Xymphonia is sponsored by

Januari

FRANCIS DUNNERY - Frankenstein Monster (Stitched Back Together) (AQUARIAN NATION, 2013)

In 1990 brak Francis Dunnery niet alleen met zijn band It Bites, maar verliet daarmee ook min of meer de progressieve rock min. 23 jaar later keert hij terug naar het genre met het sterke album Frankenstein Monster (Stitched Back Together), een daad die we bekronen met het eerste album van de maand van 2014. Hoewel de songtitel Big Fine Lad de nodige overeenkomsten vertoont met The Big Lad In The Windmill, het debuut van It Bites, is Frankenstein Monster, Francis Dunnery's rentree in de progressieve rock, echter geen terugkeer naar de sound van zijn vroegere band. Met dit album lost hij de wens van zijn moeder in, die hoopte dat hij samen met zijn broer Barry ooit op één plaat te horen zou zijn. Deze broer, Baz genaamd, was in de vroege jaren 70 leadgitarist in de band Necromandus. Onder productionele leiding van Tony Iommi werd in 1973 Orexis Of Death opgenomen, dat echter pas in 1999 postuum het levenslicht zag. De muziek werd destijds omschreven als een Black Sabbath met een progressief, Yesachtig randje. Met Frankenstein Monster brengt Francis een eerbetoon aan de in 2008 overleden Baz door materiaal van Necromandus opnieuw in te spelen, aangevuld met eigen werk en een cover van Blood Of My Fathers van Warm Dust, een progressieve jazzrockband met Paul Carrack. Samen met de gelouterde sessiedrummer Tony Beard, bassist Paul Brown en neef John en zoon Danny op gitaar wordt gedurende 70 minuten een soort prog-n-roll neergezet, met een heerlijke overvloed aan elektrische gitaarsolo's en riffs. Toetsen komen waarschijnlijk uit gitaarsynthesizers, maar spelen een marginale, voornamelijk begeleidende rol. Verder bevat het autobiografische titelnummer een geweldig verslavend bassequencerloopje, terwijl Steve Hackett-saxofonist Rob Townsend een lyrische bijdrage heeft in het genoemde fusioneske Blood Of My Fathers. Maar zoals gezegd staat de versterkte zessnaar centraal, waarbij de intensiviteit van de gecontroleerde, door hard- en bluesrock doordrenkte muziek vergelijkbaar is met onder andere The Who, Wishbone Ash, Tempest (met Allan Holdsworth, een invloed van Dunnery) en een psychedelische Status Quo. In de afsluitende ballade Multi Colored Judy Green zit zelfs nog een flard Jimi Hendrix. Daarbij past de hoge, doorleefde stem van de teruggekeerde gitaarheld als gegoten bij deze meeslepende conceptachtige cd.
Website: http://www.francisdunnery.com/.

Februari

AIRBAG - The Greatest Show On Earth (Karisma Records, 2013)

Het Noorse kwintet Airbag opereert al sinds begin deze eeuw in de huidige formatie en verschillende bandleden spelen al sinds 1994 samen, maar toch noemt de band zelf 2004 als oprichtingsjaar. Dat jaar bracht Airbag de promo-EP "Come On In" uit, die tot de bands eigen verbazing samen met de latere EP's in 2006 en 2007 meer dan tweehonderdduizend keer werden gedownload. Sindsdien volgden nog twee volwaardige albums, Na "Identity" (2009) en "All Rights Removed" (2011) is er nu "The Greatest Show On Earth". Door het karakter van Airbags muziek krijgt de band zowel lof als kritiek: je kunt namelijk niet om de sterke Pink Floyd-invloed heen, dat zelfs uit het hoesontwerp spreekt. "The Greatest Show On Earth" bevat gewoon weldadige spacy symfo vol sfeertjes waarop het heerlijk wegzweven is. Wat wil je met drie bandleden die toetsen bespelen, met - last but certainly not least - fantastisch gitaarwerk. Een minpuntje wordt misschien gevormd door de zanglijnen: die zijn wat voorspelbaar.
Website: http://www.airbagsound.com.

Maart

I'Anson- In Chances Of Light (Maker Ltd., 2014)

I'Anson is een project van de Engelse singer-songwriter Hugh Carswell, genoemd naar één van de achternamen van zijn grootvader, de schrijver Hugh I'Anson Fausset. Voor dit project kreeg hij de medewerking van bassist Dudley Phillips, het Scottish Ensemble en voormalig Japan-drummer Steve Jansen. Op het debuut "In Chances Of Light", dat eind vorig jaar verscheen, creëert dit gezelschap, samen met nog een aantal gastmusici, een vaak orkestraal getint ingetogen werkstuk. Hierin heeft Carswell tevens, naast diverse geluidseffecten, de nodige natuuropnames verwerkt, opgenomen op het Schotse eiland Jura, dat grotendeels de inspiratie vormt voor dit album. Hoewel I'Anson met het ingetogen piano- en akoestisch gitaarspel in de singer-songwritercategorie valt, zijn Carswells beeldende songs vaak van weinig woorden voorzien. Het symfonische "The Light Keeper" is zelfs geheel instrumentaal. Al met al een prachtig werkstuk en een mooi album van de maand Maart.
Website: http://iansonmusic.com/.

