Uitzending Terugluisteren

The current broadcast will be available to listen to for two months here:

ALBUM VAN DE MAAND:

Madrigal Project, The
“11th Hour”
Dodsongs Records (= eigen beheer), 2024

Luisteraars die ons al sinds de beginjaren van Xymphonia volgen, kunnen zich misschien nog Madrigal herinneren: een Noord-Amerikaanse band die in 1989 en 1996 twee albums afleverde met behoorlijk virtuoze progressieve rock die door ons aangeraden werd aan liefhebbers van bijvoorbeeld Echolyn en Gentle Giant. Vervolgens werd er niets meer van de groep vernomen. Tot we enkele weken geleden lazen over The Madrigal Project. Het blijkt dat de drummer/zanger/componist van Madrigal, Kevin Dodson, zich met een nieuwe band om zich heen bedient van die naam. Van de nieuwe bandbezetting was naast Dodson alleen Charles Swanson ook betrokken bij Madrigal – althans: we gaan ervan uit dat dit dezelfde saxofonist/EWI-bespeler is die 29 jaar geleden nog Chuck werd genoemd. Daarnaast is Steve Springer, de bassist op het tweede Madrigal-album "On My Hands...", een van de gastmusici op het indrukwekkende slotstuk "Boat Five". Het bijna vijf kwartier lange album “11th Hour” bevat vrij drukke symfonische rock, waarin buiten het zeer op de voorgrond geplaatste drumspel van Dodson niet zozeer de verrichtingen van de vaste bandleden opvallen, maar van (binnen de scene) beroemde gasten die veel ruimte krijgen. En dan doelen we met name op het toetsenduo Adam Holzman en Oliver Wakeman, die soms zelfs in dezelfde track te horen zijn in hun eigen zeer herkenbare stijl. Daarbij doet Holzmans spel op voornamelijk Mini-Moog regelmatig denken aan dat van Happy The Mans Kit Watkins en dat van Oliver aan – iets van appel en boom - vader Rick Wakeman. Dat is niet de enige Yes-connectie: ook Billy Sherwood is present, maar die houdt het bescheiden en is slechts in enkele nummers als bassist te horen – hij heeft nu eens niet de hele productie naar zich toegetrokken, zoals we hem dat het laatste decennium zo vaak hoorden doen. Vooral door de – niet heel bijzondere maar wel karaktervolle – zang van Dodson is de link met de oude Madrigal-platen te leggen. De vooral door de zangarrangementen soms nadrukkelijke Gentle Giant-verwijzingen, waarmee hij vroeger opviel, zijn nagenoeg verdwenen. Diens drukke drumstijl zal voor sommigen even wennen zijn. De composities zijn niet minder dan enerverend en bieden veel afwisseling, waarbij vooral de synthsolo's van Holzman werkelijk uit de kunst zijn en dit sowieso al sterke album niet te versmaden maken. Een mooie keuze voor het Album van de Maand januari derhalve.
Websites:
The Madrigal Project/
Facebook/.

Albums Van De Maand 2025

Xymphonia is sponsored by

Nr. 6

Op nummer zes vinden we drie platen die elk maar in één persoonlijke lijst te vinden zijn, maar het daar wel schopten tot nummer drie. Twee ervan kwamen vorige week al aan bod. We vervolgen met de derde.

SJS - "A Sequence Of Mistakes" (eigen beheer)
U hoort: Pulling Saturn

– Op nummer drie in de lijst van Maurice:
"De muziek van SJS is eerder te duiden met de term artrock dan progrock. De songs lijken in eerste instantie behoorlijk schetsmatig maar blijken na meerdere luisterbeurten vernuftig in elkaar te zitten. De mooi opgenomen muziek van SJS is warm, open en intiem. Er hangt soms een aan The Blue Nile herinnerende sfeer op "A Sequence Of Mistakes", al zijn er verder geen muzikale overeenkomsten. Stawmans stem is niet super bijzonder maar de manier waarop hij hem inzet, vaak in meerdere laagjes, resulteert wel in een bijzondere karakter."
Websites:
https://www.sjs.staw.mn/
https://sjs-music.bandcamp.com/album/a-sequence-of-mistakes
https://www.facebook.com/sjs.staw.mn/ .

Nr. 5:

Op nummer vijf vinden we vier nummer twee-noteringen uit persoonlijke lijstjes die verder niet genoemd werden, plus ook twee albums die door twee redactieleden lijstjes-waardig werden geacht.

Brøter, Arild - A Spectre Of Sounds (Apollon Records)
U hoort: On Your Majesty's Service Suite

– Op nummer twee in de lijst van Christian:
“De Noorse drummer/producer Arild Brøter kennen we voornamelijk van zijn band Pymlico, die hij na een vet symfonisch begin langzamerhand richting een stijl leidde die we het beste kunnen omschrijven als jazzfusion. Dit jaar kwam hij echter redelijk onverwacht met een solo-album, waarop hij muziek bewerkt uit een breed scala aan James Bond-films, een andere passie van hem. Bijgestaan door veel van zijn Pymlico-collega’s resulteerde dat in een zeer aanstekelijk, symfonisch rockalbum waar het plezier van afstraalt.”
Websites:
http://www.aspectreofsounds.com/
https://arildbroter.bandcamp.com/album/a-spectre-of-sounds
https://www.facebook.com/arildbrotermusic .

Huis – “In The Face Of The Unknown” (Unicorn Digital)
U hoort: The Miracle

– Op nummer twee in de lijst van Aldwin:
“Sinds het verschijnen van het debuut “Despite Gardian Angel” in 2014 staat het Canadese Huis garant voor volle én gloedvolle neoprog, met doorwrochte zang, sfeervolle keyboardpartijen, fijn gitaarwerk en meeslepende composities met ruimte voor veel pakkende melodieën. “In The Face Of The Unknown” is het vierde werkstuk en heeft opnieuw de klasse die we inmiddels kunnen verwachten van een band waar Michel St. Père zijn naam aan verbonden heeft. Niet alleen is hij de man achter het label Unicorn Digital, tevens bestiert hij Mystery. Resultaat is een heel emotievol puur symfoalbum. Net als bij The Barock Project het geval is, hebben de albums van Huis altijd hoog in mijn jaarlijstjes gestaan.”
Websites:
https://www.huisband.com/
https://www.facebook.com/huisband.

Kenso – "An Old Warrior Shook The Sun" (King Records/Nexus)
U hoort: 決してサヨナラではなく(Never Say Goodbye)

– Op nummer twee in de lijst van René:
“Vlak voor het sluiten van het afgelopen jaar verscheen een nieuwe CD van een van mijn favoriete bands Kenso, getiteld "An Old Warrior Shook The Sun". En hoewel een van de vaste keyboardspelers nog slechts in twee nummers als gastpianist te horen is, weet de progressieve (jazz)rock van het gezelschap me weer te overtuigen. Dit wordt mede bewerkstelligd door gastmuzikant Taku Yabuki, bekend van zijn "Modern World Symphony"-CD’s, op toetsen. Net als in het verleden zijn vergelijkingen te trekken met de muziek van Focus, Gentle Giant, Happy The Man en U.K., maar ook met de frivole muziek van het eveneens uit Japan afkomstige Stella Lee Jones. Speciaal voor de Kenso-fans schreef bandleider Yoshihisa Shimizu het melancholieke “Never Say Goodbye” en dat moest ik als superfan natuurlijk uitkiezen voor deze Top 10.”
Websites:
https://kenso1974.jimdofree.com/
https://kenso.exblog.jp/
https://www.facebook.com/Kenso01/.

Ancient Veil – “Puer Aeternus” (Ma.Ra.Cash Records, eind 2023)
U hoort: La Comprensione Del Tempo

– Op nummer twee in de lijst van Maurice:
“Op dit conceptalbum trekt de Italiaanse band de registers flink open met een scala aan gastmuzikanten op zowel blaas- als strijkinstrumenten. Ook is er veel vocale ondersteuning, middels zowel een koor als vertellers. De teksten zijn in het Italiaans, wat het concept wat lastig te volgen maakt, maar de muziek is sprekend genoeg. Camel-invloeden zijn overduidelijk aanwezig, waarbij je moet denken aan een mengvorm van “The Snow Goose” en “Harbour Of Tears”, maar dan vaak aangelengd met trekjes van Le Orme. Ster van de band is Fabio Serri met zijn heerlijke Hammond- en Moog-spel maar Ancient Viel is duidelijk het geesteskind van gitarist Alessandro Serri, die voornamelijk akoestische en klassieke gitaren bespeelt. Hoewel de nadruk wel op de meer uitgesponnen en rustige passages ligt, is er toch ook zeker genoeg vuurwerk. Dit alles maakt “Puer Aetermus” zeker een zeer bijzonder album.”
Websites:
http://www.ancientveil.it/en/ancient-veil/
https://maracashrecords.bandcamp.com/album/puer-aeternus
https://www.facebook.com/AncientVeil/.

We vervolgen met de twee nummer vijf-noteringen die door twee redactieleden zijn genoemd.

Nixon, Andy – "The Waterline" (eigen beheer)
U hoort: Still

– Op nummer negen in de lijst van René:
“Het jaar 2024 bracht ons helaas geen nieuw album van vaste top tieners Freedom To Glide. Gelukkig neemt zanger/gitarist/multi-instrumentalist Andy Nixon met zijn in juli vorig jaar uitgebrachte soloalbum “The Waterline” geheel in stijl die plek in. Afgezien van één drumpartij, een orgelsolo en wat achtergrondvocalen doet Nixon hier alles zelf. Ten opzichte van Freedom To Glide ligt de nadruk hier wat meer op de singer-songwriter-kant van Nixon, hoewel hij ons gelukkig, zoals in het nu volgende “Still”, ook regelmatig trakteert op zijn smaakvolle gitaarspel.”

– En zelfs op nummer vier in de lijst van Christian:
“In een tijdsbestek van 10 jaar maakte de Britse zanger/gitarist Andy Nixon samen met toetsenist Pete Riley onder de naam Freedom To Glide vier sterke conceptuele albums over de grote oorlogen gedurende de 20ste eeuw. Nixons eerste solo-album “The Waterline” heeft een beduidend meer persoonlijke insteek. Hij liet zich namelijk inspireren door de rol die de zee in zijn leven speelde en speelt, waarbij je moet bedenken dat hij is opgegroeid in de kustplaats Sunderland. Bij vlagen hoor je een sfeer die doet denken aan David Gilmours “On An Island”. Het is met name die sfeer die maakt dat het wel mijn meest gedraaide album van het afgelopen jaar is. Het is simpelweg een album waarvoor ik bijna altijd wel in de stemming ben om naar te luisteren.”
Websites:
https://andynixon.bandcamp.com/
https://andynixonhq.com/
https://www.facebook.com/AndyNixonMusic/ .

Apairys – “Ni L'Espace, Ni Le Temps...” (eigen beheer)
U hoort: Passions Astrales

– Op nummer tien in de lijst van Maurice:
“Apairys werd in 2014 geformeerd door drummer/toetsenist Silvain Goillot en multi-instrumentalist Benoît Campedel. Beiden waren op dat moment al geen onbekenden in de Franse progscene. Het in 2019 verschenen debuut “Vers La Lumière” bleek een fijne neoprogplaat. Afgelopen jaar was er de opvolger “Ni L'Espace, Ni Le Temps...”, die laat horen dat er goed is geluisterd naar de huidige tijdgenoten. Tevens zijn de nodige Arena- en Pendragon-invloeden waarneembaar, maar ook elementen uit de muziek van Yes en het meer proggy werk van Steven Wilson klinken door, maar dan wel met een Frans sausje. “Ni L'Espace, Ni Le Temps...”, met een speeltijd van 69 minuten, is een creatief en afwisselend maar ook homogeen geheel; het album pakt je vast en laat je niet meer los, want blijft van begin tot het einde boeien.”

– En zelfs op nummer drie in de lijst van Aldwin:
““Ni L'Espace, Ni Le Temps...” is een goed geproduceerd album waarop Apairys zeven hoofdgerechten serveert tussen zes interludes. Het heerlijke samenspel tussen gitaar en toetsen alsmede het fijne drumwerk springen eruit. Bellières heeft een fijne stem met een zacht timbre, die hij soms fluisterend inzet en waarbij de Franstalige zang zeker geen probleem is voor de luisteraar die die taal niet machtig is. Waarschijnlijk heeft dit album in 2024 de meeste CD-uren gemaakt; een fijne originele progplaat.”
Website:
https://apairys.bandcamp.com/album/ni-lespace-ni-le-temps
https://www.facebook.com/apairys

Nr. 4:

Op nummer vier vinden we drie persoonlijke nummer één-noteringen plus twee platen die in de lijstjes van twee redactieleden voorkomen.

Squeaky Feet – "Cause For Alarm" (eigen beheer, eind 2023)
U hoort: Pull The Lever

– Op nummer één in de lijst van René:
“Dit uit oud-studenten van het Berklee College Of Music bestaande combo zou je tot de jambands kunnen rekenen, maar daarvoor zitten de composities veel te ingenieus in elkaar, waarbij acts als Zappa, Umphrey McGee, Phish, Happy The Man, Dream Theater en Brand X als vergelijkingsmateriaal dienen. We zouden de band een meer rockende variant van Snarky Puppy kunnen noemen, maar die gedachte wordt wellicht ingegeven door de aanwezigheid van Snarky Puppy-gitarist Mark Lettieri in "Tunnel Vision". De composities wisten me bij de eerste beluistering al te overdonderen door de talloze tempo- en stijlwisselingen, korte virtuoze solo's, prima zang en heerlijk samenspel, waarbij constant de toegankelijkheid voorop staat. Dat laatste geldt zeker voor het gekozen nummer “Pull The Lever” waarin het overvloedige gebruik van de vocoder een vette knipoog naar Daft Punk is.”
Websites:
https://squeakyfeet.bandcamp.com/album/cause-for-alarm-2
https://www.squeakyfeetmusic.com/
https://www.facebook.com/squeakyfeetmusic.

