Uitzending Terugluisteren

The current broadcast will be available to listen to for two months here:

NIEUW
Finally George – When The Angels Cry
When Dreams Don't Die
Van “Icy Skies” (N.N.K. Records, 2021)

Finally George haalde met zijn debuut “Life is A Killer” meteen maar even een Album van de Maand-bekroning binnen in januari 2019. Dat was een uiterst verzorgd album waar liefhebbers van Pink Floyd en RPWL een groot plezier mee werd gedaan. Het was dan ook geen echt debuut, want Georg Hahn was al zo'n 40 jaar werkzaam in de Duitse muziekindustrie. De Hamburger wist zich op “Life Is A Killer” verzekerd van de medewerking van gitarist Erlend Krause, bekend van Lake en The James Last Orchestra, en niemand minder dan Styx-drummer Todd Sucherman. Nu is met “Icy Skies” de opvolger verschenen, die in het verlengde van dat debuut ligt. Wederom verzorgt Sucherman de nu eens dienende, maar soms ook heerlijk spectaculaire (maar nooit te drukke) drumpartijen. Krause keert niet terug, Hahn verzorgt naar onze indruk meer dan op het debuut zelf het gitaarwerk (naast gastbijdragen van John Engehausen en Martin Scheffer). Hahns toon doet ons denken aan die van Steven Wilson, wat er samen met de compositiestijl voor zorgt dat het Porcupine Tree van eind jaren negentig een voorname referentie is. Ook is Hahn even op viool te horen, wat zijn blijkbaar zijn eerste instrument was: de CD sluit af met een kort fragment uit zijn prille jeugd, begeleid door zijn vader. De warme Hammond-partijen van Detlef Bösche dienen ook genoemd, die samen met de achtergrondzang van Anja Bublitz het Floydiaanse karakter vergroten. In het langste nummer “I Adore You” zit een fraaie keyboardsolo van Hahn, die het dromerige, slepende karakter van die song versterkt. Voor “When Dreams Don't Die” wist Hahn de van diverse topbigbands bekende Ingolf Burkhardt te strikken, die een doorleefde bugelsolo ten beste geeft. Maar eerst “When The Angels Cry”, waar Sucherman zorgt dat je vanaf de eerste maat rechtop zit.
Websites:
https://finallygeorge.com/
https://www.facebook.com/finallygeorgemusic .

NIEUW
ProPoRTIoNS - Fading Away
- After All These Years
Van "After All These Years" (Propsmusic (= eigen beheer), 2021)

In oktober 2018 was het debuutalbum “Reboot” van de band PRoPoRTIoNS ons album van de maand. Een plaat die aan de ene kant met beide benen in de moderne tijd stond en aan de andere kant sterk beïnvloed was door het muzikale verleden. Het moderne aspect zit hem in het feit dat de band online is ontstaan via internet community's rondom liefhebbers van Gentle Giant en Eddie Jobson. De vier kernleden komen uit de V.S., Canada en Zweden. Muzikaal is het duidelijk dat de invloed van Gentle Giant sterk in het DNA van PRoPoRTIoNS is vertegenwoordigd, maar we hoorden op dat debuut ook Happy The Man terug. Bijna een jaar verder lag album nr. 2 voor ons, "Visions From A Distant Past", waarop de band muzikale kwaliteit van het debuut zeker wist te overtreffen. De invloeden waren nog steeds aanwezig, maar net als op "Reboot" wisten de heren die om te buigen in knappe, originele composities, gevat in een warme productie. Voor de derde PRoPoRTIons-CD, getiteld "After All These Years", hebben we iets langer moeten wachten, maar die wachttijd wordt ruimschoots verzacht door het wederom prachtige resultaat. Het kernkwartet is uitgebreid met nog een gitarist en wel Glenn Liljeblad, een kennismaking die ongetwijfeld is ontstaan ten tijde van “A Reflection: Yet More Music Inspired By And In Tribute To Gentle Giant”, waarvan PRoPoRTIoNS-leider Andy Kubicki de uitvoerend producent en belangrijkste muzikant was. Onder de speciale gasten vinden we Signe en Hjördis Bornemark. Deze dochters van Dan Bornemark (nog zo'n medewerker aan "A Reflection"!) laten vooral in het hemelse "Fading Away" een onuitwisbare indruk achter. Het groepsgeluid is over de gehele linie sowieso nog symfonischer geworden, met geregeld aan Steve Hacketts werk verwante gitaarsolo's. Zoals wel vaker komt alle pracht van het album samen in het ruim acht minuten durende titellied. Genoemde songs hebben dan ook voor vanavond klaarstaan.
Websites:
https://propsreboot.bandcamp.com/album/after-all-these-years
https://www.propsmusic.com/
https://www.facebook.com/Proportions-2195011314103834/ .

HERUITGAVE
Marillion – Fugazi
Van “Fugazi – Deluxe Edition” (EMI, 1984 / Universal, 2021)

Voor Marillion was het net als voor veel andere bands lastig om na een goed ontvangen debuutalbum te gaan werken aan een opvolger. Daar waar er voor de eerste plaat jaren was gewerkt aan de nummers was er door de drukke tourschema's daarna nog geen noot geschreven. De band had het zichzelf ook niet gemakkelijk gemaakt door de drummer te ontslaan, waarna het niet meezat een geschikte vervanger te vinden. Daar leest u alles over in de zeer gedetailleerde 'liner notes' van de nu verschenen heruitgave van dat tweede album. Na wat valse starts met drummers Andy Ward, John Marter en Jonathan Mover, is het uiteindelijk Ian Mosley die (in eerste instantie als sessiekracht) aan de slag ging. “Script For A Jester's Tear”-producer Nick Tauber wordt ook voor deze opvolger ingehuurd. Zijn dwangmatige zoektocht naar het perfecte geluid en veelvuldige cokegebruik (iets waarvan de bandleden ook niet vies bleken) leidden er toe dat de band ver over de door EMI gestelde deadline heen ging en er steeds weer naar een andere studio verhuisd moest worden om de mix af te maken. Zaken die voor de nodige stress zorgden bij de bandleden. Het album dat de titel “Fugazi” meekreeg heeft een compactere sound als voornoemde voorganger, met het bijtende “Assassing” en “Punch And Judy” als singles en albumopenend duo. Hoogtepunten zijn de afsluiters “Incubus” en het titelnummer, opvallend genoeg beiden onder grote druk pas tijdens de studiosessies geschreven. Marillion is echter nooit tevreden geweest met het eindresultaat en het kille karakter van de mix. Na het vertrek van Fish is er door Marillion zelfs nooit meer wat gespeeld tijdens reguliere tournees. Nu is er door het duo Andy Bradfield en Avril Mackintosh een nieuwe stereomix gemaakt, waarmee een dosis warmte in de muziek wordt gebracht, die het album zeker goed doet. Er is ook een 5.1-mix gemaakt die het drukke karakter van het album nadrukkelijk van alle kanten je kamer inblaast, wat vooral tijdens de eerste albumhelft veel van de luisteraar vergt. Kant twee is daarentegen zeer geslaagd. Hoogtepunt van de set is echter wel het complete concert uit 1984 dat de band in Montreal gaf, waarvan een deel al op “Real To Reel” stond. Hier hoor je pas goed de kracht van Marillion in deze periode, met een verse nieuwe drummer. Net als bij de eerdere delen in deze heruitgavereeks is er ook weer een documentaire gemaakt, waarbij alle leden van destijds hun zegje doen. Zoals viel te verwachten is vooral Fish erg openhartig. Helaas is ervoor gekozen om er geen extra CD bij te doen met de single-b-kantjes, waaronder het wonderschone “Cinderella Search”: die staan alleen op de Blu-ray. Maar we zijn zeer tevreden met de nieuwe stereomix. We gaan luisteren naar het titelnummer “Fugazi”.
Websites:
http://www.marillion.com
https://www.facebook.com/MarillionOfficial
https://fishmusic.scot/
https://www.facebook.com/derek.dick .

HERUITGAVE
Amoeba Split – About Life, Memories And Yesteryears
Van “Second Split” (Azafrán Media, 2016 / áMARXE, 2020)

Bandcamp attendeerde ons na de aanschaf van de discografie van Paolo 'Ske' Botta erop dat we gezien die aankoop zeker het Bandcamp-artikel 'You Can’t Bury Canterbury: A Guide to the Neo-Canterbury Sound' moesten lezen. Ene Jim Allen zet daarin bekende en minder bekende hedendaagse makers van die tussen prog en jazzrock inliggende muziekvorm. Eén van de tips was Amoeba Split, een Spaans sextet, die geïnspireerd op de Canterbury Sound twee albums maakte in het vorig decennium. De tweede hebben we nu in handen: dit “Second Split” verscheen oorspronkelijk in 2016 en werd vorig jaar met bonustrack heruitgebracht. De Canterbury-vibe is inderdaad goed hoorbaar. Mede door de driekoppige blazerssectie is het jazz-aspect wat groter dan bij voorbeelden als National Health en Hatfield & The North. We horen een link naar de grotere Zappa-bandbezettingen uit de seventies en een toefje Klaus Doldinger's Passport. Het melancholieke “Those Fading Hours” heeft door de keyboardsequentie ook wel een Happy The Man-smaak. De groep weet composities subtiel op te bouwen, neemt daarvoor de tijd en kijkt niet op een gastmuzikant meer of minder (we tellen er acht in totaal) om ze goed tot klinken te brengen. Dat wordt in het (oorspronkelijke) slotnummer “About Life, Memories And Yesteryears” nog wel het best uitgewerkt. Drie minuten lang voel je tergend langzaam de spanning opborrelen voordat de compositie openbarst, om minuten later op een euforisch nieuw plateau te landen, waarmee de climax van het album is bereikt. Goeie tip, Bandcamp! En op de Facebook-pagina zien we dat de groep recent de opnamen van een derde album heeft afgerond. We houden u op de hoogte.
Websites:
https://www.facebook.com/AmoebaSplit
https://amoebasplit.bandcamp.com/album/second-split
Het genoemde artikel: https://daily.bandcamp.com/lists/canterbury-prog-rock-list .

IN HET NIEUWS
Irrwisch - Far Away (live)
Van “Irrwisch Live ” (eigen beheer / EMI, 1990)

Vlak voor de neoprogboom in het Verenigd Koninkrijk van zich deed spreken was er in Zwitserland al in 1981 een band die een album voor EMI mocht opnemen. Dit Irrwisch werd in 1975 opgericht en debuteerde in 1978 met een single op het label Turicaphon. Door hard werken steeg de populariteit van de band in eigen land. Twee Irrwisch-albums verschenen in die tijd vlot achter elkaar, in 1981 en 1982 bij EMI. Het duurde daarna echter tot 1988 eer er een derde album kwam. Het bandgeluid bleek intussen meer richting 'de betere popmuziek' en AOR verschoven. Albums bleven daarna slechts mondjesmaat komen, het meest recente is “Stone And A Rose” uit 2016. Op de Irrwisch-website is echter te lezen dat april jongstleden een nieuwe single is verschenen: dit “In Your Open Eyes“ is daar ook te beluisteren. Ondanks de sporadisch verschijnende nieuwe muziek zijn de Zwitsers wel altijd veelvuldig blijven optreden, helaas wel alleen in eigen land. Op de website is bijvoorbeeld te lezen dat de groep volgende maand in Basel optreedt. Het eerste van drie live-albums heet simpelweg “Irrwisch Live” en verscheen 31 jaar geleden. Van dat album nu een live-versie van ''Far Away”, dat in studio-uitvoering is te vinden op “Living In A Fool's Paradise” uit 1982.
Websites:
https://www.irrwisch.ch
https://www.facebook.com/irrwisch.ch .

