Xymphonia is sponsored by

Nr. 1

Ook de nummer één komt 'maar' in drie lijstjes voor, met daaronder wel een nummer-één positie bij een van de redactieleden. Een vierde redactielid noemt (en roemt) de plaat op de druk bezette nummer-11-plek. Maar ja, dat telt niet mee in de puntentelling en dat bleek dus ook niet nodig...

Big Big Train – “The Likes Of Us” (InsideOut / Sony Music)
U hoort: Last Eleven

– Op nummer zes in de lijst van Maurice: “Met “The Likes Of Us” brengt Big Big Train het eerste album uit met nieuwe zanger/multi-instrumentalist Alberto Bravin en toetsenist/zanger Oskar Holldorff. Een van de hoogtepunten is het epische stuk “Miramare”, waarin Bravin een grote compositorische hand had. Opvallend genoeg heeft hij credits bij 5 van de 8 songs, is hij met vaste trombonist Dave Desmond verantwoordelijk voor een deel van de koperarrangementen én deed hij met Rob Aubrey de eindmix. Hij toont zich zodoende een waardige opvolger van wijlen David Longdon als oprichter Greg Spawtons belangrijkste creatieve partner binnen de band. Een van de concerthoogtepunten van afgelopen jaar was ook zeker het Big Big Train-weekeinde in Zoetermeer, tijdens welke veel van dit album live werd vertolkt door een geïnspireerde band. Deze concerten wegen ook zeker mee in het toekennen van een positie in mijn jaarlijst.”

– Op nummer vier in de lijst van Aldwin:
“Met “The Likes Of Us” brengt Big Big Train een opvolger uit voor het in januari 2022 verschenen “Welcome To The Planet”. Het markeert een belangrijk moment voor de internationaal befaamde progressieve rockband. Dit album volgt op een uitdagende periode voor de groep, na het onverwachte verlies van zanger David Longdon, eind 2021. Met de introductie van nieuwe frontman Alberto Bravin, voorheen van Premiata Forneria Marconi, markeert het album ook de nieuwe samenwerking van de band met het platenlabel InsideOut Music. Hiermee komt een einde aan de bijna twintig jaar durende traditie van het in eigen beheer uitbrengen van muziek. Een beter en harmonieuzer samenspel dan in nummers als “Oblivion” kan een mens zich haast niet wensen. Progressieve rock die rijk is aan kleur en variatie. Kortom: “The Likes Of Us” biedt progressieve rock van de bovenste plank, maar dat waren we eigenlijk ook al van de band gewend.”

– En zelfs op nummer één in de lijst van Christian:
“Deze band, die we anno 2024 nu echt een multinational mogen noemen, stond voor de taak om een album uit te brengen dat zowel een frisse herstart moest markeren als recht zou doen aan hetgeen de band al die jaren met wijlen zanger David Longdon had opgebouwd. Live hadden we al kennis gemaakt met diens opvolger Alberto Bravin, zodat we wisten dat het op dat front goed zat, maar dat deze ook net als Longdon in staat blijkt om ook qua songschrijven een sterke bijdrage te leveren is bijna miraculeus te noemen. “The Likes Of Us” is een album waar de emotie vanaf druipt.”
Websites:
https://www.bigbigtrain.com/
https://insideoutmusic.bandcamp.com/album/the-likes-of-us-24-bit-hd-audio
https://www.facebook.com/bigbigtrain .

Nr. 2

Op nummer twee vinden we voor het eerst een album dat in drie persoonlijke lijstjes voorkomt.

MEER – “Wheels Within Wheels” (Karisma Records)
U hoort: Take Me To The River

– Op nummer vijf in de lijst van Aldwin:
“In 2021 werd het overweldigende “Playing House” met grote overmacht verkozen tot Xymphonia's Album van het Jaar. Na drie jaar is de band rond Knut en Johanne Kippersund Nesdal klaar met de opvolger. Er is een vol jaar gewerkt aan “Wheels Within Wheels”, met als doel het meest dynamische en intense MEER-werkstuk te produceren. Vanaf de eerste tonen van albumopener “Chains Of Changes” is het herkenbare geluid van dit octet present. De kracht van deze Noren is dan ook dat ze veel verschillende stijlen beheersen, die ze veelvuldig in één nummer weten te persen. MEER is er heel goed in geslaagd een zeer dynamisch album te maken en veel van de nummers ademen bij vlagen ook wel kalmte en rust uit. Ook bij de optredens komt het energieke van de samenzang goed uit de verf.”

