelaten, nee, er zijn andere partijen voor in de plaats gezet - voornamelijk van Morse en in mindere mate LaRue. De bassist trekt het toch al lagetonenrijke "Geronimo" in de instrumentale versie helemaal naar zich toe. In december komt Flying Colors naar Europa, waarbij ook Tilburg aangedaan wordt. Op 13 december staat het vijftal in 013, met Dilemma als voorprogramma.
Website: http://flyingcolorsmusic.com/ .

NIEUW
Dallas Acid - Zavana
Afkomstig van "The Spiral Arm" (All Saints Records, 2019)

Dallas Acid, een trio dat ook muziek maakte onder de afkorting D.A., komt uit Texas en heeft onlangs een contract afgesloten met het Engelse label All Saints Records. De band is geïnspireerd door Engelse en Franse elektronische muziek, maar op het nieuwe zesde album "The Spiral Arm" wordt dit vermengd met mysterieuze vrouwenzang in de stijl van This Mortail Coil. De mix van ijle, melodieuze, door veelal analoge synthesizers en Mellotrons voortgebrachte geluidslagen en de sireneachtige stem van Linda Beecroft leidt tot een album van haast onaardse schoonheid. "Zavana" is hier een mooi voorbeeld van.
Website: http://dallasacid.com/ .

NIEUW / LIVE-TIP
Flower Kings, The – Black Flag
Sleep With The Enemy
Van “Waiting For Miracles” (InsideOut / Sony Music, 2019)

Begin 2018 werd er voor het najaar een tournee aangekondigd ter ere van het 25-jarig bestaan van het label InsideOut. De twee bands waarmee het grote succes voor het symfolabel midden jaren negentig werd opgestuwd stonden centraal: Spock's Beard en The Flower Kings. Alleen... van de Zweedse groep hadden we op dat moment al vijf jaar niets meer vernomen. Het optreden werd dan ook aangekondigd als 'Roine Stolt and friends play The Flower Kings'. Niet veel later werd er nieuw plaatwerk aangekondigd onder de naam Roine Stolt's The Flower King. De van de succesbezetting bekende zanger Hasse Fröberg en bassist Jonas Reingold bleken gewoon mee te werken aan “Manifesto Of An Alchemist”, maar toetsenist Tomas Bodin is de grote ontbrekende. Blijkbaar weerhield Stolt dat ervan de oude bandnaam voluit te gebruiken. Maar ja: het album klinkt nu eenmaal als The Flower Kings en live speelde de band, met nieuwe krachten Zach Kamins (toetsen) en Mirko Demaio (drums) geen noot van de nieuwe plaat, maar alleen TFK-'golden oldies'. Iedereen had het dan ook gewoon over The Flower Kings. En nu, een jaar later, verschijnt de met dezelfde bezetting gemaakte opvolger “Waiting For Miracles” onder de bekende bandnaam. Het is een verhaal dat een beetje doet denken aan hoe Ian Anderson stapje voor stapje anders met de naam Jethro Tull omging, nadat hij had gebroken met jarenlange compaan Martin Barre. De nieuweling wordt in eerste instantie verkocht als dubbelaar: een album van ruim een uur plus een bonusschijf van iets meer dan 20 minuten. Hoewel dus niet een échte dubbelaar doet de muziek wel terugdenken aan de TFK-dubbelaars van weleer: naar onze smaak is er iets te weinig aandacht voor vastomlijnde composities ten faveure van een meer schetsmatige, wat jam-achtige sfeer. Veel 'songs' ontberen een duidelijk intro en hebben ook geen staand eind: nee, ze doven langzaam uit. Neemt niet weg dat er zeker voor de Stolt-fan veel te genieten valt. Prachtig gitaarwerk dat ook klinkt als een klok, over vele lagen klassieke keyboardsounds en natuurlijk die vette basbasis van Reingold (op enkele tracks overigens Roine's broer Michael). De oude TFK-critici worden hier echter vast niet mee overtuigd. We luisteren naar “Black Flag”, waarin onder andere een Queen-momentje zit verstopt en “Sleep With The Enemy”, waarin Fröberg weer eens op zijn meest intens klinkt. Volgende maand is de band in Nederland aan het werk te zien: op 6 december in het Burgerweeshuis te Deventer en op 7 december in Cultuurpodium Boerderij te Zoetermeer. Het voorprogramma wordt verzorgd door Iamthemorning en Rikard Sjöblom (ex-Beardfish, Big Big Train).
Website: https://www.roinestolt.com/ .

NIEUW
Mulder, Eddie – Mountain View
- Jigsaw
Van het album "Victory" (Oskar, 2019)

"Victory" is het vijfde solo album van gitarist Eddie Mulder. Tussen projecten van French Connection, Trion, Leap Day en Flamborough Head in, vond Eddie Mulder de tijd, inspiratie en samenwerking om vijf albums uit te brengen, met daarbij de nadruk op zijn akoestische en elektrische gitaarspel. Samen met Edo Spanninga (Flamborough Head), Gert van Engelenburg (Leap Day), Albert Schoonbeek (Pink Faces), Antony Kalugin (Sunchild / Karfagen) en Oeds Bouwsma (French Connection) laat "Victory" een variatie aan nieuw gecomponeerde muziek horen. Ook staan op dit album nieuwe composities, gespeeld tijdens het ADGPA akoestisch gitaarfestival in Pieve di Soligo, bij Venetië in Italie, in de zomer van 2018. Het ontwerp voor de albumcover van "Victory" was wederom in handen van Rafal Paluszek uit Polen, met foto-bijdragen van Rosita da Lima. De albummix was in handen van Edo Spanninga, Harry Zwerver en Henk Stel. (bron: iO Pages) Wij gaan luisteren naar twee stukken. Met "Mountain View" gaan we terug naar de sound van de seventies, denk daarbij aan Camel ten tijde van het album "The Snow Goose”. We vervolgen met "Jigsaw", dat met bijna zeven minuten het enige lange nummer van dit album is. Het solowerk van voormalig Genesis-gitarist Anthony Philips is hier duidelijk de grote inspiratiebron. Naast Edo Spanninga levert Gert van Engelenburg hier wat fraaie ondersteunende toetsenpartijen op Mellotron en Hammond orgel. Oeds Bouwsma (French Connection) plukt hier de contrabas. Drummer Albert Schoonbeck ondersteunt in de achtergrond zachtjes en ritmisch. (met quotes van Jos Driessen, Progwereld)
Website: http://eddiemulder.nl/ .

Eden House, The - City Of Goodbyes
Van het album "Half Life" (Jungle Records, 2013)

Een maand geleden draaiden we muziek van het uit 2009 stammende debuutalbum van The Eden House. Onder leiding van Tony Pettitt (bassist, oprichter van Fields Of The Nephilim) en Stephen Carey (gitaren, ex-Adoration, ex-This Burning Effigy) creëerde The Eden House een heel origineel geluid, door elementen uit prog, trip-hop en psychedelia te combineren met prachtige dromerige zangmelodieën, waarvoor diverse gastvocalisten werden benaderd. Het uit 2013 stammende "Half Life" is een prima opvolger. Het geluid op het album is helder, krachtig en episch. Ook aan dit album werd medewerking verleend door een keur aan gastmuzikanten en -zangeressen. "City of Goodbyes" is misschien wel het mooiste nummer van het album, met zang van Lee Douglas (Anathema), begeleid door dromerige soundscapes en vioolspel.
Websites:
https://theedenhouse.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/TheEdenHouse/
.

