NIEUW
Morse, Neal & The Resonance – All The Rage
– Ever Interceding
Van “No Hill For A Climber” (InsideOut / Sony Music, 2024)

Eind 2023 zat Neal Morse hardop te denken over wat hij zoal in 2024 zou gaan doen. Door de hereniging van zijn vaste drummer Mike Portnoy met diens oude makkers van Dream Theater vielen wellicht plannen met de Neal Morse Band in het water, al is dat onze eigen speculatie. Het was Morse's vrouw die aangaf: 'waarom doe je niet eens wat meer met die geweldig getalenteerde jonge muzikanten uit onze eigen regio, waarmee je op lokale kerstconcerten en andere evenementen altijd zo fijn kon musiceren?' En dat leidde tot een nieuwe begeleidingsband: The Resonance. De muziek die vervolgens aan Morse's brein ontsproot was zeer 'proggy', waarbij hij zelf verwantschap voelt met Transatlantics “Bridge Across Forever” en Spock’s Beards ”V”. Het album is onlangs, in het weekend van het Morse Fest in Cultuurpodium Boerderij in Zoetermeer, verschenen dus nu kunnen we dat zelf controleren. Inderdaad is ”No Hill For A Climber” zeker niet vernieuwend, maar er klinkt wel veel enthousiasme in door, zoals ook op genoemde oudere titels te horen was. Het album opent en besluit met epics, van dik twintig respectievelijk bijna 30 minuten, met daartussen drie kortere nummers. De door de loop der jaren iets rauwer geworden stem van Morse zelf wisselt steeds mooi af met de cleane, maar wel doorvoelde vocalen van Johnny Bisaha. Drummers Philip Martin en Joe Ganzelli geven een frisse drive aan de uptempo passages; Morse en Chris Riley wisselen de keyboard-, gitaar én basgitaarpartijen onderling af en schuwen het grote gebaar daarbij bepaald niet. Wij kiezen voor twee van de kortere nummers. In “All The Rage” zoekt Morse in de refreinen lekker ruig de randen van zijn bereik op, “Ever Interceding” is een gevoelvolle ballade die zich kan meten met de beste die Morse schreef, met prachtige zang van Bisaha. Liefhebbers van Morse, Transatlantic en Spock's Beard die het niet erg vinden dat er muzikaal gezien een al vaak beklommen berg bedwongen wordt, zullen genieten van dit album waar de bevlogenheid toch wel vanaf straalt.
Websites:
https://nealmorse.com/
https://www.facebook.com/nealmorse/ .

NIEUW
Dezolve - Star Eater
- Voyage Of Altair
Van "Asterism" (King Records, 2024)

"Asterism" is de veelzeggende titel van het onlangs gelanceerde zevende studio-album van het in 2014 gevormde Dezolve. Het is de opvolger van het anderhalf jaar geleden verschenen "CoMOVE" (nummer 9 iin Xymphonia's eindlijst over 2023!). De twaalf tracks, die gezamenlijk voor vijf kwartier superstrak gespeelde dynamische progjazzrockfusion zorgen, zijn nagenoeg allemaal genoemd naar ruimtelijke, aan de sterrenhemel verwante verschijnselen, zoals "Gemini", "Polar Lights", "Big Dipper" en "Goodnight Aldebaran". Wederom blinken de composities uit in vloeiende opeenvolgingen van thema’s en gitaar- en toetsensolo’s en -duels, gecombineerd met een grote ritmische verscheidenheid, verbluffende studio-effecten en tot in de puntjes verzorgde arrangementen. De Casiopea-getinte fusionstukken blijven hierdoor, ondanks enkele 'cheesy' momenten, boeiend, terwijl de progressieve jazzrocktitels in de stijl van, bijvoorbeeld, ExhiVision en Kenso je geregeld omverblazen zonder dat ook maar een moment de melodie uit het oog verloren wordt. Niet zelden ademen daarbij diverse passages eenzelfde relaxte sfeer uit als het werk van Pat Metheny. In "Southern Cross" worden verder op geraffineerde wijze stijlkenmerken van Latin geïncorporeerd, terwijl de 'slow groove'-elementen in het speelse "Nebula Dance" de Nu-jazz/soul van het Noorse Beady Belle ademen. De climax wordt gevormd door "Star Eater", dat overkomt alsof Dream Theater materiaal van Zappa’s "Jazz From Hell" speelt. Fraai hoe deze achtbaan gevolgd wordt door de orkestrale grandeur in "Voyager Of Altair". Laatstgenoemde twee tracks hebben we voor vanavond uitgekozen.
Websites:
https://www.dezolve.net/

https://www.facebook.com/dezolve.official/ (niet up-to-date)
YouTube-kanaal.

VOORPROEFJE / VAN EIGEN BODEM
My Arrival – Lost 3mbers
Van het album “Lost 3mbers” (Mey Productions, 29 november 2024)

Aanstaande vrijdag is de officiële releasedatum van “Lost 3mbers” van My Arrival, hoewel het al wel onder andere op Northern Prog en de platenbeurs in Den Bosch te verkrijgen was. Het is het tweede album van de Brabantse band, ruim 4 jaar na het verschijnen van “Satur9 & Indigo”. De Nederlandse band bestaande uit: Ben van Gastel (keyboards en gitaar), Richard de Geest (zang en gitaar) en Fred Boks (drums). Van Gastel en De Geest speelden eerder in de progressieve rock band Sylvium; ze begonnen My Arrival met de intentie om muziek te schrijven vanuit een ander perspectief dan ze tot dan toe hadden gedaan: kortere en toegankelijke nummers, zonder de beoogde intensiteit en progressieve wortels te verliezen. “Lost 3mbers” zet wat dat betreft de ingeslagen weg van “Satur9 & Indigo” voort. Het is een fijn toegankelijk album geworden, waarbij de muzikanten een mooie, dromerige sfeer neerzetten. Opvallend zijn ook de vocalen van Richard de Geest, wiens voordracht een combinatie van Ray Wilson (Genesis, Stiltskin) en Yogi Lang (RPWL) in zich verenigt. Voor vanavond kiezen we het titelnummer “Lost 3mbers”, dat goed laat horen wat dit tweede album van My Arrival ons te bieden heeft.
Websites:
https://myarrival.bandcamp.com
https://www.facebook.com/myarrivalband .

LIVE-TIP (verkapt)
Martin, Claire – Riverman
Van “Take My Heart” (Linn Records, 1999)

Morgen, maandag 25 november, vindt in TivoliVredenburg het concert “Nick Drake – Remembered For A While” plaats, een hommage aan de muziek van de betreurde singer-songwriter door gerenommeerde Vlaamse muzikanten. Ook al bracht de Brit bij leven maar drie albums uit, zijn invloed is door de loop der jaren alleen maar gegroeid. In het werk van een zeer populaire hedendaagse naam als Fink hoor je diens invloed weer terug. We hebben geen opnamen van de Zuiderburen die morgen in Utrecht aantreden, maar er zijn legio artiesten die werk van Drake hebben geadapteerd en we herinnerden ons dat we de “Riverman”-versie van de Britse jazzzangeres Claire Martin nog nooit hebben laten horen. Jaren geleden kozen we al eens de ook fraai gedane David Sylvian-cover “Brilliant Trees” van hetzelfde, alweer 25 jaar oude album “Take My Heart”. Later misschien nog eens de ook niet misselijke versie van “I Scare Myself” van Dan Hicks, vooral bekend van Barry Reynolds en Thomas Dolby. De geschoolde stem van Martin heeft een prettig doorleefd randje, wat er samen met het fraaie arrangement voor zorgt dat de genoemde songs, en zeker ook “Riverman”, een mooi nieuw leven krijgen.
Websites:
https://clairemartinjazz.co.uk/
https://www.facebook.com/clairemartinjazz/ .