April

Kerrs Pink - Mystic Spirit (Eigen Beheer, 2013)

De basis voor de Noorse band Kerrs Pink werd al in 1972 gelegd, al werd pas 4 jaar later de huidige naam aangenomen (de oude was Cash' Pink!) en verscheen het debuutalbum pas in 1980. De groep heeft al zo'n 30 bezettingen versleten, waarbij gitarist Hararld Lytomt een constante factor vormt. Nieuw in de huidige bezetting is zanger Eirikur Hauksson, bekend van Magic Pie. Maakte de band eerst furore met een bijzondere mengeling van 'vintange' jaren '70-stijl symfonische rock, gemengd met Noorse folkinvloeden - het folky aspect is nu gemarginaliseerd ten gunste van een krachtiger sound, die mede door de stoere vocalen van Hauksson wel wat doen denken aan het bijna vergeten Zweedse Zello, maar dan zonder viool. Nu haalde Zello behoorlijk wat mosterd weg bij de band Kansas en het is dan ook zo dat "Mystic Spirit" Amerikaanser en pakkender klinkt dan ooit. De rijke productie laat de volle keyboard- en kwistig met Moog Taurus-pedalen gestutte basgitaarpartijen een indrukwekkende basis vormen voor symfo met de juiste verhouding tussen retro en modern. Het belangrijkste daarbij is dat de plaat vol bijzonder sterke composities staat met goudomrande melodiën. En dat met een dergelijke overgave gezongen en gespeeld, dat het in de acht weken dat we de plaat nu kennen (officieel verscheen hij dan wel in 2013, recensies doken (en duiken nog steeds) pas in de loop van dit jaar op) nog steeds een feest maken het album steeds opnieuw op te zetten!
Website: http://www.kerrspink.com/ .

Mei

The Black Codex (Eigen Beheer, 2014)

Deze maand geen album van de maand, maar we besteden de maand mei aandacht aan The Black Codex, een project van multi-instrumentalist Christiaan Bruin. The Black Codex is een muzikaal hoorspel dat het hele jaar 2014 gaat lopen! Als muziekliefhebber kun je een abonnement nemen op de gehele serie voor het luttele bedrag van 4 euro per maand. Maar je kunt ook individuele tracks of maanden kopen. Iedere week krijgt de abonnee van The Black Codex zo'n 8 minuten nieuwe muziek toegezonden. Daarnaast levert Bruin daar beeld bij in de vorm van bijvoorbeeld schetsen of filmpjes. We zijn hebben nu ongeveer één-derde van de serie gehad en kunnen al verklappen dat het verhaal een echt epos is in de trant van de Da Vinci Code. Het zal de liefhebber van fantasy-verhalen zeker bevallen. Muzikaal gezien is het ook indrukwekkend wat Christiaan heeft geproduceerd. Als abonnee wordt je bijna direct in het verhaal gezogen en wordt er al direct een bepaalde spanning en sfeer neer gezet. Het is zeker indrukwekkend als je je bedenkt dat Christiaan zo goed als alleen verantwoordelijk is voor de muziek. The Black Codex komt muzikaal gezien nog het dichts bij de platen die Christiaan onder de noemer Chris maakt. We zullen echter niet teveel verklappen en de luisteraar adviseren een abonnement te nemen en zeker te luisteren naar de uitzending van 18 mei, want dan zal Christiaan te gast zijn in de studio. Hij zal dan het een en ander toelichten over The Black Codex, maar we gaan hem natuurlijk ook aan de tand voelen over zijn andere projecten.
Website: www.theblackcodex.com/ .
Als je hier nog wat meer achtergronden over wilt weten hebben we hier een link naar een interessant interview op Progpraat.com: http://progpraat.com/
en een video- review door Marcel Hasters van Live Prog: http://www.youtube.com/watch?v=wJniishbEBE.