NIEUW
Rafferty, Gerry – I Still Love You
– Full Moon
Van “Rest In Blue” (Metanoia Music / Parlophone, 2021)

Tien jaar na zijn dood verschijnt met “Rest In Blue” plots een nieuw album van Gerry Rafferty. En dat terwijl de laatste release tijdens zijn leven, “Life Goes On” uit 2009 slechts twee nieuwe eigen nummers bevatte. Hoe zit dat? Het blijkt dat hij al sinds 2006 met tussenpozen aan een nieuw album werkte, waarbij hij zijn eigen vocalen voorzag van electronische arrangementen. Zijn dochter Martha kende die nummers, maar hikte er jaren tegenaan of ze deze zou uitbrengen en zo ja hoe. Ze vond dat al die geprogrammeerde electronica totaal geen recht deed aan de liedjes en aan de doorleefde vertolkingen van haar vader en besloot vanuit alleen de opnamen van Rafferty's zang en gitaar de songs opnieuw op te bouwen. Ze schakelde daarvoor musici in waarvan er vele vroeger ook met haar vader hadden gewerkt, zoals gitarist Hugh Burns, bassisten Mo Foster en John Giblin en Hammondorganist Alan Clark. Een aantal songs die Rafferty gepland had voor het album waren in een te onaffe vorm door hem nagelaten, maar tussendoor had hij ook enkele covers opgenomen, van werk van Richard Thompson en Ewan MacColl. En verdomd: ze heeft het voor elkaar gekregen met “Rest In Blue” een compleet album af te leveren dat bij vlagen “City To City”-glans heeft, met dank aan zowel het materiaal en de geïnspireerde vertolkingen van haar vader als de smaakvolle aankleding door de musici. Neem bijvoorbeeld “Full Moon” met die oorstrelende zangharmonie en die smachtende melodie, die herinnert aan songs als “Whatever's Written In Your Heart”, afgewisseld met bluesy gitaarspel van Burns en Richard Brunton. Clark schittert vooral op zijn orgel in “I Still Love You”.
Websites:
https://www.gerryrafferty.com/
https://www.facebook.com/OfficialGerryRaffertyPage .

ALBUM VAN DE MAAND
Coevality - Coin Incidents
Van: "Multiple Personalities" (eigen beheer, 2021)

Coevality is een trio uit Los Angeles dat tien jaar bezig is geweest met het componeren en opnemen van "Multiple Personalities". De titel zou kunnen slaan op het feit dat twee van de huidige bandleden multi-instrumentalist zijn, maar kan ook wijzen op de meerdere line-upwisselingen die in genoemde periode hebben plaatsgevonden. De lange conceptietijd heeft overigens ruimschoots zijn vruchten afgeworpen, want de zeven - tussen de vijf en tien minuten klokkende - tracks zijn met gevoel voor detail èn een enorme geldingsdrang vastgelegd. Meest in het oog springende instrument is de voor in de mix geplaatste fretloze bas van Derrick Elliott, die onmiddellijk de oude tijden van Brand X en Michael Manring in herinnering roepen. Maar direct daarna vallen ook het Neil Peart-achtige drumwerk van Andy Prado en het rijke palet van gitarist Jon Reicher op. Laatstgenoemde heeft het talent om zich met zijn gitaar zowel subtiel tokkelend als virtuoos solerend en zowel heavy als funky dienend te uiten. Reicher en Elliott bespelen verder ook nog trompet respectievelijk cello en brengen door middel van Midi-programmering symfonische lagen aan in de muziek. Als gevolg daarvan zijn de composities rijk van klankkleur en dynamische afwisseling. Met al deze elementen heeft Coevality een uitstekende progressieve jazzrockplaat geproduceerd, die het verdient om meer aandacht te krijgen. Als laatste bijdrage van dit album van de maand hebben we voor "Coin Incidents" gekozen, waarin net als in de meeste andere stukken een mooie balans tussen subtiel en virtuoos gevonden wordt.
Websites:
https://coevality.bandcamp.com/releases
https://www.coevalityband.com/
https://www.facebook.com/Coevalityband/ .

MONUMENT / HET DEBUUT / 25 JAAR
Quidam - Bijące Serca / Płone
Afkomstig van "Quidam" (Ars Mundi, 1996)

Het is ruim 24 jaar geleden dat Quidam debuteerde op een Nederlands podium en wel op het Day Of Dreams Festival in Hedon, Zwolle. En we kunnen gerust zeggen dat de Poolse band een verpletterende indruk achterliet. Een tijdje daarvoor hadden we al kennis gemaakt met het titelloze debuutalbum, maar het absolute gemak waarmee de muzikanten van deze band dat materiaal over het voetlicht brachten was indrukwekkend. Er verschenen 6 studio albums plus een drietal live albums en ook waren er diverse bandwisselingen. Meest opvallende was wel de wisseling van zangeres Emila Derkowska voor zanger Bartek Kossowicz, waarna vanaf “SurREvival” (2005) ook een stilistische verschuiving te horen was. Vanavond gaan we terug naar het nu 25-jarige debuut met achtereenvolgens het korte “Bijące Serca” en het 14 minuten lange “Płone”. De muziek boeit vanaf begin tot eind en verdient daarom terecht een plek in onze rubriek ''Monument”. U vraagt zich misschien af: bestaat Quidam nog wel? Een terechte vraag, zeker nadat gitarist Maciek Meller door Riverside werd ingelijft. Bovendien hebben we al 9 jaar geen nieuw plaatwerk meer gezien. Nou, op de Facebook-pagina staat groot in de header 'To be continued'. Maar ja: dat staat er nu ook alweer vier jaar...
Websites:
https://www.facebook.com/Quidampl
http://www.quidam.pl/ .

IAN MOSLEY SPECIAL
Giltrap, Gordon - Headwind - The Eagle
Van “The Peacock Party” (PVK Records, 1979 / Esoteric Recordings, 2014)

Wolf, Darryl Way's – McDonald’s Lament
Van “Canis Lupus” (Deram / The Decca Record Co. Ltd, 1973)

Trace - Opus 1065
Van “Birds” (Philips/Musea, 1975/1996)

In het eerste uur hoorde u muziek van het pas heruitgegeven tweede album van Marillion, “Fugazi”, uit 1984. Dat markeerde het debuut van Ian Mosley bij die groep, maar het was verre van diens plaatdebuut. Hij was dan ook tussen de 5 en 8 jaar ouder dan de overige groepsleden en begon zijn professionele carrière al meer dan 10 jaar daarvoor bij Wolf. Dat was de band van violist/toetseinst Darryl Way, die na het uiteenvallen van het toen succesvolle Curved Air toe was aan een nieuwe band. Naast gitarist John Etheridge en bassist Dek Messecar is de drummer een nog zeer jonge Ian Mosley. Kortom: een viertal zeer capabele muzikanten. De eerste plaat werd geproduceerd door Ian McDonald (twee weken geleden nog in ons programma te horen) en introduceert een band met toch wel een uniek geluid.

Ja, er zijn sporen van Curved Air te horen, maar ook van Camel en Focus. De wisselwerking tussen viool en gitaar zorgt voor het eigen karakter. Wolf maakte in twee jaar tijd drie albums maar behaalde nooit echte successen. In 1974 ontbond Way de band dan ook. Etheridge zou doorstromen naar Soft Machine, Messecar naar Caravan. Maar Mosley zou in ons kikkerlandje opduiken als lid van Rick van der Lindens Trace, waarmee hij veel tourde en het album “Birds” opnam. Na wat omzwervingen en sessiewerk vond hij zijn tweede grote klus bij gitarist Gordon Giltrap, in wiens band hij twee jaar zou spelen. Opnieuw een artistieke relatie met een artiest met een bijzonder eigen geluid. Met bassist John G. Perry was hij in die tijd een bijna onafscheidelijk duo en samen deden ze ook redelijk veel sessiewerk, zoals bijvoorbeeld voor de van PFM bekende zanger Bernardo Lanzetti, Charlene en vlak voor zijn toetreden tot Marillion nog voor de ons onbekende De Blanc (die schijnbaar een invloed had op de iconische Duran Duran-video’s uit die tijd). In die jaren was Mosley lid van Steve Hacketts band, waarbij hij het wederom twee albums volhield. Hij wilde echter na al die jaren volwaardig lid zijn van een band en solliciteerde via Hacketts manager bij Marillion. Die 'up and coming band' had destijds de nodige moeite met het vervangen van note bene de oprichter, zoals we in het eerste uur al belicht hebben. Uiteindelijk helpt hij als sessiekracht bij de opnamen van “Fugazi”. Het blijkt echter dat Ian een van de weinige drummer is die het ego van de zanger aankan en ook nog eens binnen de dynamiek van de band past. De rest is geschiedenis. We kunnen een avondvullend programma samenstellen uit de sessies die Mosley vóór zijn Marillion-tijd heeft gedaan. We hebben drie albums geselecteerd. Eerst een nummer van Gordon Giltrap, “Headwind - The Eagle”, daarna Darryl Way's Wolf met “McDonald’s Lament” en tenslote 'ons eigen' Trace met de Bach-adaptatie “Opus 1065”.
Websites:
Ian Mosley:
https://www.facebook.com/IanMosleyOfficial Gordon Giltrap:
https://www.giltrap.co.uk/
https://www.facebook.com/GordonGiltrapMusic
Darryl Way:
https://www.darrylway.com/
Trace:
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=336
.

IN HET NIEUWS / LIVE-TIP
Mostly Autumn - Into The Stars
Van het album “White Rainbow” (eigen beheer, 2019)

Mostly Autumn werd opgericht in 1995 en heeft door constant te touren een stevige reputatie opgebouwd. De Britse band produceert muziek die sterk beïnvloed is door progressieve rock uit de jaren 70. Volgens de BBC versmelt Mostly Autumn 'de muziek van Genesis en Pink Floyd met Keltische thema's, hardrock en sterke, emotioneel geladen melodieën'. Latere albums bevatten ook meer hedendaagse invloeden. (naar Wikipedia). Mostly Autumn brengt binnenkort “Graveyard Star'' uit. Dit 14de studioalbum zal gaan verschijnen op 24 september. 'Het album is een diepe, oprechte weerspiegeling van hoe we ons voelden in 2020/2021, een documentatie van het leven tijdens de pandemie', legt gitarist Bryan Josh uit. 'We geloven echt dat de kracht van dit werk van nummer tot nummer ons beste tot nu toe zou kunnen zijn. Het is 18 maanden in de maak geweest, langer dan ooit is voorgekomen in de Mostly Autumn-geschiedenis. Als kers op de taart spelen Troy Donockley van Nightwish en Chris Leslie van Fairport Convention prachtige gastpartijen op het album.' De limited edition-dubbel-CD-versie van “Graveyard Star”, waarvan er 2000 zijn gemaakt is intussen uitverkocht. De standaard-editie verschijnt dus aanstaande vrijdag. (naar Jerry Ewing, Prog/Loudersound) De concerten die de groep in oktober op het Europese vaste land zou geven, zijn verschoven naar maart volgend jaar. Daaronder het concert in de Enschedese Metropool, dat 5 maart 2022 als nieuwe datum heeft. Het eerstvolgende Nederlandse concert van Mostly Autumn is daardoor 4 december aanstaande in Cultuurpodium Boerderij in Zoetermeer.
Websites:
https://www.mostly-autumn.com/
https://www.facebook.com/profile.php?id=100044538073149 .