LIVE-TIP
Satriani, Joe - Cherry Blossoms
Van het album "What Happens Next" (Legacy / Sony Music, 2018)

Joe Satriani is een gitaargrootmeester. Een man die geen enkele introductie behoeft en met zijn spel miljoenen liefhebbers in zijn ban heeft. Satriani heeft geen woorden nodig, hij spreekt via zijn snaren en dat is heerlijk luisteren. Joe start op zijn veertiende met spelen, geeft gitaarles aan onder andere Steve Vai, Kirk Hammett en David Bryson en hij kan gezien worden als één van de grondleggers van virtuoze rockmuziek. Hij speelde met een enorme lijst artiesten die hem allemaal roemen om zijn spel en techniek, verkocht miljoenen albums en sleepte meerdere Grammy nominaties in de wacht. In april verschijnt zijn nieuwe album. (bron: Metropool) In de Enschedese locatie van Metropool zal de gitaarvirtuoos op 24 april 2020 aantreden. Ook is hij op 21 april te aanschouwen in De Melkweg te Amsterdam en 20 mei in Parkstad Limburg Theaters te Heerlen. Als begeleiders neemt hij dit keer mee: bassist Bryan Beller (The Aristocrats), drummer Kenny Aranoff (o.a. Bob Seger, John Mellencamp, John Fogerty) en toetsenist Rai Thistlethwayte van de Australische band Thirsty Merc. Van zijn tot nu toe laatst uitgebrachte album "What Happens Next" uit 2018 het nummer "Cherry Blossoms".
Website: http://www.satriani.com/

LIVE-TIP
Blunstone, Colin - Till We Try Again
Van het album "The Light Inside" (Mystic Records, 1998)

Colin Blunstone (The Zombies), ofwel 'the voice of "Time Of The Season", "She's Not There" en "Old And Wise"' - volgens The Times de bezitter van waarschijnlijk de meest typerende Engelse popstem van zijn generatie. Colin Blunstone startte zijn muzikale carrière met de band The Zombies in 1964. Zijn unieke stem en de arrangementen van toetsenist Rod Argent kenmerken hits als "She’s Not There", "Tell Her No" en "Time Of The Season". Bij zijn huidige concerten hoor je nummers van The Zombies naast nummers van The Alan Parson’s Project en Dave Stewart en talloze liedjes van eigen hand. (bron: Metropool Hengelo) Op 22 november treedt Colin Blunstone op in de Metropool in Hengelo. Wij gaan vanavond 21 jaar terug in de tijd, toen zijn solo-album "The Light Inside" verscheen.
Website: https://www.colinblunstone.net/ .

NIEUW (JAZZROCK) / LIVE-TIP
Hallebeek Project, Richard - Eurotop (live)
Afkomstig van "Live In Alphen" (Richie Rich Music, 2019)

Na een laatste hobbel, waarbij de CD-drukkerij failliet ging, verscheen onlangs eindelijk het eerste live-album van Richard Hallebeek, "Live In Alphen". Het is een uitsnede van een concert dat een van de beste jazzrockgitaristen van dit moment vorig jaar in het Parkvilla Theater gaf. Hallebeek selecteerde hiervoor een aantal nummers uit zijn solomateriaal, waaronder "Eurotop" van zijn meest recente soloplaat "One Voice" uit 2017. Daarnaast speelde de band nummers van de huidige toetsenman van het project, Jeroen van Helsdingen, en van Lalle Larsson, de Zweedse keyboardwizzard waarmee Hallebeek geregeld samen musiceert. De muziek op "Live In Alphen" is prima vastgelegd. Bij de mix had er echter wel wat meer gesneden kunnen worden in de talloze aankondigingen, die ook nog eens niet allemaal vlekkeloos in elkaar overlopen. Qua opbouw heeft de CD overigens meer verwantschap met een studioplaat: Na enkele lekkere dynamische stukken volgt het symfonische "(About) Forever And A Half", waarna met een helaas ingekorte versie van Van Helsdingens "Sing My Own Song" en Larssons "Nocturne" een door piano gedomineerde intiemere sfeer is gecreëerd. Daarna werkt het kwartet naar een lekker pittig slot toe, hoewel de melodie altijd voorop blijft staan bij Hallebeek. Van "Live In Alphen" het reeds genoemde "Eurotop". Afgelopen week werd bekend gemaakt dat Richard Hallebeek Project het voorprogramma verzorgt bij het concert van Frank Gambale All Stars, op 15 maart in de Bosuil te Weert. Een dag eerder spelen beide formaties in Cultuurpodium Boerderij. Daar in Zoetermeer is ook de Stu Hamm Band present, die in Weert ontbreekt. Beide optredens werden aangekondigd onder de noemer 'Best of Jazz-Rock & Fusion'.
Website: https://www.richardhallebeek.com/ .

LIVE-TIP
Foreigner with the 21st Century Symphony Orchestra & Chorus – Starrider (live)
Van het album "Foreigner with the 21st Century Symphony Orchestra & Chorus" (earMUSIC, 2018)

De Amerikaanse rockband Foreigner leverde een flink aantal klassiekers af, die met de jaren alleen maar beter lijken te worden. Eind jaren zeventig brak Foreigner meteen door met het zelfgetitelde debuutalbum en de bijbehorende hit "Cold As Ice". In de jaren tachtig domineerde de band de radio met de ballads "Waiting For A Girl Like You" en "I Want To Know What Love Is", maar scoorde ook met steviger nummers als "Urgent" en "Juke Box Hero". Zanger Lou Gramm werd in 2005 opgevolgd door Kelly Hansen – aan het hoofd van Foreigner staat echter nog steeds oprichter, gitarist en rockgod Mick Jones! (bron: TivoliVredenburg) Foreigner speelt op 10 juni 2020 in TivoliVredenburg te Utrecht. De voorverkoop voor dit concert is afgelopen vrijdag begonnen.
Website: https://www.foreigneronline.com/ .

LIVE-TIP
Dame, The - Water Tumbles Down
Afkomstig van "Losing Sight Of What You Want" (eigen beheer, 2018)

Op 22 december is The Dame te bewonderen in Willem Twee te Den Bosch. Deze Nederlandse groep rondom Marian van Charante debuteerde vorig jaar met het artistieke "Losing Sight Of What You Want", waarop moderne progressieve rock, met de nadruk op gitaarwerk, wordt gecombineerd met de jaren 20-uitstraling van de zangeres. Mooi moment om de plaat weer eens uit onze promo-archieven te halen en het fraai opgebouwde openingsnummer "Water Tumbles Down" te laten horen. Overigens zal The Dame volgend jaar een tweetal optredens in Engeland verzorgen, waarbij ze op de posters vergezeld worden door It, The Fair Meadow en Red Bazar.
Website: http://www.thedameband.com/.

NIEUW / LIVE-TIP
Zucchero Sugar Fornaciari – Sarebbe Questo Il Mondo
– La Canzone Che Se Ne Va
Van “D.O.C.” (Universal, 2019)

Op de albums van de Italiaan Zucchero Sugar Fornaciari valt bijna altijd wel wat te genieten voor mensen die doorgaans van meer prog-getinte muziek houden. Ook weer niet zo gek als je bedenkt dat diverse van zijn platen geproduceerd zijn door Corrado Rustici, die dan meteen het nodige gitaarwerk verzorgd. Bizar genoeg kreeg is het enige album dat tot nu toe aandacht bij ons kreeg net nu juist zónder Rustici's bemoeienis tot stand gekomen “Fly” (2006), waarop Zucchero in de ballades zijn Procol Harum-fascinatie zo heerlijk botvierde. Ook aan het door Don Was geproduceerde “D.O.C.” werkte Rustici niet mee. Het is ook zeker geen symfo-album: er zijn songs met dance-beats en hints naar soul en blues. Maar de ballads, mensen, die zijn ook dit keer voor de symfo-liefhebber weer niet te versmaden. Luister maar naar “Sarebbe Questo Il Mondo” met die prachtige subtiele piano en die schitterende melodie, die wel wat veel lijkt op Genesis' “Undertow”. Of het melancholiek gezongen “La Canzone Che Se Ne Va”, met dat heerlijk pompeuze refrein. Vorige week vertelden we u al dat Zucchero op 29 november 2020 in de Amsterdamse Ziggo Dome speelt.
Webiste: https://www.zucchero.it/eng/ .