Buckle, Ebony – “Hearts Get Started” (eigen beheer)
U hoort: Jupiter Rising

– Op nummer één in de lijst van Maurice:
“Sinds een aantal jaar is Ebony Buckle een vaste waarde geworden in Solstice. Zij werd in 2022 gevraagd om bij een aantal shows het voorprogramma te verzorgen. Dat maakte toen zo veel indruk dat de van oorsprong Australische Buckle gelijk werd ingelijfd als vaste achtergrondzangeres. “Hearts Get Started” is haar tweede eigen album en is net als haar debuut gevuld met een tiental compacte verhalende miniatuurtjes waarbij Ebony je bij de hand neemt op reis door deze muzikale avonturen. De totstandkoming van de nummers overspant een flinke periode, van vrij recent tot teruggaand naar het begin van haar carrière. Toch vormen ze een mooi geheel, waarbij de nadruk ligt op stemmige ballades op pianobasis, in de beste Britse traditie. Het mooie is dat we Ebony Buckle dit jaar vrij dicht bij huis live kunnen gaan bewonderen. Zij zal het voorprogramma gaan verzorgen tijdens Anneke van Giersbergens bandtournee, die ook de Hengelose Metropool-vestiging aandoet en wel op 28 maart. Ik hoop dat het Ebony Buckle aan een breder publiek zal introduceren, want ze verdient het om gehoord te worden.”
Websites:
https://www.facebook.com/ebonybuckleofficial
https://ebonybuckle.bandcamp.com/album/hearts-get-started .

MesaVerde – “All Is Well” (Apollon Records)
U hoort: Deep Time

– Op nummer één in het lijstje van Herman:
“Het door mij verkozen Album van de Maand juni is denk ik ook het meest gedraaide werkstuk. MesaVerde is een Noors kwartet dat uit ervaren muzikanten bestaat. Naar eigen zeggen kent het viertal alle aspecten van het muzikant-zijn, van stadionconcerten tot zweterige clubs. Die ervaring is goed af te horen aan de 9 songs op “All Is Well”. De manier waarop men een best wel ongewone akkoordenprogressie simpel en luchtig weet te laten klinken, hoe er wordt omgegaan met melodieën, harmonieën en de plaatsing van bondige solo's: het is allemaal even gehaaid en maakt dat “All Is Well” langzaam onder de huid kruipt en een blijvende indruk achterlaat.”
Websites:
https://www.facebook.com/MesaVerdeOfficial/
https://mesaverde.bandcamp.com/album/all-is-well .

Vervolgens de twee nummer-vier-albums die door twee redactieleden lijstwaardig werden bevonden.

Twenty Committee, The – "The Cycle Undone" (eigen beheer, eind 2023)
U hoort: Sparks In The Mind

– Op nummer zes in de lijst van René:
“Album van de maand Mei! "The Cycle Undone", het tweede album van de Amerikaanse band The Twenty Committee, wist me vooral te raken door enkele gevoelige gitaarsolo’s die me deden denken aan Vienna Circle. Noemenswaardig is daarnaast de mooie gastrol voor Renaissance-zangeres Annie Haslam. Haar medewerking is op zich niet zo heel vreemd, want zanger, toetsenist en songschrijver van The Twenty Committe, Geoffrey Langley, maakt alweer een aantal jaren deel uit van Renaissance.”

– En ook op nummer zes in de lijst van Christian:
“Officieel een album uit 2023 maar omdat het in december verscheen, neem ik het zonder enige schroom mee in mijn jaarlijst van 2024. Het was een album dat wel wat luisterbeurten nodig had, maar dat uiteindelijk behoorlijk onder mijn huid ging zitten. Het is een knap in elkaar gezet en gelaagd dystopisch sciencefiction-conceptwerkstuk, waarop we prachtige symfonische rock horen, die af en toe wel wat weg heeft van de muziek van Steven Wilson, The Flower Kings of Vienna Circle, maar ook (door de klassieke invloeden) van Advent. En net als laatstgenoemde, eveneens Amerikaanse band voegt de The Twenty Committee prachtige vocale harmonieën toe aan de arrangementen. Dit was denk ik wel de grootste verrassing van het afgelopen jaar.”
Websites:
https://thetwentycommittee.bandcamp.com/album/the-cycle-undone
https://www.facebook.com/TheTwentyCommittee/.

Lori, Nicola – "Urban Vision" (eigen beheer)
U hoort: Inside Your Thought

– Op nummer negen in de lijst van Herman:
“Op dit sfeervolle album is er zowel vocaal als instrumentaal veel afwisseling, met mooi fretloos baswerk (onder meer van Colin Edwin), Chapman Stick-patronen (van Moongardens Cristiano Roversi), Luca Calabreses sfeervolle gedempte trompetspel en symfonisch getint toetsenspel. Medewerkenden op vocaal gebied zijn GRICE, Robby Aceto en Andrea Chimenti: allemaal muzikanten die met eigen werk in mijn platenkast te vinden zijn en het is dan ook een genot op die samen te horen komen hier. Nu heeft GRICE ook zélf een nieuw album uitgebracht in 2024. Hoewel weer fraai, greep me die net iets minder dan eerdere werkstukken en haalde hij deze keer niet mijn jaarlijst. Maar dus toch een beetje door zijn rol op “Urban Vision”.”

– Op nummer drie in de lijst van René:
“De multi-instrumentalist Nicola Lori is ook zo’n vaste gast in mijn jaarlijsten, maar met zijn solodebuut "Urban Vision" staat hij er nu voor het eerst onder zijn eigen naam in. Ik kende hem hiervoor doordat hij met Stefano Panunzi mede-vormgever is van Fjieri, terwijl hij tevens aan de soloplaten van Panunzi meewerkt. Hoewel Panunzi slechts in één nummer te horen is plaats ik Lori's album in diezelfde categorie. Dat betekent dat er volop atmosferische, progressief getinte songs op staan, vergelijkbaar met bijvoorbeeld de oude solo-output van David Sylvian. Met de zangers GRICE, Robby Aceto en Andrea Chimenti wordt op vocaal gebied met verschillende kleuren gewerkt. Ook instrumentaal is er veel afwisseling met mooi fretloos baswerk, Chapman Stick-patronen, sfeervolle gedempte trompetspel en symfonisch getint toetsenspel. Zowel Panunzi als Lori zijn grote liefhebbers van het basspel van wijlen Mick Karn wat zeer goed te horen is in het nu volgende instrumentale “Inside Your Thoughts”.”
Websites:
https://www.nicolalori.com/
https://www.facebook.com/nicolalorimusic
https://nicolalori.bandcamp.com/album/urban-vision .

Nr. 3

We hebben al de nodige nummer één-noteringen uit persoonlijke lijstjes voorbij horen komen op nummer vier. Dus, het kan niet anders dan op nummer drie staat een album dat in meerdere lijstjes genoemd wordt. 'Maar' in twee in dit geval, maar wel met hoge noteringen...

Barock Project – “Time Voyager” (eigen beheer)
U hoort: Mediterranean

– Op nummer twee in de lijst van Herman:
“We hadden het gezien Zabbini's andere werkzaamheden niet zien aankomen, maar met “Time Voyager” lijkt Barock Project zichzelf te overtreffen. Dit had ik eigenlijk niet meer verwacht, zeker niet na Aldwins verslag van het rommelige Night Of The Progs-optreden in 2022. Bij ieder nummer denk je dat het album niet beter kan worden, maar met het afsluitende “Voyager's Homecoming” heeft de Italiaanse groep nog even een übersymfonisch huzarenstukje in huis. Daarbij is er ook voldoende afwisseling: zo heeft het mede door Ombelli geschreven “Propaganda” een Toto-achtig refrein, terwijl de saxsolo van gastspeler Manuel Caliumi eerder herinnert aan Branford Marsalis' bijdragen aan Sting-platen.”

– Op nummer één in de lijst van Aldwin:
“De wens van Barock Project is om de progressieve rockmuziek uit de jaren 70 te vernieuwen. Dit door de mooie en perfecte structuur van de klassieke muziek (voornamelijk barokmuziek) te combineren met een rock- en popstijl en een beetje jazzharmonie. Barock Project werd opgericht in 2004 door toetsenist en componist Luca Zabbini. Het in 2015 verschenen album “Skyline” werd door Xymphonia gekozen tot Album van de Maand november. De productie van “Time Voyager” is al prachtig warm, maar de sound van de drums valt extra op en kan wedijveren met die op Simon Phillips' albums. Bovendien is het een toegankelijke album. Voor mij is het de absolute nummer één van het jaar 2024.”
Websites:
https://www.barockproject.net/
https://www.facebook.com/barockproject .

Nr. 2

Op nummer twee vinden we voor het eerst een album dat in drie persoonlijke lijstjes voorkomt.

MEER – “Wheels Within Wheels” (Karisma Records)
U hoort: Take Me To The River

– Op nummer vijf in de lijst van Aldwin:
“In 2021 werd het overweldigende “Playing House” met grote overmacht verkozen tot Xymphonia's Album van het Jaar. Na drie jaar is de band rond Knut en Johanne Kippersund Nesdal klaar met de opvolger. Er is een vol jaar gewerkt aan “Wheels Within Wheels”, met als doel het meest dynamische en intense MEER-werkstuk te produceren. Vanaf de eerste tonen van albumopener “Chains Of Changes” is het herkenbare geluid van dit octet present. De kracht van deze Noren is dan ook dat ze veel verschillende stijlen beheersen, die ze veelvuldig in één nummer weten te persen. MEER is er heel goed in geslaagd een zeer dynamisch album te maken en veel van de nummers ademen bij vlagen ook wel kalmte en rust uit. Ook bij de optredens komt het energieke van de samenzang goed uit de verf.”

– Op nummer vier in de lijst van Maurice:
“Vanaf de eerste tonen van albumopener “Chains Of Changes” is het herkenbare geluid van dit octet present. Naar eigen zeggen ‘krijgen we weer een masterclass in symfonische prog en intelligente pop, waarbij exceptionele muzikaliteit, complexe harmonieën en grandioze melodieën tentoongespreid worden’. Het achttal klinkt dan ook meer als een poprockorkest, met een prominente rol voor strijkers en vocalen. MAAR… wat de band zich op deze release niet ter harte heeft genomen is het Marillion-credo LESS IS MORE. En dat geldt voornamelijk voor de productie en mastering. De overweldigende muziek van MEER is vaak massaal zoals bijvoorbeeld het einde van “Come To Light” of albumafsluiter “This Is The End”. Als je daar een 'brickwall'-mastering tegenaan gooit is dat voor mijn oren te veel van het goede en is het zelfs lastig om de verschillende instrumenten van elkaar te onderscheiden. Gelukkig is er een vinylversie en een hoge resolutie-download die toch meer lucht geven en het album toch luisterbaar maakt. Vooral de 24/92 KHZ download maakt een wereld van verschil ten opzichte van de CD-versie en geeft de lagen instrumenten [MEER] ademruimte. Ondanks de kritiek op de CD-versie is MEER er toch goed in geslaagd een zeer dynamisch album te maken en veel van de nummers ademen bij vlagen toch wel kalmte en rust uit.”

– En ook op nummer vier in de lijst van Herman:
“Ik was de enige die in 2021 “Playing House” van MEER niet in de persoonlijke toplijst had staan. Ik ging alsnog 'om' door het superenthousiasmerende optreden op het Midsummer Prog Festival 2023, alwaar ik “Playing House” alsnog aanschafte. Een jaar later zag ik de groep opnieuw: de acht jonge Noren wonden het Night Of The Prog-publiek om hun vinger, ook al kenden veel bezoekers de groep nog helemaal niet. De groep overtuigde ook met een aantal nieuwe songs van het derde album “Wheels Within Wheels” dat daar voor het eerst verkocht werd. Mede door het adrenalineshot dat dit optreden gaf, ging “Wheels Within Wheels” er eenmaal thuisgekomen in als koek; productionele makkes zijn mij niet opgevallen. Maar wel de (kleur)rijke arrangementen (met onder meer fraai vioolspel) die de aansprekende composities steeds weer krijgen. En de fijne popsensibiliteit die deze vorm van progressieve (pop)rock heeft. Het enige dat me soms een béétje stoort is dat Knuts zus Johanne zich hier en daar dreigt te overschreeuwen. Ondanks dat was het lastig dit album uit de platenspeler te houden.”
Websites:
https://www.facebook.com/MEERmusikk/
https://meer.bandcamp.com/album/wheels-within-wheels .

Nr. 1

Ook de nummer één komt 'maar' in drie lijstjes voor, met daaronder wel een nummer-één positie bij een van de redactieleden. Een vierde redactielid noemt (en roemt) de plaat op de druk bezette nummer-11-plek. Maar ja, dat telt niet mee in de puntentelling en dat bleek dus ook niet nodig...

Big Big Train – “The Likes Of Us” (InsideOut / Sony Music)
U hoort: Last Eleven

– Op nummer zes in de lijst van Maurice:
“Met “The Likes Of Us” brengt Big Big Train het eerste album uit met nieuwe zanger/multi-instrumentalist Alberto Bravin en toetsenist/zanger Oskar Holldorff. Een van de hoogtepunten is het epische stuk “Miramare”, waarin Bravin een grote compositorische hand had. Opvallend genoeg heeft hij credits bij 5 van de 8 songs, is hij met vaste trombonist Dave Desmond verantwoordelijk voor een deel van de koperarrangementen én deed hij met Rob Aubrey de eindmix. Hij toont zich zodoende een waardige opvolger van wijlen David Longdon als oprichter Greg Spawtons belangrijkste creatieve partner binnen de band. Een van de concerthoogtepunten van afgelopen jaar was ook zeker het Big Big Train-weekeinde in Zoetermeer, tijdens welke veel van dit album live werd vertolkt door een geïnspireerde band. Deze concerten wegen ook zeker mee in het toekennen van een positie in mijn jaarlijst.”