– Op nummer vier in de lijst van Maurice:
“Vanaf de eerste tonen van albumopener “Chains Of Changes” is het herkenbare geluid van dit octet present. Naar eigen zeggen ‘krijgen we weer een masterclass in symfonische prog en intelligente pop, waarbij exceptionele muzikaliteit, complexe harmonieën en grandioze melodieën tentoongespreid worden’. Het achttal klinkt dan ook meer als een poprockorkest, met een prominente rol voor strijkers en vocalen. MAAR… wat de band zich op deze release niet ter harte heeft genomen is het Marillion-credo LESS IS MORE. En dat geldt voornamelijk voor de productie en mastering. De overweldigende muziek van MEER is vaak massaal zoals bijvoorbeeld het einde van “Come To Light” of albumafsluiter “This Is The End”. Als je daar een 'brickwall'-mastering tegenaan gooit is dat voor mijn oren te veel van het goede en is het zelfs lastig om de verschillende instrumenten van elkaar te onderscheiden. Gelukkig is er een vinylversie en een hoge resolutie-download die toch meer lucht geven en het album toch luisterbaar maakt. Vooral de 24/92 KHZ download maakt een wereld van verschil ten opzichte van de CD-versie en geeft de lagen instrumenten [MEER] ademruimte. Ondanks de kritiek op de CD-versie is MEER er toch goed in geslaagd een zeer dynamisch album te maken en veel van de nummers ademen bij vlagen toch wel kalmte en rust uit.”

– En ook op nummer vier in de lijst van Herman:
“Ik was de enige die in 2021 “Playing House” van MEER niet in de persoonlijke toplijst had staan. Ik ging alsnog 'om' door het superenthousiasmerende optreden op het Midsummer Prog Festival 2023, alwaar ik “Playing House” alsnog aanschafte. Een jaar later zag ik de groep opnieuw: de acht jonge Noren wonden het Night Of The Prog-publiek om hun vinger, ook al kenden veel bezoekers de groep nog helemaal niet. De groep overtuigde ook met een aantal nieuwe songs van het derde album “Wheels Within Wheels” dat daar voor het eerst verkocht werd. Mede door het adrenalineshot dat dit optreden gaf, ging “Wheels Within Wheels” er eenmaal thuisgekomen in als koek; productionele makkes zijn mij niet opgevallen. Maar wel de (kleur)rijke arrangementen (met onder meer fraai vioolspel) die de aansprekende composities steeds weer krijgen. En de fijne popsensibiliteit die deze vorm van progressieve (pop)rock heeft. Het enige dat me soms een béétje stoort is dat Knuts zus Johanne zich hier en daar dreigt te overschreeuwen. Ondanks dat was het lastig dit album uit de platenspeler te houden.”
Websites:
https://www.facebook.com/MEERmusikk/
https://meer.bandcamp.com/album/wheels-within-wheels .

Nr. 3

We hebben al de nodige nummer één-noteringen uit persoonlijke lijstjes voorbij horen komen op nummer vier. Dus, het kan niet anders dan op nummer drie staat een album dat in meerdere lijstjes genoemd wordt. 'Maar' in twee in dit geval, maar wel met hoge noteringen...

Barock Project – “Time Voyager” (eigen beheer)
U hoort: Mediterranean

– Op nummer twee in de lijst van Herman:
“We hadden het gezien Zabbini's andere werkzaamheden niet zien aankomen, maar met “Time Voyager” lijkt Barock Project zichzelf te overtreffen. Dit had ik eigenlijk niet meer verwacht, zeker niet na Aldwins verslag van het rommelige Night Of The Progs-optreden in 2022. Bij ieder nummer denk je dat het album niet beter kan worden, maar met het afsluitende “Voyager's Homecoming” heeft de Italiaanse groep nog even een übersymfonisch huzarenstukje in huis. Daarbij is er ook voldoende afwisseling: zo heeft het mede door Ombelli geschreven “Propaganda” een Toto-achtig refrein, terwijl de saxsolo van gastspeler Manuel Caliumi eerder herinnert aan Branford Marsalis' bijdragen aan Sting-platen.”