50 JAAR – 1 / IN HET NIEUWS
Genesis – Fly On A Windshield
– Hairless Heart
– Here Comes The Supernatural Anaesthetist
– Ravine
Van “The Lamb Lies Down On Broadway” (Charisma, 22 november 1974)

“The Lamb” is 50 (en 2 dagen)! De oordelen over de tournee ter promotie van “The Lamb Lies Down On Broadway” bestrijken het hele spectrum van ‘legendarisch’ tot ‘dramatisch’: het is maar net wie je erover vraagt. Eén ding is een feit: onder progliefhebbers is het een zeer geliefd album. Al jaren wordt er gespeculeerd over het verschijnen van een boxset, gewijd aan dit mythische Genesis-album, het laatste dat Peter Gabriel met de Britse groep maakte. Afgelopen maand werd dit verhaal weer nieuw leven ingeblazen door een artikel in het Engelse muziekblad Record Collector en ook Tony Banks beaamde in een recent interview voor YouTube-kanaal Classic Album Review dat hier druk aan gewerkt wordt. Afgelopen week kwam er eindelijk een beoogde releasedatum naar buiten, alsmede informatie over de inhoud. Op 28 maart is het zover: gek genoeg dus vier maanden na de 50ste verjaardag. De box zal 4 CD's en een Blu-ray bevatten (of naar keuze 5 plakken vinyl en een Blu-ray). Wat zeker is, is dat er een remaster is gemaakt door Miles Showell in de Abbey Road Studios, die daarvoor over de oorspronkelijke mastertapes kon beschikken. De nieuwe mix staat ook in hoge resolutie op de Blu-ray. Die bevat teven een nieuwe Dolby Atmos-mix, die is gemaakt door Bob Mackenzie in de Real World Studios onder supervisie van Peter Gabriel én Tony Banks. Mensen die de mixen van Nick Davies uit 2008 lelijk vonden, kunnen zich alvast verlekkerd gaan verheugen. De box bevat ook nog een download-kaart, die je in staat stelt naar een drietal demo’s van de schrijfsessies in Headley Grange te luisteren. Helaas niet de complete, 20 minuten lange “Waiting Room”-jam: daar moet je nog steeds voor naar het bootlegcircuit. Bovendien is op YouTube zo’n 7 uur aan materiaal van de schijfsessie te vinden. Ook is een nieuw gerestaureerde versie van het concert in The Shrine Auditorium, Los Angeles uit 1975. Die opname was te vinden op de box “Archive 1967-1975” uit 1998. Nu zijn ook van destijds gespeelde toegiften de multitrack-tapes gevonden. Voor die box-versie uit 1998 waren behoorlijk wat overdubs nodig en Gabriel heeft destijds veel vocalen opnieuw ingezongen. Het is nog niet duidelijk of nu wél de originele zangopnamen gebruikt konden worden. Komende weken zal er vast meer duidelijk worden over de exacte inhoud. We hadden eigenlijk stiekem gehoopt dat er voor dit jubileum meer live-materiaal geopenbaard zou worden: zo is er een zeer mooie opname van het concert in Groningen in circulatie. De box zal ook een koffietafelboek bevatten met een gedetailleerde beschrijving van deze periode in de Genesis-geschiedenis, van het opnameproces tot de laatste concerten, geïllustreerd met de nodige foto’s en voorzien van commentaar van alle bandleden van destijds. De nieuwe hoes kunnen we al laten zien, maar we grijpen nu nog even terug naar de ‘oude’ CD-versie, waarbij we in een eigen mix nummers aaneenrijgen, die we nog nooit of maar één keer eerder hebben gedraaid in Xymhonia. We serveren iets meer dan 10 minuten een lamsschotel, bestaande uit “Fly On A Windshield”, “Hairless Heart”, “Here Comes The Supernatural Anaesthetist” en “Ravine”. Er is natuurlijk ook door de verschillende vloggers, bloggers en andere muziekliefhebbers niet aan de “Lamb”-verjaardag voorbij gegaan. Soms is het zeker interessant om een nieuwe generatie muziekliefhebbers een analyse te laten doen van een album dat je zelf al door en door kent. Die van Abigail Devoe is zeker de moeite waard. We geven je de links hieronder.
Websites:
https://genesis-music.com/
https://www.facebook.com/genesis
https://www.genesis-news.com/news-Genesis-Lambboxset-to-be-released-on-28-March-2025-n993.html
https://www.youtube.com/watch?v=CiAtFkME7dA&ab_channel=AbigailDevoe
https://www.youtube.com/watch?v=EXDNybqcW-Q&t=102s&ab_channel=ProgRockDock .

LIVE-TIP / IN HET NIEUWS
Mann's Earth Band, Manfred - Mercury (live)
Van "In Concert 1971-1973" (On The Air, 2013)

Ze weten van geen ophouden, Manfred Mann en zijn mannen van de Earth Band. Dit jaar en begin volgend jaar zijn ze nog te bewonderen op diverse locaties in Zwitserland en Duitsland. In februari zijn Zweden en Denemarken aan de beurt en in maart zijn naast shows in wederom Duitsland drie concerten in Nederland gepland: 13 maart in de Victorie in Alkmaar (hoewel de website van de band dit concert niet noemt), 14 maart in de Bosuil in Weert en 16 maart in Luxor Live te Arnhem. Wij gaan echter 51 jaar terug in de tijd met een live-opname voor de BBC van 20 november 1973 van het nummer "Mercury", waarvan de volledige titel op het dat jaar uitgebrachte studioalbum "Solar Fire" "Mercury, The Winged Messenger" is. Overigens bracht voormalig Earth Band-zanger Chris Thompson in augustus de CD "The Final Round - Live" uit, waarop diverse stukken van die band te horen zijn. De plaat is alleen via zijn website te bestellen terwijl alle inkomsten naar een goed doel gaan.
Websites:
https://www.manfredmann.co.uk/
https://www.facebook.com/manfredmannearthband
https://www.christhompson-central.com/
https://www.facebook.com/ChrisThompsonMusic.

ALBUM VAN DE MAAND
Needlepoint – Large As Lakes
Van het album “Remnants Of Light” (BJK Music, 2024)

We zijn al wat jaren geïntrigeerd door de output van Needlepoint. Dit geesteskind van zanger-songschrijver-gitarist Bjørn Klakegg mag dan sinds het debuut uit 2010 nogal eens van samenstelling veranderen, een eigen plek in het muzieklandschap nemen de 6 studio-albums en één liveplaat steeds weer in. Klakegg is geen technisch geschoold zanger, maar zijn kenmerkende dictie past wel goed bij dit type muziek dat duidelijk zwaar beïnvloed is door de Canterbury Scene. Maar Needlepoint brengt geen puur epigonisme, want waarschijnlijk mede als gevolg van de uiteenlopende achtergronden van de opeenvolgende leden neigt het ene album meer naar hedendaagse jazz, een andere meer naar prog en psychedelica. De huidige bezetting, met toetsenist Erlend Slettevoll als opvolger van de veel in moderne jazzkringen verkerende toetsenist David Wallumrød en met in plaats van de vaak spectaculair rommelende drummer Olaf Olsen de toch ook zeker strak roffelende Ola Øverby, lijkt de arrangementen vaak wat kleiner te houden. De zanglijnen van Klakegg hebben een wat leidender rol in de composities. De vele onverwachte afslagen en modulaties in de melodieën komen zo misschien nog wel beter tot recht dan voorheen. Maar vergis je niet: Nikolai Hængsle kringelt hier subtiele jazzy gitaarlijntjes doorheen, waarbij hij zijn baspartijen regelmatig juist prominent dwingend van karakter laat zijn. Slettevoll geeft met zijn fraaie vintage instrumenten warme kleuren aan de 9 composities, waarbij Klakegg zelf met draailier, fluit en fiddle accenten aanbrengt. Dit alles maakt dat “Remnants Of Light” ons een uitstekende gelegenheid geeft dit kleurrijke gezelschap nu eens een maand in de schijnwerpers te zetten. De voor vanavond uitgekozen song refereert opzichtig aan een binnen het progressieve rockgenre iconisch album van een band die in deze uitzending ook zelf aan bod komt.:-) Dit “Large As Lakes” valt op door een fraai meanderende zangmelodie waar de rest van de song omheen gebouwd lijkt (in plaats van andersom). Aan het slot wordt die melodie op melancholieke wijze herhaald op een fraai clean klinkende gitaar.
Websites:
https://needlepoint.bandcamp.com/album/remnants-of-light
https://www.facebook.com/needlepoint.official
http://needlepoint.no/(niet up-to-date).

THEMA: YELLOW CAB - FRONT AND BACK COVERS
Je zou er bijna een prijsvraag over kunnen maken: wat is de gelijkenis tussen de albums “Gold Dust” van Tori Amos en “New York Suite” van Magenta? Het thema is 'yellow cab': op beide hoezen zie je de zangeressen geportretteerd op de achterbank van een New Yorkse taxi.
Tori Amos & Metropole Orkest – Yes, Anastasia
Van het album “Gold Dust” (Deutsche Grammophon, 2012)

Nadat Tori Amos in de (toen nog) Heineken Music Hall had opgetreden met het Metropole Orkest (onder gadeslaging van een deel van de Xymphonia-redactie), besloot de Amerikaanse zangeres twee jaar later een heel orkestraal album te maken. Ze vroeg daar opnieuw het Metropole Orkest voor, met als dirigent de jonge Brit Jules Buckley. “Gold Dust” bevat echter geen nieuwe liedjes , maar orkestrale bewerkingen van eerder uitgebracht werk. Het is daarmee een soort alternatieve 'best of', waarbij ze helemaal terug gaat tot haar destijds bijna 2 decennia oude solodebuut “Little Earthquakes”. Wij kiezen voor vanavond “Yes Anastasia”, oorspronkelijk het slotnummer van “Under The Pink” uit 1993.
Websites:
http://www.toriamos.com
https://www.facebook.com/toriamos .

