Uitzending Terugluisteren

The current broadcast will be available to listen to for two months here:

NIEUW
Sherinian, Derek – Octopus Pedigree
– Temple Of Helios
Van “The Phoenix” (InsideOut / Sony Music, 2020)

Het was tot voor kort alweer negen jaar geleden dat Derek Sherinian voor het laatst een album onder eigen naam uitbracht: het door Simon Phillips ingedrumde en geco-produceerde “Oceana”. Wellicht dat daarom voor de afgelopen week verschenen opvolger de titel “The Phoenix” is gekozen. Toch is het zeker niet zo dat de ooit kortstondige Dream Theater-toetsenist als een fenix uit zijn as herrezen is. Zo dook hij o.a. op in twee zogenaamde 'supergroepen': Sons Of Apollo en Black Country Communion. “The Phoenix” is opnieuw een productionele samenwerking met Phillips, die zijn herkenbare ingenieuze drumstijl ook weer prachtig opgenomen laat horen. Verder heeft Sherinian zijn (vast inmiddels digitale) Rolodex flink laten draaien, want vele musici met wie hij de aflopen jaren werkte keren hier terug. Ron 'Bumblefoot' Thal en Billy Sheehan uit Sons Of Apollo, Joe Bonamassa uit Black Country Communion (het enige gezongen nummer, de Billy Miles-klassieker “Them Changes”), Ernest Tibbs uit Phillips' Protocol, Tony Franklin, Steve Vai... Wel is het zo dat Thal en de van Allan Holdsworth gekende bassist Jimmy Johnson het vaakst te horen zijn en dan dus met Sherinian en Phillips een kwartet vormen. De stijl is de omschrijven als instrumentale progressieve rock, die soms wat meer een afslag neemt richting progmetal en een andere keer weer meer richting jazzrock. Dit al naar gelang de meewerkende musici. Het slotnummer “Pesadelo” is zelfs een uitstapje richting flamenco. Wij kiezen voor het energieke “Octopus Pedigree” en “Temple Of Helios”, beiden met Johnson en Thal.
Website: http://dereksherinian.com/ .

NIEUW
Gazpacho – Space Cowboy
Van “Fireworker” (Kscope, 2020)

Na een drietal songmatig opgebouwde albums maakte Gazpacho naam met albums die de luisteraars die daar gevoelig voor zijn over de volledige lengte in een soort betovering lieten. Lange songs met langzaam ontwikkelende muzikale thema's die een lange spanningsboog opwierpen. Met de recente platen “Molok” (2015) en “Soyuz” (2018) werd dat muzikale concept losgelaten ten faveure van opnieuw een songmatiger aanpak. “Fireworker” eet muzikaal van beide walletjes, door drie korte stukken in te sluiten met twee bedwelmende composities die de kwartierlengte overschrijden. En vooral in dat koppel, “Space Cowboy” en “Sapien” wordt flink uitgepakt. Ja, er zijn momenten van verstilling, waarin de klagerige vocalen van Jan Henrik Ohme alle ruimte krijgen. Dat doen enorme koorpartijen waar Orffs “Carmina Burana” haast bij verbleekt, alsmede de soms binnenvallende gestapelde gitaar-power chords extra hard en diep inslaan. Vooral “Sapien” blijft lang in zo'n typische trage Gazpacho-groove hangen; “Space Cowboy” lijkt eigenlijk opgebouwd uit meerdere losse songs die opgeknipt, door elkaar gehusseld en aan elkaar geplakt zijn. We sluiten echter niet uit dat de synergie zich na vele luisterbeurten zal ontvouwen. “Fireworker” is sowieso een werkstuk waarin zoveel geconcentreerd is dat die luisterbeurten wel nodig zijn om alles goed tot je te kunnen nemen. Vanavond kiezen wij van “Space Cowboy” de tweede helft.
Website: http://gazpachoworld.com/ .

NIEUW
sleepmakeswaves - Time Wants A Skeleton
- Cascades
Afkomstig van "These Are Not Your Dreams" (Bird's Robe Records, 2020)

De uit Sydney afkomstige groep sleepmakeswaves debuteerde in 2011 met "...And So We Destroyed Everything". In juli verscheen het vijfde album van de Australiërs. Dit "These Are Not Your Dreams" verzamelt in feite drie ook los verkrijgbare EP's. Op het eerste gehoor is de muziek duidelijk onder te brengen in de magistrale postrock zoals het Japanse Mono of Mogwai deze placht te produceren. Ingetogen getokkel wordt geregeld afgewisseld met orkestrale gitaarmuren, waar bovenop, net als je verwacht dat het geluidsspectrum vol is, nog net een extra laag wordt uitgebracht. Toch biedt deze bijna 70 minuten durende schijf veel meer. Soms lijkt The Edge zijn atmosferische palet te mogen tonen, andere keren volgt een toegankelijk grunge-achtige song (ja, deze als instrumentale band aangekondigde groep musici zingt!) en geregeld weerklinken melodieuze symfonische klanken. Voor vanavond hebben we twee delen van de openings-EP "No Safe Place" uitgekozen, die de meer ingetogen kant van sleepmakeswaves tonen: "Time Wants A Skeleton" dat naadloos overgaat in "Cascades".
Websites:
https://sleepmakeswaves.bandcamp.com/
http://www.sleepmakeswaves.com/
https://www.facebook.com/sleepmakeswaves .

(OP)NIEUW
Isobar – AP Alchemy
Van “Isobar” (Trope Audio, 2020)

Isobar is een nieuwe band uit San José, Californië, die bestaat uit drie ex-leden van de Bay Area progband Metaphor. Tussen 1999 en 2018 maakte Metaphor vier albums met zanger John Mabry. Diens vertrek zette niet alleen een koerswijziging in naar instrumentale muziek, maar dus ook een bandnaamverandering. Bassist Jim Anderson, gitarist Malcolm Smith en toetsenist Marc Spooner krijgen hulp van niemand minder dan drummer Mattias Olsson (bekend van o.a. Änglagård en White Willow) en soms van een viertal blazers. De muziek is een stuk minder donker dan we van het ook vaak instrumentaal werkende Änglagård gewend zijn. Isobar gebruikt ook wel vintage toetseninstrumenten als Mellotron, maar trekt het vintage-geluid breder door hier en daar ook bijvoorbeeld het zwoele geluid van de Fender Rhodes of Wurlitzer aan te wenden. En Spooner mengt qua synths oud met nieuw, waardoor Isobar zeker niet belegen klinkt. Hij is wel de belangrijkste solist binnen Isobar, voor zover je dat kunt zeggen van een groep die meer de nadruk legt op fijnzinnige harmonieën en samenspel dan op lange 'showing off'-solo's. Smith houdt zich wat dat betreft erg in; een van de langste solo's komt van een van de trompettisten in “A.P. Alchemy”. Vorige maand draaiden we al twee stukken van deze plaat, nu aandacht voor laatstgenoemde nummer.
Websites:
http://www.isobarmusic.com/
https://isobarprog.bandcamp.com/releases
https://www.facebook.com/Isobar-Music-101126748335749/ .

IN HET NIEUWS
Anathema – Universal
Van het album “We're Here Because We're Here” (Kscope, 2010)

De Britse progrockband Anathema heeft op de officiële website verklaard alle bandactiviteiten voor onbepaalde tijd stop te zetten. De niet te voorspellen uitdagingen waar de leden het afgelopen jaar op persoonlijk en professioneel vlak mee werden geconfronteerd hebben tot dit besluit geleid. Ieder bandlid zal vanaf nu zijn eigen pad volgen. Anathema bedankt alle fans voor de eindeloze support al die jaren en vooral voor het getoonde begrip voor de onverwacht gecancelde tour. Wij gaan 10 jaar terug in de tijd, toen het veelgeroemde “We're Here Because We're Here” verscheen.
Website: https://www.anathemamusic.com/.

VOORPROEFJE
Flower Kings, The – Broken
Van het nog te verschijnen dubbelalbum “Islands” (InsideOut / Sony Music, 30 oktober 2020)

Vorige week besteedden we al aandacht aan The Flower Kings. We vierden dat het 25 jaar geleden was dat debuutalbum “Back In The World Of Adventures” van de Zweedse band uitkwam. In navolging van de aankondiging van de releasedatum (30 oktober) van het nieuwe album “Islands” verscheen op 11 september een eerste voorproefje op YouTube: het nummer “Broken”. Het album “Islands” (gestoken in Roger Dean-hoes) wordt een heus dubbelalbum en blijkbaar een conceptwerk in de trant van de Genesis-klassieker “The Lamb Lies Down On Broadway”.
Website: https://www.roinestolt.com/
Dit nummer: https://youtu.be/z3vktAkbeRE .

NALBUM VAN DE MAAND
D'Virgilio, Nick – Not My Time To Say Goodbye
Van “Invisible” (Sweetwater Studios / English Electric Recordings, 2020)

Nick D'Virgilio brengt 19 jaar na solodebuut met "Invisible" eindelijk een volwaardig vervolg. De druk bezette drummer/zanger (Spock's Beard, Big Big Train, etc.) wordt bijgestaan door vele muzikale vrienden en het orkest van Abbey Road Studios, waar de plaat deels is opgenomen. Alleen al op geluidstechnisch gebied blijkt dit een waar luistergenot. D'Virgilio beweegt zich van (deels dus letterlijk) symfonische rock naar classic rock, (Beatlesque) pop, singer-songwriter en meer. Hoewel niet het slotnummer, kunnen we “Not My Time To Say Goodbye” toch opvatten als de afronding van het album. Niet voor niets is op compositorisch geraffineerde wijze ook een orkestrale reprise ingebouwd van het thema van “Where's The Passion”. Dit nummer lieten we u in juli al horen en noemden we toen al het sleutelnummer van dit conceptalbum dat voornamelijk handelt over het doel in ieders leven. Naast The Orchestra Of The Abbey Road fungeren hier ook Dream Theater-toetsenist Jordan Rudess en D'Virgilio's The Fringe-bandgenoten Randy McStine en Jonas Reingold. Voor ons is het de afronding van een maand lang “Invisible” als Album van de Maand.
Website: https://www.nickdvirgilio.com/ .