– Op nummer één in de lijst van Aldwin:
“De wens van Barock Project is om de progressieve rockmuziek uit de jaren 70 te vernieuwen. Dit door de mooie en perfecte structuur van de klassieke muziek (voornamelijk barokmuziek) te combineren met een rock- en popstijl en een beetje jazzharmonie. Barock Project werd opgericht in 2004 door toetsenist en componist Luca Zabbini. Het in 2015 verschenen album “Skyline” werd door Xymphonia gekozen tot Album van de Maand november. De productie van “Time Voyager” is al prachtig warm, maar de sound van de drums valt extra op en kan wedijveren met die op Simon Phillips' albums. Bovendien is het een toegankelijke album. Voor mij is het de absolute nummer één van het jaar 2024.”
Websites:
https://www.barockproject.net/
https://www.facebook.com/barockproject .

Nr. 4:

Op nummer vier vinden we drie persoonlijke nummer één-noteringen plus twee platen die in de lijstjes van twee redactieleden voorkomen.

Lori, Nicola – "Urban Vision" (eigen beheer)
U hoort: Inside Your Thought

– Op nummer negen in de lijst van Herman:
“Op dit sfeervolle album is er zowel vocaal als instrumentaal veel afwisseling, met mooi fretloos baswerk (onder meer van Colin Edwin), Chapman Stick-patronen (van Moongardens Cristiano Roversi), Luca Calabreses sfeervolle gedempte trompetspel en symfonisch getint toetsenspel. Medewerkenden op vocaal gebied zijn GRICE, Robby Aceto en Andrea Chimenti: allemaal muzikanten die met eigen werk in mijn platenkast te vinden zijn en het is dan ook een genot op die samen te horen komen hier. Nu heeft GRICE ook zélf een nieuw album uitgebracht in 2024. Hoewel weer fraai, greep me die net iets minder dan eerdere werkstukken en haalde hij deze keer niet mijn jaarlijst. Maar dus toch een beetje door zijn rol op “Urban Vision”.”

– Op nummer drie in de lijst van René:
“De multi-instrumentalist Nicola Lori is ook zo’n vaste gast in mijn jaarlijsten, maar met zijn solodebuut "Urban Vision" staat hij er nu voor het eerst onder zijn eigen naam in. Ik kende hem hiervoor doordat hij met Stefano Panunzi mede-vormgever is van Fjieri, terwijl hij tevens aan de soloplaten van Panunzi meewerkt. Hoewel Panunzi slechts in één nummer te horen is plaats ik Lori's album in diezelfde categorie. Dat betekent dat er volop atmosferische, progressief getinte songs op staan, vergelijkbaar met bijvoorbeeld de oude solo-output van David Sylvian. Met de zangers GRICE, Robby Aceto en Andrea Chimenti wordt op vocaal gebied met verschillende kleuren gewerkt. Ook instrumentaal is er veel afwisseling met mooi fretloos baswerk, Chapman Stick-patronen, sfeervolle gedempte trompetspel en symfonisch getint toetsenspel. Zowel Panunzi als Lori zijn grote liefhebbers van het basspel van wijlen Mick Karn wat zeer goed te horen is in het nu volgende instrumentale “Inside Your Thoughts”.”
Websites:
https://www.nicolalori.com/
https://www.facebook.com/nicolalorimusic
https://nicolalori.bandcamp.com/album/urban-vision .

Twenty Committee, The – "The Cycle Undone" (eigen beheer, eind 2023)
U hoort: Sparks In The Mind

– Op nummer zes in de lijst van René:
“Album van de maand Mei! "The Cycle Undone", het tweede album van de Amerikaanse band The Twenty Committee, wist me vooral te raken door enkele gevoelige gitaarsolo’s die me deden denken aan Vienna Circle. Noemenswaardig is daarnaast de mooie gastrol voor Renaissance-zangeres Annie Haslam. Haar medewerking is op zich niet zo heel vreemd, want zanger, toetsenist en songschrijver van The Twenty Committe, Geoffrey Langley, maakt alweer een aantal jaren deel uit van Renaissance.”

– En ook op nummer zes in de lijst van Christian:
“Officieel een album uit 2023 maar omdat het in december verscheen, neem ik het zonder enige schroom mee in mijn jaarlijst van 2024. Het was een album dat wel wat luisterbeurten nodig had, maar dat uiteindelijk behoorlijk onder mijn huid ging zitten. Het is een knap in elkaar gezet en gelaagd dystopisch sciencefiction-conceptwerkstuk, waarop we prachtige symfonische rock horen, die af en toe wel wat weg heeft van de muziek van Steven Wilson, The Flower Kings of Vienna Circle, maar ook (door de klassieke invloeden) van Advent. En net als laatstgenoemde, eveneens Amerikaanse band voegt de The Twenty Committee prachtige vocale harmonieën toe aan de arrangementen. Dit was denk ik wel de grootste verrassing van het afgelopen jaar.”
Websites:
https://thetwentycommittee.bandcamp.com/album/the-cycle-undone
https://www.facebook.com/TheTwentyCommittee/.