Magenta – Whte Lies
Van het album “New York Suite” (F2 Music, 2006)

De tweede zangeres, zittend op de achterbank van een gele vierwieler, is Christina Booth van Magenta. Deze Welshe progrockband ontstond in 2000, toen de van Cyan bekende Rob Reed en Booth een meer permanente opvolger zochten voor Trippa, hun vorige samenwerkingsverband. Hun muziek is het meest beïnvloed door Yes, maar ook invloeden van Genesis, Mike Oldfield en zelfs de Eurythmics zijn hoorbaar. Magenta had in 2006 zo'n 100 minuten muziek voor een derde album. Na veel wikken wegen werd echter besloten een enkele CD met een kleine 80 minuten muziek uit te brengen: “Home”. Het overige materiaal verscheen korte tijd later op “New York Suite”: dit was oorspronkelijk bedoeld als EP, maar met maar liefst vier lange tracks van rond de tien minuten en een korte reprise van een song van “Home” is er eigenlijk vrijwel sprake van een volwaardig album. Overigens: in 2009 werden beide titels alsnog herenigd onder de noemer “Home (The Complete 2CD Edition)”. Van “New York Suite” kiezen we “White Lies”: dit nummer geeft een mooie doorsnee weer van wat Magenta in huis heeft, ofwel een lekker backseatdrive-prognummer.;-)
Websites:
https://magenta.bandcamp.com/album/home-the-complete-edition
https://www.facebook.com/p/Magenta-100063764792161/ .

50 JAAR – 2
Ruphus – Pictures Of A Day
Van “Ranshart” (Polydor, 1974 / Karisma Records, 2019)

Ruphus was een van de weinige bands die zich in de seventies in Noorwegen aan de prog waagde. De basis werd al in 1970 gelegd, toen gitarist Kjell Larson bassist Asle Nilsen ontmoette in Oslo. Pas twee jaar later was de formering van Ruphus een feit. Al snel voegden drummer Thor Bendiksen, toetsenist Håkon Graf en zangeres Gudny Aspaas zich bij hen. Op het debuut “New Born Day” uit 1973 zijn ook nog gitarist Hans Petter Danielsen en zanger/gitarist/saxofonist Rune Sundby te horen. Ruphus ontpopte zich hier als het Noorse antwoord op Deep Purple, Uriah Heep en het vroege Yes, met songs vol ronkend orgelwerk en stevige gitaarriffs. Bij het verschijnen van opvolger “Ranshart” bleken Danielsen en Sundby vertrokken en was Aspaas, naar later bleek tijdelijk, ingewisseld voor Rune Østdahl. En daar waar op “New Born Day”de muziek nog door de hele band werd gecomponeerd is op de opvolger zo goed als alles geschreven door Graf, al dan niet met Larsen en Nilsen. “Ranshart” laat dan ook een ander geluid horen, waarbij veel meer gekeken werd naar de progbands uit die tijd, zoals Genesis en het wat latere Yes-werk. Dit geldt vooral voor de langere stukken op de tweede kant van het album. Dit zal ook de reden zijn geweest voor de genoemde vocalistenwisseling, gezien de gelijkenis van de zangstijl van Østdahl met die van Jon Anderson. Doordat de albums buiten eigen land vrij moeilijk verkrijgbaar waren, kreeg Ruphus internationaal nooit echt bekendheid. De wispelturigheid omtrent de te volgen muziekstijl hielp echter ook niet bepaald mee. Op het derde album “Let Your Light Shine” werd namelijk wederom het roer omgegooid richting meer fusion-geïnspireerde prog die nog het meest doet denken aan Solution, met wederom Graf als belangrijkste componist. Ook wordt Aspaas weer teruggevraagd als zangeres, wat zeker een betere match met de muziek was. “Let Your Light Shine” opent in een stijl die je zou kunnen omschrijven als een jazzrockversie van Renaissance, waarbij de woordloze zang absoluut trekjes vertoonde van die van Annie Haslam. Wat ook opvalt is het heerlijke toetsenspel van Graf. Vanaf dit album had Ruphus dan ook echt wel een eigen sound gevonden, waaraan vervolgens vastgehouden werd. Wel bleek Graf op het vierde album opgevolgd door Jan Simonsen. In ware Yes-stijl bleef het vervolgens stuivertje wisselen in de bezetting, want Aspaas werd al snel opgevolgd door Sylvi Lillegaard die het twee albums volhield, waarna Aspaas nog één keer terugkwam voor het zesde en tevens laatste album “Manmade”. Daarop bleek overigens wel Bendiksen opgevolgd door nieuwe drummer Bjørn Jenssen. Alleen oerleden en oprichters Larson en Nilsen zijn op alle albums te horen. Hoewel “Manmade” geen slecht album is, was de spanning er wel een beetje af en bleek de koek in 1980 op. De muziek van Ruphus bleef jarenlang moeilijk verkrijgbaar hoewel een 2CD-compilatie uit 1996, met een schijf aan onuitgebracht materiaal, daar wel wat verandering in bracht. Gelukkig heeft Karisma Records de band internationaal weer op de kaart gezet door in 2019 alle albums opnieuw uit te brengen, waarbij niemand minder dan Jacob Holm-Lupo garant stond voor de remastering. Vanavond gaan we een nummer laten horen van het nu 50 jaar oude tweede album “Ranshart”: “Pictures Of A Day“.
Websites:
https://www.karismarecords.no/artists/ruphus/
https://www.facebook.com/thebandruphus/
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=1313 .

IN MEMORIAM: Peter Sinfield (1943 - 2024)
Emerson, Lake & Palmer - Pirates
Van "Works (Volume 1)" (Atlantic, 1977)

Vorige week donderdag, 14 november, overleed Peter Sinfield. Hij werd geboren in 1943 en kwam eind jaren 60 naar Londen, waar hij multi-instrumentalist Ian McDonald ontmoette. Tezamen voegden ze zich bij het trio Giles, Giles & Fripp en nadat Peter Giles vertrok en werd vervangen door zanger/bassist Greg Lake ontstond King Crimson. Sinfield schreef alle teksten en was tevens roadie, licht- en geluidsman. Hij was vier, door hem medegeproduceerde albums lang betrokken bij King Crimson alvorens Robert Fripp hem in 1971 verzocht King Crimson te verlaten. Sinfield produceerde vervolgens het debuut van Roxy Music en bleef tevens teksten schrijven voor Greg Lake. In latere jaren zou hij ook teksten leveren aan o.a. Leo Sayer, Bucks Fizz en Celine Dion. Na een hartoperatie was hij gedwongen het kalmer aan te doen en richtte hij zich meer op het schrijven van poëzie. Sinfields teksten voor King Crimson kenmerkten zich door het gebruik van psychedelische en sprookjesachtige elementen, maar vaak was er een diepere laag met plaats voor maatschappijkritiek en politiek engagement. Een van zijn beste teksten is toch wel die voor de Emerson, Lake & Palmer-epic “Pirates”, te vinden op "Works (Volume 1)" uit 1977. Peter Sinfield is 80 jaar geworden.
Websites:
https://www.emersonlakepalmer.com/
https://www.dgmlive.com/news/peter-sinfield-has-died
https://www.facebook.com/EmersonLakePalmer/ .

IN MEMORIAM: Peter Sinfield (1943 – 2024) / 50 JAAR – 3
P.F.M. (Premiata Forneria Marconi) - The World Became The World
Van "The World Became The World" (Manticore, 1974 / Esoteric Recordings, 2010)

P.F.M., oftewel Premiata Forneria Marconi, was al een paar jaar actief toen Greg Lake de groep ontdekte tijdens een Italiaanse toernee van Emerson, Lake & Palmer en prompt binnenhaalde bij het net opgerichte ELP-label Manticore. Om de muziek beter internationaal in de markt te kunnen zetten, koppelde hij de tot dan toe uitsluitend Italiaanstalige band aan Peter Sinfield, die Engelse teksten schreef voor nummers van het tweede P.F.M.-album “Per Un Amico”, wat in 1973 resulteerde in het tevens door Sinfield geproduceerde “Photos Of Ghosts”. En zo werd P.F.M. de eerste Italiaanse rockband die buiten eigen land succes had, met zelfs een notering in de Billboard albumhitlijst in dat jaar. Een jaar later werd hetzelfde kunstje nog een keer herhaald met “The World Became The World”, wat de Engelstalige versie was van P.F.M.'s derde album “L'Isola Di Niente”, waarbij de titeltrack overigens een nieuwe versie bleek van een song van het debuut. Dat nummer, “Impressioni Di Settembre” is in Italië een klassieker met dezelfde status als Earth & Fire's “Memories”. De Engelstalige versie is niet alleen qua tekst maar ook qua muziek een compleet nieuwe opname en was toentertijd de eerste opname met nieuwe bassist Patrick Djivas. 50 jaar na dato is Djivas het op één na langst dienende bandlid, naast mede-oprichter en drummer Franz Di Cioccio en tourt de groep nog volop, maar wel vooral door Italië. “Impressioni Di Settembre” staat nog steevast op de setlist, in de originele Italiaanse versie. Wij kiezen vandaag wél voor de Engelse versie: enerzijds is het gelijknamige album nu 50 jaar oud en anderzijds als onderdeel van ons eerbetoon aan de schrijver van de Engelse tekst: Peter Sinfield.
Websites:
https://www.pfmworld.com/
https://www.facebook.com/premiataforneriamarconiofficial .

