Maurice Dam

 

Top 2024:
Ik heb in 2024 niet veel nieuwe muziek aangeschaft, waardoor sommige releases aan mij voorbij zijn gegaan. Mijn lijst heb ik samengesteld uit releases die ik ook daadwerkelijk heb gekocht, op CD of digitaal. Alleen op Spotify beluisterde muziek is dus niet meegenomen. Daardoor ontbreken er misschien albums die als ik ze had aangeschaft wel in mijn top 10 waren voor gekomen, zoals bijvoorbeeld de albums van Jon Anderson of Barock Project. Toch heb ik genoeg moois ontdekt en is nu mijn lijst voornamelijk gevuld met meer onbekende bands, want nieuwe ontdekkingen zijn er genoeg gedaan afgelopen jaar. Bijzonder is dat Frankrijk een goede leverancier van bij mij in de smaak vallende prog blijkt te zijn. Zo hebben we naast Apairys, dat een Album van de Maand aanleverde, ook Oddleaf ontdekt. Een ander Album van de Maand kwam van Ancient Veil. De voorganger van deze Italiaanse band, Eris Pluvia, maakte in 1991 al het zeer fijne, op de muziek van Camel geïnspireerde “Ring Of Earthly Light”. Afgelopen jaar was er zowaar een nieuw album, het zeer pastorale “Puer Aeternus”: echt een plaat om voor te gaan zitten en passend in de klassieke Italiaanse traditie. Aan de hand van mij lijst reizen we de hele wereld weer over. Natuurlijk zijn er weer de nodige Britse namen, maar dan voornamelijk niet de voor de hand liggende releases. Voornamelijk, want tsja, om de nieuwe van Big Big Train kon ik niet heen. Het is het eerste met ‘nieuwe’ zanger Alberto Bravin, die de band weer een nieuwe impuls geeft. Een opvallende titel is het conceptalbum “365” van Adult Cinema en het is lekker wegdromen met het nieuwe album van Ebony Buckle. Australië is vertegenwoordigd met de bijzondere ontdekking SJS en ook aan het nieuwe album van Anubis heb ik veel plezier aan beleefd. Noord-Europa was afgelopen jaar ook ruim vertegenwoordigd, deze keer met het Finse Viima, het Noorse Sykofant en toch ook weer MEER. Het derde studioalbum van laatstgenoemde band is een lastig geval. Bij de eerste beluisteringen was er desillusie, wat meer te maken had met de productie en de mastering, die het bijna niet luisterbaar maakte. Toch zijn de composities weer van hoge kwaliteit. Wat wel opvalt is dat mijn voorkeur meer uitgaat naar meer ingetogen muziek, waarbij de productie ook zeker belangrijk is. Op dat laatste punt valt bijvoorbeeld ook het album van Anathema-offshoot Weather Systems in negatieve zin op. Natuurlijk hebben niet alle bands de middelen van een David Gilmour die met "Luck And Strange" een verrassend fijn album afleverde. Maar Gilmour heeft in zijn leven al in genoeg lijsten gestaan, dus zetten we hem dit jaar op de reservebank. Deze afweging heb ik ook met een aantal andere albums gemaakt, om op die manier in de toplijst van 2024 meer ruimte te geven aan nieuw talent. Maar ook op de reservebank vinden we nieuwe namen. Zo heeft het Amerikaanse The Chewy Center een fijn en afwijkend debuutalbum afgeleverd, wat ook geldt voor The Emerald City Council. Een album dat op de valreep in 2023 verscheen en dus niet de kans had om in vorig jaar in de eindlijst te komen, is het tweede album van Rubber Tea. Vandaar dat “From A Fading World” in de 2024-lijst is opgenomen.

Naast het aanschaffen van nieuwe muziek was ook het concertbezoek meer gedoseerd in 2024. Het meest memorabele concert van 2024 was zeker dat van Tangerine Dream in Oirschot, dat eind 2024 een speciale set speelde voor een select publiek. De huidige bezetting heeft zeker de bezieling van de jaren zeventig zonder dat het plichtmatig aanvoelt. Maar natuurlijk was het concert van Solstice in Zoetermeer ook een speciale ervaring.