MesaVerde – “All Is Well” (Apollon Records)
U hoort: Deep Time

– Op nummer één in het lijstje van Herman:
“Het door mij verkozen Album van de Maand juni is denk ik ook het meest gedraaide werkstuk. MesaVerde is een Noors kwartet dat uit ervaren muzikanten bestaat. Naar eigen zeggen kent het viertal alle aspecten van het muzikant-zijn, van stadionconcerten tot zweterige clubs. Die ervaring is goed af te horen aan de 9 songs op “All Is Well”. De manier waarop men een best wel ongewone akkoordenprogressie simpel en luchtig weet te laten klinken, hoe er wordt omgegaan met melodieën, harmonieën en de plaatsing van bondige solo's: het is allemaal even gehaaid en maakt dat “All Is Well” langzaam onder de huid kruipt en een blijvende indruk achterlaat.”
Websites:
https://www.facebook.com/MesaVerdeOfficial/
https://mesaverde.bandcamp.com/album/all-is-well .

Buckle, Ebony – “Hearts Get Started” (eigen beheer)
U hoort: Jupiter Rising

– Op nummer één in de lijst van Maurice:
“Sinds een aantal jaar is Ebony Buckle een vaste waarde geworden in Solstice. Zij werd in 2022 gevraagd om bij een aantal shows het voorprogramma te verzorgen. Dat maakte toen zo veel indruk dat de van oorsprong Australische Buckle gelijk werd ingelijfd als vaste achtergrondzangeres. “Hearts Get Started” is haar tweede eigen album en is net als haar debuut gevuld met een tiental compacte verhalende miniatuurtjes waarbij Ebony je bij de hand neemt op reis door deze muzikale avonturen. De totstandkoming van de nummers overspant een flinke periode, van vrij recent tot teruggaand naar het begin van haar carrière. Toch vormen ze een mooi geheel, waarbij de nadruk ligt op stemmige ballades op pianobasis, in de beste Britse traditie. Het mooie is dat we Ebony Buckle dit jaar vrij dicht bij huis live kunnen gaan bewonderen. Zij zal het voorprogramma gaan verzorgen tijdens Anneke van Giersbergens bandtournee, die ook de Hengelose Metropool-vestiging aandoet en wel op 28 maart. Ik hoop dat het Ebony Buckle aan een breder publiek zal introduceren, want ze verdient het om gehoord te worden.”
Websites:
https://www.facebook.com/ebonybuckleofficial
https://ebonybuckle.bandcamp.com/album/hearts-get-started .

Squeaky Feet – "Cause For Alarm" (eigen beheer, eind 2023)
U hoort: Pull The Lever

– Op nummer één in de lijst van René:
“Dit uit oud-studenten van het Berklee College Of Music bestaande combo zou je tot de jambands kunnen rekenen, maar daarvoor zitten de composities veel te ingenieus in elkaar, waarbij acts als Zappa, Umphrey McGee, Phish, Happy The Man, Dream Theater en Brand X als vergelijkingsmateriaal dienen. We zouden de band een meer rockende variant van Snarky Puppy kunnen noemen, maar die gedachte wordt wellicht ingegeven door de aanwezigheid van Snarky Puppy-gitarist Mark Lettieri in "Tunnel Vision". De composities wisten me bij de eerste beluistering al te overdonderen door de talloze tempo- en stijlwisselingen, korte virtuoze solo's, prima zang en heerlijk samenspel, waarbij constant de toegankelijkheid voorop staat. Dat laatste geldt zeker voor het gekozen nummer “Pull The Lever” waarin het overvloedige gebruik van de vocoder een vette knipoog naar Daft Punk is.”
Websites:
https://squeakyfeet.bandcamp.com/album/cause-for-alarm-2
https://www.squeakyfeetmusic.com/
https://www.facebook.com/squeakyfeetmusic.

Nr. 5:

Op nummer vijf vinden we vier nummer twee-noteringen uit persoonlijke lijstjes die verder niet genoemd werden, plus ook twee albums die door twee redactieleden lijstjes-waardig werden geacht.