NIEUW
Lori, Nicola - Urban Vision
- A Night In Istanbul
Van "Urban Vision" (eigen beheer, 2024)

De multi-instrumentalist Nicola Lori brengt met "Urban Vision" zijn solodebuut uit. Zijn naam wordt echter geregeld in Xymphonia genoemd, aangezien hij samen met Stefano Panunzi de vormgever is van Fjieri, terwijl hij tevens aan de soloplaten van Panunzi meewerkt. Niet vreemd dus dat we, hoewel Panunzi slechts in één nummer te horen is, Lori's album in dezelfde categorie plaatsen als het werk van Fjieri en Panunzi. Dat betekent dat er volop atmosferische, progressief getinte songs op staan, vergelijkbaar met bijvoorbeeld de oude solo-output van David Sylvian. Met de zangers GRICE, Robby Aceto en Andrea Chimenti wordt op vocaal gebied met verschillende kleuren gewerkt. Ook instrumentaal is er veel afwisseling met mooi fretloos baswerk (onder meer van Colin Edwin), Chapman Stick-patronen (van Moongardens Cristiano Roversi), Luca Calabreses sfeervolle gedempte trompetspel en symfonisch getint toetsenspel. Wel treedt, zeker in het eerste half uur, de gitaar wat meer op de voorgrond dan op de albums van Fjieri en Panunzi. Van "Urban Vision" draaien we eerst het titelnummer, gevolgd door een van de vier instrumentale stukken, het zich mooi ontwikkelende "A Night In Instanbul".
Websites:
https://www.nicolalori.com/
https://www.facebook.com/nicolalorimusic
https://nicolalori.bandcamp.com/album/urban-vision .

NIEUW
Ice – Inside The Bulb
– Across The Frozen Lake
Van “Man In The Moon” (OSKAR, 2024)

Het was pas vorig jaar juli dat we voor het eerst muziek draaiden van Ice, met een nummer van de CD “The Saga”. En dat terwijl dat debuut al in 2005 verschenen was. We hadden toen nog het idee dat deze Nederlandse groep er inmiddels mee opgehouden was. Wisten wij veel dat er toen al wat jaartjes gewerkt werd aan de opvolger “Man In The Moon”? Dat album verscheen juli dit jaar, de maand dat 55 jaar eerder Neil Armstrong als eerste mens voetstappen op de maan zette. Het titelnummer was trouwens al klaar ten tijde van het 50-jarig jubileum daarvan, lezen we in een interview dat de Almelose progjournalist Menno von Brücken Fock met de band afnam voor iO Pages 195. Het krachtige en rijpe karakter van de 10 songs (plus een proloog en een intermezzo) op “Man In The Moon” verraden dat we hier niet te maken hebben met groentjes. Sterker nog: een deel van dit kwintet heeft de pensioenleeftijd inmiddels bereikt en was actief in illustere underground-seventiessymfobands Differences en Alpha. De zaadjes voor Ice zijn echter eind jaren negentig geplant middels Maryson, de band rond fantasyschrijver wijlen Wim Stolk, destijds nog geïnterviewd door Xymphonia. Vorig jaar maakten we vergelijkingen met Camel, Egdon Heath, Pallas en het Genesis ten tijde van “Duke”. De volle sound van de vele lagen keyboards die Ardie Westdijk aanlegt verklaren de referentie aan laatstgenoemde album nog steeds, maar nog meer is er een link naar Eloy te leggen, mede ook door het synthgeluid dat Westdijk graag in zijn solo's gebruikt. In “Inside The Bulb” menen we zelfs een Eloy-quote te ontwaren. Die synths kleuren ook mooi als ondergrond voor de fijne melodieuze gitaarsolo's van Chris van Hoogdalem. Aan de wat hesige stem van Hein van den Broek zullen sommigen misschien moeten wennen, maar de zang heeft een goed passende doorleefdheid en heeft op momenten het karakteristieke van Kayaks Max Werner. Drie dochters van afzonderlijke leden zongen de soulvolle koortjes in, om zo samen met de aan de stijl van Dick Parry herinnerende saxofoonsolo in het slotnummer (door speciale gast Leslie van der Heul) ook nog een extra Floydesk tintje toe te voegen (voor zover dat al niet aanwezig was). We denken dat flink wat van onze vaste luisteraars veel waardering voor dit sterke vaderlandse werkstuk kunnen opbrengen!
Websites:
https://oskarrecords.bandcamp.com/album/man-in-the-moon-cd
https://www.facebook.com/ICEProgressiveRock/.

NIEUW / JAZZROCK
Beledo - De Tardecita
Van "Flotando En El Vacio" (Moonjune Records, 2024)

De Urugayaanse gitarist Beledo leerden wij kennen via zijn eerste twee albums voor het gerenommeerde jazzlabel Moonjune Records: “Dreamland Mechanism” uit 2016 en “Seriously Deep” uit 2021. Ze bevatten zeer smaakvolle jazzrock in de lijn van Allan Holdsworths toegankelijker materiaal. Nu is er een opvolger in de vorm van "Flotando En El Vacio" (Spaans voor “Zwevend In Het Luchtledige”), waarvoor de opnames overigens al kort na die van “Seriously Deep” plaats hadden gevonden. Daar waar het materiaal op de eerdere albums een meer gecomponeerd karakter hadden, is dit nieuwe album een stuk losser van opzet. Beledo heeft de muziek in 2 dagen opgenomen in de La Casa Murada studio's in Spanje, bijgestaan door bijna vaste Moonjune-drummer Asaf Sirkis en twee Spaanse muzikanten: bassist Carles Benavent en fluitist/saxofonist Jorge Pardo. Met name diens fluitspel krijgt veel ruimte op dit album, wat gelijk al een heel andere sfeer aan de muziek geeft. Zoals gezegd, die is een stuk losser uit de pols, wat even wennen is (en slotstuk “Rodeados” is wellicht voor de meeste luisteraars iets té 'vrij') maar wat extra luisterbeurten zorgt ervoor dat de muziek uiteindelijk wel degelijk landt. Beledo speelt niet alleen prachtige gitaarpartijen, die altijd wel iets in zich hebben van de sound van voornoemde Holdsworth, maar ook uitstekend piano. Naast het kernkwartet speelt op 1 track percussionist Ramón Echegaray mee en komt op maar liefst 3 stukken een oude bekende voorbij in de persoon van Gary Husband. Niet op drums, zoals we hem kennen van Level 42 en opnieuw Holdsworth, maar als vingervlugge toetsenist op elektrische piano en MiniMoog. In het iets meer dan 11 minuten durende “De Tardecita” (ofwel “In De Avond”) komt met name die Moog regelmatige voorbij op een manier zoals we dat in het verleden ooit hoorden in het jazzrockwerk van Chick Corea.
Websites:
https://beledo-moonjune.bandcamp.com/
https://beledo.com/
https://www.facebook.com/beledomain .

IN MEMORIAM: Bert Veldkamp
Kayak - Nothingness
– Relics From A Distant Age
– Land On The Water
Van het album “The Last Encore” (Vertigo, 1976 / CD-editie: Mercury, 1994/2002/2012)

Bert Veldkamp, vooral bekend als voormalig bassist van de Nederlandse band Kayak, is 10 november op 72-jarige leeftijd overleden. Kayak-oprichter en toetsenist Ton Scherpenzeel maakte het nieuws via social media bekend. “Hoewel we wel wisten dat het er aan zat te komen, werden we er toch door overvallen,” aldus Scherpenzeel. Veldkamp is, na zanger Max Werner, het tweede Kayak-lid dat dit jaar is overleden. Hij groeide op in Groningen, was al vanaf zijn dertiende bezig met de basgitaar, maar heeft er naar eigen zeggen geen opleiding voor gehad. Hij zat vanaf 1965 in een behoorlijk aantal bandjes tot hij in 1970 terecht kwam in Zoo. Met die Groningse groep maakte Veltkamp in 1973 het album “Zoo Music”. Toen de latere LPF-staatssecretaris Cees van Leeuwen in 1974 Kayak verliet herinnerden Scherpenzeel en co. zich Veltkamp die ze een paar maanden eerder in Groningen hadden zien spelen. En zo werd hij gevraagd voor de Hilversumse groep om vervolgens op “Royal Bed Bouncer” (1975) en “The Last Encore” (1976) de baspartijen en achtergrondzang te verzorgen. Op “Starlight Dancer” bleek hij opgevolgd door Theo de Jong. Begin jaren tachtig dook Veltkamp op in Frontpage (single: “Portugal” in 1982) en Europe, wat een soort doorstart van Kayak was, met ook Scherpenzeel en gitarist Johan Slager. Het Europe-avontuur eindigde in 1984, waarna Veltkamp 15 jaar later gevraagd werd voor de doorstart van Kayak. Tot aan 2005 werkte hij mee aan “Close To The Fire” (2000), “Night Vision” (2001) en “Merlin: Bard Of The Unseen” (2003) Tussendoor en daarna speelde hij bij de Groningse bluegrassband Stroatklinkers alsmede nog wat bandjes rond zijn woonplaats Tynaarlo. (bronnen: Menno von Brücken Fock, iO Pages 181; Wouter Bessels, Dagblad van het Noorden)
Websites:
https://www.kayakonline.info/
https://www.facebook.com/kayakmusicband
https://dvhn.nl/cultuur/muziek/Oud-Kayak-bassist-Bert-Veldkamp-72-uit-Groningen-overleden-29275331.html
https://www.hitzound.com/bert-veldkamp-o-a-bassist-kayak-overleden/
https://nl.wikipedia.org/wiki/Bert_Veldkamp_(bassist) .