WERELD VOL MUZIEK
Saki, Nobuhide - Nigeria
Afkomstig van "Yume O Yobe" (East World / EMI, 1988)

Simon Phillips, John Giblin, de Kick Horns, Nico Ramsden, Tony Beard, Bill Bruford, Ian Bairnson, David Rhodes, nee, het zijn niet de minsten die verzameld zijn op "Yume O Yobe", als we het goed hebben het debuut van de Japanse zanger Saki Nobuhide. Veel hebben we niet over de goede man kunnen vinden, wel dat hij hierna nog wat platen heeft gemaakt. Maar wat deze vooral in de jazzrock en progressieve rock bekende musici heeft verleid om op deze plaat uit 1988 mee te spelen is een raadsel, tenzij Nobuhide een welgevulde beurs heeft. Tenzij producer/toetsenman Akira Inoue, die eveneens met de meeste van deze cracks speelde, een stevige vinger in de pap heeft gehad. We kunnen "Yume O Yobe" het beste omschrijven als uitstekend uitgevoerde poprock in het straatje van bijvoorbeeld Go West, waarbij de popkant van onder andere Genesis ook af en toe om de hoek komt kijken. Uiteraard is het drum- en baswerk met deze gasten van topkwaliteit en mogen ook de gitaristen af en toe lekker uithalen. Luister maar eens naar "Nigeria", waarop de show gestolen wordt door Phillips, Giblin, Bairnson en Rhodes.
Websites:
https://www.facebook.com/nobuhide.saki
http://lab-siva.com/ .

HERUITGAVE
Alquin – Sunrise / Wake Me Up (live)
Afkomstig van "Alquin On Tour" (Polydor, 1976). Te vinden in “3 Originals” (Universal Music, 1999) en “The First Five” (Universal Music, 2019)

Deze week sijpelde goed nieuws door voor de liefhebbers van "Alquin On Tour", de live-plaat van Alquin die in 1976 de eerste periode van deze formatie uit Delft afsloot. De plaat was namelijk, in tegenstelling tot de studioalbums, nooit afzonderlijk op CD verschenen. In 1999 de muziek wel op zilveren schijf op de inmiddels moeilijk verkrijgbare dubbelaar "3 Originals". In de serie "The First Five", waarin ook compilaties van onder andere Earth & Fire verschenen, is afgelopen vrijdag ook een verzamelaar van Alquin verschenen, waardoor "Alquin On Tour" weer goed beschikbaar is. En dat is inderdaad goed nieuws, want wat men destijds op de planken bracht was een uitstekende interpretatie van de muziek die men in de studio had vastgelegd. De plaat opende destijds met het koppel "Sunrise" en "Wake Me Up", dat ook als "New Guinea Sunrise" door het leven gaat.
Website: https://alquin.org .

NIEUW
E.L.O., Jeff Lynne's - From Out Of Nowhere
Van "From Out Of Nowhere" (Columbia / Sony Music, 2019)

Jeff Lynne heeft de smaak te pakken, want 4 jaar nadat er voor het eerst in jaren weer een studio-album van ELO verscheen ("Alone In The Universe" in 2015) is er al een opvolger, terwijl hij in de tussentijd op uitgebreide wereldtournee ging. Je zou kunnen zeggen dat met "From Out Of Nowhere" het veertiende studio-werkstuk van Electric Light Orchestra is verschenen, ware het niet dat die volledig uitgeschreven naam nergens op de hoes is te vinden: net als zijn voorganger en het tussentijds verschenen live-document "Wembley Or Bust" is de groepsnaam nu Jeff Lynne's ELO. Hoewel, groepsnaam? Lynne doet hier weer alles in z'n eentje, slechts geassisteerd door zijn vaste co-producer Steve Jay, die ook nog even de tamboerijn en shakers hanteert. Oh, en er is zowaar een gastrolletje voor oud-Electric Light Orchestra-compaan Richard Tandy, die een rock 'n' roll-pianosolootje speelt. Het album bevat 10 echte, compact gehouden liedjes van iets boven de 3 minuten, die dus inderdaad een plaat opleveren van nét iets meer dan een halfuur. Net als veel ELO-werk is het eigenlijk pure rock 'n' roll, maar dan in een grootse, gelaagde productie. Symfo-liefhebbers zullen echter de orkestrale en spacey aanpak van een klassieker als "Out Of The Blue" (1977) missen. Sterker nog: hier en daar klinkt toch duidelijk de blauwdruk door van latere solo-albums als "Armchair Theatre" (1990).
Website: https://jefflynneselo.com/ .

NIEUW
Abraham, Lee - Comatose: i. Numb Pt 1
- Comatose: ii. Realisation
Van het album "Comatose" (Festival Music, 2019)

Met het zojuist verschenen "Comatose" heeft de Britse muzikant Lee Abraham maar liefst 4 albums uitgebracht sinds 2014 en de kwaliteit heeft tot nu toe nog niet geleden onder die productiviteit. Was het in 2016 verschenen "The Seasons Turn" een echt neoprog-album, opvolger "Colours" tapte behoorlijk uit het AOR-/melodic rock-vaatje. "Comatose" is een album bestaande uit één song in 8 delen en vertelt het verhaal van een man die een zwaar auto-ongeluk krijgt. Naast dat hij ervaart hoe het medisch personeel hem probeert te redden, kijkt hij terug op zijn leven. Alleen al deze opzet maakt "Comatose" tot een ander album dan de voorgangers. Ook anders is het feit dat hij niet meer werkt met meerdere zangers, zoals op zijn vorige albums. Nu heeft Abraham heel bewust gekozen voor één vocalist, namelijk Marc Atkinson (Riversea). Onze bewondering voor deze klassezanger hebben we nooit onder stoelen of banken gestoken en voor dit conceptalbum is hij met zijn gloedvolle stem, die je echt het verhaal inzuigt, de perfecte keuze. Eén lang nummer en één zanger zijn dus de grote wijzigingen, maar voor de rest is het 'business as usual' voor Lee Abraham. Dat houdt in dat hij nagenoeg alle instrumenten (op piano en drums na) zelf bespeelt en dat de muziek ergens op het snijvlak van neoprog en stevige AOR ligt. Doordat hij echter voor een groter muzikaal canvas heeft gekozen is er ook meer ruimte voor instrumentale passages. Die zet hij met verve neer, waarbij hij dan ook een aantal zeer sterke gitaarsoli uit zijn mouw schudt. Met "Comatose" heeft Lee Abraham zijn sterkste album tot nu toe afgeleverd, waarop hij de balans tussen een vertrouwd geluid en nieuwe dingen proberen perfect heeft weten te vinden. Meeslepend!!
Website: http://leeabraham.co.uk/ .