Juni

Kaukasus - I (Autumnsongs Records, 2014)

Met Mattias Olsson, Ketil Vestrum Einarsen en Rhys Marsh in de gelederen is Kaukasus een supergroep die de Wie-Is-Wie van de moderne Scandinavische progressieve rock behoorlijk vertegenwoordigt. Ze waren of zijn dan ook actief bij Jaga Jazzist, Motorpsycho, The Opium Cartel, White Willow, Rhys Marsh And The Authumn Ghost, Necromonkey of Änglagård. Tevens speelden ze op platen van onder andere Tirill, AK-Momo, Pär Lindh Project en Nanook Of The North. Op het simpel "I" getitelde debuut is uit deze veelzijdige muzikale ervaring van het drietal een sound gedestilleerd die te omschrijven is als verfrissende ouderwetse prog. Er komen talloze zowel majestueuze als grimmige fragmenten voorbij waarin de machtige Mellotron het geluidsspectrum volledig beheerst, een gegeven dat de zelfbenoemde stijl Nordic Noir Prog rechtvaardigt. Bij vlagen is de muziek namelijk uitzonderlijk zwaar aangezet met donkere gitaarmuren, donderende, tribale drums en dreunende baspedalen, hoewel dat wordt afgewisseld met atmosferische passages. Compositorisch lijken vooral de lange stukken overigens in eerste instantie niet geheel uitgewerkt, doordat naast die atmosferische passages ook nogal wat bijna atonale passages en suspense-achtige fragmenten met gesproken teksten de revue passeren. Dit zou een gevolg kunnen zijn van de relatief korte totstandkoming van dit via internetuitwisseling ontstane project. Maar geleidelijk aan blijken juist deze onverwachte, onlogisch klinkende delen het frisse karakter aan deze ambachtelijke, avontuurlijke plaat te geven. Het glorieuze hoogtepunt is ongetwijfeld het onlangs al in Xymphonia gedraaide "Lift The Memory", waarin Marsh de sterren van de hemel zingt en dat terecht tevens als single werd uitgebracht.
Website: http://kaukasus.no/.

July

IQ - The Road Of Bones (GEP, 2014)

Op 24 april 2014 ging in de Amsterdamse Melkweg het IQ-album "The Road Of Bones" in première. De opvolger van het alweer 5 jaar oude "Frequency" is zelfs een dubbelaar geworden. Opnieuw zijn er bezettingswisselingen ten opzichte van het vorige album: drie zelfs! Maar in twee gevallen blijkt het de terugkeer van verloren zonen: drummer Paul Cook is na korte afwezigheid alweer terug en ook de in 1989 vertrokken bassist Tim Esau is wedergekeerd. Neil Durant is de nieuwe toetsenist. Hoe onopvallend en ingetogen die Durant als persoon op het podium ook overkomt, op plaat creëert hij vele lagen aan kleuren: een mooie mix van 'vintage' (Mellotron- en Moog-sounds) en modern. De baspartijen van Esau zijn regelmatig zeer prominent: groovy (als in Massive Attack-triphop) in het titelnummer, elders zoemend en ploppend. De andere drie klinken zoals we ze kennen, in lange composities (tot aan 20 minuten lengte) die soms klinken als slimme recombinaties van bekende IQ-thema's. Maar daar is wel veel nieuwe spanning en sfeer doorgejaagd.
Website: http://www.iq-hq.co.uk.

August

Snarky Puppy - We Like It Here (Ropadope / GroundUP, 2014)

Snarky Puppy is de opvallende naam waarachter een collectief van Amerikaanse muzikanten schuilgaat, die dit jaar al 10 jaar lang samen muziek maken. Muziek die de heren zelf een mix van jazz, funk en wereldmuziek noemen, maar onze oren horen een fikse dosis jazzrock en progrock uit de jaren zeventig terug in de muziek en met name op het meest recente album “We Like It Here”. Zoals gebruikelijk bij Snarky Puppy is dit album live opgenomen en verkrijgbaar in de CD-met-DVD-combo. Dus je kunt de verrichtingen van de muzikanten niet alleen beluisteren, maar krijgt ze ook nog eens perfect te zien. Het merendeel van de muziek werd vier dagen voor de opnamesessies, in het Utrechtse Kytopia, voor het eerst voorgelegd aan de band door bandleider en bassist Mike League, waarna er een korte repetitieperiode volgde. Het besef dat deze complexe, maar toch ook toegankelijke muziek na een beperkt aantal repetities op zo'n indrukwekkende wijze wordt gespeeld, zegt veel over het niveau van deze muzikanten.
Video: http://youtu.be/4Qo1NFwMhBA
Te beluisteren en rechtstreeks te bestellen via: http://snarkypuppyeu.bandcamp.com/album/we-like-it-here
Website: http://www.snarkypuppy.com/ .