NIEUW (verzamelbox) / JAZZROCK
Bruford - The Sliding Floor
Oorspronkelijk van "Gradually Going Tornado" (EG/Polydor, 1980 / Winterfold Records, 2005); deze versie van "The Best Of Bill Bruford : The Winterfold & Summerfold Years" (Summerfold Records, 2024)

Onlangs nam Bill Bruford zijn drumsticks weer op om enkele optredens te verzorgen als onderdeel van een jazztrio. Mooie gelegenheid om voor mensen die zijn naam wellicht kennen, maar nooit iets van hem gehoord hebben, zijn solowerk weer eens onder de aandacht te brengen. Nu lijkt dat wat vreemd, zoals het twee jaar geleden uitgebrachte carrière-overzicht, de 6CD-box "Making A Song And Dance (A Complete Career Collection)" onderstreept. Want zou iemand nog nooit naar muziek van daarop verzamelde bands als Yes, King Crimson of UK of musici als David Torn, Chris Squire, Kazumi Watanabe of Al DiMeola geluisterd hebben? Maar goed, de in 2009 verschenen verzamel-CD “The Winterfold Collection 1978-1986” met werk van zijn eerste soloplaat, de band Bruford en albums met Patrick Moraz, en de verzamel-dubbel-CD “The Summerfold Collection 1987-2008” met meer jazzgeoriënteerde stukken van Bill Bruford's Earthworks en zijn samenwerkingen met onder anderen Ralph Towner en Michiel Borstlap, werden niet meer gefabriceerd. Dus heeft Bruford deze in samenwerking met Cherry Red Records verzameld in de boxset "The Best Of Bill Bruford: The Winterfold & Summerfold Years". Van deze set draaien we "The Sliding Floor", waarvan de oorspronkelijke versie te horen is op "Gradually Going Tornado", de tweede LP van de band Bruford en de eerste waarop "The Unknown" John Clark de rol van Allan Holdsworth had overgenomen.
Websites:
https://billbruford.com/(niet up-to-date)
https://www.facebook.com/billbruford
https://burningshed.com/store/billbruford
https://www.cherryred.co.uk/.

ALBUM VAN DE MAAND
Needlepoint – Where You Two Once Held Hands
Van het album “Remnants Of Light” (BJK Music, 2024)

We zijn al wat jaren geïntrigeerd door de output van Needlepoint. Dit geesteskind van zanger-songschrijver-gitarist Bjørn Klakegg mag dan sinds het debuut uit 2010 nogal eens van samenstelling veranderen, een eigen plek in het muzieklandschap nemen de 6 studio-albums en één liveplaat steeds weer in. Klakegg is geen technisch geschoold zanger, maar zijn kenmerkende dictie past wel goed bij dit type muziek dat duidelijk zwaar beïnvloed is door de Canterbury Scene. Maar Needlepoint brengt geen puur epigonisme, want waarschijnlijk mede als gevolg van de uiteenlopende achtergronden van de opeenvolgende leden neigt het ene album meer naar hedendaagse jazz, een andere meer naar prog en psychedelica. De huidige bezetting, met toetsenist Erlend Slettevoll als opvolger van de veel in moderne jazzkringen verkerende toetsenist David Wallumrød en met in plaats van de vaak spectaculair rommelende drummer Olaf Olsen de toch ook zeker strak roffelende Ola Øverby, lijkt de arrangementen vaak wat kleiner te houden. De zanglijnen van Klakegg hebben een wat leidender rol in de composities. De vele onverwachte afslagen en modulaties in de melodieën komen zo misschien nog wel beter tot recht dan voorheen. Maar vergis je niet: Nikolai Hængsle kringelt hier subtiele jazzy gitaarlijntjes doorheen, waarbij hij zijn baspartijen regelmatig juist prominent dwingend van karakter laat zijn. Slettevoll geeft met zijn fraaie vintage instrumenten warme kleuren aan de 9 composities, waarbij Klakegg zelf met draailier, fluit en fiddle accenten aanbrengt. Dit alles maakt dat “Remnants Of Light” ons een uitstekende gelegenheid geeft dit kleurrijke gezelschap nu eens een maand in de schijnwerpers te zetten. De hoge harmoniezang die we in de coupletten van “Where You Two Once Held Hands” horen, klinkt nogal a-typisch en heeft wel iets van Westcoastrock van rond 1970, maar als de vervormde klank uit Erlend Slettevolls orgel naar het slot toe de vrije hand krijgt, keert het Canterbury-karakter terug, uiteraard op Needlepoints eigen eigenwijze Noorse manier.
Websites:
https://needlepoint.bandcamp.com/album/remnants-of-light
https://www.facebook.com/needlepoint.official
http://needlepoint.no/(niet up-to-date).

NIEUW
Von Hertzen Brothers - The Change
– Wait For Me
Van het album “In Murmuration” (Doing Being Music (= eigen beheer), 2024)

In Xymphonia schenken we aandacht aan progressieve, melodieuze en symfonische rock in al zijn uitingsvormen. We zoeken daarbij bewust ook de grenzen op van deze genres zonder overigens de klassiekers volledig uit het oog te verliezen. De uitstapjes richting progressieve pop, progressieve singer/songwriter, elektronische muziek, AOR, jazzrock en progmetal maken van Xymphonia meer dan een standaard-symfoshow, zeg maar gerust een progressief programma. Von Hertzen Brothers is zo'n band die regelmatig de grenzen opzoekt en dit komt duidelijk naar voren op het negende album van deze Finnen: “In Murmuration”, dat op 25 oktober is uitgebracht. Opnieuw zijn de vocale harmonieën van de broers Mikko, Kie en Jonne Von Hertzen de grote kracht. Die genetische connectie zorgt ervoor dat hun stemmen zo goed samensmelten dat het lastig is ze onderling te onderscheiden, wat resulteert in prachtige harmonieën. Wat opvalt op dit album is enerzijds het grotere gehalte aan rockende uptempo nummers waarbij de drums een prominentere plaats in de mix hebben dan voorheen, maar de muziek blijft zoals we gewend zijn bij de broers groots en breeduit klinkend. Anderzijds zijn er nummers die een meer gedragen en langzaam opbouwende vorm hebben, die meer in het symfonische rockstraatje passen. Hieruit kozen we voor deze uitzending achtereenvolgens de nummers “The Change” en albumafsluiter “Wait For Me”.
Websites:
https://www.vonhertzenbrothers.com/
https://www.facebook.com/vonhertzenbrothersofficial .

PROGRESSIEVE POP
10cc - Lovers Anynomous
Van "Look Hear" (Mercury, 1980)

Als je online rondgraaft naar meningen over het zevende studio-album "Look Hear" van 10cc kom je eigenlijk bijna alleen maar opmerkingen tegen die het album in niet zo'n gunstig daglicht zetten. Maar soms is het beter om je oor niet te veel te laten hangen naar wat anderen vinden, maar gewoon zelf je mening te vormen. Want al na één luisterbeurt was het ons duidelijk dat "Look Hear", hoewel geen meesterwerk, absoluut meer dan de moeite waard is voor de liefhebbers van 10cc's slim in elkaar zittende pop met soms proggy tinten. De Britse groep had al een paar albums geleden afscheid genomen van het duo Kevin Godley en Lol Creme, maar Graham Gouldman en Eric Stewart haalden met ieder album meer leden van de live-band naar de studio en op “Look Hear” waren dus gitarist Rick Fenn, toetstenist Duncan Mackay (die hiervoor o.a. bij Alan Parsons Project en Kate Bush speelde) en de drummer-percussionisten Paul Burgess en Stuart Tosh nadrukkelijk aanwezig. Fenn en Mackay droegen zelfs compositorisch bij. Zoals gezegd, "Look Hear" is niet het beste 10cc-album en Gouldman en Stewart zijn er achteraf misschien niet echt tevreden over, maar muzikaal valt er genoeg te genieten en doet het niet onder voor de output van tijd- en stijlgenoten als The Alan Parsons Project. Overigens touren Gouldman, Fenn en Burgess nog steeds de wereld over onder de 10cc-vlag, aangevuld met enkele andere muzikanten.
Websites:
https://www.10cc.world/
https://www.facebook.com/10ccworld .