NIEUW
Watson, Patrick - Turn Out The Lights
Afkomstig van "Wave" (Secret City Records / Domino Recordings, 2019)

Het heeft even geduurd, maar vier jaar na "Love Songs For Robots" is Patrick Watson terug met "Wave". Tussendoor was hij overigens nog wel te bewonderen met de soundtrack voor de film "The 9th Life Of Louis Drax", terwijl ook geregeld op het podium stond, zowel met zijn eigen band als met The Cinematic Orchestra. Op "Wave" verwerkt hij enkele gebeurtenissen in zijn persoonlijke omgeving. Hierdoor is de plaat verstilder dan we van zijn latere albums gewend waren. In feite keert hij terug naar de ambient pop van zijn debuut "Just Another Ordinary Day" uit 2003 en "Close To Paradise" uit 2006, waarmee we hem destijds ontdekten via het toen nog kleine CDBaby. Uit de tien compacte liedjes hebben we "Turn Out The Lights" gekozen, vooral vanwege de eigenwijze Moog-partijen en het glorieuze slot.
Websites:
http://www.patrickwatson.net/
https://www.facebook.com/patrickwatsonofficial .

NIEUW
Bent Knee - Give Us The Gold
- Hold Me In
Van "You Know What They Mean" (InsideOut / Sony Music, 2019)

Bent Knee was in 2014 een geheimtip onder zoekers naar nieuwe frisse geluiden in progressieve rock, toen het tweede album "Shiny Eyed Babies" verscheen. De muzikaliteit spatte ervan af - niet verbazingwekkend als je weet dat de roots van deze Amerikaanse groep op de Berklee College Of Music liggen. Spannende ingenieuze ritmiek, intens vioolspel en kunstige invullingen met synths die nooit terugvallen op uitgekauwde tradities. En dan de extreem dynamische vocalen van fenomeen Courtney Swain. Ze kan heel lieflijk klinken als ze wil en melodieuze zanglijnen laten horen, maar ze houdt er ook van het lekker op een sneren te zetten. De twee albums die na die doorbraak verschenen waren mede om die reden voor velen wat al te vermoeiend om te beluisteren. Op Progdreams 2018 maakte de groep op de aanwezigen een behoorlijk verpletterende indruk: de muzikale virtuositeit, gecombineerd met het intense spel bleef mooi binnen de noise-grenzen. Op het nu verschenen "You Know What They Mean" zoekt Swain de grenzen van haar stem misschien nog wel wat meer op dan ze al gedaan heeft, waarbij de gitaren ook een aantal keren klinken alsof we hier te maken hebben met een hardcore-punkband. Het zal sommigen doen afknappen. Zonde, want dat Bent Knee nog steeds ook weet te intrigeren, blijkt bijvoorbeeld uit de naadloos in elkaar overlopende nummers "Give Us The Gold" en "Hold Me In", waarin de uitbarstingen redelijk binnen de perken blijven en dan ook nog alleen in de refreinen.
Website: https://www.bentkneemusic.com/ .

NIEUW
Camel - Nobody Knows (live in Tokyo)
Afkomstig van "Kosei Nenkin Hall, Tokyo, January 27, 1980" (Floating World Records / Voiceprint, 2019)

Terwijl talloze Camel-fans met smacht zitten te wachten op hun bestelde Blu-ray, DVD of CD met de registratie van Camels optreden van vorig jaar in de Royal Albert Hall komt het aan Voiceprint gelieerde Floating World met een soundboardopname uit 1980 van een concert in Japan. "Kosei Nenkin Hall, Tokyo, January 27, 1980" bevat zes nummers uit de setlist, waaronder een selectie uit "The Snow Goose" èn een cover. Jawel, de band rondom Andy Latimer, waarin op dat moment ook de voormalige toetsenman van Happy The Man, Kit Watkins, zat, vond het vaak lekker om een moment van ontspannen improvisatie te hebben en "Jungle Fever" van de Amerikaanse keyboardspeler Neil Larsen, was daar blijkbaar geschikt voor. Leuk om Camel eens op deze wijze te horen.
Websites:
http://www.camelproductions.com/
https://floatingworldrecords.co.uk/collections/camel .

NIEUW
Clepsydra – When The Bells Started Ringing
Van het album "The Gap" (eigen beheer, 2019)

""The Gap" van Clepsydra kwam niet zomaar tot stand. Even een tijdlijn: in 2014 komt de Zwitserse band weer bij elkaar en speelt onder andere op het derde Progdreams Festival in De Boerderij te Zoetermeer. In mei 2015 verlaat gitarist Marco Cerullide de band. Zijn plek wordt ingenomen door Luigi Biamino (die al met Clepsydra-leden in Zenit speelde). In augustus 2015 wordt op Facebook het nieuwe album aangekondigd. Later dat jaar stapt bassist van het eerste uur Andy Thommen op wegens grote meningsverschillen over de koers van de band. Hij wordt vervangen door Nicola de Vita, die ook op “Alone” te horen was. In augustus 2017 presenteert de band een medley van vier minuten met nieuw werk. Later dat jaar overlijdt Clepsydra's vaste hoezenontwerper Sandor Kwiatkowski (ook bekend van zijn artwork voor Night Of The Prog). In juli 2018 maakt de band het artwork van de nieuwe CD bekend. In april 2019 geeft de band aan dat de mix van het nieuwe album wordt afgerond. Het album ziet in september 2019, vier jaar na de eerste aankondiging, het licht. Op het nieuwe album staan 62 minuten verse muziek verdeeld over zeven nummers. "When The Bells Started Ringing" schiet knallend uit de startblokken met zware gitaarriffs en dreigende toetsen. De zang van Aluisio Maggini is zoals we mogen verwachten: sterk, emotioneel en met zijn typische zware accent. De eerste gitaarsolo van het album is fel en neigt bijna naar metal. Dan breekt het geheel open met zware Mellotron-samples. Het middenstuk is rustig maar dreigend. Daarna is het podium voor toetsenist Phil Hubert die een minutenlange, typische neo-prog solo speelt. Samenvattend: “The Gap” heeft een aantal goede nummers en best wat goede ideeën, maar klinkt ook wat gedateerd en te eenzijdig. (naar Maarten Goossensen, Progwereld)
Website: https://www.facebook.com/CLEPSYDRA.CH

NIEUW / LIVE-TIP
Giersbergen, Anneke van, with Residentie Orkest The Hague – Amity
Van "Symphonized" (InsideOut / Sony Music, 2018)

Op zaterdag 16 november staat de Effenaar in Eindhoven in het teken van een uitgebreide viering van 25 jaar Anneke van Giersbergen. De frontvrouw van The Gathering, Agua de Annique en VUUR, die daarnaast ook onder haar eigen naam solo sinds enkele jaren muziek uitbrengt, staat 25 jaar op het podium! In de opsomming van zojuist vergeten we voor het gemak nog talloze projecten en samenwerkingen. Bij deze exclusieve jubileumshow zijn onder andere betrokken: Sharon den Adel (Within Temptation), Daniel Cavanagh (Anathema) en Kamerata Zuid String Orchestra. Er is dus wel een klassiek ensemble gevraagd, maar niet het Residentie Orkest, waarmee Van Giersbergen in mei vorig jaar twee concerten gaf. Daarbij kwamen zoveel mogelijk aspecten van Anneke's carrière aan bod. Arrangeurs Marijn van Prooijen en Gijs Kramers werd gevraagd om orkestpartijen aan te leveren voor songs die origineel werden uitgevoerd door The Gathering, Lorrainville, The Gentle Storm, VUUR en Anneke solo. Het resultaat was ook te beluisteren op de eind vorig jaar via InsideOut verschenen CD "Symphonized". Daarvan hoort u "Amity", oorspronkelijk een nummer van het The Gathering-ablum "If_Then_Else" uit 2000.
Website: http://www.annekevangiersbergen.com/