NIEUW
Syndone – Bitches
– We Are The World We Created
Van “Kama Sutra” (MaRaCash Records, 2021)

Syndone is na de herlancering in 2010 met een ongekende reeks sterke albums bezig, waarop steeds weer bewezen wordt dat je moderne progressieve rock kunt maken zonder de roots van het genre te verloochenen. Toetsenist Nik Comoglio zocht daarvoor na 17 jaar stilte een buiten hemzelf compleet nieuwe bezetting bij elkaar. Het nu verschenen “Kama Sutra” is het zesde in de reeks, opnieuw een conceptalbum met niet voor het eerst een erotisch getint thema. Het album doet in eerste instantie wat fragmentarisch en wispeturig aan, ondanks het overkoepelende concept en het feit dat diverse stukken bijkans in elkaar overlopen. Aandachtiger beluistering leert dat die samenhang er wel degelijk is. Syndone staat voor grote contrasten. Dat blijkt al uit de band-line-up: een veteraan-toetsenist, omringd door een gedreven groep musici van een generatie jonger waaronder een geil en uitdagend klinkende leadzanger. Die contrasten zijn er ook in de instrumentatie: van vervormde bassen tot weelderige orkestraties tot kristalhelder klinkende vibrafoonakkoorden. Van heftige haast over-the-top-uitbarstingen, tot uitgeklede rustieke passages. Die tegenstellingen zijn er tussen de diverse (relatief korte) nummers horen maar ook erbínnen. “Bitches” is een goed voorbeeld van het laatste. Het nummer knalt er 'in your face' in met een volvette baslick, om verderop een klassieke afslag te nemen met volop ruimte voor het symfonie-orkest, uiteindelijk na wat majestueuze orgelakkoorden te ontaarden in een virtuoze synthesizersolo. “We Are The World We Created” gaat ook langs vele muzikale landschappen. Van een ingetogen akoestisch begin met hoofdrol voor piano, vibrafoon en de Hongaarse strijkers tot een finale met weer zo'n heerlijk vinnige synthesizersolo van de bandleider.
Websites:
https://www.syndone.it/
https://www.facebook.com/syndone.

NIEUW / LIVE-TIP
Gildenlöw, Kristoffer - Fleeting Thought
– Lean On Me
– Still Enough
Van het album "Let Me Be A Ghost" (New Joke Music, 2021)

Kristoffer Gildenlöw begon met pianospelen op zeven jarige leeftijd en leerde het spelen op de bas toen hij veertien was. In 1994, toen hij hij 16 was, werd hij gevraagd om te spelen in de band van zijn broer Daniel: Pain Of Salvation. In 2003 verhuisde hij van Zweden naar Nederland, wat het lastig maakte om in Pain Of Salvation te blijven functioneren, wat in 2006 leidde tot zijn vertrek. In de jaren die volgden was hij als bassist een veelgevraagde sessiemuzikant, zowel in de studio als live. Sinds 2017 is hij lid van Kayak. Toen had hij zich intussen ook al als solo-artiest ontwikkeld. In 2012 verscheen zijn eerste soloalbum ''Rust'', vier jaar later gevolgd door ''The Rain'' en vorig jaar door ''Homebound''. Begin deze maand verscheen ''Let Me Be A Ghost''. Gildenlöw schreef, mixte en produceerde alle liedjes zelf en verzorgde ook het artwork. Het album is in de eerste plaats Gildenlöws donkerste muzikale reis tot nu toe, waarop hij ons confronteert met onze eigen tekortkomingen. Met het schilderen van soundscapes, dynamiek, contrasten en zijn kenmerkende verhalen, neemt Kristoffer ons mee naar de diepste, meest griezelige plekken van de geest. "Let Me Be A Ghost" is een echt groeialbum. Hoewel de nummers elk op een eigen manier melancholiek en donker zijn, en het adagium 'less is more' van toepassing is, kun je het album toch rijk en gevarieerd noemen. Ondanks de zware thematiek lijkt het album wel een hart onder de riem te willen steken bij ieder die gehoord wil worden. Prachtig, maar ook hartverscheurend. In dat opzicht is “Let Me Be A Ghost” wel een heerlijk album voor nu de dagen weer korter worden. Op 3 oktober is Gildenlöw met band te aanschouwen in de Bosuil in Weert, op 9 oktober met Argus in De Pul te Uden, op 24 oktober solo in Tinus te Panningen. Voor meer concerten: zie de concertagenda. Middels drie nummers willen we een mooie doorsnee van het album laten horen.
Websites:
"https://www.kristoffergildenlow.com/
https://www.facebook.com/kristoffergildenlow.official .

NIEUW
Boscher, Xavier - Atlantis
Van: "Waterscapes" (Orfeo‘Lab, 2021)

“Waterscapes", het twaalfde soloalbum van de Franse muzikant, componist, schilder, producer en poëet Xavier Boscher, is een puur DIY-product. In tegenstelling tot vorige platen heeft hij zijn dichtkunst daarbij niet in songteksten verwerkt, maar toegepast op de titels van de negen instrumentale stukken, die samen een thema-album rondom water vormen. Het is duidelijk dat Boscher, die ook in bands als Nebuleyes en Misanthrope en als gast in onder meer Continuum musiceert, een geroutineerd en veelzijdig arrangeur is. Zo brengt hij in enkele stukken diverse lagen met gitaarriffs en -motieven aan, waarover hij zijn melodieuze Joe Satriani-achtige shreddermelodieën speelt. In het fusion-getinte "Nectar Ocean’s Depths" daarentegen kiest hij er juist voor om hevig vervormde elektrische pianoklanken (waarschijnlijk afkomstig uit een Nord Lead of vergelijkbare synthesizer) als nagenoeg enige harmonieuze begeleiding van subtiel snarenspel te gebruiken. Verder heeft het episch aanvoelende "Atlantis" een progmetal-uitstraling, met een vloeiende opeenvolging van verschillende thema’s en solospots. Toch duurt dit langste stuk van "Waterscapes" nog geen zeven minuten. Weer andere nummers worden gedragen door symfonische keyboardlagen en slepende solo’s op een van de vele prachtige handgemaakte PMC-gitaren die Boscher bezit. Naast genoemde elementen zijn de nummers opgesierd met effectieve sequencerpatronen, natuurlijk klinkende drum- en percussieprogrammering en solide baspartijen, waardoor de indruk gewekt wordt dat je met een volwaardig klinkende band van doen hebt. Het enige kritiekpunt is dat de composities bijna consequent van een bijzonder abrupt, weinig vloeiend einde zijn voorzien. Misschien was de kunstenaar onbewust al met album nummer 13, het in juli verschenen "Earthscapes" bezig. Van "Waterscapes" hebben we zoals wel vaker bij Xymphonia voor het langste nummer gekozen, het genoemde "Atlantis".
Websites:
https://xavierboscher.bandcamp.com/
https://www.xavierboscher.com/
https://www.facebook.com/xavierboscher/ .

VOORPROEFJE
Lindberg, Jonas & The Other Side – Secret Motive Man
Van het album “Miles From Nowhere” (eigen beheer, 26 november 2021)

Multi-instrumentalist en componist Jonas Lindberg is terug met een nieuw, langverwacht album. Het album, genaamd ''Miles from Nowhere “, is het vervolg op “Pathfinder” uit 2016. Lindberg werkt opnieuw samen met The Other Side, bestaande uit Jonas Sundqvist (zang), Jenny Storm (zang), Calle Stålenbring (gitaar), Nicklas Thelin (gitaar), Jonathan Lundberg (drums) en Maria Olsson (percussie) evenals terugkerend lid Simon Wilhelmsson (drums) en Jonas' broer Joel Lindberg (gitaar). Deze keer speelt Lindberg echter veel van de instrumenten zelf en wordt hij op sommige nummers zelfs als leadzanger gecrediteerd. 'Ik besloot al vrij vroeg om dit album meer als een solo-album te beschouwen dan het vorige, aangezien ik de meeste instrumenten zelf bespeel en alle nummers heb geschreven. Het opende ook de mogelijkheid om meer muzikanten op het album te laten optreden', zegt Jonas Lindberg. "Miles From Nowhere" bestaat uit zeven nummers die het volledige spectrum van het progressieve rocklandschap bestrijken - van het opbeurende "Summer Queen" (gezongen door Jenny Storm), via het folky "Astral Journey" tot het afsluitende titelnummer; een 'epic' van 25 minuten met niemand minder dan Roine Stolt (van The Flower Kings en Transatlantic) als leadgitarist. "Miles From Nowhere" komt op 26 november uit op CD en vua alle digitale streamingdiensten.
Websites:
http://www.lindbergmusic.com/
https://jonaslindbergtheotherside.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/jonaslindbergotherside
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/K7TvMRR2fmk .

HET DEBUUT
Talk Talk - The Party's Over
Van "The Party's Over" (EMI / Parlophone, 1982 / 2012)

Onder progressieve muziekliefhebbers worden met name de laatste drie platen die Talk Talk uitbracht gewaardeerd. Toegegeven, de vaak verstilde, met jazz en ambient verrijkte muziek op "The Colour Of Spring", maar vooral "Spirit Of Eden" en "Laughing Stock" hebben weinig meer van doen met de deels onder de synthipop te scharen nummers van het debuut "The Party's Over". Toch kan de attente luisteraar ook op dat album uit 1982 al horen wat zanger/tekstschrijver en componist Mark Hollis, drummer Lee Harris, bassist Paul Webb en toetsenman Simon Brenner in hun mars hadden. Zo toont Webb geregeld zijn bewondering voor de fretloze baskunsten van Mick Karn, terwijl Brenner zeker in het titelnummer fraaie symfonisch getinte klanken fabriceert, die soms zelfs een Mellotron-achtige uitstraling hebben. Dat instrument zou de band trouwens gaan gebruiken op enkele composities van "The Colour Of Spring". Tenslotte is het wellicht vermeldenswaardig dat Talk Talk tijdens de tour ter promotie van laatstgenoemde album nog enkele nummers van "The Party's Over" op de setlist had staan. Misschien toch tijd voor een herwaardering? Enfin, wij vonden het eens tijd om werk van dit debuut te draaien in de vorm van het genoemde titelnummer.
Websites:
https://www.allmusic.com/artist/talk-talk-mn0000790814
https://www.facebook.com/Talk-Talk-Mark-Hollis-12307963901/
https://spiritoftalktalk.com/ .