1. Buckle, Ebony – “Hearts Get Started” (eigen beheer)
2. Ancient Veil - Puer Aeternus (MaRaCash Records 2023)
3. SJS - "A Sequence Of Mistakes" (eigen beheer)
4. MEER - “Wheels Within Wheels” (Karisma Records)
5. Adult Cinema – “365” (eigen beheer)
6. Big Big Train - "The Likes Of Us" (InsideOut/Sony Music)
7. Rubber Tea - “From A Fading World” (Tonzonen Records, 2023)
8. Oddleaf – “Where Ideal And Denial Collide” (eigen beheer)
9. Viima - “Väistyy Mielen Yö” (eigen beheer
10. Apairys - “Ni L'Espace, Ni Le Temps...” (eigen beheer)

1. Buckle, Ebony – “Hearts Get Started” (eigen beheer)

Een album waar we eigenlijk nog te weinig aandacht voor hebben gehad is het tweede album van Ebony Buckle. Volgers van Xymphonia weten dat we Solstice een warm hart toedragen. Sinds een aantal jaar is Ebony Buckle een vaste waarde geworden in de band van Andy Glass en co. Zij werd in 2022 gevraagd om bij een aantal shows het voorprogramma te verzorgen. Dat maakte toen zo veel indruk dat de van oorsprong Australische Buckle gelijk werd ingelijfd als vaste achtergrondzangeres. Op het tiende Progdreams Festival in 2023 was zij samen met Solstice een van de optredende acts en wist het publiek te betoveren met haar vaak dromerige pop-prog. Ze speelde veel van haar in 2021 verschenen debuut “Disco Lasers” en we waren gelijk onder de indruk. Een jaar later, jongstleden 30 maart, deed Solstice wederom Zoetermeer aan. Buckle deed opnieuw het voorprogramma en stal bovendien toch wel een beetje de show toen ze bij Solstice de leadvocalen mocht verzorgen in het nummer “Earthrise”. In haar soloset speelde ze al veel nummers van het toen nog niet uitgebrachte “Hearts Get Started”. Dit tweede album is net als haar debuut gevuld met een tiental compacte verhalende miniatuurtjes waarbij Ebony je bij de hand neemt op reis door deze muzikale avonturen. De totstandkoming van de nummers overspant een flinke periode, van vrij recent tot teruggaand naar het begin van haar carrière. Toch vormen ze een mooi geheel, waarbij de nadruk ligt op stemmige ballades op pianobasis, in de beste Britse traditie. Buckle kan zeker geschaard worden onder de categorie songsmeden à la bijvoorbeeld Karine Polwart of Judie Tzuke. Ook op “Hearts Get Started” wordt ze natuurlijk weer bijgestaan door haar partner, Nick Burns. We legden in het verleden al eens de link naar het vroege werk van Kate Bush maar die vergelijking is natuurlijk vrij voor de hand liggend. Op “Hearts Get Started” horen we in de klassiek geschoolde stem van Buckle daarnaast het soort vocale prestaties zoals we die kennen van bijvoorbeeld een jonge Annie Haslam: zeker in het titelnummer zijn er qua timbre overeenkomsten te ontwaren met dat van de Renaissance-zangeres. Het mooie is dat we Ebony Buckle dit jaar vrij dicht bij huis live kunnen gaan bewonderen. Zij zal het voorprogramma gaan verzorgen tijdens Anneke Van Giersbergens bandtournee, die ook de Hengelose Metropool-vestiging aandoet en wel op 28 maart. We hopen dat het Ebony Buckle aan een breder publiek zal introduceren, want ze verdient het om gehoord te worden.
Websites:
https://www.facebook.com/ebonybuckleofficial
https://ebonybuckle.bandcamp.com/album/hearts-get-started