(OP)NIEUW / LIVE-TIP
Jaga Jazzist - Tomita
Afkomstig van "Pyramid" (Brainfeeder / Ninja Tune / PIAS, 2020)

Het Noorse achtkoppige multi-instrumentalistencollectief Jaga Jazzist volgt het alweer 5 jaar oude “Starfire” op met “Pyramid”. Dit negende album (een live-album met Britten Sinfonia meegerekend) bevat slechts 4 stukken, ieder iets langer of korter dan 10 minuten. Hierin wordt langzaam de tijd genomen om met zowel akoestisch als elektronisch instrumentarium gecreëerde ritmische structuren zorgvuldig met elkaar te laten verweven. De manier waarop dat gebeurt doet af en toe denken aan de wijze waarop de synthesizersterren uit de jaren zeventig en tachtig dat deden. Het openingsnummer heet vast niet per ongeluk “Tomita”. Sterkste referentie is echter Jean Michel Jarre in de bubbelende sounds van slotnummer “Apex”. Verschil met voornoemden is natuurlijk de rol van akoestische instrumenten in het geheel, waaronder de nodige blaasinstrumenten. Echte solo's zijn schaars, wel is er hier een daar plaats voor fraaie ontladingen. In augustus draaiden we al "The Shrine", dit keer opnieuw aandacht voor "Pyramid" in de vorm van het genoemde "Tomita". Overigens gaat de band in oktober op tournee, hoewel enkele concerten in Engeland, Zwitserland, Denemarken en Frankrijk inmiddels zijn geschrapt. De Nederlandse optredens staan nog wel gepland: 7 oktober Doornroosje, Nijmegen; 8 oktober De Helling in Utrecht; 20 oktober Bird in Rotterdam en 21 oktober 2020 de Oosterpoort in Groningen.
Website: http://www.jagajazzist.com/.

NIEUW
Mason's Saucerful Of Secrets, Nick – Remember A Day (live)
– Childhood's End (live)
Van “Live At The Roundhouse” (Legacy / Sony Music, 2020)

In 2016 verscheen de enorme boxset “The Early Years 1965 – 1972”, waarin een flinke berg alleen van bootlegs bekende live-opnamen alsook uniek studiomateriaal van Pink Floyd was verzameld van vóór het album dat alles rond de Britse band voorgoed veranderde: de megaseller “The Dark Side Of The Moon”. Niet veel later kwam het bericht dat Nick Mason met een groep musici een tournee zou gaan ondernemen die zich juist richt op die pre-”Dark Side”-periode. Toch wel verrassend als je bedenkt dat de drummer sinds de laatste Pink Floyd-tournee in 1994 weinig muzikaals heeft ondernomen. Hij schijnt te zijn overgehaald door Guy Pratt (bassist in Waters-loze Floyd-jaren) en diens maat Gary Kemp (gitarist van, jawel, Spandau Ballet), die nu fungeren als de frontmannen van Nick Mason's Saucerful Of Secrets. Een afvaardiging van dit programma zag de naar het tweede Pink Floyd-album vernoemde groep aan het werk in het Amsterdamse Carré en tijdens Night Of The Prog op de Loreley en was aangenaam verrast door de setkeuze en het niveau van de uitvoeringen. Ook de visuele aankleding, natuurlijk inclusief vloeistofdia's, was geheel in stijl. De meeste leadvocalen worden verzorgd door Kemp, al zingt Pratt ook menig deuntje (mee), zoals de hardst rockende Pink Floyd-song ooit, “The Nile Song”, van het soundtrackalbum “More” (1969). Vele songs uit de vroege Syd Barrett-jaren komen voorbij, waaronder zelfs de indertijd teruggetrokken single “Vegetable Man”, die Floyd zelfs toen al niet op het live-repertoire had. We kiezen vanavond de haast vergeten Richard Wright-klassieker “Remember A Day” van het album dat de band zijn naam gaf en voor David Gilmours “Childhood's End” van soundtrackalbum “Obscured By Clouds” (1972), waarvan je zou hopen dat Gilmour het op zijn solo-setlisten zou zetten, maar waar het tot nu toe nooit op terecht kwam.
Website: http://www.thesaucerfulofsecrets.com/ .

NIEUW
Blue Öyster Cult – The Vigil (live)
Van “Hard Rock Live Cleveland 2014” (Frontiers, 2020)

Blue Öyster Cult werd opgericht in 1967 in Stony Brook, New York. De band heeft in totaal dertien studioalbums uitgebracht, waarvan de meest recente, “Curse Of The Hidden Mirror”, alweer uit 2001 stamt. “Hard Rock Live Cleveland 2014” is het vijfde live- album van Blue Öyster Cult. Begin dit jaar verscheen het bij Frontiers: als 2CD/DVD-set, als 3LP-set en als Blu-ray. Er valt genoeg te genieten op dit album, met als hoogtepunt een meer dan 10 minuten durende versie van “The Last Days Of May”. Maar ook de live-versie van “Vigil” (waarvan de studioversie is terug te vinden op het album “Mirrors” uit 1979) is niet te versmaden. Het is het meest proggy nummer op het album en hopelijk is het een goede weergave van wat we kunnen verwachten van het binnenkort te verschijnen veertiende studioalbum “The Symbol Remains”. Dit eerste studio-album in 19 jaar tijd verschijnt op 9 oktober 2020. Maar voor het zover is gaan we terug naar 17 oktober 2014: de dag dat “The Vigil” live in Cleveland werd opgenomen.
Website: http://www.blueoystercult.com/ .

IN MEMORIAM: LEE KERSLAKE
Uriah Heep - Circle Of Hands
Van het album “Demons And Wizards” (Bronze, 1972)

Lee Kerslake is zaterdag 19 september op 73-jarige overleden. Kerslake was een Engelse muzikant, die vooral bekend werd als drummer en achtergrondzanger van de rockband Uriah Heep en zijn samenwerking met Ozzy Osbourne begin jaren tachtig. Ken Hensley, die jarenlang met Kerslake deel uitmaakte van Uriah Heep, bracht het nieuws op zaterdag 19 september. "Met veel verdriet deel ik dat Lee Kerslake, al 55 jaar mijn vriend en de beste drummer met wie ik ooit speelde, zijn strijd tegen kanker vanochtend heeft verloren." Kerslake leed al lang aan kanker. Hij stopte met Uriah Heep in 2018, vier jaar nadat hij de diagnose prostaatkanker had gekregen. Hij drumde op 29 albums van Uriah Heep. Zijn laatste optreden was in Londen. (bron: Nu.nl) Wij eren Kerslake met “Circle Of Hands” van het album “Demons And Wizards” uit 1972. Dit vierde Uriah Heep-album was het eerste album waar Kerslake op drumde. Er zouden er dus nog 28 volgen.
Website: http://www.uriah-heep.com/ .

NIEUW
Dukes Of The Orient – The Monitors
- The Last Time Traveller
Van het album “Freakshow” (Frontiers, 2020)

De initiatiefnemers van Dukes Of The Orient zijn de Britse bassist John Payne en de Amerikaanse toetsenist Erik Norlander. Payne vraag Norlander rond 2007 voor zijn eigen versie van Asia, nadat Geoff Downes de originele bezetting (met Steve Howe, John Wetton, Carl Palmer) weer bijeen heeft gebracht. Dit Asia featuring John Payne kondigde meerdere malen een studioalbum aan wat er niet kwam. Wel werd de single “Seasons Will Change” uitgegeven. In 2017 overleed ook nog eens John Wetton, de oorspronkelijke bassist/zanger van Asia, waardoor gedoe rond de groepsnaam Asia extra gevoelig lag. In voorjaar 2018 verschenen de opnamen van Payne en Norlander dan eindelijk, onder bandnaam én albumtitel Dukes Of The Orient. Nu is er met “Freakshow” een opvolger. John Payne (zang, bas, gitaar, productie) en Erik Norlander (toetsen) worden bijgestaan door musici uit Las Vegas: gitarist Alex Garcia, drummer Frank Klepacki en saxofonist Eric Tewalt. Die laatste brengt een Supertramp-invloed de muziek binnen. Payne en Norlander hebben dan ook aangegeven daar fans van te zijn. Payne zingt krachtig en Norlander laat horen wat hij allemaal kan op zijn Moog synthesizers.
Website: https://dukesoftheorient.net .

NIEUW
Morse, Neal – Seemingly Sincere
Van “Sola Gratia” (InsideOut / Sony Music, 2020)

Hoewel “Sola Gratia” een groots klinkend symfonisch rockalbum is in de stijl van recente The Neal Morse Band-albums én dat alle leden daarvan meewerken, ontbreekt het woordje 'band' op de hoes. De corona-lockdown maakte het onmogelijk om als band in de studio samen te komen. Morse deed daarom veel meer zélf dan hij anders had gedaan. Toetsenist Bill Hubauer draagt maar één pianosolo bij en Eric Gilette drie gitaarpartijen. Ritmesectie Mike Portnoy en Randy George werken wel vol mee. Morse toonzette opnieuw een verhaal uit de vroege tijd van het christendom, rond Paulus deze keer. Alle bekende Morse-compositiekenmerken, die al vertrouwd zijn sinds Spock's Beards “The Light” (1994) en die met “Snow” (2002) helemaal een blauwdruk kregen voor 's mans solocarrière, zijn aanwezig. Dan is het wel mooi dat een van dé sleuteltracks van het album lekker afwijkend klinkt. Dit “Seemingly Sincere” is gebouwd op een bubbelende synthesizer-sequence die je onwillekeurig doet denken aan Pink Floyds “On The Run”. Daaroverheen kan Portnoy zich ook lekker roffelend uitleven en laat Morse horen wat hij zowel op gitaar als toetsen allemaal vermag.
Website: https://www.nealmorse.com/ .