HERUITGAVE / LIVE-TIP
Marillion – Cannibal Surf Babe
- Afraid Of Sunlight (Live in Rotterdam)
Van “Afraid Of Sunlight” (EMI, 1995 / deluxe editie: Universal, 2019)

Deze week verscheen de deluxe editie van “Afraid Of Sunlight” in de acht delen tellende remix-serie van Marillion-albums. Ondanks verdeelde reacties ten tijde van de release in 1995, is het album uitgegroeid tot een fanfavoriet. Nummers als “Out Of This World” en het titelnummer zijn al jaren een vaste waarde in de setlist. Voor de deluxe editie heeft Michael Hunter het album nogmaals gemixed, hoewel de verschillen na een eerste luisterbeurt subtiel zijn. De originele mix is ook toegevoegd. Verder zit de box vol met extra’s, zoals evenals bij eerdere delen uit de serie een compleet concert uit de begeleidende tournee. Het geeft deze editie een Nederlands randje, want het betreft een opname van de laatste keer dat de band in Ahoy Rotterdam optrad. De Blu-Ray bevat naast een 5.1-mix ook veel werkversies en muzikale ideeën die zijn gebruikt voor het album en geeft zodoende een mooi kijkje in de keuken. De volgende release in deze serie zal een heruitgave van het eerste album “Script For A Jester's Tear" zijn, maar nu eerst genieten van deze box met de 2019 versie van “Cannibal Surf Babe” en de live-versie van het titelnummer.
Website: http://www.marillion.com/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Jordsjø - Mine Templer II
Van het album "Nattfiolen" (Karisma, 2019)

De klanken uit de jaren 70 blijven een onweerstaanbare aantrekkingskracht uitoefenen op muzikanten. Er gaat geen jaar voorbij zonder dat er een album verschijnt waarvan we kunnen stellen dat het klinkt als of het, pak 'm beet, 45 jaar geleden is opgenomen. En het is met name in het Scandinavische gebied dat men in staat blijkt om dat geluid en die sfeer tot in de puntjes te recreëren. Bands als White Willow, Anekdoten, Landberk en Änglagård kwamen op in de jaren 90 en slaagden er in om die klassieke jaren-70-sound van de nodige moderne vitaliteit te voorzien. Jordsjø is duidelijk beïnvloed door die lichting bands en dan met name Änglagård. Na eerst een paar cassettes te hebben uitgebracht in 2015 en 2016, brachten deze Noren in 2017 hun albumdebuut uit, dat nu is opgevolgd door het album "Nattfiolen". De vergelijking met Änglagård is niet zó maar gemaakt, omdat veel elementen van de sound deze Zweedse collega's is terug te horen op dit album van Jordsjø: fluitspel, Mellotron, orgel, akoestische en elektrische gitaren en soepel drumspel. Wat de muziek mist, is het soms grillige karakter van het grote voorbeeld, maar dat wordt goedgemaakt door de weldadige, warme sfeer op het album. Maar daar waar Änglagård een zespersoons band is, wordt de muziek van Jordsø tot ons gebracht door Håkon Oftung, die nagenoeg alle instrumenten bespeelt (en ook een klein beetje zingt), met uitzondering van de drums en percussie, waarvoor Kristian Frøland verantwoordelijk is. Het is misschien niet de meest originele muziek die we als Album Van De Maand onder de aandacht hebben gebracht tot nu toe, maar "Nattfiolen" heeft wel een behoorlijk verslavend karakter.
Website: https://jordsjo.bandcamp.com/ .

NIEUW
Vanden Plas - Three Ghosts
Van "The Ghost Xperiment: Awakening" (Frontiers, 2019)

Vanden Plas viert met het verschijnen van "The Ghost Xperiment: Awakening" een dubbel jubileum: het is het tiende studio-album van de Duitse progmetalband én het verschijnt 25 jaar na het debuut "Colour Temple". Die eersteling kwam toen op een markt doe overspoeld werd door bands die probeerden aan te haken bij het toenmalige succes van Dream Theater. Van veel van die groepen horen we al tijden niets meer terug - Vanden Plas blijft gewoon doorgaan en doet dat eigenlijk al jarenlang op dezelfde weg. Nog steeds horen we progmetal die vaak meer metal dan prog is, zonder ooit venijnig hard te worden. Ook is de muziek minder op virtuositeit gefixeerd dan die van het grote voorbeeld. Meest enerverende compositie van deze nieuweling is "Three Ghosts", met langdurig een prominente piano, maar ook meeslepende overgangen naar steviger secties en een wel zeer flitsende gitaarsolo - OK, toch een moment dat geënt is op vingervlugheid.���� Op dit moment staan er geen optredens voor Vanden Plas op het program: zanger Andy Kuntz is te druk met zijn theaterrollen in maar liefst twee rockopera's: Green Day's "American Idiot" en Everyman.
Website: https://www.vandenplas.de .

WERELD VOL MUZIEK
Dezolve - Chronostatis
Afkomstig van "Portray" (King Records, 2018)

Enige weken geleden draaiden we muziek van "Area", de vierde CD van de jonge Japanse progressieve jazzrockband Dezolve. De dynamische, vol geproduceerde mix van gelikte fusion, complexe progressieve rock en virtuoze jazzrock maakte ons nieuwsgierig naar ouder materiaal. Het vorig jaar verschenen "Portray", de derde plaat van het kwartet en het debuut voor King Records, blijkt eenzelfde enthousiaste bundeling van genoemde stijlen te bevatten. Daarbij weten de musici hun muziek beeldend te brengen, waardoor diverse songtitels een goed idee geven over de compositie die daarbij hoort. 'Portray' betekent dan ook onder meer 'beschrijven'. Zo klinkt "November Snow" alsof er een vroege kerst op handen is, terwijl in het voor vanavond uitgekozen "Chronostatis" het begrip 'tijd' voortdurend aanwezig is, zowel qua ritme ('time') als qua tikkende klokken.
Websites:
https://www.dezolve.net/
https://nl-nl.facebook.com/pg/dezolve.official/posts/ .

IN HET NIEUWS / 25 JAAR
Cyan – Pictures From The Other Side
Van “Pictures From The Other Side” (SI Music, 1994)

Het ambitieuze “Pictures From The Other Side” was het tweede album van Cyan, de band rond toetsenist Rob Reed. Na het debuut “For King And Country”, dat eerst als demo werd uitgebracht, was dit zeker een stap vooruit. Na twee uitstapjes, de neo-prog/party-folkband The Fyreworks en retroprogproject The Othello Syndrome, volgt in 1999 nog een derde album, maar dan is Reed wel klaar met Cyan, om vervolgens zijn meest succesvolle band Magenta op te richten. Als solo-artiest maakt hij de laatste jaren ook zeer verdienstelijke op de jarenzeventigstijl van Mike Oldfield geïnspireerde albums. Toch blijkt dat Rob zijn eerste band niet geheel is vergeten. Zo was er een aantal jaar geleden al eens een speciaal reünieconcert op het Summer’s End Festival. Volgend jaar gaat dit nogmaals gebeuren. Als speciale gast heeft hij Peter Jones (Tiger Moth Tales, Camel, Red Bazar) gestrikt. We gaan nu 25 jaar terug in de tijd met het titelnummer van de tweede Cyan-plaat.
Websites:
http://tigermothhosting.co.uk/robert%20reed%202017/index.html
https://www.facebook.com/RobReedOfficial/
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=73 .