– Op nummer vier in de lijst van Aldwin:
“Met “The Likes Of Us” brengt Big Big Train een opvolger uit voor het in januari 2022 verschenen “Welcome To The Planet”. Het markeert een belangrijk moment voor de internationaal befaamde progressieve rockband. Dit album volgt op een uitdagende periode voor de groep, na het onverwachte verlies van zanger David Longdon, eind 2021. Met de introductie van nieuwe frontman Alberto Bravin, voorheen van Premiata Forneria Marconi, markeert het album ook de nieuwe samenwerking van de band met het platenlabel InsideOut Music. Hiermee komt een einde aan de bijna twintig jaar durende traditie van het in eigen beheer uitbrengen van muziek. Een beter en harmonieuzer samenspel dan in nummers als “Oblivion” kan een mens zich haast niet wensen. Progressieve rock die rijk is aan kleur en variatie. Kortom: “The Likes Of Us” biedt progressieve rock van de bovenste plank, maar dat waren we eigenlijk ook al van de band gewend.”

– En zelfs op nummer één in de lijst van Christian:
“Deze band, die we anno 2024 nu echt een multinational mogen noemen, stond voor de taak om een album uit te brengen dat zowel een frisse herstart moest markeren als recht zou doen aan hetgeen de band al die jaren met wijlen zanger David Longdon had opgebouwd. Live hadden we al kennis gemaakt met diens opvolger Alberto Bravin, zodat we wisten dat het op dat front goed zat, maar dat deze ook net als Longdon in staat blijkt om ook qua songschrijven een sterke bijdrage te leveren is bijna miraculeus te noemen. “The Likes Of Us” is een album waar de emotie vanaf druipt.”
Websites:
https://www.bigbigtrain.com/
https://insideoutmusic.bandcamp.com/album/the-likes-of-us-24-bit-hd-audio
https://www.facebook.com/bigbigtrain .

AOR / OBSCUUR
Riser – Through A Fawns Eye
Van “Resurrection” (Full House Records, 2000)

Bij het noemen van de bandnaam Riser zal bij veel muziekliefhebbers niet meteen een lichtje gaan branden, toch was deze groep in de jaren zeventig rondom Boston zeer populair, maar had nooit het geluk om door te breken. Riser werd geformeerd door toetsenist Adrian Medeiros en gitarist John Kalishes. Medeisos maakte eind jaren zestig al een plaat met de psychedelische band Tangerine Zoo. Kalishes was ook geen onbekende in de Bostonse muziekscene als veel gevraagde gitarist en boeker voor clubs. De ritmesectie werd gevormd door bassist Steve Assad en drummer Larry Dalton. Een ander belangrijk lid was John Garshnick (Garr) op sax, fluit en toetsen. Met zanger Tom Fey had de band zeker een goede troef in handen, gezien zijn bereik. Riser mocht gelijk aan het werk met producer Jack Richardson waarmee drie nummers opgenomen werden, die klinken als een kruisbestuiving van AOR en prog. Zo klinken nummers als “Tin Shield” en "They All Come Out At Night" als Styx terwijl “Through A Fawns Eye” met mooi fluitspel van Garr meer neigt naar de stijl waarin PFM midden jaren zeventig speelde. Helaas lukte het de band niet om labels te overtuigen ondanks dat concerten goed bezocht werden. Het bleef derhalve bij een handvol demo’s, waarna een kortstondige doorstart volgde onder de naam Foreign Legion. Medeiros en Kalishes bleven wel samen werken, o.a. aan een project met Barry Goudreau. De rest van de bandleden verdween in de obscuriteit, hoewel Garr veel later nog wel als gastspeler op een Spock’s Beard-album opdook. In de jaren 90 ging Kalishes samenwerken met Ben Orr van The Cars en werd diens 'musical director' en gitarist. Ook schreef hij mee aan een beoogd tweede album van Orr, totdat deze in 2000 plotseling overleed. In 2003 verscheen het eerste soloalbum van Kalishes nadat hij twee jaar had gewerkt aan het bouwen van een eigen studio. Helaas overleed ook hij, twee maand na het verschijnen van dit album. In 2000 werd de CD “Resurrection” uitgebracht, waarop oude opnames van Riser te vinden zijn. Hoewel het duidelijk demo’s betreft en de opnamekwaliteit niet geweldig is, hoor je de potentie van de band zeker. Er is verder op internet weinig informatie te vinden over Riser. We gaan natuurlijk het meest proggy nummer draaien: het eerdergenoemde “Through A Fawns Eye”.
Websites:
https://www.allmusic.com/album/resurrection-mw0000689370 .

NIEUW
Herin – Secret Adversary
– White Dandelions
Van “Hiding In Plain Sight” (The Laser's Edge, 2024)

Herin is een soloproject van de van Tiles bekende gitarist/songschrijver Chris Herin. Nu hebben we na 2016 niets meer van Tiles vernomen, maar dook Herin een jaar later zowaar op in de bezetting van Discipline, op het meest recente album van de band rond Matthew Parmenter: “Captives Of The Wine Dark Sea”. De nogal Rush-geïnspireerde Tiles-albums werden geproduceerd door Terry Brown, die ook veelvuldig met dat Canadese trio werkte. Ook bij Herins debuut “Hiding In Plain Sight” overzag hij de opnamen. Het zal dan ook vast via hem zijn dat Herin zoveel klinkende namen wist te strikken: Rush-gitarist Alex Lifeson, maar ook Kim Mitchell van Max Webster, Saga-zanger Michael Sadler, voormalige Jethro Tull-leden Martin Barre en Doane Perry en zelfs Peter Frampton. Van de proggeneraties erna spotten we Randy McStine, Tim Bowness, Colin Edwin en Herins bandmaat Matthew Parmenter. Het album heeft een zwaar thema want is geïnspireerd op de laatste tien levensjaren van Herins vader die in die periode kampte met dementie. En over Rush-connecties gesproken: net als bij Tiles, is de hoes van de hand van Hugh Syme. De muziek is nooit volbloed prog te noemen, maar zoekt op een prettige manieren crossovers met (adult oriented) rock, folkprog, progressieve sfeerpop en zelfs relaxte jazz. Dat laatste geldt voor het sfeervolle slotnummer, dat is voorzien van een koperblazersarrangement door Walter White, die zelf die trompet- en trombone-partijen heeft ingespeeld. Dit “White Dandelions” wordt gedragen en zeer herkenbaar gezongen door Parmenter, die ook de muziek aandroeg. Maar eerst horen we de ook al zo karakteristieke stem van Randy McStine in “Secret Adversary”, dat een fijne gitaarsolo van Kim Mitchell bevat.
Websites::
https://lasersedge.bandcamp.com/album/hiding-in-plain-sight
https://www.facebook.com/chrisherin/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Madrigal Project, The – Breaking August
Van “11th Hour” (Dodsongs Records (= eigen beheer), 2024)

Luisteraars die ons al sinds de beginjaren van Xymphonia volgen, kunnen zich misschien nog Madrigal herinneren: een Noord-Amerikaanse band die in 1989 en 1996 twee albums afleverde met behoorlijk virtuoze progressieve rock die door ons aangeraden werd aan liefhebbers van bijvoorbeeld Echolyn en Gentle Giant. Vervolgens werd er niets meer van de groep vernomen. Tot we enkele weken geleden lazen over The Madrigal Project. Het blijkt dat de drummer/zanger/componist van Madrigal, Kevin Dodson, zich met een nieuwe band om zich heen bedient van die naam. Van de nieuwe bandbezetting was naast Dodson alleen Charles Swanson ook betrokken bij Madrigal – althans: we gaan ervan uit dat dit dezelfde saxofonist/EWI-bespeler is die 29 jaar geleden nog Chuck werd genoemd. Daarnaast is Steve Springer, de bassist op het tweede Madrigal-album "On My Hands...", een van de gastmusici op het indrukwekkende slotstuk "Boat 5" (in het tekstboekje als "Boat Five" vermeld). Het bijna vijf kwartier lange album “11th Hour” bevat vrij drukke symfonische rock, waarin buiten het zeer op de voorgrond geplaatste drumspel van Dodson niet zozeer de verrichtingen van de vaste bandleden opvallen, maar van (binnen de scene) beroemde gasten die veel ruimte krijgen. En dan doelen we met name op het toetsenduo Adam Holzman en Oliver Wakeman, die soms zelfs in dezelfde track te horen zijn in hun eigen zeer herkenbare stijl. Daarbij doet Holzmans spel op voornamelijk Mini-Moog regelmatig denken aan dat van Happy The Mans Kit Watkins en dat van Oliver aan – iets van appel en boom - vader Rick Wakeman. Dat is niet de enige Yes-connectie: ook Billy Sherwood is present, maar die houdt het bescheiden en is slechts in enkele nummers als bassist te horen – hij heeft nu eens niet de hele productie naar zich toegetrokken, zoals we hem dat het laatste decennium zo vaak hoorden doen. Vooral door de – niet heel bijzondere maar wel karaktervolle – zang van Dodson is de link met de oude Madrigal-platen te leggen. De vooral door de zangarrangementen soms nadrukkelijke Gentle Giant-verwijzingen, waarmee hij vroeger opviel, zijn nagenoeg verdwenen. Diens drukke drumstijl zal voor sommigen even wennen zijn. De composities zijn niet minder dan enerverend en bieden veel afwisseling, waarbij vooral de synthsolo's van Holzman werkelijk uit de kunst zijn en dit sowieso al sterke album niet te versmaden maken. Aangezien we volgende week het tweede deel van ons jaaroverzicht uitzenden vanavond het laatste nummer van het Album van de Maand januari en wel "Breaking August". Het stuk bevat enkele opvallende details. Zo heeft het enkele fusiongetinte passages met een hoofdrol voor Swansons saxofoon- en EWI-partijen. Verder zijn de flitsende synthesizersolo's dit keer van Oliver Wakeman. En tenslotte horen we een paar barok-geïnspireerde secties inclusief de tinkelende klanken van een klavecimbel gecombineerd met die van een Clavinet. Voorwaar een eclectische afsluitende bijdrage van dit Album van de Maand.
Websites:
https://themadrigalproject.com/
https://www.facebook.com/themadrigalprojectusa/ .

FONDSENWERVINGSCAMPAGNE RICH MOUSER
Moon Safari - A Lifetime To Learn How To Love
- Beyond The Blue
Van "Himlabacken • Vol 2" (Blomljud Records, 2023)

De beelden van de grote branden in en rondom Los Angeles zullen de meeste mensen niet ontgaan zijn. De schade is enorm, de gevolgen zullen nog jaren na-ijlen. De één heeft familieleden verloren, de ander zag huis en haard tot een hoopje as gereduceerd, maar wist nog wel op tijd met de nodige zaken te vluchten. Sommigen is zelfs dat laatste niet gegund, simpelweg omdat het onmogelijk is het mee te nemen. Zo iemand is Rich Mouser die zijn befaamde The Mouse House Studio runde in Altadena bij Los Angeles en befaamd is om het vele mix- en masteringwerk dat hij aldaar verrichtte. Het kan haast niet anders dan dat de meeste Xymphonia-luisteraars wel op zijn minst één album in hun collectie hebben waaraan hij heeft meegewerkt, aangezien hij al jarenlang werkt met o.a. Spock's Beard, Neal Morse en Pattern-Seeking Animals. Ook de nieuwstee twee albums van het Nederlandse Dilemma heeft hij gemixt. De studio, die hij letterlijk vanaf de grond zelf heeft opgebouwd en gevuld heeft met de meest fantastische apparatuur, is onmogelijk te vervangen maar om weer aan het werk te kunnen heeft zijn dochter Nicole een internetfondsenwervingscampagne opgestart om hem op z'n minst een goede start te geven en de kans te geven om zijn werk te kunnen blijven doen. En hoe dat werk klinkt is bijvoorbeeld ook goed te horen op het recentste album van de Zweedse band Moon Safari.
Websites:
Link naar de campagne:
https://www.moonsafari.se/
https://www.facebook.com/moonsafariofficial/
https://moonsafari.bandcamp.com/ .

(OP)NIEUW
Isildurs Bane & Jinian Wilde – Sailing Home (The Following)
– Avalon (The Knowing)
Van “The Pearl Of Ever Changing Shell” (Atariaxia, 2024)

Het legendarische Zweedse progressieve muziekinstituut Isildurs Bane verraste in 2017 velen door een compleet album uit te brengen met Marillion-frontman Steve Hogarth. Met de daaropvolgende gastzanger Peter Hammill werden zelfs twee opeenvolgende platen opgenomen, die in 2019 en 2021 verschenen. Dit waren intrigerende werkstukken, die door sommige oudere fans wat al te ondoordringbaar werden bevonden. Die dienen beslist weer aan te haken om het 11 maanden geleden verschenen “The Pearl Of Ever Changing Shell” tot zich te nemen. Nu is Jinian Wilde de zanger van dienst die net als zijn twee voorgangers ook zijn eigen teksten pende. Deze Brit is vooral bekend als zanger van de David Cross Band en is gezegend met een prettige, meeslepende zangstem die bij vlagen wel wat heeft van die van Andy Bell (Erasure). Mats Johansson en zijn muzikale partners hebben een afwisseling gecreëerd tussen fascinerende klanklandschappen en een stuk luchtiger, songmatiger werk. Daarbij wendt Johansson vele keyboards en elektronica aan en valt in het volle geluidsbeeld verder regelmatig het sterke altvioolspel van Liesbeth Lambrecht en het afwisselende slagwerk van Klas Assarsson op. Meest opvallend is het tweedelige openingswerk “Rise” dat meer dan een kwartier duurt maar je steeds bij de les houdt, waarna pakkender werk als “Sign Of The Times” (geen cover) volgt. Er gebeurt muzikaal zó veel dat we hier nog lang niet op uitgeluisterd zijn! Vorig jaar draaiden we al de eerste helft van “Rise”, nu hoort u “ Sailing Home (The Following)” en “Avalon (The Knowing)”.
Website:
https://www.facebook.com/ibexpo/
https://isildursbane.bandcamp.com/ .

Nr. 8

Op nummer acht vinden we vijf albums, waarvan vier door één redactielid genoemd, maar dan wél op nummer vijf in die persoonlijke lijstjes. Ook vinden we hier meteen al, vroeg in de uitzending (en dat is anders dan voorgaande jaren) al een album dat in twee lijstjes voorkomt, zij het in de onderste regionen.