NIEUW (VERZAMELBOX)
White, Snowy - Open Carefully
- At The Crossroads
Afkomstig van "Lucky Star - An Anthology 1983-1994" (Esoteric Recordings, 2020) (Oorspronkelijk afkomstig van “White Flames” (Towerbell Records, 1983)

De zes CD's bevattende compilatiebox "Lucky Star - An Anthology 1983-1994" bevat de eerste platen die Snowy White als solo-artiest maakte. De gitarist, die eigenlijk Terence Charles White heet, dankte zijn bekendheid aanvankelijk vooral aan zijn medewerking aan bands als Thin Lizzy en Pink Floyd en musici als Peter Green, Roger Waters, Philip Lynott en Richard Wright. In 1983 verscheen zijn eerste soloplaat "White Flames". De eerste persingen hadden op kant A een fraai in elkaar overlopend kwartet songs, logisch beginnend met "Open Carefully". Deze Jeff Beck-achtige track werd gevolgd door het Floydeske "Crossroads" en het Santana-achtige tweeluik "The Journey", waarna "Lucky Star" op Steely Dan-achtige wijze deze LP-kant afsloot. Latere persingen gooiden echter, waarschijnlijk om commerciële redenen, de hele songcyclus om, waardoor "Lucky Star" de openingstrack werd, gevolgd door de latere hitsingle "Bird Of Paradise". De versie in de boxset houdt die laatste volgorde helaas ook aan, maar gezegd moet worden dat de muziek mooi opgepoetst is. Na het succes van "Bird Of Paradise" probeerde de platenmaatschappij White natuurlijk te dwingen met een goed verkopend vervolg te komen. Maar daar had de introverte gitarist geen boodschap aan. De platen die hij daarna maakte, "Snowy White" en "That Certain Thing" zijn dan ook wat wisselender van karakter. Fraai gearrangeerde instrumentale stukken worden afgewisseld met wat slapper overkomende zangpartijen, waarbij echter White's prachtige gitaartoon immer de boventoon voert. Bevrijd van zijn platenmaatschappij maakte hij op de albums daarna de muziek die hij het liefst speelde: melodieuze bluesrock. Eerst twee platen met zijn band Snowy White's Blues Agency, vervolgens "Highway To The Sun" weer onder eigen naam. Laatstgenoemde plaat werd trouwens ingespeeld door zowel een sterrencast met grote namen als Chris Rea, David Gilmour en Gary Moore als een Nederlands ritmetandem, bestaande uit Walter Latupeirissa en Juan van Emmerloot. Al met al een mooi setje van deze gitarist die volgende maand met een nieuw soloalbum komt, getiteld "Something On Me". Uit de grote hoeveelheid muziek hebben we voor vanavond het oorspronkelijke openingskoppel van "White Flames" geselecteerd, waarbij "Crossroads" nu "At The Crossroads" heet en helaas een fade-out heeft meegekregen.
Websites:
http://www.snowywhite.com/
http://snowywhitefanclub.org/
https://www.facebook.com/white.snowy/ .

NIEUW
Pineapple Thief, The – Break It All
– Stop Making Sense
Van “Versions Of The Truth” (Kscope, 2020)

Net als op voorganger “Dissolution” (2018) zijn op “Versions Of The Truth” alle composities van de hand van de combi Bruce Soord / Gavin Harrison. Die laatste, ook van o.a. Porcupine Tree en King Crimson gekende superdrummer drukt met zijn minutieus geconstrueerde ritmische patronen dan ook mede zijn stempel op deze productie. De veelal korte songs lijken zo simpel en klinken ook toegankelijk, maar stiekem gebeurt er heel veel. Zeker in de 5.1-mix valt op hoe ideeënrijk de arrangementen van de songs zijn. Harrison beperkt zich niet tot zijn drumset, maar laat speelt ook sprankelende marimba-partijen. In bijvoorbeeld het titelnummer en “Stop Making Sense” dringt daardoor een vergelijking met Peter Gabriels derde en vierde soloplaat zich op (denk bijv. aan “San Jacinto”). Je moet echt moeite doen om de namen van bassist Jon Sykes en toetsenist Steve Kitch in de hoesteksten op te sporen. Toch doen ook zij fraaie dingen in de arrangementen. De luxere edities gaan weer vergezeld van alternatieve versies van alle albumversies als bonus, die intiemer van karakter zijn. Harrison laat zijn reguliere drumset dan helemaal links liggen en concentreert zich op de marimba.
Website: https://www.pineapplethief.com/ .

NIEUW
Japan - Alien (live)
- Bamboo Music (live)
Afkomstig van "Live From The Budokan - Tokyo FM, 1982" (Floating World / Voiceprint, 2020)

Slechts vijf studioalbums verschenen er van Japan en ook op het gebied van live-platen moeten de fans het met maar één titel doen: het sterke, maar wat steriele "Oil On Canvas". Het is daarom logisch dat er een levendige handel is ontstaan in bootlegs van deze artrockformatie. Een van die veel circulerende live-opnames is van een concert dat de Britse band op 8 december 1982 gaf voor het radioprogramma "Ryuichi Sakamoto's Sound Street Radio Show", uitgezonden door Tokyo FM. Sakamoto kennen we uiteraard van zijn solowerk, zijn samenwerking met David Sylvian en zijn eigen groep Yellow Magic Orchestra. Het interessante van deze opname is dan ook dat YMO tijdens het concert enkele nummers met Japan meespeelt, terwijl ook Sakamoto's toenmalige vrouw Akiko Yano op het podium verschijnt. Daarnaast staan er nummers op de setlist die niet op "Oil On Canvas" te vinden waren, zoals "Alien" van "Quiet Life", "Good Night", een duet met Yano, "European Son" en "Life In Tokyo" van de Giorgio Moroder-sessies en "Bamboo Music" van het duo Sylvian/Sakamoto. Daarom is het mooi dat de opname nu semi-officieel is uitgebracht door het aan Voiceprint verbonden Floating World, dat onlangs ook al een historische opname van Camel uitbracht. Het geluid is over het algemeen vrij goed, met een publiek dat duidelijker hoorbaar is. Verder is vooral het baswerk van Mick Karn stevig in de mix gezet. Slechts "Taking Islands In Africa" lijkt afkomstig te zijn van een minder goede bron. Tenslotte gaat de dubbel-CD vergezeld van een informatief, recent geschreven boekwerkje, terwijl de Japanse versie ook nog wat andere extra's heeft. Overigens zijn met name Steve Jansen en Richard Barbieri niet zo te spreken over deze release, die ze als illegaal beschouwen (zie de tweede link hieronder).
Websites:
https://floatingworldrecords.co.uk/products/from-the-budokan-tokyo-fm-1982
https://www.davidsylvian.net/news/latest-news/a-note-on-the-live-from-the-budokan-2cd-set/.

(OP)NIEUW
Swappers Eleven – Tomorrow
Van “From A Distance” (Oskar, 2020)

Een van de tradities tijdens de befaamde Marillion Weekends is, dat er altijd een middag is vrijgemaakt waar een fan met de band mag mee spelen. Dit leverde soms verrassende resultaten op in zowel songkeuze als uitvoering. Ook leverde dit vriendschappen voor het leven op bij sommige participanten. Drie van deze heren besloten zelfs om een band te formeren en zo ontstond Swappers Eleven. Zanger is de Italiaan Alessandro Carmassi. Hij mocht in 2011 “Quartz” vertolken met Marillion en fungeerde in 2013 als leadzanger bij de Steve Rothery Band tijdens het eerste optreden in Rome van die groep rond de Marillion-gitarist. Ook in 2011 mocht de Brit Gary Foalle bassist Peter Trewavas vervangen en de Braziliaans Luiz Alvim toetsenist Mark Kelly tijdens “The Party”. Daarnaast hebben de heren ook 14 andere mede-swappers gevonden die ook hun medewerking verlenen aan het album “From A Distance”. Het is zo een zeer internationaal project geworden, waar 9 nationaliteiten aan verbonden zijn. Natuurlijk is de inspirator van de band, Marillion dus, hoorbaar in de composities, die uiteenlopen van episch tot compact rockend. Er wordt heerlijk gemusiceerd, met veelvuldig ruimte voor keyboard- en gitaarsolo’s. Zo mag Daniel van der Weijde van de ons wel bekende band Silhouette de solo op het epische “Distance” voor zijn rekening nemen. In 2013 had hij de guts om met Marillion “Splintering Heart” te doen. Een andere Nederlander die we op het album tegenkomen is Rick Van Dommelen van Minor Giant, die in 2013 met Marillion “The Other Half” speelde. Een aantal weken geleden draaiden we al een van de epics van het album. Nu een korter nummer: het compacte “Tomorrow”, met Arild Brøter van Pymlico op drums. Van die Noorse band verschijnt overigens eind dit jaar een nieuw album.
Websites:
https://www.facebook.com/swapperselevenband/
https://swapperseleven.bandcamp.com/releases .

ALBUM VAN DE MAAND
D'Virgilio, Nick – Overcome
Afkomstig van "Invisible" (Sweetwater Studios / English Electic Recordings, 2020)

Nick D'Virgilio brengt 19 jaar na solodebuut met "Invisible" eindelijk een volwaardig vervolg. De druk bezette drummer/zanger (Spock's Beard, Big Big Train, etc.) wordt bijgestaan door vele muzikale vrienden en het orkest van Abbey Road Studios, waar de plaat deels is opgenomen. Alleen al op geluidstechnisch gebied blijkt dit een waar luistergenot. D'Virgilio beweegt zich van (deels dus letterlijk) symfonische rock naar classic rock, (Beatlesque) pop, singer-songwriter en meer. In “Overcome” steelt Mr. Big-gitarist Paul Gilbert de show met een 'blistering' gitaarpartij. Verderop wordt uitgepakt met The Orchestra of Abbey Road en zowel ritmisch prikkelende als gospelachtige achtergrondkoortjes.
Website: https://www.nickdvirgilio.com/ .