(OP)NIEUW
Ritual – Forgotten Qualities
Van "The Story Of Mr. Bogd Part 1" (Karisma Records, 2024)

We hebben17 jaar moeten wachten op een nieuw volwaardig studio-album van Ritual. Na het uit 2007 stammende album “The Hemulic Voluntary Band” leek de Zweedse band te zijn opgedoekt. Niets bleek minder waar toen in 2020 het nieuws kwam dat er een tweedelig werkstuk aan zat te komen: "The Story Of Mr. Bogd". Als 'teaser' werd alvast de EP “Glimpses Of The Story Of Mr. Bogd” uitgebracht met enkele nummers van beide delen. ...Dus stiekem waren de heren hard aan het werk aan hun meest prestigieuze werkstuk tot nu toe! We hadden toen echter niet bevroed dat het nog weer 4 jaar zou duren voordat deel één eindelijk het licht ziet, want dat is afgelopen augustus pas gebeurd. Het verhaal en ook de songteksten zijn van de hand van bassist Fredrik Lindqvist. Opvallend is verder dat de bezetting niet veranderd is sinds de oprichting in Stockholm in 1992. Genoemde Lindqvist wordt dus nog steeds vergezeld van drummer Johan Nordgren, zanger/gitarist Patrik Lundström (tevens bekend van Kaipa) en toetsenist Jon Gamble. Hoewel geworteld in de progrock heeft de band een eigenzinnig geluid, met naast detecteerbare invloeden van onder meer XTC, It Bites, Gentle Giant en Led Zeppelin ook elementen uit traditionele Zweedse folkmuziek, waarbij ook het daarbij behorende instrumentarium wordt aangewend. Dit hebben we in 1996 met eigen zintuigen kunnen bewonderen in Almelo’s toenmalige concertzaal Sub Rosa, alwaar Ritual veel indruk maakte tijdens het laatste Xymphonia Festival. De band bleef na het titelloze debuut uit dat jaar consistent goede albums afleveren die onderling steeds weer nét iets anders klonken. Op "The Story Of Mr. Bogd Part 1" blijft de Ritual-stijlenmix herkenbaar, met als nieuw element dat er nu een doorlopend verhaal wordt middels de songs. We hebben bij het verschijnen van het album al twee nummers laten horen maar natuurlijk verdient dit album meer aandacht en draaien we vanavond de ballad “Forgotten Qualities”.
Websites:
https://ritual.se/
https://www.facebook.com/ritual.se/
https://ritualsweden.bandcamp.com/album/the-story-of-mr-bogd-part-1 .

HERUITGAVE
Aphrodite's Child - Altamont
– The Wedding Of The Lamb
– The Capture Of The Beast
Van “666” (Vertigo, 1971 / Universal Music Recordings, 2024)

Afgelopen week verscheen er een mooie heruitgave van Aphrodite's Childs “666”, een echte cultklassieker. Aphrodite's Child werd in 1967 geformeerd in Griekenland door Evangelos Papathanassiou, beter bekend als Vangelis (keyboards en fluit), Demis Roussos (bas, gitaar en zang), Loukas Sideras (drums en zang) en Silver Koulouris (gitaar). De vier ontvluchtten al snel hun land, waar dat jaar een militaire staatsgreep had plaatsgevonden, en kwamen in Parijs terecht. Voor Mercury Records mochten ze al snel een debuutsingle opnemen: “Rain And Tears”, dat een million seller werd. Dit Procol Harum-achtige nummer zette de toon voor meerdere singles en hits en Roussos werd bekend om zijn hoge zanguithalen. Na drie albums was de koek echter op en ging Vangelis door als succesvol soundtrackcomponist. Roussos ontpopte zich tot groots popzanger met veel hits op zijn naam en bijna 60 miljoen verkochte albums. Het laatste album dat de band uitbracht is het genoemde “666”. In de lijn van The Who's “Tommy” betreft het een heuse conceptdubbelaar en daarmee waren deze Grieken Britse genregenoten als Yes en Genesis toch mooi een paar jaar voor. Het eindresultaat is een bijzonder album met maar zes vocale nummers en veel instrumentale exercities. Vangelis experimenteerde daarbij volop met elektronica, maar er was ook een grote rol weggelegd voor gitarist Koulouris. Natuurlijk zorgde de titel voor de nodige controverse en zeker ook het nummer "∞" ("Infinity"): een naar 5 minuten teruggedestilleerde jam van oorspronkelijk bijna 40 minuten met een hoofdrol voor actrice Irene Papas die al hijgend het nummer naar een hoogtepunt bracht. Kant 4 bevatte het bijna 20 minuut durende albumhoogtepunt “All The Seats Were Occupied", dat wel veel vergt van de luisteraar. In contrast daarmee sluit “666” af met de ballad “Break”. Het album kwam in Griekenland uit met wat alternatieve mixen en langere versies van nummers. Deze en de internationale versie zijn nu samen met een Dolby Atmos en een 5.1 surround up-mix op Blu-ray als boxje uitgebracht. Leuk detail is dat Steven Wilson een van zijn eerste bands, Altamont, naar een nummer van dit album heeft vernoemd. Laat dit ook net een van de nummers zijn die op de Griekse versie langer is. We gaan luisteren naar dat nummer, gevolgd door nog twee stukken van deze Griekse versie.
Websites:
https://www.facebook.com/VangelisOfficial
https://elsew.com/ .

LIVE-TIP / 40 JAAR
Marillion – Emerald Lies (live)
Van “Real To Reel” (EMI, 1984 (cassette) /1987 (CD))

Komende week speelt Fish zijn laatste shows op Nederlandse podia, in het kader van zijn “Road To The Isles”-afscheidstournee. We waren een kleine maand geleden getuige van één van de eerste shows uit die reeks, in Enschede. In een ruim 2,5 uur durende show gaf de voormalige Marillion-frontman met zijn band een mooie doorsnee van zijn solocarrière met veel 'deep cuts' met daartussen maar een paar ‘hits’. Voor deze tour heeft hij twee sets voorbereid waartussen hij per avond wisselt. Er zijn wel enkele nummers in de set gekropen van zijn vorige band, maar dat houdt hij gelukkig beperkt tot twee a drie titels per avond. Natuurlijk is er wel een nummer van “Fugazi” in de set te vinden, misschien wel mede omdat Marillion zelf dit tweede bandalbum al jaren negeert. En dat terwijl de concerten uit het verschijningsjaar 1984 als zeer gedreven te boek staan, vooral de shows van eind van dat jaar. Die waren ter promotie van het live-mini-album “Real To Reel”, met opnamen die begin dat jaar waren gemaakt in Montreal en Leicester. Het verscheen op 5 november 1984 op LP en cassette, mooi op tijd voor de kerstinkopen en duidelijk als stoplap tussen twee studioalbums. Gebruikelijk voor die tijd was dat er op de cassette-variant een extra nummer was toegevoegd, in dit geval “Emerald Lies”. Gelukkig is het ook op de CD-versie uit 1987 te vinden. Het 40-jarig jubileum én de Fish-tournee vormen twee mooie redenen om dit nummer weer 'ns een keer te draaien.
Websites:
https://fishmusic.scot/
https://www.facebook.com/derek.dick
https://www.marillion.com/
https://www.facebook.com/MarillionOfficial .

NIEUW
Perfect Storm – Depraved Mind
Van “Stairs” (Glassville Records, 2024)

In juli 2021 was “No Air” van Perfect Storm ons Album van de Maand. Dit Groningse debuut belandde vervolgens op nummer 7 in de eindlijst van dat jaar. Sindsdien konden we enkele keren genieten van live-optredens van dit sextet, op Northern Prog en Midsummer Prog. Hoewel afwisselend genoeg, bekroop ons bij het songmateriaal van “No Air” en vooral ook de manier waarop Adel Saflou en Hiske Oosterwijk samen de zangpartijen invullen wel de gedachte: 'heel mooi en vooral ook bijzonder doorvoeld, maar hopelijk vindt de groep de juiste inspiratie om een voldoende afwijkend vervolg te produceren'. En daar is men met “Stairs” zeer wel in geslaagd! Gitarist Gert Jan Schurer levert composities af die over de hele linie een wat epischer karakter hebben, met een uitgekiende opbouw en een afgewogen mix van zanggedeelten met teksten van Oosterwijk en spannende instrumentale passages. De ervaren- en geschooldheid is weer goed af te horen aan de fascinerende partijen die Schurer, toetsenist Jan Munnik (opvolger van Ard Offers), bassist David Klompmakers en drummer Wieger Dijkstra (opvolger van Jesse Bosman) hebben vastgelegd, zonder ook maar een moment de structuur van de song uit het oog te verliezen. En de solo- en samenzang van Saflou en Oosterwijk raakt de luisteraar gegarandeerd in het hart. Vooral ook omdat Ralph Fokkema (engineer), Niels Voskuil (mix) en Frans Vollink ervoor zorgen dat alles opnieuw klinkt als een klok. Het hoesontwerp is wederom van Vera-kunstenaar Vlerk en sluit goed aan bij dat van de voorganger. Een goed voorbeeld van wat we bedoelen met dat epische karakter is het negeneneenhalve minuut lange slotnummer “Depraved Mind”.
Websites:
https://perfectstormsounds.bandcamp.com/album/stairs
https://www.facebook.com/p/Perfect-Storm-music-100063596649463/ .