NIEUW / IN HET NIEUWS
Yes – To The Moment (edit)
Van “From A Page” (Burning Shed, 2019)

Yes blijft je toch op een of andere manier steeds weer verrassen, zelfs als je denkt dan het (creatieve) kaarsje inmiddels toch wel gedoofd is. Deze week is er via Burning Shed een nieuwe versie van het live-album “In The Present (Live From Lyon)” verkrijgbaar onder de titel “From A Page”. Dit concert werd in Lyon opgenomen in 2009 met de toenmalige bezetting met zanger Benoît David en toetsenist Oliver Wakeman. Het was de bedoeling dat deze bezetting ook een studio-album zou opnemen en vooral Wakeman droeg verschillende composities aan. Als producer werd Trevor Horn gevraagd en zo werd het onuitgebrachte “Fly From Here” uit de “Drama”-periode toegevoegd aan de lijst van albumkandidaten. Dit had uiteindelijk als resultaat dat Geoff Downes weer toetrad als toetsenist. ...En zo belandden de nummers waarmee met Wakeman aan was gewerkt in de ijskast ...tot nu. Oliver Wakeman heeft de afgelopen tijd met goedkeuring van de huidige Yes-opperhoofden (gitarist Steve Howe en drummer Alan White) de nummers die al waren opgenomen afgemixt. Het resultaat is een 25 minuten durende EP met vier nummers die laten horen dat de Lyon-bezetting eigenlijk té vroeg tot een einde kwam. Momenteel zijn de nummers alleen verkrijgbaar in de “From A Page”-set, maar er komt ter zijner ook zeker een losstaande CD. Er was nog meer nieuws rond Yes: de huidige bezetting gaat op de komende tournee het album “Relayer” in zijn geheel vertolken. Het zal voor Geoff Downes nog een hele kluif worden om de partijen van de soms meer jazzrock-achtig spelende toenmalige toetsenist Patrick Moraz onder de knie te krijgen... Op 23 mei 2020 kunnen we zijn interpretatie in TivoliVredenburg in Utrecht 'controleren'.
Websites:
http://yesworld.com/
https://burningshed.com/store/yes
Dit nummer: https://www.youtube.com/watch?time_continue=6&v=PKUK_frQEsQ .

NIEUW / LIVE-TIP
Leprous - At The Bottom
Van "Pitfalls" (InsideOut / Sony Music, 2019)

Het zesde album van Leprous wordt al aangeduid als het meest ambitieuze. Wat in ieder geval opvalt is dat er veel ruimte is gecreëerd voor strijkersarrangementen. Ook al worden er in de credits maar één violist en één cellist genoemd - vaak horen we een heel strijkorkest dat het duo dus klaarblijkelijk laag voor laag heeft opgebouwd. In het meer dan 11 minuten lange slotnummer komt daar nog een koor bij (8 stemmen, maar ook massaler klinkend dan dat). Invloeden uit de alweer bijna vergeten emorock, Muse-achtige progpop en Tool drongen zich altijd al sterk op bij Leprous, maar dat resulteert niet (meer) in een hermetisch dichtgesmeerd geluid. Nee, juist het uitgekiend gebruik van dynamiek en stilistische overgangen zorgt voor spanning en overtuiging. Neem "At The Bottom", dat na een rustig intro over een synthesizergrondje al vrij snel een redelijk heavy aanzwelling kent, waarin de als altijd zeer emotioneel klinkende vocalen van Einar Solberg schitteren. Maar halverwege barst het arrangement open. Vanuit een prachtige cellosolo wordt er vanaf daar over een aldoor herhaalde riff langzaam opgebouwd naar een zinderende climax. Qua effect vergelijkbaar met zoals King Crimson dat doet in "Starless", maar dan wel heel anders. Dit is puur 21ste-eeuwse prog, namelijk. Leprous speelt vanavond in Gebr. De Nobel in Leiden en is daarna op korte termijn niet meer in Nederland te aanschouwen, maar wel op 5 november in Die Kantine in Keulen.
Website: https://www.leprous.net/.

NIEUW
Cederblom, Henrik - Giragala
Afkomstig van "Zobop" (Kakafon Records, 2019)

De Zweed Henrik Cederblom speelde op talloze platen van andere artiesten of werd hij met deze musici in diverse concerthallen gespot. Nu vond de gitarist het tijd worden uit de anonimiteit stappen. Met "Zobop" maakt hij hier een veelbelovend begin mee. Met enkele muzikanten die hij in zijn lange loopbaan heeft leren kennen, heeft hij een lekker in het gehoor liggend instrumentaal album afgeleverd, dat ruwweg te omschrijven is als relaxte rootsy folkrock. Met name door de melancholieke tenor- en sopraansaxofoonriedels van Sten Källman doen enkele weemoedige Scandinavische volksmelodieën enigszins denken aan Mark Knopflers themamuziek voor de film "Local Hero". Daarnaast weeft drummer Tapha Ndiongue wereldmuziekachtige details door de composities. Deze zijn overigens op de traditional "Fillevaeren" na door Cederblom geschreven. Ondanks de genoemde stemming wordt het nergens sentimenteel. Daar zorgt de bandleider voor door een mooie afwisseling tussen fingerpicking, funky slagpartijen, bijna sustain-loze aanslagen en subtiele effecten, terwijl hij met drumprogrammering een moderne laag toevoegt. Viktor Turegårds droog huppelende basloopjes houden de sfeer eveneens levendig. In het titelnummer waagt het gezelschap zich zelfs aan een wat agressievere aanpak, resulterend in een mix van Latin en jazzrockende energie. Al deze elementen maken van “Zobop” een aangename, de herhalingsknop uitnodigende plaat. Om een indruk te krijgen draaien we openingsnummer "Giragala".
Website: http://www.cederblom.com/ .

NIEUW / LIVE-TIP
Aristocrats, The - The Ballad Of Bonnie And Clyde
Van "You Know What...?" (BOING Music, 2019)

Met een line-up die bestaat uit gitarist Guthrie Gowan, bassist Bryan Beller en drummer Marco Minnemann, kunnen we zonder enige twijfel stellen dat The Aristocrats enkele van de grootste virtuozen uit het prog-genre 'and beyond' bijeen brengt. Aan deze heren is echter wel toevertrouwd dat hun albums geen overloze showing-off laten horen, die puur en alleen interessant is voor muzikanten onder elkaar. Ook vierde album "You Know What...?" zoekt het stilistisch breed - van country tot funk tot metal tot latinrock en meer - en bevat daarnaast de nodige humoristische knipogen. De muziek klinkt heerlijk losjes en is prachtig helder en transparant opgenomen. Zo klinken Bellers baspartijen bijvoorbeeld prachtig gedefinieerd. En ja, ondanks dat dit geen pure muzikantenmuziek is, valt er natuurlijk wel voor de liefhebber aldoor te genieten van prachtig spel - van het kaliber dat kameleontische eigenschappen bij de vertolkers doet vermoeden. The Aristocrats zijn in januari op twee opeenvolgende avonden te bewonderen in Cultuurpodium Boerderij in Zoetermeer: op 18 en 19 januari om precies te zijn.
Website: https://the-aristocrats-band.com/.

NIEUW (heel erg verlaat)
Sad Lovers & Giants - Day Of Reckoning
- Failed Love Song
Afkomstig van "Mission Creep" (Voight-Kampff Records (= eigen beheer), 2018)

Toen Cherry Red Records in 2017 in de vorm van "Where The Light Shines Through 1981-2017" een mooie carrière-overzicht uitgaf van Sad Lovers & Giants, had menigeen niet verwacht nog een nieuw album van deze melodieuze New Wave-band te aanschouwen. Tot onze verbazing zagen we echter onlangs dat de Engelse formatie vorig jaar op het eigen label Voight-Kampff Records toch een nieuwe CD heeft uitgebracht. Vandaar zeer verlaat aandacht voor dit "Mission Creep". De sound van de band is in de loop der jaren niet wezenlijk veranderd, maar wel steeds professioneler geworden. Nog steeds domineren zacht tokkelende en soms door EBow bespeelde gitaren, ijle, symfonische toetsenakkoorden, droog roffelende drums en stoïcijns voortgebrachte baspatronen. En natuurlijk die melancholieke zang! De tijden van The Chameleons, The Sound en de eerste twee platen van U2 herleven enerzijds terwijl anderzijds het bandgeluid sprankelender is geworden. "Day Of Reckoning" en "Failed Love Song", waarnaar nu geluisterd kan worden, onderstrepen dit.
Websites:
https://sadloversandgiants.co.uk/
https://www.facebook.com/sadloversandgiants/ .