NIEUW
Abraham, Lee - Never Say Never
- Harmony / Synchronicity
Van "Harmony / Synchronicity" (Festival Music, 2020)

Nog geen jaar na "Comatose" komt Lee Abraham al met een opvolger, getiteld "Harmony / Synchronicity". Met 5 albums sinds 2014 heeft de van o.a. Galahad bekende bassist annex multi-instrumentalist blijkbaar geen gebrek aan inspiratie. De Brit levert steeds weer kwaliteitsmuziek af, die laveert tussen melodieuze neoprog en krachtige AOR. De voorganger was een conceptalbum met in de hoofdrol zanger Marc Atkinson; op het nieuwe album grijpt Abraham weer terug op het vertrouwde concept van meerdere vocalisten, met dit keer voor het eerst Galahad-bandmaten Stu Nicholson en Mark Spencer alsmede Peter Jones (Tiger Moth Tales, Red Bazar en Camel) en keren Simon Godfrey (Valdez) en Marc Atkinson terug. Abraham speelde zelf alle partijen in m.u.v. van de drums die zoals altijd door Gerald Mulligan (Credo) werden verzorgd. Muzikaal brengt "Harmony / Synchronicity" niets nieuws onder de zon, maar voor de liefhebbers van Abrahams muziek is dit opnieuw een niet te missen album. We laten achtereenvolgens horen: “Never Say Never” met zang van Marc Atkinson en het titelstuk met leadzang van Simon Godfrey en achtergrondzang van Mark Spencer.
Website: http://www.leeabraham.co.uk/ .

MUZIKAAL EERBETOON
Reed, Robert - Chi Mai
Van "Chi Mai EP" (eigen beheer, 2020)

De invloed van Ennio Morricone kan gerust onuitwisbaar worden genoemd. De Italiaanse componist heeft met name ontzettend veel geschreven voor films en zijn muziek heeft een groot stempel gedrukt op films als A Fistful Of Dollars, Once Upon A Time In The West, Cinema Paradiso, The Untouchables en The Good, The Bad And The Ugly. In juli van dit jaar overleed hij op 91-jarige leeftijd, een schat aan muzikale herinneringen achterlatend. Van Robert Reed (Cyan, Magenta, Chimpan A) is bekend dat hij zijn invloeden niet onder stoelen of banken steekt en als eerbetoon aan Morricone heeft hij nu zijn versie opgenomen van diens compositie “Chi Mai”. In Reeds versie klinkt onmiskenbaar de invloed door van de Etude van Francisco Tárrega zoals deze werd bewerkt voor de soundtrack van The Killing Fields door ontegenzeggelijk Robert Reed's grootste muzikale invloed: Mike Oldfield.
Websites:
https://robertreed.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/RobReedOfficial/
Dit nummer: https://www.youtube.com/watch?v=gmiAPYKrKO4 .

25-JAAR / IN HET NIEUWS / HET DEBUUT
Flower Kings, The – Big Puzzle
Van “Back In The World Of Adventures” (Foxtrot Music, 1995)

Tegenwoordig is Roine Stolt een gevestigde naam in de progscene. In de jaren zeventig was hij lid van de legendarische cult band Kaipa, die na een aantal zeer fijne progplaten echter in de jaren tachtig meer popgerichte muziek gingen maken. Het is alweer meer dan 25 jaar geleden dat de Zweedse gitarist/componist zijn liefde voor prog terugvond. Eerst in 1994 met het onder eigen naam uitgekomen “The Flower King”. Dit smaakte naar meer en zo kwam er een band The Flower Kings. Musici die al aan dat album meewerkten vinden we hier terug: topdrummer Jaime Salazar wist hij vast te houden, evenals de van Samla Mammas Manna bekende percussionist Hasse Bruniusson. Op bas vroeg hij zijn broer Michael en op toetsen Tomas Bodin, die hij al sinds het midden van de jaren 80 kent en die ook deel uit maakte van zijn popband STOLT. De muziek is diep geworteld in de prog van de jaren zeventig met Stolt als belangrijkste songschrijver, maar ook Bodin levert af en toe een nummer aan. Al snel voegde zanger/slaggitarist Hasse Fröberg, ook al gekend van het solo-album, zich hierbij en verdween Bruniusson uit de line-up. In 2000 werd Michael vervangen door meesterbassist Jonas Reingold en 2 jaar later Salazar door Zoltan Csörsz. Met hun jazzrockachtergrond is het niet vreemd dat de albums avontuurlijker worden, met veelvuldige uitstapjes naar jazz(-rock), met ruimte voor de nodige improvisaties. Na gedwongen vertrek van Csörsz bleef de drumstoel wisselend bezet. Het laatste werk vóór een lange pauze kwam in 2013 en is studio-album nummer 12, “Desolation Rose” dat een iets donkerder karakter heeft dan de voorgangers maar een mooie afsluiter van bijna 20 jaar muziek vormde.

In 2018 was er opeens een nieuwe CD onder de naam Roine Stolt’s The Flower King, dus eigenlijk een solo-album. Er volgde een tour onder de titel 'Roine Stolt and friends play the Flower Kings'. Fröberg en Reingold zijn twee van die vrienden. Bodin is om verschillende redenen echter niet meer van de partij. Op toetsen vinden we Zach Kamins en als drummer Mirko DeMaio. Na twee tournees noemde deze bezetting zich toch gewoon The Flower Kings en verscheen in 2019 “Waiting For Miracles”. Eind volgende maand komt er een opvolger, getiteld “Islands” (gestoken in Roger Dean-hoes): een heus dubbelalbum en blijkbaar een conceptwerk in de trant van “The Lamb Lies Down On Broadway”. We gaan voor nu 25 jaar terug in de tijd met het epische “Big Puzzle”.
Websites:
https://www.roinestolt.com/
https://www.facebook.com/TheFlowerKings/ .

Phaesis – Magicien Des Temps
Van het album “Labyrinthe” (eigen beheer / Musea Parallele, 1991)

De Franse band Phaesis wed opgericht in 1982 door toetsenist Patrick Parmentier, zanger Gérard Petit en gitarist Dominique Vassart. Het debuutalbum ''Reminiscence'' werd in 1989 in eigen beheer uitgebracht. In 1991 verscheen, ook in eigen beheer, de opvolger ''Labyrinthe''. Hierop besloot Phaesis om van de sterke Pink Floyd-invloeden van het debuutalbum af te wijken. Men sloeg de neoprog-weg in, met een behoorlijke invloed uit de Franse prog-traditie. Ondanks dat Phaesis niet bij het brede publiek bekend werd, is de muziek van de eigenzinnige band bijzonder, met afwisseling van emotionele zang en melodieuze sferen. Daarbij lijkt het of de band is beïnvloed is door landgenoot Ange, In 1996 verscheen het derde album “Hero”en tenslotte in 2005 het vierde album “Puzzle”. Vanavond hebben we gekozen voor het nummer “Magicien Des Temps” van het tweede album “Labyrinthe”, uit 1991.
Website: http://phaesis.free.fr/ .

NIEUW
Tangent, The – Life On Hold
– Under Your Spell
Van “Auto Reconnaissance” (InsideOut / Sony Music, 2020)

Het elfde studio-album van The Tangent is gemaakt in dezelfde bezetting als het voorgaande “Proxy”. Dat is, ondanks het feit dat bassist Jonas Reingold en saxofonist Theo Travis al sinds mensenheugenis vaste krachten zijn, bepaald geen wet van Meden en Perzen. Luke Machin is ook al een tijd lang niet meer weg te denken en dit keer ook weer mede-producer naast Mr. Tangent Andy Tillison zelf. En Andy Roberts is dus gebleven als drummer (Weet u nog? Twee albums geleden, op “The Slow Rot Of Forgotten Machinery”, bleek Tillison zelf de drumstokken te hebben overgenomen van de Zweedse topkracht Morgan Ågren). Opvallend is dat trouwe hoesontwerper Ed Unitsky als bandlid onder het rijtje muzikanten op de hoes genoemd staat. Natuurlijk is een The Tangent-album niet compleet zonder epic. Deze maal is het een erg cynisch werk, dat de dertigminutengrens nadert, over de Britse politiek van de recente jaren, waarbij natuurlijk de Brexit niet onbehandeld blijft. Er is tekstueel dan ook verwantschap hoorbaar met Marillions “F.E.A.R.”. Vermakelijk is het deels parlando gebrachte (en mede daardoor bij vlagen behoorlijk Zappiaanse) verslag van een reis naar New Jersey. Wij kiezen voor ten opzichte van die tracks nogal afwijkende stukken. Het vlotte “Life On Hold” bevat een heerlijke, Holdsworthiaanse gitaarsolo van Machin, even later gevolgd door een nauwelijks minder virtuoze toetsensolo van Tillison zelf. “Under Your Spell” heeft, schrik niet, wat trekjes van een soulballad uit de jaren 80. Het is een liefdesverklaring en ontroerend danklied geadresseerd van Tillison aan zijn partner Sally Collyer. Machin krijgt ruimte voor twee bondige solo's waarin hij zeer verschillende gitaarsounds gebruikt. Eerst een soort bluesy sound en verderop clean en jazzy.
Website: https://www.thetangent.org/ .