NIEUW
Gothe, Ian & Fernando Perdomo - Never Let Go
- Slow Yourself Down
Van "Never Let Go: A Tribute To Camel" (Think Like A Key Music, 2024)

Voor "Never Let Go: A Tribute To Camel" sloegen Fernando Perdomo (elektrische gitaar en sitar, bas, drums, keyboards) en Ian Gothe (zang, akoestische en klassieke gitaren, fluit, tanpura, bas) de handen ineen. De onbekende Gothe is een singer-songwriter die in 2020 zijn soloalbum "Memento" uitbracht met onder meer een bewerking van "Air Born" van Camel. Een relatief dicht bij het origineel blijvende versie van dat nummer is eveneens te horen op "Never Let Go". Ook drie stukken van "The Snow Goose" worden redelijk trouw uitgevoerd. Voor andere nummers kozen de musici juist een andere benadering. Zo klinkt "Another Night" een stuk robuuster, wat de in een harnas gehulde kameel op de hoes verklaart, terwijl een fraaie fluitsolo het arrangement verrijkt. De dwarsfluit in het oorspronkelijke "Spirit Of The Water" is zelfs vervangen door een slepende elektrische gitaarstrofe. De mysterieuze, woordloze zangmelodie in "Preparation" toont Gothe’s Armeens/Iraanse wortels, die wellicht ook zijn ietwat vlakke intonatie veroorzaken. Dat wordt echter mooi gemaskeerd door de harmonievocalen van Perdomo en – in "Another Night" – Durga McBroom. Een andere prominente gast, David Kerzner, siert het urgente "Never Let Go" met een zwierige Mellotronfluitsolo op. In "Slow Yourself Down" is de titel letterlijk genomen door de song als een ballade te vertolken, inclusief Gilmoureske gitaarsolo. Tenslotte blinken de meest “recente” stukken, "Refugee" en "City Life", vooral uit door Perdomo’s emotionele gitaarspel. Van dit eerbetoon hoort u nu "Never Let Go" en "Slow Yourself Down".
Websites:
https://www.iangothe.com/
https://www.facebook.com/iangotheofficial
https://fernandoperdomo.bandcamp.com/album/never-let-go-a-tribute-to-camel
https://www.fernandoperdomo.com/
https://www.facebook.com/Fernandoperdomomusic/ .

NIEUW / MONUMENT
Windmill, The – Fear
Van het album “Mindscapes” (Crime Records, 2024)

Ten tijde van de oprichting in 2001 was The Windmill nog bedoeld als incidenteel progproject, getooid met een naam die op dat moment al zo'n tien jaar door het hoofd van toetsenist Jean Robert Viita spookte. Hij zag destijds tijdens autotocht de rotoren van windmolens synchroon draaien met Camels “Moonmadness” dat uit zijn 'car audio system' schalde. De eerste jaren werden gekenmerkt door sporadische repetities, waarbij zowel eigen nummers als klassieke prognummers werden gespeeld. Gewoon voor de lol, en het idee van een vaststaande band met liveoptredens en opnames was in die tijd nog relatief ver weg. Maar ambities ontwikkelden zich, en in het najaar van 2005 werd besloten om te beginnen met de opnames van wat het debuutalbum “To Be Continued ...” zou worden. De Noorse band begon toen echt vorm te krijgen, het was geen '(zij)project' meer. In de volgende 15 jaren verschenen nog twee albums en waren er ook de nodige bandwisselingen. Begin 2020 werd er begonnen met het werken aan nieuwe nummers voor een 4de album, maar de corona-uitbraak in maart 2020 zorgde ervoor dat de releaseparty een flinke vertraging opliep. Dit jaar verscheen dan eindelijk “Mindscapes”'. Anno 2024 bestaat de band uit Erik Borgen (zang, gitaar), Arnfinn Isaksen (basgitaar), Stig Andre Clason (gitaar), Morten Clason (fluit, saxofoon) en Nils Harsem (drums). The Windmill was dit jaar een van de aantredende acts op de laatste editie van Night Of The Prog, op de Loreley in Duitsland, waar de Noorse heren verrasten met een mooi en sterk optreden. “Mindscapes” bevat slechts vier tracks, wat dit het tot nu toe kortste The Windmill-album maakt. Maar openingstrack “Fear” is een waar epos, met een speelduur van meer dan tweeëntwintig minuten. De muziek van het vijftal grijpt terug op jarenzeventigprog met de nodige Camel-achtige passages. Mooie gitaarsolo's, maar ook de nodige zangpartijen begeleid door piano en fluit passeren de revue. Ook is er nog ruimte voor een saxofoonsolo. Wij hebben gekozen voor het al aangehaalde, monumetale “Fear”. Gaat u er maar eens goed voor zitten.
Websites:
http://www.thewindmill.no/
https://www.facebook.com/p/The-Windmill-100063508992319/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Needlepoint – Muse On The Hook
Van het album “Remnants Of Light” (BJK Music, 2024)

We zijn al wat jaren geïntrigeerd door de output van Needlepoint. Dit geesteskind van zanger-songschrijver-gitarist Bjørn Klakegg mag dan sinds het debuut uit 2010 nogal eens van samenstelling veranderen, een eigen plek in het muzieklandschap nemen de 6 studio-albums en één liveplaat steeds weer in. Klakegg is geen technisch geschoold zanger, maar zijn kenmerkende dictie past wel goed bij dit type muziek dat duidelijk zwaar beïnvloed is door de Canterbury Scene. Maar Needlepoint brengt geen puur epigonisme, want waarschijnlijk mede als gevolg van de uiteenlopende achtergronden van de opeenvolgende leden neigt het ene album meer naar hedendaagse jazz, een andere meer naar prog en psychedelica. De huidige bezetting, met toetsenist Erlend Slettevoll als opvolger van de veel in moderne jazzkringen verkerende toetsenist David Wallumrød en met in plaats van de vaak spectaculair rommelende drummer Olaf Olsen de toch ook zeker strak roffelende Ola Øverby, lijkt de arrangementen vaak wat kleiner te houden. De zanglijnen van Klakegg hebben een wat leidender rol in de composities. De vele onverwachte afslagen en modulaties in de melodieën komen zo misschien nog wel beter tot recht dan voorheen. Maar vergis je niet: Nikolai Hængsle kringelt hier subtiele jazzy gitaarlijntjes doorheen, waarbij hij zijn baspartijen regelmatig juist prominent dwingend van karakter laat zijn. Slettevoll geeft met zijn fraaie vintage instrumenten warme kleuren aan de 9 composities, waarbij Klakegg zelf met draailier, fluit en fiddle accenten aanbrengt. Dit alles maakt dat “Remnants Of Light” ons een uitstekende gelegenheid geeft dit kleurrijke gezelschap nu eens een maand in de schijnwerpers te zetten. We starten met “Muse On The Hook “, dat meteen binnenvalt met zo'n prominente droge baslick van Hængsle, ondersteund door de roffel van Øverby. Fraai is daarbij de klank van de Fender Rhodes van Slettevoll, die als het nummer op hol lijkt te slaan de ene laag na de andere met keyboardgeluiden vult die je terugzwiepen naar de zeer vroege seventies, zonder dat de muziek gedateerd klinkt.
Websites:
https://needlepoint.bandcamp.com/album/remnants-of-light
https://www.facebook.com/needlepoint.official
http://needlepoint.no/(niet up-to-date).