Apairys – “Ni L'Espace, Ni Le Temps...” (eigen beheer)
U hoort: Passions Astrales

– Op nummer tien in de lijst van Maurice:
“Apairys werd in 2014 geformeerd door drummer/toetsenist Silvain Goillot en multi-instrumentalist Benoît Campedel. Beiden waren op dat moment al geen onbekenden in de Franse progscene. Het in 2019 verschenen debuut “Vers La Lumière” bleek een fijne neoprogplaat. Afgelopen jaar was er de opvolger “Ni L'Espace, Ni Le Temps...”, die laat horen dat er goed is geluisterd naar de huidige tijdgenoten. Tevens zijn de nodige Arena- en Pendragon-invloeden waarneembaar, maar ook elementen uit de muziek van Yes en het meer proggy werk van Steven Wilson klinken door, maar dan wel met een Frans sausje. “Ni L'Espace, Ni Le Temps...”, met een speeltijd van 69 minuten, is een creatief en afwisselend maar ook homogeen geheel; het album pakt je vast en laat je niet meer los, want blijft van begin tot het einde boeien.”

– En zelfs op nummer drie in de lijst van Aldwin:
““Ni L'Espace, Ni Le Temps...” is een goed geproduceerd album waarop Apairys zeven hoofdgerechten serveert tussen zes interludes. Het heerlijke samenspel tussen gitaar en toetsen alsmede het fijne drumwerk springen eruit. Bellières heeft een fijne stem met een zacht timbre, die hij soms fluisterend inzet en waarbij de Franstalige zang zeker geen probleem is voor de luisteraar die die taal niet machtig is. Waarschijnlijk heeft dit album in 2024 de meeste CD-uren gemaakt; een fijne originele progplaat.”
Website:
https://apairys.bandcamp.com/album/ni-lespace-ni-le-temps
https://www.facebook.com/apairys

Nixon, Andy – "The Waterline" (eigen beheer)
U hoort: Still

– Op nummer negen in de lijst van René:
“Het jaar 2024 bracht ons helaas geen nieuw album van vaste top tieners Freedom To Glide. Gelukkig neemt zanger/gitarist/multi-instrumentalist Andy Nixon met zijn in juli vorig jaar uitgebrachte soloalbum “The Waterline” geheel in stijl die plek in. Afgezien van één drumpartij, een orgelsolo en wat achtergrondvocalen doet Nixon hier alles zelf. Ten opzichte van Freedom To Glide ligt de nadruk hier wat meer op de singer-songwriter-kant van Nixon, hoewel hij ons gelukkig, zoals in het nu volgende “Still”, ook regelmatig trakteert op zijn smaakvolle gitaarspel.”

– En zelfs op nummer vier in de lijst van Christian:
“In een tijdsbestek van 10 jaar maakte de Britse zanger/gitarist Andy Nixon samen met toetsenist Pete Riley onder de naam Freedom To Glide vier sterke conceptuele albums over de grote oorlogen gedurende de 20ste eeuw. Nixons eerste solo-album “The Waterline” heeft een beduidend meer persoonlijke insteek. Hij liet zich namelijk inspireren door de rol die de zee in zijn leven speelde en speelt, waarbij je moet bedenken dat hij is opgegroeid in de kustplaats Sunderland. Bij vlagen hoor je een sfeer die doet denken aan David Gilmours “On An Island”. Het is met name die sfeer die maakt dat het wel mijn meest gedraaide album van het afgelopen jaar is. Het is simpelweg een album waarvoor ik bijna altijd wel in de stemming ben om naar te luisteren.”
Websites:
https://andynixon.bandcamp.com/
https://andynixonhq.com/
https://www.facebook.com/AndyNixonMusic/ .

Ancient Veil – “Puer Aeternus” (Ma.Ra.Cash Records, eind 2023)
U hoort: La Comprensione Del Tempo

– Op nummer twee in de lijst van Maurice:
“Op dit conceptalbum trekt de Italiaanse band de registers flink open met een scala aan gastmuzikanten op zowel blaas- als strijkinstrumenten. Ook is er veel vocale ondersteuning, middels zowel een koor als vertellers. De teksten zijn in het Italiaans, wat het concept wat lastig te volgen maakt, maar de muziek is sprekend genoeg. Camel-invloeden zijn overduidelijk aanwezig, waarbij je moet denken aan een mengvorm van “The Snow Goose” en “Harbour Of Tears”, maar dan vaak aangelengd met trekjes van Le Orme. Ster van de band is Fabio Serri met zijn heerlijke Hammond- en Moog-spel maar Ancient Viel is duidelijk het geesteskind van gitarist Alessandro Serri, die voornamelijk akoestische en klassieke gitaren bespeelt. Hoewel de nadruk wel op de meer uitgesponnen en rustige passages ligt, is er toch ook zeker genoeg vuurwerk. Dit alles maakt “Puer Aetermus” zeker een zeer bijzonder album.”
Websites:
http://www.ancientveil.it/en/ancient-veil/
https://maracashrecords.bandcamp.com/album/puer-aeternus
https://www.facebook.com/AncientVeil/.