NIEUW
Kraan - Sandglass
- Gleis 10
Afkomstig van "Sandglass" (Bassball Recordings, 2020)

De huidige triobezetting van het Duitse Kraan bestaat uit gitarist/toetsenman/zanger Peter Wolbrandt, drummer Jan Fride en superbassist/zanger Hellmut Hattler. Het is alweer tien jaar geleden dat met "Diamonds" een studioalbum verscheen, waarna nog wel enkele live-CD’s volgden. "Sandglass", dat in oktober uitkomt, is eveneens door dit drietal ingespeeld, waarbij ex-bandleden en bevriende gasten bijdragen leveren op toetsen, blaasinstrumenten en percussie. In "Moonshine On Sunflowers" is er zelfs ruimte ingeruimd voor een elektrische pianopartij van de in 2019 overleden Ingo Bischof. Geheel in de stijl van het jaar van oprichting begon Kraan als een Krautrockgroep, maar de musici ontwikkelden zich al vrij snel tot melodieuze jazzrockers. Tevens glipten er geleidelijk aan steeds meer progressieve pop- en rockelementen binnen. Dit heeft zich geëvolueerd in de dertien korte melancholieke composities op de nieuwe schijf. Die melancholie zit ‘m niet alleen in de toonzetting van de instrumentale nummers, ook de mijmerende, ietwat lijzig voorgedragen teksten geven geregeld blijk van bespiegeling en een minder positief toekomstperspectief. De huidige wereldcrisis en de leeftijd van de muzikanten zijn daar mede debet aan. Toch klinkt dit album fris en opgewekt, terwijl de virtuositeit er vanaf spat. De songs variëren van sloom funky met smaakvolle Moog- en gitaarsolo’s tot catchy als Steely Dan of Laid Back (van de culthit "Bakerman"). "Funky Blue" en "Hallo Kante" worden daarnaast gedomineerd door Floydesk echoënd gitaar- en basgetokkel, terwijl de slepende ballade "Das Meer" (het enige Duitstalige lied) sterk door Beatles is beïnvloed. Ten slotte wordt er aan gitaristen als Santana, Peter Green en Jimi Hendrix gerefereerd in stukken als "Rescue", "Schöner Wird’s Nicht" en "Budenzauber". Wij hebben voor vanavond gekozen voor het door Hattler geschreven titelnummer en "Gleis 10" van Wolbrandt.
Websites:
http://kraan.de/
http://www.kraan.dk/
https://www.facebook.com/groups/4922706379/
https://kraan.bandcamp.com/
https://www.bassball.net/ .

(OP)NIEUW
Delain - The Greatest Escape
Van "Apocalypse & Chill" (Napalm Records, 2020)

Delain draait alweer heel wat jaren mee. Deze Nederlandse symfonische metalformatie werd opgezet door Martijn Westerholt, de originele toetsenist van Within Temptation, met als zangeres Charlotte Wessels. Afgelopen februari verscheen het zesde album van Delain, getiteld “Apocalypse & Chill”. Delains muziek is opvallend in de zin van dat bombastische symfonische metal gecombineerd wordt met een pop-achtige sound, wat met name komt door zang van Charlotte Wessels. Niet dat deze dame niet flink van leer kan trekken, maar haar stem heeft minder een klassieke klank dan bijvoorbeeld de dames bij Within Temptation, Epica of Nightwish. Over het algemeen pakt Delain ook op "Apocalypse & Chill" muzikaal flink stevig uit, maar “The Greatest Escape” is één van de meer ingetogen stukken op het album.
Website: http://www.delain.nl/ .

NIEUW
Automatism – First Train
Van “Immersion” (Tonzonen Records, 2020)

“Immersion” is alweer het derde album van Automatism. Tot voor kort was deze uit Stockholm afkomstige band aan onze aandacht ontsnapt, maar met dit nieuwe album wordt dat goed gemaakt. Net als zoveel instrumentale psychedelische rockbands moet Automatism het hebben van de zoektocht naar de climax in een nummer. Veelal beginnen de nummers met een drumritme waar de gitarist dan zijn lijntjes overheen weeft. De nummers ontstaan dan ook vaak uit improvisaties in de studio waar achteraf enkele overdubs aan worden toegevoegd. Naast de core bezetting van de band is er ook een aantal gasten te horen. Een daarvan is ex Opeth-toetsenist Per Wilberg. Hij is ook verantwoordelijk voor het smaakvolle Mellotronspel in “First Train”. Natuurlijk is dat dan ook het nummer dat wij hebben uitgekozen.
Websites:
https://www.facebook.com/automatismband/
https://automatismband.bandcamp.com/album/immersion .

HERUITGAVE (OF TOCH GEWOON NIEUW?)
Williams, Alan – Always
Van “Evidence Unearthed” (Blue Gentian Records (= eigen beheer), 1994 / 2020)

Een kleine twee jaar geleden lieten we u kennismaken met de delicate progressieve pop van Birdsong At Midnight. Dit geesteskind van singer-songwriter Alan Williams (nee, niet die van The Rubettes) bracht tot nu toe drie albums uit, waarvan de twee meest recente voorzien zijn van een Blu-ray met daarop waarlijk prachtige 5.1-mixen. Die Williams is niet zomaar uit de lucht komen vallen: begin jaren negentig was hij actief in de rootsrockband Knots And Crosses. Daarin had hij een dienende rol: zijn toenmalige vrouw was een van de bandleiders en voornaamste songschrijvers. Na een pijnlijke scheiding had hij binnen no-time een album aan solo-materiaal bij elkaar. Over de kwaliteit van dit “Evidence” was hij zó onzeker, dat er maar een paar van de in totaal 1000 aangemaakte CD-exemplaren op de markt kwamen in 1994. De rest bleef in Williams' garage stofhappen. Na het met de goed ontvangen Birdsong At Midnight-albums herwonnen zelfvertrouwen, ging hij een kwart eeuw later dat materiaal van toen nog eens terugluisteren. En verdomd: het was helemaal niet slecht. Misschien een tikkie minder gesofisticeerd als recenter werk, maar compositorisch (met o.a. de nodige Beatles-invloeden) sterk genoeg en productioneel (mede met dank aan toen nieuwe en nu nog steeds vriendin, tevens huidig mede-Birdsong-lid, DarleenWilson) om door een ringetje te halen. Alleen de zang stond hem tegen, dus die nam-ie opnieuw op. Bovendien kon een 5.1-mix nu niet ontbreken. De vroege dertiger en de late vijftiger Alan Williams ontmoeten elkaar derhalve zo op het nu “Evidence Unearthed” geheten werkstuk. Daarvan kiezen we “Always”, dat niet op de oorspronkelijke editie van het album te vinden was. Er was alleen een rudimentaire demovorm zonder zang. Williams heeft er recent alsnog een tekst en een zanglijn voor geschreven. Het nummer is opgedragen aan zijn onlangs overleden stiefvader, die het laatste decennium van zijn leven langzaam weggleed uit de realiteit als gevolg van Alzheimer. Oud-Knots And Crosses-bandgenoot Rick Harris leverde de scherpe gitaarsolo.
Website: https://www.alanwilliamsevidence.com/ .

NIEUW
Metallica & The San Francisco Symphony Orchestra - The Outlaw Torn (live)
"S&M 2" (Blackened Recordings, 2020)

Twintig jaar na dato is er een nieuwe S&M van Metallica en het orkest The San Francisco Symphony Orchestra. "Vorig jaar vierden band én orkest onder leiding van Edwin Outwater het twintigjarige jubileum met een tweedelig concert in San Francisco. Natuurlijk ook met de bedoeling de opnamen uit te brengen, in beeld en geluid. De plaat “S&M2” stelt niet teleur. Allereerst omdat er veel nieuwe klassieke bewerkingen op verschijnen, van sterke Metallica-songs als “Moth Into Flame” en “Halo On Fire”. Dat laatste nummer is een hoogtepunt van het dubbelalbum: de arrangementen zijn subtiel en sprankelend mooi. We horen knerpende trompetjes, strijkers en houtblazers geraffineerd de spanning opbouwen, voor de ontlading bij een wrede rockriff. “S&M2” is vooral een lekkere live-plaat. De zaal zindert van de spanning en het gejuich wordt op volume ingemixt. In “The Outlaw Torn” schittert de stem van James Hetfield naast transparante strijkers. De dubbelaar blijft ruim twee uur lang een orkestraal feestje. Het jubileum overtreft het origineel." (Robert van Gijssel, De Volkskrant)

“S&M2” is als dubbel-CD, DVD, 4LP-set of in boxvormen met diverse combinaties van deze formaten leverbaar. Het genoemde “The Outlaw Torn” is voor ons het hoogtepunt en wij hebben dit 10 minuten lange stuk dan ook voor u geselecteerd.
Website: https://www.metallica.com/ .

Eloy - Vaucouleurs
Afkomstig van "The Vision, The Sword And The Pyre - Part 1" (Artist Station Records, 2017)

Al vele jaren liep Eloy-voorman Frank Bornemann rond met plannen voor een rockopera over Jeanne D'Arc. Zowel de slotnummers van "Destination" (1992) als "The Tides Return Forever" (1994), respectievelijk "Jeanne D'Arc" en "Company Of Angels" geheten, had deze Franse heldin al als onderwerp. Het was oorspronkelijk Bornemanns bedoeling om er een Franstalig muzikaal theaterstuk van te maken. Bornemann en zijn vrouw zijn namelijk nogal Francofiel aangelegd en hebben zelfs een appartement in Parijs. Naar eigen zeggen hebben de overweldigende fanreacties op Eloy's comeback-album "Visionary" (2009) ertoe geleid dat het project toch een Eloy-werkstuk werd. Het eerste deel van wat "The Vision, The Sword And The Pyre" is gaan heten, verscheen in 2017 en vorig jaar kwam deel twee uit. Wij gaan terug naar deel 1 met het nummer “Vaucouleurs”.
Websites:
http://www.eloy-legacy.com
https://www.facebook.com/Official4Eloy .