IZZ - “Collapse The Wave” (Doone Records)
U hoort: Brace For Impact

– Op nummer vijf in de lijst van Herman:
“Het was afgelopen jaar een kwart eeuw geleden dat IZZ debuteerde. En al die tijd staat de Amerikaanse band voor knap geconstrueerde en uitgevoerde symfonische rock die ondanks gebruik van vele klassieke sounds toch ook modern aandoet. De relatief hoge plaats in mijn lijst heeft IZZ mede te danken aan de twee fijne optredens die ik binnen enkele dagen van de Amerikaanse groep mocht aanschouwen: op 19 juli op tijdens het Night Of The Prog Festival in Sankt Goarshausen en op 23 juli in het CREA Cultureel Studentencentrum in Amsterdam.”
Websites:
http://www.izzmusic.com/
https://izzmusic.bandcamp.com/.

Adult Cinema – “365” (eigen beheer)
U hoort: Spring (end section)

– Op nummer vijf in de lijst van Maurice:
“Oplettende luisteraars weten dat ik Adult Cinema, de naam waaronder Mike Weston muziek maakt, al jaren volg. Afgelopen jaar presenteert Weston zijn meest prestigieuze werk, waarvoor hij zich volledig onderdompelt in zijn progrockroots. Dit “365” is een conceptalbum, bestaande uit 4 naar de jaargetijden genoemde nummers van tegen een kwartier lengte. De sfeer herinnert eerst aan “Wish You Were Here” en later aan “Animals”. Maar doordat er ook vele andere invloeden zijn (o.a. van Santana), onderscheidt Adult Cinema zich van vele collega-Pink Floyd-beïnvloede acts zoals bijvoorbeeld Airbag. ”
Website:
https://thisisadultcinema.com/
https://thisisadultcinema.bandcamp.com/album/365
https://www.facebook.com/AdultCinema.

Public Service Broadcasting - The Last Flight (So Recordings)
U hoort: The South Atlantic

– Op nummer vijf in de lijst van Christian:
“Mijn fascinatie voor de geschiedenis van de luchtvaart, maakte dat ik uitermate gegrepen werd door het album “The Last Flight”, geïnspireerd op het levensverhaal van Amelia Earhart, van de concept(post)rockband Public Service Broadcasting. Het helpt dat het ook nog eens het rijkst gearrangeerde album is van deze Britten en bovendien hun eerste waar ook nog eens een paar echte songs op staan, ter afwisseling van hun zeer herkenbare instrumentale tracks. Wat mij betreft hun beste album tot nu toe.“
Websites:
https://publicservicebroadcasting.net/
https://www.facebook.com/PUBLICSERVICEBROADCASTING.

Dezolve – "Asterism" (King Records)
U hoort: Goodnight Aldebaran

– Op nummer vijf in de lijst van René:
“En wederom scoren de inmiddels niet meer zo heel jonge honden van het Japanse Dezolve een plek in mijn top 10, dit keer met "Asterism", al het zevende studio-album van de in 2014 gevormde band. Wederom blinken de composities uit in vloeiende opeenvolgingen van thema’s en gitaar- en toetsensolo’s en -duels, gecombineerd met een grote ritmische verscheidenheid, verbluffende studio-effecten en tot in de puntjes verzorgde arrangementen. Niet zelden ademen daarbij diverse passages eenzelfde relaxte sfeer uit als het werk van Pat Metheny en dat geldt zeker voor “Goodnight Aldebaran”.”
Websites:
https://www.dezolve.net/
https://www.facebook.com/dezolve.official/ (niet up-to-date)
https://www.youtube.com/channel/UCxEMu-7-iya7mu-iP-Il0lQ/about (YouTube-kanaal).

Rubber Tea - “From A Fading World” (Tonzonen Records, eind 2023)
U hoort: Silence Answer Me

– Op nummer negen in de lijst van Christian: “Dit Duitse collectief maakte een album dat regelmatig een melancholische, sepia-getinte, sfeer heeft. Wat dit album ook nog eens extra bijzonder maakt is dat er de nodige Canterbury-invloeden, door het gebruik van diverse blaasinstrumenten, worden ingebracht. Niet altijd een even makkelijk album maar uiteindelijk wel een zeer bevredigend muzikaal geheel met ook hier weer een verontrustende boodschap voor de wereld waarin we leven.”

- En op nummer zeven in de lijst van Maurice:
““From A Fading World” vertelt het verhaal van hoofdpersoon Emily die allerlei demonen moet bevechten om te overleven. Op “Infusion” zocht de Bremense band al de grenzen van de verschillende proggenres op en bewoog zich feilloos tussen psychedelica, Canterbury en (neo)prog. Het saxofoonspel van zangeres Vanessa Gross zorgde meer dan eens voor raakvlakken met jazzrock, maar het was toetsenist Lennart Hinz die de band met zijn uitgebreide keyboardarsenaal weer terugtrok in de prog. Dit nieuwe album is experimenteler van karakter, waarbij de ‘veilige’ proghaven vaker verlaten wordt.”
Websites:
https://rubbertea.de/
https://rubbertea.bandcamp.com/album/infusion
https://www.facebook.com/rubbertea.

Nr. 7

Op nummer zeven vinden we zowaar maar één titel. Hoewel dit een album is dat bij meerdere redactieleden in de kast staat en ook hogelijk gewaardeerd wordt, belandde het alleen bij René in de persoonlijke lijst. Keuzes, keuzes...

Emerald City Council – "Motion Carries" (Melodic Revolution Records)
U hoort: Ice Thinning

– Op nummer vier in de lijst van René:
“Deze uit de Amerikaanse staat Arkansas afkomstige nieuwe formatie is geformeerd rond Brent Bristow. Naast deze saxofonist/toetsenist/producer vinden we gitarist Seth Hankerson en bassist Jeremy Nichols én twee bekende namen. Drummer is namelijk Noah Hungate, zoon van origineel Toto-lid David. Zanger is niemand minder dan Jake Livgren, neef van voormalig Kansas-gitarist Kerry. "Motion Carries" laat een gedegen Amerikaanse progsound horen die we kennen van artiesten als Neal Morse, Kansas en Glass Hammer, zoals ook “Ice Thinning” onderstreept.”
Websites:
https://emeraldcitycouncil.com/
https://emeraldcitycouncil.bandcamp.com/music
https://www.facebook.com/emeraldcitycouncil.

Nr. 6 Deel 1

Op nummer zes vinden we drie platen die elk maar in één persoonlijke lijst te vinden zijn, maar het daar wel schopten tot nummer drie.

Frost* - Life In The Wires (InsideOut)
U hoort: Idiot Box

– Op nummer drie in de lijst van Christian:
“Conceptdubbelalbums zijn een gevaarlijke exercitie maar het Britse Frost*, onder leiding van Jem Godfrey, slaagt met vlag en wimpel met “Life In The Wires”. Een verhaal doordrenkt met herkenbare moderne elementen (desinformatie, hoe 'social media' als wapen worden gebruikt, de opkomst van A.I.) waarin we een dystopische nabije toekomstvisie terug horen, dat alles ingebed in die typische, bij vlagen duizelingwekkende Frost*-sound. Maar Godfrey heeft met de jaren geleerd om goed te doseren en genoeg rustpunten in te brengen. Een mooi luisteravontuur!”
Websites:
https://frost.life/
https://www.lifeinthewires.com/
https://www.facebook.com/frostlife .

For All We Know - “By Design Or By Disaster” (Construction Records / Suburban)
U hoort: All We Did Was Hide

– Op nummer drie in de lijst van Herman:
"Evenals de twee voorgangers klinkt ook dit derde album weer als een klok en is de stilistische verscheidenheid groot, waarbij er toch een eenheid bewaard is. Het ene moment hoor je namelijk een catchy vorm van metal, dan weer progressieve rock, een volgend moment is er een stevige, schurende uitbarsting. Jolie werkt daarvoor opnieuw samen met zanger Wudstick (ofwel Jermain van der Bogt), bassist Kristoffer Gildenlöw (ex-Kayak, ex-Pain Of Salvation) en drummer Leo Margarit (Pain Of Salvation). Met de muziek van Within Tempation heb ik niets, maar de platen van For All We Know vind ik alle drie zeer sprankelend en ik word er echt steeds weer blij van."
Websites:
https://www.forallweknow.net/
https://www.facebook.com/forallweknowmusic .

Op de 13de tot en met 9de plek vinden we de albums die de uitzending niet hebben gehaald maar toch het vermelden waard zijn.

Nr. 13

Anderson, Jon & The Band Geeks – “True” (Frontiers)

– Op nummer tien in de lijst van Aldwin:
“Het nieuwe album “True” is het meest Yes-achtige solo-album van Anderson tot nu toe. Maar toch maakt het album een frisse, energieke indruk: Andersons stem is in fantastische vorm en de muziek die Castellano en zijn mannen neerzetten klinkt als een klok.”
Websites:
https://www.jonanderson.com/
https://www.facebook.com/TheJonAnderson/
https://richiecastellano.com/bandgeek/ .

Dark Sky Alliance – "Interdwell" (Spotted Pegarry Music)

– Op nummer tien in de lijst van René:
“Eén van de meest sfeervolle albums dit jaar vond ik “Interdwell” van de gelegenheidsformatie Dark Sky Alliance. Mede door de inbreng van gastmusici is de ambientsound rijk gekleurd. De meeste tracks hebben een dromerig arrangement, ietwat tussen instrumentale composities van David Sylvian en Brian Eno of de soundtracks van Peter Gabriel in.”
Websites:
https://darkskyalliance.com/
https://www.facebook.com/darkskyalliancemusic/.

Needlepoint – “Remnants Of Light” (BJK Music)

– Op nummer tien in de lijst van Herman:
“Ik ben al enkele jaren geïntrigeerd door de output van Needlepoint. Dit geesteskind van zanger-songschrijver-gitarist Bjørn Klakegg mag dan sinds het debuut uit 2010 nogal eens van samenstelling veranderen, een eigen plek in het muzieklandschap nemen de 6 studio-albums en één liveplaat steeds weer in. De vele onverwachte afslagen en modulaties in de melodieën komen misschien nog wel beter tot recht dan voorheen.”
Websites:
https://needlepoint.bandcamp.com/album/remnants-of-light
https://www.facebook.com/needlepoint.official
http://needlepoint.no/ (niet up-to-date) .

Leprous – “Melodies Of Atonement” (InsideOut / Sony Music)

– Op nummer negen in de lijst van Aldwin:
“Waar we voorheen werden verwend met een combi van volle orkestrale muziek met een zware dramatische sound, aangevuld met de krachtige uithalen van zanger Einar Solberg, is er nu meer ruimte voor een songmatige aanpak. “Melodies Of Atonement” is een toegankelijke plaat geworden met frisse composities en experimenten.”
Websites:
https://leprous.net/
https://www.facebook.com/leprousband/.

Viima - “Väistyy Mielen Yö” (eigen beheer)

– Op nummer negen in de lijst van Maurice:
““Väistyy Mielen Yö” is een behoorlijk toetsendominante plaat. De muziek is doorspekt met heerlijk aanzwellend pastoraal warm keyboardspel met natuurlijk veel Mellotron, maar ook Fender Rhodes en strings. Het vaak subtiele gitaarspel van Mikko Uusi-Oukari mag er ook zijn: hij laat veelvuldig op het spel van Andy Latimer geïnspireerde solo's horen. Genoemde aspecten maken dat je je met dit album drie kwartier lang terug in de tijd van de klassieke Britse prog à la Spring, Fantasy of Fruupp waant.”
Websites:
https://www.viima.org
https://viima.bandcamp.com/album/v-istyy-mielen-y
https://www.facebook.com/viimaband/.

Nr. 11

Drifting Sun – “Veil” (eigen beheer)

– Op nummer acht in de lijst van Aldwin:
“Drifting Sun bestaat al sinds midden jaren negentig en bracht al 9 albums en de nodige EP's uit, waarbij de bezetting nogal eens wisselde. Bandleider, enig overgebleven oprichter en componist van vrijwel al het materiaal is Pat Sanders. Hij weet een persoonlijke draai te geven aan het in neoprog gewortelde materiaal. Een mooi neoprog-album.”
Websites:
https://driftingsun.co.uk/
https://driftingsun.bandcamp.com/album/veil
https://www.facebook.com/driftingsunband.

Penaguin, Tom – "Tom Penaguin" (áMARXE)

– Op nummer acht in de lijst van René:
“Ik heb wel bewondering voor iemand als Tom Penaguin, een muzikale duizendpoot die op het titelloze album onbeschaamd een eerbetoon aan de Canterbury Scene-sound van band als Egg en National Health brengt. Penaguin weet natuurgetrouw de toetsencapriolen van Dave Stewart en de gitaarmagie van Phil Miller in herinnering te brengen.”
Websites:
https://amarxe.bandcamp.com/album/tom-penaguin
https://www.facebook.com/TomPenag1/
https://tompenaguin.bandcamp.com/.

Gilmour, David - Luck And Strange (Sony Music)

– Op nummer acht in de lijst van Christian:
“Tja, wat moet je nog zeggen over één van de beste gitaristen die ik ooit heb gehoord? Nou, bijvoorbeeld dat diens vijfde solo-album “Luck And Strange” mij aangenaam verrast heeft. Het songmateriaal en de productie hebben wat meer pit dan het geval was bij voorganger “Rattle That Lock”, naar we mogen aannemen onder invloed van de ‘jonge’ alternatieve producer Charlie Andrew. Prima plaat die vooral ook in de Blu-ray-versie een genot is om naar te luisteren.”
Websites:
https://www.davidgilmour.com/
https://www.facebook.com/davidgilmour/ .

Oddleaf – “Where Ideal And Denial Collide” (eigen beheer)

– Op nummer acht in de lijst van Maurice:
“Eén van de twee Franse namen in mijn lijst is Oddleaf. Er is veel tijd gestoken in de opnamen en voor de mastering is niemand minder dan Jacob Holm-Lupo (o.a. White Willow) gevraagd. De muziek blijkt volmondig geschaard te kunnen worden onder de klassieke symfonische prog, waarbij we zeker denken aan bands als Anima Mundi, After maar ook White Willow en bij vlagen het meer gedragen geluid van het latere werk van Big Big Train.”
Websites:
https://oddleaf.net/
https://oddleaf.bandcamp.com/album/where-ideal-and-denial-collide
https://www.facebook.com/oddleaf.official .