September

Iluvatar - From The Silence (10t Records, 2014)

De nieuwe Iluvatar, het vierde album in de 22 jaar tijd sinds het debuut, is Album van de Maand September! De albumtitel "From The Silence" verwijst naar het feit dat het liefst 15 jaar stil is geweest rond deze symfonische rockband uit Baltimore, Maryland. Toch klinkt het album meteen vertrouwd, als een vorm van thuiskomen. Die warme, pure symfonische rocksound weerklinkt opnieuw een album lang, met volle keyboardtapijten en fijn gitaarwerk. Bovenal is daar de emotioneel bewogen zangstem van Glenn McLaughlin, die je altijd weer de oren doet spitsen. Het is dan ook erg jammer dat hij na de opnamen van dit album om persoonlijke redenen afscheid heeft moeten nemen van de band. Het album biedt een afwisseling tussen frisse compacte songs en gelukkig ook weer enkele van die langere, tegen de tien minuten durende stukken waar de band altijd al zo in excelleerde. "Resolution" is zo'n nummer dat helemaal in balans is: gitaar, bas, toetsen (lekker orgel in de break halverwege) én drums dringen om een plaatsje op de voorgrond, maar blijven aldoor dienend in de compositie, ook hier weer gedragen door McLaughlins zanglijn.
Website: http://www.iluvatarband.com/ .

Oktober

Latte E Miele - Passio Secundum Matthaeum – The Complete Work (Black Widow, 2014)

We hebben de afgelopen weken redelijk wat Italiaanse prog voorbij zien komen. Veel van de 'klassieke' bands zijn weer of nog actief. Zo ook Latte e Miele. Was er in 2009 al voorzichtig een nieuwe plaat in de originele bezetting, aangevuld met een extra lid die indertijd in de tweede bezetting van de band speelde. Nu verrast de band ons met een herbewerking van zijn debuutalbum. De klassieker “Passio Secundum Matthaeum”, oftewel Latte E Miele's versie van de Mattheus-Passie. Het is niet zomaar een kopie van het origineel geworden. De band heeft veel tijd besteed om er een waardige upgrade van te maken, waardoor het eindresultaat rijker en voller klinkt dan het origineel. Zo is er een zestal nieuwe composities toegevoegd en een aantal nummers licht verbouwd. Deze versie moet je dan ook beschouwen als een compleet nieuw album. Dat het symfonisch hoogstaande prog betreft wisten we al, deze versie scoort de extra punten met het koor. Er zijn dan ook vele muzikale vrienden van gelijkgestemde bands gevraagd mee te doen, waaronder leden van Jumbo, Osanna, Circus 2000, Pholas Dactylus, Picchio dal Pozzo Il Tempio Delle Clessidre, New Trolls en Picchio Dal Pazzo. Deze verschillende vocalisten vertellen het verhaal van de passie (wel in het Italiaans) wat soms overweldigend over kan komen, maar perfect past bij de grootsheid van het album. Daarom verdient het album ook de status 'Album Van De Maand Oktober'.
Website: LATTE-E-MIELE.

November

Kenso - Uchinaru Koe Ni Kaiki Seyo (King Records, 2014)

Drie maanden geleden verscheen er eindelijk weer een nieuw album van de Japanse progressieve (jazz)rockband Kenso. "Uchinaru Koe Ni Kaiki Seyo" is deels een terugkeer naar de melodieuze sound van albums als "Sparta", maar zoekt eveneens het avontuur op dat de laatste albums kenmerkte. Hierbij worden invloeden van grootheden als Camel, UK, Genesis, Focus, ELP en Gentle Giant op een vaak met Happy The Man vergeleken wijze vermengd met virtuoze, door jazzrock en traditionele Japanse muziek gedomineerde ingrediënten. We hebben de afgelopen tijd al drie stukken van de CD gedraaid, maar zullen de hele maand november nog enkele pareltjes uitkiezen.
Website: http://www1.u-netsurf.ne.jp/~kenso/

December

Opeth – Pale Communion (Roadrunner Records, 2014)

Wat een geweldig album, de nieuwe Opeth, “Pale Communion”. Eigenlijk komen alle facetten wat voor ons progressieve muziek inhoudt aan bod. Melodie, bombast, tempwisselingen, epische stukken, rustige dromerige, geweldige zang, mooie gitaarsoli... kortom: in ieder geval voor Aldwin is het de absolute nummer 1 van dit jaar tot nu toe. Met "Pale Communion" lijkt de Zweedse groep Opeth definitief afscheid genomen te hebben van de metal. Waar op voorganger "Heritage" nog passages in metalstijl waren te vinden, zul je op "Pale Communion" vergeefs speuren naar een grunt, riff of power chord. Nu horen we dynamische composities, vaak met meerdere secties, met akoestische gitaartokkels, meerstemmige zang, lyrische gitaarsoli, warme Hammond en heerlijk losjes gespeelde drums. Opeth-opperhoofd Mikael Akerfeldt is niet alleen verantwoordelijk voor alle composities, maar ook voor de weldadige productie. Kameraad Steven Wilson was deels betrokken bij de engineering en levert achtergrondvocalen. Dave Stewart schreef een strijkersarrangement.
Website: Opeth.