2. Ancient Veil – “Puer Aeternus” (Ma.Ra.Cash Records, eind 2023)

Hoewel feitelijk eind 2023 uitgebracht was dit album pas begin 2024 goed verkrijgbaar. Het werd prompt Album van de Maand in februari en het verdient het zeker om in de jaarlijsten te worden meegenomen. Ancient Veil is in feite de doorstart van Eris Pluvia, waarvan Musea het zeer fijne “Ring Of Earthly Light” uitbracht. Helaas bleef het toen bij één album maar wel ging een aantal leden verder onder de naam Ancient Veil. De Keltische en jazzy invloeden die al bij Eris Pluvia opdoken waren ook nog wel te horen op het titelloze debuut van Ancient Veil, maar het laidback karakter zorgde er ook voor dat het resultaat gevaarlijk dicht in de buurt kwam van liftmuziek. Lange tijd leek het bij dat ene album uit 1995 te blijven, maar in 2017 werd de band nieuw leven ingeblazen, waarbij het voorvoegsel 'The' kwam te vervallen. Het datzelfde jaar verschenen tweede album bleek een stap in de goede richting en doet denken aan de meer melancholische momenten van Camels “Dust And Dreams”. Het duurde echter tot afgelopen jaar tot er een opvolger kwam, getiteld “Puer Aeternus”. Op dit conceptalbum trekt de band de registers flink open met een scala aan gastmuzikanten op zowel blaas- als strijkinstrumenten. Ook is er veel vocale ondersteuning, middels zowel een koor als vertellers. De teksten zijn in het Italiaans, wat het concept wat lastig te volgen maakt, maar de muziek is sprekend genoeg. De Camel-invloeden zijn nog steeds overduidelijk aanwezig, waarbij je moet denken aan een mengvorm van “The Snow Goose” en “Harbour Of Tears”, maar dan vaak aangelengd met trekjes van Le Orme. Ster van de band is Fabio Serri met zijn heerlijke Hammond- en Moog-spel maar Ancient Viel is duidelijk het geesteskind van gitarist Alessandro Serri, die voornamelijk akoestische en klassieke gitaren bespeelt. Hoewel de nadruk wel op de meer uitgesponnen en rustige passages ligt, is er toch ook zeker genoeg vuurwerk zoals bijvoorbeeld het heerlijke samenspel van blazers en toetsen in “L'Ascesa Di Hermes Nel Dio Visibile” of het Hammondorgel/saxofoonduel in “Il Secondo Tradimento” en de fijne gitaarsolo in “La Comprensione Del Tempo”. Dit alles maakt “Puer Aetermus” zeker een zeer bijzonder album. Websites:
http://www.ancientveil.it/en/ancient-veil/
https://maracashrecords.bandcamp.com/album/puer-aeternus
https://www.facebook.com/AncientVeil/
 

3. SJS - "A Sequence Of Mistakes" (eigen beheer)

SJS wordt geleid door de Brit Stuart Stawman die na in de jaren 80 in Londen gewerkt te hebben in diverse studio's, verhuisde naar Australië en aldaar de laatste paar jaren onder de naam SJS muziek uitbrengt. Het in augustus verschenen "A Sequence Of Mistakes" is het derde album sinds het debuut "The World Without" uit 2017. Steeds is het Stawman die tekent voor de muziek, teksten, opname en productie, waarbij hij zich laat bijstaan door een aantal vaste muzikanten: bassist Christopher Soulous, drummer Graeme James en gitarist Douglas Skene (is het toevallig dat de achternamen samen weer SJS vormen?). Die laatste is overigens geen onbekende van ons, want hij is ook lid van Anubis en bandleider van de eigenzinnige progmetalband Hemina. De muziek van SJS wijkt sterk af van die van genoemde bands want is eerder te duiden met de term artrock dan progrock. De songs lijken in eerste instantie behoorlijk schetsmatig maar blijken na meerdere luisterbeurten vernuftig in elkaar te zitten. De mooi opgenomen muziek van SJS is warm, open en intiem. Er hangt soms een aan The Blue Nile herinnerende sfeer op "A Sequence Of Mistakes", al zijn er verder geen muzikale overeenkomsten. Stawmans stem is niet super bijzonder maar de manier waarop hij hem inzet, vaak in meerdere laagjes, resulteert wel in een bijzondere karakter. Het album opent met een sterk tweeluik: “Tear Gas” met gastzangeres Kirsty Forster en prachtig pianospel van Richard Naisbett, gevolgd door “King Of The Room”. Via Bandcamp is dit album verkrijgbaar op CD-R en als download. Websites:
https://www.sjs.staw.mn/
https://sjs-music.bandcamp.com/album/a-sequence-of-mistakes
https://www.facebook.com/sjs.staw.mn/