ALBUM VAN DE MAAND
D'Virgilio, Nick – Waiting For No One
Afkomstig van "Invisible" (Sweetwater Studios / English Electic Recordings, 2020)

Van Nick D'Virgilio's tweede volwaardige studio-album “Invisible” konden we u al 6 weken voor de album-release de single “Where's The Passion?” laten horen. Het blijkt een van de sleutelnummers op dit nu verschenen conceptalbum dat voornamelijk handelt over het doel in ieders leven. D'Virgilio debuteerde als soloartiest in 2001 onder de naam NDV met "Karma", 10 jaar later gevolgd door de EP "Pieces". Op "Invisible" wordt de drummer/zanger/multi-instrumentalist, die we vooral kennnen van Spock's Beard, Thud, Genesis, Cirque Du Soleil, The Fringe, Big Big Train en zijn talloze sessies, bijgestaan door een flinke rij muzikale vrienden en het orkest van Abbey Road Studios, waar de plaat deels is opgenomen. En niet alleen de orkestpartijen klinken prachtig. Met mede-producer en studio-technicus Mark Hornsby is er alles aan gedaan om het album alleen al op geluidstechnisch gebied een genot te maken om naar te luisteren. Hun werkgever Sweetwater Studios is er natuurlijk ook alles aan gelegen om zich perfect te presenteren. Vooral op drumgebied is er iets bijzonders van gemaakt. Voor ieder nummer is een ander drumstelmerk en -opstelling gekozen, die uitgebreid toegelicht wordt in een speciaal extra 'drum gear'-boekje. Maar “Invisible” is zeker geen showing off-gelegenheid geworden voor de topdrummer die D'Virgilio is. Het gaat hier duidelijk wel om de vooral songmatige composities en de arrangementen, waarin de overige instrumentalisten ook de ruimte krijgen om te schitteren. Fraaie baspartijen van Tony Levin en Jonas Reingold (The Fringe, Karmakanic, The Flower Kings), meerdere vette synthsolo's van Jem Godfrey (Frost*) en creatief hoogstaand gitaarwerk van vooral Randy McStine (Lo-Fi Resistance, The Fringe), maar ook van o.a. Paul Gilbert (Mr. Big) en Rick Nielsen (Cheap Trick). Zijn mede-leden van The Fringe zijn dus beiden aanwezig, het album van dit trio is immers óók opgenomen met Hornsby in de Sweetwater Studios; uit zijn andere bands heeft hij expres geen mensen gevraagd. “Invisible” staat dan ook een eindje af van Big Big Train- of Spocks Beard-werk. Stilistisch beperkt D'Virgilio zich niet tot (deels dus letterlijk) symfonische rock: er zijn ook hints richting singer-songwriter, classic rock, (Beatlesque) pop en zelfs een beetje soul. Misschien verbeelden we het ons, maar we hebben het idee dat D'Virgilio zich voor het gevoelige “Waiting For No One” heeft laten inspireren door vroeg Peter Gabriel-solowerk. Vast niet per ongeluk duiken een aantal Gabriel-songtitels letterlijk dan wel deels op in de tekst. Bijzonder is de afwezigheid van drums. Piano, gitaar en vooral brassband (inderdaad, zoals bij Big Big Train vaak te horen is) vormen de gloedvolle begeleiding.
Website: https://www.nickdvirgilio.com/ .

(OP)NIEUW
Gerven, Twan van - Drunkey Punch
Afkomstig van "How U Gonna Stroke Yer Solo" (Home Made Records, 2020)

Gisteren was de CD-presentatie van "How U Gonna Stroke Yer Solo", de derde soloplaat van Twan van Gerven en zijn band. De gecomponeerde, maar met gevoel voor improvisatie opgenomen robuuste jazzrock (denk aan een combinatie van het rockgeorienteerde werk van Zappa en de live-werk van Bruford) krijgt gestalte door de intense en swingende bijdragen van een min of meer standaardbezetting (gitaar, bas, drums, toetsen en saxofoons). Als extra smaakmaker is daaraan het analoge synthesizerspel van Stormvogel toegevoegd, dat delen van de composities onmiskenbare progressieve rockimpulsen geeft. In juli draaiden we al "The Secret Code Variantions". Omdat de CD vanaf nu officieel uit is nogmaals aandacht voor dit album, dit keer in de vorm van “Drunkey Punch”, dat we qua opbouw en syncopische intensiteit wel wat van Tribal Tech vinden hebben.
Websites:
https://www.twanvangerven.nl/
https://nl-nl.facebook.com/TwanvanGerven .

IN HET NIEUWS
Magnus, Nick - Mountain Mother
Van "Catharsis" (Magick Nuns Records, 2019)

Nick Magnus kennen de meeste mensen als toetsenist van Steve Hackett in de periode kort nadat hij Genesis had verlaten. Na jaren van activiteit als sessie-muzikant, brengt hij sinds 2004 met enige regelmaat een solo-album uit waarop hij zijn voorliefde voor volbloed symfo etaleert. Met “Catharsis” brengt hij een album dat niet anders als ambitieus te omschrijven valt. Hij haalde zijn inspiratie uit de streek de Ariège in de Franse Pyreneeën waarbij iedere song verwijst naar een landschap, gebouw of verhaal uit die regio. Het resultaat is warme symfonische rock met een bijna filmische en orkestrale inslag. Er is nieuws rond Magnus te melden: vóór die reeks symfo-albums maakte hij twee CD's die meer in het elektronische muziekstraatje passen. Van de tweede, het uit 1999 stammende “Inhaling Green”, verschijnt over twee weken een geremasterde heruitgave met twee bonustracks, die al te bestellen is via 's mans website.
Website: http://www.magnus-music.com/ .

HERUITGAVE / 25 JAAR / IN HET NIEUWS
Finisterre - Macinaaqua, Macinaluna
Van “Finisterre XXV” (AMS, 2019; heropname van “Finisterre”, Mellow Records, 1995)

Finisterre is één van de interessantste bands uit de moderne Italiaanse proggeschiedenis. Deze band werd in 1993 in Genua geformeerd en bewandelde in 25 jaar tijd een breed palet aan stijlen. Op het in 1995 bij Mellow Records verschenen debuut werd eer gedaan aan de klassiekers van Le Orme, PFM en vooral Banco. De expressieve zang en soms slepende composities kunnen alleen maar van Italiaanse afkomst zijn. Luister maar naar het middenstuk van “Macinaaqua, Macinaluna”, waarbij je als Nederlander er trouwens niet aan ontkomt om aan Lenny Kuhrs “De Troubadour” te moeten denken. De in 1996 verschenen opvolger ''In Limine'' zette de lijn van de eerste plaat door met een mix van klassieke prog, folk, klassiek en jazz. Finisterre toerde in die tijd ook veel en speelde zelfs op het ProgDay festival in North Carolina. Na wat bezettingswisselingen verscheen in 2000 “In Ogni Luogo” niet alleen voor een nieuw label (Irldea), maar liet het ook een nieuwe, meer eigentijdse sound horen. Nadien richtten de leden zich op verschillende soloprojecten. Vooral bassist Fabio Zuffanti roerde zich en formeerde onder andere La Maschere Di Cera. In 2004 volgde toch nog een nieuw Finisterre-album, na opnieuw enkele bezettingswisselingen waarbij zelfs wat leden van het eerste uur teruggekeerd bleken. 'Dit 'La Meccanica Naturale'' lag enerzijds in het verlengde van “In Ogni Luogo”, maar was anderzijds toch ook meer een terugkeer naar de klassieke prog. Na dit album werd het erg stil rond de band totdat vorig jaar het nieuws kwam dat met een verse line-up het debuutalbum opnieuw is opgenomen, om zo het 25-jarig bestaan te vieren. Het album is er zeker op vooruitgegaan en klinkt is qua geluid niet te vergelijken met de originele opnames. Wij gaan dan ook luisteren naar een nummer van deze nieuwe versie: het eerder genoemde “Macinaaqua, Macinaluna”. Hier hoor je tegen het eind een klassieke progclimax met zwaar aangezette toetsen (Mellotron, terwijl op het origineel een orgel geluid is gebruikt) en heerlijke gitaar- en Moogsolo’s. Oerlid Fabio Zuffanti blijft een druk mannetje: afgelopen week kwam het nieuws dat er is een nieuw album een van zijn andere bands, La Maschere Di Cera, in de maak is.
Website: https://fzuffanti.wordpress.com/
Originele album: https://fabiozuffanti.bandcamp.com/album/finisterre-digital-only
Dit nummer: https://www.youtube.com/watch?v=n8rPr80OHS8 .

Kerrs Pink – Tidings From Some Distant Shore
Van het album “Tidings” (Musea, 2002)

De basis voor de Noorse band Kerrs Pink werd al in 1972 gelegd, al werd pas 4 jaar later de huidige naam aangenomen (de oude was Cash' Pink!) en verscheen het debuutalbum pas in 1980. De groep heeft al zo'n 30 bezettingen versleten, waarbij gitarist Hararld Lytomt een constante factor vormt. In 2002 verscheen het vijfde album, getiteld “Tidings”. Van dit album hebben we vanavond gekozen voor het sfeervolle “Tidings From Some Distant Shore”. Door de combinatie van zang, melodieuze gitaarsolo's en Keltische invloeden ademt het de sfeer van Camels “Harbour Of Tears”, waar Kerrs Pink dan nog een viool aan toevoegt. In 2014 verscheen het zesde en tot nu toe laatste album “Mystic Spirits”; begin dit jaar gaf de band aan dat er al vier nieuwe nummers klaarliggen.