Kenso – "An Old Warrior Shook The Sun" (King Records/Nexus)
U hoort: 決してサヨナラではなく(Never Say Goodbye)

– Op nummer twee in de lijst van René:
“Vlak voor het sluiten van het afgelopen jaar verscheen een nieuwe CD van een van mijn favoriete bands Kenso, getiteld "An Old Warrior Shook The Sun". En hoewel een van de vaste keyboardspelers nog slechts in twee nummers als gastpianist te horen is, weet de progressieve (jazz)rock van het gezelschap me weer te overtuigen. Dit wordt mede bewerkstelligd door gastmuzikant Taku Yabuki, bekend van zijn "Modern World Symphony"-CD’s, op toetsen. Net als in het verleden zijn vergelijkingen te trekken met de muziek van Focus, Gentle Giant, Happy The Man en U.K., maar ook met de frivole muziek van het eveneens uit Japan afkomstige Stella Lee Jones. Speciaal voor de Kenso-fans schreef bandleider Yoshihisa Shimizu het melancholieke “Never Say Goodbye” en dat moest ik als superfan natuurlijk uitkiezen voor deze Top 10.”
Websites:
https://kenso1974.jimdofree.com/
https://kenso.exblog.jp/
https://www.facebook.com/Kenso01/.

Huis – “In The Face Of The Unknown” (Unicorn Digital)
U hoort: The Miracle

– Op nummer twee in de lijst van Aldwin:
“Sinds het verschijnen van het debuut “Despite Gardian Angel” in 2014 staat het Canadese Huis garant voor volle én gloedvolle neoprog, met doorwrochte zang, sfeervolle keyboardpartijen, fijn gitaarwerk en meeslepende composities met ruimte voor veel pakkende melodieën. “In The Face Of The Unknown” is het vierde werkstuk en heeft opnieuw de klasse die we inmiddels kunnen verwachten van een band waar Michel St. Père zijn naam aan verbonden heeft. Niet alleen is hij de man achter het label Unicorn Digital, tevens bestiert hij Mystery. Resultaat is een heel emotievol puur symfoalbum. Net als bij The Barock Project het geval is, hebben de albums van Huis altijd hoog in mijn jaarlijstjes gestaan.”
Websites:
https://www.huisband.com/
https://www.facebook.com/huisband.

Brøter, Arild - A Spectre Of Sounds (Apollon Records)
U hoort: On Your Majesty's Service Suite

– Op nummer twee in de lijst van Christian:
“De Noorse drummer/producer Arild Brøter kennen we voornamelijk van zijn band Pymlico, die hij na een vet symfonisch begin langzamerhand richting een stijl leidde die we het beste kunnen omschrijven als jazzfusion. Dit jaar kwam hij echter redelijk onverwacht met een solo-album, waarop hij muziek bewerkt uit een breed scala aan James Bond-films, een andere passie van hem. Bijgestaan door veel van zijn Pymlico-collega’s resulteerde dat in een zeer aanstekelijk, symfonisch rockalbum waar het plezier van afstraalt.”
Websites:
http://www.aspectreofsounds.com/
https://arildbroter.bandcamp.com/album/a-spectre-of-sounds
https://www.facebook.com/arildbrotermusic .

Nr. 6

Op nummer zes vinden we drie platen die elk maar in één persoonlijke lijst te vinden zijn, maar het daar wel schopten tot nummer drie.

SJS - "A Sequence Of Mistakes" (eigen beheer
U hoort: Pulling Saturn

– Op nummer drie in de lijst van Maurice:
"De muziek van SJS is eerder te duiden met de term artrock dan progrock. De songs lijken in eerste instantie behoorlijk schetsmatig maar blijken na meerdere luisterbeurten vernuftig in elkaar te zitten. De mooi opgenomen muziek van SJS is warm, open en intiem. Er hangt soms een aan The Blue Nile herinnerende sfeer op "A Sequence Of Mistakes", al zijn er verder geen muzikale overeenkomsten. Stawmans stem is niet super bijzonder maar de manier waarop hij hem inzet, vaak in meerdere laagjes, resulteert wel in een bijzondere karakter."
Websites:
https://www.sjs.staw.mn/
https://sjs-music.bandcamp.com/album/a-sequence-of-mistakes
https://www.facebook.com/sjs.staw.mn/ .