4. MEER – “Wheels Within Wheels” (Karisma Records)

In 2021 werd het overweldigende “Playing House” met grote overmacht verkozen tot Xymphonia's Album van het Jaar. Na drie jaar is de band rond Knut en Johanne Kippersund Nesdal klaar met de opvolger. Er is een vol jaar gewerkt aan “Wheels Within Wheels”, met als doel het meest dynamische en intense MEER-werkstuk te produceren. Vanaf de eerste tonen van albumopener “Chains Of Changes” is het herkenbare geluid van dit octet present. Naar eigen zeggen ‘krijgen we weer een masterclass in symfonische prog en intelligente pop, waarbij exceptionele muzikaliteit, complexe harmonieën en grandioze melodieën tentoongespreid worden’. Het achttal klinkt dan ook meer als een poprockorkest, met een prominente rol voor strijkers en vocalen. MAAR… wat de band zich op deze release niet ter harte heeft genomen is het Marillion-credo LESS IS MORE. En dat geldt voornamelijk voor de productie en mastering. De overweldigende muziek van MEER is vaak massaal zoals bijvoorbeeld het einde van “Come To Light” of albumafsluiter “This Is The End”. Als je daar een 'brickwall'-mastering tegenaan gooit is dat voor mijn oren te veel van het goede en is het zelfs lastig om de verschillende instrumenten van elkaar te onderscheiden. Gelukkig is er een vinylversie en een hoge resolutie-download die toch meer lucht geven en het album toch luisterbaar maakt. Vooral de 24/92 KHZ download maakt een wereld van verschil ten opzichte van de CD-versie en geeft de lagen instrumenten [MEER] ademruimte. Deze nemen we dan ook maar als uitgangspunt en dan is er veel te genieten. Zo begint “Take Me To The River” als pakkende ballad met welluidende melodie en weemoedige strijkersbegeleiding, maar eindigt het na een meer manisch middendeel in een grootse, epische climax. Broer en zus Knut en Johanne Nesdal verdelen de leadpartijen onderling goed, maar zingen ook geweldig samen. Eén van de albumhoogtepunten is de hartverscheurende ballade “Today Tonight Tomorrow” met een geweldige vocale prestatie van Knut, die overgaat in een zeer pakkende gitaarsolo. Ondanks de kritiek op de CD-versie is MEER er toch goed in geslaagd een zeer dynamisch album te maken en veel van de nummers ademen bij vlagen toch wel kalmte en rust uit. Goed voorbeeld is het zalvende “Mother”. Dat het album niet mijn nummer 1 is geworden heeft toch te maken met de mastering. Websites:
https://www.facebook.com/MEERmusikk/
https://meer.bandcamp.com/album/wheels-within-wheels
 