ALBUM VAN DE MAAND
D'Virgilio, Nick – Wrong Place Wrong Time
Afkomstig van "Invisible" (Sweetwater Studios / English Electic Recordings, 2020)

Van Nick D'Virgilio's tweede volwaardige studio-album “Invisible” konden we u al 6 weken voor de album-release de single “Where's The Passion?” laten horen. Het blijkt een van de sleutelnummers op dit nu verschenen conceptalbum dat voornamelijk handelt over het doel in ieders leven. D'Virgilio debuteerde als soloartiest in 2001 onder de naam NDV met "Karma", 10 jaar later gevolgd door de EP "Pieces". Op "Invisible" wordt de drummer/zanger/multi-instrumentalist, die we vooral kennnen van Spock's Beard, Thud, Genesis, Cirque Du Soleil, The Fringe, Big Big Train en zijn talloze sessies, bijgestaan door een flinke rij muzikale vrienden en het orkest van Abbey Road Studios, waar de plaat deels is opgenomen. En niet alleen de orkestpartijen klinken prachtig. Met mede-producer en studio-technicus Mark Hornsby is er alles aan gedaan om het album alleen al op geluidstechnisch gebied een genot te maken om naar te luisteren. Hun werkgever Sweetwater Studios is er natuurlijk ook alles aan gelegen om zich perfect te presenteren. Vooral op drumgebied is er iets bijzonders van gemaakt. Voor ieder nummer is een ander drumstelmerk en -opstelling gekozen, die uitgebreid toegelicht wordt in een speciaal extra 'drum gear'-boekje. Maar “Invisible” is zeker geen showing off-gelegenheid geworden voor de topdrummer die D'Virgilio is. Het gaat hier duidelijk wel om de vooral songmatige composities en de arrangementen, waarin de overige instrumentalisten ook de ruimte krijgen om te schitteren. Fraaie baspartijen van Tony Levin en Jonas Reingold (The Fringe, Karmakanic, The Flower Kings), meerdere vette synthsolo's van Jem Godfrey (Frost*) en creatief hoogstaand gitaarwerk van vooral Randy McStine (Lo-Fi Resistance, The Fringe), maar ook van o.a. Paul Gilbert (Mr. Big) en Rick Nielsen (Cheap Trick). Zijn mede-leden van The Fringe zijn dus beiden aanwezig, het album van dit trio is immers óók opgenomen met Hornsby in de Sweetwater Studios; uit zijn andere bands heeft hij expres geen mensen gevraagd. “Invisible” staat dan ook een eindje af van Big Big Train- of Spocks Beard-werk. Stilistisch beperkt D'Virgilio zich niet tot (deels dus letterlijk) symfonische rock: er zijn ook hints richting singer-songwriter, classic rock, (Beatlesque) pop en zelfs een beetje soul. We gaan de maand energiek van start met “Wrong Place Wrong Time”, dat met zijn a capella canon-sectie lijkt te knipogen naar de “Thoughts”-serie van zijn oude band Spock's Beard. De freaky gitaarsolo van Randy McStine sluit aan bij het opgefokte sfeertje in dit nummer.
Website: https://www.nickdvirgilio.com/ .

NIEUW
Bowness, Tim – The Hitman Who Missed
– Beyond The Firing Line
Van “Late Night Laments” (InsideOut / Sony Music, 2020)

Tim Bowness werkte in 2018 weer samen met multi-instrumentalist Brian Hulse, met wie hij in de jaren 80 deel uitmaakte van de band Plenty. Het materiaal uit die tijd werd alsnog goed opgenomen en uitgebracht op “It Could Be Home”. Die samenwerking smaakte naar meer, want Hulse produceerde vervolgens “Flowers At The Scene” en het duo werkt op Bowness' nieuwe solo-album “Late Night Laments” nog intensiever samen. De vier eerdere albums die de helft van No-Man sinds 2014 uitbracht voor InsideOut hadden opvallend proggy trekjes, o.a. door veelvuldig gebruik van typisch proginstrumentarium als de Mellotron. “Late Night Laments” sluit meer aan bij de platen die hij daarvóór met o.a. Samual Smiles maakte, met invloeden uit gesofisticeerde jaren 80-pop van artiesten als David Sylvian en bands als Prefab Sprout. Opvallend is de veelvuldige inzet van door Tom Atherton bespeelde vibrafoon. Dit geeft samen met een vaak opduikend hang-drum-achtig geluid (waarschijnlijk in de percussieset van de ook van I Am The Morning bekende Evan Carson) en de contrabas van Colin Edwin een gloedvol, relaxt-jazzy, eh, late-night-sfeertje. De nu verkrijgbare editie bevat een bonus-schijf die een eigen titel heeft: “Cheerleaders For The Damned”. Daarop staat het met gastrollen van Adam Holzman (op Wurlitzer) én Peter Hammill verrijkte “Beyond The Firing Line” (een outtake van “Flowers At The Scene”) dat een nog sterkere jazzsfeer heeft dan alles van het eigenlijke album. De contrabas van Edwin staat vooraan in de mix en er is een prominente gestopte trompet, waarvan de bespeler niet gecredit staat in het boekje. Waarschijnlijk is het Ian Dixon, die op meerdere tracks van de voorganger te horen was. De hoes van Jarrod Gosling is een heerlijk zoekplaatje vol verwijzingen naar Bowness' invloeden en liefdes op het gebied van muziek en andere cultuur. De hoezen van Mark Wilkinson voor “Script For A Jester's Tear” en “Fugazi” zijn een duidelijke (en bedoelde) invloed.
Website: http://timbowness.co.uk/
Link naar een interessant interview in At The Barrier met veel achtergronden over het album:
https://atthebarrier.com/2020/08/20/tim-bowness-late-night-laments-and-more-interview/ .

NIEUW
Durant, Jon / Robert Jürjendal - Beguiling Eyes
Afkomstig van "Across The Evening" (Alchemy Records, 2020)

Jon Durant, de ongekroonde koning van de cloudguitar, gaat op "Across The Evening" een samenwerkingsverband aan met Robert Jürjendal, een gitarist, die zich na het volgen van enkele Robert Fripps Guitar Craft Courses, onder meer heeft gespecialiseerd in ambient jazz en film-, theater en tentoonstellingsmuziek. Vorig jaar ontmoetten ze elkaar in Tallinn, Estland, om te repeteren en samen een optreden te verzorgen. De opnames die toen gemaakt zijn hebben als basis gediend voor "Across The Evening". De CD bevat zeven stukken die uit de studiojams zijn voortgekomen, waarbij oude bekenden als bassist Colin Edwin, percussionist Andi Pupato en Jürjendals collega in de band Uma, trompettist Aleksei Saks (tevens acterend in de Tim Bowness-projecten Memories Of Machines en Slow Electric) op enkele tracks hun medewerking hebben verleend. Het album wordt afgesloten door twee van de concertnummers, één met Saks en één met Inna Kovtun van Astarta. Het resultaat is een uiterst relaxt, grotendeels instrumentaal pareltje, waarop zacht getokkel, subtiel zwevende trompet- en snarensolo’s, ontspannen percussie en glijdende fretloze baspatronen de oorhaartjes zachtjes masseren. De ingrediënten zijn te vergelijken met Frippertronics, David Torns textural loops, de touchguitar-spinsels van Trey Gunn en Markus Reuter en verstilde ECM-atmosferen met gedempte trompetfrasen in de hoofdrol. Met "Beguiling Eyes" hebben we voor vanavond het langste nummer van het album uitgekozen, waarop ook nog eens vier van de vijf genoemde musici te horen zijn.
Websites:
https://jondurant.bandcamp.com/album/across-the-evening
https://www.facebook.com/BurntBelief
http://robertjyrjendal.com/ .

NIEUW
Pixie Ninja - Colours Out Of Space
Van "Colours Out Of Space" (Apollon Records: PROG, 2020)

Drie jaar geleden maakten we voor het eerste kennis met het Noorse Pixie Ninja. Toen was het nog een duo, bestaande uit Jostein Haugen en Marius Leirånes, al was Mattias Olsson te gast. Deze producer/drummer/multi-instrumentalist werd al snel als vast bandlid ingelijfd en daarnaast is in een later stadium toetsenist Fredrik Klingwall toegetreden. Daar het debuut "Ultrasound" misschien wat te ongefocust was, doordat elke track een heel ander karakter had, lijkt er naar de kritiek daarop geluisterd te zijn: op de opvolger "Colours Out Of Space" is daar namelijk niks meer van te merken. Het album is een prachtige, donkere muzikale trip waarin binnen de songs regelmatig van zware symfo naar muzikale chaos wordt geschakeld; van Krautrock-passages naar elektronische soundscapes. En dat alles met een intensiteit die soms King Crimson- dan wel Magma-achtige proporties aanneemt. Dat het album onder invloed van de horrorverhalen van HP Lovecraft is gecomponeerd lijkt toepasselijk, maar doet er voor een instrumentaal album ook weer niet zo veel toe. Wat er wel toe doet is dat in al die muzikale chaos een duidelijk lijn valt te ontdekken: de heren weten waar het muzikaal naartoe moet en onder de productionele leiding van Mattias Olsson is het ook nog eens prachtig opgenomen.
Websites:
https://pixieninja.bandcamp.com/album/colours-out-of-space
https://www.facebook.com/pixieninjaband .

NIEUW
Pain Of Salvation – Accelerator
– Panther
Van het album “Panther” (InsideOut / Sony Music, 2020)

“Waar veel bands in de loop van hun carrière opgesloten raken in een bepaald bandgeluid, zal je in de discografie van Pain Of Salvation geen twee op elkaar lijkende albums vinden, op de twee “Road Salt”-albums na. Daniel Gildenlöw, multi-instrumentalist, zanger en voornaamste componist van de band, deinst er niet voor terug om bij tijd en wijle het bandgeluid flink om te gooien. Op “Panther” wordt de luisteraar weer flink op de proef gesteld. Voor dit album ging Gildenlöw op zoek naar een ander geluid, opgebouwd uit samples, synthesizers en effecten. Wees gerust, de gitaren zijn niet in de koffer gebleven en grote delen van het album zijn gewoon met een akoestische drumkit ingespeeld. Toch bepalen de elektronica een aanzienlijk deel van het totaalgeluid op “Panther”. Dit ‘andere’ geluid past helemaal bij het albumconcept. Tekstueel draait het hier om de heersende normen in de maatschappij en individuen die moeite hebben zich staande te houden omdat ze om uiteenlopende redenen niet aan de standaard voldoen. Het concept wordt uitgebeeld in een stad bevolkt door honden (de norm) en panters (de buitenbeentjes). De extra laag van geluid zorgt ervoor dat je als luisteraar telkens nieuwe dingen ontdekt. “Panther” heeft daarmee typische kenmerken van een groeiplaat die je blijft opzetten.” (bron: Marco Paasman, zwaremetalen.com)
Website: http://painofsalvation.com/ .