Nr. 10

Op nummer tien komen we de eerste plaat tegen die in de lijstjes van twee redactieleden voorkomt, zij het in de onderste regionen.

Kite Parade “Disparity” (White Knight Records)

– Op nummer zeven in de lijst van Aldwin:
“Met zijn prettige stem draagt Adny Foster de melodieuze zanglijnen en ieder nummer heeft wel óf een crispy gitaar, óf fijne toetsensolo. De ervaren en veelzijdige Foster (die z'n geld verdient als muzikant op cruiseschepen) lijkt het allemaal met het grootste gemak uit zijn mouw te schudden en Rob Aubrey zorgde net als voorheen voor de dynamische en zeer welluidende mix.”
Websites:
https://kiteparade.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/KiteParadeMusic/.

White, Snowy – "Unfinished Business" (eigen beheer)

– Op nummer zeven in de lijst van René:
“Net als twee jaar geleden, toen Snowy White met "Driving On The 44" nummer 9 van mijn top 10 bevolkte, heeft hij me met "Unfinished Business" weer verwarmd met een erg prettig bluesalbum. De Engelsman weet nog steeds die fijne, herkenbare toon uit zijn gitaar te toveren. Dat doet hij tegenwoordig veelvuldig met zijn zoon Thomas op drums en oude vertrouwelingen als Juan van Emmerloot, Max Middleton en Ferry Lagendijk op toetsen.”
Websites: Websites:
http://www.snowywhite.com/
https://www.youtube.com/channel/UC0F_QA80shnike2ZAq55Rcw (Whites officiële youtubekanaal)
https://www.facebook.com/white.snowy Fansite
http://www.snowywhitefanclub.org/.

Perfect Storm – “Stairs” (Glassville Records)

– Op nummer zeven in de lijst van Herman:
“In juli 2021 was “No Air” van Perfect Storm ons Album van de Maand, een keuze van mijzelf. Dit Groningse debuut belandde vervolgens ook op de eerste plaats in mijn eindlijst van dat jaar. Met “Stairs” is men er in geslaagd een opvolger te produceren die voldoende afwijkt van de voorganger. Gitarist Gert Jan Schurer levert composities af die over de hele linie een wat epischer karakter hebben, met een uitgekiende opbouw en een afgewogen mix van zanggedeelten met teksten van Oosterwijk en spannende instrumentale passages.”
Websites:
https://perfectstormsounds.bandcamp.com/album/stairs
https://www.facebook.com/p/Perfect-Storm-music-100063596649463/ .

Semkina, Marjana - Sirin (Dead Victorian Girl Records)

– Op nummer zeven in de lijst van Christian:
“De in het Verenigd Koninkrijk wonende Russische muzikante maakt al jaren intrigerende muziek, zowel als onderdeel van het duo Iamthemorning als ook solo. Muzikaal is het niet verrassend wat ze brengt, hoewel er op dit album wel bij vlagen een welkom steviger randje opduikt, hetgeen voor een frisse accentwijziging zorgt in haar verzorgde klassieke kamerprog.”
Websites:
https://www.facebook.com/marjanasemkina/
https://www.patreon.com/marjanasemkina
https://marjanasemkina.bandcamp.com/ .

Croft, Benjamin - We Are Here To Help (eigen beheer)

– Op nummer acht in de lijst van Herman:
“Rock is pas echt progressief als het ook echt een nieuwe mengvorm laat horen van verschillende stijlen. Ik mag graag luisteren naar muziek die de grandeur heeft van symfonische muziek, de complexe elementen en als het kan hier en daar wat syncopen van de jazz en het pakkende, melodieuze van AOR. In het werk van Benjamin Croft gebeurt nu zo mooi wat ik beschreef.”

...En nummer 10 op de lijst van Christian:
“Dit album was één van de echt aangename verrassingen van het afgelopen jaar. Muzikale veteraan Benjamin Croft, voornamelijk actief in de Britse jazzscene maar ook als sessie-muzikant, weet grote namen om zich heen te verzamelen. Maar het is misschien wel Crofts eigen spel, geïnspireerd door jeugdhelden Keith Emerson en Rick Wakeman, dat de meeste indruk maakt.”
Websites:
https://www.benjamincroftmusic.com/
https://www.facebook.com/BenjaminCroftMusic/.

Nr. 9

Kaipa – “Sommargryningsljus” (InsideOut / Sony Music)

– Op nummer zes in de lijst van Aldwin:
“Sinds de heroprichting van Kaipa in 2002, werd een consistent oeuvre opgebouwd, waarin sommige platen misschien wat inwisselbaar waren. Zeer gecharmeerd waren we echter van het sterke “Urskog”, dat in 2022 in onze Xymphonia-jaarlijst een nette 8ste plaats behaalde. We durven te stellen dat het nu verschenen “Sommargryningsljus” het hoge niveau handhaaft. De composities bieden veel wisselingen van sfeer, met pittige passages, volbloed symfonische solospots, die soms uitmonden in haast naar jazzrock neigende uitspattingen en hier en daar wat folkrockinjecties.”
Websites:
https://kaipa.info
https://www.facebook.com/Kaipa.music.

Harrison, Gavin & Antoine Fafard – “Perpetual Mutations” (Harmonic Heresy (= eigen beheer))

– Op nummer zes in de lijst van Herman:
“In 2020 maakte dit duo het album “Chemical Reactions”. Er werd gekozen voor rijke arrangementen, waarbij op de meeste tracks meerdere strijkers zijn te horen en op twee nummers zelfs een compleet symfonie-orkest. Nu, vier jaar later, is er een opvolger in de vorm van “Perpatual Mutations”. Wederom zijn er strijkers betrokken, maar als er wat brederuit gearrangeerd wordt met gastinstrumentarium, dan is dat deze keer met blazers. Uiteraard over een basis vol intrigerende bas- en drumpatronen van Fafard en Harrison.”
Websites:
https://www.antoinefafard.com/
https://www.facebook.com/antoinefafardmusic/
https://www.gavharrison.com/
https://www.facebook.com/drummergavinharrison .

NIEUW
Lind, Julius – Empty Bottles
– Lights
Van het album “Lights” (Kapitän Platte, 2024)

Julius Lind leidt een trio waarvan de leden eerder deel uitmaakten van Action & Tension & Space, The Megaphonic Thrift en Gold Celeste. Het Noorse drietal brengt ons met het album “Lights” een achttal songs die diep geworteld zijn in de historie van psychedelische pop en rock. De nummers hebben allemaal wel een catchy 'hook' die veelvuldig herhaald wordt om een hypnotiserend effect mee te creëren. Dat wordt nog versterkt door het ruimschootse gebruik van effecten als reverb en fuzz. Denk aan The Beatles ten tijde van “The Magical Mystery Tour”, vermengd met elementen uit Krautrock en een toefje shoegaze. Prijsnummer is wat ons betreft het afsluitende titelnummer, waarin Eirik Kirkemyr een bezwerende drumgroove neerlegt en Lind een melancholiek gitaarmotief afwisselt met een zwaar fuzzende riff, waar ook bassist Richard Myklebust de nodige zwaarte meegeeft. Heel pakkend is het melodietje in opener “Empty Bottles”, dat over een aan The Beatles' “Tomorrow Never Knows” refererend drumpatroon misschien wel nét iets te lang herhaald wordt. Dat zal voor sommigen de makke zijn aangaande alle songs op dit album, liefhebbers van het genre zullen juist aanvoeren dat júist die herhaling de kracht is van deze muziek en het bedwelmende effect heeft waardoor andere stimulerende middelen wellicht achterwege kunnen blijven.
Websites:
https://juliuslind.bandcamp.com/album/lights
https://www.facebook.com/people/Julius-Lind/61564661354050/ .

VOORPROEFJE
Amplifier – Invader
Van het nog te verschijnen album “Gargantuan” (Rockosmos, 4 april, 2025)

Amplifier komt op 4 april met een nieuw album: “Gargantuan”. “Al jaren doen recensenten pogingen de muziek van deze Britten te duiden. Daarbij komen namen voorbij als Led Zeppelin, Black Sabbath, Pink Floyd, Tool, Nirvana, God Machine, The Who, The Verve, Hawkwind, Cardiacs, Rush en Soundgarden voorbij. Toch klinkt Amplifier-muziek als geen van deze groepen. Op het vlak van originaliteit scoort Amplifier hoog, door diepe, persoonlijke teksten te verpakken in composities met verbluffend sterke melodieën.” (aldus Marcel Debets van Progwereld) We zagen de Britten in 2013 aan het werk op het festival Night Of The Prog in Sankt Goarshausen, waar veel werk van het toen nieuwe vierde album “Echo Street” werd gespeeld, nog immer de Xymphonia-favoriet. Met “Gargantuan” zal het achtste reguliere album van Amplifier verschijnen. De groep bracht tussendoor ook vele live-documenten uit, deels alleen digitaal. Afgelopen week verscheen de eerste single van “Gargantuan”: “Invader”.
Websites:
https://www.amplifierband.com/
https://www.facebook.com/amplifierband
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/fhmR5P2bZgI?si=uj56T5i4tPKtmh7u .

SEVENTIES
Tabula Rasa - Gryf
Van "Tabula Rasa" (Love Records, 1975 / eerste CD-uitgave: Moon Witch Records, 1991))

Anno 2025 staat Finland muzikaal vooral bekend om metalbands en dan met name de meest bekende symfonische metalband die er is: Nightwish. Als het om Finse progrockbands uit de jaren 70 gaat, dan valt over het algemeen als eerste de naam Wigwam, gevolgd door Tasavallan Presidentti en Finnforest, maar Tabula Rasa wordt niet zo vaak genoemd. Deze band bestond dan ook niet zo gek lang en maakte in twee jaar tijd twee albums. In Tabula Rasa's muziek horen we elementen die we die kennen van vroege Camel en ook wel van Jethro Tull en Focus. Het stevige gitaarwerk van Heikki Silvennoinen, met als tegenpool het fluitspel van Jarmo Sormunen werken die associaties in de hand. Het is muzikaal allemaal niet echt hemelbestormend wat we horen, en misschien komt het daardoor wel dat Tabula Rasa redelijk onbekend is gebleven, maar voor de fijnproevers valt er heel wat te genieten. Zoals bijvoorbeeld in de track “Gryf” waarin we zelfs het soort woordenloze zang zoals Thijs van Leer soms bij Focus liet horen aantreffen.
Websites:
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=1308
https://www.heikkisilvennoinen.fi/
https://www.facebook.com/muusikkoheikkisilvennoinen .

NIEUW / LIVE-TIP
DeWolff – Snowbird
Van het album “Muscle Shoals” (Mascot, 2024)

Ondanks dat DeWolff vooral op bluesrock en southern rock geënte muziek uitbrengt, is er altijd wel een proggy nummer te vinden op de albums van dit Limburgs-Utrechtse trio, dat prima in Xymphonia past. De titel van het tiende reguliere studio-album “Muscle Shoals” geeft al een hint over de opnamelocatie: toen DeWolff de kans kreeg om naar deze iconische Noord-Amerikaanse plaats te gaan om het album op te nemen, was dat een droom die uitkwam. Het blijkt dat de broers Pablo (zang/gitaar) en Luka (drums/zang) van de Poel al als jonge kinderen naar in de in Muscle Shoals gevestigde FAME Studios opgenomen soulmuziek luisterden. Southern soul, van bijvoorbeeld Wilson Pickett. In mei 2024 reisden ze naar Muscle Shoals en werkten daar met producer Ben Tanner, die eerder opnamen van Alabama Shakes overzag en een Grammy Award in zijn prijzenkast heeft staan. De Van de Poels en organist/pianist Robin Piso voelden de rock-'n'-rollmagie die daar in de lucht ging en spreken van 'absoluut een van de beste opname-ervaringen die we ooit hebben gehad'. Zelfs de vleugel die Leon Russell ooit gebruikte stond nog gewoon in de studioruimte, evenals de Wurlitzer-piano die werd gebruikt op "I Never Loved A Man" van Aretha Franklin. In de dik 17 jaar dat de band nu bestaat heeft het drietal een constant hoge productie gehouden en zijn er al vele hoogtepunten bereikt, waar nu dus deze ervaring in Muscle Shoals aan toegevoegd is. DeWolff treedt heel veel op en vooral ook vaak in diverse Europese landen. Veel concerten in eigen land zijn al uitverkocht. Maar er zijn nog kaarten voor het concert in Carré, Amsterdam, op 30 januari. En op 8 maart kunt u het trio relatief dichtbij aan het werk zien, tijdens Sean Webster's Blues Allnighter in Steenwijk. We gaan luisteren naar het langste nummer van “Muscle Shoals”: “Snowbird”.
Websites:
https://www.dewolff.nu/
https://www.facebook.com/dewolfficial
https://dewolff.bandcamp.com/
Dit nummer: https://dewolff.bandcamp.com/track/snowbird .