5. Adult Cinema – “365” (eigen beheer)

Oplettende luisteraars weten dat we Adult Cinema, de naam waaronder Mike Weston muziek maakt, al jaren volgen. Afgelopen jaar presenteert Weston zijn meest prestigieuze werk, waarvoor hij zich volledig onderdompelt in zijn progrockroots. Dit “365” is een conceptalbum, bestaande uit 4 naar de jaargetijden genoemde nummers van tegen een kwartier lengte. Op een aan “Wish You Were Here” herinnerende wijze duurt het even voordat “Spring” op gang komt, maar gaandeweg komen er meer lagen bij en slaat de sfeer om naar die van één Pink Floyd-album verder, namelijk “Animals”. Gelukkig zijn er niet alleen maar Pink Floyd-invloeden te bespeuren: “Summer” begint heerlijk percussief met een Santana-vibe en bevat zelfs een stukje countryblues. Maar halverwege valt een fijne pulserende bas in, bijna leidend tot een soort '“Echoes” on reggae', compleet met gesproken woord, ronkend orgel en vliegende gitaareffecten, waarna “Summer” uitmondt in een Tangerine Dream-achtige modus. Doordat er uit zovele invloeden geput wordt, onderscheidt Adult Cinema zich van vele collega-Floyd-beïnvloede acts zoals bijvoorbeeld Airbag. Zo begint het herfstnummer als een meer elektronische variatie op “Tubular Bells”, waarbij er steeds een extra ingrediënt aan de mix wordt toegevoegd, om halverwege in een hogere versnelling te gaan met een swingend slot, dat sterk aan Pink Floyds “Dogs” refereert, inclusief een fijne gitaarsolo. Zo zijn we al ruim drie kwartier bezig en moet het slotstuk nog komen. IJle aanzwellende synthgeluiden leiden de winter in en langzaam begeven we ons weer op Tangerine Dream-terrein. Als de drums invallen krijgt het stuk echter al snel een “Saucerful Of Secrets”-sfeer. We zijn behoorlijk aangenaam verrast door dit album en het verdiend dan ook een plek in de jaarlijst. Websites:
https://thisisadultcinema.com/
https://thisisadultcinema.bandcamp.com/album/365
https://www.facebook.com/AdultCinema .
 

6. Big Big Train – “The Likes Of Us” (InsideOut / Sony Music)

Met “The Likes Of Us” brengt Big Big Train het eerste album uit met nieuwe zanger/multi-instrumentalist Alberto Bravin en toetsenist/zanger Oskar Holldorff. Een van de hoogtepunten is het epische stuk “Miramare”, waarin Bravin een grote compositorische hand had. Opvallend genoeg heeft hij credits bij 5 van de 8 songs, is hij met vaste trombonist Dave Desmond verantwoordelijk voor een deel van de koperarrangementen én deed hij met Rob Aubrey de eindmix. Hij toont zich zodoende een waardige opvolger van wijlen David Longdon als oprichter Greg Spawtons belangrijkste creatieve partner binnen de band. Ook is dit het eerste studioalbum van de nu zéér multinationale groep is dat in Dolby Atmos en DTS 5.1 surround is te beluisteren. En dat klinkt waanzinnig! Spawton en zijn oudere en nieuwere companen hebben namelijk compositorisch en arrangeertechnisch bijzonder sterk werk afgeleverd dat in de traditie van het eerdere oeuvre staat en soms nét een beetje anders is. En vooral in surround sound komen alle lagen van deze minutieus opgebouwde stukken pas goed tot hun recht: de lagen 6- en 12-snarige akoestische en elektrische gitaren, uiteenlopende keyboards, natuurlijk de koperblazers en niet te vergeten de uiterst fraaie zangharmonieën. Bovendien zijn Nick D'Virgilio's als altijd erg fijne drumpartijen prachtig warm vastgelegd. En zo heeft iedere song wel wat speciaals, waarbij het maar liefst 17 minuten lange “Beneath The Masts” en het al aangehaalde dik 10 minuten klokkende “Miramare” eruitspringen. Een van de concerthoogtepunten van afgelopen jaar was ook zeker het Big Big Train-weekeinde in Zoetermeer, tijdens welke veel van dit album live werd vertolkt door een geïnspireerde band. Deze concerten wegen ook zeker mee in het toekennen van een positie in mijn jaarlijst.
Websites:
https://www.bigbigtrain.com/
https://insideoutmusic.bandcamp.com/album/the-likes-of-us-24-bit-hd-audio
https://www.facebook.com/bigbigtrain