VOORPROEFJE / LIVE-TIP
Kingfisher Sky - Fade Away
Van het nog te verschijnen album “Feeding The Wolves” (eigen beheer, 8 november 2024)

Afgelopen week verscheen de eerste single van het komende nieuwe album van Kingfisher Sky. Van dit “Fade Away” is een zogenaamde lyric video op YouTube te bewonderen. Het album “Feeding The Wolves” is via een internetfondsenwervingscampagne van de grond gekomen, terwijl de groep tussendoor in den lande op de podia was te aanschouwen met een Kate Bush-tribute-show. Als je naar “Fade Away” luistert, met meerdere loepzuivere kopstemuithalen van Judith Rijnveld, kun je goed geloven dat haar Kate Bush-vertolkingen zeer fraai moeten hebben geklonken. Drummer Ivar de Graaf ondersteunt haar met krachtig drumwerk met volop gebruik van zijn tomtoms. Afwisselend ingetogen en juist heel orkestrale keyboardpartijen en een fijne gitaarsolo maken het nummer helemaal af. Dat maakt nieuwsgierig naar de rest van “Feeding The Wolves”. De release is op 8 november, nét een dag na de aftrap van een tourtje dat beging in Iduna in Drachten en Kingfisher Sky ook o.a. op 15 november naar Luxor Live in Arnhem brengt.
Websites:
https://www.kingfishersky.com/
https://www.facebook.com/kingfishersky/
Dit nummer op YouTube: .

NIEUW
Public Service Broadcasting - I Was Always Dreaming
Public Service Broadcasting - Towards The Dawn
Public Service Broadcasting ft. EERA - A Different Kind Of Love
Van "The Last Flight" (SO Recordings, 2024)

De muziek van Public Service Broadcasting, of kortweg PBS, hebben we door de jaren heen regelmatig de revue laten passeren. De Britse band wordt voor het gemak vaak in het postrock-hokje gestopt, maar dat krijg je al gauw bij moderne instrumentale bands die zich ook nog eens laten inspireren door film en in het bijzonder oude documentaires. Albums zijn daardoor bijna altijd conceptueel van aard en dat geldt ook het onlangs verschenen "The Last Flight". Bandleider J. Willgoose, Esq. was op zoek naar nieuwe inspiratie buiten de Britse documentaire-archieven die hij in het verleden 'plunderde'. Die werden voornamelijk gedomineerd door masculiene onderwerpen: treinen, vliegtuigen, raketten, mijnbouw en steden. En dus werd de focus van "The Last Flight" niemand minder dan de Amerikaanse pilote Amelia Earhart en in het bijzonder haar laatste vlucht in 1937: een poging om als eerste vrouwelijke piloot rond de aarde te vliegen waarbij zij helaas samen met haar navigator Fred Noonan boven de Grote Oceaan verdween zonder een spoor na te laten. Dit verhaal is al eens vaker als inspiratie gebruikt o.a. door de folkrockers Plainsong en Joni Mitchell, maar ook Marillions Mark Kelly gebruikte het voor een aantal stukken op zijn soloproject Marathon uit 2020. En nog geen twee maanden geleden was daar Laurie Anderson met haar “Amelia”. PBS zag zich wel geconfronteerd dat er geen opnames waren van Earharts stem, maar door het gebruik van geschreven bronnen (interviews, boeken), een stem-actrice en studiotechniek wordt de illusie gewekt dat Earhart ons regelmatig toespreekt op "The Last Flight". Muzikaal- en arrangeertechnisch is dit het rijkste Public Service Broadcasting-album doordat naast de typische bijna Krautrock-achtige sound die de band zelf produceert, er ook een breed scala aan orkestmuzikanten meewerken. Daarnaast zijn er er maar liefst drie vocale nummers te horen, waarbij de zangrol in al die drie gevallen door een vrouw wordt ingevuld, namelijk door Andreya Casablanca, Kate Sables (van indiepop band This Is The Kit) en de Noorse singer-songwriter EERA. "The Last Flight" wordt daarmee een prachtige luistertrip met vooral ook een aangrijpend, haast spookachtig slot: we horen de radiosignalen van Earhart langzaam in de ether verdwijnen.
Websites:
https://publicservicebroadcasting.net/
https://www.facebook.com/PUBLICSERVICEBROADCASTING .

WERELD VOL MUZIEK
Sai, Yoshiko - Ship Adrift
Van "Mikkô (Stowing Away)" (Black, 1976 / P-Vine Records, 2008 / Bamboo, 2013)

Yoshiko Sai is een Japanse singer/songwriter die haar carrière in de tweede helft van de jaren zeventig begon. In die periode bracht ze vier albums uit, waarvan we onlangs een heruitgave van de tweede plaat, "Mikkô (Stowing Away)" uit 1976, in een uitverkoopbak met psychedelische muziek tegenkwamen. Waarschijnlijk was die keuze gebaseerd op de eerste tonen van de plaat, waarin sitar en tabla de boventoon voeren. De overige muziek op deze plaat laat zich echter beter omschrijven als kundig geproduceerde pop met blues-, jazz- en prog-trekjes. Sai, die over een prettige zangstem beschikt, heeft zich hiervoor omringd door een grote groep musici. Nadat ze zich na het vierde album had teruggetrokken uit de muziekwereld, is de zangeres sinds begin deze eeuw weer actief in de scene en bracht, bijvoorbeeld, met gitarist Jojo Hiroshige van de noiseband Hijokaidan in 2001 het experimentele "Crimson Voyage" uit. Sai is naast muzikante tevens dichteres en schilderes en in die laatste hoedanigheid ontwerpt ze de hoezen van haar eigen platen. Van ""Mikkô (Stowing Away)" draaien we het ietwat bluesy "Ship Adrift". (Bij onze research vonden we een link naar het Franse label We Wants Sounds, dat geheel toevallig op 1 november jl. de eerste uitgave buiten Japan van "Mangekyou", het debuut van Sai uit 1975, op LP en CD uitbracht.)
Websites:
http://www.saiyoshiko.com/
https://www.facebook.com/YoshikoSaiFanClub/
Voor het onlangs heruitgebrachte debuut .

NIEUW
Oddleaf – Back in Time
Van “Where Ideal And Denial Collide” (eigen beheer, 2024)

We hebben de laatste tijd redelijk wat nieuwe Franse prog laten horen. Vanavond gaan we hiermee verder, middels muziek van Oddleaf. Die band werd in 2020 geformeerd door toetsenist Carina Taurer en fluitist Mathieu Rossi, die vervolgens drummer Clément Curaudeau en bassist/gitarist Olivier Orlando strikten. De eerste drie jaar was Olivier Marcaud de frontman, maar hij werd in 2023 vervangen door Adeline Gurtner. Inspiratie komt van klassieke progbands als Camel, Yes en King Crimson, maar ook van recentere namen als Wobbler, The Flower Kings en Steven Wilson. Naast Rossi's fluitspel hebben Hammondorgel en Mellotron een prominente rol in het geluidsbeeld. Na wat demo’s in 2022 dook Oddleaf eind 2023 de studio in om aan het echte debuut te gaan werken dat “Where Ideal And Denial Collide” gaat heten. Er is veel tijd gestoken in de opnamen en voor de mastering is niemand minder dan Jacob Holm-Lupo (o.a. White Willow) gevraagd. We hebben een maand geleden al een veelbelovend voorproefje laten horen van het album dat nu daadwerkelijk verschenen is. De muziek blijkt volmondig geschaard te kunnen worden onder de klassieke symfonische prog, waarbij we zeker denken aan bands als Anima Mundi, After maar ook White Willow en bij vlagen het meer gedragen geluid van het latere werk van Big Big Train. Hoogtepunten zijn de instrumentale afsluiter “Coexistence – Part I” en het bijna 15 minuten klokkende langste nummer van de plaat, “Back In Time”, dat we voor vanavond gekozen hebben.
Websites:
https://oddleaf.net/
https://oddleaf.bandcamp.com/album/where-ideal-and-denial-collide
https://www.facebook.com/oddleaf.official .

IN HET NIEUWS: GRIEZELEN
Epica - The Ghost In Me (Danse Macabre)

Afgelopen week werd in de Efteling een nieuwe attractie in gebruik genomen die de officiële vervanger is van het befaamde Spookslot: Danse Macabre. Een naam die refereert aan de compositie van Camille Saint-Saëns, die destijds ook al in het Spookslot werd gebruikt. Nu wordt het werk van de Franse componist aangewend in een compleet nieuwe omgeving. Om dit alles verder te promoten heeft de Nederlandse symfonische metalband Epica een eigen versie van “Danse Macabre” opgenomen onder de titel “The Ghost In Me”, vergezeld van een video die in de Efteling-attractie is opgenomen. Ook met het Spookslot werd zoiets gedaan: die werd in 1978 gepromoot met een videospecial met niemand minder dan Kate Bush als middelpunt. In de Epica-video zitten meerdere elementen die naar de special van 46 jaar terug refereren, zoals een grafsteen, destijds met de naam van Bush erop, nu met de naam Epica. Ook de witte jurk die zangeres Simone Simons in de video draagt verwijst naar die van Bush uit de video voor “Wuthering Heights”. "The Ghost In Me" blijft behoorlijk dichtbij de Saint-Saëns' origineel, maar overgoten met de Epica's symfonische metalsaus is het resultaat nog een stuk intenser.
Websites:
https://www.epica.nl/
https://www.facebook.com/epica
Dit nummer op YouTube: .