For All We Know - “By Design Or By Disaster” (Construction Records / Suburban)
U hoort: All We Did Was Hide

– Op nummer drie in de lijst van Herman:
"Evenals de twee voorgangers klinkt ook dit derde album weer als een klok en is de stilistische verscheidenheid groot, waarbij er toch een eenheid bewaard is. Het ene moment hoor je namelijk een catchy vorm van metal, dan weer progressieve rock, een volgend moment is er een stevige, schurende uitbarsting. Jolie werkt daarvoor opnieuw samen met zanger Wudstick (ofwel Jermain van der Bogt), bassist Kristoffer Gildenlöw (ex-Kayak, ex-Pain Of Salvation) en drummer Leo Margarit (Pain Of Salvation). Met de muziek van Within Tempation heb ik niets, maar de platen van For All We Know vind ik alle drie zeer sprankelend en ik word er echt steeds weer blij van."
Websites:
https://www.forallweknow.net/
https://www.facebook.com/forallweknowmusic .

Frost* - Life In The Wires (InsideOut)
U hoort: Idiot Box

– Op nummer drie in de lijst van Christian:
“Conceptdubbelalbums zijn een gevaarlijke exercitie maar het Britse Frost*, onder leiding van Jem Godfrey, slaagt met vlag en wimpel met “Life In The Wires”. Een verhaal doordrenkt met herkenbare moderne elementen (desinformatie, hoe 'social media' als wapen worden gebruikt, de opkomst van A.I.) waarin we een dystopische nabije toekomstvisie terug horen, dat alles ingebed in die typische, bij vlagen duizelingwekkende Frost*-sound. Maar Godfrey heeft met de jaren geleerd om goed te doseren en genoeg rustpunten in te brengen. Een mooi luisteravontuur!”
Websites:
https://frost.life/
https://www.lifeinthewires.com/
https://www.facebook.com/frostlife .

Nr. 7

Op nummer zeven vinden we zowaar maar één titel. Hoewel dit een album is dat bij meerdere redactieleden in de kast staat en ook hogelijk gewaardeerd wordt, belandde het alleen bij René in de persoonlijke lijst. Keuzes, keuzes...

Emerald City Council – "Motion Carries" (Melodic Revolution Records)
U hoort: Ice Thinning

– Op nummer vier in de lijst van René:
“Deze uit de Amerikaanse staat Arkansas afkomstige nieuwe formatie is geformeerd rond Brent Bristow. Naast deze saxofonist/toetsenist/producer vinden we gitarist Seth Hankerson en bassist Jeremy Nichols én twee bekende namen. Drummer is namelijk Noah Hungate, zoon van origineel Toto-lid David. Zanger is niemand minder dan Jake Livgren, neef van voormalig Kansas-gitarist Kerry. "Motion Carries" laat een gedegen Amerikaanse progsound horen die we kennen van artiesten als Neal Morse, Kansas en Glass Hammer, zoals ook “Ice Thinning” onderstreept.”
Websites:
https://emeraldcitycouncil.com/
https://emeraldcitycouncil.bandcamp.com/music
https://www.facebook.com/emeraldcitycouncil.

Nr. 8

Op nummer acht vinden we vijf albums, waarvan vier door één redactielid genoemd, maar dan wél op nummer vijf in die persoonlijke lijstjes. Ook vinden we hier meteen al, vroeg in de uitzending (en dat is anders dan voorgaande jaren) al een album dat in twee lijstjes voorkomt, zij het in de onderste regionen.

Rubber Tea - “From A Fading World” (Tonzonen Records, eind 2023)
U hoort: Silence Answer Me

– Op nummer negen in de lijst van Christian:
“Dit Duitse collectief maakte een album dat regelmatig een melancholische, sepia-getinte, sfeer heeft. Wat dit album ook nog eens extra bijzonder maakt is dat er de nodige Canterbury-invloeden, door het gebruik van diverse blaasinstrumenten, worden ingebracht. Niet altijd een even makkelijk album maar uiteindelijk wel een zeer bevredigend muzikaal geheel met ook hier weer een verontrustende boodschap voor de wereld waarin we leven.”