 

7. Rubber Tea - “From A Fading World” (Tonzonen Records, eind 2023)

“From A Fading World” vertelt het verhaal van hoofdpersoon Emily die allerlei demonen moet bevechten om te overleven. Op “Infusion” zocht de Bremense band al de grenzen op van de verschillende proggenres op en bewoog zich feilloos tussen psychedelica, Canterbury en (neo)prog. Het saxofoonspel van zangeres Vanessa Gross zorgde meer dan eens voor raakvlakken met jazzrock, maar het was toetsenist Lennart Hinz die de band met zijn uitgebreide keyboardarsenaal weer terugtrok in de prog. Dit nieuwe album is experimenteler van karakter, waarbij de ‘veilige’ proghaven vaker verlaten wordt. En daar waar op het debuut nog twee gitaristen aanwezig waren, is nu alleen Jonas Roustai nog overgebleven. Net als op de voorganger zijn de composities van de hand van toetsenist Hinz en bassist David Erzmann. “From A Fading World” is een indrukwekkend werkstuk geworden dat een natuurlijke flow heeft. Daarnaast wordt er ook gebruik gemaakt van diverse gastmuzikanten die de nummers inkleuren met behulp van cello, viool en verschillende blaasinstrumenten. Je hoort invloeden van King Crimson, maar we moeten ook zeker denken aan bands als Landberk en Paatos, met een toegevoegd Canterbury-tintje. Een mooi voorbeeld van het sterke samenspel is “Desert Man”, met eerst een fijne toetsensolo van Hinz, waarna Rubber Tea zelfs als Jazz Sabbath klinkt. Zo blijkt “From A Fading World” een avontuurlijk album, dat zich stiekem kan meten met de beste releases van 2023 én 2024.
Websites:
https://rubbertea.de/
https://rubbertea.bandcamp.com/album/infusion
https://www.facebook.com/rubbertea .
 

8. Oddleaf – “Where Ideal And Denial Collide” (eigen beheer)

Eén van de twee Franse namen in mijn lijst is Oddleaf. De band werd in 2020 geformeerd door toetsenist Carina Taurer en fluitist Mathieu Rossi, die vervolgens drummer Clément Curaudeau en bassist/gitarist Olivier Orlando strikten. De eerste drie jaar was Olivier Marcaud de frontman, maar hij werd in 2023 vervangen door Adeline Gurtner. Inspiratie komt van klassieke progbands als Camel, Yes en King Crimson, maar ook van recentere namen als Wobbler, The Flower Kings en Steven Wilson. Naast Rossi's fluitspel hebben Hammondorgel en Mellotron een prominente rol in het geluidsbeeld. Na wat demo’s in 2022 dook Oddleaf eind 2023 de studio in om aan het echte debuut te gaan werken dat “Where Ideal And Denial Collide” is gaan heten. Er is veel tijd gestoken in de opnamen en voor de mastering is niemand minder dan Jacob Holm-Lupo (o.a. White Willow) gevraagd. De muziek blijkt volmondig geschaard te kunnen worden onder de klassieke symfonische prog, waarbij we zeker denken aan bands als Anima Mundi, After maar ook White Willow en bij vlagen het meer gedragen geluid van het latere werk van Big Big Train. Hoogtepunten zijn de instrumentale afsluiter “Coexistence – Part I” en het bijna 15 minuten klokkende langste nummer van de plaat, “Back In Time”. Websites:
https://oddleaf.net/
https://oddleaf.bandcamp.com/album/where-ideal-and-denial-collide
https://www.facebook.com/oddleaf.official