55 JAAR / HET TWEEDE DEBUUT
Van Der Graaf Generator – After The Flood
Van “The Least We Can Do Is Wave To Each Other” (Charisma, 1970)

Jawel, we gaan weer eens wat draaien van de band rond Peter Hammill, één van Xymphonia’s favoriete zangers. Bijzonder feit is, dat Van Der Graaf Generator goed beschouwd twee keer debuteerde. In 1969 verscheen “The Aerosol Grey Machine” maar dat was eigenlijk een solo-album van Peter Hammill dat om contractuele reden onder de bandnaam werd uitgebracht. Van Der Graaf Generator werd in 1967 opgericht door zanger/songschrijver/pianist/gitarist Hammill en mede-songschrijver/drummer/zanger Chris Judge Smith. Een jaar later traden organist Hugh Banton en bassist Keith Ellis toe. Toen vervolgens drummer Guy Evans zich bij de band aansloot zag Smith in dat hij eigenlijk geen rol meer speelde waarna hij vertrok. Maar omdat Hammill en Smith als VDGG al een contract hadden getekend bij Mercury werd de eerste single die deze bezetting voor Polydor had opgenomen uiteindelijk teruggetrokken. En omdat de rest van de band onder contract stond bij Tony Stratton Smith (die onder de naam Charisma een nieuw label aan het optuigen was) mocht er ook geen plaat worden gemaakt voor Mercury. Toen ook nog eens het instrumentarium van de band werd gestolen gaven de leden de pijp aan maarten en ging Hammill werken aan een soloalbum. Stratton Smith zorgde er echter voor dat dit album onder de groepsvlag uit kwam op het Mercury, waarmee de openstaande contractuele verplichtingen met dat label waren ingelost. Zo was een doorstart toch mogelijk, met de piepjonge bassist Nic Potter in plaats van Ellis en met toevoeging van saxofonist en fluitist David Jackson. De klassieke Van Der Graaf Generator-line-up was geboren. Uiteraard verscheen het 'tweede debuut' “The Least We Can Do Is Wave To Each Other” op Stratton-Smiths kersverse Charisma en het was zelfs de eerste release op dat label dat later ook o.a. platen van Genesis zou uitbrengen. Het album was in vier dagen opgenomen, van 11 tot en met 14 december 1969, en verscheen in februari 1970, dus bijna 55 jaar geleden. De composities zijn van Hammill maar de arrangementen van de hele band. Vooral Banton en Jackson hadden wat dat aanging een grote vinger in de pap. Het album leverde in ieder geval twee nummers op die tot de dag van vandaag onder de grote fanfavorieten worden gerekend: albumopener “Darkness (11/11)” en het melancholische “Refugees”, dat als single werd uitgebracht met extra strijkers. Albumafsluiter is het apocalyptische, ruim 11 minuut durende “After The Flood”. Natuurlijk ging het ook bij deze release niet gelijk goed: Stratton Smith was niet tevreden met de mix van John Anthony en vroeg Shal Talmy om een remix. Hier was de band dan weer ontevreden over en zo verscheen vanaf de tweede persing toch de eerste Anthony-mix. Bij release werd het album goed ontvangen in de Britse pers en het is tot op heden het enige Van Der Graaf Generator-album dat de top 50 in Groot-Brittannië heeft bereikt. Ook is het album de opmaat naar een stormachtige maar succesvolle periode, vooral in Italië, waar twee jaar later het album “Pawn Hearts” zelfs een onwaarschijnlijke zeven weken bovenaan de albumhitlijst stond. Maar dat is een ander verhaal. We gaan nu 55 jaar terug in de tijd met “After The Flood”.
Websites:
http://www.vandergraafgenerator.co.uk/
https://www.facebook.com/vandergraafgeneratorband/ .

NOORWEGEN 1: KORT NOORS
Kerrs Pink - Until I Know
Van het album “Mystic Spirit” (eigen beheer, 2013)

Kerrs Pink is afkomstig uit het Zuid-Noorse Trømborg. De basis werd al in 1972 gelegd, al duurde het 4 jaar eer de huidige naam werd aangenomen (de oude was Cash' Pink!); het debuutalbum verscheen pas in 1980. Van de groep verschenen 7 studioalbums, de meest recente in 2021. In de afgelopen 52 jaar heeft Kerrs Pink al zo'n 30 bezettingen versleten, maar gitarist Harald Lytomt vormt als enige lid de constante factor. De Noorse Wikipedia meldt dat Kerrs Pink de langst bestaande progressieve rockband van Noorwegen is. “Until I Know” is een kort instrumentaal nummer van het voorlaatste album “Mystic Spirit” uit 2013. Dat verscheen na maar liefst 11 jaar stilte en was het eerste met de van oorsprong IJslandse zanger Eiríkur Hauksson (ook wel Eric Hawk) die met zijn aan Steve Walsh herinnerende vocalen vervolgens ook bij Magic Pie te horen viel. “Mystic Spirit” schopte het in april 2014 tot Xymphonia's Album van de Maand.
Websites:
https://www.facebook.com/kerrspinkofficial/
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=189 .

HERUITGAVE
Go West - S.O.S. (live)
Van "Dancing On The Couch" (Chrysalis, 1987 / 2024)

In juni vorig jaar draaiden we in het kader van een Kate Bush-minispecial al een nummer van de heruitgave van "Dancing On The Couch" uit 1987 van het Britse duo Go West. Toen we daarvoor al eens aandacht aan de luxe heruitgave van het titelloze debuut besteedden, spraken we onze hoop uit dat er ook van dit tweede album een uitgebreide re-release zou volgen. Begin vorig jaar was het zover: wederom een mooi setje, hoewel niet zoals bij het debuut in een box op LP-formaat, maar in een kleine 7"-map. Wederom is de oorspronkelijke plaat uitgebreid met een CD met B-kantjes en rarities en een CD + DVD met een live-optreden tijdens welke vooral wijlen gitarist Alan Murphy (ook bekend van zijn werk met Kate Bush en Level 42) weer fraaie dingen mocht tonen. Dat is zeker het geval op "S.O.S." waarmee de set opent. Het origineel staat op genoemd debuut, de versie die u nu hoort komt van het concert dat de band op 5 juli 1987 gaf in de beroemde Hammersmith Odeon te Londen (alwaar een deel van de redactie jaren later Bush aan het werk zag, waarmee de cirkel van dit verhaal rond is).
Websites:
https://gowest.org.uk/
https://www.facebook.com/officialgowest .

ALBUM VAN DE MAAND
Madrigal Project, The – Boat 5
Van “11th Hour” (Dodsongs Records (= eigen beheer), 2024)

Luisteraars die ons al sinds de beginjaren van Xymphonia volgen, kunnen zich misschien nog Madrigal herinneren: een Noord-Amerikaanse band die in 1989 en 1996 twee albums afleverde met behoorlijk virtuoze progressieve rock die door ons aangeraden werd aan liefhebbers van bijvoorbeeld Echolyn en Gentle Giant. Vervolgens werd er niets meer van de groep vernomen. Tot we enkele weken geleden lazen over The Madrigal Project. Het blijkt dat de drummer/zanger/componist van Madrigal, Kevin Dodson, zich met een nieuwe band om zich heen bedient van die naam. Van de nieuwe bandbezetting was naast Dodson alleen Charles Swanson ook betrokken bij Madrigal – althans: we gaan ervan uit dat dit dezelfde saxofonist/EWI-bespeler is die 29 jaar geleden nog Chuck werd genoemd. Daarnaast is Steve Springer, de bassist op het tweede Madrigal-album "On My Hands...", een van de gastmusici op het indrukwekkende slotstuk "Boat 5" (in het tekstboekje als "Boat Five" vermeld). Het bijna vijf kwartier lange album “11th Hour” bevat vrij drukke symfonische rock, waarin buiten het zeer op de voorgrond geplaatste drumspel van Dodson niet zozeer de verrichtingen van de vaste bandleden opvallen, maar van (binnen de scene) beroemde gasten die veel ruimte krijgen. En dan doelen we met name op het toetsenduo Adam Holzman en Oliver Wakeman, die soms zelfs in dezelfde track te horen zijn in hun eigen zeer herkenbare stijl. Daarbij doet Holzmans spel op voornamelijk Mini-Moog regelmatig denken aan dat van Happy The Mans Kit Watkins en dat van Oliver aan – iets van appel en boom - vader Rick Wakeman. Dat is niet de enige Yes-connectie: ook Billy Sherwood is present, maar die houdt het bescheiden en is slechts in enkele nummers als bassist te horen – hij heeft nu eens niet de hele productie naar zich toegetrokken, zoals we hem dat het laatste decennium zo vaak hoorden doen. Vooral door de – niet heel bijzondere maar wel karaktervolle – zang van Dodson is de link met de oude Madrigal-platen te leggen. De vooral door de zangarrangementen soms nadrukkelijke Gentle Giant-verwijzingen, waarmee hij vroeger opviel, zijn nagenoeg verdwenen. Diens drukke drumstijl zal voor sommigen even wennen zijn. De composities zijn niet minder dan enerverend en bieden veel afwisseling, waarbij vooral de synthsolo's van Holzman werkelijk uit de kunst zijn en dit sowieso al sterke album niet te versmaden maken. Vanavond aandacht voor het genoemde "Boat 5". Dit stuk begon zich al midden jaren 80 te ontwikkelen onder de titel "Paradise" en werd door de jaren heen geregeld live gespeeld. Vandaar dat mede-oprichter Michael Stephen Dornbirer en Dave Cebert, co-componist van enkele oude Madrigal-songs, mede genoemd worden als essentieel voor deze compositie. Wellicht dat dit complexe stuk daarom nog het meest terugverwijst naar de oude Madrigal-sound, inclusief enkele Gentle Giant-achtige passages.
Websites:
https://themadrigalproject.com/
https://www.facebook.com/themadrigalprojectusa/ .

LIVE-TIP
Fischer-Z – Berlin
Van het album “Red Skies Over Paradise” (Liberty, 1981)

De Engelse rockband Fischer-Z zal dit jaar twee albums uitbrengen. De eerste plaat is het bandalbum “Triptych”. Het tweede album, getiteld “Red Flag Record”, is een solo-album van frontman John Watts met een alternatieve verzameling van nummers in een radicalere vorm. Het album wordt ondersteund door een solotour, met op vrijdag 11 april een concert in de Enschedese vestiging van Metropool. Beide nieuwe albums zullen gaan over onderwerpen die Watts na aan het hart liggen: mensen, politiek en psychologie. En dat is precies waar Fischer-Z zo bekend om staat: sinds eind jaren zeventig maakt de band energieke popplaten die je laten nadenken over het leven. Fischer-Z is een van de meeste toonaangevende bands uit de hoogtijdagen van de New Wave en scoorde grote hits met onder meer “Marliese”, “So Long” en “The Worker”. Het concert in Enschede is onderdeel van de “Going Deaf For A Living”-tour. Het complete album “Going Deaf For A Living” zal worden vertolkt: de plaat verscheen namelijk 45 jaar geleden. En ook zal dus materiaal van het nog te verschijnen “Red Flag Record” worden gepresenteerd. Verwacht dus een combinatie van nostalgie en gloednieuwe muziek. (aldus de website van Metropool) Wij gaan vanavond niet 45 maar 44 jaar terug, met het derde album “Red Skies Over Paradise”. Van dit album uit 1981 kiezen we “Berlin”. Het nummer gaat over de indrukken die een buitenstaander heeft van de stad. Let wel: dit was 8 jaar voor de val van de muur.
Websites::
https://fischer-z.com/
https://www.facebook.com/fischerZmusic .

IN HET NIEUWS
Genesis - Entangled
Van "A Trick Of The Tail" (Charisma, 1976)

Op 18 december jl. plaatste het drumtutorialplatform Drumeo de documentaire "Phil Collins: Drummer First" online. In bijna 2 uur bespreekt de drummer/zanger zijn gehele carrière met zijn zoon Nic, die zijn vader bijstond als drummer tijdens zijn laatste solo- en Genesis-tournees. Want drummen, daar is Collins senior niet meer toe in staat. Het is een fascinerende kijkervaring met een paar opvallende uitspraken zoals "I’m not a singer that plays a bit of drums; I’m more of a drummer that sings a bit." En ja, Phil Collins is één van de beste drummers die er ooit zijn geweest maar met deze uitspraak doet hij zichzelf toch wel een beetje tekort want hij zingt niet zo maar een beetje. Dat deed hij nog wel helemaal aan het begin van zijn carrière bij Genesis, toen hij de leadzang op een aantal akoestische ballades én achtergrondzang verzorgde. Na het vertrek van Peter Gabriel stapte Collins naar voren, vol in het voetlicht, en ontpopte zich tot de iconische artiest die hij is geworden. Dat ging zodanig goed dat Genesis al snel niet meer voldoende was om zich te uiten en hij startte een solo-carrière naast de band die ook uitermate succesvol was. Wij grijpen echter terug naar zijn debuut als fulltime leadzanger bij Genesis, naar het album "A Trick Of The Tail" uit 1976 en de song “Entangled”, geschreven door gitarist Steve Hackett en toetsenist Tony Banks.
Website:
https://genesis-music.com/
https://www.facebook.com/genesis
YouTube (Drumeo-documentaire): https://www.youtube.com/watch?v=WdGmydR715Q .

NOORWEGEN 2: PROG UIT (DE) BERGEN
Himmellegeme – Agafia
Van “Variola Vera” (Karisma Records, 2021)

Het lijkt wel of iedere inwoner van Bergen op een of andere manier muziek maakt. De aantal releases dat de laatste jaren uit deze Noorse plaats en directe omstreken komt, is imposant. Het kan er ook mee te maken hebben dat het label Karisma in Bergen gevestigd is. Veel releases van dat label passeerden bij Xymphonia de revue, maar we hadden nog geen aandacht besteed aan Himmellegeme. Deze progressieve postrockband heeft twee albums gemaakt, “Myth Of Earth” in 2017 en “Variola Vera” in 2021 is. Op het debuut had postrock zeker de overhand, soms ook neigend naar een zwaarder geluid, bij vlagen metal-getint. “Variola Vera” bevat overwegend kortere nummers, wat voor een postrockband een vrij uniek gegeven is. De plaat is daarnaast meer ingetogen en de composities neigen meer naar pop. Toch klinkt de muziek vaak gelaagd en episch. Luister bijvoorbeeld maar naar het intro van “Agafia”, waarbij het gitaargeluid van het intro zo van een Marillion-album uit begin jaren negentig had kunnen komen. Op het moment dat een toetsenpartij weerklinkt, wordt de sfeer meteen donker. Een band als Airbag zou jaloers zijn op dit nummer! Het bijzondere is dat je bij Himmellegeme nou eens niet trekjes terug hoort van oude grootheden als Pink Floyd; de muziek neigt eerder naar die van Sigur Rós en soms Radiohead. “Variola Vera” sluit af met het rustige, meer folky itelnummer, waarin het brede stijlenpalet van het album goed weergegeven wordt.
Website:
https://himmellegeme.bandcamp.com/album/variola-vera
https://www.facebook.com/himmellegemeband/ .