LIVE-TIP / JAZZROCK
Bumerang – Herbs
Van "Bumerang" (Richie Rich Music, 2020)

Aanstaande donderdagavond, 23 september, is het weer tijd voor de Jazzrockcafé-avond in de Hengelose Metropool. Dit keer is het de beurt aan het Richard Hallebeek Project. In de bezetting die gitarist Hallebeek meeneemt, vinden we naast hemzelf toetsenist Jeroen van Helsdingen, met wiens eigen band we op zijn beurt Hallebeek in het verleden al tijdens zo'n zelfde jazzrockavond aan het werk zaten. De ritmesectie bestaat uit drummers Niels Voskuil en de Italiaanse bassist Lorenzo Feliciati. En dat is interessant, want met die twee vormt Hallebeek ook het trio Bumerang. Een mooie gelegenheid om nog eens weer wat van het eind vorig jaar verschenen naar die band vernoemde album te draaien, toch het recentste werkstuk waarop we het grootste deel van het Project samen horen. Ook op dit album staat de melodieuze jazzrock nog immer centraal in de gezamenlijk geschreven en deels gelijktijdig in diverse studio’s opgenomen stukken. Vooral het heerlijk syncopische "Herbs" is 'old school' Hallebeek. Een dag na het optreden in de Metropool wordt de Zoetermeerse Boerderij aangedaan en op de website van dat Cultuurpodium weet men zelfs te melden dat er sowieso ook stukken van “Bumerang” op de setlist zullen staan. We gokken erop dat “Herbs” daar bijzit.
Websites:
https://www.richardhallebeek.com/
https://nl-nl.facebook.com/richardhallebeek .

ALBUM VAN DE MAAND
Coevality - MPD
Van: "Multiple Personalities" (eigen beheer, 2021)

Coevality is een trio uit Los Angeles dat tien jaar bezig is geweest met het componeren en opnemen van "Multiple Personalities". De titel zou kunnen slaan op het feit dat twee van de huidige bandleden multi-instrumentalist zijn, maar kan ook wijzen op de meerdere line-upwisselingen die in genoemde periode hebben plaatsgevonden. De lange conceptietijd heeft overigens ruimschoots zijn vruchten afgeworpen, want de zeven - tussen de vijf en tien minuten klokkende - tracks zijn met gevoel voor detail èn een enorme geldingsdrang vastgelegd. Meest in het oog springende instrument is de voor in de mix geplaatste fretloze bas van Derrick Elliott, die onmiddellijk de oude tijden van Brand X en Michael Manring in herinnering roepen. Maar direct daarna vallen ook het Neil Peart-achtige drumwerk van Andy Prado en het rijke palet van gitarist Jon Reicher op. Laatstgenoemde heeft het talent om zich met zijn gitaar zowel subtiel tokkelend als virtuoos solerend en zowel heavy als funky dienend te uiten. Reicher en Elliott bespelen verder ook nog trompet respectievelijk cello en brengen door middel van Midi-programmering symfonische lagen aan in de muziek. Als gevolg daarvan zijn de composities rijk van klankkleur en dynamische afwisseling. Met al deze elementen heeft Coevality een uitstekende progressieve jazzrockplaat geproduceerd, die het verdient om meer aandacht te krijgen. Vanavond aandacht voor het nummer "MPD", waarvan de titel hoogstwaarschijnlijk een verwijzing is naar de albumtitel, aangezien een van de betekenissen van deze afkorting luidt: Multiple Personality Disorder, hoewel liefhebbers van Amerikaanse politieseries mogelijk eerder denken aan Metropolian (of Miami of Memphis, etc.) Police Department.
Websites:
https://coevality.bandcamp.com/releases
https://www.coevalityband.com/
https://www.facebook.com/Coevalityband/ .

NIEUW / LIVE-TIP
Hackett, Steve – Relaxation Music For Sharks (Featuring Feeding Frenzy)
– The Devil's Cathedral
Van “Surrender Of Silence” (InsideOut / Sony Music, 2021)

De inmiddels 71-jarige Steve Hackett blijft uiterst productief. Met een strakke regelmaat van twee jaar brengt de gitarist studio-albums uit met verzorgde progressieve rock. Daartussendoor maakt hij zo af en toe een akoestisch album, of een jazzrockplaat met de Hongaarse band Djabé én hij toert, als een pandemie dat niet belemmert, onvermoeibaar de wereld rond. Die tournees zijn steevast opgehangen aan Genesis-klassiekers, maar belichten ook altijd het nieuwe rockalbum én vaak een jubilerende klassieker uit 's mans eigen catalogus. Nu is het weer tijd voor een nieuw progrockalbum, “Surrender Of Silence”. Net als op de directe voorgangers hebben Hackett en zijn vrouw Jo zich weer laten inspireren door de vele wereldreizen die ze maakten. Ondanks dat nummers als “Wingbeats” en “Shanghai To Samarkand” duidelijk wat verwerkte elementen uit Afrikaanse en Aziatische muziek bevatten, wordt het resultaat nooit echt 'world fusion' of hoe je het ook wil noemen. 's Mans uit duizenden herkenbare elektrische gitaarspelstijl en de kunstige orkestraties die Roger King uit zijn keyboards tovert hebben toch de overhand, waarbij er ook rollen zijn voor de tourbandleden, maar ook oude vrienden als Kansas-drummer Phil Ehart (al in 1978 te horen op “Please Don't Touch!”) en Nick D'Virgilio (die, leuk detail, ook op het laatste Genesis-album “Calling All Stations” drumde). Die laatste horen we op “Relaxation Music For Sharks (Featuring Feeding Frenzy)”, dat begint met weer zo'n fraaie orkestratie van King, die om zijn kwaliteiten daarin terecht geroemd wordt door Hackett in de 'liner notes'. Als D'Virgilio invalt met donderende drumpatronen in samenspraak met een percussieve baspartij van Jonas Reingold, wordt duidelijk dat haaien volgens Hackett een heel ander idee hebben van rustgevende muziek. Hij onderstreept dat door er een volbloed Hackettiaanse virtuoze gitaarsolo over te draperen. Het mag duidelijk zijn dat dit een instrumental betreft, maar Hacketts reguliere albums bevatten altijd al voornamelijk vocale stukken, zo ook “Surrender Of Silence”. Vaak hoor je Hacketts eigen stem. Die is misschien een beetje dunnetjes, maar niet in de vele malen gedubde vorm zoals die ook nu weer te horen is. In “The Devil's Cathedral” is het echter Nad Sylvan die na een de vocale ruimte krijgt. Uniek op Hacketts studio-albums in al die jaren dat Sylvan live het leeuwendeel van de Genesis-songs vertolkt. Sowieso is dit een nummer waarin de live-band uitgebreid in de spotlights staat, want Craig Blundell mag in de tweede helft een “Los Endos”-achtig drumritme neerleggen en ook Reingold en sopraansaxofonist Rob Townsend zijn van de partij. Laatstgenoemde verzorgt het saxofoonintro, in duel met King op kerkorgel. Hackett is met zijn “Second's Out”-show op 7 en 8 maart 2022 in TivoliVredenburg te bewonderen en tevens op 23 juli 2022 op het Night Of The Prog-festival op de Loreley in Sankt Goarshausen.
Websites:
http://www.hackettsongs.com/
https://www.facebook.com/stevehackettofficial.

VOORPROEFJE
Cynic - Mythical Serpents
van het album "Ascension Codes" (Seasons Of Mist, 26 november 2021)

Cynic is een Amerikaanse band uit de omgeving van Miami. De muziek van Cynic is een mix van progressieve rock, deathmetal, fusion en psychedelische rock. Van de band verschenen 3 studiolbums: het debuut "Focus" uit 1993, "Traced In Air" (2008) en "Kindly Bent To Free Us" (2014). Sinds het ''Kindly Bent To Free Us'' is de band opgeschrikt door verschillende persoonlijke tragedies, waaronder het vertrek van de oorspronkelijke drummer Sean Reinart in 2015 en vervolgens het overlijden van zowel Reinert als Cynic-bassist Sean Malone, beiden in 2020. Zanger/gitarist Paul Masvidal is zodoende het enige nog overgebleven bandlid van het eerste uur. Hij zette begin deze maand een emotioneel bericht op Facebook naar aanleiding van de vele vragen rond de tragische gebeurtenissen van het afgelopen jaar. Toch verschijnt er op 26 november een nieuw album: "Ascension Codeop". Als voorproefje is nu al een nummer via alle streamingkanalen uitgebracht: "Mythical Serpents", een nummer vol virtuoos spel dat toch weer typisch als Cynic klinkt.
Websites:
http://cyniconline.com/
https://www.facebook.com/Cynicofficialpage
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/LNFn_phSuE4 .

HERUITGAVE (NOGMAALS)
Argent - Butterfly
- Road Back Home
Van "Counterpoints" (RCA/United Artists, 1975/1976 / Big Pink, 2021)

Van het in 1969 opgerichte Argent waren tot voor kort nagenoeg alle albums op CD verschenen. De uitzondering was "Counterpoints" uit 1975, de laatste LP die deze formatie rondom voormalig The Zombies-toetsenman Rod Argent uitbracht. Wellicht kwam dat omdat "Counterpoints" de enige plaat was voor RCA, terwijl de rest van de discografie bij Epic verscheen. Een andere mogelijke oorzaak was dat de muziekindustrie de muziek die Argent vanaf voorganger "Circus" maakte commercieel minder aantrekkelijk vond. Naast progressieve poprock verkende de toetsenvirtuoos met zijn nieuwe band namelijk ook de jazzrock die door bijvoorbeeld Isotope en Return To Forever werd gemaakt. Onlangs kwam bij het Zuid-Koreaanse heruitgave-label Big Pink een mooi verzorgde CD-versie uit. Herbeluistering ervan leert dat wat ons betreft de platenmaatschappijen er naast zaten. "Counterpoints" biedt een mooie mengeling van symfonische pop, rock en fusion. In juni draaiden we al het openingstrio, dat vooral de jazzrockkant belichtte. Voor vanavond hebben we het slotduo geselecteerd, dat juist de delicate kant van dit album toont. Het elegante "Butterfly" gaat daarbij ongemerkt over in "Road Back Home", dat gedragen wordt door een lang uitgesponnen slepende gitaarsolo. De titel van laatstgenoemde nummer sluit trouwens perfect aan op de titel van het solodebuut van Rod Argent, het nog nooit op CD verschenen "Moving Home" uit 1978.
Websites:
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=804
https://www.rodargent.com/
https://www.facebook.com/thezombiesmusic .