9. Viima - “Väistyy Mielen Yö” (eigen beheer)

Het derde album van deze Finnen schopte het in juni tot Album van de Maand. Dit “Väistyy Mielen Yö” (“De Nacht Van De Geest Maakt Plaats”) was begin januari, na een stilte van 15 jaar verschenen. Oerlid en mede-oprichter Lähteenmäki is nog wel te horen op het album maar het verschil wordt gemaakt door vers bloed binnen de verder ongewijzigde bezetting in de persoon van zanger en medetoetsenist Risto Pahlama. Was Hannu Hiltula voorheen verantwoordelijk voor de zang, nu richt hij zich meer op de fluit. Opvallend is dat op bassist Aapo Honkanen na alle bandleden, dus ook de fluitist, gitarist en drummer aanvullende keyboardpartijen bespelen. Het maakt van “Väistyy Mielen Yö” een behoorlijk toetsendominante plaat. De muziek is doorspekt met heerlijk aanzwellend pastoraal warm keyboardspel met natuurlijk veel Mellotron, maar ook Fender Rhodes en strings. Zo doet “Perhonen” denken aan het Eloy van midden jaren zeventig. Het vaak subtiele gitaarspel van Mikko Uusi-Oukari mag er ook zijn: naast smaakvolle inkleuringen, laat hij ook veelvuldig op de spel van Andy Latimer geïnspireerde solo's horen. Genoemde aspecten maken dat je je met dit album drie kwartier lang terug in de tijd van de klassieke Britse prog à la Spring, Fantasy of Fruupp waant. Na een relatief korte inswinger vervolgt het album met het bijna 20 minuut durende “Äiti Maan Lapset” (“Kinderen Van Moeder Aarde”), waarmee de klasse van Viima wordt bezegeld. Het klinkt levendig met zeker de nodige stevige passages terwijl het rustieke zalvende geluid behouden blijft. In albumafsluiter “Vuoren Rauha” (“Vrede Van De Berg”) is vooral in het eerste deel de invloed van het legendarische King Crimson-debuut is te horen, maar dan met een licht Camel-sausje. Websites:
https://www.viima.org
https://viima.bandcamp.com/album/v-istyy-mielen-y
https://www.facebook.com/viimaband/

10. Apairys – “Ni L'Espace, Ni Le Temps...” (eigen beheer)

Ons Album van de Maand september, “Ni L'Espace, Ni Le Temps...”, was van Apairys. Deze Franse band werd in 2014 geformeerd door drummer/toetsenist Silvain Goillot en multi-instrumentalist Benoît Campedel. Beiden waren op dat moment al geen onbekenden in de Franse progscene: Campedel maakte deel uit van Saens en Goillot van Maldoror. In 2016 voegde zanger Christophe Bellières, ook uit Maldoror, zich bij het duo en werd begonnen aan een eerste album. Dat in 2019 verschenen “Vers La Lumière” bleek een fijne neoprogplaat. Nu, vijf jaar later, is er een opvolger, “Ni L'Espace, Ni Le Temps...”, die laat horen dat er goed is geluisterd naar de huidige tijdgenoten. Tevens zijn de nodige Arena- en Pendragon-invloeden waarneembaar, maar ook elementen uit de muziek van Yes en het meer proggy werk van Steven Wilson klinken door, maar dan wel met een Frans sausje. “Ni L'Espace, Ni Le Temps...” is een goed geproduceerd album waarop Apairys zeven hoofdgerechten serveert tussen zes interludes. Het heerlijke samenspel tussen gitaar en toetsen alsmede het strakke drumwerk springen eruit. Bellières heeft een mooie stem met een zacht timbre, die hij soms fluisterend inzet en waarbij de Franstalige zang zeker geen probleem is voor de luisteraar die die taal niet machtig is. “Ni L'Espace, Ni Le Temps...”, met een speeltijd van 69 minuten, is een creatief en afwisselend maar ook homogeen geheel; het album pakt je vast en laat je niet meer los, want blijft van begin tot het einde boeien. Websites:
https://apairys.bandcamp.com/album/ni-lespace-ni-le-temps
https://www.facebook.com/apairys