- En op nummer zeven in de lijst van Maurice:
““From A Fading World” vertelt het verhaal van hoofdpersoon Emily die allerlei demonen moet bevechten om te overleven. Op “Infusion” zocht de Bremense band al de grenzen van de verschillende proggenres op en bewoog zich feilloos tussen psychedelica, Canterbury en (neo)prog. Het saxofoonspel van zangeres Vanessa Gross zorgde meer dan eens voor raakvlakken met jazzrock, maar het was toetsenist Lennart Hinz die de band met zijn uitgebreide keyboardarsenaal weer terugtrok in de prog. Dit nieuwe album is experimenteler van karakter, waarbij de ‘veilige’ proghaven vaker verlaten wordt.”
Websites:
https://rubbertea.de/
https://rubbertea.bandcamp.com/album/infusion
https://www.facebook.com/rubbertea.

Dezolve – "Asterism" (King Records)
U hoort: Goodnight Aldebaran

– Op nummer vijf in de lijst van René:
“En wederom scoren de inmiddels niet meer zo heel jonge honden van het Japanse Dezolve een plek in mijn top 10, dit keer met "Asterism", al het zevende studio-album van de in 2014 gevormde band. Wederom blinken de composities uit in vloeiende opeenvolgingen van thema’s en gitaar- en toetsensolo’s en -duels, gecombineerd met een grote ritmische verscheidenheid, verbluffende studio-effecten en tot in de puntjes verzorgde arrangementen. Niet zelden ademen daarbij diverse passages eenzelfde relaxte sfeer uit als het werk van Pat Metheny en dat geldt zeker voor “Goodnight Aldebaran”.”
Websites:
https://www.dezolve.net/
https://www.facebook.com/dezolve.official/ (niet up-to-date)
https://www.youtube.com/channel/UCxEMu-7-iya7mu-iP-Il0lQ/about (YouTube-kanaal).

Public Service Broadcasting - The Last Flight (So Recordings)
U hoort: The South Atlantic

– Op nummer vijf in de lijst van Christian:
“Mijn fascinatie voor de geschiedenis van de luchtvaart, maakte dat ik uitermate gegrepen werd door het album “The Last Flight”, geïnspireerd op het levensverhaal van Amelia Earhart, van de concept(post)rockband Public Service Broadcasting. Het helpt dat het ook nog eens het rijkst gearrangeerde album is van deze Britten en bovendien hun eerste waar ook nog eens een paar echte songs op staan, ter afwisseling van hun zeer herkenbare instrumentale tracks. Wat mij betreft hun beste album tot nu toe.“
Websites:
https://publicservicebroadcasting.net/
https://www.facebook.com/PUBLICSERVICEBROADCASTING.

Adult Cinema – “365” (eigen beheer)
U hoort: Spring (end section)

– Op nummer vijf in de lijst van Maurice:
“Oplettende luisteraars weten dat ik Adult Cinema, de naam waaronder Mike Weston muziek maakt, al jaren volg. Afgelopen jaar presenteert Weston zijn meest prestigieuze werk, waarvoor hij zich volledig onderdompelt in zijn progrockroots. Dit “365” is een conceptalbum, bestaande uit 4 naar de jaargetijden genoemde nummers van tegen een kwartier lengte. De sfeer herinnert eerst aan “Wish You Were Here” en later aan “Animals”. Maar doordat er ook vele andere invloeden zijn (o.a. van Santana), onderscheidt Adult Cinema zich van vele collega-Pink Floyd-beïnvloede acts zoals bijvoorbeeld Airbag. ”
Website:
https://thisisadultcinema.com/
https://thisisadultcinema.bandcamp.com/album/365
https://www.facebook.com/AdultCinema.

IZZ - “Collapse The Wave” (Doone Records)
U hoort: Brace For Impact

– Op nummer vijf in de lijst van Herman:
“Het was afgelopen jaar een kwart eeuw geleden dat IZZ debuteerde. En al die tijd staat de Amerikaanse band voor knap geconstrueerde en uitgevoerde symfonische rock die ondanks gebruik van vele klassieke sounds toch ook modern aandoet. De relatief hoge plaats in mijn lijst heeft IZZ mede te danken aan de twee fijne optredens die ik binnen enkele dagen van de Amerikaanse groep mocht aanschouwen: op 19 juli op tijdens het Night Of The Prog Festival in Sankt Goarshausen en op 23 juli in het CREA Cultureel Studentencentrum in Amsterdam.”
Websites:
http://www.izzmusic.com/
https://izzmusic.bandcamp.com/.