HERUITGAVE
Golden Earring - Big Tree, Blue Sea (1973 version)
Van “Moontan: Remastered & Expanded” (Red Bullet, 1973 / 2021)

Een groot deel van het oeuvre van Golden Earring zal de komende tijd in geremasterde vorm heruitgebracht worden, voorzien van extra tracks en informatieve 'liner notes' in fraaie digipack-uitvoeringen. Stuwende kracht hierachter is de ons natuurlijk goed bekende Wouter Bessels. Hij was voorheen al de producer achter de via Red Bullet uitgebrachte boxsets, gewijd aan Jan Akkerman en Focus en rolde zo in een volgende eervolle klus voor dat label van Willem van Kooten. Dat deze reeks nu een aanvang neemt, staat los van het nare nieuws rond de ziekte van George Kooymans en het daaropvolgende einde, na 60 jaar, van dit rockinstituut. En waar kan de reeks nu beter mee beginnen dan met het meest geroemde album, “Moontan” uit 1973? Vele fans wachten al jaren op een mooie heruitgave van dit album uit 1973, dat natuurlijk de klassieker “Radar Love” bevat, naast bijvoorbeeld het progressief-psychedelische “Vanilla Queen”, dat niet voor niets al twee keer bij Xymphonia voorbij kwam. En een heruitgave waar Bessels zijn naam als producer aan heeft gekoppeld, dan weet je dat het goed zit. De liner notes laat hij aan Golden Earring-archivaris Jeroen Ras over, maar het is Bessels die zorg draagt voor een dynamisch klinkende master, waarbij hij nog anderhalve CD aan extra's aan het originele album toevoegt. Daaronder single-versies, B-kanten, vroege versies en basistracks. Ook de later opgenomen single “Instant Poetry” ontbreekt niet. Kenners weten dat de Britse en Amerikaanse versie van “Moontan” een gekuiste hoes én een andere tracklisting hadden, waarbij de meer rechtlijnige rockers “Suzy Lunacy (Mental Rock)” en “Just Like Vince Taylor” zijn ingeruild voor een heropname van “Big Tree, Blue Sea”. Het kortere origineel staat op “Golden Earring” uit 1970 en heeft deels een vibe die aan Q'65 herinnert; de “Moontan”-versie klokt dik 8 minuten en is progressiever uitgewerkt en past daardoor goed tussen de al genoemde klassiekers. Vandaar dat we dit nummer vanavond voor u hebben uitgekozen.
Websites:
https://www.golden-earring.nl/
https://www.facebook.com/goldenearring .

NIEUW
Trifecta – Clean Up On Aisle Five
– Hold It Like That
Van “Fragments” (Kscope, 2021)

Drie topmuzikanten die elkaar kennen van hun rol als begeleiders van Steven Wilson hebben besloten als trio muziek te schrijven en uit te brengen. Trifecta is de bandnaam die drummer Craig Blundell, toetsenist Adam Holzman en bassist/Stick-bespeler Nick Beggs daarvoor kozen. Laatstgenoemde, die begin jaren tachtig al successen vierde met Kajagoogoo en daarna deel uitmaakte van Iona, neemt overigens ook de gitaar ter hand en zingt het enige vocale nummer. Niet zelden hebben de nummers een funky drive die bij Wilson in de groep niet naarvoren kwam, waarbij de ploppende basnoten van Beggs en de ultrastrakke slagen van Blundell (ook bekend van o.a. Frost en de band van Steve Hackett) het meanderende toetsenspel van Holzman ondersteunen. Het fusion-getinte karakter van veel van de 'fragments' is bij die laatste in goede handen, daar hij in zijn jonge professionele muziekjaren bij niemand minder dan Miles Davis speelde. Wij kiezen het openings- en slotstuk, waarin genoemde kwaliteiten duidelijk te horen zijn, met in beide gevallen ruimte voor een fijne synthsolo.
Websites:
https://www.facebook.com/trifectahq
https://kscopemusic.com/artists/trifecta/.

NIEUW
Argos – The Twilight Mind
– Johnny Head-In-Air
Van “The Other Life” (eigen beheer, 2021)

Argos maakt al 12 jaar en 6 albums lang albums vol zorgvuldig geconstrueerde prognummers, waarbij de Duitsers hun voorliefde voor de Canterbury Scene laten versmelten met toefjes Van Der Graaf Generator en meer. Op “The Other Life” is ook duidelijk een Genesis-liefde waarneembaar van het al sinds het debuut consistente kerntrio Thomas Klarman, Robert Gozon en Ulf Jacobs. Verwijst het Linn-drumritme uit “Broken Mirror” opzichtig naar “Duchess”, de toetsensolo's in bijvoorbeeld “The Twilight Mind” hebben het pakkende melodiegevoel gemeen met die van Tony Banks. Maar “The Trial Of The Pyx” opent met een typische King Crimson-gitaarriff en “Weak End” bevat canonzang in Gentle Giant-stijl. De Canterbury-liefde komt nog het meest tot uiting in “Johnny Head-In-Air” met fraai jazzy spel van gasthoutblazer Marek Arnold (Damanek, Toxic Smile, Seven Steps To The Green Door, etc. etc.), maar ook een rake gitaarsolo van nieuw bandlid Bogati Bokor Akos. Ondanks al die invloeden en verwijzingen consolideert Argos, het eigen direct herkenbare plekje in het progressieverockveld – vooral ook door een constante kwaliteit aan te houden. Niet alleen in composities, arrangementen en speltechniek, maar ook met opnieuw een schitterende hoes van Bernd Webler.
Websites:
https://www.facebook.com/Argos.Band.Germany
https://argos.bandcamp.com/.

ALBUM VAN DE MAAND
Coevality - Stone Among Pebbles
Van: "Multiple Personalities" (eigen beheer, 2021)

Coevality is een trio uit Los Angeles dat tien jaar bezig is geweest met het componeren en opnemen van "Multiple Personalities". De titel zou kunnen slaan op het feit dat twee van de huidige bandleden multi-instrumentalist zijn, maar kan ook wijzen op de meerdere line-upwisselingen die in genoemde periode hebben plaatsgevonden. De lange conceptietijd heeft overigens ruimschoots zijn vruchten afgeworpen, want de zeven - tussen de vijf en tien minuten klokkende - tracks zijn met gevoel voor detail èn een enorme geldingsdrang vastgelegd. Meest in het oog springende instrument is de voor in de mix geplaatste fretloze bas van Derrick Elliott, die onmiddellijk de oude tijden van Brand X en Michael Manring in herinnering roepen. Maar direct daarna vallen ook het Neil Peart-achtige drumwerk van Andy Prado en het rijke palet van gitarist Jon Reicher op. Laatstgenoemde heeft het talent om zich met zijn gitaar zowel subtiel tokkelend als virtuoos solerend en zowel heavy als funky dienend te uiten. Reicher en Elliott bespelen verder ook nog trompet respectievelijk cello en brengen door middel van Midi-programmering symfonische lagen aan in de muziek. Als gevolg daarvan zijn de composities rijk van klankkleur en dynamische afwisseling. Met al deze elementen heeft Coevality een uitstekende progressieve jazzrockplaat geproduceerd, die het verdient om meer aandacht te krijgen. Als tweede bijdrage aan het Album van de Maand September hebben we het lange slotnummer "Stone Among Pebbles" uitgekozen.
Websites:
https://coevality.bandcamp.com/releases
https://www.coevalityband.com/
https://www.facebook.com/Coevalityband/ .

NIEUW
Momentum – Morgen Komt Het Licht
Van “Uit Het Leven Gegrepen” (eigen beheer, 1 oktober 2021)

Momentum is een nieuwe Nederlandse band dat Nederlandstalige rock maakt. Naar eigen zeggen put het trio hierbij uit diverse stijlen, waaronder progmetal en neoprog. Bij beluistering blijkt het debuut “Uit Het Leven Gegrepen” bepaald geen lichte kost. Het vrij grauwe gitaargeluid van Raimon Schaap zet de toon, wat past bij de teksten van zanger/bassist/gitarist Marc Schouten, waarin twijfels over het leven centraal staan. Ze blijken geïnspireerd door een donkere periode in Schoutens leven. De toetsenpartijen van Fons Flotman die hier soms doorheen prikken geven hier wat licht aan en zorgen ook mede voor het lichtprogressieve karakter van sommige nummers. De productie mist wat aan dynamiek naar onze smaak, maar wellicht is daar bewust voor gekozen omdat dit bij de thematiek van het album past. Moedig van Schouten om zulke persoonlijke onderwerpen aan te snijden in poëtische taal met fraaie vondsten als 'gedetineerden van de vrije wil'. Het album verschijnt op 1 oktober, maar er zijn al enkele singles verschenen, waaronder “Morgen Komt Het Licht”, het hoopvolle slotnummer van “Uit Het Leven Gegrepen”.
Websites:
https://momentumband.nl/
https://www.facebook.com/bandmomentum/.

IN HET NIEUWS
Genesis - Dancing With The Moonlit Knight (live)
- Musical Box (Closing Section) (live)
- The Lady Lies (live)
van "In The Windy City - Chicago Broadcast 1978" (Sonic Boom, 2020)

Nadat de eerste concerten in Dublin en Belfast zijn afgelast zou het 20 september dan eindelijk zover moeten zijn: de start in Birmingham, U.K. van The Last Domino? Tour 2021. Genesis heeft ter gelegenheid hiervan een verzamel-album uitgebracht, "The Last Domino", die in Europa in september verschijnt en in de V.S. in november. Voor de verzamelaars zijn deze twee dubbelaars vooral interessant omdat ze verschillende selecties bevatten, waarbij de Amerikaanse versie meer op de hitsingles gericht is. Maar net als bij de meeste live-albums van de band zijn er geen echte verrassingen te bespeuren. Wat dat betreft is het jammer dat van de concertregistraties de periode rondom "And Then There Were Three" altijd wat onderbelicht is gebleven. Eigenlijk was alleen "Follow You Follow Me" een geregeld terugkerende song. Onlangs wisten we de hand te leggen op een opname die oude collega's maakten van het concert dat Mike Rutherford, Tony Banks, Phil Collins, Chester Thompson en Daryl Stuermer gaven op 13 oktober 1978 in Chicago's Uptown Theater. Die redelijk klinkende opnames bevatten nauwelijks met deze line-up live ten gehore gebrachte stukken als "Eleventh Earl Of Mar", "Burning Rope", "Dancing With The Moonlit Knight", "Ripples", "Say It's All Right Joe" en "The Lady Lies". Daarnaast is Phil Collins ruimschoots te bewonderen als geanimeerd verhalenverteller tussen de songs door. Om een indruk te krijgen van hoe Genesis klonk direct na het vertrek van Steve Hackett volgen nu "Dancing With The Moonlit Knight" en de eindsectie van "Musical Box", gevolgd door het pittige "The Lady Lies".
Websites:
https://www.genesis-music.com/
https://www.facebook.com/genesis
https://superdeluxeedition.com/news/genesis-the-last-domino/
https://www.paulwhitehead.com/genesis-2020.html (met speciale kunstwerken van hoezenmaker Paul Whitehead, bekend van onder meer "Foxtrot".