(OP)NIEUW
Residuos Mentales – The Missing Part
Van “A Temporary State Of Bliss” (OOB Records, 2023/4)

In december 2023 lieten we u kennismaken met Residuos Mentales, een studioproject uit het Griekse Athene. We draaiden toen via een Bandcamp-stream het slotnummer van “A Temporary State Of Bliss”. Rond die tijd verscheen ook een eerste fysieke editie via het Nederlandse OOB Records, maar dat bleek een misprint: de titels stonden in de verkeerde volgorde op de achterkant. In de loop van vorig jaar ontvingen we van het label de tweede, juiste editie, maar het was er nog niet van gekomen nog meer van dit Griekse duo, bestaande uit toetsenist Stratos Morianos en gitarist/fluitist Alexandros Mantas te laten horen. Dat maken we vanavond goed. Residuos Mentales bestaat al 11 jaar maar pas in 2018 verscheen een eerste volledige album: "Introspection", iets meer dan een jaar geleden dus gevolgd door het tweede werkstuk "A Temporary State of Bliss". In de instrumentale muziek van Residuos Mentales is vooral de invloed van Camel evident: denk daarbij aan de periode rond "Moonmadness". Het album bevat slechts vier nummers, waarvan er eentje een compacte lengte heeft, één bijna een ouderwetse LP-kantlengte vult en twee zo rond de tien minuten. De heren nemen de tijd om met hulp van diverse keyboards en gitaren een sfeer op te bouwen die bij vlagen ook filmisch uitpakt. Ze worden daarbij geholpen door een zestal extra muzikanten, waarvan extra gitarist Dimitris Radis en drummer Yiannis Iliakis sowieso op alle tracks zijn te horen. Het lange “The Stuff Of Dreams” lijkt lekker loom, maar iets voorbij de helft is er een haast metal-achtige uitbarsting die de boel flink opschudt. Meest verrassende nummer is evenwel “The Missing Part”, vooral door de fraaie trompetpartij van Vangelis Katsarelis, gevolgd door een fijne gitaarsolo van óf Mantas óf Radis.
Website:
https://residuosmentales.bandcamp.com/album/a-temporary-state-of-bliss
https://www.facebook.com/residuos.mentales .

INSTRUMENTAL
Spicer, Sean – Grace
– Perseverance
Van “Olive Tree” (City Of Peace, 2011)

Sean Spicer is een Canadese gitarist die in zijn carrière vele stijlen heeft gespeeld. Vaak is er een blues-beïnvloede warmte in zijn spel hoorbaar en hij won in 2010 in Canada een muziekprijs in de categorie 'Jazz/Blues Song Of The Year' met zijn compositie “No Compromise”. Dit vermeldt de hoes van zijn in het jaar daarop verschenen album “Olive Tree” dat ook dit prijswinnende nummer bevat. Het informatieve boekje bevat uitleg over ieder nummer en in het geval van “No Compromise” blijkt hij geïnspireerd door jazzgitaristen als George Benson. De warme toon van Gibson-gitaren is hier prominent en dat geldt voor bijna alle nummers op “Olive Tree”: elf verschillende gitaren zijn er te horen op het album en als ze elektrisch zijn, zijn het altijd Gibsons, waaronder enkele Les Pauls. Toch is de gitaar niet altijd het hoofdinstrument: in het symfonische “Perseverance” is er dan wel een basis van diverse lagen voornamelijk akoestische gitaren, het zijn de orkestinstrumenten die hier de melodie dragen. Ander voorbeeld: in de zeer aan de overigens niet als invloed genoemde Santana refererende latinrocker “Sephardim” is naast de fraai geproduceerde gitaartoon ook trompet een hoofdinstrument. Wij kiezen voor het proggy “Grace”, waarin 6- en 12-snarige partijen over elkaar zijn gelegd en waarin Spicer in zijn solo-geluid naar eigen zeggen beïnvloed is door Joe Walsh van Eagles. Het dalende toetsenloopje dat de eindsolo inleidt, deed ons even denken aan Genesis' “Follow You, Follow Me”. Over volgelingen gesproken: Spicer is niet alleen geïnspireerd door vele gitaristen, waaronder David Gilmour, maar vooral ook door de Bijbel. Vrijwel iedere track refereert aan een bijbelboek en de CD is dan ook gemaakt voor een christelijke vredesorganisatie. Na “Grace” (waarvan we vorige week maar een fragmentje van konden laten horen) vervolgen we met het genoemde “Perseverance”.
Website:
https://www.facebook.com/seanspiceralbum/
https://cityofpeace.com/collections/all .

XYMPHONIA MET EEN VROOMHOOPS TINTJE
Dark Wizard – Blaenavon
Van het album “Close In The Dark” (Metal Warrior Records, 2018)

Met 32 jaar Xymphonia via AAFM achter de rug, gaan we de 33ste jaargang verder met uitzenden via twee radiostations: Delta FM in Vroomshoop, Twenterand en Radio 350 in Rijssen/Holten. We hebben even moeten zoeken, maar we hebben een Vroomhoopse band gevonden, waarvan de muziek (incidenteel) raakvlakken heeft met ons programma. We hebben het dan over Dark Wizard. Deze groep werd in 1982 opgericht en de jaren daarna verschenen er twee albums. Ook werd er met spectaculaire horrorshows door Nederland getourd, maar daarna werd het plotseling stil rondom de band. In 2010 was er ineens een revival: fan van het eerste uur Egbert Berenst bracht de bandleden weer bij elkaar en werd zelf de nieuwe leadzanger. Plannen voor een derde album werden ruw verstoord door het overlijden van gitarist Hans Pol in 2016. Een groot drama, maar toch verscheen in 2018 “Close In The Dark”, als eerbetoon aan Pol. Plannen om het podium weer op te gaan waren er ondanks verschillende verzoeken niet. Op “Close In The Dark” bleef Marcel Hop als enige gitarist over, maar hij komt voor de dag met sterke riffs en prima solo's. De band heeft bovendien meer in petto, dat blijkt tijdens “Blaenavon”, waarin een dwarsfluit voorbijkomt. Dit is ook het nummer dat wij gekozen hebben om onze 33ste jaargang mee te openen ...vanuit Vroomshoop. (met quotes van Omroep Oost en Metalfan.nl)
Websites:
https://darkwizard.bandcamp.com/ (niet met dit album)
https://www.oost.nl/nieuws/305385/expeditie-oost-oude-rockers-uit-vroomshoop
https://www.metalfan.nl/reviews.php?id=10858
https://open.spotify.com/album/45wis6d0AtAFbMNjC4hZCa .

NIEUW
Jupiter Fungus – Underdog
Van “Garden Electric” (Sound Effect Records, 2024)

Twaalf jaar nadat toetsenist Ares Papatriantafillou en fluitist Fotis Xenikoudakis Jupiter Fungus formeerden is nu pas het debuut “Garden Electric” verschenen. Voor dit album heeft het Griekse duo de band uitgebreid met het drietal George Papageorgiou op bas, Nick Vell op drums en George Emmanuel op gitaar. Vooral die laatste krijgt regelmatig de hoofdrol toebedeeld, maar ook het heerlijke toetsenspel van Papatriantafillou is ruimschoots vertegenwoordigd. Luister vooral naar zijn ronkende orgelgeluid. Xenikoudakis doet weinig voor hem onder met zijn ruimschoots aanwezige fluitspel. Natuurlijk zal je door die fluit direct aan Jethro Tull moeten denken, maar alhoewel er zeker raakvlakken zijn, vooral in de meer folky delen, is de muziek van Jupiter Fungus een stuk steviger. De voornaamste inspiratie komt uit prog van de jaren zeventig en je hoort dan ook elementen uit de muziek van Genesis en Camel alsmede Mike Oldfield in de composities terug, maar in het gitaarspel klinkt tevens het vroege werk van Black Sabbath door. “Garden Electric” bevat vier lange nummers en vooral in het meer dan 13 minuten durende “Thoughts Of Revenge” wordt de tijd genomen om de muziek te laten ademen; het heerlijk lome middendeel voelt door de uitgesponnen toetsensolo's aan als Pink Floyds “Animals” en bevat daarnaast dromerig fluitspel. Het album is via Bandcamp digitaal te krijgen en er zijn ook CD- en LP-edities, maar die zijn momenteel vrij lastig verkrijgbaar. We hebben gekozen voor albumopener “Underdog”.
Websites:
https://www.jupiterfungus.com/
https://www.facebook.com/people/Jupiter-Fungus/61565638902798/
https://jupiterfungus.bandcamp.com/album/garden-electric .

NIEUW
Rani, Hania - Thin Line (live)
Van "Nostalgia" (Gondwana Records, 2024)

Al twee keer eerder draaiden we CD's van Hania Rani. Haar muziek leerden we kennen door de documentaire "The Sound Weavers". Hierin werd het werk van neoklassieke componisten als Ludovico Einaudi en Joep Beving belicht. Ook de Poolse Rani kwam aan bod. Net als haar genregenoten bevat haar muziek invloeden van Erik Satie en minimalisten als Philip Glass, maar door haar gebruik van synthesizers naast de piano en een licht groovende ritmesectie bespeuren we soms ook een gelijkenis met bijvoorbeeld het Esbjörn Svensson Trio. Daarnaast horen we door Rani's ingetogen zang ook verwantschap met de muziek van Agnes Obel. Op haar in 2023 verschenen derde solo-CD "Ghosts" zijn bijdragen te vinden van Patrick Watson, Ólafur Arnalds en drummer/componist Duncan Bellamy van Portico Quartet. Tijdens een speciaal 'album release concert' op 6 oktober van dat jaar in Warschau kregen Rani en haar begeleider op contrabas en Moog, Ziemowit Klimek ondersteuning van een strijkersensemble. Dit concert, samen met een optreden op 26 oktober in Londen, werd vastgelegd voor het live-album "Nostalgia" dat september vorig jaar verscheen. Van deze plaat draaien we "Thin Line", waarvan de studioversie, met Ducan Bellamy's drum- en drummachinepartijen, te vinden is op "Ghosts".
Websites:
https://haniarani.com/
https://www.facebook.com/haniaranimusic .

(OP)NIEUW
Glorious Wolf - The True Story
Van “Mysterious Traveler” (eigen beheer / OOB Records, 2023)

Achter Glorious Wolf gaat de voor ons onbekende multi-instrumentalist, componist en arrangeur Ruud Dielen schuil en “Mysterious Traveler” is al zijn derde album. Op beide voorgangers speelde Dielen alle instrumenten zelf en waren de drums geprogrammeerd, op dit album heeft hij de hulp ingeroepen van drummer Kike Paglia. Ook werkt een tweetal gastvocalisten mee. Frank van der Borg zingt de Rush-achtige albumopener “Repentance”, Celia van Onna zingt op de nummers “The True Story” en albumafsluiter “Beautifully Broken (Part 1 & 2)”. Deze vocale stukken zorgen voor een mooie balans met de vier instrumentals. Hoewel Glorious Wolf is geboren uit Dielens passie voor progressieve rock, hoor je ook zeker blues- en jazzrockinvloeden, mede doordat de focus vaak op de gitaar ligt. Toch is er ook in het nodige toetsenwerk voorzien, waaronder fijn Hammondspel. Dat David Gilmour één van zijn invloeden moet zijn, klinkt door in het van een “Animals”-vibe doortrokken “Slow Down” en ook in “Beautifully Broken (Part 1 & 2)”. Met dit album kan Glorious Wolf wedijveren met muzikaal vergelijkbare projecten als Legacy Pilots of Finally George. Vorig jaar draaiden we al “Beautifully Broken (Part 1 & 2)”, vanavond het door Celia van Onna gezongen “True Story”.
Websites:
https://www.facebook.com/Dielen.Ruud/
https://gloriouswolf.bandcamp.com/album/mysterious-traveler .

HERUITGAVE / HET DEBUUT
Circus [CH] – Nowadays
Van “Circus” (Zytglogge, 1976 / Chickadisc/GAD Records, 2024)

Er zijn behoorlijk wat bands die zich bediend hebben van de naam Circus. Liefhebbers van de wat meer avantgardistische tak van progressieve rock zullen voornamelijk de Zwitserse groep in gedachten krijgen. Het tweede album “Movin' On” uit 1977 geldt als dé klassieker in het oeuvre en om de semi-legendarische status nog wat te vergroten was het ook nog eens lang lastig verkrijgbaar – zeker als je geen genoegen nam met 'grijze' heruitgaven. Afgelopen herfst werd verrassend genoeg het complete oeuvre van de Zwitsers, zijnde drie albums, een live-plaat en een compilatie, heruitgebracht door het Poolse label Chickadisc. Dit in een nieuwe mastering (al drie jaar geleden gedaan) en met verzorgde boekwerkjes. Basgitarist Marco Cerletti wordt omstandig bedankt en was dus betrokken bij dit heruitgaveprogramma. Vanavond belichten we het naar de band genoemde debuut uit 1976. Een zeer dynamisch werkstuk dat nog zich nog wat weerbarstiger laat ontleden door de nietsvermoedende luisteraar dan de vaker bewierookte opvolger. De bij vlagen raadselachtige sfeer van de muziek komt nog het dichtst in de buurt van pre-”Pawn Hearts”-Van Der Graaf Generator – en dan vooral de passages als David Jackson fluit speelde. Want Andreas Griedler vervulde met dat instrument een belangrijke rol in het totaalgeluid. Tenorsaxofoonspel is ook te horen, bespeeld door zanger Roland Frei, die tevens gitaarpartijen verzorgde. Naast de bassnaren en -pedalen van Cerletti is er dan 'alleen' nog Friz Hauser. Die is met zijn creatieve drum- en vibrafoonspel wel een extra smaakmaker. Ook na de Circus-jaren bleef hij een fenomeen en werd bijv. door Nits gevraagd om als 'steenpercussionist' mee te werken aan “Ting” (1992). Opvallend genoeg ontbreken dus toetsen, wat de muziek in vergelijking met het aangehaalde Van Der Graaf Generator veel opener van karakter maakt. We gaan luisteren naar “Nowadays”.
Websites:
https://www.facebook.com/circusswissband/.