(OP)NIEUW
Red Bazar – We Will Find You
Van "Things As They Appear" (White Knight, 2019)

Eerder dot kaar verscheen "Things As They Appear", als opvolger van het in 2016 verschenen "Tales From The Bookcase". Het is Red Bazars vierde album en het tweede waarop Peter Jones (bekend van Tiger Moth Tales, tevens de huidige toetsenist van Camel) de zang verzorgt. De teksten op de voorganger waren nog gebaseerd waren op Jones' favoriete boeken: werelden van fictie, historie en fantasie. De titel van het nieuwe album maakt duidelijk dat we deze keer met beide benen in de huidige tijd staan. De teksten zijn donker van karakter en geven blijk van de grimmige sfeer zoals die op dit moment met name lijkt te heersen in het Verenigd Koninkrijk. Je zou bijna kunnen stellen dat Red Bazar met "Things As They Appear" een Brexit-soundtrack heeft gemaakt. En op zich past dat wel bij het stevige geluid van Red Bazar, dat zo ergens tussen progrock en progmetal laveert. Stevig gitaarwerk en ronkende baspartijen met daar tussen door de nodige toetsenpartijen. Die zijn nu ook weer niet door Peter Jones gespeeld (wat hij overigens live wél doet) maar door Red Bazars 'voormalige' toetsenist Gary Marsh. Resultaat is een album dat je qua thematiek niet echt vrolijk stemt maar muzikaal wel degelijk in beweging weet te krijgen.
Website: http://www.redbazar.co.uk/ .

Verheyen, Carl – Intangibles Collide
Van "The Grand Design" (2016)

Al meer dan 40 jaar is de veelzijdige carrière van muzikant Carl Verheyen, als zanger, songwriter, arrangeur, producer en docent maar bovenal als veelgeprezen gitarist, voor de meeste mensen het bekendst als de gitarist van Supertramp. Verheyen wordt algemeen beschouwd als een gitaarvirtuoos die elke muziekstijl met opmerkelijke beheersing en overtuiging kan spelen. Wereldwijd verschenen veertien CD's en twee live-DVD's van hem. Tevens was hij een veelgevraagd sessiemuzikant: in de afgelopen 25 jaar speelde hij op honderden albums, filmsoundtracks en in diverse TV-shows. Op het album "The Grand Design" uit 2016 komen veel muziekstijlen aan de bod en ook zijn er bijdrages van bekende muzikanten, zoals bassist Stuart Hamm, drummer Chester Thompson en op "Intangibles Collide" Big Big Train-drummer Nick D'Virgilio.
Website: https://carlverheyen.com/ .

NIEUW / LIVE-TIP / OPENER
Morgendust - Kind Of Blues
Van de EP "Storm Will Come" (eigen beheer, 2019)

Vorige maand werd in het Zwolse Hedon de EP "Storm Will Come" van Morgendust ten doop gehouden. Dat zegt u misschien niet meteen iets, maar toch zijn de meeste bandleden al veel vaker voorbij gekomen bij Xymphonia. Sterker nog: ze hebben zelfs opgetreden in de AAFM-studio. Morgendust is namelijk de band rond de drie voormalige PTS-leden Marco de Haan, Ron van Kruistum en Dario Pozderski. PTS was een van de sterkere Nederlandse symfobands van de jaren negentig, van de generatie Egdon Heath en Wings Of Steel. Vorig jaar was er een eenmalig reünie-optreden van PTS in geboorteplaats Diever. Toen hadden wij helemaal niet in de gaten dat de heren, aangevuld met toetsenist Iwan Blokzijl en drummer Job Noordmans, een nieuwe band waren begonnen. Bij dit Morgendust hoor je niet meer de neoprog-trekken van weleer terug, we zouden er eerder de term 'progressieve pop' voor uit de kast trekken. De bandleden, allen zo tegen de vijftig, geven aan in de jaren tachtig veelvuldig geluisterd te hebben naar Duran Duran, Talk Talk en Peter Gabriel en nu geïnspireerd te zijn door bijvoorbeeld Elbow, Editors en Radiohead. Zonder dat er een één-op-één-referentie is terug te horen in de al via YouTube vrijgegeven twee songs, hoor je dat zeker af aan de muziek. Belangrijker nog is dat de kwaliteit gewoon erg hoog is: de gelaagde productie zit vol smaakvolle details, intrigerende accenten, knappe ritmiek en gloedvolle sounds. De EP "Storm Will Come" bevat 6 songs, waaronder het titelnummer en "Kind Of Blues", waarbij ook sfeervolle videoclips zijn gemaakt. En als je dan toch op het YouTube-kanaal van Morgendust bent beland: daar zijn ook enkele live-opnamen van het Hedon-concert te vinden, waaronder een behoorlijk eigenzinnige adaptatie van Peter Gabriels "Sledgehammer". Voor diegenen die het in september gemist hebben: op 20 december treedt Morgendust op in de Bakeshop in Emmen.
Website: https://morgendust.com
Dit nummer: https://www.youtube.com/watch?v=7zttpJjWBZ8.

IN HET NIEUWS / LIVE-TIP
Pendragon – Breaking The Spell
Van “The Window Of Life” (Toff Records, 1993)

Vorige week maakte Pendragon de tourdata voor 2020 bekend. Deze tour valt samen met de release van het nieuwe studio-album “Love Over Fear”, dat begin dat jaar zal verschijnen. Deze week verscheen er een nieuwsbericht waarin meer over dit album werd prijs gegeven. In stijl van de onlangs verschenen box-set “The First 40 Years” zal ook dit album in de vorm van een luxe LP-formaat hardback-boek worden uitgebracht. 'Something you can get lost in....damn it - something beautiful again!', zegt de Britse band er zelf over. Naast het reguliere album zal de box twee alternatieve versies van het nieuwe werk bevatten: een bijzonder georkestreerde akoestische versie én een volledig instrumentale versie. Muzikaal gezien wilde Nick Barrett weer het gevoel van de klassieke Pendragon-albums van eind jaren 90 terugbrengen, inclusief betekenisvolle gitaarsolo’s en een geluid dat terug grijpt naar de jaren 70. Dus verwacht een overvloed aan 12-snarige gitaren, Mellotrons en andere klassieke prog-instrumenten. Dit bericht doet ons natuurlijk hoopvol stemmen na een reeks toch wel tegenvallende albums. Vanaf 1 december kan het album alvast via de Pendragon-site worden besteld. Op diezelfde dag zal ook het artwork worden onthuld. Dit bericht is natuurlijk een mooie reden om weer eens een nummer van de klassieker “The Window Of Life” te laten horen. Wij kiezen voor “Breaking The Spell”, temeer daar het een van de nummers is die in het nieuwsbericht worden genoemd als referentiekader voor het komende album. Op 7 maart 2020 speelt Pendragon in Cultuurpodium Boerderij in Zoetermeer.
Website: http://www.pendragon.mu/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Jordsjø - Solens Sirkulære Sang
Van het album "Nattfiolen" (Karisma, 2019)