Dit tweede uur van Xymphonia is een special rond Foreigner. Niet een opeenvolging van hits van de band, maar muziek van soloprojecten van vooral de leden van de eerste bezetting, waarbij ook bands waarin die leden daarvóór of daarna hebben gespeeld aan de orde komen.

Voorjaar 1976 ontmoetten gitarist Mick Jones (ex-Spooky Tooth) en multi-instrumentalist Ian McDonald (ex-King Crimson) elkaar in New York in een studio tijdens de opnamen van een solo-album van ex-Stories-zanger Ian Lloyd ontmoeten. Het Britse duo besloot daar in de VS een band te vormen en trok naast de eveneens Britse drummer Dennis Elliott drie Amerikanen aan: zanger Lou Gramm, toetsenist Al Greenwood en bassist Ed Gagliardi. De bandnaam: Foreigner. Het evenzo getitelde album uit 1977 is een zeer sterk debuut en werd voornamelijk volgeschreven door het duo Gramm/Jones. De muziek is tamelijk heavy met symfonische invloeden. De nummers ''Feels Like The First Time'', ''Cold As Ice'' en ''Long, Long Way From Home'' werden hits, waarmee de status van supergroep meteen gevestigd is. In de jaren tachtig domineerde de band de radio met de ballads "Waiting For A Girl Like You" en "I Want To Know What Love Is", maar scoorde ook met steviger nummers als "Urgent" en "Juke Box Hero". Er waren wel vele bezettingswisselingen. Zanger Lou Gramm werd in 2005 opgevolgd door Kelly Hansen. Leuk detail is dat Ian Lloyd tot aan 1995 als achtergrondzanger op Foreigner-albums te horen is.

Foreigner - At War With The World
Van het debuut “Foreigner" (Atlantic, 1977)

In onze belichting van solowerk beginnen we met gitarist/zanger Mick Jones, het enige overgebleven originele lid in de huidige bezetting. Jones begon zijn carrière in het begin van de jaren 60 als lid van Nero and The Gladiators, waarmee hij in het Verenigd Koninkrijk twee kleine hitjes scoorde in 1961. Vervolgens werkte hij een tijdje in Frankrijk als songwriter en sessiemuzikant voor artiesten als Sylvie Vartan en Johnny Halliday. Hij kwam Gary Wright van Spooky Tooth tegen en werd in 1973 ingelijfd. Ook werd hij een bekende sessiegitarist. In 1989 nam Jones zijn eerste en enige soloalbum “Mick Jones” op. Daarop drumde overigens wel Foreigner-maatje Dennis Elliott. Die speelde al op vijfjarige leeftijd drums met zijn familieband tijdens shows in Londen. Als tiener trad hij toe tot The Tea Set (niet te verwarren met het Nederlandse Tee Set) met zijn oudere broer Raymond, die zong en trompet speelde. Na The Tea Set werd hij op zestienjarige leeftijd lid van The Shevelles. Hij verliet Foreigner in 1993 en ging zich vervolgens toeleggen op beeldhouwkunst. In 2013, 2015 en ook tijdens de 'Reunion Show' in 2018 drumde hij nog wel als gastmuzikant mee bij zijn oude band.

Jones, Mick – The Wrong Side Of The Law
Van het album “Mick Jones” (Atlantic, 1989)

Dan verder met Ian McDonald. Hij kreeg zijn muzikale opleiding in het Britse leger. Vijf jaar lang had hij gediend, alvorens hij samen ging werken met Giles, Giles & Fripp, wat leidde tot de oprichting van King Crimson in januari 1969. De eerste line-up van King Crimson omvat naast McDonald: Robert Fripp, Pete Sinfield, Greg Lake en Michael Giles. Mede door de militaire discipline die er bij McDonald ingestampt was, werd King Crimson een band die goed voor de dag kwam doordat er van tevoren uitgebreid geoefend was. King Crimson in deze samenstelling was een revelatie in de moderne muziek en geldt als een van de pioniers der progressieve rock. In de arrangementen werd uitbundig gebruik gemaakt van de Mellotron. McDonald schreef niet alleen, hij bespeelde tevens een enorme hoeveelheid verschillende instrumenten (saxofoons en andere houtblaasinstrumenten, fluit, gitaar, Mellotron en andere keyboards en meer). De groep brak door als gevolg van een optreden in het Hyde Park in Londen, als voorprogramma van de Rolling Stones, op 5 juli 1969, nota bene drie maanden vóórdat de legendarische debuut-LP “In The Court Of The Crimson King” verscheen. Hierna viel de eerste bezetting al snel uiteen. Sinfield en Fripp gingen verder, de rest droeg nog wel bij aan de tweede elpee, maar Ian McDonald was al vertrokken toen die uitkwam en nam in 1970 een elpee op samen met Michael Giles en diens broer Peter. Op dit album staan McDonald-nummers die voor een groot gedeelte al met King Crimson gerepeteerd waren, maar nog niet opgenomen. Na de opnames stortte McDonald in en vertrok hij naar de Verenigde Staten. In 1974 speelde hij als gastmuzikant mee op het King Crimson-album “Red”; zijn voornemen om zich weer bij de band aan te sluiten ging niet door omdat Fripp korte tijd hierna King Crimson ontbond. Twee jaar later was hij één van de oprichters van Foreigner. We gaan luisteren naar het titelnummer van dat legendarische King Crimson-debuut in een live-versie die opgenomen is in Fillmore West, San Francisco, op 15 december 1969.

King Crimson – In The Court Of The Crimson King (live)
Van het album “Cirkus (The Young Persons' Guide To King Crimson Live)” (Virgin, 1999)

Website:
https://www.dgmlive.com/
Eind jaren negentig speelde McDonald in een band vol progrockveteranen rond Steve Hackett, waarna hij zijn enige solo-album opnam voor het eigen label van de voormalige Genesis-gitarist. Daar werkten vele promintente gasten aan mee, waaronder ook niemand minder dan Lou Gramm. We draaien van dit “Drivers Eyes” het nummer dat Gramm zingt en waarop labelbaas Hackett de gitaarsolo verzorgt.

McDonald, Ian – Straight Back To You
Van het album “Drivers Eyes” (Camino Records, 1999)

En met die Gramm vervolgen we nu ook. In het geboorteregister van het New Yorkse Rochester werd hij in 1950 genoteerd als Louis Andrew Grammatico. Vóór hij toetrad tot Foreigner was hij frontman van Black Sheep, dat in 1975 twee albums uitbracht: “Black Sheep” en “Encouraging Words”. Tijdens een tournee als openingsact van Kiss vond er een ongeluk plaats van de truck van de band, waarna Black Sheep de beide albums niet kon ondersteunen met meer live-optredens en uit elkaar viel. Gramm had Mick Jones een jaar ervoor al ontmoet toen deze met Spooky Tooth Rochester aandeed en hem een exemplaar van Black Sheeps eerste album gegeven had. Niet lang na het genoemde vrachtwagenongeluk kreeg Gramm een telefoontje van Jones, 'and the rest is history', zegt men dan. In de loop van de jaren tachtig namen de opnamen van Foreigner-albums steeds meer tijd in beslag, vanwege de voortdurende creatieve meningsverschillen tussen Jones en Gramm. De eerste omarmde een softere stijl met veel synthesizers, terwijl de laatste juist wilde blijven rocken. Het leidde in 1990 tot Gramms vertrek. Twee solo-albums, “Ready Or Not” en “Long Hard Look”, waren in 1987 en 1989 al verschenen. Kort na zijn vertrek formeerde hij Shadow King samen met zijn goede vriend en voormalig Black Sheep-bassist Bruce Turgon. Het titelloze album van de nieuwe band verscheen in 1991. Ondanks positieve recensies kreeg het album nauwelijks promotionele ondersteuning waardoor Shadow King snel werd ontbonden.

Wij gaan terug naar 1975, naar het debuut van Black Sheep.

Black Sheep - Far Side Of The Sun
Van het album “Black Sheep” (Capitol Records, 1975)

Dit nummer op YouTube:
https://youtu.be/oKGGwU7wIdE

gevolgd door:

Shadow King - No Man's Land
Van “Shadow King” (Atlantic, 1991)

In 1991 verscheen ook “Unusual Heat”, het zevende studioalbum van Foreigner en het enige album met zanger Johnny Edwards. Dit was een ervaren rot in het vak die had getourd met Montrose en toen de frontman was van Wild Horses. “Unusual Heat” was een enorme commerciële mislukking,

Gramm voegde zich in mei 1992 weer bij Foreigner (en nam Turgon mee), nadat hij zijn meningsverschillen met Jones had opgelost. Het resulteerde in 1995 in het album “Mr. Moonlight”.

In april 1997, aan de vooravond van een tournee door Japan, werd bij Gramm een goedaardige hersentumor vastgesteld en onderging hij een operatie. Hierdoor werden zijn uithoudingsvermogen en stem beïnvloed. Hij bleef tijdens zijn ziekte wel met Jones werken. In 1998 was Gramm weer op tournee met Foreigner. Toch nam hij begin 2003 opnieuw afscheid van Foreigner.

Het duurde vervolgens tot 2009, voordat we weer van Gramm hoorden met zijn Lou Gramm Band, waarvan in dat jaar het tot nu toe enige album verscheen. In die band vinden we naast Gramms zonen ook ex-Black Sheep-gitarist Don Mancuso.

In 2013 werden Gramm en Jones ingehuldigd in de Songwriters Hall of Fame.

Foreigner – Real World
Van het album “Mr. Moonlight” (Arista / BMG, 1994)

Na Gramms tweede vertrek werd Kelly Hansen in 2005 diens opvolger. Hansen begon zijn carrière als een onafhankelijke studiozanger. Later ontmoette hij gitarist Robert Sarzo en bassist Tony Cavazo (de broers van respectievelijk Rudy Sarzo en Carlos Cavazo, bekend van Quiet Riot), met wie hij in 1984 de hardrockband Hurricane vormde. In 1991 ging het platenlabel dat Hurricane onder contract had echter failliet en kort daarna ging de band uit elkaar. Hansen was vervolgens als gast- en sessiezanger op vele albums te horen, van o.a. Slash's Snakepit, Fergie Fredriksen en Don Dokken. In 1998 trad Hansen toe tot Unruly Child, ter vervanging van Mark Free. In 2001 werd Hurricane heropgericht met een gewijzigde line-up, waarna in 2001 het album “Liquifury” verscheen. In 2005 volgde de overstap naar Foreigner, een band die Hansen dus nu al ruim 16 jaar trouw is gebleven. We gaan echter eerst terug naar 1988 toen het tweede Hurricane-album verscheen.

Hurricane - Over The Edge
Van het album “Over The Edge” (Enigma Records, 1990)

Er verschenen nadien nog een groot aantal albums van Foreigner, verzamelaars, live, akoestisch en een een project met een symfonieorkest, maar daaronder slechts één studioalbum met nieuw repertoire: ''Can't Slow Down'' uit 2010. Foreigner treedt nog steeds op, al gooide uiteraard corana roet in het eten. Het optreden van Foreigner in TivoliVredenburg is diverse malen uitgesteld en staat nu gepland voor 20 juni 2022.