HET DEBUUT
Kitaro - Fire
Van "Ten Kai, Astral Trip" (Zen, 1978 / Polydor, 1986)

De Japanse muzikant Masanori Takahashi maakte begin jaren 70 deel uit van Far East Family Band, met een sound die deels geïnspireerd was door vroege Pink Floyd maar met ook Japanse muziekinvloeden, waarbij een ruim arsenaal aan synthesizers werd aangesproken. Takahashi verliet na 4 albums de band om aan een uiterst succesvolle solocarrière te beginnen onder de artiestennaam Kitaro. Wat meer wegwijs gemaakt in het gebruik van synthesizers door niemand minder dan Klaus Schulze (die het album “Parallel Worlds” van Far East Family Band had geproduceerd) ontwikkelde Kitaro een stijl die bijna synomiem zou worden voor wat later New Age-muziek werd genoemd. Op zijn solodebuut "Ten Kai, Astral Trip" uit 1978 is nog her en der zijn psychedelische rockverleden terug te horen, zij het al wel in combinatie met zijn kosmische synthesizermuziek. In “Fire” is de symfonischerockonderstroom die door de jaren heen altijd in zijn muziek aanwezig zou blijven goed te horen.
Websites:
https://www.domomusicgroup.com/kitaro/
https://www.facebook.com/Kitaro .

NIEUW
Shaw, Caroline & Sō Percussion – Rectangles And Circumstance
– And So
Van “Rectangles And Circumstance” (Nonesuch Records / Warner Music, 2024)

De Noord-Amerikaanse Caroline Shaw is vooral bekend als componiste wier werk vaak lastig te plaatsen valt onder een traditioneel etiket als 'modern klassiek'. 'Modern creative' is dan een handige paraplu voor haar output. Wij maakten bij Xymphonia eerder kennis met haar werk via “The Blue Hour”, een plaat waarop Shara Nova (voorheen Shara Worden, ook bekend als My Brightest Diamond) samen met het ensemble A Far Cry enkele stukken van haar vertolkte. Dat album verscheen via het label New Amsterdam, gespecialiseerd in cross-overs tussen moderne klassiek-, jazz- en artpopvormen, in samenwerking met Nonesuch, dat we al eens semi-serieus als 'het ECM van Warner' hebben geduid. Shaw is zelf ook muzikante en zangeres en vertolkt wel eens haar eigen composities. Dat doet ze op het onlangs via Nonesuch verschenen “Rectangles And Circumstance”, een samenwerking met Sō Percussion. Zoals de naam al doet vermoeden bespeelt dat viertal een scala aan prachtig klinkende percussie-instrumenten, maar toch ook toetseninstrumenten: Estey Organs worden met naam genoemd in het boekje. Sō Percussion componeerde overigens wel mee aan acht van de negen nieuwe composities. We hadden eerst niet in de gaten dat Shaw zélf zingt: de kristalheldere zang, de frasering ervan: het ligt namelijk niet ver af van hoe we van Shara Nova kennen, maar diens naam prijkt dus niet in de credits. Shaws stem combineert prachtig met de zeer kleurrijke en immer uiterst transparante arrangementen die Sō Percussion te spelen kreeg. De teksten zijn deels van Shaws hand, maar ze toonzette ook gedichten van William Blake en Emily Dickinson. Het resultaat is niet minder dan betoverend en werd bijvoorbeeld door Heaven met de volle vijf sterren gewaardeerd (al is dat magazine vlak erna van sterrenwaarderingen afgestapt).
Websites:
https://carolineshaw.com/
https://sopercussion.com/
https://www.facebook.com/sopercussion/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Madrigal Project, The – Sumpin' Ovit
Van “11th Hour” (Dodsongs Records (= eigen beheer), 2024)

Luisteraars die ons al sinds de beginjaren van Xymphonia volgen, kunnen zich misschien nog Madrigal herinneren: een Noord-Amerikaanse band die in 1989 en 1996 twee albums afleverde met behoorlijk virtuoze progressieve rock die door ons aangeraden werd aan liefhebbers van bijvoorbeeld Echolyn en Gentle Giant. Vervolgens werd er niets meer van de groep vernomen. Tot we enkele weken geleden lazen over The Madrigal Project. Het blijkt dat de drummer/zanger/componist van Madrigal, Kevin Dodson, zich met een nieuwe band om zich heen bedient van die naam. Van de nieuwe bandbezetting was naast Dodson alleen Charles Swanson ook betrokken bij Madrigal – althans: we gaan ervan uit dat dit dezelfde saxofonist/EWI-bespeler is die 29 jaar geleden nog Chuck werd genoemd. Daarnaast is Steve Springer, de bassist op het tweede Madrigal-album "On My Hands...", een van de gastmusici op het indrukwekkende slotstuk "Boat Five". Het bijna vijf kwartier lange album “11th Hour” bevat vrij drukke symfonische rock, waarin buiten het zeer op de voorgrond geplaatste drumspel van Dodson niet zozeer de verrichtingen van de vaste bandleden opvallen, maar van (binnen de scene) beroemde gasten die veel ruimte krijgen. En dan doelen we met name op het toetsenduo Adam Holzman en Oliver Wakeman, die soms zelfs in dezelfde track te horen zijn in hun eigen zeer herkenbare stijl. Daarbij doet Holzmans spel op voornamelijk Mini-Moog regelmatig denken aan dat van Happy The Mans Kit Watkins en dat van Oliver aan – iets van appel en boom - vader Rick Wakeman. Dat is niet de enige Yes-connectie: ook Billy Sherwood is present, maar die houdt het bescheiden en is slechts in enkele nummers als bassist te horen – hij heeft nu eens niet de hele productie naar zich toegetrokken, zoals we hem dat het laatste decennium zo vaak hoorden doen. Vooral door de – niet heel bijzondere maar wel karaktervolle – zang van Dodson is de link met de oude Madrigal-platen te leggen. De vooral door de zangarrangementen soms nadrukkelijke Gentle Giant-verwijzingen, waarmee hij vroeger opviel, zijn nagenoeg verdwenen. Diens drukke drumstijl zal voor sommigen even wennen zijn. De composities zijn niet minder dan enerverend en bieden veel afwisseling, waarbij vooral de synthsolo's van Holzman werkelijk uit de kunst zijn en dit sowieso al sterke album niet te versmaden maken. Een mooie keuze voor het Album van de Maand januari derhalve. In de laatste aflevering van afgelopen jaar draaiden we al het grappig getitelde "Sumpin' Ovit", in deze eerste aflevering van het nieuwe jaar in een nieuwe omgeving hebben we gekozen voor het met lichte folky elementen en sterk gitaarspel van Michael Lewis opgesierde titelnummer.
Websites:
https://themadrigalproject.com/
https://www.facebook.com/themadrigalprojectusa/ .

LIVE-TIP
Machiavel – Sparkling Jaw
Van “Jester” (Harvest, 1977 / Spalax, 1994 / Esoteric Recordings, 2010)

Een van de weinige succesvolle progbands uit buurland België is Machiavel. Op het in 1976 verschenen debuut, simpelweg “Machiavel” geheten, zijn duidelijk de sporen van het oude Genesis te horen. Pas vanaf het tweede album, dat in 1977 door EMI werd uitgebracht, vond Machiavel een eigen identiteit. Dit “Jester” en opvolger “Mechanical Moonbeams” (1978) vallen dan ook goed in de smaak bij progliefhebbers. Vanaf album nummer 4 gooit de band het over een meer commerciële boeg, waarmee voornamelijk in eigen land goed gescoord werd. Begin jaren 80 hield Machiavel het even voor gezien. Nou ja, even: de pauze duurde een kleine 15 jaar. Met een frisse line-up, inclusief ex-Now-toetsenist Hervé Borbé is de band sindsdien voornamelijk in België weer zeer actief. Mario Guccio, die sinds 1977 de leadzanger was, overleed op 21 januari 2018, op 64 jarige leeftijd. hij had al een tijdje gezondheidsproblemen. Machiavel bestaat dit jaar 50 jaar, alwat gevierd wordt op 10 november 2025 met een optreden in het Koninklijk Circus (ofwel Cirque Royal) te Brussel.
Websites::
http://machiavel.be/
https://www.facebook.com/machiavelofficial .

TIJDEN VERANDEREN, HET GOEDE BLIJFT
Camel - Echoes (live)
Van "Never Let Go" (Camel Productions, 1993)

Het was begin jaren 90 dat ons redactielid Christian Bekhuis ontdekte dat de muziek die hij van jongs af aan al mooi vond (Pink Floyd, Jean Michel Jarre, Yes, Mike Oldfield) nog steeds werd gemaakt. De grote namen zag hij wel voorbij komen maar hij ontdekte dat er nog een hele scene was van minder bekende bands, ja zelfs totaal nieuwe groepen die muziek brachten die duidelijk gelinkt kon worden aan die van hun voorgangers. Er waren er ook die al lang bestonden, maar waarvan het bestaan hem nog was ontgaan, zoals het toch al sinds 1973 actieve Camel. Dit van oorsprong Britse gezelschap bracht in 1991 een nieuw album uit, getiteld “Dust And Dreams”, dat op basis van wat recensies gekocht werd ...en een wereld ging open! Een jaar later trad Camel op in Enschede, een concert waar hij helaas door eigen muzikale verplichtingen als militair muzikant niet bij kon zijn, maar dat werd enigszins goedgemaakt door het aldaar opgenomen live-album “Never Let Go”. Naast een volledige live-uitvoering van “Dust And Dreams” bevat dit album ook een mooie dwarsdoorsnede van Camels repertoire en één van die nummers is het hoogstandje “Echoes”, waarvan de studioversie is te vinden op “Breathless” uit 1978.
Website:
https://www.camelproductions.com/
https://www.facebook.com/camel.latimer/ .

20 JAAR
Porcupine Tree – The Start Of Something Beautiful
Van “Deadwing” (Lava, 2005 / Transmission Records, 2023)

Het is alweer 20 jaar geleden dat Porcupine Tree het tweede en ook laatste album voor het Lava-label van de grote major platenmaatschappij Atlantic mocht maken. Dit “Deadwing” zette de lijn die was ingezet op voorganger “In Absentia” voort. Kortom: een iets steviger geluid dat ook meer paste bij ‘nieuwe’ drummer Gavin Harrison. Ondanks dat het grote succes nog niet helemaal mocht komen steeg de populariteit van de band gestaag. Een getuigenis daarvan is dat het enige Porcupine Tree-nummer in de Radio 2 Top 2000, “Arriving Somewhere But Not Here”, afkomstig is van juist dit album. De Britse groep maakte na “Deadwing” nog twee albums voor wederom een ander label, zij het wel ook onder de Warner-vlag, namelijk het in metal gespecialiseerde Roadrunner. Vervolgens ging frontman Steven Wilson zich toeleggen op een solocarrière, totdat er een verrassende en voor de buitenwereld vrij plotselinge reünie plaatsvond in 2021. Dit jaar, op 14 maart, zal het achtste officiële soloalbum van Wilson verschijnen, “The Overview”, dat zal bestaan uit twee lange stukken. Vervolgens zal hij op 22 mei de AFAS Live aandoen. We zijn benieuwd! We gaan nu echter 20 jaar terug in de tijd met “The Start Of Something Beautiful”, één van de nummers op “Deadwing” dat muzikaal gezien meer gelinkt is aan de jaren vóór “In Absentia”, toen de albums verschenen via het label Kscope. Gezien het feit dat we vanavond voor het eerst vanuit de Delta FM-studio uitzenden, is de titel ook zeer van toepassing op ons programma. Overigens verscheen van “Deadwing” in 2023 een fraaie heruitgave met veel extra's waaronder een 5.1-mix op Blu-ray, uitgevoerd in LP-formaat digibook-verpakking.
Website:
https://porcupinetree.com/
https://www.facebook.com/PorcupineTreeOfficial/ .

GITAARINSTRUMENTAL
Spicer, Sean – Grace
Van “Olive Tree” (City Of Peace, 2011)

Sean Spicer is een Canadese gitarist die in zijn carrière vele stijlen heeft gespeeld. Vaak is er een blues-beïnvloede warmte in zijn spel hoorbaar en hij won in 2010 in Canada een muziekprijs in de categorie 'Jazz/Blues Song Of The Year' met zijn compositie “No Compromise”. Dit vermeldt de hoes van zijn in het jaar daarop verschenen album “Olive Tree” dat ook dit prijswinnende nummer bevat. Het informatieve boekje bevat uitleg over ieder nummer en in het geval van “No Compromise” blijkt hij geïnspireerd door jazzgitaristen als George Benson. De warme toon van Gibson-gitaren is hier prominent en dat geldt voor bijna alle nummers op “Olive Tree”: elf verschillende gitaren zijn er te horen op het album en als ze elektrisch zijn, zijn het altijd Gibsons, waaronder enkele Les Pauls. Toch is de gitaar niet altijd het hoofdinstrument: in het symfonische “Perseverance” is er dan wel een basis van diverse lagen voornamelijk akoestische gitaren, het zijn de orkestinstrumenten die hier de melodie dragen. Ander voorbeeld: in de zeer aan de overigens niet als invloed genoemde Santana refererende latinrocker “Sephardim” is naast de fraai geproduceerde gitaartoon ook trompet een hoofdinstrument. Wij kiezen voor het proggy “Grace”, waarin 6- en 12-snarige partijen over elkaar zijn gelegd en waarin Spicer in zijn solo-geluid naar eigen zeggen beïnvloed is door Joe Walsh van Eagles. Het dalende toetsenloopje dat de eindsolo inleidt, deed ons even denken aan Genesis' “Follow You, Follow Me”. Over volgelingen gesproken: Spicer is niet alleen geïnspireerd door vele gitaristen, waaronder David Gilmour, maar vooral ook door de Bijbel. Vrijwel iedere track refereert aan een bijbelboek en de CD is dan ook gemaakt voor een christelijke vredesorganisatie.
Website:
https://www.facebook.com/seanspiceralbum/
https://cityofpeace.com/collections/all .