NIEUW
Motorpsycho – The All Is One
Van “The All Is One” (Stickman Records, 2020)

Ooit was er een tijd dat Motorpsycho per plaat of zelfs binnen een album, extreem van stilistische kleur kon verschieten, van noisy punk tot stemmige countryrock, sinds “The Death Defying Unicorn” uit 2012 lijkt het Noorse trio gegrepen door het progvirus. Zeker de drie albums die sinds 2017 verschenen, The Tower”, “The Crucible” (2019) en nu dan “The All Is One” lijken muzikaal een trilogie te zijn. De nieuweling is zelfs een dubbelaar, met een epic van 43 minuten, die gehakt in twee stukken (zoals Pink Floyd deed met “Shine On You Crazy Diamond”) verdeeld is over twee schijven. Niet dat de muziek Pink Floyd-achtig klinkt. De zweverige Mellotron die als bed vaak onder de muziek ligt, doet eerder denken aan Led Zeppelin ten tijde van “Houses Of The Holy” (denk aan “The Rain Song” en “No Quarter”). Bent Saether en z'n mannen doen het niet helemaal alleen. Opnieuw zijn gitarist Reine Fiske (Dungen, ex-Landberk, ex-Paatos) en saxofonist Lars Horntveth (Jaga Jazzist) van de partij en bijzonder fraai zijn ook de bijdragen van jazzviolist Ola Kvernberg. Wij kiezen vandaag voor het openende titelnummer, dat meteen flinke Mellotron-sluizen open zet.
Website: http://motorpsycho.no/ .

IN HET NIEUWS
Blue Öyster Cult – Eye Of The Hurricane
Van het album “Curse Of The Hidden Mirror” (Sanctuary Records, 2001)

Blue Öyster Cult is vooral bekend geworden door twee nummers: “(Don't Fear) The Reaper” van het album “Agents Of Fortune” uit 1976 en “Burnin’ For You” van het album “Fire Of Unknown Origin” uit 1981. “(Don't Fear) The Reaper” werd gebruikt in onder andere de televisieverfilming van het boek “The Stand” van Stephen King. Vorige maand kondigde Blue Öyster Cult het nieuwe veertiende studioalbum “The Symbol Remains” aan. Het wordt de eerste studio-release van de Amerikaanse band sinds “Curse Of The Hidden Mirror” uit 2001. De releasedatum is 9 oktober 2020. Wij gaan terug naar 2001, van het al genoemde “Curse Of The Hidden Mirror” het nummer “Eye Of The Hurricane”. (bron: Wikipedia)
Website: http://www.blueoystercult.com/ .

HERUITGAVE
Scope - Can You Follow Me
- Chewing Gum Telegram
Van "Scope I" (Atlantic, 1974 / Sireena Records, 2020)

Er is al zeker sinds de jaren 90 sprake van dat de twee albums van Scope een CD-uitgave zouden krijgen, maar om een of andere reden kwam het er nooit van. Scope werd in 1972 in Zwolle opgericht en bracht in 1974 en 1975 twee albums uit via de Nederlandse tak van het roemruchte label Atlantic. Beide albums staan redelijk hoog aangeschreven in jazzrockkringen. Maar om een of andere reden wilde het zelfs gerenommeerde labels als The Laser's Edge maar niet lukken om een licensie rond te krijgen. Dit jaar kreeg het Duitse Sireena Records het na bijna tien jaar onderhandelen dan toch voor elkaar. Vanavond belichten we het eerste album, "Scope I" uit 1974, waarop we aan de ene kant invloeden horen van Amerikaanse jazzrock uit die tijd (denk aan Mahavishnu Orchestra, Weather Report en Herbie Hancock's Head Hunters) maar aan de andere kant, met name in stukken waarin toetsenist Rik Elings de fluit hanteert, ook van Solution en ja, misschien zelfs wel Caravan en Camel. Scope bestond naast Elings uit drummer Henk Zomer, gitarist Rens Nieuwland en bassist Erik Raayman en allemaal krijgen ze op dit album hun momenten om te laten horen dat ze uitstekende muzikanten zijn. Met deze prima klinkende heruitgave is er weer een stukje Nederlandse jazzrock- en proghistorie ontsloten voor een nieuw publiek.
Websites:
https://www.muziekencyclopedie.nl/action/entry/Scope
https://www.rikelings.nl/
https://www.erikraaymanmuziek.nl/
http://www.rensnewland.com/
http://www.sireena.de/cat-s.html#SIR2211 .

GEMIST / IN HET NIEUWS
Evership – Monomyth
Van “II” (eigen beheer, 2018)

Soms mis je in de overvloed van releases wel eens een release van een band. Zo ook het tweede album van het uit Nashville afkomstige Evership, het vaartuig waar multi-instrumentalist Shane Atkinson achter schuil gaat. Hij heeft een aantal ervaren muzikanten om zich heen verzameld, waarbij vooral zanger Beau West een belangrijke schakel in het geheel is. De muziek van Evership heeft namelijk een krachtige zanger nodig die het geheel kan dragen. In 2016 verscheen het debuut waar jaren door Atkinson aan was geschaafd. Op dat album liet hij ons een fijne mengelmoes van oude prog en klassieke rock horen. Ook meldde hij toen al muziek klaar te hebben voor nog vier albums. In 2018 was het tweede werkstuk klaar, dat de simpele titel “II” kreeg. Op de hoes worden ook broer James Atkinson (leadgitaar), John Rose (gitaar) en Ben Young (basgitaar) als vaste leden gecredit. Natuurlijk waren de verwachtingen hoog, en vaak lukt het een band niet om een eerste album te overtreffen. Zo niet Evership. “II” doet niet onder voor het debuut en streeft het zelfs bijna voorbij. Deze muziek met hoog testosterongehalte vliegt vanaf de eerste toon uit je speakers. Het timbre van Beau ligt ergens tussen Dennis DeYoung en James Labrie, met een snufje Freddie Mercury. Kortom een zanger met een dijk van een stem. Zet daar tegenover het virtuoze spel van de drie muzikanten en het plaatje is compleet. Het is lastig om de muziek van Evership in één hokje te plaatsen; er zijn veel raakvlakken met bands als Led Zeppelin, Dream Theater, Queen, Styx en Kansas, maar daar staat tegenover dat er ook een mate van zelfreflectie en klassieke wendingen te horen valt, op een manier zoals bijvoorbeeld Yes dat zo goed kon. Sinds afgelopen juli is Evership hard aan het werk aan album nummer “III” (we nemen alvast een voorschot op de titel) . We gaan luisteren naar het rap van start gaande “Monomyth”.
Website: http://www.evership.com/.

(OP)NIEUW
Lunar Clock – Skrik
– Sadness Under The Belt Of Venus
- A Winter Storm On Spring Blossom
Van “The Scream Of Nature” (eigen beheer, 2020)

Lunar Clock is een project-georiënteerd ensemble rondom zanger/toetsenman Robin Boer dat al vanaf 2014 heeft gewerkt aan “The Scream Of Nature”. Dit ambitieuze album is geïnspireerd op het werk van de Noorse schilder Edvard Munch, meest bekend van “De Schreeuw”. De musici zijn geïnspireerd door de progressieve muziek uit de jaren zeventig van bands als Gentle Giant, Weather Report, Tangerine Dream, Zappa en natuurlijk Genesis, terwijl we zelf ook elementen van het werk van Mike Oldfield, King Crimson en Kayak bespeuren. Toch heeft het album zeker een eigen identiteit en geluid. De band weet goed een sfeer neer te zetten, waarbij de vaak donkere werken van Munch in bijpassende muziek is gevat, zoals bijvoorbeeld in het eigenaardige “A Winter Storm On Spring Blossom”. Begin juli draaiden we al het drieluik “Metabolism”, dit keer aandacht voor drie andere stukken.
Website: https://lunarclock.bandcamp.com/album/the-scream-of-nature .

KLASSIEK(ER)
Rudd, Raphael – Homepage
- Seasons
Van “The Awakening: Chronicles” (Wedge Music, 1996)

Laat het jaar van uitgave je niet misleiden, “The Awakening” is een album dat Raphael Rudd in 1980 opnam. Rudd is een klassiek geschoold pianist/harpist die zowel de prestigieuze Julliard School Of Music als de Manhattan School Of Music heeft doorlopen. In korte tijd werd hij een gewaardeerd muzikant in het New Yorkse circuit en zijn composities wonnen wereldwijd diverse awards. Wonderlijk genoeg is het The Who-gitarist Pete Townshend die hem onder zijn vleugels neemt en hem naar Londen laat overkomen om een aantal nummers te arrangeren voor de filmversie van The Who's “Quadrophenia”. Daarna volgen ook een aantal arrangementen voor solonummers van Townshend. Tegelijkertijd werkt Rudd ook aan eigen materiaal. Hij heeft door de contacten die van Townshend kans om met gerenommeerde muzikanten te kunnen werken. Want Phil Collins bereid om achter de drums plaats te nemen en gezien het materiaal is het zeker logisch dat Annie Haslam haar stem aan het project leent. Die laatste samenwerking beviel zo goed dat Rudd na terugkeer in de VS toetrad tot Renaissance, waar hij 10 jaar deel van bleef uitmaken. Helaas bleven de opgenomen nummers op de plank liggen en nadat als gevolg van een brute overval zijn pezen zwaar worden beschadigd, leek muziek maken er niet meer in te zitten. Maar Rudd liet het er niet bij zitten en na 4 jaar hard werken weet hij een techniek te ontwikkelen om weer te kunnen spelen. Zijn eerste wapenfeit is een concert met Pete Townshend. Ook zijn gelukkig de opnames die in 1980 in Londen zijn gemaakt in 1996 uitgebracht. Als je dit “The Awakening: Chronicles” hoort snap je meteen waarom hij zo goed paste bij Renaissance. Daarom gaan we luisteren naar het nummer “Seasons” met Annie Haslam op zang. Maar we beginnen met een zeer herkenbaar deuntje: “Homepage”, met een lekker drummende Phil Collins en Jon Giblin op bas.
Website: http://www.raphaelrudd.com/ (verouderd) .