De klanken uit de jaren 70 blijven een onweerstaanbare aantrekkingskracht uitoefenen op muzikanten. Er gaat geen jaar voorbij zonder dat er een album verschijnt waarvan we kunnen stellen dat het klinkt als of het, pak 'm beet, 45 jaar geleden is opgenomen. En het is met name in het Scandinavische gebied dat men in staat blijkt om dat geluid en die sfeer tot in de puntjes te recreëren. Bands als White Willow, Anekdoten, Landberk en Änglagård kwamen op in de jaren 90 en slaagden er in om die klassieke jaren-70-sound van de nodige moderne vitaliteit te voorzien. Jordsjø is duidelijk beïnvloed door die lichting bands en dan met name Änglagård. Na eerst een paar cassettes te hebben uitgebracht in 2015 en 2016, brachten deze Noren in 2017 hun albumdebuut uit, dat nu is opgevolgd door het album "Nattfiolen". De vergelijking met Änglagård is niet zó maar gemaakt, omdat veel elementen van de sound deze Zweedse collega's is terug te horen op dit album van Jordsjø: fluitspel, Mellotron, orgel, akoestische en elektrische gitaren en soepel drumspel. Wat de muziek mist, is het soms grillige karakter van het grote voorbeeld, maar dat wordt goedgemaakt door de weldadige, warme sfeer op het album. Maar daar waar Änglagård een zespersoons band is, wordt de muziek van Jordsø tot ons gebracht door Håkon Oftung, die alle instrumenten bespeelt (en ook een klein beetje zingt), met uitzondering van de drums en percussie, waarvoor Kristian Frøland verantwoordelijk is. Het is misschien niet de meest originele muziek die we als Album Van De Maand onder de aandacht hebben gebracht tot nu toe, maar "Nattfiolen" heeft wel een behoorlijk verslavend karakter.
Website: https://jordsjo.bandcamp.com/ .

COVER
Mitchell, John – The Nostalgia Factory
van de EP "The Nostalgia Factory" (White star Records, 2016)

John Mitchell is een zanger-muzikant, songwriter en platenproducer. Als gitarist is hij het meest bekend. Bands waarin hij speelde of speelt zijn o.a.: It Bites, Arena, Frost*, Kino, A, The Urbane en Lonely Robot. De EP "The Nostalgia Factory" is een samenwerking tussen John Mitchell en Chris Hillman (Magik Eye Records). Het was destijds in 2016 de eerste release op het door hen opgestarte label White Star Records. De EP bevat vier coverversies: van Justin Haywards "It Won’t Be Easy", ELP’s "C’Est La Vie", Phil Collins' "Take Me Home" en The Porcupine Tree's "The Nostalgia Factory". Het origineel verscheen op een door een nog piepjonge Steven Wilson uitgebrachte cassette.
Website: http://johnmitchellhq.com/.

(OP)NIEUW
PRoPoRTIoNS – Open Door
- Telemetry Drizzle
Van "Visions From A Distant Past" (Propsmusic (= eigen beheer), 2019)

In oktober 2018 was het debuutalbum “Reboot” van de band PRoPoRTIoNS ons album van de maand. Een album dat aan de ene kant met beide benen in de moderne tijd stond en aan de andere kant sterk beïnvloed is door het muzikale verleden. Het moderne aspect zit hem in het feit dat de band online is ontstaan via internet community's rondom liefhebbers van Gentle Giant en Eddie Jobson. De vier kernleden komen uit de V.S., Canada en Zweden. Muzikaal is het duidelijk dat de invloed van Gentle Giant sterk in het DNA van PRoPoRTIoNS is vertegenwoordigd, maar we hoorden ook op dat debuut Happy The Man terug. Het dit jaar verschenen 2e album, "Visions From A Distant Past" en de muzikale kwaliteit van het debuut heeft PRoPoRTIoNS zeker weten te overtreffen. De invloeden zijn nog steeds aanwezig, maar net als op "Reboot" weten de heren die om te buigen in knappe, originele composities en is het geheel gevat in een warme productie. Knap gezien het feit dat de muziek d.m.v. bestandsuitwisseling via het internet ontstaat. Evenals op het debuut is er wederom een aantal gastmuzikanten van de partij.
Websites:
http://propsmusic.com/
https://store.cdbaby.com/cd/PRoPoRTIoNS .

LIVE-TIP
Bowie, David - Sound And Vision
Van "Low" (RCA, 1977)

"Sound And Vision" is een nummer van Britse muzikant David Bowie, uitgebracht als de eerste single van zijn album "Low" uit 1977. Samen met zijn producer Tony Visconti nam Bowie het nummer oorspronkelijk op als een instrumentaal lied, met uitzondering van de achtergrondzang, die werd uitgevoerd door Visconti's vrouw Mary Hopkin. Nadat de band de studio had verlaten, nam Bowie zijn vocalen op en bewerkte hij dit tot een nummer met een relatief lange instrumentale introductie. Ten tijde van de release van het nummer op single gebruikte de BBC het in trailers van hun programma's, wat nodig was aangezien Bowie zelf niks deed om het nummer te promoten. (bron: Wikipedia) Op dit moment is in het Amsterdamse De La Mar-theater Bowie's laatste 'wapenfeit' te aanschouwen: de Nederlandstalige versie van de musical "Lazarus", geregisseerd door Ivo van Hove, met Dragan Bakema in de hoofdrol.
Websites:
https://www.davidbowie.com/
https://www2.stage-entertainment.nl/nl/shows/musical/lazarus.

30 JAAR
Anderson Bruford Wakeman Howe - Brother Of Mine
Van "Anderson Bruford Wakeman Howe" (Arista, 1989)

Anderson Bruford Wakeman Howe: nou niet echt een lekker wegbekkende groepsnaam: je moet eerder denken aan een advocatenkantoor dan een band. Toch was dit de vlag waaronder deze vier (toen) ex-leden van Yes besloten samen te gaan werken in 1988. Dat resulteerde uiteindelijk in 1989 in een gelijknamig album en daaropvolgend een succesvolle tournee onder de titel An Evening Of Yes Music Plus. Het was Jon Anderson die de katalysator was voor dit alles, omdat hij zich muzikaal een beetje voelde opgesloten in het strakke keurslijf van de “90125” / “Owner Of A Lonely Heart”-versie van Yes. Muzikaal waren het met name Jon Anderson en Steve Howe die het meest in de melk te brokkelen hadden, waarbij er materiaal dat in eerste instantie voor onder andere Asia en GTR was bedoeld werd gebruikt en opgefrist. Het album is qua klank onmiskenbaar een kind van de jaren 80. De toetsengeluiden die Rick Wakeman hier gebruikt hebben niet echt de tand des tijds doorstaan en hetzelfde kunnen we zeggen van Bill Brufords elektronische drums. Maar voor de grote Yes-fans was het bijzonder dat ze ineens te maken hadden met twee versies van dezelfde band. Beide bezettingen kregen vervolgens problemen met het maken van een nieuw album, wat vervolgens resulteerde in het samenbrengen van het beste materiaal van beiden op één album: “Union” (1991). En hoewel dat album een moeizame bevalling was, bleken de beide bands samen op één podium prima samen te kunnen werken. Als we alle perikelen sindsdien nu zo bezien, was het misschien verstandig geweest om na die “Union”-toer definitief het Yes-boek te sluiten. We grijpen nog weer even terug naar dat nu 30 jaar oude ABWH-album met één van de sterkere tracks; “Brother Of Mine”.
Meer informatie: https://en.wikipedia.org/wiki/Anderson_Bruford_Wakeman_Howe .