We besluiten deze Foreigner-special met een nummer van het debuut uit 1976, maar dan in de uitvoering met The 21th Century Symphony Orchestra & Chorus uit 2018, dus met ook hier de vocalen van Kelly Hansen.

Foreigner with The 21th Century Symphony Orchestra & Chorus – Starrider (live)
Van “Foreigner With The 21th Century Symphony Orchestra & Chorus” (earMUSIC, 2018)

Websites:
http://www.foreigneronline.com/
https://www.facebook.com/Foreigner
https://www.facebook.com/lou.gramm.music


Foreigner: Aldwins eigen ervaring
“Mijn eerste contact met Foreigner was door het regelmatig bezoeken van De Tapperij in Almelo, een pub op 5 minuten lopen van mijn toenmalig middelbare school, het Erasmus. In de jaren 1977 en 1978 werd er, onder het genot van en tosti Hawaï en potje voetbalspel, elk uur wel een nummer van Foreigner ten gehore gebracht. Zo werd ik liefhebber: van Foreigner, alsmede Kansas en Journey draaide ik de elpees helemaal grijs. Ondanks dat ik later de progressieve rock meer ging waarderen bleef ook mijn liefde voor A.O.R. bestaan. Als enthousiast concertganger beleefde ik in 2011 mijn hoogtepunt op het Rock The Nations Festival dat op 25 juni 2011 neerstreek in het Loreley Amphitheater in Duitsland, met veel bekende bands. De headliners waren echter achtereenvolgens: Kansas, Foreigner en Journey! Van al die bands vond ik Foreigner toch wel echt de beste act.”

NIEUW
Morse Band, The Neal – Bird On A Wire
– The Way It Had To Be
Van “Innocence & Danger” (InsideOut / Sony Music, 2021)

Het kwartet Bill Hubauer, Eric Gillette, Mike Portnoy en Randy George was al een tijdje de begeleidingsband van Neal Morse toen “The Grand Experiment” in 2015 uitkwam onder de bandnaam The Neal Morse Band. De composities worden sindsdien toegeschreven aan het gehele kwintet en de leadzang valt niet alleen de groepsnaamgever toe. Dat album werd opgevolgd door twee verhalende conceptalbums. Het nu verschenen “Innocence & Danger” ligt qua opzet meer in de lijn van de eersteling, met zowel luchtig rockende kortere stukken als 'epics'. Natuurlijk is dit ook weer een dubbelaar waarbij de eerste schijf de onschuldige is en de tweede de gevaarlijke. De 'epic' “Not Afraid” is opgedeeld in een korte inleiding op CD1 en 20 minuten lang deel op de tweede schijf, die verder gevuld is met het maar liefst 31 minuten lange, zevendelige “Beyond The Years”. Het band-idee geloven we inmiddels écht. Hoewel het Morse-DNA duidelijk door de composities stroomt, horen we geen gemakkelijke doorslagen meer van eerder werk. Hoewel: “Bird On A Wire” (geen cover) had stilistisch goed gepast op pakweg “The Kindness Of Strangers” van Spock's Beard en écht nieuwe wegen worden ook in andere stukken niet verkend, maar de afwisseling in leadzang en vooral de frisse energie die ervan afspat geven het resultaat absoluut eigen bestaansrecht. Daarbij hebben Hubauber en vooral Gillette erg fijne zangstemmen en hun persoonlijke herkenbare instrumentale kwaliteiten. Niet nodig vinden we de letterlijke brug tussen de twee delen: “Bridge Over Troubled Water”. Dit is wél een cover, al heb je dat minutenlang niet in de gaten, totdat Randy George het thema begint te spelen op een vet funky wahwah-bas in Bootsy Collins-stijl. Zo gauw de zangpartijen worden ingezet valt die originele invalshoek weg en stapelen de clichés zich op, tot aan de überprogfinale na de geijkte modulatie aan toe. Beide epics op de tweede schijf bieden vervolgens genoeg enerverende spanning dat je dat 50 minuten later al vergeven hebt. Wij kiezen voor het al genoemde “Bird On A Wire” en het meeslepende “The Way It Had To Be”.
Websites:
https://www.nealmorse.com/
https://www.facebook.com/nealmorse/.

NIEUW
Villagers - So Simpatico (The More I Know, The More I Care)
- Momentarily (The Little Things)
Van "Fever Dreams" (Domino Recordings, 2021)

Villagers, de Ierse band rondom multi-instrumentalist/zanger Conor J. O'Brien, publiceerde onlangs studio-album nummer zes, getiteld "Fever Dreams". Hoewel Villagers als indie-folkband te boek staat is O'Brien een begenadigd arrangeur die niet vies is van een laagje instrumenten meer. Het is dan ook niet toevallig dat "Fever Dream" opent met "Something Bigger (The Big Things)" (alle titels hebben een subtitel tussen haakjes). Geregeld horen we iets wat lijkt op een moeite met de tapesnelheid hebbend fragment dat doet denken aan een obscure opname van Nick Drake, waarna een vol geproduceerde compositie volgt. Die volle productie doet enerzijds denken aan de latere Beatles-albums (met name door de studio-experimenten) en heeft anderzijds datzelfde broeierige als menig David Fridmann-productie voor Mercury Rev. O'Brien heeft dan ook maar liefst twee toetsenmannen, een blazerssectie en diverse strijkers tot zijn beschikking, naast zijn eigen instrumentarium en de solide ritme-sectie. Zo is in het zeven minuten klokkende "So Simpatico (The More I Know, The More I Care)" ruimte voor een langgerekte tenorsaxofoonsolo van Ben Castle, die naar mate de solo vordert steeds meer aan Pink Floyd doet denken, mede door de steeds symfonischer wordende begeleiding. Kortom: "Fever Dreams" is een weldadige progressieve singer-songwriterplaat, die mede door de steeds terugkerende tekstregel 'The more I know, The more I care' ook nog eens een conceptuele uitstraling heeft. Vanavond aandacht voor het genoemde "So Simpatico", gevolgd door het ingetogen "Momentarily (The Little Things)". Overigens meldden we vorige week reeds dat het concert dat Villagers 28 augustus in het Burgerweeshuis te Deventer zou geven is verplaatst naar 9 januari 2022. Nu zijn er bovendien vier concerten méér aangekondigd in Nederland, en wel in Amsterdam, Rotterdam, Nijmegen en Maasticht.
Websites:
https://www.wearevillagers.com/
https://www.facebook.com/Villagers/ .

NIEUW
Samurai Of Prog, The – The Tricky Fiddler
– The Travelling Musicians
Van “The White Snake And Other Grimm Tales II” (Seacrest Oy, 2021)

We zeiden het al in juli, toen we muziek draaiden van het toen nog geen twee maanden ervoor uitgebrachte “The Lady And The Lion And Other Grimm Tales I”: deel II is er al! Deze “The White Snake And Other Grimm Tales” geheten opvolger hebben we nu ook in handen, opnieuw in een met zorg door Ed Unitsky ontworpen en geïllustreerde verpakking. Een aantal sprookjes worden instrumentaal verbeeld, zoals “The Tricky Fiddler”, waarbij we aan de folkprog van het Zweedse Ritual moesten denken. Naast natuurlijk de viool van kernlid Steve Unruh horen we een fijne gitaarsolo van Marcel Singor. Nadat op deel I Ton Scherpenzeel en Bart Schwertmann al bijdroegen, is hij het derde Kayak-lid dat meewerkt aan dit internationale project, in drie van de zes nummers. Aan de vocale stukken werken tal van zangers mee, die de diverse karakters verbeelden. Opvallend is het grote Italiaanse aandeel hierin. Zo horen we in “The Travelling Musicians” naast Alessandro Corvaglia (La Maschera Di Cera), Elisa Montaldo en Stefano Galifi (beiden van Il Tempio Delle Clessidre) en de Zweed Daniel Fäldt (van Simon Says) een van onze meest favoriete zangers: Alessio Calandriello van La Coscienza Di Zeno en Not A Good Sign. Ook op het instrumentale vlak hebben Unruh, drummer Kimmo Pörsti en bassist Marco Bernard hun digitale rolodex weer flink laten draaien, waarbij naast typisch prog-instrumentarium ook kleur wordt toegevoegd met bijdragen op o.a. mandoline, saz, hoorn en trompet. Dit alles maakt dit tweede Grimm-sprookjesdeel wat ons betreft nog net wat spannender en geslaagder dan het eerste.
Websites:
https://www.seacrestoy.com/
https://www.facebook.com/thesamuraiofprog.

VOORPROEFJE
P.F.M. - If I Had Wings
Van “I Dreamed Of Electric Sheep” (InsideOut / Sony Music, 22 oktober 2021)

Op 22 oktober aanstaande brengt de Italiaanse prog-legende P.F.M. (Premiata Forneria Marconi) een nieuw dubbelalbum uit: “I Dreamed Of Electric Sheep”, ofwel “Ho Sognato Pecore Lettrice”. De eerste schijf bevat de Engelstalige versie, de tweede schijf de Italiaanstalige. Evenals voorganger “Emotional Tattoos” verschijnt het album via InsideOut Music; de releasedatum is 22 oktober. Als voorproefje is nu een eerste single verschenen, “If I Had Wings”. Drummer/zanger Franz Di Cioccio, het enige originele lid van de huidige bezetting, zegt geïnspireerd te zijn geraakt door de film Bladerunner. Die film is gebaseerd op het boek "Do Androids Dream Of Electric Sheep?'' van Philip K. Dick. Vanuit de vraag die met die titel gesteld wordt, is het concept voor dit album ontwikkeld. Het album wordt verkrijgbaar als 2CD Digipak en als dubbel-LP waaraan de 2 CD's overigens ook zijn toegevoegd. En natuurlijk zal het album ook via streamingplatforms worden aangeboden. En tenslotte nog een live-tip met slag om de arm: als de line-up van The Night Of The Prog 2022 die van de afgelaste editie van 2020 zal blijken te zijn, dan is P.F.M. de headliner op de zondagavond.
Websites:
https://www.pfmworld.com/
https://www.facebook.com/premiataforneriamarconiofficial
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/N9Gc8OsyC8k .

VOORPROEFJE / LIVE-TIP
Parsons, Alan – Games People Play (live)
Van “The NeverEnding Show – Live In The Netherlands” (Frontiers Records, 5 november 2021)

Alan Parsons heeft een tipje van de sluier opgelicht van een komend live-album, in 2019 opgenomen in ons eigen TivoliVredenburg. Het betreft “Games People Play”, waarvan een YouTube-clip verschenen is, die met vele camera's dusdanig gefilmd is dat je echt het gevoel hebt erbij te zijn. Het is een voorbode op “The NeverEnding Show – Live In The Netherlands”. Naast klassiekers van Alan Parsons Project zoals “Eye In The Sky”, “Time” en “Old And Wise” is er een studio-bonustrack toegevoegd in de vorm van het titelnummer, “The NeverEnding Show”. Dat is dan weer een voorbode op het studio-album, waar Parsons op dit moment aan werkt en dat naar verwachting in 2022 uit zal worden gebracht. We hebben u al eerder geïnformeerd dat The Alan Parsons Live Project op 22 en 23 februari 2022 te aanschouwen is in Carré, Amsterdam. “The NeverEnding Show – Live In The Netherlands” zal op 5 november via Frontiers Records worden uitgebracht als dubbel-CD en DVD, Blu-ray en als 3LP-set.
Websites:
https://alanparsons.com/
https://www.facebook.com/alanparsons
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/lr092oGJG7Y .

ALBUM VAN DE MAAND
Coevality - Carnival Minivan
Van: "Multiple Personalities" (eigen beheer, 2021)

Coevality is een trio uit Los Angeles dat tien jaar bezig is geweest met het componeren en opnemen van "Multiple Personalities". De titel zou kunnen slaan op het feit dat twee van de huidige bandleden multi-instrumentalist zijn, maar kan ook wijzen op de meerdere line-upwisselingen die in genoemde periode hebben plaatsgevonden. De lange conceptietijd heeft overigens ruimschoots zijn vruchten afgeworpen, want de zeven - tussen de vijf en tien minuten klokkende - tracks zijn met gevoel voor detail én een enorme geldingsdrang vastgelegd. Meest in het oog springende instrument is de voor in de mix geplaatste fretloze bas van Derrick Elliott, die onmiddellijk de oude tijden van Brand X en Michael Manring in herinnering roepen. Maar direct daarna vallen ook het Neil Peart-achtige drumwerk van Andy Prado en het rijke palet van gitarist Jon Reicher op. Laatstgenoemde heeft het talent om zich met zijn gitaar zowel subtiel tokkelend als virtuoos solerend en zowel heavy als funky dienend te uiten. Reicher en Elliott bespelen verder ook nog trompet respectievelijk cello en brengen door middel van Midi-programmering symfonische lagen aan in de muziek. Als gevolg daarvan zijn de composities rijk van klankkleur en dynamische afwisseling. Met al deze elementen heeft Coevality een uitstekende progressieve jazzrockplaat geproduceerd, die het verdient om meer aandacht te krijgen. En daar is de uitverkiezing tot Album van de Maand september een uitstekende gelegenheid voor. In juli lieten we u al kennismaken met de langspeler in de vorm van twee kortere nummers, vanavond is er ruimte voor het tien minuten durende "Carnival Minivan".
Websites:
https://coevality.bandcamp.com/releases
https://www.coevalityband.com/
https://www.facebook.com/Coevalityband/ .

(OP)NIEUW
Styx – Reveries
– Hold Back The Darkness
– Save Us From Ourselves
Van “Crash Of The Crown” (Universal Music Enterprises, 2021)

Styx is zo ongeveer deze hele eeuw al, net als bijvoorbeeld Kansas, een succesvolle live-act op de Amerikaanse concertpodia, waarbij er uitbundig wordt teruggegrepen op de succesalbums uit de seventies, zoals “The Grand Illusion”. In 2017 verscheen er voor het eerst sinds “Cyclorama” uit 2003 weer eens een studio-album met echt nieuw materiaal. Dit “The Mission” was daarmee het tweede album met Lawrence Gowan in de rol van toetsenist/mede-leadzanger. Ofwel in de rol van Dennis DeYoung op wiens stem de zijne ook nog eens veel lijkt. Het album werd goed ontvangen en bevatte een mengeling van meer symfonisch en meer basaal rockmateriaal, wat een breed scala aan fans heeft moeten aanspreken. Al relatief snel is er deze week een opvolger verschenen middels “Crash Of The Crown”. Meer nog dan “The Mission” en ook meer nog dan het vrijwel gelijktijdig verschenen nieuwe Dennis DeYoung-album grijpt het terug op de meest symfonische periode van de groep, de periode van het voornoemde “The Grand Illusion” en “Pieces Of Eight”. Misschien is het feit dat er geen compositorische bijdragen zijn van James Young, toch de echte rocker binnen de gelederen, daar debet aan. De songs zijn allemaal van de hand van Tommy Shaw, Lawrence Gowan en bassist Ricky Phillips met veel hulp van producer Will Evankovich. Die laatste had ook al een voorname rol op “The Mission” en is grappig genoeg geboren in het jaar dat Styx werd opgericht: 1972. Shaw en Gowan delen zo goed als alle leadzang. “Crash Of The Crown” wordt overal met gejuich ontvangen en dat is wat ons betreft terecht: anders dan op “The Mission” zijn alle composites sterk en de productie en de arrangementen zorgen dat alles prachtig breeduit klinkt. Luister maar naar de drie achtereenvolgende nummers “Reveries”, “Hold Back The Darkness” en “Save Us From Ourselves”.
Websites:
https://styxworld.com/
https://www.facebook.com/styxtheband .

HERUITGAVE
Greenslade - Joie De Vivre
Van "Spyglass Guest" (Warner Bros/Vertigo, 1974 / Cherry Red Records, 2021 als onderdeel van de box "Temple Songs - The Albums 1973-1975")

De vier LP’s die Greenslade in de jaren 70 produceerde zijn de afgelopen drie jaar door Esoteric Recordings met zorg opnieuw uitgebracht met voornamelijk live-opnames als bonus. De recent verschenen box "Temple Songs – The Albums 1973-1975" herbergt hetzelfde kwartet platen in fraaie miniklaphoesjes, maar dit keer zonder extra’s. Waarschijnlijk zijn wel dezelfde warm klinkende remasters van Ben Wiseman gebruikt. De set is een mooie gelegenheid deze cultband nogmaals onder de aandacht te brengen. De supergroep bestond uit voormalige leden van Colosseum (toetsenman Dave Greenslade en bassist Tony Reeves), Samurai/Web (keyboardspeler Dave Lawson) en King Crimson/Fields (drummer Andrew McCulloch). Door een bezetting zonder gitarist, maar met een keyboardduo onderscheidde het viertal zich van veel genregenoten. En omdat Greenslade vooral een bluesrockachtergrond had en Lawson meer jazzgeoriënteerd was, vulden de toetsenvirtuozen elkaar qua speltechniek perfect aan. Daarbij gaven de inbreng van Mellotrons en in een later stadium ARP-synthesizers de avontuurlijke composities een zwaar symfonische karakter en zorgden piano- en orgelpartijen voor een klassieke klankkleur. Mede door die toetsenrijkdom, Lawsons flexibele stem, het solistische basspel en het breed gearrangeerde drum- en percussiewerk worden deze albums door menig progrockfan gekoesterd. Het titelloze debuut en opvolger "Bedside Manners Are Extra" (beiden verschenen in 1973 en gestoken in een iconische Roger Dean-hoes) zijn het meest consistent. Op "Spyglass Guest" uit 1974 werd op verschillende manieren meer variatie aangebracht. Zo dook in enkele songs in de persoon van voormalig Colosseum-collega Clem Clempson ineens een gitaar in het geluidsbeeld op, is violist Graham Smith (String Driven Thing, Van Der Graaf) te bewonderen op "Joie De Vivre" en is op verschillende tracks slechts een van de toetsenisten actief. Op "Time And Tide", met een fantastisch hoesontwerp van Patrick Woodroffe, is de nabije desintegratie van Greenslade enigszins bemerkbaar door de aanwezigheid van enkele solostukken en de vervanging van Reeves door Martin Briley. Overigens zijn diverse live-verrichtingen van de band bijna gelijktijdig met deze box in Japan uitgebracht middels de prachtig uitziende 5-CD compilatie "Live Manners 1973-2001". Van de "Temple Songs"- box hebben we het genoemde "Joie De Vivre" uitgekozen.
Websites:
https://www.facebook.com/greensladeband/
https://www.temple-music.com/dave-greenslade/ .

IN HET NIEUWS
Elbow & BBC Concert Orchestra – Some Riot
Van het album “The Seldom Seen Kid Live At Abbey Road” (Fiction Records / Polydor, 2009)

Elbow heeft deze week een nieuw studioalbum aangekondigd, “Flying Dream 1”, dat op 19 november via Polydor Records zal worden uitgebracht. De bandleden schreven de nummers op afstand van elkaar in hun thuisstudio's voordat ze samenkwamen in het lege Brighton Theatre Royal om de nummers te perfectioneren,vervolgens uit te voeren en op te nemen. Een filmploeg legde die laatste opnamesessies vast om te verwerken in een nog te verschijnen documentaire. 'We realiseerden ons dat we een plaat maakten die vrij was van de gebruikelijke creatieve richtlijnen', voegt Garvey toe. “We houden van albums waarvoor je rustig en geduldig de tijd voor moet nemen en die je als geheel tot je dient te nemen, zoals de laatste Talk Talk- platen, John Martyns “Solid Air” en “Bless The Weather”, PJ Harvey's “Is This Desire”, “Chet Baker Sings”, The Blue Nile's “Hats”, “Hounds Of Love” van Kate Bush en “Astral Weeks” van Van Morrison. We hebben altijd dit soort nummers geschreven, maar het voelde natuurlijk om een album te maken dat zich richt op de zachtere kant van onze muziek. Er waren de nodige uitdagingen de afgelopen tijd, maar het op afstand samen schrijven is onze redding geweest. We hebben zoveel geluk dat al onze familie en vrienden veilig zijn. Het gaat om die liefde.” (bron: Jerry Ewing, Prog/Louder) In afwachting van het nieuwe studio-album gaan we terug naar 2009. Toen legde de band een live-uitvoering van het succesalbum “The Seldom Seen Kid” vast in de beroemde Abbey Road Studios, met begeleiding door het BBC Concert Orchestra. Van dit “The Seldom Seen Kid Live At Abbey Road” hoort u “Some Riot”.
Websites:
https://elbow.co.uk/
https://www.facebook.com/Elbow .

Lands End – Hope Springs Eternal
Van het dubbelalbum “The Lower Depths” (Cyclops, 2005)

Lands End was een band rond de Engels-Amerikaanse toetsenist Fred Hunter en de Canadese drummer Mark Lavallee, aangevuld met een Braziliaanse gitarist Francisco Neto en de Amerikaanse zanger Jeff McFarland. Dit multinationale gezelschap bracht in de jaren negentig vier albums uit. Na een pauze van acht jaar verscheen in 2005 de dubbelaar "The Lower Depths". Het bleek achteraf ook het laatste album te zijn, althans tot nu toe. Met die lang uitgesponnen zwanenzang maakte de progrockreputatie van de band waar. De eerste CD bevat 2 lange epics en laat de medewerking van gastmuzikanten horen, zoals de inventieve zangeres Cathy Alexander van The Morrigan en zanger/gitarist Bruce Soord van The Pineapple Thief. De tweede schijf wordt bijna in zijn geheel gevuld door een nummer van maar liefst ruim 53 minuten. “The Lower Depths” biedt voldoende uitstekende symfonische rock, vol mooie, haast New Age-achtige sfeertekeningen, fraaie arrangementen en een smetteloze productie. Lands End creëert een prettige sfeer met sterke melodieën. (bronnen: Prog Archives en Markwin Meeuws, Progwereld)
Websites:
Meer informatie: http://www.progarchives.com/artist.asp?id=198 .